SPIRITUS CREATOR (10) - Η νέα αίρεση.

Συνέχεια από: Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

                                 Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, Πνεύμα.

Αυτοσχεδιασμός περί του Αγίου Πνεύματος και του μέλλοντος.

                                 του Hans Urs Von Balthasar.

7. Το μέλλον σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη!

          

Και τώρα ο Ιησούς κατανοεί τον εαυτό του σαν αυτό τό συμβάν μιάς αφίξεως. Όχι μόνον παραπέμπει σ'αυτό, το δείχνει, όπως οι προφήτες, αλλά το είναι αυτός ο ίδιος. Όποιος τον συναντά, πρέπει στο πρόσωπό του, να αποφασίσει υπέρ ή κατά του Θεού. Όλες οι διαστάσεις τού Χρόνου συγκεντρώνονται σ'Αυτόν: όλο το παρελθόν υφίσταται σ'αυτό, όπως στην πεπληρωμένη υπόσχεση και όλο αυτό το οποίο μπορεί να επέλθει απο τον Θεό στους αθρώπους, σ'Αυτόν μας κατευθύνει και εφαρμόζει εν τη παρουσία Του, ενεργώς. Πέραν αυτής τής ελεύσεως δέν έρχεται πλέον κάποιος πέρα απο Αυτόν δέν είναι δυνατόν πλέον να απευθυνθούμε σε κάποιον. Επι πλέον η αρχαία προφητική μορφή τής προσεχούς αναμονής επιστρέφει καθοριστικά: Εάν η ζωή τού Ιησού, η οποία είναι μία ζωή για τον θάνατο, είναι η ερχόμενη Βασιλεία, πρέπει να πούμε κατά γράμμα "με την αναχώρησή του, έρχεται η Βασιλεία". Η δική του μετάβαση στον θάνατο, με την οποία κατορθώσαμε την κατάσταση τού τέλους τού κόσμου (ο ήλιος σκοτεινιάζει, η γή τρέμει, οι τάφοι ανοίγουν: ειναι η ημέρα της κρίσεως τού Jahve) συμπίπτει με την ημέρα τής λυτρώσεως για τον κόσμο : το πνεύμα εξέπνευσε ήδη, αίμα και νερό ξεχύθηκαν, η μεγάλη παρασκευή, το πάσχα και η πεντηκοστή στον πυρήνα τους είναι ένα μοναδικό γεγονός. Βεβαίως η απόφαση υπέρ ή κατά τού Ιησού είναι λύση τού ανθρώπου, υπάρχει ο άπιστος Ισραήλ, ο σωματικός και εκείνος ο νέος πιστός, ο πνευματικός, η καταστροφή της Ιερουσαλήμ πρέπει να λάβει χώρα ακόμη μια φορά και για την ακρίβεια με εσχατολογική σημασία (Ματθ. 23,38...Ρωμ 11,26), αλλά αυτή η κρίση ανήκει, στην ολοκλήρωση τής Π.Δ. και προσλαμβάνεται και μάλιστα υπερβαίνεται απο την καταστροφή τού αληθινού ναού και απο την επανοικοδόμησή του μετά απο τρείς ημέρες (Ιω. 3,11). Έτσι λοιπόν, ακόμη και στην εξήγηση τού γεγονότος γίνεται όλο και πιό φανερό ότι η κατάσταση τής κρίσεως, για μας τούς αμαρτωλούς, ακόμη μελλοντική πάντοτε, ξεπεράστηκε απο ένα άλλο και πιό καθοριστικό μέλλον, εκείνο τού σταυρού, το οποίο εμείς στην διαδρομή μας πρός τον θάνατό μας και το δικό μας τέλος τού κόσμου βαδίζουμε στην κατεύθυνση μιας διαφορετικής κρίσεως απο της ημέρας τού Jahve-καθώς κάθε κρίση την εναποθέτησε ο Πατήρ στην ευθύνη τού Υιού-δηλαδή πρός μία κρίση η οποία συνίσταται απο τον Σταυρό τού Υιού.

          Το γεγονός ότι η κρίση υπερπήδησε απο την λύτρωση σαν γεγονός τής αιωνιότητος, σαν ένα πέρασμα, διασπώντας την μιά φορά για πάντα, ολόκληρη την χρονικότητα και σαν μία παρουσίαση μπροστά στο πρόσωπο τού Θεού, σαν απελευθέρωση και τελειωτική σωτηρία και σαν μία μή-επιστροφή στις αμαρτίες, αυτό σημαίνει σύμφωνα με την Κ.Δ. ότι σε μας προσφέρεται πλέον απο τον Σταυρό το Άγιο Πνεύμα, το οποίο κατέχει ο Υιός σε πληρότητα, άμετρα, όχι όπως οι προφήτες σε περιορισμένο μέτρο (Ιωάν. 3,34) και μας δωρίζεται σαν το "πνεύμα αιώνιον", χάρη στο οποίο ο Χριστός προσφέρθηκε αθώο θύμα στον Θεό (Εβρ. 9,14). Είναι το πνεύμα τής Διαθήκης, το οποίο πάνω στον Σταυρό τού Υιού, ανάμεσα στον Θεό και την ανθρωπότητα όχι μόνον συμφωνήθηκε, αλλά και πραγματοποιήθηκε και τώρα μάς αποστέλλεται απο εκεί, όπου ο Υιός επέστρεψε με την Ανάσταση και την Ανάληψη στο αιώνιο γεγονός τής Τριάδος, στην απορροή πάντοτε, τήν ενέργεια τού Πνεύματος απο τον Πατέρα και τον ΥΙό.

          Αυτή είναι η καθοριστική νέα πραγματικότης στην Κ.Δ. Ότι ο άνθρωπος δέν προχωρά μόνος πρός τον Θεό, ο οποίος σε κάθε στιγμή τον προϋπαντεί, στον μελλοντικό Θεό, αλλά τώρα, μαζί με το αιώνιο Πνεύμα πάει πρός τον Πατέρα πάνω στον "δρομο" τού Υιού, με το Πνεύμα τής εκπληρώσεως (προκαταβολικώς σαν προκαταβολή και καπάρο) προοδεύει πρός την εκπλήρωση τού εαυτού του, που είναι στον ερχομό! Γι'αυτό η προσκύνηση του νέου λαού του Θεού έχει έναν χαρακτήρα ενδογενώς διαφορετικό απο την οδό στην έρημο την οποία διέσχισε ο αρχαίος λαός. Δέν είναι ούτε εκείνο το ταξείδι της σωτηρίας μέσω των ερήμων, στο οποίο όμως σε κάθε στιγμή έπεφταν οι αστραπές του Θυμού του Jahve στους Ισραηλίτες, οι οποίες μουρμούριζαν, ακάθαρτοι, επαναστάτες και ο ίδιος ο Μωϋσής τους οδηγούσε πρός μία γή την οποία δέν θα μπορούσε να διασχίσει-παρότι ακόμη και αυτό καταχωρήθηκε σαν μία δική μας προειδοποίήση ( 1 Κορ. 10,11, Εβρ. 3,15).

          Δέν είναι ούτε η νοσταλγική επέκταση τών προφητών πρός την ημέρα Κυρίου, η οποία έρχεται αλλά ακόμη διστάζει, αλλά η νυχτερινή έξοδος για την συνάντηση τού Νυμφίου, στον οποίο η Νύμφη μαζί με το πνεύμα που τής έχει χαριστεί, κραυγάζει γεμάτη πόθο "ερχου" (Αποκ. 22,17)-κατόπιν του οποίου ακούγεται ήδη η απάντηση του Νυμφίου: ιδού έρχομαι τάχει (Αποκ. 22,12,20). Η κραυγή απο το ένα μέρος και απο το άλλο υποστηρίζει και γίνεται αντιληπτή αμέσως, "εν τάχει" σημαίνει ότι μάταια καταρχάς, με ζήλο, με "δύναμη", και η χρονικη απόσταση τίθεται μόνον για να ξεπεραστεί με ένα άλμα, με την εμπιστοσύνη. Ακόμη και ο περιπλανώμενος λαός τού Θεού τής Π.Δ. δέν συνάντησε μία ειρήνη, μια ανάπαυση εν Θεώ που μάλλον ήταν ουτοπικά, αλλά παρ'όλα αυτά ήδη παρόντα και τετελεσμένα, παρ'όλα αυτά καθόλου όπως μπορούμε να πούμε για τον λαό της Κ.Δ, ότι δηλαδή αυτός, περιπλανώμενος, έχει ήδη, εισέλθει στον λόφο Σιών, στην ζωντανή πόλη τού Θεού, στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Αυτό που τώρα παραμένει "μακρυνό" χαρακτηρίζεται απο την προσδοκία αυτού που ήδη γνωρίζει και κατέχει προκαταβολικώς, αυτόν στον οποίο μετά τις ημέρες τού Νυμφίου επιβλήθηκε μία νηστεία ελλείψεως ! (Μαρκ. 2,20).

Συνεχίζεται.

ΣΧΟΛΙΟ:  "μας δωρίζεται σαν το "πνεύμα αιώνιον", χάρη στο οποίο ο Χριστός προσφέρθηκε αθώο θύμα στον Θεό (Εβρ. 9,14)".
Επαναλαμβάνεται μέ ακρίβεια η θεολογία τού Ανσελμου, ότι ο Χριστός στόν σταυρό πλήρωσε τό χρέος τής παρακοής τών ανθρώπων στόν θεό. Ομως μέ τό Αγιο Πνεύμα.

Αμέθυστος.