Λόγος εἰς τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων

Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπίσκοπου Συμφερουπόλεως τῆς Κριμαίας

Κάθε ἡμέρα τοῦ ἔτους ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν ἀφιερώνει στὴν μνήμη κάποιου Ἁγίου ἢ καὶ μερικῶν ἁγίων μαζί. Σ’ αὐτοὺς συγκαταλέγονται οἱ ἅγιοι ποὺ εἶναι γνωστοὶ καὶ ἔκαναν θαύματα ὅταν ζοῦσαν ἢ ἀπὸ τὰ λείψανα τῶν ὁποίων γίνονταν θαύματα. Ὁ ἀριθμός τους δὲν εἶναι καὶ τόσο μεγάλος, ὅμως εἶναι σίγουρο ὅτι ὑπάρχουν πολὺ περισσότεροι ἅγιοι ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μόνος «γινώσκει τὰ κρύφια τῆς καρδίας» (Ψάλ. 43, 22). Στὴν μνήμη αὐτῶν των αγίων που τοὺς γνωρίζει μόνο ὁ Θεὸς ἀφιερώνει ἡ Ἐκκλησία την πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστή.

Γιὰ τὸ ὅτι εἶναι πάρα πολλοὶ αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψή του. «Μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ ὄχλος πολύς, ὂν ἀριθμῆσαι αὐτὸν οὐδεὶς...
ἐδύνατο, ἐκ παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν, ἐστῶτες ἐνώπιόν τοῦ Θρόνου καὶ ἐνώπιόν τοῦ Ἀρνίου, περιβεβλημένους στολᾶς λευκᾶς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν… Οὗτοι εἰσὶν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καὶ ἔπλυναν τὰς στολᾶς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτᾶς ἐν τῷ Αἵματι τοῦ Ἀρνίου» (Ἄπ. Ζ, 9-14). 

Ὁ Μόνος Καρδιογνώστης Θεὸς γνωρίζει τοὺς ἀγνώστους στὸν κόσμο πτωχοὺς τῷ πνεύματι, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑψώνουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς πάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ εἰλικρινὰ θεωροῦν τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς πιὸ ἁμαρτωλοὺς καὶ χειρότερους ἀπὸ τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι κλαῖνε ἥσυχα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ γιὰ τὶς βαθιὲς θλίψεις καὶ τὶς ἀδικίες ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο. Αὐτοὶ πεινοῦν καὶ διψοῦν τὴν ἀλήθεια στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν, ἀλλὰ ἡ πραότητά τους καὶ ἡ ἀγάπη δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ πολεμοῦν γι’ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, συμμετέχοντας στὶς ἐπαναστάσεις. 

Ὄχι μόνο τὴ γήινη ἀλήθεια πεινοῦν καὶ διψοῦν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα μεγαλύτερο, πεινοῦν καὶ διψοῦν τὴν ἀνώτερη, τὴν Θεία, ἀλήθεια. Μὲ ὅλη τὴν καρδιὰ τοὺς λυποῦνται ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὑποφέρουν καὶ ζοῦν μέσα στὴν ἀνέχεια. Ὅμως καὶ οἱ ἴδιοι εἶναι φτωχοὶ καὶ λίγα μποροῦν νὰ δώσουν σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι φτωχότεροι ἀπ’ αὐτούς. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ μικρή τους προσφορὰ εἶναι μεγάλη στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, σὰν τὴν προσφορὰ τῆς χήρας, ἡ ὁποία ἔβαλε στὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ Ναοῦ ὅλη τὴν περιουσία της. 

Οἱ καρδιές τους, ποὺ ἀδιαλείπτως καθαρίζονται μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὰ δάκρυα, μὲ τὴν πραότητα καὶ τὴν εὐσπλαγχνία, λάμπουν ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἁγνότητά τους. Μὲ ταπεινὰ λόγια ἀγάπης συμφιλιώνουν τοὺς ἐχθρούς. Ὅμως αὐτή η ἀγάπη, ποὺ ἔχουν στὸ Θεὸ καὶ τὰ ἀγαθὰ τοὺς ἔργα, γίνονται καρφὶ στὸ μάτι αὐτῶν ποὺ ζοῦν χωρὶς τὴν πίστη στὸ Θεό. Τους κυνηγᾶνε, τοὺς διώχνουν γιὰ τὴν ἀγάπη τους στὸ Χριστό, τοὺς βρίζουν καὶ τοὺς κακολογοῦν. Ὅλα αὐτὰ ὁ Χριστὸς τὰ ἀκούει καὶ τὰ βλέπει. Τοὺς ἀγαπᾶ γιατί πάντα τηροῦν τὶς ἐντολές Του, στὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν τοὺς φανερώνεται καὶ στὴν αἰώνια ζωὴ ἑτοιμάζει γι’ αὐτοὺς τὴν μεγάλη καὶ ἀτέλειωτη χαρά. 

Ὁ Καρδιογνώστης Θεὸς κρίνει τὴ ζωὴ καὶ τὶς πράξεις αὐτῶν τῶν Ἁγίων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους μονο Ἐκεῖνος γνωρίζει, μὲ ἕναν τρόπο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ πῶς κρίνει ὁ κόσμος. «Ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις, ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ» (Λκ. ΙΣΤ’, 15). 

Προσπάθησα νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν ταπεινὴ ἀλλὰ μεγάλη στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ μορφὴ τῶν ἀμέτρητων ἀγνώστων καὶ ἀνωνύμων Ἁγίων, τὴ μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζουμε σήμερα. Ἂς εἶναι, ἀδελφοί μου καὶ ἀδελφές, καὶ ἡ δική μας ζωὴ τέτοια, ὥστε νὰ μπορέσουμε καὶ ἐμεῖς μετὰ τὸ θάνατό μας νὰ ἑνωθοῦμε μ’ αὐτὸ τὸ πολυάριθμο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ντυμένων μὲ λευκὲς στολὲς ποὺ τὶς ἔπλυναν μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Ἀρνίου, καί, κρατώντας φοινικόκλαδα στὰ χέρια μας, νὰ δοξάζουμε αἰώνια τὸν Μόνο καὶ Τριαδικὸ Θεό, ὑμνώντας καὶ εὐχαριστώντας Τὸν ἀκατάπαυστα. Ἀμήν. 

(“Αγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως τῆς Κριμαίας: Λόγοι καὶ ὁμιλίες ποὺ ἐκφωνήθηκαν στὴν Συμφερούπολη κατὰ τὴν περίοδο 1955-1957”, ΤΟΜΟΣ Α’ ΕΚΔΟΣΗ Β’ Σέλ. 269 – 272. Μετάφραση ἀπὸ τὰ ρωσικά. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη) 

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Λόγος εἰς τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων (orthodoxia-ellhnismos.gr)