Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

«Τα “Διαμάντια” είναι παντοτινά»! Έστω και σαν Φω Μπιζού!

Αναταράξεις ή Ιστορικές αναλογίες στη Μεταπολεμική θεολογία!
Στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίζεται και κυριαρχεί απολύτως μέχρι σήμερα, στην πολιτική και στην κρίση των Ελλήνων, ο Εμφύλιος! Κάτι που σημαίνει πως οι Ιδεολογίες γίνονται το Μέτρο των ανθρώπων.

Τί και πώς συνέβη ώστε εν μία νυκτί οι Έλληνες να μεταμορφωθούν σε οπαδούς των Εγγλέζων και σε οπαδούς των Ρώσων και να αρχίσουν να κατασπαράσσονται με λύσσα μεταξύ τους κανείς μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να το φωτίση! Καθότι η κατάληψη συνεχίζεται μέχρι σήμερα! Μια τέτοια πολύνεκρη μάχη διαδραματίζεται και μέσα στις σελίδες του βιβλίου «Η Θεολογία του ’60». Συντηρητικοί και προοδευτικοί πολεμούν μεταξύ τους για την Ιστορική “αλήθεια”. Για την “εξέλιξη”, για το “μέλλον”. Ούτε ένας εκ των μαχητών δεν είναι Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία δεν αντιπροσωπεύεται διότι δεν είναι Ιδεολογία. Καθολικοί και Προτεστάντες “θεολόγοι” πολεμούν για την Ιστορική αλήθεια, με το ίδιο πάθος που είχε αιματοκυλήσει την Ευρώπη στην διάρκεια των εκατονταετών πολέμων. Η φτωχή “Ορθοδοξία” που δεν έχει ψωμί να φάει, τρώει πλέον παντεσπάνι, πολεμώντας τυφλά για το πρωτείο! Το πρωτείο του πάπα ή το πρωτείο του Ατόμου; Η πολιτική είναι ερωτευμένη με το πρωτείο του πάπα, η επιστήμη με το πρωτείο του Ατόμου.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πολύτιμου συλλογικού τόμου, είναι πως όλοι οι συνεργάτες του τόμου έχουν προ-αποφασίσει υπέρ του πρωτείου του κ. Ζηζιούλα. Είναι περισσότερο θεολογικός, πιο δυνατός, έχει μεγαλύτερες εξουσίες στα χέρια του, βρίσκεται σε διάλογο με την Ιστορία, κάτι που ούτε ο Χέγκελ ούτε ο Μάρξ κατόρθωσαν ποτέ τους να πετύχουν, οι χρυσές λίρες πέφτουν με τα αλεξίπτωτα για την ενίσχυση των στρατευμάτων του και οι δικοί του άνθρωποι έχουν ήδη καθίσει στις μεγάλες διοικητικές καρέκλες. Εχέγγυο για το μέλλον η θεολογική του κυβέρνηση! Οι Γραφειοκράτες του Ζηζιούλα μάχονται με όλα τα μέσα τους μικροαστούς του κ. Γιανναρά και με το βιβλίο τους επιθυμούν να ανακοινώσουν την συντριπτική τους νίκη!

Πώς διαφοροποιούνται όμως;

Αυτό είναι ένα ερώτημα με μια πολύ νόστιμη απάντηση!
Εκείνο που τους διαφοροποιεί στο βάθος είναι η στάση τους απέναντι στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Οι οπαδοί του Ζηζιούλα θέλουν να την αποφύγουν πάση θυσία, οι οπαδοί του Γιανναρά, έστω και πετσοκομμένη μέσα από το σύστημα του Χάϊντεγκερ, αναγκάζονται να την αφήνουν να υπάρχει σε μια γωνία της Διάνοιάς τους. Διατηρούν όλοι τους αναμμένη την ελπίδα πως κάποια στιγμή, αν οι ραγδαίες εξελίξεις τους το επιτρέψουν και βρουν λίγη ηρεμία, θα τη μελετήσουν.

