ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ (2) ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Συνέχεια από :σΑΒΒΑΤΟ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

Όπως σημειώσαμε κυκλοφόρησαν δύο βιβλία τα οποία υπερασπίζονται κάποιον Ορθόδοξο Αυγουστίνο, ο οποίος αδικείται μάλιστα επί πλέον και από τους σκληρόκαρδους Ορθοδόξους Έλληνες! Το μικρότερο με τον τίτλο «Η Αγιότης του Ιερού Αυγουστίνου» γραμμένο από τον αρχιμ. Λαυρέντιο Γρατσία, θα αναγκαστούμε να του ρίξουμε άλλη μία ματιά, διότι είναι ένα αρχέτυπο άγνοιας και προχειρολογίας.

Γράφει για το Filioque: ότι αιτία του ζητήματος είναι η στενότης της λατινικής γλώσσης του : διότι ενώ το φρόνημά του και η σκέψις του είναι Ορθόδοξα, η γλωσσική έκφραση υστερεί και αδικεί τον Άγιο καταλογίζοντάς του μία τόσο μεγάλη κακοδοξία. (Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι λαβές για να στηριχθούν οι δύο άλλες μεγάλες καινοτομίες του παπισμού, το πρωτείο και το αλάθητο, δέν βρήκαν οι δυτικοί...)

Δυστυχώς αυτή είναι η αυτοϊκανοποίηση της άγνοιας που δέρνει την αγραμματωσύνη μας. Ο Αυγουστίνος έγραψε ένα περίπλοκο σύγγραμμα, την Πολιτεία του Θεού, όπου χωρίζει δύο πολιτείες, την πολιτεία ακριβώς του Θεού και την πολιτεία των καταδικασμένων, οι οποίες δέν σχετίζονται με την κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων και του πολιτισμού. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, στην οποία κατοικούν και ανήκουν μόνον οι προορισμένοι. Ο σκοπός των προορισμένων είναι να ξεχωρίσουν, μέσω της Εκκλησίας, την ανθρώπινη κοινωνία από την ανθρώπινη πολιτεία των καταδικασμένων και να οδηγήσουν αυτήν την κοινωνία, με τη μεταστροφή, στην πολιτεία του Θεού. Δημιουργώντας όμως, αυτονόητα, μέσα στην ιστορία μία παγκόσμια πολιτεία (τον Χριστιανισμό) η οποία δέν ταυτίζεται ακριβώς με την Εκκλησία, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στήν ειρήνη, και επικεφαλής τής οποίας πρέπει να είναι ο πάπας, ο οποίος κατέχει και τις δύο εξουσίες: και την κοσμική και την θρησκευτική.

Αυτός ο Χριστιανισμός πραγματοποιείται στις μέρες μας, σαν οικουμενισμός. Μία ένωση όλων των ανθρώπων μέσω των θρησκειών τους, διότι όλες οι θρησκείες, μετά τον Ευαγγελισμό των Αποστόλων, έχουν δεχθεί τις βασικές επιρροές του Χριστιανισμού, έστω και αν δέν είναι Εκκλησίες. Ο σκοπός του Οικουμενισμού δέν είναι η ένωση των Εκκλησιών, και γι’ αυτό υπάρχει δογματική αδιαφορία, αλλά η δημιουργία του Χριστιανισμού, μίας χαλαρής πραγματικότητος, μίας ιστορικής προόδου, που δεν έχει αληθινή σχέση με την Εκκλησία.

Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι τα οράματα του Αυγουστίνου, τα οποία υλοποιούνται σιγά-σιγά καί σαν οικουμενισμός, και σαν ΙΣΤΟΡΙΑ, το νέο απόλυτο που ανεκάλυψε η Δύση, το οποίο κατάγεται και αυτό από τον Αυγουστίνο, από τις Εξομολογήσεις του, όπως δείχνει καθαρά και το κείμενο του Μπαλτάσαρ, Το όλον στο μέρος, που ήδη μεταφράζεται και υπάρχει στις αναρτήσεις μας.

Εννοώντας την Τριάδα σαν την εσωτερική ζωή του Απολύτου Πνεύματος το οποίο αγαπά τον εαυτό του και τον σκέπτεται, ο Αυγουστίνος ανακαλύπτει στο ανθρώπινο πρόσωπο την εικόνα της Τριάδος, την ενότητα ενός πνεύματος που παραμένει ταυτόσημο στην ολότητά του, στις τρεις σχέσεις τού Είναι, της θελήσεως και της σκέψεως , «Εγώ είμαι, εγώ μέ σκέπτομαι, εγώ μέ αγαπώ», και έτσι το ΕΓΩ εισέρχεται στην ιστορία της συνειδήσεως και η θρησκευτική σχέση παίρνει την μορφή του διαλόγου ανάμεσα στο ΕΣΥ και στο ΕΓΩ.

Ο Αυγουστίνος πέτυχε μία μεταφυσική μεταμόρφωση, «το πνεύμα είναι θέληση». Η θέληση δεν είναι πλέον λειτουργία, αλλά ουσία. Ο Θεός είναι η απόλυτη ελευθερία να θέσει το Είναι και να υποστατικοποιηθεί σαν ΟΝ, με μία θεληματική πράξη. Το θεμέλιο του Θεού είναι λοιπόν η θέληση και η ελευθερία, δύναμις αυτοπροσδιορισμού. Το ομοούσιο είναι εξασφαλισμένο από τον δυναμισμό τού πνεύματος που αυτοσυνειδητοποιείται και αγαπάται.

Η γέννηση του Υιού του Θεού γνωρίζεται χάρη στην αναλογία της γεννήσεως των σκέψεων και της θελήσεως στο εσωτερικό της ψυχής.

Όλος ο Πλωτίνος και ο Πορφύριος στην Εκκλησία! Για ποιά Ορθοδοξία και Αγιότητα μιλάμε; Είμαστε σοβαροί; Ή θα συνεχίζουμε να κάνουμε τους έξυπνους μέχρι Δευτέρας Παρουσίας;

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος