Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

«ΣΥΓΓΝΩΣΤΟΝ ΓΑΡ, ΟΥ ΤΙΜΩΡΗΤΟΝ, Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ». Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε Ανατολή και Δύση ή Στον παράδεισο σκανδαλωδώς

Χρυσόστομος Α. Σταμούλης
ZHLOFTHONIAΕίναι αλήθεια ότι στα όρια του Χριστιανισμού αρκετές φορές μεγαλύτερος λόγος γίνεται για την αμαρτία και λιγότερος για την αρετή. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, η αναζήτηση του Χριστού μοιάζει να περνάει κατ’ ανάγκη μέσα από το δρόμο της αποφυγής της αμαρτίας. Στο κέντρο δηλαδή της ζωής βρίσκεται η αμαρτία, η οποία πρέπει να νικηθεί προκειμένου να φτάσει κάποιος στην αρετή. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πορεία στέρησης, όπου ο σκοπός δεν είναι η αναζήτηση του αγαθού, αλλά κυρίως και κατεξοχήν η αποφυγή του κακού.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι μια τέτοια τοποθέτηση δίνει στην αμαρτία διαστάσεις μεγαλύτερες απ’ ότι αυτή έχει, γεννά συμπλέγματα ενοχικότητας και φανερώνει τον κόσμο του Θεού κόσμο μανιχαϊκό, όπου παλεύουν για την επικράτηση οι δυνάμεις του καλού με τις δυνάμεις του κακού. Όλα αυτά εντός ενός πολιτισμού που αναζητά και μετά μανίας προβάλλει, κάποιες φορές μάλιστα και δημιουργεί, συμπεριφορές παραβατικότητας, θέτοντας στο περιθώριό του την ανάδειξη του καλού, το οποίο κατανοεί αποκλειστικά επετειακά. Έρχονται, άλλωστε, άπαξ του έτους  οι εορτασμοί των Χριστουγέννων και του Πάσχα, στο χωροχρόνο των οποίων ανήκει η φολκλορική  παρουσίαση της θετικής πλευράς της ζωής, η ανθρωπινότητά της. Με τον τρόπο αυτό ο πολιτισμός της παραβατικότητας, προσφέροντας δόσεις εικονικού συναισθήματος, δίκην μουσικού διαλείμματος,  αποκτά το άλλοθι του, προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του, την ύπαρξή του ανενόχλητος και δικαιωμένος.
Και εάν όλα αυτά αποτελούν το παρόν του σύγχρονου πολιτισμού στον οποίο άλλωστε ανήκουν και εντός του οποίου φανερώνονται, άλλως αποκαλύπτονται οι Χριστιανικές Εκκλησίες του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και από αυτόν δημιουργήθηκαν, ο δρόμος της αμαρτίας σε Ανατολή και Δύση έχει τη δική του  ιστορία.

Η ηγεσία «θέλει» χαρακτήρα, κουράγιο και συμπόνια: Ο Τσίπρας απέτυχε σε όλα



Ανάλυση στο LSE:
Η ηγεσία «θέλει» χαρακτήρα, κουράγιο και συμπόνια: Ο Τσίπρας απέτυχε και στα τρία 

Σύμφωνα με τον Γιώργο Κασιμέρη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Wolverhampton και έναν από τους κορυφαίους πολιτικούς αναλυτές στην Ευρώπη, ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει χάσει για πάντα την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό του λαού της Ελλάδας


Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις φονικές φωτιές στην Αττική την περασμένη εβδομάδα, με την ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να δέχεται έντονη κριτική για τους χειρισμούς της κατά τη διάρκεια και στον απόηχο της καταστροφής. 
Σύμφωνα με τον Γιώργο Κασιμέρη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Wolverhampton της Αγγλίας και ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς αναλυτές στην Ευρώπη, αυτή η κριτική δεν είναι καθόλου άδικη. Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί στο blog του στον ιστότοπο του London School of Economics, ο τρόπος αντιμετώπισης της τραγωδίας από τον Αλέξη Τσίπρα συνιστά μια αποτυχία πολιτικής ηγεσίας, η οποία έχει αμαυρώσει (πιθανόν μη αναστρέψιμα) τόσο τη δική του φήμη όσο και τη φήμη του κόμματός του.

Διαβάστε παρακάτω τι αναφέρει στο blog του ο διακεκριμένος πολιτικός αναλυτής:

Οι προκλήσεις φέρνουν στο φως το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων, ή, στην περίπτωση της Ελλάδας, το «κενό» πρόσωπο ενός πρωθυπουργού: του Αλέξη Τσίπρα.
Την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα βίωσε την πιο σοβαρή και τραυματική κρίση της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταστροφικές πυρκαγιές να αποδεκατίζουν μια ολόκληρη παραθαλάσσια κοινότητα, έξω από την Αθήνα. Καθώς ο αριθμός των νεκρών έχει πλέον αυξηθεί σε 91, και εξακολουθούν να υπάρχουν 25 αγνοούμενοι, οι φρικιαστικές εικόνες τρόμου, αγωνίας και καταστροφής θα παραμείνουν χαραγμένες στην εθνική συλλογική μνήμη για πολύ καιρό μετά την κατεδάφιση των καρβουνιασμένων ερειπίων.

Προφανώς, μια τόσο ανελέητα φονική πυρκαγιά όσο αυτή, ξεπερνά την ανθρώπινη ευθύνη, και οι εσφαλμένοι πολιτικοί υπολογισμοί που έχουν έρθει στο φως - ο αμελής σχεδιασμός, οι καθυστερημένες προσπάθειες διάσωσης και παροχής βοήθειας - δεν πρέπει να καταλογιστούν στην ελληνική κυβέρνηση. Τούτου λεχθέντος, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο ξεκάθαρη κατάσταση όπου απαιτείται σοβαρή και αποτελεσματική ηγεσία. Τέτοιες καθοριστικές στιγμές απαιτούν από τους εθνικούς ηγέτες θάρρος, χαρακτήρα, επινοητικότητα και, κυρίως, ενσυναίσθηση. Ο Έλληνας πρωθυπουργός (ο νεότερος στην ιστορία της χώρας) απέτυχε παταγωδώς να επιδείξει οποιοδήποτε από αυτά τα χαρακτηριστικά.
Λόγω άγνοιας και πιθανώς παραπληροφόρησης όσον αφορά στην ταχύτητα και την σφοδρότητα της καταστροφής που λάμβανε χώρα, ο Τσίπρας αντέδρασε αρχικά σαν να είχε χαλαρώσει τόσο από τις καλοκαιρινές του διακοπές, που δεν ήταν έτοιμος ούτε καν να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσει. Του πήρε περισσότερο από 48 ώρες για να πάρει την απόφαση να βγει από τοπρωθυπουργικό κουκούλι και να ξεστομίσει κάποιες απλές, ανθρώπινες φράσεις που θα μπορούσε να κατανοήσει ο κόσμος. 

Στη συνέχεια, εξαφανίστηκε ξανά. 

Μόνο όταν το μέγεθος της καταστροφής έγινε αφόρητο για τους ανθρώπους στη χώρα του κατέφυγε την την πέμπτη μέρα - ναι, την πέμπτη μέρα - της καταστροφής στο να αναλάβει την «πλήρη πολιτική ευθύνη», χωρίς ωστόσο να ζητήσει συγνώμη αλλά ούτε και να ικανοποιήσει τα αιτήματα για παραίτηση του γενικού γραμματέα Πολιτικής Προστασίας και άλλων βασικών αξιωματούχων.
Ήταν μια κενή, άσκοπη χειρονομία, που είχε ως κύριο στόχο τον περιορισμό της πολιτικής ζημιάς και φυσικά αποτέλεσε το "κερασάκι στην τούρτα" για τους πληγέντες και τους συγγενείς των θυμάτων. «Πώς σκοπεύει να αποζημιώσει τον κόσμο για αυτή την πολιτική ευθύνη και τι ακριβώς σημαίνει πολιτική ευθύνη;» ρωτά ένας 79χρονος άντρας έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ, ενώ στέκεται μπροστά από το καμένο σπίτι του.
Είναι πραγματικά απίστευτο που ένας πολιτικός, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι τόσο πολιτικά οξυδερκής, απέτυχε να αντιληφθεί πόσο αναίσθητη και άξια περιφρόνησης θα έδειχνε αυτή η συμπεριφορά. Από την άλλη μεριά βέβαια, ακριβώς αυτό το είδος αναίσθητης και κατακριτέας συμπεριφοράς είχαν επιδειξει και ο Τζορτζ Μπους κατά τη διάρκεια των τυφώνων Κατρίνα και η Τερέζα Μέι κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς του Πύργου Γκρένφελ. Και οι δύο ηγέτες όχι μόνο απέτυχαν να επιδείξουν συμπόνια και ενσυναίσθηση, αλλά αρνήθηκαν ακόμη και να επισκεφθούν τις κατεστραμμένες περιοχές το αμέσως επόμενο διάστημα. Για την ιστορία, η απαράδεκτα καθυστερημένη επίσκεψη του Τσίπρα στις πληγείσες περιοχές ήρθε τελικά μία εβδομάδα μετά το συμβάν.
Η πολιτική ηγεσία έχει να κάνει με το θάρρος, τον χαρακτήρα και το παράδειγμα. Για να έχει το οποιοδήποτε νόημα αυτή η ηγεσία, πρέπει να εκφράζει αρχές που αξίζει να πιστέψει κανείς. Είναι αδύνατο να εξετάσει κανείς την καθυστερημένη, αποστασιοποιημένη, αδιάφορη και αμετανόητη αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού σε μια σοβαρή εθνική κρίση και να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, δυστυχώς για τον ίδιο ως αρχηγό και για τη χώρα ως σύνολο, απέτυχε από κάθε άποψη.
Καθώς η χώρα προσπαθεί να ανακάμψει από την τραυματική της εμπειρία, το ερώτημα τώρα είναι το εξής: Θα μπορέσει ο Αλέξης Τσίπρας να αποκαταστήσει τον εαυτό του και την κυβέρνησή του στα μάτια του λαού; Αυτό είναι πολύ απίθανο, κατά τη γνώμη μου. Είναι ξεγραμμένος. Η ανικανότητά του την περασμένη εβδομάδα να κάνει κάτι περισσότερο από το ελάχιστο δυνατό σε μια εποχή πρωτοφανούς καταστροφής του κόστισε τον σεβασμό των ελληνικών μέσων ενημέρωσης και, μέσω αυτών, την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.


kostasxan

Από την απογοήτευση στην οργή και στο μίσος

Πολύ φοβάμαι ότι, ο κομματικός πόλεμος θα εξελιχθεί σταδιακά σε έναν εμφύλιο εντός της κοινωνίας – από τον οποίο σίγουρα δεν θα βγει κερδισμένος κανένας Έλληνας.

«Φτάσαμε λοιπόν στο έσχατο σημείο της αθλιότητας των υποκειμένων, στα οποία έχει παραδοθεί ανυπεράσπιστη η χώρα: Την αποτελείωσαν οικονομικά, ξεπούλησαν ολόκληρη την εθνική περιουσία, εξαφάνισαν το ελληνικό τραπεζιτικό σύστημα, μετέβαλαν την Ελλάδα σε ένα απέραντο hot spot, ξεπούλησαν τη Μακεδονία και είναι έτοιμοι να προβούν σε οποιαδήποτε αθλιότητα για να κρατήσουν τη καρέκλα που τους έχουν παραχωρήσει Γερμανοί, Αμερικανοί και λούμπεν μεγαλοεπιχειρηματίες που τους έφεραν στην εξουσία, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του ελληνικού λαού.
Τώρα πια, όμως, ξεπέρασαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Μπροστά στο κύμα της οργής που ξεσηκώθηκε με το μακεδονικό και το ακόμα βαθύτερο, που φουσκώνει ώρα την ώρα και μέρα τη μέρα, διότι πλέον με την ανικανότητα και τον ζαμανφουτισμό τους πνίγουν ή καίνε ζωντανούς τους κατοίκους της χώρας, φθάνουν πλέον στο έσχατο σημείο: το ανοιχτό μίσος ενάντια στον ίδιο τον λαό, μια και πλέον νοιώθουν τις ερινύες να τους περιτριγυρίζουν, αφού καταλαβαίνουν πως μια σαρωτική οργή αρχίζει και διαπερνάει την ελληνική κοινωνία για τα πεπραγμένα τους» (Γ.Κ.).
Επικαιρότητα
Πριν από δύο περίπου μήνες είχα γράψει πως ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα (πηγή) – χωρίς φυσικά να είχα προβλέψει την αποκορύφωση του, την τραγωδία στο Μάτιαφού τότε υπήρχε μόνο το θέμα της Μακεδονίας, η ουσιαστική αφετηρία του. Έκτοτε πολύ φοβάμαι ότι, ο κίνδυνος έχει εξελιχθεί πια σε βεβαιότητα – κρίνοντας από το ότι, η αρχική απογοήτευση των Ελλήνων μετά τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας το καλοκαίρι του 2015, έχει μετατραπεί σε οργή από την απαράδεκτη αυθαιρεσία του Σκοπιανού και σήμερα σε μίσος.
Ένα μίσος που τροφοδοτείται από τα αντίπαλα ΜΜΕ, μέσα από μάχες που διεξάγονται χωρίς ντροπή επάνω από τα απανθρακωμένα πτώματα των θυμάτων στο Μάτι – με τη χρησιμοποίηση των συγγενών και φίλων τους, καθώς επίσης όλων των Ελλήνων που είναι εύλογα συντετριμμένοι από το ανείπωτο δράμα. Από τη μία πλευρά η οργισμένη επιστολή φίλης μίας οικογένειας που έσβησε στο Μάτι (πηγή) και η οποία χαρακτηρίζει ως άσπονδο εχθρό της τον πρωθυπουργό, ζητώντας όμως παραδόξως εκλογές (!), ενώ από την άλλη το άρθρο ενός δημοσιογράφου που την αμφισβητεί και που επιτίθεται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (πηγή), συνιστούν μία ζοφερή εικόνα, από την οποία μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει το μέλλον – ενώ οι τεκμηριωμένες διαπιστώσεις ενός τρίτου στην αρχή του κειμένου, ολοκληρώνουν το θλιβερό σκηνικό.
Έτσι οι δικές μου απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες η τραγωδία οφειλόταν στο συνδυασμό της απίστευτης πολιτικής ανικανότητας και των κοινωνικών αυθαιρεσιών (=μέτρα προστασίας που δεν εφαρμόζονται, αυθαίρετα που έχουν πλημμυρίσει τα δάση, κλείσιμο των ρεμάτων ή δόμηση που δυσκολεύει τη μετακίνηση και εμποδίζει την πρόσβαση στη θάλασσα σε πολλές περιοχές), με την κατάρρευση των υποδομών και του ανθρώπινου δυναμικού που έχει προκληθεί από τα μνημόνια (πηγή), δεν έχουν πια ιδιαίτερο νόημα – αφού το ένα κόμμα κατηγορεί πλέον το άλλο, χωρίς να δίνεται καμία σημασία στα συμφέροντα της πατρίδας μας, αλλά στο μεταξύ τους εμφύλιο πόλεμο.
Λογικά πάντως συμπεραίνεται ότι, ο κομματικός πόλεμος θα εξελιχθεί σταδιακά σε έναν εμφύλιο εντός της κοινωνίας – από τον οποίο σίγουρα δεν θα βγει κερδισμένος κανένας Έλληνας. Εάν δε ακολουθούσε η παραίτηση της κυβέρνησης και η διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεν θα άλλαζε τίποτα στο πολεμικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί – η διατήρηση του οποίου, πόσο μάλλον η κλιμάκωση του, θα καταστήσει την Ελλάδα εκτός από χρεοκοπημένη μία ακυβέρνητη χώρα, η οποία δεν θα έχει κανένα μέλλον και καμία προοπτική. Υπερβολικοί οι φόβοι και οι διαπιστώσεις μου; Εύχομαι, αλλά εκεί οδηγείται η πατρίδα μας, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία.

