Το θέμα της Μακεδονίας αποτελεί κεντρικό πυλώνα της συζήτησης. Καταγγέλλεται η αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία –κατά τη συζήτηση– όχι μόνο παραβλέπει ιστορικές και πολιτισμικές πραγματικότητες, αλλά και παραχωρεί ανενδοίαστα συμβολικά και ουσιαστικά στοιχεία της εθνικής ταυτότητας. Ενώ η Βουλγαρία ασκεί σθεναρή πίεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Φίλης, αφήνει αναπάντητα ερωτήματα για τον ρόλο της χώρας σε αυτό το κρίσιμο γεωπολιτικό παζλ. “Ο Βούλγαρος με την πίεσή του μέσα στην Ευρώπη κατάφερε να μην περάσει ζητήματα ταυτότητας και γλώσσας μακεδονικής. Και εμείς τι κάναμε;”
Ένα από τα κεντρικά θέματα που αναδύονται είναι η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ φίλων και εχθρών. Η κριτική αφορά στην απόπειρα εξίσωσης χωρών με συγκρουόμενα συμφέροντα με “φίλους” της Ελλάδας, και αντιστρόφως. Αναδεικνύεται η “κανονικοποίηση” της ουδετερότητας ή ακόμη και της υποταγής, ως εργαλείο γεωπολιτικής παγίδευσης. Όπως είπε ο κ. Φίλης, “Το βασικό πράγμα που πάνε να μας κάνουν τώρα είναι να μας περάσουνε σώνει και καλά χώρες οι οποίες είναι εχθρικές ως φίλους.”
Ένα από τα πιο ηχηρά σημεία της τοποθέτησης είναι η καταγγελία για τον υπαρκτό γεωστρατηγικό κίνδυνο που συνιστά η κατάσταση στη Λιβύη. Η μη ενεργοποίηση της Ελλάδας, η απουσία συμμαχιών και οι χαμηλές διπλωματικές αντιστάσεις, δημιουργούν, όπως είπε ο κ. Φίλης, συνθήκες απώλειας του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. “Κινδυνεύουμε μέσω της Λιβύης να χάσουμε το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο", επισημαίνοντας ότι η Τουρκία εκμεταλλεύεται το γεωπολιτικό κενό της Ελλάδας για να επιβληθεί ως τοπική υπερδύναμη, με την υποστήριξη –ή την αδιαφορία– άλλων μεγάλων παικτών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζεται αδιάφορη, αδύναμη ή –στην περίπτωση κάποιων χωρών όπως η Ισπανία και η Ιταλία– ακόμα και συνεργαζόμενη με την Τουρκία, τονίζει ο κ. Φίλης. Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ εμφανίζονται ως δυνάμεις που δεν επιθυμούν μια υπερενισχυμένη Τουρκία, αλλά δεν αναλαμβάνουν αποφασιστική δράση. “Οι Ισραηλινοί θεωρούν την Τουρκία στρατιωτικό αντίπαλο… δεν θέλουν να δημιουργήσουν ένα τέρας στην Ανατολική Μεσόγειο.”
Η συζήτηση είναι διανθισμένη με αναφορές στην ιστορική εξέλιξη τόσο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Η αντίθεση μεταξύ της τουρκικής “υπερηφάνειας” και της ελληνικής “υποχώρησης” λειτουργεί ως μέσο αφύπνισης: “Ένας λαός όπου αγόταν και φερόταν από τους ηγέτες του τον έχουν κάνει να είναι υπερήφανος για την πατρίδα του – κι εμείς έναν λαό λεόντων τον έχουμε κάνει λαό κοτών”, είπε χαρακτηριστικά ο κ. Φίλης.
Το κλείσιμο της συζήτησης είναι μια δραματική έκκληση για συνειδητοποίηση και δράση. Η Ελλάδα, όπως σημειώνει ο κ. Φίλης, έχει ακόμα στρατηγικά πλεονεκτήματα, πολιτισμικό κεφάλαιο και συμμαχίες – αλλά αυτά παραμένουν ανενεργά λόγω πολιτικής δειλίας ή παραίτησης. “Δεν είναι τόσο απλό να περάσεις στο Δικαστήριο να πεις ‘έχω μεγάλη ακτογραμμή’. Εμείς έχουμε μεγαλύτερη. Και ιστορία.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου