Ο Κώστας Μπέης στοχάζεται

                                                          
Στό blog τού κ.Μπέη υπάρχει ένα είδος εισαγωγής σέ μιά συλλογή έργων μουσικής και ποιήσεως γιά λεπτές σύγχρονες ψυχές, σέ άμεση αντιπαράθεση με τα ιερά καίμενα τής Παραδόσεώς μας και τής Εκκλησίας μας.

Μοιάζει να νοιώθει ήδη βαρύ τό φορτίο τής ιερωσύνης πού ανέλαβε άκριτα. Νά επαναλαμβάνει ύμνους και προσευχές πού δέν μιλούν στήν ευαίσθητη ψυχή του. Αρχίζει να καταλαβαίνει επίσης πώς δέν έχει και πολύ μεγάλη σχέση μέ τόν Χριστιανισμό, τώρα πού τά χειροκροτήματα τών φίλων του έσβυσαν στή μνήμη του. Μοιάζει νά έχει βρεί και τόν θεό στόν οποίο πιστεύει, επιτέλους, και αλλοίμονο δέν είναι ο Χριστός.

«Τό βιβλιαράκι τούτο απευθύνεται σ' όποιον ενδεχόμενα νοιώσει κάποια στιγμή τήν ανάγκη να επικοινωνήσει με μιά πνευματικά ανώτερή του μέριμνα. Ίσως τότε βρεί αυτό πού καί εγώ πρίν αποζητούσα».

Είναι ένας άτολμος προσηλυτισμός, είναι φανερό.

Άς δούμε όμως αυτό πού βρήκε τί είναι «Τό βιβλιαράκι περιέχει αποσπάσματα πού να ευαισθητοποιούν τήν ψυχή τού σύγχρονου ανθρώπου, κάθε φορά πού νοιώθει τήν παρόρμηση να επικοινωνήσει με τήν θεία Πρόνοια».

Ούτε κάν η πρόνοια τού Θεού. Ο θεός τού Μπέη είναι ο «θεός» τού Πλωτίνου. Τόν οποίο διδάσκει ήδη μέσα στήν Εκκλησία τού Κυρίου, σάν μετενσάρκωση τού Ιουλιανού τού Παραβάτη. Ο Πρεβέζης νομίζουμε πώς απέτυχε τελικώς σέ όλα τά επίπεδα. Καλά αυτός ό Άγιος Επίσκοπος δέν τόν χειροτόνησε; Τί πήγε στραβά;

«Τά αποσπάσματα πού συγκέντρωσα δέν αναφέρονται μόνο στόν άνθρωπο πού πάσχει και ζητεί τήν επικουρία τής θείας Πρόνοιας. Υπάρχουν και στιγμές πού ο άνθρωπος νοιώθει νά τόν πλημμυρίζει μιά ρωμαλέα δημιουργική πνοή. Καί τότε νοιώθει μέσα του τήν θεία ευλογία να απλώνει άλλου είδους συναισθήματα, κάθε άλλο παρά απότοκα ανάγκης καί ικεσίας».

Ο Χριστιανός γιά τόν Μπέη είναι άνθρωπος πού αιωνίως πάσχει, πού η ζωή του είναι κόλαση, επειδή παραδόθηκε στά μεσαιωνικά φαντάσματα γιά τή σχέση τού ανθρώπου ώς δούλου τού θεού, στά πλέγματα ενοχής από τό προπατορικό αμάρτημα και από τά αντιπαθητικά κατάλοιπα τής πελατειακής σχέσης πρός μεσάζοντες. (εννοεί τούς Αγίους και τήν Θεοτόκο)

Είναι απολύτως έξω από τήν Εκκλησία γι' αυτό προσκαλεί τούς πάντες να μεταλάβουν. Κρασάκι διαθέτει. Νομίζουμε πώς δέν πρέπει να δοκιμάσουμε να επαναφέρουμε αυτόν τόν άνθρωπο στήν ορθοδοξία. Είναι ήδη σκύλος πού δαγκώνει.

Πρέπει όμως εμείς οι ίδιοι να οχυρωθούμε από τά ψεύδη του, καί όχι τόσο από τίς δογματικές του κακοδοξίες αλλά από τίς ιστορικές προκαταλήψεις τής εποχής μας πού προσπαθούν να υποβαθμίσουν κοσμικά τήν πίστη μας.

Ισχυρίζεται λοιπόν πώς η δουλοπρέπεια πού συνήχε εκείνους τούς χρόνους τούς ταπεινούς υπηκόους απέναντι στόν δεσποτικό αφέντη αποπνέει μιά μεγάλη σειρά από ύμνους και προσευχές.

Πρέπει λοιπόν να θυμηθουμε πώς οι Χριστιανοί βοήθησαν τόν Αυτοκράτορα στη νίκη του και πώς ο Αυτοκράτωρ διαπνεόταν από σεβασμό απέναντι στούς υπηκόους του. Πώς ο Ιουστινιανός ξεκίνησε τήν βασιλεία του με μιά σκληρή Στάση εναντίον του. Να θυμηθούμε πόσοι Αυτοκράτορες τέλειωσαν τή ζωή τους κοματιασμένοι από τούς ταπεινούς υπηκόους. Τήν ύπαρξη φανατικών ομάδων, ζηλωτών, μέσα στά εκκλησιαστικά πράγματα. Τήν άρνηση τών μοναχών να στηρίξουν τόν αυτοκράτορα τήν ύστατη στιγμή. Τήν ματαίωση τής ενώσεως τών εκκλησιών από τήν οργή τού λαού. Σέ κανένα άλλο πολιτισμό δέν υπήρξε ανώτερη λαϊκή καλλιτεχνική δημιουργία, πέρα από τίς υπαρξιακές ανάγκες.

Αυτός ο ατίθασος λαός λάτρευε τόν Αληθινό Βασιλέα και Κύριο διότι αυτό πού τού ζητούσε ήταν πέραν τής επικουρίας τής Θείας Πρόνοιας καί πέραν τής ευλογίας κάθε άλλου είδους συναισθήματος.

Τελειώνοντας άς αποκαλύψουμε στόν κ.Μπέη τή αληθινή σχέση τού συγχρόνου ανθρώπου με τήν Εκκλησιαστική μας Παράδοση.

Αναρωτιέται: πώς μπορεί να συμμεριστεί ο σύγχρονος άνθρωπος τή σπαραχτική προσευχή τού Βασιλείου;

Τάς τής σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον

Και πάν γεώδες και υλικόν φρόνημα κοίμησον.

Ο σύγχρονος άνθρωπος αγαπητέ Μπέη κατανοεί κατά γράμμα και εφαρμόζει κατά γράμμα την άλλη σπαραχτική προσευχή τού Μεγάλου Βασιλείου:

Καί γυναίκα δέν γνωρίζω και παρθένος δέν είμαι.

Και ο νοών νοείτω.

Αμέθυστος