ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ; ΗΤΑΝ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ; (4) -επανάληψη

Στον αρχαίο κόσμο η φιλοσοφία ήταν ενωμένη με την Επιστήμη. Μάλιστα η Φιλοσοφία ήταν η πρώτη Επιστήμη, αυτή που προσέφερε στην επιστήμη της Φύσεως τις αρχές, σε στενό σύνδεσμο με τις αιτίες της Φυσικής. Οι προσωκρατικοί απετέλεσαν τους Φυσικούς Φιλοσόφους, τους οποίους ολοκλήρωσαν οι τρείς μεγάλοι Φιλόσοφοι: Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης. Οι οποίοι φανέρωσαν την ανθρώπινη Φύση. Τον νοητό κόσμο, τον Νού! Ένα μέρος δηλ.  κατ’εικόνα τού Θεού, της πνοής της ζωής, η οποία είχε χάσει την επαφή της με το κέντρο πράξεως του ανθρώπου, λόγω της πτώσεως. Σαν συνέπεια της ανακαλύψεώς των, διακρίνουν για πρώτη φορά στην Ιστορία τις αρετές. Έναν δρόμο που οδηγούσε ταυτόχρονα και στην γνώση του Αγαθού, στην Αρχή της υπάρξεως του Νού ή στον Νού τον ίδιο, και στο ήθος, στον αληθινό τρόπο ζωής, ο οποίος μπορούσε να εφαρμόση στην κοινή ζωή το Αγαθό. Διέκριναν και ανέλυσαν με ακρίβεια τα πάθη της ψυχής, δηλ. την απουσία ψυχής, την ύπαρξη δηλ. αυτού που σήμερα ονομάζουμε σάρκα, δηλ. μίας καταστάσεως κατά την οποία το ανθρώπινο όν δέν διαθέτει ούτε γνώση ούτε θέληση, αλλά όπου κυρίως το σώμα δέν ανέχεται την συνύπαρξη των αντιθέτων. Μία κατάσταση κατά την οποία πολεμά να εξαλείψη το δυσάρεστο σε όλες του τις εκφάνσεις, κατά την οποία αρνείται το ξεχώρισμα, την διαφοροποίηση, την αλλαγή, την ωρίμανση, το εις εαυτόν, και προσπαθεί να βάλη στην θέση όλων αυτών των χαρακτηριστικών της ζωής, το ξεχώρισμα εις βάρος των άλλων, την αναγνώριση, την δόξα, την φήμη, το χρήμα, την εξουσία.

Αυτές οι ανακαλύψεις της δομής του ανθρώπου και του κόσμου και ο συσχετισμός των, η αλληλοπεριχώρησή τους, ίσχυσαν μέχρι τον Πλωτίνο, και συνέχισαν την ανάπτυξή τους, στηριγμένες σε νέα θεμέλια, στον Βυζαντινό λεγόμενο πολιτισμό, ο οποίος σβύνει στις μέρες μας, μαζί με τους τελευταίους Αγιορείτες.

Στην Δύση ο Αυγουστίνος χώρισε την ψυχή από το σώμα, όχι το σώμα από την λάσπη του, χώρισε τον άνθρωπο από την Φύση, κατήργησε το επίπεδο εμπειρίας το οποίο αποκάλυπτε την ενότητα ανθρώπου και κόσμου, δηλ. τον Νού, και στην θέση του τοποθέτησε την συνείδηση και την γνώση της συνειδήσεως, την αυτοσυνειδησία. Πράγματα απολύτως περιττά στην αρχαία σοφία, όπως μάς το φανερώνει ο λόγος του Πλωτίνου: Εάν ένας άνθρωπος είναι σοφός και στην  συνέχεια συνειδητοποιήσει ότι είναι σοφός, τί θα κερδίσει; Ποιό το όφελος; Θά γίνει σοφότερος;

Τεράστιο το όφελος, θα απαντήσει η Δύση διά του Αυγουστίνου. Μία Δύση που επαναλαμβάνει την ίδια απάντηση μέχρι σήμερα.

Ερευνώντας την δομή της συνειδήσεως, μπορούμε να αποκτήσουμε την συνείδηση της σοφίας, χωρίς την σοφία. Μία απίστευτη ολοκλήρωση της σοφιστικής, η οποία δίδασκε την δύναμη και την δυνατότητα της πειθούς στους άλλους. Με την αποκοπή της ψυχής από τους άλλους που επέφερε ο Αυγουστίνος, ο νέος στόχος ήταν η δυνατότητα της πειθούς όχι στους άλλους, αλλά στον εαυτό μας. Με την αποκοπή της ψυχής από το σώμα, η ψυχή έχασε την δυνατότητα της πράξης, δηλ. την φανέρωσή της στην ύπαρξη, την πραγματοποίησή της, την εκδήλωση της ζωής της. Αυτή η ψυχή λοιπόν, γεμάτη αμφιβολίες για την επιλογή της, για την απομάκρυνσή της από τους άλλους, τον εξωτερικό κόσμο, πρέπει να πεισθεί πως αυτός είναι ο προορισμός της. Από ποιόν; Από το ΕΓΩ. Το καθαρό Εγώ, το λεγόμενο υποκείμενο. Το οποίο μάλιστα, για να ολοκληρώσει την πειθώ του, φτιάχνει στην ψυχή τον κόσμο της, το όραμά της, το αντικείμενο.

Στο οποίο αντικείμενο μεταφέρεται η χαμένη ενότης ανθρώπου και κόσμου, Νού και Σύμπαντος. Σε ένα αντικείμενο όμως το οποίο δέν είναι πλέον πραγματικό, είναι εικονικό. Και λόγω αυτής της δημιουργίας, ο νέος άνθρωπος βαπτίζεται δια της αναλογίας, αναλογίας του τρόπου υπάρξεως του κτιστού με τον τρόπο του ακτίστου, αντιπρόσωπος του Θεού στην Γη, διότι δημιουργώντας σε κάθε εποχή την ιστορία, συνεχίζει και την πορεία τής ιστορίας  προς τα έσχατα, προς τον Θεό τής δόξης, όπου όλα θα ολοκληρωθούν και ο άνθρωπος-υποκείμενο θα ενωθεί με τον Θεό εν δόξη. Έτσι λοιπόν δημιουργείται μία ιστορία του υποκειμένου, η οποία σαν βέλος του χρόνου κατευθύνεται πρός τα έσχατα, διασχίζοντας τους οραματισμούς του κόσμου και του μέλλοντος, τα αντικείμενα των υποκειμένων, ενώ παραμένει ταυτόχρονα ενεργός και η φυσική ιστορία, η ιστορία των άλλων, η οποία υπακούει στην δύναμη και στο πάθος της εξουσίας και η οποία δέν κατευθύνεται κάπου, αλλά είναι εγκλωβισμένη στην αιώνια επανάληψη του ιδίου, του πολέμου για την απόκτηση πλούτου. Που είναι το τέλος και ο σκοπός της δυνάμεως. Μεγάλες προσωπικότητες προσπαθούν να μεταφέρουν έκτοτε την άσκοπη ιστορία στην υποκειμενική, αντικειμενική ιστορία και μεγάλοι ηγέτες προσπαθούν το αντίθετο, να κυκλώσουν το τετράγωνο, να αφομοιώσουν τό νόημα τής ιστορίας στόν παραλογισμό τών πολέμων.

Ο Νόμος της αναλογίας όμως, επειδή ακριβώς δέν ανήκει στην πραγματικότητα και δέν έχει όρια, σιγά-σιγά εφαρμόστηκε και σ’αυτή την άσκοπη Ιστορία. Η οποία δέν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να μας διδάσκει λάθη, τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε αιωνίως, τα ίδια και απαράλλαχτα όπως ο Σίσυφος.

Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι από μία άποψη σύνθεση ψυχής και σώματος, δέν θα μπορούσε να λείψει η σύνθεση. Η σύνθεση των δύο ιστοριών, των δύο δρόμων, η προσπάθεια ενότητος των πρίν διεστώτων, όπως ακριβώς εκφράζεται από την Νέα Εποχή. Μία σύνθεση υποκειμένου και πραγματικότητος, του παραδείσου των υποκειμενικών οραμάτων και του Άδη της ματαιότητος της ευκολίας. Αυτή είναι η μεγάλη Φιλοδοξία της Νεάς εποχής. Η ενότης όλων των θρησκειών, των φιλοσοφιών, των οικονομιών, για την επίτευξη της Ειρήνης, της παγκόσμιας Ειρήνης.

Δέν ήταν όμως τής Κων/πόλεως, η οποία συνέχιζε την μεταφυσική παράδοση των Ελλήνων. Ήταν δηλ. ένα κάστρο, ένα λιμάνι που προστάτευε το ανθρώπινο πνεύμα από τις δαιμονικές φαντασιώσεις της Ανατολής, διότι το υποκείμενο και το αντικείμενο δέν συναντώνται στην αρχαία ελληνική και Βυζαντινή παράδοση. 

Ποιά είναι λοιπόν η ουσία τής προσπάθειας της Νέας εποχής, η οποία σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της; Για να πραγματοποιήσει την έλευση και την νίκη του Νιρβάνα επί της γής, την οριστική νίκη του υποκειμένου, της δημιουργίας εκ του μηδενός, της οδού πρός τα έσχατα; Η ΙΣΤΟΡΙΑ. Όπως την ορίζει ο Raymond Aron στο βιβλίο του «Μαθήματα πάνω στην ιστορία» Κεφ 6: «History is the story of the dead told by the living». Ιστορία είναι η αφήγηση περί των Νεκρών ειπωμένη από τους ζωντανούς. Οι οποίοι μπορούν νά τήν ράψουν στά μέτρα τους, γιά νά υπηρετήσει τούς σκοπούς τους. Αυτός ακριβώς είναι καί ο τρόπος μέ τόν οποίον τό υποκείμενο χειρίζεται τό παρελθόν του εμποδίζοντάς το νά εξάγει οποιοδήποτε συμπέρασμα.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος