Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Με λύπη και αιτιολογημένη απορία παρακολουθούμε δηλώσεις οι οποίες, ενώ φέρουν την σφραγίδα υψηλού εκκλησιαστικού αξιώματος, αγγίζουν τα όρια της θεολογικής σύγχυσης και οδηγούν τον πιστό λαό σε πλάνη.
Ο λόγος για την πρόσφατη αναφορά του Οικουμενικού Πατριάρχη περί ανάγκης δημιουργίας μιας «παγκόσμιας συμμαχίας συνείδησης».
Ερωτώ: τί σημαίνει παγκόσμια συμμαχία συνείδησης;
Πού θεμελιώνεται μια τέτοια έννοια; Στην Ιερά Παράδοση; Στην Αγία Γραφή; Στην Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία; Ή μήπως αποτελεί ακόμη ένα δάνειο από το λεξιλόγιο της μετανεωτερικής συγχύσεως, όπου όλα συγχέονται, όλα εξισώνονται, όλα εξομοιώνονται και τελικώς όλα ακυρώνονται;
1. Η Συνείδηση δεν είναι Ουδέτερη – ούτε Παγκοσμίως Κοινή
Η συνείδηση, κατά τους Πατέρες, είναι ο εσωτερικός “φύλακας” που
αντανακλά τον Νόμο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν λειτουργεί αυτόνομα· δεν είναι από μόνη της αλάθητη ή καθολική. Διαμορφώνεται, επηρεάζεται, σκοτίζεται από την πλάνη, την αίρεση, την απιστία και τα πάθη. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να οικοδομηθεί παγκόσμια συμμαχία συνείδησης, όταν αυτή η συνείδηση έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τη θρησκεία, την ιδεολογία ή την κοσμοθεωρία του καθενός;
•Πως θα κάνει συμμαχία ο ορθόδοξος με το μουσουλμάνο που για να πάει στα πιλάφια του και στα κορίτσα, πρέπει πρώτα απ´όλα να σε σφάξει αφού σε θεωρεί«οίκο πολέμου».
•Πως με τον άθεο αφού σε θεωρεί σκοταδιστή (και με το δίκηο του μερικές φορές)και μέγα υποκριτή ….
•Πως με τον ιεχωβά αφού δεν σέβεται ούτε τη ζωή του παιδιού του,αφού προτιμά το θάνατό του και όχι την μετάγγιση αίματος για να σωθεί …..
•Πως με τον ινδουιστή που πίνει το κάτουρο της αγελάδας για να καθαριστεί,επειδή μολύνθηκε,αφού σπούδασε στη Δύση …..
•Πως !!
•Πως !!
•Πως !!
Εδώ “συμμαχία του Πνεύνατος”δεν έχουν ούτε οι ορθόδοξες εκκλησίες μεταξύ τους- εμείς μεταξύ μας- και θέλουμε και παγκόσμια; ….
2. Ο Νους του Χριστού δεν μοιράζεται
«Ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» (Α΄ Κορ. 2,16). Ο Νους του Χριστού δίδεται σε όσους βαπτίστηκαν, μυρώθηκαν και ζουν εν μετανοία και υπακοή στην Εκκλησία Του. Δεν είναι προσβάσιμος ούτε στον άθεο, ούτε στον μουσουλμάνο, ούτε στον ειδωλολάτρη. Η “συμμαχία” που προτείνεται από τον Πατριάρχη είναι μία πνευματικά ουτοπική και εκκλησιολογικά επικίνδυνη εξίσωση: εξισώνει το Φως με το σκότος· την Αλήθεια με την πλάνη.
3. Ο Συγκρητισμός δεν είναι Οικουμενισμός – Είναι Παραίτηση από την Ορθοδοξία
Δεν πρόκειται για άνοιγμα, διάλογο ή “οικουμενική αγάπη”. Πρόκειται για εκτροπή. Για έναν “οικουμενικό αχταρμά”, όπως εύστοχα επισημάνθηκε, όπου δεν υπάρχει πια σαφής διάκριση μεταξύ Εκκλησίας και κόσμου, Χριστού και Βελίαρ. Μια τέτοια ρητορική υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της αποστολής της Εκκλησίας: την κλήση όλων των ανθρώπων εις μετάνοιαν και είσοδο στην ορθόδοξη πίστη όπως την διδάσκει η Εκκλησία μας , η μόνη κιβωτός σωτηρίας.
