Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Κορυφαία ανάλυση για Σαμαρά και Ντόρα!

Πηγή: www.olympia.gr

20120331-134920.jpg

Ο Σαμαράς διέγραψε την Ντόρα επειδή ψήφισε *ΝΑΙ* στο Μνημόνιο, ενώ η γραμμή του κόμματος ήταν *ΟΧΙ*.
Μετά διέγραψε 21 βουλευτές του επειδή ψήφισαν*ΟΧΙ*, ενώ η γραμμή της ΝΔ ήταν *ΝΑΙ*.
Στη συνέχεια κάποιοι απ τους διαγραφέντες είχαν επαφές με την Ντόρα για να ενταχθούν στον Δημοκρατική Συμμαχία, που έλεγε *ΝΑΙ* στο μνημόνιο, ενώ αυτοί είχαν διαγραφεί επειδή είπαν *ΟΧΙ*.
Η Ντόρα που συζητούσε το ενδεχόμενο ένταξης στο κόμμα της αυτών που ψήφισαν *ΟΧΙ*, ενώ η ίδια έλεγε *ΝΑΙ*, κατηγόρησε τον Σαμαρά για πολιτική σχιζοφρένεια επειδή (ο Σαμαράς) τώρα μαζεύει πίσω αυτούς που ψήφισαν *ΟΧΙ*, ενώ έπρεπε να ψηφίσουν *ΝΑΙ*.

Μπερδευτηκατε; Μα ήταν ξεκάθαρο!

PSI: Ρέκβιεμ για την Ελλάδα

Tής Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη,

Πρώην πρυτάνεως και καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, προέδρου του Ιδρύματος Δελιβάνη
(Επιλογή του Μίσα)

Προϊόν ενός αναίσχυντου εκβιασμού, που έγινε ωστόσο δεκτός με την, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, δουλικότητα της κυβέρνησής μας, το PSI – κοινώς κούρεμα – λειτούργησε ως «ταύρος σε υαλοπωλείο» καταπατώντας με ανείπωτη βαρβαρότητα κάθε ελπίδα ανόρθωσης της άμοιρης ελληνικής οικονομίας. Έτσι οι θετικές συνέπειες των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα εξοικονομήσουμε, σε ετήσια βάση, από τόκους του χρέους αναιρούνται δραματικά από τις βραχυχρόνιες, αλλά κυρίως μακροχρόνιες υποχρεώσεις που αναλάβαμε απέναντι στους δανειστές μας και που μας εξαφανίζουν, στην κυριολεξία, από προσώπου Γης.
Από το τέλος του 2010 είχα υποστηρίξει σε πολυάριθμα άρθρα μου το αυταπόδεικτο: ότι δηλαδή η αναδιάρθρωση – αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας ήταν η μοναδική οδός που θα το καθιστούσε βιώσιμο χωρίς ταυτόχρονα να οδηγήσει τον λαό σε πλήρη εξαθλίωση. Ωστόσο, η λύση αυτή απορρίφθηκε από την κυβέρνηση, ως δήθεν καταστρεπτική για την Ελλάδα, με την επιπολαιότητα ανίδεων που, όμως, είναι πεπεισμένοι ότι εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια.
Και έτσι, οδεύοντας ακάθεκτοι, από τότε, προς την ολοκληρωτική καταστροφή, συρθήκαμε, τελικά, χωρίς αντίσταση, σε μια υποχρεωτική μονομερή αναδιάρθρωση – αναδιαπραγμάτευση του χρέους, που πια απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των δανειστών μας και όχι του ελληνικού λαού.
Ι. Επιδιώξεις – Επιτεύγματα
Μετά το πέρας του όντως εκτρωματικού αυτού κουρέματος του ελληνικού χρέους, που σίγουρα μας εξασφάλισε μια ζηλευτή θέση στο Guinness, οικονομίας δηλαδή που πανηγυρίζει επειδή χρεοκόπησε, θα προσπαθήσω να οριοθετήσω τις παραμέτρους της νέας πορείας μας προς την άβυσσο. Σε τρεις ενότητες θα εξετάσω πρώτον τι επιδιώξαμε και τι τελικά επιτύχαμε, δεύτερον τις συνέπειες του PSI και τρίτον το πώς θα αναβιώσει η ελπίδα στον τόπο μας.
1. Να γίνει το χρέος διαχειρίσιμο
Η προσφυγή σε κούρεμα χρέους αποτελεί, γενικώς, ομολογία της αδυναμίας εξυπηρέτησής του. Ακριβώς, το κούρεμα αποσκοπεί στο να το καταστήσει ελέγξιμο. Με βάση νεότερες σχετικές έρευνες, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ συγκεκριμένης οικονομίας. Για την ελληνική περίπτωση, ωστόσο, φαίνεται ότι ακολουθήθηκε ειδική αντιμετώπιση, εφόσον το ΔΝΤ δέχεται ότι το 120% μπορεί να εκληφθεί ως βάση βιωσιμότητας.
Αποφασίστηκε, λοιπόν, ότι θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι, η τρόικα πρωτίστως και στη συνέχεια εμείς οι Έλληνες, αν, ύστερα από αιματηρές θυσίες 11 ολόκληρων ετών, το χρέος μας το έτος 2020 θα επανερχόταν στο ίδιο ύψος με το 2009, σημείο εκκίνησης των προβλημάτων μας. Φυσικά η επάνοδος αυτή θα σήμαινε ότι επί 11 ολόκληρα χρόνια ο ελληνικός λαός θα βίωνε ένα σισύφειο έργο. Δυστυχώς, όμως, και αυτό το υποτιθέμενο «ευνοϊκό σενάριο» γρήγορα αποδείχθηκε εξωπραγματικό, εφόσον πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά το PSI, εκτιμά το χρέος στο ΑΕΠ, για το 2020, σε 145,5%.
2. Να αποφύγουμε τη χρεοκοπία
Παρότι η χρεοκοπία μας – αφότου δραστηριοποιήθηκαν τα CAC, που έκαναν υποχρεωτικό και όχι πια εθελοντικό το κούρεμα, στην ουρά του, και που έτσι αφυπνίστηκαν τα στοιχήματα CDS – επισημοποιήθηκε, δηλαδή αναγνωρίστηκε ως πιστωτικό γεγονός, η κυβέρνησή μας, ωστόσο, προσπάθησε να αποσιωπήσει αυτή την εξέλιξη υποστηρίζοντας με νοητικές ακροβασίες ότι η ελληνική χρεοκοπία δεν είναι, ακριβώς, χρεοκοπία. Κι όμως, πολυάριθμες αιματηρές θυσίες, και πάνω απ’ όλα το αυτόχρημα εγκληματικό Μνημόνιο ΙΙ, προωθήθηκαν με την ουτοπική υπόσχεση ότι έτσι θα αποφευχθεί η χρεοκοπία.
3. Να μετριαστεί το βάρος των θυσιών του ελληνικού λαού
Παρότι η κυβέρνηση μεταχειρίζεται κάθε μορφής μεθοδεύσεις, αποπροσανατολισμού, τρομοκράτησης του λαού με την εξαγγελία της έλευσης τεράτων της Αποκάλυψης, αν δεν συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις, επίκλησης μονόδρομων, επιβολής στραγγαλιστικών εκβιασμών, απειλής σκληρών τιμωριών κ.ο.κ., πιστεύω ωστόσο πως πια είναι αδύνατον να υποστηριχθεί, έστω και αναμασώντας τα μέχρι τώρα ιλαροτραγικά επιχειρήματα, ότι χάρη στο PSI περιορίστηκαν οι καταστροφές της ελληνικής γενοκτονίας.
Πράγματι, πιστεύω ότι έγινε πια ξεκάθαρο στη συνείδηση του ελληνικού λαού ότι οι απανωτές «σωτηρίες μας» στην πραγματικότητα μας σέρνουν σε πορεία χωρίς επιστροφή. Γιατί πια ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι οι πολυπληθείς «σωτήρες του», εντός και εκτός της Ελλάδας, τον καταδίκασαν ερήμην του να διαβιώνει εφεξής στον τόπο του ως δουλοπάροικος και ως ζήτουλας των περισσευμάτων από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των δανειστών του.
4. Να ανοίξει ο δρόμος για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας
Αμέσως μετά το πέρας του PSI, ο πρωθυπουργός μας εμφανίστηκε σχεδόν δακρύβρεκτος από τη συγκίνηση για το «αίσιο τέλος» του και, χωρίς βέβαια να συγκεκριμενοποιήσει τα πολλαπλά κατ’ αυτόν οφέλη της Ελλάδας από την υπ’ αριθμόν 10 (δέκα) αυτή «σωτηρία μας», προέβλεψε ωστόσο ότι «ανοίγει ο δρόμος για την ανάκαμψη».
Μπορεί, τελικά, να αποδειχθεί σωστός. Διότι, αν αποδεκατιστεί ο πληθυσμός της χώρας εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης των νέων μας, εξαιτίας της πείνας και των κακουχιών που καθημερινά πλήττουν μεγαλύτερο ποσοστό του λαού, αν πληθύνουν οι αυτοκτονίες εξαιτίας του ξέφρενου πολλαπλασιασμού των λουκέτων, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ανεργίας, που σύντομα θα εμπλουτιστεί και με τους 150.000 δημοσίους υπαλλήλους που θα πεταχτούν, σαν σκουπίδια, στον δρόμο, αν περιοριστούν ακόμη περισσότερο οι γεννήσεις, αν αυξηθούν τα θύματα ληστειών και ανθρωποκτονιών, τότε, ναι, θα επαληθευτούν οι «αισιόδοξες» πρωθυπουργικές προβλέψεις.
Διότι, τότε, τα ψίχουλα του ελληνικού μόχθου θα αποδειχθούν αρκετά για να διατηρήσουν στη ζωή τα εξαθλιωμένα απομεινάρια του ελληνικού λαού.
Πρώτο συμπέρασμα
Κανένας από τους συνήθεις στόχους που τίθενται στο κούρεμα χρέους δεν υλοποιήθηκε στην ελληνική περίπτωση. Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρεψε σημαντικά, ακριβώς, και εξαιτίας του κουρέματος.
ΙΙ. Συνέπειες του PSI
Η υπογραφή των Μνημονίων, των διαφόρων συμβάσεων και του συνόλου αυτού του φρικιαστικού συρφετού, αφού διαβάστηκαν ή και χωρίς να διαβαστούν, βασίστηκε προφανώς στην υπόθεση ότι «οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πασχίζουν να μας σώσουν, αλλά εμείς είμαστε ανεπίδεκτοι».
Υπόθεση που πρέπει, πάραυτα, να εγκαταλειφθεί, διότι αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, επιδιώκοντας στενά εθνικά τους συμφέροντα, αγνοώντας βασικές ιδιορρυθμίες της ελληνικής οικονομίας, λειτουργώντας κάτω από το βάρος απειλών για το μέλλον της ευρωζώνης, υιοθετώντας επικίνδυνες για την ανθρωπότητα, φανατικές ιδεολογίες, αδυνατώντας να υψωθούν στις ανάγκες των περιστάσεων, έχοντας το ενδιαφέρον τους στραμμένο σε επικείμενες βουλευτικές εκλογές, αντιμετώπισαν αρχικά την Ελλάδα ως «φύγε κακό από τα μάτια μου», επιβάλλοντας λύσεις, που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Αλλά, στη συνέχεια… το ξανασκέφθηκαν:
♦ Γιατί όχι και στο ολοκαύτωμα της Ελλάδας;
♦ Γιατί όχι και στο ξεπούλημά της;
♦ Γιατί όχι και στην αποικιοποίησή της;
Ιδίως όταν η κατακαημένη Ελλάδα κατρακυλούσε σε ελεύθερη πτώση προς το βάραθρο, εφόσον οι φυσικοί της υπερασπιστές, οι ταγμένοι εκπρόσωποι του λαού της έσπευδαν, αδίστακτα, να δηλώσουν «Ναι σε Όλα». Γιατί, λοιπόν, να μην απομυζηθεί, μέχρι το μεδούλι, η φτωχότερη, αλλά και η μεσαία τάξη; Γιατί να τεθεί κάποιο όριο στον καταποντισμό μισθών και συντάξεων, στον αποδεκατισμό του κράτους Πρόνοιας, στην πλήρη ζουγκλοποίηση της αγοράς εργασίας, στη νοσηρή φαντασία ενίων υπουργών της κυβέρνησης για τη θέσπιση παρανοϊκών φόρων, στην πλήρη αποδιοργάνωση της δημόσιας παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, στις μαζικές απολύσεις εργαζομένων;
Ουδείς λόγος υπάρχει για τέτοιας μορφής δισταγμούς, εφόσον οι Έλληνες αρμόδιοι, σχεδόν με ευγνωμοσύνη, αποδέχονται αυτές τις φρικαλεότητες, και μάλιστα τις εμφανίζουν στον λαό ως «σωτηρία του».
Πολύ συνοπτικά, το απερίγραπτο φιάσκο του PSI έχει ως εξής:
Α. Οικονομικά στοιχεία
1. Το χρέος μας ανέρχεται, ήδη, σε 430 δισ. ευρώ, επειδή στο ήδη υπάρχον χρέος έχουν προστεθεί και τα 130 δισ. ευρώ – ή και 173 δισ. ευρώ, όπως τελευταίως ανακοινώθηκε – του νέου δανείου. Σε πείσμα των αξιωματούχων της Ε.Ε. και των δικών μας, που ισχυρίζονται ότι δήθεν θυσιάζονται και δήθεν «μας βοηθούν», στην πραγματικότητα δεν θα δούμε ούτε σταγόνα από το δάνειο αυτό, εφόσον και αυτό – όπως και το προηγούμενο – θα πάει εν συνόλω για την πληρωμή τόκων στους δανειστές, καθώς βέβαια και για τη βελτίωση της υγείας των τραπεζών μας.
Είναι, ασφαλώς, ξεκάθαρο ότι το ποσό αυτό δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, έστω κι αν υποβληθούν σε συνεχείς και απάνθρωπες θυσίες δέκα γενιές Ελλήνων. Είναι σαφές ότι για ακόμη μια φορά, με το PSI, κερδίζουμε χρόνο. Η ανεπάρκεια, ωστόσο, του κουρέματος, εξαιτίας κυρίως της εγκληματικής αργοπορίας να αποφασιστεί, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη πια πτώση του ΑΕΠ μας, διαπιστώθηκε από τις αγορές, και πριν ακόμη περατωθεί το PSI, γι’ αυτό και ήδη συζητιέται η παροχή και νέου δανείου.
Το φάσμα, όμως, της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας μας, σε πείσμα του PSI, εξηγεί το πώς και το γιατί οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων εξακολουθούν να αγγίζουν βουνοκορφές. Πράγματι, οι υψηλές αυτές αποδόσεις ενσωματώνουν υψηλή πιθανότητα -νέας – ελληνικής χρεοκοπίας.
2. Προαπαιτούμενο για τη χορήγηση του δανείου αυτού των 130 δισ. ευρώ – ή 173 δισ. ευρώ – είναι η πλήρης και χωρίς ημερομηνία λήξης εξαθλίωσή μας. Πέρα, ωστόσο, από τη γενοκτονία, στην οποία μας υποβάλλουν οι δυνάστες μας, με την αμέριστη πάντοτε συμπαράσταση των δικών μας πολιτικών, είναι απαραίτητο να στιγματιστεί και το εντελώς παρανοϊκό πρόγραμμα που, σε πείσμα της μέχρι τώρα τραγικής αποτυχίας του, μας υποχρεώνουν να εφαρμόσουμε. Θεωρώ βέβαιο, και σε πείσμα του νεοφιλελεύθερου φανατισμού από τον οποίο διακατέχονται οι κατακτητές μας, ότι ούτε οι ίδιοι πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των Μνημονίων και συνεπώς ουδόλως αναμένουν ότι από τα ερείπια της ελληνικής οικονομίας θα ξεπηδήσει η ανόρθωσή της.
Πράγματι, έστω κι αν οι δυνάστες μας περιφρονούν βαθύτατα τις γνώμες Ελλήνων και ξένων οικονομολόγων, έστω κι αν εμφανίζονται με την αλαζονική πεποίθηση ότι τα «ξέρουν όλα», δεν νοείται ωστόσο να αγνοούν τη γενική πια κατακραυγή εναντίον της λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξης και ως αυτοσκοπό.
Είναι αδύνατον οι αρμόδιοι, Έλληνες και ξένοι, που μας στραγγαλίζουν, να μην έχουν πρόσβαση στις αναλύσεις των γνωστότερων, διεθνώς, οικονομολόγων, που φιλοξενούνται στα επιφανέστερα διεθνή περιοδικά και που αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη βάσης όλων αυτών των προγραμμάτων της συμφοράς; Και δεν είναι πιστευτό ότι στοιχειωδώς νουνεχή άτομα μπορούν να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, παρά ταύτα, οι ίδιοι έχουν δίκιο και η υπόλοιπη υφήλιος άδικο.
Συνεπώς, πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα όποια συμφέροντα των Ευρωπαίων εταίρων μας, τα οποία συμμερίζονται και οι δικοί μας κυβερνητικοί, είναι διαμετρικά αντίθετα των δικών μας. Δηλαδή, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πρόβλημα των Ευρωπαίων εταίρων μας ουδόλως είναι το πώς θα μας σώσουν και ακόμη ουδόλως τους ενδιαφέρει αν καταστραφούμε, φθάνει αυτή η καταστροφή μας να μην βλάψει και τους ίδιους. Επομένως, μόνο αν έχουμε αποφασίσει να προχωρήσουμε σε εθνική αυτοκτονία μπορεί να δικαιολογηθεί η παραμονή μας στο θανατηφόρο καθεστώς της τρόικας. Καθεστώς αιματηρών θυσιών χωρίς αντίκρισμα.
3. Με τις ακροβασίες του PSI το χρέος μας από κυρίως ιδιωτικό μετατράπηκε σε κυρίως επίσημο, δηλαδή προς κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Συγκεκριμένα, ενώ πριν από το PSI το 62% του χρέους μας βρισκόταν στον ιδιωτικό τομέα, μετά το PSI το αντίστοιχο ποσοστό έπεσε στο 27%. Αντιθέτως, το 73% του χρέους πέρασε, έτσι, στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στους Ευρωπαίους εταίρους μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους μας, που είναι ήδη προ των πυλών, θα εμφανιστούν ανυπέρβλητες δυσκολίες πραγματοποίησής της.
4. Με το Μνημόνιο ΙΙ και με το PSI υποχρεωθήκαμε να καταθέσουμε το σύνολο των διαθεσίμων όπλων μας, που θα μπορούσαν να μας σώσουν από την καταστροφή.
♦ Δεθήκαμε, δηλαδή, με το αγγλικό δίκαιο, που περιορίζει την αποτελεσματικότητα της επιστροφής μας στη δραχμή, εφόσον δεν μπορούμε πια να αποπληρώσουμε το χρέος με πληθωριστικές δραχμές.
♦ Δεχθήκαμε, ακόμη, να επιταχύνουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, βαφτίζοντάς το «αξιοποίηση» ή/και «απαραίτητη μεταρρύθμιση».
♦ Δεχθήκαμε να αποκεφαλίσουμε 150.000 δημόσιους υπαλλήλους, γιατί έτσι θα αυξηθεί, δήθεν, η «ανταγωνιστικότητά μας».
♦ Δεχθήκαμε, παρά τον μεγάλο αριθμό των πανεπιστημίων μας, του υψηλού ποσοστού νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και των πολύ σημαντικών επιστημονικών επιτευγμάτων μας, διεθνώς, ότι είμαστε «ανίκανοι να ελέγξουμε τα οικονομικά μας», γι’ αυτό και «χρειαζόμαστε αλλοδαπό επίτροπο, καθώς και στρατό 160 Γερμανών υπαλλήλων, που θα μας ελέγχει».
♦ Δεχθήκαμε να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα να δηλώσουμε παύση εξωτερικών πληρωμών, σε χρόνο που θα μας συνέφερε, και συναινέσαμε σε χρεοκοπία με όρους και σε χρόνο που συμφέρει τους δυνάστες μας, αλλά όχι εμάς. Πρόκειται για συμπεριφορά σαφέστατα προδοτική των εθνικών μας συμφερόντων, που επιπλέον θέτει σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση του λαού μας.
5. Είναι, βέβαια, γεγονός ότι, χάρη στο PSI, θα μπορέσουμε να καταβάλουμε τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις μας του Μαρτίου. Θα αποφύγουμε, έτσι, την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ποιος, όμως, θα ωφεληθεί τελικά από μια τέτοια εξέλιξη; Σαφώς και αποκλειστικά οι δανειστές μας! Σε ό,τι μας αφορά, το τίμημα που καταβάλλουμε για κάθε ευρώ που μας δίνεται είναι, αυτόχρημα, απαγορευτικό. Και τούτο διότι το αντάλλαγμα αυτό αφορά αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως η εθνική μας ανεξαρτησία, η εθνική μας κυριαρχία, η εθνική μας αξιοπρέπεια, η δυνατότητα να ρυθμίζουμε τα του οίκου μας, η διατήρηση ενός βιοτικού επιπέδου ευρωπαϊκής και όχι αφρικανικής χώρας.
6. Άρχισαν να μας σέρνουν στα δικαστήρια, αμέσως και τόσο γρήγορα μετά την περάτωση του PSI. Μας απειλούν, ήδη, με κατασχέσεις κρατικών περιουσιών εκατοντάδες περιπτώσεις θεσμικών επενδυτών ή φυσικών προσώπων, που αρνήθηκαν να υπαχθούν στο κούρεμα και που ήδη προσφεύγουν ενώπιον διεθνών δικαστηρίων. Οι κατασχέσεις προβλέπεται ότι θα αρχίσουν μέσα σε τρία χρόνια.
7. Το PSI δεν μας έσωσε από τη χρεοκοπία, αν και η απειλή της υπήρξε η βασική δικαιολογία για να δεχθούμε τα πάνδεινα. Η πιθανότητα χρεοκοπίας μας εξακολουθεί να ανέρχεται σε 80%. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι… οι εταίροι μας απαιτούν και άλλα αιματηρά μέτρα, ύψους 11,5 δισ. ευρώ, έως το 2014. Από πού θα βρεθεί αυτό το τεράστιο ποσό; Μα από τις συνήθεις πια πηγές των απολύσεων, των περικοπών μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, της ακατάσχετης αύξησης των φορολογικών βαρών, που επιπίπτουν μονίμως επί μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά βέβαια και από το ξεπούλημα της Ελλάδας. Μια Λερναία Ύδρα, που πίνει το αίμα μας.
Και, φυσικά, το PSI δεν πρόκειται να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, όπως αβάσιμα προβλέπει η τρόικα για το 2014. Διότι, για όλες αυτές τις ανεδαφικές προβλέψεις, είναι σαφές ότι δεν λαμβάνεται υπόψη η καταστρεπτική και διαρκής επίδραση των αρνητικών πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων, που θα γονατίσουν οριστικά την ελληνική οικονομία. Θα την καταστήσουν κρανίου τόπο. Και βέβαια το PSI δεν πρόκειται να μας επιστρέψει στις αγορές πριν, ίσως, από το 2040.
Σ’ αυτήν τη δραματική περίοδο, μέσα στην οποία επιταχύνεται η επιχείρηση της γενοκτονίας μας, θέλω να στιγματίσω γι’ ακόμη μια φορά, μια άθλια εκστρατεία, που βαίνει παράλληλα και που ενισχύεται από πολλά ΜΜΕ. Πρόκειται για την επανάληψη προσπαθειών γενίκευσης κάποιων μεμονωμένων κρουσμάτων διαφθοράς, στον δημόσιο τομέα, για να δικαιολογηθεί αυτή τη φορά η κατάργηση επιδομάτων κ.λπ. σε δικαιούχους του Δημοσίου. Συνεχίζονται, δυστυχώς, ακάθεκτες, οι γκαιμπελικής έμπνευσης μεθοδεύσεις.
Β. Το PSI και η υπόστασή μας
1. Με το Μνημόνιο ΙΙ και το PSI, που με εκβιαστικό τρόπο μας επιβλήθηκαν ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση του νέου δανείου, εκχωρήσαμε την υπόστασή μας ως ανεξάρτητου ευρωπαϊκού κράτους. Εκχωρήσαμε, για ένα κομμάτι ψωμί, το μέλλον της Ελλάδας και του λαού μας.
2. Αποτέλεσμα της πλήρους υποταγής μας στους κατακτητές είναι και η ταπεινωτική και άκρως προσβλητική απόφαση των φορέων του PSI, με απόλυτη σύμπνοια του δικού μας υπουργού Οικονομικών, για τη «μη αποζημίωση των Ελλήνων ιδιωτών, κατόχων ελληνικών ομολόγων». Ιδίως, και αν η απόφαση αυτή συνδυαστεί με μια άλλη που απαλλάσσει τη γνωστή μας Siemens από το κούρεμα των ομολόγων μας. Ανταλλάξαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με την επίσημη κατάληξή μας σε προτεκτοράτο της Ε.Ε. Και στο μεταξύ η Γερμανίδα καγκελάριος έδωσε εντολή σε εξειδικευμένη επιτροπή να καταρτίσει σχέδιο, με την ονομασία «Εύρηκα», για τους όρους και τις μεθόδους της πλήρους ρευστοποίησης του δημόσιου πλούτου μας.
Δεύτερο συμπέρασμα
Το PSI μας αποτελειώνει. Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε αδρανείς, όταν η πατρίδα μας χάνεται

http://topontiki.gr/article/32928

Πηγή: www.olympia.gr

Ο Λαθροεποικισμός στο ανάδελφο Έθνος, το υπομόχλιο της επερχόμενης εσωτερικής ανωμαλίας

olympiada
Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος

Οι τελευταίες ενέργειες της Suis generis Κυβέρνησης περί της λαθρομετανάστευσης, ενόψει αποφυγής του τεράστιου πολιτικού κόστους που αναμένεται να εισπράξουν στις επερχόμενες εκλογές, καταδεικνύουν την έλλειψη γενικότερου προσανατολισμού αυτής της χώρας.

Μετά από την εισροή πάνω από 1.500.000 λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, κατά τις μετριο-υπολογιστικές εκτιμήσεις, οικεία βουλήσει ως επί το πλείστον των κυβερνήσεων που θήτευσαν τα τελευταία 15 χρόνια, και κάτω από τα συμπαραμαρτούντα επακόλουθα αυτής της “επιδρομής”, αφενός στην οικονομία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην εγκληματικότητα κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, στις λοιμώδεις ασθένειες που επεκτείνονται στις πολυπληθείς κοινωνίες, και τις ευκαιρίες των Επενδετικών οίκων να “αναβαθμίσουν” τις υποβαθμισμένες πιριοχές κυρίως του ιστορικού κέντρου των Αθηνών, η κατάσταση προσέλαβε μη ελεγχόμενη εξέλιξη.

Το σενάριο που πρόκειται να εφαρμοσθεί για το επόμενο προεκλογικό διάστημα, για την ελεγχόμενη στρατοπέδευση ανά την επικράτεια, και υποτιμά τη νοημοσύνη των Ελλήνων για τη σκοπιμότητά του, και ατελέσφορο θα προκύψει ενεργοποιώντας το. Μιά άλλη επιλογή, η μή διατάραξη της κρατούσας κατάστασης, “ελλοχεύει ο κίνδυνος” μιας αναδυόμενης πολιτικής ιδεολογίας που υποτιμήθηκε από τους κρατούντες, εξ αιτίας της λαθρομετανάστευσης. Αποτέλεσμα ενεργειών των διαχειριστών εξουσίας χωρίς προγράμματα κι οράματα. Οι αναδυκνυόμενες τάσεις δημοσκοπήσεων, για την επιρροή της Χρυσής Αυγής επί του θέματος, δημιουργεί εκτός από πονοκέφαλο στους σχεδιαστές, των δυο μέχρι τώρα κομμάτων εξουσίας, και ανερμάτιστους σχεδιασμούς για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Ο σκόπιμος ψηφισθείς νόμος απόδοσης ιθαγένειας σε λαθρομετανάστες, οι οποίοι βαπτίσθηκαν από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου μετανάστες, απάλλειψε μια παράνομη κατάσταση από όλα “τα εμπόδια της νομιμότητας”. Μιας νομιμότητας, που για να χαρακτηρισθεί κάποιος επίσημα μετανάστης, εκτός ότι θα πρέπει να πληρεί τις προυποθέσεις μιας νόμιμης ζήτησης μεταναστων ενός ευνομούμενου κράτους, και τις προδιαγραφές μιας μή αλλοίωσης του Δημογραφικού status της χώρας. Ο “πολυπολιτισμός” που εισήχθη εξ εσπερίας, λόγω του Δόγματος Χάντιγκτον περί “Σύγκρουσης πολιτισμών” (Clash of civilization), εκτός ότι ήταν κατευθυνόμενος, ήταν το επιστέγασμα της ιδεολογίας της Αμερικής ως απόρροια των πολέμων που έκανε στον πλανήτη, ώστε “να διαδώσει τη Δημοκρατία” τους. Οι κυβερνώντες, αποδεχόμενοι ουσιαστικά το Δόγμα Χάντιγκτον, έφθαναν στο σημείο “να ευχαριστούν τους λαθρομετανάστες που προτιμούν τη χώρα μας”… Τίθεται λοιπόν θέμα περί της αξιοπιστίας των προθέσεων των. Θέλουν να ελέγξουν ή να συσκοτίσουν την κοινωνία, στο επώδυνο αυτό πρόβλημα για τη συνοχή του Έθνους! Ας υποθέσομε ότι υλοποιούν το …”project”. Αν ενδώσουν στην παγίδα των “στρατοπέδων”, τίθεται αμέσως μετά το “Σχέδιο Εξέγερσης”. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν στη χώρα μας ενας εσμός ΜΚΟ δίκην προβιάς, που εσωτερικά κρύβονται λυκάνθρωποι που ετοιμάζονται το “ΟΚ” για να δράσουν. Αμέσως θα εκτοξευσθούν από τα διάφορα “Παρατηρητήρια” και τις δυσώνυμες ΜΚΟ οι διεθνιστικές και Νεο Ταξικές υλακές περί… “καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και άλλα λήρα. Αν συνυπολογίσομε και τη γεωστραγική της περιοχής, η κατάσταση είναι ώριμη για να ξεκινήσει η αποδόμηση του Έθνους. Το υπομόχλιο είναι έτοιμο. Και η χρηματοδότηση είναι πλούσια. Αρκούν οι Εφιάλτες για να τη θέσουν σε εφαρμογή.

Πηγή : Έχω μάτια και βλέπω

ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.

Βαρυσήμαντη επιστολή Καθηγητών ΑΠΘ για τους "αντιρρησίες" των διαλόγων

του Νίκου Παπαχρήστου

Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο απέστειλε νωρίτερα σήμερα, όπως πρώτο είχε γράψει από χθες βράδυ το Amen.gr, ομάδα καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. με την οποία καταδικάζεται η στάση ορισμένων Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι της συνοδικώς ληφθείσης αποφάσεως συμμετοχής της στους διαχριστιανικούς διαλόγους. Ιδιαίτερη αναφορά μάλιστα γίνεται στη στάση και τα «αναθέματα» που εξαπέλυσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ενώ οι Καθηγητές δεν παραλείπουν να αναφερθούν και στον Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ.«Ενώ, όμως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ενθέρμως ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στον οικουμενικό και διαθρησκειακό διάλογο, παρατηρούμε ότι ορισμένα μέλη της προβαίνουν σε πράξεις που υποσκάπτουν όχι μόνον την πορεία αυτών των διαλόγων, αλλά, ακόμη, και αυτήν την διορθόδοξο ενότητα δημιουργώντας προϋποθέσεις σχίσματος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ανησυχία μας εδράζεται στο γεγονός ότι η Ι. Σύνοδος έως στιγμής δεν ήλεγξε τα μέλη της, Ιεράρχες, για την άτοπη και αντισυνοδική συμπεριφορά τους. Η στάση αυτή της Ι. Συνόδου μας αναγκάζει να αποστείλουμε την παρούσα επιστολή δια της οποίας θέτουμε προς το σεπτό σώμα της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας τις ακόλουθες παρατηρήσεις και ερωτήσεις» σημειώνουν οι καθηγητές που υπογράφουν την επιστολή.
Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής και τα ονόματα των καθηγητών που την υπογράφουν:

Προς την Ι. Σύνοδο
της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ι. Γενναδίου 14,
115 21 Αθήνα
Θεσσαλονίκη, 29 Μαρτίου 2012
"προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ
ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ,
ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου".
Πρ 20,28
Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι,
Από μακρού χρόνου η ακαδημαϊκή κοινότητα παρακολουθεί την εξέλιξη μιας ιδιοτύπου διαμάχης, η οποία αφορά στην θέση της διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους και τους οργανισμούς όπου αυτοί διεξάγονται. Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε συμμετάσχει στο παρελθόν και εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στους επιστημονικούς αυτούς διαλόγους, εκπροσωπούντες είτε την Εκκλησία της Ελλάδος είτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις άλλες παλαίφατες εκκλησιαστικές διοικήσεις. Για τα αποτελέσματά τους υποβάλλεται λεπτομερής απολογισμός στις αρμόδιες συνοδικές επιτροπές, όπου οι Σεβ. Ιεράρχες έχουν την δυνατότητα να ενημερωθούν διεξοδικώς για την πρόοδο αυτών των κινήσεων.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, ακολουθώντας τον τύπο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αποφάσισε συνοδικώς, ήδη από το πρώτο μισό του παρελθόντος αιώνος, να αποστείλει αντιπροσώπους της στους οργανισμούς διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου. Η αποστολική τεκμηρίωση της δια του διαλόγου μαρτυρίας της αληθείας παρείχε πλήρη εχέγγυα για την ορθότητα της συμμετοχής της ενώ, συνάμα, η σύγχρονη απαρχή της διαχριστιανικής προσεγγίσεως με τις εγκύκλιες αποφάσεις της Ι. Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου των ετών 1902 και 1904 επιβεβαίωνε την θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως υπευθύνου για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Για εκείνους δε που θα επιζητούσαν την περαιτέρω αγιολογική τεκμηρίωση της συγχρόνου διαχριστιανικής κινήσεως, αυτή ευρίσκεται εις το έργο του Αγίου Φιλαρέτου, Μητροπολίτου Μόσχας, ο οποίος έγραψε περί τα μέσα του 19ου αιώνος δια την ανάγκη θεραπείας των τραυμάτων του εκκλησιαστικού σώματος, την δυνατότητα επανενώσεως της διηρημένης χριστιανοσύνης και την κοινή χριστολογική πεποίθηση που διατηρούν μετά της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας οι αποσχισθέντες κλάδοι της. Ως αποφθεγματικώς διετύπωσε τούτο ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως: «τὸ δόγμα δεν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην• ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι».
Ενώ, όμως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ενθέρμως ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στον οικουμενικό και διαθρησκειακό διάλογο, παρατηρούμε ότι ορισμένα μέλη της προβαίνουν σε πράξεις που υποσκάπτουν όχι μόνον την πορεία αυτών των διαλόγων, αλλά, ακόμη, και αυτήν την διορθόδοξο ενότητα δημιουργώντας προϋποθέσεις σχίσματος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ανησυχία μας εδράζεται στο γεγονός ότι η Ι. Σύνοδος έως στιγμής δεν ήλεγξε τα μέλη της, Ιεράρχες, για την άτοπη και αντισυνοδική συμπεριφορά τους. Η στάση αυτή της Ι. Συνόδου μας αναγκάζει να αποστείλουμε την παρούσα επιστολή δια της οποίας θέτουμε προς το σεπτό σώμα της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας τις ακόλουθες παρατηρήσεις και ερωτήσεις.
Από μέλος της Ιεραρχίας, τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, την Κυριακή της Ορθοδοξίας του τρέχοντος έτους ανεγνώσθησαν «νέα αναθέματα» εναντίον του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ «καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι». Αναρωτιόμαστε, εάν η Εκκλησία της Ελλάδος τηρεί διαφορετική στάση από αυτήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο δια συνοδικής αποφάσεως εν έτει 1965 ήρε το ανάθεμα του 1054 που είχε εξαπολύσει ο πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ εναντίον των απεσταλμένων του πάπα Λέοντος Θ΄. Διότι, αποτελεί λογική ανακολουθία να αναθεματίζονται ο σημερινός πάπας Ρώμης «καὶ οἱ αὐτῷ κοινωνοῦντες» από έναν Επίσκοπο, και μάλιστα την ίδια στιγμή που επισήμως η Σύνοδος, στην οποία ανήκει, βρίσκεται σε θεολογικό διάλογο μαζί τους. Το αυτό ισχύει και για τους μύδρους του Σεβ. Πειραιώς κατά των Διαμαρτυρομένων, τους οποίους «συνανεθεμάτισε», παραβλέποντας πως για τέσσερεις και πλέον αιώνες ουδεμία Σύνοδος Ορθοδόξων θεώρησε σκόπιμο να προβεί σε ανάλογη ενέργεια. Οι πανορθόδοξες αποφάσεις επί του διαχριστιανικού διαλόγου οφείλουν να αποτελούν τον κανονικό οδηγό και την βακτηρία των ποιμένων της Εκκλησίας και όχι να διαβάλλονται και να καταστρατηγούνται από αυτούς.
Ο ίδιος Ιεράρχης, επίσης, έχει λάβει ως συνήθεια να καθυβρίζει σκαιώς την μουσουλμανική και την ιουδαϊκή θρησκεία μαζί με τους λειτουργούς και τους πιστούς τους. Αδυνατούμε να διακρίνουμε ή, έστω, να εικάσουμε ποιο είναι το πνευματικό ή ποιμαντικό όφελος από αυτή την απρόκλητη, βίαιη καταφορά ενός Επισκόπου εναντίον ανθρώπων διαφορετικού θρησκεύματος. Ταυτοχρόνως, μας προβληματίζει σοβαρά η εικόνα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των ποιμένων της που εκπέμπεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας εξαιτίας αυτών των ενεργειών, και πολλοί από εμάς γινόμαστε κοινωνοί της απορίας και της αγανακτήσεως που αυτές εγείρουν. Είναι, άραγε, δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος την ζημία και την δυσχέρεια που προκαλεί η προαναφερθείσα νοοτροπία και συμπεριφορά στα παλαίφατα Πατριαρχεία, των οποίων άπασες οι καθέδρες ευρίσκονται σε κράτη με μουσουλμανική ή ιουδαϊκή πλειονότητα; Δεν πείθουμε διά των ύβρεων για την ευαγγελική αλήθεια, ειδικώς όταν η αλήθειά μας εκπορεύεται από τον Θεό της ειρήνης, ο οποίος όρισε ως τύπο και τόπο Του τους Επισκόπους και «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει». Σε αυτό το σημείο κρίνουμε αναγκαίο η Ι. Σύνοδος να απαντήσει εάν δέχεται εκβιασμούς ή παρεμβάσεις από οποιοδήποτε ξένο θρησκευτικό κέντρο, όπως σαφώς κατήγγειλε ο ως άνω αναφερόμενος Ιεράρχης.
Συνωδά προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς, και ο συνώνυμός του, Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων, καταφέρεται, όπως και ο πρώτος, εναντίον του Πατριαρχείου Σερβίας κατηγορώντας το για κακοδικία (χάριν συμφερόντων ή απωλείας της Ορθοδόξου συνειδήσεως) στην περίπτωση του καθηρημένου πρώην Ράσκας, μοναχού Αρτεμίου, τον οποίο, μάλιστα, αμφότεροι οι προαναφερθέντες επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος χαρακτηρίζουν «κανονικό Επίσκοπο», «ομολογητή» και «άγιο». Τα ερωτήματα που αναφύονται, εν προκειμένω, είναι προφανή: Υφίσταται, Μακαριώτατε, κοινωνία των ως άνω Μητροπολιτών της ελλαδικής διοικήσεως με έναν εγνωσμένα σχισματικό πρώην Επίσκοπο; Αρνείται η Ι. Σύνοδος της Ε.τ.Ε. την δικαιοδοσία και την κρίση των συνοδικών οργάνων της αδελφής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας; Θεωρούμε κανονικώς και εκκλησιολογικώς απαράδεκτο Επίσκοποι αλλοτρίας Αυτοκεφάλου διοικήσεως να συνάπτουν κανονική κοινωνία με σχισματικούς, οι οποίοι δρουν εις βάρος της τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το ίδιο απαράδεκτο θα θεωρούσαμε το να υποστηρίξουν και να κοινωνήσουν Επίσκοποι άλλης Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους εν Ελλάδι σχισματικούς. Εκτός και εάν για τους Σεβασμιωτάτους υφίστανται δύο μέτρα και δύο σταθμά: «ανάθεμα» για τους σχισματικούς της Δύσεως και «κοινωνία» με τους σχισματικούς των Βαλκανίων.
Γνωρίζουμε ότι ικανός αριθμός Ιεραρχών έχει εκφράσει τις ανησυχίες του και αιτηθεί την σύγκληση της Ι. Συνόδου προκειμένου να επιβεβαιωθεί εκ νέου ή να επανακαθορισθεί η στάση της Ε.τ.Ε. έναντι του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου και της Οικουμενικής κινήσεως. Ως μέλη της Εκκλησίας και θεράποντες της ιεράς επιστήμης της Θεολογίας θέτουμε υπ’ όψιν του σεπτού Σώματος της Ιεραρχίας και τις δικές μας παρατηρήσεις και ερωτήσεις. Μια σαφής συνοδική απαντητική διαγνώμη επί του θέματος είμαστε βέβαιοι ότι θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της ορθοδόξου μαρτυρίας στον κόσμο.
Μετά βαθυτάτου σεβασμού
Ευαγγελία Αμοιρίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια
Χρήστος Αραμπατζής, Επίκουρος Καθηγητής
Χαράλαμπος Ατματζίδης, Επίκουρος Καθηγητής
Διονύσιος Βαλαής, Επίκουρος Καθηγητής
Πέτρος Βασιλειάδης, Καθηγητής
Μόσχος Γκουτζιούδης, Λέκτορας
Ηλίας Ευαγγέλου, Επίκουρος Καθηγητής
Αγγελική Ζιάκα, Επίκουρη Καθηγήτρια
Φώτιος Ιωαννίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής
Δημήτριος Καϊμάκης, Καθηγητής
Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής
Άννα Κόλτσιου – Νικήτα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια
Δήμητρα Κούκουρα, Καθηγήτρια
Αντωνία Κυριατζή, Λέκτορας
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Καθηγητής
Νικόλαος Μαγγιώρος, Επίκουρος Καθηγητής
Γεώργιος Μαρτζέλος, Καθηγητής
Βασιλική Μητροπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια
Ιωάννης Μούρτζιος, Αναπληρωτής Καθηγητής
Παναγιώτης Παχής, Καθηγητής
Ιωάννης Πέτρου, Καθηγητής
Παναγιώτης Σκαλτσής, Αναπληρωτής Καθηγητής
π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Επίκουρος Καθηγητής
Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής
Χρήστος Τσιρώνης, Επίκουρος Καθηγητής
Στυλιανός Τσομπανίδης, Επίκουρος Καθηγητής
Παναγιώτης Υφαντής, Επίκουρος Καθηγητής
Γλυκερία Χατζούλη, Επίκουρη Καθηγήτρια

Πηγή : Amen.gr

Σχόλιο: Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι είναι τόσο ενθουσιασμένοι με τους διαλόγους διότι μαθαίνουν και κάτι. Διότι η Ακαδημαϊκή τους καριέρα είναι γεμάτη ερωτηματικά. Διότι δέν είναι στο ύψος της αληθινής ακαδημαϊκής γνώσεως. Διότι ξέχασαν να μας πούν το σημαντικότερο. ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΠΑΡΗΓΑΓΑΝ ΗΔΗ ΤΗΝ ΦΤΗΝΗ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΝΟΔΟΞΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ.
Αγαπητοί Ακαδημαϊκοί υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι που μέρος των πιστών αντιδρά στους διαλόγους σας. Διότι  μέχρι να εμφανιστούν οι δικοί σας διάλογοι, διάλογος και μάλιστα διαλεκτικός διάλογος, οντολογικός όπως λέει ο δάσκαλος σας ο Ζηζιούλας, σήμαινε ότι στο τέλος του διαλόγου, μία απο τις θέσεις θα ευρίσκετο λάθος και χάριν της αληθείας θα απερρίπτετο. ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΜΑΚΡΥΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΙ ΑΠ'ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Αμέθυστος

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΕΚΔΩΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΑΡΧΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΠΥΡΙΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ..ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΟΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

ΒΓΑΛΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΑΣ... ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ...ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΣΦΑΞΑΝ ΔΙΧΑΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ...!!!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΜΠΟΛΑΣ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ
ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΥΧΑΡΗΣ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΜΑΝΙΑ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΑΣ ΚΙΤΣΟΥ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ ΜΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΣΤΡΑΤΗΣ ΛΙΑΡΕΛΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΟΛΓΑ ΤΡΕΜΗ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΠΑΥΛΟΣ ΤΖΙΜΑΣ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (ΚΝΕ)
ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ ΟΣΕ(ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ)
ΤΑΣΟΣ ΤΕΛΟΓΛΟΥ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΡΙΤΖΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΥΡΤΣΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΜΑΚΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΞΥΡΩΝ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΕΜΕΝΟΣ ΠΡΩΝ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΝΙΚΟΣ ΜΕΓΚΡΕΛΗΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΣΕΜΙΝΑ ΔΙΓΕΝΗ ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΤΣΙΟΣ ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΑΛΕΛΗΣ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΛΑΣΤΑΡΗΣ ΠΡΩΝ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΚΕ (ΜΑΟΙΚΟΣ)
ΜΠΗΛΙΩ ΤΣΟΥΚΑΛΑ (ΕΚΕ)
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΕ
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΕΚΕ
ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΓΝΩΣΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ... Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 19.58



Πηγή : Αντιπληροφόρηση

Γεώργιος Πατρώνος: Κήρυγμα εις το ευαγγέλιον της Ε΄ Κυριακής των νηστειών

Εισαγωγικά

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή επικεντρώνεται σ' ένα μέγα θεολογικό θέμα της χριστιανικής πίστεως, εκείνο της μεσσιανολογίας, δηλαδή τι είδους Μεσσία προσδοκούμε και θέλουμε και ποιά μορφή παίρνει η εξουσία του στον κόσμο μας.
Και μάλιστα το θέμα αυτό το θίγει και το αναλύει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός με το περιεχόμενο της παρούσας περικοπής, λίγο πριν από το τέλος της δημόσιας δράσης του και προτού εισέλθει στην εβδομάδα των παθών και του σταυρικού θανάτου του.

Για να καταλάβουμε το μεσσιανολογικό αυτό λογίδριο του Ιησού, είναι ανάγκη να εκθέσουμε κατά ενα τρόπο ευσύνοπτο και σαφή τι η εποχή του εννοούσε με τον όρο Μεσσίας και τι προσδοκούσε να ιδεί να εκπληρώνεται με την παρουσία του και το έργο του στον κόσμο. Το θέμα είναι τεράστιο και από τα δυσκολότερα της θεολογικής επιστήμης. Χρειάζεται όμως μια σύντομη εισαγωγή για να αντιληφθούμε πληρέστερα τη μεσσιανολογία του Χριστού.

Καταρχήν υπήρχαν δύο θεωρίες και θεολογικές τάσεις που εξέφραζαν τον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό αιώνων πάνω στο θέμα αυτό. Η μία έλεγε ότι ο Μεσσίας θα είναι απεσταλμένος του Θεού και βασιλικού γένους και θα προέρχεται από τον οίκο του μεγάλου, ισχυρού και ένδοξου βασιλιά Δαβίδ. Σ' αυτή την περίπτωση ο Μεσσίας θα ανακεφαλαιώσει ελπίδες και προσδοκίες αιώνων και μετά από μακρά ιστορική περίοδο αιχμαλωσιών, διώξεων και εθνικών ταπεινώσεων, θα έρθει ένας ισχυρός άνδρας και βασιλιάς να απελευθερώσει το λαό από τη δουλεία και την ανελευθερία και να αποκαταστήσει το έθνος στην παλιά δαβίδεια ισχύ και δόξα. Ένας Μεσσίας εγκοσμιοκρατικός που μπαίνει στην Ιστορία δυναμικά και λειτουργεί με τις κοσμικές δυνάμεις και τις μεθοδείες που επιβάλει η εποχή και η ιστορία.

Η δεύτερη θεωρία και θεολογική τάση είναι καθαρά ιεροκρατική και θεοκρατική. Θέλει τον Μεσσία να στέλνεται βέβαια από το Θεό, αλλά να προέρχεται από το ιερατικό γένος του μεγάλου πατριάρχη Ααρών. Κοσμικός κι αυτός ο Μεσσίας, αλλά θα ασκεί τη δύναμή του και την εξουσία του διαμέσου της Ιερατικής τάξης. Το ιερατείο αναγορεύεται σε πηγή εξουσίας. Η ααρωνική μεσσιανολογία έχει στοιχεία της κοσμικής και βασιλικής δαβίδειας δύναμης, αλλά η εξουσία της εισέρχεται και βαθύτερα στον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου. Θέλει και επιδιώκει μια απόλυτη εξουσία και κυριαρχία. Η απόλυτη κοσμική μοναρχία είναι ανεπαρκής. Χρειάζεται μια θεία μοναρχία που θα εκφράζεται διαμέσου της ιερατικής αυθεντίας και εξουσίας.

Υπήρχε και μια τρίτη αντίληψη περί ενός πνευματικού και υπερβατικού Μεσσία που στέλνεται από τους ουρανούς, με τη μορφή του «Υιού του Ανθρώπου», σύμφωνα με την αποκαλυπτική παράδοση ιδιαίτερα του βιβλίου του Δανιήλ. Αυτή η αντίληψη ήταν υποβαθμισμένη κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, κυρίως γιατί εκφράσθηκε από τις μοναστικές κοινότητες των Εσσαίων, τους οποίους θεωρούσαν αιρετικούς, και ιδιαίτερα γιατί δεν ανταποκρινόταν στις ενθουσιαστικές τάσεις και στην ατμόσφαιρα των επαναστατικών μεσσιανικών κινημάτων της εποχής εναντίον της Ρωμαϊκής εξουσίας. Βέβαια και η τρίτη αυτή τάση, παρά το πνευματικό υπόβαθρο, ουσιαστικά εκινείτο προς την ίδια κατεύθυνση, άσκησης εξουσίας είτε με την κοσμική είτε με την υπερβατική έννοια.
1. Μια νέα έννοια περί Μεσσία

Ο Ιησούς Χριστός έναντι όλων αυτών των θεολογικών τάσεων έρχεται να αντιπαραθέσει το δικό του μεσσιανολογικό λόγο, όχι πλέον ως θεωρία, αλλά ως πράξη και μάλιστα με μιά απόλυτη συνέπεια, που τον οδήγησε τελικά στο σταυρικό και μαρτυρικό θάνατο. Βρισκόμαστε χρονικά προ του τέλους. Κι ενώ ο Ιησούς με τους μαθητές του ανηφορίζουν προς τα Ιεροσόλυμα, ξαφνικά αρχίζει να τους ομιλεί για «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν». Επομένως ο λόγος περί του «Υιού του Ανθρώπου», που ακολουθεί, αναφέρεται χωρίς καμιά αμφιβολία στο πρόσωπό του. Δεν πρόκειται για ένα λόγο θεολογικό και θεωρητικό κάποιας νέας ιουδαϊκής μεσσιανολογίας, αλλά λόγο καθαρά χριστολογικό που προσδιαγράφει τα γεγονότα που έρχονται και αναφέρονται στο πρόσωπό του.

Έτσι για τον Ιησού, σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή, ο Υιός του Ανθρώπου, δηλαδή ο Μεσσίας, θα συλληφθεί στα Ιεροσόλυμα και θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στη θρησκευτική ηγεσία και αφού τον κρίνουν θα τον καταδικάσουν σε θάνατο. Βέβαια πριν από τον σταυρικό θάνατο θα τον χλευάσουν και θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν και θα τον ταπεινώσουν.

Ο λόγος αυτός περί του Υιού του Ανθρώπου ήταν αναπάντεχος για τους μαθητές και ακροατές του Ιησού. Ποτέ στην παράδοσή τους δεν ανέμεναν ένα ανίσχυρο και αδύναμο Μεσσία. Έναν Μεσσία που δεν ασκεί εξουσία, αλλά θα συντρίβεται από τις δυνάμεις του κόσμου τούτου. Για την παράδοσή τους τη θρησκευτική, που εξέφραζε ελπίδες και πόθους ιστορικούς και εθνικούς αιώνων, ο Μεσσίας θα είναι δαβίδειος ή ααρωνικός, που θα ασκήσει εξουσία βασιλική και ιερατική κατά ένα τρόπο δυναμικό και απόλυτο και θα συντρίψει τις αντίθεες και αντιεξουσιαστικές δυνάμεις του κακού. Σ' αυτή την ιουδαϊκή παράδοση μεσσιανολογίας δεν μπορεί να υπάρξει αντίλογος. Κάθε άλλη αντίληψη και κίνηση πρέπει να συντριβεί.

Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε την κίνηση δύο από των μαθητών του Κυρίου, του Ιακώβου και του Ιωάννου, οι οποίοι είτε απευθείας οι ίδιοι είτε με την παρέμβαση της μητέρας τους, κατά την παράδοση του Ευαγγελιστή Ματθαίου, ζητούν από τον Διδάσκαλό τους όταν ανέβει στην εξουσία να τους μνησθεί και να τους τοποθετήσει «εκ δεξιών και εξ ευωνύμων» του θρόνου του. Ενόμισαν ότι πορευόμενοι προς τα Ιεροσόλυμα ουσιαστικά ανεβαίνουν στο θρόνο του Δαβίδ. Το βαθύτερο και ουσιωδέστερο μεσσιανολογικό μήνυμα του λόγου του Ιησού χάθηκε, αφού δεν εξέφραζε τις δίκες τους επιθυμίες, τις αντιλήψεις και τις προσδοκίες τους.
2. Μεσσιανικότητα και διακονία

Ο μεσσιανικός λόγος του Ιησού ουσιαστικά είναι αντιεξουσιαστικός, ή προβάλλει την «εξουσία» της διακονίας. Στο ιστορικό αυτό παράλογο βρίσκεται η σοφία του χριστιανικού μηνύματος. Μια νέα λογική στα θεολογικά και πνευματικά δρώμενα: «ος εάν θέλη υμών γενέσθαι μεγας εν υμίν, εσται υμών διάκονος· και ος αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος». Φαίνεται πράγματι παράδοξο, όταν ανεβαίνεις στην εξουσία να προσπαθείς να υπηρετήσεις και να διακονήσεις και ενώ επιδιώκεις να είσαι ο πρώτος στο τέλος να γίνεσαι δούλος όλων. Και αυτός δεν είναι θεωρητικός λόγος. Το είδαμε να το εφαρμόζει ο Κύριος στη ζωή του.

Την εποχή εκείνη oι ηγέτες ασκούσαν μια απόλυτη εξουσία. Καταδυνάστευαν το λαό. Όλες οι ενέργειές τους στόχευαν στην κατοχύρωση και τη διασφάλιση των συμφερόντων μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που βρισκόταν στην εξουσία και είχε δύναμη και πλούτο. Καμιά έννοια δικαίου δεν έφτανε στους μικρούς και αδύναμους. Ακόμη και η θρησκευτική εξουσία ήταν εγκλωβισμένη στη δική της αποκλειστικότητα. Θρησκευτικοί ηγέτες του ιουδαϊκού χώρου έφταναν, μάλιστα, μέχρι το σημείο να οικειοποιούνται απόλυτα και τη σωτηρία και να διακηρύσσουν ότι ούτε ο Θεός γνοιάζεται για τους αμαρτωλούς και καταφρονεμένους ανθρώπους. Προς αυτή την κατεύθυνση της απόλυτης διασφάλισης της εξουσίας, όχι μόνο στον πνευματικό, αλλά και στον κοσμικό και κοινωνικό χώρο, κινήθηκε πολλές φορές και η ιουδαϊκή μεσσιανολογία.

Η παρέμβαση του Ιησού Χριστού με τη σύνδεση της εξουσίας με τη διακονία, φάνταζε παράλογη και αποτέλεσε σκάνδαλο. Η προβολή των όρων «δούλος» και «διάκονος», ό,τι το απεχθέστερο υπήρχε για την εποχή εκείνη, θεωρήθηκε επικίνδυνη υπόθεση. Ένας Ραββί να διδάσκει κατ' αυτό τον τρόπο δεν μπορεί παρά να είναι ανατροπέας των κοινωνικών δομών και γι' αυτό πρέπει να εξουδετερωθεί. Αυτό και έγινε με τη σύλληψη και την καταδίκη του Ιησού.
Επίλογος

Το μήνυμα, όμως, του Ιησού ευτυχώς σώθηκε. Έγινε έργο ευαγγελισμού για την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Κατά συνέπεια, θα λέγαμε, πως η διακονία πλέον πρέπει να θεωρείται δομικό στοιχείο της εκκλησιαστικής εξουσίας. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία. Διακονεί το λαό και τον κόσμο σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μορφές της ζωής. Ο διάκονος και η διακονία δεν αποτελούν απλά τον πρώτο βαθμό ιερωσύνης. Συνιστά την ουσία όλης της Ιεραρχικής κλίμακας. Ιερουργώ σημαίνει διακονώ ταπεινά το λαό και καθαγιάζω τον κόσμο. Σημαίνει, πάνω από όλα, θυσιάζομαι στο βωμό του Θεού προς χάριν των ανθρώπων.

Πρακτικά αυτό σημαίνει, πως δεν διεκδικώ μια θέση εκ δεξιών και εξ ευωνύμων σε κάποια εξουσία, αλλά συντάσσομαι με τη θυσιαστική πορεία του Κυρίου και γίνομαι μιμητής των παθών του. Αυτό το νόημα έχει και η επιλογή της ευαγγελικής αυτής περικοπής πρό της Εβδομάδας των Παθών. Ο Υιός του Ανθρώπου «ουκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι». Αυτό δεν μπορεί να είναι θεολογικό και φιλολογικό ρεφρέν του λόγου μας και των κηρυγμάτων μας. Ανάγκη να γίνει αξίωμα ζωής και αξίωμα εκκλησιαστικής διακονίας.

Ακόμη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, πώς η διακονία του Ιησού Χριστού διασφαλίζει και κατοχυρώνει την εκκλησιαστική εξουσία. Αντίθετα, θα λέγαμε, πως κάθε εκκλησιαστικό λειτούργημα το γυμνώνει από την οποιαδήποτε έννοια εξουσίας και το παρωθεί προς την απλή και ταπεινή διακονία. Είμαστε λοιπόν, όλοι διάκονοι και ως διάκονοι πρέπει να λειτουργούμε και να ενεργούμε. Η διακονία θα είναι το μόνο κριτήριο ποιότητας των έργων μας και των δραστηριοτήτων μας. Μια διακονία, μάλιστα, που πολλές φορές μπορεί να φτάσει και στα έσχατα όρια «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών».

Οι «μουσουλμανοψεύτες» του Κόλπου στην υπηρεσία της Σύγκρουσης των Πολιτισμών;

Χριστιανοί επίσκοποι στη Γερμανία, την Αυστρία και τη Ρωσία έχουν επικρίνει την κύρωση από το Μεγάλο Μουφτή της Σαουδικής Αραβίας στις 15 Μαρτίου 2012 ενός φετφά που διατάσσει την κατεδάφιση όλων των χριστιανικών χώρων λατρείας στην Αραβική Χερσόνησο.

Ο Επίσκοπος Ρόμπερτ Ζόλτιτς, πρόεδρος της γερμανικής επισκοπικής Διάσκεψης, θρηνεί ότι «ο Μουφτής δεν σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία ούτε την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών, ιδίως όσον αφορά τους αλλοδαπούς εργαζόμενους οι οποίοι λειτουργούν την οικονομία της Σαουδικής Αραβίας».

Τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια χριστιανοί ζουν στην Αραβική Χερσόνησο. Πρόκειται κυρίως για εργάτες από την Ινδία και τις Φιλιππίνες, αλλά και μετανάστες από τη Δύση ή την Ανατολή.

Η Σαουδική μοναρχία απαγορεύει ήδη τις εκκλησίες και τιμωρεί με φυλάκιση την άσκηση οποιασδήποτε μη μουσουλμανικής λατρείας στο έδαφός της (εκτός από ειδικές ζώνες που προορίζονται για τους Δυτικούς). Ο Σεΐχης Αμπντούλ Αζίζ Μπιν Αμπντουλάχ εξέδωσε αυτό το θρησκευτικό διάταγμα για να ξεπεράσει το νέο Σύνταγμα του Κουβέιτ, το οποίο απαγορεύει την ανέγερση εκκλησιών στη χώρα. Ο Μεγάλος Σάουδας Μουφτής προορίζει τον φετβά του για τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Ομάν, το Κατάρ, και προπαντός το Μπαχρέιν και την Υεμένη, όπου έχει αναπτυχθεί ο στρατός της Σαουδικής Αραβίας.

Τα δύο Ουαχαμπιτικά κράτη, το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας και το εμιράτο του Κατάρ, σκοπεύουν να επεκτείνουν το μοντέλο της θρησκευτικής δικτατορίας τους στο σύνολο του αραβικού κόσμου. Κατόπιν επίσημης αίτησης τους, οι Δυτικοί ανέτρεψαν τις κοσμικές κυβερνήσεις του Ιράκ και της Λιβύης και προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στη Συρία.

Οι Μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες που συγκεντρώνονται στην παγκόσμια οργάνωση Αλλάχ Αλ-Μπαΐτ στο Ιράν καταδίκασαν επίσης αυτόν τον φετφά. Σύμφωνα με αυτούς, οι Σάουδες ουαχαμπίτες και σαλαφιστές μουφτήδες δεν αντιπροσωπεύουν το Ισλάμ και δεν έχουν την νομιμότητα να εκδίδουν τέτοια διατάγματα.

Η Συνέλευση θεωρεί ότι μέσα από την ιστορία του, το Ισλάμ έχει συνυπάρξει με τους Χριστιανούς και τους Εβραίους και ότι τέτοιος φετβάς δεν προωθήθηκε ποτέ, ούτε από τον προφήτη Μωάμεθ, ούτε από τους απογόνους του, ούτε από τους χαλίφηδες .

Από την ίδρυσή του, ο χριστιανισμός ήταν πάντα παρόν και ολοκληρωμένος στον αραβικό κόσμο. Ήταν στη Δαμασκό που οι Χριστιανοί χώρισαν από τους Εβραίους για να σχηματίσουν τη θρησκεία τους. Κατά τον Μεσαίωνα, πάλεψαν με τους συμπατριώτες τους τους σταυροφόρους εισβολείς, θεωρώντας την άμυνα του εδάφους σημαντικότερη από τον θρησκευτικό κοινοτισμό. Κατά τον 20ο αιώνα, το Μπάαθικο Ιράκ και η Συρία, ενώ συντριπτικά μουσουλμανικά, υιοθέτησαν κοσμικά καθεστώτα για να εξασφαλιστεί η πλήρη ιδιότητα του πολίτη των χριστιανικών μειονοτήτων.

Η συνέλευση Αλλάχ Αλ-Μπαΐτ επέκρινε την σιωπή ορισμένων μουσουλμάνων σοφών ενώπιον των πρακτικών που «στρεβλώνουν την εικόνα του Ισλάμ», αλλά καταδίκασε επίσης τις δυτικές κυβερνήσεις για την υποστήριξή τους σε εξτρεμιστικά σεκταριστικά θρησκευτικά ρεύματα.

Στο Ιράκ, το Πακιστάν και το Ιράν, στη Λιβύη και τη Συρία, οι δυτικές δυνάμεις βασίζονται σε ένοπλες ομάδες που ανήκουν στην αίρεση των Ουαχαμπιτών ή τακφιριστικών ρευμάτων, μέσω των δικτύων της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, για να αποσταθεροποιήσουν ανεξάρτητες κυβερνήσεις και για την στρατιωτική υποστήριξη των επιχειρήσεων τους.

Καταπιέζοντας τους Χριστιανούς και ζητώντας την ανατροπή των πολυθρησκευτικών εθνών του αραβικού κόσμου, οι θρησκευτικοί ηγέτες του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας είναι οι αντικειμενικοί σύμμαχοι του αμερικανοισραηλινού σχεδίου της αναδιαμόρφωσης της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής σύμφωνα με εθνοτικά και θρησκευτικά κριτήρια, απαραίτητη προϋπόθεση για την στρατηγική της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών».

Αυτό συνεπάγεται πράγματι μια περιφερειακή αναδιάρθρωση, όπου το Ισραήλ πρέπει να εμφανίζεται ως η «πολιτισμένη» και «δημοκρατική» χώρα, που μάχεται για την ίδια την επιβίωσή της κατά «μουσουλμανικών» εξτρεμιστικών χωρών.

Υπάρχει όμως ένα μοναδικό εμπόδιο για την πώληση αυτού του μυθιστορήματος στη παγκόσμια κοινή γνώμη: η χριστιανική μειονότητα που ζει και παλεύει για αιώνες στο πλευρό των Μουσουλμάνων. Ως εκ τούτου, η απέλαση των Χριστιανών της Ανατολής έγινε κοινός στόχος του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού, του σιωνισμού και του ουαχαμπισμού.

Πηγή : Ακτίνες

Σχόλιο: Μήπως το ίδιο δέν έγινε με τον Γερμανικό Χριστιανισμό και τον Βυζαντινό;; Μήπως το ίδιο δέν συνεχίζει να γίνεται, με τον Οικουμενισμό;; Όταν οι Σταυροφόροι κούρσεψαν την Κών/πολη, οι μεγάλοι ιστορικοί της Δύσεως γράφουν : Στη Δύση έπεσε ξαφνικά ένας μεγάλος πλούτος, ο οποίος δέν γνωρίζουμε απο πού προήλθε. Εμφανίστηκαν όμως πολλά πανεπιστήμια. Και η ακαδημαϊκή ζωή ξεκίνησε να εκτοπίζει την εμπειρική ζωή της πίστεως. Ιστορικώς οι Γερμανοί χρωστούν σε τούτον τον τόπο και τα αμύθητα πλούτη των Βυζαντινών. Όσον αφορά τον αρχηγό των Ιμάμηδων που βλέπουμε στην φωτογραφία, ο Θεός μόνο ξέρει πόσα παιδάκια κακοποίησε. Όπως και οι Πάπες, συνάδελφοι του. Επιβάλλει την πολιτική του. Ο Μωαμεθανισμός γίνεται σιγά-σιγά επίσημη θρησκεία της Δύσεως. Μήν ξεχνάμε ότι με αυτόν τον τρόπο αναγεννάται  η Δύση. Μετά τους Έλληνες και τον Ινδουισμό, έρχεται η ώρα του Μωαμεθανισμού. Θα πάρει δυνάμεις και απ'αυτούς, αλλά τις κατώτερες δυνατές. Όλη η Δύση σήμερα κηρύσσει την ανοχή στον Μωαμεθανισμό, επικαλούμενη τον διαφωτισμό. Μονόπλευρα, διότι οι Μωαμεθανοί δέν έχουν καμμία ανοχή έναντι των Χριστιανών. Ο διαφωτισμός στηρίζεται στον ορισμό της ελευθερίας που έδωσε ο Βολταίρος: Σέβομαι την ελευθερία σου αλλά δέν πρέπει να περιορίσει την δική μου. Όλες οι υπόλοιπες αρχές στηρίζονται σ'αυτή την αμοιβαιότητα, σε αυτά τα όρια. Θα μπορούσε να είναι ανεκτός. Αλλά δέν μπορούν να υπάρξουν αρχές του διαφωτισμού αυτόνομες, ανεξάρτητες απο αυτόν τον ορισμό της ελευθερίας.
Σήμερα στην Ελλάδα, ημιμαθείς παπαγάλοι της Δυτικής πνευματικής κατάπτωσης, καταστρέφουν ότι έχει απομείνει απο την πνευματικότητα του Βυζαντίου, προσπαθώντας να προωθήσουν σαν ανώτερο τρόπο ζωής, την ζωώδη κατάσταση των πολιτών της Ευρώπης. Ο Ράμφος φανερώνει τον εκμηδενισμό, αλλά ούτε ο ίδιος δέν το συνειδητοποιεί.
Υπάρχεις σαν μοίρα, μας λέει, ενώ εγώ υπάρχω σαν πρόνοια. Και ο έτερος ημιμαθής, ο Ιμάμ Καλαϊτζίδης, βάζει τους Μουφτήδες μέσα στις τάξεις των σχολείων, για να διδάξουν απο κοντά, το Οθωμανικό δίκαιο. ΟΛΑ ΤΑ ΑΞΙΟΠΟΥΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ.
Και οι Χριστιανοί;; Οι Χριστιανοί ασχολούνται με τα ράσσα.


Αμέθυστος

Ο τραγελαφικός δεκάλογος της κρίσης

Πηγή: Δίολκος



Δέκα σημάδια που σου δείχνουν κάθε μέρα ότι τίποτα δεν είναι όπως πρώτα

1. Το δελτίο του STAR παίζει όλο και πιο συχνά κανονικές ειδήσεις.

2. Ενώ όταν ήσουν μικρός πήγαινες στο Σύνταγμα για να ταΐσεις τα περιστέρια, τώρα πηγαίνεις για να ταΐσεις τους αστέγους.

3. Πας σε ονομαστό ζαχαροπλαστείο στην οδό Βουλής κι ενώ υπό άλλες συνθήκες θα σου έλεγαν
ότι πρέπει να αγοράσεις όλη τη συσκευασία με τα μελωμένα κρουασανάκια, τώρα σου λένε «πάρε όσα θες και θα τα ζυγίσω ξεχωριστά».

4. Τα ακριβά καταστήματα ρούχων κάνουν «μπαζάρ». Και τα φτηνά ξεπουλάνε. Με άλλα λόγια, όλες οι σεζόν είναι εκπτωτικές.

5. Οι ταξιτζήδες δεν βλασφημούν όταν τους λες ότι πηγαίνεις Κάτω Πατήσια και όχι Εκάλη. Αν τους ζητήσεις, θα σου δώσουν απόδειξη και θα σου πουν κι ευχαριστώ για την κατώτατη κούρσα των 3,20 ευρώ.

6. Όταν μία ζητιάνα που καραδοκεί στην είσοδο σούπερ μάρκετ σου ζητάει ένα ευρώ κι εσύ της λες ότι δεν έχεις, συνειδητοποιείς ότι για πρώτη φορά της λες αλήθεια.

7. Οταν γίνεται έκλειψη Σελήνης δεν αναλύεις πόσο χάλια είναι τα ερωτικά σου, αλλά πέφτεις στα πατώματα για το μέλλον της χώρας.

8. Οι παρέες απαρτίζονται από δύο είδη ανθρώπων: από αυτούς που δεν έχουν δουλειά και απ' αυτούς που έχουν δουλειά αλλά δεν πληρώνονται.

9. Παίρνεις ένα καινούριο ρούχο και μιλάς λες και απολογείσαι στον ανακριτή για φόνο εν βρασμώ ψυχής: «Δεν κατάλαβα πώς έγινε...περνούσα από κει, είδα το παντελόνι, μου άρεσε και ξαφνικά θόλωσα.... μπήκα μέσα και το αγόρασα...».

10. Παλιά όταν έλεγες ότι έχεις κατάθλιψη σου έλεγαν ότι υπερβάλλεις και ότι δεν πρέπει να πάρεις χάπια. Τώρα αν πεις ότι είσαι καλά, σου ξαναλένε ότι υπερβάλλεις και ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις χάπια.


 http://ektiesthisi.blogspot.com

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Λεηλάτησαν... ΑΕΙ, ΤΕΙ, νοσοκομεία!


Τραβούν τα μαλλιά τους οι πρυτάνεις των ελληνικών πανεπιστημίων, οι πρόεδροι των ΤΕΙ και οι διοικητές των δημόσιων νοσοκομείων. Ξαφνικά, ο ένας μετά τον άλλον ανακαλύπτουν ότι οι καταθέσεις που είχαν τα ιδρύματα των οποίων προΐστανται στην Τράπεζα της Ελλάδος... έχουν κάνει φτερά σχεδόν ολοσχερώς! Το κεντρικό τραπεζικό ίδρυμα της χώρας, χωρίς να τους ρωτήσει, κατ' εντολήν της κυβέρνησης είχε μετατρέψει εν κρυπτώ τα αποθεματικά των ΑΕΙ, των ΤΕΙ και των νοσοκομείων σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, τα οποία στη συνέχεια... «κούρεψε» με το περιβόητο PSI - δηλαδή καταλήστεψε τα λεφτά των ανώτατων και...

ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και των δημόσιων νοσοκομείων!

Οσο πιο συνετή και συντηρητική διαχείριση έκανε το κάθε ίδρυμα τόσο μεγαλύτερη ζημιά υπέστη με το κόλπο αυτό.

Οσο πιο πολλές καταθέσεις είχε δηλαδή στα αποθεματικά του, τόσο πιο πολλά ομόλογα αγόρασε η Τράπεζα της Ελλάδος και επομένως τόσο πιο πολλά λεφτά έχασε το ίδρυμα που αντί να σκορπάει και να ξοδεύει τα λεφτά του, τα αποταμίευε. Καλά να πάθει!

Ακρως αποκαλυπτικό το πάθημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το οποίο αναδείχθηκε σε «πρωταθλητή του κουρέματος με την ψιλή»: του έφαγε η κυβέρνηση... 31 εκατομμύρια ευρώ! Δεύτερο σε απώλειες το Πανεπιστήμιο της Αθήνας που έχασε 13 εκατομμύρια, ακολουθεί το Πάντειο με απώλειες 8 εκατομμυρίων και πάει λέγοντας.

Η λεηλασία δεν άφησε τίποτα όρθιο. Πάνω από 120 εκατομμύρια ευρώ είχαν 17 πανεπιστήμια της χώρας σε καταθέσεις τους στην Τράπεζα της Ελλάδος για τις λειτουργικές τους ανάγκες. Ε, από αυτά σχεδόν τα... εκατό «πάν' και τούρκεψαν»! Τους τα λεηλάτησε η κυβέρνηση με το κόλπο του PSI. Τους άφησε μόνο 33 εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις - και μάλιστα σε έξι ΑΕΙ δεν άφησε ούτε ένα ευρώ! Τους άφησε 33, τους πήρε 87 εκατομμύρια - δηλαδή τους έφαγε το 72,5% των καταθέσεών τους! Γερή μπάζα.

Τα ΤΕΙ μπορεί να είναι πιο φτωχά, είναι όμως πιο πολλά - γι' αυτό και οι δικές τους καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος «γδάρθηκαν» δεόντως. Οπως κατήγγειλαν οι αλλόφρονες πρόεδροί τους, από τα 150 εκατομμύρια ευρώ που είχαν καταθέσει, η κυβέρνηση τους έφαγε τα 100 και τους άφησε 50 εκατομμύρια.

Το «κούρεμα» μέσω PSI των δικών τους αποθεματικών ανήλθε στο ύψος του 68% των καταθέσεων που διατηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπως ακριβώς κατήγγειλε η έκτακτη σύνοδος των προέδρων των ΤΕΙ.

Πρώτο θύμα μεταξύ τους το ΤΕΙ της Αθήνας, το οποίο είδε εν μια νυκτί τις καταθέσεις του να πέφτουν από τα 11 εκατομμύρια στο... 1,9 - μείωση δηλαδή 82,7%!

Το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης μπορεί να έχασε κάπως λιγότερα σε απόλυτα νούμερα από τα 9,1 εκατομμύρια που έχασε της Αθήνας καθώς αυτό έχασε «μόνο» 8 εκατομμύρια ευρώ. Δημιούργησε όμως ένα κυριολεκτικά αχτύπητο ποσοστό λεηλασίας: από τα 8.200.000 που είχε σε καταθέσεις, η κυβέρνηση του έφαγε τα... 8.020.000 ευρώ και του άφησε μόνο 180.000! Πρόκειται για αρπαγή του... 97,8% (!!!) των καταθέσεών του στην Τράπεζα της Ελλάδος. Ασύλληπτο ποσοστό, ομολογουμένως.

Αγριο χέρι έβαλε η κυβέρνηση και στα αποθεματικά των νοσοκομείων, αν και εκεί μέχρι στιγμής αποκρύπτονται τα συγκεντρωτικά στοιχεία των απωλειών. Από όσα έχουν διαρρεύσει αποσπασματικά και με την επιφύλαξη ότι αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία από τους διοικητές των νοσοκομείων, στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης π.χ. λέγεται ότι τα ταμειακά του διαθέσιμα από 10 εκατομμύρια ευρώ που ήταν μειώθηκαν στο... 1 εκατομμύριο.

Εν ολίγοις, αλίμονο σε όποιον οργανισμό, ίδρυμα κ.λπ. διατηρούσε καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τώρα θρηνεί και οδύρεται. Οπως π.χ. το Τεχνικό Επιμελητήριο (ΤΕΕ), το οποίο στις 9 Μαρτίου είχε καταθέσεις ύψους 2.781.569 ευρώ και στις 12 Μαρτίου, τρεις μέρες αργότερα, είχαν καταποντιστεί σε 850.622 ευρώ - η κυβέρνηση δηλαδή του χρέωσε για το «σωτήριο κούρεμα» του PSI... 1.930.947 ευρώ, ήτοι το 70% το κεφαλαίου.

ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Αφησε ερείπια το... «σωτήριο κούρεμα»

Εκτός από τα μέλη της κυβέρνησης, κανένας δεν δείχνει ενθουσιασμένος από την «ιστορική επιτυχία» του PSI. Μάλιστα, όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότεροι φορείς διαπιστώνουν ότι έχουν «κουρευτεί» κι αυτοί χωρίς ούτε να το ζητήσουν ούτε να το περιμένουν. Πανεπιστήμια και ΤΕΙ απειλούνται με κλείσιμο μετά τη λεηλασία των αποθεματικών τους. Στα νοσοκομεία δεν έχουν σε πολλές περιπτώσεις να πληρώσουν ούτε καν τους τρέχοντες λογαριασμούς, όσο και αν σιωπούν οι διορισμένοι διοικητές τους για την επερχόμενη καταβαράθρωση του δημόσιου συστήματος υγείας που σε λίγο θα προσλάβει καταστροφικές διαστάσεις. Μέχρι και τα αποθεματικά του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκου λεηλάτησε η κυβέρνηση - είχε 106 εκατομμύρια και του πήρε τα 74. Μήπως δεν σωθήκαμε τόσο πολύ;

Του Γιώργου Δελαστίκ από το ΕΘΝΟΣ


Πηγή: tolimeri.blogspot.com

Γιώργος Καραμπελιάς, Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Φεραίου


Από την επανάσταση του 1821 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος επισημαίνει ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς και δηλώνει πως «οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία».
«Ανολοκλήρωτη η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή» γιατί;
Διότι ο ελληνισμός δεν ολοκληρώθηκε ούτε γεωγραφικά, ούτε οικονομικά, ούτε πνευματικά. Γεωγραφικά, δεν κατόρθωσε να ενοποιήσει και να εντάξει σε ένα κράτος τον ιστορικό χώρο του ελληνισμού. Απώλεσε τον μικρασιατικό πνεύμονα και την ιστορική του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, ενώ ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρος ως εκφραστές των υπολειμμάτων αυτού του κάποτε ενιαίου ιστορικού χώρου. Οικονομικά, παρέμεινε ανολοκλήρωτος με κυριαρχία των μεταπρατικών χαρακτηριστικών χωρίς να κατορθώσει να διαμορφώσει μια πραγματική αστική τάξη και μία αυτόνομη οικονομία. Πνευματικά, διότι παρέμεινε διχασμένος μεταξύ εισαγόμενου εκσυγχρονισμού και εγχώριας παράδοσης, γεγονός που οδηγεί σε μία μόνιμη διχοτόμηση μεταξύ του σύγχρονου που εμφανίζεται πάντα ως εισαγόμενο και του εγχώριου που κοιτάζει πάντα προς τα πίσω. Δηλαδή κατατρυχόμαστε από το δίπολο εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παράδοση, ενώ η απάντηση θα ήταν ακριβώς ο εκσυγχρονισμός της δικής μας παράδοσης.
Γιατί όπως λέτε η μοίρα μας, για οκτώ αιώνες, ως σήμερα, ορίζεται από αυτή την κατάρα του συνόρου δύο κόσμων, Ανατολής και Δύσης, ανάμεσα στους οποίους συνθλιβόμαστε;
Οι Έλληνες αποτελώντας έναν κόσμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν υπήρξαν ποτέ ούτε Ανατολή, ούτε Δύση. Συγκροτούσαν έναν αυτόνομο κόσμο, ο οποίος από την κρίση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και μετά υφίστανται την αποικιακή εκμετάλλευση Ανατολής και Δύσης, εναλλάξ, ή και των δύο ταυτόχρονα. Χαρακτηριστική είναι η μοίρα της Κύπρου που θα καταληφθεί από τους Άγγλους σταυροφόρους το 1192, θα περάσει από τους Φράγκους στους Τούρκους τον 16ο αιώνα, θα ξαναπεράσει στους Άγγλους τον 19ο αιώνα και θα έχει σήμερα και τους Τούρκους και τους Άγγλους! Ακριβώς αυτή η πίεση και από τη Δύση και από την Ανατολή, είναι εκείνη που δεν επέτρεψε ποτέ να ολοκληρωθεί το όραμα του Ρήγα. Ήδη από την επανάσταση του ’21 οι δυτικοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μη συγκροτηθεί ένα βιώσιμο ελληνικό κράτος και συντηρούσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, παρότι ετοιμόρροπη, για πάνω από εκατό χρόνια. Χαρακτηριστικά, στον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Άγγλοι έβαλαν στο παιχνίδι τους Τούρκους για να εμποδίσουν την αυτοδιάθεση του κυπριακού ελληνισμού και την ένωση με την Ελλάδα. Και το επέτυχαν.
Δηλώνετε πως «το όραμα του Ρήγα θα μείνει ως μια πρόκληση εσαεί για τους Έλληνες - αλλά και τους λοιπούς Βαλκάνιους - να απαντήσουν κάποτε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», τον καημό των λαών της Βαλκανικής». Ο καημός είναι η δημιουργία όπως λέει και ο Σαββόπουλος «της ομοσπονδίας των Βαλκανίων της Βυζαντινής»;
Ο Ρήγας έβλεπε την Ελληνική Δημοκρατία που οραματιζόταν να συμπεριλαμβάνει όλους τους βαλκανικούς λαούς, ως μόνη δυνατότητα να αναιρεθεί ο κατακερματισμός της περιοχής και να αποκρουσθεί η επικυριαρχία των ξένων δυνάμεων. Γιατί στα Βαλκάνια οι πληθυσμοί ήταν τόσο αναμεμειγμένοι ώστε μόνο μια τέτοια λύση θα ήταν εφικτή. Σήμερα αυτός ο κατακερματισμός έχει οδηγήσει στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη μεταβολή των Βαλκανίων σε χώρο συγκυριαρχίας Αμερικανών, Γερμανών και Νεο-0θωμανών. Και σήμερα λοιπόν μόνη απάντηση παραμένει η ενότητα των βαλκανικών λαών, τα «Βυζαντινά» Βαλκάνια.
Κύπριος το δεξί χέρι του Ρήγα;
Ο Ρήγας δεν ήταν μόνος του στην επαναστατική του απόπειρα αλλά είχε συγκροτήσει μια ισχυρή οργάνωση από διανοούμενους και εμπόρους της Βιέννης, ενώ ταυτόχρονα είχε ήδη έρθει σε επαφή με τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες. Δηλαδή ο Ρήγας είχε υπερβεί, στη δράση του, τη διχοτόμηση διανοουμένων και λαού, που τόση ζημιά έχει κάνει σε όλες τις επαναστατικές μας απόπειρες, ο δε Ιωάννης Καρατζάς υπήρξε ένας από τους στενότερους και σημαντικότερους συντρόφους του και οδηγήθηκαν μαζί στο μαρτύριο και τον θάνατο. Ο Καρατζάς παρ’ ότι νέος ήταν ήδη μια σημαντική προσωπικότητα, ο άνθρωπος που έχει γράψει το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, το «Έρωτος αποτελέσματα».
Απάντηση στη θέση ότι ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές, δίνει το βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο: Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας». Γιατί η ανάγκη έκδοσή του σήμερα;
Η προσπάθεια των εθνομηδενιστών να αποδομήσουν την ελληνική ιστορία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σημερινή κρίση που περνάει ο ελληνισμός, διότι μας στέρησαν από την αίσθηση του συνανήκειν. Γι’ αυτό και οι σημαντικότερες ιδεολογικές διαμάχες σήμερα κινούνται στο έδαφος της ιστορίας. Έτσι στην Κύπρο επιχειρείται να προωθηθεί μια τερατώδης και ανιστόρητη άποψη ότι οι Κύπριοι δεν είναι Έλληνες, αλλά αποτελούν ιδιαίτερο έθνος - έτσι ώστε να αποκοπούν οριστικά από το ευρύτερο σώμα του ελληνισμού και να γίνουν πιο εύκολα άθυρμα στα χέρια των ξένων. Υπάρχουν ιστορικοί και διανοούμενοι οι οποίοι, με το αζημίωτο παχυλών επιχορηγήσεων και επιδοτήσεων, καλλιεργούν την άποψη ότι πριν από την επανάσταση του ’21 δεν υπάρχει νεοελληνικό έθνος, το οποίο συγκροτείται διά του κράτους! Γι’ αυτό εξάλλου ομιλούν για «κράτος - έθνος» και όχι για έθνος-κράτος.
Εάν όντως το κράτος συγκροτεί το έθνος... τότε οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν οργανική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες και το Βυζάντιο και επομένως δεν διαθέτουν ιστορικές ρίζες. Τότε και οι Κύπριοι, μια και το κράτος τους είναι «κυπριακό», μπορούν να μεταβληθούν σε «ένα νέο έθνος», ανανικού χαρακτήρα! Γι’ αυτό λοιπόν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι πριν την Επανάσταση του ’21 δεν υπήρχαν Έλληνες αλλά μόνο ορθόδοξοι πληθυσμοί. Οι δε Σουλιώτες δεν ήταν οι ήρωες που αντιμετώπισαν τον Αλή Πασά, αλλά απλοί ληστές και κατσικοκλέφτες. Για να ενισχύσουν αυτή την αποδομητική κατασκευή, ισχυρίζονται ότι ο χορός του Ζαλόγγου, καθώς και η ανατίναξη του Σαμουήλ στο Κούγκι, αποτελούν μύθο. Κατά συνέπεια καθίσταται αναγκαία η απάντηση σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα, που τα τελευταία χρόνια επιχείρησαν να κυριαρχήσουν στα ελληνικά πανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας και της Κύπρου, γι’ αυτό και η συγγραφή του βιβλίου μου.
Ποιες στρεβλώσεις έχουν συσσωρευτεί επί αιώνες, σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία; Το ορόσημο για τη γένεση του νεοελληνικού κράτους ήταν το 1453, ενώ η νεότερη γενιά διανοουμένων μεταθέτει αυτό το ορόσημο στην περίοδο μετά το 1821. Εσείς γιατί τονίζετε ότι το ορόσημο αυτό πρέπει να προσδιοριστεί το έτος 1204;
Η δυτική ιστοριογραφία και η δυτική πνευματική παράδοση προσπαθεί να αποκόψει το Βυζάντιο από την ευρωπαϊκή ιστορία. Είναι η λογική συνέχεια του ανταγωνισμού της Δύσης με τον ελληνικό μεσαιωνικό κόσμο, δηλαδή το Βυζάντιο, που μέχρι το 1100 αποτελούσε το πιο πολιτισμένο κράτος της Ευρώπης. Αυτός ο ανταγωνισμός αρχικά αναδεικνύεται μέσα από τη θρησκευτική αντιπαράθεση (το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054), την οικονομική διείσδυση και τέλος τη στρατιωτική κατάκτηση. Με τη φραγκοκρατία, η δυτική Ευρώπη υποτάσσει και απομυζά το Βυζάντιο αρχίζοντας έτσι την παγκόσμια επέκτασή της. Οι Έλληνες υπήρξαν ο πρώτος αποικιοποιημένος λαός του σύγχρονου κόσμου. Και η αποικιοποίηση πήρε και πνευματικές διαστάσεις μια και οι Έλληνες διανοούμενοι, σε ένα μεγάλο μέρος τους, αποδέχτηκαν μια υποτιμητική εικόνα του Βυζαντίου, και ενώ υπήρξαν επί οκτώ αιώνες αποικιοκρατούμενοι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ταυτιστούν με τους αποικιοκράτες τους!
Μετά την είσοδο των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία και την αποφασιστική ήττα του Μανουήλ Κομνηνού στο Μυριοκέφαλο το 1176, ακολούθησε η εισβολή των δυτικών και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1204. Από τότε συγκροτείται ο σύγχρονος ελληνισμός ως αντιστασιακό έθνος που για οκτώ αιώνες πρέπει να αντιμετωπίζει την πίεση της Ανατολής και της Δύσης για να επιβιώσει. Όλοι οι μεγάλοι μας ιστορικοί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Απόστολος Βακαλόπουλος και ο Νικόλαος Σβορώνος εντοπίζουν σ’ αυτή την εποχή το τέλος του μεσαιωνικού οικουμενικού ελληνισμού και την απαρχή του σύγχρονου νεοελληνικού. Γι’ αυτό και θεωρώ το 1204 ως την αφετηρία του, ενώ το 1821 αποτέλεσε την απαρχή της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους.
Επιχειρείται διαστρέβλωση της Ιστορίας μας ή δίνεται με μια άλλη ματιά, ολιγότερο εθνικιστική; Η Ιστορία έχει πολλές όψεις;
Ποιος γράφει την Ιστορία; Κατ’ αρχάς η Ιστορία αποτελεί ταυτόχρονα ένα βίωμα όλων των ανθρώπων που έχει μεταδοθεί με την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα, από την εποχή του Ηροδότου, συγκροτεί έναν επιστημονικό κλάδο. Η Ιστορία έχει λοιπόν επιστημονική βάση, δηλαδή υπάρχει μια αυθεντική «ιστορία», και ένα ιστορικό υπόβαθρο γενικά αποδεκτό. Ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε, ο Χριστός υπήρξε, η Επανάσταση του ’21 ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821, ο Σολωμός Σολωμού πυροβολήθηκε στον ιστό της τουρκικής σημαίας. Επομένως η ιστορία έχει αντικειμενική υπόσταση.
Ωστόσο όλες οι επιστήμες του ανθρώπου έχουν και μια υποκειμενική διάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια απόλυτα αντικειμενική ιστορική αφήγηση. Κάθε άνθρωπος, κάθε κοινωνική ομάδα βλέπει με διαφορετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα. Οι ερμηνείες διαφέρουν και κάθε εποχή φωτίζει διαφορετικές πλευρές της, το δε ζητούμενο της ιστορικής επιστήμης είναι να επιτύχει την πιο πολύπλευρη προσέγγιση της αλήθειας. Ο 19ος αιώνας επέμενε περισσότερο στα γεγονότα και στον ρόλο της προσωπικότητας, ο 20ός αιώνας στον ρόλο της οικονομίας και των κοινωνικών τάξεων. Στα τέλη όμως του 20ού αιώνα εμφανίστηκε ένα καινοφανές ιστοριογραφικό ρεύμα, το λεγόμενο αποδομητικό ή μεταμοντέρνο, το οποίο ισχυρίζεται πως επειδή δεν μπορούμε να φτάσουμε σε κάποια τελική απόφαση για την Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια, αλλά αυτή καθορίζεται από τους ίδιους τους ιστορικούς. Αυτό το ρεύμα αρνείται την αντικειμενικότητα της συνέχειας του ελληνικού έθνους, και υποστηρίζει πως αυτή υπήρξε δημιούργημα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Θεωρούν πως είναι στο χέρι τους να απορρίπτουν αυτή τη συνέχεια, άσχετα με το κοινά παραδεκτό μίνιμουμ ιστορικής αλήθειας. Αυτή η αντίληψη επιτρέπει στους εθνοαποδομητές να αρνούνται το Ζάλογγο, να μιλούν για συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, να απορρίπτουν ακόμα και πλησιέστερα προς εμάς ιστορικά γεγονότα, όπως τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, κ.ο.κ.
Αποδιοπομπαίος τράγος η Ελλάδα...
Η οικονομική τρομοκρατία έως πού μπορεί να φτάσει;
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ιστορική μετάβαση όπου το οικονομικό επίκεντρο μετατοπίζεται από την Δύση στην Ανατολή. Από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη στην Κίνα, την Ινδία. Σε αυτές τις συνθήκες οι δυτικές άρχουσες τάξεις για να επιβιώσουν στον ανταγωνισμό εφαρμόζουν μια πολιτική λιτότητας και προσαρμογής του βιοτικού και κοινωνικού κράτους στα επίπεδα της Ανατολής. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δούμε και να ερμηνεύσουμε τη μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία βιώνει εδώ και πέντε χρόνια ο δυτικός κόσμος. Στην Ευρώπη, η Γερμανία θέλει να επιβάλει την ηγεμονία της -που δύο φορές απέτυχε να επιβάλει με πόλεμο- μέσα από την οικονομική τρομοκρατία. Και όπως συνέβη και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα Βαλκάνια και οι Έλληνες είναι από τους πρώτους που αντιμετωπίζουν τη γερμανική επιθετικότητα. Οι Έλληνες μεταβάλλονται στον αποδιοπομπαίο τράγο μιας χώρας που έχει πάντα ανάγκη από τέτοιους. Και αν στο παρελθόν ήταν οι Εβραίοι, σήμερα για το λεγόμενο «λαϊκό» Τύπο της Γερμανίας αλλά και για τον κ. Σόιμπλε, είναι οι Έλληνες.
Οι λαοί που υποφέρουν από τις νέες συνθήκες ανταγωνισμού, που υποφέρουν από τις πιέσεις των αγορών έχουν τρόπο να αμυνθούν ή αναπόφευκτα θα καταρρακωθούν οικονομικά και ηθικά; Υφίσταται κάποιου είδους διεθνής λαϊκή αλληλεγγύη;
Αυτή η στρατηγική του χρηματιστικού κεφαλαίου της Δύσης αν δεν οδηγήσει σε πόλεμο, και σε εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Η παγκόσμια οικονομική και η ακόμα σημαντικότερη οικολογική κρίση, οδηγούν σε αδιέξοδο το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο. Σε όλο τον κόσμο θα αναπτυχθούν προτάσεις και στρατηγικές για τη μετάβαση σε μια κοινωνία βιώσιμη, δεδομένου ότι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχει αρχίσει να καταρρέει και ο δίδυμος αδελφός του, ο υπαρκτός «νεοφιλελευθερισμός».
Παρόλο που μοιάζει η πολιτική και οι ιδεολογίες να χάνουν έδαφος μπρος στα οικονομικά συμφέροντα, η Ελλάδα και η Κύπρος τι επιχειρηματολογία πρέπει να αναπτύξουν για να ενισχύσουν τη θέση τους;
Τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι άσχετα εν τέλει με την πολιτική και τις ιδεολογίες. Όταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο κυριαρχεί ένα παρασιτικό οικονομικό μοντέλο και μια μεταπρατική αστική τάξη, απολύτως εξαρτημένη από τα ξένα συμφέροντα διαμορφώνεται και μια αντίστοιχη πολιτική και ιδεολογία, όσο και αν ο λαός αντιστέκεται. Γι’ αυτό, για να μπορέσουμε να ενισχύσουμε πραγματικά τη θέση μας, θα πρέπει να μεταβάλουμε παράλληλα με την ιδεολογία μας και την ίδια οικονομική βάση των κοινωνιών μας. Μια Ελλάδα και μια Κύπρος στενά δεμένες οικονομικά πολιτικά και γεωστρατηγικά, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πόλο ισχύος και αυτονομίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Πιστεύεται ότι μια ισχυρή τουρκική οικονομία αυξάνει την επιθετικότητά της ή το αντίστροφο;
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο ίσως στις μόνες σε όλο τον κόσμο αναπτύσσεται μια σχολή σκέψης που θα αποκαλούσα χατζηαβατισμό και η οποία έχει πραγματοποιήσει μια πρωτόφαντη γεωστρατηγική ανακάλυψη: Ότι είναι δυνατόν μια χώρα που ενισχύεται οικονομικά να γίνεται λιγότερο κυριαρχική και επεκτατική. Αυτή την ανακάλυψη έχουν κάνει ορισμένοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να προτείνουν την οικονομική μας παράδοση στην Τουρκία προτού ολοκληρωθεί η στρατιωτική! Είναι το δόγμα Διαμαντοπούλου. Καλύτερα να υποταχθούμε μόνοι μας στην Τουρκία -εννοείται οικονομικά και πολιτικά- παρά να χάσουμε ένα νησί! Και αυτό ενώ είναι γνωστό πώς όλες οι ισχυρές οικονομικά χώρες είναι ταυτόχρονα σχεδόν πάντα και στρατιωτικά ισχυρές και περισσότερο επεκτατικές. Πόσω μάλλον η Τουρκία που υπήρξε επιθετική πριν καν αποκτήσει και μια ισχυρή οικονομία.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΥΝ
Σε τι μπορεί να ελπίζει ο σημερινός νέος;
Ο σημερινός νέος παίρνοντας δύναμη από την επανάσταση του ’21, την αντίσταση στην γερμανική κατοχή, τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πρέπει καταρχάς να είναι νέος. Δηλαδή, να αρνείται την υποταγή, την εθελοδουλία και τον συντηρητισμό της προσαρμογής στις κατεστημένες αξίες. Και δεν εννοώ την εκτόνωση της επαναστατικότητας των νέων σε ψευδείς υποτιθέμενες εξεγέρσεις του λάιφ στάιλ, αλλά την αντίσταση σε αυτούς που πραγματικά μας υποδουλώνουν. Στην κατοχή και τον εποικισμό της Κύπρου από τους Τούρκους. Στην πολιτιστική και πνευματική μας αλλοτρίωση, στην ανατροπή ενός μοντέλου της κοινωνίας που ρυθμίζεται μόνο από τις αξίες του χρήματος. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι νέοι εκφράζουν την ανάγκη τους για συλλογικότητα, ταυτιζόμενοι με τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, μπορούν και πρέπει να κάνουν κάτι ανάλογο ταυτιζόμενοι με τον πολιτισμό, την ιστορική τους παράδοση, τους εθνικούς, τους οικολογικούς και τους κοινωνικούς αγώνες.
Χωρίς αντίσταση η Κύπρος θα υπαχθεί στους νεοοθωμανούς
Κρίσιμη πρόβλεψη σας για την Κύπρο;
Πιστεύω ότι μετά την ιστορική απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, έχει αρχίσει μια διαδικασία απόρριψης μιας ενδοτικής αντίληψης και όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως το δίλημμα είναι όντως αντίσταση ή εξαφάνιση. Εάν ο κυπριακός ελληνισμός δεν αντισταθεί -συσφίγγοντας αποφασιστικά τους δεσμούς του με ’κείνο της Ελλάδας- θα οδηγηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην υπαγωγή του υπό την τουρκική νεο-οθωμανική κυριαρχία. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για όσους θέλουν να ζουν στοιχειωδώς ελεύθεροι. Η Κύπρος στηριγμένη αποφασιστικά στην Ελλάδα, συνάπτοντας τις απαραίτητες συμμαχίες, με την Ευρώπη και τη Ρωσία, εκμεταλλευόμενη την αντίθεση της Τουρκίας με το Ισραήλ και χρησιμοποιώντας το υπέδαφός της- μπορεί να περάσει σε μια περίοδο ενίσχυσης της αυτονομίας της και των δυνατοτήτων της αυτοδιάθεσής της, αντιστρέφοντας τις αρνητικές εξελίξεις που εγκαινιάστηκαν το 1974.
Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα
Ο ελληνισμός είναι σε κρίση και αναζητεί όραμα;
Η κρίση που διέρχεται ο ελληνισμός σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του, διότι είναι κρίση ταυτόχρονα γεωπολιτική, οικονομική, δημογραφική, πνευματική. Εν τέλει είναι κρίση της ίδιας της ταυτότητάς του, ως αυτόνομου υποκειμένου. Η διαμόρφωση οράματος αποτελεί την αποκλειστική προϋπόθεση για οποιαδήποτε δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ένα τίποτα. Διαθέτοντας όραμα μεταβάλλονται σε ένα μεγάλο ιστορικό λαό. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία μας.
Υπάρχει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για ενίσχυση της αλληλεγγύης και της συνοχής της κοινωνίας από το σύνολο των πολιτικών, «πνευματικών» και οικονομικών ελίτ της Ελλάδας;
Συνέπεια ακριβώς αυτής της έλλειψης οράματος είναι και η καθολική κρίση των ελίτ της χώρας. Ο ελληνικός λαός στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο θα πρέπει να αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του νέες αυθεντικές ηγεσίες που να διαθέτουν όραμα ευρύτερο από τα τετραγωνικά μέτρα της πισίνας τους.
«Θα μπορούσε να υπάρξει μια σοβαρή χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, από ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, με χαμηλό επιτόκιο», είπατε. Γιατί δεν γίνεται κατά τη γνώμη σας ώστε οι Έλληνες να αντιμετωπίσουν ενωμένοι την κρίση;
Το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε από την αρχή της κρίσης μια λύση που θα απέτρεπε την ανάγκη προσφυγής σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Μνημόνιο. Δεν επιλέχθηκε γιατί ήταν επιλογή του Παπανδρέου να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ ώστε να επιβληθεί η λιτότητα ως αδήριτη αναγκαιότητα και διότι οι τράπεζες δεν ήθελαν τη σύναψή του, γιατί όπως ισχυρίζονταν θα αφαιρούσε καταθέσεις από τις ίδιες. Η συνέπεια ήταν ότι και οι τράπεζες έχασαν πάνω από 80 δισ. ευρώ και ομολογιακό δάνειο δεν έγινε και οι Έλληνες δέθηκαν χειροπόδαρα στο άρμα του 4ου Ράιχ.
Οι Έλληνες κάποτε διεξήγαγαν μεγάλους εθνικούς αγώνες στηριζόμενοι κατ’ εξοχήν στην οικονομική συμπαράσταση των συμπατριωτών τους. Τι άλλαξε σήμερα;
Αυτό ακριβώς που προανέφερα. Δηλαδή η διάλυση της εθνικής συνείδησης και η αντικατάστασή της από έναν ατομικιστικό καταναλωτισμό και προπαντός η έλλειψη οράματος.
Η θλίψη, η οργή, ο φόβος, η απόγνωση είναι συναισθήματα που διαρκώς καταλαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής κατάστασηςτων Ελλήνων. Μπορούν τέτοια συναισθήματα να μετουσιωθούν σε δυνάμεις ανατροπής για ένα καλύτερο μέλλον ή θα αναδείξουν τον χειρότερό μας εαυτό;
Για να χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Έτσι η συναισθηματική και ιδεολογική απομάκρυνση από ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσεις να περάσεις σε μια νέα ιστορική εποχή. Και σήμερα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, το καθεστώς και οι δυνάμεις που κυριάρχησαν από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο και θα πρέπει να κλειστούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Το εάν όμως θα κατορθώσουμε να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση της οικοδόμησης δεν είναι κάτι που έχει κριθεί προκαταβολικά. Αποτελεί ένα ιστορικό στοίχημα. Το βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να μείνουμε στο παλιό.
 Φιλελεύθερος, 25/03/2012