πηγή : http://ahdoni.blogspot.com/
Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου:
«Το επάγγελμα μου είναι υδραυλικός. Μια μέρα τον Ιούλιο του 1997, τελείωσα την εργασία μου και μάζευα τα εργαλεία μου για να τα βάλω στο αυτοκίνητο. Ήταν σούρουπο, δεν έβλεπα καλά. Είχε έναν «ττέλιν» (σύρμα) πού απλώνουν τα ρούχα και κρεμόταν απ’ αυτό άλλο «ττέλιν» με ένα γάντζο δύο πόντους στην άκρη. Αφού μάζεψα τα εργαλεία και σηκώθηκα να πάω στο αυτοκίνητο, μπήκε ο γάντζος στο μάτι μου και έμεινα ακίνητος, σαν το ψάρι στο αγκίστρι.
»Φώναξα «βοήθεια» με όλη μου την δύναμη.
Έτρεξε ο κύριος πού είχε το σπίτι, με είδε και μου είπε να μου βγάλη τον γάντζο. Του είπα όχι, διότι έφοβόμουν μήπως βγάζοντας το με τυφλώση. Του είπα να πάη στο αυτοκίνητο μου να φέρη μια πένσα, να μου κόψη το «ττέλιν» και να με πάη στις πρώτες βοήθειες, να μου το βγάλουν εκεί».
»Μέχρι να πάη και να ξανάρθη, εγώ έκλαιγα και λυπόμουν επειδή είχα τρία παιδιά και δεν ήθελα να έχουν ένα πατέρα τυφλόν.
»Έκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος λεπτός με μαύρα ράσα. Μόλις είδα τον άνθρωπο αυτόν και έβαλα τον σταυρό μου, ένιωσα ένα ρίγος και ένιωσα το χέρι του κάτω από το μάγουλο και έσπρωχνε την κεφαλήν μου επάνω και βγήκε από το μάτι μου ο γάντζος.
»Όταν ήρθε ο άνθρωπος πού πήγε να φέρη την πένσα, πήγαμε στις πρώτες βοήθειες. Με εξέτασαν οί γιατροί, τους διηγήθηκα τί συνέβη και δεν πίστευαν. Στην κόρη του ματιού είχε ένα κόψιμο. Μου έδωσαν μια αλοιφή και για τρεις-τέσσερις μέρες έπρεπε να εχω κλειστό το μάτι μου με μια γάζα.
»Την επομένη μέρα μπαίνοντας σ’ ένα μαγαζί βλέπω ψηλά στον τοίχο σε φωτογραφία τον άνθρωπο πού εμφανίστηκε μπροστά μου. Ερώτησα την κυρία πού είχε το κατάστημα ποιος είναι. Μου είπε ότι είναι ενας μοναχός πολύ ακουστός πού ονομάζεται Παΐσιος. Έπρεπε να πάρω αυτήν την φωτογραφία, διότι ήταν κάτι το ανεκτίμητο για μένα. Την παρακάλεσα να αγοράσω την φωτογραφία να της δώσω όσα θέλει. Αυτή μου έδωσε ένα βιβλίο, πού γράφει για τον π. Παΐσιο. Το διάβασα την ίδια μέρα και έκτοτε το έχω μέσα στο αυτοκίνητο μου για φυλακτό».
Πηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 360-361
http://vatopaidi.wordpress.com/
http://agioritikovima.blogspot.com/
Aμέθυστος
Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγή: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 360-361
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ Ή ΣΤΟ ΧΡΥΣΟ ΟΔΗΓΟ.
Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΙΔΙΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ.
ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ, ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ, Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ, ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ.
Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΑΓΙΟΥΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΜΕ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΓΟΥΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΠΕ : ΟΥΚ ΟΙΔΑ ΥΜΑΣ.
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ.
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΪΣΙΟ.
ΤΟ ΟΤΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΡΙΜΩΧΤΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ. ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΟΞΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ.
ΣΗΜΕΡΑ Ο Π.ΠΑΪΣΙΟΣ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ!!!
Η χριστιανική πίστη είναι κατ'αρχάς πίστη σ'αυτά πού οι Απόστολοι είδαν και άκουσαν. Μακάριοι οι μή ειδότες και πιστεύσαντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δικαιώματα, είναι κοσμικοί όροι πού δέν χωρούν και δέν θα χωρέσουν ποτέ στήν πίστη. Υπάρχει μόνον δικαίωμα στήν γνώση. Στήν άγνοια το δικαίωμα το παίρνουμε από τη σημαία.
Η ορθόδοξη πίστη είναι μόνον πίστη στόν Χριστό, τόν Υϊό τού Θεού τού ζώντος.
Τί θα πεί αμφισβητώ καλοπροαίρετα;
Τήν προαίρεσή μας δέν την γνωρίζουμε, από τον καρπό μόνο την μαθαίνουμε. Ο αγώνας τού Χριστιανού ξεκινά από τό άδειασμα της γνώμης μας, αυτών πού νομίζουμε, και δέν τελειώνει σ'αυτό.