Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (18)

ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΑΠΌ : ΚΥΡΙΑΚΉ, 28 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2010

Αιώνιος έφηβος και δημιουργικός - Genius Ewiger Jüngling und kreativer Genius
Μέρος πρώτο: “Ο μικρός πρίγκηπας”(Saint-Exupery)
2. Η συνάντηση στην έρημο 8

Σε μικρότερο βαθμό το συναντά κανείς συχνά αυτό σε ανθρώπους που για χρόνια έκαναν ανάλυση, αλλά ακόμα κρατάνε σε κάποια διανοητική τσέπη ένα σωρό κρυμμένες πνευματικές πισινές, που δεν αναφέρθηκαν ποτέ κατά την διάρκεια της ανάλυσης. Για τον λόγο αυτό είναι όλα ελαφρώς σχετικά, και δεν είναι ποτέ “αυτό ακριβώς”. Όταν υπάρχει ένας τέτοιος κρυμμένος χώρος, συνήθως φαίνεται σε πολύ σύντομο διάστημα, πως στην γυναίκα καθορίζεται από την άνιμους και στον άνδρα από τον άνιμα. Απλά λένε κάτι, και το προδίδουν. Πχ: “Εντάξει, αυτή είναι η ανάλυση, αλλά η ζωή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.” Ή: “Αυτή είναι μια αναλυτική σχέση. Πρέπει κανείς να εμμείνει στην προβολή του, αλλά αυτή η σχέση δεν μετράει, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από μια κανονική σχέση”, κτλ. Τέτοιοι μυστικοί, ασύνδετοι λογισμοί, εμποδίζουν την διαδικασία να γίνει πλήρης και ολοκληρωμένη. Παίζει κανείς τον ρόλο του αναλυόμενου, και φαινομενικά υφίσταται την διαδικασία με ειλικρίνεια. Δεν προδίδει όμως το μυστικό του, και σε μερικούς ανθρώπους είναι ο λογισμός της αυτοκτονίας. Για όσο αυτή η αντίληψη κατακρατείται από κάποια εσωτερική διεργασία, τίποτα δεν είναι εντελώς πραγματικό. Όταν ζείτε με τον λογισμό, πως μια μέρα θα εγκαταλείψετε την ζωή, τότε η δυνατότητα να ζήσετε πλήρως είναι παραλυμένη, γιατί είναι αναγκαίο να αφήνεται κανείς πλήρως σε όλα του τα αισθήματα.

Το φίδι είναι πολύ έξυπνο, γιατί μόλις ο μικρός πρίγκηπας έρχεται στην γη και θα μπορούσε να εμπλακεί στην πραγματικότητα, σέρνεται αθόρυβα κοντά του και λέει: “Αχ, η ζωή είναι σκληρή, και η ζωή πάνω στη γη έχει μοναξιά. Εγώ κατέχω το μυστικό, μπορώ να σε βοηθήσω να βγεις.” Αυτό είναι πολύ δισήμαντο. Νομίζω πως η πιο δηλητηριώδης πτυχή του προβλήματος αυτού είναι πως το πρόσωπο δεν παρατηρεί πως έχει μια τέτοια πνευματική στάση:την “έχει”, κατέχεται από αυτήν. Μερικές φορές είναι δυνατόν να το παρατηρήσει κανείς αυτό, μόνο όταν διερωτηθεί, γιατί δεν ζει πλήρως και ολόκληρος. “Γιατί είμαι αποκομμένος από την ζωή; Γιατί τίποτα δεν είναι εντελώς πραγματικό;” Τότε μπορείτε να είστε σίγουροι πως ο άνιμους ή η άνιμα έβαλαν κάτι μεταξύ εσάς και της πραγματικότητας, και αυτό με πολύ έξυπνο τρόπο. Στον άνδρα συμβαίνει γενικά μέσω του μητρικού συμπλέγματος, που σαν πλαστικό περίβλημα τον περιβάλλει, ώστε δεν έρχεται ποτέ σε πλήρη επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό το διαφανές περίβλημα τον χωρίζει πάντα από την πραγματική ζωή. Τίποτα δεν μετράει πραγματικά στο παρόν. Στην γυναίκα είναι ο άνιμους που στο υπόβαθρο του πνεύματος της, της ψιθυρίζει κάτι, κάποια παρατήρηση του τύπου “τίποτε άλλο παρά”. Αν πχ, εσείς ως άνδρας συναντήσετε μια γυναίκα, για την οποία τρέφετε θερμά αισθήματα, και στα οποία φαίνεται να ανταποκρίνεται, τότε, αν ο άνιμους είναι στη μέση, δε θα σας αφήσει ποτέ το αίσθημα πως δεν μπορείτε να την πλησιάσετε πλήρως. Μπορεί επίσης να συμβεί, να έρθει μια γυναίκα σε μένα για ανάλυση, και η οποία φαίνεται να έχει μια θετική στάση, δεν ψεύδεται, αλλά μου παραθέτει όλο της το υλικό και με εμπιστεύεται. Αλλά έχω πάντα μια περίεργη εντύπωση, πως κάτι δεν ταιριάζει. Αισθάνομαι, για να το πω συμβολικά, πως δεν είμαστε στενά δεμένες σε περίπτωση μιας καταστροφής, αν πχ υπάρχει ο κίνδυνος να τρελαθεί ή να αυτοκτονήσει. Μια τέτοια γυναίκα θα μπορούσε ξαφνικά να μου γράψει πως θέλει να διακόψει την ανάλυση, γιατί φεύγει από τον τόπο ή δεν έχει λεφτά ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, μια αφορμή-δικαιολογία, και τότε μένετε απλά συγχυσμένος.

Το πατρικό σύμπλεγμα δημιουργεί την κατοχή από τον άνιμους. Θυμάμαι την περίπτωση ενός κοριτσιού, με το οποίο είχα καλή επαφή, αλλά σε κάποια στιγμή μου επιτέθηκε με πολύ τρομακτικό τρόπο. Όταν ανταπέδωσα το χτύπημα κατέρρευσε, και βγήκε στην επιφάνεια πως είχε σκοπό να αυτοκτονήσει, και αυτή της η πράξη θα ήταν ο τελευταίος της τσακωμός. Ήθελε να σκοτώσει το συναίσθημα της για μένα, για να μπορέσει να αυτοκτονήσει. αυτό ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Η επαφή μας την προηγούμενη ημέρα ήταν πολύ καλή, με την σχέση μας δεν είχε συμβεί κάτι, αλλά για κάποιο άλλο λόγο δεν άντεχε άλλο τις δυσκολίες της ζωής της και αποφάσισε μυστικά να αυτοκτονήσει. όταν ένιωσε πως τα αισθήματα της για μένα έμπαιναν ανάμεσα σε αυτή και την αυτοκτονία της, αποφάσισε να μου συμπεριφερθεί άσχημα, ώστε να μην την χωνεύω άλλο και να είναι επομένως ελεύθερη να φύγει. Αυτός ήταν ένας λογισμός που την δάγκωσε ξαφνικά σαν φίδι. Την είχα προειδοποιήσει. Είχε δει ένα όνειρο, όπου ένας γέρος είχε έρθει, και εντελώς άσχετα-ασυνάρτητα, τριγύριζε πάνω σε ένα κόκκινο παιδικό ποδήλατο. Αυτός ο γέρος ήταν ένας αυτοκτονικός μέθυσος. Ήξερα λοιπόν ότι είχε ένα άνιμους που προερχόταν από τον πατέρα, που ήταν συνδεδεμένος με παιδικά συναισθήματα-το κόκκινο παιδικό ποδήλατο-και στο βάθος της ψυχής της έκανε ότι ήθελε, αυτόνομα. Αν και ερμήνευσα το όνειρο και της είπα, πως μέσα της κάτι συμπεριφέρεται έτσι, δεν μπορούσε να το καταλάβει. Με κοίταξε με απορία, και μια μέρα ξέσπασε. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν εμφανίζονται φιδίσια όνειρα. Μπορεί να αναμένει κανείς τότε, πως οι άνθρωποι αυτοί θα κάνουν κάτι απροσδόκητο, στα καλά καθούμενα.

Ένας άνδρας που είχε πολλά φιδίσια όνειρα, αποφάσισε ξαφνικά, μετά από 15 χρόνια γάμου, από το ένα λεπτό στο άλλο, να χωρίσει, χωρίς προηγουμένως να έχει μιλήσει με την γυναίκα του. Αυτό ίσως θα μπορούσε να το κάνει μετά από ένα χρόνο γάμου, αλλά όχι 15! Τον είχα δει μια εβδομάδα προηγουμένως, και ήταν όλα εν τάξει, και την επόμενη εβδομάδα είχαν όλα συμβεί, και ο δικηγόρος διεκπεραίωνε την διαδικασία! Έζησε μαζί με την γυναίκα του 15 χρόνια, και πέρα από τα γνωστά προβλήματα μεταξύ άνιμους και άνιμα, που δεν ήταν χειρότερα από αυτά πολλών άλλων, όλα ήταν εντάξει. Αλλά υπήρχε αυτό το φίδι μέσα του! Τον προειδοποιούσα πάντα, πως πρέπει να προσέχει, μην αυτοκτονήσει ή κάνει κάτι παρόμοιο, όταν θα κυριευόταν από τέτοιες ξαφνικές αντιλήψεις. Το φίδι δείχνει την ικανότητα για ψυχρές μεταβολές-προσαρμογές, που μπορούν να οδηγήσουν σε ενστικτώδεις πράξεις. Νομίζω πως στην περίπτωση αυτή, ο χωρισμός δεν ήταν καθ' εαυτώ εσφαλμένος, τουλάχιστον ήταν κάτι το οποίο μπορούσε να το λάβει κανείς σοβαρά υπόψιν-αυτό που ήταν απολύτως απάνθρωπο ήταν η ξαφνική ψυχρή αλλαγή. Ο λογισμός δεν του είχε έρθει προηγουμένως, και μετά αποφάσισε αστραπιαία, και τα κανόνισε όλα με τον δικηγόρο του εντός 24 ωρών! Η γυναίκα του φυσικά είχε δίκαιο πως όλο αυτό ήταν απάνθρωπο. Θα μπορούσε να είχε μιλήσει μαζί της και να της έλεγε, πως ο γάμος τους κατέληξε μια ανούσια συνήθεια, ή κάτι τέτοιο, ώστε να την ετοιμάσει συναισθηματικά για το σοκ. Αλλά δεν έκανε καν αυτό.

Το κορίτσι που ήθελε να αυτοκτονήσει έκανε κάτι παραπάνω, γιατί ήθελε τουλάχιστον ένα αποχαιρετισμό. Ήταν πιο εμπλεγμένη στην σχέση, γι' αυτό δεν πήγε απλά να αυτοκτονήσει, αλλά προσπάθησε πρώτα να διαλύσει την σχέση μας. Αυτό ήταν μια κίνηση που έδειχνε σχέση. Ακόμα και όταν κάποιος τηλεφωνήσει και πει: “θέλω να αυτοκτονήσω, αλλά θέλω πρώτα να αποχαιρετιστώ”, σημαίνει πως ένα κομμάτι της προσωπικότητας βρίσκεται έξω από το φίδι. Στην πραγματικότητα ήταν κατειλημμένη από τον γέρο πάνω στο ποδήλατο. Για τον λόγο αυτό λέω πως στην γυναίκα το φίδι συνδέεται με τον άνιμους-στην περίπτωση αυτή με την εικόνα του πατέρα, που ήταν πολύ αρνητική. Ο γέρος έδειχνε την απουσία σχέσης. Έτρεχε αυτόνομα γύρω-γύρω, και από αυτό πιάστηκε, γιατί τότε έκανε αυτή ακριβώς το ίδιο. Της είπα ότι πίστευα πως μετά την αυτοκτονία της, το πνεύμα της θα περιφερόταν πάνω από το πτώμα της και θα ήταν πολύ λυπημένο! Θα ήταν μια αυτοκτονία που θα προκαλούσε και ένα συναίσθημα. Στην περίπτωση αυτή, δεν είχε τεθεί η γυναίκα αυτή ενώπιον του προβλήματος ζωής και θανάτου, και δεν είχε αποφασίσει συνειδητά. Και εγώ δεν της είπα να μην αυτοκτονήσει, αλλά της είπα μόνο πως δεν έπρεπε να το κάνει τόσο βιαστικά και υπό την επήρεια συναισθήματος. Δεν ήταν μια ώριμη απόφαση. Έπρεπε να την ξανασκεφτεί, και αν πράγματι το είχε αποφασίσει, τότε δεν θα την πείραζε αν περίμενε ακόμα μια βδομάδα, και να το έκανε βάση μιας δικαιολογημένης απόφασης. Δεν έπρεπε όμως να το κάνει εν βρασμώ, για να μην το μετανιώσει μετά-αν αυτό είναι δυνατόν να γίνει. Η ανωριμότητα στην ξαφνική απόφαση για αυτοκαταστροφή ήταν λανθασμένη, ενώ μια βδομάδα αναμονή θα την έφερνε στο σημείο να αναρωτηθεί, αν ήθελε πράγματι να πεθάνει ή όχι. Πολλοί άνθρωποι ζουν ασυνείδητα, και δεν έχουν ποτέ διερωτηθεί περί ζωής και θανάτου. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Όταν έρχεστε σε επαφή με τέτοιους ανθρώπους, έχετε πάντα μια πνευματική επιφύλαξη. Αν τους το πείτε δεν σας καταλαβαίνουν και κουνάνε το κεφάλι τους, γιατί είναι εντελώς αυτόνομο μέσα τους. Το πρόσωπο φαίνεται πως δεν είναι ποτέ εντελώς παρόν. Πάντα υπάρχει κάτι όπου διαφεύγει. Στην περίπτωση του κοριτσιού, όταν πλησίασε η κρίση, είδαμε την πραγματικότητα του άντρα πάνω στο ποδήλατο, πρώτα αυτή και μετά εγώ. Πάντα δρούσε στο βάθος του πνεύματος της, με το να τα κάνει όλα λίγο μη πραγματικά.
Συνεχίζεται


Αμέθυστος

Στενή και τεθλιμμένη οδός του κα΄ αιώνα...

ΣΤΕΝΗ ΚΑΙ ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑ΄ΑΙΩΝΑ

Αστακομακαροναδονηστεύουμε,Χριστέ μου,...
αραχτοξαπλοπροσευχόμαστε.
αργοτεχνοθαυμάζουμε το κάλλος της εικόνος Σου,
...τουριστομοναστηροπροσκυνουμε,
ανοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεούμε,
τσιγαροφραπεδοθεολογούμε,
πονηροματοκλεινοηθικολογούμε,
μεταξορασοασκητεύουμε,
σοουμπιζιερατεύουμε,
σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,
ιεροεξεταστικοκηρύττουμε,
κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,
εν διαδικτύω θαλαττεύομε,
εν τηλοψία άρρητα κάλλη μυδριοφθάλμως εξετάζοντες
τον νουν μας νεονηπτικώτατα τηρούμε!
Όλα, όλα τα κάνουμε d' accord,μεταπατερικώς, κατά πως πρέπει!
Γιατί καθυστερείς, λοιπόν, τον προκείμενον της δόξης στέφανον,τον αμαράντινον,σ' εμάς τους στενοδίτας Σου αγωνιστας να αποδώσεις;;;;

Πηγή : Misha

Σχόλιο: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
π. Σωφρόνιος

Ο φιλήδονος άνθρωπος, που ενδιατριβεί γύρω απο την φιληδονία και την ικανοποιεί, έστω και αν δεν έχει πέσει σε κάποια πράξη σαρκική, αποκτά μια κουλτούρα φιληδονίας και είναι χειρότερος απο εκείνον που έφθασε στην πράξη.
Διότι αυτός που αμάρτησε, υπάρχει περίπτωση να αισθανθεί την αμαρτία του και να μετανοήσει, ενώ ο φιλήδονος ψυχολογικά, συνήθως δεν μετανοεί, γιατί δεν το καταλαβαίνει ως αμαρτία. Αλλά και αυτοί που έχουν μια κουλτούρα φιληδονίας, δεν μπορούν να κάνουν καθαρή εξομολόγηση, γιατί δυσκολεύονται να τα πουν στον Πνευματικό Πατέρα και βασανίζονται. Έτσι όμως δεν αναπτύσσεται η πνευματική ζωή.

Πηγή: Φλεγόμενοι ποδηλάτες

Αμέθυστος

Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

Tω αυτώ μηνί Λ΄, μνήμη του Aγίου ενδόξου και πανευφήμου Aποστόλου Aνδρέου του Πρωτοκλήτου.

Αντίστροφον σταύρωσιν Aνδρέας φέρει,

Φανείς αληθής ου σκιώδης αντίπους.

Σταυρόν κακκεφαλής τριακοστή Aνδρέας έτλη.

Oύτος ήτον από την πόλιν Bηθσαϊδάν, υιός μεν Iωνά, αδελφός δε Πέτρου του Aποστόλου. Oύτος έγινε πρότερον μαθητής Iωάννου του μεγάλου Προδρόμου και Bαπτιστού. Έπειτα όταν ήκουσε του Διδασκάλου του να λέγη, δακτυλοδεικτών τον Iησούν Xριστόν· «Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου»· τότε λέγω, αφήσας τον Πρόδρομον, ηκολούθησεν εις τον Xριστόν. Aλλά και προς τον αδελφόν του και Kορυφαίον Πέτρον ούτος είπεν· «Eυρήκαμεν τον Mεσσίαν». Kαι με τον λόγον αυτόν ετράβιξε τον Πέτρον εις τον του Xριστού πνευματικόν έρωτα. Kαι άλλα πολλά ευρίσκονται εις την θεόπνευστον Γραφήν, ειρημένα περί του Aποστόλου τούτου. Eις άλλον μεν ουν Aπόστολον, άλλο μέρος της οικουμένης εκληρώθη. Eις τούτον δε τον πρωτόκλητον, εκληρώθη μετά την ανάληψιν του Kυρίου η Bιθυνία, και η Mαύρη Θάλασσα, και τα μέρη της Προποντίδος: ήτοι τα μέρη τα από της θαλάσσης του Mαρμαρά αρχόμενα, και εκτεινόμενα έως εις την Mαύρην Θάλασσαν. Oμοίως και η Xαλκηδόνα, και το Bυζάντιον: ήτοι η νυν Kωνσταντινούπολις. Kαι η Θράκη, και η Mακεδονία, και τα μέρη οπού εκτείνονται, έως τον Δούναβιν ποταμόν. Ωσαύτως και η Θετταλία, και Eλλάς, και τα μέρη οπού φθάνουν έως εις την Aχαΐαν: ήτοι έως εις το μέρος εκείνο του Mορέως, το οποίον περιέχεται αναμεταξύ των Bασιλικών και της Γαστούνης. Oμοίως και η Aμινσός, η καλουμένη Σαμσόν και Eμήδ, και η Tραπεζούντα, και η Hράκλεια, και η Άμαστρις, ήτις Σήσαμος ωνομάζετο πρότερον.

Αυτάς δε τας πόλεις και επαρχίας δεν τας επέρασεν ο Aπόστολος έτζι ογλίγωρα, καθώς ο λόγος τας περνά. Όχι! αλλά εις κάθε πόλιν εδοκίμαζεν ο μακάριος πολλά εναντία. Kαι απάντα πολλάς δυσκολίας πραγμάτων. Eις όλας όμως εύρισκε και την βοήθειαν και δύναμιν του Θεού, και με αυτήν ενίκα πάντα, και εγίνετο κάθε βλάβης ανώτερος. Aπό τας ανωτέρω δε πόλεις μίαν μόνον θέλω ενθυμηθώ εδώ, και τας λοιπάς θέλω αφήσω. Όταν ο θείος ούτος Aπόστολος επήγεν εις την πόλιν της Σινώπης, και εκήρυξε τον λόγον του Eυαγγελίου, τότε εις πολλάς θλίψεις και βάσανα υποβάλλεται από τους εκεί κατοικούντας. Διότι οι θηριώδεις εκείνοι άνθρωποι έρριπτον αυτόν κατά γης. Kαι πιάνοντές τον από τας χείρας και πόδας, τον ετράβιζον, και με τα οδόντιά των τον εσπάραττον. Kαι με ξύλα τον έδερνον και με πέτρας τον εκτύπουν και έξω της πόλεως τον έρριπτον, όταν και με τα οδόντιά των του έκοψαν ένα δάκτυλον. Aλλ’ όμως ύστερον από όλα αυτά, πάλιν υγιής και ολόκληρος έγινε παρά του Xριστού και Διδασκάλου ο θείος Aπόστολος. Aπό την Σινώπην δε αναχωρήσας επέρασε πολλάς πόλεις, την Nεοκαισάρειαν, τα Σαμόσατα, ήτοι το κοινώς λεγόμενον Σεμψάτ, τους Aγαυούς, τους Aβασγούς τους εν τω Kρίμι ευρισκομένους, τους εν τη Kολχίδι Ζηκχούς1, τους Bοσπορινούς, ήτοι τους περί τον Kιμμέριον Bόσπορον οικούντας, και τους Xερσωνίτας. Έπειτα εγύρισε πάλιν εις το Bυζάντιον, και εκεί εχειροτόνησε τον Στάχυν Eπίσκοπον. Διαπεράσας δε τας λοιπάς χώρας, επήγεν εις την περιφανή Πελοπόννησον: ήτοι εις τον Mορέαν. Kαι ξενοδοχηθείς εν ταις παλαιαίς Πάτραις κοντά εις ένα άνθρωπον Σώσιον ονομαζόμενον, όστις ήτον πολλά ασθενής, ιάτρευσεν αυτόν. Kαι παρευθύς όλη η πόλις των Πατρών επίστευσεν εις τον Xριστόν. Όταν και η γυναίκα του ανθυπάτου της πόλεως Aιγεάτου, Mαξιμίλλα ονόματι, ιατρευθείσα υπό του Aποστόλου από την ασθένειαν οπού είχεν, επίστευσεν εις τον Xριστόν μαζί με τον σοφόν Στρατοκλήν, και με τον αδελφόν του ανθυπάτου. Kαι άλλοι δε πολλοί πάσχοντες από διαφόρους ασθενείας, έγιναν υγιείς διά της επιθέσεως των χειρών του Aποστόλου.

Όθεν ταύτα μαθών ο ανθύπατος Aιγεάτης, άναψεν από τον θυμόν. Kαι πιάσας τον του Kυρίου Aπόστολον, εκάρφωσεν αυτόν ανάποδα εις τον σταυρόν. Διά τούτο και ο άδικος έλαβε δικαίως παρά Θεού την εκδίκησιν. Διότι πεσών εις την γην από ένα υψηλόν κρημνόν, εσύντριψε τον εαυτόν του, και κακώς ο κακός εξέψυξε. Tο δε λείψανον του Aποστόλου ύστερον από πολλούς χρόνους μετετέθη εις την Kωνσταντινούπολιν με προσταγήν του βασιλέως Kωνσταντίου, του υιού του Mεγάλου Kωνσταντίνου, υπηρετήσαντος εις την μετάθεσιν αυτού, Aρτεμίου του μεγάλου δουκός και Mάρτυρος του εορταζομένου κατά την εικοστήν Oκτωβρίου. Kαι κατετέθη μαζί με τα λείψανα του Eυαγγελιστού Λουκά και Tιμοθέου των Aποστόλων, εις τον περίφημον Nαόν των Aγίων Aποστόλων. H κατάθεσις δε αύτη του λειψάνου του εορτάζεται κατά την εικοστήν Iουνίου. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aποστόλου τούτου όρα εις τον Nέον Θησαυρόν2.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ζηκχοί είναι οι νυν καλούμενοι Tζερκέζοι.

2. Σημείωσαι, ότι εις τον Aπόστολον τούτον Aνδρέαν, εγκωμιαστικόν λόγον πλέκει ο θείος Xρυσόστομος, σωζόμενον εν τη Iερά Mονή του Παντοκράτορος και εν τη των Iβήρων, ου η αρχή· «Tον πρωτόκλητον της αποστολικής». Oμοίως και Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «Πάσι μεν τοις του Θεού λόγου φίλοις». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου, εν τη Iερά Mονή του Bατοπαιδίου και τη των Iβήρων.) Υπόμνημα δε συνέγραψεν εις αυτόν και ο Mεταφραστής, ήτοι τον ελληνικόν Bίον του, ου η αρχή· «Άρτι του παιδός Ζαχαρίου». (Σώζεται εν τοις τετυπωμένοις Mηναίοις.) Εν δε τη Mεγίστη Λαύρα σώζονται και αι περίοδοι αυτού και η τελείωσις, ων η αρχή· «Άπερ τοις οφθαλμοίς ημών εθεασάμεθα πάντες».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Aμέθυστος

Το... αντιρατσιστικό σχολείο

Πηγή; Κόκκινος Ουρανός

Ή όταν η κατήχηση στον αριστερισμό βαπτίζεται “επιμόρφωση”

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Αυτή την εβδομάδα, δύο περιστατικά μας ανάγκασαν να επιστρέψουμε εσπευσμένα στο ζήτημα του “αντιρατσιστικού σχολείου”, με το οποίο είχαμε ασχοληθεί ξανά και στο παρελθόν. Το πρώτο ήταν ένα κείμενο, στην ιστοσελίδα του κ. Κούλογλου, όπου δινόταν λεπτομερής αναφορά μιας διαδικασίας, κατά την οποία ομάδα φοιτητριών μετέβη σε σχολείο της περιοχής των Αμπελοκήπων της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να “κατηχήσει” τα παιδιά στον “αντιρατσισμό” και επί της ουσίας την ανάγκη υποδοχής όσων μεταναστών και εάν έλθουν στην χώρα μας, με ανοιχτές αγκάλες.

Οι φοιτήτριες αυτές πήγαν στο σχολείο, έδειξαν παιδικές ταινίες (φιλομεταναστευτικού περιεχομένου φυσικά) στα παιδιά, τους έδωσαν κάποια άρθρα για τον ... ρατσισμό και την μετανάστευση (είμαστε βέβαιοι πόσο “αντικειμενικά”) ήταν και τέλος τα έβαλαν να γράψουν από μια μικρή ... έκθεση. Η οποία φυσικά ήταν γεμάτη από “κλισέ” που θα μπορούσε κανείς να δει στο πρόγραμμα κάθε ακροαριστερής οργάνωσης και τα οποία τόνιζαν την σημασία ... κρατικών δράσεων για άμεση ένταξη όλων των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία!

Το δεύτερο περιστατικό ήταν ένα συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη(!) που πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2010 στο Κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Άννα Φραγκουδάκη: Καθηγήτρια, του Πανεπιστημίου Αθηνών, γνωστή για την φράση της : "Οι σύγχρονοι Έλληνες με τις αναφορές τους στην αρχαία Ελλάδα, θέλουν να κρύψουν το ΑΣΧΗΜΟ και ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ εθνικό τους πρόσωπο.") Οργανώθηκε από το Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία - Διδασκαλείο Νηπιαγωγών Αθηνών του εν λόγω Παν/μίου. Την στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν μπορούσαμε να έχουμε αναλυτική άποψη περί του τι ειπώθηκε εκεί. Μια ματιά όμως στο πρόγραμμα ήταν αρκετή, για να μας πείσει για το τι ακριβώς θα λεγόταν εκεί.

Προσέξτε τους εισηγητές και τους τίτλους των εισηγήσεων:

Τσαλάρ Κεϊντέρ: Η διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας στην Τουρκία

Εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα και μειονότητες

Προεδρείο: Χαρά Δαφέρμου και Βασίλης Τσελφές

Νίκος Αλιβιζάτος: Νεότερες κριτικές στην κρατούσα αντίληψη για το έθνος

Νικηφόρος Διαμαντούρος: Αναμνήσεις από ένα πρόδρομο πρόγραμμα έρευνας ελληνικών και τουρκικών σχολικών βιβλίων ιστορίας.

Ηλίας Νικολακόπουλος: Οι πολιτικές δυνάμεις της μειονότητας και το εκπαιδευτικό ζήτημα

Μουσταφά Μουσταφά: Ένα μπαούλο, δυο γλώσσες: μια διαδικασία αυτογνωσίας για τη μειονότητα της Θράκης

Θάλεια Δραγώνα: Διανοούμενοι και πολιτική πράξη

Νομίζω ότι αυτά ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον οποιουδήποτε.

Η σχέση αποδομητών – αντιρατσιστών

Η λεγόμενη “διαπολιτισμική” εκπαίδευση όπως γράφαμε και στο προηγούμενο σχετικό κείμενο, αποτελεί το εργαλείο της κοινωνικής μηχανικής, που θέλει η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να χρησιμοποιήσει σήμερα στα σχολεία, έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει αύριο τις αντιδράσεις που είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν μέσα σε μια “πολυπολιτισμική κοινωνία”. Σκοπός της “διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, είναι το να “χαλιναγωγήσει” το ορμέμφυτο ένστικτο της ταύτισης με μια συγκεκριμένη ομάδα που υπάρχει σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του κόσμου. Επειδή όμως δεν δύναται να το “εξαφανίσει” προσπαθεί να αλλάξει τα στοιχεία της ταυτότητας της ομάδας, αντικαθιστώντας τα με κάποια “φανταστική” κοινωνική ταυτότητα, που πρέπει να εγκαταστήσει την εθνική.


Την δουλειά αρχίζουν οι “αποδομητές” οι οποίοι αφαιρούν από την εκπαίδευση κάθε στοιχείο που κάνει την ελληνική ταυτότητα αυθύπαρκτη μέσα στο παγκόσμιο χωριό. Τα δράματα, τους ηρωϊσμούς, ότι δηλαδή μπορεί να φορτίσει συγκινησιακά ένα μικρό παιδί για να ταυτιστεί με την εθνική ομάδα. Έρχονται μετά οι “αντιρατσιστές”, για να δουλέψουν πάνω σε... καλλιεργημένο έδαφος. Τα παιδάκια που δεν έχουν συναίσθηση της ιδιαιτερότητάς τους, δεν μπορεί παρά να θεωρήσουν ότι το μόνο που υπάρχει ως συνεκτικό στοιχείο στην κοινωνία, είναι τα προγράμματα που παρακολουθούν στην τηλεόραση.

Ως εκ τούτου αφού τα ίδια ακριβώς προγράμματα παρακολουθούν και οι ... μετανάστες στην χώρα μας, γιατί να μην είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Η συλλογιστική απλή, ανατριχιαστική όμως η εφαρμογή της. Η προπαγάνδα στα μυαλά 5χρονων και 6χρονων παιδιών, νομιμοποιείται από ένα κράτος το οποίο έχει – στο όνομα του φιλελευθερισμού- υιοθετήσει τις αρχές που διέπουν αριστερίστικες οργανώσεις.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τους “στόχους” του προγράμματος “ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ” που αποτελεί ένα από τα “προγράμματα” για την ενίσχυση της “αντιρατσιστικής και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης”:

“Συνειδητοποίηση από μέρους των εκπαιδευτικών και των μαθητών / μαθητριών, αλλά δευτερευόντως και των γονέων, της έκτασης και της πολυμορφίας των προβλημάτων που έχουν σχέση με το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αλλαγή των στάσεων και των συμπεριφορών, ώστε να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τα σχετικά προβλήματα.”

Ένα κράτος το οποίο προσπαθεί οργανωμένα, να αλλάξει τις συμπεριφορές και τις απόψεις των πολιτών του, ακόμη και αν αυτοί έχουν ηλικία πέντε ετών, τι άλλο μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ολοκληρωτικό;

Πηγή

Aμέθυστος

Συνέντευξη-ομιλία του Joseph Weizenbaum

Συνέντευξη-ομιλία του Joseph Weizenbaum (JW) κατά την ημερίδα πληροφορικής στο πανεπιστήμιο Erlangen-Nürnberg, το 2007. Την συνέντευξη συντονίζει ο καθ. Herbert Stoyan (HS).

Συνέχεια από το Σάββατο 20 Νοεμβρίου

Αποσπάσματα:

HS: Είστε επαναστάτης, εναντίον ποιου πράγματος επαναστατείτε;

JW: Επαναστατώ θα έλεγα εναντίον της ανοησίας, μάλιστα της ανοησίας που γίνεται επικίνδυνη. Από που όμως ξεκίνησε αυτή η επανάσταση; Από τον αντισημιτισμό. Έζησα μέχρι το 1936 στην Γερμανία. Και βέβαια όλοι περιμένουν να ακούσουν πως με πείραζαν στον δρόμο προς το σχολείο. Όχι. Τον πιο βαθύ αντισημιτισμό τον έζησα από τον πατέρα μου. Κάποτε είχα φέρει στο σπίτι ένα παιδί ρακένδυτο. (Ήταν Εβραίος, που ζούσε στην Γερμανία, αλλά ήταν φτωχός όπως πολλοί Εβραίοι που ζούσαν τότε στην Ευρώπη). Και ο πατέρας μου είπε: τί τον έφερες αυτόν, δεν μιλάει καν σωστά γερμανικά. (Οι Εβραίοι της Ευρώπης έχουν μια διάλεκτο που λέγεται Jiddisch, και είναι μείγμα της γερμανικής και εβραϊκής κυρίως γλώσσας). Ο πατέρας μου ήταν, όπως και πολλοί άλλοι της ίδιας κοινωνικής τάξης, αφομοιωμένος Εβραίος, και προσπαθούσε να είναι πιο Γερμανός από τους Γερμανούς. Στο τέλος βέβαια ο Göring αποφάσισε ποιος είναι Εβραίος και ποιος όχι. Αυτό το γεγονός ήταν ο σπόρος για την επανάσταση μου. Μετά, το 1936, πήγαμε στις ΗΠΑ και είδα πως ζούσαν οι μαύροι. Αργότερα πήγα στο ΜΙΤ και είδα τι φρικτά όπλα, που δεν μπορείτε καν να φανταστείτε, σχεδιάζονταν εκεί για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Και βέβαια κανένας επιστήμονας δεν ήθελε να ξέρει ποιες πρακτικές συνέπειες είχε η δουλειά του. Ένα άλλο στοιχείο που με κάνει να επαναστατώ είναι χρήση του υπολογιστή ως μέτρου σύγκρισης για όλα τα πράγματα. Πήγα πριν λίγο καιρό σε μια ημερίδα με τον τίτλο: “Είναι το σύμπαν ένας υπολογιστής;”. Η ίδια η ερώτηση είναι εντελώς ανόητη. Ας πούμε ότι είναι. Ε, και; Αυτό το δεύτερο σκέλος είναι το δύσκολο. Γιατί μας αναγκάζει να συλλογιστούμε την συνέπεια της πρότασης. Αν τα πάντα είναι υπολογιστής, πάει να πει πως είναι προβλέψιμα. Ακόμα και ο άνθρωπος. Αλλά επ' αυτού έχω να σημειώσω δυο πράγματα. Πρώτα μια πρόταση του Ιονέσκο: “όλα μπορούν να ειπωθούν, μόνο η ζωντανή αλήθεια όχι”. Το δεύτερο, κάτι που μου είχε πει ένας γέρος καθηγητής (μερικοί καθηγητές μπορούν και σκέφτονται): “Σε αυτόν που διαθέτει μόνο σφυρί, όλος κόσμος είναι ένα καρφί”. Η ιδέα αυτή έχει μπει στην καθημερινή γλώσσα. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να ακούμε ακόμα και στο σούπερ μάρκετ μια μάνα να λέει στο παιδί της: πάψε πια, δεν είμαι προγραμματισμένη έτσι. Ή άνθρωποι να λένε δεν θέλω να προγραμματίσω έτσι το παιδί μου... Ή παίρνουμε βιβλία νευρολογίας και όλη η ορολογία είναι αυτή των υπολογιστών. Ή όπως λέει ο Marwin Minski, "the brain is merely a meat-machine". Πρέπει να σημειώσουμε πως στα αγγλικά υπάρχουν δυο λέξεις για το κρέας: meat που είναι το νεκρό κρέας με το οποίο μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, και flesh που είναι η ζωντανή σάρκα. Η έκφραση αυτή λοιπόν, the brain is merely a meat-machine, είναι έκφραση περιφρόνησης προς την ζωή. Σε αυτά επαναστατώ και στις συνέπειες. Το χειρότερο απ' όλα είναι η αδιαφορία. Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος του γερμανικού λαού στα χρόνια του Χίτλερ (και τονίζω, δεν πιστεύω στην συλλογική ενοχή). Τρόμαξε κανείς ακούγοντας ότι η Audi παράγει κάπου ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα τον χρόνο, και τώρα είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε την Κίνα και την Ινδία να φτιάξουν δικά τους αυτοκίνητα; Και είναι γνωστό ήδη από την εποχή του Einstein πως επέρχεται καταστροφή του κλίματος. Έχουν οι άνθρωποι ακόμα την ικανότητα να δουν πως συνδέονται τα πράγματα;

Πριν από περίπου 50 χρόνια έγραψα πως θα φθάσουμε σε μια εποχή όπου το να καταλάβουμε κάτι, θα σημαίνει: μπορούμε να το προγραμματίσουμε. Και είμαστε σχεδόν εκεί, στην ιδέα πως κάθε πτυχή της πραγματικότητας είναι υπολογίσιμη. Καταλαβαίνουμε κάτι αν μπορούμε να κάνουμε μια προσομοίωση του πράγματος. Αλλά αυτό αποκλείει την ζωή. Θυμάμαι κάποτε ήρθε ο διευθυντής του εργαστηρίου τεχνητής νοημοσύνης του ΜΙΤ και μου είπε, κάναμε το πρόγραμμα σου να κατανοεί κείμενα. Αυτό ήθελα να το δω. Έβαλαν λοιπόν στο μηχάνημα τον Άμλετ, και μπορούσα να ρωτήσω διάφορα: που έμενε ο Άμλετ, τι δουλειά έκανε... και το μηχάνημα απαντούσε. Και η πεποίθηση στο εργαστήριο αυτό(το λέει γελώντας) ήταν πως κατανόηση μιας ιστορίας είναι η ικανότητα να δώσει κανείς απάντηση στην ερώτηση: "what happened?". Διάβασα τον King Lear 3-4 φορές, σε διάφορες περιόδους της ζωής μου. Και κάθε φορά καταλάβαινα το κείμενο, αλλά διαφορετικά. Γιατί είχα κάθε φορά πιο μακρά ζωή πίσω μου, και είχα βιώματα (ήμουν έφηβος, μετά είχα παιδιά, μετά τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει...) σημαντικό είναι να διαβάζει κανείς, όχι για να μαζέψει στοιχεία, αλλά για να βιώσει. Και θα σας πω μια ιστορία που έχει να κάνει με την κατανόηση. Κάποτε στην Νέα Υόρκη, γύρω στις 3 το μεσημέρι σε ένα φανάρι που είχε ανάψει κόκκινο, μέσα στο πλήθος που περίμενε να περάσει απέναντι, ένας άνθρωπος της ηλικίας μου περίπου, με είχε σκουντήξει διακριτικά. Γύρισα προς το μέρος του. Με ρώτησε: είσαι Εβραίος; Είπα ναι. Και μετά ρώτησε: τι ώρα είναι; Αυτή είναι όλη η ιστορία. Όλοι σας τώρα μπορείτε να επαναλάβετε τι έγινε, what happened, αλλά η κατανόηση εξαρτάται από τις εμπειρίες του καθενός.

HS: Θυμάμαι κάτι που είπες: οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα για μάθηση. Μπορούν δηλαδή να δημιουργήσουν κάτι καινούριο. Που δείχνει πως η μάθηση είναι κάτι διαφορετικό από το διάβασμα για να περάσω τις εξετάσεις. Αλλά η απόκτηση σημαίνει παραγωγή γνώσης, και παραγωγή απόκτηση.

JW: Information is a difference that makes a difference, (μου το έμαθε κάποιος καθηγητής ηθολογίας ζώων). Αυτά που σας λέω δεν είναι πληροφορίες, είναι απλά σήματα, τα οποία λαμβάνετε και ερμηνεύοντάς τα θα φτιάξετε την πληροφορία, την οποία θα εντάξετε σε ένα πλαίσιο, το οποίο έχει φτιαχτεί από την εμπειρία σας. Αν σας πω για τα quarks, για τα οποία δεν έχετε ακούσει ποτέ κάτι, δεν θα μπορείτε να εντάξετε κάπου αυτά που θα ακούσετε, γιατί δεν υπάρχει το πλαίσιο....

Κάποιος από το παρασκήνιο λέει, ίσως θα μπορούσαμε να περάσουμε στις ερωτήσεις των ακροατών και ο HS λέει: ναι, είχα και εγώ αυτή την ιδέα.

JW: Χα χα, βλέπετε είπε είχε μια ιδέα. Θυμάμαι τώρα, σε μια συνέντευξη του Einstein: (ο νεαρός δημοσιογράφος τον ρώτησε αν έχει πάντα μαζί του ένα μπλοκάκι. Ο Einstein είπε όχι, και τον ρώτησε γιατί νομίζει πως φέρει ένα. Ο νεαρός είπε: για να καταγράφετε τις ιδέες σας. Και ο Einstein είπε: νεαρέ μου, στη ζωή μου είχα μόνο δυο ή τρεις ιδέες). Βλέπετε, έχω μεγάλο σεβασμό για την λέξη ιδέα....

…Με ρωτούν αν φοβάμαι πως θα έχουμε ρομπότ που μοιάζουν με ανθρώπους. Ίσως να φοβάμαι λίγο. Αλλά αυτό που πολύ φοβάμαι είναι πόσους ανθρώπους έχουμε που μοιάζουν με ρομπότ. Που δεν το καταλαβαίνουν αυτό, που λένε πως μπορούμε στο ρομπότ να φτιάξουμε ένα ώμο και μετά να βάλουμε το χέρι μας απάνω του (συναισθηματικά). Είναι το ίδιο λάθος που έζησα στο ΜΙΤ, όπου έφτιαξαν ένα ρομπότ που έχει κάτω από το “πρόσωπο” του 33 μικρούς κινητήρες, και μπορεί να χαμογελάει. Και κάποιος μου είπε, βλέπεις χαμογελάει, δηλαδή έχει συναισθήματα...

...Το αποτέλεσμα της ιατρικής έρευνας όπως γίνεται σήμερα, και κυρίως στον χώρο της νευρολογίας, είναι η καταστροφή της εικόνας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έχει κομματιαστεί. Και για το κάθε μέρος υπάρχει ένας ειδικός... η αντίληψη πως τα νεύρα ακολουθούν τους νόμους της φυσικής οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη θέληση, άρα είναι σαν το ρομπότ που χαμογελάει...

...όταν ρωτώ τους ανθρώπους να μου πουν ένα παράδειγμα, όπου ο υπολογιστής κάνει κάτι καλό, όλοι χωρίς εξαίρεση αναφέρουν τον υπολογιστή στην ιατρική. Πρέπει όμως να σας πω, πως στην Αμερική κάπου 30 (δεν είμαι σίγουρος) χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο πεθαίνουν λόγω της προόδου της ιατρικής επιστήμης. Το ένα τρίτο των ανθρώπων δεν έχει ασφάλιση, γιατί το κογκρέσο θεωρεί κομμουνιστική την ιατρική που είναι για πλατιά στρώματα λαού. Και κανένας ίσως από το ακροατήριο δεν γνωρίζει το βάθος και το πλάτος της φτώχειας που υπάρχει στην Αμερική. Τέλος να πούμε πως κάθε νοσοκομείο και ιατρείο πρέπει να έχει τα πιο μοντέρνα μηχανήματα, γιατί αλλιώς, αν κάποιος νοσηλευτεί εκεί και γίνει κάποιο λάθος στη διάγνωση ή περίθαλψη, και το νοσοκομείο δεν είχε τα πιο μοντέρνα μηχανήματα, τότε μπορεί να τους μηνύσει ο ασθενής και να χρειαστεί να πληρώσουν τεράστιες αποζημιώσεις. Έτσι η τεχνολογική πρόοδος εκτοξεύει τις τιμές της ιατρικής στα ύψη, και πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν γιατρό ούτε μια φορά στη ζωή τους... Τα μηχανήματα λαμβάνουν την αξία τους από την κοινωνία στην οποία χρησιμοποιούνται...

Κάποιος από το κοινό έχει μια ερώτηση, αλλά επειδή ο Joseph Weizenbaum δίνει μακρές απαντήσεις, λέει, παρακαλώ να δώσετε μια σύντομη απάντηση στην ερώτηση που θα κάνω, για να μπορέσουν να ρωτήσουν και άλλοι.
Και του λέει: η απάντηση είναι 42.

Αμέθυστος

Άγιος Λουκάς

Aμέθυστος

ΠΩΣ ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΗ"

H νέα κυβέρνηση της Βρεττανίας κατάργησε την “κάρτα πολίτη” για τους Βρετανούς που είχε επιβάλλει στους μετανάστες και σκόπευε να επιβάλλει και στους Βρεττανούς πολίτες η κυβέρνηση του Brown. H ταφόπλακα της κυβέρνησης του Brown ήταν η προσπάθεια της αυταρχικής επιβολής της “κάρτας πολίτη”. Θα είναι, Θεού θέλοντος, αν κουνηθούμε και λιγάκι, και η ταφόπλακα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, και κάθε νεοεποχίτη, σε όποιο κόμμα κατοικοεδρεύει.

http://www.independent.co.uk/news/uk/politics/national-identity-card-scheme-to-be-axed-1971897.html

Πρόσφατο αμερικάνικο δημοσίευμα επί του θέματος:

http://www.rebelnews.org/opinion/americas/517837-hands-off-citizens-fight-tsa-invasions

"How to win the fight against the National Identity Card and the Associated National Identity Register",

δηλαδή

"Πως να κερδίσετε την μάχη κατά της Εθνικής Ταυτότητας (ηλεκτρονικής "κάρτας πολίτη", δηλαδή) και του Σχετιζόμενου (με αυτήν) Εθνικού Αρχείου Ταυτοτήτων"

τιτλοφορείται το έγγραφο pdf που μπορείτε να βρείτε online βάζοντας τον τίτλο του στα Αγγλικά στην μηχανή αναζήτησης, και ανήκει στην Βρεττανική αυτοοργανωμένη ομάδα Βρεττανών πολιτών που ήδη πέτυχαν την κατάργηση όχι μόνο της επιβολής αυτής της κατασκοπευτικής και άκρως επικίνδυνης ηλεκτρονικής ταυτότητας, αλλά και την διαβεβαίωση της Βρεττανικής κυβέρνησης ότι θα καταστρέψει όλα τα προσωπικά δεδομένα που είχε συγκεντρώσει στις τεράστιες κρατικές βάσεις δεδομένων της.

Εδώ και μερικά χρόνια, με αφετηρία τις ΗΠΑ, έχει ξεκινήσει μια ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των κυβερνήσεων να πείσουν τους πολίτες για την δήθεν αναγκαιότητα της ηλεκτρονικής ταυτότητας "για όλες τις δουλειές" (ταυτοποίηση, τραπεζικό λογαριασμό, ιατρική περίθαλψη, μισθοδοσία, εκλογικό βιβλιάριο κλπ), με πρόσχημα την εξάλειψη της τρομοκρατίας και της φοροδιαφυγής ... Στην αρχή η εν λόγω κάρτα είχε bar code, στην συνέχεια μαγνητική λωρίδα πληροφοριών και τώρα τσιπάκι ραδιοσυχνοτήτων επαφής ή μη επαφής ή και των δύο ειδών (υβριδικό). Με το εν λόγω τσιπάκι θα μπορεί η παγκόσμια ηλεκτρονική διακυβέρνηση (γιατί περί αυτής πρόκειται) να ξέρει σε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που βρισκόμαστε και τι ακριβώς κάνουμε, αφού και για την απλούστερη ανάγκη μας (πχ χρήση κομπιούτερ ή κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος ή οδήγηση, ή αγορά ενός σάντουϊτσ, ή βενζίνης, ή τροφίμων στο σουπερμάρκετ, ή ρούχων, ή παρακολούθηση θεαμάτων, ή περίθαλψη στο νοσοκομείο, ή σε ιδιωτικό ιατρείο, ή κίνηση του τραπεζικού μας λογαριασμού, ή τις προσωπικές μας προτιμήσεις (facebook κλπ))θα χρειάζεται η χρήση της "κάρτας για όλες τις δουλειές" που εδώ στην Ελλάδα, το νεοεποχίτικο ΠΑΣΟΚ την βάφτισε "κάρτα πολίτη" και σκοπεύει να μας την επιβάλλει γκεμπελικά στο πρώτο εξάμηνο του 2011!!! Αμερικανικοί ιστότοποι που μάχονται κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας:

http://beatthechip.blogspot.com/

http://faultlineusa.blogspot.com/2010/03/national-i-d-card-police-state.html

http://news.cnet.com/The-Real-ID-rebellion/2010-1028_3-6061578.html

http://www.suite101.com/content/national-id-card-and-the-believe-program-meets-strong-opposition-a232612

Bρετανικοί ιστότοποι στην μάχη κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας:Οι αεροπόροι του Μάντσεστερ είπαν ένα τρανταχτό ΟΧΙ στην ηλεκτρονική ταυτότητα!http://www.balpa.org/News-and-campaigns/Press/PILOTS-TO-FIGHT-ID-CARDS-AT-MANCHESTER.aspx

To Nόττινχαμ, το πάλαι ποτέ λημέρι του “Ρομπέν των δασών”, στην μάχη κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας

http://www.nottingham-defy-id.org.uk/

Από την άλλη μεριά οι εταιρείες παραγωγής τσιπ που βέβαια θα έχουν τεράστια κέρδη από την ενδεχόμενη επιβολή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, έχουν αρχίσει να παίζουν διαφημίσεις στην Αμερικανική τηλεόραση, κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους Αμερικάνους ώστε να σπεύσουν να τσιπαριστούν με σύριγγα στο χέρι, ώστε να έχουν "ασφαλέστερη" ιατρική περίθαλψη... Δείτε με copy-paste σχετική διαφήμιση να δείτε που έχουν φθάσει οι εταιρείες αυτές...

http://www.youtube.com/watch?v=UDhDrFrs7as&feature=related

Η εταιρεία παραγωγής τσιπ Verichip αγόρασε την εταιρεία παραγωγης πιστωτικών καρτών Steel Vault δημιουργώντας μια νέα τεράστια εταιρεία, την Positive ID. Περισσότερα για το τι σημαίνει αυτό στο ακόλουθο βίντεο και στο μεθεπόμενο το οποίο λέει για το πως πειραματίζονται με τα τσιπάκια ραδιοκυμάτων και με το facebook.

http://www.youtube.com/watch?v=2T4P9cEufrU&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=AXtutwe96Io&feature=channel

Αμερικανικοί ιστότοποι που μάχονται κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας:http://beatthechip.blogspot.com

http://faultlineusa.blogspot.com/2010/03/national-i-d-card-police-state.html

http://news.cnet.com/The-Real-ID-rebellion/2010-1028_3-6061578.html

http://www.suite101.com/content/national-id-card-and-the-believe-program-meets-strong-opposition-a232612

Bρετανικοί ιστότοποι στην μάχη κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας:

Οι αεροπόροι του Μάντσεστερ είπαν ένα τρανταχτό ΟΧΙ στην ηλεκτρονική ταυτότητα!http://www.balpa.org/News-and-campaigns/Press/PILOTS-TO-FIGHT-ID-CARDS-AT-MANCHESTER.aspx

To Nόττινχαμ, το πάλαι ποτέ λημέρι του “Ρομπέν των δασών”, στην μάχη κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας:

http://www.nottingham-defy-id.org.uk/

EMEIΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ;

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΑΛΛΟΙ ΑΓΓΛΟΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 2005 ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, το "Real ID Act", και που χάρις στην δυναμική κινητοποίηση τουλάχιστον 700 ομάδων Αμερικανών πολιτών και νομοθετών και βουλευτών, δεν έχει ακόμα κατορθώσει να επιβληθεί σε υποχρεωτική βάση όπως προβλέπεται.

The Real ID Act:

http://en.wikipedia.org/wiki/REAL_ID_Act#Linking_of_license_and_ID_card_databases

Άκρως ενδιαφέρον άρθρο Αμερικανού REPRESENTATIVE, που πολιτεύεται στην πολιτεία της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, για τις άδειες οδήγησης με το τσιπάκι και το Real ID Act:

http://www.newswithviews.com/guest_opinion/guest128.htm

Τώρα συσχετίστε τα ανωτέρω με τις νέες ελληνικές άδειες οδήγησης που θα έχουν τσιπάκι:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4496535

ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΜΕΣΩΣ, ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΘΕΤΟΥΝΤΕΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗ ΧΩΡΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΣ, ΠΡΙΝ ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ! Ή, ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΙΒΟ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΘΕΙΤΕ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ!

Posted by Irene Voulgaris at 7:43 μ.μ.

Labels: EΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

26/11/10Διαδηλώσεις κατά των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων στην Ελλάδα, στην Βρεττανία και στις ΗΠΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΛΚΙΣ 9-22/11/2010 ΠΑΤΕΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗΣ from westrock on Vimeo.


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΛΚΙΣ 9-22/11/2010 ΠΑΤΕΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗΣ from westrock on Vimeo.

Διαδηλώσεις στο Manchester στις 17 Νοέμβρη, 2010 κατά της ηλεκτρονικής εθνικής Βρεττανικής αστυνομικής ταυτότητας ("κάρτας πολίτη").

Διαβάστε σχετικά ακολουθώντας τον σύνδεσμο:

http://www.indymedia.org.uk/en/2008/11/413175.html

Το βρήκα στο youtube και είχε ημερομηνία ανάρτησης Νοέμβρη 2006.

Στις ΗΠΑ η τηλεόραση ήδη παίζει διαφημίσεις για να καταφέρει τους Αμερικανούς πολίτες να τσιπαριστούν!!! Κάνετε copy-paste τους ακόλουθους συνδέσμους και παρακολουθείστε τι έχει γίνει: http://www.youtube.com/watch?v=UDhDrFrs7as&feature=related Η εταιρεία παραγωγής τσιπ Verichip αγόρασε την εταιρεία παραγωγης πιστωτικών καρτών Steel Vault δημιουργώντας μια νέα τεράστια εταιρεία, την Positive ID. Περισσότερα για το τι σημαίνει αυτό στο ακόλουθο βίντεο και στο μεθεπόμενο το οποίο λέει για το πως πειραματίζονται με τα τσιπάκια ραδιοκυμάτων και με το facebook. http://www.youtube.com/watch?v=2T4P9cEufrU&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=AXtutwe96Io&feature=channel Πηγή: κριτική ενημέρωση το ιστολόγιο της Ειρήνης Βούλγαρη Αμέθυστος

Οι Ορθόδοξοι μπροστά στο χάος της «Νέας Εποχής»

Πηγή : ΑΚΤΙΝΕΣ

Γράφει ο π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

1. Η εποχή μας σφραγίζεται καθοριστικά από μια νέα ιστορική συγκυρία, τη Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων, ως στρατιωτικοπολιτική έκφραση της Νέας Εποχής, που ορίζεται αφετηριακά από τον πόλεμο του Κόλπου και την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», το κενό του οποίου έσπευσε να καλύψει η αναδυθείσα παγκόσμια Μονοκρατορία, η Pax Americana, που μεταφέρει τον κόσμο μας αναδρομικά στην ενότητα της Pax Romana και σ’ ό,τι αυτή μπορεί να περικλείει για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η ανθρωπότητα εντάχθηκε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και αξιών, που ελέγχει και διαμορφώνει καθολικά, μέσω της ενιαιοποιούμενης παιδείας και των κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τον άνθρωπο και την κοινωνία ως πλανητικό άνθρωπο και πλανητική-ολιστική κοινωνία.

Στο σημείο αυτό επιτρέπεται ένας παραλληλισμός: Στις 11.5.330 αναδύεται ένα νέο ιστορικό μέγεθος, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία από τον δ΄ αι. ή «Βυζαντίου» από το 1562), που υποστασιωνόταν με το τρίπτυχο: εκχριστιανισμένος ρωμαϊκός κρατικός φορέας-ελληνικός πολιτισμός/παιδεία και χριστιανική ορθοδοξία, ως ψυχή και ζωοοποιητική δύναμη του νέου αυτού παγκόσμιου μορφώματος.

Η σημερινή Νέα Εποχή, ως παγκόσμια αυτοκρατορία, ανατρέπει και υποκαθιστά το παλαιό με το δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτική εξουσία–παγκόσμιος πολιτισμός, με την προϊούσα επικράτηση του δυτικού πολιτισμού, και παγκόσμια θρησκεία, ως Πανθρησκεία, για τη διαμόρφωση ολιστικής συνείδησης πάνω στην πανθεϊστική βάση: Όλοι ένα – όλοι Θεός! Μέσα στην πολυωνυμία του Υδροχοϊκού Μεσσία αθετείται η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου στη δυνατότητα σωτηρίας ως θέωσης. Η ιδεολογία της Νέας Εποχής συνιστά, έτσι, πρόκληση ουσιαστική για την Ορθοδοξία.

Η Νέα Εποχή συνδέεται με τη μόνιμη πια στο δυτικό κόσμο χιλιαστική προσδοκία (ευδαιμονισμός), στα όρια μιας ενδοκοσμικής εσχατολογίας καθολικής ευημερίας και ειρήνης. Η ηχηρότητα αυτών των επαγγελιών δεν αποτρέπει όμως την απογοήτευση, καθώς γίνεται φανερό, ότι απλώς αναπαράγεται το παλαιό σύστημα με όλη την παθολογία και παθογένειά του.

2. Η Νέα Τάξη οδήγησε σε μια (νέα) Μονοκρατορία, την κυριαρχία μιας (νέας) παγκόσμιας Υπερδύναμης. Τα Χριστούγεννα εμείς οι ορθόδοξοι ψάλλουμε στο υπέροχο τροπάριο της Αγίας Κασσίας ή Κασσιανής, για τη «νέα τάξη» και την εγκόσμια μονοκρατορία της Παλαιάς Ρώμης, τα λόγια: «υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον τα έθνη εγένοντο».

Σήμερα τα έθνη της εποχής μας «γίνονται» και πάλι υπό μια παγκόσμια βασιλεία, εντασσόμενα -αναγκαστικά και στανικά- σ’ ένα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικό σχήμα, με την επιβολή σ’ όλα τα επίπεδα και όλους τους χώρους της μονοκράτειρας δύναμης. Η κατασκευασμένη αυτή «αλλαγή» εκφράζεται, πράγματι, αριστουργηματικά και προφητικά συγχρόνως στο γνωστό βιβλίο του George Orwell «1984». Αυτή είναι η Νέα Εποχή (New Age).

Η Νέα Εποχή κινείται, λοιπόν, σε τρία επίπεδα: το πολιτικό, που σημαίνει κατίσχυση μιας υπερδύναμης με μονοκρατορικό παγκόσμιο ρόλο. το πολιτιστικό, με την επικράτηση ενός ραφιναρισμένου και ανανεωμένου δυτικού (φραγκογερμανικού) πολιτισμού. Τα γραφόμενα από κοινωνιολόγους του συστήματος, όπως ο Χάντιγκτον ή ο Ετζιόνι, κατά τη δική μου ανάγνωση, αυτό ακριβώς εκφράζουν: τη διαφοροποίηση του δυτικού πολιτισμού από την Ορθοδοξία και το Ισλάμ (ως διαπίστωση είναι απόλυτα ακριβής) για την επιβολή, στην επερχόμενη πολιτισμική σύγκρουση, του ευρωαμερικανικού «πολιτισμού» (της υποκουλτούρας, του ρέηβ, των ναρκωτικών και της κόλας).

Το τρίτο επίπεδο είναι το θρησκευτικό. Οι συνάξεις στην Ασσίζη (1986 κ.ε.) - διαθρησκειακές συμπροσευχές δηλαδή υπό την ηγεσία του Πάπα –δείχνουν, ότι τέθηκε ήδη σε λειτουργία ο σχετικός μηχανισμός, για την επικράτηση της παγκόσμιας θρησκείας με βάση την αρχή, ότι κάθε θρήσκευμα προσφέρει σωτηρία (πανθρησκειακή εκδοχή της «θεωρίας των κλάδων»). Αυτά απαιτούν, φυσικά, αναίρεση του Χριστιανισμού, και μάλιστα στην αυθεντικότητά του (Ορθοδοξία).

Θα μπορούσαμε ίσως να προσθέσουμε και ένα τέταρτο επίπεδο, το επιστημονικό, με την εξέλιξη της Βιολογίας και των ειδικών επιστημονικών κλάδων της (Βιογενετική - Βιοτεχνολογία - Γενετική Μηχανική), που προσφέρουν δυνατότητες απεριόριστες «προς χρήσιν» από την Υπερδύναμη, όποτε θελήσει να χρησιμοποιήσει όλες τις σχετικές επιστημονικές ανακαλύψεις-εξελίξεις για την ευκολότερη και ευρύτερη επικράτησή της.

3. Ο συνειδητά Ορθόδοξος εντάχθηκε στην Ενωμένη Ευρώπη, με συγκεκριμένες βεβαιότητες, που θα αποβούν καθοριστικές για την περαιτέρω παρουσία και στάση του μέσα σ’ αυτήν και γενικά στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Έχει σαφή συνείδηση της διαμετρικής διαφοράς ορθόδοξου και δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού.

Όλες οι εκφάνσεις του ελληνορθόδοξου πολιτισμού αποτυπώνουν τον αγώνα του ανθρώπου για την τελείωση της ύπαρξής του μέσα στην άκτιστη και θεουργική θεία χάρη. Στόχος του δεν είναι ο εξανθρωπισμός ή η ηθική βελτίωση του ανθρώπου, αλλ’ η υπέρβαση της κτιστότητάς του, με την ανάδειξη του ανθρώπου σε Θεάνθρωπο «κατά χάριν». Ανθρωπολογικό πρότυπο της Ορθοδοξίας δεν είναι ο «καλός καγαθός» άνθρωπος, αλλ’ ο Θεάνθρωπος.

Οι ορθόδοξοι λαοί στην πλατιά διαστρωμάτωσή τους είναι ζυμωμένοι μέσα σ’ αυτή την πολιτισμική παράδοση και παρά τις αναμφισβήτητες αλλοιωτικές επιρροές, που έχουν δεχθεί στην ιστορική τους πορεία, διακρατούν στη συνείδησή τους τα ζώπυρα αυτής της παράδοσης, που εκφράζεται στις οριακές στιγμές της ως «ανθρωπιά» και «φιλότιμο», όροι πρακτικά άγνωστοι σήμερα στον πολιτισμό της Δύσης.

Η δυτική κοινωνία, μέσα στις ιστορικές μεταλλαγές της (μετά από τα ισχυρά ρήγματα στην πολιτιστική συνέχειά της: αναγέννηση, διαμαρτύρηση, διαφωτισμός), έχει οδηγηθεί σε μιαν άλλη στάση ζωής, ριζικά αποστασιοποιημένη από τον ορθόδοξο πολιτισμό της προκαρλομάγνειας περιόδου της.

Η μετακαρλομάγνεια Ευρώπη, αποκομμένη από την πατερικότητα, ανέπτυξε έναν πολιτισμό που έχασε κυριολεκτικά την αυθεντική έννοια του Θεού, του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενώ δε παρήγαγε μια εκθαμβωτική επιστημονική πρόοδο, αποδεικνύεται εντελώς ανίσχυρη να διαπλάσει ανθρώπους, που να μπορούν να χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης για τη σωτηρία του ανθρώπου και όχι την καταστροφική εκμετάλλευσή του. Και μόνο οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ως δημιουργήματα της Ευρώπης και του πολιτισμού της, δείχνουν που μπορεί να οδηγήσει ο «χωρίς Θεό», ρομποτοποιημένος, ευρωπαϊκός (δυτικός) άνθρωπος.

4. Η Ενωμένη Ευρώπη και η τροφοδοτούμενη από αυτήν δυτική κοινωνία παρουσιάζονται για την Ορθοδοξία ως αγρός ιεραποστολικός, χώρος μαρτυρίας του λόγου και του τρόπου (στάσης ζωής), που συνιστά την ουσία της ορθόδοξης παράδοσης.

Αυτή μπορεί να είναι η δική μας προσφορά στον παραπαίοντα σημερινό κόσμο, όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό στον δυτικοποιημένο Έλληνα πολιτικό ή διανοούμενο. Διαφορετικά, η παρουσία μας δεν θα είναι μόνο χωρίς σημασία, αλλά θα ολοκληρώσει την υποτέλεια και αλλοτρίωσή μας.

Η παρουσία της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο οφείλει να είναι πρωταρχικά πνευματική και λειτουργική.

Η Θεία Λειτουργία, με όλη τη λατρεία μας, είναι ο σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει και διασώζει δυναμικά το φρόνημα και τη ζωή των Αγίων μας, την πίστη και τον θεόνομο τρόπο ύπαρξής τους. Η ασκητική παράδοση των Αγίων μας, αρχαίων και νέων, είναι η πηγή του πολιτισμού μας, πεμπτουσία του οποίου είναι ο λόγος του Χριστού μας «μακάριον εστι διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν» (Πραξ. 20, 35), που αναιρεί την εγωιστική βουλιμία και ατομοκρατική υστερία. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας: «Κάμε το καλό και ριξ’ το στο γιαλό». Δεν γνωρίζω αν υπάρχει σε άλλους λαούς αυτή η παροιμία! Και όπως είπε ο Αριστοτέλης, στις παροιμίες ενός λαού αποταμιεύεται η συνείδηση και πείρα του.

Βέβαια, οφείλω μια διευκρίνηση. Όταν ο Στ. Ράνσιμαν υποστήριζε, ότι ο 21ος αι. θα είναι «ο αιώνας της Ορθοδοξίας», προϋπέθετε τους Ορθοδόξους. Ο βαθύς αυτός γνώστης της αγιοπατερικής και ησυχαστικής παράδοσης δεν εννοούσε, φυσικά, μιαν εθιμική «ορθοδοξία», ιδεολογικοποιημένη και σκανδαλίζουσα τις συνειδήσεις, εξουσιαστική και διεκδικητική της εξουσίας, όλα αυτά που περικλείει ο όρος «ορθοδοξισμός».

Ο Ράνσιμαν ταυτιζόταν στο θέμα αυτό με τον Μακρυγιάννη. Για τη «μαγιά» του ελληνορθόδοξου – ρωμαίϊκου Γένους μιλούσε κι αυτός. Αυτή η «μαγιά» μπορεί να λειτουργήσει ως πνευματικός καταλύτης. Όχι μόνο για τον νεοεποχίτικο κόσμο, αλλά και για μας τους ανίατα ξενομανείς Νεοέλληνες.

Ρεσάλτο-τεύχος 1, Δεκέμβριος 2005

Aμέθυστος

OΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ

Οκτώ κρίσιμες ερωτήσεις και ισάριθμες σημαντικές απαντήσεις.

Η κατοχύρωση των καταθέσεων απασχολεί και πάλι, καθώς το μέλλον διαμορφώνει ερωτήματα για τις τράπεζες. Πόσο σίγουρο είναι να φυλάξουμε τα χρήματα «κάτω από το μαξιλάρι» και πόσο εξασφαλίζονται όσοι τα έστειλαν στο εξωτερικό;

Ακολουθεί ένας οδηγός επιβίωσης με 8 κρίσιμες ερωτήσεις και ισάριθμες απαντήσεις για την ασφάλεια των χρημάτων όπως αναφέρει σε ρεπορτάζ του σήμερα το Veto…

1. Μπορώ να προστατεύσω τις αποταμιεύσεις μου στην τράπεζα στην περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας της χώρας και εξόδου από την ευρωζώνη;

Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση, διότι από τη νέα νομοθεσία που θα προκύψει μετά τη χρεοκοπία (πιθανόν και σε ευρωπαϊκό επίπεδο) θα καθοριστεί και το ποιοι θα ζημιωθούν, ποιοι θα προστατέψουν τις αποταμιεύσεις, ακόμη και ποιοι θα κερδίσουν (ναι, θα υπάρχουν και αυτοί!).

Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε κίνηση απόσυρσης κεφαλαίων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ισοδυναμεί με σφαίρα στην καρδιά των τραπεζών και φέρνει τη χρεοκοπία ακόμη πιο κοντά. Σύμφωνα όμως με πληροφορίες και τα στοιχεία της πορείας των συνολικών καταθέσεων των τραπεζών, πολλοί Έλληνες φέρονται να έχουν στείλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό ως κίνηση προστασίας των αποταμιεύσεών τους (έχουν αποδημήσει καταθέσεις περίπου 20 δισ. ευρώ).

2. Να κάνω ανάληψη μετρητών και να τα φυλάξω στο σπίτι;

Κατά πάσα πιθανότητα σώζονται από την υποτίμηση τα κεφάλαια. Ωστόσο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος διάρρηξης και κλοπής τους.

3. Να κάνω ανάληψη μετρητών και να τα φυλάξω σε τραπεζική θυρίδα;

Υπάρχει κίνδυνος -ομολογουμένως περιορισμένος- στη μετά ευρώ εποχή οι τραπεζικές θυρίδες να ανοίξουν υποχρεωτικά με νόμο, προκειμένου όσα μετρητά βρίσκονται εκεί να μετατραπούν αναγκαστικά στο νέο υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

4. Να στείλω τις καταθέσεις μου με έμβασμα σε άλλη χώρα της ευρωζώνης ή εκτός ευρωζώνης;

Χιλιάδες είναι αυτοί που έχουν αποστείλει κεφάλαια στην Κύπρο, στη Γερμανία ή την Ελβετία. Κάθε χώρα φέρει τον κίνδυνο που αντιστοιχεί στο δικό της τραπεζικό σύστημα. Στην περίπτωση υποτίμησης το πιθανότερο είναι να παραμείνουν σε ευρώ.

5. Υπάρχει κίνδυνος οι ξένες τράπεζες να υποχρεωθούν να στείλουν τα χρήματα πίσω στην Ελλάδα;

Είναι πιθανό (περιορισμένη πιθανότητα) στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας της Ελλάδας οι ξένες τράπεζες να εμβάσουν τα χρήματα στην Ελλάδα. Μπορεί να γίνει και διαφορετικά: να ανοίξουν οι ελληνικοί τραπεζικοί λογαριασμοί και όσοι έχουν εμβάσει χρήματα στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια να κληθούν να καταβάλουν πολύ υψηλό φόρο γι’ αυτήν την κίνησή τους, προκειμένου να αναγκαστούν να επαναπατριστούν τα χρήματα αυτά.

6. Να αγοράσω ομόλογα άλλης χώρας (π.χ. Γερμανίας);

Πρόκειται πιθανόν για μια ασφαλή τοποθέτηση με δεδομένη τη μικρή (αλλά υπαρκτή) πιθανότητα να χρεοκοπήσει και ένα άλλο κράτος. Συνήθως τα κράτη προστατεύουν τους πιστωτές τους από απαιτήσεις άλλων κρατών. Ωστόσο δεν αποκλείεται (αν και είναι περιορισμένη πιθανότητα) να πολιορκηθούν από την ελληνική κυβέρνηση οι κάτοχοι αυτών των ομολόγων προκειμένου να επαναπατρίσουν τα χρήματά τους.

7. Να αγοράσω χρυσό ή άλλο πολύτιμο μέταλλο;

Και σε αυτήν την περίπτωση το ποσοστό προστασίας είναι υψηλό. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος κατάρρευσης της τιμής του μετάλλου στο μέλλον και απώλειας κεφαλαίων μέσω ζημιών.

8. Να αγοράσω ακίνητο;

Αποτελεί καλή επιλογή για την προστασία των αποταμιεύσεων. Ωστόσο, αναλαμβάνεται πάντα ο κίνδυνος να καταρρεύσουν λόγω της ύφεσης οι τιμές των ακινήτων και να μειωθεί η αξία του ακινήτου που αγοράσθηκε.

Πηγή : Δίολκος

Αμέθυστος

Τι λέει το απόρρητο έγραφο για τα Σκόπια; Μια πρώτη εκτίμηση…

Πηγή : olympiada

Τι λέει το απόρρητο έγραφο για τη "Μακεδονία"; Μια πρώτη εκτίμηση

Το έγγραφο συντάχθηκε στις 16-9-2010. Ειναι αναφορά για τα πεπραγμένα μιας συνάντησης που έγινε στο Παρίσι, μεταξύ του Υφ.υπ.Εξ. των ΗΠΑ, βοηθού της Χιλαρι Κλίντον, Philip Gordon και διάφορων police-makers (ανθρώπων που "διαμορφώνουν" πολιτική). Μεταξύ των συνομιλητών του Αμερικανού Υφυπουργού ήταν ο Jean-David Levitte, στενός συνεργάτης του Σαρκοζί.

Το πιό σημαντικό εδάφιο λέει:

Levitte (ο σύμβουλος του Σαρκοζί) expressed optimism (εξέφρασε την αισιοδοξία) that a new Greek government (ότι μια νέα ελληνική κυβέρνηση -τότε κυβερνούσε ο Καραμανλής) would be "more solid" (θα ήταν πιό "σταθερή" ) and allow greater flexibility (και θα επέτρεπε περισσότερη ευελιξία – η τότε κυβέρνηση δηλαδή δεν ήταν "ευέλικτη") for progress in the Greek-Macedonian name dispute (για πρόοδο στην ελληνοσκοπιανή διαμάχη). A/S Gordon agreed (συμφώνησε ο Αμερικανός με τον Γάλλο σύμβουλο) that either a more solid Conservative government (ότι είτε μια πιό σταθερή συντηρητική κυβέρνηση -όχι αυτή της ΝΔ που δεν ήταν σταθερή λόγω των 151 βουλευτών, αλλά άλλη συντηρητική, πιθανώς ..συμμαχία;) or a Socialist government (ή μια σοσιαλιστική κυβέρνηση) would be a stronge , more flexible partner in the negotiations (θα ήταν δυνατότερος και πιό ευέλικτος εταίρος στις διαπραγματεύσεις). He expressed hope that if the international community could convince Macedonia to abandon the idea of a referendum (ο Αμερικανόςυφυπουργός εξέφρασε την ελπίδα ότι αν η διεθνής κινότητα μπορούσε να πείσει τα Σκόπια να απορρίψουν την ιδέα του δημοψηφίσματος) and get Greece to abandon the necessity of changing passports (και να κάνουν την Ελλάδα να απορρίψει την αναγκαιότητα να αλλάξουν τα διαβατήρια των Σκοπιανών), then progress could be made (τότε θα μπορούσε να υπάρξει πρόοδος).

Τόσο σύμμαχοι οι σύμμαχοί μας Αμερικανοί!

Επιδίωκαν μια πιό ευέλικτη κυβέρνηση από αυτή του Καραμανλή, που δεν θα έβαζε βέτο στο να αλλάξουν τα διαβατήρια των Σκοπιανών. Προφανώς οι Σκοπιανοί, συμφωνούσαν να ονομαστούν Βόρεια Μακεδονία π.χ., αλλά το όνομα της χώρας και η εθνικότητα στα διαβατήρια να μην αλλάξουν και να λένε Macedonia και Macedonian. Ο Καραμανλής "κλωτσούσε" σε αυτό και οι Αμερικανοί, τον …κλώτσησαν.

Ή μάλλον, ο Ελληνικός λαός, που κάνει πάντα ό,τι του υπαγορεύουν οι Αμερικανοί.

Αμέθυστος

H EΠΙΜΗΚΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

ΠΗΓΗ : diolkos

BRAVO YORGO!!ΜΑΣ ΕΣΩΣΕΣ!!

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ

Επιμήκυνση 11 ετών !

Ένα σύνθετο παιχνίδι εκτυλίσσεται τις τελευταίες μέρες. Το Σάββατο το Reuters ενημέρωνε ό,τι ο κ. "blue eyes" Πώλ Τόμπσεν, εφέρετο να δηλώνει πως είναι ανοιχτός στο ενδεχόμενο επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δανείου που χορήγησε το ΔΝΤ προς τη χώρα μας. Μια επιμήκυνση που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 11 χρόνια! (να διευκρινίσουμε ο κ. Τόμπσεν αναφέρεται μόνο για το ποσοστό συμμετοχής του ΔΝΤ και όχι για το σύνολο του δανείου). Χθες, το θέμα που άνοιξε ο κ. Τόμπσεν έγινε είδηση παντού

Υστερα, βγήκαν οι γνωστοί κονδυλοφόροι του συστήματος και λίγο – πολύ μας εμφανίζουν το σενάριο της επιμήκυνσης ως «επίτευγμα του κ. Παπανδρέου»! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Καταρρίπτεται η επιχειρηματολογία Παπανδρέου

Με την επέκταση της κρίσης και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καταρρίπτεται το βασικό πολιτικό επιχείρημα του κ. Παπανδρέου ότι η κρίση ήταν ελληνική.

Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας βρέθηκε αντιμέτωπη με μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και έχοντας μια ασθενή οικονομία, χτυπήθηκε έντονα.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε από τις γνωστές ανεύθυνες δηλώσεις του κ. Παπανδρέου και των υπουργών του και τον εγκληματικό τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκαν την ελληνική οικονομία το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και το πρώτο πεντάμηνο του 2010.Μην τα επαναλάβουμε, είναι γνωστά.

Το άλλο επιχείρημα του κ. Παπανδρέου ήταν ότι την κρίση δημιούργησαν οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις! Η Πορτογαλία και η Ισπανία (η τελευταία με το θηριώδες ποσοστό ανεργίας στο 20%) σοσιαλιστικές κυβερνήσεις έχουν!

Το τρίτο επιχείρημα του κ. Παπανδρέου ήταν ότι θα μας «έβγαζε» από την κρίση το 2013! Τώρα θα πανηγυρίζουν που θα είμαστε υπό ομηρία μέχρι το 2020!

Η επιμήκυνση είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας

Κατ’ αρχήν η συζήτηση για την επέκταση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου (που αυτομάτως συνεπάγεται αύξηση του επιτοκίου και παράταση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας) αποτελεί ομολογία ότι το σημερινό χρονοδιάγραμμα απέτυχε.

Και απέτυχε επειδή:

α) οι στόχοι του ήταν εξ υπαρχής ανέφικτοι.

β) τα ληφθέντα μέτρα ήταν προς την λάθος κατεύθυνση

γ) η κυβέρνηση μας απεδείχθη ανίκανη να φέρει σε πέρας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε.

Είτε επειδή συνέβησαν όλα αυτά μαζί, που είναι και η πιθανότερη εξήγηση!

Ποιοι είναι υπέρ;

Θιασώτης της επιμήκυνσης είναι ο κ. Στρός Κάν. Λογικό. Από τη στιγμή που προβάλλει ως φαβορί για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας δεν θέλει να χρεωθεί την αποτυχία της Ελλάδος. Θα τσαλάκωνε το προφίλ του!

Προφανώς την επιμήκυνση επιθυμεί και ο κ. Παπανδρέου γιατί ξέρει ( αν δεν ξέρει, θα του το έχουν πεί) ό, τι τα νούμερα δεν βγαίνουν και τα μέτρα που πρέπει να λάβει τα επόμενα χρόνια θα αποξενώσουν το ΠΑΣΟΚ από τον σκληρό κομματικό του πυρήνα. Η κατάσταση και στο εσωτερικό του Κινήματος και κυρίως στην κοινωνία είναι εκρηκτική.

Δεν θα έλεγε όχι ούτε η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, για να διευκολύνει έναν πιστό της φίλο.

Ποιοι αντιδρούν;

Κατ’ αρχήν φαίνεται να αντιδρά η κα Μέρκελ.

Ο προφανής λόγος είναι ότι αν αρχίσουν τις εκπτώσεις, η ελληνική κυβέρνηση θα «χαλαρώσει» και το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης πιθανότατα θα εκτροχιαστεί.

Δεύτερον, γιατί νομίζει ότι θα σταλούν λάθος μηνύματα και στις άλλες χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με δημοσιονομικά ελλείμματα.

Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που δεν τον ομολογούν: μάλλον δεν θέλουν να έχουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα το ΔΝΤ στην αυλή της Ευρώπης.

Ποιος θα κερδίσει;

Σε πρώτη φάση φαίνεται να κερδίζει η ευρωπαϊκή πλευρά, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι η κατάσταση θα παραμείνει ως έχει.

Όμως, μια περαιτέρω δραματική επιδείνωση των οικονομικών μεγεθών της Ελλάδος, την οποία κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει, (ήδη μιλάνε για ένα εκατομμύριο ανέργους το 2011) θα τινάξει το πρόγραμμα στον αέρα και θα προκαλέσει βίαιες κοινωνικές εκρήξεις που πιθανότατα θα επεκταθούν και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που εφαρμόζουν προγράμματα λιτότητας. Αυτό δεν το θέλει κανένας!

Η κα. Μέρκελ, θα εξαντλήσει κάθε περιθώριο για την τήρηση του υπάρχοντος χρονοδιαγράμματος. Ξέρει, όμως ότι αυτό είναι αδύνατο. Απλώς, όπως και την Ανοιξη, πρέπει να δικαιολογηθεί και στο εσωτερικό της χώρας της.

Τελικά, εύκολα ή δύσκολα θα συναινέσει στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου, (σε πρώτη φάση μόνο για το ποσό της συμμετοχής του ΔΝΤ).

Όμως, το Μνημόνιο θα παραμένει, όπως και οι έλεγχοι της τροϊκας.

Επιμήκυνση και εκλογές:

Η επιμήκυνση, λοιπόν, θα γίνει. Το θέμα είναι πότε; Γιατί με το πότε συναρτώνται και πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο κ. Παπανδρέου, παράλληλα, ζητάει παρασκηνιακά και κάποια τροποποίηση (χαλάρωση) των στόχων του Μνημονίου, χωρίς προς το παρόν να βρίσκει ανταπόκριση.

Γιατί; Γιατί προφανώς θέλει να αξιοποιήσει την επιμήκυνση για να προσφύγει σε εκλογές. Τι εννοώ; Ο πρωθυπουργός, όταν συμφωνηθεί η επιμήκυνση, θα επιχειρήσει, με μια επικοινωνιακή αντεπίθεση, να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα που θα στρώσει το έδαφος για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Κώστας Ροδινός


Υ.Γ. Βλέποντας την προθυμία με την οποία συντάσσονται υπέρ της επιμήκυνσης και χώρες της ευρωζώνης, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: μήπως τελικά το παιχνίδι ήταν στημένο;

Εθεσαν την τριετία ως απώτερη προθεσμία αποπληρωμής του δανείου (γνωρίζοντας ότι αυτό ήταν πρακτικά αδύνατον) για να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου;

Και τώρα που τα μέτρα επεβλήθησαν μας «χρυσώσουν το χάπι» παρατείνοντας την διάρκεια αποπληρωμής, αλλά ουσιαστικά διατηρώντας τον έλεγχο επί της χώρας;

Το ερώτημα είναι αν σ’ αυτό το παιχνίδι συναίνεσε, εκών – άκων, ο κ. Παπανδρέου;
ΠΗΓΗAntinews

Aμέθυστος

Έβρος -Εισαγωγή Λαθρομεταναστών και Φτώχειας (βίντεο)

Κανένας έλεγχος δεν υπάρχει για την λαθρομετανάστευση στον Έβρο. Αυτό καταγγέλουν οι κάτοικοι, αυτό βλέπουμε καθημερινά γύρω μας που όλο και περισσότερες γειτονιές των πόλεων γεμίζουν με αγνώστου προελεύσεως ανθρώπους, χωρίς χαρτιά, χωρίς υγειονομικό έλεγχο.




Αν υπήρχε έστω η παραμικρή πολιτική θέληση για να παταχθεί η λαθρομετανάστευση θα είχαν γίνει πολλά βήματα προόδου, αλλά η Ελλάδα πρέπει να γίνει η χαβούζα της Ανατολής. Να δημιουργηθούν κοινωνικές αντιδράσεις και αποσταθεροποίηση στην χώρα. Οι άνθρωποι μπορεί να μην φταίνε όλοι, αλλά πρέπει να βγάλουμε την τσίμπλα απ’το δήθεν “ προοδευτικό” μας μάτι. Να καταλάβουμε ότι οι λαθρομετανάστες μπορεί να είναι φτωχοί και κατατρεγμένοι αλλά χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να προωθούν ισοπεδωτικές πολιτικές.

Ποιος άλλωστε μας εγγυάται ότι μαζί με τους 1.000 κατατρεγμένους δεν εισέρχονται και 1-2 άνθρωποι μυστικών υπηρεσιών; Φτάνουν και περισσεύουν για να οργανώσουν πυρήνες αποσταθεροποίησης εντός των τειχών.

Οι δουλέμποροι παίρνουν πολλές χιλιάδες δολάρια το κεφάλι για να φέρουν έναν Αφγανό ή Πακιστανό στην Ευρώπη (βλ. Ελλάδα σίγουρη στάση, αν όχι εγκατάσταση). Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πού τα βρήκε η κάθε οικογένεια τα 10-20 χιλιάδες δολάρια για να λαθρομεταναστεύσει; Δεν αρκούν αυτά για να μεταναστεύσουν μόνιμα και αξιοπρεπώς; Δεν τους αρκούν για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αν όχι πλουσιοπάροχα στις χώρες τους με τόσο αδύναμες οικονομίες; Ή μήπως είναι επιδοτούμενοι λαθρομετανάστες ακριβώς γιατί λειτουργούν ως εργαλεία Νεοταξικών συμφερόντων;

Ας ξυπνήσουμε λίγο να δούμε την πραγματικότητα! Ήδη είναι αργά το πρόβλημα είναι μπροστά μας και μια γενικευμένη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα και ίσως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Ήδη η αστυνομία όπως αποκαλύπτουν τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ φοβάται για προβοκάτσια, αφού οι μουσουλμάνοι της Αθήνας προκαλούν όσο μπορούν με σκοπό να έχουν δικό τους νεκρό και να τον χρησιμοποιήσουν ως μάρτυρα του Θεού, να ξεκινήσουν κοινωνική “ τζιχάντ” και να ισλαμοποιήσουν πλήρως μεγάλες περιοχές της πρωτεύουσας.

filologos10

Πηγή : http://www.olympia.gr/

Αμέθυστος

Τὶ εἶναι ἡ προσευχή (3); , Ἀπό τὸν Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ.

Τι εννοούμε όταν λέμε προσευχή;

Ορθόδοξο Σεμινάριο 1,από τον Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ.

Metropolitan Kallistos Ware.

What is prayer? Orthodox Christian lecture No1.

Από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διανοητές της εποχής μας, ο μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ ήρθε στην Αθήνα όπου αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Κάλλιστος Γουέαρ συνδυάζει την ιδιότητα του πανεπιστημιακού διδασκάλου με αυτήν του ποιμένα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και το σημαντικό συγγραφικό έργο του στα αγγλικά --που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες-- έχει κάνει την ορθόδοξη παράδοση γνωστή σε ένα ευρύτατο διεθνές κοινό. Τα βιβλία του Η Ορθόδοξη Εκκλησία και Ο ορθόδοξος δρόμος, είναι τα κείμενα μέσα από τα οποία, μια πλειάδα αναγνωστών ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με την Ορθοδοξία. Μέσα από το έργο και τη διδασκαλία του, ο Κάλλιστος Γουέαρ αναδεικνύει κατεξοχήν τη μυστική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μαζί με τους Τζέραλντ Πάλμερ και Φίλιπ Σέρραρντ, ανέλαβαν το τιτάνιο έργο της μετάφρασης στα αγγλικά της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών από το ελληνικό πρωτότυπο. Οι τέσσερις τόμοι που έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα είχαν μια πρωτοφανή επιτυχία, και συνέβαλαν στη δημιουργία ενός έντονου ενδιαφέροντος για την Ορθοδοξία στον δυτικό κόσμο στις μέρες μας. Ο μητροπολίτης Κάλλιστος (κατά κόσμον Τίμοθυ Γουέαρ) γεννήθηκε στο Μπαθ της Βρετανίας από αγγλικανούς γονείς. Φοίτησε στη Σχολή του Ουέστμινστερ του Λονδίνου και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Έγινε μοναχός στην Πάτμο και κατόπιν ιερέας της ελληνικής ενορίας της Οξφόρδης. Παράλληλα δίδαξε επί 35 χρόνια ορθόδοξη θεολογία και εκκλησιαστική ιστορία στην Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Χειροτονήθηκε τιτουλάριος επίσκοπος και κατόπιν μητροπολίτης Διοκλείας, του Οικουμενικού Θρόνου, διατηρώντας πάντοτε την ευθύνη της ενορίας της Οξφόρδης.

Πηγή : Αγία Ζώνη

Αμέθυστος

Για την ιστορία του προβλήματος της φιλοσοφικής ανησυχίας με αφορμή ένα βιβλίο πάνω στον Βιττγκενστάιν

πηγή : http://scholarios.com/2008/04/10/wittgensteinangustia/

Η παρακάτω ομιλία ήταν να δοθεί, αλλά δεν δόθηκε, σε εκδήλωση στου Ελευθερουδάκη για το βιβλίο του Μιλτιάδη Θεοδοσίου «Η φιλοσοφία του Wittgenstein», εκδ. Ευρασία, 2007. Τελικά, διαβάστηκε μεταξύ φίλων σε ευφρόσυνη διάθεση. Αφιερωμένη στους Πέτρο Ράπτη, Γιάννη Νικολόπουλο και Δημήτρη Ραπτάκη που μού ‘καναν την τιμή νά’ ρθουν να την ακούσουν και δυστυχώς φύγαν απογοητευμένοι.

Καλησπέρα σας,

Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Ευρασία και τον Μίλτο Θεοδοσίου που με κάλεσαν στην σημερινή εκδήλωση. Στην αρχή θα πω δυο λόγια για το βιβλίο του Θεοδοσίου. Κατόπιν θα κάνω μια σύντομη ιστορική περιοδολόγηση πάνω σε μια επιμέρους διάσταση της φιλοσοφίας του Βιττγκενστάιν.

Ο Βιττγκενστάιν εμφανίζεται συχνά σαν ο φιλόσοφος εκείνος ο οποίος επινόησε, όχι μια νέα φιλοσοφική θεωρία, αλλά ένα καινούργιο είδος φιλοσοφικής καταγγελίας. Εκεί που οι άλλοι φιλόσοφοι κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι υποπίπτουν σε φιλοσοφικά σφάλματα, ο Βιττγκενστάιν εμφανίζεται στο προσκήνιο φέρνοντας έναν νέο τύπο φιλοσοφικής μομφής. Οι αντίπαλοι του Βιττγκενστάιν δεν κάνουν λάθη, πάνε απλώς να πούνε αυτό που δεν λέγεται, τα λόγια τους είναι σκέτος θόρυβος, ανοησία.

Η κύρια ένσταση που απευθύνει ο Θεοδοσίου στην λεγόμενη ορθόδοξη ερμηνεία του Βιττγκενστάιν είναι πως, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της, τελικά παίρνει τον χαρακτήρα ενός νέου δογματισμού. Ο ορθόδοξος βιττγκενσταϊνικός επιμένει ότι δεν προσφέρει θεωρίες. Αυτό που προσφέρει είναι, λέει, μια μέθοδος για την απαλλαγή από την μεταφυσική αγωνία, από τα στραμπουλήγματα που γεννά η γλώσσα μας και η σαγήνη του βάθους πάνω στο νου μας.

Ο βιττγκενσταϊνικός ξεχωρίζει το νόημα από την ανοησία παρουσιάζοντάς μας υπομνήματα πάνω στο πώς χρησιμοποιούμε συνήθως την γλώσσα στην καθημερινή συμπεριφορά μας, εκεί που οι λέξεις και οι σκέψεις δεν γεννούν προβλήματα. Ο βιττγκενσταϊνικός δεν προσφέρει θεωρία, προσφέρει έναν χάρτη της γλώσσας μας, των γλωσσικών μας πρακτικών, έχοντάς έναν συγκεκριμένο πρακτικό σκοπό: την απαλλαγή από την μεταφυσική ανησυχία, την ταραχή που προκάλεσε η στραβή χρήση της γλώσσας μας. Σκοπός του βιττγκενσταϊνικού φιλοσόφου είναι, λέει, η θεραπεία από ένα άγχος, από ένα ερώτημα που μας βασανίζει, από μια διανοητική κράμπα, η οποία μας ταλαιπωρεί επειδή πλανηθήκαμε σχετικά με το πώς δουλεύει η γλώσσα μας και η γραμματική της, επειδή παρασυρθήκαμε από τον πόθο μας για βαθύτητα, για γενικότητα, ή πιο απλά, για θεωρητικολογία.

Ο βιττγκενσταϊνικός υποστηρίζει πως δεν έχει θεωρία. Έχει μονάχα αναπτύξει μια ορισμένη επιδεξιότητα στη χρήση της γλώσσας, έχει μια ευχέρεια στο να φέρνει παραδείγματα από την τρέχουσα χρήση των λέξεων. Το υλικό του δεν διαφέρει απ’ αυτό του γλωσσολόγου ή του φιλολόγου. Αυτό που διαφέρει, λέει, είναι μονάχα η πρόθεσή του, που είναι θεραπευτική. Στόχο του δεν έχει να φτάσει σε μια μεγάλη αλήθεια, διότι αυτός δεν έχει ανάγκη από μεγάλες αλήθειες. Ξέρει, λέει, πως αυτή η ανάγκη για βάθος και για γενίκευση προέρχεται μονάχα από την σαγήνη των λέξεων. Σκοπός του είναι ακριβώς να μας απαλλάξει απ’ αυτή την ανάγκη, όχι κηρύσσοντας υψηλές θεωρίες, αλλά απλώς υπενθυμίζοντάς μας πώς δουλεύουμε συνήθως με τις λέξεις στην καθημερινή μας ζωή.

Ο βιττγκενσταϊνικός έχει ένα κριτήριο, ένα σημάδι που του επιτρέπει να διακρίνει πότε περάσαμε τα όρια του νοήματος, πότε αρχίζει το πεδίο της ανοησίας: το σημάδι αυτό είναι η εμφάνιση ενός φιλοσοφικού προβλήματος. Το πρόβλημα αυτό συνοδεύεται από μια σύγχυση που την ακολουθεί μια ανησυχία, ένα εσωτερικό βάσανο, μια αγωνία, ή όπως λέει ο Βιττγκενστάιν, μια ντροπή. Τότε παρουσιάζεται ο βιττγκενσταϊνικός προτείνοντας την τεχνική του, που έχει ακριβώς σαν στόχο την θεραπεία απ’ αυτό το βάσανο.

Στη συζήτηση με τον μεταφυσικά προβληματισμένο φιλόσοφο, τον γλωσσαναλυόμενο όπως ονομάζεται στην ιδιόλεκτο αυτής της σχολής, ο βιττγκενσταϊνικός, δεν θα χρησιμοποιήσει θεωρήματα και θέσεις, θα ζητήσει μονάχα από τον γλωσσαναλυόμενο να του εκθέσει το πρόβλημά του. Έπειτα θα τον καθοδηγήσει, θα τον διδάξει όπως λένε, θυμίζοντάς του απλώς με ποιο τρόπο χρησιμοποιεί ο ίδιος αυτές τις λέξεις στην καθημερινή του κουβέντα, εκεί που τούτες δεν του προκαλούν κανένα πρόβλημα.

Μέσα από μια προσεχτική συζήτηση θα του δείξει, λέει, πώς παραπλανήθηκε κατά τη χρήση των λέξεων, διότι τις εφάρμοσε έξω από τα γλωσσικά παιχνίδια εντός των οποίων μονάχα έχουν νόημα. Θα του δείξει ότι το πρόβλημά του γεννήθηκε διότι ακριβώς παραβίασε την γραμματική της γλώσσας. Η φιλοσοφική του ταραχή είναι, λέει, απλώς το σύμπτωμα αυτής της παράβασης. Έχοντας δει πλέον ο ίδιος ο γλωσσαναλυόμενος την διαδρομή της πλάνης του μπορεί πια να απαλλαγεί από την ανησυχία του, όχι γιατί έλυσε το πρόβλημα, αλλά γιατί το πρόβλημα δεν υπάρχει πλέον γι’ αυτόν. Το φιλοσοφικό πρόβλημα, λέει, διαλύθηκε, «όπως η ζάχαρη μέσα στο τσάι».

Η κριτική του Θεοδοσίου ξεκινάει με την στιγμή της διαφωνίας μεταξύ γλωσσαναλυτή και γλωσσαναλυόμενου. Τι συμβαίνει όταν ο γλωσσαναλυόμενος αρνείται να δεχθεί τα υπομνήματα που του κομίζει ο γλωσσαναλυτής για την καθημερινή χρήση της γλώσσας; Ο ορθόδοξος βιττγκενσταϊνικός αξιώνει ότι δεν θεωρητικολογεί, εν τούτοις εμφανίζεται έχοντας μια προκατασκευασμένη θεωρία για το πότε υπάρχει νόημα και πότε ανοησία. Το ίδιο συμβαίνει και όταν είναι να δώσει εξηγήσεις πάνω στο τι κάνει, οπότε και θ’ αρχίσει να αναφέρεται σε γλωσσοπαίγνια, σε γραμματική της γλώσσας, στην γλωσσανάλυση ως θεραπεία, κ.λπ.

Πιο αιχμηρή γίνεται η κριτική του Θεοδοσίου απέναντι στην προειλημμένη απόφαση του ορθόδοξου βιττγκενσταϊνικού να θεωρεί πως το φιλοσοφικό πρόβλημα πρέπει κατ’ ανάγκην να ανήκει στο πεδίο της ανοησίας. Ο ορθόδοξος βιττγκενσταϊνικός σαν βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ έναν φιλοσοφικά προβληματισμένο άνθρωπο είναι βέβαιος πως το ερώτημα που τον απασχολεί συνιστά υποχρεωτικά μιαν ανοησία, πως δεν βγάζει νόημα, και πως αιτία του είναι η εσφαλμένη χρήση της γλώσσας. Ο Θεοδοσίου αντιτείνει πως μια τέτοια απριόρι γνωμάτευση συνιστά οπωσδήποτε μια γενικολογία, έναν δογματισμό. Γράφει: «Δεν έχει νόημα να επιμένουμε ότι κάτι είναι ανοησία, έτσι αφηρημένα, αν κανείς δεν το αναγνωρίζει ως ανοησία».

Η κατηγορία περί δογματισμού οδηγεί τον Θεοδοσίου, ακολουθώντας τους λεγόμενους Νέους Βιττγκενσταϊνικούς, σε μια σειρά μεθερμηνειών και εννοιολογικών μετατοπίσεων. Ο Θεοδοσίου θέλει να περιορίσει τις καθολικές αξιώσεις της γνωμάτευσης των ορθόξοδων βιττγκενσταϊνικών και επιμένει στην συγκεκριμένη, τοπική εφαρμογή. Ο βιττγκενσταϊνικός φιλόσοφος δεν μπορεί να ξεκινά όντας απριόρι πεπεισμένος ότι κατέχει μια καθολική διάγνωση και μια γενική μέθοδο για την διάλυση κάθε μεταφυσικού προβλήματος. Η βιττγκενσταϊνική τεχνική, λέει ο Θεοδοσίου, δεν είναι εκεί για να μετρήσει με προκατασκευασμένες μεζούρες την απόκλιση από την νομότυπη χρήση της γλώσσας.

Δύο είναι, κατά τη γνώμη μου, τα βασικά κεκτημένα που προκύπτουν απ’ το βιβλίο του Θεοδοσίου. Πρώτον, το φιλοσοφικό πρόβλημα δεν είναι εκ των προτέρων καταδικασμένο στην ανοησία. Ο Βιττγκενστάιν του Θεοδοσίου εμφανίζεται, ενδεχομένως, πρόθυμος να συζητήσει με την ιστορία της φιλοσοφίας. Δεύτερον, αναδεικνύεται το μοτίβο της φιλοσοφικής απορίας ως αιτίας του φιλοσοφείν. Γράφει ο Θεοδοσίου «το “ιδανικό” βιττγκενστιαϊνικό κείμενο φαίνεται να επικεντρώνεται σε εμπειρίες που προτάσσουν το ίδιο το φαινόμενο της φιλοσοφικής απορίας για μελέτη, που στρέφουν την προσοχή στην πηγή, τρόπον τινά, απ’ όπου η απορία γεννά περαιτέρω ερωτήσεις».

ΙΙ

Θα ήθελα τώρα να εκμεταλλευτώ τούτες τις παρατηρήσεις και να συζητήσω μερικά θέματα από την ιστορία της φιλοσοφίας πάνω στο ζήτημα της φιλοσοφικής απορίας, της ταραχής που γεννιέται απ’ τον φιλοσοφικό προβληματισμό.

Στην αρχαία φιλοσοφία η απορία εμφανίζεται με θετικό πρόσημο. Είναι το προαπαιτούμενο της φιλοσοφίας. Αυτό είναι το γνώρισμα του Σωκράτη: ο Σωκράτης απορεί και μάλιστα δημόσια. Συνδιαλέγεται με τους συμπολίτες του και μέσα απ’ την κουβέντα γεννιέται η απορία και στο δικό τους το νου. Η απορία αυτή είναι συχνά αφόρητη, γι’ αυτό και ο Σωκράτης φαντάζει τόσο ενοχλητικός. Στους πρώτους διαλόγους του Πλάτωνα, τους απορητικούς, η συζήτηση τελειώνει με ένα αδιέξοδο. Η σκέψη δεν μπορεί να ησυχάσει σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα, μένει στην ταραχή, την ανησυχία. Αυτός ο προβληματισμός είναι για τον Πλάτωνα το πρώτο στάδιο για την απαλλαγή από την δόξα, από την δοσμένη, επίπλαστη πεποίθηση. Θα ανακινήσει στο νου του φιλοσόφου την λησμονημένη γνώση του για το πραγματικό του πεπρωμένο. Θα τον οδηγήσει στην πραγματική γνώση, την σοφία.

Κανείς δεν πήρε το θέμα της φιλοσοφικής απορίας τόσο στα σοβαρά όσο ο Αριστοτέλης. Ίσως μάλιστα αυτό που κάνει συχνά τόσο κοπιώδη την ανάγνωση του αριστοτελικού έργου είναι η σχολαστική επιμέλεια με την οποία φροντίζει να καταγράψει τις υπό συζήτηση απορίες, να περιγράψει πώς γεννήθηκαν, να θυμίσει με ποιον τρόπο χρησιμοποιούνται καθημερινά οι λέξεις των προβλημάτων μας. Ο Αριστοτέλης γράφει ένα ολόκληρο βιβλίο που μόνο αντικείμενο έχει την ενδελεχή καταγραφή αποριών. Πρόκειται για το βιβλίο Β’ των Μετά τα Φυσικά. Όταν στο βιβλίο Ζ’, το ιδρυτικό κείμενο της ευρωπαϊκής οντολογίας, ορίζει πια τα πρόβλημά του, το περιγράφει ως το “ἀεὶ ζητούμενον” και “ ἀεὶ ἀπορούμενον”. Γράφει: «καὶ δὴ καὶ τὸ πάλαι τε καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ζητούμενον καὶ ἀεὶ ἀπορούμενον, τί τὸ ὄν, τοῦτό ἐστι, τίς ἡ οὐσία».

Στον λατινόφωνο Μεσαίωνα αυτή η αιώνια απορία πάνω στο θεμελιώδες ερώτημα κάνει την επιστήμη του όντος να παρουσιάζεται ως scientia desiderata, ως η ποθούμενη επιστήμη. Το θέμα της ποθούμενης επιστήμης στην μεσαιωνική φιλοσοφία θα παίξει μείζονα ρόλο στην συγκρότηση ενός ρήγματος μεταξύ εγκόσμιας και αποκεκαλυμμένης σοφίας. Αφετηρία είναι τρεις αρχές προερχόμενες κατ’ ευθείαν από το έργο του Αριστοτέλη. Πρώτον, οι άνθρωποι από την φύση τους ποθούν την γνώση, φύσει ὀρέγονται εἰδέναι. Δεύτερον, τότε μόνο γνωρίζω πραγματικά κάτι, όταν γνωρίζω την αιτία του, το γιατί του. Τρίτον, η φύση δεν κάνει τίποτα εις μάτην.

Βασιζομένος σ’ αυτές τις αρχές, ο Θωμάς Ακινάτης καταλήγει στην ακόλουθη διαπίστωση. Οι άνθρωποι ποθούν από την φύση τους να μάθουν, όμως τότε μόνο θεωρούν ότι γνωρίζουν όταν γνωρίζουν το αίτιο. Όμως ο πόθος για γνώση δεν ικανοποιείται, όταν μάθεις ένα δευτερεύον ή ενδεχομενικό αίτιο. Αντιθέτως, ο πόθος δεν βρίσκει ικανοποίηση παρά μόνο όταν φτάσεις στην πρώτη αιτία. Η πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων είναι ο Θεός. Επομένως, οι άνθρωποι από την φύση τους ποθούν να γνωρίσουν τον Θεό, σαν πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων. Η φιλοσοφία διδάσκει ότι ο Θεός υπάρχει, δεν διδάσκει όμως την ουσία του. Δεν ξέρουμε τι είναι ο Θεός, ποιος είναι ο Θεός, παρά μόνον δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, όχι όμως πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Τούτο συμβαίνει επειδή μπορούμε να γνωρίζουμε τις ουσίες μονάχα των αισθητών όντων, όχι όμως του Θεού που είναι πέρα από την αίσθηση. Επομένως, ποθούμε από την φύση μας να γνωρίσουμε τον Θεό, αλλά η φύση μας μας εμποδίζει να τον γνωρίσουμε. Όμως, η φύση μηθὲν μάτην ποιεῖ. Εμφανίζεται λοιπόν, για τον Θωμά, μια σύγκρουση στο εσωτερικό της ίδιας μας της φύσης. Με μόνα τα φώτα της φιλοσοφίας το πνεύμα είναι καταδικασμένο στην angustia, με την έννοια της ανησυχίας, της απορίας, της δυσφορίας. Ζούμε μ’ ένα αίσθημα κενού, μετέωροι και ανικανοποίητοι.

Στην Κριτική του Καθαρού Λόγου ο Καντ πασχίζει να δείξει για ποιο λόγο είναι αδύνατη η μεταφυσική ως επιστήμη του απόλυτου, αυτού που είναι πέρα από κάθε εμπειρία και την ίδια στιγμία θεμέλιο όλων των εμπειρικών αντικειμένων. Ο Καντ βλέπει την μεταφυσική σαν μια ανεκρίζωτη ανάγκη του πεπερασμένου έλλογου όντος. Ο λόγος ζητά απ’ τον άνθρωπο να αναζητήσει το γιατί του κάθε πράγματος. Κάθε δεδομένο πράγμα πρέπει να παρουσιάστει μ’ έναν λόγο χάρη στον οποίο είναι έτσι κι όχι αλλιώς, που υπάρχει αντί να μην υπάρχει. Για τον ανθρώπινο λόγο δεν μπορεί να υπάρξει κάτι που απλά είναι έτσι όπως είναι, άνευ λόγου. Κάθε ύπαρξη πρέπει να εξηγηθεί. Τι σημαίνει όμως εξηγώ; Σημαίνει δίνω έναν λόγο που δείχνει πως το πράγμα είναι όπως είναι, γιατί δεν μπορούσε να είναι αλλιώς. Εξήγηση σημαίνει παρουσιάζω τα πράγματα ως αναγκαία.

Πάνω απ’ το μισό της Κριτικής του Καθαρού Λόγου είναι αφιερωμένο στο να δείξει ότι τούτη η ανάγκη υπάγεται υποχρεωτικά στο πεδίο της πλάνης. Τούτο συμβαίνει επειδή ο λόγος επιχειρεί να νομοθετήσει, να επιβάλει αναγκαιότητες, πάνω σ’ αυτό επί του οποίου δεν έχει καμία αρμοδιότητα. Ο λόγος στην προσπάθειά του νομοθετήσει επί του υπεραισθητού παγιδεύεται αναπόφευκτα σε αντινομίες, όπου ο κάθε λόγος έχει τον αντίλογό του, και κάθε αναγκαιότητα αναιρείται.

Όμως μέσα απ’ αυτή την πλάνη, λέει ο Καντ, ο άνθρωπος μπορεί να βγει κερδισμένος. Μέσα απ’ τις αντινομίες που οδηγήθηκε στο κυνήγι της αναγκαιότητας, ο άνθρωπος ανακαλύπτει μια νέα δύναμη, την οποία ο Καντ ονομάζει «άβυσσο του ανθρώπινου λόγου». Σύμφωνα με αυτήν ο άνθρωπος διατηρεί την δυνατότητα να αναιρεί την αναγκαιότητα οποιουδήποτε πράγματος του εμφανίζεται σαν αναγκαίο. Κάθε αναγκαιότητα διαλύεται μπροστά στον ανθρώπινο λόγο, ο οποίος διατηρεί την δύναμη να γκρεμίζει την αναγκαιότητα των πραγμάτων, κάνοντάς όλα να φαντάζουν ενδεχομενικά, μετέωρα.

Στο ίδιο πεδίο κινούνται και οι σκέψεις του Σέλινγκ πάνω στον δογματισμό. Το ζήτημα όμως μεταφέρεται από το θεωρητικό στο πρακτικό επίπεδο. Στις Επιστολές γύρω από τον Δογματισμό και την Κριτική Φιλοσοφία, ο Σέλινγκ υποστηρίζει πως ο δογματισμός χαρακτηρίζεται πρώτα απ’ όλα από τον στόχο του. Και ο στόχος αυτός είναι η ανάπαυλα, η ησυχία. Ο λόγος από την φύση του γεννά στον άνθρωπο μια ανησυχία, μια έγνοια, μια κινητικότητα. Η κινητικότητα αυτή δεν εκφράζεται μονάχα στην θεωρία, στην κριτική αναζήτηση δηλαδή, μα προπάντων στην πράξη. Γιατί ο λόγος εκθέτει στον άνθρωπο μια αποστολή, ένα πεπρωμένο, και αμέσως τον φέρνει στο εσωτερικό ενός αγώνα, ο οποίος θέτει τον άνθρωπο σε διακινδύνευση. Η διακινδύνευση γεννά την αγωνία, μια διαρκή ταραχή. Ο δογματισμός τώρα εμφανίζεται με την υπόσχεση μιας ανάπαυσης, μιας ξεγνοιασιάς, μιας ηθικής ξεκούρασης, πίσω στην αγκαλιά της φύσης, πίσω στην αγκαλιά του δήμου. Η ανησυχία, η ταραχή, η αγωνία, λέει ο Σέλινγκ, είναι το τίμημα της ανθρώπινης ελευθερίας, το τίμημα που έχει να πληρώσει ο άνθρωπος για να κρατήσει τον εαυτό του.
*****
Γνωρίζω πως οι παραπάνω σκέψεις ενδεχόμενως να εμφανίζονται παράκαιρες σε μια συζήτηση πάνω στην ερμηνεία του Βιττγκενστάιν. Ελπίζω να μη σας κούρασαν και να φάνηκαν κάπως ενδιαφέρουσες.

Σας ευχαριστώ πολύ

Σχόλιο: Ο Βιττγκενστάιν μοιάζει με ένα puer aeternus το οποίο αρνήθηκε την μεγαλοφυΐα του και την εκμηδένισε σε μια κοινή και βαρετή κοινωνία χωρίς νόημα. Αυτοκαταστράφηκε ακολουθώντας την αντίθετη πορεία του Saint-Exupery .

Aμέθυστος

Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (17)

ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΑΠΌ : Σάββατο, 23 Οκτωβρίου 2010

Αιώνιος έφηβος και δημιουργικός - Genius Ewiger Jüngling und kreativer Genius
Μέρος πρώτο: “Ο μικρός πρίγκηπας”(Saint-Exupery)

2. Η συνάντηση στην έρημο 7

Κατ' αρχάς θέλουμε να ερμηνεύσουμε το χρυσοκίτρινο φίδι. Προσφέρει στον μικρό πρίγκηπα βοήθεια, και μάλιστα η βοήθεια συνίσταται στο να αυτοκτονήσει: ο πειρασμός του να πεθάνει. Το φίδι είπε πως μπορεί να πάει τους ανθρώπους στον τόπο από τον οποίο προήλθαν. Με αυτό εννοεί πως η γη είναι πολύ σκληρή για τον μικρό πρίγκηπα, ότι δε θα μπορέσει να την αντέξει, αλλά αυτό μπορεί να τον βοηθήσει, με το να τον πάρει πίσω. Το φίδι λέει επίσης ότι λύνει όλα τα αινίγματα, γιατί ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα. Είναι ο πειρασμός του θανάτου, η προσφορά μιας διεξόδου από την ζωή, ως η έσχατη λύση ενός άλυτου προβλήματος: το φίδι θα τον σκότωνε με το δηλητήριον του, κάτι που στο τέλος του βιβλίου και συμβαίνει. Πριν δούμε την εξειδικευμένη ιδιότητα που έχει το φίδι εδώ-δηλαδή ως πειρασμός ή βοήθεια προς θάνατον-πρέπει να δούμε τι ενσαρκώνει γενικά.

Όπως όλα τα ζώα, και το φίδι παριστάνει ένα μέρος της ενστικτώδους ψυχής, αλλά είναι ένα ένστικτο πολύ απομακρυσμένο από το ασυνείδητο. Ο Γιουνγκ λέει για το φίδι: “Τα κατώτερα σπονδυλωτά είναι από πολύ παλιά αγαπημένα σύμβολα του συλλογικού ψυχικού θεμελίου, η ανατομική εντόπιση του οποίου συμπίπτει με τα κέντρα που βρίσκονται κάτω από τον φλοιό, την παρεγκεφαλίδα και τον νωτιαίο μυελό. Αυτά τα όργανα σχηματίζουν το φίδι. Για τον λόγο αυτό, τα όνειρα που περιέχουν το φίδι, λαμβάνουν χώρα κατά κανόνα, όταν υπάρχουν παρεκτροπές της συνείδησης από το ενστικτώδες θεμέλιο.”32

Όταν εμφανίζεται το φίδι σε ένα όνειρο, είναι σημάδι, πως η συνείδηση έχει απομακρυνθεί πολύ από το ένστικτο. Το όνειρο δείχνει πως η συνειδητή στάση δεν είναι φυσική και η προσωπικότητα είναι τεχνητά διηρημένη, γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι υπερβολικά προσαρμοσμένη και θαυμάζει υπερβολικά τον έξω κόσμο, ταυτόχρονα όμως τείνει να αποτύχει στις αποφασιστικές στιγμές. Στις περιπτώσεις αυτές, συνεχίζει ο Γιουνγκ, βρίσκουμε πως υπάρχει πάντα ένα είδος μυστικής έλξης προς το εσωτερικό μισό το οποίο λείπει, και αυτό το οποίο θα μπορούσε να κάνει κάποιον ολόκληρο, το φοβάται και το αγαπά ταυτόχρονα. Για τον λόγο αυτό, και το φίδι εμφανίζεται στην μυθολογία με διπλή φύση. Είναι εχθρός του φωτός και ταυτόχρονα ένας σωτήρας με μορφή ζώου-σύμβολο του Λόγου και του Χριστού. Όταν εμφανίζεται με αυτήν την μορφή, μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε συνειδητοί και ολόκληροι. Στην θέση της διανοητικής κατανόησης υπόσχεται γνώση, που γεννιέται από την άμεση εσωτερική εμπειρία: κατανόηση του βάθους μυστική σοφία-γνώση.

Μπορούμε να δούμε, πως στην ιστορία μας το φίδι έχει τον ίδιο διπλό ρόλο. Προσφέρει στον μικρό πρίγκηπα να τον σκοτώσει, να τον ελευθερώσει από το βάρος της γης, αλλά η προσφορά μπορεί να κατανοηθεί με διπλό τρόπο: ως αυτοκτονία ή ως ευτυχία-τύχη να φύγει κανείς από την ζωή. Είναι η αυτή η τελευταία φιλοσοφική στάση που λέει πως ο θάνατος δεν είναι καταστροφή και δυστυχία-ατυχία, αλλά σημαίνει τουλάχιστο μια φυγή από μια αφόρητη κατάσταση, που ως κάτι εντελώς ασήμαντο μας εμποδίζει την εσωτερική μας ύπαρξη.

Στην αρχαία μυθολογία, το φίδι εμφανίζεται πολύ συχνά συνδεδεμένο με το μοτίβο του παιδιού. Ο μυθικός θεός των Αθηναίων πχ ήταν ο βασιλιάς Ερεχθεύς, υιός της Αθηνάς, τον οποίο ως μικρό παιδί είχαν κρύψει σε ένα καλάθι, στο οποίο δεν επιτρεπόταν να δει κανείς, γιατί θα έβλεπε ένα παιδί που περιβάλλεται από φίδια. Δεν είναι εντελώς σίγουρο τι σημαίνει αυτό, αλλά στην νότια Γαλλία βρέθηκαν coffrets mystiques(πιθανόν προέρχονται από τον μεσαίωνα, όχι αρχαιότερα), όπου γυμνά παιδιά παίζουν με φίδια. Το παιδί-θεός και το φίδι-θεός συνδυάζονται συχνά με αυτόν τον τρόπο.

Όπως το φίδι, είναι και το παιδί-θεός αρχέτυπο αυτού που δηλητηριάζει. Ο αρχαίος Cupido(Έρως) έχει ένα δηλητηριασμένο βέλος, με το οποίο-όπως λένε οι ποιητές-μπορεί να υποτάξει και τον μεγάλο θεό Δία, γιατί όταν ο Έρως ρίξει ένα βέλος στον Δία, αυτός πρέπει απελπισμένα να κυνηγήσει μια γήινη γυναίκα, ακόμα και αν δεν το θέλει. Πολλά ερωτικά ποιήματα της ύστερης αρχαιότητας, τα λεγόμενα Ανακρεοντικά, αστειεύονται με αυτό το μικρό αγόρι, που με τα δηλητηριασμένα βέλη του μπορεί να υποτάξει ολόκληρο τον κόσμο στην θέληση του. Όταν ο Έρως σας ρίξει ένα βέλος, σημαίνει πως ακούσια ερωτεύεστε, και ως ένα βαθμό εξαρτάται από την δική σας αντίδραση αν σας αρέσει ή όχι. Αν σας αρέσει, τότε είστε ευτυχισμένοι και λέτε πως έχετε ερωτευθεί. Αν δεν σας αρέσει θα πείτε πως δηλητηριαστήκατε: είστε αναγκασμένοι να κάνετε κάτι που δεν θέλετε. Είστε σε μια κατάσταση πιεσμένοι, την οποία το εγώ αισθάνεται ως υποταγή ή δηλητηρίαση.

Υφίσταται επομένως μια μυστική σύνδεση μεταξύ του φιδιού και του αιώνιου παιδιού. Το φίδι είναι η σκιά του μικρού του πρίγκηπα, η σκοτεινή του πλευρά. Όταν λοιπόν του προσφέρει το φίδι να τον δηλητηριάσει, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει μια ένταξη της σκιάς. Δυστυχώς αυτό λαμβάνει χώρα στον εαυτό και όχι στο εγώ του Saint-Exupery, και αυτό σημαίνει πως όλο αυτό συμβαίνει στο ασυνείδητο, και ο ψυχολογικός πυρήνας απομακρύνεται από την πραγματικότητα. Πράγματι, ο Saint-Exupery θα έπρεπε να είχε δηλητηριαστεί από την σκιά, κάτι που θα τον αποσύνδεε από τον μικρό πρίγκηπα. Όταν πέθανε ο αδελφός του, πιθανόν να του είπανε, πως ο Francois είναι τώρα ένας άγγελος, και πολύ ευτυχισμένος για το γεγονός πως δεν έπρεπε να ζει πια στη γη. Ο Saint-Exupery το πίστευε αυτό ίσως πιο πολύ απ' ότι άλλοι. Είχε συνειδητοποιήσει πως ο θάνατος είναι εν μέρει μόνο δυστυχία, πράγμα που ίσως προκάλεσε σ' αυτόν μια χαλαρή και φιλοσοφική στάση απέναντι στην ζωή.

Ο Puer aeternus κατέχει συχνά αυτή την ώριμη, χαλαρή στάση προς την ζωή, που είναι κανονική για τους γέρους, αλλά αυτός την προσέλαβε πρόωρα: η εντύπωση πως η ζωή δεν είναι το παν, πως η άλλη πλευρά έχει την αξία της, και πως η ζωή είναι μόνο το ένα, σχετικό μισό, της όλης ύπαρξης. Ο πειρασμός του θανάτου εμποδίζει εδώ τον μικρό πρίγκηπα να έρθει εξολοκλήρου στη γη. Πριν ακόμα την αγγίξει, είναι ήδη το φίδι εκεί και λέει: “αν δεν σου αρέσει(η γη), ξέρω μια διέξοδο”. Πριν ακόμα έρθει στη γη έχει ήδη την προσφορά να πεθάνει. Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους με την ίδια δύσκολη κατάσταση, που κάνουν το ίδιο: ζουν “κάτω από τη συνθήκη...”, -κρυφά όμως φλερτάρουν με τον λογισμό της αυτοκτονίας. Σε κάθε τους βήμα στη ζωή τους, σκέφτονται να δοκιμάσουν το ένα ή το άλλο, και αν δεν πετυχαίνει, να αυτοκτονήσουν. Ο Puer aeternus έχει το περίστροφο του στη τσέπη, και παίζει συνεχώς με τον λογισμό, να φύγει από την ζωή αν τα πράγματα γίνουν πολύ δύσκολα. Το μειονέκτημα είναι πως δεν είναι ποτέ εξολοκλήρου υπεύθυνος για την κατάσταση. Πάντα κρατά μια πισινή(στο πνευματικό επίπεδο): “θα ριχτώ σε αυτή την υπόθεση, αλλά διατηρώ το δικαίωμα μου ως άνθρωπος να αυτοκτονήσω, αν δεν αντέχω άλλο. Δε θα ζήσω την εμπειρία μέχρι το πικρό της τέλος, εάν γίνει αβάσταχτη.” Όταν κάποιος αποκόβει την ολότητα μιας εμπειρίας, τεμαχίζεται ο ίδιος και παραμένει σχισμένος. Μια μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα μόνο όταν δοθεί κανείς ολοκληρωτικά σε μια κατάσταση.

Αμέθυστος