Η ανησυχία των στελεχών της κυβέρνησης δεν κρύβεται, παρά τις δηλώσεις που… αποπνέουν αισιοδοξία, ότι όλα βαίνουν προς λύση και όλοι θα είμαστε πλέον χαρούμενοι, διότι θα αποκατασταθεί η χρηματοδότηση της χώρας.
Η ανησυχία αυτή είναι φυσιολογική για όλους, κυρίως όμως για όσους είχαν επιλέξει ιδεοληπτικά, να ζουν στον δικό τους κόσμο, στο δικό τους συννεφάκι, θεωρώντας ότι αυτό που είχαν κατασκευάσει στο μυαλό τους ως πραγματικότητα, συνεπεία των ιδεολογικών τους καταβολών, ίσχυε και στον «πραγματικό κόσμο», ή μάλλον ότι θα μπορούσε ο νεανικός ενθουσιασμός ορισμένων, συνδυασμένος από τον παλιμπαιδισμό των υπολοίπων, να αλλάξει την Ευρώπη, σε μια «επανάσταση» του νότου που δεν έμελλε να έρθει ποτέ.
Είναι μάλιστα τόσο επικίνδυνα αφελείς, που δεν κατανόησαν ότι οι περίφημοι Ποδέμος στην Ισπανία, βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να πάει σε εκλογές, αντί να αφήσει τον Σαμαρά να κάνει τη «βρόμικη δουλειά» και στη συνέχεια, συντονισμένα, μετά δηλαδή τον Σεπτέμβριο, να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα και την Ισπανία, με αποτέλεσμα τα κόμματα της Αριστεράς να έρθουν με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή στήριξη στην εξουσία.
Κι αυτό διότι τα δεινά του ελληνικού λαού επί κυβέρνησης Τσίπρα, σε συνέχεια αυτών της κυβέρνησης Σαμαρά, «συκοφάντησαν» την «επανάσταση» στον μέσο Ισπανό ψηφοφόρο, τους «Ισπανούς νοικοκυραίους», οι οποίοι μπορεί να μη συμφωνούν με όλη αυτή την πίεση που ασκείται στις κοινωνίες, δεν επιθυμούν όμως να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε το ελληνικό αδιέξοδο να μετεξελιχθεί σε ισπανικό αδιέξοδο και στη συνέχεια σε ευρωπαϊκό.
Και μιλάμε για μια χώρα της οποίας η βιομηχανική και παραγωγική υποδομή, εξασφαλίζει ότι μετά από μια περίοδο αναταράξεων θα στηθεί στα πόδια της και θα πορευτεί βρίσκοντας τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό. Άρα, ο Τσίπρας αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο πρόβλημα για τον φίλο του τον Ιγκλέσιας. Δεν θέλουν να το αντιληφθούν; Σκασίλα μας.
Η Ελλάδα, πέραν του ότι αντιμετώπιζε το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλους, καθότι η πολιτική της τάξη αποδείχθηκε πρωταθλήτρια… διεφθαρμένη, ανεύθυνη και ηλίθια σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, δεν έχει την παραμικρή υποδομή για να σταθεί στα πόδια της την επόμενη ημέρα, ασχέτως των ηλιθιοτήτων που ακούγονται ακόμα και από μεγαλόσχημους – αλλά ιδεολογικά τυφλωμένους – επιστήμονες.
Σκοπίμως επιλέξαμε να αναφερόμαστε μόνο περιστασιακά στα θέματα της κρίσης, ανεξαρτήτως του κόστους που αυτό μπορεί να είχε στην αναγνωσιμότητα και την επισκεψιμότητα του ιστοχώρου, αφήνοντάς τα αυτά για τους κουραδόμαγκες του διαδικτύου, πολλοί εκ των οποίων σεσημασμένοι απατεώνες με το κεφάλι βουτηγμένοι στη διαφθορά, τους επαναστάτες που ταΐζουν την ελληνική κοινωνία με την ψευδή πεποίθηση, ότι τα λεφτά τα φέρνει ο πελαργός την πρώτη του μηνός.
Τι νόημα έχει να γράφεις συνεχώς τα ίδια; Τι νόημα έχει να καταγράφεις συνεχώς ένα γαϊτανάκι παράλογων ανεπάγγελτων και μη, τυχάρπαστων πολιτικών – δεν βγήκαν μόνοι τους ασφαλώς, άρα μαντέψτε ποιοι φέρουν ευθύνη, διαχρονικά – οι οποίοι έχουν εδώ και χρόνια πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα;
Όσο οι Έλληνες συλλογικά αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, τόσο τα δεινά τους θα συνεχίζονται. Λύση χωρίς κόστος δεν υπήρχε εξ αρχής. Και το πρόβλημα ήταν ότι κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να καταβάλει κόστος. Αποτέλεσμα, οι κυβερνήσεις να διαγωνίζονται στο ποια θα πει τις μεγαλύτερες «παπάτζες» στους ψηφοφόρους για να επεκτείνουν την πολιτική τους επιβίωση, διότι όλοι γνώριζαν ότι νομοτελειακά θα έπεφταν, καθώς οι ανεδαφικές προσδοκίες είναι καταδικασμένες να διαψεύδονται.
Η πρώτη επιλογή είναι μέσα ή έξω στην Ευρώπη. Εάν η απάντηση είναι «μέσα», τότε οι υποχρεώσεις είναι δεδομένες και στην πορεία σου εντός των κανόνων που ισχύουν, καταβάλεις συνεπή προσπάθεια να χτίσεις συμμαχίες, ώστε να τους αλλάξεις, βελτιώνοντας τη θέση σου.
Δεν υπάρχει κανείς που να μην αντιλαμβάνεται αυτό που σήμερα δικαίως αποκαλείται ως «γερμανική αλητεία», αφού κερδοσκόπησε σε βάρος όλης της Ευρωζώνης και για να προβεί σε μερική «αναδιανομή», θέτει σκληρότατους όρους στα κράτη, ώστε να πετύχει αυτό που δεν πέτυχαν οι πρόγονοί τους Ναζί που αιματοκύλησαν την υφήλιο, την ηγεμόνευση στη Γηραιά Ήπειρο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και να τους σοκάρει, χωρίς να το αντιλαμβάνονται – ενδεχομένως – αυτή είναι η κατάληξη, διότι κατά βάθος πιστεύουν ότι αυτοί είναι οι σωστοί (κάποτε τους αποκαλούσαν «Άρειους») και όλοι οι υπόλοιποι προβληματικοί. Πρόκειται για την ίδια ρατσιστική αντίληψη, ενώ σήμερα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη, διότι ο φορέας της δεν έχει συναίσθηση και πιστεύει ότι είναι ο μεγαλήτερος δημοκράτης.
Αυτή η γερμανική όμως νοοτροπία των τελευταίων δεκαετιών ΔΕΝ νομιμοποιεί τους αλητήριους που λήστεψαν τη χώρα, δεν νομιμοποιεί το «σύστημα Κολομβίας» που έχει στηθεί για να καταλήγουν όλες οι καλές μπίζνες στα χέρια της ελληνικής «ολιγαρχίας». Αντιθέτως, ο παρών ιστοχώρος ήταν από τους ελάχιστους που είχε εξαρχής αναφέρει αυτό που είναι αυτονόητο, παρότι η συντριπτική πλειοψηφία αρνείται να ανοίξει τα μάτια της να το δει. Ότι στο Μνημόνιο μέσα υπάρχουν προβλέψεις οι οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει σημαία από την ελληνική Αριστερά, αφού αφορούν την κάθαρση που δεν ήρθε ποτέ στη χώρα. Τυχαία είχε πει αυτό το 70% υπέρ του Μνημονίου ο Βαρουφάκης; Κι όσο δεν υιοθετούνται αυτοί οι στόχοι, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται, ότι το σύστημα παίζει… κατενάτσιο μέσω της Αριστεράς.
Το τρισκατάρατο Μνημόνιο που δεν ήταν μόνο ο Χρυσοχοΐδης που ήταν αδιάβαστος, εκτός από τους επαχθείς δημοσιονομικούς όρους, περιέχει και μια σειρά μεταρρυθμίσεων με στόχο την κατάργηση του μαφιόζικου κράτους που είχε στήσει η μεταπολίτευση, για το οποίο όλοι λένε «δεν είδα, δεν άκουσα».
Και οι τωρινοί «επαναστάτες του γλυκού νερού», ευαγγελίζονται τον κρατισμό, σε μια Ευρώπη που βλέπει τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό ως «μαφία», άρα η εικόνα που περνάει δεν είναι αυτή της αλλαγής, αλλά της πάση θυσία συντήρησης όσων ισχύουν, με μοναδική αλλαγή την αντικατάσταση των τωρινών ολιγαρχών με άλλους. Αρκεί να μη χαθεί η κουτάλα από τα «δικά μας παιδιά», που αδικήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τι να σκεφτεί ο έρμος ο Ευρωπαίος που σου δανείζει χρήματα φθηνότερα από όσο δανείζεται ο ίδιος για να ακούει τον κάθε καθυστερημένο εν Ελλάδι να τον φωνάζει «τοκογλύφο»; Για πόσο ηλίθιους κουτόφραγκους τους έχουμε να συνεχίσουν να δανείζουν λεφτά για να χρηματοδοτούν οι εντός των τειχών «αντιστασιακοί», μισθούς και συντάξεις που δεν αντιστοιχούν στο χάλι της οικονομίας και χωρίς μάλιστα προοπτική αντιστροφής της κατάστασης;
Όταν τα εγχώρια τζιμάνια αρνούνται να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις, επειδή δεν συνάδουν με το «μοντέλο» που έχουν στο μυαλό τους, το οποίο δεν το ασπάζονται οι υπόλοιποι, ανεξαρτήτως των καλών ενδεχομένως εγχώριων προθέσεων, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούν ότι κουμάντο θα κάνει αυτός που έχει το πάνω χέρι, εν προκειμένω το χρήμα; Οι δρόμοι είναι δύο, ενώ είσαι ελεύθερος απόλυτα να επιλέξεις και η κάθε πλευρά αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών και των παραλείψεών της.
Πόσο γελοίο είναι το να θεωρείς ότι θα εκβιάσεις λόγω του κόστους που θα καταβάλει η άλλη πλευρά, μη βλέποντας τα χάλια σου και την βεβαιότητα της καταστροφής σου! Λες κι αν διαλυθεί η Ευρωζώνη, η Ελλάδα θα συνέλθει ευκολότερα από ότι οι υπόλοιποι!
Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζει η χώρα και οι εντός των τειχών εξακολουθούν να στρουθοκαμηλίζουν, αναβάλλοντας συνεχώς το αναπότρεπτο. Όλοι ξεπέρασαν τα προβλήματά τους, ή βρίσκονται σε καλό δρόμο για να το πετύχουν οριστικά, εκτός από τους γραφικούς αψυχολόγητους στα Νοτιοανατολικά.
Ο Τσίπρας έχει ακόμα την ευκαιρία να μείνει στην Ιστορία, εάν αντιληφθεί την πραγματικότητα και προσαρμοστεί ταχύτατα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αγαπήθηκε όσο λίγοι και έμεινε στην Ιστορία διότι δε δίστασε να κόψει κεφάλια και να δίνει την αίσθηση στους «υπηκόους» ότι έχει τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και είναι αδίστακτος. Όσο περίεργο και να φαίνεται, αυτό κάνει πολλούς να νιώθουν ασφάλεια.
Εάν ο σημερινός θεωρεί ότι θα είναι καλός με όλους, απλά λανθάνει και θα το διαπιστώσει με τον πιο τραυματικό τρόπο. Ας φροντίσει να κρατήσει αυτούς που καταλαβαίνουν και ας προσαρμόσει τον ΣΥΡΙΖΑ κάνοντάς τον πραγματικό κόμμα εξουσίας, όσο έχει ακόμα την αποδοχή του κόσμου.
Ας μιλήσει ανοικτά στον κόσμο και ας μας εξηγήσει την εμπειρία του, ποια είναι δηλαδή τα πραγματικά περιθώρια κινήσεων της χώρας, τι κατά τη γνώμη του πρέπει να γίνει και ας ζητήσει από τον πολιτικό κόσμο να βγάλουν συλλογικά την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Διαφορετικά, σύντομα θα διαπιστώσουν οι απανταχού αφελείς, την τύχη μας.
Πηγή Defence-Point
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου