«Αυτή η πλήρης και ολοσχερής εκρίζωση του κακού στην πραγματικότητα, που φτιάχνει απολύτους εχθρούς απέναντί μας, αποτελεί και αυτό με τη σειρά του ένα σχιζοφρενικό παραλήρημα. Τι είναι ο σχιζοφρενής αυτός που τα βλέπει εχθρικά όλα απέναντί του και που εκδηλώνεται με κυνήγι μαγισσών με συνομωσίες με όλα αυτά τα στοιχεία και που ακριβώς με αυτό τον τρόπο στην πραγματικότητα αυτό το ξερίζωμα του κακού διαμορφώνει ολόκληρες πλειοψηφίες κοινωνιών να ξεριζώνονται και να κυνηγιούνται ανελέητα. Π.χ., Σοβιετική Ένωση 70.000.000 νεκροί για να γίνει το απόλυτο καλό. Όπου υπάρχει απόλυτο καλό και όποιος το υποστηρίζει θέλει να γίνει τύραννος. Όποιος υποστηρίζει να τελειώνουμε με το κακό, θέλει να γίνει τύραννος, γιατί μόνο ξεριζώνοντας τα πάντα μπορεί να υπάρξει το φανταστικό καλό. Όχι, η ουσία ποιά είναι; το κακό θα υπάρχει, όλο το πρόβλημα είναι η αναλογία, πόσο δυνατότερο κάνουμε το καλό σ ένα κακό που υπάρχει». (Στέλιος Ράμφος)
10.57 Στέλιος Ράμφος: …Η φρασούλα αυτή (Δεν βρίσκεις φώς να το φτιάξεις) είναι από αυτό το τελευταίο μου βιβλίο που αναγγέλλεται εδώ και υποχρεούμαι να την σχολιάσω, διότι μόνη της θεωρείται γριφώδης και αυτό θα κάνω λοιπόν σήμερα. Και να πω βεβαίως ξεκινώντας ότι προφανώς δεν αναφέρομαι στο ηλιακό φώς, διότι αυτό ούτε να το σβήσεις ούτε να το ανάψεις μπορείς, με ενδιαφέρει κάτι άλλο με ενδιαφέρει το φως της πόλεως, το παράξενο εκείνο φώς το οποίο δεν το περιμένουμε να ανατείλει και μετά να μελαγχολήσουμε επειδή σβήνει, αλλά εκείνο το οποίο ζητάμε εμείς μετά μανίας, γιατί τα φώτα της πόλεως κάνουν τη νύχτα μέρα.
Άρα κάτι που έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας, κι όχι μόνο με την οπτική μας δυνατότητα να δούμε η να μη δούμε κάτι. Και τι είναι εκείνο που φωτίζεται από τα φώτα τα ηλεκτρικά από όλα αυτά εδώ πέρα ας πούμε; Εκείνο το οποίο κάνει το φως της πόλεως, είναι να δημιουργεί συνθήκες και δεδομένα διαφανείας, και με τη διαφάνεια ακριβώς μπαίνουμε στην πολιτική, ενώ το φως φανερώνει τα πράγματα, αυτό το χαρτί, οι καρέκλες που κάθεστε, οι φωτογράφοι που τραβάνε. Αλλά εδώ μας ενδιαφέρει κάτι άλλο, μας ενδιαφέρει εκείνο το μυστήριο φως που υπογραμμίζει την διαφάνεια ως απαραίτητη ας πούμε πολιτική συνθήκη, μέσα στην οποία η πόλις θα επιτελέσει το έργο της.
Και ποιό είναι το έργο της πόλεως από καταβολής; Το έργο της πόλεως είναι η ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων σε ένα χώρο. Γιατί; γιατί πριν τον χώρο της πόλεως υπήρχε το δάσος κι η ζούγκλα. Κι όποιος αρπάξει και φάει τον άλλον τελειώνει. Η πόλη είναι ο τόπος ενός παραλόγου, της ειρηνικής συνυπάρξεως όντων, κάτι που η ζούγκλα απαγορεύει. Επομένως με αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε πια να σκεφθούμε τι ακριβώς θα θέλαμε να δούμε και να καταλάβουμε πίσω από αυτήν την φρασούλα. …Για τη διαχείριση αυτού του γεγονότος αυτό το οποίο επιβάλλεται, είναι η ύπαρξη όχι πια βιολογικών ανθρώπων, αλλά ενεργών υποκειμένων, δηλαδή πολιτών που λέμε σήμερα, και βεβαίως και υπ αυτή την έννοα στο μέτρο που τα ενεργά υποκείμενα οι πολίτες υπάρχουν και δραστηριοποιούνται για να προστατεύσουν και να καλλιεργήσουν την διαφάνεια, μέσα στην οποία ενεργοί άνθρωποι μπορεί να συνυπάρξουν. Καλούμεθα λοιπόν υπ αυτό το πρίσμα να σκεφτούμε πλέον την πολιτική όχι μόνο στη βάση ανθρώπων που ενεργούν και συμμορφώνονται με διαδικασίες, τις οποίες μία συνθήκη ας πούμε πολιτική και με λειτουργήματα τις οποίες το θεσμικό σύστημα επιβάλει και υποβάλει ορθώς, αλλά από τη στιγμή που είναι ζωντανοί άνθρωποι, καλούμεθα να καταλάβουμε ότι η πολιτική έχει και μια άλλη πλευρά, στο μέτρο μιας συνυπάρξεως εν διαφανεία, υφίσταται μια άλλη πλευρά την οποία ξεχνάμε, και την ξεχνάμε και στην πολιτική θεωρία, δεν υπάρχουν μόνο οι θεσμοί υπάρχουν και τα συναισθήματα των ανθρώπων, επομένως σήμερα θα μιλήσουμε για μια πολιτική η οποία συναιρεί θεσμούς και συναισθήματα.
Και τονίζω ότι το ασυναίρετο στοιχείο των δύο είναι εκείνο που συνιστά την κρίση των συγχρόνων πολιτευμάτων. Γιατί; Γιατί έχουν τόσο εξατομικευθεί τα πρόσωπα και οι διεργασίες ώστε πια δεν μπορεί να πλακωθεί το συναίσθημα κάτω από μια δεοντολογία, πρέπει να εκφραστεί, πρέπει να αποτελέσει συστατικό μέρος του πολιτικού βίου. Το γεγονός ότι αυτό λησμονιέται παραβλέπεται η δεν λαμβάνεται υπ όψιν, έχει ως αποτέλεσμα την κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική κι όχι επειδή κάνανε αρπαχτές η δεν ξέρω τι, διότι τις κάνανε και με συναισθήματα τις αρπαχτές. Πρέπει να το σκεφθούμε δηλαδή με ένα τρόπο γόνιμο για να πάμε κάπου, για να μπορέσουμε να δούμε και λίγο μετά την κρίση. Γιατί αν στην κρίση επανέλθουμε στα ίδια η κρίση θα εξακολουθήσει μετά από 10 χρόνια, με τον ίδιο και εντονότερο ρυθμό κλπ. όπως συμβαίνει εδώ και 200 χρόνια.
21.20 Στέλιος Ράμφος: Πότε κλονίζονται αυτές οι σχέσεις εμπιστοσύνης; Κλονίζονται συνήθως σε δύσκολες συνθήκες κρίσεων πολιτικών οικονομικών κλπ όπου οι κρίσεις γεννάνε αρνητικά διαλυτικά συναισθήματα, αν δεν μπορέσει μία κρίση να δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα περνάει εύκολα, όταν δημιουργήσει συναισθήματα και αρχίσουμε να αναζητούμε λύσεις που δεν ξέραμε, έχουμε Χίτλερ, έχουμε διάφορα τέτοια φαινόμενα από τα οποία βγαίνουμε με τους γνωστούς τρόπους. Άρα σε δύσκολες συνθήκες έχουμε αρνητικά όπως και στην περίπτωσή μας έως αυτοκαταστροφικά συναισθήματα, τα οποία αρχίζουν τις περισσότερες φορές από την αθώα και εύλογη απογοήτευση.
Τι ποιο εύλογο, τι ποιο απλό, να παν τα πράγματα στραβά, να νοιώσουμε απογοήτευση να πούμε αυτοί οι άνθρωποι είναι λάθος άνθρωποι, δεν τα καταφέρανε κλπ. Στην περίπτωση λοιπόν που η απογοήτευση αρχίζει και θυμώνει γίνεται θυμωμένη απογοήτευση και αποδίδει πλέον γενικότερα αρνητικά στο καθιερωμένο πολιτικό σύστημα και στον συμβολισμό του. Δηλαδή τι νόημα έχει να υπάρχει μία βουλή, τι νόημα έχει ξέρω γω να υπάρχουν εκλογές η να υπάρχουν κόμματα, όταν αρχίζουμε να λέμε να καεί να καεί το μπουρλδ..ο η Βουλή δεν παθαίνει τίποτα το κτίριο, το συμβολικό σύστημα υπονομεύεται, και ο τρόπος με τον οποίο το κατανοούν ζητάει να αλλάξει, και εκείνα τα οποία γεννιόνται και δημιουργούνται ως αποτελέσματα είναι παράξενοι σχηματισμοί, κόμματα, και συναισθήματα, που έρχονται στην επιφάνεια από το τίποτα μέσα στην ανάγκη η απογοήτευση αυτή να γίνει κάτι ας πούμε θετικό, ενώ είναι αυτοκαταστροφική.
Για ποιό λόγο διότι είναι ένας θυμός αυτονομημένος, όχι ένας θυμός με πρόταση με θετική ας πούμε διάσταση, αλλά ένας αυτονομημένος θυμός, ο οποίος δεν λογαριάζει τίποτα είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι στη δική μας περίπτωση το μεγάλο γεγονός που συγκλόνισε το συμβολικό σύστημα και άλλαξε τα δεδομένα ήταν οι αγανακτισμένοι. Δεν κάναν τίποτα, ούτε κόμμα έγιναν, ούτε τίποτα, υπονόμευσαν το πολιτικό σύστημα με το να καεί η Βουλή και το μούντζωμα, που σημαίνει άφησαν ελεύθερες τις συνειδήσεις για τα πιο τρελά ατοπήματα.
Όταν κλονίζεται ο συμβολισμός, η συνείδηση κάνει ότι θέλει μετά, και μπορεί να υποκύψει η να παραδοθεί άνευ όρων σε οποιονδήποτε λέει λαγούς με πετραχήλια. Έχει σημασία να καταλάβουμε τον μηχανισμό. Αυτοί εξανεμίστηκαν αλλά η δουλειά μέσα στον συμβολισμό μέσα στις εικόνες που έχουμε στη συνείδηση μας για κάτι το οποίο υπάρχει και στερεώνει με καλλίτερο η χειρότερο τρόπο τα πράγματα εκεί, ήτανε αποφασιστική. Όταν παύει ένας θεσμός να έχει αξία, δεν του μένει παρά να τον φυσήξουμε η να αντικαταστήσουμε το περιεχόμενό του με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν του πάνε καθόλου. Όταν αυτονομούνται τα συναισθήματα, θετικά η αρνητικά δεν έχει σημασία, τότε η αυτονόμηση των συναισθημάτων το πρώτο που κάνει είναι να μπλοκάρει τη σκέψη. Όταν δηλαδή φρενιασμένα το συναίσθημα εκδηλώνεται, δεν υπάρχει περιθώριο δομικά να σκεφθούμε. Άρα ανοίγει ο δρόμος για κάτι άλλο, σ αυτό το κάτι άλλο θα σταθούμε εδώ πέρα, αφού πριν, σημειώσω ότι στην περίπτωση κατά την οποία έχουμε μια κρίση και μια γενική αποδοκιμασία των προηγουμένων καταστάσεων είτε το σκεφτόμαστε είτε δεν το σκεφτόμαστε, γιατί συνήθως για να μην έχουμε ευθύνες, τα φορτώνουμε σε όποιον προηγείται.
Σ αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν όταν ο πολιτικός οργανισμός δεν έχει να επιστρατεύσει αμέσως κάτι νέο και καλύτερο για να επουλώσει το τραύμα π.χ. Ζορμπάς Ελευθέριος Βενιζέλος, εξέγερση το 5 πότε ήτανε και αμέσως μετά επουλώνει την πληγή και έχουμε πλέον όλη αυτή την πορεία που ξεκινάει από τότε και φτάνει μέχρι την καταστροφή του 22. Εάν λοιπόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο η διάρκεια και η κακοπάθεια αυτής της πραγματικότητος, της αρνητικής της οδυνηρής, η έλλειψη θετικών προτάσεων που αφήνουν να καλπάζουν τα συναισθήματα αφήνουν πλέον ψυχολογικά, δίνουν χώρο σε καταστάσεις τις οποίες τηρουμένων των αναλογιών, θα ονομάζαμε χωρίς να αστοχούμε παραισθητικό παραλήρημα. Αυτό ανθρωπολογικά μιλώντας νομιμοποιούμεθα να το εκτίνουμε σε κοινωνίες, ενώ πρόκειται για αναφορά σε ατομική παθολογία. Αλλά ανθρωπολογικά μιλώντας οι λαοί τρελαίνονται πολλές φορές, παράδειγμα το 30 με τον Χίτλερ, με τον Στάλιν, με όλα αυτά. Υπάρχουν τρέλες συλλογικές. Ο προσδιορισμός της παραλογίας έχει να κάνει με αυτό το στοιχείο πλέον που σας αναφέρω με το χαρακτηρισμό παραισθητικό παραλήρημα, δηλαδή μία κατάσταση όπου πλέον το κενό της επιθυμητής ευχαριστήσεως, αυτό δηλαδή που νοιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε και να πραγματοποιήσουμε, δεν βρίσκει αντίστοιχο στην πραγματικότητα. Άλλα λεν τα πράγματα άλλα εμείς ποθούμε και ονειρευόμαστε, οπότε πλέον στη σύγκρουση μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητος διαμορφώνεται κάτι άλλο, δηλαδή διαμορφώνεται ένα στοιχείο ανισορροπίας που καλύπτει την ισορροπία της κοινωνίας, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν σχετικά σταθερή, γιατί αυτά είναι πάντα σχετικά σταθερά. Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και πιο δικό μας το θέμα, μια μορφή παραισθητικού ας πούμε παραληρήματος τώρα αυτές τις μέρες, θα μπορούσε να αποτελέσει η κατανόηση της υποθέσεως Σώρρα… εμένα δεν με ενδιαφέρει ο κύριος με ενδιαφέρει το ακροατήριο. Αυτό μας ενδιαφέρει αυτοί που ακούνε και τους αρέσει, ο άλλος δεν ξέρω τι είναι, δεν μας νοιάζει. Αυτή η κίνησις Σώρρα τι προσφέρει και συναρπάζει; γιατί μιλάμε για 100.000 εγγεγραμμένους, για γραφεία σε όλη την Ελλάδα, για ανθρώπους που πληρώνουν από 20 Ευρώ για να εγγραφούνε, δηλαδή τουλάχιστον πάνω από 2.000.000 Ευρώ κλπ. Τι συμβαίνει λοιπόν η κίνηση αυτή προσφέρει την πραγματικότητα που η επιθυμία δεν εύρισκε, πριν που λέγαμε άμεση εξόφληση ατομικών χρεών και δημοσίου χρέους της Ελλάδος, προσοχή και δεν είναι αυτό.
Γίνεται δημοφιλής Μινχάουζεν με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται, ο Μινχάουζεν δεν είναι τίποτα μπροστά στην ιστορία αυτή, με το φαντασιακό ότι πωλείται τεχνολογία διαστημική στις ΗΠΑ στον Ομπάμα, και οι οποίες ΗΠΑ δίνουν 1.000.000.000.000 (ένα τρίς) δολάρια ο οποίος καταθέτει 600.000.000 ώστε 300.000.000 να πάνε στο κράτος για τις υποχρεώσεις και άλλα 300.000.000 ο καθένας κι έχουμε 6 χιλιάδες ανθρώπους αυτή τη στιγμή περίπου, που έχουν κάνει αγωγή στις εφορίες και στο κράτος, γιατί δεν δέχεται τα ομόλογα. Δεν τα δέχονται τα ομόλογα, φέρνουν ομόλογα Σώρρα οι άνθρωποι και δεν τα δέχονται, μερικοί βεβαίως τους κάνουν αγωγές, και μέχρι χθες και δύο δικαστικές αποφάσεις υπέρ τους, μέχρι προχθές, τώρα η υπόθεση συμμαζεύτηκε. Έχουμε λοιπόν ένα τέτοιο κλίμα όπου δεν λέω υφαρπάζει, λέω κερδίζει την εμπιστοσύνη ενός ικανού αριθμού πολιτών οι οποίοι βρίσκουν την επιθυμητή πραγματικότητα, και όπως είναι πολιτικό αυτό, δεν ξέρουμε αν παραμείνει, εδώ άλλοι γίνανε ξαφνικά από το τίποτα δεν ξέρω τι, γιατί κι αυτοί να μην γίνουν κάτι. Έχουμε λοιπόν την εμπιστοσύνη με τα διάφορα λυτρωτικά ομόλογα και βεβαίως δεν μας ενδιαφέρει εδώ να πούμε ότι έχω έναν άνθρωπο ο οποίος ψεύδεται ασύστολα, δεν είναι υποχρεωτικό, μπορεί και ψέματα να λέει κανείς και να τα πιστεύει.
Είμαι βέβαιος ότι κανείς εδώ μέσα δεν έχει τύχει να μην πει ψέματα υπέρ του και να μην τα πιστέψει. Όλοι εδώ μέσα έχουμε πει ψέματα υπέρ μας και τα υποστηρίζουμε πιστεύοντάς τα. Τώρα εμείς λέμε μικρά πράγματα ότι χθες δεν ήμουνα στις 8, δεν ήμουν στο καφενείο ήμουνα κάπου αλλού. Αλλά ο μηχανισμός ο ψυχολογικός είναι ενδιαφέρον διότι μία τέτοια Μινχαουζενική διάνοια θα μπορούσε και να σκεφθεί και να πιστέψει πράγματα, διότι στο τέλος αν δεν σε πιστέψεις, δεν έχεις την δύναμη να πάς και στην απόλυτη τρέλα, ο τρελός είναι αυτός που πιστεύει απολύτως τον εαυτό του μην το ξεχνάμε αυτό.
Μας ενδιαφέρει λοιπόν όμως το βάθος της υποθέσεως και το βάθος της υποθέσεως όπως λέγαμε πριν είναι το ακροατήριο, το οποίο κατά καιρούς έχει δώσει τέτοια δείγματα, εδώ βεβαίως είναι σαν να στοιχηματίζουν διάφοροι τύποι ποιός θα γίνει πιο πειστικός με όσα καταφέρει να πει. Έχουμε λοιπόν μια ψυχική επιθυμία και μια πραγματικότητα αυτής της επιθυμίας ας πούμε, τα οποία συγκρούονται όπως λέγαμε. Και από τη στιγμή κατά την οποία αυτά τα δύο στοιχεία συγκρούονται βεβαίως κυριαρχεί ψυχοπαθολογικά μιλώντας το φαινόμενο της παρανοίας.
Εννοείται ότι το μεγάλο προσόν μια λύσεως είναι να έρθουν όλα εύκολα και να τα λύσουμε, διότι η ανάγκη να δεχτείς το ψέμα είναι να μην κουραστείς να έχεις εύκολες λύσεις κι αυτό είναι περίπου οιονεί πολιτισμικό μας χαρακτηριστικό, να χουμε απόλυτε λυτρώσεις. Δηλαδή θέλουμε την αλλαγή χωρίς να αλλάξουμε, αυτό είναι το ελληνικό πρόβλημα με μία φράση.
Αν θέλαμε με μία φράση να πούμε ποιό είναι το πρόβλημά μας; Θέλουμε την αλλαγή χωρίς να αλλάξουμε, δηλαδή να πάνε τα πράγματα καλά αλλά εμείς να μην κάνουμε τίποτα, άρα όποιος προτείνει φαντασιώδη πράγματα εξ ουρανού αυτός είναι ο άνθρωπός μας.
Αυτόν θέλουμε, ε, πιο πολλά ψέματα πιο πολλές προσχωρήσεις μέχρι να χτυπήσει ταβάνι η ιστορία, και τι σημαίνει ταβάνι; μνημόνια και εγώ δεν ξέρω μέχρι πότε. Διότι το μνημόνιο πια αρχίζει να παίζει ρόλο πραγματικότητος, δηλαδή να κοιταχτείς εκεί και να δεις τι φορτώνεις απάνω σου, ήσουνα μηδέν, ξαφνικά φόρτωσες δεν ξέρω πόσα, απ τη μια μέρα στην άλλη κλπ. Έχουμε λοιπόν ένα στοιχείο παρανοϊκό όπου αυτό το παρανοϊκό παραληρηματικό στοιχείο τι κάνει ποια είναι η βαθύτερη ψυχική λειτουργία του; ψυχοπαθολογικά μιλώντας καταργεί τα όρια μεταξύ εσωτερικής διαθέσεως και εξωτερικής πραγματικότητος. Όταν έχουμε πυρετό έχουμε όλοι παραλήρημα με τον πυρετό τι συμβαίνει το εντός και το εκτός παύουν να διαφέρουν όλα γίνονται εντός, καταργείται το εκτός. όλοι έχουμε υψηλό πυρετό περάσει, εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε αίσθηση της πραγματικότητος τι συνέβη; ότι φανταζόμασταν ήταν. Αυτό μπορεί να υπάρξει σε πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπάρξει και σε παράνοιες μία ψυχοπαθολογική κατάσταση ατομική γενικότερα, αλλά το αποτέλεσμα είναι η διάκριση των ορίων, η κατάργηση της εσωτερικής διαθέσεως και εξωτερικής πραγματικότητος, και η δημιουργία, η επιβολή ως πεδίου ασκήσεως πολιτικής δράσεως κλπ. η επιβολή ως πεδίου της φαντασιώσεως. Όταν καταργείται η διαφορά του μέσα και του έξω, τότε το πεδίο της πράξεως είναι η φαντασίωση. Το λέω για να καταλάβουμε σιγά-σιγά αναδρομικά τι παίζεται με ιδιαίτερη έμφαση μέσα στην τελευταία 10ετία και πως η υποστήριξη αυτών των πραγμάτων αν έρχεται από μεγάλες μάζες, από μεγάλους αριθμούς οι οποίες παραδίδονται στη φαντασίωσή τους, σ αυτήν τη αδυναμία διακρίσεως του αυτού και του εγώ που δημιουργεί την παρανοϊκή πλέον συνθήκη. Και βεβαίως είναι πάρα πολύ εύκολο η φαντασίωση αυτή αντί να έχει καθαρά παραληρηματικό χαρακτήρα που να μας πάνε στο Δρομοκαΐτειο κατ ευθείαν, να έχει κάτι άλλο, να εκφράζεται με απόλυτα ψέματα. Τα απόλυτα ψέματα είναι μια ιδιότυπη μορφή φαντασιώσεως τη οποία χάβεις ευκολότερα, επειδή μπορεί να έχει ένα χαρακτήρα σχέσεως με το πραγματικό, τελειώνει η αξιολόγηση, και δεν ξέρω τι άλλα πράγματα.
Στην περίπτωση του Σώρρα υπάρχει και κάτι άλλο υπάρχουν και Θρησκευτικά συμπαρομαρτούντα δωδεκαθεϊστικά σχήματα, που σημαίνει κάτι ενδιαφέρον ότι εν αντιθέσει με τους παλιούς πολιτικούς οι οποίοι σου φέρναν το παιδί απ τα σύνορα στο γενικό επιτελείο η δεν ξέρω τι, η σου παίρνανε τα ούρα για ανάλυση, στα χρόνια μου συνέβαινε αυτό, ο παλαιός πολιτικός έπαιρνε τα ούρα γι ανάλυση ο ίδιος. Εδώ είναι και κάτι άλλο εδώ έχουμε πέρα από την φαντασιώδη αυτή συνθήκη πέρα από την καλλιέργεια επιθυμιών έχουμε και προσφορά ταυτότητος.
Το θέμα με τον Σώρρα η με παρεμφερή πράγματα είναι και η ταυτότητα δηλαδή ο χαμένος εαυτός που παρακολουθεί την κρίση, που παρακολουθεί το κλείσιμο του μαγαζιού, που παρακολουθεί όλα αυτά τα πράγματα, πρέπει να αποκτήσει και αυτοσεβασμό, πέρα από το ότι θα του λύσει με τα ομόλογα το πρόβλημα. Ο αυτοσεβασμός έρχεται με διάφορες θεωρίες μα θες να είναι αγκυλωτοί σταυροί, μα θες να είναι δωδεκαθεϊστικά, θέλεις να είναι κάτι άλλο, αλλά έχει σημασία, ότι η διαφορά του παλαιού από το σύγχρονο είναι ότι στη μία περίπτωση είχαμε μικροεξυπηρετήσεις ψιλοθλιβερού χαρακτήρα, τώρα έχουμε προσφορά ταυτότητος που σημαίνει, το κενό των συμβόλων έρχεται να πληρωθεί με αυτό τον τρόπο.
Εδώ καταλαβαίνουμε ότι έχουμε προσπάθεια αναπληρώσεως ενός καινού με αυτό τον τρόπο και το θεμελιώδες αυτό κενό εκφράζεται με προσφορά ταυτότητος. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό δεν κάναμε τίποτα γιατί έτσι γίνεται η υφαρπαγή του συναισθήματος μέσα από την ταυτότητα μέσα από τη επανάκτηση του δήθεν αυτοσεβασμού διότι είμαι κάτι εγώ, και που αυτό σου επιτρέπει να βλέπεις αμέσως παντού συνωμότες κλπ. και εσύ να αντιστέκεσαι σθεναρά, σ όλο αυτό το πράγμα. Επομένως λοιπόν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η σεισάχθεια συνδυάζεται έτσι και με προσφορά ταυτότητος, που έχει μία συνέπεια περαιτέρω ενδιαφέρουσα. Όταν δημιουργείται μία κοινωνική συνθήκη όπου οι ταυτότητες μοιράζονται αφειδώς, διότι ζούμε σε μια τέτοια συνθήκη τώρα, τότε ευνοείται κατακόρυφα η κοινωνική διαίρεση. Οι πολλές ταυτότητες διαλύουν ένα τόπο και μεταβάλουν ως ζούγκλα τον τόπο αυτό που είναι καμωμένος ως πόλη για να συνυπάρχουν ειρηνικά, τον κάνουν ζούγκλα. Και εκεί με απελευθερωμένα πλέον τα ένστικτα και τα συναισθήματα προχωράει καλπάζοντας ποιός; η καταστροφή. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τα νοήματα πριν αρχίσουμε να γελάμε με το αστείο της υποθέσεως, το νόημα είναι βαρύ και σοβαρό. Κάθε προσφορά ταυτότητος, κάθε διάκριση, στο στυλ ας πούμε, εγώ είμαι δεν ξέρω ποιός, και εγώ σου δίνω την αξιοπρέπεια, αυτό σημαίνει δημιουργία και διαιωνισμό μιας κρίσεως με άγνωστες συνέπειες και φυσικά παράταση της κρίσεως στο διηνεκές γιατί μόνο με ενωμένες κοινωνίες ξεπερνάμε τις κρίσεις δεν τις ξεπερνάμε αλλιώς.
Θέλω να πω έχει σημασία πριν προλαβαίνουμε να ειρωνευτούμε να σκεφτούμε τις συνέπειες και τις βαθύτερες πραγματικότητες που υποκρύπτονται πίσω από τέτοια παθολογικά φαινόμενα γιατί είναι παθολογίες κοινωνιών τις ξέρουμε, τις έχουμε ζήσει παλιότερα χρόνια αλλού, στην Ευρώπη, κλπ, αλλά οφείλουμε πια να καταλαβαίνουμε για να αναλογιζόμαστε τις συνέπειες τύπου καταγγελιών, η τύπου προσφορών ταυτότητος, οι οποίες έχουν ακριβώς μετά μαθηματικής ακριβείας αυτή τη συνέπεια, και κάτι άλλο, που μας ενδιαφέρει εδώ για το ακροατήριο της κινήσεως Ελλήνων συνέλευσις.
Όπως είπαμε έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος προτείνει μετά βεβαιότητος εξόφληση χρεών και με αυτή την προσφορά του συστρατεύεται τελικά συνειδητοασυνείδητα το ακροατήριο το οποίο βεβαίως νοιώθει τραυματικά επιπλέον, διότι έχει εγκαταλειφθεί από το σύστημα, διότι κάποιοι κοιτάζανε να αρπάζουνε, και αδιαφορούσαν τελικά. Ποιο συναισθηματικό στοιχείο έρχεται εδώ να καλύψει το κενό, εδώ, με πολύ μεγάλη σημασία.
Το εξής: ένα ακροατήριο που νοιώθει τραυματικά ότι έχει εγκαταληφθεί και ότι επι τέλους αυτός ο άνθρωπος τον νοιάζεται, αυτή η βαθειά αίσθηση εγκαταλήψεως η οποία διαμορφώνει τον θυμό δημιουργεί όλες αυτές ας πούμε τις αντιδράσεις του διαλυτικού και κακοήθους χαρακτήρα, έρχονται σε μία κατάληξη, θέλουμε νοιάξιμο, θέλουμε τη μαμά μας. Θέλουμε κάποιος να μας αγκαλιάσει τρυφερά, όχι αυτοί οι θεσμοί, οι μακρινοί, που ούτε ασχολούνται μαζί μας, ούτε τους νοιάζει τι κάνουν.
Το μεγάλο λοιπόν ατού είναι ότι μας νοιάζεται, δηλαδή πάρτε το ομόλογό μου και τελειώνετε. Πηγαίνετε στην εφορία και τελειώστε το. Αυτό το στοιχείο αυτή η δίψα για στοργή είναι πολύ σημαντικό στοιχείο γιατί ακουμπάει ένα βαθύ στοιχείο της κουλτούρας μας, το γεγονός ότι δεν έχουμε ελευθερωθεί ακόμη από τη μαμά μας, και επομένως έχουμε στοιχεία ας πούμε μιας ηλικίας, η οποία κυμαίνεται μεταξύ δύο ετών και ογδόντα, δύο ετών και εξήντα, αλλά είναι αυτό.
Ε, θα το κάνει ένα υπεύθυνο πολιτικό σύστημα, θα παίξει τη μαμά για να κρατήσει αιωνίως ανηλίκους τους ανθρώπους; Που σημαίνει να τους οδηγήσει ακριβώς όπως ένα παιδάκι 2 ετών στην άκρη του παραθύρου και να του πει αντίο, και τι θα κάνει το παιδί θα βουτήξει κατ ευθείαν. Πρέπει να καταλαβαίνουμε τους μηχανισμούς για να δούμε ακριβώς τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά τα πράγματα πέρα από την εξωτερική τους αστειότητα.
Όμως συμπληρωματικά υφίσταται και μία άλλη πλευρά του νομίσματος την οποία μου ανακοίνωσαν προ ημερών ότι έχει να κάνει με μία δημοσίευση τον Ιανουάριο του 17 σε μία ηλεκτρονική εφημερίδα που λέγεται κεφάλαιο, capital, κάπως έτσι. Τι λέει αυτή αφήγηση; Είναι η αφήγηση ενός μικροεπιχειρηματία ο οποίος αναζητούσε το 2015 και αφηγείται ο ίδιος, στη λεωφόρο Αρδηττού στο Μετς εκεί στην Αθήνα, χώρο για κατάστημα ψιλικών. Ήθελε να ανοίξει ψιλικατζίδικο ο άνθρωπος. Πήγε λοιπόν στην περιοχή εκεί και δεν μπορούσε να βρει κάτι τι διότι η χρήση γης με βάση ένα διάταγμα του 93 στην περιοχή, αποκλειστικά αφορούσε γραφεία. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα εκτός από γραφεία, δεκτό. Όμως στο καλύτερο σημείο αυτού του μέρους λειτουργούσε κέντρο διασκεδάσεως. Μέσα στα γραφεία, με τις απαγορεύσεις των διαταγμάτων, εκεί υπήρχε ένα κέντρο διασκεδάσεως στο καλύτερο σημείο. Ο άνθρωπος πήγε στις αρχές εκεί στην πολεοδομία εκεί που ήτανε να πάει, και πήρε τη εξής επίσημη απάντηση. Το κέντρο διασκεδάσεως του είπανε, χτίστηκε σε ένα σημείο το οποίο δεν το περιελάμβανε ο χάρτης των οικοδομικών τετραγώνων τα οποία αναφέρονταν στα γραφεία, προσοχή, και επειδή έγινε αυθαίρετα, εκτός δηλαδή του χάρτη των οικοδομικών τετραγώνων και νομιμοποιήθει εκτός χάρτου, μπορούσε οπωσδήποτε να λειτουργεί ελεύθερα όπως και να ναι. Προσοχή ο διαχειριστής του εν λόγω κέντρου: H Eταιρεία Aκινήτων του Δημοσίου. Είπα πριν συμπληρωματικά για να δούμε τις διαστάσεις της παράνοιας, από τη μία ο Σώρρας από την άλλη η Εταιρεία του Δημοσίου και το»banana moon» όπως λέγεται το κέντρο στη μέση της χρήσεως γης, που είναι για τα γραφεία, που σημαίνει ότι, για να πάμε από τον αστεϊσμό σε κάτι βαθύτερο, σημαίνει ότι αυτό το αποτέλεσμα το έχουμε με την επίσημη και βλοσυρή απάντηση των αρμοδίων υπηρεσιών κανονικά, και επίσης σημαίνει ότι ο τύπος της νομιμότητος αποτελεί ουσία, και μάλιστα πολύ ισχυρότερη από το καθεστώς μιας πραγματικότητος αυτοαναιρούμενης πραγματικά.
Δηλαδή για να συμπληρώσουμε το παρανοϊκό στοιχείο της υποθέσεως των Ελλήνων συνέλευσις, εδώ πάμε σε ένα χαρακτήρα που έχει επισημότητα, όπου η γραφειοκρατία νομιμοποιεί το φάντασμα ενός κέντρου διασκεδάσεως, διότι δεν υπάρχει αυτό, αλλά επειδή ως μη υπάρχον νομιμοποιήθηκε και μπορεί για αυτό το λόγο να κάνει τα πάντα, έχουμε μια τέτοια νομιμοποίηση.
Εάν στην ατομική μας ζωή κάναμε κάτι τέτοιο, ο γιατρός θα έλεγε ψυχονεύρωση, γιατί αυτό είναι το φαινόμενο της ψυχονευρώσεως, ο γιατρός θα έλεγε ακριβώς αυτό, ψυχονεύρωση και κατ ευθείαν Δρομοκαΐτειο για τα υπόλοιπα. Τι γίνεται στις καταστάσεις της ψυχονευρώσεως. Στις καταστάσεις της ψυχονευρώσεως το υποκείμενο, ο ασθενής να το πούμε έτσι, εξωτερικεύει τις ασυνείδητες εικόνες που τον πιέζουν, τις οποιεσδήποτε ας πούμε ασυνείδητες εικόνες, με έμμονες, ιδέες με τυπολατρικές συμπεριφορές, μέσα στην ιστορία με μαγικοτελετουργικά, θρησκευτικά ας πούμε φαινόμενα, που συνιστούν όλα όπως λένε οι γιατροί ψυχικούς αμυντικούς μηχανισμούς, αλλά στον τύπο και στο απολίθωμα, δίνει διαστάσεις υπέρπραγματικότητος.
Σ αυτή την περίπτωση για να ειρηνεύσει με τις φαντασιώσεις του ο ασθενής είτε είναι ιδιώτης είτε είναι κρατικός υπάλληλος είναι το ίδιο το κράτος, μιλάμε για όλα τα φάσματα της πραγματικότητος, προσπαθεί με ιδεοληψίες, με φανταστικές κατασκευές, με τύπους, να μειώσει το άγχος του και το μειώνει το άγχος του, εκτελώντας πολλές φορές ας πούμε και στερεότυπες πράξεις, τις οποίες προβάλει σε δικά του αυθαίρετα κατασκευάσματα. Δηλαδή ένας φοβάται ότι θα αρρωστήσει, και κάνει δίαιτες και γυμναστικές κάθε πέντε και έξι εφτά και είκοσι, αυτές τις κινήσεις, να μην είναι έτσι, να είναι αλλιώς, επί μονίμου βάσεως, δηλαδή φορτώνει σε ένα τύπο τη σωτηρία του, η αν έχουμε κανένα πρόβλημα φοβόμαστε στο σπίτι θα υπάρξει πειρασμός κλπ. αρχίζουμε και τα απογευματικά λιβανίσματα ας πούμε μέχρι τέρμα.
Λιβάνι στο σπίτι, γυμναστικές δεν ξέρω τι κλπ., όλα αυτά είναι φαινόμενα ψυχονευρωτικού χαρακτήρος όπου μας βοηθάν να καταλάβουμε πρώτον την τρέλα των γραφειοκρατιών, και γιατί καταρρέουν τα πάντα υπό την πίεση των γραφειοκρατιών, οι οποίες με τη μορφή της τυποκρατίας τελικά, εξωθούν το άγχος στην τρέλα. Πως εξωθεί η τυπολατρία το άγχος στην τρέλα; Το εξωθεί με έναν παράξενο τρόπο συνδέει την ελευθερία με την θέληση, κάνω αυτό το οποίο θέλω ελεύθερα, αλλά αποσυνδέει την ελευθερία από την συνείδηση. Αποσυνδέεται η ελευθερία από τη συνείδηση και απελευθερώνεται η θέληση αυτό είναι η τρέλα της ψυχονευρώσεως. Αυτό το έχουμε κάνει πολλοί από εμάς εδώ πέρα αλλά αυτό μπορεί να γίνει και φόρμα τρόπου λειτουργίας κοινωνικοκρατικής και πολιτικής.
Έχει σημασία όταν πια ανθρωπολογικά μπαίνει στην ασθένεια μια ολόκληρη κοινωνία κι όπως είπαμε πριν αυτό δεν είναι σπάνιο μέσα στην ιστορία. Οι μεγάλες καταστροφές οι μεγάλοι πόλεμοι τα εκατομμύρια γκουλάγκ ήτανε τέτοια, σε μεγάλο βαθμό είχαν τέτοιο χαρακτήρα. Άρα λοιπόν αντί να δημιουργείται χώρος ασφαλείας και εμπιστοσύνης μ αυτά τα φαινόμενα σε μια κοινωνία δημιουργείται μία συνεχής ανασφάλεια και ταραχή, και με τη σειρά της πάλι η ανασφάλεια ανάγει σε κυρίαρχο νόημα της ζωής τις διαδικασίες, τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει κάτι, όχι το νόημα του, είναι αυτό, που πρέπει να γίνει. Η τυπολατρία έχει αυτό το πράγμα ανάγει σε ουσία τους τύπους, τις διαδικασίες, τα θεσμικά επιφαινόμενα, και όχι πλέον την ίδια την ουσία, γιατί πρώτα απ όλα, όταν ανάγεται ένας τύπος σε ουσία αδειάζουν τα πράγματα από νόημα.
Όλο αυτό το ψέμα που λέμε πολλοί από εμάς, μα δεν έχει πια νόημα τίποτα, σημαίνει ότι είναι είτε θέατρο σκιών είτε πραγματικών ηθοποιών αυτό που βλέπουμε, χωρίς να παίζεται και ένα έργο. Και όταν μάλιστα τα τυποτελετουργικά παίζουν τέτοιους ρόλους οι κοινωνίες σείονται έως διαλύονται. Ένα παράδειγμα της κυριαρχίας του τυποτελετουργικό με πολύ έντονο τρόπο που το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Το τελετουργικό των επετείων για την εξέγερση του Πολυτεχνείου διαστρέφει ριζικά το νόημα ενός κατά βάσιν αυθόρμητου και τυπικού ξεσπάσματος για την ελευθερία, δεν υπάρχει αμφιβολία, του δίνει διαστάσεις θεατρικής εποποιίας κάθε 17 Νοέμβρη επι 40 τόσα χρόνια, με ποιό βαθύτερο νόημα; ώστε να δικαιώνονται τελικά εκείνοι που εξαργύρωσαν με παχυλές κομματικές σταδιοδρομίες τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο.
Η πραγματικότητα είναι σ αυτές τις περιπτώσεις ότι πίσω από τα κομματικά και επαναστατικά λάβαρα, τα βαρετά συνθήματα τα ίδια και τα ίδια, κρύβεται κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε, κρύβεται η ενστικτώδης ορμή μιας ακάθεκτης ικανοποιήσεως επιθυμιών για εξουσία, για πλουτισμό, για σεξουαλική επιβεβαίωση, για κοινωνική ανάδειξη ανθρώπων εσωτερικά αποτυχημένων, εξωτερικά επιτυχημένων, που διψούν για επιβολή, και βεβαίως μαζί με άλλους μπορεί να καταντήσουν όταν έχουν τα ηνία της εξουσίας σε καταστάσεις σαν αυτές τις οποίες ζούμε βιώνουμε σήμερα. Μ άλλα λόγια στην αποστροφή της κρίσεως δηλαδή στις παράξενες ανακατατάξεις που έγιναν από το 12 από το 11 μέχρι σήμερα συνέβη κάτι ενδιαφέρον που δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Τι συνέβη, προκειμένου να μην μπει στον κόπο να αλλάξει η Παλιά Ελλάδα που οραματίζεται να γίνονται τα πράγματα όλα εύκολα, χάρη που λέμε;, κατάφερε να διασώσει ανατρεπτικά, σε εισαγωγικά, τον παθητικό πλην πολυπράγμονα και φθονερό άνθρωπό της. Αυτό παίχτηκε αυτά τα χρόνια, αφήστε τα κόμματα, και τα άλλα, η Παλιά Ελλάδα έπρεπε να σώσει τον άνθρωπό της. Και να ξεριζώσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που δεν είναι αυτές που λένε προχωράμε μπροστά και κάνουμε επενδύσεις, αλλά που λένε αλλάζουμε και εμείς αλλάζοντας, γιατί το ενδιαφέρον δεν είναι να κάνεις επενδύσεις και να κάνεις μεγαλύτερο το εργοστάσιό σου, είναι να αλλάξεις και εσύ, το πρόβλημα είναι η παλιά Ελλάδα. Η Παλιά Ελλάδα παίζει στην ταλαιπωρία μας, η οποία τα θέλει όλα εύκολα και δεν θέλει να αλλάξουμε ποτέ. Και πως παίζεται αυτό να το πούμε ψυχολογικά; Η Παλιά Ελλάδα τι υψηλό συμβολισμό έχει; Η Παλιά Ελλάδα η ο Παλιός Έλληνας απολαμβάνει την μοναδικότητά του ξεχνώντας την ιδιαιτερότητά του.
Την ιδιαιτερότητα την σκεφτόμαστε και μπορούμε να την κάνουμε κάτι όταν όμως στο τραπέζι παίζει η μοναδικότητα αποκλείεται να σκεφθούμε κάτι γιατί είμαστε μοναδικοί, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες εσείς τρώγατε Βελανίδια. Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε τι παίχτηκε, τι μυστηριώδες παιχνίδι, είμαστε τόσο μοναδικοί ώστε δεν μπορούμε να σκεφθούμε την ταυτότητά μας για να αλλάξουμε, αυτό το καταχθόνιο ψυχικό παιχνίδι έχει παιχθεί. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αν δεν πάψουμε όλοι εδώ μέσα να αισθανόμαστε μοναδικοί αλλά πια να σεβαστούμε την ιδιαιτερότητά μας άρα θα την σκεφθούμε. Που μετράμε, που δεν μετράμε, που λέμε κάτι, που δεν λέμε, που είμαστε κάτι, που δεν είμαστε, τι αλλάζουμε, τι κρατάμε. Αυτό το καταχθόνιο παιχνίδι μέσα από την μοναδικότητα.
Για να σκεφθούμε τι γίνεται εδώ στις τηλεοράσεις, με τις μοναδικότητες. Αλλά καμία αίσθηση ότι άλλο μοναδικός, άλλο ιδιαίτερος. Ιδιαίτερος είναι ο καθένας μας και οφείλει να είναι, μοναδικός όμως; τι ναρκισσισμός, τι τρέλα είναι αυτή, που εμποδίζει να μας σκεφτούμε όμως. Είναι το καλύτερο κόλπο για να σκεφθούμε τον εαυτό μας. Επομένως λοιπόν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα όπου έπρεπε να αφυπνισθούν τα υψηλά παραδοσιακά πρότυπα για να γίνει κάτι και όπου τελικά έπρεπε να υπάρξει ένας άνθρωπος ο οποίος να γεμίζει το κενό του νοήματός του με τη δίψα του για παραμύθια.
Διότι όλη αυτή η δίψα για παραμύθι που υπάρχει και που αντιπροσωπεύει και καλύπτει ας πούμε τα κενά του νοήματος έχει ακριβώς να κάνει με ένα τέτοιο τύπο παραδοσιακού ανθρώπου και όπου μια πρόσφατη δημοσκόπηση έδωσε ότι πιστεύει το 60% των Ελλήνων στο μάτιασμα κι ότι 50 τόσο % πιστεύει στη μοίρα και άλλα ποσοστά ιλιγγιώδη σε διάφορα άλλα πράγματα της ζωής. Αυτός ο τύπος όμως το 60% που πιστεύει στο μάτιασμα, τι θα γίνει αυτός ο τύπος όταν έρθει ένας και του φτιάξει εαυτό, και του θυμίζει τη μοναδικότητά του, αντί να του πει τι είναι ποιός θα είναι;. Ε, αυτό είναι το καινούργιο που περιμένουμε σαν πολιτική πια αυτή την στιγμή στην Ελλάδα αυτόν που θα μιλήσει έτσι. όχι αυτόν που θα προτείνει καλύτερα μέτρα, σωστό καλά θα το κάνει, αλλά αυτόν που θα μιλήσει Αλήθεια. Και θα μιλήσει Αλήθεια έτσι, λέγοντάς τους ότι έχουν ευθύνες, γιατί είναι μοναδικοί έχουν ευθύνες, γιατί νομίζουν ότι είναι. Και που βεβαίως από τη στιγμή κατά την οποία ένας άνθρωπος είναι διψασμένος για παραμύθι, ένας άνθρωπος τέλειος δεν έχει ανάγκη να διορθώσει τίποτα.
Η λογική της τελειότητος είναι αυτή και περαιτέρω η λογική της υπευθυνότητος. Αφού είμαι τέλειος και δεν πρέπει να διορθώσω τίποτε δεν έχω ευθύνη για κανέναν. Τι θα πει όμως ανευθυνότης; Ανευθυνότης θα πει τα πράγματα τα αφήνω ως έχουν. Δηλαδή ζήτω το παρελθόν. Ευθύνη τι θα πει ζήτω το μέλλον.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί είμαστε ανεύθυνοι σαν λαός, για αυτόν ακριβώς το λόγο είμαστε τόσο τέλειοι, ώστε δεν χρειάζεται να πάρουμε απάνω μας τίποτα. Μόνο η οικογένεια μετράει. Μόνο ο ξάδερφος, ο κουμπάρος, και οι άλλοι ας πούμε. Όχι ο άγνωστος, που είναι το σύγχρονο κράτος, που είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, τον οποίο πρέπει να νοιάζεται κανείς. Άρα μιλάμε για παράξενα συμπλέγματα ψυχοπαθολογικά και ιστορικά και με προεκτάσεις αιώνες πίσω, δεν είναι ιστορία της δεκαετίας, είναι μια βαθειά υπόθεση την οποία οφείλουν οι ενδιαφερόμενοι με τα κοινά να την κατανοήσουν και να την περάσουν στο σκεπτικό τους, είναι πολύτιμο. Με τέτοια παθολογία με τέτοιο χάλι μπορεί η κοινωνία μας να τεθεί ενώπιον των ευθυνών της μπορεί να γίνει κάτι;
Μπορεί λοιπόν μια κοινωνία σαν τη δική μας να τεθεί ενώπιον των ευθυνών της. Μπορεί, εφ όσον οι δυνάμεις που παίρνουν ευθύνες έμπρακτα, και όχι αυτές που το αφήνουν στο μέλλον, τελικά καταφέρουν ως πολιτική αντίληψη να σχεδιάσουν σιγά-σιγά η να σκεφθούν, να συνδυάσουν το αντικειμενικά ισχύον, την πραγματικότητα την χειροπιαστή, με το υποκειμενικά σημαντικό, δηλαδή βρουν θέση στις διαδικασίες και στα συναισθήματα μαζί.
Καταφέρουν δηλαδή την εξωτερική πραγματικότητα η οποία απλώνεται στα δεδομένα τα κοινωνικά, τα ιστορικά, τα φυσικά, τα οποιαδήποτε, να την συνδυάσουν με την εσωτερική πραγματικότητα. Η εξωτερική πραγματικότητα ανοίγεται στα πράγματα, η εσωτερική πραγματικότητα ανοίγεται στον χρόνο, αναπτύσσονται οι δυναμικές των επιλογών και των ενεργειών. Όταν αυτά αρχίσουν με τρόπους πολιτικούς και με σκεπτικά πολιτικά να πλησιάζουν το ένα προς το άλλο, όταν δηλαδή η σχέση της πολιτικής πράξεως μπορεί να συνδυάζεται με την συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων κι όχι παίρνω μέτρα όποια και να ναι, τότε μπορούμε ακριβώς πια να σκεφθούμε διαφορετικά μία συνθήκη όπου δεν θα αντιμετωπισθούν τα πολιτικά προβλήματα συγκρουσιακά, αλλά θεραπευτικά.
Έχουμε ανάγκη μιας πολιτικής θεραπευτικής. Παράδειγμα συγκρούσεως συναισθημάτων: Πολύ άμεσο, και των ημερών, φόροι. Οι φόροι είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, μου χρειάζονται χρήματα επιβάλλω φόρους, δεν συζητώ αν έχεις πλεονάσματα γιατί βάζεις φόρους, δεν με νοιάζει αυτό, με νοιάζει ότι το σκεπτικό φόροι είναι ότι παίρνω από κάποιους, και τους αρμέγω συνεχώς, για να δίνω σε κάποιους, που το χουν ανάγκη, και δεν κάνουν τίποτα. Ποιό είναι το συναίσθημα; Φθόνος. Ο φθόνος είναι στη βάση της πολιτικής των φόρων, κι όχι οι ανάγκες, να έχει το κράτος χρήματα ,αυτό έρχεται μετά. Ο φθόνος, έχει σημασία λοιπόν ως πολιτική επιλογή, αυτή η πολιτική επιλογή έχει ένα συναισθηματικό υποστήριγμα, έχει μια συναισθηματική συνθήκη από πίσω, που είναι ο φθόνος, γιατί εσύ κι όχι ο άλλος. Κι ό άλλος βέβαια, να του πεις να δουλέψεις και να σου δώσω το καταλαβαίνω, αλλά να του πεις να σε διορίσω και να πάρεις, γιατί ο φόρος που πάει; πάει σ αυτό.
Πρέπει να καταλάβουμε τον συναισθηματικό μηχανισμό που είναι κρίσιμος. Φόρος ίσον φθόνος σ αυτή τη περίπτωση, ενώ ο φόρος είναι τεράστιος στη Σουηδία αλλά δεν υπάρχει φθόνος, υπάρχει μοιρασιά καλών συνθηκών, εδώ είναι για να ζουν κάποιοι από άλλους που θέλουν να κάνουν… αποτέλεσμα είναι ότι πεθαίνει το σύνολο. … Είναι πολύ σημαντικό και ο καινούργιος συμβολισμός, ποιός είναι ο καινούργιος συμβολισμός στον οποίο είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα συναισθήματά τους οι άνθρωποι; μια καινούργια αρχή, αυτή η καινούργια αρχή έχει αυτό όμως το ειδικό περιεχόμενο.
Θεραπευτική προσέγγιση. Πρέπει να διορθώσουμε με τα καλά μας την αρρώστια μας. Γιατί δεν είναι τα συναισθήματα μορφή, ότι έχει μορφή είναι δύναμη, τι κάνει ο καλλιτέχνης στο έργο τέχνης δίνει μορφή στο συναίσθημα δηλαδή ξανακάνει καινούργιο τον κόσμο αλλά χρειάζεται αυτό, δεν χρειάζεται να αλλάξουν τα ποσοστά, διότι μετά μαθηματικής ακριβείας μετά από 10 χρόνια θα είμαστε στα ίδια. Αντιδιαστέλω λοιπόν τον θεραπευτικό χαρακτήρα μιας γόνιμης πολιτικής παρεμβάσεως προς έναν άλλο κίνδυνο. Ο κίνδυνος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε παράξενες δυσκολίες είναι να μπερδέψω το θεραπευτικό με το λυτρωτικό. Το λέω γιατί είναι πολύ εύκολες οι λύσεις οι ριζικές από τη μια ώρα στην άλλη κι ο κόσμος αφού «θα μου τα λύσεις» περιμένει.
Τι είναι το λυτρωτικό για το οποίο πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά; Η λυτρωτική λύση παραπέμπει ιστορικά, θρησκευτικά, μέσα στους αιώνες σε μία προσπάθεια και σε πνευματικότητες διαφορετικών ας πούμε περιεχομένων, να έχουν σαν διακηρυγμένο στόχο την ολοσχερή εκρίζωση του κακού από την ζωή των ανθρώπων. Τι μεγαλύτερο πράγμα; τέλος το κακό, θα το ξεριζώσουμε, είτε τα Μεσαιωνικά κινήματα των αγροτών, είτε η επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία, είτε, είτε.. τέλος, τελειώνουμε με το κακό, φεύγει ας πούμε η αρρώστια από πάνω μας.
Αυτή η πλήρης και ολοσχερής εκρίζωση του κακού στην πραγματικότητα, που φτιάχνει απολύτους εχθρούς απέναντί μας, αποτελεί και αυτό με τη σειρά του ένα σχιζοφρενικό παραλήρημα. Τι είναι ο σχιζοφρενής αυτός που τα βλέπει εχθρικά όλα απέναντί του και που εκδηλώνεται με κυνήγι μαγισσών με συνομωσίες με όλα αυτά τα στοιχεία και που ακριβώς με αυτό τον τρόπο στην πραγματικότητα αυτό το ξερίζωμα του κακού διαμορφώνει ολόκληρες πλειοψηφίες κοινωνιών να ξεριζώνονται και να κυνηγιούνται ανελέητα. Π.χ., Σοβιετική Ένωση 70.000.000 νεκροί για να γίνει το απόλυτο καλό. Όπου υπάρχει απόλυτο καλό και όποιος το υποστηρίζει θέλει να γίνει τύραννος. Όποιος υποστηρίζει να τελειώνουμε με το κακό, θέλει να γίνει τύραννος, γιατί μόνο ξεριζώνοντας τα πάντα μπορεί να υπάρξει το φανταστικό καλό. Όχι, η ουσία ποιά είναι; το κακό θα υπάρχει, όλο το πρόβλημα είναι η αναλογία, πόσο δυνατότερο κάνουμε το καλό σ ένα κακό που υπάρχει.
Μέσα σ αυτό τον ρεαλισμό που αναπόφευκτα διαμορφώνει συνθήκες αλληλοκατανοήσεως διότι δεν υπάρχουνε μόνο κακοί και καλοί, είναι ο καθένας μας καλός και κακός, και η πάλη είναι μέσα μας, τι θα κάνουμε για να κερδίσει πλειοψηφικά, το λέω έτσι κωμικά, αυτό το καλό εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και αυτό θεωρώ θεραπευτική παρέμβαση.
Όχι στη σύγκρουση όχι να δείξουμε τους κακούς να αναλάβουμε κι εμείς το κακό και να παλέψουμε για αυτή τη διαφοροποίηση. Αυτό είναι μια καινούργια πολιτική θεραπευτική ε, δεν είμαστε στο Δρομοκαΐτειο είμαστε στην Ελλάδα ένα οιονεί Δρομοκαΐτειο.
Εξου και πιστεύω ακράδαντα σε συναινετικές πολιτικές δηλαδή σε πολιτικές που συσχετίζουν τις πραγματικότητες με τα νοήματα τους και που ακριβώς δεν πρόκειται για συναινέσεις απλώς συμφωνίες χωρίς όρους και όρια να τα βρούμε, να κάνουμε πλειοψηφίες, η δεν ξέρω τι. Μιλάω για συναινέσεις με την έννοια συμφωνιών στην πολιτική όχι καταπολεμήσεως συμπτωμάτων αλλά ιάσεως ασθενείας. Μας νοιάζει την ασθένεια να θεραπεύσουμε, και υπ αυτή την έννοια για να θεραπεύσουμε πλέον την ασθένεια δηλαδή τις κρίσεις, και ειδικώς και γενικώς μέσα στις οποίες ζούμε, εκεί πια τα πράγματα δεν έχουνε χώρο για ιδιοτελείς συμφωνίες, συμφέροντα, και τα υπόλοιπα, αλλά πια έχουν χώρο για δυνατότητες, να ανθίσει ένας καλύτερος εαυτός, εις βάρος του χειροτέρου. Υπ αυτή την έννοια δεν βλέπεις φώς μπορείς να το φτιάξεις.
1.47. Ερώτηση παρευρισκομένης: Είπατε ότι είναι απαραίτητο να δούμε και να πούμε την αλήθεια. Το ερώτημα: η αλήθεια είναι μία, υπάρχει αντικειμενικός ορισμός της όπως επίσης υπάρχουν αντικειμενικές λύσεις στα προβλήματα;
Στέλιος Ράμφος: Αυτό που προσπάθησα να πω είναι ότι αν δεν γίνει συναίρεση του υποκειμενικού με το αντικειμενικό στοιχείο, δεν προλαβαίνουμε. Δηλαδή το υποκειμενικό, μας μαθαίνει τη σημασία των πραγμάτων, το αντικειμενικό μας μαθαίνει την εξωτερική τους επιφάνεια, επομένως πρέπει να διακρίνουμε για να βγάλουμε άκρη, άλλο το πραγματικό άλλο το αληθινό. Το αντικειμενικό είναι ότι αυτό εδώ είναι πανί, η σημασία που έχει για το ΣΕΒΕ, ότι φουσκώνει από περηφάνια που βλέπει τ όνομά του είναι κάτι άλλο, στην κρίση του, το φούσκωμα από την περηφάνια είναι ισχυρότερο από το ότι αυτό είναι πανί, με αυτό το κριτήριο μπορούμε να καταλάβουμε πως, εάν μείνει μόνη η υπερηφάνεια θα οδηγήσει σε τρέλα, αν συνδυαστούν και τα δύο, την άλλη φορά θα είναι καλύτερο και μεγαλύτερο το πανί. Δηλαδή χρειάζεται συναίρεση, η πραγματικότητα μας αφορά και αναφέρεται στις αισθήσεις μας, και στην άμεση αντιμετώπιση, η εκτίμηση των πραγμάτων συνδέεται με τη σημασία της, είναι εσωτερικό γεγονός, στο μέτρο που αυτά τα πράγματα τα μπερδεύουμε και θεωρούμε είτε την αλήθεια απολύτως, είτε εσωτερική, δηλαδή την λεγόμενη μετά-αλήθεια ας πούμε, δηλαδή ότι ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει από τα twitter και από αυτά, η ότι η αλήθεια είναι η δοκιμασία της κρίσεως όσον αφορά τα πράγματα και τη σημασία τους αυτό είναι ένα άλλο στοίχημα.
ΣΧΟΛΙΟ: Μόνο τό ηλεκτρικό φώς, τό φώς τής νύχτας, μπορούμε νά φτιάξουμε. Καί αυτό φτιάχνουμε. Τό φώς τής μέρας μάς δωρίζεται. Δέν μπορούμε νά τό φτιάξουμε. Δέν φτάνει η πρόθεση. Σήμερα διανύουμε τόν πολιτισμό τού ηλεκτρισμού. Είναι ο μόνος πολιτισμός πού δέν αναγνωρίζει τήν ύπαρξη πέραν τού καλού καί τού κακού. Τό καλό καί τό κακό είναι αλληλένδετα, Τά φρούρια τής ψυχής δέν αντέχουν τήν επέλαση τού κακού. Θά βρίσκεται πάντοτε μία κερκόπορτα. Αλλα θέλω καί άλλα κάνω. Πώς νά συνυπάρξουν τό φώς μέ τό σκοτάδι; Πέραν τού ηλεκτρικού λαμπτήρα; Στήν Θιβετανική βίβλο τών νεκρών υπάρχουν τόσα φώτα πού φτιάχνουμε μόνοι μας, πού είναι ο θάνατος. Μόνο ένα είναι τής ζωής! Πολιτισμός είναι η γνώση καί η εκπαίδευση στήν αναγνώριση τής ζωής. Πρίν τόν θάνατο. Σήμερα κυριαρχούν ιστορικά τά φώτα πού ηλεκτρίζουν τήν φαντασία. Καί φτιάχνουν τό θέλημά μας.
Η σοφιστική τού Ράμφου ακριβώς ηλεκτρίζει τή φαντασία μας καί επικαλείται τό θέλημά μας.
Η σοφιστική τού Ράμφου ακριβώς ηλεκτρίζει τή φαντασία μας καί επικαλείται τό θέλημά μας.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου