Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (24) -ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ -επανάληψη

Συνέχεια από:Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2016 
Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

Το προνόμιο της γης

Μήπως παραγκωνίσαμε την γη από το κέντρο της, παρουσιάζοντας τα παραπάνω περί πολλαπλότητας των κόσμων; Μήπως δεν συμβάλαμε έτσι στην σχετικοποίηση όλων των αξιών, και στην εξάπλωση μιας κοσμικής αβεβαιότητας, και στην ελαχιστοποίηση των γήινων προβλημάτων μας;

Στις ΗΠΑ υπάρχει ένας μοντέρνος τρόπος ταφής, που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής: η στάχτη ενός νεκρού διασκορπίζεται στο διάστημα, από κάποιο συγγενή ή υπάλληλο γραφείου κηδειών μέσα από ένα αεροπλάνο.

Και ενώ ασχολούμαστε με την ανάπτυξη μιας θεολογίας περί πολλαπλότητας των κόσμων, μήπως στη πραγματικότητα διασκορπίζουμε στο διάστημα  το προνόμιο της γης και τις στάχτες τής καμένης μας γήινης αυτοπεποίθησης; Μήπως η τελική συνέπεια μιας θεολογίας τής πολλαπλότητας των κόσμων, δεν είναι το συμπέρασμα, πως μια καταστροφή της γης μας από εμάς τους ίδιους, δεν είναι και κάτι κακό; Αφού μερικοί εκλεκτοί αυτής της γης θα σωθούν, καθώς ο μακρόκοσμος συνεχίζει να λειτουργεί, και το εργατικό ατύχημα, σε αυτόν τον «γωνιακό πλανήτη», για να μιλήσουμε με τα λόγια του Goethe, πιθανόν θα περάσει απαρατήρητο.

Πάνω σε αυτό θέμα παρουσιάζουμε τρεις απαντήσεις:

Η πρώτη απάντηση προέρχεται από τον Pascual Jordan, τον γνωστό φυσικό από το πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Ο Pascual Jordan είναι ένας από τους λίγους φυσικούς, ο οποίος θεωρεί απίθανο πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι με το ίδιο επίπεδο ανάπτυξης της ζωής, όπως το δικό μας. Στην επιστολή του προς εμένα, στις 20 Δεκεμβρίου 1974, γράφει: «εγώ (μοναχικός!) θεωρώ, πως από επιστημονικής απόψεως, ότι η γη αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση στο σύμπαν, όσον αφορά τα βιολογικά φαινόμενα». Ο Pascual Jordan το αναφέρει αυτό και στο κεφάλαιο περί του Κοπέρνικου, στο βιβλίο του «Συναντήσεις». Σύμφωνα και με τον Jacques Monod (Γάλλος βιολόγος, νομπελίστας), «ο άνθρωπος είναι μόνος μέσα στο άπειρο ενός κόσμου που δεν συμμετέχει».

Όποιος συμφωνεί με αυτή την υπόθεση, πρέπει να είναι πνευματικά σε θέση να αντέξει αυτή την τρομακτική ανισορροπία, που υπάρχει μεταξύ του μεγέθους του μακρόκοσμου, με τα ηλιακά και τα αστρικά συστήματα από την μια, και της γης μας με τους  εξελιγμένους στον ύψιστο βαθμό κατοίκους, που αποτελεί εξαίρεση μέσα στο σύμπαν. «Autant de bruit pour une omelette? (Τόσο πολύς θόρυβος για μια ομελέτα;)».

Η δεύτερη υπόθεση προσφέρεται από πλευράς των ουφολόγων, οι οποίοι, βασιζόμενοι στις μαρτυρίες περί «ιπτάμενων δίσκων», έχουν αναπτύξει μια τέλεια μακροκοσμική σωτηριολογική θρησκεία. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των ουφολόγων, ο κόσμος είναι γεμάτος άστρα, με πολιτισμούς πολύ ανώτερους από τον δικό μας, στο τεχνολογικό, ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Οι απεσταλμένοι τους μας παρακολουθούν και ήδη επιδιώκουν να επικοινωνήσουν μαζί μας, με σκοπό να μας προειδοποιήσουν για τις ανοησίες και αμαρτίες της ανθρωπότητας, κυρίως για την κατάχρηση της ατομικής ενέργειας, την ρύπανση του περιβάλλοντος αλλά και του σύμπαντος. Σύμφωνα με την πεποίθηση μερικών ουφολογικών κοινοτήτων, οι απεσταλμένοι  τών πολιτισμών αυτών βρίσκονται σε ετοιμότητα, ώστε σε περίπτωση ατομικής καταστροφής, να σώσουν σε ένα είδος διαπλανητικής κιβωτού του Νώε, τα μέλη των κοινοτήτων αυτών. Χάριν στον C. G. Jung είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε τον παθολογικό χαρακτήρα αυτής της προβολής των γήινων φόβων μας, περί καταστροφής, στο σύμπαν. Η τοποθέτηση αυτή ενισχύεται από το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των ανεπιβεβαίωτων μαρτυριών για την ύπαρξη των ιπτάμενων δίσκων και των προσώπων-συνδέσμων που αποβιβάζονται από αυτά, από την μια, και από την άλλη των ικανοτήτων που αποδίδονται στα όντα αυτά. Με το σκεπτικό αυτό εξαφανίζεται ο λόγος ύπαρξης της γης. Ο φόβος ότι θα συρθούν στην καταστροφή, εξαναγκάζει τους φοβισμένους αυτής της γης σε μια επιθυμία: «Να έρθει κάτι να με πάρει μαζί του». Αυτό το «κάτι» είναι στην περίπτωση αυτοί οι κάτοικοι των πλανητών που πετούν με τα Ufo.

Αν υπάρχουν μόνο αυτές οι δυο απαντήσεις, τότε συμφωνώ περισσότερο με την άποψη του Pascual Jordan, παρά με την πίστη των ουφολόγων: στην αμφιβολία, μού φαίνεται πιο κατάλληλη η διαπίστωση της μοναδικής ιδιαιτερότητας της γης και των προνομίων των κατοίκων της, παρά το στρίμωγμα για τις θέσεις σε ένα διαπλανητικό ιπτάμενο δίσκο, σε περίπτωση καταστροφής.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη απάντηση, η οποία βρίσκεται στην ίδια γραμμή με την φυσική φιλοσοφία του Schelling: οι σκέψεις αυτές βέβαια δεν εκφράστηκαν για πρώτη φορά από τον Schelling, αλλά περιλαμβάνονται στην παράδοση της ιουδαϊκής Kabbalah και στην χριστιανική φιλοσοφία του Jakob Böhme, και εκφράζονται σε μια θεμελιώδη μορφή στην θεολογία τής σωματικότητας του Oetinger.

Είναι αξιοσημείωτο, πως ακριβώς εκείνοι τους οποίους περισσότερο έλκυσε και ενθουσίασε η ιδέα της πολλαπλότητας των κόσμων και η επέκταση τής σωτηριολογίας στα βάθη του σύμπαντος, είναι αυτοί που επέστρεψαν στην διαπίστωση πως η γη μας κατέχει μια ιδιαίτερη θέση λόγω τής ενσάρκωσης του Θεού. Πρόκειται περί ενός γήινου σολιψισμού; Ή μήπως είναι απλώς η αντανάκλαση της επίγνωσης, πως η Ενσάρκωση, επειδή έλαβε χώρα ως σωματοποίηση του Θεού σε μια ιστορική προσωπικότητα, είναι ένα ανεπανάληπτο γεγονός ακόμα και στα βάθη του σύμπαντος; Ήδη ο Oetinger, ως άμεση συνέχεια των στοχασμών του περί της πολλαπλότητας των κόσμων, προσπαθεί να θεμελιώσει την θέση πως η γη κατέχει μια ιδιαίτερη θέση, ως τόπος ιδιαίτερα μεγάλων «θρησκευτικών σκοπών» του Θεού. Την θέση αυτή την θεμελιώνει με στοχασμούς περί της αριθμητικής τάξης των κοσμικών αναλογιών, και περί της γης ως του «μεσότατου των πλανητών», και με τον τρόπο αυτό της αποδίδει μια ιδιαίτερη θέση στο σύμπαν, όσον αφορά στην ιστορία της σωτηρίας¹¹¹.

Στηριζόμενος στον ίδιο συλλογισμό περί σωματικότητας του πνευματικού, ο Schelling, ακολουθώντας τα βήματα του Oetinger, προσπαθεί να θεμελιώσει το πρωτείο τής γης και το μοναδικό της προνόμιο¹¹². Στην αντίρρηση του γιατρού, στον διάλογο Clara, «πως η υποτίμηση τής γης σε ένα τόσο μέτριο επίπεδο» (που είναι συνέπεια της κοπερνικάνικης κοσμοθεωρίας), "μεταβάλλει ορισμένα πράγματα και στις θρησκευτικές πεποιθήσεις", ο συγγραφέας (Schelling) απαντά: "Αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι, αποκρίθηκα. Μπορεί η γη να παραγκωνίστηκε από το κέντρο. Αν υπάρχει έστω και μια θεϊκή πρόθεση, το εσωτερικό να το παραστήσει όσο γίνεται περισσότερο στο εξωτερικό, τότε τα δυο τελικά σημεία (το ένα όπου το εσωτερικό διατηρείται, και το άλλο, όπου το εσωτερικό ενσαρκώνεται και εκφράζεται) έχουν την ίδια σημασία. Ας φανταστούμε την ζωντανή δημιουργία, η οποία διαρκώς προχωρά, σαν μια περιστροφική κίνηση, στην οποία το σωματικό υψώνεται διαρκώς στο πνευματικό, και το πνευματικό κατεβαίνει στο σωματικό επίπεδο, μέχρι τα δυο να αλληλοπεριχωρηθούν και να γίνουν ένα. Τότε η κυκλική αυτή κίνηση θα έχει επιτύχει τον αληθινό σκοπό της, όταν το ύψιστο και το μέγιστο θα έχει υψωθεί μέχρι το πνευματικό και στο πιο φωτεινό. Ακριβώς πάνω σε αυτό το απώτατο σύνορο του κόσμου, όπου το πλάσμα της δημιουργίας μεταβαίνει στην μάζα και την σωματικότητα, θα ήταν στην πορεία του χρόνου αναγκαία η εμφάνιση του πιο καθαρού του πιο πνευματικού. Αντιθέτως, αυτό που προέρχεται από το κατώτατο και πιο χοντροκομμένο, δηλαδή ο άνθρωπος, βάσει του προορισμού του, πρέπει να υψωθεί  στην ύψιστη και πιο λεπτεπίλεπτη πνευματικότητα.  Γιατί η δημιουργία δεν μπορεί να ησυχάσει, μέχρι που το ύψιστο να έρθει στο κατώτατο. Εδώ ισχύει, πως οι πρώτοι θα γίνουν έσχατοι, και οι έσχατοι πρώτοι (Ματθ., 19,30)». Η ιδιαίτερη τιμή, η ιδιαίτερη θέση της γης μέσα στο σύμπαν, συνίσταται στο ότι, μέσα στον άνθρωπο έλαβε χώρα η κάθοδος του Θεού στην σάρκα, και έλαβε την αρχή της η άνοδος του ανθρώπου στην καθαρή πνευματο-σωματικότητα."

Είναι αξιοσημείωτο, πως ο Schelling δίνει με μεγάλη σαφήνεια την πηγή αυτού του αποφασιστικού συλλογισμού.

«Θυμάμαι, είπα, πως άκουσα για τα πράγματα αυτά, από τον αλαφροΐσκιωτο του Βορρά, οι ομιλίες του οποίου για το θέμα αυτό, με ικανοποιούν περισσότερο από άλλες τοποθετήσεις στο θέμα. Λέει λοιπόν, πως ο Κύριος προτίμησε να γεννηθεί εδώ στη γη, γιατί μόνο εδώ ο λόγος θα μπορούσε να γραφτεί και να διατηρηθεί γραπτώς. Είμαστε πολύ βιαστικοί, είπε, στο να βρούμε ομοιότητες. Είναι μάλλον απίθανο, στα άλλα ουράνια σώματα να βρεθεί γένος των λογικών όντων, που να έχει μια τόσο ζωντανή και πολύπλευρη συσχέτιση, μέσω εμπορίου και μετακίνησης, γλώσσας και νόμων, πολέμου και ειρήνης, όπως το γένος των ανθρώπων. Υποστηρίζει μάλιστα, πως στους άλλους πλανήτες, τα γένη ζουν σε απλές οικογένειες, μακριά από τις πολύπλοκες τεχνητές σχέσεις των ανθρώπων. Στην ανάγκη για τέτοιες σχέσεις έφεραν τον άνθρωπο η επιθυμία για δράση και η ώθηση προς την κοινωνικότητα. Εκεί οι αποκαλύψεις γίνονται μόνο προφορικά, από πνεύματα και αγγέλους, γιατί δεν είναι δεμένοι σε ένα τόσο σταθερό μέσο όπως εμείς. Για τον λόγο αυτό χάνονται οι αποκαλύψεις. Τους κατοίκους των διαφόρων κόσμων πρέπει να τους θεωρήσουμε ως μέλη ενός μέγιστου ανθρώπου. Στον άνθρωπο αυτό, ο άνθρωπος της γης μας αντιπροσωπεύει την φυσική ή την εξωτερική αίσθηση. Αυτός (ο άνθρωπος) είναι το τελευταίο μέλος προς το οποίο κατευθύνεται το εσωτερικό της ζωής, και στο οποίο ησυχάζει ως μέσα στην κοινή της ουσία. Ο προφορικός και ο γραπτός λόγος, είναι ο στόχος και το τέλος κάθε θείας αποκάλυψης, όπου η αποκάλυψη μετέβη εξολοκλήρου στο εξωτερικό επίπεδο, και ο Λόγος έγινε κυριολεκτικά σάρκα».

Ο γιατρός, ο άλλος συνομιλητής δίπλα στην Κλάρα, επιβεβαιώνει την διαπίστωση, πως η γη μας έχει μια ιδιαίτερη θέση. «Δεν ξέρω από ποια μυστική πεποίθηση υποκινούμαι, και είμαι τόσο ακράδαντα πεπεισμένος, πως η γη μας, μεταξύ των άλλων πλανητών, πρέπει να κατέχει μια ιδιαίτερη θέση. Ακόμα και αν αφήσουμε κατά μέρος την πεποίθηση πως η γη ήταν το σκηνικό της πιο φωτεινής και τέλειας θεϊκής αποκάλυψης».

Ο Schelling καταλήγει, στο τέλος της αντιπαράθεσης αυτής περί του κοσμικού προνομίου αυτής της γης, σχεδόν σε ένα ύμνο: «Το πράγμα έχει όπως θέλει. Μου φαίνεται πως ένα ον το οποίο βγήκε από μια τόσο βαθιά νύχτα και ανέβηκε σε ένα τόσο υψηλό φως, έχει δικαίωμα να προσδοκά τα μέγιστα. Μεταμορφώσεις, ενώπιον των οποίων δεν στέκονται ούτε τα μεγαλύτερα γεγονότα του εξωτερικού και εσωτερικού μας βίου, μου φαίνεται πως προσφέρονται σε ένα ον, που φαίνεται πως προορίζεται να συνενώσει μέσα του τα εξωτερικά άκρα του είναι, όπως ο Θεός...».

Η επίκληση της εσωτερικής παράδοσης του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, οδηγεί σε μια νέα θεμελίωση της θέσης τής γης και της θέσης του ανθρώπου στο σύμπαν. Αυτή η νέα θεμελίωση αποδίδει στον άνθρωπο, ενώπιον τής πολλαπλότητας των κόσμων, μια συγκεκριμένη τάξη (επίπεδο ύπαρξης) και αποστολή μέσα στο μεγαλύτερο πια σύμπαν. Επίσης τον απελευθερώνει από τον φόβο, πως είναι παραδομένος αναπόφευκτα στην μοίρα της αυτοκαταστροφής, και τον λυτρώνει από την μίζερη ελπίδα, πως θα τον σώσουν μικρά πράσινα ανθρωπάκια σε ένα τεχνικά τέλειο, αλλά απάνθρωπο πλανήτη. Ο Oetinger έχει εκφράσει την συνείδηση για το μοναδικό προνόμιο του ανθρώπου αυτής της γης, με λόγια, τα οποία και σήμερα (λόγω των μεταβολών της κοσμοθεωρίας στο επιστημονικό και θρησκευτικό επίπεδο) έχουν κάποια σημασία:

«Με φοβίζει η μικρότητα μου μέσα στην άμετρη φύση και ενώπιον τής ακόμα πιο άμετρης θεότητας. Αυτός ο ήλιος είναι ένας κόκκος άμμου, αυτή η γη είναι ένας κόκκος σκόνης, ένα σημείο, και εγώ πάνω στη γη-τι είμαι; Μόνο αυτό με καθιστά κάτι: το ότι αντιλαμβάνομαι την τάξη, και μέσω αυτής της τάξης μπορώ να ανέβω μέχρι την αρχή κάθε τάξης. Είμαι προορισμένος για ένα τέτοιο ύψος, και θα προσπαθώ συνεχώς να το πλησιάσω όλο και περισσότερο. Δε θέλω να σταματήσω, μέχρι να φτάσω στην πηγή της ομορφιάς. Εκεί θα ησυχάσει η ψυχή μου. Εκεί θα είναι ικανοποιημένη για τις ικανότητές της, εκεί θα έχουν ικανοποιηθεί οι ορμές της, θα είναι χορτάτη από το θεϊκό φως. Και θα είναι ενθουσιασμένη από την απόδοση τιμών στην ανώτατη γενική τελειότητα, και θα ξεχάσει κάθε τι κατώτερο, αλλά και τον εαυτό της».

ΤΕΛΟΣ