Όσιος Μάξιμος Ομολογητής.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=313888
Κατά τον ίδιο τρόπο και η αγία εκκλησία του Θεού θ’ αποδειχθή ότι ενεργεί ανάμεσά μας, όπως ο Θεός, αρχέτυπο εκείνος κι εκείνη εικόνα του.
Είναι βέβαια πολλοί κι αμέτρητοι σχεδόν στον αριθμό οι άνδρες κι οι γυναίκες και τα παιδιά που διαφέρουν και κατά το φύλο και κατά τη μορφή, την εθνικότητα και τις γλώσσες, τις περιπέτειες της ζωής, τις ηλικίες, τις γνώμες, την τέχνη, τους τρόπους, τις συνήθειες, τα επαγγέλματα.
Και στις επιστήμες πάλι και στ’ αξιώματα, στις τύχες, στους χαρακτήρες, στις διαθέσεις διακρίνονται μεταξύ τους και διαφέρουν πολύ όσοι έρχονται σ’ αυτή και δέχονται απ’ αυτή την αναγέννησή τους και την αναδημιουργία τους με τη δύναμη του πνεύματος.
Δίνει όμως σ’ όλους αυτούς και χαρίζει μία κατά ίσο μέτρο θεϊκή μορφή και θείο όνομα, και να προέρχωνται και να ονομάζωνται από το Χριστό.
Τους δίνει ακόμα τη μία απλή κι ασύνθετη κι αδιαίρετη σχέση που δημιουργεί η πίστη, που τις πολλές κι αναρίθμητες διαφορές, που καθένας έχει, μήτε καν ότι υπάρχουν δεν επιτρέπει να γίνη γνωστό, επειδή όλα γενικά σ’ αυτήν κατευθύνονται και συναντιούνται.
Μέσα σ’ αυτήν κανένας τίποτα εντελώς δεν ξεχωρίζει από το κοινό για χάρη δική του.
Όλοι συμφύονται ο ένας με τους άλλους και συνδέονται μέσα στη μία απλή κι αδιαίρετη χάρη και δύναμη της πίστης.
Ήτανε, λέει, όλων η καρδιά και η ψυχή μία, ώστε από διάφορα μέλη να είναι ωστόσο και να φαίνεται ένα σώμα άξιο αληθινά του ίδιου του Χριστού, της αληθινής κεφαλής μας.
Στο σώμα αυτό, λέει ο θείος απόστολος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, ούτε Ιουδαίος και Έλληνας, ούτε περιτομή κι ακροβυστία, ούτε βάρβαρος ούτε Σκύθης, ούτε δούλος ούτε ελεύθερος.
Αλλά τα πάντα και μέσα στα πάντα είναι Αυτός που με τη μία κι απλή πάνσοφη δύναμη της καλωσύνης του περικλείει τα πάντα μέσα του, σαν ένα κέντρο από ευθείες, που ακτινωτά ξεκινούν απ’ αυτό, σύμφωνα με την ίδια απλή κι ενιαία αιτία και δύναμη.
Δεν αφήνει τις αρχές των όντων ν’ απομακρυνθούν μαζί με τα τέλη τους, περιορίζοντας κυκλικά τις προεκτάσεις τους και οδηγεί προς τον εαυτό του τις διακρίσεις των όντων, που ο ίδιος εδημιούργησε.
Δε θέλει ν’ αποξενωθούν ολότελα μεταξύ τους και να γίνουν εχθρικά τα πλάσματα και τα δημιουργήματα του ενός Θεού και να μην έχουν σχετικά με τι και πού να παρουσιάσουν τη φιλία και την ειρήνη και την ταυτότητα μεταξύ τους, οπότε θα κινδυνέψη, με το χωρισμό τους από το Θεό, να μεταπέση το είναι τους στο μη είναι.
Είναι, λοιπόν, εικόνα του Θεού, καθώς είπαμε, η αγία εκκλησία, γιατί πραγματοποιεί την ίδια ένωση ανάμεσα στους πιστούς, που κάνει κι ο Θεός, ακόμα κι αν τυχαίνη να είναι διαφορετικοί στα ιδιώματα κι από διαφορετικούς και τόπους και τρόπους εκείνοι, που μέσα σ’ αυτήν γίνονται με την πίστη ένα σώμα.
Την ένωση αυτή, κατά φυσικό τρόπο την πραγματοποιεί ο Θεός, χωρίς να προκαλήται σύγχυση στην ουσία των όντων.
Τη διαφορά μεταξύ τους, όπως έχει δειχθή, την αμβλύνει και την οδηγεί στην ταυτότητα με την αναφορά και την ένωση με τον εαυτό του, σαν αιτία κι αρχή και τέλος.
Απόσπασμα από το έργο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή, «Μυσταγωγία» των εκδόσεων της Αποστολής Διακονίας. Η εισαγωγή και τα σχόλια είναι του Ρουμάνου Πρωτοπρεσβυτέρου και καθηγητή Θεολογίας, π. Δημητρίου Στανιλοάε και η μετάφραση στη νεοελληνική του Ιγνατίου Σακαλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου