Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Στὸν κάθε πλησίον ὑπάρχει ὁ Χριστός ( Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος )


Ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν κάθε ἄλλο πιστὸ ὑπάρχει ὁ Χριστὸς καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε τόσην ἀγάπη πρὸς αὐτόν, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε πρὸς χάρη του τὴν ψυχή μας. Δὲν ἔχουμε δὲ δικαίωμα νὰ ὀνομάζουμε ἢ νὰ θεωροῦμε κάποιον κακό, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς βλέπουμε ὅλους σὰν καλούς. Ἂν δεῖς κάποιον νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὰ πάθη, μὴ μισήσεις τὸν ἀδελφό, μὰ τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν, κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννιέται ἀπὸ κακὲς ἐπιθυμίες, πιὸ πολὺ νὰ τὸν σπαχνισθεῖς, μὴ τυχὸν καὶ σὺ πειρασθεῖς, ἀφοῦ εἶσαι τρεπτὸς καὶ εὐάλωτος στὴν εὐπερίστατη ἁμαρτία.


Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος 

 http://dakriametanoias.blogspot.gr/2016/02/blog-post_12.html
anexperimentindepth.

Financial Times: Η Ευρώπη μπαίνει αμετάκλητα στην εποχή της αποσύνθεσης!

Υπάρχει τώρα μια πραγματική πιθανότητα το ευρωπαϊκό σύστημα ελέγχου των συνόρων και της μετανάστευσης να καταρρεύσει μέσα σε περίπου 10 μέρες, αναφέρει μεταξύ άλλων σε άρθρο του στους Financial Times ο Βόλφγκανγκ Μούνχαου.

Και σημειώνει, στις 7 Μαρτίου οι ηγέτες της ΕΕ θα πραγματοποιήσουν σύνοδο στις Βρυξέλλες με τον Τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου. Η ιδέα είναι να πειστεί η Άγκυρα να κάνει αυτό που απέτυχε να κάνει η Ελλάδα: να προστατεύσει τα νοτιοανατολικά σύνορα της ΕΕ και να σταματήσει τη ροή των προσφύγων/μεταναστών. Υπάρχει πολλή παρασκηνιακή διπλωματία μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας. Το κλίμα στο Βερολίνο, ωστόσο, δεν είναι καλό.

Η ενέργεια που ανέλαβαν η Αυστρία, η Ουγγαρία και άλλες χώρες για να προστατεύσουν τα εθνικά τους σύνορα έχει κλείσει τον δρόμο των δυτικών Βαλκανίων μέσω του οποίου οι πρόσφυγες/μετανάστες έφταναν στη Γερμανία.

Οι πρόσφυγες βρίσκονται τώρα εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα. Ορισμένοι μπορεί να φύγουν για την Ιταλία με βάρκα. Όταν αυτοί που θα επιβιώσουν από το ταξίδι φτάσουν εκεί, θα περίμενα η Σλοβενία, η Ελβετία και η Γαλλία να κλείσουν τα δικά τους σύνορα. Στο σημείο αυτό, δεν θα πρέπει πλέον να θεωρούμε πως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των επικεφαλής των κυβερνήσεων είναι ένα πολιτικό σώμα που λειτουργεί.

Μια προσφυγική κρίση που ξεφεύγει από τον έλεγχο θα μπορούσε να γύρει την ψήφο στο βρετανικό δημοψήφισμα. Δεν υπάρχει τρόπος η ΕΕ να καταφέρει να χειριστεί δυο τέτοιου μεγέθους ταυτόχρονα σοκ. Σε μια τέτοια περίοδο, ένα Brexit θα ήταν δυνητικά καταστροφικό για την ΕΕ.

Δεν περιμένω ένα τέτοιο καταστροφικό σενάριο, όμως δεν είναι και απίθανο. Η ΕΕ πρόκειται να έρθει αντιμέτωπη με μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία της. Τα κράτη μέλη έχουν χάσει τη θέληση να βρουν κοινές λύσεις για προβλήματα που θα μπορούσαν να λύσουν σε επίπεδο ΕΕ αλλά όχι μόνα τους. Ο πληθυσμός της ΕΕ που ξεπερνά τα 500 εκατομμύρια θα μπορούσε άνετα να απορροφήσει 1 εκατ. πρόσφυγες ετησίως. Κανένα κράτος μέλος δεν μπορεί να το κάνει αυτό μόνο του, ούτε καν η Γερμανία.

Η τάση για εθνικές λύσεις είναι ιδιαίτερα έντονη στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Η Αυστρία συγκάλεσε μια σύσκεψη δυτικών Βαλκανικών χωρών την περασμένη εβδομάδα για να στηριχθούν οι πολιτικές της για περιορισμό του αριθμού των προσφύγων. Ο Βίκτορ Ορμπαν, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, διενεργεί δημοψήφισμα για να προκαταβάλει μια συμφωνία για την ποσόστωση στην κατανομή των προσφύγων που προωθούν Βρυξέλλες και Βερολίνο. Οι Ούγγροι σίγουρα θα τον στηρίξουν.

Η κ. Μέρκελ πρέπει να αναλάβει μεγάλο μέρος της ευθύνης. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων της ήταν αντιευρωπαϊκή από την άποψη ότι την επέβαλε μονομερώς στη χώρα της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για το θέμα συζήτησε μόνο με τον καγκελάριο της Αυστρίας, Βέρνερ Φάιμαν.

Η ΕΕ κινδυνεύει από τέσσερα «ρήγματα». Δεν περιμένω πως θα συμβούν όλα, όμως θα με εξέπληττε αν δεν συνέβαινε κανένα. Το πρώτο είναι μια διάσπαση βορρά-νότου λόγω των προσφύγων. Το επονομαζόμενο σύστημα Σένγκεν για την ελεύθερη μετακίνηση, στο οποίο συμμετέχουν 26 ευρωπαϊκές χώρες, θα μπορούσε να αρθεί επ’ αόριστον ή να γίνει μια «μίνι βερσιόν» του, στην οποία θα συμμετέχουν μόνο η Γερμανία, η Γαλλία και οι χώρες της Μπενελούξ. Η Ιταλία δεν θα συμμετέχει.

Ένα δεύτερο «ρήγμα» βορρά-νότου αφορά το ευρώ. Εκεί τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η «ηχώς» της κρίσης της ευρωζώνης συνεχίζεται και η ελληνική θέση είναι τόσο μη βιώσιμη όσο ήταν και το περασμένο καλοκαίρι.

Το τρίτο, είναι ένα χάσμα ανατολής-δύσης. Θα θελήσουν οι ανοικτές κοινωνίες της δυτικής Ευρώπης να συνδεθούν σε μια όλο και πιο στενή ένωση με τύπους σαν τον κ. Ορμπαν ή τους άλλους εθνικιστές της κεντρικής ή ανατολικής Ευρώπης;

Τέλος, υπάρχει το Brexit. Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Οι δημοσκοπήσεις είναι τόσο άχρηστες όσο ήταν και στις περυσινές εκλογές.

Το σημαντικότερο, η διαμάχη δεν έχει ακόμα αρχίσει για τα καλά. Θα υπάρξουν νέα γεγονότα, νέα δεδομένα, ή ψέματα. Μια βρετανική ψήφος για αποχώρηση από την ΕΕ ίσως πυροδοτήσει δημοψηφίσματα στη Σουηδία ή στη Δανία, αυξάνοντας την αβεβαιότητα.

Μια προσφυγική κρίση που ξεφεύγει από τον έλεγχο είναι τελικά πιο επικίνδυνη για το μέλλον της Ευρώπης απ’ όσο ένας κατακερματισμός της ευρωζώνης. Αυτό που κάνει την προσφυγική κρίση πολιτικά πιο φορτισμένη είναι ότι αυτή τη φορά η Γαλλία και η Γερμανία βρίσκονται στα αντίθετα άκρα της επιχειρηματολογίας.

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα στο Μόναχο, δεν με εξέπληξε που άκουσα τον Μανουέλ Βαλς, τον Γάλλο πρωθυπουργό, να επαναλαμβάνει την αντίθεσή του στις επιπλέον ποσοστώσεις για τους πρόσφυγες, όμως με εξέπληξε που τον άκουσα να επικρίνει άμεσα την κα Μέρκελ. Δεν ήταν η Γαλλία αυτή που προσκάλεσε τους πρόσφυγες, δήλωσε.

Το πολιτικό αδιέξοδο για τους πρόσφυγες/μετανάστες μας λέει πως τα ανοικτά σύνορα της ΕΕ δεν συνάδουν με την εθνική κυριαρχία σε ότι αφορά την μετανάστευση. Τα κράτη μέλη θα πρέπει να επιλέξουν. Και θα επιλέξουν την εθνική κυριαρχία.

Μετά από σχεδόν 60 χρόνια Ευρωπαϊκής ενοποίησης, εισερχόμαστε στην εποχή της αποσύνθεσης. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα οδηγήσει σε επίσημη διάλυση της ΕΕ –αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο- όμως θα κάνει την ΕΕ λιγότερο αποτελεσματική.

Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως η προσφυγική κρίση προσθέτει ένα ακόμα «στρώμα» περιπλοκότητας στο βρετανικό debate. Δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιου είδους ΕΕ καλούνται να παραμείνουν –ή να φύγουν- οι Βρετανοί. Ο κίνδυνος βρίσκεται μπροστά.

Πηγή Tribune
 kostasxan

Στέλιος Ράμφος περί παντός

Φωτογραφία: Βαγγέλης Ζαβός

Κάθομαι απέναντί του, στο Café Merlin του Ιδρύματος Bασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη, και μου αναλύει το «κίνημα της γραβάτας» με φροϊντιανούς όρους. «Ποια είναι η σημασία της γραβάτας στην “Ερμηνεία των ονείρων”;» με ρωτάει. Δεν απαντάω, όχι τόσο από σεμνοτυφία, αλλά επειδή η απάντηση μου φαίνεται προφανής. «Προσοχή», συνεχίζει ο Στέλιος Ράμφος. «Είναι πολύ κρίσιμο. Διότι, εάν η γραβάτα συμβολίζει το ανδρικό γεννητικό μόριο, το οποίο οι πετυχημένοι γραβατωμένοι της ζωής ανεμίζουν ως ένδειξη ταυτότητας, ποια υπόθεση εργασίας θα μπορούσε να γίνει για ανθρώπους που δεν θέλουν ποτέ να φοράνε γραβάτα;» Οτι έχουν μειωμένο ανδρισμό; «Ακριβώς! Το ασυνείδητο δηλαδή σου υποβάλλει να προβάλλεις τον ελλειμματικό σου ανδρισμό με τέτοια έμφαση, ώστε να νομίζεις ότι δείχνεις μη συμβατικός τύπος». Και γιατί αυτό είναι πρόβλημα σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι άνδρες πολιτικοί επιδεικνύουν την αρρενωπότητά τους και οι γυναίκες αποτελούν μειοψηφία στη Βουλή; «Μα αυτή η μείωση του ανδρισμού υποκρύπτει την έννοια ότι είμαι “υπεράντρας” και μη κονφορμιστής, ενώ, στο βάθος, κάνω όλες τις υποχωρήσεις». Δηλαδή λέτε, κύριε Ράμφο, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει κι άλλες υποχωρήσεις; «Δεν αναφέρω ονόματα. Εχει ήδη κάνει σημεία και τέρατα. Εχει, όμως, σημασία να δούμε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες ερμηνευτικές κατηγορίες για να προσεγγίσουμε φαινόμενα τα οποία αλλιώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε».

Κίτρινα γάντια» και συνωμοσιολογία

Αυτήν τη φορά μπορεί να αποφεύγει να αναφέρει ονόματα, αλλά ο «εθνικός μας φιλόσοφος» -χαρακτηρισμό που πάντως ο ίδιος απορρίπτει κατηγορηματικά ως αστειότητα- δεν φείδεται δηλώσεων εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ στις δημόσιες εμφανίσεις του. Από το δημοψήφισμα και μετά μοιάζει να έχει πιάσει... στασίδι στον ΣΚΑΪ και στις εκπομπές του Αρη Πορτοσάλτε, σε μια εκστρατεία με συγκεκριμένη ατζέντα την παραμονή μας στην Ευρώπη. «Ας με καλέσουν και αλλού να πάω!» είναι η απάντησή του σε αυτή μου την παρατήρηση. «Νιώθω ότι αυτή είναι η ευθύνη μου. Διότι δεν μπορώ να καταλάβω τη ζωή ενός ανθρώπου παρά μόνο μέσα από τη συνύπαρξη και τη συλλογικότητα. Και μου δίνει εξαιρετικό θάρρος το ότι κάποιοι με αντιμετωπίζουν αρνητικά. Τότε καταλαβαίνω ότι πάω καλά».

Το ίδιο απόγευμα παρακολουθώ τον κ. Ράμφο να διαβάζει ένα απόσπασμα από την «Ποιητική» του Αριστοτέλη στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη. Περίπου 150 άτομα, κάποιοι με γραβάτες, με μέσο όρο ηλικίας πάνω από 40, έχουν έρθει για να παρακολουθήσουν τον «δάσκαλο». Αρκετοί είναι αυτοί που θα ονομάζαμε «πιστοί». Ενας αγρότης από τη Σπάρτη μού δηλώνει ότι ανεβαίνει στην Αθήνα μία φορά την εβδομάδα επί εννέα χρόνια προκειμένου να μη χάσει καμία διάλεξη. Μια άλλη κυρία με σηκώνει από τη θέση που είχα επιλέξει κοντά στην έξοδο, διότι «όλοι ξέρουν ότι πάντα εκείνη κάθεται στη συγκεκριμένη θέση». Το σημερινό κεφάλαιο δεν είναι εύκολο. Πραγματεύεται τη σχέση πράξεως και ήθους στη μιμητική και το ακροατήριο συχνά διακόπτει με απορίες. Ο Στέλιος Ράμφος επί σκηνής, να συνδιαλέγεται με τους μαθητές του πάνω σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα για την αισθητική θεωρία, έχει τόση σχέση με τον τηλεοπτικό Στέλιο Ράμφο όση και ο Λεωνίδας Καβάκος με τον Γιώργο Νταλάρα.

Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος. Ενας διανοούμενος που από νεαρός καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Βενσέν στο Παρίσι, εντυπωσιασμένος από τη σημασία που έδιναν οι ξένοι στις κλασικές αλλά και στις πατερικές σπουδές, επέλεξε για θέμα του την Ελλάδα και ακόμα το ψάχνει. Διότι, όπως λέει, «το πρόβλημα είναι πολύπλοκο. Εχει πλευρές απίθανες που επεκτείνονται στα ποδοσφαιρικά ήθη ή και στις παλιές ελληνικές ταινίες. Για παράδειγμα, είδα τις προάλλες τα “Κίτρινα γάντια”. Η σύλληψη της φαντασιώσεως και της ανασφάλειας του Σταυρίδη για την απιστία της Μάρως Κοντού είναι ιδιοφυής. Ακριβώς αυτό το πράγμα είναι η σημερινή συνωμοσιολογία».

Και συνεχίζει: «Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε μια κοινωνία με ισχυρά στοιχεία παράνοιας - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι τρελοί. Διαμορφώνεται μια τέτοια κοινωνική κατασκευή, που επιτρέπει τη δημιουργία και την ενθάρρυνση συμπεριφορών που έχουν κυρίως δύο στοιχεία: το ένα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης και το δεύτερο μια πολύ ισχυρή επιθετικότητα, στην οποία οι άνθρωποι βγάζουν τις εσωτερικές τους συγκρούσεις με αποτέλεσμα την υπονόμευση των κανόνων στην κοινωνία. Και σε μια κοινωνία χωρίς κανόνες, όπως αυτή στην οποία ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, γινόμαστε άγρια θηρία. Εκείνο που με ενδιαφέρει να συγκρατήσει κανείς είναι ότι αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα δεν τα συναντάμε για πρώτη φορά στην ιστορία. Πλήθος μελετών σε πρωτόγονους έχουν δείξει ότι οι κοινωνίες πέφτουν σε τέτοια κατάσταση, οι Γερμανοί επί Χίτλερ βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση, το ίδιο και οι Ρώσοι με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό».

Εμείς όμως είμαστε συνέχεια άρρωστοι; «Οι αρρώστιες κρατάνε πολύ». απαντά. «Αλλά και εμείς θα γιάνουμε». Πότε; «Το πότε δεν έχει ενδιαφέρον. Εχει ενδιαφέρον να πεις ποιες χειρονομίες θα πρέπει να υιοθετήσουμε, ξεκινώντας από την αυτοκατανόησή μας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει από πολιτικούς, εάν η κοινωνία η ίδια δεν το αναζητήσει. Ομως σήμερα βλέπουμε ότι ο λαϊκισμός είναι ένα πανίσχυρο κοινωνικοπολιτικό ρεύμα που αποτυπώνεται και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Τι είναι ο λαϊκισμός; Η κολακεία ανεκπλήρωτων και ελλειμματικών εαυτών». Ο λαϊκισμός είναι πιο ισχυρός τώρα στην Ελλάδα της κρίσης από ό,τι τη δεκαετία του ΠΑΣΟΚ, του ’80; «Ούτε συζήτηση. Τότε ήταν πολιτική πρόταση. Τώρα είναι αρρώστια».

Τα όνειρα των Ελλήνων

Ενδιαφέρον έχουν τόσο οι απόψεις του Στέλιου Ράμφου όσο και το ότι τις υποστηρίζει αδιάκοπα από το 1974 που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα. Και το κοινό του συνεχώς αυξάνεται, ενώ ο ίδιος παραμένει εκτός συστήματος. Το 1978 απορρίφθηκε η υποψηφιότητά του για έδρα Φιλοσοφίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μαζί με αυτήν του Παναγιώτη Κονδύλη. Από τότε, με ψυχικό σθένος που λείπει από τους περισσότερους κανονικούς ανθρώπους, μελετάει καθημερινά για την Ελλάδα, κλεισμένος στο σπίτι του στην Πεντέλη, το οποίο, κατά δήλωσή του, εγκαταλείπει μόνο κάθε Τετάρτη για να πάει στο Ιδρυμα Θεοχαράκη. Κάποια βιβλία του παίρνουν χρόνια για να λάβουν την τελική τους μορφή. Το μεγάλο του έργο και ίσως το τελευταίο του, όπως λέει, τον απασχολεί ήδη μία πενταετία και προβλέπει να το δουλεύει τουλάχιστον άλλα τρία- τέσσερα χρόνια. Προσπαθεί να «διαβάσει» τα όνειρα των Ελλήνων, από τον Γρηγόριο Νύσσης έως τα συλλογικά όνειρα ολόκληρων χωριών τη δεκαετία του ’60, για να δει το ελληνικό πρόβλημα στο επίπεδο του ατομικού και του συλλογικού ασυνειδήτου. Το πώς τα όνειρα φέρνουν στην επιφάνεια το φαντασιακό που δουλεύει πίσω από τις σκέψεις και τις πράξεις μας.

Πώς επιβιώνει πρακτικά ένας φιλόσοφος; Κατ’ αρχάς, δεν δίνει σημασία στα υλικά πράγματα, «διότι τα υλικά στοιχεία δεν στερεώνονται ποτέ εάν δεν βρουν αντίκρισμα σε πνευματικά σύμβολα μέσα μας». Αλήθεια λέει. Ηρθε στη συνάντησή μας με το ίδιο καφέ πουλόβερ που έχω δει σε τουλάχιστον άλλες δύο πρόσφατες τηλεοπτικές εμφανίσεις του και το οποίο φοράει και στη φωτογραφία που συνοδεύει το λήμμα του στη Βικιπαίδεια. Και η αλήθεια είναι ότι ήταν ο πρώτος και ίσως από τους ελάχιστους που έθιξαν την πνευματική πλευρά της ελληνικής κρίσης μιλώντας, παράδοξα, για ψυχολογικά θέματα. Μόνο τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα στην έκθεση σε παιδιά φίλων και γνωστών για βιοποριστικούς λόγους. Με τη στήριξη ωστόσο της γυναίκας του, την οποία γνώρισε όταν εκείνη εμφανίστηκε στην τάξη του στο Παρίσι ως φοιτήτρια, μεγάλωσε δύο κόρες και σήμερα είναι παππούς δύο μικρών αγοριών. Στον μικρότερο αφιερώνει το τελευταίο του βιβλίο «Η Νίκη ως παρηγοριά» (εκδόσεις Αρμός, 2015): Του Στέλιου, σαν χάρτης, σαν καθρέφτης, σαν ρυθμός. Γιατί... «Ο χάρτης σού δείχνει το δρόμο. Στον καθρέφτη μπορείς να κοιταχτείς. Και ο ρυθμός χρειάζεται για να κρατήσεις την προσωπική σου τάξη».

Μια ερώτηση που ήθελα πάντα να κάνω στον Στέλιο Ράμφο είναι εάν ο ίδιος ταυτίστηκε ποτέ με την Ορθοδοξία, όταν πριν από τη στροφή του προς τον εκσυγχρονισμό στις αρχές του ’90 χαρακτηριζόταν νεοορθόδοξος. Εάν ήταν «κολλητός» του Μητροπολίτη Ανθιμου ή των Καλαβρύτων ή έστω του σημερινού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και τώρα τους έχει (και του έχουν) γυρίσει την πλάτη. «Δεν υπήρξα κολλητός κανενός», απαντά. «Πάντα μου έλεγαν ότι είμαι φιλόσοφος και ότι είχα μια απόσταση από τα πράγματα. Και σε μεγάλο βαθμό ήμουν κριτικός. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχε συνέχεια. Η μελέτη της Ορθοδοξίας με βοήθησε όμως να καταλάβω την ελληνική ψυχή. Πριν, δεν μπορούσα να υποψιαστώ την τρομακτική δύναμη που έχει ακόμα η ελληνορθόδοξη παράδοση στην κοινωνία, παρόλο που οι άνθρωποι που πάνε στην εκκλησία δεν ξεπερνούν το 5%».

Πώς επηρέασε και επηρεάζει τους Ελληνες αυτή η τρομακτική δύναμη της Ορθοδοξίας; «Το πρόβλημα του θυμικού έχει μια ορθόδοξη καταβολή. Από την εποχή του Ιουστινιανού, που έκλεισε τη Σχολή των Αθηνών το 529 μ.Χ. αντικαθιστώντας το στοιχείο της λογικής το οποίο εξέφραζε η αρχαία γραμματεία με ένα είδος λογοτεχνίας γύρω από τους βίους των αγίων, εμπεδώνεται μια δεσποτεία του συναισθήματος η οποία ολοκληρώνεται τον 14ο αιώνα, οπότε λαμβάνεται επίσημη εκκλησιαστική απόφαση, σύμφωνα με την οποία η μέθεξη του θείου δεν μπορεί να γίνει με τη λογική. Μπορεί να γίνει μόνο με το συναίσθημα - τη μυστική θέα του ησυχαστή. Αυτό απέκοψε δογματικά και την ίδια την Εκκλησία από τη δυνατότητα να μας αφήνει να σκεφτούμε και λίγο με τη λογική, πράγμα που έκανε τότε η Δύση».

Η έλλειψη λογικής είναι που μας εμποδίζει να διαμορφώσουμε κράτος; «Ναι, έχει να κάνει ακριβώς με αυτήν τη συναισθηματική παράδοση η οποία έχει ως κοινωνικά στηρίγματα την οικογένεια, την εντοπιότητα, την παρέα, το πνεύμα της παλιάς κοινότητας που εκφράζει η Εκκλησία. Μόνο η λογική μπορεί να τροφοδοτήσει την ανάγκη μεγαλύτερων αφηρημένων σχημάτων: να με νοιάζει το σχολείο στην Αλεξανδρούπολη και να πληρώνω φόρους γι’ αυτό». Είχε πέσει και ο ίδιος «θύμα» της... ελληνορθοδόξου πίστεως; «Εννοείται. Διότι αυτά τα πράγματα βάζουν στο παιχνίδι και εσένα τον ίδιο. Το στοιχείο του βολονταρισμού ήταν αρκετά ισχυρό μέσα μου ώστε για ένα μεγάλο διάστημα να με αποτρέπει, αν και όχι απολύτως, από την οργάνωση της σκέψεώς μου».

«Δεν διεκδίκησα κανένα προνόμιο»

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Στέλιος Ράμφος προσδιορίζεται ως εκσυγχρονιστής. Η δήλωσή του «και να διαλυθεί η Ευρώπη, εμείς πρέπει να μείνουμε μέσα», συνοψίζει τη συνταγή που προτείνει για να βγούμε από την κρίση. «Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας υποχρεώσει να εισαγάγουμε κανόνες και τύπους ζωής που είχαμε απορρίψει από αιώνες. Εάν λοιπόν αυτοί οι κανόνες δεν είναι απλώς εισηγμένοι απέξω, αλλά συνδυαστούν με μια διάγνωση, περίπου σαν αυτή που κάνω, τότε το πράγμα γίνεται οργανικό. Δεν θεσπίζω απλώς μοντέρνους νόμους τους οποίους μετά υπονομεύω με φωτογραφικά αρθράκια».

Αρα η λύση θα έρθει από πάνω ή από κάτω; «Από παντού. Η προσπάθειά μου είναι να είμαι κοντά σε αυτές τις ιδέες, οι οποίες δεν υποβάλλουν μόνο πολιτικά μέτρα, αλλά και στάση ζωής. Και κατανόηση ότι υπάρχει μια σοβαρή δική μας υπαιτιότητα. Μόνο τα παρανοϊκά άτομα φορτώνουν τα πάντα σε άλλους. Αλλά και εμείς μπορούμε να δράσουμε με τις επιλογές μας. Πώς θα οργανώσω τη δουλειά μου, τι θα ζητήσω από το κόμμα μου ή τι θα ψηφίσω ώστε να αρχίσει και το αντίπαλο κόμμα να υπολογίζει και τις μη λαϊκιστικές ψήφους. Ενώ τώρα η αναλογία λαϊκισμού-αντιλαϊκισμού είναι γνωστή. Είναι 60-40. Είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος». Εσείς προσωπικά έχετε αναλάβει την ευθύνη σας ως Ελληνας; «Νομίζω ότι το γεγονός ότι δεν διεκδίκησα καμία θέση και κανένα προνόμιο είναι αρκετό. Με ενδιαφέρει να είμαι απέναντι στο παιχνίδι για να μπορώ να λέω τη γνώμη μου». Και είστε σίγουρος για όσα υποστηρίζετε σήμερα; «Εχω καταλήξει όσο μπορεί να καταλήξει κανείς πριν πεθάνει. Παραμένω, όμως, ανοιχτός σε οποιαδήποτε αλλαγή ή εμπλουτισμό». Γιατί δεν έχουμε περισσότερους φιλοσόφους στην Ελλάδα; «Διότι θεωρείται δευτέρας κατηγορίας απασχόληση επειδή ακριβώς δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη σκέψη». Η Φυσική όμως δεν κερδίζει πλέον τη Φιλοσοφία στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, όπως στο εάν υπάρχει Θεός; «Αυτή η ερώτηση δεν είναι σωστή, γιατί ο Θεός δεν είναι περιεχόμενο. Δεν είναι της τάξεως του υπάρχειν. Της τάξεως του υπάρχειν είναι ένα ποτήρι. Ο Θεός είναι η δίψα σου για το αλλιώς».

ΣΧΟΛΙΟ: Ούτε η ψυχολογία, ούτε η ψυχανάλυση ανήκουν στήν φιλοσοφία. Τί ονειρεύεται, νά γίνει ο Γιούνγκ τών Ελλήνων; Αυτά τά περί λογικής καί συναισθήματος είναι παιδαριώδη. Δέν τό κατέχει τό θέμα. Δέν έκανε Στροφή πρός τήν νεωτερικότητα. Επέστρεψε στήν νοησιαρχία, μετά από ένα σύντομο ταξείδι στόν "μαγικό" κόσμο τής ορθοδοξίας.

Αμέθυστος 

Ένα σύντομο σχόλιο στη "Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού" (ομοφυλοφιλία)



Ένα σύντομο σχόλιο στη "Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού" (ομοφυλοφιλία)




Δρ. Ταγαράκης Χρήστος

Με αφορμή ένα γραπτό του π. Βασιλείου Θερμού για την ομοφυλοφιλία (1) προέκυψε ένας έντονος διάλογος – αντίλογος στο διαδίκτυο. Ακολούθησε η "Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού" (2). Επειδή τόσο στο κείμενο του ιδίου, όσο και στα σχόλια ορισμένων αναγνωστών, παρουσιάζεται ο π. Βασίλειος Θερμός, λίγο πολύ ως

ο "αδικημένος, κυνηγημένος, νηφάλιος και γνήσιος εκφραστής της Ορθοδοξίας, τον οποίο προσπαθούν να λυντσάρουν οι "φανατικοί" αντίπαλοι του, οι οποίοι ανήκουν στον "σκληροπυρηνικό-φονταμενταλιστικό χώρο" "

προτείνω προς κάθε ενδιαφερόμενο, όποια άποψη κι αν έχει, να διαβάσει τις απαντήσεις του Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεου (Βλάχου) (3, 4) και του π. Θωμά Βαμβίνη (5), σε ένα παλαιότερο κείμενο του π. Βασιλείου Θερμού (6). Θέματα τα οποία συζητούνται είναι οι μεταφράσεις των λειτουργικών κειμένων, ο λειτουργικός εκσυγχρονισμός και η λεγόμενη

"μεταπατερική θεολογία".

Τόσο ο Σεβ. Ιερόθεος, όσο και ο π. Θωμάς Βαμβίνης καταδεικνύουν πολύ καθαρά τη διαφορά, η οποία υπάρχει ανάμεσα στον Ορθόδοξο και στο μη Ορθόδοξο τρόπο σκέψης, ανάμεσα στο λόγο, ο οποίος είναι καρπός της φώτισης του Θεού και σε αυτόν, ο οποίος είναι προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας. Μόνο όταν κάποιος κατανοήσει αυτές τις βασικές διαφορές, είναι σε θέση να καταλάβει το ποιός είναι ο πραγματικός σκληροπυρηνικός και φονταμενταλιστής, ποιός φέρνει το φως και ποιός σκορπίζει τη σύγχυση και το σκοτάδι (όσο νηφάλιος, ευφράδης, προσηνής και πολιτισμένος κι αν παρουσιάζεται ο τελευταίος). Εξ άλλου ο φανατισμός και η εθελοτυφλία έχουν ποικίλους μανδύες. Δεν είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μόνο κάποιων "οπισθοδρομικών" αλλά και ορισμένων "προοδευτικών".

Πολύ σημαντική για την κατανόηση του όλου προβλήματος είναι η συμβολή του π. Αντώνιου Αλεβιζόπουλου:

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΩΡΕΣ,
π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ (+)

Για όποιον φαίνονται αυτά τα κείμενα δυσνόητα, πολύπλοκα ή "προχωρημένα μαθηματικά", υπάρχουν μερικοί ασφαλείς οδηγοί, οι οποίοι παρουσιάζουν την Αλήθεια του Θεού ποιο απλά, όπως τα βιβλία των Αγίων Παϊσίου, Πορφυρίου και άλλων παλαιότερων αλλά και σύγχρονων Αγίων και Γερόντων.

Παραπομπές
1) ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΕΝΑ "ΑΣΥΜΜΕΤΡΟ" ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σελ. 149-179, κεφάλαιο στο βιβλίο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Συλλογικό έργο, Εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ, Μάρτιος 2015.

2) Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού.(Πηγή: http://www.anastasiosk.blogspot.gr/2016/02/blog-post_804.html, Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2016).

3) Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος απαντά στον π. Βασίλειο Θερμό. (Πηγή: https://neaproia.wordpress.com, Νέα Πρωία 20/09/2010).

4) Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος: “Νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή «θεολογία». (Πηγή: http://www.romfea.gr/, Δευτέρα, 02 Αυγούστου 2010).

5) Nέο κύμα διαλόγου γιά τήν λειτουργική γλώσσα. Καταιγιστική απάντηση του π. Θωμά Βαμβίνη στόν π. Βασ. Θερμό. (Πηγή: http://klision.blogspot.com/2010/07/n_15.html, Πέμπτη, 15 Ιουλίου 2010).

6) Οι λαϊκοί αδελφοί μας στη Λατρεία, του Πρωτ.π.Βασιλείου Θερμού. (Πηγή: http://www.amen.gr/article/oi-laikoi-adelfoi-mas-sti-latreia, 14 Ιουλίου 2010)


Η φαρισαϊκή δικαιοσύνη

Πάντοτε η φαρισαϊκή δικαιοσύνη είναι έξω από την ατμόσφαιρα της θείας Χάριτος, γιατί είναι μια ευσεβιστική κατάσταση. Εδώ πρέπει να κάνουμε την διάκριση μεταξύ του ευσεβούς και του ευσεβιστού, γιατί η περίπτωση του Φαρισαίου και όλων των δια μέσου των αιώνων Φαρισαίων υπενθυμίζει τον ευσεβιστή.
Κατ’ αρχάς πρέπει να υπογραμμισθή ότι η ευσέβεια δεν είναι μια εξωτερική παρουσίαση, αλλά η ένωσή μας με το Χριστό και δι’ Αυτού με όλη την Παναγία Τριάδα. Ο Απόστολος Παύλος ταυτίζει το μυστήριο της ευσεβείας με την ενανθρώπηση του Χριστού. "Και ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον, Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω ανελήφθη εν δόξη" (Α' Τιμ. γ', 16)169.
Επομένως η ευσέβεια δεν είναι ανθρώπινη εκδήλωση και ενέργεια αλλά ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Από την αρχή αυτή ξεκινώντας μπορούμε να πούμε ότι ο ευσεβιστής έχει μερικές επιφανειακές αρετές και κάνει μερικά εξωτερικά έργα "πρός το θεαθήναι τοις ανθρώποις". Οι αρετές του δεν είναι καρπός της εν Χριστώ ζωής, δεν γίνονται μέσα στο κλίμα της μετανοίας, αλλά είναι ανθρώπινα έργα που γίνονται στην προσπάθειά του να προβληθή. Αντίθετα τα έργα και οι αρετές του ευσεβούς είναι καρπός του Παναγίου Πνεύματος, αποτέλεσμα της ενώσεώς του με τον Χριστό. Δηλαδή οι αρετές έχουν ένα βαθύ θεολογικό νόημα. Δεν είναι ένας φυσικός τρόπος ζωής, ή μια συνήθεια, αλλά δώρα και χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που δίνονται στον άνθρωπο εκείνο που με την εργασία των εντολών του Θεού υπέταξε το σώμα στην ψυχή και την ψυχή στον Θεό. Έτσι στον ευσεβιστή όλες οι πράξεις είναι ανθρώπινες, είναι πράξεις "τής αυτόνομης ηθικής δεοντολογίας", ενώ στον ευσεβή όλες οι πράξεις είναι θεανθρώπινες.
Ύστερα από αυτήν την διάκριση γίνεται αντιληπτό ότι τα έργα αυτά καθ’ εαυτά δεν δικαιώνουν τον άνθρωπο, γιατί "καλές πράξεις" μπορούν να κάνουν όλοι οι αιρετικοί και όλα τα ανθρώπινα αλύτρωτα συστήματα, χωρίς όμως να εξασφαλίζουν την σωτηρία. Όσες "καλές πράξεις" δεν γίνονται μέσα στο κλίμα της μετανοίας, αλλά με το πνεύμα της αυτοδικαιώσεως, χωρίζουν περισσότερο τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει πώς "τού Θεού μη ενεργούντος εν ημίν πάν το παρ’ ημών γενώμενον αμαρτία". Μπορεί κάποιος να κάνη ελεημοσύνη, να εξασκή την εγκράτεια κλπ. αλλ’ επειδή δεν έχει το πνεύμα της ταπεινώσεως και δεν συνδέεται μυστηριακά με την Εκκλησία, είναι χωρισμένος από τον Θεό και συνεπώς όλη του η ζωή (έστω κι αν είναι εγκρατής) είναι αμαρτωλή.
Επομένως, τα καλά έργα αυτά καθ’ εαυτά ούτε δικαιώνουν ούτε καταδικάζουν τον άνθρωπο, αλλά η δικαίωση και η καταδίκη ρυθμίζεται από την σχέση του με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Σαν παράδειγμα έχουμε τους δυο ληστάς στον Γολγοθά. Ο ένας σώθηκε όχι για τα καλά του έργα, αφού ήταν εγκληματίας, αλλά γιατί ομολόγησε τον Χριστό. Και ο άλλος καταδικάσθηκε όχι για τα εγκληματικά του έργα, αφού δεν ήταν χειρότερος από τον άλλο, αλλά γιατί βλαστήμησε τον Χριστό. Άρα την σωτηρία μας την ρυθμίζει η σχέση μας με τον Χριστό και την αγία Του Εκκλησία, το Σώμα Του.
Πρέπει να σημειωθή ότι αυτός που ενώνεται με τον Χριστό και Τον ομολογεί κάνει έργα, αλλά αυτά είναι καρποί του Παναγίου Πνεύματος, για τα οποία δεν αισθάνεται την ανάγκη, σαν το Φαρισαίο, να καυχηθή. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι ζη το πνεύμα της σωτηρίας και είναι άγιος. Διότι η αγιότητα δεν είναι μια ηθική έννοια, αλλά οντολογική, υπαρκτική, δηλαδή είναι συμμετοχή στην βίωση της μετανοίας, στην εκζήτηση και ένωση με την Χάρη του Χριστού.
Ο Φαρισαίος της παραβολής εκφράζει άριστα τον δυτικό Χριστιανισμό με την πληθωρική κοινωνική εργασία, αποξενωμένη όμως από την εσωτερική ζωή, ενώ ο αλάλητος στεναγμός του Τελώνου εκφράζει την εσωτερική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ορθόδοξοι είναι εκείνοι που υπερβαίνουν την Φαρισαϊκή δικαιοσύνη, την δικαίωση των έργων και την αυτοδικαίωση καί, σαν τον Τελώνη, ζητούν το έλεος του Θεού. Είναι εκείνοι που διακρίνονται για την μεγάλη αρετή της αυτομεμψίας. Πρέπει να σημειωθή ότι η αυτομεμψία ή όπως λέγει ο Μ. Βασίλειος η πρωτολογία (νά λέμε εμείς τον πρώτο λόγο εναντίον του εαυτού μας) είναι ουσιώδες στοιχείο του ορθοδόξου ήθους. Επειδή είναι πάντοτε συνδεδεμένη με την ταπείνωση της ψυχής, γι’ αυτό εκείνος που έχει αυτή την αρετή δείχνει την παρουσία της θείας Χάριτος. Η αυτομεμψία είναι η "αφανής προκοπή" κατά τους αγίους Πατέρας. Δεν αφήνει περιθώρια να δημιουργηθή το άγχος και όλα τα ψυχολογικά συμπλέγματα για τα οποία μιλάει η σύγχρονη ψυχολογία, η οποία άλλωστε είναι δημιούργημα του κλίματος της αυτοδικαιώσεως και της Φαρισαϊκής δικαιοσύνης του δυτικού Χριστιανισμού. Αυτή η διαφορά εκφράζεται και στον τρόπο λατρείας. Οι Ορθόδοξοι στα τροπάριά μας μιλάμε για αμαρτία και ζητούμε το έλεος του Θεού, ενώ οι δυτικοί και η δυτικοποιημένη θρησκευτικότητα αρέσκονται στα "τραγουδάκια" που είναι εμποτισμένα στην αυτοδικαίωση.
Από το βιβλίο «Όσοι Πιστοί» του μητροπολίτου Ιεροθέου

Προφητικὸ ἄρθρο τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τοὺς λαθρομετανάστες

Εἰκόνα: «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Παραθέτουμε ἕνα προφητικὸ καὶ ἀρκετὰ ἐπίκαιρο ἄρθρο τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο στὶς 23 Νοεμβρίου 2001 καὶ ποὺ ἀναφέρεται στὴν εἰσβολὴ τῶν λαθρομεταναστῶν στὴν Ἑλλάδα.
Τὸ ἄρθρο τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου εἶχε τίτλο: «Μελαγχολικαὶ ἐνοράσεις»
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς Διαθήκης». Τήν φράση αὐτή μοῦ θύμισαν κάποιες συζητήσεις, πού εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, πού καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν ἀπὸ προφητικὴ διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιὰ τὴν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων. Καὶ ποιὲς καταστάσεις εἶναι αὐτές; Ὅτι, τάχα, ἡ  Ἑλλάς, σταδιακῶς, δὲν θὰ συρρικνωθεῖ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ θὰ κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ  Ἰσλάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρισμὸν των, στὶς...
ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, πού τοὺς μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κορυφαίων πολιτικῶν θέσεων, πού τοὺς ἐπεσκέπτοντο στήν  Ἔρημο τοῦ  Ἀθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν.

Καὶ στὴν ἐρώτησή μου·  Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀντικατάσταση τῆς ἁγίας  Ἐκκλησίας Του, πού «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ  Ὀρθοδοξία τῆς  Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς ρωμηούς, πού δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα· πῶς θὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες;  Ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μὲ τὰ 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, πού ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ πού θὰ στερεώνονται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, πού θὰ τοὺς χορηγεῖ εὐχαρίστως τὸ Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνηση.
Οἱ δὲ Ἕλληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς… δεῖγμα. Μὴ ἀπορεῖς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μὲ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοὶ» θὰ μεταναστεύσουν σὲ χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, πού τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐνεργοῦσε στούς  Ἰσραηλίτες καὶ στοὺς χριστιανούς, πού δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ  Ἑλληνισμὸς τῆς  Ἀνατολῆς, τὸ Βυζάντιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτον συμφοράν;  Ἐπηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴ συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα· Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φανταζεσθε σεῖς, πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστής μοῦ ὑπενθύμισε τὴν περίπτωση τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη  Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέγει·  Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ πού εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, πού λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
Ἡ συζήτηση κράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρομαι συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι».
Κὶ  ἔμεινα μόνος…
Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας, τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς μου πρὸς τὸν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα νὰ μελετῶ ὅσα εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημίτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογικῶς τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Παρ΄ ὅτι καμιὰ ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται, ὅμως, κάποια σποραδικὰ δημοσιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγορούντα «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἤρχοντο νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καὶ μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καὶ συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστικὰ ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια συμπεράσματα, πού ἐβασίζοντο σὲ ἀντικειμενικὰ στατιστικὰ στοιχεῖα.
Ἀλλὰ τὸ σκάνδαλον εὑρίσκεται στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς ἐνημερώσεως. Ὅμως, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐθνικοῦ κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ σχεδὸν καθολικῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ. Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξη· Ὅταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ αἰτιολογικόν· «Οὐ μὴ καταμείνη τὸ πνεῦμα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους του τούς, διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολὴν στὸν δίκαιον Νῶε νὰ κατασκευάσει τὴν Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνίτες ἐπὶ ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁμαρτωλοὶ τὴν κατασκευαζομένην Κιβωτὸν καὶ τὸν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν· καὶ τί κάνουμε ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἱ  Ἄγγελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λὼτ νὰ εἰδοποιήσει τοὺς συγγενεῖς του, γιατί θὰ ἔριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μὲ τὸν γέροντα· καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ μᾶς κάψει ὁ Θεός;
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ κάποιο μέτρο· τὸ σύνδρομο τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ ἐξαίρεση τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξη, τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», πού, καὶ μόνον γιατί ἀπὸ ἕνα χρόνο σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς  Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀποδεικτικές, δὲν στεροῦνται, ὅμως, σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σὲ ἁπτὰ δεδομένα, ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς μετανοίας, σ΄ ὅλην την  Ἑλλάδα, παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησίδες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς λόγος «ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονούσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθεῖ.
Τρίτον, στὴν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καὶ οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν· οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν γεννήσεων· ναρκωτικὰ καὶ ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καὶ τέλος, τὸ κυριώτερον, εἶναι τὰ τρία σχεδὸν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιούμενων μουσουλμάνων, πού αὐξάνονται καὶ πληθύνονται μὲ ταχύτατους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, πού ἑρμηνεύει καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμάνων ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα —ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως— εἶναι οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες μας, πού ὑποδέχονται τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς τοῦ  Ἔθνους μας, γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές. Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολὺ πέραση στὴν ἐποχή μας, μεταξὺ τῶν ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι μὲ τὶς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ τώρα ἡ γερμανιδούλα τοῦ Βόλου, πού ἂν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν ἀλβανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινισμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύει στὸ γερμανικὸ «οὖμπερ ἄλλες» τότε, στὰ χέρια των τὸ ἑλληνοχριστιανικὸν σύμβολον ἡ γαλανόλευκη μὲ Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφαση.
Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν.  Ὁπότε ἀβιάστως ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωση τῆς ποιμαινούσης  Ἐκκλησίας νὰ κηρύξει μετάνοιαν στὸν λαόν.  Ἀλλοιῶς; «Ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὠσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λούκ. ιγ 3). Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα.

Θεοκλητὸς Μοναχὸς Διονυσιάτης
Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001

Κραυγή αγωνίας από τους κατοίκους Γιαννιτσά: Φτιάχνουν hot spot σε στρατόπεδο δίπλα σε πέντε σχολεία


ImageHandler

Με τα τρακτέρ τους πήγαν στην είσοδο του στρατοπέδου σήμερα οι κάτοικοι των Γιαννιτσών- Καταδικάζουν τις ακραίες αντιδράσεις, αλλά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου – Αναζητούνται οι δράστες του εμπρησμού στα μαγειρεία
Η τοπική κοινωνία βρίσκεται σε αναστάτωση, καθώς ακριβώς δίπλα στο στρατόπεδο 501, που προορίζεται για χώρος φιλοξενίας προσφύγων, υπάρχει σχολικό συγκρότημα πέντε δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων.

Η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας παίρνει αποστάσεις από τους ακραίους, αλλά οι πολίτες προειδοποιούν την κυβέρνηση για την επικίνδυνση «συγκατοίκηση». Σήμερα πραγματοποίησαν νέα συγκέντρωση στην είσοδο του στρατοπέδου και παρέταξαν συμβολικά στην περίμετρο τα τρακτέρ τους.
Σύμφωνα με τοπικές πηγές, το βράδυ της Παρασκευής και μετά την ολοκλήρωση έκτακτου δημοτικού συμβουλίου, ορισμένοι πολίτες στο Δήμο Πέλλας συγκεντρώθηκαν έξω από το στρατόπεδο Φιλιππάκου για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην εγκατάσταση προσφύγων.
Μάλιστα, κάποιοι απειλούσαν ακόμη με κατάληψη, αλλά και με πυρπόληση του χώρου, ώστε να το εμποδίσουν να συμβεί. Κάτι που έγινε καθώς φωτιά ξέσπασε στις δέκα και μισή το βράδυ του Σαββάτου στα μαγειρεία του στρατοπέδου. Η φωτιά έσβησε με επέμβαση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Γιαννιτσών. Με το που ξέσπασε η φωτιά έφτασαν στην περιοχή δύο πυροσβεστικά οχήματα με πέντε άντρες.
Και σήμερα οι κάτοικοι διαδήλωσαν την αντίθεσή τους με συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το στρατόπεδο.


Πηγή: Nantiareport
 protothema.gr

Μάχες στην Ειδομένη μεταξύ προσφύγων-λάθρο και σκοπιανής αστυνομίας - Εριξαν τον φράχτη - Χειροβομβίδες τους ρίχνουν οι Σκοπιανοί. ΔΕΙΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΒΙΝΤΕΟ



ΦΟΒΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΘΥΜΑΤΑ. Σε αποκλεισμό της σιδηροδρομικής γραμμής, στην Ειδομένη, προχώρησαν πριν από λίγη ώρα, πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, που βρίσκονται εδώ και αρκετές ημέρες στην περιοχή....
Με σηκωμένα τα χέρια και φωνάζοντας συνθήματα, οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες  διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι ενώ βρίσκονται στον καταυλισμό της Ειδομένης περίπου 7.000 άτομα, οι ρυθμοί διέλευσης στα Σκόπια είναι πολύ αργοί.
Ανάλογη διαμαρτυρία είχαν πραγματοποιήσει και χθες το απόγευμα.
Υπενθυμίζεται ότι η ουδέτερη ζώνη άνοιξε πριν από λίγη ώρα, με τις πρώτες πληφορορίες να λένε πως θα περάσουν -σε πρώτη φάση- πενήντα άτομα, ενώ από τις 9 χθες το βράδυ έως τις 4 τα ξημερώματα πέρασαν 300 άτομα.

Προηγούμενη ενημέρωση:
Με χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα "απάντησαν" οι αστυνομικοί των Σκοπίων στον πετροπόλεμο των προσφύγων που βρίσκονται στην Ειδομένη, στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-Σκοπίων και περιμένουν να περάσουν τα σύνορα.
 
Μεγάλη ομάδα προσφύγων- λαθρομεταναστών, πολλοί με τα υπάρχοντά τους ανά χείρας, κατέλαβαν νωρίτερα τις σιδηροδρομικές γραμμές, ενώ ορισμένοι κινήθηκαν προς το μεταλλικό φράχτη πετώντας πέτρες και ζητώντας να τούς επιτρέψουν οι αρχές της γειτονικής χώρας τη διέλευση.
 
Τα πνεύματα "άναψαν" και στον πετροπόλεμο των προσφύγων οι αστυνομικοί της γείτονος "απάντησαν" με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, καταφέροντας μ' αυτόν τον τρόπο να τους απομακρύνουν από τον φράχτη. 
 
Ένταση και επεισόδια σημειώθηκαν λίγο μετά τις 12.30 το μεσημέρι της Δευτέρας στην Ειδομένη όταν εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες, που βρίσκονται στον καταυλισμό στην ουδέτερη ζώνη, πληροφορήθηκαν ότι τα σύνορα θα άνοιγαν για λίγη μόνο ώρα.
 
Οι πληροφορίες περί ανοίγματος των συνόρων αποδείχθηκαν τελικά φήμες, ωστόσο, αποδείχθηκαν ικανές για να προκαλέσουν πανικό στα σύνορα. Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, οι άνθρωποι που βρίσκονται στο καταυλισμό μάζεψαν τα πράγματά τους και αφού πέρασαν τον φράχτη που έχει στήσει ο ΟΣΕ προκειμένου να μην γίνεται κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής, άρχισαν να μετακινούνται προς την σιδερένια πύλη που έχουν στήσει οι Σκοπιανοί. Οι μετανάστες κατάφεραν να ρίξουν τον φράχτη των Σκοπιανών, όμως οι αστυνομικοί που τους είχαν περικυκλώσει προχώρησαν σε χρήση δακρυγόνων για να τους απομακρύνουν. Οργισμένα πλήθη συνέχισαν να φωνάζουν και να σπρώχνουν τον φράχτη, ενώ μέχρι και αυτή την ώρα επικρατεί ένταση στην περιοχή.
 
Νωρίτερα είχε ανοίξει το σημείο διέλευσης στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας - Σκοπίων προκειμένου να περάσουν πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ. Κατά τις ίδιες πληροφορίες οι αρχές των Σκοπίων σχεδίαζαν να επιτρέψουν την είσοδο στη χώρα τους μόνο 50 ατόμων μετά από εξονυχιστικούς και χρονοβόρους ελέγχους.
 
Την Κυριακή οι Σκοπιανοί άνοιξαν το πέρασμα της Ειδομένης μόλις για 300 πρόσφυγες σφραγίζοντας ξανά τα σύνορα στις 4 τα ξημερώματα.
 
Την ίδια ώρα ο αριθμός των προσφύγων στον καταυλισμό μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο καθημερινά, αφού άνθρωποι από όλη τη χώρα πορεύονται με κάθε μέσο, λεωφορεία, ταξί, ακόμα και με τα πόδια προς το πέρασμα, που παραμένει η μόνη διέξοδος από την Ελλάδα προς την υπόλοιπη Ευρώπη.
 
Ενώ όμως χιλιάδες φτάνουν καθημερινά στα νησιά, από εκεί στον Πειραιά και πλέον σε πρόχειρα καταλύματα σε όλη τη χώρα, μόλις μερικές εκατοντάδες, στην καλύτερη περίπτωση, περνούν τα σύνορα εξόδου.
 
Στην Ειδομένη βρίσκονται σήμερα περισσότερα από 6.500 άτομα, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο καταυλισμός που έχει στηθεί εκεί μπορεί έχει κατασκευαστεί για να φιλοξενεί περίπου 2.000 ανθρώπους.Σύμφωνα με τις αστυνομικές Αρχές οι αφίξεις μεταναστών και προσφύγων από το πρωί είναι αυξημένες
 
Περίπου 2.500 μετανάστες και πρόσφυγες, έτοιμοι να αναχωρήσουν για τον Πειραιά ή την Καβάλα, βρίσκονταν σήμερα Δευτέρα το πρωί στη Λέσβο. Χθες και έως τις 9 σήμερα το πρωί στο νησί έφτασαν και ταυτοποιήθηκαν στο hot spot της Μόριας 1450 άτομα. Περίπου 500 άτομα που περιμένουν να ταυτοποιηθούν βρίσκονται έξω από το hot spot.
   
Στη Χίο χθες έφτασαν και ταυτοποιήθηκαν 1250 μετανάστες και πρόσφυγες. Αυτή τη στιγμή έτοιμοι να αναχωρήσουν από τη Χίο είναι 270 άτομα ενώ περιμένουν να ταυτοποιηθούν στο hot spot της ΒΙΑΛ περί τα 300 άτομα.
   
Τέλος, στη Σάμο έφθασαν 193 μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ περιμένουν να αναχωρήσουν από το νησί 460 άτομα.   
  
Συνολικά, σήμερα, στα νησιά του βορείου Αιγαίου έτοιμοι να αναχωρήσουν για Πειραιά και Καβάλα βρίσκονται 3230 μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ πέραν αυτών, έως τις 12 το μεσημέρι περίμεναν να ταυτοποιηθούν στα hot spots περί τα 800 άτομα.
   
Σύμφωνα με τις αστυνομικές Αρχές οι αφίξεις λαθρομεταναστών και προσφύγων από το πρωί είναι αυξημένες.

Προσοχή: Κυκλοφορεί νέος επικίνδυνος διαδικτυακός ιός

vimon
Ο Ντίνος Παστός, ελεύθερος επαγγελματίας και σύμβουλος τεχνολογίας, ανάρτησε μέσω της προσωπικής του σελίδας στο Facebook την πιο κάτω ανακοίνωση σε μια προσπάθεια του για ενημέρωση και προστασία των χρηστών του διαδικτύου από το νέο κρούσμα ιού που κυκλοφορεί.
Ακολουθεί αυτούσια η ανάρτηση:
“Προσοχή!
Σήμερα με πήραν τηλέφωνο 8 άτομα να μου πουν ότι μολύνθηκαν από τον ιό Locky ο οποίος κρυπτογραφεί όλα τα αρχεία του θύματος και μετά απαιτεί 200 euro (με bitcoin) για την επιστροφή τους.
Ο ιός έρχεται από email σε μορφή Word Document (Docx) και για να ενεργοποιηθεί ο χρήστης πρέπει να πατήσει “Enable Macros”.
Δεν υπάρχει τρόπος επαναφοράς των αρχείων που χάνονται εκτός εάν το θύμα πληρώσει… πράγμα που δεν πρέπει να κάνει. Η μόνη σωτηρία είναι η πρόληψη και τακτικά backup.
Μην το αγνοήσεις αυτό το μήνυμα, δεν ξεχωρίζει πρόσωπα αυτή η επίθεση.”
np
Πηγή:onlycy.com
Διακόνημα

Ελλάς Ελλήνων Τραπεζών...

Η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε σύμφωνο συμβίωσης με τις... Τράπεζες!

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Μέχρι το 40% του εισοδήματός μας σε αποδείξεις απαιτεί το υπουργείο Οικονομικών για να επωφεληθούμε απ' το αφορολόγητο και τις όποιες(;) φοροελαφρύνσεις.

Προς το παρόν και μέχρι την ψήφιση του σχετικού φασιστικού νόμου θα γίνονται δεκτές και οι
αποδείξεις που πληρώσαμε με μετρητά.
Μετά την ψήφιση του εκτρώματος, μόνον οι αποδείξεις πλαστικού χρήματος.
Δηλαδή πιστωτικών και χρεωστικών τραπεζικών καρτών.

Ρε συ Τσαλακώτο, είπαμε να είσαι ό,τι είσαι, αλλά ''σύμφωνο συμβίωσης'' με τις τράπεζες; Τόση ανωμαλία πιά;
Ρε σύ απατεώνα Τσαλακώτο, το ξέρεις πως οι τράπεζες είναι ανώνυμες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες;
Το ξέρεις πως εκτός από τα πάνω από 120 δις ευρώ που πήρανε αυτές οι ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες για ανακεφαλαιοποίηση και που χρεωθήκαμε εμείς ως λαός για να τα ξεπληρώσουμε;
Το ξέρεις πως για κάθε συναλλαγή με πλαστικό χρήμα χρεώνουν προμήθεια, παίρνουν την μίζα τους;

Πώς λοιπόν ρε λωποδύτη Τσαλακώτο υποχρεώνεις τον λαό να περάσει υποχρεωτικά απ' τις τράπεζες, να γίνει υποχρεωτικά πελάτης μιάς κερδοσκοπικής επιχείρησης;
Για να 'κονομήσουν κι άλλο; 
Για να πάρετε τις μίζες σας εσύ κι άλλες μουχρίτσες της ροζ κυβέρνησής σου;

Δεν μένει παρά το επόμενο νομοσχέδιο να το ονομάσετε  ''Αποφασίζουμε και Διατάσσουμε'' και να καθορίζετε επακριβώς από ποιά σούπερ μάρκετ πρέπει να ψωνίζουμε, από ποιά πρατήρια καυσίμων, και με ποιά εταιρεία κινητής τηλεφωνίας πρέπει να έχουμε πάρε-δώσε.

Να μας πείτε τέλος πάντων, εκτός από τις τράπεζες ποιοί άλλοι είναι κολλητοί σας, να τους στηρίξουμε, να πάρετε κι εσείς την μίζα σας, να πλουτίσετε μιάν ώρα γρηγορότερα, να σηκωθείτε να πάτε στον διάολο, επίσης μιάν ώρα ταχύτερα.

Είπαμε να είσαστε αλήτες, να σας δούμε με συμπάθεια.
Να είσαστε απατεώνες, να σας ανεχτούμε.
Οι πρώτοι θά 'σαστε ή οι τελευταίοι; 
Αλλά και λωποδύτες;
Λωποδυσία ρε σ' έναν κατεστραμμένο λαό; Που όλοι εσείς καταστρέψατε;

Το καταλαβαίνεις, ρε ειδική κατηγορία Τσαλακώτο, πως έχετε εξαντλήσει όλον τον Ποινικό Κώδικατο Σύνταγμα βεβαίως-βεβαίως και όπου νά 'ναι και τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, τον Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό, και όποιον άλλο κώδικα Δικαίου υπάρχει σ' αυτή την χώρα;

Το αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα βρεθούν δικαστές να σας δικάσουν;
Ότι θα πάτε απ' ευθείας στο απόσπασμα;... 

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"
kostasxan 

ΠΟΛΛΟΙ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΠΙΘΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Από την αρχή φάνηκε καθαρά ότι τα μπλόκα των αγροτών ήταν μόνο συντεχνιακές δράσεις, κομματικά κατευθυνόμενες, που φυσικά θα έσβηναν, πίσω από διακομματικές συνεννοήσεις. Δεν υπήρχε συγκεκριμένο ανεξάρτητο πολιτικό αίτημα ανατροπής του πολιτικού συστήματος και πρόταση αλλαγής, ούτε πήρε ποτέ τέτοια χαρακτηριστικά.

Κάτι παρόμοιο γίνεται 
και με
τους δικηγόρους και γενικά με το κίνημα της γραβάτας κ.λ.π. Συντεχνιακές και μόνο δράσεις και απεργίες, που δεν θέλουν να φορτωθεί βάρη η συντεχνία τους και όχι για να απελευθερωθεί ο λαός στο σύνολό του. Ούτε καν αφήνουν μια παρακαταθήκη, έστω ένα σύνθημα συνολικής απαλλαγής, για μια πιο προετοιμασμένη δράση στο μέλλον. Πάντα τα ίδια και τα ίδια.

Όσοι πίστεψαν κάτι τέτοιο, προφανώς τώρα θα αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι. Τόσα χρόνια και ακόμα δεν έμαθαν πως παίζει το παιχνίδι το σύστημα.

Για να ανατραπεί η κατάσταση χρειάζεται ένα γνήσιο πολιτικό κίνημα ανατροπής με ταυτόχρονη πρόταση για ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή χρειάζεται ένα γνήσιο απελευθερωτικό κίνημα.

Είμαστε όμως μακριά ακόμα από τη συνειδητοποίηση αυτού του αιτήματος. Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κοινωνικής συνοχής και αντίληψης του κοινωνικού συμφέροντος, που μόνο αυτό μπορεί να εγγυηθεί τα ατομικά συμφέροντα. Όσο πάμε ανάποδα, δηλαδή βάζουμε πρώτα το ατομικό συμφέρον και την ατομική σωτηρία, δηλαδή βάζουμε μπροστά το κάρο από το άλογο, λύση δεν θα υπάρξει.

hassapis-peter

PAUL FRIEDLȀNDER ΠΛΑΤΩΝ (34)

Συνέχεια από Τρίτη, 23 Φεβρουαρίου 2016
                  PAUL   FRIEDLȀNDER
                                                       ΠΛΑΤΩΝ

        ( 1ος τόμος:  Η αλήθεια της ύπαρξης και η πραγματικότητα της ζωής )
                      ( Τρίτη, αναθεωρημένη και συμπληρωμένη έκδοση -
                                WalterdeGruyteru.Co, Berlin1964 )

                                                 ΔΕΥΤΕΡΟΜΕΡΟΣ
                                                  KΕΦΑΛΑΙΟ  ΧΙV
                                 Ο ΠΛΑΤΩΝ ΩΣ ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ

  Ανοικοδόμηση και διάσπαση του ατόμου στον πλατωνικόν «Τίμαιο»
   
 ‘Προειδοποιηθήκαμε’ περισσότερες από μια φορά πρόσφατα για το απειλητικό χάσμα μεταξύ τών φυσικών επιστημών και των επιστημών τού πνεύματος· το να γεφυρώσουμε δε το χάσμα, παραμένει μια επείγουσα για όλους μας εργασία. Πρέπει να ‘αδιαφορήσουν’ με συμπόνοια για την άγνοιά μας στα πράγματα της επιστήμης τους οι φυσικοί ερευνητές, και να θαυμάση, το πόσο ασυνήθιστα παρουσιάζεται κάποιες φορές η ιστορία, η ιστορία τής ίδιας τους εξάλλου τής επιστήμης, στα δικά τους βιβλία, ο ιστορικός. Ισχυρίστηκε ως προς αυτό ο R. G. Collingwood, ότι δεν θα μπορούσε κανείς να καταλάβη τη φυσική επιστήμη, χωρίς να κατανοή την ιστορία, ενώ βρίσκουμε και τη φράση τού Auguste Comtes, ότι είναι η ίδια η επιστήμη η ιστορία τής επιστήμης, ως προμετωπίδα σε μιαν πρόσφατα παρουσιασμένη ιστορία τών φυσικών επιστημών. Αναζητώντας τώρα, ποια θέση καταλαμβάνει σ’ αυτό ή σε άλλα νεώτερα έργα τού ιδίου αντικειμένου ο συγγραφέας τού «Τίμαιου», ‘θαυμάζουμε’ το αποτέλεσμα: αποτελεί μιαν ‘ατυχή’ περίπτωση στην ιστορία τής φυσικής ο Πλάτων (Dampier-Wetham, 1930  -  Sir James Jeans, 1948)· υπερισχύει η ψευδο-επιστήμη (Pseudo-) στην Ελλάδα απ’ την εποχή τού Πλάτωνα (P. Rousseau, 1945)· υπέστη την ολέθρια επίδραση του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης στην Ακαδημία (A. Mieli, 1945)· μας δείχνει, το πώς μπόρεσε να υποβιβάση ακόμα κι ένας Πλάτων την επιστήμη, ο «Τίμαιος» (Ch. Singer, 1941) – για να παραθέσουμε μερικούς μόνον απ’ τους ‘χαρακτηρισμούς’ τής νεώτερης εποχής. Όπου εκφράζεται βέβαια η κυρίαρχη προπάντων σήμερα αποστροφή ενάντια στην τελεολογική (teleologisch) σκέψη και τη μυθική μορφή σε τέτοιες ‘κρίσεις’, κρίσεις για έναν άνθρωπο, που καθιστά τη σπουδή τών μαθηματικών και της μαθηματικής φυσικής επιστήμης απαραίτητη προπαίδευση (Propӓdeutik) στην «Πολιτεία» του, και του οποίου έφτασε τουλάχιστον κοντά σ’ αυτήν την απαίτηση η Ακαδημία. Υπάρχουν και άλλες βέβαια ήδη φωνές, παρ’ όλο που φαίνεται να αποτελούν ακόμα τη μειονότητα. Βρίσκει έτσι δυό προπάντων σκέψεις στην ελληνική φυσική φιλοσοφία, που προσδιορίζουν μέχρι και τώρα την οδό τής ακριβούς φυσικής επιστήμης, ο φυσικός Werner Heisenberg: την πεποίθηση κατ’ αρχάς τών Ατομιστών (Atomisten) για την ανοικοδόμηση της ύλης από ελάχιστες μονάδες, και την πεποίθηση κατά δεύτερον για τη συμβολική δύναμη των μαθηματικών δομών τών Πυθαγορείων. Βλέπει δε ενωμένες και τις δυό αυτές ‘πεποιθήσεις’ στη φυσική τού Πλάτωνα ο Heisenberg.
       Για το πιο διεισδυτικό και περιεκτικό ιστορικό έργο τών τελευταίων δεκαετιών για την αρχαία επιστήμη, αυτό τού  Abel Rey, είναι ωστόσο όλες οι θετικιστικές και αντι-τελεολογικές προκαταλήψεις ‘ξένες’· τις αγνοεί εντελώς. Είναι μάλιστα ένα ‘όχημα’ κατά τον Rey η πλατωνική διαλεκτική, που θέτει και για τη φυσική επιστήμη τις βάσεις. Είναι μυθικο-μαθηματική η φυσική τού Πλάτωνα· κι αυτό που ‘συντελείται’ σ’ αυτήν, είναι «η μεγάλη μαθηματικοποίηση του συγκεκριμένου και του ευαίσθητου» (“la grande mathématisation du concret et du sensible” - ΙΙΙ 286) σε δυό περιοχές ή πεδία, στην κοσμολογία (Kosmologie) και στη φυσική τών στοιχείων.
      Με τον Heisenberg και τον Rey ‘συντάσσεται’ και ο μαθηματικός-φιλόσοφος Whitehead, που θέτει μαζί, ως τις «δυό μεγάλες κοσμολογικές πηγές, που προσδιόρισαν τη δυτική σκέψη», τον «Τίμαιο» και το “Scholium” του Νεύτωνα. Κι αν αποτελή μιαν ύψιστα σημαντική έκθεση λεπτομερών (μεμονωμένων…) συμπερασμάτων το “Scholium”, ‘ανταποδίδει’ με το φιλοσοφικό του βάθος αυτό που του λείπει σε λεπτομερή συμπεράσματα ο «Τίμαιος». Στην παρουσίαση λεπτομερών συμπερασμάτων εμφανίζεται βέβαια «απλώς ανόητος», συνεχίζει ο Whitehead, σε σύγκριση με τον Νεύτωνα ο «Τίμαιος». Αλλά κι αν ακόμα είναι έτσι ή αν εμφανίζεται έτσι σήμερα, ‘εκτιμάται’ ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις μ’ έναν αναγνώστη, που δεν παρατηρεί πόσο αξεδιάλυτη βαθύνοια και παιχνίδι συνάπτονται σ’ αυτό το πιο ‘παράξενο’ απ’ όλα τα πλατωνικά έργα, η «ανοησία» τού Πλάτωνα. Έναν αναγνώστη που μπορεί να κουνήση το κεφάλι, βρίσκοντας εγκατεστημένα κάτω απ’ το διάφραγμα, «ώστε να είναι όσο το δυνατόν απομακρυσμένα απ’ την έδρα τής λογικής», τα πεπτικά όργανα του σώματος και το επιθυμητικό μέρος τής ψυχής, ή διαβάζοντας ότι δημιούργησαν την πολύστροφη εντερική διαδρομή, για να ελαττώσουν την επιθυμία και απληστία μας για τροφή και ποτό και να μας ετοιμάσουν για τη φιλοσοφία, οι δημιουργοί τής ανθρωπότητας. Συνάπτει βέβαια εδώ τρία τουλάχιστον αναμεταξύ τους πράγματα ο Πλάτων: τη γνήσια κατ’ αρχάς τελεολογία (Teleologie), που τόσο ‘αντίκειται’ στη σύγχρονη κυρίως περί φύσεως αντίληψη· τον ‘εμπαιγμό’ κατά δεύτερον της τελεολογίας, όταν ‘εξευτελίζη’ δηλ. στο ανθρώπινο μέτρο το τέλος (Telos) τής μεγάλης φύσης· και την ηθική κατά τρίτον αξίωση, ενδεδυμένη με τελεολογικό μυθικο-ειρωνικά ένδυμα.
     Aς περιοριστούμε σε μερικές βασικές εδώ έννοιες της πλατωνικής φυσικής κι ας ξεκινήσουμε με την ύλη. «Η ιστορία τών διδασκαλιών περί ύλης δεν έχει ακόμα γραφτή· θα ήταν (όμως…) η ιστορία ταυτόχρονα της επίδρασης της ελληνικής φιλοσοφίας στις φυσικές επιστήμες» (Whitehead). Η λέξη ύλη αποτελεί τώρα ένα ‘σύνθημα’ της επιστημονικής (αλλά…) και της μη-επιστημονικής γλώσσας. Ήταν πιθανώς ο Αριστοτέλης, ο κριτικός τής μεταφοράς (Metapher), που διαμόρφωσε έναν φιλοσοφικόν όρο απ’ τη λέξη ύλη (Hyle), για να χαρακτηρίση αυτό απ’ το οποίο και σχηματίζονται τα (διάφορα…) σώματα, αυτό στο οποίο και ‘εγχαράζεται’ μια μορφή. Είναι όμως εδώ, όπως και τόσο συχνά, ένας πλατωνικός ο Αριστοτέλης. «Είναι σωστό να πούμε», παρατηρεί ο Πλούταρχος, «ότι ανακάλυψε την τελευταία, την εσχάτη αρχή, στην οποίαν και βασίζεται κάθε ποιοτική αλλαγή, αυτό το οποίο και ονομάζεται ύλη ή αρχική ύλη σήμερα (ό νύν ύλιν και φύσιν καλούσιν) ο Πλάτων· απαλλάσσοντας από πολλές έτσι δυσκολίες τούς φιλοσόφους». Σ’ αυτό το οποίο ονομάζει «οικοδομική ύλη» ο Αριστοτέλης, αντιστοιχεί – και δεν είναι βέβαια ταυτότητα η αντιστοιχία – το «δοχείο (δεξαμενή, υποδοχή) κάθε γίγνεσθαι», το οποίο και «ταράζεται και ταράζει όπως ένα εργαλείο που προκαλεί κλονισμό και ταραχή» στον Πλάτωνα· ή ο «χώρος» (χώρα) –κατά κανέναν βέβαια τρόπο ο κενός χώρος, κι ακόμα λιγότερο ο γεωμετρικός (more geometrico), αλλά ένας χώρος στον οποίον – περίπου – κάτι συμβαίνει· ή «κάτι εν είδει σωρού, στο οποίο και εγχαράσσονται αποτυπώσεις» (εκμαγείον), ή και «η τροφός κάθε γίγνεσθαι», «εκείνη η ουσία, που αναλαμβάνει και υποδέχεται όλα τα σώματα», «παρόμοια με μια μητέρα»: τί πληθώρα μεταφορικών λέξεων και ποιητικών εικόνων! Ήταν όμως απαραίτητες για τον Πλάτωνα οι εικόνες, καθώς γνώριζε καλά, «πως πρέπει να επιτηρή αυτό το ολισθηρό γένος κανείς» (Σοφιστής 231 Α)  (( εν παραβολαίς… )) · και ‘μεταχειρίζεται’ ένα πλήθος απ’ αυτές, - δεν θα τον ‘καθησύχαζε’ η μια ορολογικά ‘σκληρυμμένη’ αριστοτελική μεταφορά -, γιατί είναι ανεξιχνίαστο και ανεξερεύνητο αυτό που τα περιλαμβάνει, τα γεννά και τα αναλαμβάνει επίσης όλα. Που είναι άμορφο, και «μπορεί να γίνη μόνο μέσα από ένα είδος ‘νόθου’ συλλογισμού (λογισμώ τινί νόθω) αντιληπτό», και «μετέχει (μόνο) μ’ έναν αδιανόητο, μέχρι και την πλήρη αμηχανία τρόπο, στο γνωστό (σ’ αυτό που μπορεί να γίνη γνωστό…)» (μεταλαμβάνον απορώτατά πη τού νοητού)  (( Σημ. τ. μετ.: Υπάρχει συνεχώς η αίσθηση του ‘πολύτιμου εδάφους’, στο οποίο και μπόρεσαν να καλλιεργήσουν τα ‘φυτά’ τής αποκεκαλυμμένης Αλήθειας οι Πατέρες της Εκκλησίας μας… )) · κάτι «το οποίο και το βλέπουμε όπως σ’ ένα όνειρο», κατανοητό και αντιληπτό μόνο στο Ούτως Είναι του  (( «Εγώ ειμί ο Ών… ))  ή στις ποιότητές του, όταν γίνεται π.χ. πέτρα ή άνεμος ή σύννεφο  (( Πραγματικές παρομοιώσεις όλα απ’ την Παλαιά Διαθήκη… )) . Τοποθετώντας το δε ως μιαν τρίτη ύπαρξη δίπλα στον κόσμο τού αληθινού Είναι και τον κόσμο τού Γίγνεσθαι, συνεχίζει και την υλοζωϊκή (hylozoistisch) ‘γραμμή’ τής πρώιμης κοσμολογίας ο Πλάτων. Είναι όμως πολύ πιο ‘ριζοσπαστική’ απ’ τον αέρα ή το νερό τών Μιλησίων ή την ανάμειξη του ‘απείρως μικρού’ τού Αναξαγόρα, ριζοσπαστικώτερη κι απ’ την πλησιέστερη ίσως στη δική του θεώρηση, του ‘απεριορίστου και απροσδιορίστου’ τού πραγματικού θεμελιωτή τής κοσμολογίας Αναξιμάνδρου, η δική του ‘αρχική κατάσταση’. Είναι κάτι σαν χώρος και ταυτόχρονα κάτι σαν ύλη η ‘αρχή’ τού Πλάτωνα· καθώς είναι όμως «‘γεμάτη’ με ανόμοιες και ανισόρροπες αναμεταξύ τους δυνάμεις» (διά τό μήτε ομοίων δυνάμεων μήτε ισορρόπων εμπίπλασθαι), που της προξενούν μια συνεχή μάλιστα αναταραχή, διαθέτει ταυτόχρονα και κάτι απ’ αυτό που ονομάζουμε ενέργεια, λειτουργία τού γίγνεσθαι και δραστηριότητα αυτή η ‘αρχή’.
     Αντίθετα προς το άτομο (Atom) της σύγχρονης φυσικής, λείπει απ’ τα πλατωνικά στοιχειώδη μόρια (για τα οποία και θα μιλήσουμε σύντομα) η δύναμη της ενέργειας, καθώς συγκρατούνται μόνο με γεωμετρικό ή αριθμητικό, και καθόλου δυναμικό δεσμό τα μέλη αυτών τών πρώτων ‘σωμάτων’: αυτή είναι η άποψη του Abel Rey. Δεν γνώριζε βέβαια τίποτα για τον ηλεκτρομαγνητισμό (Elektromagnetismus!) ο Πλάτων. Αν λείπη όμως απ’ τα καθαρά στερεομετρικά πολύεδρά του (Polyedern), δεν λείπει ωστόσο και στη γενική του κατασκευή, όπου και φαίνεται να έχη μια διπλή μάλλον αρχή η ενεργητική δύναμη: στην ύψιστη κατ’ αρχάς θέση, στη δημιουργική δύναμη του Δημιουργού (Demiurg) ή στη διαμορφωτική, λιγότερο μυθικά  (( ! )) εκφρασμένη, ισχύ τής Ιδέας τού Αγαθού, μορφή τής τελειότητας ή τού εντελούς (υφιστάμενη στο Πρώτο – πιο αφαιρετικά – Κινούν τού Αριστοτέλη)· και σε κείνο το πολυώνυμο, κατά δεύτερον, υπόστρωμα του Μη-ακόμα-Είναι, όπου και ‘κατοικούν’ σε μιαν απροσδιόριστη ακόμα προ-μορφή ο χώρος, η ύλη και η ενεργητική δύναμη. Aν δεν μπορούμε να χωρίσουμε τώρα (κατά τον Collingwood) αυτό που είναι απ’ αυτό που επενεργεί η ύλη στη σύγχρονη φυσική, ενώ προστίθεται απ’ έξω στην ύλη η κίνηση στην κλασσική φυσική, βρίσκεται απ’ τη μεριά τής σύγχρονης απέναντι στην κλασσική φυσική – ακριβώς όπως οι Λεύκιππος και Δημόκριτος εξάλλου – ο Πλάτων. «Μερικοί θέτουν και ορίζουν πάντοτε την ενέργεια, όπως ο Λεύκιππος κι ο Πλάτων», λέει ο Αριστοτέλης· «γιατί υπάρχει πάντοτε, όπως λένε, η κίνηση» (Μετ. Λ 6, 1071 b 31).
        Τολμηρότερη είναι (ωστόσο…) μια άλλη προσπάθεια, να βρεθή ‘προετοιμασμένο’ στο παλαιό το πλέον σύγχρονο. Κι ας αναλαμβάνεται με όλην την επιφύλαξη, που απαιτείται σε τέτοιες αναλογικές (analogisch) ‘μεθόδους’. Ανακάλυψε δηλ. το πεδίο τών «απροσδιορίστων σχέσεων», την «αρχή τών στοιχειωδών ασαφειών» ο W. Heisenberg, “the principle of indeterminacy” (αρχή τής απροσδιοριστίας…), “le principe dincertitude qui chassait (εκδίωξε…) le déterminisme de la microphysique” (P. Rousseau).Σε αντίθεση προς την κλασσική φυσική, οδήγησε η κβαντική θεωρία στην πεποίθηση, ότι «δεν διοικούν με ‘άμεσον’ οπωσδήποτε και ‘ευθύν’ τρόπο οι θεμελιώδεις φυσικοί νόμοι τον κόσμο· αλλά ρυθμίζουν ένα υπόστρωμα, για το οποίο δεν μπορούμε να σχηματίσουμε καμμιάν πνευματική, δίχως αμετροέπεια παράσταση» (Dirac). Είναι λοιπόν φανταστικό, το να βρίσκη κάποιος που κατανοεί έστω και εντελώς απόμακρα αυτές τις σύγχρονες θεωρίες, την ‘προαίσθηση’ για κάτι απ’ αυτά στη φυσική τού Πλάτωνα; Η οποία ‘διεκπεραιώνει’ βέβαια αυστηρά τήν αρχή τής μαθηματικής τάξης στον κόσμο (Kosmos) τών ουρανίων σωμάτων και στον κόσμο τών στοιχείων, ‘αφήνοντας’ ωστόσο εντελώς απροσδιόριστα τα πάντα σε κείνο το πολυώνυμο πεδίο κάτω απ’ την τάξη τών στοιχειωδών ατόμων. Αυτό το απροσδιόριστο καθίσταται τακτική δομή στον ατομικόν κόσμο, και μέχρις επάνω από ’κεί στον κόσμο τών άστρων. Ενώ αυτό που ‘διαφεύγει’ απ’ την αυστηρή τάξη σ’ αυτήν τη φύση, οδηγείται πίσω πάλι σε κείνες τις ‘ανισόρροπες’ δυνάμεις στη μη-περιοχή τής απροσδιοριστίας.
        Προσδιορίζεται και κατανοείται λοιπόν, μόλις ‘αναλαμβάνει’ συγκεκριμένες μορφές, τα τέσσερα δηλ. στοιχεία, elementa, εκείνο το απροσδιόριστο και ακατανόητο Κάτι ή Σχεδόν-Κάτι. Τα «συστατικά στοιχεία» τής φύσης, τα «γράμματα», απ’ τα οποία και σχηματίζονται οι λέξεις κι οι προτάσεις, και το βιβλίο τελικά τής φύσης: μια πολύ συνηθισμένη στον Πλάτωνα μεταφορά (Metapher)· που κατέστη ‘ειδική’ επιστημονική έκφραση στην Ακαδημία, και την παρέδωσε έτσι στις επόμενες γενιές κι ο Αριστοτέλης. Θα χαμογελάση φυσικά με τα τέσσερα στοιχεία, φωτιά, νερό, αέρας και γη, που δεν είναι κανένα τους ένα πραγματικό, όπως το γνωρίζει ο κάθε μαθητής σήμερα, στοιχείο, κατέχοντας 94 ή και 96 στοιχεία με τους ατομικούς τους αριθμούς και το περιοδικό τους σύστημα ο σύγχρονος φυσικός ερευνητής. Είχε ωστόσο την ύψιστη σημασία αυτό το οποίο και ‘έπραξε’ ο Πλάτων, εντάσσοντας στο ‘φυσικό’ του σύστημα το εμπεδόκλειο οικοδόμημα των «τεσσάρων ριζών κάθε όντος» και παρέχοντάς τους τη θέση τους πάνω απ’ το Χάος (Chaos), στο χαμηλότερο επίπεδο όπου και μπορεί να ανακαλύψη μιαν τάξη η λογική. Χαρακτηρίζοντάς τα μάλιστα με κείνην τη λέξη, που συνιστά και σήμερα μια βασική, μετασχηματισμένη ως elementum στα λατινικά,  έννοια της φυσικής και της χημείας. Ενώ δεν είχε ούτε καν για τον αριθμό τους ένα σταθερό ‘δόγμα’ (Dogma)· του αποδίδει ένα σύστημα τριών στοιχείων ο Αριστοτέλης, πέντε δε στοιχείων ο Ξενοκράτης: πρέπει να διεξήχθη μια ζωηρή πράγματι συζήτηση γι’ αυτό το ‘στοιχειώδες’ σύστημα στον εσώτατο κύκλο τής Ακαδημίας. Καθώς επρόκειτο (ακριβώς…) για σύστημα (System), ένα αναλογικό σύστημα (Α : Β = Β : C=C: D), αν και όχι περιοδικό με την έννοια της σύγχρονης χημείας, στον «Τίμαιο». Προηγείται κι εδώ, όπως πολύ συχνά, απ’ την εμπειρική έρευνα, ‘φράσσοντας’ ή  φωτίζοντας το ΄μονοπάτι’ της, η θεωρία.
      Aνήλθαμε’ απ’ την ύλη στα στοιχεία· ας ακολουθήσουμε λοιπόν και το επόμενο τώρα βήμα τού Πλάτωνα. Επέμεινε, απ’ την εποχή τού Robert Boyle και του John Dalton, στο ότι είναι απολύτως αναλλοίωτα τα στοιχεία η φυσική επιστήμη – κι έτσι είχε διδάξει ο Εμπεδοκλής. Παρουσίασε όμως ήδη το 1815 τη θεωρία ο William Prout, ότι μεταβάλλονται κι ότι μπορούν να αναχθούν στο υδρογόνο ως βασική τους ουσία τα στοιχεία – μια θέση (These) που αγνοήθηκε για πολύν καιρό, για να αναβιώση ύστερα από πολλές δεκαετίες σε καινούργια μορφή. Το ότι είναι μεταβλητά, ότι είναι ένα Ούτως-Ον, κι όχι ένα Αυτό-Ον, ή ένα Αυτό-Ον ίσως, αλλά με μιαν προσωρινή μόνον έννοια τα στοιχεία· κι ότι δεν είναι κάποια γράμματα, κι ακόμα περισσότερο συλλαβές ή πολυσύλλαβα μάλιστα δημιουργήματα τα «γράμματα» της φύσης(48 Β), αυτό διδάσκει (ακριβώς…) ο «Τίμαιος». Ενώ βασίζεται επιπλέον στη θεωρία τής ατομικής τους δομής η θεώρηση, ότι είναι μεταβλητά τα στοιχεία, στη σύγχρονη επιστήμη – και το ίδιο συμβαίνει (ακριβώς…) και στον Πλάτωνα!
     Αποδίδει στον Dalton τα ‘εύσημα’ του συνδυασμού τής θεωρίας τών στοιχείων με τη θεωρία τού ατόμου η ιστορία τής σύγχρονης φυσικής και χημείας: υπάρχουν εξίσου πολλές μορφές ατόμων όπως και στοιχεία. Χωρίς να περιορίζονται αυτά τα ‘εύσημα’ απ’ το γεγονός, ότι συνένωσε πρώτος – για να χρησιμοποιήσουμε μιαν εντελώς προσωρινή κι εμείς έκφραση – τη θεωρία τών στοιχείων του Εμπεδοκλή με τη θεωρία τών ελαχίστων σωματιδίων, όπως την εννοούν ο Λεύκιππος κι ο Δημόκριτος, ο Πλάτων. Αποδίδεται όντως στον «Τίμαιο», 2000 και πλέον χρόνια πριν απ’ τον Dalton, σε κάθε στοιχείο η ιδιαίτερη ατομική του δομή.
       Ας παρατηρήσουμε λοιπόν τη μορφή αυτών τών ελαχίστων τώρα ‘σωμάτων’, αυτών τών ατόμων (Atome) όπως τα ονομάζουμε προσωρινά. Διαθέτουν στον ‘ατομισμό’ τών Λεύκιππου και Δημόκριτου έναν απροσδιόριστα μεγάλον αριθμό περισσότερο ή λιγότερο ακανονίστων σχημάτων, με τις πιο διαφορετικού είδους γωνίες, αγκύλες, κοιλότητες και οπές τα άτομα. Αν είναι στρογγυλά, δεν χρειάζεται να έχουν και τη μορφή σφαίρας· κι αν διαθέτουν γωνίες, δεν χρειάζεται να διαθέτουν κι ένα κανονικό σχήμα. Μετέβαλε λοιπόν εκ βάθρων αυτόν τον ‘ατομισμό’ τών Αβδηριτών ο Πλάτων· επιχειρώντας ένα ύψιστα σημαντικό βήμα, το οποίο μπορούσε ωστόσο να το ‘απορρίψη’, πριν από λίγον ακόμα καιρό, με μιαν (απλή…) χειρονομία μια αυθεντία απ’ το πεδίο τής ιστορίας τής αρχαίας σκέψης (Heiberg, 1925). Υπάρχουν μόνον τέσσερα είδη ελαχίστων σωμάτων στον «Τίμαιο», τα οποία και συναρτώνται προς τα τέσσερα στοιχεία ανά ένα. Και έχουν στερεομετρική μορφή αυτά τα τέσσερα είδη, όντας τέσσερα απ’ τα πέντε κανονικά σώματα, που ονομάζονται ακόμα και σήμερα πλατωνικά πολύεδρα (Polyeder). Και όπου είναι μια πυραμίδα το άτομο της φωτιάς, ένας κύβος το άτομο της γης, ένα οκτάεδρο το άτομο του αέρα, κι ένα εικοσάεδρο το άτομο του νερού. Είναι δε λιγότερο φανταστική απ’ τη ‘φυσικότερη’ κατασκευή τού κλασσικού ατομισμού, στην οποία και είχαμε για περισσότερα από 200 χρόνια συνηθίσει, αυτή η μαθηματική κατασκευή  (( Σημ. τ. μετ.: Μαθηματικά, μαθήματα, αρμονία… Η ανθρώπινη ψυχή είναι κι αυτή δημιουργημένη για να εκφέρη εναρμόνιο λόγο και ύμνο στον Δημιουργό… )) . Μπορεί να είναι φανταστικές δηλ. οι λεπτομέρειες, διατυπώνει ωστόσο μια θεμελιακή αρχή ο Πλάτων:  Προσδιορίζει η τάξη στο κατώτατο επίπεδο της φύσης, την τάξη στα ανώτερα και ανώτατα επίπεδα. Δεν διαμόρφωσε η σύμπτωση, αλλά ο λόγος τα ‘δομικά υλικά’ αυτού τού σύμπαντος: διαθέτουν μαθηματική μορφή.

          ( συνεχίζεται )