Πολλάκις ἐμνήσθην τοῦ Προφήτου Μωϋσέως, ὅστις, μετά τήν Ἀποκάλυψιν παρά «τῇ ἀφλέκτῳ βάτῳ», ἀπεστάλη εἰς Αἴγυπτον καί ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη κατεπονεῖτο ἐν τῷ βορβόρῳ εὐτελῶν παθῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ὤφειλε νά σώση, καίτοι οἱ ἴδιοι δέν ἐπεζήτουν τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν.
Βεβαίως, ὁμιλῶν οὕτως, δέν ἐπιχειρῶ νά ἐξισώσω ἐμαυτόν πρός τούς Προφήτας ἤ τούς Ἀποστόλους ἤ τούς Πατέρας, ἀλλά διακρίνω μόνον μικρᾶν τινά δόσιν ἀναλογίας, ἄνευ τῆς ὁποίας θά ἦτο ἀδύνατον νά προσανατολισθῶμεν ἐν τῇ πορείᾳ ἠμῶν.
Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀμέτρῳ Αὐτοῦ ταπεινώσει δέν ἀπεδοκίμασεν, ἀλλ' ἠξίωσεν ἐμέ τῆς θεωρίας τοῦ ἀκτίστου Αὐτοῦ Φωτός.
Ὁ Χριστός ἐγένετο ἡ ζωή μου.
Ἠγάπησα Αὐτόν καί οὐδένα δύναμαι νά διανοηθῶ ἱκανόν νά συγκριθῶ πρός Αὐτόν. Εἶναι δι' ἐμέ ὁ μόνος Κύριος καί Θεός.
Σχεδόν ἀκαταπαύστως φέρω ἐν τῇ καρδίᾳ μου πόνον, φοβούμενος μή τυχόν ἀπολέσω τήν εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ διά τό πλῆθος τῶν ἀντιστάσεών μου. Ἐν τούτοις, οὐχί ἄνευ πάλης μετ' Αὐτοῦ, οὐχί ἄνευ πολυαρίθμων ἀποπειρῶν νά παρεκκλίνω ἀπό τοῦ σταυροῦ Αὐτοῦ, ἀσπάζομαι τόν σταυρόν τοῦ Χριστοῦ, καί τρόπον τινά αἴρω τόν δοθέντα εἰς ἐμέ σταυρόν, τόν σταυρόν μου (βλ. Μaτθ. ιστ' 24).
Καί νῦν εὐλογῶ τόν Θεόν μου, Ὅστις ηὐδόκησε νά ἀναγεννηθῶ ἐν φλογερᾷ μετανοία.
[ΠΗΓΗ: "ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ"]
"Ο ακραίος περιορισμός και σε πολλές περιπτώσεις η απαγόρευση της τέλεσης της παραδοσιακής Λειτουργίας στα λατινικά συνοδεύει και ενισχύει αυτό το σημείο καμπής, προκειμένου να αφαιρεθεί κάθε αναφορά και ρίζα στη ζωντανή ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας, μια στάση που χαρακτηρίζεται ως «οπισθοδρομική», ως οπισθοδρόμηση στο παρελθόν.
Αυτή η μπεργκολιανή πρακτική οδήγησε σε ένα εξαιρετικό γεγονός: την απουσία της παρουσίας του Ιησού Χριστού στην «συνοδική» Εκκλησία και της κεντρικής του θέσης στη θεσμική ζωή, όπως προκύπτει από την τελευταία Σύνοδο για τη συνοδικότητα που πραγματοποιήθηκε σε δύο στάδια (2023 και 2024), στις συνεδριάσεις της οποίας συζητήθηκαν και συζητούνται τα πάντα εκτός από τη ζωντανή Παρουσία του Λυτρωτή, όπως φαίνεται από την ανάγνωση των Εγγράφων Εργασίας και των Συμπερασμάτων και των δύο συνεδριών. Σε αυτή την «συνοδική» Εκκλησία, το κέντρο δεν είναι πλέον ο Ιησούς, ο αναστημένος Μεσσίας, αλλά η οριζόντια ενωμένη εκκλησία που σκέφτεται εν Πνεύματι.
Θα επιστρέψει η Εκκλησία του Χριστού στο να είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική ή θα παραμείνει συνοδική Εκκλησία χωρίς την κεντρική και ενεργό παρουσία του Κυρίου"
Αυτή η μπεργκολιανή πρακτική οδήγησε σε ένα εξαιρετικό γεγονός: την απουσία της παρουσίας του Ιησού Χριστού στην «συνοδική» Εκκλησία και της κεντρικής του θέσης στη θεσμική ζωή, όπως προκύπτει από την τελευταία Σύνοδο για τη συνοδικότητα που πραγματοποιήθηκε σε δύο στάδια (2023 και 2024), στις συνεδριάσεις της οποίας συζητήθηκαν και συζητούνται τα πάντα εκτός από τη ζωντανή Παρουσία του Λυτρωτή, όπως φαίνεται από την ανάγνωση των Εγγράφων Εργασίας και των Συμπερασμάτων και των δύο συνεδριών. Σε αυτή την «συνοδική» Εκκλησία, το κέντρο δεν είναι πλέον ο Ιησούς, ο αναστημένος Μεσσίας, αλλά η οριζόντια ενωμένη εκκλησία που σκέφτεται εν Πνεύματι.
Θα επιστρέψει η Εκκλησία του Χριστού στο να είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική ή θα παραμείνει συνοδική Εκκλησία χωρίς την κεντρική και ενεργό παρουσία του Κυρίου"
Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ Η ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙ ΓΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ.
ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΚΑΘΕΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΙΤΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ. ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΥΠΟΚΡΙΘΕΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.
Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΘΟΤΙ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΚΡΙΤΗ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙ ΤΗΣ, ΟΛΑ ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΩΜΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ. ΚΑΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΑΝΤΗΧΕΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. ΝΕΝΙΚΗΣΑ ΣΕ ΠΑΛΑΜΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου