Το Δικαστήριο του Λονδίνου καλύτερα από το ιταλικό Δικαστήριο

Roberto Pecchioli

Είμαστε στο τέλος της ημέρας, ή ίσως στη στιγμή του απολογισμού, αν πρέπει να καταγράψουμε με ικανοποίηση ότι το ανώτατο βρετανικό δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι ένας άνδρας είναι άνδρας και μια γυναίκα είναι γυναίκα και έτσι πρέπει να ονομάζονται. Η τρέλα του ανάποδου κόσμου είναι τόσο προχωρημένη που το να πιστεύει κανείς στα μάτια του γίνεται πράξη θάρρους ή, όπως έγραψε ο Τζορτζ Όργουελ, ότι σε καιρούς παγκόσμιας εξαπάτησης το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το ιταλικό συνταγματικό δικαστήριο – ένα συνέδριο αισιόδοξων πιστών στο σύστημα – το οποίο πρόσφατα άνοιξε το δρόμο για υιοθεσίες από ομοφυλόφιλους και άλλους παραλογισμούς, δηλώνοντας ότι οι λέξεις πατέρας και μητέρα στα έγγραφα εισάγουν διακρίσεις και πρέπει να αντικατασταθούν από τον ουδέτερο «γονέα». Το πιο εντυπωσιακό σχόλιο του ανεστραμμένου κόσμου ήρθε από τη Laura Boldrini η οποία, όσον αφορά τη διατύπωση πατέρας και μητέρα, μίλησε για πολιτικό εκφοβισμό.

Ο Δίας αφαιρεί το μυαλό εκείνων που θέλουν να καταστρέψουν.

Ο πόλεμος των λέξεων – για τον οποίο έχουμε γράψει και ένα βιβλίο – είναι ένα από τα κύρια πεδία μάχης της γνωστικής επανάστασης που επιθυμούν οι δάσκαλοι και κυρίαρχοι της δύσμοιρης Δύσης. Η απόφαση των Άγγλων, με αυτή την έννοια, είναι πολύ σημαντική στον κόσμο όπου οι τρελοί οδηγούν τους τυφλούς. Ο Κομφούκιος είπε ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του θα ήταν να διορθώσει τις ονομασίες, αφού μόνο με σαφήνεια μπορεί να προαχθεί το κοινό καλό.

Αντίθετα, η λεκτική σύγχυση είναι το πρώτο σημάδι πολιτισμικής κατάσχεσης. Διαστρέβλωση του λεξικού σημαίνει διαστρέβλωση της ζωής μας. Ο Βρετανός δικαστής απλά πίστεψε στη φύση και στα μάτια του, αποκαθιστώντας μια στοιχειώδη αλήθεια, πολύ σαφή στους ανθρώπους όλων των εποχών και πολιτισμών εκτός από τον δικό μας. Είναι απλό και αρχέγονο να ορίζουμε τα πράγματα με το όνομά τους: γυναίκα σε γυναίκα, τριαντάφυλλο σε τριαντάφυλλο.

Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου  βασίζεται σε έναν σημασιολογικό χαρακτηρισμό που αποσκοπεί στην αποκατάσταση της αυστηρότητας των λέξεων, δεδομένου ότι χωρίς αυστηρότητα δεν υπάρχει  δικαιοσύνη. Ούτε καί μια συνεκτική και συνεπής ηθική.

Το να δίνεις λάθος όνομα σε ένα πράγμα, υποστήριξε ο Αλμπέρ Καμύ, αυξάνει τήν  δυστυχία του κόσμου. Λίγα πράγματα πρέπει να μας ανησυχούν περισσότερο από τήν αυθαίρετη επιβολή νοήματος στις λέξεις. «Η ομόφωνη απόφαση αυτού του δικαστηρίου είναι ότι οι όροι γυναίκα και φύλο, στον Νόμο περί ισότητας του 2010, αναφέρονται σε μια βιολογική γυναίκα και το βιολογικό της φύλο», δήλωσε ο Patrick Hodge, αντιπρόεδρος του δικαστηρίου, ανακοινώνοντας την απόφαση.

Τελικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεμελιώδη προειδοποίηση από τον ίδιο τον Σίγκμουντ Φρόιντ: Η ανατομία είναι ένα πεπρωμένο. Ακριβώς αυτό από το οποίο θέλει να ξεφύγει η τρελή μεταμοντέρνα (και μετα-ανθρώπινη) ιδεολογία. Από το amor fati, την αγάπη, την αποδοχή της μοίρας, στο odium fati*, στο αντίθετό του.

Ο νόμος – και μαζί του η λογική και η κοινή λογική – πρέπει να τηρούν το κριτήριο που επιβάλλει το πεπρωμένο: να ορίζουν και να ταξινομούν αυτό που είναι και θα είναι για πάντα. Το λεξιλόγιο, ως φωτογραφία της πραγματικότητας, ταξινομεί τις γεννητικές διαμορφώσεις, δηλαδή τα πεπρωμένα. Το αγγλικό νομικό κείμενο τις αποκαλεί «βιολογικό φύλο». Από κλινική άποψη, το σωστό όνομα είναι η ανατομία. Ο δικαστής Hodge διευκρίνισε αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Αλλά είναι δίκαιο που το έκανε, δεδομένης τής ακραίας σύγχυσης που επιβάλλει στην κοινή γνώμη μια συζήτηση αμαυρωμένη και μολυσμένη από την ιδεολογία.

Η λεξιλογική διευκρίνιση του βρετανικού δικαστηρίου δεν παραβιάζει τα δικαιώματα κανενός. «Σας συμβουλεύουμε να μην ερμηνεύσετε αυτή την πρόταση ως θρίαμβο μιας ή περισσότερων ομάδων της κοινωνία μας εις βάρος μιας άλλης: αυτό δεν ισχύει. Η απόφαση δεν δημιουργεί κανένα μειονέκτημα για τα τρανς άτομα, τα οποία προστατεύονται από τους νόμους κατά των διακρίσεων και τις διατάξεις που εγγυώνται τη νομική ισότητα όλων των πολιτών. «Αλήθεια και πραγματικότητα έναντι αυτοαντίληψης, καπρίτσιου, υποκειμενικής βούλησης».

Το να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομά τους μάς προστατεύει από το να τα ευτελίσουμε. Και από το να βάζουμε την τραγωδία στη θέση της κωμωδίας, με το πρόσχημα ότι και τα δύο, όπως διδάσκει ο Αριστοτέλης, είναι γραμμένα με τα ίδια γράμματα.

Το να ονομάζουμε τον ακρωτηριασμό των οργάνων «αυτοκαθοριζόμενη επανατοποθέτηση» ή τον ισχυρισμό ότι είναι από το νόμο αυτό που δεν είναι από τη φύση μας, είναι σαν να παίζουμε με τήν κόλαση.

Είναι απαραίτητο να προστατεύσουμε τις εύθραυστες προσωπικότητες από τον εαυτό τους- και από τους ενδιαφερόμενους μάγους - και, πρώτα απ 'όλα, να αποκαταστήσουμε την πρωτοκαθεδρία της φύσης έναντι της επιθυμίας να την αρνηθούμε, να την υπερβούμε ή να την σχετικοποιήσουμε.

Ο άντρας είναι άντρας, η γυναίκα είναι γυναίκα. Ένα μήλο είναι ένα μήλο και όσοι δεν πιστεύουν σε αυτό πρέπει να εγκαταλείψουν την τάξη, είπε ο Θωμάς Ακινάτης στους μαθητές της Σορβόννης. Η προειδοποίηση του Καμύ δεν ήταν ποτέ τόσο πειστική: το να δίνεις λάθος όνομα σε κάτι αυξάνει τη δυστυχία.

La Corte di Londra meglio della Italiana

*Το odium fati είναι ένας όρος που λειτουργεί ως αντίθετο του amor fati, της φιλοσοφικής στάσης που προωθούσε κυρίως ο Νίτσε και σημαίνει «αγάπη για το πεπρωμένο», δηλαδή την αποδοχή της ζωής όπως είναι, με όλα της τα βάσανα και τις χαρές.

Αντίθετα, το odium fati σημαίνει «μίσος για το πεπρωμένο»: μια στάση άρνησης, αντίδρασης ή απέχθειας προς αυτό που είναι αναπόφευκτο ή φυσικό. Εκφράζει την άρνηση της πραγματικότητας, της φύσης ή της αλήθειας, και συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη σύγχρονη στάση απέναντι σε ό,τι θεωρείται προδιαγεγραμμένο — όπως το βιολογικό φύλο, ο θάνατος, τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Με άλλα λόγια, odium fati = "δεν αποδέχομαι αυτό που είναι, θέλω να το αλλάξω με κάθε κόστος" — ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να διαστρεβλωθούν οι λέξεις, οι έννοιες ή η ίδια η φύση.