4. Παραίνεση – με αγάπη αλλά και αλήθεια
Σεβόμαστε τον θεσμό. Τιμούμε την Αρχή. Αλλά η Αλήθεια του Χριστού είναι υπεράνω όλων. Παρακαλούμε και προτρέπουμε με πόνο καρδιάς την Πατριαρχική αρχή να αρνηθεί τέτοιους όρους και αντιλήψεις. Να μην παρασύρεται από τα κύματα του παγκοσμίου πνευματικού μηδενισμού. Να μιλήσει, όχι με την φωνή του κόσμου, αλλά με την φωνή της Εκκλησίας.Τόσους Άγιους ανακηρύσσει η Μητέρα Εκκλησία. Ας δανειστεί δικά τους λόγια – μας άφησαν άλλωστε μεγάλη παρακαταθήκη-και όχι λόγια που βάζουν στο στόμα του οι επιτήδειοι- τύπου Χρυσαυγή- που του γράφουν τους λόγους. Γιατί το κάνουν; Μα για να εξυπηρετήσουν το δικό τους σχέδιο.
Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μια πολιτιστική συνιστώσα της παγκοσμιότητας. Είναι η φανέρωση της Αληθείας. Κι αυτή δεν “συμμαχεί” με το ψεύδος. Τη μαρτυρεί. Ακόμη κι αν μείνει μόνη.
Ας μη γίνουμε κοινωνοί στην πλάνη και τη σιωπή. Το αίμα των Αγίων Μαρτύρων μας καλεί.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από συμμαχίες συνειδήσεων. Έχει αποστολή: να φωτίζει τις συνειδήσεις. Όχι να τις ενοποιεί με τεχνητό τρόπο, αλλά να τις ελευθερώνει διά της Χάριτος. Όχι να οικοδομεί “ουδέτερα” μέτωπα, αλλά να καλεί τον κόσμο εις μετάνοιαν και ένταξη στο Σώμα του Χριστού. Η αλήθεια δεν συντίθεται από διαφορετικές φωνές. Λάμπει μόνη. Και αυτή η αλήθεια είναι ο Χριστός.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως στον βωμό μιας παγκόσμιας αποδοχής, καταλήξουμε να αρνηθούμε εκείνον που πρώτος μάς κάλεσε: “Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. 14,6).
Σεβόμαστε τον θεσμό. Τιμούμε την Αρχή. Αλλά η Αλήθεια του Χριστού είναι υπεράνω όλων. Παρακαλούμε και προτρέπουμε με πόνο καρδιάς την Πατριαρχική αρχή να αρνηθεί τέτοιους όρους και αντιλήψεις. Να μην παρασύρεται από τα κύματα του παγκοσμίου πνευματικού μηδενισμού. Να μιλήσει, όχι με την φωνή του κόσμου, αλλά με την φωνή της Εκκλησίας.Τόσους Άγιους ανακηρύσσει η Μητέρα Εκκλησία. Ας δανειστεί δικά τους λόγια – μας άφησαν άλλωστε μεγάλη παρακαταθήκη-και όχι λόγια που βάζουν στο στόμα του οι επιτήδειοι- τύπου Χρυσαυγή- που του γράφουν τους λόγους. Γιατί το κάνουν; Μα για να εξυπηρετήσουν το δικό τους σχέδιο.
Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μια πολιτιστική συνιστώσα της παγκοσμιότητας. Είναι η φανέρωση της Αληθείας. Κι αυτή δεν “συμμαχεί” με το ψεύδος. Τη μαρτυρεί. Ακόμη κι αν μείνει μόνη.
Ας μη γίνουμε κοινωνοί στην πλάνη και τη σιωπή. Το αίμα των Αγίων Μαρτύρων μας καλεί.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από συμμαχίες συνειδήσεων. Έχει αποστολή: να φωτίζει τις συνειδήσεις. Όχι να τις ενοποιεί με τεχνητό τρόπο, αλλά να τις ελευθερώνει διά της Χάριτος. Όχι να οικοδομεί “ουδέτερα” μέτωπα, αλλά να καλεί τον κόσμο εις μετάνοιαν και ένταξη στο Σώμα του Χριστού. Η αλήθεια δεν συντίθεται από διαφορετικές φωνές. Λάμπει μόνη. Και αυτή η αλήθεια είναι ο Χριστός.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως στον βωμό μιας παγκόσμιας αποδοχής, καταλήξουμε να αρνηθούμε εκείνον που πρώτος μάς κάλεσε: “Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. 14,6).
ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΠΟΥ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΥΘΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΝ ΝΕΟ ΘΕΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ.
Περί του Αββά Παμβώ
Ο Αββάς Παμβώ απέστειλε τον μαθητή του να πουλήσει το εργόχειρό του. Απουσίασε δεκαέξη ημέρες, όπως μας έλεγε. Κατά τας νύχτας εκοιμάτο εις τον νάρθηκα του ναού του αγίου αποστόλου Παύλου και αφού είδε πώς γίνεται η ακολουθία εις τας εκκλησίας των πόλεων, έμαθε δε και μερικά τροπάρια, επέστρεψε εις τον γέροντά του. Τέκνον μου, του λέει ο γέρων, σε βλέπω ταραγμένο, μήπως σου συνέβη κανένας πειρασμός στην πόλη; Πραγματικώς, Αββά, απήντησε ο αδελφός, εξοδεύομεν ανωφελώς τας ημέρας μας εις αυτήν την έρημον και δεν ψάλλομεν ούτε κανόνας ούτε τροπάρια. Τώρα δηλαδή που επήγα εις την Αλεξάνδρεια, είδα πώς ψάλλουν οι ψάλτες εις την εκκλησία και λυπήθηκα πολύ διότι δεν ψάλλομεν και εμείς κανόνες και τροπάρια. Ο γέρων τότε του απαντά: Αλλοίμονον, τέκνον μου, διότι έφτασαν αι ημέραι κατά τας οποίας θα εγκαταλείψουν οι μοναχοί την στερεάν τροφήν, η οποία παρεδόθη εις αυτούς διά του Αγίου Πνεύματος, και θα ακολουθήσουν άσματα και ήχους. Διότι ποία δάκρυα κενούνται από τα τροπάρια, όταν στέκει κανείς εις τας εκκλησίας ή εις το κελί του και υψώνει τη φωνή του όπως τα βόδια; Διότι εφόσον στεκόμεθα εμπρός εις τον Θεόν, πρέπει να στέκωμεν με πολλήν κατάνυξιν και να μην περιπλανάται άσκοπα εδώ κι εκεί ο νούς μας.
Βεβαίως οι μοναχοί δεν εβγήκανε σ’ αυτήν την έρημον, ίνα όταν παρίστανται ενώπιον του Θεού να φουσκώνουν την διάνοιάν των με το να ψάλλουν άσματα και να αριθμούν ήχους και να κινούν τας χείρας και να μετακινούν τους πόδας. Απεναντίας οφείλομεν με φόβον Θεού και με τρόμον, με δάκρυα και στεναγμούς να προσφέρωμεν τας προσευχάς μας εις τον Θεόν και η φωνή μας να είναι σοβαρά, κατανυκτική, μετρία και ταπεινή. Διότι σε διαβεβαιώ, τέκνον μου, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, ότι θα έλθουν ημέραι κατά τας οποίας οι Χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπεσίων Προφητών και των Ιερών Πατέρων, και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς. Kαι ο νούς των τότε θα αφοσιωθεί εις αυτά και θα απομακρυνθεί από τας Αγίας Γραφάς. Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες έδωκαν εντολή να μην γράφουν αυτοί που ασκητεύουν εις την έρημον τους βίους και τους λόγους των Πατέρων εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χαρτίνους διφθέρας. Διότι πρόκειται η ερχομένη γενεά να αποξέει από τας μεμβράνας τους λόγους των Πατέρων και να αναγράφει αυτά που θα θέλει. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν.
Ηρώτησε πάλι ο αδελφός τον Αββά Παμβώ: Τί λοιπόν, θα αλλάξουν τα έθιμα και αι παραδόσεις των Χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς εις την Εκκλησίαν για να συμβούν αυτά; Και ο γέρων απήντησεν: Εις τους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει θλίψις, οδύνη, επιθέσεις εθνών και μεταναστεύσεις λαών, ακαταστασία βασιλέων, σπατάλη ιερέων, αμέλεια μοναζόντων. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν διά την σωτηρίαν των και το ποίμνιόν των, όλοι θα είναι πρόθυμοι να τρέχουν εις τα τραπέζια, θα είναι φιλόνικοι, οκνηροί εις την προσευχήν και πρόθυμοι εις την καταλαλιάν, έτοιμοι να κατακρίνουν τους βίους των γερόντων και τα λόγια των, χωρίς να τους προσέχουν ή να τους μιμούνται, αλλά μάλλον να τους κατηγορούν και να λένε ότι αν είμεθα και ημείς εις την εποχήν των και ημείς θα αγωνιζόμεθα. Οι επίσκοποι, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, θα φοβούνται κατ’ εκείνας τας ημέρας τους ισχυρούς της γης και θα κρίνουν μάλλον με τα δώρα που θα λαμβάνουν απ’ αυτούς. Δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς όταν ζητούν το δίκαιόν των, θα στενοχωρούν τας χήρας και θα καταπιέζουν τα ορφανά. Αλλά και εις τον λαόν θα έλθει απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία. Θα συνηθίσουν οι άνθρωποι εις τας πληγάς και την λέπραν. Και ο αδελφός ηρώτησεν εκ νέου: Και τί θα πρέπει να κάνει κανείς εις εκείνους τους χρόνους και εις τους καιρούς; Και εις αυτό απήντησεν ο γέρων: Τέκνον μου, εις τας τοιαύτας ημέρας, όποιος αν ημπορέσει να σώσει την ψυχή του και να παρακινά και τους άλλους δια να σωθούν, αυτός θα ονομασθεί μέγας εις την βασιλείαν των Ουρανών.
Επομένως, τα ίδια προβλήματα περίπου αντιμετώπιζε η Εκκλησία από πάντοτε. Και λύνοντας αυτά τα προβλήματα κατόρθωνε η Εκκλησία να είναι Εκκλησία από πάντοτε.
Γιατί όπως βλέπουμε από την παραπάνω ιστορία, δεν άφησε ποτέ η χριστιανική ζωή τη Θεία Ευχαριστία να αυτονομηθεί και να ταυτιστεί με την Εκκλησία, όπως έγινε στην εποχή μας. Γιατί η Θεία Ευχαριστία ή τελείται στους πρόποδες του Θαβώρ ή δεν ανήκει στην Εκκλησία.
Αμέθυστος
Ο Αββάς Παμβώ απέστειλε τον μαθητή του να πουλήσει το εργόχειρό του. Απουσίασε δεκαέξη ημέρες, όπως μας έλεγε. Κατά τας νύχτας εκοιμάτο εις τον νάρθηκα του ναού του αγίου αποστόλου Παύλου και αφού είδε πώς γίνεται η ακολουθία εις τας εκκλησίας των πόλεων, έμαθε δε και μερικά τροπάρια, επέστρεψε εις τον γέροντά του. Τέκνον μου, του λέει ο γέρων, σε βλέπω ταραγμένο, μήπως σου συνέβη κανένας πειρασμός στην πόλη; Πραγματικώς, Αββά, απήντησε ο αδελφός, εξοδεύομεν ανωφελώς τας ημέρας μας εις αυτήν την έρημον και δεν ψάλλομεν ούτε κανόνας ούτε τροπάρια. Τώρα δηλαδή που επήγα εις την Αλεξάνδρεια, είδα πώς ψάλλουν οι ψάλτες εις την εκκλησία και λυπήθηκα πολύ διότι δεν ψάλλομεν και εμείς κανόνες και τροπάρια. Ο γέρων τότε του απαντά: Αλλοίμονον, τέκνον μου, διότι έφτασαν αι ημέραι κατά τας οποίας θα εγκαταλείψουν οι μοναχοί την στερεάν τροφήν, η οποία παρεδόθη εις αυτούς διά του Αγίου Πνεύματος, και θα ακολουθήσουν άσματα και ήχους. Διότι ποία δάκρυα κενούνται από τα τροπάρια, όταν στέκει κανείς εις τας εκκλησίας ή εις το κελί του και υψώνει τη φωνή του όπως τα βόδια; Διότι εφόσον στεκόμεθα εμπρός εις τον Θεόν, πρέπει να στέκωμεν με πολλήν κατάνυξιν και να μην περιπλανάται άσκοπα εδώ κι εκεί ο νούς μας.Βεβαίως οι μοναχοί δεν εβγήκανε σ’ αυτήν την έρημον, ίνα όταν παρίστανται ενώπιον του Θεού να φουσκώνουν την διάνοιάν των με το να ψάλλουν άσματα και να αριθμούν ήχους και να κινούν τας χείρας και να μετακινούν τους πόδας. Απεναντίας οφείλομεν με φόβον Θεού και με τρόμον, με δάκρυα και στεναγμούς να προσφέρωμεν τας προσευχάς μας εις τον Θεόν και η φωνή μας να είναι σοβαρά, κατανυκτική, μετρία και ταπεινή. Διότι σε διαβεβαιώ, τέκνον μου, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, ότι θα έλθουν ημέραι κατά τας οποίας οι Χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπεσίων Προφητών και των Ιερών Πατέρων, και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς. Kαι ο νούς των τότε θα αφοσιωθεί εις αυτά και θα απομακρυνθεί από τας Αγίας Γραφάς. Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες έδωκαν εντολή να μην γράφουν αυτοί που ασκητεύουν εις την έρημον τους βίους και τους λόγους των Πατέρων εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χαρτίνους διφθέρας. Διότι πρόκειται η ερχομένη γενεά να αποξέει από τας μεμβράνας τους λόγους των Πατέρων και να αναγράφει αυτά που θα θέλει. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν.
Ηρώτησε πάλι ο αδελφός τον Αββά Παμβώ: Τί λοιπόν, θα αλλάξουν τα έθιμα και αι παραδόσεις των Χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς εις την Εκκλησίαν για να συμβούν αυτά; Και ο γέρων απήντησεν: Εις τους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει θλίψις, οδύνη, επιθέσεις εθνών και μεταναστεύσεις λαών, ακαταστασία βασιλέων, σπατάλη ιερέων, αμέλεια μοναζόντων. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν διά την σωτηρίαν των και το ποίμνιόν των, όλοι θα είναι πρόθυμοι να τρέχουν εις τα τραπέζια, θα είναι φιλόνικοι, οκνηροί εις την προσευχήν και πρόθυμοι εις την καταλαλιάν, έτοιμοι να κατακρίνουν τους βίους των γερόντων και τα λόγια των, χωρίς να τους προσέχουν ή να τους μιμούνται, αλλά μάλλον να τους κατηγορούν και να λένε ότι αν είμεθα και ημείς εις την εποχήν των και ημείς θα αγωνιζόμεθα. Οι επίσκοποι, συνέχισε ο Αββάς Παμβώ, θα φοβούνται κατ’ εκείνας τας ημέρας τους ισχυρούς της γης και θα κρίνουν μάλλον με τα δώρα που θα λαμβάνουν απ’ αυτούς. Δεν θα υπερασπίζονται τους φτωχούς όταν ζητούν το δίκαιόν των, θα στενοχωρούν τας χήρας και θα καταπιέζουν τα ορφανά. Αλλά και εις τον λαόν θα έλθει απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία. Θα συνηθίσουν οι άνθρωποι εις τας πληγάς και την λέπραν. Και ο αδελφός ηρώτησεν εκ νέου: Και τί θα πρέπει να κάνει κανείς εις εκείνους τους χρόνους και εις τους καιρούς; Και εις αυτό απήντησεν ο γέρων: Τέκνον μου, εις τας τοιαύτας ημέρας, όποιος αν ημπορέσει να σώσει την ψυχή του και να παρακινά και τους άλλους δια να σωθούν, αυτός θα ονομασθεί μέγας εις την βασιλείαν των Ουρανών.Επομένως, τα ίδια προβλήματα περίπου αντιμετώπιζε η Εκκλησία από πάντοτε. Και λύνοντας αυτά τα προβλήματα κατόρθωνε η Εκκλησία να είναι Εκκλησία από πάντοτε.
Γιατί όπως βλέπουμε από την παραπάνω ιστορία, δεν άφησε ποτέ η χριστιανική ζωή τη Θεία Ευχαριστία να αυτονομηθεί και να ταυτιστεί με την Εκκλησία, όπως έγινε στην εποχή μας. Γιατί η Θεία Ευχαριστία ή τελείται στους πρόποδες του Θαβώρ ή δεν ανήκει στην Εκκλησία.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου