Η Θεολογία του π. Γ. Φλωρόφσκυ υπό αμφισβήτηση

Δημήτρης Αβδελάς, Κοινωνιολόγος, Θεολόγος, ΜΑ Θεολογίας

Με ιδιαίτερη τιμή ξεκινούμε σήμερα τη δημοσίευση της μελέτης του κ. Δ. Αβδελά, σχετικά με τη θεολογία του π. Γ. Φλωρόφσκυ και την πρόσληψή της από τη σύγχρονη θεολογία. Στο σημερινό απόσπασμα παρατίθενται τα εισαγωγικά στοιχεία της μελέτης.

Η Θεολογία του π. Γ. Φλωρόφσκυ υπό αμφισβήτηση: Η υποτιθέμενη ουσιοκρατία του Χριστιανικού Ελληνισμού και η σύγχρονη σχετικοκρατία

Εισαγωγικά

Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται μια έντονη ενασχόληση με το έργο του π. Γ. Φλωρόφσκυ στον επιστημονικό χώρο της θεολογικής έρευνας, εγχώριας και ξένης. Ο εισηγητής των όρων νεοπατερική σύνθεση και χριστιανικός ελληνισμός φαίνεται ότι είναι στο επίκεντρο της σύγχρονης θεολογίας, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι το επιστημονικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει το έργο του είναι ιδεολογικά απροϋπόθετο. Αντίθετα μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι στέκονται με αμφισβήτηση απέναντι στη θεολογία του μεγαλύτερου θεολόγου του 20ουαιώνα[1] και προσπαθούν να την αποδομήσουν.

Συγκεκριμένα, δυτικοί θεολόγοι, ταυτίζουν τη νεοπατερική θεολογία με τον νεοπαλαμισμό[2] και κατ’ επέκταση με έναν αυστηρό αποφατισμό, αφήνοντας έτσι αιχμές για τη μη διαλογική διάθεση της συγκεκριμένης με τα σύγχρονα θεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα[3]. Επίσης, η δυτική θεολογία και όχι μόνο, αρχίζει να βλέπει με συμπάθεια το έργο και την προσφορά της λεγόμενης «ρωσικής» ή «παρισινής» σχολής, η οποία και αποτέλεσε το αντίπαλο δέος του Φλωρόφσκυ[4]. Ειδικότερα, η σοφιολογία του π. Σ. Μπουλγκάκοφ αρχίζει να αναβιώνει και δείχνει να κερδίζει έδαφος στις προτιμήσεις δυτικών θεολόγων, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν σε αυτήν το χαμένο τόπο συνάντησης της ορθοδοξίας με τη νεωτερικότητα, στον αιώνα που πέρασε[5]. Και ενώ αυτά λαμβάνουν χώρα στον δυτικό κόσμο, στην εγχώρια έρευνα των θεολογικών γραμμάτων παρατηρείται μια αρνητικότερη τάση για το έργο του ρώσου διανοούμενου που μοιάζει να ξεπερνά τα εσκαμμένα και φτάνει μέχρι και στη διαστρέβλωση της προσφοράς του φλωροφσκικού έργου.

Ειδικότερα, ο Π. Καλαϊτζίδης σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε σε αφιερωματικό τόμο του περιοδικού Θεολογία, για το θεολογικό έργο του πατρός Γ. Φλωρόφσκυ, με τίτλο «Ο «χριστιανικός ελληνισμός» του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και οι Έλληνες θεολόγοι της γενιάς του ΄60»[6] θέτει υπό αμφισβήτηση τον χριστιανικό ελληνισμό του διακεκριμένου ρώσου θεολόγου και αφήνει υπόνοιες για τη δογματική ορθότητα του έργου του. Συγκεκριμένα, ο Π. Καλαϊτζίδης στην προσπάθεια του να ασκήσει κριτική στο έργο των Ελλήνων θεολόγων της γενιάς του ΄60 που ακολούθησαν την προτροπή του Φλωρόφσκυ για επιστροφή στις πατερικές σπουδές, θεωρεί ότι αφενός οι τελευταίοι ταύτισαν τη νεοπατερική θεολογία με τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό και εγκλωβίστηκαν στο δίπολο ανατολής-δύσης[7] και αφετέρου ότι, εισηγητής αυτής της θεωρίας, σε ένα πρώτο επίπεδο, είναι ο Ρώσος διανοούμενος με τη συγκεκριμένη θεολογία του.

Ο Π. Καλαϊτζίδης αν και αναγνωρίζει ότι η θεολογία του Φλωρόφσκυ ήταν απαγκιστρωμένη από τα εθνοφυλετικά ιδεώδη και προσανατολισμένη στην οικουμενικότητα της ορθόδοξης παράδοσης[8], ωστόσο, παρερμηνεύοντας μια από τις δογματικές αρχές του ορθόδοξου κληρικού σε σχέση με την εκχριστιάνιση της ελληνικής φιλοσοφίας, υποστηρίζει ότι ο Φλωρόφσκυ εξέπεσε σε μυστικισμό και ιεροποίηση της ελληνικής γλώσσας και δεν διστάζει να χαρακτηρίσει με ακρότητα τη θεολογία του. Ειδικότερα, ο έλληνας θεολόγος ερμηνεύοντας ένα από τα κλασσικά κείμενα του Φλωρόφσκυ σε σχέση με την αγιοπνευματική μεταμόρφωση της ελληνικής γλώσσας προκείμενου να εκφράσει την αποκεκαλυμμένη αλήθεια μέσα από τους δογματικούς ορισμούς, υποστηρίζει τα εξής:

«Έχουμε, όμως στο υπό συζήτηση απόσπασμα μιας άλλης τάξεως ιεροποίηση της γλώσσας, ή για την ακρίβεια έναν ιδιότυπο μυστικισμό της γλώσσας, μια διολίσθηση προς μια ανεπίγνωστη ίσως ουσιοκρατία, προς μιαν αντίληψη που αποδίδει στις συγκεκριμένες ελληνικές λέξεις ιερότητα και αγιότητα, απόλυτη διαχρονική ισχύ και αξία, και που καταργεί την γνωστή πατερική θέση της «κατ’ επίνοιαν» και κατά σύμβασιν απόδοσης ονομάτων στο Θεό. Έχουμε να κάνουμε, με άλλα λόγια, κατά τη γνώμη μας, με μια μεταφυσικής έμπνευσης ερμηνεία της γλώσσας, που σε ορισμένα σημεία της είναι σαν να παραπέμπει σε έναν ιδιότυπο «ευνομιανισμό»»[9].

Από το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι εμφανής η διάθεση του Π. Καλαϊτζίδη να αποδομήσει τη θεολογία του Φλωρόφσκυ, αφού όχι μόνο της προσδίδει ακραίους χαρακτηρισμούς αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι ο ρώσος θεολόγος ήρθε σε αντίθεση με τους πατέρες της εκκλησίας και διαστρέβλωσε το δόγμα.

Από τη σύντομη αυτή εισαγωγή προκύπτει ότι, το ζήτημα της ορθής ερμηνείας του θεολογικού έργου του Φλωρόφσκυ είναι ιδιαζόντως αναγκαίο και απαιτεί την προσεκτική ενασχόληση από μέρους του ερευνητή. Στην παρούσα μελέτη θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τον όρο του χριστιανικού ελληνισμού που εισήγαγε ο Φλωρόφσκυ στην ορθή του βάση, ο οποίος και διαφοροποιείται από τον κλασσικό ελληνισμό. Επίσης θα προσεγγίσω εκείνες τις αναφαίρετες αξίες της ορθόδοξης δογματικής θεολογίας μέσα από το έργο του μεγάλου ρώσου θεολόγου οι οποίες καθίστανται απαραίτητες για την ορθή κατανόηση του δόγματος. Αναλύοντας τα παραπάνω, εκτιμώ ότι ο αντικειμενικός αναγνώστης θα βρει εκείνες τις απαντήσεις που έρχονται σε ρήξη με τις θέσεις του Π. Καλαϊτζίδη, σε σχέση με την υποτίμηση του χριστιανικού ελληνισμού και την υποτιθέμενη ουσιοκρατία των δογματικών ορισμών και της πατερικής παράδοσης.

 [Συνεχίζεται]

[1] Ενδεικτικά για τον χαρακτηρισμό αυτό του Φλωρόφσκυ βλ. Μητροπολίτης Περγάμου Ι. ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ, «Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: ο οικουμενικός διδάσκαλος», Θεολογία 81:4 (2010), (31-48), σ. 32∙ Στο ίδιο περιοδικό βλ. επίσης π. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Πρωτοπρ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ. Πατερική μορφή του 20^ου αιώνα», (53-56). σ. 53· Ο Αθανάσιος ΓΙΕΦΤΙΤΣ, παραπέμποντας στη φράση του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς τον χαρακτηρίζει «εικόνα στο εικονοστάσι της ορθόδοξης θεολογίας» στο «Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περί των ορίων της εκκλησίας», (137-158), σ. 137.  Για τη ζωή και το έργο του Φλωρόφσκυ βλ. ενδεικτικά Α. BLANE, π. Γεώργιος Φλωρόφσκι. Η ζωή και το έργο ενός μεγάλου θεολόγου, μτφρ. Ε. Ταμαρέση – Παπαθανασίου (Αθήνα: Εν πλω, 2010).

[2] Βλ. P. VALLIERE, Modern Russian Theology: Bukharev, Soloviev, Bulgakov: Orthodox Theology in a New Key, T& T Clark, 2000, σ. 299-300∙ G.E. DEMACOPOULOS & A. PAPANIKOLAOY, “Augustine and the Orthodox: “The West” in the East” στο Orthodox Readings of Augustine, G. E. Demacopoulos & A. Papanikolaou (ed.), New York: St. Vladimir’s Press, Crestwood, 2008, σ. 25. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω προς ενημέρωση του αναγνώστη ότι, κατά την παράθεση των υποσημειώσεων στο συγκεκριμένο άρθρο τοποθετώ αρχικά την πλήρη βιβλιογραφική αναφορά στα κείμενα που παραπέμπω και στη συνέχεια αναφέρεται μόνο ο συγγραφέας και ο τίτλος του έργου.

[3] Βλ. P. VALLIERE, “Introduction to the Modern Orthodox Tradition”, στο The Teachings of Modern Christianity on Law, Politics, and Human Nature, John Witte Jr. and Frank S. Alexander (ed.), 2 τομ, New York: Columbia University Press, 2006, τομ. 1 (503-534), σ. 516: «Neopatristic thinkers broke with symphonia in an even more radical way than Berdyaev: they stopped looking for an Orthodox legal, social, and political doctrine. They did not address issues of law, society, and politics in any of their major works. In part this was a reaction to their special social and political circumstances, which have already been noted. But there was another factor. Lossky, Florovsky, and other first-generation neopatristic thinkers embraced a rigorously mystical and apophatic view of theology that effectively discouraged the theological interpretation of legal, social, and political questions».

[4] Βλ. D. J. LATTIER, John Henry and Georges Florovsky: An Orthodox-Catholic Dialogue in the Development of Doctrine, διδακτορική διατριβή, Pittsburgh: McAnulty Graduate School of Liberal Arts, Duquesne University, 2012, σ. xiii.

[5] Βλ. P. LADOCEUR, «Treasures New and Old: Landmarks of Orthodox Neopatristic Theology», St Vladimir’s Theological Quarterly 56:2 (2012), (191-227), σ. 197. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την ανακάλυψη της σοφιολογίας του Σ. Μπουλγκάκοφ από το σύγχρονο ρεύμα της Radical Orthodoxy και της θεολογικής επένδυσης της τελευταίας προς την πρώτη. Για το συγκεκριμένο θέμα βλ. S. TANEV, «Ενέργεια vs Σοφία: Τhe contribution of Fr. Georges Florovsky to the rediscovery of the orthodox teaching on the distinction between the Divine essence and energies» στο International Journal of Orthodox Theology, 2:1 (2011), (15-71), σσ. 40-44.

[6] Βλ. Π. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ, «Ο Χριστιανικός Ελληνισμός του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και οι Έλληνες θεολόγοι της γενιάς του ΄60», Θεολογία 81:4 (2010), σσ. 247-288.

[7] Βλ. Π. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ, Ο Χριστιανικός Ελληνισμός του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και οι Έλληνες θεολόγοι της γενιάς του ΄60, σσ. 276-287.

[8] Βλ. Π. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ, Ο Χριστιανικός Ελληνισμός του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και οι Έλληνες θεολόγοι της γενιάς του ΄60, σ. 254

[9] Π. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ, Ο Χριστιανικός Ελληνισμός του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και οι Έλληνες θεολόγοι της γενιάς του ΄60, σ. 272.

pemptousia

ΣΧΟΛΙΟ:ΟΚαλαιτζίδης.Μεταπατερικός,όπως μετανεωτερικός. Είς τόν αφρό τής θάλασσας κοιμούνται δέν θεολογούν. Καί ονειρεύονται τά πράγματα τής Αφροδίτης. Από τήν μεγάλη αποδόμηση τής θεολογίας τών Πατέρων φτάσαμε αισίως στήν σοδόμηση τής παιδείας. 

Οπως μπορούμε νά δούμε όμως καθαρά στό σημερινό απόσπασμα τού περί διακρίσεως τού Παλαμά, τά Θεία ονόματα είναι άκτιστες ενέργειες πού ουσιώνουν, δέν είναι επινοήσεις καί συμβάσεις τών Πατέρων.

Αμοιρε Καλαιτζίδη.

Αμέθυστος

Περί θείας ενώσεως και διακρίσεως - Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς (6)

ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ Η ΘΕΙΑ ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ

Και ότι ως προς τον Θεόν διδαχθήκαμε ότι υπάρχει διάκρισις, όχι μόνον κατά τις υποστάσεις, αλλά και κατά τις κοινές προόδους και ενέργειες, και ότι παραλάβαμε να φρονούμε αυτόν άκτιστον τόσο κατά την ένωσιν όσον και κατά την διάκρισιν, έστω και αν τούτο δεν αρέσει στον Βαρλαάμ και τον Ακίνδυνο.

Συνέχεια από:  Πέμπτη, 17 Αυγούστου 2017

24.  Αφού τώρα προτάξαμε σύντομο έκθεση περί της θείας ενώσεως, όπως διδαχθήκαμε από τους μυσταγωγούς της ευσεβείας, ας διασαφήσουμε κατά δύναμιν και τα περί της θείας διακρίσεως. Θα παρατηρήσει κανείς ότι και η θεία διάκριση είναι τριττή, αν επιστήσει την προσοχή του στην θεόπνευστο θεολογία. Πράγματι το υπερούσιο όνομα και πράγμα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος είναι διακεκριμένα, δεν δύναται δε να υπεισέλθει σε αυτά καμμία αντιστροφή ή γενικώς κοινότης, αλλά η ιδιότης εκάστης υποστάσεως φυλάσσεται ακίνητος, όχι μόνον κατά το ότι στην μεταξύ των μονήν και περιχώρησιν διατηρούνται αμιγείς και ασύγχυτες προς αλλήλες, αλλά και κατά το αίτιο και το αιτιατό˙ διότι μόνη αρχή και πηγή και ρίζα του Υιού και του Πνεύματος είναι ο Πατήρ.

25.  Αυτά τα πράγματα λοιπόν, αν και λέγονται από εμάς, πάντως είναι υπεράγνωστα και υπεράρρητα, τόσον τα της ουσιώδους ενώσεως και τα της υποστατικής διακρίσεως, όσον και τα της εντελώς αμιγούς και ασυγχύτου συμφυΐας. Είναι δε τοιαύτα, επειδή είναι και τελείως αμέθεκτα. Διά τούτο και δεν είναι δυνατόν ούτε υπόδειγμά τους να ευρεθεί στην κτίση. Πράγματι περί μεν της ουσίας τί πρέπει να πούμε, αφού δεν είναι δυνατόν ούτε να την περιγράψουμε ούτε καθόλου να την θεωρήσωμε; Από εδώ δε καθίσταται δυνατόν να αντιληφθούμε το τελείως ακατάληπτο της αλληλουχίας και διακρίσεως των υποστάσεων. Πατήρ και υιός υπάρχουν και μεταξύ ημών, διαθέτοντες μεν μία ουσία, αλλά χωρίς να είναι αχώριστοι απ’ αλλήλων ούτε να ευρίσκονται εν αλλήλοις. Θα παραλληλίσει όμως κανείς τα καθ’ ημάς με ήλιο και ακτίνα και φώς ή με νουν και λόγον και πνεύμα; Αλλ' έκαστον των πραγμάτων τούτων είναι αχώριστο από τα άλλα, δεν διαιρείται δε από τον γεννώντα τα παρ' αυτού προϊόντα διά των υποστάσεων.

26.  Το ίδιο πράγμα ακριβώς διατυπώνοντας και ο επώνυμος της θεολογίας Γρηγόριος λέγει, «ενεθυμήθην ήλιο και ακτίνα και φώς˙ αλλά φοβούμαι μη τυχόν τον μεν Πατέρα θεωρήσουμε φορέα της ουσίας, τα δε άλλα δεν τα θεωρήσουμε υποστάσεις, αλλά τα καταστήσουμε δυνάμεις του Θεού ενυπάρχουσες σε αυτόν χωρίς προσωπική υπόσταση». Δια τούτο και ο μέγας Διονύσιος, αφού πραγματεύτηκε περί τούτων, έπειτα επισφραγίζοντας τον λόγον λέγει, «αυτές λοιπόν είναι οι κατά την άρρητον ένωσιν ενώσεις και διακρίσεις»˙ διότι δεν είναι δυνατόν να ονομάσει κανείς αυτές από τα κτίσματα. Δια τούτο το θείον είναι υπεράνω αριθμού περισσότερο από την μονάδα, διότι δεν συναριθμείται με το πλήθος˙ και υπεράνω της μονάδος περισσότερο από τον αριθμόν, καθ' όσον ούτε διά της διαιρέσεως δεν προσλαμβάνει τίποτε άλλο από τα εκτός˙ μάλλον δε είναι και εν, υπεράνω του εις τα όντα ενός, διότι είναι μονώτατον και κυρίως εν ως υπερηνωμένον, και αριθμείται διαιρούμενο υπέρ πάντα τα ενικώς διηρημένα, μόνον υπέρ πάντα νουν και λόγον επιβεβαιώνοντας πάντοτε τόσον την των ηνωμένων διάκρισιν όσον και την των διακεκριμένων ένωσιν.

27.  Πράγματι ο μέγας Διονύσιος, αφού είπε, «αυτές μεν οι κατά την άρρητον ένωσιν καί ύπαρξιν ενώσεις και διακρίσεις», προσθέτει τα έξης- «εάν δε η αγαθοπρεπής πρόοδος είναι και θεία διάκρισις, καθώς η θεία ένωσις από αγαθότητα πληθύνει και πολλαπλασιάζει ηνωμένως εαυτήν, οι άσχετες μεταδόσεις είναι ενωμένες κατά την θείαν διάκρισιν». Επομένως η κατά ταύτα διάκριση είναι διαφορετική από αμφότερες τις προηγούμενες˙ διότι εκτός από τις υπεραρρήτους εκείνες διακρίσεις υπάρχει θεία διάκριση επίσης κατά τις προόδους ταύτες και φανερώσεις και ενέργειες του Θεού, κατά τις οποίας είναι μεθεκτός σε όλα τα όντα. Δια τούτο κατ’ αυτές και νοείται και ονομάζεται εκ των μετεχόντων. Περί της διακρίσεως πάλιν ταύτης ο μέγας Διονύσιος μετά την παράθεση ρήσεων του θεοφάντορος Ιεροθέου λέγει, «αρκετές είναι αυτές οι ρήσεις, ας προχωρήσουμε δε προς τον σκοπό της πραγματείας, αναπτύσσοντες κατά το εφικτό τα κοινά και ηνωμένα ονόματα της θείας διακρίσεως». Πώς κοινά και ηνωμένα; Κατά το ότι είναι κοινά των τριών προσώπων˙ διότι ταύτα έχει ενιαίως ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Αλλά είναι και από αυτά φανερό ότι όλος ο σκοπός των λόγων του και όλη η πρόθεσις της “Περί θείων ονομάτων” πραγματείας δεν είναι περί της θείας ουσίας και της κατ' αυτήν ενώσεως ούτε περί της υποστακτικής διακρίσεως, αλλά περί της θείας διακρίσεως κατά τις κοινές προόδους και φανερώσεις. Και τούτο είναι ακόμη περισσότερο φανερό από την συνέχεια. Διότι προσθέτει «και για να ορίσουμε σαφώς όλα τα επόμενα, διάκρισιν θείαν καλούμε τις αγαθοπρεπείς προόδους της θεαρχίας. Διότι αυτή, δωρίζουσα σε όλα τα όντα με περίσσεια τις μετουσίες όλων των αγαθών, ηνωμένως μεν διακρίνεται, πληθύνεται δε ενικώς και πολλαπλασιάζεται από το εν ανεκφοιτήτως».  Δεν λέγει τα κτίσματα προόδους και φανερώσεις, όπως εξέλαβαν ασύνετα ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος, αλλά τις θείες ενέργειες, των όποιων αποτέλεσμα είναι τα κτίσματα.

28.  Τί σημαίνει το ηνωμένως διακρίνεσθαι διασαφήσαμε λίγο παραπάνω. Πώς δε η θεαρχία πληθύνεται ενικώς και πολλαπλασιάζεται από το εν ανεκφοιτήτως, διασαφεί ο μέγας Διονύσιος γράφοντας στη συνέχεια˙ «λέγεται ότι πολλαπλασιάζεται το έν εκείνο όν διά της εξ αυτού παραγωγής των πολλών όντων». Πολλά δε όντα λέγει τώρα τις ουσίες των κτισμάτων, τις οποίες παρήγαγε ο Θεός εκ του μη όντος πολλές και διαφόρους, ενώ αυτός κρατεί το εν ανεκφοιτήτως, δηλαδή κατ' ουσίαν. Άραγε λέγεται ότι το θείον πολλαπλασιάζεται, καθώς προστίθενται σε αυτόν τα κτίσματα; Κάθε άλλο˙ διότι πώς είναι δυνατόν να συναριθμηθούν τα κτιστά με το άκτιστον; Διά τούτο ο πολύς εις τα θεία Μάξιμος, καθιστώντας εκδηλότερο τον πολλαπλασιασμό τούτο, λέγει˙ «λέγεται ότι πληθύνεται ο Θεός με το καθ' έκαστον βούλημα προς παραγωγή των όντων πολλαπλασιαζόμενος κατά προνοητικές προόδους, ότι μένει δε αμερίστως έν, καθώς ο ήλιος ο όποιος εκπέμπει πολλές ακτίνες και μένει στην ενότητα». Εκ τούτου και ο μέγας Διονύσιος δεν είπε ότι πολλαπλασιάζεται το θείον με την προσθήκη των πολλών όντων, αλλά με την παραγωγή, έτσι καλέσας από τα παραχθέντα την προνοητική πρόοδον και την θεία βούλησιν. Από αυτά, καθώς είναι πολλά και διάφορα, δεικνύεται και το διακεκριμένο και διάφορο των θείων προόδων και δυνάμεων, τις οποίες ο μέγας ανέφερε ανωτέρω σε πληθυντικό αριθμό, καλέσας αυτές μετοχές και παραδείγματα των όντων προϋφιστάμενα εις τον Θεόν, λόγους ουσιοποιούς και θεία θελήματα καθοριστικά και ποιητικά των όντων, επίσης δε άσχετες και αμειώτες μεταδόσεις, και θεοπρεπείς δωρεές και προόδους. Προσέτι καθιστώντας σαφέστερο το διακεκριμένο τούτων και την διαφορά μεταξύ τους απένειμε σε εκάστη ιδιαιτέρα ονομασία, λέγοντας, «οι ουσιώσεις, οι ζωώσεις, οι σοφοποιήσεις», διά των οποίων καθώς και δι’ άλλων όχι ολίγων έδειξε συγχρόνως ότι αυτές είναι άκτιστες και διάφορες της θείας ουσίας. Έδειξε ότι είναι άκτιστες μεν, επειδή προϋφίστανται των όντων, και είναι υπέρ τα όντα και ποιητικές των όντων˙ μη ουσία δε, διότι είναι πρόοδοι και διότι είναι πολλοί, ενώ εκείνη είναι μία, και διότι διαφέρουν προς αλλήλες˙ διότι δεν είναι δυνατόν τα διαφέροντα προς άλληλα να είναι μη διάφορα προς εν άλλο.

(Συνεχίζεται)

Η Παράδοση της Εκκλησίας (Πρωτ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ)

Ἡ καθολική φύσις τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται ζωηρότερον εἰς τό γεγονός ὅτι ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἀνήκει εἰς ὄλας τάς ἱστορικάς ἐποχάς. Εἰς τήν ὕπαρξιν καί την ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ὁ χρόνος μυστηριωδῶς κατανικᾶται καί τιθασσεύεται. Κατά κάποιον τρόπον ὁ χρόνος παραμένει ἀκίνητος. Ἀκίνητος ὄχι μόνον λόγῳ τῆς δυνάμεως τῆς ἱστορικῆς μνήμης ἤ τῆς φαντασίας, πού ἠμποροῦν «νά πετοῦν ὑπεράνω τοῦ διπλοῦ φράγματος τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου». Εἶναι ἀκίνητος λόγῳ τῆς δυνάμεως τῆς χάριτος, πού συγκεντρώνει εἰς καθολικήν ἑνότητα ζωῆς, ὅσα εἶχον διαχωρισθῆ ἀπό τοίχους πού ὑψώθησαν μέ τήν ροήν τοῦ χρόνου. Ἡ ἑνότης εἰς τό Πνεῦμα περιβάλλει, κατά τρόπον μυστηριώδη καί κατανικώντα τόν χρόνον, τούς πιστούς πάσης γενεᾶς. Αὐτή ἡ κατανικώσα τόν χρόνον ἑνότης ἐκδηλοῦται καί ἀποκαλύπτεται εἰς τήν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως δέ εἰς την ἐμπειρίαν τῆς Εὐχαριστίας. Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ζῶσαν εἰκόνα τῆς αἰωνιότητος ἐντός τοῦ χρόνου. Ἡ ἐμπειρία καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν διακόπτονται, οὔτε διασπῶνται ἀπό τόν χρόνον. Αὐτό δέ ὄχι μόνον λόγῳ τῆς συνεχείας εἰς τήν ὑπερπροσωπικήν διάχυσιν τῆς χάριτος, ἀλλ’ ἐπίσης λόγῳ τοῦ καθολικοῦ ἐναγκαλισμοῦ ὅλων αὐτῶν πού ὑπῆρξαν εἰς τήν μυστηριώδη πληρότητα τοῦ παρόντος. Ἡ ἱστορία, λοιπόν, τῆς Ἐκκλησίας μᾶς προσφέρει ὄχι μόνον διαδοχικάς ἀλλαγάς, ἀλλ’ ἐπίσης και ταυτότητα. Κατ’ αὐτήν τήν ἔννοιαν ἡ κοινωνία μετά τῶν ἁγίων ἀποτελεῖ «communios anctorum». Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι εἶναι ἑνότης πού ἀφορά εἰς ὅλον τον χρόνον καί μέ τήν ἰδιότητά της αὐτήν οἰκοδομεῖ τήν ζωήν της. Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ το παρελθόν ὄχι ὡς κάτι τό ἀνύπαρκτον, ἀλλ’ ὡς κάτι πού συνετελέσθη καί ὑπάρχει εἰς τήν καθολικήν πληρότητα τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Παράδοσις κατοπτρίζει αὐτήν τήν νίκην ἐπί τοῦ χρόνου. Τό νά μαθαίνης ἀπό τήν Παράδοσιν ἤ ἀκόμη καλλίτερον ἐντός τῆς Παραδόσεως, σημαίνει τό νά μανθάνης ἀπό την πληρότητα τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας, πού κυριαρχεῖ ἐπί τοῦ χρόνου, ἐμπειρίας πού κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἠμπορεῖ νά μάθη νά τήν γνωρίζη καί νά την κατέχει ἀναλόγως πρός τό μέτρον τῆς πνευματικῆς του ὡριμότητος καί πρός τό μέτρον τῆς καθολικῆς του ἀναπτύξεως. Τοῦτο δέ σημαίνει ὅτι ἠμποροῦμεν νά διδαχθῶμεν ἀπό τήν ἱστορίαν, ὅπως καί ἀπό τήν ἀποκάλυψιν. Πιστότης πρός τήν Παράδοσιν δέν σημαίνει πιστότητα πρός τό παρελθόν καί τήν ἐξωτερικήν ἐξουσίαν, ἀλλά ζωντανόν δεσμόν μέ τήν πληρότητα τῆς ἐμπειρίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀναφορά εἰς τήν Παράδοσιν δέν ἀποτελεῖ ἱστορικήν ἔρευναν. Ἡ Παράδοσις δέν περιορίζεται εἰς ἐκκλησιαστικήν ἀρχαιολογίαν. Ἡ Παράδοσις δεν ἀποτελεῖ ἐξωτερικήν μαρτυρίαν, πού θά ἐγένετο παραδεκτή ἀπό τόν ἀμύητον. Μόνη ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν ζῶσαν μαρτυρίαν τῆς Παραδόσεως· καί μόνον ἐκ τῶν ἔσω, μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἠμπορεῖ ἡ Παράδοσις νά γίνη αἰσθητή καί παραδεκτή ὡς βεβαιότης. Ἡ Παράδοσις εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ Πνεύματος, ἡ ἀδιάκοπος ἀποκάλυψις, τό κήρυγμα καί ὁ εὐαγγελισμός τοῦ Πνεύματος. Διά τά ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἐξωτερική ἱστορική αὐθεντία, ἀλλ’ ἡ αἰωνία, συνεχής φωνή τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον ἡ φωνή τοῦ παρελθόντος, ἀλλ’ ἡ φωνή τῆς αἰωνιότητος. Ἡ πίστις ἀναζητεῖ τά θεμέλιά της ὄχι ἁπλῶς εἰς τό παράδειγμα καί τήν κληρονομίαν τοῦ παρελθόντος, ἀλλ’ εἰς τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μαρτυρεῖ πάντοτε, τώρα καί εἰς τους ἀπεράντους αἰώνας.

Ὅπως θαυμάσια τό ἐκφράζει ὁ Κομιακώφ: «Οὔτε ἄτομα, οὔτε πλῆθος ἀτόμων ἐντός τῆς Ἐκκλησίας διατηροῦν τήν Παράδοσιν ἤ γράφουν τάς Γραφάς, ἀλλά το Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ζῆ εἰς ὁλόκληρον τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». «Συμφωνία μέ τό παρελθόν» εἶναι μόνον ἡ συνέπεια τῆς πιστότητος εἰς τό σύνολον, εἶναι ἁπλῶς ἡ ἔκφρασις τῆς σταθερότητος τῆς καθολικῆς ἐμπειρίας μέσα εἰς τον ρέοντα χρόνον. Διά νά δεχθῶμεν καί νά κατανοήσωμεν τήν Παράδοσιν πρέπει νά ζῶμεν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά ἔχωμεν ἐπίγνωσιν τῆς χαριτοδότου παρουσίας τοῦ Κυρίου ἐν αὐτῇ, πρέπει νά αἰσθανθῶμεν τήν πνοήν τοῦ ἐν αὐτῇ Ἁγίου Πνεύματος. Ἠμποροῦμεν νά εἴπωμεν ἀληθῶς ὅτι ὅταν δεχώμεθα τήν Παράδοσιν, δεχόμεθα, διά τῆς Πίστεως τόν Κύριον, πού μένει ἐν τῷ σῶμᾳ τῶν πιστῶν, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι το Σῶμα του, πού δέν ἠμπορεῖ να διαχωρισθῆ ἀπ’ αὐτόν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον πιστότης εἰς τήν Παράδοσιν σημαίνει ὄχι μόνον συμφωνίαν μέ τό παρελθόν ἀλλά κατά κάποιαν ἔννοιαν, ἐλευθερίαν ἀπό τό παρελθόν ὅπως ἀπό ἕνα ἐξωτερικόν καί τυπικόν κριτήριον. Ἡ Παράδοσις δεν εἶναι μόνο μία προστατευτική, συντηρητική ἀρχή, ἀλλά πρωτίστως εἶναι ἡ ἀρχή τῆς αὐξήσεως καί τῆς ἀναγεννήσεως. Ἡ Παράδοσις δέν εἶναι ἀρχή, πού ἀγωνίζεται νά ἀναστηλώση τό παρελθόν, χρησιμοποιοῦσα τό παρελθόν ὡς κριτήριον διά τό παρόν. Μία τοιαύτη ἰδέα περί τῆς Παραδόσεως ἀπορρίπτεται ἀπό τήν ἰδίαν την ἱστορίαν καί ἀπό τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Παράδοσις εἶναι ἐξουσία πρός διδασκαλίαν, potestas magisterii, ἐξουσία μαρτυρίας περί τῆς ἀληθείας. Ἡ Ἐκκλησία μαρτυρεῖ περί τῆς ἀληθείας ὄχι μέ τήν μνήμην ἤ μέ λόγους ἄλλων, ἀλλά μέ τήν ἰδικήν της ζωή, μέ τήν ἀδιάκοπον ἐμπειρίαν, μέ τήν καθολικήν της πληρότητα… Ἀπό αὐτό ἀπαρτίζεται ἡ «παράδοσις τῆς ἀληθείας» – traditioveritatis -, περί τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ὁ ἅγ. Εἰρηναῖος. Δι’ αὐτόν συνδέεται μέ τό ἀληθές χάρισμα τῆς ἀληθείας, charisma veritatis certum, καί ἡ «διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων» ἦταν δι’ αὐτόν ὄχι τόσον ἕνα ἀμετάβλητον παράδειγμα πρός μίμησιν καί ἐπανάληψιν, ὅσον μία αἰωνίως ζῶσα καί ἀνεξάντλητος πηγή ζωῆς καί ἐμπνεύσεως. Παράδοσις εἶναι ἡ διαρκής διαμονή τοῦ Πνεύματος καί ὄχι μόνον ἡ ἀπομνημόνευσις λέξεων. Παράδοσις εἶναι ἀρχή «χαρισματική» καί ὄχι ἱστορική.__

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ συγγραφέα “Ἁγία Γραφή, Ἐκκλησία, Παράδοσις”, μετάφρ. Δημητρίου Τσάμη, ἐκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 21991, σ. 62-65).

(Πηγή: «Παρέμβαση Εκκλησιαστική». Τεύχος: Μάιος – Αύγουστος 2017)

alopsis

ΠΟΙΟΙ S-400; ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΠΛΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ…

ΙΣΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ… ΠΑΝΩ ΑΠΟ 600 ΛΑΘΡΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ 24ΩΡΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ!

Νέες αφίξεις μεταναστών το πρωί στη Λέσβο.

Γύρω στις 7 το πρωί περισυνελέγησαν 198 πρόσφυγες και μετανάστες από πέντε πλαστικές βάρκες μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα στις περιοχές της Αγριελιάς, του αεροδρομίου της Μυτιλήνης (τρεις βάρκες) και του ακρωτηρίου Κόρακας στη βορειοανατολική Λέσβο. Αναμένεται και η επίσημη καταγραφή τους από τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης Προσφύγων και Μεταναστών.

Έτσι, το τελευταίο 24ωρο ο αριθμός των μεταναστών που έφτασαν στα νησιά του Βορείου Αιγαίου ανεβαίνει στα 602 άτομα.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης βορείου Αιγαίου, από τα χαράματα της Δευτέρας μέχρι τα χαράματα της Τρίτης σήμερα, πέρασαν στα νησιά 404 πρόσφυγες και μετανάστες (118 στη Λέσβο, 225 στη Χίο και 61 στη Σάμο). Συνολικά, οι αριθμοί αυτοί ανεβάζουν σε 2.208 τους πρόσφυγες και μετανάστες που πέρασαν στα νησιά του βορείου Αιγαίου από την 1η Αυγούστου (659 στη Λέσβο, 734 στη Χίο και 815 στη Σάμο).

Στο σύνολό τους οι παραπάνω μεταφέρθηκαν και καταγράφηκαν στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) της Λέσβου, της Χίου και της Σάμου και προωθήθηκαν σε δομές όπου η κατάσταση πλέον κρίνεται εκρηκτική. Στους καταυλισμούς της Μόριας στη Λέσβο και της Σάμου, οι διαμένοντες είναι διπλάσιοι από όσους μπορούν να εξυπηρετήσουν οι υπάρχουσες δομές.

Εν τω μεταξύ, η Τουρκική Ακτοφυλακή από τις 15 Αυγούστου έχει σχεδόν μηδενίσει, τουλάχιστον σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της, τις επεμβάσεις της σε θέματα μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών από τις τουρκικές ακτές στα ελληνικά νησιά. Την ίδια ώρα στη χώρα μας είναι καθημερινές οι αφίξεις προσφύγων και μεταναστών. 

 πηγη

national-pride

Η συλλογική διανοητική ανεπάρκεια είναι ένα Ελληνικό διαχρονικό πρόβλημα που δεν επιδέχεται λύσης

Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη

Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΧΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ DNA. ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΟ. 
Το πρόβλημα δεν είναι στο ποιοί κυβερνούν αυτή τη χώρα αλλά ποιό είναι το επίπεδο των υπολοίπων. Απο τη στιγμή που υπάρχει "ελεύθερο" έδαφος παντού, ο καθένας μπορεί να το καταλαμβάνει ως ζωτικό του χώρο χρησιμοποιώντας ότι όπλα διαθέτει. Συνεπώς, μη διαμαρτύρεσθε αν άτομα άλλης εθνότητας καταλαμβάνουν θέσεις-κλειδιά στην Ελληνική κοινωνία. Αν είστε καλύτεροι και πιστεύετε ότι αδικείστε, παλέψτε το και νικείστε τους. Αν δεν μπορείτε να πάρετε αυτό που θέλετε εσείς φταίτε, που δεν μπορείτε να διαχειριστείτε το πρόβλημα σας.

Ισότητα σημαίνει ίσες ευκαιρίες. Απο κεί και πέρα πρέπει να λειτουργεί η αξιοκρατία. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, στην Ελλάδα έχουμε τους Τσίπρες και τους Κυριάκους, το αποτυχημένο ΧΘΕΣ και ΠΡΟΧΘΕΣ.

Τα χρόνια των μνημονίων είναι προφανές ότι μεγεθύνθηκε σημαντικά το φαινόμενο της συλλογικής διανοητικής ανεπάρκειας. Ελάχιστες φωνές ακούστηκαν αυτά τα χρόνια να πούν κάτι σωστό. Άλλοι έκλαναν μαλλί και άλλοι παραμύθιαζαν τον κόσμο.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΕΣ

1)Ο B. Σόιμπε ζήτησε η χώρα να δέχεται μεγαλύτερο έλεγχο για να δανείζεται απο το Ευρωπαϊκό ΔΝΤ, δηλαδή τον μηχανισμό ESM. Αυτό έγινε αμέσως σημαία της πολιτικής αρβύλας, την οποία ερμήνευσε σαν κίνηση της Ελληνικής οικονομίας πρός το καλύτερο ενώ οι συντάξεις μίκρυναν και η ανεργία μειώθηκε με την αύξηση της μερικής απασχόλησης! Οι Κυριάκος και Τρομπώνης ξέχασαν ότι ο Ψάρακας Τρομπώνης υπέγραψε συμφωνία με τους δανειστές για 3.5% πλεόνασμα για μερικά χρόνια χωρίς να προϋπάρχει συμφωνία για τη βιωσιμότητα του χρέους. Αυτά δεν γίνονται σε κανένα κράτος ούτε στη Κολομβία και στη Βενεζουέλα, που κατα τις ΗΠΑ τα ναρκωτικά διακινούν οι κυβερνώντες. Στην Ελλάδα να μή γίνεται; Ο Τρομπώνης έφτασε να μιλάει πρόσφατα ακόμη και για έξοδο απο τα μνημόνια! Ας του πεί κάποιος του μαλάκα της Στοάς Μακαντάση, ότι τα μνημόνια είναι διεθνείς συμφωνίες που παραμένουν συνέχεια σε ισχύ και αποτελούν το νομικό υπόβαθρο των δανείων και των ασφαλιστικών νόμων που έρχονται στη συνέχεια. Μια ζημιά απο αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους μεταφέρεται στο κράτος και αντανακλάται με νέες εξόδους στις αγορές και μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, η χώρα θα πάει στους δανειστές είτε υπάρξουν επιπλέον μνημόνια είτε όχι. Είναι πολλά τα λεφτά.

2)Η Κομισιόν μίλησε πριν λίγες μέρες για επενδύσεις 35 δις ευρώ για την διετία, χωρίς να αναφέρει το πώς θα δοθούν τα δάνεια αυτά. Για όσους δεν το ξέρουν οι τρόποι είναι λίγοι. Τα δάνεια θα δίνονται στις τράπεζες που θα τα διαχειρίζονται με εγγυήσεις τα κοιτάσματα και με ξεπούλημα των πάντων, ειδικά μεγάλων επιχειρήσεων με κόκκινα δάνεια που θα φορτωθούν σε εταιρείες των παλαιών ιδιοκτητών που θα χρεοκοπήσουν και που θα αλλάξουν χέρια σε χαμηλή τιμή αγοράς για να πάρουν νέα δάνεια που θα γίνουν κόκκινα πάλι. Εδώ θα παίξει ρόλο η απο πολλά χρόνια καλοσχεδιασμένη απο τη Στοά Μακαντάση και Συνεργάτες Τράπεζα Ανάπττυξης, της οποίας το management θα έχουν ξένοι. Ωραία κόλπα.

3)Ο M. Μακρόν έρχεται στην Ελλάδα να μιλήσει στη συνοικία "το όνειρο" για κοινό υπουργό οικονομίας στην Ευρωζώνη και όλοι τρελλαίνονται απο τη χαρά τους, ξεχνώντας ότι αυτό δεν σημαίνει χάρισμα των δανείων ή νέα ομόλογα. Για κάτι άλλο έρχεται και αυτό λέγεται μεταναστευτικό και κοιτάσματα.

4)Η Εθνική κάνει διαγωνισμούς μαϊμού για "καινοτομίες" που δεν έχουν αντίκρυσμα στην οικονομία της χώρας. Προσηλυτισμό κάνουν το πιθανότερο σε εταιρείες για να τους κόψουν νέα κόκκινα δάνεια. Στις τράπεζες έρχεται με διάφορα "κόλπα", στα οποία αναφέρθηκα, μια επανάληψη της γνωστής μηχανής παραγωγής κόκκινων δανείων. που στήθηκε επι Καραμανλή που χρεοκόπησε τη χώρα. 

5)Στα ναρκωτικά του NOOR-1 (1 δις ευρώ η αξία της ηρωίνης) όλοι οι εμπλεκόμενοι ακολουθούν "δρόμους" που οδηγούν στον Μαρινάκη και ο εισαγγελέας ψάχνει ακόμη να βρεί το ναρκέμπορο! Πλάκα έχει. Τον Σεπτέμβρη ο Εισαγγελέας θα πάρει και μετάθεση! Μιλάμε για μεγάλο παραμύθι πάλι απο την "αδέκαστη" Ελληνική Δικαιοσύνη. Σε μια χώρα που παραγωγή δεν υπάρχει, λεφτά απο διαφημίσεις είναι δύσκολο να υπάρξουν για τα ΜΜΕ χωρίς οι τράπεζες και οι ΔΕΚΟ να πετούν λεφτά στο δρόμο. Μόνο πουλώντας ναρκωτικά και λαθραία τα ΜΜΕ μπορούν να επιβιώνουν οικονομικά. Έχω άδικο; Η χώρα είναι Κολομβία και ο ρόλος των πολιτικών δεν πρέπει να κρύβεται πιά. 

6)Τα οικόπεδα που παράνομα προκηρύττει η χώρα τα δίνει μετά απο διαγωνισμό στα ΕΛΠΕ και στο Λάτση ώστε μετά να περάσουν στο ΤΑΙΠΕΔ για τα περαιτέρω. Λέω "παράνομα" γιατί σε ανοιχτή θάλασσα καμμία χώρα κατά το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να προκηρύσσει οικόπεδα. Η Ελλάδα με το τρόπο αυτό χαρίζει στις εταιρείες εξόρρυξης το ΦΠΑ, που είναι μόλις 18%. Χωρίς ΑΟΖ, τα "οικόπεδα" δεν είναι μέσα στην ΕΕ. Η δικαιοσύνη ούτε αυτό το βλέπει; Τί σκατά βλέπει;
Με τόσα συμβάντα που γίνονται κάθε μέρα, φοβάμαι ότι λύση για το πρόβλημα της συλλογικής διανοητικής ανεπάρκειας που ταλανίζει τη χώρα δεν υπάρχει. Ο ασθενής δεν αντιδρά. Η χώρα συνεχώς θα μικραίνει. Κοιμάσθε όρθιοι.

Όταν τα "γεγονότα" με τους μετανάστες δεν θα μπορούν να "εκδηλωθούν" στο Βορρά θα "εκδηλωθούν" στο Νότο, στην Ελλάδα. "Καλομελέτα και έρχεται". Μην ακούτε τους μαλάκες τι σας λένε. Δεν έχουν αίσθηση κινδύνου και είναι απάτριδες. Δεν έχουν πονέσει αυτό το τόπο, γιατί δεν έχουν δουλέψει για αυτόν. Τρώνε απο τα έτοιμα.

zcode-gr

"Αγαπητέ και σεβαστέ ελληνικέ λαέ..."

Για δεύτερη μόλις φορά στην ζωή αυτού του blog αντί σχολίου θα παρατεθεί αυτούσιο ένα άρθρο ή σχόλιο τρίτου.
Αυτή τη φορά πρόκειται για μία ανοικτή επιστολή προς τους έλληνες του οικονομολόγου και πρώην στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας Peter Koenig:

"Αγαπητέ και σεβαστέ ελληνικέ λαέ,

Σας σκοτώνουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και ουδείς λέει κουβέντα, πόσω μάλλον η ελληνική ελίτ ή η κυβέρνηση.

Ελάχιστοι αντέδρασαν.

Άφησαν να εκτυλίσσεται η σφαγή, διότι προφανώς δεν τους αφορά.

Είναι τυφλωμένοι από την ψεύτικη λάμψη του ευρώ και ανήκουν στην ελίτ μιας τάξης Ευρωπαίων ευγενών.

Η τρόικα είναι μια εγκληματική συμμορία που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν.

​Προφανώς, περνούν καλά, συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ που καταναλώνουν χαβιάρι (μεταξύ άλλων).

Δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν το αιματοκύλισμα του ελληνικού έθνους, σε ηθικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο.

Η πρόσβαση στο σύστημα υγείας είναι απαγορευτική, καθώς (ο τομέας) έχει ιδιωτικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κοστίζει πολύ ακριβά.

Στις συντάξεις έχει πέσει «ψαλίδι» για πέμπτη διαδοχική φορά. Πλέον, μοιάζουν σαν ένα πενιχρό βαλιτσάκι επιβίωσης.

Μέχρι σήμερα έχουν μειωθεί έως και 50%.

Χιλιάδες άνθρωποι επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια.

Η πλειονότητα των κοινωνικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου και ενός σημαντικού μέρους της εκπαίδευσης, έχει ιδιωτικοποιηθεί και ξεπουληθεί.

Δεν υπάρχει τίποτα.

Εξαφανίστηκαν κατόπιν εντολών του Βερολίνου και διά στόματος των εκπροσώπων της τρόικας - της εγκληματικής συμμορίας που αποτελείται από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν.

Ο τελευταίος θεσμός είναι ένα συνονθύλευμα από διεφθαρμένες μαριονέτες, που αποφασίζει για την τύχη και το μέλλον 800 εκατ. Ευρωπαίων.

Και εσείς Έλληνες δεχτήκατε τους ξυλοδαρμούς που προέκυψαν από τις αποφάσεις τους.

Τον Σεπτέμβριο του 2016, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε ένα νομοσχέδιο άνω των 2.000 σελίδων που συντάχτηκε στις Βρυξέλλες, γραμμένο στα αγγλικά, το οποίο το ελληνικό Κοινοβούλιο θα έπρεπε να ψηφίσει μέσα σε λίγες ημέρες αλλιώς…

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ουδείς βρέθηκε να ζητήσει απάντηση στην ερώτηση: «Αλλιώς τι θα γίνει;»
Οι συγγραφείς του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταφράσουν στα ελληνικά ένα «βουνό» από νομικούς τεχνικούς όρους και λεπτομέρειες, και φυσικά δεν έδωσαν επαρκή χρόνο στους Έλληνες βουλευτές να συζητήσουν για τη νέα φορολογική νομοθεσία.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι βουλευτές δεν μπόρεσαν, λόγω γλώσσας και περιορισμένου χρόνου, να διαβάσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Παρ’ όλα αυτά, το κείμενο «πέρασε» από τη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους.

Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η Ελλάδα εκχώρησε άνευ όρων για 99 χρόνια όλα τα περιουσιακά της στοιχεία (υποδομές, αεροδρόμια, λιμάνια ακόμα και δημόσιες παραλίες και φυσικές πηγές ενέργειες) στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), ο οποίος θα μπορεί ελεύθερα μέσω του Υπερταμείου να βάζει πωλητήριο (ουσιαστικά να ιδιωτικοποιεί), με απώτερο σκοπό την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.

Αρχικά, υπολόγιζε σε 50 δις ευρώ έσοδα -εκτίμηση που αποδείχθηκε λανθασμένη πολύ γρήγορα.

Εν τω μεταξύ, η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων υποτιμήθηκε περαιτέρω από την τρόικα σ’ ένα ποσοστό που μεταφράζεται σε 5-15 δις ευρώ, σε σύγκριση μ’ ένα δημόσιο χρέος που ξεπερνά πλέον τα 350 δις ευρώ.

Αυτό το Υπερταμείο, λοιπόν, είναι ένας αντιδημοκρατικός, υπερεθνικός μηχανισμός, ο οποίος δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Με αυτό το μνημόνιο, λοιπόν, αγαπητοί Έλληνες, η ελληνική Βουλή, η δική σας Βουλή, παύει να έχει οποιαδήποτε ισχύ.

Πρακτικά, έχει ακυρωθεί η ύπαρξή της.

Δεν μπορεί να νομοθετεί σε θέματα προϋπολογισμού ή φορολογίας.

Τα πάντα έχουν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες, με τη συνενοχή του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Την τελευταία φορά που συνέβη κάτι παρόμοιο ήταν το 1933, όταν το Ράιχσταγκ (Νομοθετικό Σώμα της Γερμανίας κατά την περίοδο 1867-1945) μετέφερε όλες τις εξουσίες του στον καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ.

Αυτό, αγαπητοί μου Έλληνες, είναι ένας ξεκάθαρος οικονομικός φασισμός μπροστά στα μάτια τα δικά σας και όλου του πλανήτη.

Όμως, ουδείς θέλει να δει κατάματα την αλήθεια.

Να παραδεχτεί αυτό που συμβαίνει.

Και αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.

Αυτή η (ξεκάθαρη) αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου επιβεβαιώθηκε, καθώς η τελευταία ελπίδα για μείωση του χρέους έσβησε στα τέλη του Φεβρουαρίου.

Μέχρι και το ΔΝΤ συνέστησε -και σε ιδιωτικές συζητήσεις συνεχίζει να το κάνει- μείωση του χρέους.
Ωστόσο, η Γερμανία ανακοίνωσε χωρίς ίχνος οίκτου την τελική λεηλασία της Ελλάδας, απαιτώντας τη μεταφορά στο Υπερταμείο - το οποίο ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το Βερολίνο - του χρυσού, των κρατικών υπηρεσιών και των ακινήτων του Δημοσίου.

Το αντίτιμο για αυτήν τη «διάσωση», εφόσον η Ελλάδα γονατίσει και τα δώσει όλα, ανέρχεται σε 86 δις ευρώ.

Και αυτά τα λεφτά θα είναι ΝΕΟ ΧΡΕΟΣ.

Σε αντάλλαγμα για τι;

Άλλοι τόκοι, υψηλότερη αναλογία στην εξυπηρέτηση του χρέους και ακόμα χειρότερες προοπτικές σε σχέση με το παρελθόν για το αν όλα αυτά θα έχουν αίσιο τέλος τελικά.

Και φυσικά, επαναλαμβάνω, χωρίς ποτέ η χώρα να βγει απ’ όλη αυτήν την ευρω - αμερικανική διαδικασία με τις φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις.

Πριν από λίγες ημέρες η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ φέρεται να είπε μετά το τετ α τετ με την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ πως «η θέση του Βερολίνου για το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας παραμένει ίδια».

Ορίστε ορισμένα δεδομένα για το ελληνικό χρέος, όπως αυτά καταγράφτηκαν στις 9 Μαρτίου 2017:

Πληθυσμός: 10,8 εκατ. 
Χρέος: 352 δις ευρώ
Τόκοι ανά έτος: 19,5 δις ευρώ.

Από το 2010 έως τα τέλη του 2016 το σύνολο των δανείων προς την Ελλάδα ξεπέρασε τα 250 δις ευρώ - ούτε ένα λεπτό από αυτά δεν διατέθηκε προς όφελος του ελληνικού λαού, παρά μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους και για την πληρωμή γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Η σχέση χρέους προς το ετήσιο ΑΕΠ: 181%. Το 2008 ήταν 109%.

Στις ΗΠΑ η σχέση χρέους προς το ΑΕΠ αυτήν τη στιγμή είναι 109,63%.

Το ελληνικό ΑΕΠ υπολείπεται κατά 2 μονάδων του ευρωπαϊκού.

Από το 2008 συρρικνώθηκε κατά 25%.

Η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, άνω του 26%, και πλησιάζει το 50% στους νέους (18-35 ετών).

Το 2008, που ξεκίνησαν όλα, το ελληνικό χρέος θα ήταν πλήρως διαχειρίσιμο εσωτερικά, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις και «bail-outs» - τα οποία δεν είναι σε καμία περίπτωση διάσωση αλλά ... συσσώρευση επιβληθέντων χρεών.

Το ελληνικό χρέος δεν ήταν ποτέ απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως μας άφησαν να πιστέψουμε οι τραπεζίτες της Fed, της ΕΚΤ και της Wall Street.

Η ελληνική κρίση και κατ’ επέκταση η ευρωπαϊκή χτίστηκε από αυτά τα «αρπακτικά» προς όφελός τους και εις βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης. 

Δεν είχε να κάνει ποτέ με το ελληνικό ή το ευρωπαϊκό χρέος. Όμως, ουδείς κάνει ερωτήσεις.

Η πλειονότητα των Ευρωπαίων και των διεθνών οικονομολόγων και πολιτικών, που φυσικά γνωρίζουν, δεν τολμά να αρθρώσει λέξη.

Παράλληλα, η φωνή όσων θέλουν να μιλήσουν έχει «φιμωθεί», την ώρα που τα εκδιδόμενα ΜΜΕ λένε ψέματα σε Ευρωπαίους και Έλληνες πολίτες.

Τον Σεπτέμβριο του 2011, χωρίς καμία προειδοποίηση, η Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας (SNB) προχώρησε σε υποτίμηση του φράγκου κατά 12% έναντι του ευρώ, προκειμένου να προστατεύσει την οικονομία της.

Ήταν μια κίνηση τουλάχιστον άδικη, καθώς καμία χώρα της Ευρωζώνης δεν έχει την ελευθερία να ανατιμήσει ή να υποτιμήσει το νόμισμά της, σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας της.

Παρά το γεγονός ότι η Ελβετία δεν είναι μέλος της Ε.Ε., έχει υπογράψει μαζί της περισσότερες από 120 διμερείς συμφωνίες, οι οποίες την καθιστούν -επί της ουσίας- σχεδόν ισοδύναμη μ’ ένα κράτος - μέλος. 

Σε χρονικό διάστημα 3 ετών και 3 μηνών από την αλλαγή της συναλλαγματικής ισοτιμίας σε 1,20 ελβετικά φράγκα ανά ευρώ, η SNB έχει συγκεντρώσει μία αξία πάνω από 500 δισεκατομμύρια φράγκα σε ξένο νόμισμα, κυρίως σε ευρώ. Χρήματα που αντιστοιχούν στο 150% του ελληνικού χρέους.


Έλληνες πολίτες ξυπνήστε!

Πάρτε τον έλεγχο της κατάστασης!

Μην πιστέψετε πολιτικούς και μίντια! Βγείτε από αυτόν τον εγκληματικό οργανισμό που ονομάζεται Ε.Ε., από αυτό το δυτικό απατηλό νομισματικό σύστημα, πνίγεστε μέχρι θανάτου.

Πάρτε μακριά από αυτούς την κυριαρχία σας και το νόμισμά σας.

Δηλώστε αδυναμία να αποπληρώσετε το δημόσιο χρέος σας -ακόμη και σύσσωμη η Δύση δεν μπορεί να σας σταματήσει. 

​ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας.

Εάν διοικήσετε τη χώρα σας με τις δημόσιες τράπεζές σας, με τα χρήματά σας, σταδιακά αλλά σίγουρα θα μπορέσετε να ξαναχτίσετε την κατεστραμμένη σας οικονομία.

H επιστροφή του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ανά τον κόσμο.

Η Αργεντινή είναι μία από τις τελευταίες αυτές περιπτώσεις.

Ακόμη και η Γερμανία είχε επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της το 1952 (δείτε τη Συμφωνία του Λονδίνου για το ξένο χρέος της Γερμανίας).

H Γερμανία, η χώρα που ηγήθηκε της οικονομικής δολοφονίας της Ελλάδας, οφείλει ακόμη να επιστρέψει τεράστιες αποζημιώσεις για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ζήτησε από τη Γερμανία να επιστρέψει ένα συνολικό ποσόν ύψους 279 δις ευρώ ως αποζημίωση.

Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, η Γερμανία απάντησε πως το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων διευθετήθηκε το 1990 - κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Δεν είναι αποκύημα φαντασίας το γεγονός ότι η ασφυκτική πίεση που ασκεί η Γερμανία στην Ελλάδα σήμερα στοχεύει στο να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και να στρέψει το ενδιαφέρον μακριά από το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει.

ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ ό,τι η κυβέρνησή σας, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε εσάς και τη χώρα σας.

Σε αντίθεση, απαιτήστε πλήρη καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων…

Αντιθέτως, αξιώστε γερμανικές αποζημιώσεις, αξιώστε το Grexit, ως τη μόνη νόμιμη συνέπεια που προέκυψε από το «Όχι» του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 κατά των μέτρων λιτότητας που ζητεί η τρόικα, σε αντάλλαγμα για ένα πακέτο «διάσωσης».

Εάν το πράξετε, θα δείτε σύντομα ένα φως στο τέλος του τούνελ - ένα φως που έχει σβήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας της Γερμανίας και των γκάνγκστερ της τρόικας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησής σας.


Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προσπαθεί ακόμη να μπλοφάρει και να εντυπωσιάσει τον κόσμο απειλώντας την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ.

Οποιαδήποτε υγιής κυβέρνηση θα έκανε αυτήν την απειλή σύμμαχό της εγκαταλείποντας αυτό το σάπιο τέρας που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί και το λαθεμένο και απατηλό νόμισμα που ονομάζεται ευρώ.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι αυτό: η Ελλάδα κυβερνάται από την τρέλα. 

Ως εκ τούτου, η ελληνική κυβέρνηση απαντά στην τρέλα (τρόικα) με λαϊκή υποταγή, με ήπια παράδοση εξουσίας - εις βάρος των εκατομμυρίων ήδη αδικημένων Ελλήνων συμπατριωτών που υποδουλώνονται.

Πέραν αυτών, υπάρχει ένας πρώην Έλληνας υπουργός Οικονομικών που ασκεί ακόμη επιρροή, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο θρυλικός, γοητευτικός και «ριζοσπαστικός» υπουργός με τη μοτοσικλέτα.

​Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Παρόλο που έχει παραιτηθεί σε μία προφανή πράξη διαμαρτυρίας κατά της υποδούλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, των απαιτήσεων της τρόικας μετά το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, ο Βαρουφάκης σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κομφορμιστής που ζητεί κάποια μεταρρύθμιση στις Βρυξέλλες, οι οποίες δεν θέλουν να φανταστούν το κόστος ενός Grexit, για να μη συμπεριλάβουμε και την κατάρρευση της Ε.Ε. - κατάρρευση η οποία, ωστόσο, βρίσκεται κοντά.

Ως υπουργός Οικονομικών δεν έθεσε ποτέ το Grexit ως Plan B.

Δεν υπάρχει κανείς που να φωνάζει, να διαμαρτύρεται, να βγαίνει στους δρόμους, στα μπλόκα, να σταματήσει το ξεπούλημα των γεφυρών, των σιδηροδρόμων, ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων ως δημόσιο αγαθό.

Κανείς.

Δεν θέλω να κατηγορήσω για αυτό τους Έλληνες, οι οποίοι καθημερινά πρέπει να παλέψουν για την προσωπική τους επιβίωση, να βρουν τρόπους για να ταΐσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους.

Οι κατηγορίες μου στοχεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Τσίπρα, όλους αυτούς που ανήκουν στην ελληνική ελίτ, στα μίντια (έχουν στην κυριολεξία όλα πουληθεί όπως και στη Γερμανία από τη CIA;) και στους βουλευτές που κοιτούν με δέος (σ.σ.: τους δανειστές) και φροντίζουν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Καμία δράση.

Παρακολουθήστε την Ελλάδα - τη χώρα σας, Έλληνες πολίτες, ενώ αιμορραγεί!

Να είστε προσεκτικοί, διότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με χρέος και διάσωση.

Εάν σας πουν ότι η ευθύνη για την κρίση στην Ευρώπη είναι της Ελλάδας και του χρέους της, και ότι η ομαλοποίηση της κατάστασης εξαρτάται από το πόσο η Ελλάδα θα συμμορφωθεί με τους κανόνες του νέου πακέτου διάσωσης, αυτό είναι ένα εξωφρενικό ψέμα.

Αυτή η κρίση δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, από την ελίτ της Ευρώπης, από την Goldman Sachs - η οποία παρεμπιπτόντως διαφεντεύει την ευρωπαϊκή οικονομία.

Διότι θέλουν να συντρίψουν την Ελλάδα να την πετάξουν στον γκρεμό. Αυτοί, τα αποβράσματα των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον, επιδιώκουν μια Ελλάδα υποταγμένη.

Γιατί η Ελλάδα διαθέτει μία υψηλά στρατηγική θέση στο σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.

Ίσως η δεύτερη στη σειρά πιο σημαντική χώρα του ΝΑΤΟ (μετά την Τουρκία) λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεν θέλουν αυτή η Ελλάδα να διοικείται από ένα αριστερό κόμμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Αριστερά.

Είστε νεοφιλελεύθεροι ακριβώς όπως αυτοί.

Τα αφεντικά της υφηλίου επιθυμούν «καθεστωτική αλλαγή» - εκείνο το παλιό καλό καθεστώς που απειλεί οτιδήποτε αντίκειται στους νόμους της Δύσης.

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σκύβει το κεφάλι και υποκλίνεται στα αφεντικά του χρήματος επιτρέποντας την ταπείνωση και την καταστροφή των ίδιων της των πολιτών. 

Εάν η Ελλάδα διεξήγαγε τώρα εκλογές και κέρδιζε ένα δεξιό κόμμα, τύπου Νέα Δημοκρατία ή ακόμη και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, ή μία συμμαχία των δύο, το πρόβλημα του χρέους θα εξανεμιζόταν εν μία νυκτί.

Αυτό που επιθυμεί η Ουάσινγκτον μαζί με το σκυλάκι της τις Βρυξέλλες, είναι μια Ελλάδα υποταγμένη που δεν θα ζητεί να μάθει τον ακριβή ρόλο του ΝΑΤΟ, που δεν θα διαπραγματεύεται με την Ε.Ε., που δεν θα ζητεί να απαλλαγεί από τα ευρωπαϊκά δεσμά, που δεν θα έχει πρόσβαση στις συζητήσεις με τις ΗΠΑ για τη Μεσόγειο - για τον υποθαλάσσιο πλούτο σε υδρογονάνθρακες και ορυκτά.

Το παράδειγμα, φυσικά, επεκτείνεται και για την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, χώρες που έχουν τις ακτές τους στη Μεσόγειο.

Οι κυβερνήσεις τους έχουν ήδη αλλάξει με εξωτερική παρέμβαση (ΗΠΑ/Ε.Ε.) προκειμένου να επιβληθούν υπάκουα κουτάβια της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. 

​Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη ΔημοκρατίαΗ αδρανής ελίτ και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχουν καμία δικαιολογία.

Είναι το λιγότερο η χειρότερη μορφή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης: παραμένουν υποταγμένοι στον βασανιστή τους «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».

Και ο θάνατος, με όρους απόλυτης καταστροφής, λεηλάτησης και απόλυτης δουλείας, βρίσκεται κοντά.

Εσείς, Έλληνες πολίτες, εσείς θέλετε να συνεχίσετε σε αυτό το μονοπάτι της υποδούλωσης που σας έχει επιβάλει η αυτοκρατορία των αρπακτικών, η οποία στην τελική θα σας ελέγχει σε κάθε βήμα που θα κάνετε;

Ή θα προτιμούσατε να ανακαταλάβετε την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας - απαγκιστρωμένοι από τη δικτατορία των Βρυξελλών - και να αρχίσετε από την αρχή - όπως οι ευγενείς και σοφοί Έλληνες έπραξαν 2.500 χρόνια πριν, φέρνοντας τη Δημοκρατία;

Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα έχει ακόμη τη δυνατότητα και τη σοφία να ξαναχτίσει τη Δημοκρατία.

Θυμηθείτε πως, παρόλο που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη γεωγραφική μας θέση, το μέλλον μπορεί αναμφίβολα να διαφοροποιηθεί.

Αυτή η Ελλάδα είναι ακόμη ζωντανή!

Zήτω οι Έλληνες!"

Το blog προσυπογράφει τα πάντα στην επιστολή αυτή, με μία μόνον επιφύλαξη που αφορά τον αναφερόμενο πρώην υπουργό Οικονομικών. 

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

kostasxan

Μαρία Μαντουβάλου, «Τα διαχρονικά ολοκαυτώματα του ελληνικού λαού»

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν στά πλαίσια τῶν Φιλολογικῶν καί Θεολογικῶν μαθημάτων της διοργανάνωσε ὁμιλία μέ τήν Καθηγήτρια Νεώτερης καί Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας στό Ἐθνικό καί Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν κ. Μαρία Μαντουβάλου στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου (στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων) στίς 15 Φεβρουαρίου 2017.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ !

AKTINEΣ

Μία εξαιρετική ομιλία της κυρίας Μαρίας Μαντουβάλου στην Εστία Πατερικών Μελετών

Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι.

Η Ελληνική Βουλή το 2004 όπως ακούσατε καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του ολοκαυτώματος και έτσι κάθε χρόνο με σχετικές εγκυκλίους του υπ. παιδείας εντέλλονται τα σχολεία να διοργανώνουν εκδηλώσεις και να αναπτύσσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος.

Η επέτειος αυτή είναι διεθνής, θα λέγαμε παγκοσμιοποιημένη για τους Εβραίους όπου γης και τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και λοιπά. Ορθά λοιπόν οι Έλληνες Εβραίοι το θρήσκευμα τιμώνται όπως τους αξίζει από την Ελληνική Πολιτεία και από την διεθνή κοινότητα για το τραγικό και συγκεκριμένο της ναζιστικής θηριωδίας ολοκαύτωμα.

Με αυτήν λοιπόν την εντελλόμενη αφορμή για εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δραστηριότητα για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος και χωρίς καμία πρόθεση συγκρίσεων ας αναζητήσουμε και τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτή τη φορά, που ωστόσο δεν έτυχαν ποτέ μέχρι σήμερα ούτε εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, ούτε βεβαίως και διεθνούς αναγνώρισης, αν και μερικών από αυτά η τραγικότητα ήταν αξεπέραστη, κτηνώδης και θα έπρεπε να προστεθούν στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες.

Τους ανήκει ο παγκόσμιος θρήνος αλλά και το αιώνιο εγκώμιο γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους, των οποίων η δικαιολογημένη έκρηξη θυμού και η δίκαιη αγανάκτηση τους οδήγησε στο να ζητούν ακόμα και ποινικοποίηση της άρνησης αυτής της θυσίας που υπέστησαν οι ίδιοι υποτασσόμενοι όμως μοιρολατρικά στη μοίρα τους και υπομένοντάς την χωρίς αντίσταση, οι Έλληνες αντίθετα, με διαφορετική ιστορική παράδοση και διαχρονικούς κώδικες αξιών, αποτρέπουν διαρκώς τη μοίρα τους αυτοθυσιαζόμενοι και συναντώντας τον θάνατο, όχι από τους θύτες αλλά από την δική τους ενεργό πρόθεση για θυσία υπέρ των υψίστων γι’ αυτούς ιδανικών της Πίστεως και Πατρίδος. Και ο ποιητής επιβεβαιώνει με τον στίχο:

Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω.

Και ενώ τα ελληνικά ολοκαυτώματα δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε εξαφάνιση της ελληνικής γης, εντούτοις το μόνο που τα θύματα ζητούν είναι να αποτρέψουν την εσκεμμένη και ύπουλα καλλιεργούμενη λήθη που ασκείται δυστυχώς από ελληνόφωνους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς εντολοδόχους, ακυρώνοντας με πρωτοφανή αναίδεια και ιδεολογική βία τις υποχρεώσεις τους και τα καθήκοντά τους που υπαγορεύονται από τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος.

Βεβαίως, τον όρο ολοκαύτωμα τον συναντούμε διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού λαού για να δηλώσει, όπως στην αρχαιότητα, το θύμα που καίγεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στον βωμό, όπως παραδείγματος χάριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο νικητής οδηγούσε, όπως ρητά αναφέρεται, το ολοκαύτωμα από τα θυσιαζόμενα σφάγια. Μεταγενέστερα όμως επικράτησε η ίδια μεν ορολογία, ολοκαύτωμα και τα παρεπόμενα, θυσία, βωμός και λοιπά, αλλά, με πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή του νοήματος αυτών των όρων και του όρου γενοκτονία στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Οπότε, έχουμε αναφορές για τις οποίες στη συνέχεια θα κάνουμε εκτενέστερο λόγο, όπως, να πω τώρα, το ολοκαύτωμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων, το ολοκαύτωμα των Ποντίων, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, ή ακόμη και η ολοκληρωτική θυσία χάριν υψηλών ιδανικών όπως παραδείγματος χάριν η φράση: ‘πρόσφεραν τη ζωή τους, ολοκαύτωμα στο βωμό της ελευθερίας και της Πατρίδας ή στο βωμό της Πίστεως’.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα απανθρακωμένα θύματα αναδείχθηκαν εκούσιοι και όχι ακούσιοι υποταγμένοι στη μοίρα τους. Ήρωες. Mάρτυρες. Ατρόμητοι γίγαντες. Άξιοι της ιστορίας τους απέναντι σε θηριώδεις και αποκτηνωτικές συμπεριφορές στη διαδρομή της ιστορίας, που σκοπό είχαν και έχουν την συστηματική, βιαίως επιδιωκόμενη εξόντωση του Ελληνισμού, των μελών του Ορθοδόξου γένους ή/και την λοβοτόμηση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης του που και αυτό είναι αληθινή γενοκτονία.

Αλλά για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες της Ρωμηοσύνης γι’ αυτόν τον Τόπο που όρθωσε την αλήθεια της Πίστεως απέναντι στη βία και την νέα τάξη πραγμάτων, απέναντι στα παντώς είδους παιδομαζώματα και τους προβατόσχημους λύκους που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα στις ημέρες μας, οι ποιητές έδωσαν την δική τους απάντηση.

Και πρώτα ο Βερίτης -δεν θα τον έχετε ακούσει, ούτε εσύ παιδί μου δεν θα τον άκουσες ποτέ τον Βερίτη στο Καποδιστριακό- στο ποίημά του με τίτλο, ‘Ο Ύμνος των Μαρτύρων’:

«Χαῖρε Νυμφίε, θυσία πικρή δεν είναι καμιά γιά σένα, κι αν τα γυμνά μας σώματα στις ερημιές σαπίζουν, για Σένα εμείς ώ Λατρευτέ, σπονδές και ολοκαυτώματα».

Και ο ίδιος με τον τίτλο: ‘Κουράγιο αδέρφια’.

«Κουράγιο αδέρφια, δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την ἀπάτη των ονείρων, μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων. Μέσα στους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή που μας φλογίζει».

Ο ποιητής Ορθόδοξος λαός την θυσία την μετατρέπει σε στίχους όχι σε απειλές και υπενθυμίζει πάντοτε την μοναδική σταυρική θυσία.

Ο ίδιος [Βερίτης]: ‘Δεν θα βαδίσω σε κήπους ανθόσπαρτους.’

«Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα και όπου τηράξεις, στις πέτρες, εδώ, τις μικρές τις μεγάλες, θα βρεις ακόμα ν’ αχνίζουν ζεστές τις αιμάτινες στάλες.»

Κι έτσι το Ορθόδοξο Έθνος μεγαλουργεί αποδεικνύοντας με τον ποιητή του ότι η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.

Είναι γεμάτο το μαρτυρολόγιο της Ελληνικής ιστορίας με μνήμες και γενοκτονίες που μας μιλούν για τελευταίους Αυτοκράτορες και στερνές Λειτουργίες, για τραγικούς χορούς Ζαλόγγου και αιματόβρεχτες σελίδες Μεσολογγίου. Για Σούλι και Αρκάδι και Κούγκι και Πάργα. Για κόκκινες από Ελληνικό αίμα πλαγιές της Χίου και για ολόμαυρες ράχες των Ψαρών. Για βρόχους Φεραίων και ανασκολοπίσματα Διάκων. Για σχοινί του Πατριάρχη και κρεούργηση Χρυσοστόμου Σμύρνης. Για σφαγή Αμβροσίου Μοσχονησίων και ζωντανό κάψιμο Γρηγορίου Κυδωνιών. Για γενοκτονίες Ποντίων. Για διωγμούς και ξερριζωμούς από προγονικές Πατρίδες. Για μάρτυρες και νεομάρτυρες σ’ όλες τις εποχές, πρόσφατες και παλαιότερες, όπως οι:

Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης

Μοναστηρίου Ιωακείμ

Κορυτσάς Φώτιος

Γρεβενών Αιμιλιανός

Στρώμνιτσας Γρηγόριος

Μελενίκου Ειρηναίος

Όπως και για Τόπους Μαρτυρίου: Για Καλάβρυτα, για Αγία Λαύρα για Μέγα Σπήλαιο και Δίστομο, Υπάτη και Χορτιάτη, Αργυρόκαστρο και Κορυτσά.

Ομαδικός τάφος στους Πύργους Πτολεμαΐδας (φωτ. αρχείου Στάθη Ταξίδη) pontos-news.gr

και φυλακισμένα μνήματα ..

Η Πατρίδα μας λοιπόν είναι χώρα μαρτύρων και αγίων, άλλοτε με διωγμούς και μάστιγες και ηρωισμούς και άλλοτε τη προαίρεση. Δηλαδή μαρτύριο με τη θέλησή τους, χωρίς διωγμούς, χωρίς φωτιά, χωρίς μαστίγιο. Αυτό το μαρτύριο είναι η μεγαλύτερη αντίσταση στους Ηρώδεις του κόσμου και στην υπερφίαλη εξουσία τους. Δηλαδή, η μέχρι θανάτου εμμονή στην Πίστη και διαρκής ομολογία:

Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, μερικοί μαρτυρικοί Χώροι της Ρωμηοσύνης παίρνουν δικαιωματικά ξεχωριστή θέση στον κατάλογο των ολοκαυτωμάτων:

ΠΟΝΤΟΣ

ΙΩΝΙΑ

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

ΔΙΣΤΟΜΟ

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

Πάντως, μερικών απ’ αυτούς τους μαρτυρικούς Τόπους τα χώματά τους μπορεί να έμειναν στα βέβηλα χέρια των δημίων, άλλοτε βαρβάρων κι άλλοτε δήθεν πολιτισμένων, αλλά η ιστορία τους μένει δική μας. Μόνο δική τους δεν μπορεί να είναι.

ΕΦΕΣΣΟΣ

ΜΙΛΗΤΟΣ

ΠΕΡΓΑΜΟΣ

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

ΣΙΝΩΠΗ

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

ΜΟΡΦΟΥ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

Δεν αλλάζουν αρχιτέκτονα. Αυτών οι αρχιτέκτονες είναι πάντοτε οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι πρόμαχοι του Γένους των Ελλήνων. Οι γενναίως αθλήσαντες που υπομείνανε τον Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος θάνατον και έλαβαν αμάραντα στεφάνια.

«Μέσα σε βόλια κι οβίδων κρότους
έπεσαν νιάτα μες στον ανθό τους.
Πάνε λεβέντες, πάνε κορμιά
κι άγνωστα τα ‘θαψαν στην ερημιά.

Στρατούς λεβέντικης γενιάς
μ᾽ ανθούς τους ρένεις λεμονιάς,
βασανισμένη χώρα.»

‘Οι Ήρωες’ του Γεώργιου Σουρή -ο Σουρής έγραψε και αυτά, όχι αυτά που ξέρετε- 1912.

Μόνον η δική μας Εκκλησία ανάμεσα στα έθνη είναι Αυτή που παρέχει ολοκαυτώματα στο Θρόνο του Κυρίου. Γιγαντώθηκε με δάκρυα και πόνους. Απέραντο το ψηφιδωτό που απεικονίζει τους μάρτυρες της Εκκλησίας και της Πατρίδας και οδηγεί εκεί όπου οι ελπίδες και τα όνειρα του Γένους.

Η Κλαίρη Αγγελίδου, πρώην Υπουργός Παιδείας της Κύπρου -δεν μιλάμε για τους ‘υπουργούς παιδείας’ της Ελλάδας εδώ- στα 1974 όταν 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν -τουρκοκρατία έχουμε και σήμερα-, 8 χιλιάδες σκοτώθηκαν, 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου κατέχουν οι βιαστές, αγνοείται η τύχη 1.619 και αφθονούν οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, έγραψε: ‘Του ξεριζωμού’.

«Εμείς δεν αδικήσαμε μήτε τους δυνατούς μήτε τους λίγους
και ο Θεός επιβλέψει επί το Έθνος ημών.»

Της ίδιας επίκληση:

«Πίσω από εκείνα τα βουνά η γη δεν είναι πια δική μας.
Εκεί που οι πρόγονοί μας όργωσαν και φύτεψαν κιτριές και λεμονιές.
Εκεί που τις Βυζαντινές έχτισαν Εκκλησιές.
Δεν έμεινε τίποτε ορθό που οι βάρβαροι να μην το βεβηλώσουν.

Θεέ της Δικαιοσύνης με πύρινη ρομφαία χτύπα την αδικία
και φως αγάπης και ομορφιάς κάμε να σκορπιστεί στη γη μας
που ποτίστηκε με δάκρυα και αίμα.»

Πάντα όμως η ίδια απάντηση ανεβαίνει στα χείλη των Ελλήνων εθνομαρτύρων λίγο πριν το μαρτύριο. Διαβάζουμε σε επιστολές.

1955. «Τώρα που σας γράφω βρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελί της φυλακής μου περιμένοντας με θάρρος και υπομονή τον δήμιο να ‘ρθει να με οδηγήσει στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου.»

Άλλος γράφει στην μητέρα του.

«Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να μας δώσει θάρρος και ψυχραιμία γιατί κι Εκείνη έχασε τον Υιόν Της.»

Και το θρυλικό του Ευαγόρα.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρώ τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.»

Και πάλι ο ίδιος:

«Θα πάω στον Θεό και θα Τον παρακαλέσω
να είμαι ο τελευταίος που θα κρεμαστώ.»

Ο ένας κρίκος μετά τον άλλον, τα Ελληνικά ολοκαυτώματα παλιά και νέα. Και η ιστορία γράφεται με ποιήματα, πότε για την τουρκική θηριωδία και πότε για την ναζιστική.

‘Καλάβρυτα 1943’ Γιάννης Κουτσοχέρας:

«Παν τα Καλάβρυτα
Το Αρκάδι, το Κούγκι να’ βρουν.
Θεία η φυγή
σκλάβα μου γη.

Γιατί, τα Καλάβρυτα, τ’ Αρκάδια,
δε ζουν στα ανήλιαγα λαγκάδια.
Βουβάσου
χαμωβλεπούσα εσύ Οικουμένη.»

Και μια φοιτήτρια του Δημοκρίτειου Θράκης, η Ιωάννα Μπαλαούρα, γράφει ποίημα βραβευμένο με τίτλο ‘Ολοκαύτωμα‘:

«Εδώ η πέτρα πονάει.
εδώ ξένε που πατείς είναι το μνήμα της μάννας μου,
είναι η γη του πατέρα μου,
είναι το αίμα της αντίστασης.

Εδώ ξένε μόνο θ’ ακούς τις αχνές αλλοτινές φωνές τους.
Οι πέτρες εδώ ματώνουν,
οι πέτρες εδώ θυμούνται.
Εδώ ξένε είναι τα Καλάβρυτα.»

Και ένας φοιτητής του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης, ο Στεφανάκης Γεώργιος, βραβευμένος επίσης:

«Εξακόσιοι ενενήντα έξι θερίστηκαν,
λες κι ήταν στάχυα.
Ποιος άκουσε ποτέ θερισμό από τον Ιούνη ως τον Δεκέμβρη;
Να κρατάει τόσο;
Από χωριά πολλά των Καλαβρύτων,
να μην τ’ απαριθμήσω μην τυχόν και λησμονήσω κάποιο και το αδικήσω,
και αυτά τα στάχυα όλα μαζί αλέστηκαν στης μνήμης τον μύλο»

Και ξεχειλίζει αυτή τη φορά ο λαϊκός πόνος τώρα σε τραγούδι,

«Κάμποι των Καλαβρύτων φέτος να μην ανθίσετε, χορτάρι μην φυτρώσει,
για το κακό που γίνηκε στις 13 Δεκέμβρη.
Κάψανε τα Καλάβρυτα σκοτώσανε τους άντρες.»

Οι Γερμανοί δεν έκαψαν μόνο τα Καλάβρυτα αλλά και την Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο. Ο Αυστριακός συγγραφέας της ιστορίας της τραγωδίας των Καλαβρύτων Χέρμαν Φρανκ Μάιερ[Hermann Frank Mayer] έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο: ‘Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα’:

«Η σφαγή αμάχων στο πλαίσιο της επιχείρησης Καλάβρυτα μετετράπη αναπόφευκτα σε βασικό θέμα του βιβλίου μου. Με βάση τον αριθμό των θυμάτων πρόκειται προφανώς για το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ.»

Και ο δήμαρχος Νυρεμβέργης είπε στον δήμαρχο Διστόμου:

«Στις 19 Ιουνίου 1944 η γερμανική Βέρμαχτ προέβη σε ανατριχιαστικά εγκλήματα στον πληθυσμό του Διστόμου. Μόνο λίγοι κάτοικοι του Δήμου διέφυγαν από την κτηνώδη δολοφονία.»

Δίπλα στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, και η Υπάτη, μένει σύμβολο της καταστροφικής μανίας των ναζιστικών ορδών με το ολοκληρωτικό κάψιμό της στις 17/06 του ’44, μαζί με την σφαγή των Πύργων Κοζάνης στις 24 Απριλίου του ’44 όπου και ολοσχερώς καήκανε και οι ζωντανοί και η Κωμόπολη. Αλλά και τον Σεπτέμβριο του ’43 άλλο μαρτυρικό χωριό, η Βιάννος, χωριό του Νομού Ηρακλείου είχε την ίδια τύχη.

«Αδέρφια, σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά,
μνήματα μην πατάτε μην πάρουνε φωτιά.»

Λέχθηκε από τον Μανώλη Γλέζο ότι τότε όλη η Ελλάδα έγινε ολοκαύτωμα.

Και από τον Κουτσοχέρα: «Εκείνη την ημέρα χάθηκαν οι λύκοι και ούρλιαζαν οι άνθρωποι.»

Ο Χορτιάτης, 02/09 του ’44. Ένας ακόμη κρίκος στο ατέλειωτο μαρτυρολόγιο της Ρωμηοσύνης.

«Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
και ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.»,

γράφει ο Καββαδίας στο ποίημά του ‘Θεσσαλονίκη’.

Ασταμάτητες οι εποχές ολοκαυτωμάτων για τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Να λοιπόν κι άλλες.

Το ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου στο Ρέθυμνο, όπου τον Νοέμβριου του 1866 μετά από ηρωική άμυνα οι πολιορκημένοι από 28 χιλιάδες Τούρκους έγκλειστοι στο Μοναστήρι, 286 ένοπλοι και 657 γυναικόπαιδα, ανατιναχθήκανε όταν ο Ηγούμενος Γαβριήλ έδωσε διαταγή να πυροβοληθεί η πυριτιδαποθήκη της Μονής. Ανατιναχθήκανε 828 Έλληνες και 114 αιχμάλωτοι και το λαϊκό δίστιχο αποτυπώνει:

«Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε όλοι μικροί μεγάλοι
το μέγα ολοκαύτωμα που έγινε στ’ Αρκάδι.»

Και ακόμη, το παραδοσιακό:

«Τρία πουλιά χρυσόφτερα, τρία αηδονοπούλια
σχίζουνε σύννεφο πυκνό απ’ τ’ ουρανού τα βάθη
κι επάνω κατεβαίνουνε στα λείψανα τα άγια
του Αρκαδιού και κάθουνται και τα μοιρολογούνε.»

Ο ποιητής όμως πάντα υπενθυμίζει:

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.»

Στο θρυλικό Κούγκι, τον ιστορικό πύργο στο Σούλι και τον Καλόγερο Σαμουήλ, του οποίου την αυτοθυσία ύμνησε και ο Βαλαωρίτης. Δεκατρείς Δεκέμβρη του 1803 το Σούλι πολιορκείται από τον Αλή Πασά και ο Σαμουήλ μόλις μπήκαν στο Κούγκι οι Τούρκοι γίνεται ολοκαύτωμα ανατινάζοντας την πυριτιδαποθήκη που ήταν μέσα στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Δεν παραδόθηκαν αυτός και οι σύντροφοί του παρά μόνο στον Θεό.

Ο Καλόγερος Σαμουήλ υπήρξε άξιος μαθητής του ΠατροΚοσμά του Αιτωλού που είχε μαρτυρήσει πριν από 24 χρόνια το 1797 στο Μπεράτι, το Κολικόντασι.

Τη θυσία του Σαμουήλ λίγες ημέρες μετά ακολούθησε ο ανεπανάληπτος χορός του Ζαλόγγου από τις ηρωίδες Σουλιώτισσες.

Ο Βαλαωρίτης υμνεί τον Καλόγερο Σαμουήλ στο ποίημά του ‘Ο Σαμουήλ’:

«Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!

…

Δε φαίνετ’ ο καλόγερος. μόνος του στ’ Άγιο Βήμα
προσεύχετο κ’ ετοίμαζε τη μυστική θυσία.
Σφιχτά-σφιχτά στα χέρια του εβάστα το Ποτήρι
και μύρια λόγι’ απόκρυφα έλεγε του Θεού του.
Τα μάτια κατακόκκινα απ’ τες πολλές αγρύπνιες
εκοίταζαν ακίνητα το Σώμα και το Αίμα.

…

Σιγάτε βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου,
Κι ο Σαμουήλ την ύστερη την Κοινωνιά θα πάρη !
Κ’ εκεί που κοίταζ’ ο παπάς τη Σάρκα τού Θεού του,
εκύλησ’ απ’ τα μάτια του στου Ποτηριού τα σπλάχνα
σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά-κρυφά ένα δάκρυ.
– Θεέ μου και Πατέρα μου, θαμμένος εδωμέσα
εδίψασα… Χωρίς νερό η Θεία Κοινωνιά σου
θα έμεν’ ατελείωτη… Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη,
αυτό το μαύρο δάκρυ μου – μη το καταφρονέσης.
αμόλυντο και καθαρό βγαίν’ απ’ τα φυλλοκάρδια.
Δέξου το, Πλάστη, δέξου το – άλλο νερό δεν έχω.
Ήτανε ήλιος κ’ έλαμψε το ιερό το σκεύος.
Το αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει.
Αναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Χάρη
και τρέμοντας αγκάλιασε το θεϊκό Ποτήρι
και τόσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε
σαν νάτανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη.
Ανοίγ’ ή Πύλη του Ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια.
Τ’ ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε,
και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια.
Επρόβαλ’ ο καλόγερος. Το πρόσωπό του φέγγει
σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ’ ένα βαρέλι
πόκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία. …»

Το ίδιο στην Ιερά Μονή Σέκου στη Μολδαβία. Η άγια μορφή του ήρωα Γιωργάκη Ολύμπιου. Μετά την ήττα του Υψηλάντη το 1821, αφού έσωσε στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο όσα μέλη του Ιερού Λόχου μπόρεσε, έφυγε κι οχυρώθηκε στα βουνά της Μολδαβίας και βρέθηκε πολιορκημένος στο Μοναστήρι του Σέκου από 8 χιλιάδες Τούρκους και τότε αφού αρνήθηκε κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άντρες του που αρνήθηκαν να παραδοθούν τινάχτηκε στον αέρα παρασέρνοντας στον θάνατο αμέτρητους αντιπάλους.

Και ο δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης αναφωνεί επεκτείνοντας λίγο τον στίχο του Ελύτη:

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Σε λένε Όλυμπο και σε λένε δόξα της Μακεδονίας.
Βοηθός και σκέπη μας θρύλε των Πιερίων και των Βαλκανίων
Γεωργάκη Ολύμπιε απελευθερωτή.»

Λίγο μετά το Πάσχα το ’22 ακολουθεί το ολοκαύτωμα στον Άγιο Μηνά στη Χίο. Τραγικές και απάνθρωπες σφαγές όπου ενώ ο ιερέας Ιάκωβος Μαύρος κοινωνούσε τους αλλόφρονους κατοίκους της μαρτυρικής νήσου και μελλοθάνατους των Αχράντων Μυστηρίων, όρμησαν οι Τούρκοι και από τις 3 χιλιάδες που είχαν καταφύγει εκεί ελάχιστοι διέφυγαν τη σφαγή ενώ άλλους τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Λουφάκης ανασκολοπίστηκε και άλλοι κληρικοί και λαϊκοί εκτελεστήκανε με απαγχονισμό ή με πέλεκυ. Και ο λαός:

«Κι από τον Άγιο σου Μηνά
παντού το σήμαντρο μηνά,
τη λευτεριά σου τώρα …».

Και ο Βερίτης είχε γράψει. Πήγε εκεί στον Άγιο Μηνά και είχε γράψει ένα ποίημα: ‘Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά’. Δεν θα σας το διαβάσω.

Ακόμα να προσθέσουμε στον απέραντο κατάλογο το ολοκαύτωμα του Χρήστου Καψάλη στην Έξοδο του Μεσολογγίου το ’26 και του Ρωγών Ιωσήφ όταν κυκλώθηκαν από τους κτηνώδεις βαρβάρους. Προηγήθηκαν το ’21 και το ΄22 τα ολοκαυτώματα της Κάσου, της Σαμοθράκης, της Νάουσας και πολλών άλλων.

Μέχρι τώρα δεν έκανα λόγο για τον ξεριζωμό και το απίστευτο ολοκαύτωμα των Ποντίων όπου 353 χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση. Επιχειρήθηκε από το 1916 έως το ’23 η βίαιη και ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ελληνοποντίων από τη γη των πατέρων τους. Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου η 19η Μαΐου, όπως καθιερώθηκε το ’94 με απόφαση της Βουλής. Στην Τραπεζούντα, την Τρίπολη, την Σαμψούντα με τον Κεμάλ Ατατούρκ εξολοθρεύτηκαν οι Ελληνοπόντιοι ακολουθώντας τους δικούς τους ανυποχώρητους νεομάρτυρες.

Στη συνέχεια οι Πόντοι έγιναν και πάλι θυσία του Ρωσσικού αυτή τη φορά ‘επαναστατικού’ ολοκληρωτισμού το 1917. Γνήσιου διαδόχου της λεγόμενης Γαλλικής επανάστασης των απαγχονισμών, μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε νέες εκτοπίσεις.

Όλες οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα των μαρτύρων της Εκκλησίας και των ηρώων της Ρωμηοσύνης που ανέφερα μέχρι τώρα, προήλθαν και συνεχίζουν να προέρχονται από: Τούρκους, συνεργάτες των Τούρκων, Εβραίους, Ντονμέδες, Τουρκαλβανούς και Ευρωπαίους -όποια λέξη δεν ξέρετε να τη βρείτε στο λεξικό.

Όλοι αυτοί θελήσανε ή να μας υποτάξουν ή να μας εξαφανίσουν και ευτυχώς Δόξα τω Θεώ μέχρι σήμερα δεν το κατόρθωσαν, αν και ήταν μεταξύ αυτών και ιστορικές προσωπικότητες που το επιδιώκανε, όπως παραδείγματος χάριν ο πολύς κόμης Ζοζέφ ντε Μαίστρ [Joseph de Maistre]. Γάλλος διπλωμάτης, γερουσιαστής, δικαστής, υπουργός και Ιησουίτης, ο οποίος στο έργο που δημοσίευσε το 1819 -πριν από την Επανάσταση- με τίτλο ‘Ο Πάπας’, γράφει για τους Έλληνες τα ακόλουθα καταχθόνια. (Δύο χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση και ευτυχώς αυτός πέθανε το έτος της Παλιγγενεσίας το ’21)

«Σε ότι αφορά τους Έλληνες ας τους οδηγήσουμε στους δικούς μας τρόπους, τα ήθη, τη γλώσσα και τότε θα μπορούμε να τους μεταχειριστούμε όπως θέλουμε..» Θυμίζει κανέναν σύγχρονο; «Για τους Έλληνες δηλαδή πρέπει πρωτύτερα να κατεδαφίσουμε για να μπορέσουμε ύστερα να χτίσουμε.» «Δηλαδή..» εξηγεί ο ίδιος στη συνέχεια «.. οφείλουμε προηγουμένως να καταστήσουμε τους Έλληνες άθεους ώστε μετά από αυτό να τους φέρουμε στον παπισμό.» Ίσως σήμερα να βγήκε αληθινός ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ. …

Αυτά ένα δείγμα από τα απειράριθμα ως προς τους Ευρωπαίους και την «πολιτισμένη», σε εισαγωγικά, συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες. Αλλά δυστυχώς τα ίδια καταχθόνια σχέδια σε πολλά επίπεδα εξυφαίνουν και γηγενείς, ντόπιοι δηλαδή, ελληνόφωνοι, όχι Έλληνες. Δήθεν ‘πνευματικοί ηγέτες’ και μάλιστα αυτοαποκαλούμενοι ‘ιστορικοί’ που μοναδικό σκοπό έχουν την γενοκτονία των αξιών του Ελληνορθόδοξου έθνους θυσιάζοντας την ιστορική αλήθεια με την διαστρέβλωση της ιστορίας προκειμένου παραδείγματος χάριν να πούνε πόσο καλά περνούσανε οι Έλληνες κάτω από τους Τούρκους, πόσο κακός ήταν ο Κολοκοτρώνης και οι μύθοι του Ζαλόγγου, της Αγίας Λαύρας και πάει λέγοντας.

Επιχειρούν να ρίξουν το πέπλο της λήθης στο παρελθόν. Χλευάζουν και αμαυρώνουν τον Χώρο των μαρτυρίων και ηρωισμών του Γένους ή εξαφανίζουν την Ορθοδοξία -επιχειρούν δηλαδή- με σκευωρίες και μεθοδεύσεις όπως η επιχειρούμενη κατάργηση των θρησκευτικών, και ασκούν την Γενοκτονία της Εθνικής Μνήμης και Ταυτότητας.

Λοιδορούν τα Ελληνορθόδοξα μόνο θύματα των απάνθρωπων και αποκτηνωτικών συμπεριφορών και γεγονότων, ενώ αντίθετα ρίχνουν δάκρυα και απλώνουν δίχτυα προστασίας στον οποιοδήποτε αλλόθρησκο απατεώνα.

Τους ενοχλεί θανάσιμα τους παραχαράκτες της ιστορίας ανθέλληνες, ότι οι Έλληνες δεν υποκύψανε στην μοίρα τους ως πρόβατα επί σφαγή. Δεν σκύψανε. Δεν γονατίσανε. Πέσανε σαν ήρωες, άλλοτε πολεμώντας και άλλοτε σε εκούσια ολοκαυτώματα στον βωμό της ελευθερίας και της Πίστεως.

Η βάναυση διαστρέβλωση της ιστορίας και η εξόφθαλμη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων από τους επικίνδυνους και εγκάθετους κονδυλοφόρους της γνωστής κάστας των κατεδαφιστών των Εθνικών και Ορθοδόξων αξιών, έκαναν τον π. Μεταλληνό να γράψει ότι αυτοί θυμίζουν γελοιογράφους και τους παραπέμπει στον προφητικό λόγο του γελοιογράφου ΚΥΡ για να δουν καθαρότερα τις ιστορικές απόψεις τους μήπως και αντιληφθούν με το γελοιογράφημα που θα ακούσετε ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ.

Γελοιογραφούσε ο ΚΥΡ: «Έλληνες και Τούρκοι έκαμαν τσιμπούσι στην Αλαμάνα. Έψησαν και έφαγαν σουβλάκια. Συμμετείχε και ο Αθανάσιος Διάκος.»

Αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης -που τον αναφέρω εδώ ξεχνώντας τις πολλές άλλες αμαρτίες του .. μ’ αυτά που λέει τώρα δεν ξεχνιούνται τα περασμένα- προειδοποιεί μερικές κυρίες της Δημοτικής Εκπαίδευσης, και όχι μόνο, του Καποδιστριακού μας Πανεπιστημίου που βεβηλώνει τη μνήμη του Καποδίστρια με τα καμώματα των δήθεν ιστορικών και κοινωνικών ψυχολόγων του που ευνουχίζουν τα ανύποπτα παιδιά με την κατεδάφιση των ιδεών που συμβολίζουν οι λέξεις Ελλάδα, Πατρίδα, Πίστη, Ρωμηοσύνη, Ελευθερία. Και γράφει ο Θεοδωράκης απευθυνόμενος στους παραχαράκτες πανεπιστημιακούς δασκάλους:

«Σκοτώνετε την ψυχή μας. Έχετε πανίσχυρους φίλους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Όμως θα σας είναι πολύ δύσκολο να βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιό. Πρέπει να σας πω πως όσοι επιχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες είχαν κακά γεράματα. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν Έλληνες που απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να αμαυρώσει την ταυτότητά τους, τελεία και παύλα. Αμφισβητείτε όλα όσα έπραξε ο Ελληνικός λαός. Αποδομείτε τις ιδέες και τα πιστεύω του. Πολλά τα ερείσματά σας αλλά και ο εμφανής συντονισμός της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με συνταγές καμουφλαρισμένου αφελληνισμού.»

Και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος και άλλοι που ίσως να μου διαφεύγουν, καλούν τους γονείς να αντιδράσουν νομικά σε μια άλλη επαίσχυντη μορφή γενοκτονίας παραδοσιακών ιδεών. Αναφέρονται σε άλλη κατάπτυστη εγκύκλιο του υπουργείου στα Γυμνάσια δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα -για φαντάσου 23/12- που τα υποχρεώνει να διαθέσουν ολόκληρη εβδομάδα -όχι προς Θεού για την ημέρα των Χριστουγέννων και τη σημασία της ή για τους Τρεις Ιεράρχες, όχι τέτοια πράγματα ξεπερασμένα – για θέματα μεταξύ άλλων όπως οι λεγόμενες ‘έμφυλες ταυτότητες’ και με την ένδειξη ‘εξαιρετικά επείγον’ -για φαντάσου, φαντάσου δηλαδή και να καιγόμασταν τι θα έγραφαν- να καταθέσουν μέχρι 3 Φεβρουαρίου σχετικό σχέδιο. …

Και οι Ιεράρχες αναρωτιούνται. Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανηλίκων μαθητών; Να ενημερωθούν δήθεν για ‘ομοφοβία’ και ‘τρανσφοβία’ στην κοινωνία και στο σχολείο; Ποιες συνέπειες θα έχει -πανάθλιοι προσθέτω εγώ- μια τέτοια δράση αποδόμησης στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;

Σεβαστοί πατέρες κυρίες και κύριοι. Οι γενοκτονίες συνεχίζονται με άλλη μορφή μέχρι σήμερα. Αυτές είναι πνευματικές γενοκτονίες και εκτελούνται από τους λίγους αλλά πανίσχυρους επίορκους δυστυχώς εντός των πυλών. Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του αλλά ας βοηθήσουμε κι εμείς λιγάκι παίρνοντας κουράγιο και παράδειγμα από αυτό που εσείς κάνετε εδώ ως Εστία Πατερικών Μελετών.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

ΑΚΤΙΝΕΣ