Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Η μεταναστευτική φρίκη της Σουηδίας


Σχετικά πρόσφατα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού. Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής. Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της.

Γράφει η Σερένα Νομικού

Από μία πλευρά, η Σουηδία είναι το καναρίνι στο ανθρακωρυχείο του δημογραφικού μέλλοντος της Ευρώπης, με την έννοια πως προειδοποιεί την ήπειρο μας για έναν επερχόμενο σεισμό. Η αιτία είναι το ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου του μεταναστευτικού, μέσω του οποίου μετασχηματίζεται σταδιακά η κοινωνία της, έχοντας το κυριολεκτικά αγκαλιάσει. Στα πλαίσια αυτά έχουν ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον οι  απόψεις μίας φημισμένης δημοσιογράφου από τη Δανία (I. Tranholm, πηγή), σύμφωνα με την οποία οι πολίτες της δικής της χώρας που βιώνουν μικρότερα προβλήματα,  όπως το κάψιμο της σημαίας, δεν αντιμετωπίζουν τα τεκταινόμενα στη Σουηδία με ελπίδα ή με φόβο, αλλά με μία απόλυτη φρίκη!

Έχοντας αναφερθεί στο θέμα ήδη από το 2015 με το άρθρο μου «Πανικός στη Σουηδία», καθώς επίσης με πολλά άλλα που ακολούθησαν, δεν μου έκανε εντύπωση η αναφορά της στο ότι, τα σουηδικά ΜΜΕ, τα οποία είναι υπέρ της κυβέρνησης και των «αριστερών» πολιτικών της, αποσιωπούν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Εν τούτοις οι Δανοί γνωρίζουν πολύ καλά τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τις ταραχές, τη βία και τις ρίψεις χειροβομβίδων που συμβαίνουν στη Σουηδία σχεδόν σε καθημερινή βάση, αφού ταξιδεύουν συχνά και το διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια.

Θεωρούν δε πως είναι το αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών που ασκούνται από πολλές δεκαετίες, με στόχο την μετατροπή της κοινωνίας σε πολυπολιτισμική. Η χώρα όμως δεν μετεξελίχθηκε τελικά σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο, όπως θεωρούσαν οι κυβερνήσεις της, αλλά σε μία μεταναστευτική κόλαση που δεν είναι δυνατόν πια να παραμείνει κρυφή.


Η δημοσιογράφος πιστεύει πως η βασική αιτία είναι το ότι, οι σκανδιναβικές χώρες έχουν την πεποίθηση πως η ευημερία είναι η λύση για όλα. Δηλαδή ότι δεν έχει σημασία ποιός πηγαίνει εκεί, από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αφού εξασφαλίζοντας τη στέγασή του, την εργασία του, την ψυχαγωγία, την ασφάλεια και την υγειονομική του περίθαλψη θα συμπεριφερθεί πολιτισμένα. Πως θα αφομοιώσει λοιπόν με επιτυχία τις συνθήκες που επικρατούν στις χώρες τους, θα μάθει τη γλώσσα και θα προσαρμοστεί στον πολιτισμό τους, οπότε θα δημιουργηθεί μία ζωντανή πολυπολιτισμική κοινωνία.

Εν τούτοις η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, επειδή όταν οι μετανάστες πηγαίνουν σε αυτές τις χώρες, δεν συναντούν μία κυρίαρχη κουλτούρα που θα μπορούσε να τους αφομοιώσει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται ουσιαστικά για άθεες κοινωνίες, χωρίς κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Επομένως, οι μετανάστες διατηρούν τα στοιχεία του δικού τους πολιτισμού και τις θρησκείες τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συχνά προστριβές και παρεξηγήσεις που αυξάνουν την εγκληματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση οι κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών είναι διχασμένες, με το 50% να τάσσεται υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της μαζικής μετανάστευσης και της ευημερίας για όλους, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες και στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, όταν το υπόλοιπο 50% είναι εναντίον, κατηγορούμενο για ρατσισμό.

Το κυριότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, οι χώρες αυτές δεν έχουν πλέον καμία «ηθική πυξίδα», έχοντας εγκαταλείψει το Χριστιανισμό που τις κρατούσε ενωμένες εδώ και αιώνες. Έτσι δεν είναι πια σε θέση να διαχωρίσουν το καλό από το κακό, έχοντας τοποθετήσει στη θέση του Θεού το κράτος που όμως δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με έναν τέτοιο ρόλο.

Σχετικά πρόσφατα τώρα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (μία μεγάλη μάστιγα στη Σκανδιναβία, ως αποτέλεσμα της επανάστασης του Μάη του 1968 που έλαβε χώρα στην Ευρώπη).

Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής.
Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να διασώσει τις κοινωνίες της είναι η πνευματική τους αναγέννηση, με την επιστροφή στο Χριστιανισμό.

Οι εκκλησίες που διαθέτει επιτρέπουν στους ανθρώπους να συναθροίζονται, να μοιράζονται την πίστη και τα βάσανα τους, να επικοινωνούν, καθώς επίσης να ηρεμεί το πνεύμα και η ψυχή τους, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σημαντικά η κοινωνική συνοχή. Κανένας πάντως δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς εκ μέρους ενός υποανάπτυκτου λαού, χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας και της εκκλησίας της.

Κλείνοντας, η δημοσιογράφος τονίζει πως ο Χριστιανισμός από την επικράτηση του ήταν αυτός που κατάφερνε να καταπολεμάει το κακό με την αγάπη, με την προσευχή και με την πίστη, όπου οι τρεις αυτές έννοιες είναι το κλειδί για την ελευθερία. Αυτές ακριβώς τις αξίες δεν ενέχεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ το οποίο, όπως και ο Χριστιανισμός, απαιτεί το σεβασμό του κράτους και του Θεού από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπου λοιπόν υποχωρεί ο Χριστιανισμός, το κενό θα καταλαμβάνεται από το Ισλάμ, οπότε αντί να αφομοιώνει η άθεη πλέον Ευρώπη τους μετανάστες, θα αφομοιώνεται από αυτούς.

Ευτυχώς πάντως η Ελλάδα διατηρεί ακόμη τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα της, τις παραδόσεις, τους οικογενειακούς δεσμούς, καθώς επίσης τον αρχαίο της πολιτισμό. Αναρωτιέμαι όμως για πόσο ακόμη, κρίνοντας από τις πολιτικές των κυβερνήσεων της,  όλων μέχρι σήμερα που εφαρμόζουν τον ακραίο φιλελευθερισμό που τους επιβάλλουν οι δανειστές.

Analyst
kostasxan

Ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων!


Ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός.
Το πολιτικό σύστημα έχει βάλει όλες τους τις δυνάμεις για να εξαφανίσει τους Έλληνες, αφού πρώτα τους εξαθλίωσε, τους εξανδραπόδισε και τους εξόρισε.

Όλη η Βουλή είναι σε γενικές γραμμές ένα μαύρο χάλι, κατώτεροι των περιστάσεων, ανθρωπάρια στην κοσμάρα τους, κολλημένοι στα προνόμια τους, χωρίς καμία συναίσθηση για το εθνικό έργο που πρέπει να επιτελέσουν. Με κορυφαίους ανόητους εκεί μέσα τις ηγεσίες όλων των κομμάτων.

Μετά τον Τσίπρα είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης μετά των συνεργατών που επιτίθενται στα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα που μας έχουν απομείνει με τις κοτσάνες κατά ριπάς που εκτοξεύουν και με τις ανθελληνικές τους κορώνες.

Και δεν τους αρκεί αυτή η δολοφονία των εγκεφάλων μας. Θέλουν και την φυσική μας εξόντωση γεμίζοντας τον τόπο μουσουλμάνους και μπάζοντας στην χώρα όποιον του έχει γυαλίσει το γωνιακό οικόπεδο της Ευρώπης και επιθυμεί σπίτι με όλα τα κομφόρ για αυτόν και τα 162 μέλη της οικογένειας του, μαζί με μισθό, τον οποίο θα λαμβάνει ξάπλα.

Οι Μητσοτακαίοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι η υπομονή του κόσμου έχει εξαντληθεί και ουδείς επιθυμεί να μετατραπεί η Ελλάδα σε μουσουλμανάτο. Το πώς ζει ο Έλληνας στο μουσουλμανάτο είναι ολοφάνερο πλέον στο κέντρο της Αθηνοκαμπούλ, στην Μυτιλήνη και σε άλλα μέρη που σηκώνουν τον σταυρό του μαρτυρίου.

Οι ανιστόρητοι Μητσοτακαίοι, που σπούδασαν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου στο εξωτερικό βγαίνοντας ουσιαστικά αγράμματοι από τα αμερικανοεγγλέζικα πανεπιστήμια, κάτι που δεν μου προξενεί καμία εντύπωση, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η αντιπαράθεση του ελληνισμού με τους “βαρβάρους” έρχεται από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι γραμμένη στο DNA του Έλληνα, έχει χυθεί για αυτή πολύ αίμα και η ουσία της είναι μία και μοναδική. Η ελευθερία του ανθρώπου απέναντι στον δεσποτισμό, στη δουλικότητα και την υποταγή.

Αν νομίζουν οι Μητσοτακαίοι ότι έχουμε κάποιο σεβασμό στην μαντίλα, στην υποταγή και στους τουρλωμένους κ@@@@ δέκα φορές την ημέρα ή ότι θα τον αποκτήσουμε κάποια στιγμή συγκινημένοι από το δράμα του θαλασσοπνιγμένου μουσουλμάνου που μας δουλεύει ψιλό γαζί, να τον ενημερώσουμε ότι δεν έχουμε και δεν θα τον αποκτήσουμε ποτέ και καλά θα κάνουμε, γιατί δεν προκόψαμε σκυμένοι και κουκουλωμένοι.

Αν διδαχθήκαμε κάτι μέσα στην ιστορία μας είναι ότι αν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός του αγώνα. Οχι του Τσιπροαγώνα των κλόουν της πολιτικής.
Ο αγώνας του Ελληνα.

Αν δεν μπορείτε να λειτουργήσετε εθνικά, στα τσακίδια και να έρθει ο επόμενος.
Εχει κόσμο πολύ μέσα η ΝΔ και ο χώρος αυτός.
Και δεν χρειάζεται να ζήσουμε εθνική τραγωδία για να πάμε στον επόμενο.

Ελένη Παπαδοπούλου
The Righter
kostasxan

Αυτή η εικόνα σου κάνει για το τι είναι ο Έλληνας;

Παλικαρά μου,
πάρε το βλέμμα σου από τους Γερμανούς.
(Τόσοι για έναν.
Έτσι, για να πάρουν όλοι τους, όχι λίγη,
αλλά ολάκερη την αμαρτία επάνω τους).

Και στόχευσε στο παράστημα του ενός.
Στο σπάνιο της στάσης του.
Στο άφθαστο της αξιοπρέπειάς του.
Στο δυσεύρετο της τόλμης του.
Στο απίθανο της αφοβίας του.
Δεν παρακαλάει.
Δεν εκλιπαρεί.
Δεν πέφτει στα πόδια.
Δεν μυξοκλαίει
Δεν ενδίδει.
Δεν συμβιβάζεται.
Βαστάει ψηλά το κεφάλι.
Τους κοιτάει στα μάτια.
Χωρίς ίχνος εκδικητικότητας.
Σαν Άγιος μπροστά στους δημίους του.
Κι έτσι τραβάει προς τον θάνατο,
που εκείνος μοναχά απ΄όλους τους ξέρει πως είναι Ζωή.
Γιατί την κρίσιμη ώρα, που μια βολά μονάχα έρχεται στη ζωή του ανθρώπου, μάς δείχνει πως είναι να γεννήθηκες και να παραμένεις Έλληνας...
Μέχρι το τέλος.

ΥΓ: Μακάρι να λαθεύω, αλλά τέτοιες κρίσιμες ώρες θα κληθείτε να διαχειριστείτε.
Και σεις και τα παιδιά σας.
Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα.
Μες στις εκκλησιές των Ναών και των σπιτιών σας.
Και στα σχολειά σας.
Κρεμάστε αυτήν την εικόνα πάνω από τον πίνακα
και κάτω από τον Χριστό.
Και όταν θα σας ρωτάνε τα πιτσιρίκια σας
"τι σόϊ είναι ο Έλληνας",
αυτό να τους δείχνετε.
Ετοιμαστείτε και ετοιμάστε τα,
το λοιπόν.
Και μεις από κει πάνω θα σας κοιτάμε.
Περήφανοι για τα παιδιά και για τα' γγόνια μας...
Κοιτάξτε ν΄αργήσετε να μας έρθετε.
Μα θα σας περιμένουμε.
Μια αιωνιότητα να΄μαστε μαζί...

~ Από τον μπάρμπα σου.-

https://amfoterodexios.blogspot.com 

yiorgosthalassis

«Έφυγε» ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης Σπανός


Αποτέλεσμα εικόνας για Γιάννης Σπανός

Σε ηλικία 85 ετών - Ήταν ο «πατέρας» του Νέου Κύματος - Αφήνει πίσω του πλούσιο έργο - «Έφυγε» ξαφνικά ενώ ετοιμαζόταν για συναυλίες

Ο μουσικοσυνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών. Το δυσσάρεστο γεγονός επιβεβαίωσαν άτομα από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο αγαπημένος συνθέτης δεν αντιμετώπιζε τις τελευταίες ημέρες κάποιο πρόβλημα υγείας. Αντιθέτως ετοιμαζόταν πυρετωδώς για τις εμφανίσεις που θα πραγματοποιούσε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο μαζί με τον Γιώργο Χατζηνάσιο.

Ο Γιάννης Σπανός γεννήθηκε στο Κιάτο Κορινθίας το 1934. Μπήκε στη δισκογραφία με το τραγούδι "Μια αγάπη για το καλοκαίρι". Έχει γράψει πολλά τραγούδια για το λεγόμενο Νέο κύμα, σημαντικότεροι δίσκοι του όμως είναι οι "Ανθολογίες", το "Εκείνο το καλοκαίρι OST" (Α' Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971" και η "Οδός Αριστοτέλους".

Τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι: "Σαν με κοιτάς", "Οδός Αριστοτέλους", "Σπασμένο καράβι", "Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες", "Μαρκίζα", "Είπα να φύγω", "Βροχή και σήμερα", "Θα με θυμηθείς", "Στην αλάνα", "Μια Κυριακή" κ.ά. Έχει συνεργαστεί με διάσημους Γάλλους μουσικούς και ηθοποιούς στην αρχή της καριέρας του. Έχει μελοποιήσει στίχους των Λευτέρη Παπαδόπουλου,Γιώργου Παπαστεφάνου, αλλά και ποιήματα των Βασίλη Ρώτα, Γεωργίου Βιζυηνού,Μυρτιώτισσας,Νίκου Καββαδδία,Μίλτου Σαχτούρη κ.ά. Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει η Αρλέτα, ο Κώστας Καράλης, η Καίτη Χωματά,ο Γιάννης Πάριος, η Ελένη Δήμου,η Χάρις Αλεξίου κ.ά.
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο “ορεκτικός νούς” και η “διανοητική όρεξις” τού Αριστοτέλη σαν βασική αναφορά στην ανθρώπινη ηθική πράξη. (4)

Συνέχεια από: Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

Ο ΟΡΕΚΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΟΡΕΞΙΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ 
Του Angelo Marchesi.
7. Η φρόνησις (σοφία) σαν κεντρική αρετή τής ηθικής πράξης!

Ο Αριστοτέλης, αφού έδειξε πέντε πλαίσια μέσα στα οποία αναπτύσσεται η γνωστική ανθρώπινη ικανότητα (η τέχνη, η επιστήμη, η φρόνησις-σοφία, η γνώσις (σοφία), και ο νους), δείχνει σαν κατευθυντήριο κέντρο τής ηθικής ζωής τήν φρόνηση και γράφει: «Είναι κοινή πεποίθηση ότι είναι ίδιον του σοφού, τού φρόνιμου ανθρώπου, να είναι εις θέσιν να συμπεριφέρεται και να ρυθμίζει (βουλήσασθαι) καλώς τα πράγματα που είναι καλά και δίνουν χαρά σ’αυτόν, όχι από μία μερική οπτική γωνία, όπως για παράδειγμα, όπως εκείνα που υπηρετούν την υγεία ή την φυσική δύναμη, αλλά εκείνα που οδηγούν να ζήσουμε καλά με την πλήρη σημασία (Ευ ζείν όλως)»

Ο Αριστοτέλης διευκρινίζει στην συνέχεια ότι η φρόνησις διαφοροποιείται τόσο από την επιστήμη και την τέχνη καθότι η επιστημονική γνώση αφορά τις αποδείξεις πάνω σ’αυτό που είναι αναγκαίο και η τέχνη αφορά την εξωτερική παραγωγή, ενώ η ηθική πράξη η αγαθή έχει για τέλος της (σκοπό) τον εαυτό της και ολοκληρώνει: «Μένει λοιπόν ότι η σοφία είναι μία αληθινή συνήθεια στραμμένη στην πράξη (έξις αληθής πρακτική) συνοδευόμενη από σκέψη, η οποία αφορά αυτό που είναι καλό ή κακό για τον άνθρωπο».

Η ίδια θέση επαναλαμβάνεται, στην συνέχεια, με αυτές τις λέξεις: «Συμπεραίνεται ότι η φρόνησις είναι αναγκαίως μία συνήθεια (έξις) συνοδευόμενη από αληθινή σκέψη η οποία κατευθύνει την πράξη την αφορούσα τα ανθρώπινα αγαθά». 



8. Περί Σοφίας σαν την πιο υψηλή από όλες τις γνώσεις και η σχέση της με την φρόνηση!


Ο Αριστοτέλης λοιπόν στην συνέχεια τονίζει ότι η σοφία είναι η πιο τέλεια από όλες τις γνώσεις (ακριβέστατη των επιστημών) και συμπληρώνει : «Είναι πράγματι απερίσκεπτο πράγμα εάν κάποιος ισχυρίζεται ότι η πολιτική ή η φρόνησις είναι η πιο ευγενής γνώση, εάν ο άνθρωπος δεν είναι η πιο άριστη (υψηλή) πραγματικότης ανάμεσα στα πράγματα του κόσμου» και αμέσως συνεχίζει: «εάν κάποιος έφερνε αντίρρηση ότι ο άνθρωπος είναι το βέλτιστον όν (Είναι) σε σχέση με τα άλλα ζωντανά όντα, αυτό δεν δημιουργεί καμία διαφορά, διότι υπάρχουν άλλες πραγματικότητες πολύ θειότερες εκ φύσεως σε σχέση με τον άνθρωπο, όπως για παράδειγμα οι πιο λαμπρές ανάμεσα σε εκείνες με τις οποίες ο κόσμος έχει δομηθεί, συντεθεί».

Βλέπουμε λοιπόν πώς ο Αριστοτέλης είχε επίγνωση τής διαφοράς που υπάρχει ανάμεσα στην επιστήμη η οποία αφορά τον «μεταφυσικό» στοχασμό στις πιο υψηλές πραγματικότητες και τις γνώσεις που αφορούν την ηθική ζωή τού ανθρώπου.


Διαβάζουμε λοιπόν, για την αντιπαράθεση ανάμεσα στην σοφία και την φρόνηση!

Από όσο ελέχθησαν είναι κατανοητό ότι η σοφία είναι μαζί επιστήμη και νούς αυτού που φύσει είναι στον μέγιστον βαθμό άξιο τιμής (τών τιμιωτάτων). Η Σοφία (φρόνησις) έχει για αντικείμενο τα ανθρώπινα πράγματα και εκείνα απέναντι στα οποία είναι δυνατόν να αποφασίζουμε (βουλεύσασθαι): και πράγματι εμείς λέμε ότι είναι ίδιον τού φρόνιμου να αποφασίζει καλά! Κανείς δεν αποφασίζει σχετικά μ’αυτό που δεν μπορεί να είναι διαφορετικά (το αναγκαίον είναι), ούτε σ’αυτό που δεν έχει έναν σκοπό (τέλος) και αυτό είναι το πραγματοποιούμενο αγαθό (πρακτόν αγαθόν).

Αυτός που αποφασίζει καλώς με απόλυτο τρόπο είναι αυτός που στοχεύει με την σκέψη (κατά τών λογισμών) στο καλύτερο από τα σύγχρονα αγαθά για τον άνθρωπο. Η σοφία έπειτα δεν αφορά μόνον τα καθόλου πράγματα, αλλά πρέπει να γνωρίζει από κοντά και τις ιδιαίτερες πλευρές. Και πράγματι η σοφία αφορά την πρακτική και η πράξη αφορά τα μοναδικά πράγματα! Γι’αυτό και μερικοί παρότι δεν διαθέτουν καθολικές γνώσεις, είναι πιο πρακτικοί από όσους τις διαθέτουν και ανάμεσα σ’αυτούς τους άλλους οι εμπειρικοί.

Ο Αριστοτέλης για να εξηγήσει την σκέψη του χρησιμοποιεί αυτό το παράδειγμα:

Εάν λοιπόν κάποιος γνώριζε (διά της καθολικής αρχής) ότι τα ελαφρά κρέατα είναι καλά στην χώνεψη και υγιή, αλλά δεν γνώριζε ποια είναι τα ελαφρά, αυτός δεν θα προσφέρει υγεία, αλλά θα την προσφέρει μάλλον εκείνος που γνωρίζει ότι τα κρέατα των πουλιών είναι πιο υγιή!

Έτσι λοιπόν καταλήγει ο Αριστοτέλης, η φρόνησις αφορά την πράξη, έτσι ώστε να πρέπει να κατέχει και τις δύο γνώσεις (καθολική και ειδική), αλλά πάνω απ’όλα εκείνη που αφορά τις λεπτομέρειες.
Βλέπουμε τοιουτοτρόπως πώς σχετίζονται μεταξύ τους η γνώση και η σοφία για τον Σταγειρίτη και πώς πρέπει να διακλαδωθεί η πραγματική, πρακτική άσκηση της σοφίας για να καθοδηγήσει την ηθική πράξη τού ανθρώπου εν όψει τού αληθινού του αγαθού
.
Αμέθυστος.

Η ώρα του κόσμου 12

Συνέχεια από: Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

Η ώρα του κόσμου 
Του Frank Schirrmacher
Ένας άνδρας δημιουργεί μια μεγάλη εποχή για τον εαυτό του
Rainer Maria Rilke, ο πόλεμος και η επανάσταση 4

Είναι άγνωστο αν ο Rilke γνώριζε για την ύπαρξη του Hitler. Ο Robert Boehringer, στην δεύτερη έκδοση του βιβλίου του για τον George είχε διορθώσει την προηγούμενη υπόθεση, σύμφωνα με την οποία ο Hitler άκουσε στο σαλόνι της Elsa Bruckmann (η οποία και εξέδωσε τα έργα του Schuler) άκουσε τις διαλέξεις του Schuler.
Η μορφή του Alfred Schuler, του άνδρα, που χωρίς να το υποψιάζεται έδωσε πιθανόν ιδέες στον Alfred Rosenberg, ιδεολόγο τού εθνικοσοσιαλισμού, διαμεσολαβεί μεταξύ τής έννοιας τής τέχνης και τής αρχόμενης εποχής μιάς πολιτικής η οποία λατρεύει το ένστικτο. Ο Rilke θαύμαζε τον Schuler, ο οποίος είχε καταστεί εμπνευστής τής μίξης τής λατρείας τού αίματος και της πολιτικής. Με μια για τον ίδιο ασυνήθιστη αφοσίωση, οργάνωνε τις αναγνώσεις τού «κοσμικού» από το Schwabing (στο Μόναχο). Κάθε τόσο, ακόμα και τα τελευταία χρόνια στην Ελβετία, ο Rilke μάθαινε τα νέα του Schuler. Όταν τον Απρίλιο του 1923 μαθαίνει από την γυναίκα τού Schuler, πως την ώρα που πέθαινε, χαμογέλασε όταν άκουσε το όνομα του Rilke, αισθάνεται ευτυχισμένος: «Το ότι δεν ξέχασες το χαμόγελο, που ενθυμούμενος έδειξε… με κάνει ιδιαίτερα ευγνώμονα σε σένα. Να το γνωρίζω αυτό περισσότερο από όλα τα πράγμα γι’ αυτόν, το έχω ανάγκη…Στα Σονέτα για τον Ορφέα βρίσκονται πολλά που και ο Schuler θα παραδέχονταν. Ναι, ποιος ξέρει, εάν κάποια από αυτά που τα λέω ανοικτά και ταυτόχρονα μυστικά, προέρχονται από την επαφή με αυτόν». «Οι αναθυμιάσεις και η μυρωδιά των πυρσών» τής παγκόσμιας φωτιάς, την οποία ο Schuler θεωρούσε αναγκαία, ανασηκώνονται ακόμα και σε αυτή την ύστερη ώρα πάνω από το τοπίο τού Rilke.
«Αν η εποχή δεν δημιουργήσει μεγάλους άνδρες, τότε ο άνδρας δημιουργεί για τον εαυτό του μια μεγάλη εποχή!», είχε δηλώσει ο 17ετής Rilke. Και αυτός ο αισθητικός ρόλος τού ήρωα, θα εκπληρωθεί από τον Rilke σε όλα όσα έρχονται, και δε θα τον αλλάξει, αλλά θα τον εκπληρώσει με καταναγκαστική συνέπεια: έχει κανείς την εντύπωση, λέει ο Robert Musil παρατηρώντας  από νωρίς την ορισμένη συνέπεια αυτής τής ιστορίας μορφώσεως, πως ο νεαρός Rilke μιμείται τον Rilke. Οι ενέργειες που ο Rilke χρησιμοποίησε για την στερέωση τής αισθητικής του αυτοκρατορίας ήταν τεράστιες, η φιλοδοξία άμετρη, και η  αποκλείουσα  όλα τα άλλα δράση τής θέλησης, με την οποία επέβαλε το καισαρικό όνειρο τής νεότητας, πρέπει να συγκριθούν με εκείνες τού μοιραίου αδελφού Hitler.
Σε ένα αρκετά αποκαλυπτικό γράμμα από το 1920, αναφερόμενος στην πολεμική ποίηση τού Richard Dehmel, αποκαλύπτει τον σχεδόν απολυταρχικό χαρακτήρα τού έργου του: «Καμιά λέξη στο ποίημα (εννοώ κάθε «και» ή «αυτός», «αυτή», «αυτό») ταυτίζεται με τις ομόηχες λέξεις τής καθημερινής χρήσεως και επικοινωνίας. Η καθαρή κανονικότητα, η μεγάλη συσχέτιση, η συγκυρία, την οποία η λέξη καταλαμβάνει στον στίχο ή την καλλιτεχνική πρόζα, την αλλάζει στον πυρήνα τής φύσεώς της, την καθιστά άχρηστη, αχρείαστη για την απλή επικοινωνία, άπιαστη και μόνιμη».
Αυτές είναι προθέσεις, που αμέτρητοι συνομήλικοι του, όλοι όσοι εμφανίστηκαν στην αρχή τού αιώνα, μισό-διάσημοι μισό-αποτυχημένοι μποέμ από την Βιέννη και το Μόναχο, και οι επιτυχημένοι αρχηγοί τής πρωτοπορίας, τίς οποίες  ονειρεύτηκαν ακριβώς έτσι. Ο Rilke όμως, αν αφήσουμε στην άκρη τον Stefan George, ήταν ο μόνος, που τις πραγματοποίησε και έγινε με τον τρόπο αυτό σύμβολο της τελειοποίησης τους. Καθόλου τυχαία, ο επίσης από την ατμόσφαιρα των Αψβούργων καταγόμενος Robert Musil, στον επικήδειο του Rilke, τον επαίνεσε ως ολοκληρωτή αυτής τής παράδοσης.
Ο Hitler φαίνεται σε όλη αυτή την ιστορία σαν η αποτυχημένη μορφή του ιδίου τύπου. Σε μια άλλη περίπτωση, η επί τής αρχής συγγένεια μεταξύ τέχνης και δικτατορίας δεν ξέφυγε τού Rilke. «Και στην Ιταλία», γράφει την χρονιά που πέθανε, στην δούκισσα Gallarati-Scotti, «τι αναζωογόνηση, όχι μόνο στην λογοτεχνία, αλλά και στον δημόσιο βίο: τι όμορφη προσφώνηση τού κυρίου Mussolini στον κυβερνήτη τής Ρώμης!». Όταν όμως η δούκισσα ζήτησε μια εξήγηση, καθώς υποψιάζονταν μια κάποια παρεξήγηση από μέρους τού Rilke, αυτός ξεκαθάρισε: «Υποψιάζομαι, πως στην πολιτική όπως και στην ποίηση, τα καθαρά ανθρώπινα, ηθελημένα ανθρώπινα κίνητρα, λίγη αξία έχουν… το αποφασιστικό όμως δεν είναι η εγκάρδια ή η μετριοπαθής πρόθεση, είναι η προσαρμογή σε μια επιτακτική επιβολή, που ούτε το καλό ούτε το κακό θέλει, αλλά απλώς μάς προστάζει τα αισθήματά μας, τις σκέψεις μας, όλον αυτόν τον αναβρασμό τής ύπαρξής μας να τά προσανατολίσουμε σε εκείνη την ανώτερη τάξη, που τόσο μας ξεπερνά, ώστε δεν θα γίνει ποτέ αντικείμενο τής κατανόησής μας… Η ελευθερία από μόνη της είναι πολύ λίγη, ακόμα και όταν χρησιμοποιείται με μέτρο και δικαιοσύνη, μάς αφήνει στα μισά του δρόμου, στο πεδίο τής νοήσεώς μας…Μήπως είναι αυτό που οι δικτάτορες, όταν εξασκούν μια ευεργετική και ασφαλή εξουσία, κατανόησαν;»- «Μη το πάρετε άσχημα», απάντησε η απογοητευμένη δούκισσα, «εάν δεν είμαι σε θέση να αναγνωρίσω στον Mussolini εκείνο τον δικτάτορα τον οποίο εύχεσθε να αποκτήσει η ανθρωπότητα!»
Ο έπαινος τού Rilke προς τούς δικτάτορες είναι η ακριβής εφαρμογή τού αισθητικού προγράμματος στην πολιτική: Ελευθερία, παρηγοριά, είναι λέξεις από λεξικό για καθημερινή χρήση, τού κόσμου και τής πραγματικότητας. Η καλλιτεχνική συνείδηση είναι που τις κάνει ένα άλλο κόσμο, φτιαγμένο από βούληση και αναπαράσταση.
Η απουσία του από το παρόν, όπως αποδεικνύουν οι επιστολές του, είναι η απουσία από το παρόν τής εποχής του, η οποία ήθελε να εξευγενίσει μυθολογικά την ρηχή καθημερινότητα. Η κοινωνία αυτή παράγει ταυτόχρονα δυο εντελώς αντίθετες εναλλακτικές. Στον Rilke και τον Hitler, αν τους δούμε ως κοινωνιολογικούς τύπους, διασταυρώνονται δυο δρόμοι που οδηγούν σε αντίθετους στόχους. Η ριζική άρνηση τού υπάρχοντος στο όνομα ενός μη πραγματικού κόσμου, μιας αυτοκρατορίας, όπως επεσήμανε κάποτε ο Rilke, «όπου γίνεται κανείς δημιουργός και κυρίαρχος», είναι ανεπτυγμένη στις δυο αυτές μορφές με μοναδική ένταση. Μόνο όταν δει κανείς αυτή την εγγύτητα, βλέπει επίσης, πως δίπλα στην σκοτεινή προφητεία, που ήταν ο Hitler, βρίσκεται ταυτόχρονα μια εντελώς άλλη δυνατότητα, την οποία συμβολίζει η πορεία τής ζωής τού Rilke: ο δρόμος που οδηγεί στο να καταστεί ένας από τους σημαντικότερους λυρικούς τής γερμανικής λογοτεχνίας.
Η ανησυχητική όμως εγγύτητα τοποθετεί τις συνθήκες δημιουργίας τής τέχνης του Rilke σε ένα εκτυφλωτικό και τρομακτικό φως. Η δια βίου εκφρασμένη αντίληψη τού Rilke, πως η τέχνη του ήταν παρθένα, προς το «καθαρό», είναι ένα διαφημιστικό κόλπο, στο οποίο ο πρώτος που έπεσε ήταν ο εμπνευστής του. Στην πραγματικότητα, αυτό δείχνουν οι επιστολές του από την εποχή πού επικρατούσε η σύγχυση τής επανάστασης, πως το κεφάλι του βούιζε από τις μόδες, τις φαντασιώσεις και οσμές τής εποχής του. Στο διήγημα του «Urgeräusch» (αρχέγονος θόρυβος), 1919, περιέγραψε τι θα ακούγονταν, αν μια βελόνα γραμμοφώνου περνούσε πάνω από την ραφή των κρανιακών οστών μιας νεκροκεφαλής. Αυτός είναι ο θόρυβος που βγαίνει από τις πολιτικές του δηλώσεις.
Υπάρχει όμως ένα ντοκουμέντο, όπου λαμβάνει χώρα η συνάντηση με την επερχόμενη καταστροφή και τον αίτιό της, και που με πολύ λίγες προτάσεις καταδεικνύει την ανυπολόγιστη απόσταση που τον χώριζε από αυτόν. Όταν το 1919 μια γνωστή, η οποία ανησυχεί για την οικογένειά της, τού στέλνει την φωτογραφία τών γιών της, την παρηγορεί: «Η φωτογραφία που στείλατε: τώρα καταλαβαίνω την ανησυχία, την οποία εκφράσατε στο προτελευταίο σας γράμμα, ως μητέρα τριών αγοριών, στην συμπαθητική ομάδα, όμως, αναγνωρίζω πάλι την μεγάλη ευτυχία, που δόθηκε με τα τρία όμορφα και με την τωρινή έκφραση πολλά υποσχόμενα αγόρια. Ποιος ξέρει, ίσως εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο βαριά σύγχυση και κίνδυνο, και ίσως η επόμενη γενιά, θα έχει την δυνατότητα να μεγαλώσει σε ένα πολύ μελλοντικό κόσμο.» Η φωτογραφία με τα αγόρια έδειχνε τον Claus Graf Schenk von Stauffenberg μαζί με τα αδέλφια του.
Τέλος κεφαλαίου, ακολουθούν ποιήματα

ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ

Το New Georgian University στην πόλη Poti της Γεωργίας, τίμησε τον Σεβ. Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη, Ακαδημαϊκό, με τον τίτλο του Επιτίμου Διδάκτορος. 

Ο τίτλος του απονεμήθηκε με απόφαση του Συμβουλίου της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών για την ιδιαίτερη συμβολή του στην ανάπτυξη και προώθηση της Ορθόδοξης Θεολογίας. Στην τελετή απονομής ο Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου Ιωάννης μίλησε με θέμα:  "Ορθόδοξη Θεολογία και Σύγχρονη Ανθρωπολογία".




Φως Φαναρίου




panorthodoxcemes









ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. 
ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΒΡΕ ΜΑΓΚΕΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕΛΙΔΑ ΝΑΙ ΣΕΛΙΔΑ ΟΧΙ ΑΝΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. 
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΝΙΚΗΣΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΔΙΑΣΠΕΙΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ.
ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ.

Αμέθυστος

Ας διδάξουμε στα παιδιά να σκέφτονται

Το μόνο μάθημα που δεν διδάσκεται στα σχολεία είναι της σκέψης. Της κριτικής σκέψης, της ενσυναίσθησης και της συνειδητότητας, της ανοχής και του σεβασμού, της ελευθερίας και ευτυχίας. Και όμως. Αυτά μπορούν να διδαχτούν από μικρή ηλικία, διότι τα παιδιά, οι ευτυχισμένοι μικροί άνθρωποι που μεγαλώνοντας παραδίνονται στη δίνη της ζωής, μαθαίνουν εύκολα, όχι μόνο αντιγράφοντας συμπεριφορές, αλλά και συζητώντας.
Η Φιλοσοφία παραδοσιακά δεν διδασκόταν σε μικρές ηλικίες. Θα πρέπει να περιμένουμε χιλιάδες χρόνια έως ότου, τη δεκαετία του 1970, ο Matthew Lipman δημιουργήσει τη Φιλοσοφία για Παιδιά, ένα πρόγραμμα που δεν εστίαζε στην Ιστορία της Φιλοσοφίας, στις Σχολές και τους Φιλοσόφους αλλά στη φιλοσοφική σκέψη. Ο Lipman έκανε έναν απλό και συνάμα ρηξικέλευθο συλλογισμό. Πώς δίδασκε ο Σωκράτης Φιλοσοφία; Δεν είχε κάποια σχολή, δεν παρέδιδε μαθήματα. Ωστόσο, ο Αθηναίος φιλόσοφος αποτέλεσε τομή στη Φιλοσοφίας, με αποτέλεσμα όλοι οι φιλόσοφοι πριν από αυτόν να ονομαστούν Προσωκρατικοί, λόγω της επανάστασης που επέφερε. 

Τι έκανε ο Σωκράτης; Συζητούσε. Αφορμή μπορεί να ήταν οτιδήποτε. Άλλωστε είναι γνωστοί οι μύθοι (του Σπηλαίου, του δαχτυλιδιού του Γύγη, του Ηρός κ.ά.) που αποτελούσαν την αφετηρία του διαλόγου με τους συνομιλητές του, οι οποίοι έως σήμερα μελετώνται, ερμηνεύονται και διδάσκονται στα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Τα ερωτήματα που προκύπτουν αβίαστα από την αφήγηση των μύθων δεν επιδέχονται μία απάντηση. Εξάλλου, ο ίδιος ο Σωκράτης δεν έδινε τις λύσεις. Ο καθένας τις ανακαλύπτει και τις εφευρίσκει μόνος του. Η «αλογόμυγα» των Αθηναίων έδινε το έναυσμα για στοχασμό και ταυτόχρονα οδηγούσε την πορεία της συζήτησης στον ορθό προβληματισμό με κέντρο την ηθική του ανθρώπου. 

Ο Lipman έφερε τη διαλεκτική/ μαιευτική μέθοδο στα μέτρα των παιδιών, τα οποία καθοδηγούνται από τον ειδικευμένο φιλόσοφο. Οι μύθοι γίνονται παραμύθια. Τα σωκρατικά ερωτήματα απλοποιούνται για χάρη των παιδιών. Ο προβληματισμός όμως παραμένει στο στόχαστρο του παιδιού. Του παιδιού που έχει ερωτήματα για τα πάντα. Δεν βρίσκει όμως το θάρρος, την προσοχή και την υπομονή του περίγυρού του, για να τα συζητήσει, με αποτέλεσμα να τα παρατήσει και να πάψει να σκέφτεται. Η γνώση είναι επίπονη, διδάσκει ο μύθος του Σπηλαίου. Όχι όμως όταν ξεκινάει από μικρή ηλικία. Τότε γίνεται γλυκιά σαν μέλι και οδηγεί στην ευτυχία. 

Η κριτική σκέψη δεν είναι προαιρετική. Ειδικά στην εποχή μας είναι προαπαιτούμενο του ανθρώπου που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινές προκλήσεις και διλήμματα. Η Φιλοσοφία για Παιδιά δεν διδάσκει απλώς. Προκαλεί το παιδί να μάθει να σκέφτεται. Να καταλαβαίνει ότι η ζωή δεν είναι μόνο τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ότι μια είδηση μπορεί να είναι παραπλανητική. Ότι η ευτυχία βρίσκεται στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι στα υλικά αγαθά. Ότι το διαφορετικό (χρώμα, θρησκεία, εθνότητα) δεν προκαλεί φόβο. Ότι τα ζώα και τα φυτά δεν είναι κτήμα του ανθρώπου αλλά συγκάτοικοι στον πλανήτη. Ότι ο χρόνος κινείται σαν βέλος και δεν γυρίζει πίσω. Πρέπει να τον ζούμε και να μην τον χάνουμε.

Δυστυχώς, μάθημα που να εκθέτει τα παγκόσμια ερωτήματα της ανθρώπινης σκέψης δεν υπάρχει. Και όμως. Τα παιδιά αναρωτιούνται: Γιατί πρέπει να λέω την αλήθεια; Είναι εντάξει να φοβάμαι; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Πώς θα γίνω ευτυχισμένος;
Η Φιλοσοφία για Παιδιά ακονίζει τη σκέψη εξ απαλών ονύχων. Αφαιρεί τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα βοηθώντας το παιδί να εισέλθει ισότιμα στον κόσμο της εφηβείας και της ενηλικίωσης στη σύγχρονη εποχή. Δωρίζει την ανεξαρτησία και την ελευθερία.
Υπάρχει σημαντικότερο μάθημα;


*Η Δρ Έλσα Νικολαΐδου σε συνεργασία με το Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας για Παιδιά και Νέους και το Μουσείο Πιερίδη-Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου διοργανώνουν εργαστήριο Φιλοσοφίας για Παιδιά, Οι Μικροί Στωικοί (κάθε Σάββατο του Νοεμβρίου, ώρα 10:00-11:15) Πληροφορίες- Κρατήσεις: τηλ. 24 001502



Δεμένα τα χέρια του Ιερώνυμου μπροστά στην «ανεξάρτητη Μακεδονική Εκκλησία»

Στον δρόμο της αναγνώρισης της «ανεξάρτητης Μακεδονικής Εκκλησίας» βρίσκεται το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά και μιας νέας σχισματικής εκκλησίας στο Μαυροβούνιο, μετά την επίσημη αναγνώριση της σχισματικής εκκλησίας της Ουκρανίας από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Αυτό υποστηρίζει στο Sputnik, πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ελληνικής Εκκλησίας, ο οποίος αντιτάχθηκε στην αυτοκεφαλία.
Ειδικότερα, όπως αναφέρει ο ίδιος, ανακινείται το ζήτημα της δημιουργίας Αυτοκέφαλης Αρχιεπισκοπής Οχρίδας για να δώσει υπόσταση σε μια αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία με έδρα τα Σκόπια, αλλά και το θέμα ύπαρξης αρκετών φωνών στο Μαυροβούνιο, που επιθυμούν αυτοκέφαλο και ετοιμάζονται για σχίσμα με τη Σερβική Εκκλησία.
«Στο στόχαστρο ο Πατριάρχης Ειρηναίος που έχει σταθερή στάση του κατά της αναγνώρισης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Η αντιπροσωπία που έστειλε το Φανάρι στη Σερβία δείχνει ότι όλα ετοιμάζονται να κινηθούν γρήγορα και ειδικά για τις δύο εκκλησίες που εξαρτώνται από τη Σέρβικη», τονίζει, μεταξύ άλλων, ο αξιωματούχος.
«Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν θα μπορέσει να πει απολύτως τίποτα στο θέμα ύπαρξης μιας ανεξάρτητης Μακεδονικής Εκκλησίας. Και αυτό γιατί οι Έλληνες ιεράρχες έχουν αναλάβει ένα ρίσκο», επισημαίνει η ίδια πηγή.
Όπως εξηγεί, απώλεσαν το δικαίωμα του βέτο:
«Το ρίσκο που έχουν αναλάβει αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Πατριάρχη να δίνει αυτοκεφαλία γενικά και όχι υπό προϋποθέσεις κανονικές, θα βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο αναγνώρισης ανεξάρτητης Μακεδονικής Εκκλησίας στα Σκόπια.
Όλα ξεκίνησαν από μια Διαρκή Ιερά Σύνοδο στο τέλος του καλοκαιριού όπου οι επτά από τους 12 μητροπολίτες αναγνώρισαν το δικαίωμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να παραχωρεί αυτοκεφαλία.
Δηλαδή, υπάρχουν επτά μητροπολίτες που αποφάσισαν για ολόκληρη την Εκκλησία ότι εν λευκώ μπορούν να κινούνται και ο Βαρθολομαίος και ο Ιερώνυμος», αναφέρει, το πρώην υψηλόβαθμο εκκλησιαστικό πρόσωπο.
Την ίδια στιγμή, όπως τονίζει, θα πρέπει να πάρουν το ζήτημα στα χέρια τους όσοι διαφωνούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κάποιος ισχυρός συντονιστής απέναντι στους ιερείς που διαφωνούν.
«Όλοι φοβούνται κάποιες διαδικασίες που μπορεί να κινήσει το Φανάρι εναντίον τους, αν υψώσουν τη φωνή τους και για αυτό τον λόγο δεν μιλάει κανείς. Το Φανάρι ήθελε οπωσδήποτε να προσεταιριστεί την Ουκρανία και να προσθέσει 40 εκατομμύρια πιστούς στην Κωνσταντινούπολη».
Επιπλέον, κάνει λόγο για δύο παράλληλες δικαιοδοσίες που δεν θα συνυπάρξουν ομαλά στην Ουκρανία.
Ο ίδιος εκτιμά, ότι κάποιοι μητροπολίτες δεν θα μνημονεύουν τον Επιφάνιο και τονίζει για ποιο λόγο η Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπορεί να σπάσει στα δύο:
«Ο συνδετικός είναι τα χρήματα. Η μισθοδοσία που χορηγεί το ελληνικό κράτος, αλλιώς σίγουρα η Ελληνική Εκκλησία θα είχε διχοτομηθεί».
Και προσθέτει:
«Μπορεί να μη χρειαστεί να φύγουν από την Εκκλησία οι άνθρωποι που πιστεύουν στο άδικο που συμβαίνει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι μεγάλη μάζα ιερέων, δεν θα μπορούν να συλλειτουργούν με αυτούς».
Ακόμα και μια προσφυγή στη δικαιοσύνη δεν θα φέρει αποτέλεσμα, εκτιμά.
Την ίδια στιγμή, αποκαλύπτει ότι Έλληνες ιεράρχες συμβούλεψαν μια ομάδα κληρικών της Ουκρανίας, να δεχθούν τον σχισματικό Φιλάρετο ως αρχηγό της ουκρανικής εκκλησίας, ο οποίος φέρεται μετανόησε για τον τόμο της Αυτοκεφαλίας. «Όμως ο Φιλάρετος είναι δυσπρόσιτος και δεν μπορεί να δώσει τη λύση», σημειώνει. 
πηγή

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΟΔΙΑ; ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ περί Συμφωνίας Πρεσπών, Αναπτυξιακού Νόμου ("Επί Του Πιεστηρίου", 25/10/2019)


Βασίλης Βιλιάρδος, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του κόμματος Ελληνική Λύση, καλεσμένος στην εκπομπή "Επί Του Πιεστηρίου" στις 25 Οκτωβρίου 2019. Συζητήθηκαν τα εξής: - Η συμφωνία των Πρεσπών και οι τρέχουσες εξελίξεις σχετικά με την ένταξη των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. - Η αναβάθμιση της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης και οι χρεώσεις των τραπεζών στις συναλλαγές. - Η επίδραση των αρνητικών επιτοκίων στα ομόλογα. - Τα θετικά και αρνητικά στοιχεία του Αναπτυξιακού Νόμου και οι προτάσεις για ανάπτυξη της χώρας. - Το μεταναστευτικό ζήτημα και η Τουρκία.

https://www.youtube.com/watch?list=UUqQ2V_7QUU1hfdT-NHx2ybA&time_continue=9&v=nsl3Bi7gHK0

Ας ήταν πέντε στίχοι του Ελύτη

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τάκης Θεοδωρόπουλος

στην Καθημερινή


Αν είχαν διαβάσει έστω πέντε στίχους του Ελύτη από το «Αξιον Εστί» ή το «Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», δεν θα κακοποιούσαν με τόση άνεση την ιστορική μνήμη. Αν είχαν πάρει έστω μια γεύση από το «Ασθενείς και οδοιπόροι» του Θεοτοκά ή «Το πλατύ ποτάμι» του Μπεράτη, δεν θα τους περνούσε απ’ το μυαλό να μιλήσουν για αντιφασιστικό αγώνα. Ομως ακόμη κι αν δεν έχουν δει ποτέ φωτογραφία από τους επικούς πίνακες του Αλεξανδράκη, γιατί δεν κάνουν τον κόπο να ψάξουν στα τραγούδια της Βέμπο τη λέξη «φασισμός». Τον Ντούτσε και τον Τσιάνο κοροϊδεύουν. Θα μου πείτε, τι αξίζει η ιστορική πραγματικότητα μπροστά στην ιδεολογία. Διότι είναι τοις πάσι γνωστόν ότι οι γυναίκες της Πίνδου το βράδυ γύρω από τη φωτιά μες στα χιόνια διάβαζαν Γκράμσι για να εμψυχώσει η μία την άλλη. Κατανοητή η προσπάθειά τους να ενώσουν το αλβανικό έπος με την ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ. Δεν θα είχαν τι να πουν για την 28η Οκτωβρίου. Τότε ο «πατερούλης» ήταν σύμμαχος με τον Χίτλερ. Ομως το πρόβλημα δεν περιορίζεται στον αριστερό δόλο, που δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα. Το πρόβλημα είναι ευρύτερο, βαθύτερο, πλατύτερο, και φτάνει ώς τον αθωότερο μαθητή που παρέλασε προχθές, αυτόν που, ακόμη κι αν έχει στη διάθεσή του τις ιστορικές πληροφορίες, δεν έχει τα εργαλεία για να συλλάβει το αίσθημα που θα του επιτρέψει να αποτιμήσει την αξία του γεγονότος.


Το αίσθημα αυτό πνίγεται κάπου ανάμεσα στη στερεότυπη φλυαρία «που δεν εμπνέει», όπως θα ’λεγε κι ο Εγγονόπουλος, και στις αδέξιες μοντερνιές στις οποίες καταφεύγουν όσοι προσπαθούν να γλιτώσουν από τα στερεότυπα. Το αίσθημα αυτό διασώζει ο Ελύτης στο «Αξιον Εστί» και ο Μπεράτης στο «Πλατύ ποτάμι», ακόμη και ο Εγγονόπουλος στον «Μπολιβάρ» με την ιδιοφυΐα του. Ομως η σημερινή εκπαίδευση το λογοκρίνει. Κάτι τέτοιες στιγμές φαίνεται πόσο μας λείπει η ανθρωπιστική παιδεία, κυρίως δε το βασικό της κύτταρο, η λογοτεχνική παιδεία. Αυτή που θεωρείται περιττή, άχρηστη, χάσιμο χρόνου σ’ έναν κόσμο που απαιτεί καλά πληροφορημένους διαχειριστές. Το αποτέλεσμα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού: μια δημόσια ζωή που κινείται κάπου ανάμεσα στον ξύλινο λόγο και στα γαβγίσματα. Ενας ξύλινος λόγος που περνάει από γενιά σε γενιά και αναπροσαρμόζεται, δεν παύει όμως να είναι στο έλεος των «τροπαιούχων του άδειου λόγου», που γράφει κι ο Σεφέρης.

Μια κοινωνία που δεν μπορεί να εκφραστεί ακόμη και για τα στοιχειώδη, όπως είναι η επέτειος του «Οχι», είναι μια κοινωνία που έχει χάσει το αίσθημα της κοινότητας. Μια κοινωνία που έχει χάσει το έρμα της, κοινώς ανερμάτιστη. Μια κοινωνία που τσακώνεται για το ποιος θα δει τον «Τζόκερ», ποιος θα είναι σημαιοφόρος στις παρελάσεις και ποιοι ομογενείς θα ψηφίζουν.

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Η ουκρανική αυτοκεφαλία και η ευθύνη των ψυχών»

Ακολουθεί η παρέμβαση του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, Προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά την Έκτακτη Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, της 12ης Οκτωβρίου 2019, σχετικώς προς το ζήτημα της αναγνωρίσεως της νεοσύστατης Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Μακαριώτατε, άγιοι αδελφοί,
Η Συνοδική Επιτροπή Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων, της οποίας έχω την τιμή να προεδρεύω, ακολούθησε ρητά την εντολή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Επιθυμώ να συνοψίσω τις σκέψεις που επικράτησαν στις συζητήσεις της Επιτροπής, επικεντρώνοντας την προσοχή του Σώματος σε πέντε σημεία:
1. Ο ορθόδοξος ουκρανικός λαός
Όπως τόνισε και ο Μακαριώτατος στην εισηγητική του ομιλία, έχουμε να κάνουμε με τον ορθόδοξο λαό ενός ανεξάρτητου κράτους, όπως είναι σήμερα η Ουκρανία. Συνεπώς, μιλάμε για εκατομμύρια ψυχές ορθόδοξων πιστών, οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν στο διάβα της ιστορίας, είτε από την Πολωνία, είτε από τη Ρωσία, μέχρι και τις ημέρες μας. Η επικέντρωση των συζητήσεών μας στην εγκυρότητα των χειροτονιών και στη συμπεριφορά των Επισκόπων δεν πρέπει να λαμβάνει χώρα ερήμην της ύπαρξης εκατομμυρίων ψυχών, έναντι των οποίων έχουμε ευθύνη.

ΠΟΙΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

 ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ 

σχόλιο Γ.Θ : Συγκλονιστικός ο παππούλης. Ακούστε μεταξύ άλλων και μια άγνωστη μαρτυρία για τους Αγίους και την άλλη ζωή
 
yiorgosthalassis