Ο Πατ Μπιουκάναν Μαστιγώνει τον Μακρόν: Εσύ Ποια Χώρα Βάζεις Πρώτη;

Zero Hedge, Patrick Buchanan, 13-11-2018

[Το πιο κάτω άρθρο του πολύπειρου συμβούλου και λογογράφου δυο  Αμερικανών προέδρων και κάποτε υποψηφίου για την προεδρία των ΗΠΑ, πέραν της «περιποίησης» του κ. Μακρόν, περιέχει  χρήσιμα δηλητηριώδη αλλά και αφυπνιστικά βέλη κατά των και παρ’ ημίν λιμασμένων προσκεκλημένων στο μυθικό  συμπόσιο του εθνομηδενιστικού και πολυπολιτισμικού οικουμενισμού-βιαστικών επιβατών του τραίνου της παγκοσμιοποίησης στο  έσχατο στάδιο της καταστροφικής διαδρομής του προς το βάραθρο.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

«Ο πατριωτισμός είναι το ακριβώς αντίθετο του εθνικισμού. Ο εθνικισμός είναι η προδοσία του πατριωτισμού» (διακήρυξε ο Μακρόν).

 ΄Οσο για την πολιτική του Τραμπ «Πρώτη η Αμερική», ο Μακρόν κατήγγειλε μια τέτοια αταβιστική αντίληψη σε αυτή την νέα εποχή.

« Με το να λέμε πως βάζουμε πρώτους τους εαυτούς μας και πως οι άλλοι δεν λογαριάζονται, διαγράφουμε ό, τι ένα έθνος θεωρεί προσφιλέστερο, ό, τι του δίνει ζωή, ό, τι το κάνει μεγάλο και ό,τι είναι βασικό: τις ηθικές αξίες του.»

Μολονότι χαιρετίζεται ως ο νέος ηγέτης αντί-Τραμπ της Ευρώπης, που θα αγωνιστεί για τον διεθνισμό και τον οικουμενισμό, ο Μακρόν αποδεικνύει την άγνοιά του για την Αμερική.

Η θέση του Τραμπ δεν είναι ιδεολογική, αλλά ριζωμένη στην ιστορία της χώρας μας.

Η Αμερική γεννήθηκε το 1788, μεταξύ του  γαλλικού και του πολέμου των Ινδιάνων, της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας το 1776 και της επικύρωσης του Συντάγματος το 1788. 
Τόσο ο στρατηγός που μας οδήγησε στην Επανάσταση όσο και ο συντάκτης αυτής της Διακήρυξης έγιναν πρόεδροι. 
Και οι δύο έβαλαν πρώτη την Αμερική. 
Και οι δυο συμβούλευσαν τους συμπατριώτες τους να αποφύγουν τα «μπλεξίματα» ή τις μόνιμες «συμμαχίες» με οποιοδήποτε άλλο έθνος, όπως και κάναμε επί 160 χρόνια.

Είχαν έλλειμμα πατριωτισμού ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον και ο Τόμας Τζέφερσον;

Όταν ο Γούντροου Γουίλσον, μετά την εκλογή του το 1916 με το σύνθημα «Μας Κράτησε Έξω από τον Πόλεμο», μας έβαλε στον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, το έκανε ως συνεργαζόμενη όχι ως Σύμμαχος δύναμη.  Τα αμερικανικά στρατεύματα πολέμησαν υπό αμερικανική διοίκηση.

Μετά εκείνο τον πόλεμο, η αμερικανική Γερουσία απέρριψε μια συμμαχία με την Γαλλία. Υπό τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, το Κογκρέσο επίσημα ψήφισε  την ουδετερότητα σε οποιονδήποτε μελλοντικά ευρωπαϊκό πόλεμο.

Οι ΗΠΑ βγήκαν από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο ως η λιγότερο ματωμένη και λιγότερο ζημιωμένη χώρα, επειδή μείναμε έξω από τον πόλεμο για περισσότερο της διετίας αφότου άρχισε.

Δεν εισβάλαμε στην Γαλλία παρά τέσσερα χρόνια αφότου είχε κατακτηθεί, οι Βρετανοί είχαν πεταχτεί έξω από την ηπειρωτική Ευρώπη και η Σοβιετική ΄Ενωση του Τζόζεφ Στάλιν πολεμούσε και πέθαινε για τρία χρόνια.

Οι ηγέτες που μας κράτησαν έξω από δυο παγκοσμίους πολέμους όσον καιρό το έκαναν –δεν υπηρέτησαν καλά το έθνος, όταν οι συνολικές απώλειες της Αμερικής ήταν μόλις άνω των 500,000 νεκροί, σε σύγκριση με τα εκατομμύρια που απώλεσαν άλλες χώρες;

Στην τελετή για την επέτειο της Αμνηστίας, ο Μακρόν δήλωσε: «Με το να λέμε πως βάζουμε πρώτους τους εαυτούς μας και οι άλλοι δεν λογαριάζονται, διαγράφουμε ότι έχει προσφιλέστερο ένα έθνος… τις ηθικές αξίες του.»

Αλλά ο Τραμπ δεν είπε ότι οι άλλες χώρες δεν λογαριάζονται. Το μόνο που είπε είναι πως πρέπει να νοιαζόμαστε πρώτα την χώρα μας.

Ποια χώρα βάζει πρώτη, ο Εμμανουέλ Μακρόν;

Η μήπως ο Πρόεδρος της Γαλλίας βλέπει τον εαυτό του ως πολίτη του κόσμου, με ευθύνες για όλη της Ευρώπη και ολόκληρη την ανθρωπότητα;

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ ήταν ίσως ο μεγαλύτερος Γάλλος πατριώτης του 20ού αιώνα. Ωστόσο μιλούσε για Μιαν Ευρώπη των Εθνών, δημιούργησε ένα εθνικό πυρηνικό οπλοστάσιο, έδιωξε το ΝΑΤΟ από την Γαλλία το 1966 και το 1967 στο Μόντρεαλ διακήρυξε «Ζήτω το Ελεύθερο Κεμπέκ» -παρακινώντας του Γάλλους του Καναδά να εξεγερθούν κατά των Άγγλο-Σαξόνων και να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος.

Είχε ο Ντε Γκωλ έλλειψη πατριωτισμού;

Με το να χαρακτηρίζει τους Αμερικανούς εθνικιστές αντί-πατριώτες, ο Μακρόν έθεσε υποψηφιότητα για τον προσεχώς κενό θρόνο της ΄Αγκελα Μέρκελ. Αλλά λογαριάζει ο Μακρόν τις πραγματικότητες της νέας Ευρώπης και του κόσμου στον οποίο σήμερα ζούμε, η απλώς υποδύεται ένα ηρωικό φιλελεύθερο ρόλο για να κερδίσει χειροκροτήματα από τις Δυτικές «ελίτ» των Πολυεθνικών και των ΜΜΕ;

Οι πραγματικότητες:

Στην Βρετανία, οι Σκωτσέζοι ζητάνε απόσχιση και οι ΄Αγγλοι ψήφισαν για να εγκαταλείψουν τη Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Πολλοί Βάσκοι και Καταλανοί θέλουν να αποσχισθούν από την Ισπανία. Τσέχοι και Σλοβάκοι διαμοιράστηκαν τας ιμάτιά τους και τράβηξαν χωριστούς δρόμους.

Το αίσθημα εναντίον της Ε.Ε. δεσπόζει στην «λαϊκιστική» Ιταλία.

΄Ενας εθνικισμός, που οι λαοί τους θεωρούν βαθύτατα πατριωτικό, έχει θριαμβεύσει στην Πολωνία και στην Ουγγαρία και κερδίζει έδαφος ακόμη και στην Γερμανία.

Οι ηγέτες των τριών μεγαλυτέρων στρατιωτικών δυνάμεων –Τραμπ στις ΗΠΑ, Ξι Ζινπίνγκ στην Κίνα και Πούτιν στην Ρωσία- είναι όλοι εθνικιστές.

Στην Γαλλία, μια δημοσκόπηση την περασμένη εβδομάδα έδειξε ότι το κόμμα της Μαρίν Λε Πεν, Εθνικός Συναγερμός (όπως μετονομάστηκε) έχει ξεπεράσει το κόμμα του Μακρόν σε προτίμηση για τις Ευρωεκλογές.

Εάν  μπορεί να διατυπωθεί δίκαιη επίκριση για την εξωτερική πολιτική του Τραμπδεν είναι ότι απέτυχε να αναγνωρίσει τις νέες πραγματικότητες του 21^ουΑιώνα, αλλά γιατί δεν κινήθηκε επειγόντως να διαλύσει παλιές συμμαχίες που εκθέτουν την Αμερική στον κίνδυνο πολέμου σε απόμακρες χώρες όπου δεν υπάρχουν ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα.

Γιατί δεσμευόμαστε ακόμη να πολεμήσουμε για την Νότιο Κορέα, που είναι πολύ πλουσιότερη και πολυαριθμότερη από την με πυρηνικά οπλισμένη Βόρεια; 

Γιατί αμερικανικά αεροπλάνα και πλοία εξακολουθούν να σκοντάφτουν πάνω σε ρωσικά αεροπλάνα και πλοία στην Μαύρη Θάλασσα και στην Βαλτική; 

Γιατί εξακολουθούμε να είμαστε μπλεγμένοι σε μισή ντουζίνα πολέμους, στους οποίους ο Μπους ο Β΄ και ο Μπάρακ Ομπάμα μας οδήγησαν στην Μέση Ανατολή;

Γιατί δεν έχουμε την εξωτερική πολιτική «Πρώτα η Αμερική», για  την οποία ψηφίσαμε;

infognomonpolitics

Στα οδυνηρά ίχνη της Γουατεμάλας

Οι Έλληνες φαίνεται πως περιμένουν υπομονετικά και αδιαμαρτύρητα να ολοκληρωθεί η υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων – οπότε να μετατραπεί η Ελλάδα σε μία θλιβερή αποικία, με εντυπωσιακούς μεν ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας της, αλλά προς όφελος αυτών που τη χρεοκόπησαν, κυρίως βέβαια των νέων ιδιοκτητών της.

«Ο πλούτος μας πάντα δημιουργούσε την πείνα μας και έτρεφε την ευημερία των άλλων. Στην αποικιοκρατική και νέο-αποικιοκρατική εποχή, ο χρυσός μετατρέπεται για εμάς σε σκουριασμένη λαμαρίνα και η τροφή σε δηλητήριο». (Εδουάρδο Γαλεάνο).

Ανάλυση

Απέναντι στις οικονομικές, πολιτικές ή κοινωνικές διαστρεβλώσεις που έχουν συμβεί σε μία χώρα, υπάρχει μία μόνο λύση: η χρεοκοπία η οποία, όπως έχουμε αναλύσει, αν και οδυνηρή είναι σωτήρια, αποτελώντας το ελιξίριο του καπιταλισμού (πηγή). Ως εκ τούτου η Ελλάδα, μετά τα επανειλημμένα λάθη ή/και τις προδοσίες των κυβερνήσεων της που την οδήγησαν στα δίχτυα του ΔΝΤ και της Γερμανίας, έπρεπε το αργότερο πριν την υπογραφή του PSI να χρεοκοπήσει – είτε εγκαταλείποντας την Ευρωζώνη και μετατρέποντας όλα της τα χρέη σε εθνικό νόμισμα (η αλλαγή νομίσματος θεωρείται διεθνώς ως χρεοκοπία), είτε προβαίνοντας σε στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών της (ανάλυση).

Κάτι τέτοιο όμως ήταν αντίθετο με τα συμφέροντα του κομματικού-πελατειακού κράτους, υπεύθυνου για το βρώμικο παιχνίδι που παίχθηκε εις βάρος των Ελλήνων, καθώς επίσης με τα αντίστοιχα του διεφθαρμένου τμήματος της κοινωνίας της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των ελίτ της – αφού θα ακολουθούσε η «εκκαθάριση» τους, όπως έχει συμβεί σε όλα τα κράτη που πτώχευσαν στο παρελθόν. Χωρίς τη χρεοκοπία όμως δεν καταπολεμούνται οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές διαστρεβλώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα – με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η πλέον χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία, από όλες τις πλευρές, παρά το ότι οι Πολίτες της έχουν υποστεί τα πάνδεινα επί οκτώ συνεχή χρόνια.

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πια δεμένη χειροπόδαρα από τους δανειστές της – αφού έχει υποθηκεύσει τα πάντα, ενώ επέτρεψε να κλειστούν σταδιακά όλες οι διέξοδοι της από την κρίση. Όσον αφορά τους Πολίτες της, απλά περιμένουν να ολοκληρωθεί η υφαρπαγή των δημοσίων και ιδιωτικών τους περιουσιακών στοιχείων – οπότε να μετατραπεί η Ελλάδα σε μία άλλη Γουατεμάλα, με εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας της, οι οποίοι όμως θα είναι προς όφελος αυτών που τη χρεοκόπησαν (πολιτικά κόμματα, διεφθαρμένη εγχώρια ελίτ), κυρίως βέβαια των νέων ιδιοκτητών της (μεταξύ των οποίων αυτών που θα εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές την υποθηκευμένη αγροτική γη, με τους αγρότες να είναι πλέον εργάτες στις καλλιέργειες τους).

Εύλογα τώρα θα αναρωτηθεί κανείς εάν υπάρχουν ακόμη λύσεις – παρά το ότι έχουν ήδη πέσει οι τίτλοι τέλους. Ασφαλώς, θα απαντούσαμε, αλλά θα πρέπει να προηγηθεί η εκκαθάριση όλων των διαστρεβλώσεων, ακόμη και αν χρειαστεί να χρεοκοπήσει η Ελλάδα – πριν από όλα του διεφθαρμένου κομματικού-πελατειακού κράτους που δεν αφήνει να ανθίσει τίποτα το υγιές, ενώ καταστρέφει και απομυζεί τους πάντες (μαζί με όλους τους μηχανισμούς του που συνεχίζουν να κυριαρχούνται από το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση).

 

Αμέσως μετά θα έπρεπε η Ελλάδα να επικεντρωθεί στους τρεις ισχυρούς πυλώνες της οικονομίας της, παράγοντας πλούτο: στον πρωτογενή τομέα που απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό, στον τουρισμό που μπορεί να προσφέρει στη χώρα τα διπλάσια έσοδα με τις ίδιες αφίξεις κατά το παράδειγμα άλλων χωρών (τα έσοδα της πανέμορφης Ελλάδας το 2016 ήταν 16,5 δις $, ενώ της Ολλανδίας 18 δις $! – πηγή), καθώς επίσης στη ναυτιλία που κατέχει την πρώτη θέση στον πλανήτη, ενώ αποτελεί το 50% της ΕΕ. Ειδικά όσον αφορά τον πρωτογενή τομέα, έχουμε ήδη αναφέρει πως η Ολλανδία το 2017 εξήγαγε αγροτικά προϊόντα αξίας 101 δις € ή το 20% των εξαγωγών της – τα οποία συνιστούν το 50% των πλεονασμάτων της! (γράφημα).

Αντίθετα, η ελληνικές εξαγωγές αγροτικών προϊόντων και τροφίμων το 2016 ήταν μόλις 6 δις €, όταν η Ολλανδία είναι λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο – επειδή, εκτός από τις ευθύνες του κράτους, εκτός από τις εξωγενείς καλύτερα, υπάρχουν και οι ενδογενείς. Δηλαδή, οι μικρού μεγέθους καλλιέργειες, καθώς επίσης η απουσία νοοτροπίας συνεργειών, συνεργασιών και συλλογικής αντιμετώπισης των αδυναμιών μας – σημειώνοντας πως στις ελάχιστες περιπτώσεις υπαρκτών παραδειγμάτων συλλογικής νοοτροπίας αγροτών που υπάρχουν στην Ελλάδα, οι προσπάθειες είχαν μεγάλη επιτυχία, όπως του ΑΣΟΠ Βελβεντού (πηγή), με καθαρή θέση 3,4 εκ. € (πηγή).

Ολοκληρώνοντας, εάν δεν τα κάνουμε όλα αυτά ξεφεύγοντας από το λήθαργο, στον οποίο έχουμε βυθιστεί τις τελευταίες δεκαετίες, από την απραξία, καθώς επίσης από τη συλλογική απόγνωση και κατάθλιψη των ετών της κρίσης, εκτός από τον εδαφικό διαμελισμό που θα υποστούμε, θα μετατραπούμε σε μία ευρωπαϊκή Γουατεμάλα – υπενθυμίζοντας τα εξής από το γνωστό ντοκιμαντέρ:

Ξένη δημοσίευση

Η Γουατεμάλα, στην κεντρική Αμερική, έχει πληθυσμό και έκταση περίπου όση η Ελλάδα. Μακροοικονομικά, είναι η χώρα των χιλίων θαυμάτων! Εμφανίζεται ως μια από τις πιο σταθερές και αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Ο πληθωρισμός της είναι ελάχιστος, η νομισματική της ισοτιμία συνεχώς σταθερή, η ανεργία βρίσκεται κάτω απ’ το 3% και οι εξαγωγές της ανθίζουν.

Το ΔΝΤ επιτηρεί την οικονομική πορεία της χώρας, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του, «Η Γουατεμάλα έχει κάνει ρεκόρ. Παρουσιάζει ένα ιστορικό συμμόρφωσης και εκπλήρωσης υποχρεώσεων ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Έχει επιδείξει αξιέπαινη φορολογική πολιτική και έχει επιτύχει σε όλα τα επίπεδα με τον πιο ικανοποιητικό τρόπο!». Τα τελευταία εφτά χρόνια, η Γουατεμάλα εμφανίζει εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που θα ζήλευαν πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Ο μέσος όρος αγγίζει το 4% (γράφημα)!

Όμως, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις – οπότε κάποια άλλα στοιχεία έρχονται να μετριάσουν τον ενθουσιασμό. «Είμαστε η χώρα της Κ. Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη χρόνιου υποσιτισμού. Έχουμε περισσότερο από το μισό πληθυσμό μας να ζει σε συνθήκες φτώχειας, με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Υπάρχουν τεράστιες  ανισότητες και μεγάλες αντιφάσεις, που παρά τη μεγάλη παραγωγή πλούτου, και παρόλο που η χώρα μας είναι παραγωγός τροφίμων, το 49% των παιδιών μας κάτω των 5 ετών υφίστανται χρόνιο υποσιτισμό», σημειώνει ο συντονιστής του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Πράγματι, η Γουατεμάλα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο σε ποσοστά χρόνιου παιδικού υποσιτισμού. Σύμφωνα με έρευνα που εξέδωσε η UNICEF το 2009, από τα 1.200 παιδιά που γεννιούνται καθημερινά, τα 599 παιδιά πρόκειται να ζήσουν υποσιτισμένα. Λόγω και του υποσιτισμού της μητέρας, 3 παιδιά θα πεθάνουν την πρώτη ημέρα της γέννησής τους, 6 πριν κλείσουν μια εβδομάδα ζωής, 4 πριν κλείσουν ένα μήνα, και 64 μωρά θα πεθάνουν πριν γίνουν 5 ετών. Ο χρόνιος παιδικός υποσιτισμός είναι η εθνική τραγωδία της Γουατεμάλα – μια σιωπηλή γενοκτονία που διεξάγεται υπό την ευημερία των αριθμών.

«Έχουμε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό υποσιτισμένων και την ίδια στιγμή έχουμε τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου σε όλη την Κ. Αμερική. Σε αυτή την κατάσταση έφτασε η χώρα μας μετά τις συμφωνίες με το ΔΝΤ!», αναφέρει συνδικαλιστής της οργάνωσης αγροτών.

Μέχρι το 1980, αν και τότε υπέφερε ακόμα τον αιματηρότερο εμφύλιο πόλεμο όλης της αμερικανικής ηπείρου, η Γουατεμάλα ήταν μια χώρα αυτάρκης σε παραγωγή τροφίμων. Το 1984, η αιμοσταγής δικτατορία προχώρησε σε συμφωνία με το ΔΝΤ, ξεκινώντας μια άγρια οικονομική πολιτική, η οποία συνεχίστηκε από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, στρατιωτικές ή δημοκρατικές. Μέσα σε σκάνδαλα διαφθοράς για τα οποία ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, οι κρατικές επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήθηκαν, οι φυσικοί πόροι πουλήθηκαν σε ξένες πολυεθνικές, το κράτος συρρικνώθηκε, οι μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα περικόπηκαν. Σήμερα, η χώρα παράγει μόνο το 50% των τροφίμων που χρειάζεται, και τα υπόλοιπα είναι εισαγόμενα. Εν τούτοις, υπολογίζεται ότι με τις εκτάσεις γης που έχει, η Γουατεμάλα θα μπορούσε να παράγει τρόφιμα για όλη την Κ. Αμερική!

Στα νοσοκομεία, οι γονείς αγωνιούν για τη ζωή των παιδιών τους. «Τα λεφτά δε φτάνουν για να αγοράσεις τα απαραίτητα για τα παιδιά. Ούτε μια λίβρα ζάχαρη δε μπορείς να αγοράσεις. Υπάρχουν μέρες που σε πιάνει απόγνωση και θλίψη, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!», λέει η Μαρία, ενώ η Κωνσταντίνα συμπλήρωσε: «Η Κυβέρνηση στέλνει ανθρώπους να ζυγίσουν τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν στέλνει κάτι για τα παιδιά. Έρχονται να τα ζυγίσουν, λένε ότι είναι υποσιτισμένα και ότι πρέπει να παχύνουν. Αλλά πώς θα παχύνουν, αφού δεν στέλνουν τίποτα; Στέλνουν μόνο ανθρώπους για να τα ζυγίσουν!».

Ο σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος κέρδισε τις εκλογές το 2008, υποσχόμενος διατροφική ασφάλεια για τους φτωχούς. Το 2009 κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε μια προσπάθεια να βρει διεθνή χρηματοδότηση, για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση που πλήττει τη χώρα του. Επί των ημερών του, οι τιμές που ήδη είχαν εκτιναχθεί στα ύψη αυξήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά κατά 83%! Σχεδόν ο μισός πληθυσμός αποκλείστηκε από βασικά είδη τροφίμων.

«Διαχρονικά, αυτό οφείλεται στις πολιτικές της υποτιθέμενης απελευθέρωσης του εμπορίου, γιατί τελικά δεν απελευθερώνεται. Δεν έχουμε καν ελεύθερη Αγορά! Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε είναι νομοθεσίες χωρίς τέλος, που ωφελούν τις μεγάλες εταιρίες κι αφήνουν σε μειονεκτική θέση τους μικροκαλλιεργητές!», επιχειρηματολογεί συνδικαλιστής αγρότης. Στη Γουατεμάλα, το 97% της παραγωγικής γης βρίσκεται στα χέρια του 3% του πληθυσμού. Η κατοχή γης είναι άπιαστο όνειρο για το μεγαλύτερο – και φτωχότερο – τμήμα του πληθυσμού.

Η Γουατεμάλα έχει γίνει σήμερα ο παράδεισος των ολιγοπωλίων. Μόνο ένας επιχειρηματικός όμιλος ελέγχει το 50% του σιταριού, ένας άλλος το 60% του ρυζιού, και ένας τρίτος το 80% του καλαμποκιού. Στα πιο εύφορα εδάφη δεν καλλιεργούνται πλέον τρόφιμα. Καλλιεργούνται μπανάνες, καφές, ζαχαροκάλαμα, καουτσούκ και βιοκαύσιμα, σε τεράστιες φυτείες που ανήκουν σε εταιρείες. Κι όπως λένε οι αγρότες πικρά: «Σήμερα στη Γουατεμάλα τα παραγωγικά εδάφη του Πολοτσίκ χρησιμοποιούνται για τον αφρικανικό φοίνικα. Ο αφρικανικός φοίνικας παράγει λάδι, που τελικά θα καταλήξει στο ντεπόζιτο των αυτοκινήτων και όχι στο στομάχι των φτωχών!».

Βασίλης Βιλιάρδος

analyst

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ-Ο ΝΕΟ ΘΩΜΙΣΜΟΣ (4)

Συνέχεια από: Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018 

Προλεγόμενα σε μία φιλοσοφική Χριστολογία.

Του Xavier Tilliette.

[Ενα πανόραμα του δρόμου που διήνυσε η αίρεση, από τόν νεοθωμισμό, μέχρι την ολοκλήρωσή της στα χέρια του Ζηζιούλα].          

  Αφήνοντας την θέση του στην οικονομία τού πνεύματος ο Χριστός κατέφυγε στην φιλοσοφία.

 ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ.         

   

  3. Hamann ή η αναστροφή τής υποκρισιας.

        

  Ο Χάμανν, ο Μάγος του Βορρά, όπως αποκαλούσε και ο ίδιος τον εαυτό του, δοκίμασε και αυτός να μπερδέψει την σοφία των σοφών. Αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην αυστηροτητα τού Πασκάλ και την κωμική ιδιοσυγκρασία τού Χάμανν. Η απόσταση ενός αιώνος και μίας εποχής, απο τον καθολικισμό στον λουθηρανισμό, απο τον κλασσικισμό στον προρομαντισμό. Επιπλέον ο Χάμανν είναι ένας περιπλανώμενος στα τέλη του αιώνος των Φώτων. Διαλύει τις κατηγοριοποιήσεις. Η πρωτοτυπία του ξεπερνά τους χρόνους τών "μεγαλοφυών" τού Sturm-und-Drang, με τους οποίους τον συνδέει η εποχή. Ο Χάμανν θα περάσει όλη του την ζωή προσπαθώντας να δώσει μία εντύπωση απολύτως γήϊνη, τον αέρα ενός γλετζέ, ενός πνευματώδους ανθρώπου, ενώ μέσα στον νού του και στην καρδιά του είχε μόνον το παράδοξο τής πίστεως και τον λόγο τού σταυρού. Εξαπατά τον κόσμο του, ώστε και ο κόσμος να εξαπατηθεί για λογαριασμό του. Θέλει να περάσει γι'αυτό που δέν είναι έτσι ώστε να πείσει για την τρέλλα του τούς σοφούς. Η γραφή του, δυσνόητη, άγρια, υπαινικτική, υποχρεώνει τον αναγνώστη σε μία συνεχή νοητική άσκηση, δέν είναι το μικρότερο στρατήγημά του. Δέν ψάχνει αναγκαίως το αίνιγμα, το Ιερογλυφικό, το κρυπτόγραμμα! Πολλές φορές γενναιόδωρα δείχνει την σπάνια αναφορά. Η φιγούρα όμως που είναι τυπική στην γραφή του, την οποία χρησιμοποιεί με επιστημοσύνη, είναι ο μετασχηματισμός, τον οποίο αντλεί απευθείας απο τον Απ. Παύλο (ο Σατανάς μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός). Ο μετασχηματισμός αφήνει το ίχνος του σε όλα τα μεγάλα κείμενα του Χάμανν, αλλά πάνω απ'όλα μ'έναν αξέχαστο τρόπο, στα γαλλικά του κείμενα, που ειναι ένας θρίαμβος τής ειρωνίας, και έχουν σαν τίτλο "γλώσσες Φιλιππικές". Ο Μετασχηματισμός είναι ένα εργαλείο παρωδίας και σάτυρας, αλλά δέν μένει σ'αυτά. Εάν ο Σατανάς είναι ένας υποκριτής στον ανώτατο βαθμό, καθώς ντύνεται με εξυπνάδα και δόξα, ο μαθητής του Χριστού είναι ένας υποκριτής και μισός, ένας "αντεστραμμένος υποκριτής", και παγιδεύει με τις χοντράδες του, την λαιμαργία του, την ωμότητα του, τους πάντες. Οι Φαρισαίοι απομακρύνονται απο αυτόν με τρόμο. Δέν θέλει να φανεί όπως είναι στα μάτια των ανθρώπων, καθότι ο Χλωμός νηστευτής και ο ασκητής έχουν ήδη λάβει την αμοιβή τους Όπως τον Χριστό, πού το χαμήλωμα του τον καθιστά αγνώριστο, τον μεταχειρίζονται σαν το σκουπίδι του σύμπαντος.

          Ο μετασχηματισμός είναι εσωτερικά δεμένος με την θεία ειρωνεία, με την στρατηγική της απάτης σε διπλό βαθμό, η οποία καθιστά τους πρώτους έσχατους και τους έσχατους πρώτους, στον Θεό, ο οποίος ανατρέπει τους αλαζόνες, αλλά ακόμη περισσότερο στην διπλή κίνηση τής Κένωσης η οποία αντανακλάται κατάλληλα στην σοφία τής τρέλλας, στο σκάνδαλο και στην δύναμη του σταυρού. Για να μεταφράσει την "γλώσσα των Αγγέλων" σε λόγο του Σταυρού -χρέος του πιστού- ο Χάμανν επινόησε μία πυκνή γλώσσα, ντυμένη με την Βίβλο, σωματική, "ομοούσια", μιμούμενη την διάλεκτο του Θεού". Ο αιώνας του διαφωτισμού έβρισκε τοιουτοτρόπως το έμβόλιο του, το δικό του αντίδοτο, το οποίο δέν τον προστάτευε, που τον γελοιοποιούσε με το λούστρο του και τα κουρέλια του. Η Μετακριτική τού καθαρού λόγου τον εμπαίζει αποτελεσματικά.

          Η τρέλλα του Θεού επιλεγει τα ευτελή πράγματα αυτού του κόσμου, όπως και τα πιό σιχαμερά, το Μή-όν, για να καταργήσει όλο αυτό που δοξάζεται απο την συμπεριφορά του και την ηθοποιΐα του μπροστά του. Καθότι απέναντι σ'αυτόν που είναι καθαρός ΕΣΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΣΑΙ καθαρός, αλλά απέναντι στον διεστραμένο ΕΣΥ ενεργείς αναλόγως της διαστροφής του. Γ'αυτόν ακριβώς τον λόγο προτείνουμε μόνον Σκάνδαλο και τρέλλα για τον κόσμο και για τους άρχοντες του αιώνος. Αλλά υπάρχει νόημα στην μαρτυρία μας τού ΘΕΟΥ, για τους μυημένους, τους περασμένους και τέλειους. Ο Λόγος του Σταυρού είναι το πιό μεγάλο σκάνδαλο στα μάτια των Ορθοδόξων Θεολόγων και δεισιδαίμονων Μοναχών, καθότι φανερώνει το μυστηριωδώς κεκρυμένο σκάνδαλο στο πνεύμα των Φαρισαίων. Είναι η μεγαλύτερη τρέλλα απέναντι σ'έναν φιλόσοφο με κοινό νού και σ'ένα δυνατό πνεύμα, καθώς φανερώνει το πνεύμα των Σαδδουκαίων και την τρέλλα που κρύβεται και αυτή μυστηριωδώς στο κοσμικό Γούστο του Ηρώδη. Αλλά όμως για τους εκλεκτούς είναι ένα σύστημα αυτόματο και ζωντανό τής αλήθειας που ο οφθαλμός δέν έχει δεί ή ακόμη δέν έχει ακούσει,  καί οι οποίες αλήθειες δέν έχουν ανέλθει στην καρδιά του ανθρώπου, τις οποίες όμως ο συγγραφεύς, η μηχανή, το φυτό και το ζώο δέν κατανοεί και δέν συλλαμβάνει. Μόνον το πνεύμα, που είναι ο Θεός, μπορεί να μας αποκαλύψει την δύναμη του Θεού και την σοφία του Θεού, κρίνοντας τους αμαρτωλούς και καταδικάζοντας εκείνους οι οποίοι δικαιώνονται μόνοι τους (Μετακριτική, άπαντα ΙΙ 294...).

          Λίγοι θρησκευτικοί στοχαστές κατήγγειλαν με τόσο θράσος και τόσο σαρκασμό εκείνο που ονομάστηκε τον 20ο αιώνα το κήρυγμα, και το χτύπησαν, όπως η μασέλα του γαϊδάρου του Σαμψών χτυπούσε τους Φιλισταίους. Εδώ οι Φιλισταίοι είναι οι μικροί δάσκαλοι και οι φιλόλογοι. Ο Βολταίρος και ο "Σολομών της Πρωσσίας". Και ο Χάμανν, ο ταπεινός τελώνης, τους καταφέρει τόσο συγκεντρωτικά χτυπήματα, που παρήγαγαν τα πιό όμορφα αποφθέγματα της γερμανικής γραμματείας.

          Όπως το υπέροχο κλείσιμο της Aesthetica in nuce." Η Μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας, και το πρώτο σημείο με το οποίο αυτός φανερώνει την λαμπρότητα τής μορφής τού σκλάβου που έλαβε, μεταμορφώνει τα Ιερά Βιβλία τής Σωτηρίας σε καλό κρασί, το οποίο αποφεύγει την κρίση των έμπειρων δοκιμαστών τής εορτής και δυναμώνει το αδύναμο στομάχι των κριτικών.

          Ο Θεός μας μίλησε στο τέλος των ημερών μέσω του Υιού Του -χτές και σήμερα-ώστε η υπόσχεση της Παρουσίας Του, όχι πιά με την μορφή του δούλου, ακουστεί και αυτή.

Βασιλιά της δόξας, Κύριε. Ιησού Χριστέ!

Εσύ είσαι ο αιώνιος Υιός του Θεού Πατρός.

Εσύ δέν απέρριψες την αγκαλιά της Παρθένου...

Και αναφερόμενος στους Φαρισαίους ολοκληρώνει:

"Η ημέρα του Κυρίου, που δίνει στους Χριστιανούς το κουράγιο να κηρύξουν τον θάνατο του Χριστού, θα αποκαλύψει τους διαβόλους τού χωριού πιό ανόητους απο όλους τους αγγέλους για τους οποίους έχει ετοιμαστεί το πύρ της κολάσεως. Οι δαίμονες πιστεύουν και τρέμουν, αλλά οι αισθήσεις σας παραπλανημένες απο την γοητεία της νοήσεως δέν τρέμουν".

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Η ΕΝΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ "ΠΡΟΣΩΠΟΥ"--ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ "PERSONA DEI" ΣΤΟΝ ΓΙΑΚΟΜΠΙ (Jacobi)(9)

Συνέχεια από: Tετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018 

Στις πηγές τής νεωτερικής θεολογίας (ΧVΙII)

Συμμετέχοντας στην διαμάχη τού αθεϊσμού που πυροδοτούσε τα πνεύματα τού καιρού του ο Γιακόμπι, παρόλο το θαυμασμό που έτρεφε για τον Φίχτε, επιβεβαιώνει και αυτός την κατηγορία τού αθεϊσμού. Κατά τον Γιακόμπι, αποκλείοντας το αυθύπαρκτο τού θεού, τής Persona Dei, ο Φίχτε δεν μπορούσε να μην καταλήξει στον αθεϊσμό. Η σκέψη του ήταν η εξής: Εάν αντιπροσωπεύει την ηθική τάξη τού κόσμου ο θεός, είναι αδύνατον πλέον να υπολογισθεί σαν ξεχωριστό ον που διαθέτει συνείδηση και θέληση και τοιουτοτρόπως ο θεός δεν μπορεί να είναι πρόσωπο. Mόνο που αν δεν είναι πρόσωπο ο θεός, τότε είναι ΤΙΠΟΤΑ, δηλαδή δεν υπάρχει.
Ο Γιακόμπι αναρωτιέται από που προέρχεται θεωρητικά η σκέψη τού Φίχτε και προσδιορίζει στον Σπινόζα τον πρώτο υπεύθυνο τού αθεϊσμού. Ο Σπινόζα επεξεργάστηκε στα σίγουρα την πληρέστερη μορφή πανθεϊσμού. Με τους αρχαίους και τον Bruno ο Σπινόζα μοιράζεται το “ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ”, αλλά τοιουτοτρόπως αρνείται στον θεό ζωή και προσωπικότητα. Καταλήγοντας αναπόφευκτα σε μια τυφλή μοιρολατρεία, σ' έναν περιορισμένο υλισμό και στον αθεϊσμό.
Αντιθέτως κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει για αθεϊσμό την υπερβατική φιλοσοφία τού Kant, επειδή ακριβώς είναι α-γνωστική: Δεν γνωρίζει τίποτε για τον θεό, καθώς είναι γνωστό πως ο θεός για τον Kant δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο επιστήμης αλλά μόνον πίστεως. Ένας θεός ο οποίος θα μπορούσε να γίνει γνωστός για τον Kant δεν θα ήταν πλέον θεός. Έτσι ο Kant, κατά τον Γιακόμπι, αφήνει το πρόβλημα τού θεού μετέωρο στην αγνωσία. Ο Φίχτε όμως, αντιθέτως, φτάνει υποχρεωτικώς στην αθεΐα, διότι θεωρεί το ανθρώπινο πνεύμα, το "Εγώ", δημιουργό τού εαυτού του, δημιουργό τού κόσμου και συνεπώς χωρίς την υποχρέωση ενός θεού.
Βεβαίως το "σύστημα τής επιστήμης" τού Φίχτε είναι κατά σάρκα κόρη τής κριτικής φιλοσοφίας τού Kant, αλλά προδίδει τήν πατρική κληρονομιά. Για τον Kant o θεός παρέμενε Summa intelligentia και γι' αυτό ένας ζωντανός θεός, κατά τον Γιακόμπι. Η φιλοσοφία όμως του Φίχτε μειώνει και αυτόν τον θεό «σ' έναν θεό χωρίς συνείδηση και χωρίς προσωπικότητα, έναν θεό ο οποίος δεν είναι ένα ιδιαίτερο ον ξεχωριστό από τον κόσμο και τον άνθρωπο, ούτε η αιτία τής ηθικής τάξεως του κόσμου, αλλά είναι αυτή η ίδια η τάξη του Σύμπαντος, που δεν έχει έξω από τον εαυτό του ούτε θεμέλιο ούτε θέτει κάποιον όρο στην δράση του, απλά είναι αναγκαίος. Αποδίδοντας στον θεό τήν συνείδηση και εκείνον τον πιο υψηλό βαθμό συνειδήσεως που ονομάζουμε προσωπικότητα ή νόηση (που σημαίνει να είναι και να γνωρίζει, εις εαυτόν) σημαίνει, κατά το σύστημα τής επιστήμης τού Φίχτε, να κατασκευάσουμε έναν θεό πεπερασμένο, καθώς η συνείδηση και η προσωπικότης είναι  δέσμια και των περιορισμένων ορίων και της πραγματώσεως, της κτιστότητος, της τελειότητος, της πληρότητος (τα πάντα εδημιουργήθηκαν καλά λίαν). Έτσι λοιπόν να σκεφτούμε τον θεό σαν ένα ιδιαίτερο ον ή σύμφωνα με την έκφραση τού Kant, σαν έναν ζωντανό θεό στον οποίον ανήκουν η πληρότης τής αυτοσυνειδησίας και επομένως η προσωπικότης στον πιο υψηλό βαθμό, είναι αντιφατικό και αδύνατο».
Αναγνωρίζει όμως ο Γιακόμπι με μεγάλη λεπτότητα, ότι από την θέση τού Kant, σύμφωνα με την οποία βλέπουμε και κατανοούμε με πληρότητα μόνον εκείνα τα αντικείμενα που είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε, έλειπε μόνον ένα μικρό βήμα για να φτάσουμε στο "σύστημα της επιστήμης" τού Φίχτε και στο σύστημα της ταυτότητος. Ανεπτυγμένη με λογική συνέπεια η κριτική φιλοσοφία τού Kant οδηγεί κατευθείαν στην θεωρητική βάση τού Φίχτε και αυτή η τελευταία, ανεπτυγμένη εκ νέου με λογική συνέπεια δεν μπορούσε παρά να φθάσει στην θεωρία τού "Εν το παν". Μια θεωρία που αναποδογυρίζει μεν την φιλοσοφία τού Σπινόζα, την μεταμορφώνει, αλλά παραμένει ένας "ιδεαλιστικός υλισμός".
Η φιλοσοφία του Φίχτε, ισχυρίζεται ο Γιακόμπι, δεν μπορεί να είναι "θεϊστική" διότι "αν ήθελε να είναι αποκλειστικά θεϊστική θα ήταν ταυτοχρόνως και άθεη ή θα παρουσιαζόταν σαν τέτοια, από την στιγμή που είχε αποδείξει πως ακόμη και ο θεός, μόνον εάν τον συλλάβουμε σαν να μην υπάρχει εις εαυτόν, μόνον τότε αποκτά φιλοσοφική αξία και γίνεται γενικώς ένα πραγματικό ον".
Γιατί όμως ο ίδιος ο Φίχτε μάς άφησε να πιστεύουμε πως η φιλοσοφία του μπορούσε να είναι μια θεϊστική φιλοσοφία; Γιατί δεν επεδίωξε να εγκαταλείψει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την υποψία ότι με την υπερβατική φιλοσοφία εισήγαγε έναν νέο και ιδιόμορφο θεϊσμό και επεδίωξε να απωθήσει σαν απολύτως ανυπόστατο τον παλαιό θεϊσμό της φυσικής θρησκείας; Για να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να ομολογήσουμε πως η σκέψη τού Φίχτε δεν είναι παρά ένας "μηδενισμός"!
Πρέπει να παρατηρήσουμε σ' αυτό το σημείο ότι ο Γιακόμπι εισήγαγε για πρώτη φορά στην φιλοσοφική γλώσσα τον όρο "μηδενισμός", ο οποίος έμελλε να τύχει μεγάλης αναγνωρίσεως που κρατά μάλιστα μέχρι τις μέρες μας. Ο Γιακόμπι συνειδητοποίησε ακόμη ξεκάθαρα πως η άρνηση τού αυθύπαρκτου τού θεϊκού προσώπου (Persona Dei), φτάνοντας εύκολα από κει και πέρα στον αθεϊσμό, θα 'χει σαν αποτέλεσμα, αναγκαίως, την καταστροφή κάθε βεβαιότητος. Ο Νίτσε υπήρξε ο πρώτος που έβγαλε όλες τις λογικές συνέπειες αυτής της θέσεως. Παρόλα αυτά ούτε ο Γιακόμπι κατόρθωσε να συλλάβει πως η διάλυση τού θεϊκού προσώπου και οι τρομερές συνέπειες αυτής τής διαλύσεως είχαν βαθειά ιστορία και εξηρτώντο από τον αρχαίο πόλεμο εναντίον τού αποκεκαλυμμένου Θεού, του Τριαδικού Θεού, τον Θεό τού Ιησού Χριστού.
Πάντως για τον Γιακόμπι ο άνθρωπος δεν έχει παρά μία εναλλακτική λύση: «ή δια τής απαγωγής να εξάγει τα πάντα από το ΕΝΑ ή να κάνει το ίδιο αλλά από το ΤΙΠΟΤΑ. Στο ΤΙΠΟΤΑ αντιπαραθέτουμε το ΕΝΑ και το ονομάζουμε θεό, διότι αυτό το ΕΝΑ ή θα είναι υποχρεωτικά ένα προσωπικό ΕΝΑ, ή θα είναι ξανά, με άλλα ονόματα, ένα καθολικό ΤΙΠΟΤΑ, ένα ακαθόριστο εκ φύσεως ον αλλά το οποίο μπορεί να καθορίσει τα πάντα, σαν το άπειρο του Πλάτωνος, δηλαδή μια ολότητα και όχι μια ενότητα, δηλαδή μια ξεκάθαρη α-δυνατότης, λιγότερη και από το ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό το ΕΝΑ είναι ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ, και αυτό το ΕΝΑ-ΠΡΟΣΩΠΟ υπήρξε και έπρεπε να υπάρχει πριν από κάθε άλλο πράγμα, ένα ΕΝΑ χωρίς το άλλο, η τελειότης τού Είναι, η τελειότης του αληθινού».
Για τον Γιακόμπι λοιπόν είναι απολύτως παράλογο να υπάρχει ένας απρόσωπος θεός, δηλαδή ένας θεός που δεν είναι. Τέλος πάντων είναι βέβαιο, συμπληρώνει, πως ένας απρόσωπος θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει το θεμέλιο τής ηθικής ζωής, όπως σχεδίαζε ο Φίχτε.
«Και μην έλθετε να με διδάξετε αυτό που ήδη γνωρίζω και έχω την πρόθεση να αποδείξω καλύτερα από όσο μπορείτε να αντέξετε: Δηλαδή ότι η θέληση που δεν θέλει τίποτε, εκείνη η απρόσωπη προσωπικότης, εκείνη η απλή εγωϊκότης τού Εγώ χωρίς πρόσωπο, ότι με λίγα λόγια, αυτό το ξεκάθαρο τέρας, μπορεί αναγκαίως να αποτελέσει το θεμέλιο ενός συστήματος ηθικής καθολικής ισχύος και επιστημονικής ακρίβειας».
Ο Γιακόμπι λοιπόν είναι ένας υπερασπιστής τής Persona Dei, δηλαδή ενός θεού που δεν είναι ακριβώς ο χριστιανικός αλλά ο θεός ενός ρομαντικού θεϊσμού. Η μεγαλύτερή του αντίρρηση στον Σπινόζα, όπως και στον Καντ και στον Φίχτε, παραμένει η εξής: «Είναι γενικώς απαράδεκτο ένα ον χωρίς προσωπικότητα. Αλλά είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο απαράδεκτο μια προσωπικότης χωρίς συνείδηση και επομένως μια συνείδηση χωρίς αυτοσυνειδησία, χωρίς ουσιότητα ή τουλάχιστον χωρίς μια επίκτητη προσωπικότητα: Και το ένα και το άλλο είναι απλοί ήχοι λέξεων χωρίς νόημα.
Έτσι λοιπόν το "ο θεός δεν υπάρχει", δηλαδή να υπάρχει αυτομάτως μόνον ο θεός τού αθεϊσμού, ο οποίος (θεός) είναι αυτός που υπάρχει στο υπέρτατο νόημα, θα σήμαινε πως δεν είναι ένα πνευματικό ον, και δεν είναι πνευματικό ον αν δεν διαθέτει τις βασικές ιδιότητες τού πνεύματος: την αυτοσυνειδησία, την ουσιότητα, την προσωπικότητα».

Αμέθυστος