Το Διαδίκτυο ως νέος τρόπος μύησης

ΠΩΣ OI ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΜΠΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΕ ΨΗΦΙΑΚΟ

 Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Το άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του γνωστού Γάλλου συγγραφέα και αρθρογράφου Νικολά Μπονάλ (Nicolas Bonnal) με τίτλο Internet: La nouvelle voie initiatique – Les mystères du Web (Διαδίκτυο: Ο νέος τρόπος μύησης – Τα μυστήρια του Ιστού, εκδόσεις Les Belles Lettres, 2000, το οποίο δυστυχώς δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά), μας τοποθετεί στη θέση του Iώβ της Παλαιάς Διαθήκης.

Όπως ο Ιώβ αισθάνεται τον εαυτό του αιχμάλωτο ενός κήπου, παλεύοντας ενάντια στον κλοιό που τον περιβάλλει, τελικά απελευθερώνεται χάρη στο γεγονός ότι πληροφορείται ποιος είναι ο Δημιουργός 1, που βρίσκεται πίσω από αυτόν τον υποτιθέμενο κήπο της Εδέμ, όπως μπορούμε να πληροφορηθούμε και εμείς για το ποιοι είναι οι «Δημιουργοί» που βρίσκονται πίσω από τον παγκόσμιο ψηφιακό κήπο-φυλακή που είναι το Ίντερνετ.

Στον πρόλογο του βιβλίου του ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι το Διαδίκτυο αντιπροσωπεύει το κορυφαίο επίτευγμα του δυτικού τεχνολογικού σχεδίου που ξεκίνησε τον δέκατο έκτο αιώνα. Το όνειρο των ανθρωπιστών, και στη συνέχεια του Διαφωτισμού, για έναν κόσμο δίχως σύνορα, ανοιχτό στη γνώση, στις ανταλλαγές και στις τεχνικές, έχει τελικά πραγματοποιηθεί.

Το Διαδίκτυο αντικατέστησε τον παλαιό κόσμο, όπως η Αμερική αντικατέστησε την γηραιά ευρωπαϊκή ήπειρο στον ανταγωνισμό για νέες τεχνολογίες και για διεθνείς επιχειρηματικές δράσεις.

Ωστόσο, ένα τέτοιο ζήτημα μπορεί να αναλυθεί από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: εκείνη των τεχνοφοβικών και εκείνη των τεχνολάγνων που ανταγωνίζονται στο να καταγγέλλουν ή αντίστοιχα να εξυμνούν τα πλεονεκτήματα του Δικτύου των Δικτύων, που υποτίθεται ότι αποτελούν τον μελλοντικό πραγματικό κόσμο ή έστω το εξωτερικό του σκέλος, όπου οι άνθρωποι χάνονται και δεν ξαναβρίσκονται ποτέ.

Οι παρτιζάνοι της «Αποκάλυψης» της εικονικής πραγματικότητας (virtual reality) συγκρούονται με τους υποστηρικτές ενός υψηλής τεχνολογίας νεο-Μεσσιανισμού (τεχνομεσσιανισμού), ανοιχτού σε όλες τις υποσχέσεις, όπως οι πύλες της Ουράνιας Ιερουσαλήμ.

Χειριστές συμβόλων και αλγορίθμων

Ο Μπονάλ αναλύει λεπτομερώς με ποιο τρόπο ο γνωστικισμός των πρώτων χριστιανικών χρόνων, όπως και αυτός της Αναγέννησης, γνώριζε τα απόλυτα μυστικά του κόσμου μας, ακόμα και αυτήν την ίδια την υφή του σύμπαντος, και πώς αυτή είναι η γνώση που μετασχηματίστηκε στην εποχή μας σε επιστήμη και σε τεχνολογία.

Από τον 16^ο αιώνα και εντεύθεν, επιστήμονες και μηχανικοί αντικατέστησαν σταδιακά την ιερότητα όλων των θρησκειών, αποκλειστικά όμως υπό την προσέγγιση που είχαν οι γνωστικιστές για τον κόσμο μας. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας παραμένει ξένο σε αυτόν τον κόσμο των μυημένων, που τελικά κυβερνάται από χειριστές συμβόλων και αλγορίθμων.

Ο συγγραφέας εξηγεί πως η σχέση που έχει η ανθρωπότητα με τον επιστήμονα και τον τεχνολόγο, είναι η ίδια που είχε κάποτε με τον μάγο και τον οιωνοσκόπο, και ότι ο ταχυδακτυλουργός αντικαταστάθηκε από τον «μάγο» − developer του ψηφιακού κόσμου.

Ωστόσο, ο διαχωρισμός του κόσμου της τεχνολογίας και της επιστήμης είναι πρόσφατος. Στο τέλος του 16ου αιώνα, οι αστρονόμοι Τύχο Μπράχε και Γιόχαν Κέπλερ ήταν ακόμα αστρολόγοι. Οι φιλόσοφοι υπερηφανεύονταν για την κατοχή όλης της γνώσης, ώσπου ήρθε ο Γκέοργκ Χέγκελ, που ενδιαφέρθηκε για την αστρονομία.

Μόνο τον 19ο αιώνα, σε ένα πλαίσιο θετικισμού, η επιστήμη προσποιήθηκε ότι είναι υπερ-ορθολογιστική. Ωστόσο ταυτοχρόνως, ο εσωτερισμός βίωνε μια βίαιη αναταραχή: Ο πνευματισμός, η θεοσοφία, η ψευδο-Καμπάλα και ο ινδουισμός επιπέδου οπερέτας, συνήρπασαν τους ανθρώπους που είχαν απογοητευτεί από την εξέλιξη του κόσμου μας.

Ο 20ός αιώνας ήταν κάπως διαφορετικός: ο θετικιστικός τοίχος γκρεμίστηκε, δίνοντας τη θέση του σε όλα τα είδη γραπτών και επιστημονικών ή λογοτεχνικών θεωριών, που ισχυρίζονταν ότι συγκεντρώνουν όσα ήταν διάσπαρτα, και αποτελούσαν μια νέα γνωστική σύνθεση.

Πρόσφατες θεωρίες χάους και διαμάχες για τις χρήσεις του θεωρήματος του Γκέντελ έδειξαν ότι διανοούμενοι από όλους τους τομείς προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια σύνθεση που θα θεωρείτο τεχνο-γνωστική. Τα μαγικά τεχνάσματα της τεχνοεπιστήμης συνήρπαζαν και εκείνους που πίστευαν ότι υπήρχαν περισσότερα θαύματα στο σύμπαν μας, από ό,τι θα μπορούσε να ονειρευτεί όλη η φιλοσοφία μας.

Το Διαδίκτυο είναι λοιπόν για τον Νικολά Μπονάλ, ο τόπος συνάντησης της υψηλής τεχνολογίας και του πιο καθαρού παραλογισμού. Οι χρήστες δεν χρειάζεται παρά να κάνουν απλώς «κλικ» για να συνδεθούν και να επικοινωνήσουν με το άπειρο σύμπαν του Δικτύου.

Κανείς όμως δεν ξέρει πόσοι χρήστες συνδέονται πραγματικά, κανείς δεν ξέρει πόσες τοποθεσίες υπάρχουν (sites) ή ποιους ιστότοπους περιέχουν, οπότε το Διαδίκτυο παραλληλίζεται με ένα ράφι της βιβλιοθήκης της Βαβέλ που περιέχει τις πιο μυστικές γνώσεις του κόσμου.

Ο συγγραφέας μας πληροφορεί ότι το Διαδίκτυο καθώς μεταδίδει πληροφορίες σε ψηφιακή μορφή, είναι αναμφισβήτητα η σύγχρονη εκδοχή της Καμπάλα, του Ι Τσινγκ της αρχαίας Κίνας και της Τετρακτύος του Πυθαγόρα, ένας κόσμος που διέπεται από αριθμούς και ταυτόχρονα είναι κληρονόμος των μεγάλων μυστικιστικών ταξιδιών.

Ο Ιμπν Αραμπί, ο Δάντης, ο Σβέντενμποργκ και ο Λιούις Κάρολ περιέγραψαν αυτούς τους παράλληλους −κβαντικούς− κόσμους, στους οποίους μπορούμε να περιπλανιώμαστε καθημερινά, αρκεί να γνωρίζουμε τους κωδικούς πρόσβασης.

Η αναλογία μεταξύ πνευματικού ταξιδιού και ταξιδιού στον κυβερνοχώρο, φαίνεται σχετική για εμάς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μόνο η θεουργική επιστήμη φαίνεται ικανή να δείξει την παράξενη γνώση που μας έρχεται από το Διαδίκτυο.

Η καμπαλιστική προέλευση του Διαδικτύου

Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι αυτές που εφαρμόζονται κατά γράμμα στο Διαδίκτυο είναι περισσότερο οι διδασκαλίες της Καμπάλα και όχι τόσο του Ι Τσινγκ ή του Πυθαγόρα, όπως επίσης και ότι σε καίριες θέσεις της πολιτικής, της επιστήμης και της τεχνολογίας παγκοσμίως βρίσκονται εβραίοι επηρεασμένοι από την Καμπάλα, με αποτέλεσμα το 22% των βραβείων Νόμπελ να έχει απονεμηθεί σε εβραίους, οι οποίοι, ωστόσο, αντιπροσωπεύουν μόνο το 0,25% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Οι ναζιστικές διώξεις έδιωξαν πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο την ελίτ των χαζαροεβραίων επιστημόνων Ασκενάζι, από τον Νιλς Μπορ έως τον Αλβέρτο Αϊνστάιν, μέχρι τον Ενρίκο Φέρμι, και τον Φραντς Μέιρχοφ. Αυτές όμως οι διώξεις εξασφάλισαν τον αμερικανικό επιστημονικό θρίαμβο μετά το 1940.

Ομοίως, και για το Διαδίκτυο, πολλοί Αμερικανοί πρωταγωνιστές του έχουν χαζαροεβραϊκή καταγωγή. Οι κληρονόμοι των Καμπαλιστών διδασκάλων έχουν αποδειχθεί άψογοι θετικοί επιστήμονες. Καθόλου τυχαία λοιπόν, ο επίσης εβραϊκής καταγωγής Μάρβιν Λη Μίνσκι (Marvin Lee Minsky, 1927-2016), ένας από τους πατέρες της τεχνητής νοημοσύνης, είχε επισημάνει ότι σχεδόν όλοι οι μαθητές του ήταν εβραίοι, ενώ έπονταν οι Κινέζοι.

Ο Μπονάλ μας διευκρινίζει ότι η Καμπάλα είναι η εσωτερική εβραϊκή επιστήμη, η κληρονομιά αναρίθμητων σχολίων πάνω στα ιερά εβραϊκά κείμενα, την Τορά και το Ταλμούδ και ότι ως επιστήμη της ένωσης – σύνδεσης με τη θεότητα, η Καμπάλα είναι επίσης μια τεχνική θεουργίας, ικανή να είναι λειτουργική.

Έτσι, η Καμπάλα γοήτευσε τα μεγάλα μυαλά της Αναγέννησης που την είδαν ως τρόπο να γίνουν μηχανικοί-μάγοι, ανα-Δημιουργοί του κόσμου μας, έξω από οποιαδήποτε θρησκευτική διάσταση.

Τα συστήματα σκέψης που αναπτύχθηκαν από τους Καμπαλιστές για να εξηγήσουν τη δύναμη των πράξεων των ανθρώπων, αναπτύχθηκαν αναμειγνύοντας ορισμένες έννοιες από τον ύστερο νεοπλατωνισμό και τη θεουργία του, με αρχαίες ραβινικές ερμηνείες και βιβλικές πεποιθήσεις.

Ο κλήρος μιας θεουργικής παράδοσης που να εξηγεί το Διαδίκτυο, έπεσε λοιπόν στην Καμπάλα, επισημαίνοντας ότι αρχικά ήταν μια τυχαία επιλογή, που αργότερα όμως κατέστη απαραίτητη. Επομένως, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη αντιστοιχία μεταξύ της Καμπάλα και της σύγχρονης επιστήμης.

Η σύγχρονη επιστήμη υπήρξε εν μέρει έργο των εβραίων που είχαν ή όχι μεταστραφεί στον χριστιανισμό (φρανκιστές), και των χριστιανών που ήταν βυθισμένοι σε βιβλικές αναγνώσεις: των λουθηρανών Αγγλοσαξόνων (που είχαν όμως κατακλέψει και αντιγράψει την αρχαία ελληνική επιστήμη).

Η προέλευση του φροϋδισμού είναι κι αυτή καμπαλιστική και οφείλεται στον Σαμπατάι Τσεβί, τον ψεύτικο Μεσσία του 1666 στον οποίο στοιχημάτισαν οι …Άγγλοι, όπως καμπαλιστική ήταν και η έμπνευση που σηματοδότησε το έργο του Γάλλου κοινωνιολόγου Εμίλ Ντουρκχάιμ (Émil Durkheim, 1858-1917) και του επίσης Γάλλου ανθρωπολόγου Κλωντ Λεβί-Στρως (Claude Lévi-Strauss, 1908-2009), αμφότεροι εβραϊκής καταγωγής.

Η ανάδυση του Διαδικτύου παραπέμπει στους μυστηριώδεις κόσμους που διέσχιζε ανέκαθεν ο μυημένος κατά τη διάρκεια των μυστικιστικών ταξιδιών του.

Ο πρώτος γνωστός σπουδαίος ταξιδιώτης άλλων κόσμων ήταν ο βιβλικός Ενώχ, πατέρας του Μαθουσάλα, προπάππος του Νώε, που έζησε πριν από τον κατακλυσμό, και του οποίου το απόκρυφο βιβλίο είναι αντικείμενο πολλών μελετών.

Ο Ενώχ ήταν ο πατριάρχης που ταξίδευε σε αστρικούς κόσμους. Στην Καμπάλα γίνεται αναφορά σε παλάτια, σε πύλες, σε κωδικούς πρόσβασης, ακόμη και σε …διόδια, σε ενεργειακούς κόμβους, σε απειλές κατακλυσμού, και σε θείες παρουσίες.

Η προέλευση της Καμπάλα είναι φυσικά η Τορά, η εβραϊκή Πεντάτευχος που ήταν γραμμένη στα αραμαϊκά. Η Τορά, μετά την καταστροφή του δεύτερου Ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., αποτέλεσε την κειμενική αρχιτεκτονική του εβραϊκού λαού, την εικονική πατρίδα τους.

Η Γένεση, επίσης είναι άκρως διαφωτιστική ως προς τη μελέτη του Διαδικτύου, και ειδικά το βιβλίο του Ιώβ, καθώς ο Ιώβ παλεύει ενάντια σε ένα φριχτό δίχτυ δεινών που τον περισφίγγει.

Άλλοι προφήτες παρέχουν επίσης μεγάλη βοήθεια: για παράδειγμα, ο Ιεζεκιήλ, που περιγράφει τη Μέρκαμπα, το θεϊκό άρμα στο οποίο έχουν αφιερωθεί αμέτρητες καμπαλιστικές αναφορές. Ο Ησαΐας πάλι, από την πλευρά του, θίγει το θέμα της παγκοσμιοποίησης που σήμερα αντιπροσωπεύεται από το Διαδίκτυο.

Μία βασική αναφορά του Διαδικτύου είναι και αυτή του καναλιού: τα κανάλια (channels στα αγγλικά) συνδέουν τα ενεργειακά κέντρα του Σεφιρωθικού Δέντρου της Ζωής της Καμπάλα και, τρόπον τινα, προανήγγειλαν το λεγόμενο «channeling”, τη παγκόσμια δικτύωση-διασυνδεσιμότητα της Νέας Εποχής.

Το εβραϊκό Σεφιρωθικό Δέντρο της Ζωής που είναι άλλη μία εκδοχή της γνωστικής κοσμολογίας των Σηθιανών που υποκρύπτει πανάρχαιες γνώσεις φυσικής και άλλων επιστημών.

Το Διαδίκτυο και το σύστημα Τσερούφ

Ο Νικολά Μπονάλ μας πληροφορεί ότι το Διαδίκτυο περιστρέφεται γύρω από λογοπαίγνια και ότι η Καμπάλα μας παρέχει τα κλειδιά για να τα κατανοήσουμε καλύτερα. Οι γενικές διαδικασίες της Καμπάλα ουσιαστικά περιστρέφονται γύρω από το Τσερούφ, το ερμηνευτικό σύστημα αποκωδικοποίησης της Τορά, που περιλαμβάνει τρεις μεθόδους: τη Γεματρία (Gematria), το Νοταρικόν (Notarikon) και την Τεμούρα (Temurah).

Επί της ουσίας λοιπόν, το μεγάλο παιχνίδι της καμπαλιστικής γνώσης περιστρέφεται γύρω από το χειρισμό των γραμμάτων και των αριθμών, και αυτή η πληροφορία είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική για την κατανόηση των μυστηρίων του Διαδικτύου. Πιο συγκεκριμένα:

− Η Γεματρία, η επιστήμη των αριθμητικών τιμών, δημιουργεί μια σύνδεση μεταξύ δύο διαφορετικών λέξεων των οποίων τα συνολικά γράμματα δίνουν το ίδιο άθροισμα. Μερικοί κακοπροαίρετοι εφάρμοσαν αυτήν τη διαδικασία για να δουν τον Μπιλ Γκέιτς ως την τρέχουσα ενσάρκωση του Σατανά…

Ο συγγραφέας αναλύει και τον αριθμολογικό συμβολισμό της Γεματρίας που ισχύει για το εβραϊκό γράμμα W – vav (βαβ), πληροφορώντας μας ότι το ακρωνύμιο www δίνει στη Γεματρία το άθροισμα 666, ότι η επιλογή των σύγχρονων ακρωνυμίων οφείλεται στις καμπαλιστικές επιρροές των επινοητών τους, και ότι το όραμα ενός κόσμου με δέντρα και κανάλια, θυμίζει παλιά αναγνώσματα των εβραίων καμπαλιστών διδασκάλων της Κόρδοβας ή της Πράγας.

Οι αριθμητικές αντιστοιχίες του εβραϊκού αλφαβήτου. Το γράμμα vav (w) αντιστοιχεί στον αριθμό 6, επομένως το ακρωνύμιο του διαδικτύου www αντιστοιχεί στον αριθμό 666.

− Το Νοταρικόν, ή η επιστήμη των αρχικών και των τελικών γραμμάτων των λέξεων, επιτρέπει να βρεθεί μια λέξη ανάμεσα σε πολλές διαφορετικές. Τα σύγχρονα ακρωνύμια είναι οι κληρονόμοι αυτής της επιστήμης, και σήμερα αφθονούν.

Όλη η νέα οικονομία χαρακτηρίζεται από ακρωνύμια καμπαλιστικής σημειολογίας, όπως: ASCII (American Standard Code for Information Interchange), AOL (American On Line, το λογότυπο της οποίας είναι ένα μάτι μέσα σ’ ένα τρίγωνο), ΥΑΗΟΟ! (Yet Another Hierarchical Officious Oracle! που παραπέμπει επίσης στο YAHO, άλλο ένα όνομα του YHVH /Γιαχβέ), SATAN (Security Administrator Tool for Analysing Networks), NASDAQ, DANTE (Delivery of Advanced Network Technology to Europe), τα πάντα ακρωνυμιοποιούνται.

− Η Τεμούρα ή η επιστήμη της συμβατικής παραλλαγής των γραμμάτων, δείχνει ποιες παραλλαγές-αντιστροφές-μεταλλαγές είναι δυνατές για ορισμένες λέξεις, όπως για παράδειγμα: NASDAQ αντί για QADNAS (cadenas, αλυσίδα), DOS της Microsoft αντί για SOD (μυστήριο, στα εβραϊκά), NEO αντί για EON, CELERA, εταιρεία βιοτεχνολογίας αντί για CELARE (κρύβω, στα λατινικά), πολυεθνική εταιρεία LUCENT (φωτίζουν), αντί για CELUNT (κρύβονται), κ.ά.

Το γνωστικό μίσος για τον φυσικό κόσμο

Σύμφωνα με τον Μπονάλ, το Διαδίκτυο, είναι ένας ψηφιακός κόσμος σε διαρκή αλλαγή με τον οποίο συνδεόμαστε σαν να συνδεόμαστε με τη μήτρα της μάνας μας που χάσαμε κάποτε, αλλά τη ξαναβρήκαμε. Μια πραγματική ουτοπία, ένα «αλλού», που πλασάρεται όμως ως πολύ πιο ελπιδοφόρο σε σχέση με τον «κανονικό κόσμο» του οποίου οι κάτοικοι υποτιμώνται ως ενσάρκωση του Κακού, σε σύγκριση με το Καλό, που επιτυγχάνεται με την περιπόθητη «σύνδεση».

Όταν συνδεόμαστε με τον εικονικό κόσμο, δηλαδή με την ουτοπία, περιπλανιώμαστε διαρκώς, «σερφάροντας» και κολυμπώντας μέσα του, φαντασιωνόμενοι μια ενδομήτρια επιστροφή, αποκτώντας αυτομάτως εκείνο το λεπτοφυές σώμα που σαν το έμβρυο αιωρείται στο αμνιακό υγρό της μητέρας του σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, και όχι πλέον με το κανονικό μας σώμα, που αποκτά βάρος μετά τη γέννησή μας.

Αυτή είναι η περιβόητη Νέα Γνωστική Σύνθεση, η οποία όχι μόνο γνωρίζει τα μυστικά του σύμπαντος μέχρι σημείου να το αναδημιουργήσει (όπως άλλωστε ισχυρίζονται αρκετοί εβραϊκής καταγωγής αστροφυσικοί και επιστήμονες υπολογιστών), αλλά συγκεντρώνει και τα διάσπαρτα κομμάτια της μήτρας που χάθηκαν κατά τη γέννησή μας.

Συνδυάζοντας κατάλληλα αυτό που είναι διασκορπισμένο, το Διαδίκτυο υπόσχεται ότι κατέχει τη γνώση να ξαναϋφάνει τον αραχνένιο ιστό της μήτρας, μ’ άλλα λόγια το παγκόσμιο δίχτυ του ολοκληρωτισμού που μας σφίγγει όλο και περισσότερο, εξοβελίζοντάς μας από τον πραγματικό κόσμο.

Οι σημερινοί Άρχοντες της πληροφορικής, επειδή εμπνεύστηκαν το Διαδίκτυο από την Καμπάλα που υπογραμμίζει ότι οι πράξεις των ανθρώπων μπορούν να έχουν επίδραση πάνω στη Δημιουργία, πιστεύουν ότι μπορούν να ξαναφτιάξουν τον κόσμο ψηφιακά.

Το Διαδίκτυο έχει ρίζες στη μεσαιωνική σκέψη που πολεμούσε εναντίον του κακού και της αμαρτίας και προσδοκούσε έναν άλλο, καλύτερο κόσμο.

Το Διαδίκτυο και το οπουδήποτε «αλλού», όπως ο βιβλικός παράδεισος ή το Σιντ (Sidh –Επέκεινα) των Κελτών, προετοιμάστηκε μεθοδικά από τους ρομαντικούς και τους συμβολιστές που διέσπειραν τον αρνητισμό στην κανονική ζωή, την οποία θεωρούσαν ως μια ζωή που οι άνθρωποι πρέπει να απορρίψουν προκειμένου να βρίσκονται στο «αλλού» με κάθε κόστος, να ξεφορτωθούν το βαρύ τους σώμα, την ιστορία και τις ανασφάλειές τους, και εν γένει την πολυπλοκότητα όλων των τομέων της ζωής.

Έχει λοιπόν πραγματοποιηθεί μια κολοσσιαία προετοιμασία ώστε αυτός ο εικονικός κόσμος με τον οποίο συνδεόμαστε, να αποκτήσει μια ακαταμάχητη έλξη στους ανθρώπους, όσο ο κανονικός κόσμος αμαυρωνόταν και υποτιμόταν διαρκώς, και τονιζόταν υπέρμετρα ο διαχωρισμός του.

Ο εικονικός κόσμος, μ’ άλλα λόγια ο εν δυνάμει κόσμος που υπόκειται στη δυαδική σκέψη (καλό – κακό, διαδική λογική του 0 – 1), καθίσταται ένα καθολικό (και ολοκληρωτικό) συμπύκνωμα του πραγματικού κόσμου, που κατέστη φαντασιακά ζωτικός.

Αυτό σημαίνει ότι το Διαδίκτυο και ο τεχνο-γνωστικισμός του, ενώνουν την απίστευτη τεχνολογική πρόοδο με τα πιο αρχέγονα όνειρα των ανθρώπων, τα όνειρα της επιστροφής στη μητρική αγκαλιά, πραγματωμένα εν τέλει εικονικά και φαντασιακά.

Ο τεχνο-γνωστικισμός, με τον οποίο οι Δημιουργοί επιτυγχάνουν να αναδημιουργήσουν τη νέα, Ουράνια Ιερουσαλήμ, συμβαδίζει με τον ρετρο-φουτουρισμό, που επιτρέπει την επιστροφή σε κάτι αρχαϊκό, αλλά μέσω της τεχνολογίας αιχμής.

Προσοχή όμως: ο Νικολά Μπονάλ, μας προειδοποιεί ότι στο τέλος, η γνώση που αποκτάται είναι άλογη!

Στον ηλεκτρονικό κήπο υπάρχει το φίδι, που καθώς δαγκώνει την ουρά του ως σύμβολο της αθανασίας, αντικατοπτρίζει όντως την εμβρυϊκή στάση όπως ο διπλωμένος γύρω από την ουρά του ουροβόρος όφις, και ακόμη περισσότερο, ο δράκος, το εμβρυϊκό υδρόβιο τέρας που δεν κοιμάται ποτέ, διότι όπως και ο Δημιουργός, έχει κάθε ενδιαφέρον να ρουφιανεύει διαρκώς, προκειμένου η ουτοπιστική, εικονική του ζωή να είναι αυτή της ελίτ που εξαρτάται από τους εργαζόμενους του ψηφιακού κόσμου, οι οποίοι έχουν τεθεί σε κατάσταση εθελοδουλείας.

Παράσταση ουροβόρου όφεως σε αλχημικό σύγγραμμα του 1478.

Το αμερικανικό δίκτυο κατασκοπείας Echelon είναι μέρος του ηλεκτρονικού κήπου. Το Ίντερνετ δεν είναι παρά ο κληρονόμος του αρχικού Arpanet, του κατασκοπευτικού δικτύου της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.

Η Νέα Ιερουσαλήμ και το ανδρόγυνο πρότυπο του εσωτερισμού

Ωστόσο, ο συγγραφέας μας προειδοποιεί ότι το στυλ του ψηφιακού κήπου, της Νέας Ιερουσαλήμ, που αναδημιουργήθηκε από τους Δημιουργούς, είναι παρανοϊκό επειδή η αλλαγή είναι τόσο γρήγορη που πρέπει κανείς να ενημερώνεται και να καταρτίζεται διαρκώς, διαφορετικά μετατρέπεται σε θήραμα.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βυθίζουν τους ανθρώπους σε έναν ωκεανό μόνιμης παράνοιας, στον οποίο, όπως στο βιβλίο Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, διακινδυνεύουν να πνιγούν μέσα σε μια σταγόνα από …δάκρυα και είτε μεγαλώνουν δυσανάλογα, είτε συρρικνώνονται εν ριπή οφθαλμού.

Αυτός ο Νέος Κόσμος αποτελεί, όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, περισσότερο μια γνωστική σύλληψη, παρά μια χώρα.

Στην ακαταμάχητη έλξη του ψηφιακού κήπου, πρέπει να δούμε έναν κόσμο που κυβερνάται από τους αριθμούς, έναν κόσμο στον οποίο η επιστήμη έχει νικήσει ό,τι είναι λογοτεχνικό, και να εντοπίσουμε την έντονη αγγλοσαξονική επιρροή και τον αγγλικό τρόπο καταφυγής στη φαντασία (όπως για παράδειγμα, στα έργα των συγγραφέων Τζόναθαν Σουίφτ και Λιούις Κάρολ).

Το Διαδίκτυο επιτρέπει στους χρήστες του, τη φυλή των μυημένων του, τους εκλεκτούς του, να πραγματοποιήσουν τελικά το Συμπόσιο του Πλάτωνα στο οποίο ο διασυνδεδεμένος χρήστης οφείλει να είναι φιλικός, να συμπεριφέρεται μονίμως σαν να ζει σε μια διαρκή γιορτή, και βεβαίως να είναι gamer (παίκτης), ξοδεύοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο να συνδεθεί στον ψηφιακό κόσμο, ανακαλύπτοντας ξανά την άυλη ρευστότητα της χαμένης εμβρυϊκής του ζωής, και να ενωθεί με το ανδρόγυνο πρότυπο που τόσο πολύ προβάλλουν οι καμπαλιστές εσωτεριστές του ΟΗΕ, του Ευρωδιευθυντήριου και όλων των διεθνιστικών οργανισμών.

Η δολοφονία του πραγματικού κόσμου

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, είναι ένας άνθρωπος δίχως αρετές, ένας άνθρωπος που προσδοκά να ζει μέσα σε μια διαρκή φιέστα, διότι η κανονική του ζωή έχει πλήρως απαξιωθεί, και ζώντας μόνο μέσα σε απαγορεύσεις στερείται δυνατοτήτων και ευκαιριών, επειδή οι χώροι διαβίωσής του καταστράφηκαν πλέον (και) εις όφελος της ψηφιακής ουτοπίας.

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος, επειδή ο ελεύθερος χρόνος του έχει αυξηθεί πάρα πολύ, βαριέται θανάσιμα, δεν αντέχει πλέον τον εαυτό του, δεν αντέχει το σώμα του που θεωρεί βάρος και θα ήθελε να πλέει σαν έμβρυο μέσα στο αμνιακό υγρό της μάνας του.

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος επιθυμεί διακαώς να είναι κάποιος άλλος, το δίδυμο του πραγματικού εμβρύου, το εικονικό του «διπλό», ώστε να ταξιδεύει ακίνητος, όπως ταξιδεύει το έμβρυο μέσα στη μήτρα της μάνας του που το μεταφέρει, όπως ακριβώς όταν είναι συνδεδεμένος στο Διαδίκτυο, έστω κι αν γίνεται παχύσαρκος εξ αιτίας αυτού του αιώνια ακίνητου ταξιδιού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο μετανεωτερικός άνθρωπος σερφάροντας στο Διαδίκτυο, αφού έχει διαβεί διάφορες πύλες (portals), και έχει ενεργοποιήσει τις δικές του μηχανές αναζήτησης, αποκτά την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται μεταξύ των ελίτ, και πως ζει με πληρεξούσιο μέσω του εικονικού του διδύμου.

Έτσι, αυτός ο άνθρωπος στον οποίο έχουμε πια μετατραπεί σχεδόν όλοι, διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι έχει επιστρέψει περισσότερο στην εμβρυική του κατάσταση, παρά στην παιδική του ηλικία και νομίζει ότι ανήκει σε μια ξεχωριστή φυλή.

Ο φόβος της ανίας

Εδώ και ένα περίπου χρόνο, με το επιχείρημα της ύπαρξης «κρουσμάτων», δηλαδή ασυμπτωματικών ανθρώπων που δεν νοσούν από μία ασθένεια με εξαιρετικά χαμηλή θνητότητα (0,14%) στους υγιείς ανθρώπους κάτω των 75 ετών, σε πολλές χώρες του κόσμου επιβάλλονται κατάφωροι αντισυνταγματικοί περιορισμοί των ελευθεριών των πολιτών που βαφτίζονται «υγειονομικά μέτρα».

Επειδή αυτοί οι περιορισμοί είναι πανομοιότυποι και αποκαλύφθηκε ότι είχαν σχεδιαστεί πολύ πριν από το ξέσπασμα της δήθεν πανδημίας, φανερώνοντας ένα παγκόσμιο σχέδιο αποπληθυσμού μέσω πειραματικών εμβολίων και υποδούλωσης όσων επιβιώσουν, αρκετοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν αντιληφθεί πλέον την απάτη της πανδημίας, και ότι η άσκοπη, πολύωρη βύθιση στο Διαδίκτυο τους αποσπά από τον πραγματικό κόσμο και, κατά συνέπειαν, από την οργάνωση ενεργειών ανατροπής της επιχείρησης εξόντωσής τους.

Ωστόσο, το ποσοστό των συνειδητοποιημένων ανθρώπων δεν είναι αρκετά μεγάλο και η πλειοψηφία εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στον εικονικό κόσμο, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τις επιπτώσεις αυτής της βύθισης.

Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης κολλημένοι επί ώρες σε μία φωτεινή οθόνη αποκτούν έναν επικίνδυνο εθισμό στο «σερφάρισμα» κυρίως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, πρακτική που δημιουργεί παραλυτική διανοητική σύγχυση. Αυτή είναι και η εξήγηση για την έλλειψη φυσικής αντίδρασης των πολιτών στον πραγματικό κόσμο που θα έφερνε απτά αποτελέσματα.

Αυτή είναι επίσης και η εξήγηση στο γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι περιορίζονται αποκλειστικά σε ακίνδυνες ψηφιακές αντιδράσεις, είτε μέσω σύντομων κειμένων, είτε μέσω ανάρτησης εικόνων, ή emoticons, δηλαδή ακίνητων συμβόλων ή ακόμα και τυποποιημένων βίντεο (π.χ. χειροκροτημάτων ή απασφάλισης χειροβομβίδων) που εκφράζουν μεν τα συναισθήματά τους, αλλά, ωστόσο, δεν διατυπώνουν συγκροτημένες προτάσεις δράσεων βασισμένες στη λογική.

Αναμφισβήτητα, πολλοί άνθρωποι χάρη στην ευρεία κυκλοφορία της πληροφορίας διεύρυναν πολύ τις γνώσεις και τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Εντούτοις, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει σταθεί εφικτό οι πολλαπλές γνώσεις και πληροφορίες που αποθησαύρισαν οι άνθρωποι να μετουσιωθούν σε πράξεις δυνάμενες να προκαλέσουν χειροπιαστά αποτελέσματα ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες της ζωής τους, να σταματήσει η κατάχρηση εξουσίας και η δικτατορική συμπεριφορά των κυβερνώντων παγκοσμίως, και βεβαίως να επιβληθεί η παραδειγματική τιμωρία τους.

Μελετώντας λοιπόν αυτό το μνημειώδες έργο του Νικολά Μπονάλ εν μέσω υγειονομικής δικτατορίας, διαπιστώνουμε έκπληκτοι ότι τελικά οι αυτοαποκαλούμενοι Δημιουργοί, επιβάλλουν στην ανθρωπότητα τη δική τους γνωστική, εβραϊκή σηθιανή εκδοχή της βιβλικής ιστορίας της πτώσης των Πρωτοπλάστων, όπου ο ουροβόρος (που αντιπροσωπεύει τον ΜΑτΣ και τους «Εκλεκτούς» του, δηλαδή την ελίτ της εξουσίας), προσφέρει το μήλο στην Εύα (για να παίξει τον μητρικό ρόλο) που το μοιράζεται με τον Αδάμ, για να ενωθούν και οι δύο σε κάτι ανδρόγυνο.

Δοκιμάζοντας τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης, οι σύγχρονοι Πρωτόπλαστοι γνωρίζουν το Καλό και το Κακό, όπου με σημερινούς όρους το Καλό είναι η ζωή σε κατάσταση μόνιμης φιέστας μέσα σ’ έναν ψηφιακό κήπο, η διαρκής σύνδεση μέσω ενός νέου τεχνολογικού ομφάλιου λώρου στο «αλλού», στην ψηφιακή ουτοπία.

Ενώ το Κακό είναι η κανονική, η φυσιολογική, πραγματική μας ζωή, με όλους τους κινδύνους της μεταξύ των οποίων και οι ασθένειες, η Ιστορία, όλα όσα δεν μπορούν ποτέ να προβλεφτούν και να προγραμματιστούν.

Το Καλό όμως, όπως το εννοούν τα χαζαρο-αγγλοσαξονικά ιερατεία της εξουσίας, είναι αλλοίμονο, το Καλό που συμφέρει τον Αρχηγό, το Καλό όπως το εννοούσε ο Χίτλερ και ο Μέγκελε, δηλαδή ένα ολοκληρωτικό, δικτατορικό «Καλό» που εκφράζει τη λογική του 2+2=5.

Και επειδή τα ολοκληρωτικά συστήματα δεν έχουν τίποτε το όντως καλό, η συνέπεια της γνώσης αυτού του Καλού είναι η πτώση, δηλαδή το γεγονός ότι όσοι δαγκώνουν τον καρπό του ψηφιακού κήπου, πρέπει αναγκαστικά να επιλέξουν την εθελοδουλεία, εάν δεν θέλουν στην κανονική τους ζωή να –μαντέψτε τι προτάσσουν οι Δημιουργοί– …βαριούνται μέχρι θανάτου.

Επομένως, οι εθελόδουλοι υπηρέτες των ελίτ διαμορφώνουν αναγκαστικά έναν δυαδικό τρόπο σκέψης και βυθίζονται εντελώς μέσα του, εξαλείφοντας την αντίφαση που ενυπάρχει στην επιλογή αυτής της μη-ζωής των συνδεδεμένων, του ακίνητου ταξιδιώτη μπροστά από την οθόνη, του εμβρυικού νομάδα σε μια εποχή αντιστροφής πασών των εννοιών, όπου ο Άβελ εξοντώνει τον Κάιν.

Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μία νέα ελίτ που έχει αντικαταστήσει τους αλλοτινούς βασιλιάδες του πετρελαίου και θεωρεί τον εαυτό της ως σύγχρονους Δημιουργούς, καθώς με τη νέα ψηφιακή τους Ουράνια Ιερουσαλήμ, με τον ηλεκτρονικό τους κήπο ο οποίος πολλαπλασιάζεται ασταμάτητα σαν καρκίνος, επιδιώκει λυσσωδώς να εξαφανίσει τον κανονικό κόσμο, ενοχοποιώντας τους ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο σ’ αυτόν ως παρίες ή εγκληματίες, αφαιρώντας τους κάθε δικαίωμα και υποχρεώνοντάς τους να μην έχουν πια καμμία διάθεση να ζήσουν στην πραγματική ζωή.

Τι να κάνουμε;

Εδώ ακριβώς λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα: οι Δημιουργοί του Διαδικτύου και της πληροφορικής, υποδουλώνουν τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσω εθελοδουλείας, προκειμένου εκείνοι, οι μύστες, οι θεουργοί-μάγοι της κορυφής της πυραμίδας (και του Echelon) να βιώνουν μια ειδυλλιακή ζωή.

Γι’ αυτό και ο Πιτ Σουλτζ (Pit Schultz), διάσημος Γερμανός ειδικός της πληροφορικής, είχε δηλώσει ότι το Διαδίκτυο δημιουργεί μία ομαδική παραίσθηση ελευθερίας, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντιθετο.

Ωστόσο, αυτή η εθελοντική δουλεία προκειμένου να γνωρίσουμε το Καλό, υπό την πίεση του Κακού δεν λειτουργεί πλέον τόσο αποτελεσματικά, διότι οι «εκλεκτοί» του Θεού ξεσκεπάζονται, και μαζί τους καταρρέουν και εκείνοι που δεν είναι εκλεκτοί αλλά τους υπηρετούν, έχοντας πιστέψει εις μάτην ότι θα ικανοποιήσουν και αυτοί όλα τα ουτοπιστικά τους όνειρα.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αντισταθούμε σ’ αυτή τη γνωστική και καμπαλιστική παράνοια, πώς θα διαλύσουμε αυτή την παραίσθηση ελευθερίας που δεν είναι παρά μια κολοσσιαία ομαδική φυλακή;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε συλλαμβάνεται μέσω της δυαδικής σκέψης 1-0 που αποκλείει ό,τι δεν λειτουργεί με το δικό της τρόπο, διότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παράφρονες που όπως και οι προηγούμενοι που στο παρελθόν προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς αιματοκυλίοντας την ανθρωπότητα, πιστεύουν ότι είναι οι νέοι Μεσσίες-Σωτήρες-Θεοί.

Ο Νικολά Μπονάλ μας διευκρινίζει ότι το Διαδίκτυο δεν είναι απλώς ένα προϊόν της ανάπτυξης της τεχνολογίας, αλλά πως αποτελεί μια πρόσκληση για μυστικιστικό και γνωστικό ταξίδι που κρύβει παγίδες και κινδύνους, όπως κάθε ιπποτική, καμπαλιστική ή αλχημική περιπέτεια και ότι κάθε gamer όταν αντιμετωπίζει εικονικούς δράκους, γνωρίζει ότι διατρέχει κινδύνους.

Ο συγγραφέας εύχεται ολόψυχα να ανοίξουν τα μάτια του ή καλύτερα, το τρίτο μάτι κάθε ανθρώπου, έτσι ώστε να αντιληφθεί ότι δεν έχει απλώς ένα πρακτικό εργαλείο στα χέρια του, αλλά μια Χώρα των Θαυμάτων με πολλές όψεις.

Μπορούμε λοιπόν να επωφελούμαστε από τις γνώσεις και τις πληροφορίες που μας προσφέρει το Διαδίκτυο −εφόσον όμως επαληθεύουμε κάθε φορά την εγκυρότητά τους− αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να απέχουμε, να μην είμαστε διαρκώς συνδεδεμένοι, διαβιώνοντας όλο και περισσότερο στον πραγματικό κόσμο και δρώντας εκεί, κερδίζοντας έτσι απτά αποτελέσματα, με τρόπο ώστε αυτό το τερατώδες παγκόσμιο δίχτυ να μη μπορεί να μας αιχμαλωτίσει.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

• Nicolas Bonnal, Internet: La nouvelle voie initiatique – Les mystères du Web, εκδ. Les Belles Lettres, 2000.
• Francis Bacon: La Nouvelle Atlantide, εκδ. Garnier-Flammarion, 1995.
• Hélène Constanty: Les Nouveaux Maîtres de la Planète, contre-enquête, εκδ. Le Seuil, 2000.
• Solange Ghernaouti και Arnaud Dufour: Internet, εκδ. Que sais-je, 2017.
• Réné Guénon: Symboles de la science sacrée, εκδ. Gallimard, 2010.
• Michel Meyer: La Philosophie anglo-saxonne, εκδ. PUF, 1994.
• Alexander Roob: Alchimie et mystique, εκδ. Taschen, 2014.
• Joseph Dan: Gershom Scholem’s Major trends in Jewish mysticism 50 years after: Proceedings of the Sixth International Conference on the History of Jewish Mysticism, εκδ. Mohr, 1993.
• Margaret Wertheim: The Pearly Gates of Cyberspace, A History of Space from Dante to Internet, εκδ. W. W. Norton & Co, 2000.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Δημιουργός: σύμφωνα με ορισμένες σχολές του κινήματος του γνωστικισμού των πρώτων χριστιανικών χρόνων και μερικές νεοπλατωνικές, ο Δημιουργός είναι μια λεοντοπρόσωπη οντότητα με σώμα φιδιού και μάτια που εκπέμπουν φωτιά, υπεύθυνη για τη διαμόρφωση και τη διατήρηση του φυσικού, υλικού κόσμου μας που θεωρείται ένα κακό και ελαττωματικό κατασκεύασμα.

   Ειδικά κατά τους Βαλεντινιανιστές, ο Δημιουργός ταυτίζεται με τον Ιαλνταμπαώθ, που δεν είναι παρά ο ζηλόφθονος και εκδικητικός Θεός της Παλαιάς Διαθήκης Γιαχβέ, που αποκαλείται και Σάκλας και Σαμαήλ. Ο Δημιουργός των γνωστικών πατέρων δεν είναι λοιπόν ο Θεός – αρχιτέκτονας του σύμπαντος των μονοθεϊστικών θρησκειών, τον οποίο οι γνωστικοί θεωρούν αμέτοχο στα δρώμενα των ανθρώπων και του κόσμου μας, αλλά ένα κατώτερο δημιούργημα της Σοφίας, του τελευταίου από τους 30 Αιώνες (δηλαδή τις θεϊκές εκπορεύσεις), όταν αυτή εξέπεσε από το «Πλήρωμα» (τη θεϊκή κατάσταση) και περιφερόταν ως το άμορφο έκτρωμα Αχαμώθ στο χάος.

   Απεικόνιση της γνωστικής κοσμολογίας σύμφωνα με το Απόκρυφον Ευαγγέλιον του Ιωάννου που αποδίδεται στην αίρεση των εβραίων γνωστικών Σηθιανών και βρέθηκε στο Ναγκ Χαμάντι της Αιγύπτου το 1945. Η χριστιανική Εκκλησία δεν αναγνωρίζει αυτό το δήθεν Ευαγγέλιο και το θεωρεί ψευδεπίγραφο. © Εικόνας: www.aperopia.fr
   Σύμφωνα επίσης με ορισμένες γνωστικές σχολές, το «Πλήρωμα» ταυτίζεται με το Δέντρο της Ζωής των 32 Σεφιρώθ των εβραίων καμπαλιστών, εάν προσθέσουμε ακόμα δύο Αιώνες: τον Ιησού-Σωτήρα και το Άγιο Πνεύμα.
   Ο Δημιουργός-Ιαλνταμπαώθ δημιούργησε ως βοηθούς του, τους Άρχοντες, ανώτερα δαιμονικά πλάσματα, και με τη βοήθειά τους, τον άνθρωπο.
   Επομένως, σύμφωνα με τις παραπάνω κοσμοθεωρήσεις, τις οποίες κληρονόμησαν η αίρεση των Καθαρών, οι συνεχιστές τους Ναΐτες Ιππότες, κατόπιν οι αιρετικοί καμπαλιστές εβραίοι Σαμπαταϊστές και Φρανκιστές και εν συνεχεία, οι περισσότερες μυστικές αδελφότητες της Ευρώπης και οι τεκτονικές στοές της Αμερικής από τις οποίες προέρχονται οι δημιουργοί του Διαδικτύου, ο υλικός κόσμος μας είναι μια προβολή, ένα αποτυχημένο μόρφωμα της Αχαμώθ, που διέπεται απο τα τέσσερα βασικά πάθη: λύπη, φόβο, έκσταση και αγωνία, ένας κόσμος κακός και ατελής από τον οποίο πρέπει να ξεφύγουμε, ή να τον καταστρέψουμε.

2. Το Διαδίκτυο ως νέος τρόπος μύησης – Aperopia