Αυτό είναι το κλειδί της υπάρξεως των θεολόγων μας!
Η ταραχή! Όπως ομολογούν και στον τίτλο του βιβλίου τους, είναι άνθρωποι ταραγμένοι σαν όλους τους νέους της εποχής μας χτυπιούνται με λύσσα στους ρυθμούς που ακούγουνται στα clubs της Ιστορίας, ακολουθώντας τα ουρλιαχτά της επιστήμης και της πολιτικής, οι μισοί απ’αυτούς χαπακωμένοι στην Έκσταση, και οι άλλοι μισοί πνιγμένοι στην Βότκα!

Οι αιώνιοι νέοι της θεολογίας γυρίζουν τις πλάτες τους στα Γεροντοπαλλήκαρα της Νεοελληνικής Ορθοδοξίας, που υποδύονται τους συνεχιστές και κληρονόμους των Πατέρων, και δικαίως.

ΤO ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.

Αμέθυστος

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Περί Νεο-ορθοδόξου Τριάδος συνέχεια!

Αγαπητός φίλος και οπαδός του κ. Γιανναρά μας επισήμανε μια πλήρη περιγραφή της πίστης μας (της Αγίας Τριάδος) από τον κ. Γιανναρά και την οποία οφείλουμε να σχολιάσουμε λόγω «διανοητικής τιμιότητος»!

Αφού έχουμε ήδη ξεκινήσει σε προηγούμενο σχόλιό μας την προσπάθεια αντιπαραθέσεως της περιγραφής της Νέας Τριάδος με την Αγία Τριάδα της Εκκλησίας. Το απόσπασμα του κ. Γιανναρά είναι το εξής:

«H αποκάλυψη είναι τρεις λέξεις με τις οποίες η γλώσσα μας κατορθώνει να «πει» την υπαρκτική ελευθερία (προσωπική ετερότητα) της Αιτιώδους Αρχής του υπαρκτού. Τρεις λέξεις: «Πατήρ», «Υιός», «Πνεύμα».

Κάθε μια από τις τρεις λέξεις σημαίνει προσωπική μοναδικότητα που δεν ταυτίζεται με ατομικότητα αυτοτελή, με μονάδα υπαρκτικής αυτονομίας. Κάθε λέξη σημαίνει τρόπο (και γεγονός) σχέσης - αυθυπέρβασης - αγάπης. Δηλώνει το όνομα «Πατήρ» ότι η συγκεκριμένη ύπαρξη ούτε γνωρίζεται ούτε υπάρχει καθ’ εαυτήν και δι’ εαυτήν, αλλά μόνο ως ο «γεννήτωρ» του Υιού και ο «εκπορεύων» το Πνεύμα. Aυτό που είναι ο Πατήρ δηλώνεται όχι με τη θεότητά του, αλλά με την πατρότητα: Tην απεριόριστη και απροκαθόριστη ελευθερία του να υπάρχει επειδή αγαπάει, ελευθερία που βεβαιώνεται με τη «γέννηση» του Yιού και την «εκπόρευση» του Πνεύματος.

Tην ίδια απόλυτη υπαρκτική ελευθερία δηλώνει και το όνομα «Yιός»: Yπάρχει ο Yιός χωρίς η ύπαρξή του να «προηγείται» της υιότητας, να δεσμεύεται υπαρκτικά σε προκαθορισμούς ατομικής (φυσικής) αυτοτέλειας. Aυτό που είναι, σημαίνεται με τηνεκούσια υιότητα, όχι με την ουσιαστική (ουσίας, δηλαδή αναγκαστική) θεότητα. Eίναι Θεός, επειδή υπάρχει ως Yιός του Πατρός, επειδή η ύπαρξή του ανταποκρίνεται και παραπέμπει στην ελευθερία της αγάπης του Πατρός.

