Η προοπτική της Σαρκώσεως - Σταύρος Γιαγκάζογλου

ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!!!

Η προοπτική της Σαρκώσεως - Σταύρος Γιαγκάζογλου - YouTube

Ανώνυμος είπε...

Ό,τι και να πης μ' αυτούς τους ανθρώπους είναι λίγο... Δυό σημεία: 1) "Ο Χριστός τέμνει την ιστορία, είναι το Α και το Ω", λέει πρόχειρα. Αν όμως είναι το Α και το Ω δεν "τέμνει" την ιστορία, είναι ο Ίδιος η καινούργια "ιστορία" της σωτηρίας... 2) "Επιτέλους να αποκαθάρουμε την προνεωτερική αγιότητα και να την κάνουμε καθημερινότητα", λέει με "σύστημα"... Να την κάνουμε δηλ. κι αυτήν δική μας, όπως κάναμε τη φύση και την κτίση ολόκληρη! - Εύγε!

SPIRITUS CREATOR (1)

 Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, ΠΝΕΥΜΑ! 

του Hans Urs Von Balthasar.

                       
  Εισαγωγή.

        

       Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία(όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.

 Το Βατικανό ΙΙ κατεύθυνε με διακεκριμένο τρόπο τον στοχασμό του πρός αυτό το άνοιγμα, και παρότρυνε τους Χριστιανούς να πράξουν παρομοίως. Ακριβώς σ'αυτό τό σημείο η μετά-συνοδική περίοδος είναι ένας χρόνος που ανήκει στο σύμβολο τού Αγίου Πνεύματος.

          Ότι αυτό το άνοιγμα μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο επίσης για τους ανθρώπους οι οποίοι προφυλάσσονται στην σιγουριά τής Εκκλησίας, όταν, ωθούνται χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, να αντιμετωπίσουν όλη την εκκοσμίκευση τού κόσμου, η οποία εισβάλλει στην Εκκλησία σε μεγάλα κύματα, εμείς αποκτούμε την εμπειρία αυτή στην καθημερινή μας ζωή και μάλιστα μ'έναν αυξανόμενο βαθμό. Γι'αυτό μερικά κείμενα του αφιερώματος έχουν έναν νέο χαρακτήρα: προσπαθούν να επικεντρώσουν το Χριστιανικό μήνυμα, να το κατευθύνουν πρός το αναλλοτρίωτο κέντρο, να το σιγουρέψουν, να καλλιεργήσουν την μελέτη ξεκινώντας απο όλες τις πλευρές και απο όλες τις περιφέρειες, στην σχολή του πνεύματος, το οποίο πραγματοποιεί το έργο του στην Τριαδική οικονομία εξηγώντας το μήνυμα τού ενσαρκωθέντος Λόγου, του σταυρωθέντος και αναστάντος, με μία μορφή δημιουργικά νέα σε συνεχώς νέες γενιές, και τις εξασκεί σ'αυτό!

          Το Πνεύμα αναπτύσσει σε άπειρες ποικιλίες την αγάπη τού Υιού πρός τον Πατέρα, του Πατρός πρός τον Υιό και μέσω του Υιού πρός τον κόσμο. Φωτίζει, αλλά ποιός μπορεί να ακινητοποιήσει το βλέμμα του στο φώς του ; Μία Θεολογία που δίνει προτεραιότητα στο θέμα του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται ανάμεσα στα πιό δύσκολα και πιό σπάνια πράγματα που υπάρχουν, αυτομάτως. Στα κείμενα που ακολουθούν προσφέρονται μόνον αποσπάσματα. Γίνεται όμως προσπάθεια να ανακαλυφθεί κάποιο ίχνος του Αγίου Πνεύματος πάνω στην εργασία του, στο έργο του: στον τρόπο με τον οποίο οδηγεί τους ανθρώπους στον ζωντανό Θεό, με τον οποίο διακρίνει τα πνεύματα της εποχής μας, με τον οποίο δίνει την μύηση στο μυστήριο του Λόγου που έγινε άνθρωπος. Και όλα αυτά με λιγοστές αναφορες-με τον τρόπο με τον οποίο πνέει μέσα απο τις πεπερασμένες δομές της ανθρώπινης ζωής. [οι άκτιστες ενέργειες τις οποίες βαπτίζουν Άγιο Πνεύμα].

         
 ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

1. Η απορία άνθρωπος.

         
 Κάθε όν ζεί στο άνοιγμα του Είναι, και γι'αυτό και του εαυτού του. Μόνον στην οριακή έννοια μίας αιώνιας τιμωρίας και καταδίκης, αυτός ο βασικός οντολογικός νόμος καταργείται, καθότι στον καταδικασμένο δέν είναι δυνατόν πλέον να συμβεί κάτι το οποίο να είναι αντικείμενο ελπίδος. Σε κάθε όν ανήκει μία μοίρα, στην οποία προσκαλείται και η οποία του προσφέρεται. Και αυτό όχι μόνον επειδή αυτό υπάρχει μαζί με άλλα όντα και είναι ένα απόσπασμα, ένα μέρος του κόσμου, του οποίου τα σύγχρονα μέρη πράττουν συγχρόνως και γι'αυτό υποφέρουν και παθαίνουν τα μέν απο τα δέ μέρη, αλλά πιό φιλάνθρωπα, διότι είναι ανοιχτή μία διάσταση τής υποσχέσεως. Κάθε όν είναι ένα όχι-ακόμη αυτού που μπορεί να είναι, που πρέπει να είναι και ίσως θα είναι!

          Επειδή όμως μ'αυτό δέν σιγουρεύτηκε ακόμη ότι η υπόσχεση θα πραγματοποιηθεί, αλλά καθότι υπόσχεση αυτή αναγνωρίζεται και είναι πραγματικότης. Εάν η επαρκής αιτιότης τού Αριστοτέλη παίζει στην συνύπαρξη τών όντων, αυτή η οποία απο μέρους της προϋποθέτει μία μορφή ενεργητικώς ενεργούσα και μία υλικότητα παθητικώς δεκτική, η διάσταση της υποσχέσεως διακρίνεται όμως σαν τελική αιτία, η οποία μόνον μερικώς είναι γνωστή και φανερωμένη στο όν, το οδηγεί πιθανώς σε μία συνάντηση με μία συνθήκη η οποία έχει τεθεί πέραν τού ανοίγματος του, το οποίο τώρα χαρακτηρίζεται απο το όχι-ακόμη! Σαν κάτι με το οποίο υπερβαίνει, ίσως με κάποιο τρόπο τείνει και λαχταρά, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ότι το τέλος μπορεί να βρίσκεται πέραν του ορίζοντος των προσπαθειών του! Μέσω ποιάς περιπέτειας και θανάτου μπορεί να το αποκτήσει, δέν είναι φανερωμένο, κάτι που εξαρτάται επίσης εν μέρει απο τον οντολογικό βαθμό στον οποίο ένα όν είναι τοποθετημένο.

          Καθαρά άτομα ενός είδους συνεχίζουν (και μ'αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνουν τον εαυτό τους) πέραν της ατομικότητός των με την εξάντληση της ζωικής πληρότητος αυτού του είδους.Εκεί όπου το άτομο γίνεται πρόσωπο, αυτή η αυθυπέρβαση διπλασιάζεται μέσω ενός προσωπικού ανάλογου, το οποίο ανοίγει διάπλατα πολύ διαφορετικούς ορίζοντες: απαιτεί ένα χώρο του είναι, που είναι ποιοτικά άλλης φύσεως απο ολόκληρη την δομή της υπάρξεως ανάμεσα στην γέννηση και τον θάνατο, η οποία χαρακτηρίζεται απο το όχι-ακόμη. Εάν στο πλαίσιο αυτής τής αποσπασματικής ζωής πρέπει να κυριευθεί κάτι το οποίο θα είναι μία ολότης και πληρότης αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με δάνειο από το μέλλον, γευόμενοι προκαταβολικώς το μέλλον όσο το επιτρέπει η υπόσχεση. Αυτή η προβολή τής τελικής απεικονίσεως σε εκείνη τού τώρα περιέχει κάτι από την ουτοπία, περιέχει μόνον έναν αντικατοπτρισμό προκαταβολικό τής οριστικής πραγματικότητος καί μόνον αυτόν μπορεί να περιέχει η παρούσα και μάλιστα τέτοιον ώστε να μήν μπορεί  να πραγματοποιηθεί για την ώρα στην δομή τού όχι-ακόμη.[ Αυτή είναι ακριβώς η ακτίνα από τά έσχατα πού αγιάζει τήν Σύναξη γύρω από τόν Επίσκοπο,στήν ευχαριστιακή εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα.]

          Εδώ μπορούμε να εγκαταστήσουμε την μεγάλη τέχνη. Αυτή είναι πάντοτε εσχατολογική, ένας προκαταβολικός αντικατοπτρισμός του ιδεατού στην πραγματικότητα, του "ουρανού" στην "γή", αλλά ακριβώς σαν προ-αντικατοπτρισμός ο οποίος δέν διεισδύει στο πραγματικό, δέν το μεταφέρει πραγματικά στο τέλος του. Η τέχνη αυξάνει την λαχτάρα αυτού που είναι στο γίγνεσθαι, δυναμώνει την εμπιστοσύνη του ταξιδευτού, μπορεί να έχει όμως και την επίδρασή της Fata Morgana, της Μοίρας.

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ                                                               .                        ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
"Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που πέμπτεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα του Πατρός με τον Υιό) και επομένως άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο της δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο" κόσμο μή-Χριστιανικό." 

Μέ απλά λόγια, ο κληρικαλισμός γέννησε τόν οικουμενισμό, διότι ο κληρικαλισμός ο ίδιος είναι καρπός τού Φιλιόκβε. Στηρίζεται στήν θεοποίηση τής εκκλησίας, καθώς πέμπει η εκκλησία τώρα πλέον τό Αγιο Πνεύμα στόν κόσμο, αναλόγως τής αιδίου Αγίας Τριάδος.
Τό Bishopoque πού επινόησε ο Ζηζιούλας είναι μιά απλή συνέπεια τής θεοποιήσεως τής εκκλησίας. Οπως επίσης η παρανοϊκή του ιδέα ότι ο επίσκοπος, θέσει(εις τύπον καί τόπον) Πατήρ πλέον, μοιράζει τά χαρίσματα στούς εκλεκτούς του. Καί η εκκλησία αυτή, ο νέος θεός, θά εκχύσει τό Αγιο Πνεύμα πού κατέχει εις πάσαν σάρκαν μή-χριστιανική. Καί είναι κατά τήν ομολογία τών ιδίων ένας αντικατοπτρισμός, ένα είδωλο, τό μεγαλύτερο τής ιστορίας, καθαρά Εωσφορικό. 

Η διδασκαλία του Ιωακείμ της Φλόρα περί πνεύματος (5)

 Συνέχεια από: Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2022

Creator Spiritus
Η διδασκαλία του Ιωακείμ της Φλόρα περί πνεύματος
Die Geisteslehre des Joachim von Fiore
Του Ernst Benz, στο ERANOS-JAHRBUCH XXV
V. Η θεολογία του Πνεύματος κατά τον Ιωακείμ της Φλόρα
1. Η μέχρι σήμερα αξιολόγηση της θεολογίας του Ιωακείμ

Η διδασκαλία περί Πνεύματος που είχε αναπτυχθεί στον Μοντανισμό, η οποία διδάσκει μια πνευματιστική θεολογία τής ιστορίας, βρίσκει αυθόρμητα την συνέχειά της στον Ιωακείμ της Φλόρα (1132-1202). Ο Ιωακείμ ήταν ο προφήτης ηγούμενος και ιδρυτής της μονής στον S. Giovanni στην Φλόρα, ένα χωριό στα υψώματα της οροσειράς Σίλα στην Καλαβρία. Ο Ιωακείμ αντιλαμβάνεται το Άγιο Πνεύμα ως μια δημιουργική δύναμη, η οποία εγκαινιάζει μια νέα περίοδο της ιστορίας της σωτηρίας, εμφανιζόμενη (η δύναμη) και πάλι με μια αυθόρμητη μορφή. Η διδασκαλία του περί πνεύματος είχε γίνει η βάση μιας από τις μεγαλύτερες πνευματικές επαναστάσεις του Μεσαίωνα. Οι κύκλοι των εκκλησιαστικών μεταρρυθμιστών, που τον 13^ο και 14^ο αιώνα προσέλαβαν τις διδασκαλίες του Ιωακείμ περί της ερχόμενης εποχής-κατάστασης (Status) του Αγίου Πνεύματος, έγιναν φορείς εκείνης της επαναστάσεως που οδήγησε στην υπέρβαση τής εκκλησιαστικής φεουδαρχίας του Μεσαίωνα. Από τις διδασκαλίες αυτές προήλθαν επίσης και πολλές κοινωνικές και πολιτικές ιδέες της νεώτερης εποχής. Οι επιδράσεις τού πνευματισμού τού Ιωακείμ δεν φτάνουν μόνον ως την κριτική που άσκησαν ριζοσπαστικοί  Φραγκισκανοί στο σύστημα και την τοποθετημένη στην αυθεντία  βάση του μεσαιωνικού παπισμού. Βρίσκεται επίσης και σε κάθε αρχή των μοντέρνων μεταρρυθμιστικών ή επαναστατικών κινημάτων του 19^ου αιώνα. Τα άμεσα απαυγάσματα τής διδασκαλίας αυτής δεν διαπιστώνονται μόνο στον πνευματισμό της Μεταρρύθμισης, όπως στον Sebastian Frank, αλλά και στον αγγλικό πουριτανισμό και στην φιλοσοφία της θρησκείας  και την κοινωνική μεταφυσική τού γερμανικού ιδεαλισμού και του γερμανικού ρομαντισμού. Ένα συνεχές ρεύμα των ιδεών του Ιωακείμ διατρέχει φανερά τις ιδέες του Lessing περί τής ιστορίας τής διαπαιδαγώγησης τής ανθρωπότητας, μέχρι και την θεολογία της ιστορίας του Schelling.

Θα ήταν φυσικά εσφαλμένο να θεωρήσουμε τον αββά Ιωακείμ ως επαναστάτη, ο οποίος αντιτάχθηκε συνειδητά προς την επίσημη παπική εκκλησία της εποχής του. Στην έρευνα επικρατούν δυο αντιτιθέμενες απόψεις περί του Ιωακείμ. Η μια πλευρά προσπαθεί να κατανοήσει τις θέσεις του Ιωακείμ σε ένα ρωμαιοκαθολικό, ορθόδοξο πλαίσιο. Στην παρουσίαση του έργου του Ιωακείμ, ο Huck τονίζει τα χαρακτηριστικά τής αντίληψης του Ιωακείμ περί κόσμου και ιστορίας, τα οποία συνάδουν προς τις αντιλήψεις τών καθολικών. Τα δε περί εποχής του πνεύματος και αιώνιου Ευαγγελίου (Evangelium Aeternum), «που μοιάζει με ένα θολό οικοδόμημα από σύννεφα, το οποίο δεν μπορεί να σηκώσει τίποτα», τα αφήνει στην άκρη. Το ίδιο και οι Tondelli, Ottaviano, και με ιδιαίτερη έμφαση ο Foberti, υπερασπίστηκαν την ορθοδοξία του Ιωακείμ.

Οι προσπάθειες αυτές που σκοπό είχαν να παρουσιάσουν τον Ιωακείμ ως έχοντα ορθή πίστη, βασίζονται στις θέσεις τού ίδιου του Ιωακείμ. Αυτός τόνιζε με έμφαση πως είναι καθολικός και πώς θέλει να σκέφτεται, και δήλωσε πως είναι διατεθειμένος να διορθώσει τα γραπτά εάν είναι αναγκαίο. Για τον λόγο αυτό μπόρεσε ο πάπας Ονώριος ο Γ’ να αποτρέψει την καταδίκη τού Ιωακείμ ως αιρετικού. Παρά την καταδίκη του γραπτού τού Ιωακείμ περί πνεύματος, με το οποίο εναντιώνεται στον Petrus Lombardus, η σύνοδος του Λατερανού τον θεωρούσε ακόμα «vir catholicus» (άνδρα καθολικό). Ακόμα και όταν οι ριζοσπαστικοί Φραγκισκανοί χρησιμοποίησαν τις διδασκαλίες τού Ιωακείμ ως το ισχυρότερο όπλο τους κατά της παπικής εκκλησίας, τα γραπτά τού Ιωακείμ δεν καταδικάστηκαν ποτέ ως αιρετικά.

Παρόλα αυτά, είναι μάταιη μια προσπάθεια ερμηνείας ως ορθοδόξων  τών γραπτών του Ιωακείμ στο σύνολό τους. Ακόμα και όσο ζούσε ο Ιωακείμ, υπήρχαν αμφιβολίες για την ορθοδοξία του. Η επίθεση του κατά της διδασκαλίας περί Τριάδος του Petrus Lombardus καταδικάστηκε από την Εκκλησία λίγο μετά τον θάνατό του. Λίγες δεκαετίες αργότερα μπόρεσαν να διαδοθούν τα αυθεντικά του γραπτά, τα τρία κύρια γραπτά του, γνωστά ως το «αιώνιο Ευαγγέλιο». Αυτοί που τα διέδωσαν ήταν της γνώμης πως εκεί μέσα θεμελιώνεται θεολογικά μια επαναστατική μεταμόρφωση της ιεραρχικής εκκλησίας του πάπα και των κληρικών σε μια πνευματική εκκλησία του μέλλοντος. Το 1254, υπό την ηγεσία του Wilhelm του Saint-Amour, καθηγητές από το Παρίσι σημείωσαν 24 προτάσεις από την «Concordia» του Ιωακείμ, όπου επεσήμαναν σαφώς την αίρεση (Benz, Joachimstudien II).

Φάνηκε βέβαια πολύ σύντομα πως το γραπτό αυτό περιείχε πολλές κακόβουλες παραποιήσεις. Αλλά και η επιτροπή ελέγχου που συγκάλεσε στην Anagni ο πάπας Αλέξανδρος ο Δ’, υπό την διεύθυνση τριών καρδιναλίων, μετά από έλεγχο των αυθεντικών γραπτών που τους διατέθηκαν από το μοναστήρι της Φλόρα, βρήκε σε αυτά «plurima curiosa, inutilia et inepta» (πολλά περίεργα, άχρηστα και παράλογα). Επειδή όμως η Κούρια δεν έλαβε κανένα μέτρο κατά των γραπτών του Ιωακείμ, παρά την γνωμάτευση των καρδιναλίων, ο γραμματέας της επιτροπής, αρχιεπίσκοπος Florentius του Akkon, απαγόρευσε τα γραπτά του Ιωακείμ στην επαρχία του, εφτά χρόνια αργότερα, ως αρχιεπίσκοπος του Arles. Και ο Θωμάς Ακινάτης θεωρούσε αναγκαία την καταπολέμηση των διδασκαλιών του Ιωακείμ. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, τον Wilhelm Tocco, ο Ακινάτης επεσήμανε όλες τις ύποπτες αιρέσεως θέσεις στα έργα τού Ιωακείμ. Στην «Summa Theologica», II, 1, qu. 106, απέρριψε την διδασκαλία του Ιωακείμ περί της μελλοντικής τρίτης εποχής.

Ακόμα και αν παραδεχθεί κανείς το επιχείρημα των υπερασπιστών του Ιωακείμ (όσων δηλαδή θεωρούν ότι η διδασκαλία του δεν παρέκκλινε από την καθολική ορθοδοξία), πως στον αγώνα εναντίον του έπαιξαν ρόλο ανθρώπινη δυσαρέσκεια και μίσος, αυτά δεν αρκούν για να εξηγηθεί το γεγονός, πως φίλοι και εχθροί του Ιωακείμ «βρίσκουν στα έργα του επιπλέον πράγματα, και όχι μόνο μια νέα ερμηνεία των Γραφών στα πλαίσια της παράδοσης και πεποίθησης την καθολικών». Εκεί μέσα πρέπει να βρίσκονται σπέρματα και αφορμές για επαναστατικές σκέψεις, που τίναζαν τα όρια της ορθοδοξίας και της διδασκαλίας της τότε Εκκλησίας. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητό, πώς οι πνευματικοί των Φραγκισκανών μπόρεσαν να προωθήσουν τα αυθεντικά γραπτά του ως ένα «αιώνιο Ευαγγέλιο». Αυτό το έκαναν έχοντας την πεποίθηση, πως εκεί μέσα ανακοινώνεται προφητικά  και δικαιολογείται η δική τους βούληση για μια ριζοσπαστική αναμόρφωση της Εκκλησίας.

Είναι αναμφισβήτητη η ορθόδοξη και πιστή προς την Εκκλησία στάση του Ιωακείμ. Αλλά μέσα στην δημιουργική του δράση βρίσκεται ο σπόρος των νέων του ιδεών, τις ριζοσπαστικές συνέπειες των οποίων ο ίδιος δεν είχε κατανοήσει. Ίσως να μην είδε ολόκληρο το φάσμα των συνεπειών τους. Οι Φραγκισκανοί πνευματικοί όμως τις προσέλαβαν με μεγάλο ενθουσιασμό-και όλοι οι επαναστάτες μέχρι των 19^ο αιώνα. Οι ιδέες αυτές απορρίφθηκαν με μια αντίστοιχη έμφαση, από τους μεγάλους δασκάλους της Εκκλησίας, όπως για παράδειγμα τον Θωμά Ακινάτη.

Συνεχίζεται

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (27)

 Συνέχεια από: Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2022

Προλεγόμενα σε  μία φιλοσοφική Χριστολογία.
Του Xavier Tilliette.

3. Blondel.

  Ο Μοντερνισμός, χωρίς να το γνωρίζει, υπήρξε ο κληρονόμος του Κενωτισμού, όταν επέμεινε στην αγνωσία του Χριστού, στην πίστη του στο ερχόμενο τέλος της ιστορίας. Δέν μας εκπλήσσει που ο Βαρώνος Von Hugel, πλήρης αγαθής κατανοήσεως για τους Μοντερνιστές, υπήρξε Κενωτικός στην Χριστολογία του. Ο Maurice Blondel αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα το οποίο είναι μία πλευρά τής σχέσεως ανάμεσα στο Θείο πρόσωπο και την ανθρώπινη φύση ή την υποστατική ένωση. Ο Loisy και οι όμοιοί του, οι οποίοι μάλιστα δέν είχαν εμπιστοσύνη στην Θεολογία και στον στοχασμό, μπορούσαν να αδιαφορήσουν για την συνείδηση του Ιησού στον μυστηριώδη του δυαλισμό, καθώς όλη η δύναμις του Θείου Χριστού τής πίστεως, αναφερόταν στις εμπνεύσεις τής Εκκλησίας που γεννιόταν. Ενάντια σ'αυτό ο Μπλοντέλ καθοδηγούμενος απο την έμφυτη αίσθηση τής Ορθοδοξίας και απο τον ζήλο τής προσωπικής του αφοσιώσεως αναγκάστηκε, σχεδόν παρά την θέλησί του, να επαναφέρει τα δεδομένα τής συζήτησης στο "θεμελιώδες πρόβλημα" τής συνειδήσεως του Χριστού. Το έκανε στα απολογητικά του έργα όπως το, Γράμα και Ιστορία και δόγμα, και πάνω απ'όλα στην ιδιωτική του αλληλογραφία.

          Ο Μπλοντέλ είχε στην κατοχή του ένα θαυμάσιο προσχέδιο Χριστολογίας το οποίο εκτίθεται μ'έναν υπονοούμενο τρόπο στο τέλος του Action. Σ'αυτή την φιλοσοφική Χριστολογία δίνει το όνομα τού Πανχριστισμού το οποίο επαναπροσέλαβε αργότερα ο Teilhard de Chardin. Ο Πανχριστισμός τού Μπλοντέλ δέν είναι μία Χριστολογική εκδοχή του Πανθεϊσμού. Σημαίνει πρώτα απ'όλα ότι ο Χριστός είναι το Πάν. Το καθολικό του Βασίλειο, η αυτοκρατορία του, ο απόλυτος χαρατήρας της παρουσίας του και της πράξης του. Ο Χριστός είναι το πάν, στο πάν και το πάν είναι του Χριστού, το Σύμπαν του ανήκει. Έτσι ο πανχριστισμός είναι το έμβλημα μίας εμφατικής Χριστολογίας μεγιστοποιημένης.  Christus semper major. Για να διακρίνει αυτόν τον πλήρη ρόλο τού Χριστού, την πληρότητα τού μυστικού του σώματος, απο την πρωτογενή, καταγωγική κυριαρχία του Θεού, ο Μπλοντέλ μιλά για το "δόγμα του Εμμανουήλ", ένα συνώνυμο του πανχριστισμού.

          Η άλλη σημαντική επίσης σημασία, αφορά τον τέλειο και ολόκληρο Χριστό, Christus totus, και δέν αφορά το αδιαφοροποίητο τών όψεών του αλλά την συμβίωση τους. Ο Χριστός είναι ένας στην διαφορετικότητα τών εμφανίσεων του, κανένας Χριστολογικός τρόπος δέν θα μπορούσε να ξεχωρίσει και να απομονωθεί. Πρέπει να σκεφθούμε μαζί τον ενσαρκωθέντα Λόγο, τον Ιησού των Ευαγγελίων-τον Χριστό των 33 ετών- σε όλες τις φάσεις της ζωής του; τον Ιησού πρίν το Πάσχα και τον Αναστάντα, τον ένδοξο Χριστό, τον Χριστό της ευχαριστίας, τον εσωτερικό και μυστικό Χριστό, τον αρχιερέα Χριστό, τον Χριστό των φτωχών κ.τ.λ. Φυσικά ο "Ιησούς έχει πολλά πρόσωπα" τα οποία ο καθένας θα ήθελε να έχει την αποκλειστικότητα και την δυνατότητα να τον διαμορφώσει με τον τρόπο του, απο τον "αβράκωτο Ιησού" στον "Γιρονδίνο της αθανασίας"! Για τον Χριστό σύμβολο και σημείο και Passe-partout, στον οποίο αναγνωρίζονται οι προλετάριοι, όπως και οι φιλάνθρωποι, οι πιστοί αδιαφορούν. Ο τέλειος Χριστός τού Μπλοντέλ δέν είναι ο Χριστός με τις εκατό μεταμορφώσεις, είναι ο Χριστός τής μνήμης τής αφοσιώσεως και του δόγματος. Η έμπνευση του Πασκάλ είναι της ίδιας φύσεως. O Adam Mohler προειδοποίησε για τον κίνδυνο απο την "πολυχριστία" των αιρετικών.

          Ο Μπλοντέλ απώθησε αμέσως τον πάρα πολύ ανθρώπινο Χριστό. Το Action εισήγαγε τον Χριστό αυτοπροσώπως-καθότι η αναγκαία του εμφάνιση είχε αναγγελθεί προηγουμένως-κεκρυμμένως στην αρχή και στην συνέχεια θριαμβευτικά σαν τον πρωτογενή κάθε πλάσματος, "το μέτρο όλων των πραγμάτων". Η διαλεκτική, ωθούμενη να βρεί μία οντολογική σύσταση των αισθητών φαινομένων-ένα κατάλοιπο της προβληματικής του Κάντ- επικαλέστηκε όχι μόνον την δημιουργική έμπνευση "τα πράγματα υπάρχουν επειδή ο Θεός τα βλέπει" (Εξομολογήσεις ΧΙΙΙ,53), αλλά την ανθρώπινη αντίληψη του Θεού, ο οποίος έγινε άνθρωπος. Ο Χριστός έτσι βρίσκεται στον ρόλο του Μεσάζοντος, η γνώση του είναι διαμεσολαβητική ανάμεσα στα φαινόμενα και την πραγματικότητα, τα φαινόμενα και το Είναι.

          Υπάρχουν βεβαίως αντιρρήσεις οι οποίες μετρούν όπως η συνειδητοποίηση τού κενού το οποίο υπάρχει ανάμεσα στην Θεία συνείδηση και στην ανθρώπινη και η αναζήτηση τού αντικατοπτρισμού και τού αντίλαλου της δεύτερης στην πρώτη. Αντιθέτως όμως για τον Μπλοντέλ η Θεότης συγκατατίθεται αδιαλείπτως, χαμηλώνει και αναδύεται στο αισθητό και κατά κάποιο τρόπο ξεχνιέται.

          Μία άλλη δυσκολία έρχεται απο τον Peter Henrici ο οποίος συμπέρανε κάπως βιαστικά ότι ο Θεός στον Χριστό καθίσταται παθητικός απέναντι στήν κτίση, και έτσι ήταν αναγκαίο το πάθος, ο πάσχων Χριστός, για να εξασφαλίσει την οντολογική βάση. Η στιγμή της αδυναμίας και του πάθους ήταν η αναγκαία θέση του πόνου ώστε να υπάρξουν τα όντα.

          Όλη η ενσάρκωση όμως είναι "η ενότης μίας πράξεως και ενός εκούσιου πάθους". Το "εκούσιο πάθος" είναι η ενσάρκωση σαν συγκατάθεση και μείωση. Ο Μεσάζων "υπομένοντας το όλον της πραγματικότητος" δέν περιμένει την σταύρωση βεβαίως για να είναι "ο αληθινός και πιστός μάρτυρας". Παρ'όλα αυτά όμως το πάθος κατά κάποιο τρόπο είναι αυτό που θέτει σε δοκιμασία και υποστηρίζει την μαρτυρία.

Συνεχίζεται

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ Η ΝΕΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΠΑΡΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΙ ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΟ. 

Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΘΕΜΑ. ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ; ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΙΣΘΗΤΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΣΤΟ ΕΓΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ; ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟ, Η ΣΧΕΣΗ.

Αμέθυστος. 

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ (3)

 Συνέχεια από: Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2022

ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΕΣ ΜΑΣΟΝΟΙ 

Lessing και Joseph de Maistre.

του Henri de Lubac.

  

        

Βεβαίως η ιδέα τής μετεμψυχώσεως, τόσο στις αρχαίες της μορφές όσο και σ'αυτή τήν νέα της εκδοση, δέν θυμίζει σε τίποτε τον Ιωακειμισμό. Δέν θα ήταν δυνατόν να εκφέρουμε μία  αρνητική κρίση  τόσο απόλυτη σχετικά μ'αυτή τήν "αόρατη Εκκλησία", την οποία θέλει να προωθήσει ο Lessing για κάποιο διάστημα, εμπνεόμενος περισσότερο απο τον μασονισμό παρά απο την λουθηρανική εκκλησιολογία: ή ακριβέστερα, σχετικά μ'αυτή την κρυφή εκκλησία, ημιορατή, εσωτερική, η οποία έπρεπε να είναι ο ίδιος ο μασονισμός, επανόρθωση τού χωρισμού τών ανθρώπων, υποκατάστατο ή ανταλλακτικό μίας Χριστιανικής εκκλησίας αθεράπευτα τραυματισμένης και πάνω απ'όλα ανίκανης να εκμοντερνιστεί, να εξανθρωπίσει! Διότι αυτή ήταν η αληθινή του σκέψη, αρχής γενομένης απο μία ημερομηνία που είναι δύσκολο να καθορισθεί. "Όταν ένας Μασόνος μιλά για την αόρατη Εκκλησία, σκέφτεται την Μασονία"! Τώρα πλέον ο Lessing είναι μασόνος, και είχε μυηθεί γύρω στα 1770, στην στοά "στα τρία ρόδα". Σε έναν απο τους μασονικούς του διαλόγους, Ernst und Falk,αυτός ο τελευταίος λέει στον φίλο του: Καί εάν οι άνθρωποι δέν είχαν ζησει πάντοτε σε μία διασπορά και απώλεια χωρίς δραστηριότητα; Πάντοτε σε μία Εκκλησία καθαρά αόρατη; "Η προτροπή έχει αποτέλεσμα και έτσι στην τρίτη τους συνάντηση, ο Ernst έγινε μασόνος". Ας θυμηθούμε τους πρώτους ροδόσταυρους οι οποίοι ψάχνουν έναν πρόγονο στο πρόσωπο ενός γέρου μοναχού, μερικοί χαρακτήρες τού οποίου είχαν μεταλλαχθεί απο τον θρύλο τού Ιωακείμ,για να υποκαταστήσουν όπως και εκείνος με μία θρησκεία τού πνεύματος την θρησκεία τού Χριστού.

          Αυτό το αποκολλημένο πνεύμα τού Χριστού, το οποίο αποκαλύπτει τα πιό βαθειά μυστικά, τί θα μπορούσε εν τέλει να δώσει σ'αυτούς τούς ανθρώπους, εφόσον έκριναν πεπερασμένη την θρησκεία τού Χριστού, εκτός απο μία θρησκεία τού ανθρώπου, του ανθρωπίνου πνεύματος, μία θρησκεία τής λογικής του, στεφανωμένη με ένα μυστικό φώς;Αυτό υπήρξε το κοινό ιδανικό τουλάχιστον ενός μέρους τού μασονισμού, το οποίο διεδόθη τον 18ο αιώνα. Αυτή υπήρξε η θρησκεία τών "Φωτών". Ο Lessing προσέλαβε τις ακτίνες. Παρότι την ώθησε καθαυτή πρός το τέλος της, το οποίο είχε ήδη κατορθώσει μία ελίτ, τής προσέφερε μία καινούργια αίγλη, παρουσιάζοντας την σαν το τέλος μιάς προόδου ανάλογης εκείνης η οποία απο έξι αιώνες σχεδόν είχε γοητεύσει τόσους προφήτες! Εκείνο το βασίλειο τού πνεύματος, εκείνη την εποχή τής νοήσεως, εκείνη την τελική κατάσταση η οποία κατείχε πάντοτε το λαμπρό και πολύτιμο όνομα τού αιωνίου Ευαγγελίου!

          Στις εξομολογήσεις πού έκανε στον Jacobi τον Ιούλιο του 1870, ο Lessing αναφερόμενος στον Προμηθέα τού Γκαίτε, ο οποίος είχε επαναστατήσει ενάντια στόν Δία, δήλωσε, γιός τού προμηθέα και αυθεντικός μαθητής τού Σπινόζα! Ο Σπινοζισμός ο οποίος αποτελούσε την βάση τού δόγματός του, είχε τροποποιηθεί μονον επιφανειακά! Απο ένα όραμα δυναμικό και αισιόδοξο τής ιστορίας, στην οποία μπόρεσαν να συνδράμουν άμεσα τα ΝΕΑ ΔΟΚΙΜΙΑ τού Λάιμπνιτς. "Όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, όπως και στην φύση, εκφράζοντας αναγκαίως τον Θεό, συστήνουν μία τάξη, όχι μία τάξη σταθερή και αφηρημένη, αλλά μία τάξη κινητή και ζωντανή. Όλα όσα παράγονται υπάγονται σε ένα νόμο τής αναπτύξεως. Αυτή η ιδέα τής ανάπτυξης, στην οποία αναφερόταν ο Σπινοζισμός χωρίς να το αναφέρει καθαρά, εκτίθεται στο έργο τού Λάιμπνιτς. Αυτή η ιδέα εμφανιζόταν στενά δεμένη σε μία καθορισμένη έννοια τών πραγμάτων, στην αρχή τής συνέχειας και στην πεποίθηση ενός ηθικού τέλους τού σύμπαντος". Για τον Lessing η θεία εκπαίδευση δέν είναι παρά μία στυλιστική φιγούρα! Δέν υπάρχει πλέον παρά μόνο μία και σταθερή Θεοφάνεια, η οποία συγχέεται με την ιστορία μίας ανθρωπότητος σε πορεία πρός το Βασίλειο της νοήσεως και τής καθαρής ηθικής. Συμπερασματικά λοιπόν ο Θεός του είναι ακριβώς ο Θεός τού Σπινόζα;Σε κάθε περίπτωση ελπίζει ότι η μέρα, όσο μακρυνή και αν είναι, όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν λογικοί, δηλαδή σπινοζιστές! "Σε τί χρειάζονται λοιπόν όλες αυτές οι ιστορικές αλήθειες οι οποίες, όπως η ανάσταση τού Χριστού, ολοκλήρωσαν τον χρόνο τους, και στην εποχή τους ώθησαν το γεγονός τής λογικής. Δέν είναι πλέον παρά στάχτες  και θολές περγαμηνές.Μπορούμε να αφαιρέσουμε τον διάκοσμο, η οικία έχει κατασκευαστεί. Τώρα πιά η αλήθεια φωτίζεται απο μόνη της!" Αυτό λοιπόν θα κατανοήσουν μία μέρα όλοι οι άνθρωποι. Παρά το ότι όμως αυτός ο Ικανός παιδαγωγός έντυσε την σκέψη του με μία γλώσσα φανταστική και διακοσμημένη με κάποια παιδεία, αναρωτιέται κανείς πώς κατέστη δυνατόν οι σύγχρονοί του, οι οποίοι δέν ήταν βλάκες, νά εξαπατήθηκαν τόσο βαθειά! Δέν ομολογούσε αρκετά καθαρά στην εισαγωγή τού βιβλίου του "ο συγγραφέας τοποθετήθηκε στην κορυφή ενός βουνού κ.τ.λ. αλλά δέν προσπαθεί να μεταπείσει τον ταξιδευτή απο τον δρόμο του;" Ένα μεταθανάτιο απόσπασμα, με τον τίτλο "Νέα υπόθεση για τους Ευαγγελιστές", το οποίο θα χρησίμευε σαν εισαγωγή σε ένα νέο του βιβλίο, δείχνει στους Ευαγγελιστές ανώτερους ανθρώπους, ανάλογους των μασόνων, οι οποίοι προσαρμόστηκαν σ'αυτό που μπορούσαν να κατανοήσουν οι σύγχρονοι τους! Ο Σλέγκελ το εξέφρασε: "Κάτω απο την κομψότητα τής γλώσσας και την επιείκεια τής ειρωνείας, ο Lessing ήταν ένα απο εκείνα τα επαναστατημένα πνεύματα, τα οποία απο όποιο μέρος και να γυρίσουν, στο πεδίο τών γνωμών, διαχέουν συνήθειες με την δύναμη ενός χημικού προϊόντος, τους πιό βίαιους αναβρασμούς και τα πιό δυνατά ταρακουνήματα! Στην Θεολογία όπως και στην σκηνή ή στην κριτική, δέν άφησε μόνον εποχή, αλλά δημιουργεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μία επανάσταση γενική και διαρκείας". Ο Heinrich Heine θα δοξάσει στον Lessing, την υπερηφάνεια και την χαρά κάθε γερμανού και μιμούμενος τον ήρωα του θα φωνάξει: "Ναί, βεβαίως θα έλθει, ο τρίτος ελευθερωτής, ο οποίος θα ολοκληρώσει αυτό που άρχισε ο Λούθηρος και συνέχισε ο Lessing θα έλθει ο τρίτος ελευθερωτής".

          Με έναν τόνο ιστορικού τών ιδεών, ο Ernst Cassirer κάνει την ίδια διάγνωση! O Lessing, συμπεραίνει, υπήρξε απο την αρχή ο μεγάλος ορθολογιστής και παρέμεινε μέχρι τέλους, αλλά στην αναλυτική σύλληψη τής λογικής αντικαθιστά την δική του συνθετική σύλληψη, στο στατικό όραμα, ένα όραμα δυναμικό" (η φιλοσοφία τού διαφωτισμού). Την ίδια διαπίστωση κάνει και ο Ernst Bloch, ο οποίος υπογραμμίζει, λόγω του Μαρξιμού του, αυτό που θεωρεί μία καθοριστική πρόοδο και αυτό που λογαριάζει ακόμη ανέτοιμο!

          Ο Lessing εισάγει την θεωρία του Ιωακείμ τών βαθμών (του βαθμιαίου μυστηρίου) στην λογική σκέψη τής ανοχής τού 18ου αιώνος. Το "Βασικό Βιβλίο" τού Χριστιανισμού αρχίζει να μελετάται, βλέπουμε να γεννάται ένα είδος μεταθρησκείας, η οποία θεμελιώνεται στην νόηση. Η εποχή τών Πατριαρχών ήταν της σκιάς, η εποχή τής Εκκλησίας το κουκούλι τής νοήσεως καί τώρα η αστική Επανάσταση χαιρετίζεται σαν την πεταλούδα!

          Παρά την επικίνδυνη αλλοίωση τής Χριστιανικής εμπειρίας, η αναμονή τής Βασιλείας του Πνεύματος συνιστούσε ακόμη μία ιστορία τής σωτηρίας. Παρέμεινε τέτοια παρότι έτεινε, αλλάζοντας την σημασία τής λέξης "σωτηρία", να μπερδευτεί με την απλή ελπίδα τής ανθρώπινης κουλτούρας. Σ'αυτή την αναμονή ο Lessing υποκατέστησε μιά ιστορία τής θρησκευτικής πίστης. Η ιστορία έγινε γι'αυτόν η ίδια η αποκάλυψη. Αυτή δέν είναι τίποτε αλλο πλέον παρά η επόμενη και συνεχής απελευθέρωση τών ιδίων και ενυπαρχόντων δυνατοτήτων τής ιστορικής ανθρωπότητος! Αλλά χάρη στο συμπλήρωμα τών δυνατοτήτων που προσφέρει η μετεμψύχωση, το ίδιο άτομο, σ'οποιαδήποτε στιγμή τής διάρκειας εισήλθε στην ύπαρξη, θα μπορεί να συγκεντρώσει στην συνέχεια τους καρπούς μίας προόδου την οποία εξ'αρχής δέν γνώρισε! Έτσι εξασφαλίζει, στην κίνηση του χρόνου, έναν τρόπο τής αιωνιότητος. Με τον συγγραφέα τής παιδαγωγικής τού ανθρωπίνου γένους μπορεί να πεί, με μία θριαμβευτική κραυγή. "Όλη η αιωνιότης δέν είναι ίσως δική μου;" [Έγινε η αμαρτία αιώνιος!;]

          Να'μαστε λοιπόν αρκετά απομακρυσμένοι απο τον Ιωακείμ. Απο τον προφήτη τού Μεσαίωνος, στον πρωταγωνιστή τών Φώτων. Ένας δεσμός διαδοχής, ο οποίος θα επιμηκυνθεί κατά την διάρκεια του 19ου και 20 αιώνος!

          Στην παιδαγωγική τού ανθρωπίνου γένους, έγραψε ο Κασσίρερ, ο θρησκευόμενος επανασυνδέεται με τον ιστορικό, έτσι ώστε να αναγνωρίζεται πλέον σαν ένα αναγκαίο γεγονός, μία απαραίτητη στιγμή τού θρησκευόμενου! Η σκέψη τού Lessing όμως δέν εκτείνεται στον καθαρό ιστορικό κόσμο. Χρειάζεται να περιμένουμε τον Herder για να πραγματοποιηθεί αυτό το αποφασιστικό βήμα! "Το έργο του, για όποιον το προσλαμβάνει στην ολότητά του, είναι ασύγκριτο. Δέν γνωρίζει ούτε προετοιμασία, ούτε προηγούμενο στην κουλτούρα τής εποχής! Μοιάζει να'χει πέσει απο τον ουρανό, γεννημένο απο το τίποτα, ξεπηδά απο ένα όραμα τής ιστορίας το οποίο δέν συγκρίνεται όσον αφορά την καθαρότητα και την τελειότητα. Χωρίζει καθοριστικά απο τις στενωπούς τής αναλυτικής σκέψης κ.τ.λ." Ακόμη και αν λάβουμε αυτόν τον πανηγυρικό κατά γράμμα, ότι δέν οφείλει τίποτε στην εποχή του αυτό το έργο, ίσως βρούμε στην συνέχεια έναν πραγματικό δεσμό αυτού του έργου και τής προφητικής κινήσεως τού Ιωακείμ ντα Φιόρε!

Συνεχίζεται

 

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΙΣΧΡΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΔΕΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΥΒΡΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΕΔΩ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ,  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ  ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ, ΟΤΙ Η ΥΠΑΚΟΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ. ΕΝΑΣ ΑΜΕΣΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΣΟΝΟΥ.

 ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Χ. ΤΣΟΜΠΑΝΙΔΗΣ ΕΠ. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Α.Π.Θ.

 

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΝΙΚΟΥ ΜΑΤΣΟΥΚΑ

 Η θεολογία στη Θεσσαλονίκη είναι κατεξοχήν οικουμενική. Είναι οικουμενική, γιατί οι καταβολές της είναι οικουμενικές. Η πόλη της Θεσσαλονίκης, και γενικά ο χώρος της Μακεδονίας, έχει συνδέσει το όνομά της με τον πρώτο μεγάλο χριστιανό θεολόγο και αναμορφωτή της οικουμένης, τον Απόστολο Παύλο. Η Θεσσαλονίκη θα γίνει δυναμική αφετηρία για το κήρυγμα του ευαγγελίου της αγάπης, της ανεκτικότητας, της ισότητας σε όλη την τότε γνωστή οικουμένη. Όπως υπογραμμίζει ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης, «το όραμα που προβάλλεται στις επιστολές του Παύλου είναι το όραμα μιας άλλης οικουμένης, που θεμελιώνεται στο σύνολο των σχέσεων και όχι των δομών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Είναι το όραμα μιας οικουμένης στην οποία όλοι οι άνθρωποι πάσης φυλής, θρησκευτικής παράδοσης και γλώσσας, ο κόσμος των Ιουδαίων και των Ελλήνων ,των πιστών και των απίστων, των δικαίων και των αμαρτωλών, είναι δημιουργήματα του ενός Θεού. Είναι το όραμα μιας οικουμένης που καθοδηγείται από την ελπίδα («οικουμένην την μέλλουσαν»,την χαρακτηρίζει η Προς Εβραίους Επιστολή, 2,5 και 13,14εξ.), που ζει με τη βεβαιότητα ότι η γη είναι κατοικήσιμη, επειδή ο Θεός έχει συνάψει τη διαθήκη του με όλη την κτιστή δημιουργία. Είναι το όραμα μιας ανοιχτής πολιτείας ,στην οποία μπορεί να λάβει χώρα ένας παγκόσμιος διάλογος των πολιτισμών, κάτι που άλλωστε με μεγάλη επιτυχία το έπραξε η ελληνική πατερική σκέψη» .

ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΟ ΛΙΘΟ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΜΕΣΗ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΛΕΣΣΙΝΓΚ

Αμέθυστος.

Όταν ο όσιος Παΐσιος συναντήθηκε με τον Γέροντα Άνθιμο

 

Ο Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (αριστερά) με τον Γέροντα Άνθιμο Μικραγιαννανίτη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κάποτε ο Γέρων Άνθιμος βρέθηκε στις Καρυές [του Αγίου Όρους] και κάνοντας υπακοή στον υποτακτικό του αποφάσισε να διακόψει την ησυχία του ισουράνιου ασκητού πατρός Παϊσίου [νυν οσίου Παϊσίου].

Κατηφόρισε σιγά-σιγά για την Καλύβη της Παναγούδας [το κελλί του οσίου Παϊσίου] και με λαχτάρα χτύπησε το καμπανάκι στην αυλή του.

Ο πατήρ Παΐσιος, όπως έκανε σε κάθε ιερέα που τον πλησίαζε, μόλις αντίκρυσε τον Γέροντα, όχι μόνο έβαλε μετάνοια, άλλα έσκυψε και του φιλούσε τα πόδια.

Ο ένας άγιος ασπαζόταν τα αγιασμένα πόδια του άλλου.

Στιγμές μοναδικές του θριάμβου της υψοποιού ταπεινώσεως εξελίχθηκαν μπροστά στό ταπεινό κελλί της Παναγούδας.

Αργότερα καθισμένοι οι δύο θεοφόροι άνδρες στους πτωχικούς πάγγους στο εσωτερικό της Καλύβης αντάλλασσαν απόψεις για διάφορα πνευματικό θέματα.

Πριν αναχωρήσουν, ο πατήρ Άνθιμος ευλόγησε ως ιερεύς, τον γονυπετή Γέροντα της αρετής Παΐσιο και ευχήθηκαν ο ένας στον άλλο «Καλό παράδεισο».

Από το βιβλίο του Χαράλαμπου Μπούσια, ο «Γέρων Άνθιμος Μικραγιαννανίτης, Ο σοφός, ο θεοφόρος σύγχρονος πατέρας του Άθωνος», β’ έκδοσις, των εκδόσεων Μυγδονία.

Όταν ο όσιος Παΐσιος συναντήθηκε με τον Γέροντα Άνθιμο | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)

​ Δώδεκα ανεμβολίαστοι ιερείς θα τεθούν σε τρίμηνη αργία από την επόμενη Τρίτη

 Δώδεκα ιερείς της αρχιεπισκοπικής περιφέρειας θα τεθούν σε τρίμηνη αργία από την επόμενη Τρίτη, καθώς δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Αρχιεπισκόπου να εμβολιαστούν για τον κορωνοϊό.

Από τους εκατόν-είκοσι-τρεις ιερείς της αρχιεπισκοπής, οι είκοσι-επτά είναι ανεμβολίαστοι. Από αυτούς, δέκα-πέντε εμβολιάστηκαν ή εξασφάλισαν εξαίρεση για ιατρικούς λόγους.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωσε στο ΡΙΚ πως οι περισσότεροι είναι και θεολόγοι και ότι παρασύρουν πιστούς να μην εμβολιαστούν.

Στέλνοντας το μήνυμα ότι είναι πρωτάκουστο να μην υπακούουν τον Αρχιεπίσκοπό τους, τόνισε ότι οι τρεις μήνες εκτός Εκκλησίας, μπορεί να γίνουν έξι, ή μπορεί και να καθαιρεθούν.

Ο Μακαριώτατος εξέφρασε, επίσης, την άποψη ότι υπάρχουν και άλλα κίνητρα πίσω από τη στάση μερικών ιερέων, εκμεταλλευόμενοι, όπως είπε, την κλονισμένη υγεία του.

Πηγή: ΡΙΚ

Αναστάσιος: ​ Δώδεκα ανεμβολίαστοι ιερείς θα τεθούν σε τρίμηνη αργία από την επόμενη Τρίτη (anastasiosk.blogspot.com)

ΟΤΑΝ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ; ΑΥΤΟΣ Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΤΗΣ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ; 

ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ ΣΕ ΘΕΣΗ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΥ; ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΜΕΝΗΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ Π.Δ.; 

ΑΥΤΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΙΟΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ; ΤΗΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗΣ ΥΒΡΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΦΗΡΕΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ; ΤΟ ΣΥΝΔΟΞΑΖΟΜΕΝΟ ΣΥΝ ΠΑΤΡΙ ΚΑΙ ΥΙΩ; ΜΙΑΣ ΨΕΥΔΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ;

Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα - Χρήστος Γιανναράς- Ιωάννινα

Η Ευρώπη γεννήθηκε από το Σχίσμα - Χρήστος Γιανναράς- Ιωάννινα - YouTube

ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΙΑΤΡΟ: ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!

ΦΟΒΕΡΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ: ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΜΑΘΗΤΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ.....

ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΙΑΤΡΟ: ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ! - YouTube

Άγιος Γρηγόριος: Δεν είναι «δουλειά» του καθενός, ταλαίπωροι, να φιλοσοφεί περί Θεού!

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, Λόγος Θεολογικός πρώτος: Προς Ευνομιανούς

(Απόσπασμα)

1. Απευθύνομαι εις εκείνους, οι οποίοι κατά τας συζητήσεις των είναι πολύ απαιτητικοί σε λογικά επιχειρήματα (λογική τεκμηρίωσι)!

Αλλά διά να αρχίσω με τα λόγια της Γραφής: «Ιδού εγώ επί σε την υβρίστριαν»· δηλ. θα στραφώ εναντίον σου, επειδή είσαι γεμάτη αλαζονεία όχι μόνον διά την μόρφωσίν σου, αλλά και διά τον τρόπον, που ακούεις και σκέπτεσαι το κάθε τι! Διότι υπάρχουν, ναι υπάρχουν, μερικοί που τα λόγια μου τους κάνουν να τους «τρώγη» όχι μόνον το αυτί τους και η γλώσσα τους, αλλά, όπως διαπιστώνω, ακόμη και το χέρι τους!

Και αντιθέτως. Όταν ακούουν τας «βεβήλους κενοφωνίας», τας «αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως και τας διαλογικάς συζητήσεις που ποτέ δεν καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα χρήσιμο, χαίρουν!

Τους χαρακτηρισμούς αυτούς δίδει, ως γνωστόν, εις κάθε τι το περιττό και εξεζητημένο ο Παύλος, που εκήρυξε, αλλά και επέβαλε την συντομίαν της εκφράσεως, που υπήρξε μαθητής μεν των αλιέων, αλλά έγινε διδάσκαλος (της Οικουμένης)!

Όσον όμως δι’ αυτούς, διά τους οποίους ομιλούμε -είθε, όπως επιδιώκουν να έχουν τόσο εύστροφη την γλώσσα τους, ώστε να είναι καταπληκτικά ικανή να πλήξη και μάλιστα με τα πιο ευγενικά και κατάλληλα διά την περίπτωση λόγια, έτσι να ησχολούντο, έστω και δι’ ολίγον, και με το τι πρέπει να πράττουν! Αν το έκαναν αυτό, ασφαλώς μετά από ολίγον θα εγίνοντο -διά να είπω και κάτι αστείο γύρω από την αστεία αυτή υπόθεσι- σε μικρότερο βαθμό ανεδαφικοί και παράλογοι σοφισταί και «κυβισταί».

2. Αλλ᾽ αφού παραμέρισαν κάθε ευσεβή τρόπον (ερεύνης και συζητήσεως) αποβλέπουν τώρα μόνο, στο τι από τα αναφυόμενα προβλήματα θα «κομποδέσουν» και τι θα «λύσουν», όπως ακριβώς κάνουν στα δημόσια θεάματα αγώνων, εκείνοι που κηρύττουν τα
αποτελέσματα των διαφόρων αθλημάτων, και περισσότερον όχι αυτών που είχαν ως αποτέλεσμά τους την νίκην σύμφωνα με τους αθλητικούς κανονισμούς, αλλά εκείνων που θαμπώνουν τους αδαείς στα θέματα αυτά και τους συναρπάζουν σε επαίνους!

Και καταντήσαμε να βουίζη ολόκληρη η αγορά από την συνεχή επανάληψι των επιχειρημάτων τους και κάθε «κρασοπότι» να κατατρύχεται από την αηδιαστική αυτή φλυαρία! Και κάθε είδους εορτή ή πένθος, να καταντά η εορτή ανέορτη και γεμάτη κατήφεια, και το πένθος να προσπαθούν να το ανακουφίσουν με μία πιο μεγάλη συμφορά, τις λογομαχίες!

Και έχουν γεμίσει φασαρία οι γυναικωνίτες, που έπρεπε παντοτινό τους σύντροφο να έχουν την απλότητα! Τους αρπάζουν το άνθος της αιδημοσύνης με την σπουδή, (που τους εμβάλουν), να ευρίσκουν λογικά επιχειρήματα!

Αλλ’ αφού τα πράγματα είναι έτσι και το κακό αυτό είναι ασταμάτητο και ανυπόφορο, τόσο ώστε να κινδυνεύη το μέγα μυστήριο της πίστεώς μας να θεωρηθή σαν ένα «λογικό κατασκεύασμα», ας με ανεχθούν, παρακαλώ, αυτοί που παρατηρούν τα πάντα, αφού κινούμαι από αγάπη πατρική και, όπως λέγει ο θείος Ιερεμίας, «η καρδιά μου σπαράζεται»! (Ας με ανεχθούν) τουλάχιστον τόσο, όσο αρκεί να μη δεχθούν τα λόγια αυτά με τραχύτητα. Και αφού συγκρατήσουν λίγο τη γλώσσα, αν βεβαίως το κατορθώσουν, ας θέσουν στην διάθεσί μας την ακοή τους!

Και ασφαλώς δεν θα ζημιωθήτε καθόλου! Διότι ή θα ομιλήσωμεν σε ώτα ακουόντων, και συνεπώς ο λόγος μας θα έχη κάποιον καρπό, την ωφέλειά σας, (αφού βέβαια ο σπείρων σπείρει τον λόγον σε κάθε ακοή, αλλά καρποφορεί μόνο η καλή και γόνιμη γη)· ή, αφού μας χλευάσετε, θα φύγετε παίρνοντας περισσότερο υλικό αντιλογίας και λοιδοριών εναντίον μας, ώστε να προσφέρετε πολύ περισσότερη τροφή στους εαυτούς σας. Και μη απορρήσετε, αν θα ειπώ λόγια παράξενα, έξω από την ιδικήν σας συνήθεια που πολύ νεανικά και παλληκαρίσια -και το λέγω αυτό διά να μη σας στενοχωρήσω με το να ειπώ «με αμορφωσιά και θρασύτητα»,- υπόσχεσθε ότι και τα ξέρετε όλα, και μπορείτε και τα διδάσκετε όλα!

3. Δεν είναι «δουλειά» του καθενός, ταλαίπωροι, να φιλοσοφή περί Θεού! δεν είναι του καθενός! Δεν είναι τόσο «φθηνό» το πράγμα: ούτε και (κάτι που μπορούν να το κάμουν) αυτοί που σύρονται κατά γης. Και θα προσθέσω. Ούτε πάντοτε! Ούτε σε όλους! Ούτε καθ᾽ όλα (είναι αυτό κατορθωτό), αλλά μερικές μόνον φορές! Και από μερικούς και σε ένα περιωρισμένο μέτρο.

Και όχι σε όλους μεν· διότι είναι κάτι που το κατορθώνουν μόνον οι δεδοκιμασμένοι, εκείνοι που προσεπέρασαν (τον συνήθη τρόπο θρησκευτικής ζωής) και έφτασαν στην «θεωρία», και κυρίως, εκείνοι που και ως προς την ψυχή και ως προς το σώμα ή έχουν ήδη καθαρθή ή τουλάχιστον καθαίρονται. Διότι ίσως δεν είναι και ακίνδυνο εις τον μη καθαρό να άπτεται του Καθαρού, όπως ακριβώς και εις το μη υγιές μάτι (να άπτεται) της ηλιακής ακτίνος.

Και πότε; Όταν έχωμεν αποδεσμευθή από την «λάσπην» και την ταραχήν, που μας έρχονται απ’ έξω· και όταν το ηγεμονικόν μας δεν «συγχωνεύεται» σε ένα με εκείνα τα πονηρά που του εντυπώνονται διά να το πλανήσουν, που είναι κάτι το ανάλογο με το να αναμειγνύη κανείς με «παλιογράμμματα» γράμματα καλλιγραφικά ή με τον βόρβορο την ευωδία των μύρων! Πράγματι. Πρέπει να ηρεμήσωμεν διά να γνωρίσωμε τον Θεό! Και τας «ευθύτητας» της θεολογίας (τότε μόνο) θα μπορέσω να κρίνω, «όταν λάβω καιρόν»!

Και σε ποίους; Σ εκείνους που ασχολούνται με το ζήτημα αυτό σοβαρά· και όχι σ᾽ εκείνους που σαν ένα από τα πολλά φλυαρούν και επ᾽ αυτού διά να διασκεδάζουν, μετά από τον ιππόδρομο και το θέατρο και τα τραγούδια και την γαστέρα και εκείνα που ευρίσκονται κάτω από την γαστέρα· ένα μέρος της διασκεδάσεώς των είναι και αυτό: να ερεσχελούν (μωρολογούν) γύρω από το θέμα αυτό διατυπώνοντας «χαριτωμένους» συλλογισμούς αντιθετικούς!

Και διά ποία θέματα πρέπει να φιλοσοφούμε και επί πόσο διάστημα; Δι’ όσα μας είναι εφικτά (κατορθωτά)! Και τόσο, σε όσο ανταποκρίνεται η δυνατότης του ακροατού να τα αφομοιώση, διά να μη συμβή, όπως οι υπερβολικές φωνές ή τροφές βλάπτουν την ακοή ή τα σώματα -και αν σου αρέση το παράδειγμα, τα ανώτερα από την αντοχή τους φορτία εκείνους που τα βαστάζουν ή οι πιο δυνατές βροχές (βλάπτουν) την γη, -έτσι και αυτοί συνθλίβουν κάτω από το βάρος των, -ας τους χαρακτηρίσω έτσι- «στερεών» συλλογισμών τους και καταπονημένοι από αυτούς κινδυνεύσουν να χάσουν ακόμη και την δύναμιν που είχαν προηγουμένως.

4. Δεν λέγω καθόλου ότι δεν πρέπει να ενθυμούμεθα πάντοτε τον Θεόν! Ας μη μας ξετρυπώνουν πάλιν αυτοί οι σε όλα εύκολοι και ταχείς! Η γνώμη μου είναι, ότι πρέπει περισσότερο να μνημονεύωμεν του Θεού, παρά να αναπνέωμεν.

Και, αν αυτό είναι δυνατόν να το ειπώ, να μη κάνωμε τίποτε άλλο, ει μη μόνον αυτό! Είμαι και εγώ από εκείνους που επαινούν το λόγιον, που μας προτρέπει να μελετώμεν «ημέρας και νυκτός» και να διηγούμεθα «εσπέρας και πρωί και μεσημβρίας», και να δοξολογούμε τον Κύριον «εν παντί καιρώ» και αν πρέπει να ειπώ και το λόγιον του Μωυσέως: και όταν κατακλινώμεθα, και όταν εγειρώμεθα, και όταν (ενώ) οδοιπορούμεν, και όταν πράττωμεν ο,τιδήποτε άλλο!

Και με την «μνήμη» Του να παίρνωμε το σχήμα της καθαρότητος.

Συνεπώς. Δεν σας αποτρέπω από το να ενθυμήσθε συνεχώς τον Θεόν, αλλά από το να θεολογήτε! Και όχι από την θεολογίαν, σαν να ήταν κάτι το ασεβές, αλλά από την ακαιρίαν! Και όχι από το να διδάσκετε, αλλά από την άμετρη διδασκαλία. Όπως ξέρετε, ο μέχρι κόρου χορτασμός ακόμη και με μέλι προκαλεί εμετόν, παρ᾽ ότι αυτό είναι μέλι! Και, όπως λέγει ο Σολομών -και εγώ συμφωνώ-, «καιρός τω παντί πράγματι».

Και το καλόν δεν είναι καλόν όταν δεν γίνη και με τρόπο καλόν! Κατά τον αυτόν τρόπον το άνθος τον χειμώνα είναι εντελώς παράκαιρο! Και εν γένει είναι ανάρμοστος ο ανδρικός στολισμός εις τας γυναίκας ή ο γυναικείος διά τους άνδρας· σε ώρα πένθους η γεωμετρία, και σε καιρό συμποσίου τα δάκρυα.

Ή μήπως θα πρέπη να παραθεωρήσωμε τον «καιρό» μόνον εδώ, που περισσότερον από κάθε τι άλλο θα έπρεπε να ληφθή σοβαρά υπ όψιν, αν υπάρχη η κατάλληλη περίστασις;

Συνεχίζεται

Από τα Άπαντα των Αγίων Πατέρων. Γρηγορίου του Θεολόγου, τόμος 1, Αθήναι 1976. Μετάφραση Αρχιμανδρίτη Μελετίου Καλαμαρά (μετέπειτα Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης).

Άγιος Γρηγόριος: Δεν είναι «δουλειά» του καθενός, ταλαίπωροι, να φιλοσοφεί περί Θεού! | Πεμπτουσία (pemptousia.gr)