Η μαρμελάδα του Στέλιου Ράμφου..

Πηγή: Σοφιστής

Ή αλλιώς, όταν το «άγιο πνεύμα» συναντά τον πασοκισμό.. Του λεγόμενου «αγίου πνεύματος» λοιπόν -βοήθεια μας και βρήκα και εγώ την αποφράδα μέρα να ανοίξω την τηλεόραση λες και δεν ξέρω ότι αυτή, έχει μεν κάποια σχέση με κάθε τι το «άγιο», και τις «άγιες» αξίες της αγοράς, σελέμπριτις, μεγαλοδημοσιογράφους, πανελίστες, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, πολιτικούς και λοιπούς «πετυχημένους», όμως καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα..
Είδα λοιπόν τον Στέλιο Ράμφο να αναλύει την σημερινή κρίση και φυσικά την αναγκαιότητα του μνημονίου.. Η ανάλυση του άκρως εντυπωσιακή. Εν ολίγοις υποστηρίζει ότι τον 12^ο,13ο αιώνα έγινε μια μεγάλη καμπή στην Δυτική Ευρώπη όπου ο άνθρωπος άρχισε να «ενηλικιώνεται» υπερβαίνοντας το συναισθηματικό «παιδί» και αποκτώντας περισσότερη λογική.. Όμως κατά έναν περίεργο τρόπο, εκεί που ο θεός έβρεχε λογική στους Ευρωπαίους, εμείς οι Έλληνες κρατούσαμε ομπρέλα και παραμείναμε αμανάτι με το ανεξέλεγκτο παιδικό μας συναίσθημα.. Να μην σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στο σήμερα όπου, όντας παιδιά, βάζαμε πολύ «μαρμελάδα» στο ψωμί μας (δικό του το παράδειγμα και όπως καταλαβαίνετε έγινε χαμός στο Μέγκα από τα αγανακτισμένα μηνύματα του κόσμου) με αποτέλεσμα να τρώμε περισσότερο από όσα παράγαμε και έτσι φτάσαμε στο σημερινό τερατώδες χρέος.. Η λύση σε όλα αυτά είναι να υπερβούμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, να βάλουμε περισσότερο λογική ώστε και δούμε την αλήθεια και όχι μόνο να αποδεχτούμε την αναγκαιότητα του μνημονίου, αλλά και να «συναινέσουμε» με ενθουσιασμό και αυταπάρνηση με τον Γιωργάκη που είναι ..οραματιστής (απλώς έχει ένα πρόβλημα στον συντονισμό το παιδί) αν δεν θέλουμε να καταστραφούμε τελείως..
Εντυπωσιακά απίστευτη πραγματικά «ανάλυση» για οποιονδήποτε στοιχειωδώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ούτε καν παιδική. Σκέτο παιδαριώδης και αρκούντος γραφική. Κατά τον κύριο Ράμφο αυτό που υπάρχει είναι μόνο ένα συναίσθημα από τη μια και μια λογική από την άλλη, που συγκρούονται ανηλεώς και κρίνουν τις τύχες του κόσμου και της ζωής μας και τίποτα άλλο..

Αυτήν τη λογική εννοείς κύριε

Ράμφο;

(αυτό το πέρασμα στην «ενηλικίωση» του ανθρώπου το είπε ο Καντ για τον Διαφωτισμό τον 18^ο αιώνα και κάθε άλλο παρά εννοούσε αυτό που λέει ο κύριος Ράμφος. Σήμερα ο δυισμός λογικής-συναισθήματος, είναι κάτι σαν τον αστείο πια δυισμό ψυχής -σώματος που θεμελίωσε και έθρεψε επί πολλούς αιώνες θρησκείες και αναλύσεις. Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει πώς ούτε και τέτοιος δυισμός λογικής –συναισθήματος υπάρχει και ποτέ δεν υπήρξε. Η σκέψη μας μέσα στον εγκέφαλο επεξεργάζεται την πραγματικότητα με μικτό και ενιαίο τρόπο και όχι μόνο λογικά ή μόνο συναισθηματικά. Άλλωστε, όλα είναι «παραστάσεις» και ακόμα και αυτό που λέμε «ψυχή», είναι φυσικά νευρώνες και συνάψεις του εγκεφάλου μας και τίποτα άλλο.. τέλος πάντων..)
..αυτό λοιπόν που υπάρχει κατά τον κύριο Ράμφο και συγκρούεται σε τούτον τον μάταιο κόσμο είναι μόνο η λογική με το συναίσθημα, λες και δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και αδύναμοι, λες και δεν υπάρχουν εξουσίες και συμφέροντα, λες και δεν υπάρχουν πολιτικές και πολιτικοί, κλέφτες και φοροφυγάδες, λες και δεν λεηλάτησαν στην κυριολεξία επί δεκαετίες την κοινωνία και τον δημόσιο πλούτο, λες και δεν δανείζονταν ασύστολα για να κάνουν «έργα», όχι για τον τόπο φυσικά αλλά για τη μίζα ρε γαμώτο, λες και δεν υπάρχει ασυνείδητη δημοσιογραφία που διαμορφώνει την κοινή γνώμη, λες και δεν υπάρχουν λοιπόν όλα αυτά και άλλα γνωστά, αλλά απλώς ο κόσμος χωρίζεται σε ..παιδιά και μεγάλους(!) Δηλαδή σε συναισθηματικά παιδιά που ως δημόσιοι υπάλληλοι έβαζαν περισσότερη μαρμελάδα-επιδόματα στο ψωμί τους, όπως εμείς οι «κοπρίτες» Έλληνες και σε ενήλικες δυτικούς που είναι λογικοί και «πετυχημένοι» γιατί καταναλώνουν λιγότερη μαρμελάδα από όση παράγουν.. Το γελοίο και παιδαριώδες σε όλο του το μεγαλείο..
Ο κύριος Ράμφος λοιπόν είναι αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε ένας καλός και σοβαρός άνθρωπος που, μέσα από το πάλαι ποτέ χριστιανοπολιτικό κίνημα της νεο-ορθοδοξίας, προσπαθούσε μία ζωή να εξηγήσει το πραγματικό δια του «υπερβατικού». Η ανάλυση του έρχεται να θεμελιώσει «φιλοσοφικά» την παρέμβαση των 32 διανοούμενων που συνιστούν ..μνημόνιο(!).. (Τι θλιβερό κύριε Σαββόπουλε. Ξέρουμε την σχέση σου με τον Γιωργάκη, αλλά εσύ, έτσι λες την αλήθεια «στα παιδιά στο Λαύριο» βρε πονηρέ Νιόνιο;)..
Ήδη αυτήν την «φιλοσοφία» τη μηρυκάζει ο μειοδοτικός πασοκισμός που έχει πλήρως ενστερνιστεί τον νεοφιλελευθερισμό του Πάσχου Μανδραβέλη σε τέτοιο βαθμό που καμία παραδοσιακή κυβέρνηση της δεξιάς δεν έχει τολμήσει ποτέ και μιλάει για τον άκρατο «συναισθηματισμό» των αγανακτισμένων στις πλατείες.. Εν ολίγοις λέει δηλαδή πως πρέπει και πάλι να αρπάξουν τα λεφτά των συνταξιούχων και πως ό,τι δεν συναινεί σε αυτό είναι άκρατος λαϊκισμός και συναισθηματισμός.. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια σας αγαπητέ κύριε Ράμφο; Ποια μεταρρύθμιση γίνεται αρπάζοντας τα λεφτά των συνταξιούχων; Αλλά δεν εκπλήσσομαι πια. Όταν το πνεύμα «συνευρίσκεται» με τις «αγορές» και τον πασοκισμό το αποτέλεσμα είναι άκρως τραγελαφικό. Γιατί, λίγο παρά πάνω μαρμελάδα στο ψωμί του παιδιού δεν βλάπτει κύριε Ράμφο. Όμως η μαρμελάδα στο μυαλό βλάπτει σοβαρά και την υγεία και την κοινωνία..