ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ-ΠΕΡΙ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.

ΠΕΡΙ ΑΝΟΧΗΣ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΘΡΗΣΚΩΝ.

Έδωσε ο Θεός στηρίγματα στην Εκκλησία Του ακόμη και στις διαμάχες που είναι αναγκασμένη να δώση στην Νεωτερική εποχή, τόσο μακρυνή από την πατερική Εκκλησία και για τους περισσότερους από εμάς.

Έτσι ο Άγιος Νεκτάριος, εκτός απο την μελέτη του περί των αιτίων του Σχίσματος, άφησε και μια μικρή μελέτη περί Ανεξιθρησκείας, η οποία μπορεί να μας ωφελήσει τα μέγιστα στον αιώνα της πολυπολιτισμικότητος που διανύουμε, διότι ο Άγιος Νεκτάριος, αντιθέτως από τους πνευματικούς τού αιώνος μας οι οποίοι προσπάθησαν να φωτίσουν θεωρητικώς το θέμα, ο Άγιος Νεκτάριος, απεύθυνεται στον πιστό!

Θα παραθέσουμε ορισμένα αποσπάσματα από την μικρή εργασία, διότι είναι ξεκάθαρο πλέον πως χάριν της επιτυχίας της Ιδεολογίας τους οι οικουμενιστές που προάγουν το πολυπολιτισμικό μοντέλο καταπατούν κάθε ορθοπραξία και οι άντι-οικουμενιστές καταπατούν κάθε Χριστιανική αρετή !

«Η ανοχή της Άνεξιθρησκείας δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιεική και άκακη διάθεση ψυχής τού ευσεβούς Χριστιανού, δηλαδή μετά ζήλου επιγνώσεως, μεταχειριζομένη τους ευλόγους και επιτηδείους τρόπους, πρός τους αθετούντας τα της πίστεως, είς την τούτων μέν διόρθωσιν, των δε άλλων την προφυλακήν. Εάν δε απειθούν, η διάθεση να οικτίρει μεν αυτών την ζημίαν, ώστε να εμποδίζεται των άλλων η φθορά, αλλά ποτέ τυραννικώς και ωμώς και απανθρώπως εναντίον των να εξαγριώνεται!»

Ο Ανεξίθρησκος πρέπει να είναι ζηλωτής ευσεβείας, να μήν είναι δηλαδή αδιάφορος, διότι ο αδιάφορος δεν πάσχει, διότι ο απαθής είναι αναίσθητος και ο αναίσθητος σε τι να δείξη ανοχή;

Ο Άνεξίθρησκος πρέπει να είναι επιεικής και πράος, όχι τυραννικός και βίαιος, συμπαθής και φιλάνθρωπος, όχι ωμός και θηριώδης, συνετός διορθωτής, όχι ορμητικός διώκτης.

Μπορεί να είναι κάποιος ανεξίθρησκος και να μην είναι ανεξίκακος;

Η ανεξιθρησκεία πρέπει να είναι αρετή, να πατά στο μέσον. Να απέχη και από τις δύο ακρότητες: και από τήν υπερβολή και από την έλλειψη! Υπερβολή είναι η αδιαφορία , έλλειψις η θηριωδία.

Υπερβολή ανεξιθρησκείας είναι η του ζήλου έλλειψις. Αυτό που χαρακτηρίζει ακριβώς τους οικουμενιστές. Έλλειψις ή του ζήλου υπερβολή, ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η διαμαρτυρία ενάντια στον οικουμενισμό.

Πρέπει λοιπόν ο ανεξίθρησκος να είναι ζηλωτής εν επιγνώσει. Τί περιέχει όμως αυτή η επίγνωσις και πού θεμελιούται η εν επιγνώσει κρίσις; Ο ζήλος πρέπει να μεταχειρίζεται μόνον εκείνα τα μέσα τα οποία η πίστις συγχωρεί , για να μπορεί να υπερασπίζεται την θρησκεία και να απέχει απο όλα εκείνα τα μέσα τα οποία αυτή η πίστις δέν επιτρέπει. Ο ζήλος αφορά τα μέσα εκείνα τα οποία λόγω και πράξει διέταξε ο Σωτήρ στους αποστόλους Του για να απλώσουν την Σωτήριον πίστιν σε όλο τον κόσμο .

Το κήρυγμα : πορευθέντες κηρύξατε .... Η καθαρά των δογμάτων διδασκαλία και έκθεσις
Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, επειδή την διδασκαλία ακολουθεί η ακρόασις και την ακρόασιν δια της ακοής, η πίστις. Πώς γαρ πιστεύσουσιν ού ούκ ήκουσαν; Πώς δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος; Γι’αυτό είναι απαραίτητη η θεοφιλής ζωή και η ενάρετος πολιτεία. Για να δούν τα καλά μας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα μας που βρίσκεται στους ουρανούς.

Την πίστιν δε του μαθητού, την οποία πρέπει να απλώσει σε όλους τους ανθρώπους την διαφυλάττει ο ίδιος ο Κύριος «Εγώ δε εδεήθην ίνα μή εκλίπη η πίστις σας» Οι μαθητές του Κυρίου λοιπόν, παρότι τιμώρησαν τους απειθούντες, δέν χρησιμοποίησαν ποτέ βία και καταναγκασμούς.

Οποιος με τον καταναγκασμό ελπίζει να πείσει τους άλλους, δείχνει πώς ή δεν εννοεί τι θα πεί πίστις, ή δέν καταλαβαίνει τί πράγμα είναι του ανθρώπου η θέλησις. Η πίστις εις την τών πιστευόντων υφίσταται θέλησιν. Όταν ο νούς κρίνει εύλογον την συγκατάθεσην η θέλησης είναι μία δύναμις η οποία ελευθέρως στρέφεται προς το συγκατατεθέν. Η πίστις είναι αυτοθέλητος, η θέλησις είναι αυτοδέσποτος και απαραβίαστος . Η βία αναιρεί μαζί με την ελευθερία και την θέληση και μαζί με την θέληση εκμηδενίζει και την πίστη. Η βία μπορεί να κάνει να ομολογήσει το στόμα εκείνο που αρνείται το φρόνημα. Μπορεί να κάνει να προφέρει η γλώσσα εκείνο που δέν υποφέρει η καρδιά μας.

Έτσι πρέπει να είναι ο πιστός λοιπόν : α) Ζηλωτής, αλλα όχι εριστικός και φιλόνεικος ζητητής.
Β)Όχι πικρός και τραχύς ελεγκτής , Γ) Όχι θρασύστομος και λοίδορος υβριστής προς τους ετερόφρονας. « Μή νίκην ζητούντα, αλλά αδελφών διόρθωσιν»

Αμέθυστος