Συλλογική υποκρισία

ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Φτάσαμε στο σημείο να μην μας «σοκάρει» καθόλου όταν ένα σπίτι δεν έχει ηλεκτρικό, ενώ ανεχόμαστε το θάνατο μιας μικρής Ελληνίδας, όπως ανεχθήκαμε και άλλους, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο – «συμπάσχοντας» βέβαια, χωρίς φυσικά να διαδηλώνουμε ή να βάζουμε το χέρι στην τσέπη, ζητώντας παράλληλα υποκριτικά συγνώμη για τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους άνεργους, αυτούς που πεθαίνουν από σόμπες ή μαγκάλια, καθώς επίσης από αυτούς που παθαίνουν δηλητηριάσεις, επειδή «γευματίζουν» από τα σκουπίδια.

Παγωμένοι από το κρύο στην ψυχή ή/και από το ισχυρό σοκ που μας επιβάλει να μένουμε αποσβολωμένοι στους καναπέδες μας, μπροστά σε θανάτους, αδικίες και φτώχεια, συζητάμε ατελείωτα στα παράθυρα της τηλεόρασης ή στα κοινωνικά δίκτυα για το αν θα παραμείνουμε στο ευρώ ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή – ενοχοποιώντας ανόητα, για να αποκρύψουμε τα δειλία μας, ένα νόμισμα για την απίστευτη διαφορά της πολιτικής που εμείς επιλέξαμε, επιτρέποντας της να υπεξαιρεί διαχρονικά την εξουσία με ατελείωτα προεκλογικά ψέματα, οδηγώντας την πατρίδα μας στη χρεοκοπία, στη λεηλασία και στο διεθνή εξευτελισμό.

Μήπως λοιπόν σωστά αναρωτιούνται ορισμένοι, εάν αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι η εκλογή μίας νέας κυβέρνησης, αλλά ενός νέου λαού – ο οποίος να έχει το θάρρος να ξεφύγει από τη μιζέρια, στην οποία έχει βυθιστεί «αύτανδρη» η Ελλάδα, υπερασπίζοντας ενεργητικά, με την αρετή και με την τόλμη που προϋποθέτει η ελευθερία, την πατρίδα του, το σπίτι και το μέλλον των παιδιών του;

Μήπως είναι σωστό πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ανεξάρτητα από το νόμισμα με το οποίο θα συναλλασσόμαστε, τον καινούργιο «από μηχανής Θεό» που εφεύραμε, εάν δεν αλλάξουμε εμείς σαν λαός, η παιδεία και η νοοτροπία μας;