Tο ίδιο και με τη λέξη «Πνεύμα»: Σημαίνεται η ενεργός υπαρκτική ετερότητα που παραπέμπει «έργω» στο είναι της αγάπης του Πατρός, στην ελευθερία της αγάπης ως οντοποιό και ζωοποιό αλήθεια. Tο Πνεύμα «εκπορεύεται» από τον Πατέρα (την αιτιώδη αρχή της υπαρκτικής ελευθερίας), δηλώνοντας με την ύπαρξή του το «ίδιον» του Θεού, το γεγονός ότι «ο Θεός αγάπη εστί»: είναι (όχι απλώς έχει) αγάπη, δηλαδή υπάρχει ως ελευθερία.

Aν στον σταύλο της Bηθλεέμ το βρέφος είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, τότε το αίνιγμα της ύπαρξης και ο παραλογισμός του θανάτου ίσως έχουν απάντηση. Aπό την οδό της αγαπητικής σχέσης, όχι από την οδό ατομοκεντρικής αυτάρκειας της σκέψης...

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΛΛΗΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ».

Φαινομενικώς στριφνό κείμενο και δύστροπο! Φαίνεται από την αρχή μια σκληρή αντιπαράθεση με την ουσία η οποία χρεώνεται την ανάγκη. Επίσης φαίνεται η απόλυτη σημασία του “προσώπου” και της “αγάπης”. Εμείς με την σειρά μας όμως είμαστε υποχρεωμένοι να δείξουμε πως η εν λόγω Τριάς έρχεται κατευθείαν από τους διαλογισμούς του Πλωτίνου (την κορυφαία έκφραση του Ελληνικού πνεύματος) με απλή αντικατάσταση της “ουσίας” του Πλωτίνου από τον όρο “πρόσωπο” και του όρου “Είναι” ή “ζωή” από τον όρο “αγάπη”.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος και γιατί να υπάρχει πρόβλημα; Εφόσον πρόκειται για κορυφαίες κατακτήσεις. Και θα ΄χει δίκηο. Η αντίρρησίς μας βρίσκεται απλώς στο γεγονός πως ο Πλωτίνος και κατά συνέπεια και ο κ. Γιανναράς περιγράφει μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή της Αγίας Τριάδος, παρότι την περιγράφει σωστά και εντυπωσιακά όπως εξάλλου και ο Πλωτίνος.

Στο ανωτέρω απόσπασμα περιγράφεται το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ανθρώπου, το ανθρώπινο “πνεύμα”. Όπως εδημιουργήθη από τον Θεό. Το οποίο είναι τριαδικά “δομημένο”. Υπάρχει “ Έν εν τρισίν υποστάσεσιν”. Παρότι δεν έχει ουδεμία αναλογία με την Αγία Τριάδα!
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι πως αυτό το “πνεύμα” δεν ανήκει ούτε στην οικονομία της Σωτηρίας! Ο Νους του ανθρώπου, το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, μεταμορφώνεται, για να εισέλθη ο άνθρωπος στην Εκκλησία και να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα, την Σωτηρία. Πώς μεταμορφώνεται δεν έμεινε γραπτό, δεν υπάρχει γραπτή μαρτυρία από την εποχή των Πατέρων, όταν δηλαδή η Εκκλησιαστική ζωή ήταν εμπειρία του ζωντανού Θεού και όχι στοχασμού του “νεκρού” ανθρώπου. Για ευνόητους λόγους. Έτσι μπορούμε να συμμεριστούμε την τραγική κατάσταση στην οποία περιέρχονται οι μελετητές της παραδόσεώς μας αλλά δεν μπορούμε να την δικαιολογήσουμε! Ούτε εμείς ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε το ταμείον της αλήθειας αλλά μόνον την δυνατότητα που 'χει απομείνει σε μια καθαρή καρδιά να διακρίνει την κενοδοξία από την πραγματικότητα!

Ξεκινούμε λοιπόν: Ο υπέρτατος μόχθος του Πλωτίνου, τον οποίο μεταποίησε με τόση επιτυχία ο κ. Γιανναράς σε χριστιανική αποκάλυψη, βρίσκεται στην Έκτη Εννεάδα, στην όγδοη παράγραφο, η οποία επιγράφεται: ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ!

VI 8, 7, 11: «Θα μπορούσε να εκφρασθή και έτερος τολμηρός λόγος πάνω σ’ αυτά τα ίδια πράγματα, διαφορετικής φιλοσοφίας, ο οποίος θα υποστήριζε ότι το Αγαθό είναι ό,τι είναι τυχαία και ότι η ψυχή δεν είναι κυρία αυτού που είναι, καθώς είναι αυτό που είναι από κάποια εξωτερική επιβολή, συνεπώς χωρίς ελευθερία ή αυτοπροσδιορισμό, ενεργούσα ή μη ενεργούσα αυτό που ποιεί ή δεν ποιεί κάτω από την πίεση ανάγκης»!

Το Αγαθό λοιπόν είναι ουσία για τον Πλωτίνο, αλλά δεν υπάρχει εξ’ ανάγκης, αντιθέτως είναι αυτή η ίδια η ελευθερία. Μάλιστα εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Αρχαίο κόσμο, με τόση δύναμη, η Ελευθερία!

VI 8, 3, 81: «Η πηγή της ελευθερίας είναι η δραστηριότητα του νου, η ύψιστη στο είναι μας, οι προτάσεις που εκπορεύονται από εκεί είναι ελευθερία. Επιθυμίες τέτοιες σαν κι αυτές που διαμορφώνονται από το νοείν δεν μπορούν να καταταχθούν σαν ακούσιες».

VI 8, 4, 16: «Το γαρ ακούσιον απαγωγή από του αγαθού και προς το ηναγκασμένον. Η υποδούλωση έγκειται στο να είσαι ανίσχυρος επί το αγαθόν ελθείν. Δια τούτο η δουλεία ψέγεται όχι μόνον όταν κάποιος δεν έχει εξουσίαν επί το κακόν ελθείν, αλλ’ ου επί το αγαθόν το εαυτού (το προσωπικόν) αγόμενος προς το αγαθόν του άλλου».

«Δουλεύειν τη αυτού φύσει»! (Δουλεία στη φύση σου!).

Στο ίδιο κεφάλαιο οκτώ περιγράφονται με δύναμη οι τρεις υποστάσεις, η Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού. Ο Πλωτίνος μάλιστα είναι ο πρώτος φιλόσοφος ο οποίος θέτει το τολμηρότερο ερώτημα: “Γιατί το ένα είναι, υπάρχει και είναι αυτό που είναι; Γιατί το απόλυτο υπάρχει και γιατί το απόλυτο είναι αυτό που είναι;”

Ας δούμε την πρώτη υπόσταση λοιπόν, το ΈΝΑ, τον “πατέρα” του Πλάτωνος.
Ο πρώτος ορισμός υπάρχει στην VI 8, 4, 32: «ότι μη εφ’ ετέρω μηδ’ άλλο της ενεργείας κύριον. ουδέ γαρ της ουσίας, είπερ αρχή! (Σε μία αρχή, η ουσία και η ενέργεια είναι ελεύθερες!)».
Και ολοκληρώνει τον στοχασμό του στην VI 8, 7, 47: «Όταν δε δη η οίον υπόστασις αυτού η οίον ενέργεια η (στο ΕΝΑ το είναι και η ενέργεια ταυτίζονται) ου γαρ η μεν έτερον, η δ’ έτερον εστιν, κάτι που ισχύει ακόμη και στον νου, όπου το είναι και η ενέργεια δεν διαφέρουν. Έτσι το “ενεργεί σύμφωνα με τη φύση του” δεν ισχύει. Η ουσία (το είναι) συνυπάρχει και συνοδεύει από πάντοτε (εξ’ αϊδίου) την ενέργεια, έτσι ώστε από τα δύο αυτά (το εν) αυτό ποιεί (δημιουργεί τον εαυτό του) και εαυτώ και ουδενός (για τον εαυτό του χωρίς να προέρχεται από τίποτε)».

Η δευτέρα υπόστασις, ο Νους, περιγράφεται στο VI 8, 4, 34:
«Σε μία αρχή η ενέργεια και η ουσία πρέπει να είναι ελεύθερες. Έτσι παρότι ο νους (η δευτέρα υπόστασις) άλλη αρχήν έχειν, αυτή δεν είναι έξω αυτού, ο νους είναι μέσα στο αγαθό, κατέχοντας το δικό του αγαθό χάρη σ’ αυτή την συγκατοίκηση».

Και συνεχίζει στην VI 8, 5: «Το ίδιο πρέπει να θεωρήσουμε το αυτεξούσιο και τον αυτοπροσδιορισμό ότι ανήκουν επίσης στην ψυχή (την τρίτη υπόσταση) η οποία ενεργεί κατά νουν και πράττει κατά αρετήν» (παραπέμπει «έργω» στο είναι της αγάπης του Πατρός).

Και η Σύνθεση όλων στο VI 8, 7: «Η ψυχή γίνεται ελεύθερη όταν σπεύδει ανεμπόδιστα δια του νου προς το αγαθόν. Ο,τιδήποτε δια τούτο ποιεί είναι η ελεύθερη ενέργειά της. Ο Νους είναι ελεύθερος από μόνος του. Η Φύσις του Αγαθού είναι το επιθυμητό και ο λόγος του αυτοπροσδιορισμού για τα άλλα, για την ψυχή όταν η επαφή είναι ανεμπόδιστη, για τον νου διότι κατέχει το αγαθό».

Πιστεύουμε πως με τον συνδυασμό των δύο κειμένων μπορεί να κατανοηθεί πλήρως η νέο-ορθόδοξη τριάδα. Νομίζουμε πως δικαίως μπορεί να χαρακτηριστεί ο κ. Γιανναράς ως ο “τελευταίος” Έλληνας Χριστιανός Φιλόσοφος!

Αμέθυστος!

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Στο τεύχος της 6ης Φεβρουαρίου 2009, ο Ορθόδοξος Τύπος δημοσίευσε δύο πληροφορίες τις οποίες δεν συνδύασε, παρότι παρομοίου περιεχομένου!

Στην πρώτη μας πληροφορεί πως οι καθολικοί κτυπούν την βάση του προτεσταντισμού, την Sola Scriptura, αμφισβητώντας το αλάθητο των Γραφών και σπέρνοντας την αμφιβολία και στα Ευαγγέλια και γύρω από τους Αποστόλους. Εξασφαλίζοντας έτσι σιγά-σιγά την ολοκληρωτική νίκη του πάπα έναντι όσων διαμέσου των αιώνων τον αμφισβήτησαν. Ο λόγος τους είναι ιδιαιτέρως βίαιος, ταιριαστός στην σχετικοποίηση της παγκοσμιοποιήσεως και μάλλον αναγγέλλει το επίσημο τέλος του Χριστιανισμού!
«Κι αν είναι αλάνθαστα, τα κείμενα της Αγίας Γραφής, τότε πρέπει να συμπεράνομε ότι εκείνοι, που δεν διαβάζουν και δεν ακούνε την Αγίαν Γραφή, σε πολλά πράγματα παρασύρονται σε πλάνη. Τελικά η Βίβλος δεν γράφτηκε από ανθρώπους; Πώς μπορεί να είναι αλάνθαστοι οι άνθρωποι; Και αν αυτά, που έγραψαν είναι σωστά, πως κατόρθωσαν μόνο αυτοί να βρουν την αλήθεια; Είναι κατόρθωμα δικό τους ή έχομε μια επέμβαση του Θεού; Και με ποιό τρόπο;».

Δηλαδή έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν ότι οι Απόστολοι είναι οι μαθητές του Κυρίου.

Βεβαίως οι Έλληνες είναι ήδη προετοιμασμένοι για την αμφισβήτηση, επειδή στο βιβλίο του κ. Γιανναρά, Ενάντια στην θρησκεία, πληροφορούμεθα ήδη από καιρού πως μόνον ο θρησκευτικός άνθρωπος επιθυμεί την θεοπνευστία των Γράφων.

Περιέργως όμως διαβάζουμε πως ο κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος υποδύεται τα τελευταία χρόνια τον πατριάρχη Κων/πόλεως, με την ευκαιρία του εορτασμού των τριών ιεραρχών είπε:
«O Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Θεολόγος, ήτο άριστος γνώστης της Πυθαγορείου φιλοσοφίας και ενήμερος της ελληνικής σκέψεως, δια μέσου του μεγάλου ελληνιστού φιλοσόφου Φίλωνος. Η περί του λόγου θεολογία του, η εκφραζομένη εις τον πρόλογον του Ευαγγελίου του, προϋποθέτει την αντίστοιχον περί λόγου φιλοσοφίαν του Πλάτωνος και του Φίλωνος».

Όλα τα κείμενα δεν έχουν έναν και κοινό σκοπό; Δεν είναι το τέλος του Χριστιανισμού αυτό; Ακόμη και ο Ορθόδοξος Τύπος δεν κατόρθωσε να καταλάβη πως ο κ. Βαρθολομαίος αμφισβητεί με πρωτοφανή βιαιότητα τα θεμέλια της Εκκλησίας, ο πανούργος!
Εκτός του ότι είναι εκκλησιαστικά πλανεμένος, είναι και Γνωσιολογικά ανόητος, αφού εκτίθεται χειριζόμενος πράγματα που αγνοεί παντελώς!

Αμέθυστος

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

Ας χρησιμοποιήσουμε σαν ενδεικτικό κείμενο περί της Αγίας Τριάδος της Νεωτερικής “θεολογίας” μας, το κείμενο του κ. Γιανναρά το οποίο βρίσκουμε στο “τελευταίο” του βιβλίο, το Αίνιγμα του κακού, σελ. 73!

«Πατήρ-Υιός-Πνεύμα. Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτικού γεγονότος είναι ο Πατήρ, ο οποίος ελεύθερα («πριν» από κάθε προκαθορισμό αναγκαιότητας: θεότητας – αιτιότητας) θέλει να υπάρχει, και την ελευθερία αυτοκαθορισμού του την πραγματοποιεί ως αγάπη «γεννώντας» τον Υιό και «εκπορεύοντας» το Πνεύμα – υποστασιάζει το Είναι του ως κοινωνούμενη αγάπη, μελιζόμενο και μη διαιρούμενο».

Λέει καταρχάς “υποστασιάζει το Είναι του” το Είναι με κεφαλαίο το “του” του Θεού με μικρό. Καθόλου ασήμαντο για αρχή.

Θέλει και ο κ. Γιανναράς να σώση τον Θεό από την αναγκαιότητα της ουσίας. Παρότι όλη η πατερική θεολογία επιμένει πως η Ουσία του Θεού είναι υπερούσιος, συνεχίζει να την εννοεί με όρους ανθρώπινης ουσίας υποταγμένης στην ανάγκη! Ας κρατήσουμε για την ώρα το “ελεύθερα” και ας δούμε τι λέει η θεολογία της Εκκλησίας!

Γρηγόριος Θεολόγος Λόγος ΚΗ' 4,13:
"Θεόν νοήσαι μέν χαλεπόν, φράσαι δέ αδύνατον, ώς τις των παρ' Έλλησι θεολόγων εφιλοσόφησεν!
Ο εμός λόγος, όμως είναι, φράσαι μέν αδύνατον, νοήσαι δέ αδυνατώτερον. Το δε τοσούτον πράγμα τη διανοία περιλαβείν πάντως αδύνατον και αμήχανον, μη ότι τοις καταβεβλακευμένοις και κάτω νεύουσιν, αλλά και τοις υψηλοίς τε και φιλοθέοις."

Λόγος ΚΘ' 2,9:
"Ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον· μοναρχία δε, ούχ ην εν περιγράφει πρόσωπον·"

Λόγος ΚΘ' 3,5:
"πότε ο Υιός γεγέννηται; ότε ο Πατήρ ου γεγέννηται. πότε δε το Πνεύμα εκπεπόρευται; ότε ο Υιός ουκ εκπεπόρευται."

Λόγος ΚΘ' 2 (όπου εμφανίζεται και η εξήγησις της κακοδοξίας):
"Τρεις αι ανωτάτω δόξαι περί θεού: αναρχία, και πολυαρχία, και μοναρχία. Τό τε γαρ άναρχον άτακτον· τό τε πολύαρχον στασιώδες, και ούτως άναρχον, καί ούτως άτακτον.
Εις ταυτόν γαρ αμφότερα φέρει, την αταξίαν, η δε εις λύσιν (διάλυσιν)·
ΑΤΑΞΙΑ ΓΑΡ ΜΕΛΕΤΗ ΛΥΣΕΩΣ!"

Αυτή είναι η παραδοσιακή Εκκλησιαστική πίστη! Οι νεοορθόδοξοι παρακολουθώντας την εξέλιξη της εποχής στην θέση της Μοναρχίας η οποία λύνει την αταξία, τοποθετούν την Αιτιώδη Αρχή η οποία υποστηρίζει την ελευθερία, λόγω παρερμηνείας της υπερουσίου ουσίας της Αγίας Τριάδος. Δηλαδή η νεοορθοδοξία διατείνεται πως γνωρίζει την ουσία του Θεού όπως ακριβώς το επαγγέλλεται και η αιρετική Λατινική Εκκλησία. Γι' αυτό και δεν αισθάνονται την υποχρέωση να μας δείξουν έστω πώς και γιατί η ελευθερία δεν δημιουργεί αταξία.

Ο κ. Γιανναράς μας δίνει το νόημα της Αγίας Τριάδος, το νόημα της Εκκλησίας, το νόημα της ζωής. Προς πάσαν χρήσιν. Διότι (Όμως) το νόημα της Αγίας Τριάδος δεν είναι η ίδια η Αγία Τριάδα, το νόημα της Εκκλησίας δεν είναι η ίδια η Εκκλησία, το νόημα της ζωής δεν είναι η ίδια η ζωή. Είναι η ερμηνεία των ονομάτων τους.

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Ανθρωποφαγίας συνέχεια

Ανθρωποφαγία στην Μετά-Αναγεννησιακή Ευρώπη: η παράδοσις του Ιατρικού κανιβαλισμού.

Karen Gordon-Grube


«Οι ανθρωπολόγοι προσπαθούν ακόμη να ερμηνεύσουν τον λόγο για τον οποίον η ανθρωποφαγία, στους πρωτόγονους πολιτισμούς θεσμοποιήθηκε! Έχουν ήδη δοθεί πολλές ερμηνείες (Harris 1977, Harner 1977, Brown and Tuzin 1983, Sunday 1986). Κανείς όμως μέχρι σήμερα δεν έχει συνειδητοποιήσει επαρκώς τον Ιατρικό καννιβαλισμό της Δύσεως, ο οποίος βρισκόταν σε Ισχύ τον 16ο, τον 17ο ακόμη και τον 18ο αιώνα και ο οποίος αφορούσε ανθρωπινο κρέας, αίμα, καρδιά, κόκκαλα κ.α.

Ο ιερεύς Edward Taylor, απόφοιτος του Χάρβαρντ το 1671, υπηρέτησε σαν γιατρός στην Μασαχουσέτη για σαράντα χρόνια. Στο βιβλίο του “Dispensatory” περιγράφονται όλες οι συνταγές τις οποίες χρησιμοποίησε στην Ιατρική του καριέρα και οι οποίες περιέχουν σαν συστατικά τους ανθρώπινα μέλη νεκρών. Τα συστατικά αυτά μπορούσε κανείς να τα προμηθευτεί “Ιn shops of Mummy”. Αυτά τα γιατρικά κατασκευαζόντουσαν από νεκρά μέλη ανθρώπων που είχαν γνωρίσει κατά προτίμηση βίαιο θάνατο. Το Lemery’s Medical Dictionary, μεγάλη αυθεντία της Ευρώπης στην Φαρμακολογία τον 18ο αιώνα, περιέχει όλες τις συνταγές οι οποίες κατασκευάζονται με υλικά νεκρών ανθρωπίνων σωμάτων.

Σύμφωνα με τον γιατρό του Charles II της Αγγλίας, Nicasins Le Febre, οι καλύτερες μούμιες ήταν αυτές των ανθρώπων που χάνονταν στις ερήμους της Λιβύης, από τις αμμοθύελλες. Αμέσως μετά ερχόντουσαν τα πτώματα των κρεμασμένων.

Ο Ambroise Pare, εξέφρασε την αγανάκτησί του σε ένα κείμενο του 1582. “Οι αρχαίοι βαλσάμωναν τα σώματα των νεκρών τους, αλλά δεν είχαν σκεφτεί ποτέ τους πως θα χρησίμευαν σαν τροφή και ποτό από τους ζωντανούς, όπως συμβαίνει σήμερα”.

Εγκληματίες εχρησιμοποιούντο στον Ιατρικό κανιβαλισμό πολύ συχνά, εκτελεσμένοι και μαγειρευμένοι μέσα σε Ατζέκικο σκηνικό, όπως περιγράφεται ζωντανά σε χρονικά του 1660. Στους δημόσιους αποκεφαλισμούς γινόταν το μεγαλύτερο εμπόριο ζεστού ανθρώπινου αίματος, το οποίο πουλούσαν οι εκτελεστές τους, σε ανθρώπους που περίμεναν σε ουρές την σειρά τους. Στο Samuel Johnson’s λεξικό του 1785 περιγράφονται ακόμη συνταγές με μέλη ανθρώπου.

Αλλά στο Verleichende Volksmedizin, το οποίο εδημοσιεύθει το 1908-09 διαβάζουμε πως ακόμη στα χρόνια αυτά βρίσκονται μούμιες πολύ καλής ποιότητος, τις οποίες μπορεί κάποιος να προμηθευτεί από την μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία E. Merck, Darmstadt. “Αγνές, καθαρές Αιγυπτιακές μούμιες προς 17 μάρκα και μισό το κιλό!”»

------------------------------------------

Ο Διαφωτισμός και η Επιστημονική – επανάσταση προσπάθησαν να ελευθερώσουν την Ευρώπη από την Δεισιδαιμονία, ρίχνοντας την ευθύνη στην ανοησία και ανεπάρκεια της Χριστιανικής πίστης. Χωρίς επιτυχία όμως καθώς το 1908 υπήρχε ζωντανό εμπόριο μούμιας, το Χιτλερικό καθεστώς χρησιμοποίησε τα ανθρώπινα σώματα για να κατασκευάση σαπούνια, απαραίτητα στην υγιεινή του σώματος και τέλος η σύγχρονή επιστήμη και Ιατρική επίσημα χρησιμοποιεί ανθρώπινα όργανα και τα τεράστια αποθέματα ανθρώπινης σάρκας που προέρχεται από τις αμβλώσεις για την ευτυχία και υγεία της απελευθερωμένης ανθρωπότητος!

Αυτός είναι ο ευτυχισμένος, εξελιγμένος, σύγχρονος κόσμος!

Το μόνο πράγμα που εξελίσσεται, απ’ ότι καταλαβαίνουμε, είναι η ανθρωποφαγία, την οποία εισήγαγε στον πολιτισμό, ο ύποπτος Χριστιανισμός και οι επικίνδυνοι Χριστιανοί.

Αμέθυστος