Παρασκευή 25 Απριλίου 2025

Εκκλησία του Bergoglio: The Impossible Awareness of a Crisis (Η αδύνατη επίγνωση/συνειδητοποίηση μιας κρίσης)

του Luigi Tedeschi

Πηγή: Italicum

Ο Μπεργκόλιο έγινε άγιος αμέσως; 
Η αγιοποίησή του στα ΜΜΕ είναι ήδη ένα τετελεσμένο γεγονός. Η εκκλησιαστική αγιοποίηση δεν είναι τόσο σημαντική, δεδομένου ότι η Εκκλησία επιδίδεται εδώ και δεκαετίες στην κατά σειρά ανακήρυξη των αγίων. Από την εκλογή του κιόλας, κάποιοι παρατήρησαν ότι αυτός ο Πάπας άρεσε υπερβολικά σε εκείνους στους οποίους κανονικά δεν θα έπρεπε να αρέσει. Πράγματι, ο Μπεργκόλιο έσπευσε να προσεγγίσει τον Σκάλφαρι (Scalfari), τον γκουρού του ιταλικού φιλελεύθερου προοδευτισμού της εφημερίδας Repubblica. Σύμφωνα με τον Scalfari, ο Πάπας Φραγκίσκος "αντιλαμβάνεται τον Χριστό ως Ιησού από τη Ναζαρέτ, άνθρωπο, όχι ενσαρκωμένο Θεό. Μόλις ενσαρκωθεί, ο Ιησούς παύει να είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος μέχρι το θάνατό του στον σταυρό". Έτσι, ο Bergoglio κέρδισε περισσότερη συναίνεση μεταξύ των λαϊκών παρά μεταξύ των Καθολικών.
Κατά συνέπεια, πιστεύουμε ότι είναι πιο σωστό να τον αποκαλούμε Μπεργκόλιο παρά Πάπα Φραγκίσκο, δεδομένου ότι ο ίδιος πάντα προτιμούσε να αυτοανακηρύσσεται Επίσκοπος Ρώμης παρά Βικάριος του Χριστού και Διάδοχος του Πέτρου. Η φιγούρα τού Μπεργκόλιο είναι ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη: κάποιοι τον εξυψώνουν ως απόστολο μιας μοντερνιστικής επανάστασης στην Εκκλησία, άλλοι τον θεωρούν αιρετικό, στον οποίο αποδίδουν τη διαλυμένη φάση της Καθολικής Εκκλησίας. Δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Ο Bergoglio αντιπροσωπεύει την τελική φάση μιας ιστορικής διαδικασίας προοδευτικής παρακμής ενός χριστιανισμού που έχει πλέον εκκοσμικευθεί και απορροφηθεί από την ατομικιστική κοινωνία του τούρμπο καπιταλισμού.
Ο Φραγκίσκος δοξάστηκε ως ο πάπας της ενσωμάτωσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η ίδια η Εκκλησία, ξεγυμνωμένη από τα πνευματικά της προνόμια, που συμπεριλήφθηκε και εντάχθηκε στη μεταμοντέρνα κοινωνία.
Η Εκκλησία απέτυχε στην αποστολή της συμμορφούμενη με τον μοντερνισμό, αντί να εκπροσωπεί έναν θεσμό πνευματικής υποστήριξης για τα πλήθη που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον διάχυτο και περιεκτικό υλισμό της σύγχρονης κοινωνίας.
Η εποχή της μετανεωτερικότητας έφερε την έλευση της παγκοσμιοποίησης. Αλλά η Εκκλησία, ως πνευματικός θεσμός, θεματοφύλακας μιας υπερβατικής αλήθειας, σίγουρα δεν ήταν συμβατή με έναν κόσμο που μεταμορφώθηκε σε παγκόσμιο χωριό ιδεολογικά εμπνευσμένο από τον πολιτικό φιλελευθερισμό, τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον ηθικό σχετικισμό. Επομένως, η Εκκλησία, στην προσπάθειά της να εισαχθεί σε έναν κόσμο ξένο προς αυτήν, κατέληξε να συμμορφωθεί με αυτόν, συσκοτίζοντας προοδευτικά τη δική της πνευματική διάσταση. Δηλαδή, έχει αναλάβει το ρόλο μιας οργάνωσης πρόνοιας στο ίδιο επίπεδο με τις κοσμικές ΜΚΟ (που χρηματοδοτούνται κυρίως από οικονομικές και τεχνοκρατικές ελίτ), καθιστώντας τον εαυτό της λειτουργικό στους μηχανισμούς της κυρίαρχης παγκοσμιοποίησης οικονομικής τάξης.
Η εκκλησία του Bergoglio έχει πληγεί από μια διαδικασία προοδευτικού ξεριζωμού της ίδιας της ταυτότητας. Η καθολικότης έχει εξαφανιστεί, και μαζί της η κεντρική θέση της Εκκλησίας της Ρώμης, θεματοφύλακας ενός παγκόσμιου ευαγγελικού μηνύματος, υπέρ ενός κοσμοπολιτικού ανθρωπισμού, που χαρακτηρίζεται από μια ασηπτική σχετικιστική πνευματική ανομία, σύμφωνα με την οποία οι θρησκείες, όπως και οι απόψεις, είναι ισοδύναμες, καθώς στερούνται απόλυτου περιεχομένου αλήθειας.
Στόχος ήταν να γίνει το Καθολικό δόγμα συμβατό με την κυρίαρχη φιλελεύθερη ιδεολογία, διαστρεβλώνοντας τις αρχές και την ποιμαντική της γλώσσα. Η χριστιανική εσχατολογία έχει μετατραπεί σε ανθρωπισμό, η ανθρωπότητα του Χριστού έχει τοποθετηθεί πριν από τη θεϊκή διάσταση, η χριστιανική φιλανθρωπία έχει υποβαθμιστεί σε αλληλεγγύη, η αποστολική έχει γίνει εθελοντική, η συμπόνια έχει αραιωθεί σε γενικό έλεος, το ιεραποστολικό πνεύμα που στοχεύει στη μεταστροφή έχει εξαφανιστεί υπέρ της περιεκτικότητας. Ο Marcello Veneziani δηλώνει στο άρθρο με τίτλο «Όχι Άγιος Πατέρας αλλά Αδελφός»: «Ο Πάπας Μπεργκόλιο ήταν άνθρωπος πάπας, υπερβολικά ανθρώπινος. Έκανε την ανθρωπότητα το νόημα και τον ορίζοντα του ποντίφικάτου του. Εξανθρωποποίησε τη θεία, αφαίρεσε την πίστη, κοινωνικοποίησε τον Χριστιανισμό, μετέφρασε την ελεημοσύνη σε φιλανθρωπία.» Πράγματι, σύμφωνα με τις χριστιανικές αρχές, «Η φιλανθρωπία χωρίς αλήθεια δεν είναι αγάπη, και η αλήθεια χωρίς ελεημοσύνη δεν είναι αληθινή»
Το χριστιανικό οικουμενικό πνεύμα έχει αντικατασταθεί από ένα πνεύμα κοσμοπολίτικης ανθρωπιστικής αδελφότητας (πολύ παρόμοιο με την τεκτονική/μασονική ιδεολογία). Πολλοί Καθολικοί σήμερα στην πραγματικότητα δηλώνουν πολίτες του κόσμου και ως εκ τούτου συχνά δηλώνουν ότι, «Η πατρίδα μου είναι ο κόσμος», αλλά ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος αποτελείται μόνο από άτομα που αναφέρονται στον εαυτό τους, χωρίς την Πατρίδα, ούτε την Οικογένεια, χωρίς Θεό, που αντικαθίσταται από ένα πολύ διφορούμενο δόγμα του ελέους, πού συνδυάζεται με την ποινικοποίηση της ιστορίας της Εκκλησίας, που ερμηνεύεται ως μια ατελείωτη διαδοχή κακών, εγκλημάτων, αδικιών, που είχε ως αποτέλεσμα να ενσταλάξει στους πιστούς μια συλλογική αίσθηση ανεπανόρθωτης ενοχής. Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, μήπως αυτή η αποδεικτική καταδίκη των κακών ενός σκοταδιστικού παρελθόντος δεν οδηγεί στη σύγκλιση του νέου δόγματος με τα παραδείγματα της ιδεολογίας του Διαφωτισμού. Είναι βέβαιο ότι η Καθολική Εκκλησία, αρνούμενη τη δική της ιστορία, έχει απονομιμοποιηθεί στα θεσμικά της θεμέλια. Επιπλέον, η Εκκλησία φρόντισε να μην διεκδικήσει τη χριστιανική καταγωγή της Ευρώπης εντός της ΕΕ.
Στην εκκλησία του Μπεργκόλιο, η οποία έχει προσλάβει μια ταυτότητα συμβατή με τη Δύση, η σύνδεση με την καταγωγή της, με τους Αγίους Τόπους, εξαφανίζεται όλο και περισσότερο. Οι αναφορές στην Ιερουσαλήμ γίνονται όλο και πιο ασαφείς. Η Ιερουσαλήμ, η ιερή πόλη του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, ανακηρύχθηκε μονομερώς από το Ισραήλ ως πρωτεύουσα του εβραϊκού κράτους, χωρίς καμία αμφισβήτηση από την Καθολική Εκκλησία. Τις τελευταίες δεκαετίες, η Εκκλησία είχε μια ειρηνική αλλά εξαιρετικά διφορούμενη στάση απέναντι στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Παραδόξως, ο Bergoglio πιστώνεται μεταθανάτια ως υπερασπιστής των Παλαιστινίων της Γάζας, περισσότερο λόγω των κατηγοριών για αντισημιτισμό που του απηύθυναν οι Εβραίοι θρησκευόμενοι φονταμενταλιστές, παρά από τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης, η κατάσταση των οποίων περιγράφεται από τον πατέρα Ηλία Ζαλάουι ως εξής: «Ούτε καν ο πρόσφατος πόλεμος που ξέσπασε στη Γάζα στις 7/10/2023 από την Παλαιστινιακή Αντίσταση, στην οποία το Ισραήλ απάντησε με μια καλά σχεδιασμένη γενοκτονία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 26/2/2024, κατάφερε να σπάσει τη θανατηφόρα σιωπή ολόκληρης της Δυτικής Εκκλησίας, με επικεφαλής το Βατικανό. Ωστόσο, η δυτική κοινή γνώμη, μαν και προηγουμένως ναρκωμένη από μια πανίσχυρη προπαγάνδα και αριστοτεχνική προπαγάνδα, αντέδρασε γρήγορα. Εδώ και μήνες, κόσμος ξεχύνεται σε μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, διακηρύσσοντας την αλληλεγγύη του στους Παλαιστίνιους... Ακόμα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης καταδίκασε επιτέλους το Ισραήλ! Όμως η εκπληκτική σιωπή ολόκληρης της Δυτικής Εκκλησίας συνεχίζεται, σε πείσμα των πιο προφανών αξιώσεων του Ευαγγελίου... και της απλής ανθρώπινης ηθικής!

Ο Bergoglio έχει αποδείξει ότι είναι ένας πάπας που ταιριάζει στην εποχή μας, σήμερα μακαριοποιημένος από το mainstream (
πλέον έχει αγιοποιηθεί από το κυρίαρχο ρεύμα). Ήταν ο Πάπας της εικονικής πραγματικότητας, αγαπητός στο ευρύ κοινό για την εκκεντρικότητα των χειρονομιών του, ασυνήθιστη για έναν ποντίφικα, για τις αυτοσχέδιες δηλώσεις του, που ταίριαζαν με την κοινοτοπία και την ασημαντότητα των ποιμαντικών του παρεμβάσεω. Ο χριστιανισμός του Μπεργκόλιο είναι ένας μιντιακός χριστιανισμός, επικοινωνιακός, επιφανειακός, όχι εσωτερικευμένος, ταυτίζεται με τα χειροκροτήματα των τουριστικών-θρησκευτικών προσκυνημάτων του Ιωβηλαίου. Η παρουσία των χριστιανών στην κοινωνία είναι ανεπαίσθητη, ο πιστός δεν διακρίνεται από την ανωνυμία των μαζών, δεν έχει καθορισμένη ταυτότητα: στην εποχή του αχαλίνωτου σχετικισμού, το θρησκευτικό συναίσθημα παραμένει περιορισμένο στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής.
Ωστόσο, στη διακονία του (στο ποντιφικάτο του) προκύπτουν σημαντικές αντιφάσεις. Ο Μπεργκόλιο έχει γιορταστεί ως ο πάπας του ελέους. Όμως ο κατασταλτικός αυταρχισμός του εκδηλώθηκε με τις επαναλαμβανόμενες απομακρύνσεις και αφορισμούς που επιβλήθηκαν στους εκπροσώπους της παραδοσιακής Εκκλησίας. Μάλιστα έχει απαγορευθεί ο εορτασμός της θείας λειτουργίας στα λατινικά σύμφωνα με την προσυνοδική ιεροτελεστία. Δημιούργησε επίσης μια σύνθεση καρδιναλίων κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή του, προκειμένου να προκαθιερώσει ένα κονκλάβιο που θα εξασφάλιζε μια διαδοχή σύμφωνα με τη διδασκαλία του. Τελικά εξυψώθηκε ως ο Πάπας που υπερασπίστηκε τους φτωχούς, αλλά οι σχέσεις του με τη στρατιωτική χούντα του Βιδέλα (υπεύθυνη για τις σφαγές των desaparecidos) παρέμειναν σκοτεινές. Επιπλέον, ποτέ δεν έγινε γνωστό γιατί ο Μπεργκόλιο δεν επισκέφτηκε ποτέ την Αργεντινή, την πατρίδα του.
Ο Ντιέγκο Φουσάρο έχει συγκρίνει τη φιγούρα του Μπεργκόλιο με εκείνη του Γκορμπατσόφ, και τους δύο ως καταστροφείς των ίδιων τους των θεσμών. Στην πραγματικότητα, στη νεοφιλελεύθερη Δύση, ορισμένοι χαρακτήρες εξυψώνονται τόσο περισσότερο όσο αρνούνται τη δική τους πίστη και την ταυτότητά τους και επομένως εκπληρώνουν τη λειτουργία της διάλυσης οποιουδήποτε θεσμού, τόσο πολιτικού όσο και θρησκευτικού, που θα μπορούσε να αντιταχθεί στο τούρμπο καπιταλιστικό σύστημα.
Η ταύτιση της Εκκλησίας του Μπεργκόλια στη Δύση αποδεικνύεται από το ότι δέχθηκε δουλικά και έκανε δικά της τα θέματα των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων της προοδευτικής Δυτικο-Ατλαντικής περιοχής.
Σκεφτείτε την πολιτική της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Στην παροχή βοήθειας στους μετανάστες, οι καθολικές οργανώσεις αναλαμβάνουν σημαντικό πολιτικό ρόλο, σε αντίθεση με τις θέσεις των Αφρικανών επισκόπων κατά της Εκκλησίας της Ρώμης. Οι τελευταίοι αντιτίθενται στη μετανάστευση, ως μια αγορά ημι-δουλείας χαμηλού κόστους εργασίας που δημιούργησε ο δυτικός καπιταλισμός, η οποία οδηγεί στην αφαίρεση από τις αφρικανικές χώρες ανθρώπινων πόρων που είναι απαραίτητοι για την ανάπτυξή τους.
Κατά τη διαχείριση της πανδημίας, η Εκκλησία έχει συμμορφωθεί με τα δόγματα της επιστήμης που επιβάλλονται από τις άρχουσες τάξεις που συνδέονται με το Big Pharma.
Στο θέμα της περιβαλλοντικής μετάβασης, η Εκκλησία έχει τηρήσει την πράσινη ιδεολογία που προωθείται από το WEF στο Νταβός, δίνοντάς της μια χριστιανική εικόνα, μετατρέποντας δηλαδή τον Άγιο Φραγκίσκο στον ιερό ιδρυτή του σύγχρονου περιβαλλοντισμού.
Το άνοιγμα της Εκκλησίας στον κόσμο των LGBT και οι διφορούμενες συμπεριφορές που διαπιστώνονται σε θέματα «ευθανασία» έχουν προκαλέσει απογοήτευση και διαμαρτυρίες σε ορισμένους από τους κληρικούς και τους πιστούς. Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία έχει απορροφήσει την κουλτούρα της αφύπνισης, μόνο για να την επαναλάβει σε μια χριστιανική εκδοχή.
Ο Μπεργκόλιο αφήνει πίσω του μια Εκκλησία σχισμένη από βαθιά ρήγματα και αντιφάσεις. Η ενότητα της Εκκλησίας υπονομεύεται εδώ και δεκαετίες από τον πολλαπλασιασμό των αυτοαναφορικών εσωτερικών κοινοτήτων και εξουσιών. Ο καθένας έχει δημιουργήσει τον δικό του αυτόνομο και σεχταριστικό Χριστιανισμό. Δεν είναι πλέον δυνατό να κατηγορηθεί κανείς για αίρεση, δεδομένης της εξαφάνισης μιας καθορισμένης καθολικής ορθοδοξίας.
Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, ο Χριστιανισμός εξαφανίζεται. Η Εκκλησία, που επενδύθηκε από μια διαδικασία εκσυγχρονισμού/εκκοσμίκευσης που ξεκίνησε με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού, δεν έχει λάβει επαρκή επίγνωση της διαλυτικής κρίσης του δυτικού πολιτισμού. Επομένως, αυτή η Εκκλησία εμφανίζεται προορισμένη στήν αδιαφορία καθώς έχει αποδειχθεί ανίκανη να αναλάβει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης στο πλαίσιο της κρίσης της νεωτερικότητας, πολύ περισσότερο να αντιτάξει τις αξίες της στους εκφυλισμούς της ιδεολογίας των φύλων, στην woke κουλτούρα και στις υπερανθρωπιστικές επιστημονικές παρασύρσεις, ως επεξηγηματικά φαινόμενα της παρακμής ενός πολιτισμού. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης πλησιάζει τώρα στο τέλος της. Η σημερινή Εκκλησία, 
παγιδευμένη στις αντιφάσεις της Β' Βατικάνειας Συνόδου, όμως εμφανίζεται εντελώς απροετοίμαστη για την αναμέτρηση με τον νέο πολυπολικό κόσμο των πολιτισμικών κρατών. Στο Νότο του κόσμου, οι πολιτιστικές και θρησκευτικές ταυτότητες επανεμφανίζονται. Η μετασυνοδική Εκκλησία της μοντερνιστικής ανανέωσης (τώρα απαρχαιωμένη, δεδομένου ότι έχουν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια από τη σύνοδο) πρέπει να θεωρηθεί εκτός ιστορίας.
Δεν περιμένουμε τίποτα από το επόμενο κονκλάβιο. Επιπλέον, από τη συνοδική μεταρρύθμιση που προώθησε ο Μπεργκόλιο, η μορφή του Πάπα θα προκύψει έντονα μειωμένη στα προνόμιά του, ο Πάπας θα έχει περιορισμένες αρμοδιότητες. Όποιος ανέβει στον παπικό θρόνο θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια αναπόφευκτη επιλογή για την ίδια την επιβίωση της Εκκλησίας: αν θα ταχθεί με μια παρακμάζουσα και αποχριστιανισμένη Δύση ή με τα Πολιτισμικά Κράτη του νέου αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου. Είναι μια πνευματική επιλογή μάλλον παρά μια γεωπολιτική. Ο Matteo Martini δηλώνει ουσιαστικά στο άρθρο "Η Καθολική Εκκλησία θα πρέπει να επιλέξει με ποιον θα ταχθεί": «Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωμαϊκή Εκκλησία θα πρέπει να καταλάβει ποιον νεότερο αδελφό θα πρέπει να υποστηρίξει: τους Σιωνιστές Εβραίους ή το Ισλάμ. Μια άλλη σημαντική πτυχή θα είναι η σχέση με την Ορθοδοξία, δεδομένου ότι μεταξύ των ρεβιζιονιστικών/αναθεωρητικών δυνάμεων υπάρχει ο μεγαλύτερος ορθόδοξος πολιτισμός-κράτος: η Ρωσία».
Σε αυτή τη φάση της κοσμοϊστορικής κρίσης, ωστόσο, επιβιώνει εκείνη η αόρατη Εκκλησία που θεωρήθηκε από τον Γουλιέλμο του Όκαμ, παρούσα στη συνείδηση των ανθρώπων καλής θέλησης, από την οποία δεν μπορεί ποτέ να ξεριζωθεί. Αντιθέτως, αποτελεί ήδη την πηγή κάθε πιθανής ελπίδας για την αναγέννηση της χριστιανικής πίστης και μαζί της την πρόγευση της έλευσης μιας νέας ανθρωπότητας που θα αναδυθεί από τα συντρίμμια της μετανεωτερικότητας.     

Δεν υπάρχουν σχόλια: