Gotthard Günther
Η Αμερική ανακαλύφθηκε το 1492. Αν δούμε την ημερομηνία αυτή από την οπτική γωνία τής ιστορίας του κόσμου, τότε ανακαλύπτεται εντυπωσιακά αργά. Γιατί όμως είναι έτσι; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό υποδεικνύει ένα από τα πιό ενδιαφέροντα αινίγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην πραγματικότητα η Αμερική ανακαλύφθηκε τουλάχιστον 5 φορές, και κάποιοι ερευνητές βρίσκουν ένα ακόμα πιό μεγάλο αριθμό. Όλες αυτές οι ανακαλύψεις είναι φυσικά πριν τον Κολόμβο, και ξεχάστηκαν σχεδόν την ίδια στιγμή που έγιναν. Για μια χρονική περίοδο φαινόταν πως κανείς δεν ήθελε να ανακαλύψει αυτήν την νέα ήπειρο, και πάλι έρχεται το ερώτημα: γιατί είναι έτσι; Στις επόμενες σελίδες θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί απάντηση στο ερώτημα. Αν η απάντηση είναι έστω και στο περίπου σωστή, θα ρίξει ένα ενδιαφέρον φως στις λογοτεχνικές πτυχές και βαθύτατες σημασίες της αμερικανικής, ούτω καλουμένης Science-Fiction λογοτεχνίας.
Θέλουμε να αρχίσουμε με κάποιες εισαγωγικές ιστορικές έννοιες. Είναι γενικά γνωστό πως η ιστορία μπορεί να χωριστεί χοντρικά σε δύο εποχές. Η πρώτη είναι η εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού, ενώ η δεύτερη περιλαμβάνει την ανάπτυξη διαφόρων υψηλών πολιτισμών, οι πιο σημαντικοί των οποίων είναι ο κινεζικός, ο ινδικός, ο ελληνο-ρωμαϊκός και ο δυτικός.
Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πρωτόγονου πολιτισμού είναι πως με κανένα τρόπο δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένος σε μία περιοχή ή τοπίο, ή και σε μία ήπειρο ακόμη. Εκτείνεται σε όλη μας την γη και γι' αυτό έχει μια πλανητική διάδοση. Βασικά είναι ένας πρωτόγονος πολιτισμός ο ίδιος παντού στη γη. Αυτή όμως η συμπεριληπτική τάση δεν ισχύει για τους υψηλούς πολιτισμούς. Αυτοί είναι περιορισμένοι σε μία συγκεκριμένη γεωγραφικά κλειστή περιοχή (π.χ στην ινδική υπο-ήπειρο, την λεκάνη της Μεσογείου κτλ), έχουν τις ρίζες τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ΄Οσβαλντ Σπέγκλερ, στην «μητέρα γη» τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογεί το γιατί είναι κατάλληλο να μιλάμε στον ενικό για τον πρωτόγονο πολιτισμό, ενώ πρέπει να εφαρμόζουμε πάντα τον πληθυντικό όταν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για «υψηλούς πολιτισμούς».
Αυτοί οι πολιτισμοί έχουν την πατρίδα τους σε διάφορα μέρη του ανατολικού ημισφαιρίου. Το γεγονός ότι το δυτικό ημισφαίριο, εκτός από δύο αποτυχημένες προσπάθειες μιας ανώτερης μορφής ύπαρξης(πολιτισμοί των Μάγια και των Ίνκας), δεν ανέδειξε ποτέ με την αληθινή σημασία τής λέξεως ένα υψηλό πολιτισμό, είναι βαθιάς σημασίας. Αυτή η σημασία δεν μπορεί να είναι υπερβολική όταν λαμβάνεται υπόψιν στην αξιολόγηση του ιστορικού μέλλοντος της αμερικάνικης ηπείρου. Περί αυτού αργότερα.
Όλοι οι ανώτεροι πολιτισμοί του ανατολικού ημισφαιρίου δείχνουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι κεντρομόλα προσανατολισμένοι. Αν βρίσκονται σε δυτικές περιοχές εκείνου του ημισφαιρίου, τότε βλέπουν συναισθηματικά αλλά και μεταφυσικά προς την ανατολή. Αν βρίσκονται στην ανατολή, τότε ο σωτήρας έρχεται οπωσδήποτε από την δύση. Ο μαχαγιάνα βουδισμός μας λέει πως τό Surkhavativyuha, ο παράδεισος βρίσκεται στα δυτικά. Ακόμα πιο ανατολικά, οι Μογγόλοι κατακτητές κινούνταν πάντα προς τα δυτικά. Από την άλλη όμως στην δύση, είναι η φήμη "Ex Oriente Lux" που καθορίζει την κατεύθυνση του ευρωπαϊκού πολιτισμού για πάνω από μία χιλιετία.
Ίσως αξίζει τον κόπο να δούμε από πιο κοντά εκείνη την αινιγματική κίνηση προς την ανατολή, την κατεύθυνση που κυριαρχούσε στον δυτικό πολιτισμό, όχι μόνο μέχρι το 1500 (ίσως και πιο μετά ακόμη), αλλά που ήδη στην εποχή της έναρξης του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού ήταν μια πραγματικότης. Η σημερινή κατανόηση της γεωγραφίας είναι μόνο μερικές εκατοντάδες χρόνια παλιά και στις παλαιότερες ιστορικές περιόδους ήταν πλήρως άγνωστη. Σε εκείνα τα μακρυνά χρόνια η γεωγραφία ήταν κάτι μεταφυσικό. Η γη ήταν σχεδόν πλήρως ανεξερεύνητη και η σκέψη γεωγραφικών αποστάσεων ξυπνούσε μαγικούς και μυθολογικούς συνειρμούς. Πίσω από τον γνωστό ορίζοντα εκτείνονται θαυμαστοί κόσμοι. Εκεί βρισκόταν η φωλιά των δαιμόνων ή τα ευλογημένα λειβάδια του παραδείσου. Μόνο σε μακρυνές χώρες μπορούσε να βρει κανείς το πηγάδι της αιώνιας νεότητος ή να υποστεί ναυάγιο στον πονηρό βράχο των σειρήνων.
Ο κόσμος ήταν προς όλες τις κατευθύνσεις ανοικτός. Σε κάθε ναυτικό της αρχαιότητας όμως λεγόταν: «τράβα προς την ανατολή»! Στην ανατολή θα βρεις αμέτρητους θησαυρούς από χρυσάφι και ασήμι. Μόνο τα κύματα του ανατολικού ωκεανού ξεβράζουν στους πρόποδες του βουνού των διαμαντιών. Η ανατολή είναι γεμάτη θαύματα. Οι γυναίκες της είναι οι πιο εξαίσιες στον κόσμο. Από την ανατολή έρχεται όλη η σοφία και εκεί ίσως φας από το ουράνιο μάννα». Τόσο ισχυρή ήταν η ορμή προς την ανατολή, ώστε ήδη ο Δαρείος, ο Πέρσης κατακτητής της Αιγύπτου, έδωσε εντολή να ανοιχτεί ένα κανάλι μεταξύ του Νείλου και της Ερυθράς θάλασσας και έτσι ένωσε την Μεσόγειο με τον Ινδικό ωκεανό (Ηρόδοτος, 460 π.Χ.). Αυτό το κανάλι ήταν πλωτό ακόμα και στην εποχή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Μάρκου Αυρήλιου και Σεπτήμιου Σεβήρου. Το νησί Γιάβα είχε ανακαλυφθεί από τον Έλληνα θαλασσοπόρο Ιάμβολο, και υπάρχουν εύπιστες ιστορίες πως αραβικά πλοία διέπλευσαν τον Ειρηνικό ωκεανό και την ακτή της Κίνας (Αμπου Ζεηντ Σιραφ).
Όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες εκείνων των πρώϊμων ανώτερων πολιτσμών στρέφονταν προς την ανατολή και ποτέ στη δύση. Να φυλάγεσαι από την δύση, έλεγαν στους ναυτικούς. Ακατονόμαστοι κίνδυνοι παραμονεύουν στα βαθιά των δυτικών θαλασσών. Αιώνια νύχτα κρεμιέται πάνω από τα κύματά της, και όποιος τολμήσει να πάει εκεί δεν θα ξαναγυρίσει. Αυτά τα νερά της κολάσεως, λέει ο μύθος, κατάπιαν μάλιστα ενα ολόκληρο πολιτισμό: την Ατλαντίδα.
Εκτός από την αποστολή του νουμίδη βασιλιά Γιούμπα και μερικών άλλων τυχοδιωκτών από την Καρθαγένη που οδήγησαν στην ανακάλυψη των Καναρίων νήσων, ο Ατλαντικός ωκεανός είχε μείνει ανεξερεύνητος. Την εποχή των Ρωμαίων λεγόταν Mare tenebrosum, δηλαδή θάλασσα του σκοταδιού (Seneca Liber Suaser I, p2) και ο Festus Avienus υποστηρίζει πως κανένα πλοίο δεν έπλευσε εκεί. Αυτό το αιώνιο τραγούδι "πλεύσε ανατολικά, δεν μπορείς να διαπλεύσεις τον δυτικό ωκεανό" συνόδευε σαν μουσική υπόκρουση ολόκληρη την άνοδο του δυτικού πολιτισμού.
Ο δρόμος του Γιβράλταρ ήτανε σύμβολο του τέλους του κόσμου. Ο Μασούντι, ένας από τους παλαιότερους άραβες γεωγράφους, μας διηγείται: "στα σύνορα όπου αυτές οι δύο θάλασσες συναντιούνται, η Μεσόγειος και ο ωκεανός δηλαδή, τοποθέτησε ο βασιλιας Χίρακε (Ηρακλής), ο γίγαντας, στήλες από χαλκό και πέτρα. Στις στήλες αυτές βρίσκονται επιγραφές και μορφές, που με τα χέρια δείχνουν πως δεν μπορεί κανείς να πάει παραπέρα" (Meadows of gold and mines of gems, Ed. A. Sprenger, London 1841).
Ο τρόμος μεγαλώνει και ο δυτικός ωκεανός αστράφτει με όλα τα χρώματα του καθαρτηρίου πυρός. Ακούμε για τις παραμυθένιες θαλασσοπορείες του Αγίου Brandan (587 μ.Χ.), ο οποίος για να ξεπληρώσει τις αμαρτίες του ταξίδευε 7 χρόνια στις θάλασσες αυτές. «Ανακάλυψε» μια μακρυνή παραλία, πλούσια σε φρούτα αλλά που κατοικούνταν από διαβόλους και το νερό του ωκεανού ήταν σαν κόλλα, και δύσκολα μπορούσε κανείς να κινηθεί (Mare Pigrum). Ο Δάντης αφήνει τον Οδυσσέα του να υποστεί τα βάσσανα της κολάσεως, γιατί τόλμησε να περάσει τις στήλες του Ηρακλέους και να πλεύσει στον Ατλαντικό ωκεανό.
Υπάρχει μια πολύ διαδεδομένη θεωρία ότι οι ναυτικοί δεν διέπλεαν τον ατλαντικό σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους γιατί δεν είχαν πυξίδα. Αυτό είναι ένα αρκετά βλακώδες επιχείρημα, που πολύ βρωμάει σαν υλιστική σκέψη. Είναι γι αυτό ιστορικά λανθασμένο. Στην Ευρώπη ήταν γνωστή η πυξίδα γύρω στο 1190 μ.Χ. Εκείνη την εποχή αναφέρεται σε ένα ποίημα του Guyot από την Προβηγκία. Επιπλέον μιλά γί' αυτή ο καρδινάλιος Jacque de Vitry το έτος 1218, ο οποίος εξηγεί πως η μαγνητική βελόνα είναι ένα πολύ χρήσιμο όργανο για τους ναυτικούς. Και διερωτάται κανείς γιατί έπρεπε να περάσουν άλλοι τρεις αιώνες μέχρι να ανοιχτεί ο Κολόμβος στις Αντίλες; Υπό αυτή την οπτική γωνία το επιχείρημα της πυξίδας μας δίνει και μία άλλη ανάποδη συσχέτιση. Γιατί δεν μπορεί κανείς να διαπλεύσει τον ατλαντικό χωρίς πυξίδα; Η τέχνη της ναυσιπλοΐας στην ανοικτή θάλασσα, και μάλιστα χωρίς την βοήθεια της μαγνητικής βελόνας είχε ανακαλυφθεί από τον Ίππαλο, ένα Έλληνα ναυτικό, ο οποίος διέπλευσε τον ινδικό ωκεανό απο το Άντεν μέχρι την ακτή Μαλαμπάρ. Αυτό το ταξείδι έγινε τον πρώτο μ.Χ. αιώνα. Και γνωρίζουμε με απόλυτη ακρίβεια πως η πυξίδα δεν χρησιμοποιήθηκε στον ινδικό ωκεανό για σκοπούς προσανατολισμού, μέχρι τον 13ο αιώνα. Σε όλη όμως αυτή την περίοδο γινόνταν ταξείδια στον ωκεανό αυτό μεταξύ Γιάβας και ακτών της Αφρικής.
Η άγνοια για την λειτουργία της μαγνητικής βελόνας δεν είναι οπωσδήποτε εξήγηση για το ότι το πέλαγος του ατλαντικού έμεινε εγκατειλημένο κατά την διάρκεια πολλών αιώνων όπου υπήρχαν τοπικοί πολιτισμοί. Αυτό που την ανθρωπότητα στην πραγματικότητα απέτρεπε να πλεύσει στον δυτικό ωκεανό ήταν ένας μεταφυσικός τρόμος, που τρέφοταν απο μια έντονη εσωτερική πεποίθηση, πως ήταν ηθικά κακό να πλεύσει κανείς προς τα δυτικά. Η πίστη πως ένας άνδρας δεν είχε εκεί τίποτα να ψάξει, κατείχε παγκόσμια σημασία. Όποιος όμως το προσπαθούσε εκτιθόταν στις πιο περίεργες τιμωρίες. Έτσι διηγόντουσαν πως απο τα βάθη του ατλαντικού έβγαινε ξαφνικά ένα τεράστιο χέρι που θα τραβούσε το πλοίο προς το μέρος του.
Όλα αυτά πρέπει να γνωρίζει κανείς για να καταλάβει την ιδιαίτερη μοίρα των προκολομβιανών ανακαλύψεων της Αμερικής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πιθανόν είδε την Αμερική ήταν ο Bjarne Herjulfson που γύρω στο 1000 μ.Χ. έπλευσε προς την Γροιλανδία. Παραπλανήθηκε και ανακάλυψε προς τα νοτιοδυτικά μια ξένη παραλία. Ο Leif Erikson ο οποίος τον επόμενο χρόνο ακολούθησε την πορεία του Herjulfson, έφτασε στην ήπειρο. Οι Βίκινγκς έζησαν αρκετά χρόνια στην Vinland, και μετά επιχειρούσαν επανειλημμένα πλεύσεις από την Γροινλανδία προς την ήπειρο. Η τελευταία έγινε το 1347! Η Ευρώπη όμως δεν πήρε είδηση για όλα αυτά.
Η τρίτη ανακάλυψη έγινε το 1390 από τους Βενετσιάνους αδελφούς Νικολό και Αντόνιο Zeno. Φαίνεται πως είναι ένα αυθεντικό ιστορικό γεγονός, ακόμα και αν προηγουμένως είχε αμφισβητηθεί, ότι ο Αντόνιο όχι μόνο πήγε στη νέα γη αλλά και στη νέα Σκοτία. Το πιο σημαντικό στοιχείο σε σχέση με την ανακάλυψη από τους αδελφούς, μου φαίνεται πως είναι το γεγονός πως και στη Βενετία ακόμη, που ήταν τότε ηγετικό κέντρο ναυσιπλοΐας, δεν υπάρχει καμιά αναφορά για το ταξείδι αυτό. Η πρώτη αναφορά είναι του 1558. Δηλαδή πάνω απο 150 χρόνια μετά το τέλος εκείνου του ταξειδιού!
Όπως φαίνεται έγινε μια ακόμη ανακάλυψη από την ανατολή. Είναι η αποστολή "Hyitrimannaland". Οι αναφορές γι' αυτήν είναι πολύ αόριστες. Μια παλιά και ξεχασμένη ιρλανδική παράδοση μιλά για μια μεγάλη ήπειρο, που μερικές φορές ονομάζεται «Μεγάλη Ιρλανδία».
Είναι ένα αδιάσειστο γεγονός πως η Αμερική ανακαλύφθηκε αρκετές φορές πριν τον Κολόμβο και πως η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε λάβει γνώση του πράγματος, αν το ήθελε. Όμως μια ασυνείδητη ώθηση επέβαλε να παρακούσει όλες τις ειδήσεις για εκείνη την τρομακτική περιοχή. Αυτή η συναισθηματική εμμονή διήρκεσε μέχρι τα χρόνια του Κολόμβου και μπορεί να εντοπισθεί και στους επόμενους αιώνες. Αξίζει λοιπόν από αυτή την οπτική να δούμε τους λόγους του ταξειδιού του Κολόμβου. Ούτε ο ίδιος ούτε κανένας σύγχρονός του πίστευε πως θα βρισκόταν μια καινούρια ήπειρος. Ο σκοπός του ήταν να βρεί ένα πιο σύντομο δρόμο προς την Ινδία. Αυτό σημαίνει πως και το δικό του ταξείδι βρισκόταν κάτω από την πεποίθηση Ex Oriente Lux. Είναι διασκεδαστικό, αν το σκεφτεί κανείς, πως από αυτή την οπτική γωνία φαίνεται η ανακάλυψη του δυτικού ημισφαιρίου ως σφάλμα-πλάνη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όπως ήδη επισημάνθηκε, έπαψε η μεταφυσική απόρριψη της δύσης ακόμα και μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Εν τέλει διοχετεύτηκε σε άλλα κανάλια. Συμπτωματικό για το γεγονός αυτό είναι η έντονη συζήτηση στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αν οι ιθαγενείς της αμερικανικής ηπείρου μπορούν να θεωρηθούν άνθρωποι ή ζώα. Κανένας που διέπλευσε από το Άντεν προς τα ανατολικά, δεν είπε ποτέ ότι οι κατοικοι της Γιαβα ή Κανφα (Κίνα) δεν είναι ανθρώπινα όντα.
Για να το πούμε σύντομα: η γνώση για την ύπαρξη του δυτικού ημισφαιρίου είχε απωθηθεί στην Ευρώπη, για όσο καιρό αυτό ήταν δυνατό. Την ίδια ιστορία μπορεί να διηγηθεί κανείς και για την πλευρά του Ειρηνικού της Αμερικής. Παλιοί γιαπωνέζικοι χάρτες δείχνουν το περίγραμμα μιας ηπείρου που μόνο Αμερική μπορεί να είναι. Και από την προκολομβιανή εποχή προέρχεται ένας παγκόσμιος χάρτης από έναν Ινδό χαρτογράφο, που δείχνει μια μακρά λωρίδα γης που εκτείνεται απο την αρκτική μέχρι την ανταρκτική. Αυτή η ήπειρος φέρει το όνομα Suvama Bhumi. Αλλά και εδώ φαίνεται πως και εδώ, μετά την εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού δεν υπήρχε καμιά επαφή πέρα στον ειρηνικό ωκεανό. Σε συμφωνία με εκείνη την κεντρομόλα αίσθηση προσανατολισμού, στράφηκαν δυτικά όσοι πολιτισμοί ήταν στο ανατολικό ημισφαίριο. Στην αρχή του 5ου μ.Χ. αιώνα βρίσκουμε κινέζικα πλοία στα λιμάνια της Κεϋλάνης και στο δέλτα του Ευφράτη. Αν και η πυξίδα χρησιμοποιήθηκε για ναυσιπλοία στην κίτρινη θάλασσα ήδη απο την δυναστεία Τσιν (265-416 μ.Χ.), οι Κινέζοι δεν προσπάθησαν ποτέ να διαπλεύσουν τον ειρηνικό.
Για να το παρουσιάσουμε με πολύ λίγες λέξεις: ο πρωτόγονος πολιτισμός είχε επεκταθεί σε όλη την γη. Είχε συμπεριλάβει και την αμερικανική ήπειρο.
Από την άνοδο όμως τοπικών ανωτέρων πολιτισμών, ήταν το δυτικό ημισφαίριο μέχρι εκείνο το καθυστερημένο σημείο του 1492 εντελώς απομονωμένο.
Παραμένει ένα από τα μεγάλα αινίγματα της παγκόσμιας ιστορίας, πως στη διάρκεια μιας συγκεκριμένης ιστορικής ανάπτυξης του ανθρώπου, η αμερικανική ήπειρος φαινόταν ανεπιθύμητη. Το δυτικό ημισφαίριο δεν έχει μερίδα στην εποχή τοπικών πολιτισμών και την απέχθεια που συνδέεται με την εποχή. [ΕΠΕΣΕ Η ΚΩΝ/ΠΟΛΗ. ΑΡΧΙΣΕ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ].
Στα επόμενα θα γίνει μια προσπάθεια να λυθεί το αίνιγμα αυτό. Ο συγγραφέας ελπίζει, πως η προτιθέμενη θεωρία θα ρίξει λίγο φως στην μελλοντική ιστορική μοίρα της Αμερικής, και πως θα μας κάνει πιο ξεκάθαρη την καθ' αυτό πνευματική παραγωγή της Αμερικής, δηλαδή την λογοτεχνία Science Fiction (μυθιστόρημα από την περιοχή της επιστήμης και της τεχνολογίας).
Ας θυμηθούμε εκ νέου την διαφορά μεταξύ πρωτόγονου πολιτισμού και της ομάδας των ανώτερων πολιτισμών. Ο πρώτος έχει πραγματικά παγκόσμια διάδοση. Δεν γνωρίζει κλιματικούς, σε σχέση με την ράτσα, ή γεωγραφικούς περιορισμούς, και έχει επεκταθεί σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Επίσης φαίνεται πως δεν έχει κανένα χρονικό περιορισμό. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από την άλλη κάθε ανώτερος πολιτισμός ξεκινά, όπως μας έδειξε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ, με ένα βαθιά ριζωμένο φόβο για τον χώρο και τον χρόνο. Από εκεί προκύπτουν ιστορικές μορφές ζωής με αυστηρά περιορισμένη διάρκεια, όπως και μια απελπιστική προσκόλληση σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. «Ανθίζει στο έδαφος ενός επακριβώς καθορισμένου τοπίου, όπου σαν φυτό είναι δεμένος». Από εδώ προκύπτει λογικά πως ένας ανώτερος πολιτισμός δεν μπορεί απλά να μεταφυτευθεί σε άλλη γη, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο.
(Συνεχίζεται)
α) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος
Από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό στον Ρωμαϊκό εγκατελείφθη η τραγωδία και ο νοητός κόσμος, ο εαυτός και η αλήθεια σαν μέτρο, την θέση των οποίων πήραν η πραγματικότης και η δύναμις! Ο Αμερικάνικος πολιτισμός που αντικαθιστά τον Ευρωπαϊκό, εγκαταλείπει και την πραγματικότητα και στη θέση της δυνάμεως τοποθετεί την υπερ-δύναμη. Την θέση της ουσίας της πραγματικότητος, που είναι η επιστήμη του Είναι, η οντολογία, παίρνει η Λογική. Η οποία άρχισε ήδη να κατασκευάζει τους μύθους της και τη θρησκεία της! Η Λογική, η γνωστή υπηρέτρια της κακοδαιμονίας μας, της εξουσίας, των δικαιωμάτων, της υπάρξεως, της επαναστάσεως, του μονοδιάστατου συγχρόνου ανθρώπου. Και η νέα λογοτεχνία της επιστημονικής Φαντασίας κατευθύνει ήδη συνειδητά ή ασυνείδητα την τεχνολογία!
Μας αποκαλύπτει όμως και κάτι πολύ σημαντικό ο συγγραφεύς του άρθρου: ο πρωτόγονος πολιτισμός είναι παγκόσμιος. Από πάντοτε. Ο ανώτερος είναι τοπικός, από πάντοτε, ή καθολικός ακριβέστερα. Και ακριβώς πάνω σ’ αυτόν τον πρωτόγονο παγκόσμιο πολιτισμό στηρίζεται η παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο πως διαθέτει την coca-cola και το Hollywood σαν κατακτητικό κριό. Μας αποκαλύπτει επίσης πως ο σύγχρονος πολιτισμός της Αμερικής είναι η αντιστροφή του Ευρωπαϊκού. Εξελίσσοντας την διαλεκτική του Hegel, του δούλου και του αφέντη, ο οποίος δίδαξε για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα πως η άρνηση είναι θέση.
Ένας αντι-πολιτισμός, υψηλού τεχνολογικού επιπέδου, στηριγμένος στην αντι-ύλη! Με την οποία κατασκευάζεται ήδη η νέα ανθρώπινη Φύση, η οποία καταλαμβάνει ήδη θέσεις εξουσίας, νομοθετεί, κάνει τέχνη και αναρριχάται μέχρι των υπουργείων εξωτερικών διαφόρων σημαντικών χωρών. Ιδού αντί-στροφα ποιούμε πάντα!
Όλες οι σύγχρονες “Θεολογίες” και “φιλοσοφίες” της υπερβάσεως της Φύσεως και του εκσυγχρονισμού ανοίγουν τον δρόμο τού αντι-πολιτισμού.
Αμέθυστος
"Ἡ νέα ἀνθρώπινη φύση" ποία εἶναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως τά ΛΟΑΤ ἄτομα καί δεῖ ὁ τρανσέξουαλ "ἄνθρωπος";
Είναι ο τυποποιημένος άνθρωπος, τής μαθηματικής λογικής τού συμφέροντος, τής ποσότητος, τής αποτελεσματικότητος.Ο άψυχος βιονικός άνθρωπος. Αρχισαν νά εκτυπώνουν ήδη όργανα, καρδιές.Οι οποίες δέν θά περιέχουν πλέον τόν υποδοχέα τής ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο υπεράνθρωπος πού θά συναντήσει τόν θεό του στόν αντίχριστο. Ο αντίστροφος άνθρωπος.