Βαβέλ

Tης Μαρίας Dawkinson

Όλοι θέλουν να φύγουν. Αυτό είναι το πρώτο που λένε. Θέλουν όλοι να πάνε Γερμανία. Περνάνε από εδώ αναπόφευκτα. Η Ελλάδα είναι το σκοτεινό τούνελ που πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να διασχίσεις παρ' όλους τους κινδύνους που υποβόσκουν στα σκοτάδια του, για να βγεις στην άλλη μεριά.

Ατέλειωτα ποτάμια ανθρώπων παντού, να αδειάζουν σε προβλήτες, πλατείες, γήπεδα, δημόσιους χώρους. Εκεί, σκηνές και αυτοσχέδια καταλύματα, ό ένας πάνω στον άλλον, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, απλωμένοι στα πατώματα να περιμένουν να ανοίξουν τα σύνορα πάνω στην Ειδομένη. Κανείς δεν τους είπε και σήμερα τα μαντάτα. Τα σύνορα δεν θα ανοίξουν. Το τούνελ για την άλλη μεριά μπαζώθηκε. Και ενώ περιμένεις μέσα σε όλες αυτές τις μέρες να έχει κυκλοφορήσει το νέο στην Τουρκία, τα ανθρώπινα ποτάμια φουσκώνουν όλο και περισσότερο και άνθρωποι στοιβάζονται πάνω σε ανθρώπους, μέρα με τη μέρα, χωρίς να μπορεί να περνά ούτε ένας από αυτούς τα σύνορα με τη ΦΥΡΟΜ.

Εκεί πάνω, δέκα χιλιάδες έχουν συγκεντρωθεί ήδη σε λιγότερο από δέκα μέρες. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιβιώνουν επειδή οι ντόπιοι και οι μκο παλεύουν όπως-όπως να τους βρουν λίγο φαγητό και καμιά κουβέρτα. Σκέφτεσαι τι έχουν περάσει για να φτάσουν μέχρι εδώ και τι αντιμετωπίζουν στην πρώτη στάση τους στην 'ασφαλή' και 'πολιτισμένη' Ευρώπη και τρελαίνεσαι. Οι άνθρωποι αυτοί κινδυνεύουν από την απελπισία τους, την καταστροφή που την προκάλεσε και την ανυπαρξία βοήθειας από τους επίσημους φορείς.

Βλέπεις τα καραβάνια της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και δεν μπορείς να πιστέψεις πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να αντέχουν ακόμα, αλλά σε πιάνει και ένα τεράστιο άγχος για τη δική σου χώρα, πόσο θα αντέξει εκείνη ακόμα. Σκέφτεσαι την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί όλος σου ο περίγυρος, οι δουλειές που χάθηκαν, τα χρήματα που στέρεψαν, όλες τις απώλειες και αναρωτιέσαι πώς μια χώρα που έχει καταρρεύσει, με ανθρώπους που πεινάνε και χιλιάδες άστεγους μπορεί να διαχειριστεί ταυτόχρονα και μια ανθρωπιστική κρίση τέτοιου ανεπανάληπτου μεγέθους. Και σου κόβεται η αναπνοή με όσα βλέπεις να γίνονται ήδη και όσα προβλέπεις ότι θα συμβούν, σε μια διάλυση που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τίποτα σε κανέναν. Και θες να βγεις στα κανάλια και στο CNN και να ουρλιάξεις "δε θα καταφέρετε να πάτε ποτέ στη Γερμανία, όλοι εδώ θα μείνετε, δε σας το λένε!"

Η απόγνωση αυτών των ανθρώπων και η αύξησή τους κατά δέκα χιλιάδες την εβδομάδα, σε συνδυασμό με τους φιλόξενους ντόπιους που όμως θα βλέπουν το γνώριμο περιβάλλον τους να μετατρέπεται σε έναν καθόλου πρόσκαιρο και απέραντο καταυλισμό, μπορούν να αποβούν επικίνδυνα. Είναι κι αυτή μια σκέψη που σε τρομοκρατεί. Είδες και τα στρατόπεδα που καίγονται ήδη. Φοβάσαι το ατύχημα που περιμένει να συμβεί...

Και εκεί που τα σκέφτεσαι όλα αυτά που ξέρεις και όλα αυτά που δε θέλεις να φανταστείς με τις δυναμικές που αναπτύσσονται ραγδαία μαζί με τις εξελίξεις, έρχεται κάποιος που θα σε αποκαλέσει ρατσιστή, επειδή τολμάς να ανησυχείς, να προβληματίζεσαι, να τρομάζεις και να θες να ισορροπήσεις για να επιβιώσεις κάπως μέσα σε όλη αυτή την κατάρρευση, έτσι ώστε να μπορείς να βοηθήσεις και τους άλλους. Σκέφτεσαι την πάρτη σου, λέει, και διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τους κατατρεγμένους, σα να δικαιούσαι μια καλύτερη ζωή, προστατευμένη στο κουτάκι σου. Όλοι είναι ίδιοι κι όλα είναι ένα και πρέπει να ανοίξεις το μυαλό σου και το σπίτι σου. Άκου να ανησυχείς για τον τουρισμό, ας πούμε! Τι είναι ο τουρισμός μπροστά στην προσφυγιά; Σωστά.

Και έτσι, μ' αυτά και μ' αυτά, νιώθεις ένοχος που ανησυχείς για τη ζωή σου και την πατρίδα σου όταν κάποιοι άλλοι έχασαν τις δικές τους, και χαιρετίζουν στα social media οι οπαδοί του open society foundations τις ενοχές και την αυτολογοκρισία σου.

Πηγή Liberal
kostasxan