Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021

Βλαντιμίρ Σολόβιεφ - Η Ρωσία και η Παγκόσμια Εκκλησία (6)

Συνέχεια από: Σάββατο, 8 Οκτωβρίου 2016

                                                        


Γεώργιος Η. Μπόρας

Η Αγγλική έκδοση του βιβλίου Russia and the Universal Church βρίσκεται εδώ.

VII

Ο I. S. Aksakov για την επίσημη Εκκλησία στη Ρωσία

"Τα σιρίτια τών επωμίδων (Achselband: διακοσμητικά σκοινιά ώμου μαθητών στρατιωτικής σχολής) του ανώτερου αξιωματικού-βοηθού στρατοπέδου, με τα οποία ο Mgr. Ειρηναίος, αρχιεπίσκοπος του Pskov και μέλος της Ιεράς Συνόδου, ήταν στολισμένος στα χρόνια της βασιλείας του Παύλου Ι, είναι ένα σύμβολο των σχέσεων μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας στη Ρωσία. Δεν θα πρέπει να σας προκαλέσει καμία έκπληξη όταν δείτε αυτή την κοσμική, για να μην πω στρατιωτική, διακόσμηση πάνω στο ράσο του Αρχιεπισκόπου· αποδεικνύει απλώς ότι η θεμελιώδης αντίληψη του εκκλησιαστικού μας συντάγματος έχει αναπτυχθεί με συνέπεια ήδη από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου."

"Όπως είναι γνωστό, η Ρωσική Εκκλησία διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο που ονομάζεται Πνευματικό Κονκλάβιο ή Ιερά Σύνοδος, τα μέλη της οποίας διορίζονται από τον αυτοκράτορα και η οποία έχει ως πρόεδρο πολιτικό ή στρατιωτικό ανώτερο αξιωματούχο. Τον Ύπατο Επίτροπο της Ιεράς Συνόδου. Αυτός έχει τον πλήρη έλεγχο της διοίκησης της Εκκλησίας. Οι επισκοπές, ή οι επαρχίες, ονομαστικά κυβερνώνται από τους επισκόπους, οι οποίοι διορίζονται από τον Αρχηγό του Κράτους, μετά από σχετική σύσταση της Συνόδου, δηλαδή, του Ύπατου Επιτρόπου, ο οποίος στη συνέχεια μπορεί να τους καθαιρέσει κατά βούληση. "Οι διάφοροι βαθμοί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, οι οποίοι έχουν καταγραφεί στον Κατάλογο των Βαθμών, αντιστοιχούν ακριβώς με τους διάφορους στρατιωτικούς βαθμούς. Ένας Μητροπολίτης είναι ισοδύναμος με ένα Στρατάρχη, ένας Αρχιεπίσκοπος σε έναν στρατηγό, και ένας Επίσκοπος σε έναν ταξίαρχο ή υποστράτηγο". Οι Ιερείς μπορούν, με λίγο ενθουσιασμό, να φτάσουν μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη. Ο Paul I ήταν πολύ συνεπής αποδίδοντας τα στρατιωτικά παράσημα για τους αξιωματούχους της Εκκλησίας."

"Ρωτάμε: είναι αυτά τα πράγματα ασήμαντες λεπτομέρειες ή θέματα αμιγώς εξωτερικής σημασίας; Αντιθέτως, είναι αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που αντανακλούν την εσωτερική κατάσταση της Εκκλησίας μας. Εγγεγραμμένοι στην υπηρεσία του κράτους, οι υπηρέτες του θυσιαστηρίου θεωρούν τους εαυτούς τους ως υπαλλήλους και πράκτορες της κοσμικής εξουσίας. Εάν η τελευταία επιβραβεύει τις υπηρεσίες του κλήρου με διακοσμητικά αξιώματα, είναι διότι οι ίδιοι οι κληρικοί επιθυμούν αυτά τα βραβεία. Η Σύνοδος της Αγίας Πετρούπολης, από τα πρώτα της χρόνια, επέμενε-θεωρούσε ότι ήταν ένας αυτοκρατορικός θεσμός και ποτέ δεν παρέλειψε να αναφέρει την προσωρινή, κοσμική εξουσία, εξουσία ως αληθινή πηγή της εξουσίας της. Σε όλες τις πρώιμες επίσημες πράξεις της, επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ότι «η εντολή έχει δοθεί» (poveleno) από τον κυρίαρχο όλων, «στα πρόσωπα όλων των βαθμίδων, κληρικών και λαϊκών, για να δείξει ότι θεωρεί τη Σύνοδο ως ένα σημαντικό και ισχυρό σώμα» και σε καμία περίπτωση για να δυσφημίσει «την αξιοπρέπεια της, η οποία της παρέχεται από την Αυτού Μεγαλειότητα τον Τσάρο». «Είναι εύκολο να δούμε ότι το στοιχείο της προσωρινής αρχής (ο Ύπατος Επίτροπος), από την οποία η Σύνοδος θεωρείται ότι αντλεί την ισχύ της, συνδέθηκε αναπόφευκτα με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερισχύει κάθε άλλου στοιχείου της συνθέσεως της (Συνόδου) και να κυριαρχήσει πλήρως το υβριδικό αυτό όργανο, το οποίο, αν και η ίδια (η προσωρινή αρχή) δηλώνει ότι είναι ένα όργανο της κοσμικής εξουσίας, εντούτοις, υποστήριξε την αρχή του εκκλησιαστικού συμβουλίου. Η αξιοπρέπεια η οποία απονέμεται σ' αυτήν από την Αυτού Μεγαλειότητα τον Τσάρο δεν προορίζεται να υποτιμάται από κανέναν - εκτός από τον Μεγαλειότατο. Και ήταν, επομένως, φυσικό ο Ύπατος Επίτροπος Yakovlev να λάβει μία αυτοκρατορική εντολή, η οποία απαγορεύει στη Σύνοδο να βρίσκεται σε άμεση επικοινωνία με οποιονδήποτε· όλες οι επικοινωνίες («κάθε έγγραφο» σύμφωνα με τη ρωσική έκφραση), σχετικά με τις υποθέσεις της Εκκλησίας, έπρεπε να διαβιβάζονται στον Επίτροπο.

«Ετσι, η Εκκλησία μας από τη διοικητική της πλευρά, έχει την εμφάνιση ενός είδους τεραστίου γραφείου ή καγκελαρίας, το οποίο χρησιμοποιεί, στο έργο τής πνευματικής διακονίας του ποιμνίου του Χριστού, όλες τις μεθόδους της γερμανικής γραφειοκρατίας με όλη την εγγενή επίσημη ανειλικρίνεια του. Όταν η διοίκηση της Εκκλησίας είναι οργανωμένη ως ένα τμήμα της κοσμικής διοίκησης και οι ιερωμένοι της θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι, τότε υπάρχουν λίγα πράγματα να κάνει κανείς ώστε να αποτρέψει την ίδια την Εκκλησία, από το να μετατραπεί σε οργανισμό της κοσμικής εξουσίας και απροκάλυπτα να υπάγεται στην υπηρεσία του Κράτους. Με «τα δικαιώματα και τα προνόμια της οικονομικής διοίκησης (kazna)», τα οποία χορηγεί η ρωσική νομοθεσία στην Αναγνωρισμένη Εκκλησία, το οικονομικό-φορολογικό (kazenny) στοιχείο έχει διεισδύσει βαθιά στη ζωή της. Οτιδήποτε εξωστρεφές έγινε, απέβλεπε στο να παρουσιάσει την απαραίτητη πειθαρχία της Εκκλησίας· στην πραγματικότητα, έχουν κλέψει την ψυχή της Εκκλησίας. Το ιδανικό μιας πραγματικά πνευματικής διοίκησης αντικαταστάθηκε από εκείνο μιας καθαρά τυπικής και εξωτερικής πειθαρχίας. Δεν ήταν απλώς ένα ζήτημα της κοσμικής εξουσίας, αλλά κυρίως ο κοσμικός τρόπος σκέψης που βρήκε το δρόμο του στην καρδιά της διοίκησης της Εκκλησίας μας και να αποκτήσει μια τέτοια επιρροή πάνω στα μυαλά και τις ψυχές των κληρικών μας, οι οποίοι σχεδόν έχουν χάσει όλη την αίσθηση του ζωντανού και αληθινού νοήματος της αποστολής της Εκκλησίας».

Οι παρακάτω δηλώσεις, οι οποίες υποστηρίζονται από μια ολόκληρη συλλογή φυλλαδίων και προτάσεων για τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας, αποστάλθηκαν στον Aksakov από τους «διανοούμενους και προοδευτικούς" μεταξύ των κληρικών μας. Όλοι ανεξαιρέτως χαρακτηρίζονται από την ίδια αντι-θρησκευτική εκκοσμίκευση. «Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο ενθουσιασμός των ιεροκηρύκων θα πρέπει να αναζωογονηθεί με ένα νέο σύστημα επισήμων ανταμοιβών με τη μορφή των ιεραρχικών αξιωμάτων. Άλλοι επιμένουν ότι το Κράτος πρέπει να εγγυάται επισήμως την ελάχιστη προστασία των κληρικών απέναντι στην εξουσία των επισκόπων. Άλλοι πιστεύουν ότι το θρησκευτικό μας μέλλον εξαρτάται από την αύξηση των εκκλησιαστικών εσόδων. Ως εκ τούτου, θα πρέπει το Κράτος να χορηγήσει στις Εκκλησίες το μονοπώλιο ορισμένων κλάδων της βιομηχανίας. Ορισμένοι προτείνουν ακόμη και την εισαγωγή μιας κλίμακας τελών για τη χορήγηση των Ιερών Μυστηρίων. . . Μερικοί πάνε τόσο μακριά ώστε προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι η θρησκευτική μας ζωή δεν ρυθμίζεται επαρκώς από την κυβέρνηση, να απαιτούν ένα νέο Κώδικα Νόμων και Κανόνων για την Εκκλησία. Και όμως, στον παρόντα Αυτοκρατορικό Κώδικα υπάρχουν περισσότερα από χίλια άρθρα που ρυθμίζουν την εποπτεία της Εκκλησίας από το Κράτος. Επίσης καθορίζει τα καθήκοντα της αστυνομίας στον τομέα της θρησκευτικής πίστης και πρακτικής. Η κοσμική διοίκηση σύμφωνα με τον Κώδικα μας, είναι η εγγυήτρια των δογμάτων της αναγνωρισμένης θρησκείας και θεματοφύλακας της καλής πειθαρχίας στην αγία Εκκλησία. «Βλέπουμε αυτόν τον φύλακα άγγελο, με το σπαθί σηκωμένο, έτοιμο να αντιμετωπίσει αυστηρά οποιοδήποτε αδίκημα εναντίον αυτής της Ορθοδοξίας η οποία οφείλει την ίδρυσή της, όχι τόσο πολύ στην βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, όσο στην βοήθεια των ποινικών νόμων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας».

Ο Ύπατος Επίτροπος της Συνόδου, ως υπεύθυνη κεφαλή της Εκκλησίας, παρουσιάζει στον Αυτοκράτορα μία ετήσια έκθεση σχετικά με την κατάσταση του εν λόγω οργάνου. Η μορφή και το ύφος της έκθεσης δεν διαφέρουν από το ύφος και τη μορφή της έκθεσης των άλλων υπουργείων, για παράδειγμα, το Υπουργείο Μεταφορών. Τα περιεχόμενα της διαιρούνται και υποδιαιρούνται κατά τον ίδιο τρόπο· μόνο που αντί τίτλους όπως «Αυτοκινητόδρομοι», «Σιδηρόδρομοι», «πλωτούς ποταμούς,« η έκθεση του Ύπατου Επιτρόπου περιέχει τις επικεφαλίδες: «Συντήρηση και εξάπλωση της πίστης», «Ποιμαντική δραστηριότητα», «Εκδηλώσεις του θρησκευτικού συναισθήματος, της αφοσίωσης στο ιερό πρόσωπο της Αυτού Μεγαλειότητας του, «κλπ.» Η έκθεση για το έτος 1866, όπως αναλύει ο Aksakov, καταλήγει με τον χαρακτηριστικό τρόπο: "Η Ρωσική Εκκλησία, απείρως ευγνωμονούσα για την ευημερία της την Αύγουστο μέριμνα του Μονάρχη, έχει ξεκίνησε το νέο έτος της ύπαρξής της με ανανεωμένη δύναμη και τη μεγαλύτερη υπόσχεση για το μέλλον."

Η Εκκλησία έχει παραιτηθεί της εκκλησιαστικής ελευθερίας της· και το κράτος σε αντάλλαγμα έχει εξασφαλίσει την ύπαρξή της και τη θέση της ως της επίσημης Εκκλησίας, με την καταστολή της θρησκευτικής ελευθερίας σε όλη τη Ρωσία. «Όπου δεν υπάρχει καμία εσωτερική ζωντανή ενότητα», λέει ο Aksakov, «η έξω η ομοιομορφία μπορεί να διατηρηθεί μόνο με τη βία και την εξαπάτηση.» Αυτά είναι σκληρά λόγια από ένα Ρώσο πατριώτη· αλλά είναι το λιγότερο αληθές. Η επισφαλής και αβέβαιη ενότητα της Εκκλησίας μας δεν στηρίζεται πουθενά αλλού παρά επάνω στην εξαπάτηση και τη βία που ασκείται από, ή τουλάχιστον υπό την αιγίδα της, την κυβέρνηση. Από τα πλαστά διατάγματα ενός εικονικού συμβουλίου κατά ενός φανταστικού αιρετικού μέχρι τις πρόσφατες πλαστογραφίες στη μετάφραση των διαταγμάτων των Οικουμενικών Συνόδων που δημοσιεύθηκαν από την Εκκλησιαστική Ακαδημία του Καζάν, το σύνολο των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας μας, τόσο στην προπαγάνδα όσο και στην άμυνα, είναι απλώς μια σειρά από απάτες που πραγματοποιούνται με πλήρη ασφάλεια, χάρη στην άγρυπνο προστασία της εκκλησιαστικής λογοκρισίας που προλαμβάνει κάθε προσπάθεια αποκάλυψης. Όσον αφορά τη χρήση της βίας σε θρησκευτικά θέματα, αναγνωρίζεται στη θεωρία και αναπτύσσεται λεπτομερώς στον Ποινικό μας Κώδικα. Κάθε πρόσωπο, γεννημένο στην αναγνωρισμένη Εκκλησία ή μετεστραμμένο στην Ορθοδοξία, το οποίο αγκαλιάζει μια άλλη θρησκεία, ακόμα κι αν είναι Χριστιανική, διαπράττει ποινικό αδίκημα και πρέπει να δικαστεί ενώπιον των δικαστηρίων όπως οι κοινοί παραχαράκτες και οι ληστές. Όποιος προκαλεί οποιονδήποτε να εγκαταλείψει την αναγνωρισμένη Εκκλησία, έστω και με την πειθώ, χωρίς κανένα περιορισμό ή βία, στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων και εξορίζετε στη Σιβηρία ή ρίχνετε στην φυλακή. Τέτοια δριμύτητα δεν είναι καθόλου νεκρό γράμμα για μας· ο Aksakov είχε την ευκαιρία της παρατήρησης αυτής, κατά την εργασία, στη βάναυση δίωξη μιας προτεσταντικής αίρεσης στη νότια Ρωσία.

«Καταπνίγει με φυλάκιση τη δίψα για τη θρησκεία, στερεί οτιδήποτε με το οποίο μπορεί να ικανοποιηθεί αυτή, απαντά με φυλάκιση στη γνήσια επιθυμία για την πίστη και τους προβληματισμούς που ξυπνούν το θρησκευτική μυαλό, χρησιμοποιεί τη φυλάκιση ως επιχείρημα για την αλήθεια της Ορθοδοξίας - αυτό γίνεται για να υπονομεύσει το σύνολο της θρησκείας μας και να παραδοθεί στον νικητή Προτεσταντισμό. Με τη χρήση αυτών των όπλων, ως άμυνα, και αυτών των μεθόδων καθορισμού της ορθόδοξης αλήθειας σύντομα θα αχρηστεύσει και θα καταστρέψει όλο τον ποιμαντικό ζήλο, και θα εξαλείψει κάθε σπίθα της αληθινής θρησκείας. Οι αυστηρές εντολές που εκδίδονται από τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους και αναγκάζουν τον κλήρο, υπό την απειλή των προστίμων, να ιδρύσει σχολεία, δεν μπορούν να εισαγάγουν πραγματική λαϊκή θρησκευτική εκπαίδευση· και ελπίζουμε ότι δεν θα χαρακτηριστούμε δύσπιστοι αν υποστηρίξουμε ότι, αυτό που προτείνουν στο πρόσφατο διάταγμα του Τσάρου, το οποίο παρέχει στους ιερείς, που ασχολούνται με το έργο της λαϊκής εκπαίδευσης, το δικαίωμα να φέρουν το Σταυρό της Αγίας Άννας της 3ης κλάσης και στο βαθμό του ιππότη, δεν θα καταφέρει να γεννήσει νέους Απόστολους».

Και όμως είναι γεγονός ότι οι ποινικοί νόμοι είναι απολύτως απαραίτητοι για να συντηρήσουν αυτήν την "αναγνωρισμένη Εκκλησία". Οι ειλικρινέστεροι πρωτοπόροι αυτής της Εκκλησίας, όπως ο ιστορικός Pogodin, παραδέχονται ότι, αν η θρησκευτική ελευθερία κάποτε εισαχθεί στη Ρωσία, οι μισοί από τους αγρότες θα μεταβούν στο σχίσμα και οι άλλοι μισοί, οι ανώτερες τάξεις, ιδιαίτερα οι γυναίκες, θα γίνουν Καθολικοί. "Τι άραγε να σημαίνει μία τέτοια ομολογία;" ρωτά ο Aksakov. "Αυτό το ήμισυ, των μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της ανήκουν μόνο στο όνομα· παραμένουν εντός της, ως ποίμνιο της, μόνο από το φόβο των προσωρινών κυρώσεων. Αυτό δείχνει το είδος της Εκκλησίας που μας έχει επιβληθεί! Πρόκειται για μια επαίσχυντη, καταθλιπτική και τερατώδη κατάσταση, αυτή η ταραχή του ιερόσυλου στα ιερά τεμένη, της υποκρισίας στη θέση της αλήθειας, της τρομοκρατίας στη θέση της αγάπης, της διαφθοράς υπό το πρόσχημα της προς τα έξω τάξης, της υπεράσπισης της αληθινής πίστης από την κακή πίστη! Τι άρνηση, μέσα στην ίδια την Εκκλησία, των δικών της, ζωτικής σημασίας, αρχών, όλων αυτών που δικαιολογούν την ύπαρξή της, ότι το ψεύδος και η απιστία θα πρέπει να βασιλεύει, εκεί όπου τα πάντα θα πρέπει να ζούνε και να κινούνται και να έχουν την ύπαρξη τους στην αλήθεια και την πίστη! Και όμως ο σοβαρότερος κίνδυνος δεν είναι ότι το κακό έχει εξαπλωθεί μεταξύ των πιστών, αλλά ότι έχει νομιμοποιηθεί, ότι αυτή η παρούσα κατάσταση στην Εκκλησία έχει καθιερωθεί από το καταστατικό και ότι μια τέτοια ανωμαλία πρέπει να είναι η αναπόφευκτη έκβαση των προτύπων που γίνονται αποδεκτά από το Κράτος και από το σύνολο της κοινωνία μας.

Κατά γενική ομολογία, ανάμεσά μας στη Ρωσία, στις υποθέσεις της Εκκλησίας, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα, είναι η εξωτερική ευπρέπεια, που πρέπει να διατηρηθεί με κάθε κόστος· και με αυτή η αγάπη μας για την Εκκλησία, η οκνηρή αγάπη μας, η νωχελική πίστη μας, είναι ικανοποιημένη. Μπορούμε εύκολα να κλείσουμε τα μάτια μας και, μπροστά στον παιδαριώδη μας φόβο του σκανδάλου, προσπαθούμε να τυφλώσουμε τους εαυτούς μας και οποιονδήποτε άλλο, ώστε να μην δούμε αυτό το μεγάλο κακό το οποίο, κάτω από το πέπλο της ευπρέπειας, τρώει σαν τον καρκίνο τον ζωντανό πυρήνα του θρησκευτικού μας οργανισμού. Πουθενά αλλού η αλήθεια δεν αντιμετωπίζεται με τόση φρίκη, όπως στην περιοχή της διοίκησης της Εκκλησίας μας· πουθενά αλλού δεν υπάρχει μεγαλύτερη δουλικότητα από αυτήν που υπάρχει στην πνευματική ιεραρχία μας· πουθενά αλλού δεν ασκείται το «σωτήριο ψεύδος», σε μεγαλύτερη κλίμακα, από ό,τι στον τόπο όπου όλο το ψέμα πρέπει να μισείται. Πουθενά αλλού δεν γίνονται δεκτοί, για λόγους πολιτικής, τόσοι πολλοί συμβιβασμοί, οι οποίοι μειώνουν την υπόληψη της Εκκλησίας και ληστεύουν αυτήν και την αλήθεια της. Η αιτία όλων αυτών είναι η έλλειψη επαρκούς πίστης στη δύναμη της αλήθειας. Και το χειρότερο από όλα αυτά είναι ότι, αν και έχουμε επίγνωση όλων αυτών των δεινών στην Εκκλησία μας, τα αποδεχτήκαμε και είμαστε ευχαριστημένοι και ζούμε με ειρήνη. Αλλά μια τέτοια επαίσχυντη ειρήνη, τέτοιος ατιμωτικός συμβιβασμός, δεν μπορεί ποτέ να προωθήσει την αληθινή ειρήνη της Εκκλησίας· εξ' αιτίας της αλήθειας, αυτή η ειρήνη, σημαίνει ήττα, αν όχι προδοσία.

«Η Εκκλησία μας, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη των πρωτοπόρων της, είναι ένα τεράστιο, αλλά δύστροπο κοπάδι. Ποιμαινόταν από τους αξιωματικούς του νόμου οι οποίοι με τη δύναμη του μαστιγίου οδηγούσαν τα πρόβατα μέσα στο μαντρί. Μήπως μια τέτοια εικόνα αντιστοιχεί στην πραγματική αντίληψη για την Εκκλησία του Χριστού; Αν όχι, αυτή δεν είναι πλέον η Εκκλησία του Χριστού. Τι είναι αυτή, τότε; Ένα κρατικό όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς το συμφέρον του Κράτους για την ηθική πειθαρχία. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Εκκλησία είναι ένας τομέας, η ηθική βάση του οποίου δεν επιδέχεται καμία αλλαγή, ένας τομέας, όπου η έλλειψη αφοσίωσης στην ίδια την αρχή της ζωής της δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη, στην οποία ένα ψέμα είναι ένα ψέμα όχι προς τους ανθρώπους αλλά προς τον Θεό. Μια εκκλησία που είναι άπιστη στη διαθήκη του Χριστού είναι το πιο άγονο και ανώμαλο φαινόμενο στον κόσμο· το οποίο έχει ήδη καταδικαστεί από το λόγο του Θεού. Μια εκκλησία που είναι ένα τμήμα του κράτους, δηλαδή του «βασιλείου αυτού του κόσμου», έχει αποκηρύξει την αποστολή της και θα μοιραστεί αναπόφευκτα την τύχη που έχουν όλα τα βασίλεια αυτού του κόσμου. Δεν έχει κανένα εγγενή λόγο ύπαρξης· έχει αποδεχτεί για τον εαυτό της, την ανικανότητα και το θάνατο».

"Η ρωσική συνείδηση δεν είναι ελεύθερη στη Ρωσία· η θρησκευτική σκέψη παραμένει παράλυτη· το «βδέλυγμα της ερημώσεως» στέκεται στον άγιο τόπο· η αναπνοή του θανάτου διώχνει το ζωοδόχο πνεύμα· το ξίφος του Πνεύματος, το οποίο είναι ο λόγος του Θεού, αφήνεται στη σκουριά και τη θέση του παίρνει το σπαθί του Κράτους, ενώ στον περίβολο της Εκκλησίας έχουν φανεί, όχι οι άγγελοι του Θεού οι οποίοι παρακολουθούν τους πιστούς που πηγαινοέρχονται, αλλά οι αξιωματικοί του νόμου και οι επιθεωρητές της αστυνομίας - ως θεματοφύλακες της Ορθοδοξίας και διευθυντές των συνειδήσεων μας"

Δεν έχουμε ξεχάσει ότι οι Σλαβόφιλοι βλέπουν στην Εκκλησία μας την μία αληθινή Εκκλησία του Χριστού και τη ζωντανή σύνθεση της ελευθερίας και της ενότητας στο πνεύμα της φιλανθρωπίας. Και αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο τελευταίος εκπρόσωπος του κόμματος (των Σλαβόφιλων) μετά από μια αμερόληπτη έρευνα σχετικά με την κατάσταση της Εκκλησίας: «Είναι το πνεύμα της αλήθειας, το πνεύμα της φιλανθρωπίας, το πνεύμα της ζωής, το πνεύμα της ελευθερίας, του οποίου την αναζωογονητική ανάσα έχει ανάγκη η Εκκλησία της Ρωσίας.»

Έτσι, σύμφωνα με την αδιάβλητη μαρτυρία ενός διαπρεπούς Ρώσου Ορθοδόξου και πατριώτη, η εθνική μας Εκκλησία έχει εγκαταλειφθεί από το Πνεύμα της Αλήθειας και της φιλανθρωπίας και δεν είναι η αληθινή εκκλησία του Θεού. Προκειμένου να δραπετεύσουμε από αυτό το αναπόφευκτο συμπέρασμα, έχουμε μια συνήθεια να ανακαλούμε προς το παρόν τις άλλες ανατολικές εκκλησίες, τις οποίες σε διαφορετική περίπτωση αγνοούμε.

Εμείς δεν ανήκουμε, λέμε, στην Ρωσική Εκκλησία, αλλά στην Ορθόδοξη και Οικουμενική Εκκλησία της Ανατολής. Εύκολα θα γίνει κατανοητό ότι οι πρωτοπόροι της χωρισμένης Ανατολικής Εκκλησίας δεν επιθυμούν τίποτα περισσότερο από την απόδοση σε αυτήν μιας πραγματικής και θετικής ενότητας. Μένει να δούμε αν κατέχει αυτήν την ενότητα υπό οποιαδήποτε αποτελεσματική έννοια.

Συνεχίζεται

Οικουμενικός Πατριάρχης: ''Η μεγαλυτέρα δύναμη της Εκκλησίας είναι ο Χριστός''

oikoumenikos ferikoy 1

Επισήμανε στην ομιλία του στον πανηγυρίζοντα Ι.Ναό Δώδεκα Αποστόλων Φερίκιοϊ

"Διά την Εκκλησίαν του Χριστού δεν υπάρχουν εγκόσμιοι δυνάμεις. Ούτε η έκτασις η γεωγραφική, ούτε τα πλήθη των οπαδών της, ούτε ο υλικός πλούτος, είναι δυνατόν να αποτελούν δυνάμεις διά την Εκκλησίαν του Χριστού. Η μεγαλυτέρα δύναμίς της είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και ούτος εσταυρωμένος", υπογράμμισε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, στην ομιλία που πραγματοποίησε, μετά την Θεία Λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε, σήμερα, Τετάρτη, 30 Ιουνίου 2021, για την εορτή της Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων, στον πανηγυρίζοντα φερώνυμο Ιερό Ναό στο Φερίκιοϊ. Με τα λόγια αυτά ο Παναγιώτατος απάντησε σε όλους όσοι λησμονούν αυτή την αλήθεια και ονειρεύονται, όπως είπε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο "κάπου εις το εξωτερικόν, ως ένα Βατικανόν της Ορθοδοξίας, με κοσμικήν αίγλην και δύναμιν".

Στην ομιλία του επεσήμανε ότι η ζωή και η πορεία της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, μέσα στους αιώνες, μοιάζει με εκείνη των Αποστόλων.

"Με την δύναμιν του Εσταυρωμένου Κυρίου της, η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία επέζησε τόσων και τόσων δυσχερεστάτων στιγμών του ιστορικού της βίου, έδωκε την καλήν μαρτυρίαν εν τω κόσμω και εθαυματούργησε, διαφυγούσα «κινδύνους εκ γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις». Πόσον ομοιάζει η ζωή και η πορεία της διά μέσου των αιώνων με την ζωήν των Αποστόλων, όπως την ακούσαμε σήμερα εις το Αποστολικόν ανάγνωσμα, μέρος του οποίου επαναλαμβάνομεν: «Ο Θεός ημάς τους Αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους... Ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ· ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί· υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και κολαφιζόμεθα και αστατούμεν... λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν».

Αυτά μας λέγουν σήμερα οι Άγιοι Απόστολοι, οι μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες, αυτό σας επαναλαμβάνει και η Μήτηρ Εκκλησία, τέκνα αυτής τε και της Πόλεως ταύτης πεφιλημένα. Και επί πάσι τούτοις, και δι᾽ όλα αυτά, δοξολογούμεν το όνομα του Κυρίου, ότι επεφύλαξεν εις ημάς τοιούτον προνόμιον, τοιαύτην τιμήν!

Προηγουμένως ο Πατριάρχης έκανε ιδιαίτερη αναφορά στους Δώδεκα Αποστόλους, "τους οποίους εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς τιμώμεν σήμερα. Αυτοί όχι μόνον υπήρξαν διά την εποχήν τους, αλλά είναι και δι᾽ όλους τους αιώνας, οι διαπρύσιοι και ασίγητοι κήρυκες της Αναστάσεως, χάρις εις την οποίαν, η πίστις μας δεν είναι ματαία ούτε και το κήρυγμά μας κενόν, ίνα κατά τον θεηγόρον Παύλον είπωμεν".

"Οι Δώδεκα Απόστολοι δεν ήσαν, όμως, κήρυκες μόνον της Αναστάσεως, αλλά και άλλων μεγάλων αληθειών και πραγματικοτήτων της πίστεως και της ζωής μας εν γένει. Η ιδία η κλήσις και η εκλογή των ως Αποστόλων, ενώ δεν ήσαν παρά απλοί, αγράμματοι και πτωχοί άνθρωποι, αποτελεί διατράνωσιν της αληθείας ότι ο Θεός δύναται και εκ των λίθων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ· ότι τα κριτήρια του Θεού διαφέρουν από αυτά των ανθρώπων· και ότι, κατά συνέπειαν, τίποτε το μικρόν, τίποτε το ευτελές δεν πρέπει να περιφρονούμε, διότι αυτό εις τα μάτια του Θεού μπορεί να έχη ανυπολόγιστον αξίαν και σημασίαν. Εκείνος δεν ωμίλησε περί των «αδελφών Του των ελαχίστων», με τους οποίους δεν απηξίωσε να ταυτίση Εαυτόν; «Εφ᾽ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε».

Ο Θεός, όπως τους Αποστόλους, έτσι και εμάς, «εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους». Αλλά μη λησμονήτε τι κατώρθωσαν να επιτελέσουν αυτοί οι έσχατοι, αυτοί οι επιθανάτιοι, αυτοί οι αγράμματοι και ολίγοι: «εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος». Όλη η ζωή και η δράσις των Αποστόλων αποτελεί τρανήν μαρτυρίαν και απόδειξιν της αληθείας αυτής, ότι, δηλαδή, η δύναμις του Θεού «εν ασθενεία τελειούται». Μας αρκεί η Χάρις Του. Ο Απόστολος των Εθνών μας υπομιμνήσκει, απευθυνόμενος προς τους Κορινθίους, ότι «έχομεν τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού»".

Ο Παναγιώτατος εξέφρασε την Πατριαρχική ευαρέσκειά του, "προς τον Ιερώτατον αδελφόν Μητροπολίτην Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κύριον Στέφανον, Επόπτην της Περιφερείας Ταταούλων, διά την αφοσίωσίν του εις την διακονίαν της Μητρός Εκκλησίας, καθώς και διά το γεγονός ότι, εντός ολίγου χρονικού διαστήματος, έχει ήδη αποδείξει εμπράκτως την πατρικήν μέριμναν και στοργήν του διά τον χριστώνυμον λαόν της ευθύνης του. Συγχαίρομεν επίσης τον Ιερατικώς Προιστάμενον της Κοινότητος Φερίκιοι Οσιολογιώτατον και αγαπητόν π. Σαμουήλ διά το εύκαρπον έργον του". Επίσης, επαίνεσε και ευχαρίστησε τον Εντιμολ. Άρχοντα Έξαρχο κ. Κωνσταντίνο Σανταλτζίδη, Πρόεδρο της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, και τους Κοινοτικούς παράγοντες για την προσφορά και το έργο τους.

Με θερμούς λόγους καλωσόρισε προηγουμένως τον Παναγιώτατο ο Σεβ. Μητροπολίτης Καλλιουπόλεως και Μαδύτου.

"Η πάνσεπτος μνήμη των σοφωτάτων Αποστόλων" είναι "εορτή χαρμόσυνος", η οποία "επέλαμψε τοις πέρασι σήμερον" και αποτελεί μία αγαθή συγκυρία, προκειμένου να υποβάλουμε όλοι μας τα βαθύτατα σέβη και τις εγκάρδιες προσρήσεις μας προς την Παναγιότητά Σας, της Οποίας, επιτρέψατέ μου να πω ότι, εορτάζονται και σήμερα τα σεπτά ονομαστήρια, καθότι ο ουράνιος προστάτης και αρωγός Σας Άγιος Απόστολος Βαρθολομαίος τυγχάνει να ανήκει στη χορεία των Δώδεκα Μαθητών του Χριστού.

Η επανάληψη του σεμνού εορτασμού των σεπτών ονομαστηρίων Σας γίνεται κάτω από τους θόλους του ανακαινισμένου Ναού των στύλων της πίστεως, δηλ. των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων, διάδοχος των οποίων κατεστάθη και η Υμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης. Η εδώ παρουσία Σας, Παναγιώτατε Δέσποτα, αισθανόμαστε ότι αποτελεί επίσης φόρο τιμής προς ένα σεμνό και αθόρυβο προκάτοχό Σας, τον αείμνηστο Πατριάρχη Δημήτριο, στον Οποίον συμπαρασταθήκατε με μεγάλη αφοσίωση σε όλη τη διάρκεια της Πατριαρχίας Του, και ο Οποίος για πολλά χρόνια διετέλεσε Ιερατικώς Προιστάμενος της πανηγυριζούσης Κοινότητός μας. Είμαι βέβαιος ότι η μακαρία ψυχή Του θα αγάλλεται σήμερα, βλέποντας τον άμεσο διάδοχό Του να προίσταται της ιεράς πανηγύρεως του Φερίκιοι, "να τιμά Θεόπτας δώδεκα Χριστού φίλους", να ευλογεί και να αγιάζει Πατριαρχικώς κλήρο και λαό.

Επιπλέον, η εφετεινή παρουσία Σας στον πανηγυρίζοντα Ναό μας συμπίπτει με την συμπληρουμένη κατά το τρέχον έτος τριακονταετή ευκλεή Πατριαρχία Σας, η οποία έχει πρωτίστως αποστολικό χαρακτήρα, καθότι, συμφώνως προς την ευθύνη την οποία Σας ανέθεσε ο Κύριος του αμπελώνος, "κυκλώσατε την σύμπασαν" και "όλον πανταχού, τον κόσμον διήλθετε, ώσπερ υπόπτερος· και το Ευαγγέλιον, φυλαίς, απάσαις γλώσσαις και έθνεσι, το του Χριστού κηρύξατε".

Ο Εντιμολ. Άρχοντας Έξαρχος κ. Κωνσταντίνος Σανταλτζίδης, ακολούθως, αναφέρθηκε στο έργο της Κοινότητας κατά το περασμένο έτος.

Προ της Απολύσεως ο Παναγιώτατος έψαλε τρισάγιο για την ανάπαυση των ψυχών του αοιδίμου προκατόχου του Πατριάρχου Δημητρίου, των Ιεραρχών που διετέλεσαν Επόπτες της Περιφερείας Ταταούλων και των κληρικών που διακόνησαν στον Ι. Ναό των Αγίων Αποστόλων Φερίκιοϊ.

Κατά τη Θεία Λειτουργία εκκλησιάστηκαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κύριλλος, ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Δορυλαίου κ. Δαμασκηνός, καθώς και κληρικοί που τους συνοδεύουν, Άρχοντες Οφφικιάλιοι, και πλήθος πιστών από την Πόλη.

Φωτογραφίες: Νίκος Παπαχρήστου / Οικουμενικό Πατριαρχείο

oikoumenikos ferikoy 2

oikoumenikos ferikoy 2

oikoumenikos ferikoy 2

oikoumenikos ferikoy 2

oikoumenikos ferikoy 2

oikoumenikos ferikoy 2


Οικουμενικός Πατριάρχης: ''Η μεγαλυτέρα δύναμη της Εκκλησίας είναι ο Χριστός'' (romfea.gr)

ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΑΧΡΙΣΤΟΣ. ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΤΙΓΡΗ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΟΥ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ Ο ΑΧΡΙΣΤΟΣ.

Ιωάννης Μάζης: Πολύ θυμωμένη η Ρωσική Αρκούδα - Ο Ερντογάν απειλεί το Ισραήλ με Drone από την Κύπρο


Γιατί κάποιοι πνευματικοί κρατούν τα πνευματικά τους παιδιά σε νηπιακή κατάσταση, ώστε να τους έχουν πάντοτε ανάγκη; - Δημ. Καραγιάννης

Η σχέση πνευματικού με τα πνευματικά του παιδιά είναι άκρως σημαντική. Ένας φυσικός γονιός καλείται να φροντίσει τα παιδιά του, ώστε να αποκτήσουν την αυτονομία τους και να είναι ικανά να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένειαΓιατί κάποιοι πνευματικοί κρατούν τα πνευματικά τους παιδιά σε νηπιακή κατάσταση, ώστε να τους έχουν πάντοτε ανάγκη; Το μέλημα ενός πνευματικού δεν θα έπρεπε να ήταν να γίνει και το πνευματικό τους παιδί πνευματικός άνθρωπος; Να έχει κατευθείαν σχέση με τον ίδιο τον Θεό;

Ένας ιερέας που νιώθει κενό στη δική του προσωπική οικογενειακή ζωή, που η μοναξιά του είναι δυσβάστακτη και η αυτοεκτίμηση του χαμηλήείναι εύκολο να ενδώσει στις εκκλήσεις ανθρώπων που ζητούν την εξάρτησηγιατί με αυτό τον τρόπο θα απομακρυνθεί από τους προσωπικούς του κλυδωνισμούς και θα ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση του.

Η κατάσταση αυτή εξελικτικά οδηγεί στη δημιουργία ενός ψευδούς εαυτού, που τείνει να καλύψει τον πραγματικό. Είναι τότε που και ο ιερέας αρχίζει να πιστεύει στην απεριόριστη ικανότητα του να έχει απόψεις, επί παντός επιστητού.

Ταυτόχρονα όμως δημιουργείται μια δική του εξάρτηση από τον θαυμασμό των πιστών που τον περιβάλλει. Γι' αυτό και γίνεται πολύ επικριτικός στις περιπτώσεις που κάποιο πνευματικό του παιδί τον εγκαταλείπει.

Ένας υπέροχος Ορθόδοξος ιεραπόστολος στην Άπω Ανατολή διηγείτο ότι ήταν τακτικά προσκαλεσμένος στο τοπικό Πανεπιστήμιο, αφού ο κοσμήτορας είχε συγκινηθεί από το Ορθόδοξο χριστιανικό μήνυμα. Κάποια στιγμή όμως παρακάλεσε τον ιεραπόστολο να σταματήσει να ζητά από τους φοιτητές να εκφράσουν κάποια απορία. Στην εύλογη έκπληξη του απάντησε ότι στην Κινέζικη κουλτούρα απαγορεύεται ένας μαθητής να έχει απορίες, γιατί είναι σαν να αμφισβητεί την αυθεντία του δασκάλου. Αναρωτιέμαι πόσο η Βουδιστική κουλτούρα έχει εισχωρήσει στην αντίληψη κάποιων πνευματικών που δυσκολεύονται στην αμφισβήτηση των απόψεών τους και που ζητούν την άνευ όρων παράδοση των πνευματικών τους τέκνων στη δική τους αυθαιρεσία.

Ο αυθεντικός πνευματικός καλείται να μπορεί να δημιουργεί θετική σχέση με τους εξομολογούμενους που να ευνοεί την πνευματική πορεία τους. Απαιτείται να έχει πολύ καλή ενσυναίσθηση, ώστε να μπορεί να εισέρχεται στον ψυχισμό του μετανοούντος.

Να είναι ταυτόχρονα δίπλα του, αλλά και να μην καθιστά αναγκαία την παρουσία του.

Να του αφήνει ελευθερία, αλλά να μην τον εγκαταλείπει.

Να τον νοιάζεται, δίχως να τον καταπιέζει.

Και τότε η αυθεντική μετάνοια δεν θα είναι υποταγή, αλλά η επιβεβαίωση της ελευθερίας με την εκούσια παραίτηση από το πλήθος των ελευθεριών.

Τελικά ο πιστός που έχει μάθει να αντέχει την αγωνία μπροστά στην ελευθερία του μπορεί σε κάποιες φάσεις της ζωής του να κλυδωνίζεται, αλλά όμως παραμένει βέβαιος ότι η προσωπική του σχέση με τον Θεό είναι μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που περιέχει πολλά ανεξερεύνητα κεφάλαια. Και στη δοξολογία του προς Τον χορηγό της ζωής προσθέτει ευχαριστίες για όσους τον συντρόφευσαν στην πνευματική πορεία του προς τον Θεό, δίχως να προσπαθήσουν να του υποκλέψουν την ευθύνη των επιλογών του αλλά και την ανέκφραστη χαρά της συνάντησης.

Δημήτρης Καραγιάννης
MD, PhD, Παιδοψυχίατρος, Ψυχοθεραπευτής

(απόσπασμα από το βιβλίο του «Το φως που ελευθερώνει»

Αναστάσιος: Γιατί κάποιοι πνευματικοί κρατούν τα πνευματικά τους παιδιά σε νηπιακή κατάσταση, ώστε να τους έχουν πάντοτε ανάγκη; - Δημ. Καραγιάννης (anastasiosk.blogspot.com)

Κερκύρας: Το εμβόλιο είναι ιατρικό ζήτημα, όχι πνευματικό

Κερκύρας: Το εμβόλιο είναι ιατρικό ζήτημα, όχι πνευματικό

Γενική ιερατική σύναξη μετά από πολύ καιρό και λόγω των μέτρων για τον κορωνοϊό διεξήχθη το πρωί της Παρασκευής 25 Ιουνίου 2021 στη Κέρκυρα στο Πνευματικό Κέντρο της τοπικής Εκκλησίας, με την τήρηση των μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τους ιερείς για τα θέματα που ανέκυψαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και να μοιραστεί μαζί τους προβληματισμούς σχετικά με την ανάγκη ύπαρξης διάκρισης στον τρόπο που οι ιερείς αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες από την πανδημία, κυρίως αναφορικά με την στάση των πιστών ανθρώπων. Ο κ. Νεκτάριος τόνισε ότι η Εκκλησία είναι για όλους τους πιστούς. Δεν επιτρέπεται όμως να τερατολογούμε και να καθιστάμεθα προφήτες, αλλά να προχωρούμε με πίστη στον Θεό. Να σεβόμαστε τις ευαισθησίες των ανθρώπων, αλλά και να πειθαρχούμε στις αποφάσεις της Εκκλησίας, η οποία σέβεται τα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας.

Ο κ. Νεκτάριος ζήτησε από τους ιερείς να μην αναλαμβάνουν τον ρόλο του ιατρού του σώματος, ενώ επεσήμανε τις τεράστιες συγκρούσεις συμφερόντων στους καιρούς μας, τους επιστημονικούς ανταγωνισμούς και την μονομερή πληροφόρηση που λαμβάνουμε, από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε οποιαδήποτε απόλυτη άποψη, να ακούμε την Εκκλησία μας, να αρνούμαστε οποιαδήποτε συζήτηση σε σχέση με την θεία κοινωνία και να αποφεύγουμε άσκοπους διχασμούς. Αναφορικά με τα τσιπάκια και τα σφραγίσματα ο κ Νεκτάριος είπε ότι δεν χρειάζονται εμβόλια για να σφραγιστούμε και αυτή η αντίληψη που διακινείται από κάποιους στον εκκλησιαστικό χώρο είναι εντελώς εσφαλμένη. Μηχανισμοί παρακολούθησης των ανθρώπων υπάρχουν, όπως είναι το κινητό τηλέφωνο ή ο ΑΜΚΑ, αν κάποιοι θέλουν να συλλέγουν δεδομένα για μας ή να γνωρίζουν πού είμαστε και τι κάνουμε. Το εμβόλιο είναι ιατρικό ζήτημα και όχι πνευματικό.

Ο κ. Νεκτάριος συζήτησε με τους πατέρες και ζητήματα της πρακτικής διαχείρισης της εκκλησιαστικής καθημερινότητας και προανήγγειλε ότι το γενικό ιερατικό συνέδριο του φθινοπώρου θα είναι αφιερωμένο στην θέση της Εκκλησίας στην κοινωνία μας μετά τη πανδημία.

Κερκύρας: Το εμβόλιο είναι ιατρικό ζήτημα, όχι πνευματικό - Ορθοδοξία News Agency (orthodoxianewsagency.gr)

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ, ΝΑ ΤΟΝΙΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΘΕΜΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΣΑΝ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Η ΝΕΩΤΕΡΗ ΡΩΣΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ X

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ : Τρίτη 8 Ιουνίου 2021

FLORENSKIJ-Φλωρενσκι

Η Σχέση σαν πρωτογενής τρόπος υπάρξεως τού πραγματικού.


Στην περίπτωση τής διάσπασης τού ραδιοενεργού ατόμου, για παράδειγμα, η λειτουργία των κυμάτων τού Σρέντιγκερ, δέν περιέχει καμμία βεβαίωση σχετική με την στιγμή που συμβαίνει. Την στιγμή που συμβαίνει αυτή η διάσπαση και τίθεται υπο παρατήρηση, η λειτουργία του «κύματος « κόβεται, δηλαδή στενεύει μέχρι να ταυτιστεί με την στιγμή του χρόνου στον οποίο το συμβάν γράφεται. Αυτή η κατάρρευση δείχνει λοιπόν το πέρασμα, μέσα απο το οποίο η πρόοδος τής μετρήσεως περνά, απο το επίπεδο των δυνατοτήτων στον κόσμο των φαινομένων, δηλαδή σε εκείνο που συναντάται εδώ και τώρα σε μια στιγμή του χρόνου και σε ένα ακριβώς καθορισμένο τόπο. Στο εσωτερικό αυτού του κόσμου βρισκόμαστε απέναντι απο την αναγκαιότητα να υιοθετήσουμε περιγραφές αμοιβαίως ασυμβίβαστες, κατασκευασμένες σε διαφορετικές συνθήκες. Ο παρατηρητής δέν έχει πλέον την αποστασιοποιημένη θέση ή την κρυμμένη θέση που του αναγνωρίζονταν απο την ιδεολογικοποίηση των κλασσικών μοντέλων περιγραφής. Αλλά με την επιλογή των συνθηκών παρατηρήσεως, και λόγω των ακαθόριστων και ανεξέλεγκτων αποτελεσμάτων, δημιουργεί κάθε φορά μια καινούργια κατάσταση, παράγει με την γραμματική έννοια ένα καινούργιο φαινόμενο. Παύει λοιπόν να υπάρχει μία ξεκάθαρη και απολύτως καθορισμένη γραμμή που να ξεχωρίζει με ασφάλεια αυτό που περιγράφεται και τον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται.

Για να κατανοηθεί πλήρως αυτός ο πρωτότυπος χαρακτήρας τής σχέσεως ανάμεσα στο υποκείμενο και στο αντικείμενο τής παρατηρήσεως αξίζει τον κόπο να ξαναθυμηθούμε το νόημα των «ιδεολογικοποιήσεων τών κλασσικών μοντέλων περιγραφής». Τα μοντέλα της κλασσικής φυσικής εβασίζοντο επάνω στις συνθήκες του Γαλιλαίου, όπως τις ονόμασε ο Πάουλι, δηλαδή 1) απεριόριστη χρονική επανάληψη του συνόλου των σχέσεων ανάμεσα στο αντικείμενο και στο υπόλοιπο του κόσμου. 2) ασημαντότητα των χωρικών σχέσεων ανάμεσα σε μια αρμόζουσα περιοχή, καθορισμένη απο το ίδιο το αντικείμενο και το τοπικό του περιβάλλον και τον υπόλοιπο κόσμο.

Όλες αυτές οι συνθήκες οι οποίες επιτρέπουν την διάκριση ανάμεσα σε επιστήμες καθαρά εμπειρικές και σε πειραματικές επιστήμες, προυποθέτουν ειδικώς την χωρική ομογένεια και πάνω απ’όλα την χρονική ομογένεια, μαζί με την δυνατότητα να μπορούμε να επαναλάβουμε όποτε το επιθυμούμε τον ζητούμενο χωρισμό του κόσμου.

Αυτές οι προσεγγίσεις, για να μπορούν να διατυπωθούν και να ενεργοποιηθούν, προυποθέτουν, με την σειρά τους, ένα είδος πρωτογενούς, ιδεολογικοποιήσεως, πιό βαθειάς και πιό βασικής απο αυτές, αυτή που βρίσκεται στη βάση του ορισμού του φυσικού χρόνου. Η χρονική ομογένεια και το ξεχώρισμα των εμφανίσεων ίδιων φυσικών καταστάσεων απαιτούν την ικανοποίηση δύο συγκεκριμένων συνθηκών. Πάνω απ’όλα την σύσταση μιας κατάλληλης διαδικασίας προσέγγισης, και δεύτερον, μια κοσμολογική συνθήκη γύρω απο «τον υπόλοιπο κόσμο» που θα εξασφαλίσει την ύπαρξη αυτόνομων υπομονάδων, σχεδόν αποκλεισμένες φυσικώς, τέτοιες που να επιτρέπουν, μέσα στα όρια της καθορισμένης προσεγγίσεως, την αναγνώριση μίας σταθερότητος στη χρονική εμφάνιση. Αυτές οι απαιτήσεις, οι οποίες ισχύουν επίσης και σαν προυποθέσεις για την πραγματοποίηση, τουλάχιστον τοπική και πάντοτε μέσα στα όρια της προσεγγίσεως των συνθηκών του Γαλιλαίου, ταυτοποιούν εξ’ορισμού ένα στάνταρντ φυσικό ωρολόγιο, έτσι ώστε να μήν έχει μετά εμπειρικό νόημα να αναρωτιόμαστε εάν τα επόμενα χρονικά διαλείματα περιέχουν ή όχι την ίδια ποσότητα χρόνου : ο φυσικός χρόνος είναι εκ συστάσεως σχέση.

Χάριν αυτών των ιδεολογικοποιήσεων μπορούμε να συμπεράνουμε πώς ένα φυσικό αντικείμενο δέν μπορεί να ορισθεί ποτέ απο μία τάξη ισοδύναμίας ξεχωριστών ορισμών, η οποία έχει διακριθεί ακριβώς απο την αφαίρεση των σχέσεων με τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίες στην συγκεκριμένη περίπτωση, κρίνονται ασήμαντες. Επί πλέον το δίκτυο των σχέσεων μέσα απο τις οποίες το φυσικό αντικείμενο ορίζεται, συστήνει ένα ιδεατό δίκτυο στο οποίο έχουν ακυρωθεί όλες οι φαινομενικές λεπτομέρειες, καθότι φαινομενικές και ιδιαίτερες, έτσι ώστε το υποκείμενο της εμπειρίας να μήν εμφανίζεται πλέον.

Κάθε τάξη (ένα φυσικό αντικείμενο) συγκροτεί ένα μοντέλο το οποίο στην κυριολεξία αντικαθιστά το φαινομενικό πράγμα του οποίου αποκτήσαμε την εμπειρία με την πρόθεση μας ( ή το οποίο πειραματιστήκαμε με την πρόθεση μας) με την πολλαπλότητα των προοπτικών του. Έτσι το καθεστώς της φυσικής περιγραφής περιλαμβάνει το γεγονός πώς μπορούμε να έχουμε επιστήμη των «τύπων» ποτέ όμως επιστήμη των «συγκεκριμένων» και πάνω απ’όλα πώς η συγχρονη μετά επιστήμη της υποκειμενικότητος απωθείται ριζικά απο το πλαίσιο.

Την στιγμή που φτάνουμε στο συμπέρασμα πώς το φαινόμενο με το οποίο ασχολούμαστε δέν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο και είναι βασικώς άτρεπτο, ή κβαντική θεωρία μας ανατρέπει αποφασιστικά τον κλασσικό ορισμό του «φυσικού αντικειμένου» έρχεται λοιπόν σε κρίση η ιδέα πώς με τις σωστές ρυθμίσεις, είναι δυνατόν να επεκτείνουμε χωρίς όρια τις εκφραστικές δυνατότητες της κλασσικής φυσικής γλώσσας. Αυτό μας υποχρεώνει ανάμεσα στα άλλα, όπως προείπαμε, να εγκαταλείψουμε την ιδέα πώς μπορεί να υπάρχει ένα ξεκάθαρο διαχωριστικό όριο ανάμεσα σ’αυτό που περιγράφεται και στον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται. Αυτό σημαίνει πώς απο την πρώτη στιγμή, ο παρατηρητής προβάλλει πάνω στην πραγματικότητα που σπουδάζει τις δικές του κατηγορίες και τα δικά του στύλ σκέψης, δίνοντας ζωή σ’έναν τύπο σχέσεως ανάμεσα σε υποκείμενο και αντικείμενο στον οποίο το πρώτο περιβάλλει το δεύτερο στο εσωτερικό προϋπάρχουσών εννοιολογικών εικόνων και το δεύτερο επιβάλλει δεσμεύσεις στην δημιουργία νέων εικόνων και τρόπων αναπαραστάσεως εκ μέρους του πρώτου : είναι μια κυκλοτερής αιτιώδης αλυσίδα, επηρεασμένη απο την ιστορία της, διότι το αντικείμενο δέν πλουτίζει μόνον με λεπτομέρειες οι οποίες αντανακλούν την εσωτερική του φύση, αλλά χαρακτηρίζεται και απο τις ομοιότητες και τις ποιότητες που του αποδόθηκαν απο το υποκείμενο.

Αυτή η κυκλοτερής αιτιώδης αλυσσίδα, καταστρέφει την κλασσική ψευδαίσθηση ότι σε οποιαδήποτε αναφορά του αποτελέσματος μιας μετρήσεως μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε αντίθεση ανάμεσα στις περιγραφικές εκφράσεις και στις συστατικές εκφράσεις, πάνω στην οποία είχε στηριχθεί η πεποίθηση πώς ανάμεσα στο αντικείμενο και στην περιγραφή εκείνου του αποτελέσματος δέν θα έπρεπε και δέν θα μπορούσε να υπάρχει κανένας τύπος παρέμβασης, και γενικώς, πώς το ίδιο το αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι αναγκαίως ανεξάρτητο απο τις συνθήκες παρατηρήσεως.


ΣΧΕΣΗ, ΤΡΟΠΟΣ, ΠΡΟΒΟΛΗ, ΧΡΟΝΟΣ, ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ (ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ) ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ, Η ΚΙΝΗΤΗ ΚΙΝΗΣΗ -ΙΣΤΟΡΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ- Η ΑΛΛΑΓΗ.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ  Ο ΝΕΟΣ ΥΠΟΔΟΧΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.

Αμέθυστος

«Δίχως τραύμα δεν αναζητάς την θεραπεία»

                         

Πολλές φορές απελπιζόμαστε και φωνάζουμε στο Θεό, «Θεέ μου πονάω, και σου λέει ο Θεός δίπλα σου είμαι, εδώ είμαι.. αλλά δεν σου παίρνει τον πόνο, διότι με αυτό τον πόνο τον ζητάς…» Αυτή την ωραία και εμπειρική σκέψη την έχω ακούσει από τον Γέροντα Ελισαίο Ηγούμενο της Σιμωνόπετρας, η οποία κλείνει μέσα της μια μεγάλη αλήθεια, ότι τις περισσότερες φορές στην καλοπέραση και στις ανέσεις ξεχνάμε τον Θεό, θεριεύει η φιλαυτία μας και χανόμαστε μέσα στις φαντασιώσεις μας. Εκεί λησμονούμε ότι είμαστε χωμάτινοι και έχουν ανάγκη να φυσήξει μέσα μας ο Θεός ώστε να γίνουμε ουράνιοι. 

 

Ο άνθρωπος κινείται μέσα από τα τραύματα του. Μικρά και μεγάλη πένθη, απώλειες, απουσίες, πληγές και τραύματα είναι εκείνα που στην ουσία μας κινούν ώστε να αναζητήσουμε την αλήθεια από το ψέμα, το φως από το σκοτάδι, την ζωή από τον θάνατο. Δίχως τα τραύματα και τις πληγές κανείς δεν θα ζωγράφιζε, δεν θα έγραφε ποίηση, δεν θα έπαιζε θέατρο, δεν θα ζητούσε το κάλλος και την ομορφιά, το κυριότερο δεν θα προσευχόταν και δεν θα διψούσε την αγιότητα. Εάν ο Βαν Γκογκ είχε μέσα στην καρδιά του βαρύ χειμώνα δεν θα ζωγράφιζε υπέροχους ήλιους. Η δίψα και αγωνία του να ζεσταθεί η ψυχή του τον έκανε μεγάλο ζωγράφο. Το ίδιο και οι άγιοι. Κανείς δεν θα έψαχνε τον Χριστό χωρίς πληγές, κανείς δεν θα γευόταν την Ανάσταση δίχως τον Γολγοθά. 

 

Γι’ αυτό πάντα ένας πειρασμός και μια δοκιμασία όσο κι εάν μας πληγώνει χρειάζεται στην ζωή μας, ώστε να μας γειώνει, να μας φέρνει στα ίσια μας, να μας ταρακουνάει να καθαρίζει ο νους και η καρδιά μας από όλα τα σκουπίδια που καθημερινά μαζεύουμε. Κακά τα ψέματα μόνοι μας δεν θα κάναμε ποτέ χειρουργείο στο εαυτό μας. Θα βάζαμε το μαχαίρι μέχρι εκεί που δεν θα πονούσαμε, αλλά έτσι δεν καθαρίζονται οι πληγές, δεν γιατρεύεται το τραύμα.


π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 


π.Λίβυος: «Δίχως τραύμα δεν αναζητάς την θεραπεία» (plibyos.blogspot.com)


ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΘΕΟΛΟΓΙΑΣ. ΑΝ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΤΡΑΥΜΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΕ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΠΟΙΟ ΣΟΒΑΡΟΣ. ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ.

Face controls στους τουρίστες

Στενοχωρήθηκε ο πρωθυπουργός όταν κάποιοι δημοσιογράφοι (ξένοι βεβαίως…) αποκάλυψαν ότι η Μέρκελ τον κατσάδιασε αγρίως επειδή η Ελλάδα εξακολουθεί να δέχεται εμβολιασμένους Ρώσους τουρίστες. Και απέδωσε τις ανταποκρίσεις αυτές από την πρόσφατη σύνοδο κορυφής σε «υπερβολές» των ξένων ΜΜΕ, που ασφαλώς δεν έχουν τη διακριτικότητα των ελληνικών…

Προτού συμπληρωθεί ένα 24ωρο, βεβαίως, ο Κυριάκος «συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις». Στο εξής οι Ρώσοι, ως τουρίστες δεύτερης κατηγορίας, θα υποχρεώνονται, έστω και εμβολιασμένοι, να προσκομίζουν πρόσφατο αποτέλεσμα τεστ μοριακού ελέγχου και θα υποβάλλονται σε rapid test μόλις πατήσουν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος. Ενα απίθανο καψώνι δηλαδή, που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στη συρρίκνωση του τουριστικού ρεύματος από τη συγκεκριμένη χώρα.

Είναι πασιφανές ότι το γελοίο αυτό «μέτρο» που έτρεξε να υιοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση, με εντολή Βερολίνου, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την προστασία της δημόσιας υγείας. Πρόκειται για «αντίποινο» καθαρά πολιτικού χαρακτήρα, αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας πρόκειται και για πράξη που στρέφεται ευθέως ενάντια στα συμφέροντα της χώρας, υπαγορευόμενη από ξένα κέντρα.

Τα πράγματα είναι απλά. Δεν συντρέχει κανένας απολύτως υγειονομικός λόγος για να επιβληθεί διακριτική μεταχείριση εις βάρος των Ρώσων (και μόνον αυτών!). Ο ισχυρισμός ότι το εμβόλιο Sputnik δεν έχει λάβει ακόμη ευρωπαϊκή έγκριση (σ.σ.: και δεν θα λάβει τουλάχιστον ως το τέλος της τουριστικής σεζόν…) είναι έωλος, από τη στιγμή που τουλάχιστον δύο χώρες της Ε.Ε. (Ουγγαρία, Σλοβακία) κάνουν ήδη χρήση του συγκεκριμένου εμβολίου και τουλάχιστον άλλες τρεις βρίσκονται σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις για την απόκτησή του.

Αν πραγματικά ανησυχούσε η Μέρκελ για τη δημόσια υγεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έβγαζε φιρμάνι και για τους Ούγγρους που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι εμβολιασμένοι με «μη εγκεκριμένα» ρωσικά και κινεζικά σκευάσματα, τα οποία φαίνεται να λειτουργούν μια χαρά, αν κρίνουμε από τις επιδόσεις της συγκεκριμένης χώρας. Ανάλογος περιορισμός θα έπρεπε να επιβληθεί και στους Σέρβους τουρίστες, αλλά δεν είδα κάτι αντίστοιχο για αυτούς, εκτός κι αν ο Θεοχάρης, ως ορκισμένος τελάλης της TUI, βροντοφωνάζει τα «απαγορευτικά» για τους Ρώσους και σιγοψιθυρίζει τις προβλέψεις για τους υπολοίπους. Λοιπόν, για να συνεννοούμαστε: Η επίκληση υγειονομικών λόγων για τα γυμνάσια στους Ρώσους είναι γελοία.

Ο ίδιος ο επικεφαλής της ανώτατης επιδημιολογικής αρχής των ΗΠΑ Άντονι Φάουτσι έχει ομολογήσει ότι το Sputnik «είναι ένα πολύ καλό εμβόλιο». Ο μόνος λόγος που καθυστερεί η έγκριση είναι για να μη χάσει την πρωτοκαθεδρία στις παραγγελίες η τουρκογερμανική εταιρία που συνεργάζεται με την Pfizer και έχει αναλάβει την εμπορική διανομή στην Ευρώπη.

Ακόμη και με αφορμή τον τουρισμό, λοιπόν, οι Γερμανοί κάνουν πολιτικό καψώνι στις πλάτες άλλων. Τώρα θέλουν να κάνουν το ίδιο και στους Βρετανούς. Να τιμωρήσουν τον Μπόρις Τζόνσον για την αναίμακτη έξοδο και τις πολύ ανώτερες επιδόσεις της χώρας του στη διαδικασία του εμβολιασμού. Μόνο που εκεί το εμβόλιο είναι «εγκεκριμένο». Οπότε βρέθηκε άλλο καλαμπούρι. Να κλείσουμε τα σύνορα στους Βρετανούς τουρίστες γιατί διασπείρουν τη μετάλλαξη Δέλτα! Και μεθαύριο σε οποιονδήποτε άλλο δεν μας αρέσει γιατί δεν θα φοράει…τσιπάκι made in Germany.

Είναι πραγματικά αβάσταχτος αυτός ο σύγχρονος γερμανικός ηγεμονισμός. Και προκαλεί κατάπληξη η ευπειθής συμμόρφωση ορισμένων κυβερνήσεων, όπως η δική μας. Στην προκειμένη περίπτωση λες και ο υπουργός Τουρισμού είναι υπάλληλος γερμανικών κρατικών Αρχών. Ας μας πει όμως ο «υπάλληλος» Θεοχάρης, που διαλαλεί τα «ρεκόρ αφίξεων», χωρίς να προσδιορίζει τα αντίστοιχα έσοδα: Πόσα ξοδεύει κατά μέσο όρο ο Ρώσος και πόσα ο Γερμανός στη διάρκεια των διακοπών τους; Αν τολμάει, ας δώσει τα στοιχεία. Και μετά ας μας εξηγήσει την απόφαση να κλείσει την πόρτα στους Ρώσους και μεθαύριο στους Βρετανούς. Τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί; Του ελληνικού τουρισμού; Της δημόσιας υγείας; Η μήπως της τιμωρητικής αντίληψης των κομπλεξικών Γερμανών που θέλουν να βγάλουν το άχτι τους;

Face controls στους τουρίστες (newsbreak.gr)

Εὐρώπη, θὰ πεθάνεις!

 

σχόλιο Γ.Θ : Απόλυτα προφητικός...

Το 2015 ἔφυγε ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο τῶν ἀδικιῶν καὶ τῶν αἱμάτων ὁ πολυβραβευμένος νομ­πελίστας Γερμανὸς συγγραφέας Γκύντερ Γκράς.
Ὁ Γκύντερ Γκρὰς τάραξε κυριολεκτικὰ τὰ νερὰ στὴ μεταπολεμικὴ Γερμανία μὲ τὸ ἔρ­γο του. Ὑπῆρξε ἐκεῖνος ποὺ ζητοῦσε ἐ­­­πίμονα ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες του «νὰ μὴν ξεχάσουν»! Νὰ μὴν ξεχάσουν τὶς καταστροφὲς ποὺ προκάλεσαν στὸν ­κόσμο κατὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καὶ καθόλη τὴ διάρκεια τοῦ ναζιστικοῦ καθε­στῶτος. Εἶναι γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο ποὺ θεωρή­θηκε καὶ ἦταν «ἡ ἠθικὴ συνείδηση τῆς Γερμανίας».
Ὁ Γκρὰς ἦταν πολιτικοποιημένος συγγραφέας, ὄχι τόσο μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐντάξεώς του σὲ κάποιο κόμμα, ὅσο κυρίως μὲ τὴ σταθερή του θέληση νὰ ­παρεμβαίνει στὰ πολιτικὰ πράγματα τοῦ τόπου του, γιὰ νὰ ἀφυπνίζει τοὺς συμπατριῶτες του, ἀλ­­­­­λὰ καὶ ὅλου τοῦ κόσμου, πάντα γιὰ νὰ ὑ­­­­­­­περασπίζεται τοὺς ἀδικούμενους καὶ κατατρεγμένους.
Ὑπῆρξε ἀληθινὸς φίλος τῆς ­Ἑλλάδος. Στὶς 26 Μαΐου 2012, τὴν ἐποχὴ ποὺ ὅ­­­λη ἡ Εὐρώπη καὶ κυρίως ἡ Γερμανία ξερ­νοῦσε μίσος καὶ χυδαιότητα σὲ ­βάρος τῆς πατρίδας μας, ὁ Γκύντερ Γκρὰς δημοσίευσε ἕνα ποίημα στὴν ­ἐφημερίδα Süddeutsche Zeitung ­(Σιντόϊτσε ­Τσάϊτουνγκ) τοῦ Μονάχου μὲ τὸν χαρακτηριστικότατο τίτλο: «Ἡ ντροπὴ τῆς Εὐρώπης». Σ᾿ αὐτὸ καυτηριάζει τὴ στάση τῆς Εὐρώπης ποὺ μανιωδῶς τότε διέσυρε καὶ διαπόμπευε τὴν Ἑλλάδα:
«… Γυμνὴ στὴν κρεμάλα ὑποφέρει ἡ χώ­ρα ποὺ ἐσὺ (Εὐρώπη) ἔλεγες ὅτι τῆς χρω­στᾶμε εὐγνωμοσύνη.
Καταδικασμένη σὲ φτώχεια αὐτὴ ποὺ ὁ κλεμμένος πλοῦτος της κοσμεῖ τὰ Μουσεῖα…
Πιές, ἐπιτέλους, πιές! (τὸ κώνειο) κραυγάζουν οἱ ἐγκάθετοι τῶν Ἐπιτρόπων· ὅ­­­μως ὁ Σωκράτης μὲ ὀργὴ σοῦ ἐπιστρέφει τὸ κύπελλο γεμάτο ὣς ἐπάνω…
Στερημένη ἀπὸ πνεῦμα, ἐσὺ θὰ φθαρεῖς χωρὶς τὴ Χώρα, ποὺ τὸ πνεῦμα της, ἐσένα Εὐρώπη, δημιούργησε».
Ἂν ἡ Εὐρώπη δὲν ἔχει πιὰ παντελῶς κου­φαθεῖ, ἂς ἀκούσει ἔστω τώρα τὸ δραματικὸ λόγο τοῦ Γκύντερ Γκράς, πρὶν αὐτὴ ὁδηγηθεῖ στὸ θάνατο καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

Το Άγιο Πνεύμα στην ζωή του Ιησού (4)

 Συνέχεια από : Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021

ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
ΑΝΗΚΕΙ ΗΔΗ ΚΑΘ’ ΟΛΟΚΛΗΡΙΑΝ ΣΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΙΡΕΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΧΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο ίδιος συγγραφεύς (ο Καβάσιλας) εξηγεί πώς κατηργήθη ανάμεσα σε μας και το πνεύμα, το τείχος που μας χώριζε και οφείλετο στην Φύση, στο γεγονός δηλαδή πώς αυτός είναι πνεύμα και εμείς είμαστε σάρκα. Η ανθρωπότης του Σωτήρος -λέει- ήταν σαν ένα αλαβάστρινο δοχείο, το οποίο από το ένα μέρος περιείχε την πληρότητα τού πνεύματος, αλλά από το άλλο εμπόδιζε στο άρωμα του να εξαπλωθεί προς τα έξω. Μόνον εάν από κάποιο θαύμα, εκείνο το αλαβάστρινο δοχείο μεταμορφωνόταν, αυτό το ίδιο σε άρωμα, το ίδιο το άρωμα δεν θα ήταν ξεχωρισμένο από το εξωτερικό και δεν θα παρέμενε πλέον περιορισμένο στο μοναδικό δοχείο που το περιέχει. Αυτή ακριβώς υπήρξε, αυτό που πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της γήϊνης ζωής του Ιησού. Το δοχείο τού αλάβαστρου, που ήταν η καθαρότατη ανθρωπότης του Σωτήρος, μεταλλάχτηκε αυτή η ίδια σε άρωμα. Με άλλα λόγια, χάρη στην ολοκληρωτική του συμφωνία με το θέλημα του Πατρός, το σώμα του Χριστού σιγά-σιγά πνευματοποιήθηκε μέχρις ότου γίνει, στην Ανάσταση, ένα πνευματικό σώμα (1 Κορ 15,44), ο Χριστός σύμφωνα με το πνεύμα (Ρωμ 1,4). Ο σταυρός υπήρξε η στιγμή κατά την οποία πέφτει και το τελευταίο διάφραγμα. Το αλαβάστρινο βάζο έσπασε, όπως στο Χρίσμα της Βηθανίας, και το πνεύμα απλώθηκε, πληρώνοντας με άρωμα όλο το σπίτι, δηλαδή, όλη την Εκκλησία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο αρωματικός δρόμος που άφησε πίσω του ο Ιησούς, περνώντας στην Γή. Ο μάρτυς Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ενώνει καταπληκτικά, τις δύο στιγμές που αναφέραμε -εκείνη του Χρίσματος και εκείνη της έκχυσης του πνεύματος- γράφοντας: ο Κύριος προσέλαβε στην κεφαλή του ένα αρωματικό χρίσμα (το μύρο), για να φυσήξει στην Εκκλησία την αφθαρσία (Επ. Εφ. 17).


ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ.
Μένει να δούμε πώς το μυστήριο του χρίσματος ενεργεί τώρα συγκεκριμένα, στην Εκκλησία και σε μας. Ο Άγιος Ιωάννης εξηγεί από ποιο πράγμα αναγνωρίζεται πώς παραμένουμε στον Ιησού και ο Ιησούς παραμένει σε εμάς ακόμη και μετά την ανάληψή του, στον Ουρανό «Αυτός λέει, μας έδωσε σαν δώρο από το πνεύμα του (1 Ιωάν 4,13). [Ας δούμε πάλι τι λέει το κείμενο «Εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη έστιν εν ημίν, εν τούτου γιγνώσομεν ότι εν αυτώ μένομεν και αυτός εν ημίν, ότι εκ του πνεύματος αυτού δέδωκεν ημίν»]. Το Άγιο Πνεύμα είναι το μυστήριο της παραμονής του Ιησού ανάμεσά μας. Παρουσιάζεται, παρουσιάζοντας τον Ιησού, μέχρις σημείου να αναγκάσει τον Απ.Παύλο, να πεί, με μία ελιτίστικη φράση αλλά αληθινή: ο Κύριος είναι το πνεύμα (2 Κορ 3,17) [στ’ αλήθεια όμως είναι γραμμένο : ο δε Κύριος το πνεύμα έστιν, ου δε το πνεύμα Κυρίου, εκεί Ελευθερία], δηλαδή ο Κύριος Ιησούς αναστημένος, ζεί και φανερώνεται εν πνεύματι. Αυτή η πεποίθηση ήταν τόσο οικεία στις πρώτες χριστιανικές γενηές που την πεντηκοστή, δεν εόρταζαν τόσο το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, αλλά την νέα παρουσία εν πνεύματι, του Ιησού, που ξεκίνησε από την Ανάστασή Του, την πνευματική παρουσία του Χριστού στην Εκκλησία του, η φανέρωση της οποίας έγινε ακριβώς την πεντηκοστή. «Στην εορτή του Πάσχα -γράφει ο Μ.Αθανάσιος- θα προσθέσουμε την γιορτή της πεντηκοστής, στην οποία θα τρέξουμε, σαν από γιορτή σε γιορτή, για να δοξάσουμε το πνεύμα το οποίο βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας, στον Ιησού Χριστό (PG 26. 1422C ). 

Η Εκκλησία καθοδηγείται λοιπόν από το πνεύμα του Χριστού ακόμη δε περισσότερο κατά κάποιο τρόπο, συστήθηκε από την συμμετοχή στο χρίσμα τού Χριστού. Με άλλα λόγια. Είμαστε σώμα Χριστού δηλαδή Εκκλησία, επειδή παίρνουμε ζωή από το πνεύμα του Χριστού «Όχι μόνον -γράφει ο Αυγουστίνος- εχρίσθη η Κεφαλή μας. Υπήρξαμε και εμείς που είμαστε το σώμα του… [απροϋπόθετα ενώ λείπει παντελώς η Θεοτόκος. Διότι η Θεολογία ήταν ήδη Νοησιαρχική] Είμαστε το σώμα του Χριστού και είμαστε Χριστός, διότι κατά κάποιο τρόπο (σημασία) ο ολόκληρος Χριστός είναι η Κεφαλή και το Σώμα μαζί». 

Είμαστε ένας «Μεσσιανικός λαός» (σαν τους Εβραίους δηλαδή ), όπως ορίζει η δεύτερη Βατικάνειος σύνοδος την Εκκλησία, διότι είμαστε ένας χρισμένος λαός, δηλαδή καθαγιασμένοι ή χειροτονημένοι, με το πνεύμα. [Η Βατικάνειος Εκκλησία δεν είναι πλέον η παλιά αιρετική Καθολική Εκκλησία, είναι νέα Εκκλησία, πολιτισμική και ιστορική, περιέχει και τους προτεστάντες και τους Ορθοδόξους, ήδη. Απλώς κατ’ οικονομίαν θα επιτρέψει στους Ορθοδόξους να διατηρήσουν τυπικά μία Φαναριώτικη Εκκλησία και προς τούτο ετοιμάζεται πυρετωδώς η 1η Σύνοδος Φαναρίου, την οποία ονομάζουν για την ώρα πανορθόδοξη και την διαχωρίζουν ήδη από τις Οικουμενικές συνόδους της Ορθοδοξίας]. 

Αυτή η επανανακάλυψη του μυστηρίου του Χρίσματος άρχισε ήδη να δίνει καρπούς. Ο Θεολόγος HMuhlen ορίζει την Εκκλησία σαν «την ιστορική συνέχεια του χρίσματος του Χριστού με το Άγιο Πνεύμα». Η Εκκλησία, λέει, δεν είναι παρά με μία δευτερεύουσα σημασία, η επιμήκυνση της ανθρωπότητος του Χριστού, δηλαδή της ενσαρκώσεως, ενώ είναι, άμεσα, μία επιμήκυνση του πνεύματος τού Χριστού δηλαδή του Χρίσματός του και της Χάριτός του. Από το χρίσμα εξάλλου προέρχεται, στον Χριστό, η επικεφαλής Χάρις (gratia Capitis), η χάρις δηλαδή που έχει και κοινωνεί καθότι κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τόσο από την υποστατική ένωση, από την οποία, καθαυτή, του προκύπτει μόνον η «προσωπική» του Χάρη, δηλαδή η μοναδική και ακοινώνητη αγιότης Του, του μονογενούς Υιού του Θεού που έγινε σάρκα [Δεν έχω ξανακούσει χειρότερες ύβρεις, μεγαλύτερες ανοησίες, τόσο χοντρές μαλακίες στην ζωή μου]. 

Μ’αυτή την έννοια οι Πατέρες της Εκκλησίας στους οποίους αναφερθήκαμε δήλωναν πώς από την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος του Ιησού, δεχθήκαμε χάρη μετά την Χάρη. Οπωσδήποτε δεν πρέπει να διαχωρίσουμε το Βάπτισμα από την ενσάρκωση, διότι χωρίς αυτή, δεν θα είχε κανένα πραγματικό νόημα για μας. Παρ’όλα αυτά στην ενσάρκωση το βάπτισμα προσθέτει κάτι που είναι απολύτου ενδιαφέροντος για μας, τόσο όσο να μας υποχρεώσει να αγαπήσουμε και να στοχαστούμε με συγκίνηση αυτό το μυστήριο της ζωής του Χριστού. 

[Παίρνουν την εκδίκηση τους για το σχίσμα. Κατατάσσουν την Ορθοδοξία σαν προσκολλημένη στην Γέννηση και αυτοί προοδεύουν από το Βάπτισμα. Και μας αναγκάζουν να δεχθούμε την Εκκλησία τους και τον Χριστό τους, και να ομολογήσουμε πώς είχαμε λάθος στο Φιλιόκβε, και πώς οι Πατέρες του σχίσματος ήταν δαιμονισμένοι]. 

Συνεχίζεται 

Αμέθυστος

Δείτε εδώ τις προηγούμενες αναρτήσεις

Η ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΕΝΑΣ ΕΜΕΤΟΣ.