Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Ο ΒΑΛΤΟΣ ΚΑΙ Η ΦΩΤΙΑ

Άρθρο του Alexander Dugin
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου


Ο 'βάλτος' [Σημ. Μετ. πρόκειται για αναφορά στο σύνθημα "Drain the Swamp" του Trump] θα γίνει το νέο όνομα της παγκοσμιοποιητικής σέκτας που την αποτελούν οι οπαδοί της ανοικτής κοινωνίας, οι μανιακοί LGBT, ο στρατός του Soros, οι μετά-ανθρωπιστές και ούτω καθεξής. Η αποξήρανση του βάλτου δεν είναι μία επιτακτική ανάγκη μόνον για την Αμερική. Πρόκειται για μία πρόκληση που αφορά όλους μας. Σήμερα κάθε λαός έχει τον βάλτο του που τον καταπιέζει. Εμείς, όλοι μαζί, πρέπει να ξεκινήσουμε τον αγώνα εναντίον του ρωσικού βάλτου, του γερμανικού βάλτου, του ιταλικού βάλτου, του ελληνικού κλπ. Έφθασε η στιγμή να απελευθερώσουμε τις κοινωνίες μας από την επίδραση του βάλτου.

Οι Ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις, καθώς και ένα μέρος της ρωσικής ελίτ (ακόμα φιλελεύθερο), θα πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό που είναι: μία συμμορία διεφθαρμένων, διεστραμμένων, άπληστων τραπεζιτών, καταστροφείς του πολιτισμού και των ταυτοτήτων. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αποξηράνουμε τον ευρωπαϊκό βάλτο. Αρκετά με τον Ολάντ, την Μέρκελ και τις Βρυξέλλες, η Ευρώπη στους Ευρωπαίους! Ο Σόρος και η σέκτα του θα πρέπει να καταδικαστούν δημοσίως ως εγκληματίες.
Από αυτή την στιγμή και μετά, ο βάλτος θα θεωρείται ένα φαινόμενο εξωεδαφικό, όπως ένα διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο. Ο βάλτος είναι παντού και πουθενά. Εχθές, το κέντρο του βάλτου, ο πυρήνας του, βρισκόταν στις ΗΠΑ, σήμερα όχι πια (ή τουλάχιστον όχι όπως πριν). Ο βάλτος δεν εκδηλώνεται σε μία συγκεκριμένη εδαφική μορφή. Ωστόσο υπάρχει και είναι ακόμη πολύ-πολύ δυνατός. Ο βάλτος δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από την Αμερική. Που βρίσκεται όμως; Στον Καναδά; στην Ευρώπη; στην Αυστραλία; Σε άλλους κόσμους όπου διάφοροι ναρκομανείς ηθοποιοί υποσχέθηκαν ότι θα μεταναστεύσουν εάν βγει ο Trump; 

Που βρίσκεται λοιπόν σήμερα ο βάλτος και ποια είναι η δομή του;

Πρώτα από όλα, ο βάλτος είναι μία ιδεολογία, είναι ο φιλελευθερισμός. Χρειάζεται μία Νυρεμβέργη του φιλελευθερισμού, η τελευταία ολοκληρωτική ιδεολογία της μοντέρνας εποχής μας. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κλείσουμε αυτή την σελίδα της ιστορίας.

Κατά δεύτερο λόγο, ο βάλτος είναι εκείνη η ιδιαίτερη κουλτούρα που αποκαλείται μετα-νεωτερικότητα. Αυτή βασίζεται στην αποσύνθεση οποιασδήποτε οντότητας μέσω της ψηφιοποίησης, της υποχρεωτικής σχιζοφρένειας κλπ. Η εξολόθρευσή της μετα-νεωτερικότητας θα επιφέρει την ανακατασκευή της ενότητας της απολλώνιας τέχνης. Η τέχνη πρέπει να ξαναβρεί την ολιστική της διάσταση.

Τρίτον, ο βάλτος είναι ο παγκόσμιος, διεθνικός καπιταλισμός. Αυτός είναι ο υλικός κινητήρας του. Αναφέρομαι στον δανεισμό και στο τύπωμα εκείνων των τοξικών πράσινων χαρτονομισμάτων της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve). Χρειάζεται να τεθεί ένα τέλος σε όλα αυτά και να επιστρέψουμε στην πραγματική παραγωγή και στον Μερκαντιλισμό.
 
Η πρότασή μου είναι να ανακαλύψουμε εκ  νέου τις ιδέες του Pitirim Sorokin. ο Sorokin ερμήνευε την κοινωνική δυναμική της ιστορίας στηριζόμενος σε μία αλυσίδα κοινωνικών παραδειγμάτων, αποκαλώντας αυτές τις δυναμικές: ΙΔΕΟΔΡΑΣΤΙΚΗ, ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΗ και ΑΙΣΘΗΤΙΣΤΙΚΗ. Ο ιδεοδραστισμός συνίσταται στην απόλυτη κυριαρχία του πνεύματος επί της ύλης, την βίαιη υποταγή του υλικού κόσμου στις πνευματικές επιταγές. Η ιδεαλιστική φάση αντίθετα, είναι ισορροπημένη και βασίζεται στην αρμονική συνύπαρξη του πνεύματος και της ύλης. Σε αυτήν το πνευματικό μέρος είναι ελαφρά κυρίαρχο, αλλά χωρίς να είναι αποκλειστικό. Ο αισθητισμός χαρακτηρίζεται από την απόλυτη κυριαρχία της ύλης πάνω στο πνεύμα, του σώματος πάνω στην ψυχή. Ο βάλτος  είναι η αισθητιστική φάση της κοινωνίας.

Ο Sorokin υπογράμμισε την κυκλική φύση της κοινωνίας που ακολουθεί μία αλυσίδα διαδοχής: από την ιδεοδραστική φάση στην ιδεαλιστική, στην αισθητιστική. Η ιδεαλιστική φάση δεν μπορεί να έλθει μετά από την αισθητιστική, έτσι όπως είναι αδύνατο για τον βάλτο να εξελιχθεί σε έναν ημι-βάλτο. Μετά τον βάλτο έρχεται ο Ήλιος, δηλαδή, η Φωτιά, το Πνεύμα στην ριζική ιδεοδραστική  μορφή του. Για να αποξηράνουμε τον βάλτο έχουμε ανάγκη την ηλιακή  Φωτιά.

Ο Βάλτος και η Φωτιά είναι δύο αντίθετα στοιχεία που υπάρχουν σε όλη την γη. Η γεωπολιτική γίνεται τώρα κάθετη. Καθένα από αυτά τα στοιχεία μπορεί να βρεθεί σε οποιοδήποτε τόπο. Η σημασιολογική αξία του τόπου τώρα νοείται ως η διαδικασία αδειάσματος του Βάλτου. Που; Εδώ και τώρα.

Οι ΗΠΑ είναι το Δυτικό Άκρο του κόσμου. Είναι ο μεσονύκτιος τόπος. Και είναι εκεί που φθάνει το τελικό σημείο της Πτώσης. Η παρούσα στιγμή είναι μία από εκείνες τις στιγμές στην οποία συμβαίνει η  αλλαγή των πόλων. Η Δύση μεταμορφώνεται σε Ανατολή. Ο Putin και ο Trump είναι τα δύο αντίθετα άκρα του πλανήτη. Στον 20ο αιώνα αυτές οι δύο αντιθέσεις ενσαρκώθηκαν από τις πιο ριζικές μορφές της νεωτερικότητας, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Που είναι σαν τα δύο τέρατα της αποκάλυψης: Λεβιάθαν και Βεχεμώθ. Αυτοί έγιναν τώρα δύο εσχατολογικές υποσχέσεις: Η Μεγάλη Ρωσία και η Αμερική που απελευθερώνει τον εαυτό της με τον Trump. Επιτέλους, ο 21ος αιώνας άρχισε.  

Αυτό που τώρα έχουμε ανάγκη είναι η Φωτιά.


Σημ. Mετ. :

Επιτρέψτε μου  να  μην  συμμερίζομαι την αισιοδοξία του Alexander Dugin ή τουλάχιστον  όχι σε όλη της την έκταση. Συνήθως, πριν την φωτιά του πνεύματος, έρχεται η… πραγματική φωτιά. Κατά τα άλλα, το παρόν είναι ένα εξαιρετικό άρθρο, μία γλαφυρή συμβολική και εικονική παρουσίαση των δυνάμεων που αντιπαλεύουν στην εποχή μας.

Θεόδοτος           

ΟΙ ΝΟΡΒΗΓΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΕΣ

Η Σύνοδος της Νορβηγικής εκκλησίας ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία να παντρεύει στον οίκο του Θεού ομοφυλόπουστες λεσβίες και ότι άλλο διεστραμμένο μπορεί ο ανθρώπινος νούς να φανταστεί. 

Επιμέλεια άρθρου: Vagedim
Φωτογραφία: Vagedim
Πηγή: Αθέατη γνώση
31 Ιανουαρίου 2017



Παρακάμπτουν τα λόγια του Χριστού που μας μεταφέρει ο Απόστολος Παύλος ο οποίος λέει: 

ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι. 

Το νέο τελετουργικό θα ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου. Οι Ιερείς οι οποίοι δεν θέλουν να παντρέψουν μπορούν να πούν όχι, αλλά αυτό δεν θα εμποδίσει ένα ζευγάρι από το γάμο στην εκκλησία που θέλουν.

Η τελετή για τον γάμο που χρησιμοποιούταν μέχρι τώρα θα τροποποιηθεί σύμφωνα με τα νέα δεδομένα. Το πιο αμφιλεγόμενο σημείο αλλαγής στη νέα λειτουργία είναι ότι ο στίχος στη Γένεση 1 για το «ἐποίησεν ὁ Θεός ἄρσεν καὶ θῆλυ.» θα αφαιρεθεί, επειδή δεν θα είναι κατάλληλο όταν το ζευγάρι είναι του ίδιου φύλου.

Σύμφωνα με αυτή την δήλωση, φαίνεται πως ο Θεός έκανε <<μεγάλο λάθος>> που δεν ανέφερε στην δημιουργία και τα υπόλοιπα ανθρώπινα φύλα, όπως λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, τραβεστί κτλ..

Η Kristin Gunleiksrud Raaum, πρόεδρος του Συμβουλίου Εκκλησίας ελπίζει ότι περισσότεροι άνθρωποι θα ενταχθούν στην εκκλησία μετά από αυτή την απόφαση.

Η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της Νορβηγίας είναι Λουθηρανοί Χριστιανοί

.atheatignosi

ΤΟ ΠΣΕ(ΜΑ) ΤΙ ΛΕΕΙ;  ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΩΡΑΙΝΟΥΝ  ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ.

Η ελληνική κρίση, το γερμανικό δίλημμα και οι ΗΠΑ

Η ελληνική κρίση και το γερμανικό δίλημμα
Το Βερολίνο επιμένει στην επίσπευση υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων και την παραμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα. Η δαμόκλειος σπάθη του Grexit και τα μηνύματα που εκπέμπει.

Δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση. Σε μια μέρα έντονων διεθνών αντιδράσεων για το πρωτοφανές προεδρικό διάταγμα απαγόρευσης εισόδου στις ΗΠΑ πολιτών από επτά μουσουλμανικές χώρες, ακόμη κι αν έχουν διπλή υπηκοότητα, το χθεσινό κυβερνητικό μπρίφινγκ στο Βερολίνο άνοιξε και πάλι με το ελληνικό πρόβλημα, όπως τις παλιές δύσκολες ημέρες της κρίσης. Την αφορμή έδωσε ένα μικροσκοπικό δημοσίευμα της Bild για πιθανή αναζωπύρωση του ελληνικού προβλήματος μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας στη χώρα, με πιθανή κατάληξη το Grexit.

Σόιμπλε, εγγυητής της παραμονής του ΔΝΤ

Μόνο και μόνο το άκουσμα αυτής της λέξης σε αυτήν την κρίσιμη από κάθε άποψη πολιτική συγκυρία προκαλεί ρίγη ανησυχίας στο κυβερνών κόμμα της Άγκελα Μέρκελ. Πιθανή αναζωπύρωση της φιλολογίας για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ αποτελεί το χειρότερο σκηνικό διεξαγωγής μιας από τις πιο δύσκολες προεκλογικές εκστρατείες καθ’ ομολογία της ίδιας της καγκελαρίου. Η παρατεταμένη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς βάζει σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση κυρίως τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος εμφανίζεται εκτεθειμένος απέναντι στην Κ.Ο. της Χριστιανικής Ένωσης, καθώς εγγυήθηκε την παραμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για να εξασφαλίσει την συγκατάθεσή της στη Βουλή για το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης.

Προς το ΔΝΤ κυρίως ήταν λοιπόν το βασικό μήνυμα που εξέπεμψε χθες ο Σόιμπλε διά του εκπροσώπου του. Ενόψει της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ στις 6 Φεβρουαρίου, από την οποία θα κριθεί οριστικά η συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, υπενθύμισε τη δέσμευση που έδωσε το Ταμείο στο Eurogroup τον περασμένο Μάιο για την παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά και η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε στο περιθώριο του πρόσφατου οικονομικού φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Και οι δύο είναι μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης του ελληνικού ζητήματος.

Η ωρολογιακή βόμβα της ελληνικής κρίσης

Όπως παρατηρεί σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες η έγκριτη Neue Zürcher Zeitung, τα «γεράκια» της ευρωζώνης, όπως αποκαλεί τη Γερμανία και την Ολλανδία, χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις δίνουν σε λίγους μήνες αγώνα πολιτικής επιβίωσης, από τη μια χρειάζονται το ΔΝΤ, διότι το εμπιστεύονται περισσότερο από ό,τι την Κομισιόν για τη σκληρή «εφαρμογή» των μέτρων και έχουν δεσμευθεί επ' αυτού στα κοινοβούλιά τους, από την άλλη όμως δεν συμφωνούν με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, που ζητά το ΔΝΤ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ανατροφοδοτούμενης κρίσης η πάντα καλά πληροφορημένη εφημερίδα Bild επαναφέρει το φάντασμα του Grexit σε ένα «άρθρο» επτά προτάσεων. Επικαλούμενος κύκλους του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος ο αρθρογράφος προκαταλαμβάνει αναζωπύρωση της συζήτησης για Grexit, με τον υπουργό Οικονομικών να τίθεται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Ο αποδέκτης είναι διπλός: αφενός το εσωτερικό του κόμματος του Σόιμπλε, που πείθεται όλο και λιγότερο ότι η ελληνική κρίση θα έχει ημερομηνία λήξης με την Ελλάδα μέσα στο ευρώ, και αφετέρου η ίδια η Ελλάδα, για να μη θεωρεί ευάλωτη και εκβιάσιμη τη γερμανική πλευρά λόγω των βουλευτικών εκλογών αλλά και για να επιταχύνει την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. 

Σύμβουλος του Τραμπ: Η Γερμανία επωφελείται από το υποτιμημένο ευρώ

Η Γερμανία χρησιμοποιεί ένα «ευρέως υποτιμημένο» ευρώ για να «εκμεταλλεύεται» τους κύριους εμπορικούς εταίρους της, ανάμεσα στους οποίους και τις ΗΠΑ, δήλωσε την Τρίτη σύμβουλος του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε συνέντευξή του στους Financial Times.

«Είναι περίπλοκο να θεωρήσει κανείς την TTIP (σ.σ.: το σχέδιο συμφωνίας ελεύθερων διατλαντικών συναλλαγών που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε νεκρό σημείο) ως μια διμερή συμφωνία εξαιτίας της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να εκμεταλλεύεται άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και τις Ηνωμένες Πολιτείες με ένα έμμεσο 'deutsche mark' που είναι ευρέως υποτιμημένο», δήλωσε ο Πίτερ Ναβάρο, ο οποίος διορίσθηκε πρόσφατα επικεφαλής ενός νέου Συμβουλίου Εμπορίου στον Λευκό Οίκο.
Το γερμανικό μάρκο (deutsche mark) είναι το παλιό γερμανικό νόμισμα.

Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών αρνήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις του Ναβάρο.
«Δεν θα το σχολιάσουμε», δήλωσε στο Reuters εκπρόσωπος του υπουργείου.

Το ευρώ, το οποίο σημείωνε ήδη ελαφρά άνοδο έναντι του δολαρίου, επιτάχυνε τον ρυθμό του λίγο μετά τη δημοσίευση του άρθρου των FT, το οποίο περιείχε τις δηλώσεις του συμβούλου του Ντόναλντ Τραμπ.

Γύρω στις 14:10 (ώρα Ελλάδας), η ισοτιμία του ευρώ ήταν 1,0763 δολάριο (έναντι 1,0695 δολάριο χθες το βράδυ), ενώ πριν από τις δηλώσεις αυτές κυμαινόταν γύρω στο 1,0710.
«Η διαρθρωτική εμπορική ανισορροπία που διατηρεί η Γερμανία με την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ υπογραμμίζει την οικονομική ετερογένεια στους κόλπους της ΕΕ και συνεπώς (η TTIP) είναι μια πολυμερής συμφωνία μεταμφιεσμένη σε διμερή συμφωνία» υποστήριξε ο Ναβάρο.

/kostasxan

Εμπιστευτική ΄Εκθεση του ΔΝΤ: Οδηγείται σε Κατάρρευση η Ελλάδα

Του Alexander MercourisDuran
Απόδοση Μιχαήλ Στυλιανού
«Εμπιστευτική έκθεση του ΔΝΤ προειδοποιεί ότι η σημερινή συνταγή «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας «δεν επιδέχεται στήριξη πλέον» (“isunsustainable”), όταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδος καλπάζει εκτός ελέγχου, και οσοδήποτε μεγάλες μεταρρυθμίσεις  θα είναι αδύνατον να λύσουν το πρόβλημα.
Οι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς έγραψαν ότι εμπιστευτική έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδος δεν είναι πλέον δυνατό να στηριχτεί, ότι πρόκειται να εκτιναχθεί στο τριπλάσιο του ετήσιου ακαθάριστου προϊόντος της χώρας και ότι δεν είναι δυνατό να αναμένεται λύση του προβλήματος-χρέους μέσω της ανάπτυξης.

Οποιοσδήποτε έχει άμεση γνώση της κατάστασης στην Ελλάδα και μπορεί να δει αντικειμενικά την πραγματικότητα στη χώρα, βλέπει ότι η διάγνωση είναι σωστή. ΄Εγραψα πρόσφατα στο Duran τις εντυπώσεις μου για την κατάσταση στη χώρα, ύστερα από μια σύντομη επίσκεψη τον Νοέμβριο. Υπογράμμισα πως αντίθετα από τους ισχυρισμούς περί ανάπτυξης της οικονομίας, όλες οι ενδείξεις περί του αντιθέτου πείθουν ότι η κατάσταση στην πραγματικότητα χειροτερεύει.
Οι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, συνοψίζοντας την έκθεση του ΔΝΤ, γράφουν ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει αυτό που πιθανότατα θ’ αποδειχτεί μια «εκρηκτική» εκτίναξη του δημοσίου χρέους της, σε σημείο ώστε εντός δεκαετιών θα οφείλει σχεδόν το τριπλάσιο του ετήσιου εθνικού προϊόντος, εκτός εάν της δοθεί μια σημαντική ελάφρυνση.
Η νέα έκθεση συντάχθηκε από το προσωπικό του ΔΝΤ εν όψει της συνόδου του Δ.Σ. του οργανισμού στις 6 Φεβρουαρίου για να συζητήσει περί της συμμετοχής του Ταμείου στο πρόγραμμα 86 δις ευρώ της ΕΕ για την Ελλάδα και σηματοδοτεί τη συνεχή σκληρή γραμμή που υιοθετεί το Ταμείο για το πρόγραμμα. Η έκθεση αυτή παρουσιάζει σκοτεινότερη εικόνα των διλημμάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από εκείνη της περσινής ανάλυσης, προειδοποιώντας ότι το βάρος του χρέους είναι «άκρως αβάστακτο» και δεν πρόκειται να βελτιωθεί, ακόμη και εάν εφαρμόζονταν οι πρόσθετες μεταρρυθμίσεις που συνέστησε το ΔΝΤ.»
Στη συνέχεια, ο Α. Μερκούρης αναφέρεται στο ιστορικό του προβλήματος, στην κακοδιαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και όσες την διαδέχθηκαν, στην λανθασμένη επιλογή ένταξης στην Ευρωζώνη, όταν έγινε -και με πλαστά στοιχεία, που εκμεταλλεύθηκαν στη συνέχεια οι αρχές της ΕΕ και ειδικότερα η ΄Ανγκελα Μέρκελ για να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες για την καταστροφή τη χώρας.
Είχαν επιλέξει να παριστάνουν πως πιστεύουν τη ρόδινη περιγραφή της  οικονομίας από τις ελλαδικές κυβερνήσεις και να αγνοούν τις συνεχείς προειδοποιήσεις δικών τους αξιωματούχων, κάποιων Ελλήνων και αρκετών ιδιωτών. Και όταν η ελληνική κρίση ήρθε στην επιφάνεια, στη συνέχεια της διεθνούς κρίσης του 2008, οι ιθύνοντες της ΕΕ αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την εξόφθαλμη πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα ήταν χρεωκοπημένη και παρίσταναν ότι δεν πρόκειται παρά μόνο  για μια βραχυχρόνια κρίση ρευστότητας, που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με νέα δάνεια.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι αντί να αφεθεί η Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της, με τη μεσολάβηση του ΔΝΤ – πράγμα που μπορούσε και όφειλε να είχε γίνει- αντίθετα επωμίσθηκε και νέο χρέος, παράλληλα με τη μεταβολή του χρέους που είχε από χρέος προς τράπεζες σε χρέος προς άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Δοθέντος ότι το χρέος ανήκει τώρα σε κυβερνήσεις που λογοδοτούν στο εκλογικό σώμα τους για τα δάνειά τους στην Ελλάδα, η «ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους από τους ευρωπαίους εταίρους, προκειμένου να καταστεί αυτό «βιώσιμο» κατά την έκθεση του ΔΝΤ, είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί και μάλιστα σε έτος εκλογών στη Γερμανία (όπου η Μέρκελ είναι ο κύριος υπεύθυνος της ελληνικής καταστροφής), στη Γαλλία και στην Ολλανδία.
Εφ’ όσον  οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν μπορούν να συμφωνήσουν για μείωση του χρέους, την οποία το ΔΝΤ κρίνει απολύτως απαραίτητη για να καταστεί το χρέος βιώσιμο και οι κανόνες λειτουργίας του ΔΝΤ του απαγορεύουν να συμμετέχει σε τέτοιου χαρακτήρα αδιέξοδα προγράμματα, τότε λογικά το ΔΝΤ πρέπει να αποχωρήσει, αφήνοντας την Ελλάδα σε αδυναμία πληρωμών, οπότε το «πρόγραμμα διάσωσης» θα κατέρρεε.
Ενώ η σύντομης διάρκειας  αναστάτωση – και οι συνέπειες που θα προκαλούσε- θα ήταν αναμφίβολα πολύ οδυνηρές,  υπάρχουν τρόποι με τους οποίους η Ελλάδα θα εύρισκε συν τω χρόνω  το δρόμο της για την οικονομική ανόρθωσή της.
Η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ μοιάζει με απόπειρα να πιέσει τους Ευρωπαίους πολιτικούς, προτού κλείσει οποιοδήποτε παράθυρο για ελάφρυνση χρέους εξ αιτίας των προσεχών γερμανικών και ολλανδικών εκλογών.
«Δυστυχώς –καταλήγει ο Αλεξάντερ Μερκούρης- δεν είναι πιθανό να πετύχει. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα αρνηθούν να προχωρήσουν στην αποτελεσματική περικοπή του χρέους και το Συμβούλιο του ΔΝΤ έδειξε πάντοτε απρόθυμο να ξεσκεπάσει την μπλόφα τους αποσυρόμενο από το πρόγραμμα.
Το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι επομένως να συνεχισθεί η σημερινή ( unsustainable)«μετέωρη» κατάσταση, με επικάλυψη της κρίσης με σκόνη ζαχάρεως για λίγο καιρό ακόμη, σε κάποιο στείρο συμβιβασμό – μέχρι να σκάσει τελικά η τελική κατάρρευση, όταν –πολύ σοβαρά διερωτώμαι- τι θα έχει απομείνει από την Ελλάδα…»

Άγιος Παΐσιος: Πως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι

– Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;
– Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος. Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή. Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται». Αυτός είναι πνευματικός νόμος.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους:
Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό. Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του. Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε. Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης», που λέει το Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο. Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)
http://gerontesmas.com/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9/
ΣΧΟΛΙΟ: Μιά πρόταση στόν κ. Ιερώνυμο μιάς καί ψάχνει νά αποφασίσει τί οικογένεια θέλουμε επιτέλους, γιατί καθώς φαίνεται δέν έχουμε.
Αμέθυστος

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, «Ήρθε η ώρα να διερωτηθούμε τι πατρίδα και τι οικογένεια θέλουμε επιτέλους;»


Για την χθεσινή τουρκική πρόκληση στην περιοχή των Ιμίων, αλλά και το νόημα της σημερινής ημέρας, εορτής των τριών Ιεραρχών, ρωτήθηκε από δημοσιογράφους ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
«Ήρθε η ώρα να διερωτηθούμε τι πατρίδα και τι οικογένεια θέλουμε επιτέλους;» δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος
μιλώντας στους δημοσιογράφους μετά την Θεία Λειτουργία στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και συμπλήρωσε πως «αυτή η ημέρα των γραμμάτων και των παιδιών είναι αφορμή να προβληματιστούμε πού πάμε;».
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην περιοχή των Ιμίων ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «είναι φυσικό όταν ένα κράτος βρίσκεται σε αδυναμία και ακαταστασία και εννοώ το γειτονικό κράτος, την Τουρκία, να βρίσκει τρόπους για να δείχνει προς τα έξω την δύναμή του και να κρατάει μέσα την συνοχή. Έφτασε η ώρα να καταλάβουμε πως χωρίς την ενότητα, χωρίς να καταλάβουν οι άλλοι ότι είμαστε ενωμένοι, δε μπορεί να γίνει τίποτε».

Ρεπορτάζ για το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας: Μάκης Αδαμόπουλος

Κώστας Καβρόγλου, Προφανώς και θα γίνει η Θεματική Εβδομάδα. Είναι υποχρεωτική.

Προσερχόμενος στη Βιβλιοθήκη του Ωνασείου Ιδρύματος για την τελετή βράβευσης μαθητών, ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων είπε για τη Θεματική Εβδομάδα:

Η Θεματική Εβδομάδα είναι μία εβδομάδα που έχει σχέση και με ζητήματα διατροφής, με ζητήματα εθισμού, με το θέμα των σχέσεων ανάμεσα στα φύλα, οπότε η δική μας έμφαση είναι να συζητηθούν στα σχολεία όλα αυτά τα ζητήματα. Τώρα το ζήτημα το οποίο έχει κατά κάποιον τρόπο παρεξηγηθεί, δεν ισχύει. Στα σχολεία θέλουμε να συζητηθούν οι σχέσεις ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια, στους άντρες και τις γυναίκες, η ισότητα των φύλων. Νομίζω ότι η Ιεραρχία έχει τη σοφία να καταλάβει και τις εγκυκλίους και τις διευκρινίσεις και κυρίως να υποστηρίξει τη Θεματική Εβδομάδα που είναι αυτό το πολύμορφο πλαίσιο στο οποίο θα συζητηθούν τα υπόλοιπα ζητήματα.
Προφανώς και θα γίνει η Θεματική Εβδομάδα. Είναι υποχρεωτική. Θα γίνει σε όλα τα γυμνάσια και ελπίζω να είναι και μία εξαιρετικά παραγωγική εβδομάδα σε όλα τα επίπεδα. Σαφέστατα θα γίνει και για τους γονείς. Στο ΙΕΠ έχουν αναρτηθεί τα αντίστοιχα υλικά και για τους γονείς και για τους μαθητές και για τους καθηγητές. Νομίζω ότι είναι μία εβδομάδα που, πραγματικά, θα μας πάει όλους ένα βήμα πιο μπροστά.


ΣΧΟΛΙΟ: Nομίζουμε ότι στήν ανησυχία τού κ. Ιερώνυμου απαντά τό υπουργείο παιδείας.  Αν δέν ξέρετε τί οικογένεια καί τί πατρίδα θέλετε, ξέρουμε εμείς. Καί θά σάς τήν ετοιμάσουμε. Αλλο είναι όμως τό θέμα. Δεδομένου ότι τό μάθημα είναι υποχρεωτικό καί γιά τούς γονείς, μήπως χάριν τής υγείας τής νέας οικογένειας πού σχεδιάζεται, θάπρεπε νά παρακολουθήσουν τά μαθήματα καί οι πνευματικοί πατέρες τών παιδιών; Υπέρ Υγείας!! 

Αμέθυστος

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΛΛΗΝΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗ: O χάρτης – ντοκουμέντο που αλλοίωσαν οι Τούρκοι για να «πατήσουν» τα Ιμια (ΕΙΚΟΝΑ)


Ένα σπάνιο ντοκουμέντο και ειδικότερα τον χάρτη του τουρκικού υπ. Αμυνας, του 1994, όπου τα Ιμια αναφέρονται με το ελληνικό τους όνομα Limnia (=Λίμνια) και αναγνωρίζεται πως είναι ελληνικά και τον αλλοιωμένο χάρτη του ίδιου υπουργείου, του 1997, όπου μετά την κρίση τα Ιμια γίνονται Kardak, αποκαλύπτει ο διπλωμάτης κ. Στ. Σταθουλόπουλος.

Μεταξύ των άλλων ο κ. Σταθουλόπουλος, περιγράφει... σε άρθρο του στην «Καθημερινή» όσα έγιναν την νύχτα των Ιμίων στην Αγκυρα, ποιος και γιατί έλαβε την απόφαση, αλλά και την δυσπιστία με την οποία οι ελληνικές αρχές, αντιμετώπισαν την είδηση της απόβασης στην βραχονησίδα.
Imia
Ειδικότερα, σε σχετικό άρθρο, ο κ. Στ. Σταθουλόπουλος* αναφέρει τα εξής:
Η νύχτα της 30ής προς την 31η Ιανουαρίου του 1996 στην Αγκυρα ήταν διπλά παγερή.
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν μια φίλη, διπλωματική συντάκτις μεγάλης τουρκικής εφημερίδας, που μου ζήτησε να αναβάλουμε το ραντεβού στο γραφείο μου το πρωί της επομένης επειδή, παρά το προχωρημένο της ώρας, είχαν ειδοποιηθεί τα ΜΜΕ ότι θα υπάρξουν δηλώσεις μετά το πέρας της συνεχιζόμενης μακράς έκτακτης σύσκεψης στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών –με τη συμμετοχή και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων– για την κρίση στα Ιμια.
Στήθηκα στην τηλεόραση κι η ώρα περνούσε δύσκολα με κάποια μεταμεσονύκτια επανάληψη σίριαλ. Τελικά, στη 01.40΄ και χωρίς να διακοπεί το τρέχον πρόγραμμα, εμφανίστηκε «αθόρυβα» σε ζώνη στο κάτω μέρος της οθόνης του ιδιωτικού Interstar η είδηση ότι «Στρατιώτες μας αποβιβάστηκαν στο Καρντάκ» (η τουρκική ονομασία των Ιμίων). Μη πιστεύοντας στα μάτια μου, κι αφού ζήτησα τηλεφωνικά επιβεβαίωση από τη συνάδελφο Α. Μερσενιέ, ειδοποίησα τον πρέσβη μου Δ. Νεζερίτη και στη συνέχεια τον υπουργό Τύπου και κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Ρέππα. Η αντίδραση του τελευταίου ήταν εύλογα δύσπιστη: «Είσθε σίγουρος;». «Διαβάζω τώρα στην οθόνη τη συμπληρωματική πληροφορία ότι σε λίγο ο ίδιος ο Τούρκος αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών Ντενίζ Μπαϊκάλ θα προβεί σε δηλώσεις. Θα σας ξαναπάρω, επομένως, σε λίγο», του απάντησα.
Πράγματι, γύρω στη 01.50΄, αμέσως μετά το πέρας της μακράς σύσκεψης, εμφανίσθηκε ο κ. Μπαϊκάλ, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο Τύπου του υπουργείου, Ομέρ Ακμπέλ. Και οι δύο επιβεβαίωσαν ότι «η Τουρκία αποβίβασε στρατιώτες της σε βραχονησίδα, όπου δεν υπήρχαν Ελληνες στρατιώτες και ανήρτησε τη σημαία της»· κι ακόμη, ότι «αναμένουμε, με καλή θέληση, να αποσυρθούν οι Ελληνες στρατιώτες, οπότε και εμείς θα πράξουμε το ίδιο, ώστε να αποκατασταθεί το status quo ante».
Με δεύτερη τηλεφωνική επικοινωνία, μετέφερα τις δηλώσεις στον υπουργό Τύπου κι αυτός, με τη σειρά του, στη «μικρή κυβερνητική σύσκεψη», που είχε αρχίσει στο πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού στις 00.30΄. Αργότερα, μου διηγήθηκε ότι η πληροφορία έπεσε σαν κεραυνός και αντιμετωπίσθηκε με περισσή δυσπιστία, ακόμη και ως προς το πρόσωπό του, ως κομιστή της είδησης.
Αποτέλεσμα της δυσπιστίας αυτής: το ΓΕΕΘΑ κατάφερε μόλις στις… 05.05΄ να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Δηλαδή, επί περίπου 4 κρίσιμες ώρες από τη στιγμή της κατάληψης, γύρω στη 01.00΄, και πάνω από 3 ώρες μετά τα δύο τηλεφωνήματά μου, η ελληνική πολιτική ηγεσία συνέχιζε να διαπραγματεύεται μέσω των ΗΠΑ με βάση λανθασμένα δεδομένα και με, ως εκ τούτου, καθοριστικά αποδυναμωμένα επιχειρήματα· κι αυτό επειδή η αρμόδια στρατιωτική ηγεσία ούτε είχε μεριμνήσει για την αποτροπή, ούτε αντελήφθη την επέμβαση αλλά και ούτε ήταν σε θέση να την εξακριβώσει σε εύλογο χρονικό διάστημα.
Η εξήγηση
Οκτώ μήνες αργότερα, στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση στην Αγκυρα –λόγω της μετάθεσής μου στη Βόννη– βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω κατ΄ ιδίαν με τον βοηθό υφυπουργό Εξωτερικών, πρέσβη Ινάλ Μπατού, αρμόδιο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό:
«Τελικά, πώς φτάσαμε σε εκείνη τη νύχτα;», τον ρώτησα. «Να σας πω», απάντησε, «τα πράγματα ήταν αρκετά απλά: Από τη στιγμή που επιμένατε στην παραμονή των κομάντος σας στη βραχονησίδα, έπρεπε να αντιδράσουμε. Οι στρατιωτικοί πρότειναν αυτό που καλά γνωρίζουν· να αποβιβαστούν, δηλαδή, δυνάμεις μας στη βραχονησίδα που είχατε καταλάβει και να απωθήσουν ή και να αιχμαλωτίσουν τους εκεί κομάντος. Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουμε εμείς οι πολιτικοί· ώστε να αναζητούμε και άλλες, λιγότερο επώδυνες λύσεις. Ρώτησα το Ναυτικό μας αν τα γύρω νησάκια έχουν επίσης καταληφθεί από ελληνικές δυνάμεις. Η απάντηση ήταν αρνητική. Πώς θα ήταν, άλλωστε, δυνατόν να καλύψετε όλες τις πέριξ νησίδες; Κάνατε όμως ένα βασικό σφάλμα: δεν επανδρώσατε τουλάχιστον και την άλλη βραχονησίδα των διαμφισβητούμενων Ιμίων. Πιθανώς, επειδή ήταν η μικρότερη και η δυτικότερη. Τι ευκολότερο, λοιπόν, από το να αποβιβαστούν σε μια κατασκότεινη νύχτα με έντονη θαλασσοταραχή βατραχάνθρωποί μας από την παραπλέουσα φρεγάτα στην αφύλακτη βραχονησίδα; Και για να σας το εξηγήσω με ποδοσφαιρικούς όρους: χάναμε 1-0 και ισοφαρίσαμε 1-1».
Ο συνομιλητής μου παρέπεμπε στο ότι η απόφαση είχε ήδη δρομολογηθεί τη Δευτέρα 29.1, σε έκτακτη σύσκεψη, όπου και ο ίδιος συμμετείχε. Πράγματι, η εφημερίδα «Χουριέτ» στις 30.1. –την προηγουμένη δηλαδή της επέμβασης– είχε γράψει: «Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες, κατά τη χθεσινή έκτακτη σύσκεψη ασφαλείας», καθορίστηκε η τουρκική στάση: Αν η Ελλάδα δεν δεχθεί να αποσύρει τους στρατιώτες της, η Τουρκία θα αποκλείσει τις βραχονησίδες ή θα αποβιβάσει κομάντος σε άλλο τμήμα των Ιμίων ή και σε γειτονικό νησί». Το καυτό δημοσίευμα έστειλα το πρωί της ίδιας ημέρας, ως «Αμέσου Επιδόσεως» (241/30.1.1996) στην Κεντρική μου Υπηρεσία με κοινοποίηση στο υπουργείο Αμυνας! Αναρωτιέμαι, τι παραπάνω άραγε χρειαζόταν από αυτή την έγκαιρη και σαφή προειδοποίηση, ώστε να προστατευθεί και η δυτική βραχονησίδα;
Περί ελληνικών λαθών και η συνομιλία μου, δύο μήνες μετά τα γεγονότα, με τον γνωστό δημοσιογράφο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ: «Το μεγάλο λάθος σας ήταν η αποστολή αγήματος στα Ιμια. Θα αρκούσε απλά να αφαιρεθεί η εκεί τουρκική σημαία. Η στρατιωτική αυτή ενέργεια προκάλεσε την Αγκυρα να αντιδράσει για λόγους όχι μόνο εντυπώσεων αλλά και εσωτερικής στήριξης, που τόσο είχε ανάγκη τότε η Τσιλέρ· ακόμη κι αν είχε αμφιβολίες για την ορθότητα των τουρκικών επιχειρημάτων».
Επίσημος χάρτης
Η άσκηση κυριαρχίας επί των Ιμίων από την Ελλάδα αδιαλείπτως από το 1947 υπήρξε έμπρακτη και ειρηνική, χωρίς η Τουρκία να την αμφισβητήσει μέχρι την κρίση του 1996. Προς επίρρωσιν δε, δύο μήνες μετά τα γεγονότα, εντοπίσαμε (χάρις στον συνάδελφο στο Γραφείο Τύπου Ε. Κοσμά) και ένα νεώτερο, εντελώς πρόσφατο ντοκουμέντο. Επρόκειτο για μια έκδοση της Γενικής Διοίκησης Χαρτογράφησης του τουρκικού υπουργείου Αμυνας σε συνεργασία με τον γερμανικό χαρτογραφικό οίκο R. Ryborsch. Είχε εκδοθεί μόλις το 1994 και ήταν ο αναλυτικότερος χάρτης της αγοράς (κλίμακα 1:500.000!)· πράγμα που παρείχε τη δυνατότητα αναγραφής ονομάτων ακόμη και βραχονησίδων. Στην επίμαχη θαλάσσια περιοχή, στις μεν τουρκικές βραχονησίδες προσετίθετο στην (με λατινική γραφή) ονομασία τους η συντομογραφία «Ad» (Ada=Νήσος), στις δε ελληνικές: «N» (=Νήσος). Με έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι τα Ιμια αναγράφονταν ως «N. Limnia» (που είναι και η ορθή, μη παρεφθαρμένη φωνητικά, ελληνική ονομασία)! Κι αυτό, σε έναν επίσημο τουρκικό χάρτη, που κυκλοφόρησε δύο μόλις χρόνια πριν από την κρίση στα Ιμια…
Ενημέρωσα τον πρέσβη και το υπουργείο Τύπου, στο οποίο και απέστειλα 30 από τα αντίτυπα του χάρτη, που σπεύσαμε να εξασφαλίσουμε στην ελεύθερη αγορά. Επίσης, προμηθεύσαμε με αντίτυπα τόσο τους ξένους ανταποκριτές όσο και 5 τουρκικές εφημερίδες. Ο διπλωματικός συντάκτης της «Γκιουναϊντίν», Ιμπραχήμ Γκιουντούζ, με αναζήτησε για μια εκτενέστερη ενημέρωση, στη συνέχεια δε η προσκείμενη στις ένοπλες δυνάμεις εφημερίδα του εκυκλοφόρησε (13.6.96) με τον κύριο πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο: «Παράλειψη του Καρντάκ σε χάρτη» και υπότιτλο: «Χάρτης που εκπόνησε η Χαρτογραφική Υπηρεσία του Υπουργείου Αμυνας εμφανίζει τις βραχονησίδες Καρντάκ να ανήκουν στην Ελλάδα». Στην πρώτη σελίδα προβλήθηκε και το επίμαχο απόσπασμα του χάρτη-μπούμερανγκ, ενώ και στο σχετικό ρεπορτάζ επισημαινόταν ότι «…η Τουρκία δίνει φοβερά ατού στον αντίπαλο. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο συνεργασίας με τον γερμανικό χαρτογραφικό οίκο, η Χαρτογραφική μας Υπηρεσία ήταν αυτή που καθόρισε τα τοπωνύμια».
Η αλλοίωση
Αμέσως μετά, αρχές του 1997, ο χάρτης επανεκδόθηκε(!) με μοναδική αλλαγή την αντικατάσταση του «N. Limnia» σε «Kardak Ad.». Η απόπειρα αλλοίωσης των ασύμφορων δεδομένων ενός χάρτη που είχε βασιστεί σε ενυπόγραφο δοκίμιό τους (όπως με διαβεβαίωσε ο γερμανικός οίκος αργότερα), προσέλαβε και ευτράπελη διάσταση μια και αφαίρεσαν επιπλέον και την ονομασία «N. Zouka» μιας άλλης μικρής βραχονησίδας, η οποία μάλιστα, κείμενη ΝΑ των Ιμίων, απέχει ακόμη λιγότερο από την τουρκική ακτή. Επειδή όμως δεν βρέθηκε κάποια τουρκική ονομασία, την άφησαν… αβάπτιστη (τουλάχιστον, δεν την εξαφάνισαν)!
Ο χάρτης λοιπόν του 1994 –σε αντιπαραβολή πλέον με την εκ των υστέρων αλλοίωσή του– τεκμηριώνει, ως νεώτερο επίσημο τουρκικό ντοκουμέντο, την από το 1947 μέχρι και το 1995 αποδοχή από την Aγκυρα όσων υπαγόρευαν τα ήδη γνωστά παλαιά ντοκουμέντα για το καθεστώς των Δωδεκανήσων και προδίδει το όψιμο και καινοφανές των τουρκικών διεκδικήσεων.
Σοβαρές άλλωστε επιφυλάξεις για το δίκιο της Αγκυρας στο ζήτημα των Ιμίων δεν δίστασαν να διατυπώσουν τότε όχι μόνο κορυφαίοι Τούρκοι αρθρογράφοι (Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, Ερτουγρούλ Οζκιόκ, Γιαλτσίν Ντογάν, Γκιουνερί Τζιβάογλου) αλλά και τα μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και το σημαντικότερο, ο ίδιος ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ισμαήλ Χακί Καρανταγί, που μίλησε για «μέγα στρατηγικό λάθος». Απόλυτα συμβατός, δηλαδή, και με τη στρατιωτική υπηρεσία που είχε εγκρίνει τον χάρτη του 1994.
Αναφέρθηκα εκτενέστερα στο παραπάνω θέμα, επειδή περιέργως η χώρα μας δεν έχει ακόμη διεθνώς αξιοποιήσει επαρκώς το νέο σημαντικό αυτό τεκμήριο. Ομως, ποτέ δεν είναι αργά· προπάντων δε στις μέρες μας (3 αντίτυπα του χάρτη, που έχω ακόμη στο αρχείο μου, θέτω ευχαρίστως στη διάθεση αρμοδίων φορέων).

* Ο κ. Στ. Σταθουλόπουλος διετέλεσε, μεταξύ άλλων, επί μακρόν, σύμβουλος και εκπρόσωπος Τύπου στις ελληνικές πρεσβείες Αγκυρας, Βόννης και Βερολίνου.
 

 Διαβάστε επίσης: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΞΕΧΝΟΥΝ! Να γιατί τα Ίμια είναι Ελληνικά
emprosdrama

Η μεσαία τάξη μεταξύ θανάτου και μετανάστευσης

Κι ενώ η μεσαία τάξη εξοντώνεται, εν μέσω διαπιστωτικών δηλώσεων της πολιτικής και της πολιτειακής ηγεσίας, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και το βρετανικό Brexit δημιουργούν νέα δεδομένα…

Του Χάρη Παυλίδη
Έχει δίκιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν σε κάθε ευκαιρία τονίζει ότι η πολιτική λιτότητας οδηγεί σε αδιέξοδο;

Αναμφίβολα, και μάλιστα ο Προκόπης Παυλόπουλος όταν επισημαίνει το αυτονόητο, γνωρίζει ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που εφαρμόζει την πολιτική της λιτότητας. 
Ο μόνος που ίσως προσποιείται ότι δεν το γνωρίζει είναι ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ. 
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ανυποψίαστος ότι τα μέτρα που εφαρμόζει είναι εξοντωτικά για τη μεσαία τάξη.
Απλώς δεν κόπτεται, ίσως γιατί η εκλογική σύμπλευση μαζί της ήταν ευκαιριακή. Και όπως φαίνεται το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πως θα πάρει τα εισοδήματα(όσα απέμειναν) από τα μεσαία στρώματα προκειμένου να τα «αναδιανείμει» υπό μορφή έκτακτων παροχών στα ασθενέστερα εισοδήματα. Σε εκείνους που θεωρεί ότι είναι η «πελατεία» του.
Δεν προκαλεί έκπληξη, ή καλύτερα δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη, μια και ο Αλέξης Τσίπρας- και «ιδεολογικά» αν το δει κανείς- εφαρμόζει… αριστερή πολιτική. Και αριστερή πολιτική χωρίς φόρους είναι σαν ομελέτα χωρίς αυγά.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση έχει χάσει τ’ αυγά έχει χάσει και τα πασχάλια, φορολογώντας τους πάντες για τα πάντα. Η φοροεπιδρομή δεν έχει προηγούμενο και ξεπερνά κάθε φαντασία. Σε τέτοιο βαθμό που θα την ζήλευε και ο πλέον σκληρός φοροεισπράκτορας των ιστοριών του Καρόλου Ντίκενς. Το παράδειγμα των ελευθέρων επαγγελματιών, που καλούνται να πληρώσουν λύτρα προκειμένου να συνεχίσουν να δουλεύουν με μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα φορολεηλασίας.
Κι ενώ η μεσαία τάξη εξοντώνεται, εν μέσω διαπιστωτικών δηλώσεων της πολιτικής και της πολιτειακής ηγεσίας, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και το βρετανικό Brexit δημιουργούν νέα δεδομένα στα οποία δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Διότι συνέτειναν κι αυτά σ’ ένα βαθμό στη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, αρνούμενα να αποδεχθούν ότι ευθύνονται για την άνοδο του λαϊκισμού και την αύξηση του ευρωσκεπτικισμού ακόμα και μέσα στους κόλπους τους.
Το γεγονός ότι πρόσφατα στο Νταβός εξετάστηκαν οι επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης μετά το 2009 επί της μεσαίας και εργατικής τάξης, έχει ιδιαίτερη σημασία αφού σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφώνησαν ότι εκεί οφείλεται κατά κύριο λόγο η άνοδος του λαϊκισμού. Και είναι σημαντικό ότι ξεκίνησε η συζήτηση με σκοπό να βρεθούν τρόποι ώστε να υπάρξει ανακατανομή εισοδήματος προς όφελος της μεσαίας και της εργατικής τάξης. Το συμπέρασμα είναι ότι η στήριξη της μεσαίας τάξης αποτελεί την πλέον αξιόπιστη πρόταση αντιμετώπισης του λαϊκισμού.
Στην Ελλάδα, της πρώτης φοράς Αριστερά, πέραν των διαπιστώσεων δεν ασχολείται κανείς σοβαρά με τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει το προσεχές διάστημα η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης. Κανένα συγκροτημένο σχέδιο για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, καμία νέα ιδέα για το πως θα αντιμετωπιστεί η ανεργία μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ούτε λόγος για την δημιουργία ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που θα προσελκύσουν φοιτητές από τις όμορες χώρες. Καμία ιδέα για το πως θα δημιουργηθεί ένα φιλικό πλαίσιο για τις επενδύσεις ώστε να μεταφερθεί ο πλούτος από τους λίγους στους πολλούς και να λειτουργήσει επιτέλους ο καπιταλισμός. Κι αυτά είναι ελάχιστα από τα πολλά που θα μπορούσαν να γίνουν και δεν γίνονται(ούτε θα γίνουν) όσο η Ελλάδα ζει το μύθο της Αριστεράς.
Η επέτειος για τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ στη κυβέρνηση βρίσκει την Ελλάδα σε χειρότερη κατάσταση από το 2014 σε όλα τα επίπεδα. Οι νέοι σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, ενώ οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος, σχεδόν το 10% των νοικοκυριών δηλώνει ότι ένα τουλάχιστον μέλος μετανάστευσε ώστε να βρει εργασία.
Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε 400.000 οικογένειες και συμπίπτει με την εκτίμηση ότι από την αρχή της κρίσης έχουν φύγει από τη χώρα πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες. Αν μάλιστα προστεθούν και όσοι σκέφτονται να φύγουν, που με τα στοιχεία της έρευνας πλησιάζουν το 42% αφού το 75,3% των νοικοκυριών παρουσιάζει μεγάλη μείωση εισοδημάτων, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής που έχει υποστεί κατά κύριο λόγο η μεσαία τάξη.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς γιορτάζει η κυβέρνηση, πέραν της επίτευξης του στόχου της- απόρροια των ιδεοληπτικών εμμονών της- να εξοντώσει τη μεσαία τάξη. Όπως και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η αντιπολίτευση δεν δεσμεύεται από τώρα ότι, θα καταργήσει όλα εκείνα τα εξοντωτικά μέτρα εναντίον της μεσαίας τάξης.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ: NEWS247.GR
lykavitos.gr

emprosdrama

Ξυδάκης: Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την δραχμή - Επι δραχμής μεγαλουργήσαμε!

Μια φράση που θα συζητηθεί ακούστηκε από τα χείλη πρώην υπουργού και νυν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Νίκου Ξυδάκη. Ο κ. Ξυδάκης μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα στην επιστροφή στη δραχμή όταν ρωτήθηκε για το αδιέξοδο με τους θεσμούς στο ζήτημα της αξιολόγησης.

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είπε χαρακτηριστικά:
 «Δεν πρέπει να υπάρχουν ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα του λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια, να βλέπουμε την ιστορική εμπειρία». 

Και συνέχισε: «Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν υπάρχουν άλλες φυσικές αντοχές ενός πληθυσμού. Εγώ νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει μια συζήτηση επί της ουσίας πολιτική και εθνική που δεν έχει γίνει τα τελευταία επτά χρόνια. Και φυσικά πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση από τη Βουλή. Τα περασμένα χρόνια δαιμονοποιήθηκε μια κουβέντα, εγώ είχα πει ότι και επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε».

Ο κ. Ξυδάκης είπε ακόμα: «Είχαμε δραχμή και πριν το ευρώ… Το 1910, το 1912, 1930, το 1960 κάτι έκανε μια χώρα, κάπως ζούσαμε, ζούσαμε και σε άλλες περιόδους. Εγώ τη βάζω ιστορικά τη συζήτηση αυτή».

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επέρριψε ευθύνες για το θέμα της δραχμής στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε λέγοντας ότι «άμα στην ανοίξουν οι άλλοι, εσύ τι θα πεις εγώ δεν κουβεντιάζω; Αφού το λέει ο κ. Σόιμπλε».

Πηγή:  newsit.gr

Η ελληνική κρίση δίνει την ευκαιρία στον Τράμπ να βλάψει την Ευρώπη: Μία νέα εκτίμηση

US President Donald Trump. EPA, OLIVIER DOULIERY / POOL

Την άποψη ότι η ελληνική κρίση προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στον Trump να βλάψει την ΕΕ και το ευρώ, εάν τουλάχιστον αυτό είναι στις προθέσεις του, εκφράζει η Financieele Dagblad, σε ανάλυση υπό τον τίτλο «Ο Trump μπορεί να αναζωπυρώσει εκ νέου την ελληνική κρίση».
 Όπως ειδικότερα εξηγεί η εφημερίδα, η έδρα του ΔΝΤ βρίσκεται μόλις τρία τετράγωνα μακριά από τον Λευκό Οίκο. Επειδή μάλιστα οι ΗΠΑ δίνουν τα περισσότερα χρήματα στο ΔΝΤ, προσθέτει, είναι σε θέση να κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο επηρεάζοντας καθοριστικά την γραμμή που ακολουθεί. Για τον λόγο αυτό, παρατηρεί, το ΔΝΤ αποτελεί ένα ιδανικό εργαλείο για να πλήξει ένας Αμερικανός πρόεδρος την Ευρώπη. 
Σύμφωνα με την εφημερίδα, η κυβέρνηση Obama δίσταζε να δώσει το πράσινο φως για την συνέχιση της χρηματοδότησης προς την Ελλάδα επειδή θεωρούσε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ωστόσο κράτησε την πόρτα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ανοιχτή προκειμένου να μην εγκαταλειφθεί η Ελλάδα στην μοίρα της. 
Ο Trump δεν έχει παρά να τραβήξει την πρίζα, παρατηρεί ο αρθρογράφος, και η ελληνική κρίση θα επανεμφανιστεί στον ορίζοντα κάνοντας την ζωή δύσκολη στους Ευρωπαίους ηγέτες. Σημειώνεται πως εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο το ΔΝΤ ταλανίζεται από το ερώτημα κατά πόσον θα λάβει μέρος ή όχι το ελληνικό πρόγραμμα, γεγονός που αντανακλά το μεγάλο χάσμα απόψεων που το χωρίζει από την ΕΕ σε ό,τι αφορά τους τρόπους επίτευξης της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. 
Ενώ δηλαδή το ΔΝΤ θεωρεί το χρέος αυτό «μη βιώσιμο» εάν οι ευρωπαϊκές χώρες δεν προχωρήσουν σε μια σημαντική αναδιάρθρωση ή και κούρεμα του ελληνικού χρέους, οι ευρωπαϊκές χώρες κωφεύουν. Σύμφωνα με την μακρά εμπειρία που έχει το ΔΝΤ, δεν είναι δυνατό μια χώρα να συνεχίσει να εφαρμόζει επί μακρόν μια πολιτική σκληρής λιτότητας. Προκειμένου να εντείνει τις πιέσεις του το ΔΝΤ άφησε να διαρρεύσει την παραμονή του Eurogroup η έκθεσή του για την βιωσιμότητα του χρέους, σύμφωνα με την οποία το ελληνικό χρέος μπορεί να φτάσει στα «αστρονομικά» επίπεδα του 275% του ΑΕΠ μέχρι το 2060. 
Από την πλευρά τους οι χώρες της ευρωζώνης εμφανίζονται λιγότερες απαισιόδοξες ή στην πραγματικότητα προτιμούν ‘να βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο’ προκειμένου να μην επωμιστούν το πολιτικό κόστος. Τόσο ο Γερμανός όσο και ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών αντιμετωπίζουν σε λίγους μήνες εκλογικές αναμετρήσεις και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δώσουν την εντύπωση στους φορολογούμενους ότι ένα κομμάτι των δανείων προς την Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να επιστραφεί. Προκειμένου να πειστεί και το ΔΝΤ, οι ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν να εγκρίνουν τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους που μπορούν να μειώσουν το ελληνικό χρέους έως και 20% του ΑΕΠ.
 Εάν η ελληνική κυβέρνηση συμφωνήσει να συνεχίσει μια πολιτική αυστηρής λιτότητας πετυχαίνοντας πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5%, εμφανίζονται έτοιμες να προχωρήσουν και σε επιπλέον μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους ενόσω αυτό κριθεί απαραίτητο.
 Όλα αυτά όμως μετά τις γερμανικές εκλογές. Από την πλευρά του πάντως ο Πρόεδρος του Eurogroup ξεκαθάρισε ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ δεν είναι διαπραγματεύσιμη, διαμηνύοντας προς την Αθήνα ότι δεν θα μπορέσει να υπολογίζει στην βοήθεια του EMS τον Ιούλιο προκειμένου να αποπληρώσει τις οφειλές της.
 Ο χρόνος όμως κυλά και για το ΔΝΤ, το οποίο στις 6 Φεβρουαρίου καλείται να αποφασίσει εάν θα λάβει μέρος στο ελληνικό πρόγραμμα. Θα είναι λοιπόν μια ιδανική ευκαιρία και για τον Trump να κάνει γνωστές τις πιθανότατα «εκρηκτικές» του απόψεις, καταλήγει η εφημερίδα.
 ΚΥΠΕ – Αθανάσιος Αθανασίου – Βέλγιο/Βρυξέλλες 30/01/2017 17:38

Πηγή: Η ελληνική κρίση δίνει την ευκαιρία στον Τράμπ να βλάψει την Ευρώπη: Μία νέα εκτίμηση http://mignatiou.com/2017/01/i-elliniki-krisi-dini-tin-efkeria-ston-trump-na-vlapsi-tin-evropi-mia-nea-ektimisi/

ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΔΗΛΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ. Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΣΕ (2)

Συνέχεια από Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2017

ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΗΣ ΔΗΛΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟ:
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΣΕ.
Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΣΕ.

Τμήμα της Ανέκδοτης Μεταπτυχιακής Εργασίας με τίτλο «H Διαμόρφωση της “Κοινωνίας” των Εκκλησιών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών με βάση τα κείμενα της Γ' Γενικής Συνέλευσης στο Νέο Δελχί των Ινδιών», Θεσσαλονίκη 2006.
Ἰωάννου Γ. Λότσιου (Δρ. Θεολογίας με ειδίκευση στην Οικουμενική Θεολογία και διαχειριστής της σελίδας “Panorthodox Synod” του Κέντρου CEMES).


3. Η Ιδιότητα του Μέλους του Συμβουλίου και της Εκκλησίας
Aς δούμε όμως ποιες είναι οι εκκλησιολογικές αφετηρίες του ΠΣΕ και πως τοποθετείται πάνω στο εκκλησιολογικό πρόβλημα. Η δήλωση κάνει μια αναφορά για την μοναδικότητα της Εκκλησίας του Χριστού και τις συνέπειες που έχει αυτή για το ίδιο το Συμβούλιο. Κατ’ αρχήν, όπως αναφέρεται στο κείμενο, οι εκκλησίες οι οποίες είναι μέλη του ΠΣΕ αναγνωρίζουν με βάση την Καινή Διαθήκη ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία[23]. Αυτή η αναγνώριση βρίσκεται μπροστά σε μια εσωτερική αντίφαση του Συμβουλίου. Από την μια μεριά αναγνωρίζεται ότι η Εκκλησία είναι μία και από την άλλη υπάρχει μια πληθώρα εκκλησιαστικών οργανισμών, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είναι Εκκλησίες του Χριστού, που όμως δεν βρίσκονται σε κοινωνία και σε ενότητα. Πάνω σε αυτήν την διπλή εσωτερική αντίφαση σημειώνεται στο κείμενο της δήλωσης,  οι εκκλησίες εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους και θέτουν το ερώτημα για την σχέση τους με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ως απαραίτητο στοιχείο για τον οικουμενικό διάλογο.
Ήδη στην Παγκόσμια Συνέλευση της Λοζάννης, σχετικά με την φύση της Εκκλησίας, φαίνεται μια μετατόπιση από τα θέματα διαφοράς στα θέματα συμφωνίας και ειδικά προς μια αναγκαία κοινή άποψη σχετικά με την φύση της Εκκλησίας. Σύμφωνα με τα πορίσματα της Συνέλευσης, η Εκκλησία είναι μια κοινωνία που πιστεύει στον Χριστό. Σε αυτήν την κοινωνία ο Χριστός είναι η Κεφαλή και το Άγιο Πνεύμα η συνέχιση της ζωής. Στην πρόσκληση των εκκλησιών λοιπόν, προς μια διασάφηση του όρου ‘‘Εκκλησία’’, προσφέρει την ευκαιρία στις ίδιες να αναλογιστούν τον βαθμό στον οποίο οι αποκλίσεις τους είναι διαχωριστικές. Έτσι στην διασάφηση αυτή οι εκκλησίες κλήθηκαν να αναγνωρίσουν μέσα από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ότι κάθε σύναξη ή ομολογία οφείλει να έχει: α) κατοχή του Αγίου Πνεύματος, β) πίστη στον Θεό και στον ενσαρκωμένο Λόγο, γ) ιεραποστολική κλίση, δ) διακονία, ε) μυστήρια και στ) κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες. Στο Γ΄ Παγκόσμιο  Συνέδριο της Επιτροπής ‘‘Πίστη και Τάξη’’, στη Lund, το 1952, η εκκλησιολογική προοπτική πέρασε από την συγκριτική έμφαση  στην χριστολογική. Πάνω σε αυτήν την εσωτερική αντίφαση, μέσα στα πλαίσια του ΠΣΕ, καθορίζονται τρεις βασικές παράμετροι που συνιστούν την ύπαρξη της μιας Εκκλησίας, για το Συμβούλιο και τις επιμέρους εκκλησίες, αφού οι τελευταίες διαθέτουν μια διπλή ιδιότητα, αυτής του μέλους της Εκκλησίας και του Συμβουλίου και η οποία είναι δεσμευτική[24].
Πρώτα-πρώτα γίνεται λόγος για την σχέση του ΠΣΕ με τις εκκλησίες. Το ΠΣΕ[25] αντιπροσωπεύει μια νέα αλλά και πρωτοφανή προσέγγιση στο πρόβλημα των σχέσεων μεταξύ των εκκλησιών. Επειδή δεν υπάρχει ένας  σαφής καθορισμός της φύσης της εκκλησίας από την πλευρά των μελών-εκκλησιών γι’ αυτό είναι δύσκολο να εκφραστεί μια συγκεντρωτική εκκλησιολογία, η οποία να είναι απόρροια των εκκλησιολογιών των επιμέρους εκκλησιών. Έτσι δεν υιοθετεί καμία εκκλησιολογία και δεν δίνει λύση στο εκκλησιολογικό πρόβλημα. Παράλληλα το ΠΣΕ αποφεύγει να γίνει όργανο μιας ομολογίας ή μιας θεολογίας[26]. Καμιά  εκκλησιολογία, των μελών-εκκλησιών, δεν απορρίπτεται, δείχνοντας ότι υπάρχει χώρος για όλες τις εκκλησιολογίες. Αυτό που απαιτεί όμως το ίδιο το Συμβούλιο είναι η υιοθέτηση της βάσης του, η οποία καθορίζει την λειτουργία του ως οργανισμού, δηλαδή η παραδοχή ότι ο Ιησούς  Χριστός είναι ‘‘Θεός’’ και ‘‘Σωτήρας’’. Εκεί όμως που τοποθετείται το πρόβλημα είναι στην κοινή διατύπωση μέσα στο ίδιο το Συμβούλιο. Αυτή η κοινή διατύπωση δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια συγκεκριμένη εκκλησιολογική κατηγορία, δηλαδή η ένταξη στο Συμβούλιο δεν αναγκάζει τις εκκλησίες να αλλάξουν την εκκλησιολογία τους[27]. Η δεύτερη παράμετρος αναφέρεται στην σχέση του ΠΣΕ με την μία Εκκλησία, που σαφώς ο καθορισμός της, διακρίνει τον σκοπό του Συμβουλίου. Το ΠΣΕ δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει υπέρ-εκκλησία, δεν είναι η παγκόσμια εκκλησία ή η Una Sancta. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην νομοθετεί και να μην ενεργεί εκ μέρους των εκκλησιών, γιατί τότε θα έπαυε η διατήρηση της ιδιότητας του μέλους του Συμβουλίου,  οποιαδήποτε εκκλησίας. Δηλαδή, το ΠΣΕ υποστηρίζει ότι δεν είναι η παγκόσμια εκκλησία, γι’ αυτό και δεν αποφασίζει για τίς εκκλησίες-μέλη. Έτσι η κάθε επιμέρους εκκλησία έχει το δικαίωμα να επικυρώνει ή να απορρίπτει τις αποφάσεις και ενέργειες του ΠΣΕ[28].[Γιατί υπάρχει;;; Γιά νά γίνει συν καιρώ υπερ-εκκλησία, σέ συντονισμό μέ τήν υπερ-δύναμη. τό super market καί εν τέλει μέ τόν παντοκράτορα]
Η τρίτη παράμετρος αναφέρεται στην ιδιότητα του μέλους που έχει η κάθε επιμέρους εκκλησία, έναντι της Μίας Εκκλησίας και του  Συμβουλίου[29]. Έτσι δεν αμφισβητείται η ιδιότητα του μέλους για όλες τις εκκλησίες, που μετέχουν στο Συμβούλιο. Βέβαια στο κείμενο αναφέρεται ότι η ιδιότητα αυτή είναι πιο πάνω από την ιδιότητα του μέλους του Συμβουλίου. Έτσι τα μέλη του Συμβουλίου δεν σχετικοποιούν την εκκλησιολογία της κάθε εκκλησίας. Επιπλέον ο Ευδοκίμωφ παρατηρεί ότι η συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο ΠΣΕ το διαφύλαξε από το να γίνει ένας καθαρά ‘παν-προτεσταντικός’ οργανισμός, ‘‘απορρίπτοντας ορισμένες μεθόδους μαρτυρίας’’, όπως ‘‘την ολοκληρωτική μονοτυπία, τον πρόωρο ενωτισμό (ουνιτισμό) και τον σκοταδιστικό ολοκληρωτισμό (ιντεγκρισμό)’’[30]. [ Εγινε κατά κάποιο τρόπο]
Στο σημείο αυτό είναι καλό να παραθέσουμε και τις επισημάνσεις του ρωμαιοκαθολικού θεολόγου O.S.Tomkins[31]. Αυτός διακρίνει στην δήλωση μια εκκλησιολογική ένσταση στο κατά πόσο ο όρος ‘‘Εκκλησία’’ μπορεί να αναφέρεται γενικά σε όλους τους  εκκλησιαστικούς οργανισμούς, που είναι μέλη του ΠΣΕ. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει μια διαμορφωμένη και κοινά αποδεκτή  έκφραση του όρου ‘‘Εκκλησία’’. Παρόλο, που, όπως αναφέρει ο Tomkins, είναι γενικά αποδεκτό το Άρθρο-Βάσης του καταστατικού, εντούτοις υπάρχουν διαφορές στην χριστολογία μεταξύ των εκκλησιών. Το ίδιο το Συμβούλιο δεν έχει επίσης τα εκκλησιαστικά στοιχεία που  προσφέρουν την ενότητα και την κοινωνία. Έτσι ο τρόπος εισδοχής των εκκλησιών παραμένει προβληματικός.[ Θά λυθούν μέ τήν Πνευματολογία]
Η αναγνώριση της χριστολογίας του Άρθρου-Βάση αποτελεί βέβαια το σημείο σύγκλισης, δηλαδή το κέντρο της ενότητας των εκκλησιών, αλλά συγχρόνως αφήνει ανοικτή την μορφή της ενότητας, αναζητώντας διάφορα μοντέλα της. Αυτό σημαίνει μια οικουμενική προοπτική χωρίς αναφορά στην συνεχή πορεία και δράση της εκκλησίας. Ο Ι. Καλογήρου επεσήμανε λίγο πριν από το Συνέδριο στο Νέο Δελχί,  ότι η αξίωση και η χρήση του όρου ‘‘Εκκλησία’’ με την εκκλησιολογική και θεολογική της σημασία εκ μέρους των μελών του ΠΣΕ, ειδικά στους προτεσταντικούς κύκλους, αναμφισβήτητα θέτει δυσκολίες στην συμμετοχή της Ορθόδοξης εκκλησίας[32]. Η γενική και ανοικτή εκκλησιολογική προοπτική του ΠΣΕ που σημαίνει την έλλειψη ενότητας, κοινωνίας και σωτηρίας, ουσιαστικά θέτει ένα βασικό εμπόδιο στην περαιτέρω πορεία του ΠΣΕ, δηλαδή αν και κατά πόσο η Εκκλησία του Χριστού είναι μια ουτοπία ή ένα όραμα και όχι μια ιστορική πραγματικότητα συνέχειας του σωτηριώδους έργου του Χριστού.[ Τό οποίο συνεχίζει μόνη της, αυτόνομα]  Στο ΠΣΕ η Εκκλησία και η ενότητά της δεν αναφέρονται ως προς την κάθετη σχέση του Χριστού με τον πιστό και τις εκκλησίες, αλλά στην οριζόντια διάσταση και μόνο στην σχέση μεταξύ των εκκλησιών. Γι’ αυτό και η μορφή της ενότητας, αν και έχει κέντρο τον ίδιο το Χριστό, εντούτοις δεν έχει μια σαφή έκφραση. Πριν λοιπόν την συνεδρίαση στο Νέο Δελχί  το ΠΣΕ διακατέχονταν από μια αυστηρά Χριστοκεντρική θεώρηση της ενότητας.
Μια άλλη εξίσου σημαντική αλλά θεμελιώδης λεπτομέρεια της δήλωσης του Τορόντο είναι η αναγνώριση των εκκλησιαστικών στοιχείων και των παραδόσεων. Αυτά τα στοιχεία προσφέρουν μέσα στο οικουμενικό πλαίσιο τον δεσμό κάποιας μορφής ενότητας και μιας απλής κοινωνίας. Έτσι οι επιμέρους εκκλησίες και ομολογίες, αναγνωρίζουν στοιχεία αληθείας στις άλλες εκκλησίες. Πρόκειται για μια αμοιβαία αναγνώριση που έχει σαν στόχο την πλήρη αλήθεια και ενότητα. Τα εκκλησιολογικά στοιχεία, λοιπόν, όπως η κοινή ομολογία στην πίστη, η λατρεία, το θείο κήρυγμα, η τέλεση των μυστηρίων και ακόμα οι παραδόσεις που αποκαλούνται ‘ecclesiae vestigia’ (ίχνη εκκλησίας), για το ΠΣΕ δεν αποτελούν ίχνη ωχρά και σκιές της αληθινής Εκκλησίας, αλλά στοιχεία που αντιμετωπίζονται ως αφορμή για ενότητα μεταξύ των μελών του Συμβουλίου. Αυτή η αναγνώριση είναι μια αμοιβαία υποχρέωση των μελών του Συμβουλίου, που στοχεύει στην έκφραση της ενότητας και κοινωνίας[33].
Στο ΠΣΕ αυτά τα στοιχεία αναζητήθηκαν κάτω από την προοπτική της αναζήτησης της ενότητας και κοινωνίας. Αυτά δεν θεωρήθηκαν υπολείμματα, αλλά αποτελούν θεμελιώδεις λειτουργικές βαθμίδες που εκφράζουν κατά τον έναν ή άλλο τρόπο την ύπαρξη της Μίας, Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας. Μορφώνουν δηλαδή μια σύναξη, μια ομολογία σε μέλος ή τμήμα της εκκλησίας. Αυτή η σημαντική λεπτομέρεια, που κατά βάθος αγνοείται, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μέσο σωτηρίας δεν είναι μόνο μία εκκλησία, αλλά και οι άλλες, που έχουν ή διαθέτουν τα απαραίτητα εφόδια. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζει κατά ένα ποσοστό την εκκλησιαστική πραγματικότητα, άρα και την διάθεση της σωτηρίας[34]. Αυτά τα στοιχεία όμως, μέσα στο πλαίσιο του Π.Σ.Ε.,  θα έπρεπε να αποτελούν θέματα προς διάλογο  και όχι  προϋπόθεση της οικουμενικής κίνησης[35].  Ενώ τώρα οι εκκλησίες καλούνται να συνομιλήσουν, να πορευθούν από κοινού και να συνεργαστούν όχι με άλλους χριστιανούς, αλλά με άλλες εκκλησιαστικές συνάξεις ή κοινότητες. Γι’ αυτό και οι όροι του «σχισματικού» ή «αιρετικού» αντικαθίστανται πλέον με όρους, όπως «χωρισμένοι αδελφοί» ή «χωρισμένες εκκλησίες».
Επιπλέον, με την αμοιβαία αυτή αποδοχή επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει μια ατελής κοινωνία και ενότητα μεταξύ των εκκλησιών, οι οποίες καλούνται να την βελτιώσουν σε ορατό επίπεδο. Αυτό θα γίνει πραγματικότητα μόνο εάν συμπορευθούν και συνεργαστούν. Ο Φλωρόφσκυ, πάνω σε αυτήν την διαβάθμιση της εκκλησιαστικότητας των άλλων χριστιανικών εκκλησιών και με βάση την Ορθόδοξη εκκλησία, κάνει λόγο για δύο τάσεις. Η μια είναι η απόλυτος, η οποία δεν αναγνωρίζει τα εκκλησιαστικά στοιχεία στις άλλες εκκλησίες και η δεύτερη και ευρύτερη, η οποία αναγνωρίζει εκείνα τα στοιχεία τα οποία αποδίδονται με τον λατινικό όρο ‘‘vestigia ecclesiae’’, (ίχνη εκκλησίας). Εκτός από αυτά για τον Φλωρόφσκυ υπάρχει και μια τρίτη αντίληψη, του λεγομένου «ενδοκεντρικού συστήματος». Με βάση αυτό το σύστημα, στο κέντρο βρίσκεται η έννοια της Εκκλησίας ως Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής και γύρω από αυτή διαγράφονται τόσοι ομόκεντροι κύκλοι, όσες είναι οι αντιλήψεις όσον αφορά τον όρο ‘‘Εκκλησία’’, των άλλων εκκλησιών και ομολογιών. Όσο κοντύτερα στο κέντρο βρίσκεται μια εκκλησία τόσο περισσότερο πλησιάζει την αληθινή έννοια της Εκκλησίας[36].[Οι οποίοι κινούνται οριζόντια σάν σπείρα πρός τό Μηδέν τής υπάρξεως καί τής δημιουργίας] 

Επίλογος
Η περίφημη Δήλωση του Τορόντο ως κείμενο εισδοχής είναι στην πραγματικότητα ένα έγγραφο οικουμενικής δέσμευσης για την απαρχή των σχέσεων για την κάθε εκκλησία που θέλει να γίνει μέλος του ΠΣΕ. Η Δήλωση αυτη προσπαθεί να εξηγήσει τη σημασία της Οικουμενικής Κίνησης ως προσπάθειας αποκατάστασης της χαμένης ενότητας.[ Τού ουροβόρου. Δημιουργείται μιά ψυχολογική εκκλησία, εφόσον η ψυχή έχει ήδη αντικατασταθεί μέ τό πρόσωπο] Βάση λοιπόν για την συμμετοχή της κάθε εκκλησίας αποτελεί η αναγνώριση της «αόρατης ενότητας» και της «ορατής διαίρεσης». Η «αόρατη ενότητα» είναι δεδομένη για τα μέλη του ΠΣΕ και αναφέρεται στην κάθετη σχέση των εκκλησιών με το πρόσωπο του Χριστού.[ Κάτι τόσο αόρατο όσο καί ανύπαρκτο. Τό πρόσωπο τού Χριστού είναι η Υπόσταση τού Υιού τού Θεού τού Ζώντος. Δέν είναι τό πρόσωπο πού μοιράζει τίς άκτιστες ενέργειες.Δέν ταυτίζονται υπόσταση καί πρόσωπο. Η κάθετη σχέση τών εκκλησιών μέ τό πρόσωπο τού Χριστού, είναι η γνωστή πυραμίδα τού ΑΚΙΝΆΤΗ, τό summum bonnum, μέσα στήν οποία συντηρείται η μούμια τού Ιησού, τού μεγαλύτερου Φαραώ καί όπου υπηρετεί σάν καντηλανάφτης ο Τρεμπέλας.] Συγχρόνως όμως αναγνωρίζεται ότι στην οριζόντια σχέση μεταξύ των εκκλησιών υπάρχει η διαίρεση, που αποτελεί ένα πρόβλημα, για την επίλυση του οποίου είναι απαραίτητος ο οικουμενικός διάλογος. Παρά το γεγονός ότι αυτη η εκκλησιολογική οικουμενική τοποθέτηση είναι ίσως μία υιοθέτηση της προτεσταντικής διδασκαλίας περί της αοράτου ενότητας, εντούτοις δεν έχει γενική αναφορά για όλα τα μέλη του ΠΣΕ. Αυτη ή εκκλησιολογική βάση του διαλόγου δεν δημιούργησε μόνο το υπόβαθρο των οικουμενικών ζυμώσεων άλλα ασφαλώς αποδείκνυε ότι το ίδιο το ΠΣΕ προσπαθεί να επιλύσει το εκκλησιολογικό πρόβλημα των ομολογιών, αν και αναφέρεται ότι δεν υιοθετεί καμία εκκλησιολογία.
Εξάπαντος όμως το ιδιαίτερο σημείο της Δήλωσης είναι η διπλή ιδιότητα που έχει η κάθε εκκλησία ως μέλος της Μίας και Αδιαίρετης Εκκλησίας και συγχρόνως ως μέλους του ΠΣΕ. Βέβαια η ιδιότητα μέλους της Εκκλησίας είναι πιο πάνω από την ιδιότητα του μέλους του Συμβουλίου. Η ιδιότητα μέλους της Εκκλησίας αναγνωρίζεται αμοιβαία σε όλες τις εκκλησιαστικές οντότητες και ομολογίες. Παράλληλα τίθεται και η σχέση των εκκλησιών και του Συμβουλίου με την Μία και Αδιαίρετο Εκκλησία. Το Συμβούλιο είναι συμβούλιο και δεν αποτελεί Υπερ-Εκκλησία, που βέβαια αυτό το σημείο της Δήλωσης είναι το σημείο-κλειδί για την συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όμως εξαιτίας του ενδιαφέροντος και μόνο για την ενότητα τίθενται και τα εκκλησιολογικά στοιχεία, όπως το κήρυγμα και τα μυστήρια, που αναγνωρίζουν κατά ένα ποσοστό την εκκλησιαστικότητα των ομολογιών. Αυτό δεν είναι επίτευξη αλλά προϋπόθεση του οικουμενικού διαλόγου. Για την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία αυτό είναι καίριας σημασίας. Κάθε εκκλησία ή ομολογία δηλαδή έχει την εξάρτηση ή διαθέτει τα εκκλησιολογικά στοιχεία δηλώνοντας και την σχέση της με τη Μία Εκκλησία.

Σημειώσεις
 [23]. ‘‘The Church, the Churches and the World Council of Churches, the Ecclesiological Significance of the World Council of Churches’’, o.π. σ. 248. Σύμφωνα με τον Αγγλικανό Επίσκοπο του Derby A. Rawlinson, ο όρος Εκκλησία στην Καινή Διαθήκη δεν μπορεί να έχει έννοια ομολογιακή γι’ αυτό και σημειώνει: «Η ιδέα περί πληθύος χριστιανικών «Ομολογιών», αντιθέτων ή παραλλήλων Εκκλησιών, κεχωρισμένως ωργανωμένων και κατεχουσών διαφόρους η παραλλήλους διδασκαλίας περί της Χριστιανικής πίστεως ή Θρησκείας, είναι παντελώς ξένη προς την άποψιν της Καινής Διαθήκης. Η καινή διαθήκη δεν αναγνωρίζει Ομολογίας παρά μόνον Εκκλησίαν», στο ‘‘Η Εκκλησία και Αι Εκκλησίαι’’, μετφρ. Αρχιμ. Ιακώβου Παπαιωάννου , στο Ο, 29 (1954), σ. 60.
[24] . G. FLOROVSKY, ‘‘The World Council of Churches’’, στο Ecumenism II, σ. 188.
[25]. ‘‘The Church, the Churches and the World Council of Churches, the Ecclesiological Significance of the World Council of Churches’’, o.π., σ. 249.
[26]. Π.ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, ‘‘Ορθοδοξία και Θεολογία της Συνάφειας. Ο ρόλος της Ορθοδοξίας στην μετά-Καμπέρρα Οικουμενική Κίνηση’’, στο Καθ΄Οδόν, 2 (1994), σ. 11-22. Δ. ΔΟΙΚΟΥ, ‘‘Η ‘Θεολογία’ της Συνάφειας και ο Βιβλικός Λόγος’’, στο Καθ΄Οδόν, 2 (1994), σσ. 49-53. Όπου αναφέρονται οι διάφοροι μέθοδοι συνομιλιών για την προσέγγιση των εκκλησιών. Η θεολογία της συνάφειας αναφέρεται στην προσπάθεια ερμηνείας κάθε χριστιανικής παράδοσης και θεολογικής τοποθετήσεως σε συνάρτηση με μια συγκεκριμένη συνάφεια, είτε αυτή είναι πολιτική, κοινωνική, κ.τ.λ.. Με την θεολογία της συνάφειας η Ορθόδοξη Εκκλησία έρχεται στην προβληματική της αποδοχής ή μη των ποικιλιών της εμπειρίας ανεξαρτήτως εκκλησιαστικής ταυτότητας. Τούτο σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία καλείται να δεχθεί την εμπειρία των άλλων εκκλησιών ως παράγοντα και απόρροια της πίστης, γιατί αλλιώς η οικουμενικότητα της είναι κλειστή και άγονος. Με άλλα λόγια η θεολογία της συνάφειας καταβάλει προσπάθεια οριστικοποίησης της σχέσεως μεταξύ ενότητας και ποικιλίας και κοινωνίας και διαφοράς. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, ‘‘Η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Αναζήτηση της Ορατής Ενότητας’’, στο Μετανεωτερικότητα και Εκκλησία, η Πρόκληση της Ορθοδοξίας, εκδ. Ακρίτας, 2002, σσ. 142-148.  Πράγμα που οδηγεί σε θεολογική ασυναρτησία. Είδε και Γ.ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΟΥ, Η Εμπειρική Θεολογία στην Οικολογία και την Πολιτική, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1994,  σσ.144-145.
[27]. Η συμβολή και η συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο ΠΣΕ πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Η Δήλωση του Τορόντο είχε διαμορφωθεί για να  κληθούν και να πάρουν θέση οι εκκλησίες πάνω σε αυτό, που σχετίζονταν με τις ανησυχίες τους για την εκκλησιολογική σημασία του Παγκόσμιου Συμβουλίου. Ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ V.Hooft, μετά από συζητήσεις που είχε με Ορθόδοξους και Καθολικούς, για την φύση του ΠΣΕ, στο προπαρασκευαστικό κείμενο είχε προτείνει ότι το ΠΣΕ υπάρχει για μια προσωρινή κατάσταση. Αυτή η περιγραφική όμως διατύπωση  θεωρήθηκε ως οριστικό βήμα για την αποκατάσταση της ενότητας. Οι εκκλησίες-μέλη του ΠΣΕ δεν αναγνωρίζουν απαραίτητα η μια την άλλη ως αληθινές και υγιείς ή πλήρεις εκκλησίες. Η σχέση λοιπόν των άλλων εκκλησιών με την Εκκλησία του Χριστού αποτελεί θέμα προς εξέταση. V. HOOFT, ‘‘The Church, and the churches and the World Council of Churches, Toronto 1950’’, στο  The Genesis and formation of the World Council of Churches, ο.π., σσ. 77-79.
[28]. ‘‘The Church, the Churches and the World Council of Churches, the Ecclesiological Significance of the World Council of Churches’’, o.π., σ. 246.
[29].  o.π., σ. 246.
[30]. Π. ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ, Η Ορθοδοξία, μετφρ. Α.Μουρτζόπουλος, έκδ. Β. Ρηγόπουλου, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1972, σσ. 462-463.
[31].  O. S. TOMKINS, ‘‘The Church the Churches and the Council’’, ο.π., σσ. 262- 265.
[32]. Ι. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, ‘‘Η εν Ρόδω Συνέλευσις της Κεντρικής Επιτροπής του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών (19-27 Αυγούστου 1959)’’, στο Θ, 49 (1960), σ.135. Επίσης και του ιδίου ‘‘Περί το ‘‘Οικουμενικόν’’ Συνέδριον του Evanston και το κατ’ αυτό έργο των Ορθοδόξων’’, στο ΓΠ, 37 (1954), σσ.198-203.
[33]. ‘‘The Church, the Churches and the World Council of Churches, the Ecclesiological Significance of the World Council of Churches’’, o.π., σσ. 246. W.DIETZEELBINGER, ‘‘Vestigia Ecclesiae’’, στο ER, 15-16 (1963), σσ. 368-376.
[34]. Ο π. Πλακίδας Deseille στο βιβλίο του, Η πορεία μου προς την Ορθοδοξία, εκδ. Ακρίτας, μετφρ. Αρχιμ. Συμεών Κούτσα, σειρά «Ορθόδοξη Μαρτυρία», αριθμ.. 22, σσ.134-135, επισημαίνει: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνωρίζει στις ετερόδοξες κοινότητες παρά μια «δυνάμει» εκκλησιαστικότητα, η οποία δεν θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί παρά με την πραγματική είσοδο αυτών των κοινοτήτων σε κοινωνία μαζί της. Αυτή η εν δυνάμει εκκλησιαστικότητα μετριέται με τον αριθμό στοιχείων της αυθεντικής παραδόσεως που διατηρήθηκαν πραγματικά από αυτές τις κοινότητες… για να γίνει και πάλι αυτή η συγκεκριμένη και εν δυνάμει εκκλησιαστικότητα πλήρως πραγματική και αποτελεσματική, η θεμελιώδης προϋπόθεση είναι η ολοκληρωμένη ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως».
[35]. Ν. ΜΑΤΣΟΥΚΑ, ‘‘Η Συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο χώρο της οικουμενικής κίνησης’’, στο ΕΕΘΣΑΠΘ, 24 (1979)Α, σσ. 30-31. Αντίθετα ο Ion Bria (‘‘Σχόλια στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία’’, μετφρ. Νίκος Ζαρκαντζάς, στο Καθ’ Οδόν, 4(1993), σσ.34-37), στην αμοιβαία αναγνώριση βλέπει τον ‘‘διάλογο στην διαφορά, την ρύθμιση των ιδιαιτεροτήτων των γλωσσών και συμβόλων και την αποδοχή των διαφόρων πολιτιστικών υποδομών και εκφράσεων της αυθεντίας. Η αμοιβαία αναγνώριση ‘‘επανέφερε το δόγμα της Αγίας Τριάδος ως βάση για την κάθε εκκλησιολογία…αποφυγή του συνδρόμου της ομοιομορφίας και της ομολογιακότητας’’.

[36]. ‘‘Έκθεσις επί των Εργασιών της εν Bossey της Ελβετίας συσκέψεως της διαρκούς θεολογικής υποεπιτροπής( Working Committee) της επιτροπής περί Πίστεως και Τάξεως ( 11-19 Αυγούστου 1953)’’ από τον Μητρ. Χρυσόστομο Κωνσταντινίδη, στο Ο, 28 (1953) σ. 341. Ο Φλωρόφσκυ για αυτά τα κοινά σημεία αλλού επισημαίνει: «Ο Χριστιανισμός είναι πράγματι διηρημένος. Εν τούτοις, τα διηρημένα κομμάτια πάντα ανήκουν από κοινού (belong together), αφού είναι απλώς ( just) ‘μέρη’ και ‘τμήματα’( parts and fragments). Κατά συνεπείαν, είναι νοητά μόνον όταν λαμβάνονται από κοινού, στο πλαίσιο και το φόντο (background) της αρχικής χριστιανικής ενότητας, η οποία διασπάστηκε….Η εδραιωμένη αυταπάτη( illusion) της αυτάρκειας πρέπει να καταρρεύσει….». Με την θέση αυτή ο Φλωρόφσκυ δεν υπονοεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η Una Sancta. Απορρίπτει κατηγορηματικά την «θεωρία των κλάδων» και κάθε παρεμφερή ιδέα, που θα έκανε την Ορθόδοξη Εκκλησία μια «εκκλησία» μεταξύ των πολλών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι συνέχεια της μιας, καθολικής Εκκλησίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να νοείται και να υπάρχει χωρίς να βιώνει την «τραγωδία του σχίσματος», όπως την ονομάζει, δηλαδή χωρίς να αισθάνεται διαρκώς την ανάγκη και την έλλειψη εκείνων, με τους οποίους αποτελούσε κάποτε ένα «όλον». Αυτό σημαίνει η επίμονη απόρριψη από τον Φ. κάθε έννοιας αυτάρκειας, τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή. Στο  Το Σώμα του Ζώντος Χριστού, μια ορθόδοξη ερμηνεία της Εκκλησίας, μετφρ. Ι.Κ.Παναγόπουλος, εκδ. Αρμός,  1999, σ. 151.

Πηγή: εδώ και εδώ

ΣΧΟΛΙΟ: Ευτυχώς λοιπόν πού υπάρχει καί ο κ. Λότσιος καί μάς εξηγεί γιατί δέν έχουμε πλέον εκκλησία, ορθόδοξη εκκλησία.

Αμέθυστος