Η Ανάσταση της Εκκλησίας

από τον Ηλία

Dirumpamus vincula eorum: et proiiciamus a nobis iugum ipsorum (Ψλ 2, 3). [Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν.]

«Ας σπάσουμε τις αλυσίδες τους και ας πετάξουμε τον ζυγό τους μακριά μας».
Αυτά τα λόγια μπορούν να αποδοθούν τόσο στους εχθρούς του Θεού, που επαναστατούν εναντίον Του και απορρίπτουν τον Χριστό Του, όσο και στους πιστούς Του, που απορρίπτουν την καταχρηστική κυριαρχία τους.
Στήν μια περίπτωση (που στις μέρες μας αντιπροσωπεύεται από Εβραίους, Ελευθεροτέκτονες, Κομμουνιστές και άλλες μαριονέτες που χειραγωγούνται από τους πρώτους), είναι μια γελοία επιθυμία που καταρρίπτει άθλια την πραγματικότητα της ακατάσχετης θεϊκής κυριαρχίας. Στην άλλη περίπτωση, της θεμιτής διεκδίκησης ελευθερίας όσων, έχοντας αναγνωρίσει την κυριαρχία Του (Θεού) και –όπως είναι εύλογο– υποτασσόμενοι σε αυτήν, αποτινάζουν την ασφυκτική τυραννία που επιβάλλεται στους ανθρώπους με τα λεγόμενα δημοκρατικά συστήματα, που τους δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση και την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθεροι και ότι επηρεάζουν τις πολιτικές επιλογές.

Ανυποψίαστα Οφέλη

Το ποντίφικάτο του Μπεργκόλιο έληξε απροσδόκητα με το θάνατό του.
Ούτε έχουμε τα μέσα να λύσουμε αυτά τα ερωτήματα ούτε ζωτικό ενδιαφέρον για να το κάνουμε, αφήνουμε σε όσους έχουν χρόνο να σπαταλήσουν τις συζητήσεις για τον υποτιθέμενο σωσία του, για τη φύση –φυσική ή μη– του θανάτου του και για την πιθανή τροποποίηση της ημερομηνίας.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μια μακρά δοκιμασία έχει τελειώσει, τη στιγμή που η Πρόνοια έχει καθορίσει από όλη την αιωνιότητα.
Η ανακούφιση και η ευγνωμοσύνη είναι αναμφισβήτητες, ακόμα κι αν, λόγω της παρατεταμένης ανάγκης διατήρησης της ψυχικής υγείας, έπρεπε να σχηματίσουμε ένα παχύ κέλυφος που δίνει σε αυτές τις διαθέσεις περισσότερο διανοητικό παρά συναισθηματικό χαρακτήρα. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα δεν είναι τα συναισθήματα που μας κάνουν καλούς Χριστιανούς, αλλά μάλλον η πίστη στο θέλημα του Θεού.

Όσοι εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα χρόνια αγώνος για να συνηθίσουν στη σιωπή και την προσευχή, δεν αισθάνονται κανένα μίσος προς τον αποθανόντα, όπως δεν ένιωσαν κανένα μίσος προς τον ετοιμοθάνατο, για τη σωτηρία του οποίου προσευχήθηκαν από φιλανθρωπία.
Η παράταση που έδωσε ο Κύριος στον άρρωστο ως απάντηση στις παρακλήσεις μας ήταν η απόλυτη πράξη επιείκειας σε σχέση με την αιώνια μοίρα του, παρά την έλλειψη οποιουδήποτε σημείου μετάνοιας και τη φήμη ότι είχε αρνηθεί τις θρησκευτικές ανέσεις. Αλλά δεν είναι καθήκον μας να ασχοληθούμε και με αυτό (εκτός από τις δεήσεις που είναι ευεργετικές για την ψυχή, αν βρίσκεταιστο Καθαρτήριο). Ούτε και κάποια  αγαλλίαση αισθανόμαστε για το θάνατο ενός ανθρώπου που παρουσιάστηκε στη θεία κρίση, την οποία ο καθένας από εμάς θα έπρεπε μάλλον να φοβάται για τον εαυτό του. Η οικειότητα με τον Θεό μεταδίδει μια αναλλοίωτη γαλήνη, απαλλαγμένη από κάθε συναίσθημα που δεν της αξίζει, ενώ μας ωθεί να λατρεύουμε ταπεινά τα σχέδια Του για απέραντη σοφία και έλεος.

Το ρίζωμα στην προσευχή δεν είναι το μόνο ευεργετικό αποτέλεσμα: εκτός από αυτό, το πιο πολύτιμο, τα τελευταία δώδεκα χρόνια μάθαμε να αντιστεκόμαστε στις καταχρήσεις εξουσίας της εκκλησιαστικής εξουσίας αλλά και της πολιτικής εξουσίας.
Καταλάβαμε και εφαρμόσαμε στην πράξη ότι κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να μας πείσει για ό,τι είναι ψευδές ή να μας αναγκάσει να κάνουμε πράξεις αντίθετες με τη συνείδησή μας.
Είχαμε τους πάντες απέναντί ​​μας, αλλά, με τη βοήθεια της χάρης, δεν υποχωρήσαμε. Ενισχύσαμε την πίστη, διατηρώντας την ακόμη και από τις καταστροφικές επιθέσεις που ήρθαν από το εσωτερικό της Εκκλησίας και από την ίδια την κορυφή της.
Διατηρήσαμε ανέπαφη τη συμμετοχή μας στο Μυστικό Σώμα, παρ' όλες τις δυσκολίες και τους λεπτούς πειρασμούς να απομακρυνθούμε από αυτό για προφανώς ιερούς λόγους.

Το καθήκον του αύριο

Όλα αυτά μας επιτρέπουν να υποθέσουμε σωστά ότι ο Κύριος, αφού μας έχει προετοιμάσει επαρκώς, θέλει να μας χρησιμοποιήσει για να πραγματοποιήσουμε τα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα σχέδιά Του.
Σίγουρα δεν θα ενώσουμε τους εβραιομασονικούς θρηνητές που θρηνούν υποκριτικά τον άνθρωπο που θα είχε αυξημένο διάλογο μαζί τους, που στην πραγματικότητα επιδιώκουν την καταστροφή της Εκκλησίας.
Θα αποφύγουμε επίσης να τον αγιοποιήσουμε με λαϊκή αναγνώριση και απαίτηση, ακολουθώντας τις υποδείξεις που υπονοήθηκαν κατά τη νοσηλεία του με την εμμονική αναφορά στον Ιωάννη Παύλο Β', κάτι που φαινόταν ήδη  με την υπερέκθεση του αγάλματος που τοποθετήθηκε μπροστά στο νοσοκομείο Τζεμέλλι.
Δεν αγωνιούμε καθόλου για τη συνέχιση του συνοδικού ταξιδιού , μιας παγίδας που επινοήθηκε ειδικά για να υπονομεύσει τη θεία τάξη της Εκκλησίας και την οποία ο νέος Πάπας θα έχει τη δύναμη να εξαφανίσει με ένα πάτημα του σφουγγαριού.

Από την άλλη, δεν θα κάνουμε το λάθος να «κρατήσουμε ζωντανό» ένα πτώμα συνεχίζοντας να μαινόμαστε εναντίον του και των πράξεών του, συνεχίζοντας να το πολεμάμε και να επικρίνουμε τα έργα του, όπως εκείνοι οι παραδοσιακοί -που συνεχίζοντας να τον επικρίνουν- κρατούν ζωντανή τη μνήμη ενός συμβουλίου (Β' Βατικάνειος) που σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται πια.

Η πιο υγιεινή λύση είναι να αποφασίσετε να σκεφτείτε και να ενεργήσετε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ ο τελευταίος ποντίφικας, αλλά ήταν το πολύ ένας εφιάλτης που έπρεπε να αφαιρεθεί από τη μνήμη το συντομότερο δυνατό.
Εκτός από την πίστη, χρειάζεται και η διατήρηση της λογικής, κάτι που δυστυχώς δεν έχουν καταφέρει όλοι, σε αυτή την πολύ δύσκολη δοκιμασία, λόγω έλλειψης αληθινής πνευματικής ζωής.
Αυτά τα δώδεκα χρόνια μας έδειξαν ξεκάθαρα ότι μια καλή εσωτερική ζωή δεν είναι καθόλου πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα και ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να την παραμελούμε, και ότι η παραμέλησή της οδηγεί στο να παρασυρθούμε, αν όχι από λάθος, τουλάχιστον από μια κακή αντίδραση στο λάθος.

Σημερινό καθήκον

Προφανώς δεν μπορούμε να διπλώσουμε τα χέρια και να ξεκουραστούμε: αυτή είναι η ώρα της πιο έντονης προσευχής για το επικείμενο κονκλάβιο, που θα αρχίσει μεταξύ 5 και 10 Μαΐου. Σας προτρέπω λοιπόν όλους να προσφέρετε κομποσκοίνια, προσκυνήσεις, νυχτερινές αγρυπνίες και μετάνοιες για να δώσει ο Κύριος στην Εκκλησία έναν άξιο Πάπα. Παρόλο που βρισκόμαστε τώρα στην περίοδο του Πάσχα, αυτή την αποφασιστική ώρα δεν μπορούμε να σταματήσουμε να κουβαλάμε γενναιόδωρα τον σταυρό σύμφωνα με τις ενδείξεις του προηγούμενου άρθρου , του οποίου ο αρχικός τίτλος ήταν The Hour of Darkness (Η ώρα του σκότους), αλλά έχει τροποποιηθεί εμπνευσμένα. Το ψυχολογικό άγχος πρέπει να δώσει τη θέση του στην υπερφυσική εμπιστοσύνη σε θεϊκά σχέδια, στα οποία όμως περιλαμβάνεται και η συνεργασία μας, να υλοποιηθούν με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Σύμφωνα με το νυχτερινό όραμα που έλαβε ένας πιστός Καθολικός (και πρέπει να ληφθεί, προφανώς, με όλη τη δέουσα προσοχή), φαίνεται ότι, εκτός από τον Πάπα, πρόκειται να πεθάνουν και δύο στενοί συνεργάτες του, καρδινάλιοι.
Μεταξύ των επιβλαβών καρδιναλίων, εκείνοι που φαίνονται να αξίζουν περισσότερο αυτή τη μοίρα είναι ο υποψήφιος των μασόνων και των Εβραίων από τη μια, και ο ειδικός στις σεξουαλικές διαστροφές, από την άλλη.
Χωρίς την παραμικρή αγανάκτηση ή καμία πρόφαση να εξετάσουμε το μέλλον, ας αφεθούμε στα αξιολάτρευτα διατάγματα της Πρόνοιας, λυπούμενοι όσους δεν πιστεύουν σε αυτά και, με το πείσμα τους, εκτίθενται σε αιώνια καταδίκη.
Αν πραγματικά επιθυμούμε να αναστηθεί η Νύμφη του Χριστού μαζί Του, ας προσπαθήσουμε να το αξίζουμε.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΙΚΑ

Κύριε Ιησού Χριστέ, αναθέτοντας στον Άγιο Πέτρο και τους διαδόχους του τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών, καθιέρωσες το αξίωμα του Παπισμού. Δώσε στην Εκκλησία Σου, προσευχόμαστε, έναν Πάπα που με την αφιέρωσή του στην Ιερά Παράδοση της ίδιας της Εκκλησίας θα την κυβερνήσει σύμφωνα με την Κατάθεση της Πίστεως και για τη σωτηρία των ψυχών.
Αμόλυντη Μαρία, Μητέρα της Εκκλησίας και Βασίλισσα των Ομολογητών, σας αφιερώνουμε το κονκλάβιο και την εκλογή του Αγίου Πατρός. Παναγία, μην κοιτάς τις αμαρτίες μας ή την απιστία πολλών Καθολικών που δεν δέχονται τη διδασκαλία του Υιού Σου, αλλά την Εκκλησία, που είναι η πεντακάθαρη Νύμφη του Υιού Σου, ώστε να μη λάβουμε ως κεφαλή αυτόν που μας αξίζει, αλλά έναν Άγιο Πατέρα που θά καθοδηγεί την Εκκλησία για τη δόξα και την τιμή του Υιού Σου.

Αμήν.

(π. Τσαντ Άλεκ Ρίπερμπεργκ)

Η Ανάσταση της Εκκλησίας - Άρθρο του Ηλία

ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ. ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΝ, ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΑΝ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΑΝ. ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΠΑΠΑΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΑ ΦΩΤΑ. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΗΡΥΞΕ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ. ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ. 

ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ.