SPIRITUS CREATOR (9)- Η νέα αίρεση

Συνέχεια από: Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

                                       Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, Πνεύμα.

                Αυτοσχεδιασμός περί του Αγίου Πνεύματος και του μέλλοντος.

                                     Τού Hans Urs Von Balthasar.

        
  6. Το μέλλον σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη (συνέχεια).

  

        
Αυτό που εμείς ονομάζουμε μέλλον (κενό) εδώ υψώνεται μπρός στα μάτια μας από μία εμπειρία τής ενοχής η οποία συνίσταται στην αποτυχία (στούς εαυτούς μας) απέναντι στην πληρότητα τής παρουσίας (Θείας). Μ'αυτόν τον τρόπο ο Ισραήλ ξεχωρίζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο από όλες τις υπόλοιπες θρησκείες: η θρησκευτική του συνείδηση τής υπάρξεως και του Χρόνου δέν μπορεί να ικανοποιηθεί και να ειρηνεύσει με διαδικασίες κοσμικό-ιερές, αλλά μόνον με μία προσωπική στάση εμπιστοσύνης και υπακοής. Μέσω τής στιγμής κατά την οποία κάθε φορά φτάνει, ανιχνεύει και διαγράφει από μόνη της την πορεία, μία υπέρτατη απόφαση, πλήρης υπέρτατης ευλογίας και υπέρτατης κατάρας. Οι προφήτες καθιστούν διαπεραστική στο διαπασόν τήν (σύν) είδηση σε σχέση με την απόφαση, η δική τους απόφαση τού Θεού είναι αστραπή η οποία φουντώνει την φωτιά μέσα στο "τώρα", και η οποία βολιδοσκοπεί με την λάμψη της μέχρι τα βάθη, επιχειρηματολογώντας βασιζόμενοι σ'ολόκληρη την ιστορία, φανερώνοντας αμείλικτα μία δεξιά και μία αριστερά. Δέν προσφέρονται με κανένα τρόπο προοπτικές οι οποίες μπορούν να κυττάζουν έξω πρός αυτό που εμείς ονομάζουμε "μέλλον", πρός κάτι άγνωστο και μακρυνό χρονικώς, απλώς σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του παρελθόντος.

          Αντιθέτως "το χαρακτηριστικό στοιχείο τού προφητικού μηνύματος είναι η επικαιρότητά του, η επόμενη προσμονή", η επικείμενη, το πλησίασμα, κατανοημένο με τρόπο κατεξοχήν ρεαλιστικό, εκείνης τής Θείας πράξης, η οποία απειλεί με την απόφαση, έτοιμη να πέσει, η οποία μάλιστα γίνεται αναπόφευκτη με την απόφαση ήδη υιοθετημένη, αδύνατον να ανακληθή! Σε σχέση με το Δευτερονόμιο, το νέο είναι ότι η Διαθήκη στην οποία ακουμπά το πάν, δέν ανακτάται με προσπάθεια από το παρελθόν για να βυθισθεί στο παρόν, για να κρατήσει μπροστά του το αληθινό του βάθος, αλλά στην σχισμή που ανοίγει με την παρούσα απόφαση υπέρ ή κατά του Θεού τής Διαθήκης. Αυτός επερχόμενος, γίνεται παρόν μαζί με την θέλησή του η οποία έχει εκφραστεί στην Διαθήκη: σ'εκείνη την υπέρτατη δυαδικότητα τής απόψεως, δεμένος στην οποία Αυτός παραμένει μέσα στην Π.Δ. Η Συμφωνία έχει διαρραγεί από τον Ισραήλ και έτσι ο Θεός της Συμφωνίας δέν μπορεί να επέλθει παρά μόνον σαν αυτός που κρίνει και απωθεί, αλλά η Συμφωνία είχε ιδρυθεί μονόπλευρα χάριν του Θεού και επειδή Αυτός είναι πιστός στον εαυτό του, υψώνει πίσω από την κατάρρευση του παλαιού μία νέα Συμφωνία, αιώνια.

          Οι αρχαίες εικόνες τού παρελθόντος : ταξείδι μέσω τής ερήμου, υποσχέσεις στον Δαυϊδ και στην Σιών, δεδομένου ότι για την ώρα δέν μπορούν να διατεθούν άλλες, έρχονται ξανά εμπρός. Και επειδή η Ιερουσαλήμ ωριμάζει για την καταστροφή, δέν βρίσκει πλέον χάρι, και καθώς δέ μπορεί να υπακούσει πλέον μόνον παθητικά στην τιμωρία της, πρέπει να εγκαταλειφθεί για την ζωή ή για τον θάνατο, στα χέρια τής κρίσης, το τώρα "πίσω" από την κρίση η οποία συντελείται, πέραν τής εξορίας, αναδύεται σαν δεύτερος χρόνος ένα χρονικό μέλλον, απόμακρο και αόριστο ακόμη!

          Μόνον εδώ μπορεί να αρχίσει να βρίσκει έδαφος ο όρος "εσχατολογικό", καθότι η υποσχόμενη σωτηρία είναι το τελευταίο πράγμα που χορηγείται από τον Θεό (και όχι επειδή φέρει μαζί του το τέλος του ιστορικού χρόνου). Στην παθητικότητά τής κρίσεως, στην οποία είναι υποχρεωμένος, ο Ισραήλ απαλλοτριώνεται με τον πιό ριζικό τρόπο, και στο σύνολό του γίνεται φτωχός και πένης του Θεού, και αυτό καταλήγει ο τίτλος του τής ελπίδος στην σωτηρία πέραν τής κρίσεως. Και ότι σ'αυτόν τον μελλοντικό σωτηριώδη χρόνο ο Ισραήλ φαίνεται ανανεωμένα σε μία ενεργητική κατάσταση, ή δημιουργώντας αυτός ο ίδιος εξ'εαυτού τον δικό του Μεσσία ή προχωρώντας στην τελική νικηφόρο μάχη με εκείνον, απεσταλμένο εκ μέρους τού Θεού, είναι ένα από τα αναπόφευκτα ψεύδη, τα οποία  αναδύθηκαν από την μεταφορά στο μέλλον των εικόνων τής παρελθούσης σωτηρίας! Η μοναδική "συνεργασία" την οποία θα απαιτήσει ακόμη ο Θεός, θα είναι η "ιδού δούλη Κυρίου" Μαρία, στην οποία ενώνονται τα δύο πράγματα! Το γεγονός τής εγκατάλειψης σε μία αφοσίωση σχεδόν παθητική στον Θεό, η οποία τελικώς διαμορφώνει τον κόσμο με το ίχνος, την σφραγίδα, τής συμφωνίας Του, νέας και αιωνίου, σύμφωνα με την θέλησή Του, και σ'αυτό το ολοκληρωτικό άνοιγμα πρός το μέλλον τού Θεού" ενώνεται και η υπέρτατη δραστηριότης, η πιό υψηλή επιθυμία, ο μεγαλύτερος ζήλος, άγρυπνη δύναμις φυλετικής διακρίσεως, όπου συγκεντρώνεται όλο το άνοιγμα των κριτών και των προφητών.

          Παρ'όλα αυτά μέχρις εδώ ο Ισραήλ πρέπει να διατηρηθεί στην διαλεκτική τής κρίσεως και τής σωτηρίας. Εάν στην αρχή, κατ'αρχάς, στην επιστροφή από την εξορία, φάνηκε ότι ίσως είχε φτάσει πέραν της κρίσεως, στην ζώνη τής σωτηρίας, εάν αργότερα, μέσω τής προσπάθειας να διατηρήσει τον λόγο του Θεού και τον νόμο τού πολιτισμού, φάνηκε να κατορθώνεται μία σχέση μονοσήμαντα θετική με τον Θεό τής Συμφωνίας, μάλιστα δέ φαινόταν ότι ήταν δυνατόν να εκβιαστεί, οι Αποκαλύψεις αποκατέστησαν σε σχέση μ'αυτό, την ισορροπία με το νέο σχίσμα, με το μέλλον τού Θεού, την ημέρα τού ερχομού τού Γιαχβέ, και αυτή την φορά καθοριστικά πιά με την εσχατολογική σημασία: ανοίγοντας διάπλατα τον αιώνιο ουρανό και την ατελεύτητη κόλαση!

          Αυτή την εικόνα τού μέλλοντος, τού όψιμου Ιουδαϊσμού, θα επαναπροσλάβει ο Ιησούς για να διευκρινίσει, ακόμη μία φορά, ξεκινώντας από αυτή, σε ένα καινούργιο επίπεδο και σε συμφωνία με τους προφήτες, την απόλυτη βιασύνη, προτεραιότητα, τής αποφάσεως σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος είναι σε επικείμενη άφιξη! Και αυτό το γεγονός είναι ο Ιησούς ο ίδιος. Παρ'όλα αυτά, ήδη ο Δανιήλ είχε εκθέσει τον νόμο αυτής τής επικείμενης άφιξης στην ιστορία του κόσμου στην ολότητά της. Το συμβάν τού Θεού δέν είναι μόνον το μέλλον του Ισραήλ, αλλά εκείνο όλων των λαών και των βασιλείων. Όλα τους τα σχέδια και οι προαισθήσεις και προκαταβολές εμπεριέχονται και υπερβαίνονται από την έλευσή Του!

          
Συνεχίζεται

Ο Νέος Αυγουστίνος, στον οποίο έχουν υποκύψει ήδη και οι "Ορθόδοξοι" Θεολόγοι.

Αμέθυστος.