Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

Είναι εντυπωσιακό καί ανεξήγητο το γεγονός πώς ενώ ο Ρωμανίδης έχει αντιμετωπίσει στά κείμενά του τίς αιρέσεις τού οικουμενισμού, δέν έχει καμία συνέχεια. Μάλιστα όπως μάς πληροφορεί στήν Δογματική του συνεκρούσθη κατά μέτωπο σχεδόν μέ τό σύνολο τής θεολογικής σχολής Θεσ/νίκης η οποία συμφώνησε με τίς κακοδοξίες τού Μαρτζέλου καί κάποιων άλλων καθηγητών υπεράνω πάσης υποψίας. Άς δούμε με συντομία μερικά θέματα. Κι άς ξεκινήσουμε με τήν σύγχρονη εσχατολογία η οποία έχει τόσο κυρίαρχο ρόλο στήν ψευτοεκκλησιολογία τού Ζηζιούλα.

«Η λήθη τής παραδόσεως, γράφει ο Ρωμανίδης, τής θεώσεως τών Αγίων ξεκινά με την υπό τού Αυγουστίνου καταβίβαση τής Βασιλείσας τού Θεού σε κτίσμα και ταύτιση αυτής με την εκκλησία ή με το λαό τού θεού. Διότι ταυτίζουν ανοήτως οι Δυτικοί και οι μαθητές τους τη Βασιλεία τού Θεού με κάποια αποκατάσταση τού λαού τού Θεού. Χωρίς να διακρίνουν μεταξύ τής αποκαταστάσεως και της Θείας δυνάμεως η οποία ενεργεί την αποκατάστασιν. Η έλευσις της βασιλείας δέν ταυτίζεται μέ την έλευσιν αποκαταστάσεως (όπως την κατάλαβε ο Ιούδας) αλλά δηλώνει την φανέρωση τής αιωνίως υπαρχούσης δυνάμεως και χάριτος τού Θεού και υπό των ανθρώπων μέθεξιν αυτής τής χάριτος.

Άγιος Συμεών
Έτσι ο λόγος τού Χριστού «αμήν λέγω υμίν, ότι εισίν τινές τών ώδε εστηκότων οίτινες ού μή γεύσωνται θανάτου έως άν ίδωσιν την Βασιλείαν τού Θεού εληλυθείαν εν δυνάμει». Εξεπληρώθη αμέσως με την μεταμόρφωση τού Χριστού, όταν οι τρείς απόστολοι είδον την φυσικήν Δόξαν και Θεότητα τού Χριστού. Η μεγαλύτερη απόδειξις της αιρετικής διδασκαλίας τών Δυτικών και οικουμενιστών είναι και η καταβίβασις τής εορτής τής μεταμορφώσεως από Δεσποτική σε δευτερεύουσα εορτή υπό τού πάπα.

Άς συνεχίσουμε με την προσπάθεια της θεολογικής σχολής, ιδίως τού Μαρτζέλου και τής ακολουθίας του, να αμαυρώσει τη θεολογία τού Ρωμανίδη, γιά να ανοίξει δρόμο στόν οικουμενισμό και στή θεολογία τής ετερότητος τού Ζηζιούλα. Λέει λοιπόν ο Ρωμανίδης «ολόκληρον το διδακτικόν προσωπικόν τού τμήματος θεολογίας τού Α.Π.Θ. κατήργησε το δόγμα περί τών κοινών και ακοινωνήτων τής Αγίας Τριάδος. Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»

«Καί όμως οι καθηγητές Ματσούκας, Μαρτζέλος και Τσελεγγίδης υποστήριξαν το 1994 πώς ο πατήρ ειναι η Αιτία τής υπάρξεως και της δικής Του ουσίας και τών δικών Του φυσικών ενεργειών, εκτός τών υποστάσεων». ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

«Αυτές οι απόψεις όμως είναι σαφώς αιρετικές αφού καταργούνται τα κοινά τής Αγίας Τριάδος καί ταυτίζονται με τα ακοινώνητα. Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα, αλλά είναι τα κοινά πού έχουν ο Υϊός καί το Άγιον Πνεύμα συναϊδίως από τον Πατέρα,αλλά και με τόν Πατέρα. Πώς είναι δυνατόν να έχει τρόπον και αιτίαν υπάρξεως το «ομοούσιον» τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος με τόν Πατέρα; Καταργείται το Σύμβολον τής Πίστεως και επιστρέφουμε στά ομοιούσια.»

Ο δέ κ.Ζηζιούλας γιά αν στηρίξει τη διδασκαλία του περί ετερότητος επικαλείται την διδασκαλία τού Μ.Αθανασίου, διότι τήν εποχή τού Μ.Αθανασίου επικρατούσε ακόμη η ταύτισις τών όρων ουσίας και υποστάσεως. Ο άνθρωπος πού πιστεύει στήν εξέλιξη τής θεολογίας.

Από εδώ όμως πηγάζουν καί οι νεώτερες θεολογικές αστοχίες πώς ευχαριστούμε τάχα γιά τά δώρα τόν Πατέρα όπως καί ο Κύριος , καταργώντας τοιουτοτρόπως την θεότητα τού Κυρίου ή πώς μέσω τού Αγίου Πνεύματος διά τού Υϊού ενωνόμαστε με τόν Πατέρα, όπως χαριτολογεί ασχέτως ο π.Βασίλειος Θερμός.

Τελειώνοντας άς δούμε και την θεολογία τού Γιανναρά, με την βοήθεια τού ελέγχου τής θεολογίας τού Ακινάτη εκ μέρους τού Κάλλιστου Αγγελικούδη, διότι η συνάντηση στή Βιέννη τής Αυστρίας πλησιάζει και κανείς δέν ενδιαφέρεται.

Από την παράγραφο 532 και έπειτα τού κειμένου τού Αγγελικούδη, βρίσκουμε τόν Αγγελικούδη να καταγγέλλει τον Ακινάτη πώς λανθασμένα ισχυρίζεται ότι ο Θεός παρήγαγε τά όντα στό είναι με την βούλησή Του και λανθασμένα συνεχίζει πώς είναι η αγάπη με την οποία αγαπά την αγαθότητά Του, αιτία τής δημιουργίας τών πραγμάτων. Το πνεύμα το Άγιο λέει ο Ακινάτης, προβαίνει (πρόεισι) κατά τον τρόπο τής αγάπης.

Ο κ.Γιανναράς χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τά πράγματα μεταφέρει τίς αιτίες πού εφευρίσκει ο Ακινάτης γιά τη Δημιουργία, στή Γένεση και την εκπόρευση.

Απαντά όμως ο Αγγελικούδης ότι εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτα αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά. «Προβαίνει λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο με τον τρόπο τής αγάπης με την οποία αγαπά ο Θεός τόν εαυτό του ισχυρίζεται ο Ακινάτης και συμπεραίνει : άρα είναι αρχή της δημιουργίας τών πραγμάτων το Πνεύμα το Άγιο»

Καί μάς καθιστά φανερό λοιπόν ο Ακινάτης πώς το Άγιο Πνεύμα δέν είναι αγάπη, γιατί αυτά πού λέγεται πώς προβαίνουν κατά τον ίδιο τρόπο, δηλώνουν ομοιότητα όχι ταυτότητα μεταξύ τους. Όπως ακριβώς όταν λέμε ότι το χρυσάφι προέρχεται από το ποτάμι σύμφωνα με τον τρόπο τού σιδήρου. Αλλά προφανώς καταλαβαίνουμε ότι το σίδερο είναι διαφορετικό από το χρυσάφι.

Θα συνεχίσουμε την προσπάθειά μας μετά τίς διακοπές.

Αμέθυστος

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ.

Κατά τη γνώμη μου ο μακαριστός π. Ρωμανίδης κάνει ένα βασικό αφετηριακό λάθος. Δεν μπορεί να γράφει : "Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»".


Σημ. Δεν γνωρίζω αν το σε εισαγωγικά ("...") είναι του π. Ρωμανίδη ή των μεταπατερικών, όπως αυτοσυστήνονται, θεολόγων.

Ειδικότερα, αυτό το "η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών", και δη το "διαφοροποίηση", εμπίπτει στη διερεύνηση της θείας Ουσίας, η οποία ερμηνεύεται υπαρξιακά.

Αν το δούμε φιλοσοφικά και βαθύτερα θεολογικά, όταν ο άνθρωπος αποφαίνεται διερευνητικά για το "Είναι", ουσιαστικά καταγίνεται με το "υπάρχειν ως". Τίποτα όμως δεν μπορεί να κάνει γι΄ αυτό καθ΄ εαυτό το Είναι. Ας αρκεσθούμε, λοιπόν, στην αλληλοπεριχώρηση των θείων Υπάρξεων αφήνοντας παράμερα το τι σημαίνει και τι συμβαίνει (στα θεία Πρόσωπα) με αυτή.

Σημειώνω ότι γράφω αυτά, μη γνωρίζοντας αν η θεολογία του π. Ρωμανίδη έχει αντιταχθεί σαφώς με τον παρεισφρύσαντα όρο : "τρόπος ύπαρξης". Κάτι που διαφαίνεται στο : "Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα " κλπ. Ελπίζω, δε, να γίνει αντιληπτό ότι ενδεχόμενη παρεξήγηση δική μου των γραπτών (εδώ) του π. Ρωμανίδη δεν οφείλεται σε μένα. Υπάρχουν κενά στο άρθρο και η συμπλήρωσή τους από τον σχολιαστή (εμένα) υπόκειται σε ακούσια, οπωσδήποτε, υπερβολή ή ακόμη και αδικαιολόγητη παρέμβαση.

Σωστά επομένως απαντά ο Αγγελικούδης γράφοντας : "... εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτε αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά".

Τη ζημία την έχει κάνει οπωσδήποτε η πολυπραγμοσύνη των, σε πολλά θέματα, ορθοτομούντων και βάζοντας σε τάξη κάποια πράγματα. Αλλά όταν ανάγουν τον "τρόπο ύπαρξης" στο Είναι, στη θεία Ουσία, τότε όλα πάνε χαμένα. Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν αποτελούν "τρόπο υπάρξεως". Αποτελούν αυτό τούτο το Είναι. Πέραν αυτού, ο ανθρώπινος λόγος οφείλει να καταπαύει και να μην φλυαρεί στοχαζόμενος, έστω, θεολογικά.

.

16 σχόλια:

  1. Πρώτα να σας ευχθώ "καλές διακοπές" και ύστερα θα ήθελα να γράψω κάτι, σχετικό με τα δικά σας σχόλια. Ίσως και να μη χρειάζεται, θα εξηγηθώ πιο κάτω.

    Κατά τη γνώμη μου ο μακαριστός π. Ρωμανίδης κάνει ένα βασικό αφετηριακό λάθος. Δεν μπορεί να γράφει : "Καί όμως «η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών, ουδόλως εις τήν ουσίαν και στίς ενέργειες αυτών, οι οποίες άνευ ουδεμιάς ελαττώσεως ή αλλοιώσεως ή παραλλαγής υπάρχουν αιωνίως και αϊδίως εκ τού Πατρός διά τού Υϊού εν Πνεύματι Αγίω. Δηλ. ο Πατήρ είναι η αιτία τής υπάρξεως τών υποστάσεων τού Υϊού και τού Αγίου Πνεύματος, αλλά όχι τής ουσίας και τών ενεργειών αυτών»".

    Σημ. Δεν γνωρίζω αν το σε εισαγωγικά ("...") είναι του π. Ρωμανίδη ή των μεταπατερικών, όπως αυτοσυστήνονται, θεολόγων.

    Ειδικότερα, αυτό το "η διαφοροποίησις τών τριών προσώπων συνίσταται εις τόν τρόπον υπάρξεως αυτών", και δη το "διαφοροποίηση", εμπίπτει στη διερεύνηση της θείας Ουσίας, η οποία ερμηνεύεται υπαρξιακά.

    Αν το δούμε φιλοσοφικά και βαθύτερα θεολογικά, όταν ο άνθρωπος αποφαίνεται διερευνητικά για το "Είναι", ουσιαστικά καταγίνεται με το "υπάρχειν ως". Τίποτα όμως δεν μπορεί να κάνει γι΄ αυτό καθ΄ εαυτό το Είναι. Ας αρκεσθούμε, λοιπόν, στην αλληλοπεριχώρηση των θείων Υπάρξεων αφήνοντας παράμερα το τι σημαίνει και τι συμβαίνει (στα θεία Πρόσωπα) με αυτή.

    Σημειώνω ότι γράφω αυτά, μη γνωρίζοντας αν η θεολογία του π. Ρωμανίδη έχει αντιταχθεί σαφώς με τον παρεισφρύσαντα όρο : "τρόπος ύπαρξης". Κάτι που διαφαίνεται στο : "Τά κοινά δέν έχουν αιτίαν ή τρόπον υπάρξεώς τους από τον Πατέρα " κλπ. Ελπίζω, δε, να γίνει αντιληπτό ότι ενδεχόμενη παρεξήγηση δική μου των γραπτών (εδώ) του π. Ρωμανίδη δεν οφείλεται σε μένα. Υπάρχουν κενά στο άρθρο και η συμπλήρωσή τους από τον σχολιαστή (εμένα) υπόκειται σε ακούσια, οπωσδήποτε, υπερβολή ή ακόμη και αδικαιολόγητη παρέμβαση.

    Σωστά επομένως απαντά ο Αγγελικούδης γράφοντας : "... εκτός τού ότι δέν έχουμε καμμία απολύτως γνώση τής ουσίας και γενήσεως και εκπορέυσεως , οτιδήποτε αναφέρεται από τούς Πατέρες γιά να παρηγορήσουν την νόησή μας, γιά αιτία, ειπώθηκε γιά να εικονιστεί πώς είναι ο Θεός, η μονάδα και η τριάδα, δέν ειπώθηκε θεολογικά".

    Τη ζημία την έχει κάνει οπωσδήποτε η πολυπραγμοσύνη των, σε πολλά θέματα, ορθοτομούντων και βάζοντας σε τάξη κάποια πράγματα. Αλλά όταν ανάγουν τον "τρόπο ύπαρξης" στο Είναι, στη θεία Ουσία, τότε όλα πάνε χαμένα. Τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δεν αποτελούν "τρόπο υπάρξεως". Αποτελούν αυτό τούτο το Είναι. Πέραν αυτού, ο ανθρώπινος λόγος οφείλει να καταπαύει και να μην φλυαρεί στοχαζόμενος, έστω, θεολογικά.

    Σας εύχομαι, "με περισυλλογή και φώτιση" να περάσετε τις διακοπές σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιωάννης29/7/10 2:31 μ.μ.

    Πρέπει να βρουν τρόπο να περάσουν το filioque. Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνται τη διαφοροποίηση στον τρόπο υπάρξης των θείων υποστάσεων και την αναζητούν αλλού αναβιώνοντας τα επιχειρήματα των λατινοφρόνων.

    Εύχομαι καλές διακοπές!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Ανώνυμε (με τα παλαβά grammata),

    Στους μοντέρνους καιρούς που ζούμε, οι μοντέρνοι μας έκαναν όλους να είμαστε "gia desimo". Ε, λοιπόν, κάποιος πρέπει να το κάνει, να μας βάλει το zoyrlomandia. Γιατί διαμαρτύρεσαι;

    Καλές διακοπές, χωρίς χειρουργεία και προπαντός, ζουρλομανδύα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος29/7/10 9:04 μ.μ.

    Αναρωτιέμαι αν το δόγμα των κοινωνικών και ακοινωνήτων της Αγίας Τριάδος είναι τόσο σημαντικό για τη σωτηρία μας...
    Προφανώς είναι σημαντικό για τη θεολογία μια που σύμφωνα με την ανάλυσή σας εκεί βρίσκονται οι ρίζες της εκτροπής στον Οικουμενισμό.
    Όμως αυτά τα θέματα δεν απευθύνονται μόνο στους θεολόγους και σε όσους έχουν ειδικές γνώσεις σε αυτά; Κάποιος που δεν γνωρίζει ούτε καν τι σημαίνουν αυτοί οι όροι είναι μακριά από την Ορθή Πίστη; Μάλλον εκείνος που έχει μελετήσει και εκτραπεί είναι αυτός που είναι μακριά...
    Στη πράξη όμως, τι γίνεται;
    Η ορθή γνώση αυτή μας προφυλάσει από μια αιρετική σκέψη αν πορευτούμε σε τέτοιες βαθιές αναλύσεις, αλλά οδηγούμαστε σε ανάλογα έργα της ορθής πίστεως;
    Πίστη δίχως έργα δεν είναι νεκρή πίστη; Δεν αμνηστεύω τις αιρέσεις ούτε παραγνωρίζω τη σοβαρότητα της Ορθής Πίστης αλλά δεν διακρίνω διαφορά στα έργα εκείνων που την υπερασπίζονται από εκείνα αυτών που την αγνοούν...
    Για να μην πω ότι πολλές φορές βλέπω μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης από ανθρώπους όχι και τόσο καλά στερεωμένους στην ορθή πίστη με αποκορύφωμα αλλοθρήσκους.
    Οι Οικουμενιστές προβαίνουν σε πολλά έργα αγάπης, αγάπη δίχως την Αλήθεια βέβαια είναι ψεύτικη αγάπη αλλά δεν βλέπω κάπου άλλου και την αληθινή αγάπη των χριστιανών που υπεραμύνονται της Ορθής Πίστεως... Έχοντας την Ορθή Πίστη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας, τι μας λείπει; Δεν θα έπρεπε να διαφέρουμε από τους άλλους, όπως η πόλη που είναι πάνω στο βουνό και δεν μπορεί να κρυφτεί; Δεν λέω ότι θα έπρεπε να διαφέρουμε για να υπερηφανευτούμε αλλά για να γίνουμε αφορμή οι μακρά του Θεού άνθρωποι να δοξάσουν τον Θεό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Ο/Η Ανώνυμος 29/7/10 9:04 μμ
    Αγαπητέ φίλε καταλαβαίνουμε τί λές. Όμως εμείς ανακαλύπτουμε όπως και εσύ πώς δέν έχουμε πλέον ορθή πίστη. Ούτε οι λεγόμενοι ορθόδοξοι διαθέτουν ορθή πίστη πλέον. Έλεγε ο Γέρο-Παίσιος : Χριστιανοί είμαστε εμείς; Οι Χριστιανοί κάποτε άλλαξαν τόν κόσμο.
    Οι οικουμενιστές και οι αιρετικοί προσφέρουν, νομίζουμε, την αγάπη η οποία προϋποθέτει χρήμα και ανθρώπινη δόξα. Τό ίδιο και οι ορθόδοξοι ίσως με λιγότερο χρήμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ιωάννης29/7/10 10:27 μ.μ.

    Πολύ σημαντικό το θέμα που θίγει ο "Ανώνυμος 9:04" πιστεύω.

    Νομίζω όμως πως το πρόβλημα με την αίρεση δεν είναι ότι πρόκειται απλώς για μια λανθασμένη αντίληψη αλλά επίσης για εκδήλωση αλαζονείας. Και πώς μπορεί να υπάρχει αγάπη εκεί που υπάρχει αλαζονεία?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για τον τελευταίο σχολιαστή Ανώνυμο και το τόσο χρήσιμο, πρακτικά, σχόλιο που άφησε.

    Δυο μόνο λέξεις γι΄ αυτό : "Αναρωτιέμαι αν το δόγμα των κοινωνικών και ακοινωνήτων της Αγίας Τριάδος είναι τόσο σημαντικό για τη σωτηρία μας..."

    Η απάντηση στο ερώτημά του είναι καταφατική. Ναι, είναι χρήσιμο, γιατί με αυτό (και άλλα αυτά) μπορούμε να καταλάβουμε τον Δυτικό χιλιαστικό μεσσιανισμό και τις κυριαρχικές/αυτοκρατορικές βλέψεις που εξέθρεψε και εκτρέφει, αφ΄ ης η αίρεση του filioque παγιώθηκε.

    Προσπαθούν να μετατρέψουν τον κόσμο σε επίγειο παράδεισο. Αυτός όμως θα είναι μόνο για τους εκλεκτούς που εκείνοι θα αφήσουν και οι ίδιοι προσδιορίζουν. Οι υπόλοιποι θα είμαστε "για τα μπάζα" και αυτοί να περνάνε καλά.

    Μας πετάνε κάποιες βλακείες, δήθεν θεολογικές, για να εξανθρωπίσουν τα παράνομα και ανθρωποκτόνα σχέδιά τους. Η κοσμοθεωρία, συνεπώς, που τους παρακινεί να κάνουν τον κόσμο "παράδεισο" (σημ. τον έχουν κάνει άνω-κάτω) είναι εκείνη που επιβάλλει τέτοιου είδους αναλύσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και ακόμη κάτι εξίσου σημαντικό. Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα "δογματικά", με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν έχουν τόση μεγάλη σημασία όπως τα καλά έργα. Όμως ο Ρώσος άγιος Ιγνάτιος Μπρατσιανίνωφ έχει αναλύσει το φαινόμενο αυτό. Έχει μάλιστα γράψει και σχετικό δοκίμιο, το οποίο και δημοσίευσα στο παρελθόν σε εφημερίδα (μου το είχε στείλει ένας Μοναχός από την Καψάλα του αγ. Όρους). Μεταξύ άλλων γράφει ότι, αν τα "καλά έργα" είναι αρκετό για τη σωτηρία των πιστών, τότε κανένα νόημα δεν έχει η ενανθρώπιση του Κυρίου. Πολλοί ήταν εκείνοι στην αρχαιότητα που έκαναν "καλά έργα". Κανείς όμως εξ αυτών δεν σώθηκε. Ο σκοπός και ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας των πιστών, γράφει, είναι η ένωσή μας με τον Θεόν Λόγο και Λόγο του Θεού, που έγινε άνθρωπος για μας τους ανάξιους και αναιδείς και αχάριστους.

    Είναι λάθος να νομίζουμε ότι με τα "καλά έργα" και μόνο σώζεται ο άνθρωπος. Άλλωστε αυτό υποστηρίζουν και οι μασόνοι, που όλα όσα διδάσκει η θρησκεία μας, τα θεωρούν ανθρώπινα κατασκευάσματα. Τα "δόγματα", λένε, οι άνθρωποι τα έφτιαξαν ανάλογα με τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες των καιρών. Τότε, συμπληρώνω, που δεν ξέραμε τις εξελικτικές συνιστώσες του δαρβινισμού. Και το λένε, υποτίθεται, αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται "μη δογματικοί"(!!!). Ποιος όμως από αυτούς τολμά να απορρίψει το δαρβινικό δόγμα; Και ποιος, αν δεν δώσει τον όρκο στο δικό τους το "δόγμα", μπορεί να γίνει μασόνος και, επιτέλους, διάσημος και ευηπόληπτο μέλος της κοινωνίας; Ουδείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος30/7/10 9:11 π.μ.

    Γράφει ο κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης :
    «Πολλοί ήταν εκείνοι στην αρχαιότητα που έκαναν "καλά έργα". Κανείς όμως εξ αυτών δεν σώθηκε.»
    Μήπως μπορείτε να μου δείξετε κι εμένα τη «λίστα» αυτών που σώθηκαν. γιατί έχω μια περιέργεια;
    Έλεος πια! Ο καθένας λέει ότι του κατέβει, κι έχει την εντύπωση ότι θεολογεί ορθοδόξως!
    Πολλοί σώθηκαν και θα σωθούν, αν βέβαια πιστεύουμε αυτά που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο, απ' αυτούς που δεν γνώρισαν ποτέ, και άρα δεν έχουν, την «Ορθή Πίστη». Για τους άλλους που την γνώρισαν (δηλαδή για εμάς) πρέπει να αμφιβάλλουμε και να ανησυχούμε.
    Δεν μας προβληματίζει το παράδειγμα των φαρισαίων της εποχής του Χριστού;

    ΝΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γράφει ο ΝΛ : Μήπως μπορείτε να μου δείξετε κι εμένα τη «λίστα» αυτών που σώθηκαν. Γιατί έχω μια περιέργεια; (...) Έλεος πια! Ο καθένας λέει ότι του κατέβει, κι έχει την εντύπωση ότι θεολογεί ορθοδόξως!

    Κυπριανός Χ : Αν ο ερωτών ΝΛ μου ζητά να κατονομάσω τους σεσωζμένους της αρχαιότητας δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Αν αφορά όμως στους μετά Χριστόν, η χορεία των αγίων, των μαρτύρων, των ομολογητών, των οσίων είναι ικανή να του δώσει την απάντηση.

    Αν πάλι θέλει να του απαριθμήσω τη λίστα των σημερινών σεσωζμένων, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι όσοι ζουν έμπρακτα τόσο την πίστη τους, όσο και το ανεπανάληπτο γεγονός της θείας Ενσαρκώσεως. Το οποίο δεν συνετελέσθη για να κάνει τον άνθρωπο εύχρηστο, προσαρμόσιμο και εμεταλλεύσιμο δια των καλών έργων μόνο. Έγινε, "ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσητε" και αυτό δεν είναι κάτι που βγαίνει σε λίστα. Είναι κάτι που εμφαίνεται ποικιλότροπα και δηλώνεται διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο, νοουμένου ότι αυτοί που ζητούν να κατονομασθούν οι σεσωζμένοι, είναι "όντες της αληθείας" (πας ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής).

    Η εποχή μας είναι βέβαια μπερδεμένη, αφού η αίρεση την διαμορφώνει. Ωστόσο, δεν θα πάψουν ποτέ να ακούγωνται οι φωνές εκείνες που ομολογούν και αδιάλειπτα ποιούν πράξη το : "όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσεις εν τω κρίνεσθαί σε".

    Να δικαιώσουμε "εν τοις λόγοις" και να νικήσουμε "εν τω κρίνεσθαί σε" τον άγιον Θεόν από την δαιμονική πλάνη των καιρών, είναι μια των πτυχών, που όλοι οι Ορθόδοξοι, μεσιτεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων, εν αγίω Πνεύματι καλούμαστε να φανερώσουμε. Λίστα ονομάτων δεν χρειάζεται. (Άς επαναλάβω, εκτός τόπου, το "αρκεί σοι η χάρις μου").

    Τέλος, φροντίζω αυτά που γράφω να μην είναι δικά μου. Αντιγραφές κάνω (ως προς αυτά που αφορούσαν στον άγιο Ιγνάτιο Μπριατσιανίνωφ) και προσπαθώ, όσο μπορώ, να μην αλλοιώνω το πρωτότυπο. Οι όποιες παρατηρήσεις ευπρόσδεκτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος30/7/10 3:02 μ.μ.

    Kύριε Χριστοδουλίδη δεν νομίζω ότι κάποιος είπε ότι σώζεται κανείς μόνο με τα έργα, και για την ακρίβεια ο Χριστός μας σώζει και όχι τα έργα που κάνουμε εμείς. Όμως δεν θα έπρεπε εφόσον είμαστε με τον Χριστό όπως ομολογούμε και πιστεύουμε, να εμφανίζουμε κάποια καλά έργα στη ζωή μας; Οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού γνώριζαν τον Νόμο και τηρούσαν τις διατάξεις του, έδιναν και ελεημοσύνη αλλά παρόλα αυτά δεν είχαν αγάπη, ήταν υποκριτές, δεν αναγνώρισαν τον Κύριο και τον σταύρωσαν. Εμείς άραγε θα αναγνωρίσουμε τον αντίχριστο;
    Δεν θα έπρεπε λογικά να εμφανίζουμε μια κάποια αγάπη που να ξεχωρίζει από τη ψεύτικη των αιρετικών; Αφού έχουμε τον Θεό ο οποίος είναι αγάπη δεν θα έπρεπε κάτι παραπάνω οι χριστιανοί να κάνουν από τους μη χριστιανούς; Είναι δυνατό οι χριστιανοί να είναι χειρότεροι από τους μακρά του Θεού ανθρώπους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Όμως δεν θα έπρεπε εφόσον είμαστε με τον Χριστό όπως ομολογούμε και πιστεύουμε, να εμφανίζουμε κάποια καλά έργα στη ζωή μας; Δεν θα έπρεπε λογικά να εμφανίζουμε μια κάποια αγάπη που να ξεχωρίζει από τη ψεύτικη των αιρετικών;"

    Είναι πολύ σωστά τα ερωτήματα που μου θέσατε. Προκειμένου, δε, να μην αναλωθώ σε λεπτομέρειες θα απαντούσα ότι μόνο ένα είναι το καλό έργο που μας διαφοροποιεί και συνάμα, διαφοροποιεί και την αγάπη.

    Το έργο αυτό είναι το έργο που επιτέλεσαν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας και το οποίο οφείλουμε να κρατήσουμε ακατάλυτο. Φυσικά, είναι αφ΄ εατού ακατάλυτο καθώς έχει δομήτορα τον Σωτήρα Χριστό.

    Συμβαίνει όμως στις μέρες μας, όπως αλλωστε σε κάθε εποχή, η Εκκλησία να κλυδωνίζεται. Κάποιοι σήκωσαν τον γκασμά, ρίχνουν τους σοβάδες, σπάνε τις πέτρες, μουτζουρώνουν τις Εικόνες και γενικά, κάνουν ζημιά. Ας αναλάβουμε λοιπόν το έργο να διορθώσουμε τις ζημιές, θυμίζοντας στους ιερόσυλους ότι μάταια κοπιάζουν. "Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας".

    Αυτό είναι το μόνο καλό έργο. Μας παρακινεί, δε, να το κάνουμε η αγάπη μας προς την εκκλησία, την Εκκλησία των θεοφόρων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος23/8/14 5:30 μ.μ.

    Ο Χριστός στην τριήμερη ταφή Του δεν δίδαξε το ευαγγέλιο στους κεκοιμημένους; Αν κάποιοι από αυτούς πίστεψαν στο ευαγγέλιο, δεν σώζονται; Ερώτηση ενός μη ειδικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΦΥΣΙΚΑ ΣΩΘΗΚΑΝ. ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΡΤΥΡΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΛΑΤΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος24/8/14 3:52 μ.μ.

    Ένας γνωστός μου, νεός φοιτητής θεολογίας μου έκανε την εξής παρατήρηση :" Πώς είναι δυνατόν να αποκαλείται ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ ομόφορονες από πολλούς ως οικουμενιστής αιρετικός ή αιρετίζων χωρίς να τον έχει καταδικάσει οικουμενική σύνοδος;"
    Ερώτηση δική μου : O άγιος Μάξιμος ομολογητής δεν κράτησε σχεδόν μόνος του την ορθοδοξία την περίοδο έξαρσης του μονοθελητισμού; Τι θα είχε γίνει να δεν είχε στείλει ο Θεός τον Άγιο Μάξιμο; Η μετέπειτα οικουμενική σύνοδος δεν δικαίωσε τον Άγιο; Οι οικουμνικες σύνοδοι δεν αποδοκιμάζουν τις συμπροσευχές και επισείουν ως και τον αφορισμό; Είμαι σίγουρος ότι ο θεός θα βοηθήσει την Εκκλησία με μία πραγματική οικουμενική εν Χριστώ σύνοδο και όχι ληστρική όπου θα καταδικάσει και "επίσημα" τον διαθρησκειακό συγκρητισμό. Μέχρι τότε είμαι σίγουρος ότι ο Θεός θα διαλέξει ως όργανά Του ανθρώπους που μετην δύναμη τη ςπίστης θα ελέγξουν τους οικουμενιστές. Διότι εκτός από την οικουμενική σύνοδο, το φρόνημα αν είναι ορθόδοξο νομίζω ελέγχεται και από την τωρινή εν γένει εκκλησιαστική βιοτή των ιεραρχών και φυσικά τις προηγούμενες οικουμενικές συνόδους. "Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος26/8/14 9:59 μ.μ.

    Άλλη μία ερώτηση ενός μη ειδικού με αφορμή το παρόντα σύδεσμο και σχετικό σχολιασμό: To σύμβολο της πίστεως όταν μιλά για γέννηση του Υιου από τον Πατέρα και εκπόρευση του Πνεύματος από τον Πατέρα είναι παρηγορητικό; Η ερώτηση μου αυτή έχει σαφώς να κάνει με το επιχείρημα του π. Ρωμανίδη ότι το κοινό πόνημα των Ματσούκα, Μάρτζελο και Τσελεγγίδη αναιρεί το σύμβολο της πίστεως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή