Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Η Παναγία στην Τήνο

 
Ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό οδοιπορικό στην Τήνο, το νησί όπου η Παναγία Βρίσκεται παντού. Για πρώτη φορά, καταγράφονται όλες οι δραστηριότητες και οι εκφράσεις λατρείας του Τηνιακού λαού προς το πρόσωπο της Παρθένου. Γιορτές, πανηγύρια, λειτουργίες, λιτανείες, ήθη, έθιμα και κάθε είδους λαϊκά δρώμενα, όλες τις εποχές του χρόνου, με αποκορύφωμα τον μεγαλειώδη εορτασμό της Μεγάλης Εβδομάδας και της γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Το κινηματογραφικό συνεργείο έζησε για μήνες με τους απλούς ανθρώπους της Τήνου καταγράφοντας την ευαισθησία τους και τη σχέση τους με το Θείο αλλά και το περιβάλλον. Το μεγαλείο και η απλότητα, η συγκίνηση και το κάλλος, η απόλαυση και το δέος, τα αρχέτυπα και ο αυτοσχεδιασμός, είναι μερικά από τα υλικά αυτής της ταινίας, σε μια πληθωρική κινηματογραφική σύνθεση που στοχεύει στην ψυχαγωγία των θεατών της και στην γνωριμία τους με το κυκλαδίτικο νησί μέσα οπό πνευματικές αλλά και υλικές, φυσικές διαστάσεις.
Ο Δημήτρης Γουζιώτης είναι κινηματογραφιστής αλλά πριν από αυτό έχει εργαστεί ως οικοδόμος, ναυτικός, πωλητής βιβλίων, οδηγός, δημοσιογράφος και παραγωγός ραδιοφώνου. Εκπαιδεύτηκε αισθητικά και τεχνικά στο Κινηματογραφικό Τμήμα της Πολιτιστικής Λέσχης του Πανεπιστημίου Αθηνών, την χρυσή εποχή της "Ίριδας" και του "Κρυστάλλου" και πήρε δίπλωμα σκηνοθεσίας από τη Σχολή Σταυράκου, το 1989, με την ταινία μικρού μήκους "Έξοδος". Από τότε έχει γυρίσει μεταξύ άλλων τις ταινίες ντοκιμαντέρ: "Κοζάνη, "Λεπτομέρειες", "Ενδοχώρα", "Αιανή: ιππική πορεία στο χρόνο", "Η Παναγία στην Τήνο" καθώς και προγράμματα για την τηλεόραση.

Yπερτετραπλασίασε τα κέρδη της η Deutsche Bank. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;




Ήταν αυτό που αποκαλύψαμε την ώρα της διαπραγμάτευσης:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Η απόρρητη έκθεση για το GREXIT που παρέδωσε ο Ολάντ σε Ρέντσι και Ραχόι!
Το μνημόνιο ήταν η μεγαλύτερη ληστεία που έκανε η γερμανική ελιτ εις βάρος της Ευρωπης με πρώτα μεγάλα θύματα τις κοιτιδες του Ελληνισμού.
Το Grexit για το οποίο τόσο μόχθησε ο Σόιμπλε και οι ντόπιοι υποτακτικοί του, θα ήταν η οικονομική και πολιτική κατάκτηση της Ευρώπης από την γερμανική μπότα, χωρίς να ρίξουν ούτε σφαίρα!
Η εξεταστική λοιπόν για το μνημόνιο και για το χρέος πρέπει να εστιάσει στις αστικές διεκδικήσεις κατά των τραπεζών που οργάνωσαν το έγκλημα. Γιατί ένα παράνομο χρέος Σημιτιδων νομιμοποιήθηκε μετακυλιόμενο στις πλάτες των ευρωπαίων φορολογουμένων με την εγκληματική συνέργεια Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου.
Τα κέρδη των απατεώνων της Deutsche Bank ειναι βαμμένα από αίμα Ελληνικό.
olympia.gr

lithosfotos.

Oι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου (εξαιρετικό)

Του Δημήτρη Κουφοβασίλη

«δούλος ουκ ωνητός, αλλ' οίκοι τραφείς»
(δούλος όχι αγοραστός, αλλά από σπίτι)


Λίγους μόλις στίχους πριν μάθει ο Οιδίποδας την πραγματική, τραγική του ταυτότητα, έχει πάρει την απόφαση να ανακρίνει έναν δούλο που πρόκειται να αποτελέσει πρόσωπο-κλειδί για την αποκάλυψη της αλήθειας.


Όταν έρχεται η ώρα των συστάσεων, ο δούλος λίγο-πολύ υπερηφανεύεται ότι δεν είναι κάποιος τυχαίος υπηρέτης, αλλά ότι είναι υπηρέτης μεγαλωμένος σε σπίτι (και, δη, στα ανάκτορα του βασιλιά): «δούλος όχι αγοραστός, αλλά από σπίτι».


Φυσικά, η όποια διαφορά ανάμεσα σε δούλους αγορασμένους και δούλους με ανατροφή, μάλλον δεν θα πρέπει να νοείται χαώδης. Όπως εξάλλου προσθέτει στη συνέχεια του διαλόγου ο ανακρινόμενος δούλος, στο μεγαλύτερο τμήμα της ζωής του ο ίδιος βοσκολογούσε τα κοπάδια κάποιου άλλου, του βασιλιά του.

Θα μπορούσε βέβαια
η μοίρα να είχε σταθεί ακόμη πιο άδικη σε βάρος του, και να είχε ζήσει τη ζωή ενός δούλου σε ορυχείο. Θα μπορούσε να είχε και την καλύτερη τύχη ενός δούλου-παιδαγωγού, οπότε και δεν θα χρειαζόταν κάθε μέρα να ακολουθεί πρόβατα, το γάλα, το κρέας και το μαλλί των οποίων δεν θα μπορούσε να αγγίξει, καθότι άνηκαν στο αφεντικό του.

Αγορασμένος ή σπιτο-αναθρεμμένος, το βέβαιο είναι ότι ο δούλος εκτελεί τις εντολές του ιδιοκτήτη του, και ζει τη ζωή την οποία κάποιος άλλος έχει επιλέξει για λογαριασμό του. Από δοσοληψία ή από κούνια, εξ ανάγκης ή εκ πεποιθήσεως, ο δούλος μια φορά κύριος του εαυτού του δεν είναι.

2.500 χιλιάδες χρόνια μετά, η τραγωδία επαναλαμβάνεται σαν …φαρσοκωμωδία, σε κοινωνικό υπόβαθρο αληθινού δράματος!

Οι δούλοι της εποχής μας επιχειρούν να εξηγήσουν ότι είναι διαφορετικοί δούλοι από τους υπολοίπους, και σίγουρα από τους προκατόχους τους. Προσπαθούν να πείσουν ότι το δικό τους είδος υποτέλειας είναι προτιμότερο, διότι οι ίδιοι πολέμησαν την υποτέλεια πριν την αποδεχτούν. «Είμαστε καλύτεροι, διότι εμείς είμαστε δούλοι από ανάγκη, ενώ οι προηγούμενοι ήταν εθελόδουλοι, δούλοι από επιλογή» είναι το νόημα των επιχειρημάτων τους.

Ακόμη κι εκείνοι που μετριοπαθώς θα αποδέχονταν ότι οι παράδοξοι καιροί που ζούμε επιτρέπουν ενδεχομένως κάποια περιθώρια απόκλισης από την αυστηρή κανονικότητα και ομαλότητα, σίγουρα δεν περίμεναν το κανονικό τρελοκομείο πολιτικών γεγονότων που προσφέρει, ιδιαιτέρως τις τελευταίες εβδομάδες, η ελληνική πολιτική σκηνή (που βρέθηκε μάλιστα στο επίκεντρο της διεθνούς).

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς;


Το «Όχι» που σημαίνει «Ναι»;
Τη συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση;
Την αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση;
Τη μαζικότερη υπερψήφιση μνημονιακών μέτρων από ένα κοινοβούλιο κοσμημένο με τους περισσότερους «αντιμνημονιακούς» βουλευτές της τελευταίας πενταετίας;
Την απώλεια της δεδηλωμένης κατά …μόλις 22 βουλευτές που πέρασε απαρατήρητη;
Τους ανά-κατά-δια-αντί-συμπολιτευόμενους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλουν τα μνημονιακά μέτρα αλλά στηρίζουν τους συντρόφους τους που τα εισηγούνται;


Αν η ελληνική πολιτική σκηνή τις ημέρες μας εμπράκτως και κατ’ εξακολούθηση σε μια πληθώρα εκφάνσεών της ξεπερνάει τα ίδια τα όρια του σουρεαλισμού, το νόημα των πολιτικών επιχειρημάτων καταρχάς της κυβέρνησης (που εκπέμπεται μάλιστα από ορισμένα στελέχη της λεγόμενης «αριστεράς») καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο όλα τα γνωστά ρεκόρ ιλαροτραγωδίας.

Αν τυχόν η στάση που κράτησε ο Λαφαζάνης, του τύπου «καταψηφίζω τα μέτρα, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση» αποτελεί ωδή στον υπερρεαλισμό (και θυμίζει τη διαφήμιση που λέει: «αν εξαιρέσουμε τις ερμηνείες, η ταινία ήταν καλή»), τότε η ίδια η στάση του Πρωθυπουργού, ο οποίος φέρνει προς ψήφιση μέτρα «την πλειονότητα των οποίων δεν πιστεύει» (κατά την δική του ακριβή φράση), συνιστά ένα κορυφαίο σύγχρονο, πολιτικό όσο και κυριολεκτικό, Δράμα.

«Το παλιό έχει τελειώσει σε αυτή τη χώρα. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει πλήρη συνείδηση: καταλαβαίνει ποιοι παραδίδονται αμαχητί και ποιοι δίνουν τη μάχη με την ψυχή τους». Με αυτό το μάλλον αποτυχημένο σκεπτικό (διότι η πολιτική κρίνεται από το αποτέλεσμα, όχι από τις προθέσεις) προσήλθε ο Τσίπρας στη Βουλή, λίγο πριν την ψηφοφορία για το πρώτο πακέτο προαπαιτουμένων.

Δίπλα στην πολιτική στάση-δράμα του Πρωθυπουργού, το δράμα των ΣΥΡΙΖΑίων βουλευτών: για να στηρίξουν, λοιπόν, την κυβέρνησή τους, και να μην επιτρέψουν στους Γερμανούς με τις πολιτικές τους πιέσεις να εκπαραθυρώσουν πραξικοπηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησαν να εκχωρήσουν εθνική κυριαρχία και να ισοπεδώσουν την ελληνική κοινωνία υιοθετώντας τα μνημονιακά σχέδια των …Γερμανών.

Ακατάληπτο, Θείο Δράμα.

Ειλικρινής, αυτό του το αναγνωρίζουμε, αφού υπερψήφισε το πρώτο πακέτων προαπαιτουμένων, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κυρίτσης αποφάσισε να αυτομαστιγωθεί δημοσίως, στο Facebook: «Η αποψινή ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην Τρίτη δημοτικού. Οι πρώτες λέξεις που είπα ως βουλευτής ήταν ένα ΝΑΙ σε κάτι που δεν πιστεύω, ψήφισα μνημόνιο, αισθάνομαι άρρωστος (…) Το έκανα με το σκληρό πολιτικό σκεπτικό ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι νίκη του Σόιμπλε και των εδώ μνημονιακών και χαντάκωμα της αριστεράς…».

Ω θεοί! Όλα αυτά τα έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑίοι για να αποτρέψουν το χαντάκωμα της αριστεράς. Δηλαδή, λέμε τώρα, αν έπαιρναν απόφαση να χαντακώσουν την αριστερά, τι περισσότερο θα έβλεπαν τα μάτια μας;

Μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν,
ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο «Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή ήταν η κορυφαία τραγωδία που είχε γραφτεί ποτέ· προφανώς, ούτε που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το τραγικό μεγαλείο μιας κυβερνώσας «αριστεράς».

Κι όμως, παρόλα αυτά, το βαθύτερο δράμα είναι αλλού: αν οι επιλογές του Οιδίποδα έφεραν δυστυχία στον ίδιο και στην οικογένειά του, οι επιλογές της κυβερνώσας «αριστεράς» φέρνουν δυστυχία σε έναν ολόκληρο λαό.

Στη θέση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνητικών συνδυασμών τους, κάποτε με δεξιά και κάποτε με αριστερά δεκανίκια, έχουμε σήμερα τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στη θέση της τρόικας, έχουμε πλέον τους θεσμούς. Στη θέση των πρώτων μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, έχουμε τώρα τα προαπαιτούμενα και δρομολογούμενες συμφωνίες. Στη θέση της παλιάς, έχουμε μια γυαλιστερή, καινούρια υποτέλεια.

Τους απαρχαιωμένους δούλους, θα αντικαταστήσουν σύγχρονοι, μοντέρνοι. Πάντως, για κάποιον λόγο, «συγκλονιστικές αλλαγές» δεν τις λες.

Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.alfavita.gr/

resaltomag

ΝΕΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ! Τέλος οι καλλιέργειες από τους αγρότες με απόφαση του Eurogroup


stournaras_soible

Με απόφαση Eurogrop και με πρωταγωνιστές από την Ελληνική πλευρά τον σημερινό πρόεδρο της ΤτΕ και τότε υπουργό οικονομικών και τον συνήθη ύποπτο, Γερμανό
Υπουργό οικονομικών και πρόεδρο της Γερμανικής τράπεζας WfW Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Σε εννέα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη.
Παραθέταμε τη σχετική μελέτη, που εγκρίθηκε στο Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014, με υπουργό τον Στουρνάρα.
Για την υλοποίηση του σχεδίου, θα αντληθούν κεφάλαια από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW.
Η Γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW, με πρόεδρο τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Πριν λίγο καιρό οι παραγωγοί των λαϊκών απήργησαν. Κάθε φορά, που ένας κλάδος αντιδρά, θεωρείται, ότι το κάνει για να μη χάσει τη βολή του. Έτσι επικρατεί ο απαραίτητος για τη διακυβέρνηση των Ελλήνων εσωτερικός διχασμός. «Αιτία της απεργίας δεν ήταν μόνο οι θέσεις στις λαϊκές, όπως όλα τα συστημικά Μέσα δείξανε»,εξηγεί ο Λεωνίδας, παραγωγός που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκές της Αθήνας, «αλλά η εξαφάνιση των παραγωγών», προσθέτει.
«Mέχρι τις αρχές του ‘90, όταν έβγαινες από σταθμούς του ΗΣΑΠ ή του Μετρό, έβλεπες κάποιους πλανόδιους πωλητές, που είχαν στους πάγκους διάφορα φρούτα. Αυτοί εξαφανίστηκαν. Τώρα μάλλον θέλουν να κάνουν το ίδιο.
Αυτή τη φορά όμως τον έλεγχο θα έχουν μεγάλες αλυσίδες, για παράδειγμα… αρτοποιείων. Ούτως ή άλλως όλο και περισσότερες αλυσίδες τέτοιων ξεφυτρώνουν κοντά σε σταθμούς του ηλεκτρικού ή του μετρό, γιατί να μην επεκταθούν και στον τομέα αυτό; Και ποιος θα τους ελέγχει εκείνους; Εμάς τους «μικρούς» εύκολα μας γραπώνουν και μας «βγάζουν απ” τη μέση», διαπιστώνει εξαγριωμένος ο Λεωνίδας. «Αυτοί θέλουν να μας εξοντώσουν», φωνάζουν κι άλλοι παραγωγοί σε διπλανούς πάγκους, που άκουσαν τη συζήτηση. Εν ολίγοις «λαϊκές στο στόχαστρο», είναι το πόρισμα των παραγωγών.
Είναι όμως μόνο οι λαϊκές; Ή το σχέδιο είναι μεγαλύτερων βλέψεων από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε; Το μεγαλόπνοο σχέδιο και ο δρόμος για την «Ανάπτυξη» στα χέρια τεσσάρων εταιρειών
Στο Eurogroup της 5ης Μαΐου ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, πέραν της διαπραγμάτευσης του χρέους πήγε εφοδιασμένος με έναν οδηγό ανάπτυξης για την Ελλάδα με άξονα τα επόμενα 10 χρόνια!
Το σχέδιο βασίστηκε στη μελέτη «Greece 20/20″ της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη του ΙΟΒΕ.
Μάλιστα ένας τετρασέλιδος οδηγός του σχεδίου αυτού παρουσιάστηκε κατά τη συνεδρίαση του EuroWorking Group στις Βρυξέλλες από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), Πάνο Τσακλόγλου, ενώ για την υλοποίησή του τα κεφάλαια θα αντληθούν από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW.
Η KfW (δια του εκτελεστικού αντιπροέδρου της Λ.Κ. ΦΟΥΝΚΕ) υπέγραψε τη συμμετοχή της στο Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο για τον σκοπό αυτό μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα και τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη στις 23 Απριλίου 2014. «Στόχος η ενοικίαση κενής-αδρανούς δημόσιας γης σε τέσσερις μεγάλες εταιρείες προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες για παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή προϊόντων βασισμένες πάντα σε νέες μεθόδους. Έτσι και η εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας θα επιτευχθεί και η Ελλάδα δίνοντας σημασία στη μαζική παραγωγή προϊόντων με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας θα αναδειχθεί σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη».
Φυσικά αναφέρεται και στην παροχή κινήτρων στους παραγωγούς για να εξάγουν τα προϊόντα τους, καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας, αλλά και τη θέσπιση βελτιωμένου συστήματος πιστοποίησης των προϊόντων των παραγωγών.
Τα ερωτήματα που εγείρονται Έστω ότι τίθεται σε εφαρμογή:
Α) Ποιος θα δίνει στις τέσσερις μεγάλες εταιρείες που θα ασχοληθούν την πιστοποίηση; Ποιος θα τις ελέγχει; Και κυρίως… ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών;
Β) Οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δε θα θιγούν πωλώντας για ένα κομμάτι ψωμί τη σοδειά τους, όταν οι τέσσερις θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου;
Εκ των πραγμάτων εάν επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις εταιρείες η εξαγωγή των προϊόντων, ένας παραγωγός, που μόνος του καλλιεργεί και εξάγει τα τρόφιμα, δε θα έχει άλλη επιλογή παρά να αποταθεί σε αυτές.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι άνθρωποι στράφηκαν στη γη, έκαναν συνεταιρισμούς, καλλιεργούν κρόκο, σπαράγγια, ελιές, παράγουν παραδοσιακά προϊόντα, όπως χυλοπίτες, ελαιόλαδο και παράγωγα των ελιών, και πλήθος άλλων τροφίμων, τα οποία και εξάγουν, παρουσιάζουν σε εκθέσεις διατροφής στο εξωτερικό.
Όταν όμως τέσσερις θα καθορίζουν τις τιμές εξαγωγής, οι άνθρωποι αυτοί, μόνοι τους, δε θα μπορούν να σταθούν σε μια αχανή αγορά.
Την ίδια στιγμή οι εν λόγω εταιρείες θα μπορούσαν να αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων εξαλείφοντας έτσι και τη γεωργία, εκτός κι αν αυτή πραγματοποιείται μόνο στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών.
Ο κάθε παραγωγός αντί να πουλάει αντί πινακίου φακής τη σοδειά του, θα πηγαίνει κατ” ευθείαν σε αυτές να εργαστεί. Και η γεωργία, ως βασικός πυλώνας της ελληνικής ανάπτυξης θα λάβει μορφή βιομηχανίας.
Όμως ο απλός πολίτης, που σκέφτεται τη γη ως το μόνο σίγουρο μέσο εξασφάλισης των προς το ζην; Απλώς ξεχνάει αυτή την επιλογή. Ένα ερώτημα ακόμη: Καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας:
Αυτό σημαίνει, ότι θα εκπαιδεύονται οι γεωργοί να χρησιμοποιούν μεταλλαγμένα, επειδή κοστίζουν λιγότεροκαι παράλληλα έτσι επιτυγχάνεται μαζικότερη παραγωγή; Η ποιότητα, η θρεπτική αξία των τροφίμων θυσία στον βωμό του κέρδους!
Μία εταιρεία διαχείρισης της διανομής και αποθήκευσης Στη συνέχεια κάνει λόγο για μια μόνο δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία (και εδώ γεννάται βέβαια το ερώτημα σε ποιον θα ανήκει), την Εταιρεία Ελληνικών Τροφίμων (Greek Food Company), που μεταξύ άλλων:
Α) Θα καθορίζει το δίκτυο των παραγωγικών μονάδων και θα αποτελεί δεξαμενή τροφίμων προς εξαγωγή…
Β) Θα διαχειρίζεται τη διανομή και αποθήκευση των προϊόντων εντός της χώρας»… Δηλαδή αυτά που θα παράγουν οι τέσσερις μόνο εταιρείες παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων, θα πηγαίνουν στη μία μόνο εταιρεία, από όπου θα προγραμματίζεται η διανομή.
Ποιος όμως θα διασφαλίζει, ότι θα καταμετρώνται σωστά οι εσωτερικές ανάγκες κατανάλωσης, και ότι δε θα κρατούν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής για να το εξάγουν δημιουργώντας ελλείψεις σε προϊόντα, που τώρα αυτονόητα υπάρχουν στο καθημερινό τραπέζι μας; Κάτι αντίστοιχο είχαν κατά νου και με το παράλληλο εμπόριο φαρμάκων, αλλά οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες εξάγουν το μεγαλύτερο ποσοστό, με αποτέλεσμα να λείπουν από τα ράφια των φαρμακείων σωρεία φαρμάκων, όπως εξηγούν και οι φαρμακοποιοί, που ζητούν ξανά και ξανά την παύση του παράλληλου εμπορίου.
Οι υπογραφές μπήκαν! Βασικός άξονας υλοποίησης η προαναφερθείσα μελέτη. Πρόκειται για προγράμματα, που θα πραγματοποιηθούν! Όχι για θεωρίες συνωμοσίας!
Διαβάστε τη μελέτη της McKinse (ειδικά τις σελίδες 55 έως 58) ΕΔΩ
iplus.gr
 lithosfotos.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια τοῦ Παπισμοῦ

Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια τοῦ Παπισμοῦ
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΣΥΝΗΘΩΣ µιλᾶµε γιά τόν ἐγωισµό καί τήν ὑπερηφάνεια ἑνός προσώπου καί δυσανασχετοῦµε, γιατί δέν µποροῦµε νά ἐπι- κοινωνήσουµε µαζί του. Πρόκειται γιά ἄνθρωπο πού ὅλα τά «γνωρίζει», ἀλλά καί ὅλα τά στηρίζει στόν ἑαυτόν του.
Σέ κανένα δέν ἀναγνωρίζει κάτι ἀνώτερο πού νά µή τό ἔχει ὁ ἴδιος. Εἶναι πάντα ἐπικριτικός, ἀλλά καί ἀπαιτητικός ἀπό τούς ἄλλους νά τόν δέχονται καί νά τόν ἐπαινοῦν. ∆υό ὑπερήφανοι δέν µποροῦν νά συνεργαστοῦν οὔτε νά συνυπάρξουν, γιατί ὁ καθένας ἐπιµένει στή γνώµη του καί ὅταν ἀκόµα εἶναι ὀφθαλµοφανῶς ἐσφαλµένη. Ἐπίσης ὁ ὑπερήφανος εἶναι φιλόδοξος καί φθονερός. Θέλει µόνο αὐτός νά δοξάζεται καί ὅλους τούς ἄλλους πού ἔχουν προσόντα, ἱκανότητες καί ἐπιτυχίες τούς φθονεῖ. Καί αὐτό εἶναι τό µυστικό του µαρτύριο. ∆ιέπεται ἀκόµα ἀπό τό πνεῦµα τῆς ἀνατροπῆς καί τοῦ νεωτερισµοῦ.
Ἡ ἑωσφορική ὑπερηφάνεια, ὅταν µπεῖ στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, νοθεύει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί ὁδηγεῖ στήν αἵρεση. Αὐτό συνέβη πολλές φορές ἀνά τούς αἰῶνες. Τό πιό ὅµως χτυπητό παράδειγµα ὑπῆρξε ὁ παπισµός, ὁ ὁποῖος ἔχει αἰχµαλωτίσει ἑκατοµµύρια χριστιανῶν στό ἔρεβος τῆς αἵρεσης. Ὁ Πάπας ἔγινε ὁ µεγάλος αἱρετικός, ὁ ὁποῖος συνεχίζει νά ἀποµακρύνεται ἀπό τό δρόµο τοῦ Θεοῦ, γιατί συνεχῶς ἐπινοεῖ νέες αἱρέσεις, προκειµένου νά στηρίξει τίς παλιές, πού στίς µέρες µας ἀµφισβητοῦνται καί ἀπό πολλούς παπικούς.
Ὁ Φώτης Κόντογλου, πού ἀγαποῦσε τήν Ὀρθοδοξία καί πικραινόταν ἀπό τή δράση τῶν αἱρετικῶν, ἔλεγε γιά τόν παπισµό ὅτι «ἔχει ἑωσφορικήν ὑπερηφάνειαν, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται εἰς κάθε περίστασιν. Ἀπό αὐτήν καί µόνην ἐάν κριθῇ, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἔχει σχέσιν µέ τόν Χριστιανισµόν, τοῦ ὁποίου τό θεµέλιον εἶναι ἡ ταπείνωσις: Πρωτεῖα, ἀλάθητα, καισαρισµοί, πλούτη ὑλικά, ἐµφανίσεις αὐτοκρατορικαί, ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ παπισµοῦ εἶναι ἀνάποδα ἀπό ὅσα δίδαξε καί ἔκαµεν ὁ Χριστός, πού εἶπε “εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καί πάντων διάκονος”» (Μάρκ. θ΄ 35). Καί διερωτᾶται: «Πῶς εἶναι δυνατόν νά παρουσιάζεται ἡ ἑωσφορική ἀλαζονεία, ὡς ὁδηγός τῶν Χριστιανῶν; Τί ἄλλο χρειάζεται, διά νά ἐξηγηθοῦν ὅλοι οἱ νεωτερισµοί καί αἱ ἀντιχριστιανικαί καινοτοµίαι, εἰς τάς ὁποίας προέβη κατά καιρούς ὁ παπισµός; Ὁ ἅγιος Ἐφραίµ ὁ Σύρος λέγει: “Ἡ ὑπερηφάνεια ἀναγκάζει ἐπινοεῖν καινοτοµίας, µή ἀνεχόµενη τό ἀρχαῖον”» (Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί τί εἶναι ὁ Παπισµός, 1992, σελ. 9-10).
Παρόλα αὐτά ὅµως, τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολοµαῖος, µιλάει γιά τήν «ἐκκλησία» τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ ἁγιώτατο καί πεφιληµένο ἀδελφό του. ∆έν τόν θεωρεῖ αἱρετικό, γι᾿ αὐτό καί συναντᾶται συχνά καί συµπροσεύχεται καί συνευφραίνεται. Τό θέµα εἶναι σοβαρότατο καί προκαλεῖ ἀνησυχία στούς Ὀρθόδοξους, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τόν οἰκουµενισµό νά διαβρώνει συνειδήσεις καί σέ λίγο θά µιλᾶµε γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί κοινό ποτήριο, χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλειφθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς τά ἑωσφορικά τους δόγµατα.
Εἶναι καθῆκον τῶν χριστιανῶν νά διαφωνοῦν δηµοσίως µέ τούς οἰκουµενιστές καί νά ὑπερασπίζονται τήν Ὀρθοδοξία. Ἀλίµονο ἄν τούς ἀκολουθοῦµε λόγῳ κακῶς νοούµενου σεβασµοῦ πρός τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο καί τούς ἐν Ἑλλάδι ψοφοδεεῖς µητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι «διαφωνοῦν συµφωνοῦντες», δηλαδή µεταξύ τους διαφωνοῦν, ἀλλά δηµοσίως συµφωνοῦν µέ τόν µεγάλο ποιµένα καί δεσπότη, τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη! Αὐτή τήν ἀξιοκατάκριτη τακτική θά µπορούσαµε νά τή χαρακτηρίσουµε µέ µιά παραβολική φράση: «Ἡ µεταµόρφωση τοῦ λιονταριοῦ σέ βάτραχο!».
Ὑπάρχουν ὅµως καί µητροπολίτες µέ παρρησία, πού λένε τά πράγµατα µέ τό ὄνοµά τους καί σ᾿ αὐτούς πρέπει νά ἔχουµε ἐµπιστοσύνη. Ἔχουµε ἀκόµα καί τό παράδειγµα τῶν συγχρόνων γερόντων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀντιοικουµενιστές καί ἀντιπαπικοί.
Ορθόδοξος Τύπος, 31/7/2015

Η Τουρκία βυθίζεται σε πόλεμο, βία και αστάθεια

Η Τουρκία βυθίζεται σε έναν ανοικτό πόλεμο εναντίον των κούρδων ανταρτών —οι οποίοι απαντούν με φονικές επιθέσεις στις αεροπορικές επιδρομές εναντίον των βάσεών τους στα μετόπισθεν— και αφήνει τους Αμερικανούς να μάχονται στην πρώτη γραμμή εναντίον των τζιχαντιστών. Όλα αυτά μέσα σ΄ ένα κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας που έχει προκαλέσει εκνευρισμό στο καθεστώς Ερντογάν, οδηγώντας το σε λάθη . Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να προβληματίζουν την Αθήνα.

Η βία στην γειτονική χώρα είναι πλέον καθημερινότητα.

Χθες ένας αστυνομικός κι ένας πολίτης σκοτώθηκαν από πυρά προερχόμενα από ένα όχημα ενώ βρίσκονταν μπροστά από τεϊοποτείο κοντά στην πόλη Τσινάρ, στη νοτιοανατολική Τουρκία όπου ζουν κυρίως Κούρδοι. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης απέδωσαν την επίθεση στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK).
Ο τουρκικός στρατός ανακοίνωσε αργότερα πως μέλη του PKK σκότωσαν τρείς τούρκους στρατιώτες σε επίθεση που πραγματοποίησαν εναντίον τάγματος του στρατού σήμερα στη νοτιοανατολική επαρχία Σιρνάκ. Πρόσθεσε πως ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις εστάλησαν στην περιοχή .
Μερικές ώρες νωρίτερα τα F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας είχαν πραγματοποιήσει μια νέα σειρά επιδρομών εναντίον στόχων του PKK στα βουνά του βόρειου Ιράκ, όπου έχει καταφύγει το επιτελείο της κουρδικής οργάνωσης, καθώς και στην Τουρκία.

Αυτός ο κύκλος των αντιποίνων συνεχίζεται σχεδόν αδιάλειπτα μετά την επίθεση καμικάζι στις 20 Ιουλίου στο Σουρούτς. Η επίθεση αυτή, η οποία προκάλεσε τον θάνατο 32 νεαρών υπερασπιστών της κουρδικής υπόθεσης, αποδόθηκε στην οργάνωση Ισλαμικό Κράτος και προκάλεσε την οργή του PKK εναντίον της κεντρικής εξουσίας, η οποία κατηγορείται πως δεν προστατεύει τον ντόπιο πληθυσμό.

Από τότε, τουλάχιστον οκτώ εκπρόσωποι των τουρκικών δυνάμεων της τάξης έχουν σκοτωθεί και περίπου 10 τραυματισθεί. Η τουρκική δημόσια τηλεόραση μεταδίδει καθημερινά απ' ευθείας τις επίσημες κηδείες που τελούνται για τους "μάρτυρες" που πέφτουν θύματα του PKK.
Η Τουρκία βρίσκεται έτσι και πάλι βυθισμένη "στον επανερχόμενο εφιάλτη του κουρδικού προβλήματος", αναφέρει σε κύριο άρθρο της η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Hurriyet.

Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι είναι "αδύνατη" η συνέχιση της ειρηνευτικής διαδικασίας με το PKK και η "οπισθοχώρηση στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας", βάζοντας στην ίδια μοίρα το PKK και το Ισλαμικό Κράτος.

Η επίθεση στο Σουρούτς, όπου το ΙΚ πραγματοποίησε για πρώτη φορά πλήγμα στο έδαφος της Τουρκίας, υποχρέωσε τον Ερντογάν να κάνει μια στρατηγική στροφή έναντι αυτού του κινήματος. Ενώ για καιρό φαινόταν επιεικής απέναντι στους τζιχαντιστές, μετά το Σουρούτς διέταξε πλήγματα εναντίον στόχων του ΙΚ στη Συρία, προς μεγάλη ικανοποίηση των Αμερικανών, οι οποίοι ηγούνται του διεθνούς συνασπισμού κατά των τζιχαντιστών. Η Άγκυρα έδωσε επίσης το πράσινο φως για τη χρήση της στρατηγικής σημασίας βάσης του Ιντσιρλίκ ώστε τα αμερικανικά F-16 να έρθουν πιο κοντά στους στόχους τους στη Συρία.

Ωστόσο από την τουρκική πλευρά η επιχειρησιακή προτεραιότητα είναι σαφώς ο πόλεμος εναντίον των κούρδων ανταρτών.

Μέσα σε μια εβδομάδα, ο στρατός ανέφερε δεκάδες αεροπορικά πλήγματα εναντίον στόχων του PKK, αλλά μόνο τρία εναντίον του ΙΚ, στις 25 Ιουλίου.
Επίσης οι αρχές ανακοίνωσαν πως από τις 20 Ιουλίου έχουν συλληφθεί στην Τουρκία περίπου 1.300 πρόσωπα, τα 847 από τα οποία ως ύποπτα για σχέσεις με την κουρδική εξέγερση, έναντι 137 για σχέσεις με το ΙΚ.


Σε πολιτικό επίπεδο, ο τούρκος πρόεδρος και η ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση έχουν στόχο τον νεαρό ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος HDP Σελαχατίν Ντεμιρτάς, τον οποίο κατηγορούν ότι "απειλεί την εθνική ασφάλεια" επειδή αρνείται να καταδικάσει συγκεκριμένα τις ενέργειες του PKK.

"Μια ατμόσφαιρα χάους δημιουργείται εσκεμμένα με προοπτική τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών", απάντησε ο Ντεμιρτάς.
Με 13% των ψήφων και 80 βουλευτές, το κόμμα του θεωρείται ένας από τους μεγάλους νικητές των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουνίου, στις οποίες το κυβερνών κόμμα AKP έχασε την απόλυτη πλειοψηφία για πρώτη φορά από το 2002. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, ο Ερντογάν θέλει πάση θυσία να εξασθενήσει το HDP πριν προκηρύξει πρόωρες εκλογές.

Δεύτερη δύναμη στο κοινοβούλιο, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα CHP κατήγγειλε σαφώς από την πλευρά του την πολιτική που ακολουθούσε ο Ερντογάν έναντι των τζιχαντιστών. "Το γεγονός πως δεν ελήφθη καμιά πρωτοβουλία και το καθεστώς έκλεινε τα μάτια σημαίνει πως η Τουρκία ήταν ένα στήριγμα του ΙΚ", κατήγγειλε ο βουλευτής Κωνσταντινούπολης Μουράτ Οζτσελίκ.

"Κυνηγούν" τον Ντεμίρτας

Τούρκος εισαγγελέας στην επαρχία Ντιγιάρμπακιρ ξεκίνησε έρευνα σε βάρος του ηγέτη του φιλοκουρδικού Κόμματος της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) Σελαχατίν Ντεμίρτας με τις κατηγορίες της «διατάραξης της δημοσίας τάξης» και της «υποκίνησης σε βία», μετέδωσε το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή.
Τα γεγονότα για τα οποία κατηγορείται ο Ντεμίρτας εκτυλίχθηκαν τον Οκτώβριο του 2014 με την τουρκική Δικαιοσύνη να του προσάπτει ότι "υποκίνησε και όπλισε" διαδηλωτές κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων που συγκλόνισαν το νοτιοανατολικά τμήμα της χώρας πέρυσι, όμως η έναρξη αυτής της έρευνας γίνεται ενώ διεξάγονται οι επιχειρήσεις της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας εναντίον των Κούρδων ανταρτών και ενώ ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγορεί τον Ντεμίρτας για σχέσεις με τους Κούρδους μαχητές.
Δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στην ανατολική Τουρκία πέρυσι τον Οκτώβριο κατά τη διάρκεια των ταραχών που σημειώθηκαν καθώς οι Κούρδοι θεώρησαν ότι η ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση αρνήθηκε να βοηθήσει τους Κούρδους της Συρίας να πολεμήσουν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στην πόλη Κομπάνι.
Εάν παραπεμφθεί σε δίκη, ο ηγέτης του MHP κινδυνεύει με κάθειρξη έως και 24 ετών, σύμφωνα με το Ανατολή.

Πηγή OnAlert

 kostasxan.

Bild: Η Ελλάδα άρχισε πάλι τα παιχνίδια με την τρόικα.

Η ελληνική κυβέρνηση αποκρύπτει σημαντικά στοιχεία ώστε οι συζητήσεις με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ να μην σημειώνουν πρόοδο, γράφει η εφημερίδα Bild επικαλούμενη αξιωματούχο του ESM.
Oπως τονίζει, η ελληνική κυβέρνηση αποκρύπτει σημαντικά στοιχεία ώστε
οι συζητήσεις με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ να μην σημειώνουν πρόοδο.
«Ξεκινά από το σημείο στο οποίο σταμάτησε με την Τρόικα: Η Ελληνική πλευρά παίζει παιχνίδια» αναφέρει αξιωματούχος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ESM).
Οπως επισημαίνει η Bild δεν έχουν δοθεί στους ελεγκτές των δανειστών συγκεκριμένα στοιχεία για τα έσοδα και τα έξοδα της κυβέρνησης επισημαίνοντας ότι σύμφωνα με την Αθήνα οι υπάλληλοι της Τρόικας δεν έχουν δικαίωμα να δουν αυτούς τους αριθμούς.
Πηγή:  ethnos.gr

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΤΟ «ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ» - ΣΛΑΪΕΡΜΑΧΕΡ (ΙΙ) -ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2009

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXVII)

Αρχές και Επίλογος της “Glaubenslehre”, της Διδασκαλίας πίστεως!


Σε κάθε περίπτωση, για τον Σλαϊερμάχερ, η πίστις ή καλύτερα το βίωμα της πίστης προηγείται έναντι του δόγματος, το οποίο παραμένει δευτερεύον. Υποστηρίζει ακριβώς πως «τα κεφάλαια της χριστιανικής πίστης είναι εννοιολογήσεις των χριστιανικών θρησκευτικών βιωμάτων ξεδιπλωμένων στον λόγο». Συνεπώς η θεολογία συγκροτείται ξεκινώντας από την θρησκευτική αυτοσυνειδησία και από την άμεση έκφρασή της. «Τα δόγματα είναι προτάσεις πίστεως του δογματικο-εκθεσιακού είδους στις οποίες κατακτώνται οι πιο υψηλοί βαθμοί ακρίβειας».

«Όλες οι ιδιότητες που αποδίδουμε στον θεό δεν δείχνουν κάτι συγκεκριμένο στον θεό αλλά μόνον κάτι ιδιαίτερο στον τρόπο με τον οποίο αναφέρουμε σ' αυτόν το αίσθημα της απολύτου εξαρτήσεως». Τοποθετώντας λοιπόν, παρότι με υπερβατικό τρόπο, το πρωτείο της “συνειδήσεως” και αναβαθμίζοντας το “αίσθημα” παρότι και αυτό σε μια θρησκευτική προοπτική, προσδιορισμένη σαν “απόλυτη εξάρτηση”, ο Σλαϊερμάχερ, ήταν αναγκασμένος να συλλάβει τα δόγματα σαν ερμηνείες θρησκευτικών συναισθημάτων, εκφράσεις της θρησκευτικής αυτοσυνειδησίας ιστορικά προσδιορισμένης. Γι' αυτό αδιαφορεί πλήρως για το δόγμα της Τριάδος.

Τα πράγματα όμως αλλάζουν εντελώς στην περίπτωση του Χριστολογικού δόγματος. Εάν συμφωνήσουμε με το αρχαίο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο στον «Ιησού Χριστό η θεία φύσις και η ανθρώπινη φύσις ήταν ενωμένες σε ένα πρόσωπο», θα ανοίξουμε έναν δρόμο με πάρα πολλές απορίες και αμφιβολίες. Η σχέση ανάμεσα στην Φύση και στο πρόσωπο η οποία ανακοινώνεται εδώ είναι εντελώς αντιφατική με όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις όπου η ίδια Φύση ανήκει σε πολλά άτομα ή πρόσωπα. Εδώ ένα πρόσωπο πρέπει να 'χει μέρος σε δύο φύσεις. Τί σημαίνει όμως ακριβώς πρόσωπο; Ο Σλαϊερμάχερ αποφεύγει να δώσει μια ακριβή απάντηση. Τυχαίως σε κάποιο σημείο μιλά για το πρόσωπο σαν μια «σταθερή μονάδα ζωής» και σαν «ένα εγώ ταυτόσημο σε όλες τις στιγμές που εναλλάσσονται». Παρόλα αυτά κατανοεί ξεκάθαρα πως οι Χριστολογικοί ορισμοί πρέπει να συμφωνούν με τους Τριαδικούς.

Στην χριστολογία ομιλούμε για ενότητα προσώπου και ενότητα Φύσεως, στο τριαδικό δόγμα για τριάδα προσώπων και ουσιώδη (essenza) μονάδα. Παρότι όμως αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική, καθώς ο όρος essenza (αληθινό Είναι), συμφωνώντας με τον Αυγουστίνο είναι ορθότερος του όρου Φύσις, παρόλα αυτά τίθεται το πρόβλημα της συσχετίσεως μ' αυτή την Ενότητα της Ουσίας. Πώς είναι και στα τρία πρόσωπα, εκείνη που ονομάζουμε στον Χριστό η Θεϊκή Του φύσις, και αν καθένα από τα τρία πρόσωπα, εκτός από τη συμμετοχή του στην θεία ουσία, έχει και μια δική του φύση, ή μήπως αυτό ανήκει μόνον στο δεύτερο πρόσωπο; Μια ικανοποιητική απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί να βρεθεί ούτε στην Χριστολογία ούτε στο Τριαδικό δόγμα. Το θέμα γίνεται ακόμη πιο θολό με την άλλη χρήση της λέξεως πρόσωπο που επινοήθηκε για το τριαδικό δόγμα από ολόκληρη την Δυτική δογματική. Έτσι αν μεταφέρουμε και στο τριαδικό δόγμα τις εξηγήσεις που δίνονται συνήθως στην λέξη πρόσωπο, στο σχετικό δόγμα περί του Χριστού (και αυτή η δυνατότης μπορεί να υπάρξει εάν πούμε πως ο Χριστός δεν έγινε πρόσωπο κυρίως λόγω της ενώσεως των δύο φύσεων, αλλά ότι ο Υιός του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στο πρόσωπό Του), τα τρία πρόσωπα θα κατέληγαν να συνυπάρχουν και να υπάρχουν ανεξαρτήτως δι' εαυτά. Εάν δε ακόμη κάθε ένα από τα πρόσωπα είναι μια Φύσις φτάνουμε σε τρεις θεϊκές φύσεις για τα τρία θεϊκά πρόσωπα τα οποία συνυπάρχουν σε μια θεϊκή ουσία. Εάν αντιθέτως η ίδια λέξη πρόσωπο πρέπει να σημαίνει στο ένα δόγμα κάτι διαφορετικό από το άλλο, καθώς στο πρόσωπο του Χριστού υπεισέρχεται ακόμη ένα άλλο πρόσωπο, στην άλλη σημασία του όρου, τότε συμπεραίνει ο Σλαϊερμάχερ, το μπέρδεμα μεγαλώνει.

Ο χριστολογικός όρος, σύμφωνα με τον οποίο στην ενσάρκωση η θεία φύσις προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στην ενότητα του προσώπου του, είναι ανεπαρκής για πολλούς λόγους. Όχι μόνον λόγω του όρου θεϊκή φύσις, αλλά πάνω απ' όλα επειδή παρουσιάζει την προσωπικότητα του Χριστού, εξαρτημένη από την προσωπικότητα του δεύτερου προσώπου στην Θεία Ουσία! «Το χειρότερο όμως είναι πως η ανθρώπινη φύσις μ' αυτόν τον τρόπο μπορεί να είναι πρόσωπο μόνον με την έννοια που ταιριάζει σ' ένα πρόσωπο της Τριάδος και βρισκόμαστε τοιουτοτρόπως μπροστά στο εξής δίλημμα: ή τα τρία πρόσωπα πρέπει να είναι, όπως τα ανθρώπινα πρόσωπα, άτομα που υφίστανται δι' εαυτόν μ' έναν τρόπο εντελώς ανεξάρτητο, ή ο Χριστός σαν άνθρωπος, δεν υπήρξε ένας αληθινός άνθρωπος, οπότε η φιγούρα του Χριστού χάνεται εντελώς στον Δοκησισμό. Είναι πιο σίγουρο λοιπόν να σταθεροποιήσουμε το δόγμα γύρω από τον Χριστό ανεξαρτήτως του άλλου δόγματος».

Ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι το πνευματολογικό. Ο Σλαϊερμάχερ το χειρίζεται μιλώντας πάνω απ' όλα για “κοινό πνεύμα”, εννοώντας μ' αυτό και το Άγιο Πνεύμα της Θεολογίας και την ειδική υποκειμενικότητα της Εκκλησίας. Χρησιμοποιώντας την Έκφραση “κοινό πνεύμα” ο Σλαϊερμάχερ θέλει να μεταφέρει το “εις εαυτόν” του πνεύματος της Τριαδικής προοπτικής στο “για μας” της ιστορικής οικονομίας όπου πραγματοποιείται η θρησκευτική αυτοσυνειδησία. Και σ' αυτή την περίπτωση όμως όπως και στην Χριστολογία, προσπαθεί να ξαναορίσει τα κλασσικά θέματα με τους όρους της δικής του δογματικής συλλήψεως. Έτσι λοιπόν ισχυρίζεται πως δεν μπορούν όλες οι αναπαραστάσεις που σχετίζονται με την τοποθέτηση του Αγίου Πνεύματος στο Τριαδικό δόγμα, να στηριχθούν στην Κ.Δ., όπου το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζεται μόνον και πάντοτε στους πιστούς. [Στη Βάπτιση του Κυρίου όμως; Το Άγιο Πνεύμα σκέπασε τον Κύριο!]

Απ' αυτήν την άποψη ο Σλαϊερμάχερ ορίζει το Άγιο Πνεύμα σαν την εσώτατη ζωτική εντελέχεια της Ολότητος της Χριστιανικής Εκκλησίας ή ακόμη σαν την ένωση του Θείου Είναι με την ανθρώπινη Φύση στην μορφή του κοινού πνεύματος το οποίο ψυχώνει το σύνολο των πιστών.

Στην Χριστολογία ο Σλαϊερμάχερ είχε αφήσει στην άκρη το πρόβλημα που προέκυπτε από το θείο στοιχείο του Χριστού. Εάν δηλαδή το θείο στοιχείο του Χριστού, ανεξαρτήτως της ενώσεως με την ανθρώπινη Φύση, υπήρξε ή υπάρχει ακόμη, σαν δεύτερο πρόσωπο της Θεότητος, σαν κάτι συγκεκριμένο στο θείο Είναι ή όχι. Τώρα αφήνει μετέωρο το ανάλογο πρόβλημα σχετικά με το Άγιο Πνεύμα. Προτίμησε να αφήσει στον επίλογο του βιβλίου του το συνολικό του όραμα για τις ενδοτριαδικές σχέσεις, ενώ στο θέμα της πνευματολογίας περιορίζεται μόνον στη «σχέση ανάμεσα στο ανώτερο Είναι και στην ανθρώπινη Φύση, στο μέτρο που επηρεάζει με τα αποτελέσματά της την αυτοσυνειδησία μας». Έτσι λοιπόν η Τριαδικότης είναι περισσότερο η ολοκλήρωση της προόδου της συνειδήσεως της Χάριτος!

Συμπερασματικά σ' αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να πούμε πως για τον Σλαϊερμάχερ το κλειδί ολόκληρου του Χριστιανικού δόγματος είναι τα δύο στοιχεία τα οποία ενώνουν την θεία Φύση με την ανθρώπινη! Το ένα που ενώνει την ανθρώπινη Φύση με την Θεία μέσω της προσωπικότητος του Χριστού και το άλλο μέσω του “κοινού πνεύματος”.

Το ουσιαστικό “Τριάδα” βασίζεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός πως οι δύο ενώσεις του θείου Είναι, αυτή του Χριστού και εκείνη του Εκκλησιαστικού πνεύματος επαναλαμβάνονται σε «έναν διαχωρισμό ανεξάρτητο από τις ενώσεις αυτές και με αιώνιο τρόπο, μέσα στο ίδιο το ανώτατο Είναι». Με άλλα λόγια ο Σλαϊερμάχερ ομολογεί πως οι διακρίσεις της αυτοφανέρωσης του νέου στην ιστορία αντιστοιχούν σε διακρίσεις του Θεού στην αιωνιότητα. Η Οικονομική Τριάδα, θα λέγαμε σήμερα, είναι η μόνιμη ενυπάρχουσα Τριάδα και το αντίστροφο! Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να αναφερθούν σε μια άμεση θρησκευτική αυτοσυνειδησία, στην οποία η Τριάδα και η διάκρισή της σε δύο τρόπους δεν έχουν θέση. Η διάκριση ενός Θεού δι' εαυτόν από έναν Θεό ενωτικό, για μας, έρχεται σε δεύτερο χρόνο. Τα κύρια σημεία του Χριστιανικού δόγματος δηλαδή το Είναι του θεού στον Χριστό και στην Εκκλησία, πρέπει να θεωρηθούν ανεξάρτητα από το Τριαδικό δόγμα. Ο Σλαϊερμάχερ δηλώνει απερίφραστα πως δεν θα μπορούσε να βρει καμμιά θέση στην Χριστιανική δογματική ένα Τριαδολογικό δόγμα, το οποίο θα μπορούσε να συναχθεί από γενικές έννοιες ή έννοιες a priori, χωρίς καμμία αναφορά στην Ιστορική Λύτρωση και χωρίς καμμία αναφορά στις Γραφές.

Το Εκκλησιαστικό Χριστιανικό δόγμα απαιτεί να σκεφτούμε καθένα από τα τρία πρόσωπα ίσο με την θεία Ουσία και τανάπαλιν, και καθένα από τα τρία πρόσωπα ίσο με τα άλλα. Μόνον έτσι η “ένωσή” μας με τον Χριστό είναι αληθινή κοινωνία με τον Θεό. Αυτή η Σωτηριολογική αξία του δόγματος επιβάλλει την πίστη στην Εκκλησιαστική Τριάδα. Παρότι εμείς δεν είμαστε ικανοί και δεν μπορούμε να σκεφτούμε ούτε την Ισότητα κάθε προσώπου με την Θεία Ουσία, ούτε την Ισότητα των προσώπων μεταξύ των. Μπορούμε μόνον να αναπαραστήσουμε τα πρόσωπα σε μια Ιεραρχία και ταυτόχρονα την ενότητα της Ουσίας, μπορούμε να την αναπαραστήσουμε ή μικρότερη των προσώπων ή μεγαλύτερη. Ο Σλαϊερμάχερ δεν μπορεί να κατανοήσει μια θεία γένεση η οποία δεν εμπλέκει μια σχέση εξαρτήσεως και υποταγής του Υιού στον Πατέρα. Ούτε μπορεί να κατανοήσει την Εκπόρευση του Πνεύματος από τον Πατέρα χωρίς αυτή η εκπόρευση να σημαίνει υποταγή του Πνεύματος στον Πατέρα.

Ο Πατήρ επομένως θα ήταν πάντοτε πάνω από όλους, ενώ θα μας έμενε να αποφασίσουμε μόνον εάν τα δύο πρόσωπα είναι μεταξύ τους ίσα ή εάν το ένα είναι κατώτερο του άλλου!

Παρότι δεν μπορούμε να μην εκπλαγούμε ήδη με όσα ομολογεί για το δόγμα της Αγίας Τριάδος, ο Σλαϊερμάχερ κρύβει και άλλες εκπλήξεις. Ισχυρίζεται λοιπόν πως στις δογματικές εκθέσεις συνήθως η Τριάδα αναφέρεται ελάχιστα, αφού δεν θίγονται διόλου η ουσία και οι θείες Ιδιότητες, ούτε στην Χριστολογία ούτε στην Εκκλησιολογία. Βεβαίως ίσως έχει κάποιο δίκηο όταν καταγγέλλει πως το Χριστιανικό δόγμα δεν είναι πάντοτε ελεύθερο από δισταγμούς ανάμεσα στην ισότητα και στην υποταγή, ή ανάμεσα στον τριθεϊσμό και στην ενότητα, τα οποία συσκοτίζουν την αιώνια διάκριση των προσώπων. Γιατί όμως αντιτιθέμενος στον Εκκλησιαστικό τρόπο αναπαραστάσεως της Αγίας Τριάδος, ο Σαβελλιανισμός πρέπει να στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τον τρόπο του Μ. Αθανασίου; [Διότι διαθέτει το ίδιο όργανο που διαθέτει και ο Σλαϊερμάχερ, την ΛΟΓΙΚΗ, όπως και όλες οι αιρέσεις, ακόμη και οι σημερινές].

Δεν είχε γράψει ο ίδιος ο Σλαϊερμάχερ πως «για να στερεώσουμε ένα δογματικό σύστημα της πίστεως πρέπει κατ' αρχάς να καθαρίσουμε τον χώρο από κάθε αιρετικό στοιχείο και να κρατήσουμε μόνον τα Εκκλησιαστικά;» Όλως αντιθέτως όμως συμβουλεύει να μην καταδικάζουμε με ευκολία τα λάθη, διότι τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά αντιθέσεις στις τρέχουσες εκφράσεις του Τριαδικού δόγματος. Έτσι λοιπόν συμπεραίνει πως «εμείς μ' αυτή την κατάσταση μπορούμε να εξασφαλίσουμε μόνον την ελευθερία για μια βαθειά κριτική της μορφής του δόγματος, που έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα, και από την άλλη μπορούμε να ετοιμάσουμε και να εισάγουμε μια μεταμόρφωση του δόγματος, συνεπή με τις σύγχρονες συνθήκες των δογμάτων που είναι παραπλήσια στην πίστη».

Εάν η σχετική συνείδησή μας έχει βασιστεί στο θείο Είναι του Χριστού και στο “κοινό πνεύμα” της Εκκλησίας, η πρώτη δουλειά του Τριαδικού δόγματος φαίνεται να είναι η προσπάθεια να καθορίσουμε αυτό το ιδιαίτερο Είναι του Θεού, σε κάτι άλλο. Και στην συσχέτισή του με το Είναι του Θεού καθ' εαυτό και με το Είναι του Θεού στην σχέση του με τον κόσμο γενικώς. Το ενδιαφέρον για ένα τέτοιο έργο πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς!

Δεν είναι τελικώς ανησυχητικό ότι ο Σλαϊερμάχερ δηλώνει πως υπάρχει αντίφαση, για να το πούμε με τον Hegel, ανάμεσα στην “έννοια” και στην “αναπαράσταση” της Τριάδος; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε οι εξωτερικές πρόοδοι της θεότητος να οδηγήσουν σε εξάρτηση και υποταγή; Δεν λύθηκαν αυτά τα προβλήματα από την εποχή του Αρειανισμού; Το γεγονός πως η εσωτερική ζωή του Θεού είναι άφατη και Μυστηριώδης είναι τόσο υποτιμητικό για τον άνθρωπο;

Για ποιόν άνθρωπο;

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΤΟ «ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ», ΣΛΑΪΕΡΜΑΧΕΡ-ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXVI)

Δευτέρα, 9 Νοεμβρίου 2009

Image result for schleiermacher Η ΠΙΣΤΗ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Από το ξεκίνημά της, με τον Schleiermacher, η μοντέρνα προτεσταντική θεολογία εκφράζει μια απέραντη δυσφορία απέναντι στον τριαδολογικό στοχασμό. Ο Σλαϊερμάχερ ονομάστηκε δικαίως “πατέρας του μοντέρνου προτεσταντισμού” και ακόμη “τελευταίος πατέρας της Εκκλησίας”. Θέλησε να διακόψει κάθε δεσμό της θεολογίας με τον Διαφωτισμό και προσπάθησε να ξαναφέρει την νοημοσύνη της πίστεως πίσω στους δρόμους που χάραξε η Διαμαρτύρηση, και να ιδρύσει επίσης μια νέα συνάντηση της θεολογίας με τον πολιτισμό. Η σύνθεσή του πραγματοποιείται την ίδια εποχή που δρουν και ο Φίχτε και ο Σέλλινγκ και ο Hegel, μια εποχή εξανθρωπήσεως του χριστιανισμού και της θεολογίας μέσα από το φίλτρο της συνειδήσεως αλλά που κατέληξε να ξανασυμμαχήσει στο τέλος με την αστική ηθική. Η βασική προϋπόθεση του Σλαϊερμάχερ υπήρξε να δείξει με τα μέσα της σκέψης και της γλώσσας, πως οι αρχές της φιλοσοφίας και της επιστημονικής έρευνας της εποχής του, παρότι δεν χρειάζονται τα θεολογικά αξιώματα τα οποία βασίζονται στην αποκάλυψη και στην πίστη, παρόλα αυτά δεν τα αποκλείουν. Η θεολογία ανοίγεται στον κόσμο και αναφέρεται στον κόσμο. Η αντιπαράθεση με τον χρόνο της εποχής του καταλήγει να γίνει η βασική του απασχόληση, τόσο ώστε ξεχνά εντελώς την άλλη βασική εργασία της θεολογίας, το ξεκαθάρισμα των χριστιανικών αληθειών.
Πώς εξηγείται λοιπόν η έλλειψη εμπιστοσύνης, ακόμη δε και η απέχθεια του Σλαϊερμάχερ απέναντι στην σπουδαιότητα που αποδίδει ο Hegel στην Τριαδολογία; Γιατί ο θεολόγος, μεγάλος υποστηρικτής της «αυτοσυνειδησίας», στην οποία έβλεπε την αντανακλώμενη αξία, το σύμβολο ή το όργανο του θεού, δεν προσπάθησε ποτέ του να κατανοήσει την πραγματικότητα του θεού, μεταφέροντας αυτή την ίδια Αρχή στην προσπάθεια κατανοήσεως των προσώπων της Τριάδος;

Στις 30 Μαρτίου 1818 ο Σλαϊερμάχερ έγραψε ένα εκτενέστατο γράμμα στον Γιακόμπι, έναν φιλόσοφο που εκτιμούσε πάρα πολύ, σχετικά με το πρόβλημα του προσώπου του θεού (Persona Dei) το οποίο ο Γιακόμπι εκτιμούσε πάρα πολύ αλλά το οποίο απουσίαζε από τον φίλο του θεολόγο. Έγραφε: «Ο ανθρωπομορφισμός ή καλύτερα ο ιδεομορφισμός είναι οπωσδήποτε απαραίτητος στο πεδίο της μεταφράσεως του θρησκευτικού συναισθήματος. Στο πεδίο της Φιλοσοφίας όμως η καθεμιά έκφραση φανερώνει την ατέλεια της προηγούμενης, ώστε δεν κατορθώσαμε μέχρι τώρα να δημιουργήσουμε μια πραγματική έννοια της κορυφαίας ουσίας, παρότι κάθε αληθινή φιλοσοφία είναι μόνον η έμπνευση πως αυτή η άφατη αλήθεια της κορυφαίας ουσίας βρίσκεται στο βάθος κάθε μας σκέψης και συναισθήματος». Από το ένα μέρος λοιπόν ο Σλαϊερμάχερ φαίνεται να φοβάται τον ανθρωπομορφισμό ή ιδεομορφισμό της κατηγορίας του προσώπου που αποδίδουμε στον θεό και από το άλλο την θεωρεί απαραίτητη στο επίπεδο της φιλοσοφικής ερμηνείας. Προσθέτει όμως πως για να εκφράσουμε την «κορυφαία ουσία» του άφατου θεού δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από το να μιλήσουμε ξεκινώντας από την θρησκευτική εμπειρία και ιδιαιτέρως από το «συναίσθημα της απολύτου εξαρτήσεως».

Σε ένα δοκίμιο του 1822 ο Schleiermacher συγκεντρώνει με δεξιοτεχνία όλο το υλικό που πρόσφεραν οι έρευνες μέχρι την εποχή του, γύρω από την μάχη των πρώτων Χριστιανών με τις αιρέσεις και την δημιουργία Εκκλησιαστικού δόγματος. Γράφει: «Η νέα πίστη πρέπει να λογαριάσει τα δύο θεμέλια που ορίζουν την ταυτότητά της: Την Μοναρχία ή ενότητα της ουσίας του θεού και την Οικονομία ή το ιστορικό ξετύλιγμα της Σωτηρίας το οποίο επραγματοποιήθη με τον Χριστό». Προσπαθώντας να συλλάβει την διαλεκτική της Μοναρχίας ή της Οικονομίας, ο Σλαϊερμάχερ προσπαθεί να κατανοήσει τις αιτίες των αιρετικών, οι οποίοι κατέληξαν εκτός Εκκλησίας. Εδώ λοιπόν διακρίνεται μια Ιδιαιτερότης του Σλαϊερμάχερ ο οποίος ακόμη και όταν μελετά τους Πατέρες έλκεται ιδιαιτέρως από την σκέψη του Σαβέλλιου.

Συγκεντρώνει όμως μέσα από την ερευνά του και όλες τις ερωτήσεις στις οποίες προσπάθησε να απαντήσει η νεαρή χριστιανική θεολογία!!!

Με ποιον τρόπο στον μοναδικό θεό μπορούμε να μιλήσουμε για έναν Πατέρα, έναν Υιό και ένα Πνεύμα; Εάν στον θεό μετράται ένα πλήθος «προσώπων», με ποιον τρόπο μπορούμε να αποφασίσουμε εάν η γέννηση του Υιού από τον Πατέρα είναι ένα γεγονός ελευθερίας ή ανάγκης μέσα στην θεϊκή ουσία; Με ποιον τρόπο υπάρχει ένα πλήθος «προσώπων» έτσι ώστε η ουσία αυτών των προσώπων να είναι μοναδική, ενώ το δεύτερο πρόσωπο είναι του Σωτήρος και το τρίτο του Πνεύματος το οποίο ενεργεί στην Εκκλησία; Πώς μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε την απόλυτη προσωπικότητα της Τριάδος; Ο Σλαϊερμάχερ προσπαθεί να ανακαλύψει την λογική γραμμή των διαφόρων λύσεων, αλλά με πολύ μεγάλη προσοχή φανερώνει τις αντιφάσεις στις οποίες περιείλθαν οι Πατέρες προσπαθώντας να αντικρούσουν τον Σαβέλλιο. Κατά την κρίση του ο Σαβέλλιος κατανοούσε την Μοναρχία σαν το δόγμα της ουσιαστικής ενότητος του θεού «εις εαυτόν» και την Οικονομία σαν το δόγμα των διαφόρων στην θεότητα σε σχέση με τον κόσμο, με την Σωτηρία, με «εμάς». Για τον Σαβέλλιο η τριάδα είναι ο αποκεκαλυμμένος θεός και κάθε μέλος της είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος της αποκαλύψεως. Η θεότης καθενός απ’ αυτά τα μέλη δεν είναι διαφορετική, αλλά είναι πάντοτε μία και μόνη. Έτσι ο θεός ως άφατος, κρυμμένος είναι Μονάς, ενότης και ως αποκεκαλυμμένος είναι Τριάς. Τοιουτοτρόπως οι Τρεις της αποκαλύψεως είναι ομοούσιοι στην μοναδική θεϊκή ουσία (μονοουσία). Στην Αλεξανδρινή Χριστολογία, παρατηρεί ο Σλαϊερμάχερ, υπήρχαν δύο συνδεμένα στοιχεία αλλά ακόμη τελείως ενωμένα: Η υποταγή του Υιού στον Πατέρα και μαζί η θεότης του Υιού σαν υποστατικός Λόγος. Ο Άρειος δέχθηκε το πρώτο στοιχείο και αρνήθηκε το δεύτερο. Αντιθέτως ο Μ. Αθανάσιος δέχθηκε το δεύτερο και αρνήθηκε το πρώτο.

Από εδώ προέρχεται η λύση την οποία πρότεινε ο Μ. Βασίλειος να διακρίνουμε δηλαδή στον θεό την ουσία και την υπόσταση, δηλαδή την ύπαρξη από το πρόσωπο και επομένως το κοινόν από το ίδιον, ώστε να αντιμετωπισθεί από το ένα μέρος ο Τριθεϊσμός και από το άλλο ο Σαβελλιανισμός. Στην πραγματικότητα όμως δεν έγινε κατανοητή η βαθειά πρόθεση του Σαβέλλιου.

Σ’ αυτό το σημείο θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε γιατί ο Σλαϊερμάχερ δεν έθεσε την καταπληκτική του ιστορική γνώση, την βαθειά του κατανόηση της πολεμικής η οποία οδήγησε την αρχαία Εκκλησία να εκφράσει τα δόγματά της, στην υπηρεσία μιας μοντέρνας Τριαδικής θεολογίας;

Τον εμπόδισε η βασική του έννοια της «θρησκευτικής αυτοσυνειδησίας». Πρέπει να γίνει κατανοητός με κάποια ακρίβεια ο λόγος του Σλαϊερμάχερ στις μεθοδολογικές και θεωρητικές του προϋποθέσεις. Κατ’ αρχάς λοιπόν πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η «αυτοσυνειδησία» δεν ταυτίζεται με την Γνωστική λειτουργία, παρότι εμπλέκεται σ’ αυτή. Η αυτοσυνειδησία για τον Schleiermacher είναι η συνθήκη a priori της εμπειρίας στην καθολικότητά της, αυτό που προϋπάρχει και κάνει δυνατή αυτή την ίδια την εμπειρία. Στο πιο ψηλό επίπεδο της πνευματικής υπάρξεως η αυτοσυνειδησία συγκεκριμενοποιείται σαν «στοχαστική σκέψη» και σαν «προγραμματική σκέψη» και πάνω απ’ όλα σαν «αίσθημα», δηλαδή σαν άμεση αυτοσυνειδησία η οποία συσχετίζεται με την ενότητα και την ολότητα του υπαρκτού. Μ’ αυτή την έννοια μπορούμε να πούμε πως το «αίσθημα» ορισμένο σαν «αίσθημα απολύτως εξαρτημένο» αποτελεί μέσα στον άνθρωπο αυτή την ίδια a priori συνθήκη του σαν κτίσμα. Μια συγκεκριμένη «κατάφαση» του αισθήματος ή της αμέσου αυτοσυνειδησίας είναι η «θρησκευτικότης». Για τον Σλαϊερμάχερ η θρησκευτικότης δηλαδή η «θρησκευτική αυτοσυνειδησία» δεν είναι καθεαυτή ούτε μια γνώση ούτε μια πράξη, αλλά πάντοτε η a priori υπερβατική προϋπόθεση της σχέσης με τον θεό η οποία επραγματοποιήθη ιστορικά. Η πίστη προσδιορίζεται επομένως σαν βεβαιότης, τοποθετημένη στην αυτοσυνειδησία, του θεού ο οποίος μ’ αυτή την αυτοσυνειδησία σχετίζεται. Συνεπώς κάθε φανέρωση του θεού μπορεί να προκύψει και να εκφρασθεί pro nobis, στον συσχετισμό της μαζί μας. Η εμπειρία της πίστεως είναι μια πρόσβαση στην πραγματικότητα του θεού μόνον μέσα στην αυτοσυνειδησία μας.

Εάν είναι αυτή λοιπόν η σωστή λογική ανάπτυξη της σκέψεως του Σλαϊερμάχερ, παραμένει αλήθεια πως στην εποχή του θριάμβου της υπερβατικής φιλοσοφίας, θέλησε να ερευνήσει για το θρησκευτικό φαινόμενο και συγκεκριμένα για τον χριστιανισμό, τις συνθήκες της δυνατότητός του μέσα στην υπερβατική δομή της συνειδήσεως.

Σ’ αυτή την προοπτική δεν πραγματοποίησε καμιά «επιστημολογική ρήξη», τοποθετώντας στο κέντρο της θεολογίας το ανθρώπινο αίσθημα αντί για την αποκάλυψη του θεού, την ανθρωπολογική διάσταση και όχι την κυριότητα του κηρύγματος. Είναι όμως στ’ αλήθεια η υπερβατικότης ο καλύτερος τρόπος από τις φιλοσοφικές προοπτικές για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε το Μυστήριο του Χριστιανικού Θεού, την τριαδικότητα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος;
Συνεχίζεται
Αμέθυστος

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:Ο θάνατος και η ζωή εξαρτώνται από τη γλώσσα

Αυτό δεν επιβεβαίωσε ο Κύριος όταν είπε ότι οι άνθρωποι θα δώσουν λόγο κατά την Ημέρα της Κρίσεως για κάθε αργολογία τους; Δεν είπε σαφώς: «Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς»(Ματθ. 12, 37); Όποιος δικαιωθεί θα λάβει τη ζωή. Όποιος καταδικαστεί θα λάβει τον θάνατο. Βλέπετε, επομένως, ότι η ζωή και ο θάνατος είναι στη δύναμη της γλώσσας; «Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγήσει όλον τον εαυτό του»(Ιακ. 3,2).
Το ανεξερεύνητο μυστήριο των λέξεων είναι πράγματι μεγάλο και η επιρροή των λέξεων δεν μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί. Σήμερα τα λόγια των ανθρώπων μπορούν να μεταφερθούν με τεχνητά μέσα (τηλεπικοινωνίας) από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Ένας λόγος που προφέρει μια γλώσσα στην Αμερική μπορεί να ακουστεί από ένα αυτί στην Ευρώπη. Δεν είναι αυτό μία «προσομοίωση», τρόπον τινά, του τα πάντα ενωτιζομένου Θεού;
Ω! αδελφοί μου, δεν μπορούμε τίποτε να ψιθυρίζουμε εδώ στη γη, που να μην το ακούσει ο ουρανός. Ο κάθε λόγος μας φθάνει ενώπιον της τάξης των αγγέλων του Θεού. Ο άδης δέχεται κάθε κακό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση του αιωνίου θανάτου μας και ο Παράδεισος δέχεται κάθε καλό λόγο μας και τον διατηρεί ως εγγύηση της αιωνίου ζωής μας. Πράγματι, η σοφία της Παλαιάς Διαθήκης μας μιλά και μας θυμίζει ευκαίρως αυτούς τους λόγους. Θάνατος και ζωή εν χειρί γλώσσης.
Ω! Κύριε και Σωτήρα μας, Αΐδιε Λόγε του Θεού, βοήθησέ μας να χαλιναγωγούμε τη γλώσσα μας, ώστε αυτή να μην μιλάει ανώφελα, προς καταδίκη μας. Βοήθησέ μας να εκφράζουμε με τη γλώσσα μόνον όσα είναι σύμφωνα με το άγιο θέλημά Σου και ωφέλιμα για την αιώνια σωτηρία μας στην αθάνατη ζωή.
Σοι πρέπει πάσα, δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.163-164)

 .diakonima

Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (20)

Συνέχεια από:Τετάρτη, 29 Ιουλίου 2015

  Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Του Pierre Aubenque

          Η αμεροληψία, η ισότης! (η επιείκια).
       

  Ο Αριστοτέλης αμφιβάλλει σε τέτοιο σημείο για την καθολικότητα, ώστε δέν βρίσκει ούτε στις συγκεριμένες εκφράσεις του δικαίου, όσο και αν τις ειδικεύει, μία επαρκή εξασφάλιση για την εφαρμογή του νομικού κανόνος. Ο νομος συμπεραίνει ακολουθώντας τον Πλάτωνα (πολιτικός,, 294 a b ), είναι γενικός, ενώ οι πράξεις που προτείνει να υποβαστάξει, είναι ατομικές (1137 b 11). Υπάρχει σ'αυτό ένα δυσάρεστο άλμα, η υπευθυνότης του οποίου όμως δέν προσβάλλει ούτε τον νόμο, ούτε τον νομοθέτη, αλλά την "φύση του πράγματος" (1137 b 17-18). Βεβαίως στο μεγαλύτερο μέρος των περιπτώσεων, ο δικαστής μπορεί να δεί την ιδιαίτερη περίπτωση κάτω απο τον γενικό κανόνα. Αλλά μπορεί να συμβεί να εμπίπτει η περίπτωση "πέραν του κανόνος" και σ'αυτή την περίπτωση θα πρέπει να διορθωθεί το κενό των κανόνων και των νόμων. Αυτή η διόρθωση του νόμου (b 26) οδηγεί σε μία αρετή την οποία ο Αριστοτέλης ονομάζει επιείκια και η οποια μεταφράζεται παραδοσιακώς με αμεροληψία, παρότι η αμεροληψία περιέχει την έννοια της ισότητος η οποία ανήκει στην δικαιοσύνη, (και δέν είναι πέραν της δικαιοσύνης).
          Ο νόμος λοιπόν θα μπορούσε να θεωρηθεί διπλά εκθρονισμένος: απο το ένα μέρος ξεγυμνωμένος απο τις βασικές του αρχές οι οποίες προέρχονται απο το φυσικό δίκαιο και απο το άλλο απο την εκτίμηση των συνθηκών τής εφαρμογής του ότι εξαρτώνται απο την ισότητα. Αλλά αυτό σημαίνει απλώς ότι ο Αριστοτέλης δέν δέχεται νά απολυτοποιήσει το βασίλειο του νόμου. Ο νόμος δέν είναι ένας σκοπός αλλά ένα μέσον. Επιμηκύνοντας τις προθέσεις της φύσεως, έχει σαν σκοπό τήν αρμονία της πολιτικής κοινωνίας,  η οποία με την σειρά της είναι απαραίτητη συνθήκη τής πραγμάτωσης του ανθρώπου. Εάν ο νόμος είναι ένας απλός κρίκος μίας αλυσσίδας η οποία ξεκινά απο τον άνθρωπο σαν φύση και υψώνεται μέχρι τον άνθρωπο στην τελειότητα του, τότε θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, απο που προέρχεται η αυθεντία την οποία αντλούσε στον Πλάτωνα απο την ομοιότητα του με τις ιδέες και στον Κάντ, αιώνες μετά, ο οποίος θα την αποδείξει (την αυθεντία) απο το γεγονός ότι απορρέει απο a'priori αρχές.
          Η απάντηση θα ήταν χωρίς αμφιβολία ότι για τον Αριστοτέλη ο νόμος είναι το εργαλείο μίας πρακτικής νοήσεως, μίας πρακτικής σοφίας-η οποία ονομάζεται φρόνησις-η οποία απο τα βάθη τής ενυπάρξεως της, της σταθερότητός της, (η φρόνησις έχει σαν σκοπό το "αγαθό του ανθρώπου"), είναι μία όρεξις για το Θείο. Για μία φιλοσοφία της συνέχειας, όπως είναι η αριστοτέλική, υπάρχει μία επαρκής υπερβατικότης μόνον διά εξουσιοδοτήσεως (συμφωνίας). Η πρωτοβουλία έρχεται απο την φύση, αλλά απο μία φύση η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο ελκόμενη πρός το ύψος της, απο το τέλος της [εξ'ού και το όνομα αριστο-τέλης]. Ο Θεός δέν βασιλεύει δίνοντας αμεσα ο ίδιος τις εντολές του, αλλά είναι αυτό πρός το οποίο καθοδηγεί η φρόνησις" (Ηθ. Ευδήμεια, VIII 3, 1249 B 13-15). Αυτό που μας λέει εδώ ο Αριστοτέλης για την φρόνηση θα μπορούσε να επεκταθεί και στην νομική επιστήμη! Καθότι ριζωμένη στην φύση, πραγματοποιεί, στο επίπεδο που της ανήκει, και συνεισφέρει στην πραγματοποίηση πιό υψηλών σχεδίων. Η υπερβατικότης λοιπόν δέν είναι πλέον το θεμέλιο του δικαίου, όπως στον πλάτωνα, αλλά παραμένει στον ορίζοντα της αριστοτελικής φυσιοκρατίας.
        
   Τα όρια της φυσιοκρατίας.
       
   [Οι επόμενες παρατηρήσεις οφείλονται στην πεποίθηση των νεοθωμιστών ότι ο Αριστοτέλης είναι ο φιλόσοφος της συνέχειας, μεταξύ φαινομενικού και νοητού. Κάτι που επέβαλλαν στην Δύση ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης. Οι κατηγορίες όμως του Αριστοτέλη όπως θα δούμε, και αυτό το γεγονός ακόμη ότι μπορούν να υπάρξουν περιπτώσεις πέραν των κανόνων του νόμου που λύονται διά της επιείκιας, δείχνουν ότι ο Αριστοτέλης διατηρεί και "τελειοποιεί" τον δεύτερο πλού. Ο Αυγουστίνος ταύτισε τον νοητό κόσμο με τον θεϊκό και στην θέση του αγαθού, το οποίο βρίσκεται επέκεινα της ουσίας και δέν γνωρίζουμε τίποτε γι'αυτό, έθεσε την αγάπη, την οποία αποκτούμε εύκολα πλέον μετά την ενανθρώπηση του Κυρίου].
          Αυτό όμως δέν αφαιρεί, και αυτή είναι η κριτική την οποία απευθύνουμε, στον Αριστοτέλη-ότι αυτή η θεολογική προοπτική παραμένει απόμακρη και δέν επιτρέπει να ορισθούν ακριβή κριτήρια για να κριθούν η νομιμότης ενός συγκεκριμένου θεσμού ή ενός νόμου αφημένη στον εαυτό της και στην ενυπάρχουσα ανάπτυξη της. Η φύσις έχει ας πούμε πολλές δικαιοδοσίες και εν τέλει δικαιώνει όλα όσα είναι επαρκώς ριζωμένα στα ήθη, στην κοινή συγκεκριμένη ηθική. Η κατανόηση αυτού που είναι, η αντίληψη αυτού που είναι λογικό κάθε φορα, μας εκθέτει στην ανάγκη να δικαιώνουμε αυτό που διαφορετικά μία ηθική απελευθερωμένη απο τις περιστάσεις τις συγκεκριμένες δέν θα δίσταζε να καταδικάσει. Το καλύτερο παράδειγμα εκτροπών στις οποίες μπορεί να οδηγήσει η αριστοτελική φυσιοκρατία είναι η δικαιολόγηση της σκλαβιάς  η οποία περιέχεται στο βιβλίο Ι (κεφάλαια 3-7) της Πολιτικής όπου ο Αριστοτέλης δέν αναρωτιέται εάν η σκλαβιά είναι αποδεκτή ή όχι, αλλά σε ποιό μέτρο αυτή είναι η όχι "φυσική". Χωρίς αμφιβολία σ'αυτή την περίπτωση η φύση είναι ένας κανόνας. Αλλά το γεγονός ότι αυτός ο κανόνας ενυπάρχει πολύ κοντά στην πραγματικότητα την οποία πρέπει να υποβαστάζει, τον εμποδίζει να είναι ένα εργαλείο κριτικής αρκετά αποτελεσματικό. Ο Αριστοτέλης δέν βρίσκει τίποτε άλλο να πεί παρά ότι η δουλεία είναι "φυσική" στο μέτρο που θέτει σε σχέση ανθρώπους εκ φύσεως φτιαγμένους για την ηγεσία και ανθρώπους εκ φύσεως ανθρώπους για την υπακοή. Αλλά ο Αριστοτέλης δέν αναρωτιέται ποτέ εάν η ανισότης ανάμεσα στους ανθρώπους, παρότι φυσική, ταιριάζει στις αξίες των οποίων είναι φορέας ο άνθρωπος και εάν εδώ η πραγματικότης ίσως πρέπει να διορθωθεί απο ένα ιδανικό το οποίο δέν πρέπει να φοβηθούμε να ονομάσουμε υπερβατικό. Υπάρχουν περιπτώσεις, ίσως οριακές, στις οποίες το δίκαιο και η ίδια η φύση-ακόμη δε περισσότερο η εμπειρική φύση-πρέπει να γονατίσουν απέναντι στην ηθική. Μ'αυτή την έννοια δέχομαι ότι οι μοντέρνες θεωρίες του φυσικού δικαίου, των "δικαιωμάτων του ανθρώπου"-ακόμη και αν αυτός ο άνθρωπος είναι άχρονος και αφηρημένος-αντιπροσωπεύουν, ότι και αν έχουμε κατορθώσει να πούμε εναντίον τους, μία πρόοδο σε σχέση με την "δικαιοφυσιοκρατία" του Αριστοτέλη, παρότι αυτή δικαιολογείται σε όλες τις περιπτώσεις, που είναι και οι περισσότερες, όπου ο νομικός κανόνας δέν αντιτίθεται με τον ηθικό νόμο.
          Συνεχίζεται

Σχόλιο: Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει ο άνθρωπος την φυσική συνείδηση της ψυχής, απο την συνείδηση της πράξεως, τον Θείο νόμο της καρδίας, τον έσω άνθρωπο, και τον έξω. Το δαιμόνιο του Σωκράτη που λέει πάντοτε όχι στο σώμα, στήν επιθυμία και το σώμα που μπορεί να πράξει ακόμη και το ψεύτικο. Να διακρίνει ανάμεσα στην αρετή και στην αξία, το ήθος απο την ηθική. Να διακρίνει γιατί άλλα θέλω και άλλα κάνω. Τον Δαυΐδ απο τον Γολιάθ. Η Δύση τους ταύτισε και μία αφηρημένη ηθική συνθέτει τους δύο ανθρώπους με ισότητα και αδελφότητα. Ο άνθρωπος ή θα υποδουλώσει τον Δαυΐδ ή τον Γολιάθ. Δέν υπάρχει εναλλακτική οδός.

Αμέθυστος!