Μια μασονική ηγεσία σε πλανητικό επίπεδο που εκφράζεται με τη δική της συμβολική και αριθμητική γλώσσα πίσω από τα σημαντικότερα ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά και επαναστατικά γεγονότα του 19ου και του 20ού αιώνα;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τεκτονισμός βρίσκεται πίσω (ή μπροστά;) από αυτά. Οι Μεγάλες οικονομικές και χρηματοοικονομικές αποφάσεις έχουν συχνά ληφθεί εντός της μασονικής σφαίρας και πολλοί ηγέτες του τραπεζικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του ιταλικού, ήταν και είναι Τέκτονες. Έπειτα, υπάρχουν μυστικοί κύκλοι και κλειστές λέσχες όπως η Bilderberg, η Trilateral (Τριμερής Επιτροπή) και τα παρόμοια, όχι άμεσα Τεκτονικοί, αλλά έχουν διεισδυθεί από Ελευθεροτέκτονες.
Οι Rotary και οι Lions, με τη μορφή φιλανθρωπικών συλλόγων, έχουν στόχο να στρατολογήσουν άτομα με επιρροή από τα υψηλά χρηματοοικονομικά κλιμάκια, τη βιομηχανία όπλων και τις φαρμακευτικές βιομηχανίες, το δικαστικό σώμα, την πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης του κοινού, τον πολιτισμό, τη μουσική, τη μόδα, για να τους εισαγάγουν στην αίρεση, στην σέκτα (στη μασονική αδελφότητα);
Το σύνθημα του Τεκτονισμού είναι Ordo a chaos (Τάξη από το χάος): εκφράζει ένα σαφές πρόγραμμα: να διαδώσει το κοινωνικό, αξιακό και κοινοτικό χάος, προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων σε θεμέλια αντίθετα από εκείνα που υπήρχαν πάντοτε. Είναι ένα επαναστατικό εγχείρημα-σχέδιο, μια επανάσταση που στοχεύει στη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια αυτοαναφορική ολιγαρχία, η οποία αυτοαποκαλείται "πεφωτισμένη" και είναι διαποτισμένη από υλισμό, παρά τις τελετουργικές μορφές, τις εσωτερικές αποκρυφιστικές αναφορές, τους συμβολισμούς, ακόμη και τους αριθμολογικούς (ο αριθμός 33 αντιστοιχεί στο υψηλότερο βαθμό των Μασόνων/Ελευθεροτέκτονων), καθώς και την προσκόλλησή της σε μορφές αποκλειστικής, μυητικής γνώσης, που επομένως είναι προσιτές σε λίγους. Ένας εσωτερισμός/αποκρυφισμός κρυμμένος από τους περισσότερους, απρόσιτος, αντίθετος στη χριστιανική ιδέα της ξεκάθαρης αλήθειας, ανοιχτής σε όλους, της οποίας ο Θεός είναι η έκφραση και ο τρόπος.
Το σύνθημα του Τεκτονισμού είναι Ordo a chaos (Τάξη από το χάος): εκφράζει ένα σαφές πρόγραμμα: να διαδώσει το κοινωνικό, αξιακό και κοινοτικό χάος, προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων σε θεμέλια αντίθετα από εκείνα που υπήρχαν πάντοτε. Είναι ένα επαναστατικό εγχείρημα-σχέδιο, μια επανάσταση που στοχεύει στη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια αυτοαναφορική ολιγαρχία, η οποία αυτοαποκαλείται "πεφωτισμένη" και είναι διαποτισμένη από υλισμό, παρά τις τελετουργικές μορφές, τις εσωτερικές αποκρυφιστικές αναφορές, τους συμβολισμούς, ακόμη και τους αριθμολογικούς (ο αριθμός 33 αντιστοιχεί στο υψηλότερο βαθμό των Μασόνων/Ελευθεροτέκτονων), καθώς και την προσκόλλησή της σε μορφές αποκλειστικής, μυητικής γνώσης, που επομένως είναι προσιτές σε λίγους. Ένας εσωτερισμός/αποκρυφισμός κρυμμένος από τους περισσότερους, απρόσιτος, αντίθετος στη χριστιανική ιδέα της ξεκάθαρης αλήθειας, ανοιχτής σε όλους, της οποίας ο Θεός είναι η έκφραση και ο τρόπος.
Επιπλέον, στο παρελθόν ο Τεκτονισμός περιφρουρούσε τη διάσταση της μυστικότητας, που δικαιολογούνταν τότε από την καταστολή της εξουσίας. Όμως η μυστικότητα, οι κουκούλες, και τα συμβολικά σημάδια που επέτρεπαν στους «ελεύθερους τέκτονες» (μασόνος = κτίστης, αυτός που χτίζει υλικά) να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον στην επαγγελματική και δημόσια ζωή τους, είχαν μέσα τους και έκρυβαν από μόνα τους ένα αίσθημα ανωτερότητας έναντι των μαζών και μια αίσθηση απόστασης, όπως και τα σύμβολα βγαλμένα από τον κόσμο της «κατασκευής» (πυξίδα, χάρακας, μυστρί).
Ο όρος "Μεγάλη Ανατολή" υποδηλώνει την ιδέα της αρχής, που αποδίδεται σε έναν Παγκόσμιο Αρχιτέκτονα (ντεϊσμός ο οποίος όμως αρνείται έναν προσωπικό Θεό - τον θεϊσμό), με ισχυρό σεχταριστικό στοιχείο, επομένως αποκλείοντας.
Η μασονία σήμερα: ένας ισχυρός διεθνής μηχανισμός εξουσίας
Πράγματα του παρελθόντος: η αλήθεια του σήμερα είναι αυτή ενός ισχυρού διεθνούς κέντρου εξουσίας, στου οποίου τίς τελετές δεν πιστεύουν όσοι τις εκτελούν, ένα περιβάλλον που δεν είναι πια μυστικό, αλλά σίγουρα επιφυλακτικό/αποκλειστικό. Υπό αυτή την έννοια, ομάδες όπως οι Ρόταρυ, οι Lions και άλλοι είναι περιβάλλοντα συνάντησης για την αστική τάξη, για εκείνους που βρίσκονται «σε μια πορεία καριέρας», για εκείνους που αισθάνονται ανώτεροι λόγω πολιτισμού, για εκείνους που σκοπεύουν να ανέβουν τη σκάλα της εξουσίας.
Αυτά είναι περιβάλλοντα στα οποία οι άνθρωποι γιορτάζουν τον εαυτό τους και αναγνωρίζουν τον εαυτό τους: δεν είναι παράξενο ότι είναι μέρη όπου ο Τεκτονισμός βρίσκει επίσης νέους οπαδούς.
Η φιλανθρωπία - δηλαδή, μια γενική φιλανθρωπία στο όνομα της ανθρωπότητας (φίλος του ανθρώπου, αυτό σημαίνει ο όρος) είναι μια μασονική λέξη, γεννημένη σε αντίθεση με την ιδέα των χριστιανικών «καλών έργων» και τής άσκησης τού καλού επειδή βλέπει κανείς στον πλησίον του το πρόσωπο του Θεού.
Τέτοιες περιοχές είναι φυσικά διαπερατές. Περιστρεφόμενες πόρτες μεταξύ ενώσεων-συλλόγων και τρόπων σκέψης που έχουν από κοινού την επιθυμία να ασκήσουν εξουσία –οικονομική, πολιτιστική, πολιτική– και ταυτόχρονα καθορίζουν τη σταδιοδρομία και επηρεάζουν τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και την επιλογή των κυρίαρχων τάξεων.
Αυτά είναι περιβάλλοντα στα οποία οι άνθρωποι γιορτάζουν τον εαυτό τους και αναγνωρίζουν τον εαυτό τους: δεν είναι παράξενο ότι είναι μέρη όπου ο Τεκτονισμός βρίσκει επίσης νέους οπαδούς.
Η φιλανθρωπία - δηλαδή, μια γενική φιλανθρωπία στο όνομα της ανθρωπότητας (φίλος του ανθρώπου, αυτό σημαίνει ο όρος) είναι μια μασονική λέξη, γεννημένη σε αντίθεση με την ιδέα των χριστιανικών «καλών έργων» και τής άσκησης τού καλού επειδή βλέπει κανείς στον πλησίον του το πρόσωπο του Θεού.
Τέτοιες περιοχές είναι φυσικά διαπερατές. Περιστρεφόμενες πόρτες μεταξύ ενώσεων-συλλόγων και τρόπων σκέψης που έχουν από κοινού την επιθυμία να ασκήσουν εξουσία –οικονομική, πολιτιστική, πολιτική– και ταυτόχρονα καθορίζουν τη σταδιοδρομία και επηρεάζουν τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και την επιλογή των κυρίαρχων τάξεων.
Σήμερα, ο ίδιος ο Τεκτονισμός είναι ασύγκριτος με τα πραγματικά κορυφαία κέντρα, έντονα ολιγαρχικά, φυσικά εμπιστευτικά, συχνά αποκρυφιστικά, αν και όλο και λιγότερο. Ας σκεφτούμε φορείς όπως το CFR (Council for Foreign Relations) που ιδρύθηκε από την οικογένεια Ροκφέλερ, τή Λέσχη Bilderberg, τή Στρογγυλή Τράπεζα, τή Βρετανική Βασιλική Εταιρεία που συγκεντρώνουν μέσω εσωτερικής επιλογής τους ηγέτες του πολιτισμού, της οικονομίας, των οικονομικών, της επικοινωνίας, γιά να οικοδομήσουν μια κοινή κατεύθυνση και να οργανώσουν την κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντα αυτών των ολιγαρχιών.
Ακόμη πιο ψηλά βρίσκονται οι ηγέτες του χρηματοπιστωτικού κόσμου -σήμερα τεχνοχρηματοοικονομικού- που ασκούν άμεση εξουσία σε κράτη και άλλους διεθνικούς οργανισμούς. Ένα παράδειγμα είναι η BIS (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών), το διοικητικό όργανο των (ιδιωτικών!) κεντρικών τραπεζών στις οποίες η νομοθεσία προσφέρει ασυλία και υπεροχή έναντι των νόμων.
Σε διαφορετικό επίπεδο σήμερα υπάρχουν ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που συνδέονται με δισεκατομμυριούχα ιδρύματα (Ford, Rockefeller, Carnegie, Gates, Soros) που αυτοαποκαλούνται ως φιλανθρωπικές, ενώ αποτελούν τόπους κυριαρχίας στον άνθρωπο.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των οργανώσεων είναι το ίδιο με το μασονικό: εισχωρεί κανείς μέσω της συνεπιλογής και της πίστης στους στόχους των ηγετών, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής της φυσικής οικογένειας, της απαξίωσης των παραδοσιακών ηθικών αρχών, του μίσους των θρησκειών, ιδιαίτερα για την Καθολική, η επιθυμία να επηρεαστεί η πολιτική εξουσία έμμεσα, χωρίς να υποβληθεί στην επίπονη ιεροτελεστία της συναίνεσης.
Η σχέση με τον Προτεσταντισμό είναι απλούστερη, τόσο λόγω της κοινής μήτρας της Παλαιάς Διαθήκης (ο παραδοσιακός Τεκτονισμός είναι γεμάτος βιβλικές αναφορές) όσο και, πιο συγκεκριμένα, λόγω του κοινού ατομικισμού και των στενών σχέσεων με τις κυρίαρχες οικογένειες διαφόρων προτεσταντικών χωρών.
Είναι παράδοση ότι οι ηγέτες των σκανδιναβικών μοναρχιών είναι επίσης Ελευθεροτέκτονες «μεγάλοι κύριοι». Δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο του Τεκτονισμού είναι η Αγγλία και ότι ακόμη και το εσωτερικό λεξικό επηρεάζεται από αυτό: η πιο σημαντική μασονική αδελφότητα τηρεί την «Αρχαία και Αποδεκτή Σκωτσέζικη Ιεροτελεστία». Ένα απόκρυφο λεξιλόγιο που κρύβει πολύ βέβηλες πραγματικότητες.
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, γεννήθηκαν οι εταιρείες/ενώσεις για καλούς σκοπούς τον Μεσαίωνα;
Φυσικά, οι εταιρείες/ενώσεις και οι επαγγελματικές «συντεχνίες» γεννήθηκαν μέσα σε μια κοσμοθεωρία στην οποία όλα τα «ενδιάμεσα σώματα» της κοινωνίας συνεργάζονταν για την επίτευξη των στόχων της κοινότητας και μαζί υπερασπίζονταν τις τέχνες, τις χειροτεχνίες, τα επαγγέλματα, τους απλούς ανθρώπους, από υπερβολές απόλυτων μοναρχιώνκαι των τοπικών αντιπροσώπων τους. Ήταν μια αποδεκτή αντιδύναμη, ένα σχολείο γνώσης και ευθύνης υπό την αιγίδα μιας κοινής θρησκευτικής πίστης και ανήκαν στην ίδια φυσική κοινότητα. Απέφευγαν τις διαφωνίες, καθόρισαν επαγγελματικούς και ηθικούς κανόνες μέσα σε ένα κοινό πλαίσιο, στην κορυφή του οποίου ήταν ο Θεός.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν που κατέστρεψε, με την απαγόρευσή τους με τον νόμο Le Chapelier, τα ενδιάμεσα «συντεχνιακά» όργανα, τα οποία θεωρούνταν εμπόδιο. Η γέννηση του αστικού πολιτισμού, αποκλειστικά συνδεδεμένος με το χρήμα, ατομικιστικός, που τρέχει προς τον αθεϊσμό, εγκαινιάστηκε στις 14 Ιουλίου 1789.
Τα πάντα έπρεπε να περιέχονται στην καθολική έννοια του «έθνους» (και κατά συνέπεια, του έθνους-κράτους), που τον 19ο αιώνα δημιούργησε τη γέννηση των κρατών που γεννήθηκαν από τον σύγχρονο εθνικισμό, ενάντια στις πολυεθνικές αυτοκρατορίες, στην κορυφή των οποίων ο κυρίαρχος μονάρχης αντιπροσώπευε κατά κάποιο τρόπο το ενδιάμεσο με το θείο.
Ακόμη πιο ψηλά βρίσκονται οι ηγέτες του χρηματοπιστωτικού κόσμου -σήμερα τεχνοχρηματοοικονομικού- που ασκούν άμεση εξουσία σε κράτη και άλλους διεθνικούς οργανισμούς. Ένα παράδειγμα είναι η BIS (Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών), το διοικητικό όργανο των (ιδιωτικών!) κεντρικών τραπεζών στις οποίες η νομοθεσία προσφέρει ασυλία και υπεροχή έναντι των νόμων.
Σε διαφορετικό επίπεδο σήμερα υπάρχουν ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που συνδέονται με δισεκατομμυριούχα ιδρύματα (Ford, Rockefeller, Carnegie, Gates, Soros) που αυτοαποκαλούνται ως φιλανθρωπικές, ενώ αποτελούν τόπους κυριαρχίας στον άνθρωπο.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των οργανώσεων είναι το ίδιο με το μασονικό: εισχωρεί κανείς μέσω της συνεπιλογής και της πίστης στους στόχους των ηγετών, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής της φυσικής οικογένειας, της απαξίωσης των παραδοσιακών ηθικών αρχών, του μίσους των θρησκειών, ιδιαίτερα για την Καθολική, η επιθυμία να επηρεαστεί η πολιτική εξουσία έμμεσα, χωρίς να υποβληθεί στην επίπονη ιεροτελεστία της συναίνεσης.
Η σχέση με τον Προτεσταντισμό είναι απλούστερη, τόσο λόγω της κοινής μήτρας της Παλαιάς Διαθήκης (ο παραδοσιακός Τεκτονισμός είναι γεμάτος βιβλικές αναφορές) όσο και, πιο συγκεκριμένα, λόγω του κοινού ατομικισμού και των στενών σχέσεων με τις κυρίαρχες οικογένειες διαφόρων προτεσταντικών χωρών.
Είναι παράδοση ότι οι ηγέτες των σκανδιναβικών μοναρχιών είναι επίσης Ελευθεροτέκτονες «μεγάλοι κύριοι». Δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο του Τεκτονισμού είναι η Αγγλία και ότι ακόμη και το εσωτερικό λεξικό επηρεάζεται από αυτό: η πιο σημαντική μασονική αδελφότητα τηρεί την «Αρχαία και Αποδεκτή Σκωτσέζικη Ιεροτελεστία». Ένα απόκρυφο λεξιλόγιο που κρύβει πολύ βέβηλες πραγματικότητες.
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, γεννήθηκαν οι εταιρείες/ενώσεις για καλούς σκοπούς τον Μεσαίωνα;
Φυσικά, οι εταιρείες/ενώσεις και οι επαγγελματικές «συντεχνίες» γεννήθηκαν μέσα σε μια κοσμοθεωρία στην οποία όλα τα «ενδιάμεσα σώματα» της κοινωνίας συνεργάζονταν για την επίτευξη των στόχων της κοινότητας και μαζί υπερασπίζονταν τις τέχνες, τις χειροτεχνίες, τα επαγγέλματα, τους απλούς ανθρώπους, από υπερβολές απόλυτων μοναρχιώνκαι των τοπικών αντιπροσώπων τους. Ήταν μια αποδεκτή αντιδύναμη, ένα σχολείο γνώσης και ευθύνης υπό την αιγίδα μιας κοινής θρησκευτικής πίστης και ανήκαν στην ίδια φυσική κοινότητα. Απέφευγαν τις διαφωνίες, καθόρισαν επαγγελματικούς και ηθικούς κανόνες μέσα σε ένα κοινό πλαίσιο, στην κορυφή του οποίου ήταν ο Θεός.
Η Γαλλική Επανάσταση ήταν που κατέστρεψε, με την απαγόρευσή τους με τον νόμο Le Chapelier, τα ενδιάμεσα «συντεχνιακά» όργανα, τα οποία θεωρούνταν εμπόδιο. Η γέννηση του αστικού πολιτισμού, αποκλειστικά συνδεδεμένος με το χρήμα, ατομικιστικός, που τρέχει προς τον αθεϊσμό, εγκαινιάστηκε στις 14 Ιουλίου 1789.
Τα πάντα έπρεπε να περιέχονται στην καθολική έννοια του «έθνους» (και κατά συνέπεια, του έθνους-κράτους), που τον 19ο αιώνα δημιούργησε τη γέννηση των κρατών που γεννήθηκαν από τον σύγχρονο εθνικισμό, ενάντια στις πολυεθνικές αυτοκρατορίες, στην κορυφή των οποίων ο κυρίαρχος μονάρχης αντιπροσώπευε κατά κάποιο τρόπο το ενδιάμεσο με το θείο.
Η Ενοποίηση της Ιταλίας: η επίσημη αφήγηση δεν δηλώνει ότι ήταν έργο των Ελευθεροτέκτονων. Γιατί κρύβεται αυτή η αλήθεια;
Αναμφίβολα, η ενότητα του ιταλικού κράτους ήταν προϊόν της ελιτιστικής «εθνικής» αφύπνισης που προανήγγειλαν οι Τέκτονες. Όχι μόνο αυτοί, που αποτέλεσαν το όργανο και το κοινό εκτροφείο πολλών πρωταγωνιστών αλλά και πολλών ειλικρινών πατριωτών. Κράτος και Έθνος είναι διαφορετικές έννοιες: μπορεί κανείς να είναι μέρος Εθνών που δεν είναι Κράτη και πολίτες (άλλος επαναστατικός όρος, διαφορετικός από τον ρωμαϊκό πολίτη κρατών που περιέχουν διάφορες εθνικότητες.
Στην ιταλική περίπτωση, ήταν προς το συμφέρον της Γαλλίας και της Αγγλίας να ελέγξουν την ιταλική χερσόνησο για γεωπολιτικούς λόγους. Μια γέφυρα στη Μεσόγειο, έδρα της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» που εξακολουθούσε να ασκεί μια αναχρονιστική εγκόσμια εξουσία, ένα μπαλκόνι ανοιχτό σε δύο αυτοκρατορίες, τούς Αψβούργους και την Οθωμανική, εχθρούς της Γαλλίας και της Αγγλίας.
Για τους σκοπούς τους επέλεξαν τον Οίκο της Σαβοΐας, μια περιφερειακή μοναρχία, με γαλλικά αισθήματα και γλώσσα και με «ναπολεόντειο» σύστημα, του οποίου η πρωτεύουσα, το Τορίνο, ήταν ξένη στα μεγάλα κέντρα της ιστορικής ιταλικής ακτινοβολίας και εξουσίας (Ρώμη, Νάπολη, Παλέρμο, Φλωρεντία, Βενετία, το ίδιο το Μιλάνο ήδη κατευθύνονται προς ένα πεπρωμένο οικονομικής κατεύθυνσης).
Φιλόδοξοι και αδίστακτοι (είχαν ήδη ενσωματώσει τη Σαρδηνία και στη συνέχεια τη Δημοκρατία της Γένοβας με μεγάλη, ανείπωτη βία), οι Σαβοΐες ήταν οι ωφελούμενοι μιας επιχείρησης της οποίας οι δυνάμεις της εποχής ήταν οι διευθυντές και οι κύριοι. Προφανώς, έχοντας κερδίσει τον αγώνα με πολύ αδιαφανή τρόπο, δεν θα έπρεπε μόνο να πανηγυρίζουν, αλλά να εκπροσωπούνται ως ερμηνευτές ενός λαϊκού και εθνικού κινήματος που δεν υπήρξε ποτέ, σίγουρα όχι μιας ημι-μυστικής κοινωνίας που αντιπαθούσε ο Ιταλός Καθολικός λαός.
Ήταν τα κανόνια των Άγγλων που ακολούθησαν τα πλοία του Γκαριμπάλντι, που παρείχαν οι εφοπλιστές που επιθυμούσαν να επεκτείνουν τις αγορές τους.
Ο Crispi κινητοποίησε την πρωτομαφία στη Σικελία, ο Nino Bixio στάλθηκε στο Bronte για να καταπνίξει αιματηρά μια εξέγερση στο φέουδο του Άγγλου Λόρδου Nelson (!!!), η Camorra πρόδωσε τους "Bourbons" καταφέρνοντας να διορίσει μια κυβέρνηση που ενήργησε ενάντια στους συμφέροντα του Βασιλείου των δύο Σικελιών.
Γιατί πρέπει να εκπλαγούμε αν τμήματα του εγκληματικού κόσμου είναι μέρος του ιταλικού κράτους; Ο Γκαριμπάλντι ήταν ένας τυχοδιώκτης συνδεόμενος με τον Τεκτονισμό που είχε ήδη προσφέρει υπηρεσίες στη Νότια Αμερική, όπου πολέμησε μαζί με τις κρεολικές ολιγαρχίες πρόθυμες να διώξουν τους Ισπανούς, όπως οι Αμερικανοί πουριτανοί είχαν εκδιώξει τους Άγγλους στη Βόρεια Αμερική. Οι Νοτιοαμερικανοί «libertadores»(απελευθερωτές) ήταν όλοι Ελευθεροτέκτονες, ξεκινώντας από τον Simón Bolívar (απελευθερωτές).
Και τι γίνεται με την εισβολή και τη λεηλασία του Βασιλείου των δύο Σικελιών και εκείνων που χαρακτηρίστηκαν ως «ληστές» επειδή δεν ήθελαν να τους κλέψουν τα εδάφη τους;
Η ενοποίηση έγινε ως προέκταση (επίσης αποικιακή στο Νότο) του Πιεμόντε.
Το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης ήταν πιο πλούσιο και ελεύθερο κράτος από το Πιεμόντε.
Το Βένετο - ορφανό από τη Βενετία από το 1797 (πράκτορας του Ναπολέοντα της επανάστασης...) προσαρτήθηκε με κατακτητικό πόλεμο.
Ίσως μόνο η Λομβαρδία εκτίμησε τη νέα κατάσταση: προφανώς, ήταν η πλουσιότερη και πιο προηγμένη περιοχή που θα οδηγούσε τη διαδικασία ενοποίησης με μεγάλα κέρδη.
Οι Μάρκες και η Ρομάνια εισέβαλαν χωρίς πραγματική κήρυξη πολέμου, με επικεφαλής τον σφαγέα Cialdini, ο οποίος αργότερα θα διακριθεί στην καταστολή του Νότου.
Το Βασίλειο των δύο Σικελιών ήταν ένα μεγάλο, οργανωμένο ενιαίο κράτος, με κρίσιμα ζητήματα αλλά και με την έναρξη της εκβιομηχάνισης και μια πλούσια δημόσια τράπεζα, που λεηλατήθηκε αμέσως.
Μέχρι την ενοποίηση, η ιταλική μετανάστευση ήταν ένα βόρειο φαινόμενο. Μετά ήρθε η τραγική αιμορραγία των νότιων λαών.
Ληστές επειδή δεν ένιωθαν ότι τους αντιπροσώπευε ο νέος Βασιλιάς, επειδή οι φτωχές άρχουσες τάξεις τους άλλαξαν σημαία και έκλεψαν εδάφη και αγαθά. Ληστές γιατί, απλώς, δεν συμφωνούσαν.
Πάνω από δεκαπέντε χρόνια αναταραχών, ανταρτοπόλεμων, σφαγών. Ένας νόμος – ο νόμος Πίκα, ένας Αμπρουτσέζος από το παλιό βασίλειο! – μιας απίστευτης κατασταλτικής βίας, η ντροπή της απέλασης των στρατιωτών στο αλπικό οχυρό Fenestrelle, με θάνατο από την πείνα και το κρύο.
Όχι, η Ιταλία δεν γεννήθηκε ευγενής.
Ωστόσο, τώρα που υπάρχει η Ιταλία, πρέπει να υπερασπιστεί την απώλεια της κυριαρχίας, της γλώσσας και της ανεξαρτησίας της εποχής μας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ένα έργο αλήθειας. Το Risorgimento δεν ήταν έτσι, πολύ αίμα και βία – όχι μόνο στον Νότο, πριν η ενωτική επαναστατική Γένοβα βομβαρδιστεί από έναν άλλο χασάπη, τον Lamarmora, ένα καθεστώς που μετέφερε πόρους από το Νότο στον Βορρά αναθέτοντας τη δημόσια λειτουργία στούς Νότιους (που ασκούνταν άσχημα και συχνά για ιδιωτικούς σκοπούς) μετά το 1876, τη χρονιά της έναρξης του «μετασχηματισμού» και του τέλους της βίας που αυξανόταν στο Νότο.
Ο Γκαριμπάλντι ήταν Ελευθεροτέκτονας 33ου βαθμού που αποκαλούσε τον Πάπα «κυβικό μέτρο κοπριάς», κλέφτη βοοειδών και έμπορο σκλάβων στη Νότια Αμερική. Γιατί τον ανέβασαν και αναδεικνύεται σε ήρωα των δύο κόσμων;
Χρειάστηκε ένας θαρραλέος τυχοδιώκτης για να τον κάνει ήρωα της νέας Ιταλίας. Ελευθεροτέκτονας, άθεος, εχθρός του Πίου Θ' , αλλά αναμφίβολα ένας ισχυρός άνδρας, ικανός να πολεμήσει, σε αντίθεση με τους Σαβοΐες και τους χλωμούς διανοούμενους που ζούσαν στο χαλαρό ως παράσιτα όπως ο Μαζίνι. Σήμερα θα λέγαμε ότι ήταν χαρισματικός. Ο νικητής είναι αυτός που ονομάζει τα καλά και τα κακά.
Ο Πίος Θ' ήταν ουσιαστικά κρατούμενος στο Βατικανό, σχεδόν όλοι οι νικητές έγιναν υπουργοί, γερουσιαστές ή πατέρες της χώρας. Ο Γκαριμπάλντι έβγαλε τα επαναστατικά του ρούχα και πήρε θέση στο κοινοβούλιο. Οι Σαβοΐες του πούλησαν την πατρίδα τους, τη Νίκαια, μια πόλη της Λιγουρίας και πολύ ιταλική που παραχωρήθηκε στη Γαλλία με αντάλλαγμα τη βοήθεια του Ναπολέοντα Γ'. Λίγοι γνωρίζουν ότι η Νίκαια ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα για τον Garibaldi και ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εγκατέλειψε την πόλη και η Γαλλία (το έθνος…) τους εμπόδισε αμέσως να χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα και να διατηρήσουν τον ιταλικό τους χαρακτήρα. Ο Γκαριμπάλντι ήταν αυτός που έκανε τη βρώμικη, ριψοκίνδυνη δουλειά, σέρνοντας πίσω του νέους που ίσως παραπλανήθηκαν, αλλά ήταν ειλικρινείς. Φυσικά, η ενότητα επιτεύχθηκε χωρίς μεγάλο μέρος του ιταλικού λαού και ενάντια στον καθολικισμό.
Η αντιθρησκευτική πολιτική κράτησε για δεκαετίες και καθόρισε ένα είδος Καθολικού Αβεντίνου που έβλαψε το έθνος και τους ίδιους τους Καθολικούς.
Γιατί στα σχολεία ή στα πανεπιστήμια δεν διδάσκουν ότι ο Γκαριμπάλντι κάλεσε το Αντισυμβούλιο της Νάπολης το 1870, ταυτόχρονα με την Α' Σύνοδο του Βατικανού, για να αντιτάξει την Ελευθερία, την Αλήθεια και τη Λογική στο φιντεϊστικό και δογματικό πλαίσιο του Καθολικισμού ;
Όποιος κερδίζει αποφασίζει και ξαναγράφει την ιστορία. Αρνείται ή επιβεβαιώνει και οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό που οδηγούνται να πιστεύουν. Επιπλέον, οι Ιταλοί αδιαφορούν για την κοινή τους ιστορία και το αληθινό εθνικό σύνθημα είναι: « Γαλλία ή Ισπανία, αρκεί να τρώμε ».
Επιπλέον, η Εκκλησία ήταν πάντα πολύ αντίθετη στα εθνικά αιτήματα του ιταλικού λαού, ένα λάθος που πληρώθηκε ακριβά.
Ο ύμνος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι ο ύμνος των Ελευθεροτέκτονων, αφού ξεκινά με "Fratelli d'Italia ..." (σύντομη παρένθεση, θυμίζει επίσης ένα σημερινό πολιτικό κόμμα με αυτό το όνομα) όπως γράφτηκε από τον Goffredo Mameli ως απόδειξη της ιδιότητας του μέλους και της αφοσίωσής του στον Τεκτονισμό;
Ο Mameli ήταν ένα εικοσάχρονο αγόρι από τη Γενουάτη που ακολούθησε τον Mazzini, εμποτισμένο με ρεπουμπλικανικά, καρμπονάρια και άρα μασονικά ιδανικά. Οι «αδελφοί της Ιταλίας» είναι αναμφίβολα μια αναφορά στον Τεκτονισμό (οι «σεβαστοί αδελφοί»), αλλά και στην αδελφότητα μεταξύ συμπατριωτών και μια ανάμνηση της αδελφότητας της Γαλλικής Επανάστασης. Πέθανε σε ηλικία 22 ετών σε μια αντιπαπική απόπειρα εκ μέρους της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας: ένα αγόρι που αξίζει σεβασμό για τη θυσία του. Το κείμενό του μέτριο, ρητορικό, περιττό. Η μουσική είναι πολύ μέτρια, γραμμένη από έναν απλό δάσκαλο συνοικιακής μπάντας, τον Michele Novaro. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους Ιταλούς του χθες και του σήμερα να είναι «έτοιμοι να πεθάνουν» και συγκεντρωμένους «σε μια φάλαγγα» επειδή η Ιταλία τούς κάλεσε. Τουλάχιστον, ο ύμνος του Mameli δεν είναι μια απολογία για «ακάθαρτο» αίμα όπως η γαλλική Marseillaise.
Ποιο είναι το συμβολικό νόημα του τρίχρωμου που υιοθετήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1797 από τη Δημοκρατία του Σισπαντάν; Έχει διαφωτιστική προέλευση επειδή διεκδικεί τα δικαιώματα του ανθρώπου εις βάρος αυτών του Θεού; Είναι η ρίζα του γνωστική και εσωτερική;
Το τρίχρωμο Cispadane, μεταξύ άλλων, με τα οριζόντια χρώματά του, που εγκαινιάστηκε στη Reggio Emilia, ήταν το έμβλημα μιας δημοκρατίας που υποτάχθηκε στους Γάλλους. Τίποτα αληθινά πατριωτικό, αν μη τι άλλο η υποταγή στον νικητή της ημέρας, του οποίου τα σύμβολα και τους νόμους μιμήθηκαν, διατηρώντας ένα καθεστώς υποταγής στον ξένο. Πολύ ιταλικό, σωστά;
Λίγο σαν τον αμερικανισμό των τελευταίων ογδόντα ετών. Παράδοξος.
Το γαλλικό λευκό, κόκκινο και μπλε από το οποίο προέρχεται το δικό μας με το πράσινο στα αριστερά, έχει διάφορες ερμηνείες, εσωτερικές και άλλες. Φαίνεται ότι ήταν η ένωση των κυανέρυθρων του Παρισιού με το λευκό των «Μπουρμπόν». Τα τρία χρώματα μπορούν να θυμίζουν τις τρεις επαναστατικές λέξεις-κλειδιά, liberté, egalité, fraternité (ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα).
Φυσικά, η ιταλική σημαία δεν είναι παρά μια απομίμηση της γαλλικής επαναστατικής σημαίας. Κατά τη διάρκεια της μοναρχίας, στο κέντρο υπήρχε ο λευκός σταυρός της Σαβοΐας σε κόκκινο φόντο (πάλι η Γαλλία!). Τα σύμβολα έχουν σημασία, πράγματι, αλλά στους αποσυμβολισμένους καιρούς μας κανείς δεν δίνει σημασία.
Το άρθρο 18 του Συντάγματος ορίζει: «Απαγορεύονται οι μυστικές ενώσεις/οργανώσεις». «Ωστόσο – γράφει ο Vittorio Messori (Pensare la storia, Sugarco, Μιλάνο 2006, σελίδες 480-482) – η Grand Orient δημοσιοποιεί τη διεύθυνση των κεντρικών της γραφείων (αλλά κρύβει αυτές όλων των άλλων Στοών, που κρύβονται πίσω από όρους όπως «Κέντρο Μελετών» ή «Ινστιτούτο Ερευνών»). Γι' αυτό, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, συνήθως στις 20 Σεπτεμβρίου (την επέτειο της παραβίασης της Porta Pia), αναρτά μια αφίσα την οποία υπογράφει με το όνομά της και την υπογραφή της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κατέθεσε το καταστατικό της - αλλά όχι το πρόγραμμά της - στο Δικαστήριο της Ρώμης. Όλα αυτά -σύμφωνα με τις κρυφές συμφωνίες του '47- του επιτρέπουν να ξεφεύγει από την κατηγορία της «μυστικότητας». Τα ονόματα των ζωντανών μελών παραμένουν μυστικά, αλλά όχι των επιφανών αποθανόντων, των διάσημων νεκρών, σωστά;
Ο Τεκτονισμός δεν είναι –τεχνικά– μια μυστική εταιρεία. Κι όμως, κι όμως… σίγουρα συνεχίζει να επιφυλάσσεται, να είναι εσωστρεφής, αδιαφανής, να είναι ένα αγκάθι στο πλευρό, να ασκεί εξουσία, αν και ίσως λιγότερο εδώ στη χώρα μας απ' ό,τι αλλού, παίζοντας έναν ρόλο που είναι, θα λέγαμε, περίεργος.
Αν ο στόχος ήταν να ασκήσουμε κάποιες ακίνδυνες, αν ίσως λίγο περίεργες, ιεροτελεστίες και να διαδώσουμε την αδελφοσύνη, γιατί η μυστικότητα, οι ποδιές, η αύρα του μυστηρίου, η ίδια απαγόρευση για τις γυναίκες; Γιατί να μην υπάρχει διαφάνεια; Ίσως γιατί το πρόγραμμα του Τεκτονισμού είναι η εξουσία. Αυτή που ασκείται επηρεάζοντας, υποβάλλοντας, εμφανιζόμενη λίγο, προστατευμένη από συνθήματα ελευθερίας, αδελφοσύνης, προόδου που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Έπειτα, υπάρχουν οι «κρυφές» στοές, η ιταλική περίπτωση του P2, το γεγονός ότι σε ορισμένες περιοχές της Ιταλίας οι στοές είναι -ή έχουν υπάρξει- τόποι συνάντησης όπου συχνάζουν πολύ επικίνδυνα άτομα.
Ο Γκουστάβο Ράφι, πρώην Μέγας Διδάσκαλος της "Μεγάλης Ανατολής" της Ιταλίας, δήλωσε ότι «με τον Πάπα Φραγκίσκο τίποτα δεν θα είναι όπως πριν». Αναφερόταν σε μια Εκκλησία χωρίς δόγματα, ανοιχτή σε όλους, φτωχή, εκτελεστή παγκοσμιοποιητικών σχεδίων, σχεδιασμένη ως ΜΚΟ αφιερωμένη στην απεριόριστη υποδοχή των μεταναστών;
Προφανώς. Ο μασονικός ενθουσιασμός για τον Μπεργκόλιο ήταν και είναι εμφανής. Μια Εκκλησία χωρίς δύναμη, με αδύναμη σκέψη, που μπερδεύει την οικουμενικότητα με την παγκοσμιοποίηση, που ποτέ δεν μιλάει για Θεό, για Κόλαση και Παράδεισο, μια μικρή ελαφριά εκκλησία που περιορίζεται σε μια ΜΚΟ πρόνοιας, είναι η ιστορική νίκη αυτού που για την Εκκλησία του χθες ήταν "η εχθρός", "inimica vis", εχθρική δύναμη, με τον αντίστοιχο αφορισμό και απαγόρευση να ανήκεις σε αυτήν (την μασονία).
Ωστόσο, οι φήμες για διακεκριμένους καρδινάλιους του χθες και του σήμερα που συνδέονται με τους Ελευθεροτέκτονες είναι επαναλαμβανόμενες και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι εκλογές του Ιωάννη XXIII και του Παύλου VI μυρίζουν Τεκτονισμό. Πως; Εκβιασμοί, καρδινάλιοι εκλέκτορες, ανείπωτες συμφωνίες; Ποιος ξέρει, αλλά σίγουρα ένας καρδινάλιος σαν τον Ραβάσι που μιλάει για «αδελφούς μασόνους» και εύθυμα συνομιλεί με τους μασόνους δίνει τροφή για σκέψη. Και "αδέρφια", λοιπόν, με ποια έννοια; Χριστιανός ή Μασόνος; Ο Παύλος VI, μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, μίλησε για τον «καπνό του Σατανά» και για «μη Καθολική σκέψη που είχε εισχωρήσει στην Εκκλησία». Πρέπει να τον πιστέψουμε, αλλά ποιος άνοιξε το παράθυρο; Ποιος μπέρδεψε τους λύκους με τα πρόβατα;
Μια Εκκλησία που συμβάλλει στο σχέδιο Kalergi, το οποίο, χάρη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενθαρρύνει τη μετανάστευση Αφρικανών και Ασιατών στην Ευρώπη για να αντικαταστήσει τους πληθυσμούς της;
Εκκλησία Καλέργη, έχεις απόλυτο δίκιο. Πρέπει να εξηγηθεί, όμως. Ο Αψβούργος Κόμης Καλέργκι έγραψε τον «Πρακτικό ιδεαλισμό » – ένα οξύμωρο – στο οποίο οραματίστηκε έναν κόσμο που ταιριάζει σε όλους: μια μικτή φυλή, μια παγκόσμια κυβέρνηση, μια ενιαία ψευδοθρησκεία.
Η Καθολική Εκκλησία δεν έχει πλέον ταυτότητα: δεν πιστεύει πλέον στον εαυτό της. Αυτό που μένει είναι ο σκελετός, ή, για να παραθέσω τον Vilfredo Pareto, η επιμονή των αδρανών, δηλαδή η δομή. Υπερασπίζεται τον εαυτό της ως οργάνωση, πέρα από την πίστη και το δόγμα. Διαποτισμένη, αν όχι διεισδυμένη, από τον Τεκτονισμό και τις ιδεολογίες αυτής της εποχής, έχει γίνει ο φορέας του μεταναστευτικού και, στην πραγματικότητα, υποστηρικτής της παγκοσμιοποίησης.
Υπό αυτή την έννοια, ίσως μισεί τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν πλέον σε αυτήν (χωρίς να υπολογίζει τα δικά της λάθη...) και πιέζει για εθνοτική υποκατάσταση. Δεν καλεί τους Ευρωπαίους και τους Ιταλούς να καλωσορίσουν τη ζωή, να κάνουν παιδιά, να στοιχηματίσουν στο μέλλον, ακόμη και να αναπαράγουν βιολογικά τις κοινότητές τους, αλλά σκέφτεται να λύσει το πρόβλημα εισάγοντας ανθρώπινες μάζες από παντού και συνήθως, μη Καθολικούς και μη Χριστιανούς, δύσκολο να εισαχθούν επαγγελματικά και αδύνατο να ενσωματωθούν. Αλλά οι άνθρωποι, αν και είναι ίσοι στην αξιοπρέπεια ενώπιον του Θεού, δεν είναι ίσοι μεταξύ τους και είναι ο ίδιος ο Θεός -αν το πιστεύουμε- που ήθελε μια ανθρωπότητα γεμάτη διαφορετικότητα.
Ο ρεαλισμός της Εκκλησίας έχει γίνει ουτοπισμός. Ενδιαφέρον, βέβαια, αφού φαίνεται ότι ο τελευταίος ρόλος που επέλεξε είναι αυτός του κέντρου υποδοχής, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ευαγγελική αποστολή. Με ανθρώπινους όρους, η Εκκλησία στη Δύση έχει τελειώσει. Με θεϊκούς όρους, ο Θεός θα ξέρει πώς να τήν αναγεννήσει. Πότε και πώς, δεν ξέρουμε. Πιστεύω ότι έχουμε ακόμα το καθήκον της πίστης.
Ήταν ο ίδιος ο Προτεσταντισμός μια ευκαιρία για τον Τεκτονισμό να καταστρέψει την αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού;
Αναμφιβόλως. Ο προτεσταντισμός ήταν η πρώτη κραυγή του ατομικισμού: εγώ είμαι αυτός που σώζω τον εαυτό μου, ή νά τόν καταδικάσω. Πάντα μόνος. Δεν χρειάζεται ούτε η Εκκλησία, ούτε η κοινότητα, ούτε τα μυστήρια.
Ένα εξαιρετικό άνοιγμα για τους Τέκτονες. Παρατηρήστε τον «κανόνα του 17»: 1517, θέσεις του Λούθηρου στη Βιτεμβέργη. 1717, γέννηση του Τεκτονισμού. 1917, Λένιν και επανάσταση των Μπολσεβίκων. Τρία στοιχεία διάλυσης.
Επιπλέον, ο Προτεσταντισμός, με τις άπειρες αιρέσεις ή τις εκκλησίες του, είναι ένα είδος σούπερ μάρκετ του Ευαγγελίου. Η Καθολική Εκκλησία έχει προτεσταντιστεί: στοχεύει να είναι απλώς ένα άλλο προϊόν στο σούπερ μάρκετ. Τελικά, δεν πιστεύει πλέον ότι είναι «η» αλήθεια, αλλά μια επιλογή όπως κάθε άλλη. Γι' αυτό, ίσως, δεν μιλά πλέον για αποστάτες, άπιστους, αιρετικούς. Το πολύ, ανταγωνιστές στην αγορά των ιδεών. Υπό αυτή την έννοια, δεν αντιλαμβάνεται πλέον τον Τεκτονισμό ως εχθρό, τόσο που φιλοξενεί μασονικά συνέδρια και ηγέτες στους δικούς της χώρους. Η εμμονή με τον «διάλογο» τείνει να υιοθετεί τους λόγους, τα επιχειρήματα του άλλου και, σε αυτή την περίπτωση, να αναγνωρίσει στοιχεία αυθεντικής πνευματικότητας σε έναν οργανισμό που είναι αντίθετα κέντρο εξουσίας και καθοδήγησης της κοινωνίας.
Το «Il principio Verità» («Αρχή της Αλήθειας») (εκδόσεις Nexus), ένα βιβλίο που δημοσιεύσατε πρόσφατα, στοχεύει να υπερβεί την ενιαία σκέψη, να χρησιμοποιήσει κριτικό πνεύμα και να αναζητήσει την αλήθεια αποκαλύπτοντας τα ψέματα;
Η «Αρχή της Αλήθεια» έχει ως στόχο να σας κάνει να σκεφτείτε, φιλοδοξεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν. Αυτή είναι μια εποχή που η τεχνολογία προσφέρει πολλαπλές τυποποιημένες απαντήσεις, αλλά κανείς δεν κάνει πια ερωτήσεις. Έτσι, δεν προχωρά μόνο η «ενιαία σκέψη», αλλά η μόνη σκέψη, τεχνητή, υλική σκέψη, η «μη σκέψη» ενός ευκολόπιστου όντος, ανίκανου για κριτική, δηλαδή για κρίση, τυφλωμένο από την επιθυμία που ισχυρίζεται ότι μεταμορφώνεται σε δικαίωμα. Η αλήθεια δεν τα πήγε ποτέ καλά στην ιστορία, αλλά σήμερα πνίγεται ακόμη και από τον θόρυβο, από τη συνεχή επικοινωνία, από την τεχνολογία, από τη δεισιδαιμονική εμπιστοσύνη στις τεχνητές συσκευές.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δεν θα πίστευαν ποτέ σε φρικτές ανοησίες όπως αυτή του φύλου (Gender), των LGBT, της εγκυμοσύνης ως κοινωνικής κατασκευής ή της «γέννησης σε λάθος σώμα». Το πιστεύουμε γιατί έχουμε καταργήσει την αλήθεια, που είναι η προσήλωση στην πραγματικότητα. Για τον Άγιο Θωμά, adaequatio rei et intellectus.
Έπειτα, υπάρχουν τα ψέματα της οικονομίας και των χρηματοοικονομικών, εκείνα της επιστήμης, της εξειδίκευσης, της ειδικότητας («ο ειδικός είναι κάποιος που ξέρει τα πάντα για το τίποτα» είπε ο Ορτέγκα ειρωνικά) και πολλά άλλα.
Το βιβλίο είναι μια αναγνώριση στο ψεύτικο για να αναζητήσει το αληθινό. Τελικά, είναι η επέμβαση που πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του, για να μην είναι ένα απλό κεφάλι βοδιού, ένα ζώο, ένα μέλος ετεροκατευθυνόμενου κοπαδιού και, σήμερα, υποκείμενος σε τρομερή εξ αποστάσεως επιτήρηση. Έχουμε γίνει προϊόντα μαζικής παραγωγής, κότες σε κλουβιά. Ζώα, τελικά, χωρίς βάθος, χωρίς πνευματικότητα, ανίκανα για σκέψη.
Το βιβλίο είναι μια αναγνώριση στο ψεύτικο για να αναζητήσει το αληθινό. Τελικά, είναι η επέμβαση που πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του, για να μην είναι ένα απλό κεφάλι βοδιού, ένα ζώο, ένα μέλος ετεροκατευθυνόμενου κοπαδιού και, σήμερα, υποκείμενος σε τρομερή εξ αποστάσεως επιτήρηση. Έχουμε γίνει προϊόντα μαζικής παραγωγής, κότες σε κλουβιά. Ζώα, τελικά, χωρίς βάθος, χωρίς πνευματικότητα, ανίκανα για σκέψη.
Θυμάμαι μια φράση που είπε ένας συγγραφέας του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, που με τρομάζει: το πρόβατο περνάει τη ζωή του τρομοκρατημένο από τον λύκο, αλλά είναι ο βοσκός που το πηγαίνει στη σφαγή.
9 σχόλια:
Όλα ωραία και καλά. Αλλά εκεί στον Νότο είχε ήδη δημιουργηθεί κουλτούρα ξεσκίσματος και καταστολής. Τι περίμεναν ;;;;;;...........οι επόμενοι να σεβαστούν τους προηγούμενους που έκαναν τα ίδια και χειρότερα. Μισές αλήθειες από τον φίλο Ιταλό. Μισές. Στις άλλες μισές βρίσκεται η όποια απάντηση. Ψάξε ψάξε δεν θα την βρεις. Εκτός από τα λόγια τους ήχους και τις εικόνες ας έχουμε στο μυαλό μας υπάρχουν και οι μυρωδιές. Και μια μυρωδιά ή ένα άρωμα είναι ένα ίχνος "ύπουλο" αινιγματικό ενίοτε ενοχλητικό μα πάντα όμως αδιάσειστο στοιχείο της όποιας αλήθειας και σίγουρα πολύ έξω από τον "εγκεφαλικό" μας κόσμο.
Μήπως παρακάνουμε τόν έξυπνο φίλε;
ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ :ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΑΣΣΩΝΙΑ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΑΧΑΛΙΑ ΜΑΣ.
Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο ...... απλά κάποιες μυρωδιές είναι ενοχλητικές και συνεχίζουν να υπάρχουν. Κάποιοι έστρωσαν τον δρόμο στους μασώνους ...... και οι καθολικοί θα έπρεπε να γνωρίζουν αν θέλουν να είναι τίμιοι. Δεν θέλει και πολλές γνώσεις ιστορίας απλά ένα δεύτερο κοίταγμα στην τέχνη των ναών τους. Οι συμβολισμοί είναι όλοι εκεί όπως λέει σωστά ο αρθρογράφος, άλλο αν πια στις μέρες μας αυτοί δεν σημαίνουν τίποτα, όπως και πάλι λέει πολύ σωστά ο αρθρογράφος.
Kαλημερα . Ο φιλοπαπικος Ιταλος κανει μια σκοπιμη παραλειψη . Στα μεσα του 19ου αιωνα οταν εγιναν οι τρεις πολεμοι της Ιταλικης ενοποιησης { που την ηθελε η πλειοψηφια τοτε του Ιταλικου λαου οτι και να λενε τωρα διαφοροι ] η τοτε Παπικη εξουσια που κατειχε το μεγαλυτερο μερος της Κεντρικης Ιταλιας γνωστης με το ονομα Παπικα κρατη , αντεδρασε με βιαιοτητα . Εφερε αρχικα γαλλικο στρατο { οταν τα ειχε καλα ο Παπας με τον Ναπολεοντα Γ ] και μετα αυστριακο στρατο . Οι συνοικιες της Ρωμης και η Περουτζια βομβαρδιστηκαν με πυροβολικο κατα απαιτηση του Παπα . Ο Παπας που ως χριστιανος επρεπε να εχει μονο θρησκευτικη επισκοπικη εξουσια απαιτουσε να ειναι κοσμικος ηγεμονας της κεντρικης Ιταλιας και δεν διστασε να βομβαρδισει το ιδιο του το ποιμνιο . Το οτι το 1870 οταν ενωθηκε η Ιταλια οριστικα και κατεληφθη η Ρωμη δεν εσφαγησαν τοσο ο Παπας οσο και οι καρδιναλιοι που ειχαν μαζευτει για να ανακηρυξουν τον Παπα αλαθητο αντισταθμιζοντας την απωλειασ της κοσμικης του εξουσιας ειναι αποτελεσμα οτι επικρατησαν ψυχραιμοτερες σκεψεις . Γενικα στα επιχειρηματα των απολογητων του Παπισμου κατα της Νεας εποχης διακρινει κανεις ευκολα την αντιχριστιανικη νοσταλγια του παλαι ποτε Παπισμου . ΑΜ
Oσο για την μη καταδικη της μασονιας απο την Ορθοδοξη Εκκλησια υπαρχει ενα λαθος . Κατα καιρους οντως καταδικαστηκε η μασονια συνοδικα απο την Εκκλησια αλλα με μια υποσημειωση . Πολλοι απο τους επισκοπους που συμετειχαν σε συνοδους που καταδικασαν τον μασονισμο ηταν οι ιδιοι εγνωσμενοι μασονοι . Πραγμα φυσικα απαραδεκτο για κληρικο ακομη και για λαικο αφου εν πολλοις ειναι αλλο θηρησκευμα αλλα who cares . Oι μασονοι μαλιστα ιεραρχες του πρωτου μισου του 20ου αιωνα πηραν μερος στον εθνοκτονο εθνικο διχασμο μεταξυ κωσταντινικων και βενιζελικων προσφεροντας πολυ κακες υπηρεσιες στον ελληνικο λαο . ΑΜ
Kαλημέρα φίλε. Γιά νά διευκολυνθούμε φίλε μετά τήν κομμουνιστική ιδεολογία υποθέτουμε μιά δρώσα δύναμη στήν ιστορία η οποία ονομάστηκε λαός. Ο λαός είναι κοπάδι τό οποίο δέν ζεί χωρίς αρχηγό. Οι Ελληνες ήθελαν τόν Αντρέα καί τόν Σημίτη καί τόν Τσίπρα καί τόν Μητσοτάκη. Η ιστορία κινείται πάντοτε από τίς συγκρούσεις τών μεγάλων δυνάμεων αυτών πού ονομάζουμε ΕΛΙΤ. Στό Βυζάντιο εμφανίστηκε καί κρατήθηκε μέσω ταραχών καί πολέμων μιά ιδιαιτερότης. Αυτή πού συμβολίζεται μέ τόν δικέφαλο αετό. Μιά ανώτερη δύναμη, πνευματική, από τήν κοσμική εξουσία, από τόν νόμο τής Ζούγκλας. Η εκκλησία. Στηριγμένη στόν δυισμό τού ανθρώπου(άλλα θέλω καί άλλα κάνω) ο οποίος βρίσκεται σήμερα υπό διωγμόν καί στήν Ελλάδα Η ιστορία κινείται από αυτό πού ονομάζουμε μία σκέψη Σ' αυτή τή μία σκέψη χάθηκε καί η ορθοδοξία υποκύπτοντας στόν Διαφωτισμό. Γι' αυτό σήμερα δέν υπάρχει εκκλησία, είναι εκκοσμικευμένη, μιά πολιτική δύναμη. Μιά μονοδιάστατη πραγματικότης τό πέπλο τής οποίας προσπαθούν νά αποκαλύψουν οι Αγιοι τής ορθοδοξίας. Οσο υπάρχουν ακόμη. Διότι ένας λυσσώδης πόλεμος διαιωνίζεται εναντίον τους δίνοντάς ταυτόχρονα τήν δυνατότητα νά ανοίξουμε τά μάτια μας. Ετσι τελειώνει τό κείμενο. Τά πρόβατα φοβούνται τό Λύκο αλλά ο βοσκός τά σφάζει. Ο κύριος μάς προειδοποίησε. Στήν ιστορία υπάρχουν τά δικά μου πρόβατα τά οποία ακούν τήν φωνή μου. Κανένα άλλο.
Μπορείς να το εξηγήσεις περισσότερο?
Τι είναι η μία σκέψη; Ο αποκεφαλισμός του δικεφάλου;
Ο Αψβούργος Κόμης Καλέργκι έγραψε τον « Πρακτικό ιδεαλισμό » – ένα οξύμωρο – στο οποίο οραματίστηκε έναν κόσμο που ταιριάζει σε όλους: μια μικτή φυλή, μια παγκόσμια κυβέρνηση, μια ενιαία ψευδοθρησκεία. Μία σκέψη είναι η διασπορά τού φόβου. Προέχει σάν αποτέλεσμα νά οικειοποιούμαι τίς εντολές τής εξουσίας σάν δικές μου. Οπως στόν κόβιντ οι έλληνες κατήγγειλαν όσους πλησίαζαν στήν εκκλησία. Διότι η εκκλησία είχε ταυτιστεί μέ τήν κυβέρνηση. Από εδώ τό εμβόλιο από εκεί ο τάφος.Μάλιστα σήμερα τύπους σάν τόν π. Ευάγγελο καί τόν Λουδοβίκο οι εκκλησιαζόμενοι τούς θεωρούν θεολόγους οδηγούς πνευματικής ζωής. Στό Βυζάντιο έγιναν αιματηροί καί μεγάλης διαρκείας αγώνες, αρχής γενομένης μέ τήν εικονομαχία γιά νά σωθεί η εκκλησία από τήν εκκοσμίκευση. Η εκκλησία στάθηκε στό ύψος της από τούς αγώνες καί τά μαρτύρια τών Αγίων.Σήμερα ο λαός μας είναι αδιάφορος γιά τήν σωτηρία του, είναι Αγιομάχος, όπως τό φανερώνει καί ο Αγιος Ιωσήφ. Δέν μάς ενδιαφέρει η σωτηρία μας αλλά ο εκκλησιασμός σάν κοινωνικό γεγονός. Οστις θέλει λέει ο Κύριος. Μία παγκόσμια διακυβέρνηση, μία θρησκεία, ένα εγώ, δηλ. μία σκέψη.Μία αγάπη χωρίς τήν ψυχή καί τήν διάνοια, πού δέ τίς διαθέτουμε εξάλλου, αφιερωμένες στόν Κύριο. Φιλανθρωπία καί ανωτερότης κάτω από τό βλέμμα τού Αντιχρίστου. Θά ενωθούμε μέ τούς εικονομάχους τόύ παπισμού. Τί άλλο. Η απόλυτη κατάργηση τής ιστορίας μας γιά τά δύο μέτρα τού τάφου ή γιά τό ιερό σταχτοδοχείο.
Δημοσίευση σχολίου