Η έλλειψη αίσθησης του κινδύνου της ελληνικής κοινωνίας (και η συνακόλουθη "μη έγκαιρη αντίδραση") ευθύνεται για όλα τα δεινά της δημόσιας και εθνικής ασφάλειας...γι' αυτά που ήρθαν και για τα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ που έρχονται...


γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Το πρόβλημα δεν ξέρεις αν πρέπει να το αποκαλέσεις επίκτητο ή εγγενές - οι καιροί των παχέων αγελάδων ιστορικά γεννούσαν δυστυχώς κι αυτό το δαίμονα του λαού μας...
πχ μια τέτοια κατάσταση της Ελληνιστικής περιόδου εκμεταλλεύθηκαν οι Ρωμαίοι και κατέκτησαν την Ελλάδα.... 
....εντοπίζεται δε σε μια πολύ βασική «παθογένεια» της ελληνικής κοινωνίας που κατά καιρούς συνέβαλλε σε σοβαρές ιστορικές καταστροφές που υπέστη αυτός ο λαός κι αυτό το έθνος...ένα πρόβλημα που έρχεται και παρέρχεται...άλλοτε πιο εύκολα και άλλοτε πιο δύσκολα...

Την έλλειψη αίσθησης του κινδύνου...

Αυτό το «καρκίνωμα» βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα ζητήματα δημόσιας και εθνικής ασφάλειας...

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί όχι μόνον αφρούρητη η ελληνική κοινωνία απέναντι στην εισαγόμενη – και δη ΩΜΗ – εγκληματικότητα αλλά και γιατί παρ' όλες τις βαρύτατες συνέπειες αυτή εξακολουθεί να τις υπομένει στωϊκά χωρίς ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ατομικής και κοινωνικής ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ απέναντι στις εγκληματικές επιθέσεις»...

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί αφρούρητη η ελληνική επικράτεια στην μαζική εισβολή – και δη ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ/κατακτητικών – λαθρομεταναστευτικών κυμάτων» αλλά και γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ ΟΥΤΕ με ισχυρές μαζικές "συλλογικές ενεργές δυναμικές πρωτοβουλίες" Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί να εκδηλώνεται ανενόχλητη και ατιμώρητη η διαφθορά» σε όλες τις δημόσιες πράξεις (οικονομία, πολιτική, δικαιοσύνη,παιδεία, άμυνα, ασφάλεια, κλπ).

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί ανενόχλητη η Τουρκία» (πρωτίστως) να παρενοχλεί στρατιωτικά την Ελλάδα χωρίς τις ανάλογες ελληνικές στρατιωτικές αποτρεπτικές/ενεργές «ανταποδόσεις»...

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχουν αφεθεί ένοπλες δυνάμεις και δυνάμεις ασφαλείας στο έλεος του Θεού, χωρίς την απαραίτητη ενίσχυση τόσο σε υλικοτεχνικά μέσα όσο και σε έμψυχο δυναμικό»...

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί κάποιος πάει και χτίζει το σπίτι του μέσα σε μια μπαρουταποθήκη που λέγεται πευκοδάσος»...χωρίς να συνειδητοποιεί πρώτον πως είναι απλά θέμα χρόνου να "καεί" και δεύτερον, πως ότι και να λένε οι "ειδικοί", μέσα σε ένα τέτοιο «ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ περιβάλλον» ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ...τουτέστιν, με το ρετσίνι δεν παίζουν...είναι σαν να ρέει βενζίνη στις φλέβες των δέντρων...μ' άλλα λόγια, το θερμικό κύμα ενός τέτοιου φλεγόμενου δάσους θα σε κάψει από μεγάλη απόσταση πριν καν σε αγγίξουν οι φλόγες...σκέψου μόνον, πως στον 2ο παγκ. πόλεμο μετά την ιαπωνική υποχώρηση το 50% των καυσίμων του ιαπωνικού στρατού παράγονταν από τα πεύκα...καταλαβαίνεις τώρα για τι ύψος ενεργειακής/θερμικής ισχύος μιλάμε; κι εσύ πας και χτίζεις το σπίτι σου μέσα σ' αυτή την μπαρουταποθήκη;

Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί ενώ είναι γνωστό το ότι θα αντιμετωπίζουμε διαρκώς ισχυρές και επαναλαμβανόμενες ορεινές, δασικές πυρκαγιές, αρνούμαστε σαν Πολιτεία να ενισχύσουμε δραστικά τα εναέρια μέσα κατάσβεσης»...

Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι απλό...

Ο πολίτης (και κατ’ επέκταση η κοινωνία) προσδοκά και επιθυμεί την «βόλεψή» του...

Το να υποχρεωθεί να ζει με την «αίσθηση του κινδύνου» είναι μια «φορτική κατάσταση»...που «επιφέρει ευθύνες»...

Το να «εκπαιδευτείς να ζεις» με «ενεργή και οξυμένη την αίσθηση του κινδύνου» σημαίνει να μάθεις να ζεις σε «εγρήγορση» και «διαρκή προετοιμασία άμεσης ανταπόκρισης» στο «τυχαίο που θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλειά σου»...

Κι αυτό σημαίνει «ξεβόλεμα» και «ευθύνες»...

Και όλοι θέλουν να ζουν χωρίς τέτοιες έγνοιες μεταφέροντας ασυναίσθητα αυτή την «ευθύνη» στο «ευρύτερο κράτος» και τους «επαγγελματίες του»...

Δημόσιο χρέος: Ρεκόρ όλων των εποχών - Αυξήθηκε στα 338 δισ. ευρώ! - Που πάμε;

Δημόσιο χρέος: Ρεκόρ όλων των εποχών - Αυξήθηκε στα 338 δισ. ευρώ! - Που πάμε;
Θα μας τρελάνουν: Μετά από τρία Μνημόνια και ένα «κούρεμα» ομολόγων το 2012 (το περιβόητο PSI) που διέλυσε τα ταμεία έχουμε σαν αποτέλεσμα ένα χρέος πολύ μεγαλύτερο από ότι είχαμε το 2009;
Το χρέος στις 31.03.2010 είχε φθάσει στα 315 δισεκατομμύρια Ευρώ και τώρα μετά από τόσα χρόνια θυσιών και καταστορφών με θύματα τους Έλληνες το χρέος έχει φτάσει τα 322,5 δισ. ευρώ!
Και αυτό χαρακτηρίζεται επιτυχία;


Κι όμως με περίσσειο θράσος στις 21 Αυγούστου κυβέρνηση και δανειστές θα μας πουν για «έξοδο» από το Μνημόνιο, «αλλαγή σελίδας» και άλλα ωραία...

Βγάλτε το σκασμό


Από το κυβερνητικό επιτελείο εξέρχεται μπόχα νεκροζώντανων οργανισμών. Οι μισοί έχουν λουφάξει. Τι να πουν και τι να υποστηρίξουν; Την γενοκτονία απανθρακώσεως; Οι άλλοι μισοί βγαίνουν, μιλάνε και από τα στόματά τους εξέρχονται βατράχια με την συνοδεία πτωμαίνης από καμένα, καρβουνιασμένα κρανία και από τις στάχτες αποσαθρωμένων μυαλών.

Καρβουνιασμένη η συνείδησή τους.
Καρβουνιασμένη η ευθύνη τους.
Καρβουνιασμένος ο στοιχειώδης σεβασμός τους προς τη μνήμη των νεκρών.
Καρβουνιασμένο κάθε ίχνος ευαισθησίας προς την κοινωνία.
Καρβουνιασμένη η αλληλεγγύη προς τους απροστάτευτους, τους ανήμπορους και τα μικρά παιδιά.
Καρβουνιασμένη η επαγγελματική τους επάρκεια.
Καρβουνιασμένος ο σχεδιασμός τους.
Καρβουνιασμένο το IQ τους.

Απροσμέτρητος κυνισμός. Απύθμενη αναλγησία. Ασυγκράτητη καρεκλομανία. Μεγιστοτεράστιο θράσος. Αχόρταγο μίσος προς την κοινωνία.

Κοντά σε όλα αυτά διατυπώνεται δημοσίως μια άνευ προηγουμένου μπουρδολογία. Πράγμα που φανερώνει, όπως η περίπτωση του κυρ Νίκου Τόσκα, πως το μοναδικό επαγγελματικό διαβατήριο που τους παρέχει η ανικανότητά τους είναι εκείνο του μαθητευόμενου κλητήρα.

Στο μνημειώδες παραλήρημα του έφτασε στο σημείο να εκστομίσει μια φράση που μόνο ως ανέκδοτο με πρωταγωνίστριες ξανθές καλλίγραμμες και ανεγκέφαλες υπάρξεις μπορεί κάποιος να το ακούσει και να το απολαύσει.

Είπε δηλαδή ότι στο σχεδιασμό προστασίας δεν έχει ληθεί υπόψη η άναρχη και αυθαίρετη δόμηση των πληγέντων περιοχών.
Δηλαδή κυρ Νίκο μου και κυρ Τόσκα μου ποια ακριβώς περιοχή έχει λάβει στα σοβαρά ο σχεδιασμός προστασίας; Το Μανχάταν; Την Place Vandome των Παρισίων; Μπας και έχει σχεδιαστεί για τις ανάγκες της Ζυρίχης και των Βρυξελλών;

Είναι σαν κάποιος εργολάβος με τον αρχιτέκτονα και τον μηχανικό του, να πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι στην άμμο χωρίς να υπολογίσει στον σχεδιασμό του το σαθρό έδαφος και το υπέδαφος της συγκεκριμένης περιοχής.
Δηλαδή ο κυρ Νίκος τα 'χει χαμένα, έχει ξεφύγει, είναι απογειωμένος, ίπταται μεταξύ πλήρους ανοησίας και ολοσχερούς αφασίας, Όχι προστασία, ούτε το παλτό μου να το περάσει απέναντι δεν θα του εμπιστεύομουν.

Από κοντά και ο Πανοκαμμένος που έχει υποβιβάσει τον ρόλο του υπουργού Εθνικής Άμυνας στο επίπεδο χασαποταβερνιάρη ορεινού χωρίου. Που λόγω ακατάσχετης κοιλιοδουλείας έχει μπερδέψει τις καμένες σάρκες μωρών με τις οσμές από ξύγκια γουρουνόπουλων που ξεροψήνονται στην υπαίθρια θράκα του ταβερνείου του.

Από κοντά και ο γραφικός Κώστας Ζουράρις που διαρκώς εκλαμβάνει τις εγκεφαλικές του πιρουέτες ως πρωτότυπες και μοναδικές και που ταυτόχρονα μπερδεύει την γνώση με τις πορδές.

Από το στόμα αυτής της ζωντανής και άκρως επικίνδυνης γραφικότητας που διακατέχεται από την αυταπάτη ότι εκείνος είναι ο εκλεκτός και οι άλλοι, οι πληβείοι, είναι αγράμματοι, άσχετοι και απολίτιστοι, εξήλθε η πρωτοφανής Ύβρις, ότι ο λαός είναι και αυτός πολιτειακός παράγων.

Δηλαδή και σύμφωνα με την «λογική» του Κωσταζουράρι, τα μωρά, τα μικρά παιδιά, οι επισκέπτες, οι τυχαίοι τουρίστες όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την χαώδη ρυμοτομία και την πρωτοφανή οικιστική αυθαιρεσία.

Κύριε Αλέξη Τσίπρα. Καλά το αλαλούμ. Καλά η δολοφονική ολιγωρία. Καλά που μέχρι στιγμής δεν έχει παρατηθεί κανείς. Καλά όλα αυτά τα εγκληματικά. Επιτέλους βουλώστε τους το στόμα. Βγάλτε το σκασμό ρεεεεεε!

Εκτός κι αν από βίτσιο ρυπολαγνείας και από μανία νεκρολαγνείας ονειρεύεστε ως μεταμοντέρνος Νέρων την πυρπόληση της Αθήνας! 

Δημήτρης Δανίκας 
Πρώτο Θέμα


kostasxan

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΕΒΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Οταν μια κοινωνία ανέχεται την ύβρη χωρίς να αντιδρά, το ιστορικό και βιολογικό τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο
Εικόνα: Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος ΚεφαλάςΑπό τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Το τεράστιο πλήθος είχε παγιδευτεί μεταξύ του τείχους της φωτιάς και των κτηρίων, εγκλωβίζοντας τις χιλιάδες των προσφύγων σε ένα στενό διάδρομο ενός μιλίου δεξιά και αριστερά της προκυμαίας, στα άκρα του οποίου οι στρατιώτες του Κεμάλ έσπρωχναν με τις ξιφολόγχες το πλήθος των αλλοφρόνων προσφύγων είτε προς το μέρος της φωτιάς, για να καούν, είτε προς τη θάλασσα, για να πνιγούν. 
Σχεδόν όλοι ήσαν γυναίκες και παιδιά που πέθαιναν σε ένα χάος καπνού, φωτιάς, θερμότητας, ικεσιών, αλαλαγμών, επικλήσεων, ματιών πεταγμένων από τις κόγχες, μαυρίλας και θανάτου. Οι πόρτες των σπιτιών της Μεγάλης Λεωφόρου ήσαν ανοικτές και σπασμένες, η μία μετά την άλλη, και παντού έξω και μέσα στα σπίτια υπήρχε αίμα. 

Τα καταστήματα παρουσίαζαν την ίδια εικόνα. Ολόγυρα υπήρχε η λεηλασία, ο θάνατος και το αίμα. Τούρκοι στρατιώτες διάλεγαν τους άντρες από την ανθρώπινη μάζα για να τους εκτελέσουν». Ετσι σκιαγραφήθηκε ο «συνωστισμός» στη Σμύρνη μέσα από τα αρχεία του υπουργείου των Εξωτερικών των ΗΠΑ (Lou Ureneck «Σμύρνη Σεπτέμβριος 1922»). 
Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία μεταξύ της σφαγής στη Σμύρνη και της καταστροφής που έπληξε το Μάτι Αττικής. Και στις δύο περιπτώσεις άνθρωποι παγιδεύτηκαν μεταξύ φωτιάς και νερού και πέθαναν μαρτυρικά, ως αποτέλεσμα της διαχειριστικής ανικανότητας των πολιτικών ηγεσιών. 

Στην πρώτη περίπτωση ο Βενιζέλος απεφάσισε εν ριπή οφθαλμού τη στρατιωτική επιχείρηση στη Μικρά Ασία, χωρίς κανένας πολιτικός να έχει επεξεργασθεί σχέδιο διαχείρισης της αποτυχίας. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τότε και σήμερα δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει και στο μέλλον σοβαρό επιχειρησιακό σχέδιο διαχείρισης, πρόβλεψης ή αποτροπής καταστροφών στην Ελλάδα.
Στην περίπτωση των δασών και παρά τα αντιθέτως λεχθέντα, η επιταχυνόμενη καταστροφή τους είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, επειδή η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πραγματοποιήθηκε μέσω της οικοδόμησης των καμένων εκτάσεων υποβοηθούμενης με την κατάλληλη νομοθεσία, την κατάργηση της Δασικής Υπηρεσίας και την πολιτική ενθάρρυνση κάθε είδους εγκληματικών πράξεων. Βασιζόμενος σε αυτό το νομικό οπλοστάσιο δήμαρχος της περιοχής ζήτησε να μην κηρυχτούν αναδασωτέες οι καμένες εκτάσεις, ώστε πιθανόν να διατεθούν στους «κατάλληλους» για περαιτέρω «ανάπτυξη».

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο επόμενος υποψήφιος χώρος καταστροφής είναι ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας. Εδώ λίγες ημέρες μετά τη μεγάλη καταστροφή ο επισκέπτης θα διαπιστώσει ότι τα καλώδια της ΔΕΗ εξακολουθούν να καλύπτονται από τα κλαδιά των δένδρων, χωρίς ουδείς, συμπεριλαμβανομένης και της εταιρίας, να κινητοποιηθεί ώστε να αποτρέψουν τη «μητέρα της μεγάλης καταστροφής», που νομοτελειακά έρχεται. Τα μαντεμένια βαριά καπάκια από τα φρεάτια παροχής ύδατος είναι λεηλατημένα από τις ομάδες των «ευπαθών». Πουθενά δεν υπάρχουν περιπολίες, ασφάλεια, επιτήρηση, έλεγχος των εισερχομένων, πυροσβεστικά οχήματα, επαγρύπνηση.

Σήμερα καθείς μπορεί να εισέλθει ανενόχλητος στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας για να εξασκήσει το «δημοκρατικό δικαίωμα» της λαθροϋλοτομίας, καθώς και το δικαίωμα του κυνηγιού των ελαφιών με… καλάσνικοφ. Μέχρι και hot spot έχουν εγκαταστήσει στη Μαλακάσα οι «προοδευτικές και δημοκρατικές» δυνάμεις, ακριβώς στα όρια του εθνικού δρυμού, ενώ η προγραμματιζόμενη εγκατάσταση ενός άλλου, στο παλιό στρατόπεδο της Αεροπορίας στην Πάρνηθα, ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω της κινητοποίησης των κατοίκων των γύρω περιοχών.

Εδώ λοιπόν τίθεται επιτακτικά το εύλογο ερώτημα κατά πόσον το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο δαπανά οικονομικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για να μας πείσει ότι ο θάνατος είναι «συνωστισμός», είναι σε θέση να κατανοήσει τις συνέπειες των πράξεών του.
Επίσης, επειδή η στάση κάθε πολίτη στα εθνικά θέματα προεικάζει και τον βαθμό ευθύνης και ευαισθησίας του απέναντι στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, τα λεχθέντα στη συνέντευξη στο BBC από πολιτικό υπεύθυνο καθώς και η φυσική απουσία του δημάρχου της περιοχής δεν αποτέλεσαν έκπληξη. 
Ουσιαστικά όλο το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων ημερών, συμπεριλαμβανομένων και των αμετροεπών δηλώσεων περί «ιδίας ευθύνης» των νεκρών συμπολιτών μας στον θάνατό τους, ανέδειξε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, που δεν διστάζει να προβεί ακόμα και σε πράξεις ύβρεως προς τη μεταφυσική οντολογία του θανάτου. Δυστυχώς, όμως, όταν μια κοινωνία ανέχεται την ασέβεια και την ύβρη χωρίς να αντιδρά, το βιολογικό και ιστορικό τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα

                             

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Πλήθος κόσμου στο Σύνταγμα για τους νεκρούς στο Μάτι -φωτό


Σιωπηλή συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους νεκρούς από την φονική πυρκαγιά πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή στο Σύνταγμα.

Εκατοντάδες άνθρωποι με κεριά και λουλούδια στα χέρια έφτασαν μπροστά από την Βουλή θέλοντας να τιμήσουν τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν στο Μάτι.



Οι συγκεντρωθέντες στάθηκαν γύρω από ένα κύκλο που είχε φτιαχτεί από κεριά και έγραφε την ημερομηνία που ξέσπασε η φονική πυρκαγιά (23-7).

Το κάλεσμα έκανε μέσω social media ο 39χρονος μπασκετμπολίστας Γιάννης Γκαγκαλούδης ο οποίος ζήτησε από τον κόσμο να δώσει το παρών.



«Ως άνθρωπος του αθλητισμού τα τελευταία 25 χρόνια και επειδή πραγματικά δεν αντέχω άλλο θέλω να διοργανώσω από μόνος μου το εξής… Μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας με κεράκια να φωτίσουμε τον ουρανό και τις ψυχές των συνανθρώπων μας που χάθηκαν τόσο άδοξα… Να κάτσουμε απλά σιωπηλά…», έιχε γράψει. πηγη

«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;! - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος



«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;!

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων ο Θεός;
Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:
- Πού είναι; Να ‘τος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».
Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26,
Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006
«Νομίζετε, ότι εκείνοι οι δεκαοχτώ, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ και τους σκότωσε, ήταν οι χειρότεροι από όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Σας διαβεβαιώνω πως όχι, αν όμως δεν μετανοήσετε, όλοι θα χαθείτε κατά τον ίδιο τρόπο...» (δηλαδή αιφνίδια) (Λουκ. 13, 4-5).
Επεξηγεί ο Χριστός ένα απρόοπτο φυσικό φαινόμενο (έπεσε ένας πύργος και σκότωσε ανθρώπους) και διευκρινίζει ότι αυτή η συμφορά που τους βρήκε δεν είχε το νόημα της τιμωρίας του Θεού, επειδή ήταν αμαρτωλοί ούτε λόγω της κακίας τους, αλλά τους υπενθυμίζει ότι υπάρχουν πράγματα πέρα και έξω από το βεληνεκές του ανθρώπινου μυαλού, για τα οποία καλό είναι να σιωπούν, ενώ ταυτόχρονα τους παροτρύνει να νοιάζονται για την βαθύτερη, προσωπική του ο καθένας διάθεση και ποιότητα (τη μετάνοια).
"Θυμώνει" ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Τον ρωτά: «Τί οὖν; Ἵνα γένωμαι ἐγώ βελτίων ἐκεῖνος κολάζεται;» «Τι δηλαδή; Για να γίνω εγώ καλύτερος τιμωρείται εκείνος;» Και απαντά: «Όχι βέβαια! Αλλά για τα δικά του, του Θεού, (αόρατα στα μάτια μας) δεδομένα».
Το κεφάλαιο 13 στο Ευαγγέλιο του Λουκά, που αρχίζει με τη σφαγή των Γαλιλαίων την ώρα της θυσίας και τον θάνατο των δεκαοχτώ από την πτώση του πύργου, συνεχίζει με την παραβολή της άκαρπης συκιάς. Ακολουθεί η θεραπεία της συγκύπτουσας, οι παραβολές του σπόρου του σιναπιού και του προζυμιού, και τέλος η διδασκαλία για την στενή πύλη!
Η συκιά της παραβολής παρουσιάζει μια όμορφη εικόνα: φύλλα χωρίς καρπούς. Είναι ένα δέντρο που άδικα πιάνει τον τόπο! Παίρνει, λοιπόν, παράταση... για καρποφορία! (Εμείς όμως αρκούμαστε στην εικόνα... στα φύλλα!).
Η υπομονή που καλλιεργήθηκε στη διάρκεια μιας δεκαοκτάχρονης αναμονής δίνει τη δυνατότητα σωστών αξιολογήσεων και τοποθετήσεων. (Εμείς όμως θέλουμε να τα ξέρουμε όλα και τώρα!).
Ένας ελάχιστος σε μέγεθος σπόρος έχει τον δυναμισμό να γίνει «ενεργείᾳ» ένα δέντρο μεγάλο, "αναπαυτικό" για πολλούς, όταν τον αφήσουμε ν’ αναπτυχθεί και του εξασφαλίσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. (Εμείς όμως νομίζουμε ότι όλα "αγοράζονται" έτοιμα!).
Και το "προζύμι" μπορεί και αλλάζει τα δεδομένα των συνθηκών. Το αλεύρι, που στην ακατέργαστη μορφή του δεν τρώγεται, γίνεται ψωμί που στηρίζει και συνεχίζει την ζωή! (Εμείς όμως όντας ανόητοι... «ακυρώνουμε και αχρηστεύουμε το προζύμι» και τελειώνουν όλα εκεί).
Όλα τα παραπάνω επισημαίνουν κάποιον κόπο που "απαιτείται" για να μπορέσουμε να "μπούμε" από την στενή πύλη στην Βασιλεία του Θεού! Θέλει μάζεμα το μυαλό μας, για να δεχθεί ταπεινά ότι δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι... παντογνώστης (!), ούτε να ελέγχει και να εγκρίνει τα πάντα! Χρειάζεται απλότητα (όχι απλοϊκότητα) ταπείνωσης για να δεχθεί κανείς αυτό που γράφει ο Χαίλντερλιν, ότι: «Ο Θεός φτιάχνει τον κόσμο, όπως η θάλασσα την στεριά: Με το να αποτραβιέται (αποσύρεται)».
Είναι φυσικό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον πόνο, στο κακό και στην δυστυχία, όπως και τώρα με τις φωτιές της Αττικής, δεν θα παύει να μας ταράζει το δίλημμα: Ή ο Θεός είναι παντοδύναμος, αλλά δεν μας αγαπάει· ή μας αγαπάει, αλλά δεν είναι παντοδύναμος. Αν ο Θεός υπάρχει και είναι αγάπη, όπως λένε οι χριστιανοί, γιατί να υπάρχει το κακό και ο πόνος; Είναι ένας Θεός που θέλει το κακό μας;
Όλοι ήρθαμε κάποτε αντιμέτωποι με την δυστυχία ή την συμφορά, με την μία ή την άλλη από τις τόσες μορφές της! Την αρρώστια, την οδύνη, τον θάνατο! Συμφορές δικές μας ή αγαπημένων μας προσώπων. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε την απίστευτη ικανότητα του ανθρώπου να κάνει κακό και να προκαλεί πόνο στον αδερφό του. Από τον Κάιν που σκότωσε τον Άβελ, μέχρι την Ρουάντα, τους πολέμους όπου γης, και τις φυσικές καταστροφές, σαν το τσουνάμι παλαιότερα ή τις φωτιές τώρα στην Αττική. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε θέσει στον εαυτό μας το ερώτημα: «Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει να συμβεί το ένα ή το άλλο;».
Εμείς οι χριστιανοί σφάλαμε, δίνοντας μια εικόνα του Θεού, που στηρίζεται στην παντοδυναμία Του. Ο Θεός κρατιέται σε απόσταση, δεν είναι όμως απών, αλλά η προσεκτική και αγαπητική παρουσία Του γίνεται διακριτικά. Η απόσταση Του δεν είναι δήλωση αδυναμίας, ούτε σημάδι αδιαφορίας, αλλά ένδειξη αγάπης.
Ωστόσο μπροστά στην ευγενική σιωπή του Θεού και στην απόστασή Του λόγω σεβασμού της ελευθερίας μας, η ανυπομονησία του ανθρώπου εκδηλώνεται με τρόπο φυσικό. Η προσευχή ως ικεσία μέσα στην Αγία Γραφή έχει ξεχωριστή θέση. Οι Ψαλμοί και τα βιβλία των Προφητών είναι γεμάτα από αιτήματα για παρέμβαση του Θεού. Φωνάζουν διαρκώς να σταματήσει επιτέλους ο Θεός να κρύβει την δύναμή Του.
Ο Χριστός εγκαταλείπει κάθε ισχύ και συντάσσεται στο πλευρό μας. Στην αρχή των Ευαγγελίων, οι αφηγήσεις για τους πειρασμούς στην έρημο λένε ότι ο Χριστός αρνείται κάθε κοσμική δύναμη και εξουσία. Στο τέλος του Ευαγγελίου, ο Χριστός εισέρχεται στο πάθος, βιώνει την ανθρώπινη κατάσταση σε όλη της την τραγωδία. Συντάσσεται με το μέρος μας, μαζί μας στη δυστυχία, στον πόνο και στο θάνατο. Τα αναλαμβάνει, δεν τα ερμηνεύει! Εκείνος ξέρει το γιατί. Αλλά τα Ευαγγέλια δεν σταματούν στον Σταυρό. Ο θάνατος του Χριστού είναι πέρασμα προς τη ζωή. Ο παραμερισμός της θεϊκής του παντοδυναμίας γίνεται το πέρασμα μέσα από την ανθρώπινη αδυναμία, και οδηγεί στην "Ισχύ" της Αναστάσεως. Έτσι ο Χριστός στέκεται στο πλάι μας, ενάντια στην δυστυχία και στον θάνατο.
Να όμως που έρχονται οι περιστάσεις να μας πείσουν ότι η δυστυχία είναι ο κανόνας στη ζωή και οι στιγμές της ευτυχίας η εξαίρεση. Ας μη βιαστούμε. Ας προτιμήσουμε την σιωπή. Ας σκεφτούμε την Παναγία κάτω από το Σταυρό σιωπηλή. Κανένας δεν την φαντάζεται να λέει στο γιο της λόγια παρηγοριάς. Απλώς σιωπά και ακούει αυτόν που είναι Σταυρωμένος να φωνάζει: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Ίσως και αυτή να έλεγε μέσα της τα ίδια λόγια!!
Ο Θεός είναι και παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο. Οι χριστιανοί δεν αμφιβάλλουν για την παντοδυναμία Του γιατί πιστεύουν, όχι στο τι μπορεί να κάνει, αλλά στην δύναμη της Αναστάσεώς Του, και αυτό είναι το κέντρο της πίστεως. Ούτε πάλι αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού, γιατί η χριστιανική πίστη είναι εμπιστοσύνη σε έναν προσωπικό Θεό, που νοιάζεται για τα πλάσματα Του. Ο τρόπος που νοιάζεται για τα πλάσματα Του, αυτό είναι το ασαφές και άγνωστο στο δικό μας μυαλό. Το πώς νοιάζεται! Ο τρόπος! Ο τρόπος μάς είναι δύσκολα αποδεκτός, γιατί είναι ακατανόητος και άγνωστος. Οι χριστιανοί το ξέρουν και το πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μια "πλήρης" και απόλυτη διαφάνεια στις ενέργειες και στον τρόπο του Θεού. Ο Θεός και «βλεπόμενος παραμένει μυστήριο» που όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να το καταλάβουμε.
Ο Θεός δεν είναι ένας μάγος. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν. Η δύναμη του Θεού υπάρχει μέσα μας, για να υπομείνουμε το κακό, είτε είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό είτε όχι.
Την τελευταία λέξη δεν θα την πει το κακό, αλλά η δύναμη του Χριστού, που υπάρχει μέσα μας, και με την Ανάσταση Του νικάει το κακό. Αν ο Θεός ενεργούσε με τρόπο μαγικό (ρυθμίζω τα πάντα χωρίς εσένα και την ελευθερία σου) θα σήμαινε ότι δεν είμαστε τίποτα γι’ Αυτόν.
Παρόλα αυτά ισχύει αυτό που απαντάει η μεγάλη δημοσιογράφος Mireille Dumas όταν την ρωτούν:
- Ας φανταστούμε ότι, μια μέρα, έχετε απέναντι στο μικρόφωνο και στην κάμερά σας τον Θεό ως πρόσωπο. Ποια ερώτηση θα Του κάνατε;
- Καταρχάς θα Τον ρωτούσα, γιατί άργησε τόσο να απαντήσει στην επείγουσα πρόσκλησή μου! Ας σοβαρευτούμε όμως. Νομίζω πως θα είχα μόνο μία ερώτηση να Του κάνω: Γιατί τόσος πόνος;
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Πηγή: enoriako.info

Ακόμη κι ένας άγιος ΔΕΝ μπορεί ν' αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν για να μας επισκεφθεί η θλίψη.


Ακόμη κι ένας άγιος ΔΕΝ μπορεί ν' αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν,
 για να μας επισκεφθεί η θλίψη...

[...] Tα ιερά κείμενα μάς διδάσκουν πως όλοι οι άγιοι του Θεού χωρίς καμιά εξαίρεση, τελείωσαν το επίγειο ταξίδι τους βαδίζοντας "την στενή και τεθλιμμένη οδό" .
Η ζωή τους ήταν γεμάτη θλίψεις και στερήσεις (βλ. Εβρ.ιβ΄).

Αυτή ήταν η άποψη των αληθινών φίλων του Θεού για τις θλίψεις. Αυτή η στάση τους για τις θλίψεις που τους τύχαιναν τους έκανε να συμπεριφέρονται με μεγάλη σοφία και αυταπάρνηση. 

Τις θλίψεις που τους έβρισκαν, ό,τι λογιών και αν ήσαν, τις δέχονταν σαν κάτι που τους άξιζε, που τους έπρεπε. (βλ. Αγίου Μάρκου του Ασκητού, 226 κεφάλαια Περί των οιομένων εξ έργων νόμου δικαιούσθαι, κεφ. 6).

Πίστευαν μ' όλη τους την ψυχή πως άν δεν το επέτρεπε ο Θεός, αν δεν ήταν απαραίτητο δηλαδή για τις πνευματικές ανάγκες τους, δεν θα τους έβρισκε η θλίψη.

Το πρώτο που έκαναν με το που τους έβρισκε κάποια στενοχώρια,
ήταν να ομολογήσουν ότι την άξιζαν. 

Έψαχναν και πάντα έβρισκαν μέσα τους την αιτία της θλίψης.

Μόνο αν παρατηρούσαν πως η θλίψη τους στεκόταν εμπόδιο να ευαρεστήσουν στο Θεό, μόνο τότε παρακαλούσαν με την προσευχή τους τον Κύριο να τους απαλλάξει από αυτήν.

Και την εκπλήρωση ή μη εκπλήρωση του αιτήματός τους την άφηναν στο θέλημα του Θεού. Ποτέ δεν λογάριαζαν σωστή τη δική τους γνώμη για τον πνευματικό σκοπό της θλίψης.

Η κρίση του ανθρώπου ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστή. Γιατί ακόμη και ενός αγίου ανθρώπου η κρίση είναι περιορισμένη.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν για να μας επισκεφθεί η θλίψη όπως τ' αντιλαμβάνεται το μάτι του Θεού που τα βλέπει όλα...

Ο Θεός επιτρέπει να δοκιμάσουν τις θλίψεις ακόμα και οι δούλοι Του, οι εκλεκτοί Του.

Ο απόστολος Παύλος παρακάλεσε "τρις" τον Κύριο για να απομακρύνει τον πειρασμό που τον βρήκε, τον "άγγελον σατάν", που τον εμπόδιζε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.  

Κι ο Παύλος δεν εισακούστηκε. Η κρίση του Θεού εκείνη τη στιγμή ήταν διάφορη από την κρίση του θεοπνεύστου αποστόλου (βλ. Β Κορινθ. 7-10) [...]

~ Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

(Από το βιβλίο "Προσευχή και Πλάνη", Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ,
 μετάφραση Πέτρου Μπότση, σελ.114-115)

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/2018/07/blog-post_78.html?spref=fb

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Τιμωρός ο Θεός;

Toυ Κώστα Νούση*

Με αφορμή τα γεγονότα των ημερών, κινήθηκε μέσα μας και έξω μας το προαιώνιο πρόβλημα της θεοδικίας. Πού είναι ο Θεός, αν υπάρχει; Γιατί επιτρέπει το κακό, εφόσον είναι παντοδύναμος και αγάπη; Είναι τιμωρός ο Θεός; Είναι μόνο αγάπη ή και δικαιοσύνη; Και αν είναι δίκαιος, για ποιον λόγο ευημερούν οι κακοί; Ερωτήματα εξάπαντος όχι πρωτόγνωρα ή άγνωστα στις συνειδήσεις του μετανεωτερικού ανθρώπου, που από τα γεννοφάσκια του γαλουχείται με τα ερωτήματα και τις παραδόσεις του αγνωστικισμού…
Εμείς καλούμαστε, φυσικά, να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα διλήμματα και τις απορίες τούτες με τον χριστιανικό τρόπο του σκέπτεσθαι και πιστεύειν. Ο χριστιανός δεν είναι ένα ον εκτός τόπου και χρόνου, παράλογο ή ευκολόπιστο, φανατικό ή δεισιδαίμον. Μιλάμε για τον αυθεντικό χριστιανό και όχι για την καρικατούρα του – βλ. ζηλωτή ή φονταμενταλιστή. Μέσα από το Ευαγγέλιο του Χριστού και την εκκλησιαστική – Πατερική παράδοση μπορούμε να δούμε καθαρά όλα τα θέματα, όπως και αυτό της «θεοδικίας».
Πρέπει καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι στην ουσία πρόκειται για το πρόβλημα της ανθρωποδικίας. Το ότι, για παράδειγμα, οι φωτιές της Αττικής είναι καρπός σχεδιασμένου εμπρησμού, άναρχης δόμησης και κρατικής υποκρισίας, ολιγωρίας ή αδυναμίας, για αυτά όλα φυσικότατα και δεν ευθύνεται ο Θεός, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο, υπάρχουν και φυσικά φαινόμενα, στην καταστροφή των οποίων δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει άμεση σχέση ο άνθρωπος, όπως π.χ. στους σεισμούς.
Ο προβληματισμός μας συνεχίζεται πάνω στο δεδομένο ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και παντοδύναμος. Μπορούμε, επομένως, να ισχυριστούμε ότι κάποιο κακό συμβαίνει χωρίς να το γνωρίζει και χωρίς, τουλάχιστον, να το ανέχεται ή να το επιτρέπει; Προφανώς όχι. Εδώ, λοιπόν, απομένει μονάχα η ερμηνεία της ανθρώπινης ελευθερίας, η οποία εισήγαγε και εισάγει αδιαλείπτως το κακό μέσα στην ιστορία. Και ποιος, τότε, ο ρόλος του Θεού; Ανασταλτικός και θεραπευτικός. «Κρατάει, θα λέγαμε, τα μπόσικα» ανάμεσα στον σεβασμό που δείχνει στην (χορηγούμενη από τον ίδιο) ανθρώπινη ελευθερία και στην προνοιακή του επέμβαση προς εξάλειψη του κακού, το οποίο υφίστανται πολλάκις και αθώα θύματα, παντελώς ανεύθυνα (βλ. παιδάκια).
Ο Μ. Βασίλειος στον λόγο του «ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός» αναλύει με έξοχο τρόπο το γεγονός ότι ο Θεός δεν φταίει επ’ ουδενί για τη γένεση και ύπαρξη του κακού. Μόνος αίτιος τα κτιστά όντα, κατά πρώτον και κυρίως ο διάβολος και δευτερογενώς ο άνθρωπος. Το κακό, σύμφωνα με την πατερική παράδοση, είναι ανυπόστατο. Παίρνει «υπόσταση» - ‘παρυπόστατον’ – από την κακή προαίρεση και την κτιστότητα των έλλογων όντων. Ο Θεός είναι φύσει Αγαθός και Αγάπη. Ό,τι έφτιαξε και ποιεί είναι «αγαθόν, καλόν λίαν». Καμιά «ουσιαστική» σχέση δεν έχει ο Θεός με το κακό (φυσικό και ηθικό) και με την αμαρτία. Εμείς ευθυνόμαστε για όλα, είτε αυτό είναι εμφανές είτε όχι.
Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία μας, αλλά όχι και χωρίς όρια. Επεμβαίνει και παρεμβαίνει. Ο τρόπος του όμως είναι μυστικός, δηλαδή μυστηριακός και ακατάληπτος για τα δικά μας δεδομένα. Αυτός είναι άκτιστος και τέλειος, ποιος μπορεί να κατανοήσει τα μυστήρια του Θεού, αν Εκείνος δεν τα αποκαλύψει; Επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου πάντοτε ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Οι μεγάλοι Άγιοι καταμαρτυρούν ότι ο Θεός «είναι από τη φύση του Έλεος» (άγιος Σιλουανός). Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος αναφέρει ότι ο Θεός είναι μάλλον ελεήμων παρά δίκαιος, συγκριτικά με τα λάθη και τα εγκλήματά μας. Και όταν «τιμωρεί», με πόση αγάπη παιδαγωγεί…
Ο όσιος Πορφύριος τόνιζε ότι Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, αλλά και δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να αφήσει «ατιμώρητο» τον άδικο και εγκληματία. Ούτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν σηκώνει κάτι τέτοιο… Ο ίδιος όσιος, ωστόσο, σε άλλη συνάφεια υπογράμμιζε ότι ο Θεός «δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του». Δεν πρόκειται, οπωσδήποτε, για αντιφάσεις. Ο Θεός είναι φύσει ελεήμων και φιλάνθρωπος, σε καμιά περίπτωση δεν είναι εμπαθής τιμωρός, δικαστής, δήμιος και σαδιστής. Ακόμη και η κόλαση είναι μια άλλη έκφραση της θείας αγάπης, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αναλύσουμε εδώ.
Και τι κάμει, λοιπόν, ο Θεός με το κακό που βλέπουμε να επιτρέπει, να «παραχωρεί» με πιο θεολογική ορολογία; Αν ο Θεός δεν παρενέβαινε, εξάπαντος δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στον κόσμο… Αλλά και όταν ακόμη «παραχωρεί» το κακό σύμφωνα με τις ανεξιχνίαστες βουλές Του, πάλι το θεραπεύει και στη ζωή αυτή σε ένα βαθμό (με την απόδοση της ανθρώπινης δικαιοσύνης για παράδειγμα), αλλά προπαντός στην απόδοση της θείας δικαιοσύνης μέσα στην υπέρλογη «αναψυχή» του άμεσου μεταθανάτιου Παραδείσου, κυριότατα δε στη μέλλουσα Βασιλεία Του, μετά την κοινή ανάσταση των κεκοιμημένων με τα νέα σώματά τους. Η νίκη επί του θανάτου από τον Χριστό είναι ήδη το κυριότερο και βασικότερο πλήγμα κατά του περιεκτικού και πολύμορφου κακού. Αλλά εδώ σίγουρα θα έχουμε ενστάσεις από όσους δεν (πολυ)πιστεύουν…
Ο λόγος της Εκκλησίας σήμερα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός. Οι εποχές άλλαξαν. Οι άνθρωποι είναι πιο αδύναμοι ψυχικά και ευαίσθητοι. Οι αδιάκριτες κορώνες της θεοδικίας – καρπός συνηθέστατα ψυχοπαθολογικών συμπλεγμάτων και ζηλωτισμού των φορέων τους – προκαλεί μάλλον το γενικότερο αίσθημα παρά οδηγεί σε μετάνοια και προβληματισμό. Η Εκκλησία είναι η μεγάλη μάνα και γιάτρισσα του κόσμου, που θάλπει και θεραπεύει τα πονεμένα παιδιά της, προσεύχεται για αυτά και τα οδηγεί σταυρικά στην ερχόμενη οσονούπω εσχατολογική Βασιλεία του Θεού, στην οποία προσδοκούμε εμείς οι χριστιανοί ότι θα θεραπευθεί και θα καταργηθεί το κακό ολοκληρωτικά, οριστικά και αμετάκλητα. Και μόνον τότε. Έως τότε έχουμε την προσευχή, την υπομονή, τη μετάνοια, το δάκρυ, την ελπίδα και την αγάπη…

Ο Κώστας Νούσης είναι φιλόλογος - θεολόγος, καθηγητής Β/θμιας Εκπαίδευσης.