«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά»

Ένα νέο «Διαμάντι» προσετέθη στον χορό των προσώπων της νέας «Μεταλλαγμένης» Εκκλησίας. Ο Ιερεύς κ. Θερμός! Ρήτορας, καθώς το κείμενο που συμπεριλαμβάνεται στον τόμο «Θεολογία του ‘60» είναι γεμάτο ερωτήσεις αναπάντητες, όπως ταιριάζει και στην σημερινή φιλοσοφία η οποία προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή, να σώση, την ερώτηση περί του νοήματος. Φιλόσοφος, καθώς μπαίνει στην ουσία της ζωής των Ιδεών. Και πρωτοπόρος θεολόγος, καθώς προσφέρει λύσεις πρωτότυπες και εκκλησιαστικές στην εδραίωση του προσώπου, το οποίο καθώς φαίνεται ιστορικά και μοιραία θα πάρει την θέση του πιστού και του αγίου!

Ας αρχίσουμε από τον φιλόσοφο! Στην σελίδα 77 διαβάζουμε: «Γιατί άραγε οι θεολογικές ιδέες επιφυλάσσουν τόσες εκπλήξεις; Γιατί υφίστανται τόσες απροσδόκητες μεταμορφώσεις και διαστρεβλωμένες χρήσεις;».
Η απάντηση του είναι πως το φαινόμενο οφείλεται στο γεγονός ότι οι ιδέες κατοικούν στον ψυχισμό του κάθε ανθρώπου! Στο υποκείμενο. Ματαίως η αρχαία Φιλοσοφία ανακάλυψε τον νοητό κόσμο, τον νέο κόσμο της αρχαιότητος. Οι Ιδέες είναι οι γνώμες μας! Και γιατί υπάρχει αυτός ο βαθύς στοχασμός περί Ιδεών; Επειδή κατά τον νεότευκτο θεολόγο, τα μυστήρια της Εκκλησίας, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η θέωση, είναι όλα Ιδέες. Ονόματα. Μπορούμε να τα μαγειρεύουμε κατά τις προϋποθέσεις του υποκειμένου από τις οποίες εξαρτάται η έκφραση της αλήθειας. Όπως είναι γνωστό ο κ. Θερμός είναι ψυχίατρος, κάτι που σημαίνει δηλαδή πως οι υποκειμενικές του προϋποθέσεις είναι άψογες και οι οποίες συναντώντας και τις ξεκάθαρες φιλοσοφικές του Ιδέες, μας δίνουν αυτή την ίδια την ελπίδα μας στο μέλλον, προσωποποιημένη!

Ας συνεχίσουμε με τον Ρήτορα! Στην σελίδα 69 ο ζουμερός λόγος κόβει την ανάσα! «Τί σημαίνει "κάθοδος του Αγίου Πνεύματος"; Τί κατέρχεται, η άκτιστη ενέργεια; Όμως αυτή δεν είναι ίδιον του Αγίου Πνεύματος αλλά κοινή της Τριάδος. Η υπόσταση Του; Αλλ’ αυτή δεν κατέρχεται κατά την χειροτονία, διαφορετικά την αναβιβάζουμε ψηλότερα και από το Χρίσμα. Και ποια είναι η έννοια της παροχής χαρισμάτων στους χριόμενους, όταν γνωρίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δρα και παρέχει τα δώρα Του και στους αλλόθρησκους και στην άλογη φύση;(Άγιος Μάξιμος 14Β,σελ 99). Δηλαδή οι πιστοί λαμβάνουν "περισσότερη" Χάρη; Πώς διαφοροποιείται η ποσότητα του ακτίστου;».

Από τούδε και στο εξής ακόμη και το Άγιο Πνεύμα πρέπει να σέβεται τον σοβαρό έλεγχο του κ. Θερμού! Να όμως τι λέει ο Άγιος Μάξιμος στη συνέχεια του ιδίου κείμενου! (Άγιος Μάξιμος 14Β, σελ.103)
1. Ότι ως πάντων ποιητικόν τε και προνοητικόν εν πάσιν έστι το πνεύμα το άγιον.
2. Ότι ως νομοθετικόν και προαγορευτικόν έστι το πνεύμα το άγιον και εν τοις κατά νόμον.
3. Ότι κατ’ εξαίρετον εν τοις Χριστιανοίς έστιν ως θείας υιοθεσίας ποιητικόν το πνεύμα το άγιον!

Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι πρόσωπο και το Άγιο Πνεύμα απρόσωπο, η εξήγησις ανήκει στις μελλοντικές Ιδέες!

Φτάνουμε λοιπόν στο μεγάλο πανηγύρι, στον θεολόγο! Σελίδα 73 για αρχή!
«Το αγιαζόμενο υποκείμενο έχει λάβει το πλήρωμα της χάριτος από την αλληλουχία των τριών σταδίων: της Δημιουργίας, της Θείας Οικονομίας και του Χρίσματος! Επ’ αυτού του πληρώματος οικοδομεί… Άλλωστε τί θα μπορούσε να σημαίνει η φράση του Αγίου Μάρκου ότι κάθε βαπτισμένος (βλέπε κεχρισμένος) έλαβε μυστικά όλη την Χάρη».
Σύμφωνος με την κατάργηση του βαπτίσματος στην νέα οικουμενική Εκκλησία αναβαθμίζει το Χρίσμα. Γιατί όχι; Έξυπνος άνθρωπος είναι, μεγάλης στρατηγικής σημασίας η Ιδέα του! Διότι από το βάπτισμα, η νέα Εκκλησία κράτα μόνο το χρίσμα. Το οποίο ανακεφαλαιώνει τώρα όλη την Εκκλησία. Γιατί δηλαδή, μόνο ο κ. Ζηζιούλας έχει δικαίωμα να ανακεφαλαιώνει τα πάντα στον Επίσκοπο;

Το φτωχό και ταπεινό, συντηρητικό και απαρχαιωμένο, παραδοσιακό βάπτισμα όπως ερμηνεύεται από τον Ν. Καβάσιλα στην εν Χριστώ ζωή, περιοριζόταν όπως λέει και η ερμηνεία στην εν Χριστώ ζωή! Η εξέλιξη του υποκειμένου κάνει δυνατή πλέον την οικονομία του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν ήταν δυνατή όταν τα μέλη της Εκκλησίας αποτελούντο από ψαράδες! Ήρθε ξανά η ώρα των Φιλοσόφων, των προσώπων, της αξιοπρέπειας και της αριστοκρατίας. Επιτέλους ζούμε σε κοσμογονικές εποχές. Μεγάλη η χάρη μας. Ας δούμε όμως με νοσταλγία τί αφήνουμε πίσω μας!

«Η εν Χριστώ ζωή είναι η ένωση με τον Χριστό. Δεν ήταν όμως δυνατό να ζήσουμε εν Θεώ χωρίς να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία! Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να θανατώση την αμαρτία. Βέβαια αυτό ήταν το χρέος των ανθρώπων. Αφού με τη θέλησή μας είχαμε ηττηθεί, ήταν δίκαιο να επανορθώσουμε την ήττα με νέο αγώνα πράγμα τελείως αδύνατο, επειδή είμασταν ήδη δούλοι της αμαρτίας. Χρειάστηκε λοιπόν να ενωθούν τα δύο, ώστε ο Ίδιος να έχει και τις δύο φύσεις! Αυτού που όφειλε να πολεμήσει και αυτού που μπορούσε να νικήσει!

Τί αντάξιο θα μπορούσε να πάθη ο αναίσχυντος δούλος που σύντριψε την βασιλική εικόνα και εξύβρισε τέτοιο μεγαλείο; Γι’ αυτό ο αναμάρτητος Δεσπότης υπομένει πολλά δεινά και πεθαίνει. Λυτρώνει το γένος μας από τα παραπτώματα και χορηγεί την ελευθερία στους δεσμώτες.

Χάρη σ’ αυτά έρχεται σ’ εμάς η αληθινή ζωή με το θάνατο του Σωτήρος! Και ο τρόπος με τον οποίο την προσελκύουμε είναι η τέλεση των Μυστηρίων. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η συμμετοχή στην ιερή Τράπεζα. Με την τέλεση των Μυστηρίων έρχεται ο Χριστός και κατοικεί μέσα μας. Συνάπτεται και προσφύεται σ’ εμάς. Πνίγει την αμαρτία μέσα μας, ενσταλάζει τη ζωή και την δύναμή Του και μας κάνει κοινωνούς στην νίκη Του.

Οικειούμαστε τα τραύματα, τις πληγές και τον θάνατό Του και τα εγκολπωνόμαστε όπως μπορούμε. Κοινωνούμε την ίδια την σάρκα του νεκρωθέντος και αναστάντος Χριστού. Εύλογα λοιπόν απολαμβάνουμε τα αγαθά που προήλθαν από το θάνατο και τους αγώνες εκείνους.

Το Βάπτισμα είναι γέννηση, το Μύρο ενέργεια και κίνηση, και ο Άρτος της ζωής και το ποτήριο της Ευχαριστίας βρώση και πόση αληθινή.
Πρώτα βαπτιζόμαστε, έπειτα χριόμαστε και έτσι καθαρούς και ευώδεις μας δέχεται η αγία Τράπεζα.

Στο μυστήριο του Βαπτίσματος απαρνούμαστε τη ζωή μας και τον εαυτό μας για τον Θεό, που σημαίνει ότι αποβάλλουμε την παλαιά μορφή και γινόμαστε όμοιοι με τον Θεό. Γινόμαστε Χριστιανοί, γιατί χριόμαστε, κι Εκείνος με τον οποίο ζητούμε να ομοιώθουμε είναι ο Χριστός, αφού έχρισε την ανθρωπότητα με την θεότητα. "Έχρισέ σε ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου (της βασιλείας Του)".

Μέχρις αυτό το σημείο της τελετής δεν ζούμε ακόμη. Γιατί αυτά είναι για τον βαπτιζόμενο ενδείξεις, προοίμια και προπαρασκευή για τη ζωή.
Όταν όμως καλυφθεί με το νερό τρεις φορές και αναδυθεί με την επίκληση της Αγίας Τριάδος, τότε λαμβάνει ολόκληρο το ποθούμενο! Γεννιέται και πλάθεται με την φωτεινή γέννηση και πλάση. Δέχεται την ωραία σφραγίδα και αποκτά όλη την ποθητή μακαριότητα. Γίνεται από σκοτάδι φως. Αποκτά ύπαρξη από ανύπαρκτος που ήταν. Γιατί το νερό του Βαπτίσματος αφανίζει τη μια ζωή και αναδεικνύει την άλλη. Πνίγει τον παλαιό άνθρωπο και ανασταίνει τον νέο.

Και αφού έτσι γεννηθούμε και σφραγισθούμε με τον Χριστό σαν με κάποιο σχήμα και κάποια μορφή, για να μην προσλάβουμε κανένα ξένο σχήμα, ο Ίδιος κρατά τις εισόδους της ζωής. Από τη μια έρχεται ως μύρο και ευωδία και από την άλλη ως τροφή. Γιατί και Τον αναπνέουμε και γίνεται τροφή μας. Γιατί όμως δεν διατηρούμε την τάξη που ακολούθησε Εκείνος, αλλά αρχίζουμε απ’ όπου τέλειωσε και τελειώνουμε με όσα άρχισε; Επειδή Εκείνος κατέβηκε για ν’ ανεβούμε εμείς. Κι’ ενώ πρόκειται για τον ίδιο δρόμο, Εκείνος κατέβηκε, ενώ εμείς ανεβαίνουμε! Όπως στη σκάλα, η βαθμίδα που ήταν τελευταία για τον Χριστό, καθώς κατέβαινε, γίνεται πρώτη για μας, καθώς ανεβαίνουμε».

Τώρα όμως πια το υποκείμενο εξελίχθηκε. Φτάσαμε στην Βασιλεία! Τέλειωσε το ανεβοκατέβασμα. Ας δούμε τι γράφει ο κ. Θερμός στη σελίδα 73:

«Τώρα πια η δωρεά του Χρίσματος περιλαμβάνει την συνάντηση και σύνοδο της υποστάσεως του πιστού με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. Η ενανθρώπηση υπήρξε σύνοδος των δύο φύσεων εν τη Υποστάσει του Λόγου (σύνοδος στην οποία η ανθρώπινη φύση συμμετέχει αναστημένη), η οποία άνοιξε το δρόμο για την επίσης ασύγχυτη και αδιαίρετη σύνοδο των δυο υποστάσεων εν τη μια φύσει του ανθρώπου. Με την ενανθρώπηση-πρώτη σύνοδο αγιάσθηκε η ανθρώπινη φύση και κατέστη δεκτική της δευτέρας συνόδου με την οποία κατορθώνεται ο αγιασμός της υποστάσεως. Αποδοχή της "δευτέρας συνόδου" συνεπάγεται και αναγνώριση των αποτελεσμάτων και της σπουδαιότητος της "πρώτης".

Κατά τη Δημιουργία αναδεικνύονται ενεργήματα ομόλογα της φύσεως, τα οποία για τον άνθρωπο συμποσούνται στο κατ’ εικόνα. Στη συνέχεια η φύση με την Ενανθρώπηση και την Ανάσταση εξαγιάζεται (αναδημιουργία). Κατά το Χρίσμα τέλος λαμβάνει χώρα ουσιώδης ένωση με το Άγιο Πνεύμα, η οποία συνίσταται στη σύνοδο των δύο υποστάσεων και εγκαινιάζει τη συνεργία τους. Έτσι αναδεικνύεται η υπόσταση και το θεολογικό περιεχόμενό της που συμπίπτει με τον αγιασμό».

Μεγαλύτερες ανοησίες έχουν ακουστεί ποτέ ξανά!;;

Και πως κατόρθωσε ο άγιος Θερμός να φτάσει σε τέτοιες ανοησίες; Παρανοώντας έναν διάσημο λόγο του Γέροντα Σωφρονίου, ο οποίος Γέροντας έχει αρχίσει να δημιουργεί πολλά δεινά με τα "πρόσωπα" από τα οποία είχε περικυκλωθεί στη διάρκεια της δράσης του!

Σελίδα 72! «...Η μεγάλη μακαριότης της γνώσεως Αυτού έρχεται βαθμηδόν κατά το μέτρον κατά το οποίον αναδύεται εντός ημών δια της συνεργίας Αυτού η υποστατική Αρχή. Δυνάμει αυτής αρχόμεθα να προσλαμβάνωμεν το παν, και το θείον πρωταρχικόν Είναι και το κοσμικόν ειναι, δι’ άλλου τρόπου, προσιδιάζοντος εις τον άνθρωπον-υπόστασιν, την τετελειωμένην εικόνα Εκείνου, όστις απεκαλύφθη εις τον Μωυσήν δια του Ονόματος Εγώ ειμί».

Κατά τον θεολόγο μας η "υποστατική αρχή" είναι η υπόσταση του ανθρώπου, η οποία δημιουργείται εκ του Χρίσματος και η οποία κατόπιν ενώνεται με την πηγή της, με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος! Ο Γέρων Σωφρόνιος απλώς εννοούσε τον Κύριο. Την «μόρφωση Χριστού» όπως διδάσκεται παντοιοτρόπως στην παραδοσιακή πατερική Εκκλησία!

Όμως ο θεολόγος μας μάς αποκαλύπτει πως «ο λόγος περί αγιοπνευματικής θεώσεως απαιτεί πλέον την δέουσα στήριξη από την θεολογία του προσώπου και δη της υποστατικής αρχής αλλά και από την εκκλησιολογία ως συνάξεως υποστάσεων».

Κάποτε πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί πως αν κατόρθωναν να βαπτισθούν λίγο πριν πεθάνουν, θα πήγαιναν κατευθείαν στην Βασιλεία. Σήμερα οι τελευταίοι Χριστιανοί πιστεύουν πως το ίδιο επιτυγχάνεται κατευθείαν με το Χρίσμα! Παρότι προειδοποιεί ο Καβάσιλας, καθώς ξεχνούμε πάντοτε το κατά χάριν. «Το μόνο που προσφέρουμε για τη ζωή αυτή είναι να διατηρήσουμε τις δωρεές, να φυλάξουμε τα χαρίσματα και να μην πετάξουμε το στεφάνι που έπλεξε για μας με πολλούς ιδρώτες και πόνους ο Θεός».

Και ο μακαριστός Ρωμανίδης, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία στον θεολόγο μας να μας αποκαλύψει τα έσχατα; Εάν όντως ασκείται μια «δικτατορία των θεουμένων» από τους μαθητές του ή συνεχίζει να ασκείται η ίδια δικτατορία η οποία ξεκίνησε από τον Ρωμανίδη, έχουμε να πούμε το έξης: Αφού είναι τόσο απολύτως καθοριστική η θέωση της Σωτηρίας όπως δικαίως ισχυρίζεσθε, γιατί δεν προσπαθείτε; Γιατί δεν την ζητάτε; Γιατί δεν αγωνίζεστε; Γιατί ο ίδιος ο Ρωμανίδης περιορίστηκε στην έννοιά της και δεν την έβαλε σκοπό της ζωής του; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Αμέθυστος