Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός: Η εθνική μας άμυνα εις την «Νέαν Εποχήν»

Η εθνική μας άμυνα εις την «Νέαν Εποχήν»

Γράφει ο π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός

Στην μακρά ιστορική μας πορεία η άμυνα υπέρ Πατρίδος νοείται ως υπέρτατο καθήκον και θυσία για το Έθνος, για την υπεράσπιση της τιμής, της ανεξαρτησίας και της ιστορικής συνέχειάς του. Νοεί­ται παράλληλα ως εθνική αυτοπροστασία, με την διαφύλαξη των συνόρων της Πατρίδας υπό την διπλή έννοιά τους, την γεωγραφική και την συνειδησιακή-καρδιακή. Αυτό σημαίνει διάσωση των ορίων της εθνικής μας ύπαρξης και συνάμα δυνατότητα συνέχειας της ταυτότητάς μας με όλα τα συστατικά της, χωρίς τα οποία ούτε η διάσωση των γεωγραφικών μας συνόρων είναι δυνατή.

Μόνο ο ψυχικά αλλοτριωμένος Ελληνισμός είναι ευάλωτος, και αυτό το έχουν κατανοήσει και οι διάφοροι εχθροί μας, παλαιότεροι και νεώτεροι, που μπορεί να εμφανίζονται συχνά ως φίλοι και σύμμαχοί μας. Γι’ αυτό η άλωση και διαστροφή του εθνικού μας φρονήματος είναι ο στόχος τους, γιατί είναι ο ευκολότερος τρόπος διαλύσεώς μας. Η άλωση του φρονήματος γεννά τους προδότες κάθε είδους, που συμβάλλουν στην πτώση της Πατρίδας, έχοντας χάσει κάθε καρδιακή σχέση μαζί της.

Στην εποχή μας, λόγω των διεθνών ανακατατάξεων και της πορείας του κόσμου μας, προέκυψαν πρωτόγνωρες και γι’ αυτό δυσ­κολα αντιμετωπίσιμες καταστάσεις. Έχουμε ενταχθεί σε μια νέα παγκόσμια συγκυρία, τη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, μια νέα παγκόσμια κοινωνία, που διαμορφώνεται και κατευθύνεται από τις κυρίαρχες Δυνάμεις του κόσμου μας, φανερές και κρυφές. Σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα ανανοηματοδοτούνται όλοι οι άξονες της εθνικής μας λειτουργίας. Νέα Εποχή (New Age) σημαίνει μία νέα παγκόσμια πραγματικότητα, που υποκαθιστά σταδιακά την υπάρχουσα, πολιτικά, πολιτιστικά και πνευματικά. Οι διεθνείς εξελίξεις της δεκαετίας του 1990 οδήγησαν στη δόμηση μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής Υπερδύναμης, που επιβάλλει την ιδεολογία της, προωθώντας την κυριαρχία της σ’ όλο τον κόσμο. Ο «πολιτισμός», που γέννησε αυτή την Δύναμη, ο φραγκοτευτονισμός η «δυτικός», εξαπλώνεται σ’ όλο τον κόσμο και τον ενοποιεί. Αυτή είναι με απλά λόγια η διαβόητη «παγκοσμιοποίηση». Στο χώρο δε της θρησκευτικής Πίστης ο κόσμος οδηγείται στην πανθρησκεία-με εναλλακτική λύση την αθεΐα η την θρησκευτική αδιαφορία.

Στην λαίλαπα αυτής της διαδικασίας αποδυναμώνεται μέχρι την κατάργησή της, η ιστορική για μας έννοια του έθνους, με την έντεχνα επιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα μέσω της προωθούμενης άτακτης και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Με την ένταξή μας δε (όχι με την επιλογή μας, αλλά λόγω των «λαθών» της πολιτικής μας Ηγεσίας) στη νέα αυτή πραγματικότητα, έχουμε μετασχηματισθεί από προτεκτοράτο μέχρι σήμερα, σε επαρχία η ορθότερα νομαρχία των νέων αυτών οικουμενικών μετασχηματισμών, εξαρτώμενοι ως έθνος από τη βούληση ενός διεθνούς «Διευθυντηρίου», που ρυθμίζει την πορεία μας και προσδιορίζει τους ρυθμούς της. Η μακραίωνη Ελληνορθόδοξη Οικουμενικότητα στα όρια της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης (προ και μετά την άλωση), έχει υποκατασταθεί υπό την Παγκοσμιοποίηση, την αναγκαστική δηλαδή ένταξη των λαών της Γης στην κατασκευασμένη από τις Δυνάμεις, που αναδιαμορφώνουν και κυβερνούν τον κόσμο, νέα διεθνή πραγματικότητα.

Σ’ αυτή τη νέα συγκυρία της εξάρτησης των Εθνών από την κεντρική παγκυρίαρχη Δύναμη, ανανοηματοδοτούνται κατ’ ανάγκην οι έννοιες του Έθνους και των εθνικών αγώνων και η μέχρι τώρα γνωστή στο περιεχόμενό της «εθνική άμυνα», που μόνο εθνική δεν μπορεί σήμερα να χαρακτηρισθεί. Διότι δεν είναι άμυνα πια «υπέρ Πατρίδος» -έστω και αν ακόμη χαρακτηρίζεται έτσι-, αλλά αποδοχή ως ελληνικών στόχων εκείνων των Οικουμενικών Ηγεσιών, από τις οποίες εξαρτώμεθα και των οποίων τις εντολές υποχρεούμεθα να εκτελούμε.

Στο σημείο όμως αυτό ανακύπτουν κάποια κρίσιμα ερωτήματα. Μιλούμε συνήθως για σύμπτωση των εθνικών μας συμφερόντων με εκείνα της Παγκόσμιας Ηγεσίας, καλλιεργώντας έτσι την ψευδαίσθηση, ότι η «εθνική άμυνά» μας σ’ όλες τις διαστάσεις της δεν παύει να ισχύει. Το έρώτημα όμως είναι, αν με την «σύμπραξη» αυτή διασφαλίζεται η διάσωση του Έθνους μας με όλα τα συστατικά της ταυτότητάς του (ελληνική γλώσσα, Ορθοδοξία, Εθνική ιστορική συνείδηση) από κάθε επιβουλή. Πόσο μάλλον, που η «Δύση» πάντοτε, μετά τον Καρλομάγνο (+814), μόνο ως ουνίτες η ουνιτίζοντες μας αποδέχεται.

Χωρίς να θέλουν όσα λέγονται εδώ να κλονίσουν συνειδήσεις παρά μόνο να ενισχύσουν τον προβληματισμό μας, ίσως θα πρέπει να επαναπροσδιορισθούν στους καιρούς μας οι «έννοιες» Έθνος και Εθνική Άμυνα. Πόσο παραμένει ο άμεσος συσχετισμός τους με την εθνική μας ταυτότητα στην πληρότητά της. Για ποιό Έθνος αμυνόμεθα και για ποιά «ιερά και όσια»; Υπάρχει δυνατότητα εθνικού αυτοπροσδιορισμού και ελευθέρων αποφάσεων; Και αν ναι, ως ποιό σημείο; Και αν ο Λαός δεν συμφωνεί με τις αποφάσεις της ηγεσίας του, πως θα εξασφαλισθεί η αναγκαία εθνική ενότητα και ομοψυχία, που υπήρχε και θαυματούργησε το 1940; Μεγάλη όμως σημασία έχει, ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες, πέρα από τις εκούσιες η ακούσιες επιλογές της εκάστοτε πολιτικής μας Ηγεσίας, ευχόμεθα «υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους και του φιλοχρίστου ημών στρατού». Η ευχή αυτή, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ικανή να συντηρεί και να διαμορφώνει την παλλαϊκή συνείδησή μας ως παρατεινόμενη φιλοπατρία.

http://orthodoxostypos.gr

Πατερικός

ΣΧΟΛΙΟ: O πρ. Γ. Μεταλληνός δείχνει νά  κατέχει τό θέμα τής νέας εποχής, η οποία συμπίπτει μέ τήν επανάσταση τών νέων, τήν ανανέωση τής θεολογίας κάτω από τήν αιγίδα τής Β' Βατικάνειας συνόδου καί τόν καθορισμό τής πορείας τού οικουμενισμού κάτω από τό άστρο τού νέου, τό οποίο θά αντικαταστήσει τό παλαιό. Καί όμως περιέργως συντάσσεται μέ όσους ορίζουν τόν οικουμενισμό σάν παναίρεση, θολώνοντας τά νερά καί σπαταλώντας μάταια τό κύρος πού διαθέτει στούς συντηρητικούς κύκλους τής ορθοδοξίας. 
Ας δούμε πώς ορίζει τόν οικουμενισμό αυτός πού επινόησε τόν όρο παναίρεση, ο Αγιος Πόποβιτς: 
Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αίρεση δίπλα στην άλλη.

 Τί σχέση μπορεί νά έχει ο ουμανισμός μέ τήν νέα εποχή. Μπορείτε νά μάς εξηγήσετε εσείς τί σχέση βρίσκετε;

Αμέθυστος

Το αίτημα της καταλλαγής μεταξύ των χριστιανικών παραδόσεων

Ο χαιρετισμός του Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Μιλτιάδη Κωνσταντίνου στο Διεθνές Συνέδριο Αθηναγόρας και Οικουμένη, 70 χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα στον Οικουμενικό Θρόνο και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε. (Θεολογική Σχολή ΑΠΘ 19-20 Απριλίου 2018)

μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται. (Ματ 5:9)

Δεν υπάρχει ίσως δυνατότερος στίχος σε ολόκληρη τη Βίβλο από τούτον τον μακαρισμό, καθώς συνοψίζει τόσο τον σκοπό της χριστιανικής ζωής όσο και το συνολικό περιεχόμενο του μηνύματος και του έργου του Ιησού Χριστού, ο οποίος, όπως αναλυτικά παρουσιάζεται στην προς Εφεσίους Επιστολή:

... έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους έναν λαό και γκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τούς χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους … για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη … μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με τον σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με το Θεό (2:14-16).

Αυτόν τον στόχο υπηρετώντας με το έργο του ο πατριάρχης Αθηναγόρας άνοιξε έναν δρόμο που, παρά τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει από τους εχθρούς της συμφιλίωσης, έδωσε στην Ορθοδοξία τη δυνατότητα να ανοιχτεί στον κόσμο, να κάνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης γνωστό το μήνυμά της και να αναδειχτεί παγκοσμίως σε παράγοντα ειρήνης και καταλλαγής.

Για να αντιληφθεί κανείς την αναγκαιότητα του αιτήματος της καταλλαγής για τον σύγχρονο κόσμο, αρκεί να επισκεφτεί μια σχετικά μικρή πόλη της Θουριγγίας στην πρώην Λαοκρατική Γερμανία, το Eisenach. Πρόκειται για μια πόλη με μεγάλη ιστορία, καθώς εκεί βρίσκεται ο πύργο Βάρτμπουργκ, όπου ο Λούθηρος μετέφρασε την Αγία Γραφή στα γερμανικά και στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο μεγαλύτερος ίσως μουσικός της δυτικής χριστιανοσύνης, ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Και όμως αυτό που σήμερα έχει να επιδείξει τούτη η πόλη είναι ένα επιβλητικό κτήριο, στο οποίο φυλάσσεται το αρχείο της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Θουριγγίας, όπου ο υπομονετικός και προσεκτικός επισκέπτης θα βρει να αποθησαυρίζεται ο “μόχθος” των Deutsche Kristen να «αποϊουδαιοποιήσουν» τη χριστιανική πίστη για να την κάνουν συμβατή με τον ναζισμό. Όποιος επισκεφτεί το αρχείο αυτό και αντέξει να το μελετήσει θα αντιληφθεί πόσο αναγκαία ήταν, αμέσως μετά τη λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου η ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, ενός οργανισμού που προέξυψε κυριολεκτικά μέσα από τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος αυτός και τα διδάγματα που αντλήθηκαν από αυτόν.

Δυστυχώς όμως στην ιστορία της Εκκλησίας η μισαλλοδοξία και η με κάθε τρόπο προσπάθεια ισοπέδωσης ακόμη και των μικρότερων διαφορών κάθε άλλο παρά ως άγνωστα φαινόμενα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Και είναι ακριβώς η ιστορία αυτού του οργανισμού που δείχνει το πόσο δύσκολο είναι ακόμη και χριστιανικές Εκκλησίες να συνεργαστούν μεταξύ τους και, ακόμη χειρότερα, το πόσο επισφαλείς είναι κάποιες πρόοδοι που φαίνεται να επιτυγχάνονται προς αυτήν την κατεύθυνση, όταν στηρίζονται όχι σε ουσιαστική θεολογική βάση αλλά σε διπλωματικές σχέσεις θεσμικών οργάνων.

Έτσι το σημερινό συνέδριο υπερβαίνει τον χαρακτήρα ενός επετειακού γεγονότος και αποκτά πολύ πιο ουσιαστική σημασία, καθώς αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε έχει σήμερα ανάγκη ο κόσμος είναι μια νηφάλια και επιστημονικά τεκμηριωμένη φωνή που θα ευαγγελίζεται την ειρήνη και την καταλλαγή. Με αυτές τις σκέψεις συγχαίρω ως κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης όσους μόχθησαν για την οργάνωση και πραγματοποίηση του συνεδρίου αυτού και εύχομαι επιτυχία στις εργασίες του, ώστε τα πορίσματά του να αποτελέσουν έναν ασφαλή οδοδείκτη για την πορεία της Εκκλησίας στο μέλλον.

Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου

Τῆς τῶν Θεολόγων περισέμνου Σχολῆς Κοσμήτωρ

Ἄρχων Διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου

τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας

auth.gr

ΣΧΟΛΙΟ: Δέν είμαστε πεπεισμένοι γιά τήν διανοητική υγεία τού άρχοντα τού Ευαγγελίου. Ο Ναζισμός γέννησε τήν ανάγκη τού ΠΣΕ; Χωρίς τόν Χίτλερ δέν θά είχαμε ΠΣΕ. Τότε ήταν θεόσταλτος. Καί ο Αθηναγόρας άνοιξε δρόμο; Στίς τριανταφυλλιές τών κήπων τού Βατικανού; Τό πιστό σκυλάκι τής Β Βατικάνειας συνόδου; Καί ο Διδάσκαλος έριξε ένα νηφάλιο φωνήεν καί πήγε γιά ποτό; Καταλαβαίνουμε τήν μαλάκυνση εγκεφάλου στήν οποία μάς οδηγούν;

Αμέθυστος

Παγίδα ο νεο-μακεδονισμός

Οι δύο σχολές σκέψης για το ζήτημα της επίλυσης του θέματος

Από τον
Μανώλη Κοττάκη

Υπάρχουν δύο γεωπολιτικές σχολές σκέψης για να προσεγγίσει κανείς το ζήτημα της επίλυσης του Μακεδονικού: Με ορίζοντα δεκαετίας και με ορίζοντα πεντηκονταετίας, με όρους ιστορικού χρόνου γενικώς. Με ορίζοντα δεκαετίας η κρατούσα λογική εισηγείται τον μεγάλο συμβιβασμό που επιδιώκει ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Με βασικό επιχείρημα ότι η λύση των εκκρεμοτήτων που έχουμε στα Βαλκάνια θα αφαιρέσει ζωτικό χώρο από την Τουρκία, η οποία μας περικυκλώνει και από τον Βορρά.

Προς επίρρωσιν αυτών των ισχυρισμών χρησιμοποιούνται γεγονότα όπως η ισλαμική διείσδυση στην Αλβανία, στα Σκόπια, στο Μαυροβούνιο και στη Βουλγαρία, η εκπαίδευση της στρατιωτικής και της διπλωματικής ελίτ χωρών των Βαλκανίων στην Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη κ.ά. Η φιλοσοφία Κοτζιά ζητεί να αφοσιωθούμε στο μέτωπο που έχουμε ανοιχτό στα ανατολικά σύνορά μας και να πάψουμε να σπαταλάμε διπλωματικό κεφάλαιο στον Βορρά. Ο συμβιβασμός με βάση αυτήν τη σχολή σκέψης επείγει, ακόμη και αν χρειαστεί να υποχωρήσουμε σε θέματα όπως η αναγνώριση «μακεδονικής ταυτότητας» ή «μακεδονικής γλώσσας».

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω αυτήν τη σχολή σκέψης, αλλά τα γεγονότα λένε άλλα και με καλούν να μελετήσω και τη σχολή σκέψης που βλέπει αυτό το ζήτημα με όρους πεντηκονταετίας, με όρους ιστορικού χρόνου. Εξωτερική πολιτική, άλλωστε, κάνεις για τους αγέννητους και τους νεκρούς. Ερώτηση: Η εμπειρία που έχουμε έως τώρα από τους γείτονες μας δείχνει άραγε ότι, αν πράγματι κάνουμε τις υποχωρήσεις που μας ζητούνται, θα έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας στα βόρεια σύνορα έπειτα από 20, 30, 50 χρόνια; Ή μήπως θα έρθουμε αντιμέτωποι με το ιδεολόγημα του νεο-μακεδονισμού; Ή και το αρχικό ιδεολόγημα Γκρούεφσκι περί Μακεδονισμού; Αντί απαντήσεως καλώ οιονδήποτε καλόπιστο να διαβάσει την Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία υπογράφηκε το 1995, πριν από 23 χρόνια, διάστημα που θα μπορούσα να αποκαλέσω «ενδιάμεσο ιστορικό χρόνο». Να τη μελετήσει και να τη συγκρίνει με το περιεχόμενο της επιστολής που έστειλε το 2008 στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή ο ομόλογός του τότε Νίκολα Γκρούεφσκι. Θα διαπιστώσει έκπληκτος από την αντιπαραβολή των δύο κειμένων ότι, ενώ η Συμφωνία αναφέρει ρητά ότι η ΠΓΔΜ δεσμεύεται για θέματα αλυτρωτισμού, σεβασμού των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας, ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων ζητά την αναγνώριση μακεδονικού έθνους και μακεδονικής μειονότητας! Εστειλε έως και τον υπουργό Εξωτερικών Μιλόσοσκι να ανέβει στον Ολυμπο και να καρφώσει στην κορυφή του τη «μακεδονική σημαία»! Εάν αυτοί, λοιπόν, παραβίασαν τους όρους της Ενδιάμεσης Συμφωνίας περί απάλειψης αλυτρωτισμού πριν καν περάσουν 10 χρόνια από την εφαρμογή της, διάνθισαν τα σχολικά βιβλία τους με ανθελληνικά επιχειρήματα και «γέμισαν» την πρωτεύουσά τους με αγάλματα αρχαίων Ελλήνων, με τους οποίους δεν τους δένουν -όπως παραδέχονται πλέον- δεσμοί αίματος, ποιος είναι αυτός που μας διασφαλίζει ότι μια επόμενη εθνικιστική κυβέρνησή τους δεν θα το ξανακάνει; Οτι δεν θα υπηρετήσει τις εδαφικές βλέψεις τρίτων δυνάμεων στην περιοχή με όχημα το όνομα ή την αναγνώριση από εμάς «μακεδονικού έθνους»; Η απάντηση είναι «κανείς». Αν κρίνω από τη γλώσσα του σώματος του Νίκου Κοτζιά στην Αχρίδα, το κατάλαβε και εκείνος.

dimokratianews

ΟΙ ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ 

«3 ΜΑΚΕΔΟΝΙΕΣ» 

Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ: 

Απόψεις, σελ. 8, 13/4/2018

Στην Εστία, 4/4/2018, ο κ. Π.Ν.Λύρας σε κείμενό του με τίτλο: «Γενόσημο‘‘Μακεδονία’’», τάσσεται αναφανδόν υπέρ της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας στη FYROM.

 Και, παραθέτει μια σειρά από ισχυρισμούς συναισθηματικούς, αναπόδεικτους και ανιστόρητους, επικαλούμενος την εισήγηση του κ. Ε.Βενιζέλου κατά την παρουσίαση βιβλίου τού κ.Ν.Μέρτζου. 

Επικεντρωμένος στην ουσία προσπερνώ τα κολλωδώς υμνητικά του κ. Λ. προς τον κ. Βενιζέλο ο οποίος, ως υπουργός Οικονομικών, αποφάσισε να προχωρήσει στο PSI, υπάγοντας την Ελλάδα στο Αγγλικό Δίκαιο, και υποθηκεύοντας έτσι την ανεξαρτησία και τα περιουσιακά της στοιχεία για 99 χρόνια.

Οι παντελώς ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί των κ. κ. Λύρα, Βενιζέλου, Μέρτζου, για την παράδοση του «ονόματος» στους Σλαβοαλβανούς πρέπει να απαντηθούν, όχι γιατί έχουν οποιαδήποτε αποδεικτική ή άλλη αξία, αλλά γιατί αναπαράγουν αμάσητη μια πολύχρονη εγκληματική προπαγάνδα εναντίον της Μακεδονίας η οποία είναι μόνο Ελλάδα. 

Ακολουθώντας τα βήματα σπουδαίων επιστημόνων έχω αποδείξει σε πρόσφατη σειρά μελετημάτων μου ιστορικής έρευνας, ότι δεν υπάρχουν οι δήθεν «Σλαβομακεδονική» γλώσσα, οι «Σλοβομακεδόνες», αλλά ούτε και οι εξίσου δήθεν«3 Μακεδονίες», για συγκεκριμένους: ιστορικούς, αρχαιολογικούς, γλωσσολογικούς, εθνοτικούς και εθνωνυμικούς λόγους. 

Τα κείμενά μου που εμπεριέχουν και εντελώς πρόσφατα επιστημονικά στοιχεία και ανακοινώσεις, τις οποίες καταφανώς δεν γνωρίζουν οι κ. κ. Ε.Βενιζέλος, Ν. Μέρτζος , και Ν.Λύρας, έτυχαν μεγάλης δημοσιότητας, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στην  Καθημερινή και στηνΗuffingtonpost, αλλά και σε δεκάδες δικτυακούς τόπους, με χιλιάδες αναγνώστες, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διαφωνεί κάθετα με τις θέσεις των κ. κ.Ε.Βενιζέλου, Ν.Μέρτζου.

 Αντίθετα με όσα απολύτως αναληθή λέει ο κ. Λ. ουδέποτε υπήρξε Διεθνής Συνθήκη που να αναγνωρίζει τις δήθεν «3 Μακεδονίες» και τα δήθεν ποσοστά επ’αυτών, Ελλήνων, Βουλγάρων, Σλάβων. Αυτή την παλιά βουλγαρο-σλαβικήπροπαγάνδα την επανέφεραν το 1993 οι Τούρκοι. 

Οι αποδείξεις ΕΔΩ

Είναι πασιφανές, ότι ο κ. Λ. δεν έχει καν επίγνωση, πως διαπράττει Ύβρηχρησιμοποιώντας τον φαρμακευτικό όρο: «Γενόσημο» δίπλα στην ιερή λέξη-έννοια«Μακεδονία».

 Όπως είναι ξεκάθαρο, ότι η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και όσωνλαχανιασμένοι ακολουθούν την ουρά του αποσκοπεί στην «επίλυση» του ζητήματοςτων Σκοπίων–FYROM σε βάρος της Ελλάδος, με αποκλειστικό γνώμονα το ιδιοτελέςπολιτικό και οικονομικό τους συμφέρον. Έτσι, ασκούν ενδοτική πολιτικήεκλιπαρώντας παράγοντες της διεθνούς σκηνής, ή και ξένες κυβερνήσεις,

προκείμενου να διατηρηθούν οι ίδιοι σε θέσεις κυβερνητισμού, κομματικές, κ.α. Και,ξοδεύουν το ιερό κεφάλαιο της πατρίδας, το οποίο φυσικά δεν ανήκει στην θλιβερήμειοψηφία τους, αλλά στις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. 

Αντίθετα με αυτά, λύση θα προκύψει με σεβασμό στην Ιστορία, την Αρχαιολογία,τη Γλωσσολογία, τα φυλετικά και ενθωνυμικά αληθή με επιστημονικάαποδεικνυόμενο τρόπο. Και όχι με όσα διαπράττουν σε βάρος της Μακεδονίας, οι κ.κ. Ε. Βενιζέλος, Ν. Μέρτζος, ΣΥΡΙΖΑ, κ.λπ. συνοδοιπόροι.

Συμπερασματικά: τα εδάφη της FYROM πάντοτε βρίσκονταν (-ονται), εκτός τηςΜακεδονίας των Ελλήνων, όπως απέδειξα και πρόσφατα με εφαρμογή χάρτη τηςσύγχρονης FYROM πάνω σε βενετσιάνικο χάρτη του 1237 μ.Χ. 

Ακόμη και η Άνω…Μακεδονία τελείωνε εκεί που τελειώνει σήμερα! Συγκεκριμένα η FYROM νοτίως φτάνει και έφτανε μόνο μέχρι τα χώματα της Πελαγονίας, (όπου το Μοναστήρι), και βορείως βρίσκεται (-όταν) στην Παιονία, και τη Δαρδανία (όπου τα Σκόπια).

 Η γλώσσα των κατοίκων της FYROM είναι Βουλγαροσλαβικά. Και ο, κατά πλειοψηφία 85%, πληθυσμός είναι Σλαβοαλβανοί. Άρα, όπως οι Γάλλοι συνιστούν τη Γαλλία, οι Γερμανοί τη Γερμανία, οι Ρώσοι τη Ρωσία, κ.ο.κ, οι Σλαβοαλβανοί μπορούν να συγκροτήσουν τη «Σλαβοαλβανική Δημοκρατία», ή ό,τι άλλο θέλουν. 

 Αρκεί να σταματήσουν να πλαστογραφούν γλώσσα, εθνότητα και να κλέβουν το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας η οποία είναι Ελλάδα και μόνο Ελλάδα.

Γιώργος Ρωμανός

Συγγραφέας, ιστορικός μελετητής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ 

oimos-athina

Η μέλλουσα ζωή

- Γέροντα, έφερα γλυκά να κεράσετε.

- Δες πως χαίρονται! Στην άλλη ζωή θα λέμε: «Με τι χαζά χαιρόμασταν: Τι μας συγκινούσαν τότε!». Ενώ τώρα σκιρτάει η καρδιά γι’ αυτά.

- Γέροντα, πως θα το καταλάβουμε αυτό από τώρα;

- Άμα το καταλάβετε αυτό από τώρα, δεν θα το πήτε μεθαύριο στην άλλη ζωή. Πάντως, όσοι βρίσκονται εκεί επάνω, καλά περνούν. Ξέρεις τι εργόχειρο κάνουν εκεί στον Ουρανό; Συνέχεια δοξολογούν τον Θεό,

- Γέροντα, γιατί το σώμα του νεκρού λέγεται «λείψανο»;

- Γιατί είναι ό,τι μένει εδώ στην γη από τον άνθρωπο μετά τον θάνατο. Ο κυρίως άνθρωπος, που είναι η ψυχή, φεύγει στον Ουρανό. Στην μέλλουσα Κρίση θα αναστήση ο Θεός και το σώμα, για να κριθή με αυτό ο άνθρωπος, γιατί με αυτό έζησε και αμάρτησε. Στην άλλη ζωή όλοι θα έχουν το ίδιο σώμα – πνευματικό σώμα -, το ίδιο ανάστημα, και οι κοντοί και οι ψηλοί, την ίδια ηλικία, και οι νέοι και οι γέροι και τα μωρά, αφού η ψυχή είναι ίδια. Θα υπάρχη δηλαδή μια αγγελική ηλικία.

- Γέροντα, στην άλλη ζωή όσοι θα είναι στην Κόλαση θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στον Παράδεισο;

- Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκωνται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκωνται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ έστι πόνος...»[63]. Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό ή πατέρα ή μητέρα, αν δεν είναι κι εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού»[64] λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα, τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτοί μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.

Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχη μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνωνται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχη περισσότερη χαρά και εγώ λιγώτερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπη στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθορισθή από τον Θεό, αλλά θα εξαρτηθή από την δική του καθαρότητα.

- Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος.

- Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παράδεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Παράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχη τύψεις συνειδήσεως και νιώθη φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, ή είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχη αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλωσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παράδεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγματα λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβη τίποτε. Αν του σπάσης τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβη. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Ή, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και δεν θέλεις να τελειώση. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Ή βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε, και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγματικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ό,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνη ο άνθρωπος, αν πάη στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθήτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια – Θεός φυλάξοι – να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε στην κόλαση. Εσείς τι λέτε;

- Τόσον καιρό, Γέροντα, κάνουμε αγώνα να μην πάμε στην κόλαση· λέτε, εκεί να καταλήξουμε;

- Αν δεν έχουμε μυαλό, εκεί θα πάμε. Εγώ εύχομαι ή όλοι στον Παράδεισο ή κανένας στην κόλαση... Καλά δεν λέω; Είναι πολύ βαρύ, μετά από όσα έκανε ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να πάμε στην κόλαση και να Τον λυπήσουμε. Ο Θεός να φυλάξη, όχι μόνον άνθρωπος, αλλά ούτε πουλί να μην πάη στην κόλαση.

Ο Καλός Θεός ας μας δώση καλή μετάνοια, για να μας βρη ο θάνατος σε καλή πνευματική κατάσταση και να αποκατασταθούμε στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.

psyche

Το Τρέιλερ της Ρωσικής Ταινίας με τίτλο "Άγιος Ιάκωβος, ο με Συγχωρείτε"

Το Τρέιλερ της Ρωσικής Ταινίας με τίτλο "Άγιος Ιάκωβος, ο με Συγχωρείτε"

https://apantaortodoxias.blogspot.gr

yiorgosthalassis

Αποκαλύπτεται ξανά ότι η φτωχοποίηση της Ελλάδας έγινε από τους Έλληνες πολιτικούς.

Σχόλιο ιστολογίου:
αν η Τρόικα δεν ζήτησε αυτά τα μέτρα, τελικά ποιος τα ζήτησε; το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να διαλύσει, αποτελείται από προδότες, Γερμανοτσολιάδες, μαζί με τα πολιτικά πρόσωπα της χώρας που με την πολιτική της φοροληστείας διέλυσαν την οικονομία.
Η δήλωση της Λαγκάρντ θα έπρεπε να είναι σημαία για την πολιτική επίθεση κατά της οποιαδήποτε κυβέρνησης που συμμετείχε ενεργά στη γενοκτονία μας.

Βέβαια δεν ξεχνάμε τι έλεγε για του Έλληνες αυτή η "κυρία", δεν ξεχνάμε τις απάτες της στην Γαλλική κυβέρνηση, δεν ξεχνάμε τους προδότες του έθνους μας.

Κρ. Λαγκάρντ: Η Ελλάδα πήρε δραστικά μέτρα που ποτέ δεν ζήτησε το ΔΝΤ

Δεν ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που υπαγόρευσε κάποια από τα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με την επικεφαλής του οργανισμού, Κριστίν Λαγκάρντ. «Εμείς δεν ζητήσαμε περεταίρω περικοπή των δημόσιων δαπανών», υπογράμμισε η γενική διευθύντρια του Ταμείου.

Σε δήλωσή της στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον, η Κρ. Λαγκάρντ τόνισε πως το Ταμείο θα στηρίξει την Ελλάδα στην προσπάθειά της να ανακτήσει την οικονομική κυριαρχία της, χωρίς όμως το να κάνει πίσω στις βασικές αρχές του.


«Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Αύγουστο και το ΔΝΤ θα συνεχίσει να στηρίζει την Ελλάδα ώστε να ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία σε συμφωνία με τις βασικές αρχές του Ταμείου», τόνισε.

Όπως ανέφερε, μετά από οκτώ χρόνια εφαρμογής δύσκολων πολιτικών, οι οποίες κατάφεραν να βελτιώσουν σημαντικά την οικονομική κατάσταση της χώρας, πλέον οι αγορές βλέπουν πολύ πιο ευνοϊκά την Ελλάδα.

Σε ερώτηση του Hellas Journal, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ σημείωσε πως «εάν δείτε τα 10ετη ελληνικά ομόλογα χθες ήταν κάτω από 4%», και ανέφερε πως η μείωση τoυ κόστους δανεισμού της Ελλάδος είναι σημαντική, καθώς πλέον το ιδιωτικό χρέος θα αντικαθιστά το χρέος προς τον επίσημο τομέα.

Ξεκαθάρισε πως οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα δεν έχουν ακόμα πλήρως ολοκληρωθεί, τονίζοντας παράλληλα πως το ΔΝΤ θα εμπλακεί στο ελληνικό πρόγραμμα με τους δικούς του όρους.
Η Κρ. Λαγκάρντ αποσαφήνισε πως το ΔΝΤ δεν έχει ζητήσει πρόσθετες περικοπές δημοσίων δαπανών, αλλά ότι ζητεί πρόσθετες μεταρρυθμίσεις. Αν και δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, ανάφερε πως το ΔΝΤ συνεχίζει να στηρίζει την Ελλάδα και να θέλει τη διευθέτηση των ανοικτών ζητημάτων εντός των πλαισίων πολιτικής που έχουν συμφωνηθεί.

Μήνυμα Λαγκάρντ για την παγκόσμια οικονομία - Ιστορικό υψηλό για το παγκόσμιο χρέος

Σε τρία σημεία συνοψίζει η επικεφαλής του ΔΝΤ το μήνυμα του Ταμείου για την παγκόσμια οικονομία: Να μείνει μακριά από πολιτικές προστατευτισμού, να υπάρξει προσοχή απέναντι σε δημοσιονομικούς και χρηματοπιστωτικούς κινδύνους και να προωθηθεί η ανάπτυξη που επωφελεί το σύνολο.
Όπως τόνισε, το παγκόσμιο χρέος είναι σε ιστορικά υψηλά, καθώς πλέον έχει φτάσει τα 164 τρισ. δολάρια το 2016 και αντιστοιχεί στο 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ και οι χώρες πρέπει να αρχίσουν να το μειώνουν άμεσα.

liberal.gr

eleftheroiellines

Θεωρίες συνωμοσίας και διεθνής πολιτική

Επικίνδυνες ψευδαισθήσεις διατηρούν όσοι πιστεύουν στην παροχή στήριξης από τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία 

Από τον Γιάννη Κουριαννίδη 

Δείχνει απίστευτο, κι όμως υπάρχει μια ολόκληρη συνωμοσιολογία στο διαδίκτυο που αμφισβητεί την ύπαρξη κάποιων χωρών και περιοχών στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών, η Αυστραλία και η Φινλανδία, αλλά και κάποιες περιφέρειες μεγάλων χωρών, όπως η Βραζιλία. Υποτίθεται ότι αυτές οι περιοχές του πλανήτη δεν υφίστανται και πως είναι προϊόν κάποιων μυστικών κέντρων του κόσμου προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους!

Οι γελοιότητες αυτές, που κανονικά θα έπρεπε να μην αποτελούν καν αντικείμενο αστειότητας, έχουν χιλιάδες οπαδούς που τις αναπαράγουν και… επιχειρηματολογούν σχετικά!
Oσο, όμως, κι αν σας ακούγονται αυτά εξωφρενικά και παράλογα (και είναι, βεβαίως!), θα ήταν χρήσιμο να αναλογιστούμε πόσα άλλα πράγματα, τα οποία θεωρούμε εντελώς φυσιολογικά, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Κάποια από αυτά, μάλιστα, επηρεάζουν τόσο τη ζωή μας, ώστε τείνουν να διαμορφώσουν ακόμη και την εξωτερική πολιτική μας.

Αυτή η θεωρία, λ.χ., του «ξανθού γένους» που θα σώσει την πατρίδα μας, εκτός του ότι έκανε (και κάνει) πλουσιότερους κάποιους μπαγαπόντηδες των ΜΜΕ, οι οποίοι πουλάνε από αγιασμένα κομποσκοίνια μέχρι cd και παυσίπονα διανθισμένα με αρκετό… «πουτινισμό», έχει δημιουργήσει επικίνδυνες ψευδαισθήσεις στην κοινή γνώμη της πατρίδας μας.

Το ίδιο επικίνδυνες είναι κάποιες αντιλήψεις της αντίθετης πλευράς, που διαμορφώνονται από τις εμμονικές συμπεριφορές ανθρώπων οι οποίοι κυκλοφορούν με μπλουζάκια και κονκάρδες του Τραμπ, αγιοποιώντας έναν άνθρωπο που αποφάσισε να διοικήσει τη χώρα του με τη νοοτροπία με την οποία διαχειρίζεται την οικονομική αυτοκρατορία του, υποκαθιστώντας στη διαχείριση αυτήν όσους τάιζε τόσα χρόνια.

Συμπεριφορές και ψευδαισθήσεις επικίνδυνες, διότι η «εξωτερική πολιτική των ιδιωτών» έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι είναι ικανή να καταστρέψει διπλωματικές κινήσεις ετών. Η περίπτωση της παράδοσης Οτσαλάν είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική…

Είναι αλήθεια ότι και στην Αμερική και τη Ρωσία οι σημερινοί ηγέτες τους δείχνουν να υπερασπίζονται ένα σύστημα αξιών προσηλωμένο στις αρχές της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, αξίες δηλαδή που χαρακτήρισαν και στήριξαν την πλειονότητα των λαών τους στην ιστορική πορεία τους.

Η στήριξη των αρχών αυτών είναι σήμερα μια αναγκαιότητα, αφού η απαξίωση του ιδεολογήματος των πολυπολιτισμικών κοινωνιών θα έχει σύντομα συνέπειες (ήδη τις βιώνουμε) ανάλογες με αυτές που ακολουθούν την κατάρρευση αυτοκρατοριών.Παράλληλα, όμως, οι άνθρωποι αυτοί υπερασπίζονται, όπως είναι φυσικό, και το συμφέρον των χωρών τους. Είναι επόμενο, λοιπόν, να αναζητούν στήριξη, προς την κατεύθυνση αυτή, σε αξιόπιστους συνομιλητές και συμμάχους, και όχι σε τυχοδιώκτες και απλούς παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία των μυριάδων προβλημάτων, που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί οικονομικά και κοινωνικά, παρά τα «τσαμπουκαλίκια» του σύγχρονου «σουλτάνου» της, δείχνει να αποτελεί έναν εξ ανάγκης συνομιλητή και των δύο πλευρών, είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο των διεθνών εξελίξεων.

Oσοι απογοητεύτηκαν από την προσέγγιση Ρωσίας και Τουρκίας, αλλά και όσοι άλλοι από την πολιτική και τις δηλώσεις ίσων αποστάσεων των ΗΠΑ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας καλό θα είναι να θυμούνται ότι τα σοβαρά κράτη δεν κινούνται με βάση «φιλίες» και συναισθηματισμούς, αλλά αποκλειστικά με γνώμονα την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων τους.

Επομένως, ούτε κάποιος Βλαδίμηρος, ενδεδυμένος με πορφύρα, θα κατατροπώσει, στο όνομα του Σταυρού, τον ισλαμιστή Ερντογάν ούτε κάποιος σερίφης Ντόναλντ θα πιστολιάσει τους συμμορίτες της Ανατολίας με το βεβαρημένο ιστορικό μητρώο!

Πρωτίστως θα επιδιώξουν το καλό της δικής τους πατρίδας. Κι όσο αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, «αλοίμονο εις την πατρίδα κ' εμάς, οπού θα χαθούμε μαζί μ' αυτείνη» («Απομνημονεύματα» Στρατηγού Μακρυγιάννη).

Δημοκρατία

kostasxan

B) Η ΤΡΙΑΔΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: HEGEL

Συνέχεια από: Τρίτη 10 Απριλίου 2018

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXII)

Το σύστημα του Hegel, όπως δηλώνεται στην εισαγωγή τής Φαινομενολογίας τού πνεύματος (1807), εννοεί και εκφράζει «το αληθινό όχι μόνον σαν ουσία αλλά και σαν υποκείμενο». Το γεγονός πως το αληθινό πραγματοποιείται μόνον σαν σύστημα ή το ότι η ουσία είναι ουσιωδώς υποκείμενο εκφράζονται στην αναπαράσταση η οποία αναγγέλλει το Απόλυτο σαν πνεύμα, «η υψηλότερη έννοια η οποία ανήκει στην μοντέρνα εποχή και στην θρησκεία της». Προτιμά να ομιλεί για πνεύμα και όχι για θεό, διότι αυτή η τελευταία λέξη δεν είναι αμέσως και ταυτοχρόνως έννοια, αλλά είναι το όνομα που λέγεται, είναι ακίνητη-αιώνια ησυχία [Νιρβάνα] εκείνου του υποκειμένου στο οποίο αποτελεί το υπόβαθρο. Αντιθέτως το Είναι για παράδειγμα, ή το Ένα, η Μονάδα, το Υποκείμενο, παραπέμπουν από μόνα τους σε έννοιες. Ο θεός είναι προσιτός –κατά τον Hegel– μόνον στην καθαρή θεωρητική γνώση (στοχασμό) και μόνον σ’ αυτή την γνώση και είναι μόνον αυτή η ίδια η Γνώση, διότι είναι πνεύμα, και αυτή η θεωρητική Γνώση είναι Γνώση της αποκεκαλυμένης θρησκείας.

Ο Hegel μπορεί τώρα πια να δηλώσει πως το πνεύμα καθ’ εαυτό είναι η Tριάδα και είναι κίνηση τής απολύτου ουσίας τών εννοιών που δεν ησυχάζουν «το είναι των οποίων βρίσκεται μόνον σ’ αυτό το γεγονός, στο ότι είναι ως προς τον εαυτό τους το αντίθετό τους και ησυχάζουν στο ΟΛΟΝ». Η κοινότης τής αποκεκαλυμένης θρησκείας δηλαδή η Εκκλησία, όσον αφορά την Tριάδα δεν διαθέτει παρά μόνον αναπαραστάσεις, δεν διαθέτει εννοιολογική σκέψη. Οι πιστοί και αυτοί οι ίδιοι οι θεολόγοι δεν βλέπουν την Tριάδα παρά μόνον σαν ένα σύνολο φυσικών σχέσεων, όπως όταν μιλούν για παράδειγμα για Πατέρα και για Υιό. Εδώ η ουσία τής Tριάδος φανερώνεται οπωσδήποτε, αλλά τα στάδια της είναι αποκομμένα μεταξύ τους, διαλυμένα. Τα θεία πρόσωπα εκλαμβάνονται από τους πιστούς και τους θεολόγους, κατά τον Hegel, σαν αιώνιες ουσίες ή υποκείμενα, αντί για μεταβατικά στάδια, για κίνηση της έννοιας! Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως υποβαθμίζεται η Tριάδα σε Ιστορική αναπαράσταση, σε κληρονομημένο περίσσευμα της παραδόσεως.

Διατηρείται τοιουτοτρόπως μόνον η εξωτερικότης τής πίστεως σαν κάτι νεκρό (quid mortuum) χωρίς καμμία γνώση, χάνεται όμως η εσωτερικότης αυτής της πίστεως, διότι αυτή η εσωτερικότης είναι η έννοια η οποία αναγνωρίζεται σαν έννοια.

Ο Hegel λοιπόν αποφασίζει να πάρει στις πλάτες του τον «μόχθο της έννοιας». Συγκεκριμένα στα μαθήματα τού Βερολίνου, για τέσσερις χρονιές (1821, 1824, 1827, 1831), τα οποία έχουν εκδοθεί σαν “Φιλοσοφία της θρησκείας”, στοχάζεται και μεταφράζει σε έννοιες που ρέουν ανήσυχα, το αρχαίο Tριαδικό δόγμα. Εάν ο θεός ορίζετο μόνον μέσω των ιδιοτήτων τού αγαθού, της σοφίας κ.τ.λ. κατά τον Hegel δεν θα ορίζετο ακόμη σαν ζωντανός θεός. Ο θεός είναι ζωντανός μόνον όταν συλλαμβάνεται σαν πνεύμα: «αυτή είναι η αλήθεια, και η θρησκεία η οποία διαθέτει αυτό το περιεχόμενο είναι η αληθινή. Αυτό ονομάζεται Tριάδα στην χριστιανική θρησκεία. Τριαδική ενότης καλείται αυτό το καθολικό πνεύμα, καθώς στηρίζεται στην κατηγορία του αριθμού».

Έτσι λοιπόν, εάν είναι δύσκολο για την διάνοια να συλλάβει τις φόρμες που έχει λάβει ο αριθμός, δηλαδή την ενότητα και τριαδικότητα τού θεού, δεν θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να συλλάβει ότι αυτή η ενότης είναι Τριάδα προσώπων; Για να οικειοποιηθεί λοιπόν αυτό το ίδιο το περιεχόμενο τής αποκεκαλυμένης θρησκείας, μεταφράζοντάς το στην θεωρητική έννοια του συστήματος, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει τις λύσεις που βρήκαν για την Persona Dei και ο Καντ και ο Φίχτε και ο Σέλλινγκ. Ταυτοχρόνως δε πιστεύει πως του είναι εύκολο να υπερβεί την αναπαράσταση τού δόγματος των τριών προσώπων στον ένα θεό. O Hegel πιστεύει απολύτως στην δύναμη τής θεωρίας του για να αποφύγει την υπεράνθρωπη προσπάθεια. Στ’ αλήθεια, δηλώνει, «ο πιο υψηλός ορισμός τής διαφοράς μέσα στην απόλυτη ιδέα είναι η Προσωπικότης. Τα στάδια τής Ιδέας περιγράφονται σαν Πρόσωπα μέσα στην θεότητα, και αν στην αφαιρετική διάνοια φαίνεται αδύνατος και μόνον ο ορισμός τού Ενός, είναι ακόμη πιο αδύνατος ο ορισμός τού Προσώπου». Στο δόγμα τής Τριάδος «το είναι προς εαυτόν στο αποκορύφωμά του δεν είναι μόνον το ΕΝΑ, αλλά το Πρόσωπο, η Προσωπικότης. Τοιουτοτρόπως δε και η αντίφαση έχει προωθηθεί τόσο πολύ ώστε δεν είναι πλέον δυνατή καμμία λύση, καμμία εκμηδένιση τού Προσώπου. Αυτή η αντίφαση υπάρχει μόνο και μόνο επειδή ο θεός είναι μοναδικός και τα τρία Πρόσωπα τίθενται σαν τρεις διαφορετικές στιγμές. Η Προσωπικότης εκφράζει πως η αντίθεση πρέπει να συλληφθεί απολύτως και πως είναι λογική και μετρημένη και υπερβαίνει τον εαυτό της μόνον σ’ αυτό το αποκορύφωμα».

Ο Hegel διακρίνει το αφηρημένο Πρόσωπο από το συγκεκριμένο και αυτό το ορίζει σαν υποκειμενικότητα: Μόνον έτσι ελπίζει να παράγει μια θεωρητική έννοια για την Τριάδα. Το πρόσωπο είναι μια αφαίρεση όταν είναι απλώς εις εαυτόν, όπως συμβαίνει ακριβώς στην περίπτωση τού προσώπου του δικαίου. Ερευνώντας το ρωμαϊκό δίκαιο ο Hegel είχε πει ότι το Πρόσωπο ή είναι εις εαυτόν ή δι’ εαυτόν και τοιουτοτρόπως «απόλυτος σκοπός ή δεν είναι τίποτα, ένα παιχνίδι στα χέρια της τύχης». Το Πρόσωπο όμως εις εαυτόν και δι’ εαυτόν είναι υποκειμενικότης: Μόνον έτσι είναι πραγματικό. Εάν στο θεό διατηρείτο η αφηρημένη προσωπικότης θα είχαμε τρεις θεούς: Και μ’ αυτόν τον τρόπο θα χανόταν η υποκειμενικότης και η πιο αληθινή σημασία του Προσώπου. Στον θεό, που είναι πνεύμα, πρέπει να βρεθεί η υποκειμενικότης για να μπορέσουμε να δηλώσουμε την πραγματικότητα των τριών Προσώπων. Πιστεύει πως δεν πρέπει να απωθήσουμε το σκάνδαλο ενός θεού που είναι Μονάς και Τριάς! 

Πρέπει να κατορθώσουμε να εκφράσουμε αυτό το σκάνδαλο και αυτή την τρέλλα σε όλη της την δυνατή δραματικότητα. Τότε μόνον θα φανερωθεί πως η αντίφαση ενός θεού που είναι τρία Πρόσωπα ισχύει μόνον για την διάνοια και την αισθητικότητα, δεν ισχύει για την νόηση. Η νόηση, με την «σκεπτόμενη διαμεσολάβηση» που πέτυχε ο Hegel, ανακαλύπτει πως το περιεχόμενο του Μυστηρίου τού αποκεκαλυμένου θεού είναι το πιο λογικό. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα τής θρησκευτικής αναπαραστάσεως, στην θεωρητική τους έννοια συλλαμβάνονται σαν ζωντανός θεός, σαν κίνηση ζωής, Ιδέα, υποκειμενικότης και τέλος πνεύμα: «ο θεός είναι πνεύμα, η απόλυτη δραστηριότης, actus purus, δηλαδή υποκειμενικότης, άπειρη προσωπικότης, άπειρη διαφοροποίηση του εαυτού του από τον ίδιο, εξαντικειμενοποιημένη θεότης εις εαυτόν». Το ότι ο θεός είναι Ένας σημαίνει για τον Χέγκελ πως ο θεός είναι το καθόλου. Ο θεός όμως δεν παραμένει Ένας: Είναι πέρα από την ενότητα σαν άμεση, αρνητική καθ’ εαυτή ταυτότητα!

Επειδή ο θεός είναι πνεύμα, ο θεός είναι Ένας σαν άπειρη υποκειμενικότης, Ένας και σαν άπειρη αντικειμενικότης των διαφορών. Ο θεός παραμένει ολότης και στην ενότητά του και στις διαφορές του, σαν θεία έννοια, ακριβώς επειδή είναι τρία Πρόσωπα. Αυτό ομολογεί o Hegel στην αισθητική του, στον «Χριστιανισμό ο θεός αναπαρίσταται στην αλήθεια του, επομένως σαν κάτι πραγματικό καθ’ εαυτό, σαν ένα πρόσωπο, σαν υποκείμενο και μ’ έναν ακριβέστερο προσδιορισμό, σαν πνεύμα! Αυτό που είναι σαν πνεύμα, χάριν της θρησκευτικής κατανοήσεως αναπτύσσεται σαν Τριάδα προσώπων, τα οποία είναι ταυτοχρόνως, ενότης ως προς εαυτόν. Εδώ υπάρχει ουσιαστικότης, καθολικότης και ιδιαιτερότης και ταυτόχρονα η ενότης τους και μόνον αυτή η ενότης είναι πραγματική».

Αμέθυστος

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (2)

Συνέχεια από Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

F.M. SCIACCA

Περιεχόμενα:

- Το πρόβλημα της Ιστορίας και τα μεταφυσικά θεμέλια αυτής (συγκυρία, συμμετοχή και συνέχεια).
- Το πρόβλημα του χρόνου.
- Επιστήμη και σοφία: φιλοσοφία και θεολογία τής Ιστορίας. Οι δύο αγάπες και οι δύο πόλεις. Ελευθερία και χρόνος. Η Ιστορία σαν «προσωπική» Ιστορία.

Δέν υπάρχει ιστορία χωρίς χρόνο, αλλά μπορεί να υπάρξει χρόνος χωρίς ιστορία : ο εξωτερικός χρόνος τών πραγμάτων δέν διαθέτει : η ιστορία ξεκινά με τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, όχι με τα πράγματα που υπήρχαν πρίν τον δημιουργήσει ο Θεός. Δέν υπάρχει ιστορία της Φύσεως. Ο χρόνος λοιπόν δέν ταυτίζεται με την ιστορία : υπάρχει ένας ανιστορικός χρόνος, ο χρόνος των πραγμάτων χωρίς συνείδηση.

Ο Αυγουστίνος δέν είχε ξεκαθαρίσει αυτή την έννοια, ούτε μπορούσε στην εποχή του: η σύγχρονη σκέψη την ξεκαθάρισε και την εμβάθυνε, αλλά το ξεκαθάρισμα και η εμβάθυνση πηγάζουν ακριβώς απο τον Ιερό Αυγουστίνο, ο οποίος ανακάλυψε τον χρόνο της συνειδήσεως ή, όπως λέγεται συνήθως, της διαδοχής (της συνέχειας, της ακολουθίας και επομένως της διάρκειας). Συνέχεια και συμπτωματικότης είναι τα δύο μεταφυσικά θεμέλια τής ιστορίας. Αλλά η συνέχεια είναι ο χρόνος της συνειδήσεως, είναι ανθρώπινος και έτσι αυτός είναι ο χρόνος, μαζί με το τυχαίο, που θεμελιώνουν μεταφυσικά την ιστορία και την δημιουργούν όπως την γνωρίζουμε.

Πολύ συχνά ο Αυγουστίνος διστάζει μπρός σε μία σύλληψη τής ιστορίας που δέν είναι ανώτερη του πολιτισμού τής εποχής του. Μιλάμε για την ιστορία που κατανοείται σαν σύνολο πεπραγμένων που έλαβαν μέρος στην διάσταση του χρόνου και η οποία γίνεται αφήγηση σαν παρελθόν, η γνώση της οποίας πραγματοποιείται με την εμπειρία και όχι με την λογική ή την νόηση : την ιστορία δηλ. η οποία κατανοείται σαν μόρφωση, σαν παράδειγμα, χρήσιμη γνώση πραγμάτων που συνέβησαν κ.τ.λ.  Είναι η ιστορία του εξωτερικού χρόνου, των γεγονότων που έγιναν, τα οποία τοποθετούνται στον χρόνο και καταμετρώνται σύμφωνα με την χρονολογική τάξη.

Εάν ο Αυγουστίνος δέν είχε πεί τίποτε άλλο, δέν θα είχαμε προβληματιστεί ποτέ για το πρόβλημα της έννοιας τής ιστορίας που συνέλαβε, ούτε θα τον είχαμε αντιμετωπίσει με στοχαστική στάση. Αλλά δέν αναφέρθηκε μόνον σ’αυτό, και μάλιστα ακόμη και αυτός ο χρόνος εννοιολογείται βάσει της άλλης προοπτικής του χρόνου τής συνειδήσεως ή του εσωτερικού χρόνου, για τον οποίον το παρελθόν είναι παρόν στο παρόν και προβάλλεται στο μέλλον. Και αυτό ακριβώς το παρελθόν είναι ιστορία, και μόνον αυτός ο χρόνος είναι χρόνος ιστορικός. Οπωσδήποτε το αντικείμενο της ιστορίας είναι πάντοτε το παρελθόν, αλλ’όμως άλλο είναι το παρελθόν του εξωτερικού χρόνου και άλλο εκείνο που μεταφέρεται στον χρόνο της συνειδήσεως.

Παρελθόν είναι αυτό που υπήρξε, και εάν υπήρξε, δέν είναι πλέον. Μέλλον είναι αυτό που θα είναι, και εάν πρέπει να είναι, δέν είναι ακόμη. Παρόν είναι αυτό που κυλά και είναι στιγμή χωρίς διάρκεια, δέν είναι, το Είναι του χρόνου είναι το τίποτα. Αυτός είναι ο χρόνος εξωτερικώς υπολογιζόμενος, εμπειρικά συλλαμβανόμενος, σαν χώρος όπου συμβαίνουν διάφορα γεγονότα και πράξεις. Ο χρόνος δέν είναι η κίνηση ενός σώματος, αλλά το μέτρο του. Και ποιό είναι αυτό το μέτρο; Είναι επέκταση αλλά δέν είναι χωρική, είναι πνευματική επέκταση, η distensio ipsius animi, δηλ. του νού και του πνεύματος.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, οι τρείς τρόποι του χρόνου, είναι τρείς ενέργειες τού πνεύματος ξεχωριστές, αλλά και συνδεδεμένες, απο τις οποίες η μία συνεχίζει στην άλλη και γι’αυτό ο χρόνος είναι διάρκεια ή καλύτερα, η διάρκεια της συνειδήσεως. Ο εσωτερικός χρόνος είναι παρόν αλλά δέν είναι εκεί έξω απο μένα ή σαν ένα δεδομένο μέσα σε μένα, αλλά είναι η προσοχή τής ψυχής που διαρκεί. Σ’αυτή την διάρκεια το παρελθόν είναι παρόν σαν μνήμη, είναι παρόν το παρόν σαν προσοχή και είναι παρόν το μέλλον σαν αναμονή. Παρόν του παρελθόντος, παρόν του παρόντος  και παρόν του μέλλοντος. Αυτοί είναι οι τρείς τρόποι του χρόνου ή του πνεύματος το οποίο ενθυμείται, προσέχει και αναμένει. Στο πνεύμα, και ακριβέστερα στην στιγμή τού παρόντος ή στην ενέργεια τής προσοχής, συγκεντρώνεται το παρελθόν και προβλέπεται το μέλλον. Έτσι λοιπόν είναι  εσωτερική πρόοδος στον χρόνο και όχι φυσική επέκταση σαν να υπάρχουν τρείς χρόνοι, ο καθένας να είναι ξεχωριστός απο τον άλλον, το παρελθόν να τοποθετείται για λογαριασμό του, πίσω απο μάς, το παρόν  να σημειώνεται στην εμπειρική, απραγματοποίητη στιγμή, το μέλλον κολλημένο εκεί, μπροστά  απο εμάς. Αυτή είναι η εμπειρική ψευδαίσθηση, την οποία διαλύει η συνειδητοποίηση και μας βοηθά να ξαναβρούμε τον χρόνο τής εσωτερικότητός μας.

Μέσα σ’αυτόν τον εσωτερικό χρόνο μπορούμε να ξαναβρούμε την ιστορία και το νόημα της : δέν είναι ένα παρελθόν που συνέβη και το οποίο έχει γίνει αφήγηση σε ένα παρόν που του είναι ξένο και απο το οποίο είναι μακρυά (έγινε), αλλά ένα παρελθόν που είναι παρόν, στο παρόν, μνήμη, και γι’αυτό δέν είναι πλέον μόνον παρελθόν ή αφηρημένο γεγονός, αλλά συστατικό στοιχείο αυτού του ίδιου του παρόντος, συνθετική πράξη αυτού του παρόντος, που είναι αυτό το παρόν και το παρόν του παρελθόντος. Και δέν είναι ένα μέλλον που βρίσκεται όπου θέλει, περιμένοντας να γίνει παρόν για να περάσει με την σειρά του, αλλά ένα μέλλον που λειτουγεί ήδη στο παρόν, στο οποίο είναι παρόν το παρελθόν, παρόν και ενεργό σαν αναμονή και το οποίο συντίθεται με το παρόν που είναι γεμάτο απο παρελθόν και είναι γεμάτο μέλλον. Μιλάμε επίσης για διαδοχή, αλλά δέν πρέπει να δώσουμε στην λέξη ένα εμπειρικό νόημα, χωρικά η ακολουθία αυτή είναι η διάρκεια της συνειδήσεως, αλλά όχι πάλι με την έννοια πως το παρελθόν είναι πρίν και το μέλλον μετά και το παρόν στη μέση, αλλά με την άλλη έννοια, πως κάθε σημείο της πνευματικής επεκτάσεως είναι σύνθεση των τριών στιγμών, ώστε η ακολουθία αυτή είναι τό πνεύμα τό οποίο, παρά το ότι είναι προσοχή σαν παρόν, είναι σ’αυτήν την ενεργό προσοχή και μνήμη και αναμονή.

Χρόνος της συνειδήσεως και της προσωπικής λοιπόν ιστορίας κάθε ανθρώπου όπως επίσης και χρόνος της ιστορίας των ανθρώπων και ολοκλήρου της ανθρωπότητος : ο χρόνος της ζωής μου είναι ο ίδιος χρόνος της ιστορίας (εξ.XI, 28,38). Το τυχαίο είναι χρονικό, αλλά ιστορικό, διότι η διαδρομή του χρόνου έχει μία τάξη, που είναι η τάξη της ιστορίας, διότι μέσα στην τυχαιότητα τής οποίας ο τρόπος υπάρξεως είναι η χρονικότης, φανερώνονται και ζούν αξίες που δέν παράγονται ούτε αποδίδονται στην ροή της ιστορίας και γι’αυτό υπάρχει η ιστορικότης: αυτό που περνά είναι ιστορικό καθότι δέν είναι νεκρό και ζεί στο παρόν, σαν μνήμη αξίας, εκφρασμένη απο την πράξη και το έργο. Η ιστορική πράξη είναι factum για το Verum (είναι για την αλήθεια), που πράττει, που είναι παρόν μέσα στο παρόν, είναι ενέργεια η οποία τροφοδοτεί το μέλλον, το οποίο περιέχει σαν αναμονή.

Η ιστορία δέν είναι το πέρασμα των ανθρωπίνων γεγονότων όπως περνούν και τα πράγματα του κόσμου, δέν είναι μόνον ροή και Γίγνεσθαι, αλλά στάση εν ενεργεία, που είναι εσωτερική κίνηση των γεγονότων, τα οποία παρόντα στην μνήμη του παρόντος, δέν χάνονται στην λήθη του παρελθόντος και στις προβλέψεις του μέλλοντος : την στιγμή της ενέργειας της συνειδήσεως το παρελθόν και το μέλλον έχουν μία γλώσσα, ομιλούν : ο χείμαρρος της ιστορίας είναι η proflucio mortalitatis humanae : όλα τρέχουν και γλιστρούν, συγκεντρώνονται και τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο, γεννιούνται άνθρωποι, ζούν και πεθαίνουν. Άλλοι θα γεννηθούν, θα ζήσουν και θα πεθάνουν. Γεγονότα εναλλάσσονται, πεθαίνουν και δέν παραμένουν, και άλλα θα ακολουθήσουν. Τα πάντα συγκεντρώνονται στην άβυσσο του θανάτου: σιωπή το παρελθόν, σιωπή και το μέλλον, και στο μέσον ανάμεσα σε δύο σιωπές ο ήχος του παρόντος, που σβήνει στο παρελθόν ή σε κείνο το άδειο ακόμη του μέλλοντος. Αλλ’όμως είναι ακριβώς αυτή η στιγμή, εάν κατανοηθεί σαν στιγμή του  εσωτερικού χρόνου της συνειδήσεως, και όχι σαν ένα λεπτό του εξωτερικού ή φυσικού χρόνου, αυτή η μεσότης στην οποία το όλον sonat et transit, το παρόν της συνειδήσεως ή η προσοχή που συγκεντρώνει το παρελθόν και το μέλλον—συγκεντρώνει τον χρόνο—τον ήχο του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανθρωπότητος , που βοηθά να μήν καταγκρεμιστεί στην άβυσσο. Οι δύο σιωπές, στο μέσον των οποίων βρίσκεται το είμαι του παρόντος, γίνονται ο «λόγος» αυτού του ίδιου του παρόντος, με τις πολλές διακοπές, αλλά χωρίς κανένα σημείο που να τον κλείνει επάνω στον εαυτό του. Η διάρκεια αυτής της στιγμής είναι ιστορία του κάθε μοναδικού ανθρώπου και ολοκλήρου της ανθρωπότητος, η ιστορία χωρίς καμμία ετερότητα, ή οποία δέν είναι πλέον κλεισμένη ανάμεσα σε δύο σιωπές (που καταργούν την ιστορία), αλλά ανοιχτή στην παρουσία του παρελθόντος και στην αναμονή του μέλλοντος, που είναι ο λόγος του παρόντος.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος