Νέα περιστατικά με την Γερόντισσα Γαλακτία

TPOΠOΣ ΓNΩPIMIAΣ ME TON XPIΣTO.

Η Γερόντισσα τόνιζε την επαφή με τα δημιουργήματα του Θεού, αστέρια, δέντρα, λουλούδια, πουλιά, ζώα, θάλασσα, βουνά κλπ. για να συγκινείται η ψυχή από αυτό το μεγαλείο, από αυτήν την αρμονία που στρέφεται, όπως έλεγε, συνέχεια στο Θεό και τον υμνεί…

Όποιος καθαρίσει την δική του ψυχή, μπαίνει κι αυτός μέσα στην χορωδία αυτή την αρμονική των φυσικών στοιχείων και όλοι μαζί έχουν μια κοινή προσευχή και αναφορά στο Θεό. Αυτό το ερμήνευε ο π. Αντώνιος και έλεγε ότι η Γερόντισσα «άκουσε τους λόγους των όντων» και εναρμονίζει την δική της προσευχή μαζί τους!

 Αυτό το εξέφραζε παραστατικά η Γερόντισσα σε μία μεσημβρινή προσευχή της που υπάρχει ηχογραφημένη και έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο: «Όσα αστέρια έχει ο ουρανός, όσα σύννεφα, όσα δέντρα έχουν οι κάμποι, όσα φυτά, όσα λουλούδια μυρίζουνε και μοσχοβολούνε για σένα…κλπ.».

Κυρίως, όμως, τόνιζε ότι η γνωριμία και η ένωση με τον Χριστό γίνεται μέσα από τους ανθρώπους και ειδικά τους πονεμένους, τους στερημένους, τους κατατρεγμένους. Οι άνθρωποι είναι οι ζωντανές εικόνες Του. Και οι πονεμένοι είναι οι κατ’ εξοχήν αδελφοί Του που φέρουν πάνω τους σταυρικά σημάδια. Γι’ αυτό μοιάζουν πιο πολύ στο Χριστό. Είναι πιο κοντά Του αυτοί. Οπότε, όσο αγαπούμε αυτούς και φεύγουμε από την αγάπη για το τομάρι μας, τόσο ενωνόμαστε με τον Χριστό!

 Όταν την ρωτούσες: πες μας τα βασικά για να σωθούμε, απαντούσε:

− Τέσσερα κυρίως θέλει ο Χριστός:

Α) Μετάνοια για να έλθει η Χάρη Του και να δούμε τα χάλια μας πιο πολύ. Να κλάψουμε και να αλλάξουμε. Να ξεπλυθούμε. Να εξομολογηθούμε. Να καθαρίσουμε. Η μετάνοια μας πάει στον παράδεισο.

Β) Ταπείνωση. Αυτή ανοίγει την πόρτα του παραδείσου. Να ξέρομε τα χάλια μας και να μην έχομε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Και ό,τι καλό κάνομε να ξέρομε ότι είναι του Χριστού και να Τον δοξάζομε. Τα κακά είναι δικά μας και πρέπει να ταπεινωνόμαστε και να μετανοούμε. Όποιος το καταλάβει, φωνάζει συνέχεια: «Κύριε έλεος, έλεος, έλεος». Και τονε λυπάται ο Χριστός και τονε σηκώνει και κάνει ο άνθρωπος αυτός τα αδύνατα δυνατά στην ψυχή του. Αλλά κατέχει (ξέρει-γνωρίζει) πως όλα είναι του Χριστού. Μόνο η διακονιά (ζητιανιά) του ελέους είναι δική του. Και δεν καυχάται για πράμα (για τίποτα).

Γ) Σιωπή. Αν θεωρείς υπόδικο τον εαυτό σου στο Χριστό δεν κρίνεις κανένα. Λες για κάθε κακό που θα ακούσεις σε βάρος κάποιου: «Εγώ είμαι χειρότερος. Ο Θεός να μας συγχωρήσει όλους». Έτσι ο Θεός συγκινείται και ακούς μέσα από την σιωπή την δική σου, την ακατακρισία, ακούς,την γλώσσα του παραδείσου! Η σιωπή είναι η διάλεκτος εκεί…

Με άλλο τρόπο καρδιακό μιλούνε και συνεννοούνται…(ενν. τον ενδιάθετο Λόγο).

Δ) Η αγάπη. Η μετάνοια καθαρίζει και φωτίζει και σε πάει στον παράδεισο. Σου δείχνει το δρόμο. Η ταπείνωση ανοίγει την πόρτα για να ασφαλίζει την Χάρη μέσα σου. Και η αγάπη σε ρίχνει στην αγκαλιά του Χριστού! Σε κάνει ένα με Αυτόν! Όποιος ενωθεί με τον Χριστό, δε ζει για τον εαυτό του. Ζει για να δοξάζει τον Θεό και να θυσιάζεται για τους άλλους ανθρώπους! Εκεί βλέπει τον Χριστό! Το «γλέντι» του είναι η θυσία για τους άλλους.

Η ελεημοσύνη εν κρυπτώ (αυτή η τελευταία φράση ήταν η πιο συνηθισμένη και η πιο αγαπημένη της) αυτή αρέσει στο Θεό. Αυτή είναι το καλύτερο καλλυντικό για την ψυχή. 

Να την αγαπήσετε…

πηγή

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Pfizer αποσύρεται από την κατάθεση στο πάνελ COVID του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Επαφές υψηλού επιπέδου μεταξύ του Άλμπερτ Μπουρλά και της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πριν από τον έλεγχο συμφωνίας για τα εμβόλια πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Οι επικρίσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη διαχείριση του μυστηρίου για τα γραπτά μηνύματα που αντάλλαξαν η Πρόεδρος Ursula von der Leyen και ο νούμερο ένα της Pfizer Albert Bourla προέρχονται απευθείας από την ίδια την ΕΕ. Για την ακρίβεια, από την Ευρωπαία διαμεσολαβήτρια Έμιλυ Ο'Ράιλι που απέρριψε τον τρόπο με τον οποίο απάντησε το Ευρωπαίο στέλεχος στο αίτημα δημοσιογράφου για πρόσβαση στα έγγραφα.

ΤΟΥ CARLO MARTUSCELLI

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Pfizer, Άλμπερτ Μπούρλα, αποσύρθηκε από το ραντεβού για να καταθέσει ενώπιον της ειδικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον COVID-19, στην οποία αναμενόταν να αντιμετωπίσει δύσκολα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο έγιναν μυστικές συμφωνίες για τα εμβόλια.

Η απόφαση ακολουθεί μια έκθεση ελέγχου στη στρατηγική προμήθειας εμβολίων της ΕΕ που δημοσιεύθηκε νωρίτερα τον μήνα, η οποία εγείρει νέα ερωτήματα σχετικά με την επαφή μεταξύ του Μπούρλα και της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν που προηγήθηκε σύμβασης εμβολίου πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.

Ο επικεφαλής του φαρμακευτικού κολοσσού των ΗΠΑ, του μεγαλύτερου προμηθευτή εμβολίων για την COVID-19 στην ΕΕ, είχε προγραμματιστεί να εμφανιστεί ενώπιον της επιτροπής στις 10 Οκτωβρίου. Η επιτροπή συναντά βασικούς αξιωματούχους που εμπλέκονται στη διαδικασία προμήθειας εμβολίων της ΕΕ για να αντλήσει διδάγματα για το πώς για να ανταποκριθούμε σε μελλοντικές πανδημίες. Άλλα στελέχη φαρμακευτικών προϊόντων έχουν απευθυνθεί στην επιτροπή, συμπεριλαμβανομένου του Διευθύνοντος Συμβούλου της Moderna και ανώτερων στελεχών από την AstraZeneca και τη Sanofi.

Η πρόεδρος της επιτροπής, η Βελγίδα ευρωβουλευτής Kathleen Van Brempt, δήλωσε στο POLITICO ότι «λυπάται βαθιά» για την απόφαση που έλαβε η Pfizer.

Μετά από μια επίσκεψη στα κεντρικά γραφεία της BioNTech την περασμένη εβδομάδα, η Van Brempt είχε δηλώσει σε γραπτή δήλωση ότι ανυπομονούσε για συζητήσεις "με άλλους CEO" συμπεριλαμβανομένου του "κ. Albert Bourla, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Pfizer" στις 10 Οκτωβρίου.

Η έκθεση, του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, διαπίστωσε ότι η von der Leyen είχε εμπλακεί άμεσα σε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για τη μεγαλύτερη σύμβαση εμβολίων στην ΕΕ, για έως και 1,8 δισεκατομμύρια δόσεις του εμβολίου BioNTech/Pfizer, η οποία ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2021. Αυτό ήταν μια απόκλιση από τη διαδικασία διαπραγμάτευσης που ακολουθήθηκε με άλλες συμβάσεις, όπου μια κοινή διαπραγματευτική ομάδα αποτελούμενη από αξιωματούχους της Επιτροπής και των χωρών μελών διεξήγαγε διερευνητικές συνομιλίες.

Ο επόπτης της ΕΕ σημείωσε επίσης ότι η Επιτροπή αρνήθηκε να παράσχει αρχεία των συζητήσεων με την Pfizer, είτε υπό μορφή πρακτικών, ονομάτων εμπειρογνωμόνων, συμφωνηθέντων όρων ή άλλων αποδεικτικών στοιχείων.

Ήδη το 2021, οι New York Times ανέφεραν για τη φαινομενικά άνετη σχέση μεταξύ του Bourla και της von der Leyen, με τους δύο να ανταλλάσσουν μηνύματα κειμένου (sms) εν όψει της συμφωνίας.

Σε επαφή με το POLITICO, ένας εκπρόσωπος της Pfizer είπε ότι η πρόεδρος των διεθνών αγορών ανάπτυξης της εταιρείας, Janine Small, θα παραστεί στην ακρόαση της επιτροπής. «Έχει αναγνωριστεί ως η πλέον κατάλληλη για να υποστηρίξει την επιτροπή στην επίτευξη των στόχων της», δήλωσε ο εκπρόσωπος», είπε ο εκπρόσωπος.

Κώστας Γρίβας: Το κόμπλεξ που κρύβει η αποχαλίνωση των Τούρκων και ο πιθανός εμφύλιος εντός Τουρκίας

https://www.youtube.com/watch?v=-Oa5qFgRcWE

Κώστας Γρίβας, Πλήττεται το Ρωσικό γόητρο & η Τουρκία φαντασιώνεται μεγαλεία.Η Αρμενία στο στόχαστρο

Η Επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στην Αρμενία με την χορηγία της Τουρκίας δεν ήταν ένα γεγονός που έγινε στον Άρη δηλώνει ο καθηγητής Γεωπολιτικής της σχολής Ευελπίδων Κωνσταντίνος Γρίβας, σχολιάζοντας την μηδενική κάλυψη που έτυχε η σύγκρουση στην Αρμενία από τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης Αντίθετα, είναι ένα γεγονός που και είναι στην γειτονιά μας αλλά και λόγω των σχέσεων που έχει η Ελλάδα και οι Έλληνες με τον Αρμενικό Λαό έπρεπε να μας απασχολήσει περισσότερο Η Τουρκία, λόγω της αναταραχής που υπάρχει στην Ουκρανία προσπαθεί να παίξει πάλι με τις Τουρκογενείς φιλές και πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες στην περιοχή του Καυκάσου δηλώνει ο Κύριος Γρίβας. Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί εφεξής ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος, η Ρωσία έχει υποστεί μεγάλη ζημιά και η ζημιά στο γόητρο αλλά και η πραγματική ζημιά που υφίσταται η Ρωσία λόγω της σύγκρουσης στην Ουκρανία, αυξάνει τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκιάς. Πολλοί παίκτες στην περιοχή βλέπουν ότι πιθανώς η Ρωσία είναι ευάλωτη ή περισσότερο ευάλωτη από όσο πιστεύαμε και πιθανόν να προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν. Αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας όταν κάποιοι, ζητούν την ολοκληρωτική συντριβή της Ρωσίας. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα ανοίξει μια πόρτα που η Τουρκία θα τρέξει να μπει. Γιατί η Τουρκία και όχι το Πακιστάν που είναι σαφώς μια ισχυρότερη χώρα. Το Πακιστάν έχει δίπλα του την Ινδία, μία χώρα που είναι άσπονδοι εχθροί από την απόσχιση του Πακιστάν και την οποία δύσκολα, έως καθόλου, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Επίσης έχει ένα πρόβλημα ταυτότητας μιας και όπως εξηγεί αναλυτικά ο καθηγητής, αν αφαιρέσεις το Ισλάμ από έναν Αιγύπτιο, παραμένει Αιγύπτιος, αν αφαιρέσεις το Ισλάμ από έναν Πακιστανό, γίνεται Ινδός.

https://www.youtube.com/watch?v=p3h62IPe-cY

Σοσιαλισμός: Η αποτυχημένη ιδέα που ποτέ δεν πεθαίνει

https://www.youtube.com/watch?v=H47mOdvgvCk

The primary lesson here is not about….“socialism” or even “communism” since Castro, Mao, Stalin, and Lenin did not actually attempt to implement any of those ideas.’ (Nathan Robinson, Current Affairs, October 2017)

Γράφει ο Γρηγοριάδης Κωνσταντίνος

Στις αρχές του προηγούμενου έτους κυκλοφόρησε από το Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων (Institute of Economic Affairs) ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο «Socialism: The Failed Idea that never dies» (Σοσιαλισμός: Η αποτυχημένη ιδέα που δεν πεθαίνει ποτέ) με συγγραφέα τον Kristian Niemitz, διευθυντή του συγκεκριμένου ινστιτούτου. Ο προκλητικός υπότιτλος αμέσως αποκαλύπτει την στάση του συγγραφέα απέναντι στον σοσιαλισμό, αλλά εγείρει το αναμενόμενο ερώτημα γιατί η συγκεκριμένη ιδεολογία συνεχίζει να έχει σημαντικό αριθμό υποστηρικτών παρά τις συνεχείς αποτυχίες. Στο ακόλουθο κείμενο θα παρουσιαστούν οι βασικές απόψεις του βιβλίου, οι λόγοι για τους οποίους ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να θεωρείται μια εναλλακτική πρόταση για ένα καλύτερο μέλλον παρά την ιστορική εμπειρία και στο τέλος θα παρουσιαστούν ορισμένες προεκτάσεις, που προκύπτουν από τις θέσεις του Niemitz.

Αρχικά, επίκεντρο της κριτικής του συγγραφέα είναι η θέση που αντιτάσσουν οι υποστηρικτές, όταν αναφέρεται σε έναν διάλογο η ιστορική αποτυχία ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος, ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν «ήταν πραγματικός σοσιαλισμός» (ή δεν «ήταν πραγματική Αριστερά»). Αυτή η θέση, η οποία έχει λάβει το χαρακτήρα συμβατικής σοφίας, εντοπίζεται πολλές φορές στο ιστορικό παρελθόν μετά από την κατάρρευση ενός σοσιαλιστικού πειράματος. Πιο συγκεκριμένα, ο Niemitz παρουσιάζει ένα μοτίβο, το οποίο συναντάται σε όλες τις απόπειρες οικοδόμησης σοσιαλιστικού μοντέλου, όπως το ονειρεύονταν οι υποστηρικτές του. Το μοτίβο αυτό αποτελείται από τρεις βασικές φάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια μεταβολή της στάσης των υποστηρικτών προς το σοσιαλιστικό πείραμα: α) στην πρώτη περίοδο, ενώ το πείραμα βρίσκεται σε εξέλιξη, ουδείς εκ των υποστηρικτών δεν αντιτάσσει κριτική αντίρρηση, αλλά όλοι πιστεύουν ότι οικοδομείται μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία απαλλαγμένη από τα δομικά προβλήματα του καπιταλισμού, β) σε αυτήν την περίοδο αρχίζει η προσπάθεια δικαιολόγησης των καθεστώτων με αμυντικό τόνο μετά την αποκάλυψη των αποτυχιών τους στη Δύση, γ) μετά την κατάρρευση του πειράματος, το καθεστώς απορρίπτεται διότι δεν αποτέλεσε παράδειγμα πραγματικού σοσιαλισμού.

Σχεδόν σε όλες τις απόπειρες εγκαθίδρυσης σοσιαλιστικής κοινωνίας από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα, στις οποίες αφιερώνεται ξεχωριστό κεφάλαιο για κάθε μία (ΕΣΣΔ, Κίνα, Καμπότζη, Κούβα, Βόρεια Κορέα, Αλβανία, Ανατολική Γερμανία, Βενεζουέλα), ο Niemitz παρουσιάζει αποσπάσματα τοποθετήσεων υποστήριξης τόσο πολιτικών, όσο και διανοουμένων, οι οποίοι στην αρχή πίστευαν ότι στις χώρες αυτές οικοδομούνταν τα σοσιαλιστικά οράματα. Όμως, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων αυτών, οι ίδιοι τα απέρριπταν ως μη σοσιαλιστικά. Σε κάθε κεφάλαιο ο συγγραφέας αναφέρεται στη στάση διανοουμένων της Δύσης (π.χ Noam Chomsky, Angela Davis, Slavoj Zizek), οι οποίοι παντού αναπτύσσουν την ίδια στάση επιβεβαιώνοντας το μοτίβο των τριών φάσεων (εξαίρεση συνιστά η περίπτωση της Βενεζουέλας). Το προφανές γνώρισμα αυτού του μοτίβου, που συναντάται πολύ συχνά στους υποστηρικτές, είναι ότι στην πρώτη φάση κανείς δεν στέκεται κριτικά απέναντι στην απόπειρα οικοδόμησης ενός σοσιαλιστικού μοντέλου, αλλά όλοι εκστασιάζονται από τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μόνο μετά την αποτυχία του μοντέλου αυτού, αυτοί απαντούν αναδρομικά ότι «εκεί δεν εφαρμόστηκε πραγματικός σοσιαλισμός».

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, ότι η απάντηση περί «μη πραγματικού σοσιαλισμού» δίνεται μετά την αποτυχία του πειράματος ακυρώνοντας έτσι την πρώτη στάση θαυμασμού. Η ασυνέπεια ανάμεσα στα λεγόμενα πρώτης και τρίτης φάσης είναι ένας βασικός λόγος, σύμφωνα με τον Niemitz, για τον οποίο ο σοσιαλισμός ως ιδέα, αν και απέτυχε μετά από πολλές απόπειρες εφαρμογής, αντέχει στο χρόνο. Δηλαδή, οι υποστηρικτές παρά τις αποτυχίες διασώζουν στη θεωρία το σοσιαλιστικό όραμα, επειδή οι ίδιοι κρατούν απόσταση από τα πραγματικά γεγονότα χωρίς να αποδεχτούν ότι έσφαλαν στην πρώτη φάση εμμένοντας στις σοσιαλιστικές διακηρύξεις, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό αφηρημένες. Τελικά, όταν προκαλούνται να εξηγήσουν πως λειτουργεί στην πράξη ένα σοσιαλιστικό μοντέλο, αυτοί αδυνατούν να παρουσιάσουν συγκεκριμένα τις θεσμικές παραμέτρους π.χ της αταξικής κοινωνίας ή της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής. Έτσι, ο σοσιαλισμός επιβιώνει ως αφηρημένη ιδέα, διότι οι υποστηρικτές του αποστασιοποιούνται από τα αποτυχημένα ιστορικά παραδείγματα.

Ο Niemitz, αφού εντοπίζει το μοτίβο των φάσεων στα σοσιαλιστικά καθεστώτα, εξηγεί σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο περαιτέρω τους λόγους που διατηρούν έντονη την υπεράσπιση του σοσιαλισμού. Αρχικά, ο συγγραφέας αναφέρεται στο κοινωνικό διαισθητικό μοντέλο (social intuitionist model) του Jonathan Haidt και στην αντίληψη «ορθολογικής ανορθολογικότητας» (rational irrationality) του Bryan Caplan. 

Σύμφωνα με την πρώτη προσέγγιση, οι άνθρωποι έχουν την τάση να μην προσπαθούν να φτάσουν σε ένα συμπέρασμα μέσω μιας ορθολογικής διαδικασίας, αλλά να το υιοθετούν εξ αρχής και να επιχειρούν να το ενισχύσουν με επιχειρήματα εκ των υστέρων.

[Αυτό μας βοηθά να το κατανοήσουμε η έρευνα του Τζόναθαν Χάιντ [Jonathan Haicht] (2012) για το πώς εξελίχθηκαν οι ικανότητές μας στην ηθική και πολιτική συλλογιστική, και πώς λειτουργούν. Ο Χάιντ δείχνει ότι μεγάλος μέρος της ηθικής και πολιτικής μας συλλογιστικής αποτελεί εκ των υστέρων εκλογίκευση. Πρωταρχικός σκοπός της δεν είναι να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, αλλά να δικαιολογήσει ένα συμπέρασμα στο οποίο έχουμε ήδη καταλήξει. Συχνά καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα γρήγορα και διαισθητικά, και κατόπιν αναζητούμε επιλεκτικά επιχειρήματα για να το στηρίξουμε εκ των υστέρων. Ο Χάιντ το συνοψίζει αυτό στην εξής φόρμουλα «οι διαισθήσεις έρχονται πρώτες, ο στρατηγικός λόγος έρχεται δεύτερος».

Επομένως, το μυαλό μας δεν λειτουργεί όπως ένας δικαστής που μελετά τα αποδεικτικά στοιχεία, τα ζυγίζει, τα ερμηνεύει, και του μόνο φτάνει σε ένα συμπέρασμα. Λειτουργεί περισσότερο όπως ένας δικηγόρος που αποφασίζει τη γενικότερη θέση που θέλει να πάρει στο δικαστήριο από νωρίς (για παράδειγμα, «ο πελάτης μου είναι αθώος») και έπειτα χτίζει την επιχειρηματολογία του επάνω σε αυτή. Αυτή η επιχειρηματολογία μπορεί να είναι απολύτως λογική, συνεκτική και πειστική. Δεν είναι όμως ο λόγος για τον οποίο ο δικηγόρος κατέληξε σε αυτή τη θέση. Ο δικηγόρος ξεκίνησε από αυτή τη θέση και έπειτα σχεδίασε αναδρομικά μία επιχειρηματολογία για αυτή. Αν αυτή η επιχειρηματολογία αποτύχει (αν, για παράδειγμα, το άλλοθι του πελάτη αποδειχθεί ψευδές), ο δικηγόρος δεν να εγκαταλείψει τη θέση του. Θα επιμείνει στη θέση του και θα τη δικαιολογήσει με διαφορετικό τρόπο. Θα δημιουργήσει μία νέα επιχειρηματολογία που θα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Αν τα στοιχεία εναντίον του είναι τόσο συντριπτικά που δεν υπάρχει τρόπος να επιμείνει σε αυτή τη θέση, θα συμβιβαστεί με τη μικρότερη δυνατή παραχώρηση].

 Έτσι, σε πείραμα του Haidt, στο οποίο καλείται κάποιος να εκφράσει ηθική κρίση σχετικά με μια πράξη Χ και να εξηγήσει τους λόγους του, ο ερωτώμενος διαφωνεί με την πράξη υποστηρίζοντας ότι θα οδηγήσει στο αρνητικό αποτέλεσμα Α. Όμως, όταν αλλάζει η διατύπωση του ερωτήματος για να μην δοθεί η ίδια απάντηση, ο ερωτώμενος αντί να αναπτύξει άλλη στάση σχετικά με την πράξη Χ, απαντά πάλι ότι θα προκαλέσει το αποτέλεσμα Β κ.ο.κ[1]. Αυτό αποδεικνύει, ότι οι απαντήσεις αυτές δεν αντιπροσώπευαν τους πραγματικούς λόγους εναντίωσης στην πράξη Χ, αλλά αυτές λειτουργούσαν ως εκ των υστέρων δικαιολογήσεις μιας αρχικής προκατάληψης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Haidt επισημαίνει, πώς συναίσθημα και λογική δεν έρχονται σε σύγκρουση, αλλά το πρώτο, ενω οδηγεί κάποιον να ενστερνιστεί εύκολα μια θέση, επιστρατεύει τη λογική ώστε να συγκροτηθούν επιχειρήματα υπέρ αυτής της θέσης.

Επίσης, η αναφορά στην ανάλυση του Bryan Caplan εξηγεί περαιτέρω την συνεχή υποστήριξη πολλών ανθρώπων προς τον σοσιαλισμό. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, υπάρχει μια σημαντική διαφορά στις ανορθόλογες πεποιθήσεις, που αφορούν την προσωπική ζωή κάποιου, και στις ανορθόλογες πολιτικές πεποιθήσεις, καθώς στην περίπτωση των δεύτερων δεν υπάρχει προσωπικό κόστος για τον ενστερνισμό αυτών. Δηλαδή, κάποιος μπορεί να ασπάζεται ξενοφοβικές απόψεις, αλλά ταυτόχρονα να προσλάβει ξένο εργάτη στην επιχείρησή του ή να δουλέψει για ξένο εργοδότη, εάν κάτι τέτοιο εξυπηρετεί το συμφέρον του[2]. Ενώ υιοθετούν ανορθόλογες πεποιθήσεις, πράττουν σαν να ασπάζονται ορθολογικές (σύμφωνα με την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος). Έτσι, η πεποίθηση που είναι ικανοποιητική συναισθηματικά και δεν συνοδεύεται από κάποιο κόστος αναμένεται να υιοθετηθεί εύκολα. Πίσω από αυτήν την τακτική υπάρχει η ανάλυση κόστους – οφέλους (cost – benefit analysis), η οποία, όμως, είναι ορθολογική. Δηλαδή, η υιοθέτηση μιας εσφαλμένης άποψης είναι ορθολογική στο μέτρο που συνυπολογίζονται τα προσδοκώμενα οφέλη, χωρίς να προκύπτει προσωπικό κόστος. Γι’ αυτό και η στάση αυτή αποκαλείται «ορθολογική ανορθολογικότητα»[3].

Η στάση της «προκατάληψης επιβεβαίωσης» (confirmation bias) συναντάται συχνά στους υποστηρικτές του σοσιαλισμού, καθώς ακόμα και κατακτήσεις στα φιλελεύθερα κράτη της Ευρώπης, όπως η παροχή δημόσιας παιδείας ή δημόσιας υγείας, παρουσιάζονται ως καινοτόμα κεκτημένα από τους υποστηρικτές μόνο και μόνο για να επιβεβαιωθεί η υπεροχή του σοσιαλιστικού μοντέλου. Επίσης, ο Niemitz σημειώνει πώς στην ίδια στάση ανήκει και η τακτική του ‘Whataboutism’, δηλαδή η αντερώτηση του τύπου «Γιατί δεν μιλάς για το..;» ή «Γιατί αποκρύβεις το..;» αλλάζοντας το θέμα συζήτησης ώστε να αποφευχθεί η παραδοχή αποτυχίας του σοσιαλιστικού μοντέλου, αλλά και να ενοχοποιηθεί ηθικά ο αντίπαλος της συζήτησης ως υποστηρικτής μιας υποδεέστερης μορφής πολιτικής οργάνωσης. Η ανάλυση του Caplan, επίσης, είναι σημαντική, καθώς στην περίπτωση των υποστηρικτών του σοσιαλισμού, δεν υπάρχει κάποιο προσωπικό κόστος υποστήριξης των σοσιαλιστικών οραμάτων, καθώς οι ίδιοι ζουν στη Δύση και οι επιλογές τους διαμορφώνονται συνεκτιμώντας πάντοτε τον παράγοντα του ατομικού συμφέροντος. Μάλιστα, η ανυπαρξία κόστους είναι πιο εμφανής στην περίπτωση γνωστών διανοουμένων, οι οποίοι έχουν διατηρήσει τη φήμη τους και το θαυμασμό αρκετών αναγνωστών παρά τις συνεχείς εσφαλμένες εκτιμήσεις τους σχετικά με τα σοσιαλιστικά καθεστώτα.

Πέρα από την αξιοποίηση των αναλύσεων του Haidt και του Caplan, ο Niemitz υποστηρίζει ότι ένας επιπρόσθετος λόγος για την υποστήριξη σοσιαλιστικών ιδεών είναι ο ενστικτώδης αντι – καπιταλισμός, ο οποίος ανάγεται ήδη στην προϊστορική εποχή. Οργανωμένος ο άνθρωπος ως μέλος μιας φυλής, επιβίωνε κυνηγώντας ζώα. Σε αυτό το πλαίσιο οργάνωσης, δεν υπάρχει καταμερισμός της εργασίας και τα μέλη μιας φυλής έχουν κοινό στόχο, η επίτευξη του οποίου είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Έτσι, η οικονομική δραστηριότητα είναι στοχευμένη συνειδητά και οι προθέσεις των μελών έχουν σημασία, καθώς αυτοί που προωθούν την ευημερία του συνόλου καταλήγουν να συμβάλλουν στην επίτευξή της, όπως και όσοι μεριμνούν να πλουτίσουν εις βάρος της ομάδας. Δεν υπάρχουν μη προσδοκώμενα αποτελέσματα, τα οποία προέκυψαν απρόβλεπτα παρά τις ενδεχόμενες αντίθετες προσπάθειες των μελών της ομάδας. Έτσι, η αντίδραση των μελών είναι ευαίσθητη και άμεση σε όποιον μεριμνά για το δικό του συμφέρον, γιατί μπορούν να τον δουν να το επιτυγχάνει. Επομένως, ο Niemitz υποστηρίζει ότι οι διαισθήσεις που αφορούν τα οικονομικά ζητήματα συνιστούν κληρονομιά αυτής της εποχής[4].

Επιπλέον, η ίδια η απάντηση για ένα καθεστώς ότι «δεν ήταν πραγματικά σοσιαλιστικό» εμπίπτει στο σόφισμα του ουδενός πραγματικού Σκώτου (No true Scotsman fallacy)[5]. Σύμφωνα με αυτό το σόφισμα, το τι είναι πραγματικό ορίζεται με βάση τα αποτελέσματα, τα οποία προσδοκά να δει κάποιος και όχι με βάση τα λειτουργικά γνωρίσματα που συγκροτούν την ύπαρξή του. Το αν τα αποτελέσματα είναι θετικά ή όχι, δεν επηρεάζουν την ουσία π.χ ενός πολιτικού συστήματος, αλλά κυρίως συμβάλλουν στην περαιτέρω αξιολόγησή του. Μια άλλη εκδοχή του σοφίσματος σε ανεκδοτολογικό επίπεδο είναι η ρήση – σόφισμα του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Gary Lineker: « Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι: 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Στο παράδειγμα αυτό, το τί είναι ποδόσφαιρο καθορίζεται από το ποιός κερδίζει στο τέλος και όχι από τους κανόνες του ίδιου του αθλήματος. Αναλόγως, το τί είναι σοσιαλισμός πρέπει να ορίζεται από τα γνωρίσματα του αντίστοιχου μοντέλου και όχι από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, όπως η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ή ο ο έλεγχος του οικονομικού βίου από τους εργάτες.

Το βιβλίο του Niemitz, αν και είναι φανερό ότι εκφράζει στήριξη προς το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς (καπιταλισμός), η κριτική του στον σοσιαλισμό δεν διατυπώνεται σε επίπεδο θεωρητικό. Αντιθέτως, επιχειρεί να αποδομήσει λογικά την στάση υποστηρικτών, οι οποίοι παρακάμπτουν εκ των υστέρων τα σοσιαλιστικά πειράματα του 20ου αιώνα ως μη σοσιαλιστικά. Εδώ πρέπει να επισημανθεί, ότι ο ανορθολογικός τρόπος πρόσληψης των πειραμάτων αυτών από τους σοσιαλιστές (όπως παρουσιάζονται παραπάνω) συνεπάγεται ότι σε διαφορετική περίπτωση ο σοσιαλισμός θα αναμενόταν να χάσει την πλήρη υποστήριξή του από οποιονδήποτε. Δηλαδή, πίσω από την εύστοχη κριτική του Niemitz, φαίνεται ότι η άλλη πιθανότητα θα ήταν η κατάρρευση της πίστης των ανθρώπων προς το σοσιαλισμό. Δηλαδή, ο ίδιος εμπειρικά δεν διαπιστώνει την παρουσία ρεαλιστικής σοσιαλιστικής πρότασης, η οποία να αποτελεί το αντίπαλον δέος στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο.

Με αφορμή την παραπάνω παρατήρηση, αξίζει να σημειωθούν ορισμένα συμπεράσματα, τα οποία προκύπτουν από την κριτική του Niemitz. Αρχικά, η στάση των υποστηρικτών να αποφεύγουν την αναμέτρηση με το ιστορικό παρελθόν έχει δύο βασικές συνέπειες: α) η τακτική αυτή, αν και δεν αρνείται τα πεπραγμένα των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων, δεν βοηθά τους υποστηρικτές να αναθεωρήσουν τη στάση τους σχετικά με τις αντιλήψεις τους, καθώς συνεχίζουν να εκστασιάζονται από αντίστοιχα πειράματα καταλήγοντας στην επανάληψη ενός κύκλου ενθουσιασμών και απορρίψεων, σύμφωνα με το μοτίβο που περιγράφεται από τον συγγραφέα, β) η συζήτηση/αντιπαράθεση με τέτοιους υποστηρικτές καθίσταται ανέφικτη, διότι τοποθετούν το συγκεκριμένο σύνολο ιδεών υπεράνω κριτικής αποτίμησης, καθώς δεν επιτρέπουν να τεθεί στο τραπέζι το ζήτημα της ιστορικής εφαρμογής τους. Συνεπώς, η συγκεκριμένη ιδέα δια των υποστηρικτών απολαμβάνει ένα είδος ασυλίας, αφού δεν αναγνωρίζεται το ιστορικό παρελθόν ως μέρος αυτής της πολιτικής παράδοσης.

Αναλύοντας περαιτέρω την πρώτη συνέπεια, αξίζει να ειπωθεί ότι η απροθυμία των υποστηρικτών να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στα ιστορικά παραδείγματα συνίσταται στην επιμονή τους να μην αναρωτιούνται γιατί οι ηγέτες του σοσιαλισμού οδήγησαν τα πειράματα στην εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων (είτε αυτά ήταν ολοκληρωτικά με μαζικές εξοντώσεις και εκκαθαρίσεις είτε όχι). Η αδυναμία τους να προχωρήσουν σε μια γενναία παραδοχή και αποτίμηση τους αποτρέπει από τη μετάβαση στο επόμενο κριτικό βήμα, δηλαδή, το εγχείρημα μελέτης μιας πιθανής σχέσης ανάμεσα στη θεωρία και τις αυταρχικές πρακτικές. Αντιθέτως, ο προβληματισμός αυτός λείπει φανερά, καθώς η ερμηνεία των κοινωνιών και του μέλλοντος τους εξακολουθεί να είναι επικεντρωμένη στην οικονομία χωρίς να προτείνεται συγκεκριμένα ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θα πραγματώνει τις αξίες, τις οποίες υπερασπίζονται οι σοσιαλιστές. Έτσι, η στάση που εκφράζεται υπό τη μορφή σοφίσματος του «ουδενός πραγματικού Σκώτου» εγκιβωτίζει τους ίδιους στην ίδια νοοτροπία, κατά την οποία η διολίσθηση στον αυταρχισμό δεν οφείλεται σε κάποιον συγκεκριμένο λόγο (που θα άξιζε να διερευνηθεί), καθώς η κατοχύρωση των προσδοκώμενων αποτελεσμάτων εναπόκειται απλώς και μόνο στη βούληση του προλεταριάτου.

Συμπερασματικά, το βιβλίο του Niemitz παρά το γεγονός ότι υπαινίσσεται την υποστήριξη του κυρίαρχου μοντέλου της ελεύθερης αγοράς, ασκεί εύστοχη κριτική αναφορικά με τους λόγους επιβίωσης του σοσιαλισμού ως ιδέας ακόμα και μετά την πληθώρα ιστορικών αποτυχιών. Η ισχυρή παράμετρος του βιβλίου συνίσταται στην σαφή, ξεκάθαρη και κατανοητή κριτική επιχειρηματολογία, στην οργανωμένη αποδόμηση της στάσης των υποστηρικτών του σοσιαλισμού, καθώς και στην συνεχή παράθεση αποσπασμάτων που επιβεβαιώνουν το ερμηνευτικό μοτίβο που υιοθετείται. Η διαδρομή της απάντησης περί «μη πραγματικού σοσιαλισμού» αποτελώντας το επίκεντρο του βιβλίου, είναι ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση προς τους υποστηρικτές του σοσιαλισμού, ότι η ίδια θα δίνεται πιθανόν και στο μέλλον μετά από ενδεχόμενες απόπειρες. Μέχρι όμως να αντιληφθούν την προβληματική στάση τους και να προτείνουν μια συγκεκριμένη θεσμική πρόταση ενσωμάτωσης των αντίστοιχων αξιών, θα επαναφέρεται πάντα σε μια αντιπαράθεση ο βασικός ισχυρισμός του βιβλίου: ότι τα παραδείγματα του παρελθόντος ήταν πραγματικός σοσιαλισμός.

[1] Kristian Niemitz, Socialism: The Failed Idea that Never Dies, London: The Institute of Economic Affairs, 2019, σ. 262

[2] Niemitz Kristian, Στο ίδιο., σ. 268

[3] Πρέπει να σημειωθεί, ότι η ανάλυση του Caplan, ενώ εξηγεί με ενδιαφέροντα τρόπο το μηχανισμό της αποδοχής εσφαλμένων θέσεων, ωστόσο τοποθετείται σε μία ευρύτερη αντίληψη για τις επιλογές των ψηφοφόρων, η οποία είναι ελιτίστικη. Ο ίδιος χρησιμοποιεί την ανάλυση αυτή για να αποδείξει ότι ο μέσος ψηφοφόρος εκλέγει και πολιτικούς, οι οποίοι εφαρμόζουν εσφαλμένες οικονομικές πολιτικές διαιωνίζοντας έτσι σε θεσμικό επίπεδο την άγνοια για οικονομικά ζητήματα. Βλέπε τη σχετική μελέτη: Caplan Bryan, The Myth of the Rational Voter: Why Democracies choose Bad Policies, Princeton: Princeton University Press, 2008.

[4] Οι σοσιαλιστικές ιδέες έρχονται σε συμφωνία με αυτές τις οικονομικές διαισθήσεις, γιατί θέλουν να μετατρέψουν (στη θεωρία πάντοτε) τον οικονομικό βίο σε συλλογική υπόθεση. Βλ. Niemitz…, Στο ίδιο, σ. 285 – 286.

[5] Πιο συγκεκριμένα, το σόφισμα αυτό συνιστά απόπειρα προστασίας ενός γενικού προσδιορισμού από το αντεπιχείρημα του συνομιλητή, ώστε να αποκλειστεί το αντεπιχείρημα ως κριτική, υιοθετώντας ad hoc έναν ορισμό του προσδιορισμού π.χ ‘πραγματικός’ χωρίς κάποια αναφορά σε ένα αντικειμενικό κριτήριο.

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΦΡΙΚΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Αγ. Γρηγορίου Παλαμά

Ο λόγος που συντελεί στη σωτηρία των ψυχών μας επέχει τη θέση του σπόρου. Όπως λοιπόν οι γεωργοί, αφού πρώτα καλλιεργήσουν τη γη με το άροτρο, έπειτα ρίχνουν τους σπόρους, έτσι και εμείς πρέπει πρώτα να καλλιεργήσομε και να προε­τοιμάσομε τους εαυτούς μας για την υποδοχή του ουράνιου σπόρου, δηλαδή του λόγου τής πνευματικής διδασκαλίας.

Γιατί εμείς δεν είμαστε μια κάποια άψυχη και αναίσθητη γη, ώστε να λαμβάνομε από άλλους και την καλλιέργεια και τους σπόρους, αλλ’ είμαστε έμψυχη και ζωντανή και λογική γη.

Γι’ αυτό και πρέπει μόνοι μας να ετοιμαζόμαστε με τη μετάνοια. Για να σας υποδείξω όμως και την αρχή τής μετάνοιας και της ψυχικής καλλιέργειας, αυτή είναι εκείνη την οποία ακολουθούσαν μόνοι τους εκείνοι που προσέρχονταν στο βάπτισμα του Ιωάννη. Γιατί λέγει· «πήγαιναν και βαπτίζονταν στον Ιορδάνη εξομολογούμε­νοι τις αμαρτίες τους».

Η εξομολόγηση λοιπόν των αμαρτιών είναι αρχή αυτής της καλλιέργειας, δηλαδή της μετάνοιας και της ετοιμασίας, ώστε να δεχθεί κάποιος μέσα του τον σωτηριώδη σπόρο, τον λόγο του Θεού, που μπορεί να σώσει τις ψυχές μας. Γιατί και από τους γεωργούς γι’ αυτόν το λόγο επινοήθηκε το όργωμα της γης, γιατί βγάζει τις άγριες ρίζες από τους κόλπους τής γης και τους καθιστά δεκτικούς των σπερμάτων και φυτών μας. Αυτό ακριβώς κάμνει και η εξομολόγηση πάνω στο λογικό χωράφι, στην καρδιά· οργώνει και ξερριζώνει τα πονηρά πάθη της που είναι κρυμ­μένα και την καθιστά έτοιμη για την υποδοχή των ιερών σπερμάτων και κατάλληλη για την καλλιέργεια και καρποφορία τών αρετών. Όπως δηλαδή η γη μετά την παράβαση του Αδάμ έγινε γεννητική των τριβολιών και των αγκαθιών και των άλλων άχρηστων βοτάνων, έτσι και η ανθρώπινη καρδιά είναι γεννητική των αισχρών και πονηρών παθών και λογισμών και των αμαρτημάτων που προέρχονται από αυτά.

Γι’ αυτό είναι αναγκαίο, αδελφοί, ο καθένας σας να έχει πνευματικό πατέρα και να προσέρχεται σ’ αυτόν με πίστη και να ταπεινώνεται ενώπιόν του και να του εκμυστηρεύεται τα πονηρά πάθη τής καρδιάς, και δεχόμενοι την πνευματική θεραπεία να ξερριζώνετε από την ψυχή πριν ριζώσουν καλά τ’ αγκάθια και τα τριβόλια τής αμαρτίας τα οποία ο καθένας σας έθρεψε μέσα του με την εμπαθή και φιλήδονη ζωή, και έτσι να αφοσιώνετε τ’ αυτιά στη διδασκαλία του Πνεύματος, και να πείθεσθε σε όσα κηρύττομε και προτείνομε εμείς προς κοινή ωφέλεια, και με τη συγχώρηση και ευλογία μας να συμφιλιώνεσθε με αυτόν που από αφάνταστο πέλαγος φιλανθρωπίας έκλινε τους ουρανούς και κατέβηκε και έβαλε μέσα στις καρδιές των πιστών λόγους ζωής και σπέρματα σωτηριώδη. 

Κανείς σας λοιπόν να μη απουσιάσει από αυτήν την αρχή τής μετάνοιας· γιατί πώς θα προχωρήσει στο εξής και θα προκόψει προς το καλύτερο, μη έχοντας αγγίξει ούτε την αρχή των αρετών;

Προ πάντων όμως είναι αναγκαίο όλοι σας να δείξετε ζήλο γι’ αυτό ακριβώς τώρα. Γιατί μας έχει δοθεί αυτή η τεσσαρακοστή των ημερών από τους θεοφόρους πατέρες ως προκαθάρσιο, επειδή οδηγεί στην επέτειο εορτή της ως προς τη σάρκα γεννήσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, κατά την οποία είναι συνήθεια σε όλους σχεδόν τους Χριστιανούς να μετέχουν του αγίου σώματος και αίματός του και μέσω αυτών να ενώνονται με αυτόν και να γίνονται με αυτόν κατά τρόπο θείο ένα πνεύμα και ένα σώμα. 

Γιατί, αν, όπως έδειξε παραπάνω ο λόγος και θα το παραστήσει καλύτερα στη συνέχεια, χωρίς την εξομολόγηση και την ακόλουθη μετάνοια, δεν είναι κανένας άξιος ούτε θεία λόγια να υποδεχθεί, πώς θα δεχθεί κανείς μέσα του αίμα Χριστού και σώμα, αν δεν καθαρισθεί πρώτα με εξομολόγηση και μετάνοια ανάλογη με τα πταίσματα; Γι’ αυτό και ο μέγας Παύλος επιβεβαιώνει αυτό και παραγγέλλει λέγοντας· «ο καθένας να εξετάζει τον εαυτό του, και τότε να τρώγει από τον άρτο και να πίνει από το ποτήρι· γιατί αυτός που τρώγει και πίνει όντας ανάξιος, τρώγει και πίνει κατάκριμα για τον εαυτό του, μη διακρίνοντας το σώμα τού Κυρίου», δηλαδή δεν αντιλαμβάνεται ότι το σώμα αυτό, που βρίσκεται εκτός αμαρτίας, δεν θα δεχθεί να κατοικήσει σε σώμα καταχρεωμένο με αμαρτίες.

Γιατί, αν δεν είναι δυνατό να σηκώσει κανείς τα χέρια προς τον Χριστό και να προσευχηθεί μη έχοντάς τα καθαρά από αμαρτίες και μη έχοντας αποβάλει πρώτα όλο το μίσος και τους από αυτό διαλογισμούς (και αυτό πάλι το δείχνει ο Παύλος, λέγοντας, «θέλω να προσεύχεσθε σε κάθε τόπο, σηκώνοντας χέρια άγια, χωρίς οργή και διαλογισμούς»), και αν δεν έχομε παρρησία προς τον Θεό, μη έχοντας ακατάκριτη συνείδηση (όπως λέγει ο αγαπημένος θεολόγος τού Χριστού, «αν η καρδιά μας δεν μας κατηγορεί, έχομε παρρησία προς τον Θεό»), πώς θα λάβομε μέσα μας τον Θεό και θα γίνομε σύσσωμοι με αυτόν χωρίς ν’ απορρίψομε πρώτα τις αμαρτίες με την εξομολόγηση, και χωρίς πρώτα να καθαρίσομε με ελεημοσύνη και αγνεία και εγκράτεια, με προσευχή και κατάνυξη και τα άλλα έργα τής μετάνοιας, τον ρύπο που δημιουργήθηκε από αυτές στην ψυχή;

Ή το δικό σου βέβαια δώρο δεν το δέχεται ο Θεός αν δεν είσαι καθαρός και συ και αυτό (και αυτό το έδειξε στην αρχή με τον Κάιν μη προσέχοντας τα δώρα του, αλλά λέγοντας προς αυτόν, «μήπως δεν αμαρτάνεις αν ορθά προσφέρεις το δώρο σου, αλλά δεν κάνεις ορθά την εκλογή;», έπειτα όμως και με τον παλαιό νόμο που απαγόρευσε να προσφέρεται μισθός πόρνης στον οίκο τού Θεού, και αργότερα με το ευαγγέλιο λέγοντας, «πρώτα συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πηγαίνοντας να προσφέρεις το δώρο σου»), και σε σένα θα δώσει τη δική του μεγαλοδωρεά, το σώμα του, χωρίς να καθαρισθείς προηγουμένως με την εξομολόγηση και τη μετάνοια; Τί λέγεις; Ο Θεός ούτε οι εντολές του θέλει να αναφέρονται από ακάθαρτο στόμα. Γιατί λέγει· «είπε ο Θεός στον αμαρτωλό, γιατί συ διδάσκεις τις εντολές μου και πιάνεις με το στόμα σου τη διαθήκη μου;». Τη διαθήκη του λοιπόν δεν επιτρέπει να πιάσεις με ακάθαρτο στόμα, και το σώμα του θα το δώσει σε τέτοιο στόμα;

Γι’ αυτό ας καθαρισθούμε πρώτα, αδελφοί, και στο σώμα και στο στόμα και στη διάνοια, και ας προσέλθομε με αγαθή και καθαρή συνείδηση. Γιατί, αν οι χαλκουργοί και σιδηρουργοί και χρυσοχόοι, που λειώνουν χαλκό ή χρυσό ή άργυρο ή άλλο παρόμοιο και πρόκειται μετά με το γάνωμα να βάλουν γύρω το άνθος τού χρώματος, πρωτύτερα ξύνουν και καθαρίζουν κάθε βρωμιά, πόσο μάλλον εμείς, που πρόκειται να χρυσωθούμε κατά καλύτερο τρόπο, ή καλύτερα να θεωθούμε, πρέπει να καθαρισθούμε από κάθε μολυσμό σάρκας και πνεύματος; Γιατί δεν λαμπρυνόμαστε μόνο στην επιφάνεια, όπως ο γανωμένος χαλκός, αλλά και σε όλα τα εσωτερικά. Ώστε πρέπει να προσέλθομε αφού νίψομε μαζί και τους σπίλους που βρίσκονται στο βάθος της ψυχής. Γιατί έτσι θα προσέλθομε στη σωτηρία.

Αν όμως προσέλθομε με πονηρή συνείδηση, χωρίς ακόμη να έχομε λάβει άφεση με την εξομολόγηση απ’ αυτόν που έχει λάβει εξουσία να λύνει και να δένει τα αμαρτήματα, προτού επιστρέψομε προς τον Θεό, προτού διορθωθούμε με τον κανόνα της ευσέβειας, τότε οπωσδήποτε θα προσέλθομε για κατάκριση του εαυτού μας και αιώνια κόλαση, αποκλείοντας και τους θείους οικτιρμούς και την ανοχή του προς εμάς. Γιατί λέγει· «καταπάτησες τον Υιό τού Θεού, θεώρησες κοινό το αίμα της διαθήκης και πρόσβαλες τη χάρη τού Πνεύματος». Γιατί αυτός που έσχισε τη βασιλική αλουργίδα και αυτός που την έχωσε μέσα στον βόρβορο, θα υποστούν οπωσδήποτε την ίδια καταδίκη, και το ίδιο κακό διέπραξε εκείνος που έχυσε άρωμα στον βόρβορο, και εκείνος που το έβαλε σε βρώμικο σκεύος. Δεν παθαίνει λοιπόν τίποτε το θείο δώρο, γιατί είναι απαθές, αλλ’ αυτό πετά μακριά από εμάς αόρατα, γιατί «το μύρο δεν τοποθετείται σε βρώμικο δοχείο», αυτό όμως που θα μπορούσε να πάθει, αν ήταν παθητό, με την αχρείωσή του, αυτό θα πάθει αυτός που το πρόσφερε ανάξια.

Ας καταστήσομε λοιπόν τους εαυτούς μας άξιους με τη μετάνοια, ή καλύτερα ας προσφέρομε τους εαυτούς μας με τα έργα τής μετάνοιας σ’ εκείνον που μπορεί να κάνει άξιους από ανάξιους, και έτσι ας προσέλθομε με ελπίδα και πίστη που δεν καταντροπιάζεται, εξετάζοντας όχι απλώς αυτό που βλέπομε, αλλά και εκείνα που δεν βλέπονται. Γιατί αυτός ο άρτος είναι καταπέτασμα κατά κάποιο τρόπο που κρύβει μέσα τη θεότητα· και αυτό δηλώνοντας ο θείος Παύλος έλεγε· «μας εγκαινίασε οδό πρόσφατη και ζωντανή με το καταπέτασμα, δηλαδή τη σάρκα του», και μέσω αυτής το πολίτευμά μας ανυψώνεται στον ουρανό (γιατί εκεί βρίσκεται αυτός ο άρτος) και εισερχόμαστε στα πραγματικά άγια των αγίων με την προσφορά τού σώματος του Χριστού με αγνότητα. «Ας προσερχόμαστε λοιπόν, αδελφοί, με αληθινή καρδιά και βεβαιότητα πίστεως».

Γιατί μυστήρια λέγονται γι’ αυτό, επειδή δεν είναι απλώς αυτό που βλέπομε, αλλά κάτι πνευματικό και απόρρητο· γιατί, σύμφωνα μ’ αυτό που είπε ο Κύριος, «το πνεύμα είναι αυτό που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί καθόλου»· εάν βλέπεις μόνο σ’ αυτό που φαίνεται δεν ωφελήθηκες καθόλου, εάν όμως βλέπεις προς το πνεύμα, δηλαδή βλέπεις με πνευματικό νόημα τον άρτο αυτόν που βρίσκεται μπροστά σου, μετέχοντας σ’ αυτόν θα ζωοποιηθείς· γιατί αυτός είναι «η βρώση που δεν χάνεται, που μένει προς αιώνια ζωή», ο άρτος ο αληθινός που κατεβαίνει από τον ουρανό, που ζει και δίνει ζωή στον κόσμο, τον οποίο όποιος δεν τον τρώγει, δεν θα ζήσει, ενώ όποιος τον τρώγει θα ζήσει στον αιώνα, και όχι μόνο θ’ αναστηθεί, αλλά και θ’ απαλλαγεί από την κόλαση και θα κερδίσει την αιώνια βασιλεία. Γι’ αυτό τον άρτο δεν είπε ο Κύριος μόνο στην ώρα τού μυστικού δείπνου προς τους μαθητές του, αλλά και διδάσκοντας δημόσια στη συναγωγή διακήρυξε ολοκάθαρα και είπε, «ο άρτος που θα σας δώσω εγώ είναι η σάρκα μου, την οποία εγώ θα δώσω υπέρ της ζωής τού κόσμου», και επίσης· «εάν δεν φάγετε τη σάρκα του υιού τού ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή. Αυτός που τρώγει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή αιώνια». Πω πω θαύμα! Πω πω μέγεθος αγάπης, την οποία έχυσε επάνω μας πλούσια ο Θεός! Μας αναγέννησε με το Πνεύμα και γίναμε ένα πνεύμα μαζί του, όπως λέγει ο Παύλος· «αυτός που προσκολλάται στον Κύριο είναι ένα Πνεύμα με αυτόν».

Για να μη είμαστε λοιπόν ένα μ’ εκείνον μόνο ως προς το πνεύμα, αλλά και ως προς το σώμα, σάρκα από την σάρκα του και οστούν από τα οστά του, μας χάρισε την ένωση προς αυτόν μέσω του άρτου αυτού. Γιατί κάθε αγάπη αποκτά την τελείωση μέσω της ενώσεως, ενώ την αρχή από την ομοίωση· γι’ αυτό και υπάρχει παλαιός λόγος, αυτός που κυκλοφορεί στα στόματα, «ομοιότης φιλότης». Η αγάπη όμως που αναφέρεται στη γαμήλια σχέση φαίνεται να έχει κάτι περισσότερο από τις άλλες· γιατί λέγει· «εξαιτίας αυτού θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δυο σε μία σάρκα». «Το μυστήριο αυτό είναι μέγα», λέγει ο θείος Παύλος, «εγώ όμως λέγω ότι αυτό αναφέρεται στον Χριστό και στην Εκκλησία». Εκεί λοιπόν λέγει, θα προσκολληθεί σε μία σάρκα, αλλ’ όχι σε ένα πνεύμα, εμείς όμως δεν προσκολλόμαστε μόνο, αλλά και αναμιγνυόμαστε με το σώμα του Χριστού μέσω της μεταλήψεως του θείου αυτού άρτου, και όχι μόνο γινόμαστε ένα σώμα, αλλά και ένα πνεύμα. Βλέπεις ότι το υπερβολικό μέγεθος της αγάπης του Θεού προς εμάς γίνεται και δείχνεται με τη μετάδοση του άρτου και του ποτηριού αυτού; Γι’ αυτό σύμφωνα με το ψαλμικό, «θυσία και προσφορά δεν θέλησε, αλλά μας ετοίμασε τέλειο σώμα».

Τι πολύμορφη πραγματικά και ανέκφραστη κοινωνία! Αδελφός μας έγινε ο Χριστός, αφού έγινε παραπλήσια με μας κοινωνός τής ίδιας σάρκας και του ίδιου αίματος και ομοιώθηκε μέσω αυτών με μας· μας έκανε δούλους γνήσιους εξαγοράζοντάς μας με το αίμα αυτό· μας κατέστησε φίλους του χαρίζοντάς μας τη φανέρωση αυτών των μυστηρίων του. Μας ένωσε και μας συνάρμοσε προς τον εαυτό του όπως ο νυμφίος την νύμφη μέσω της μεταλήψεως αυτού του αίματος, αφού έγινε μία σάρκα μαζί με μας. Αλλά και Πατέρας έγινε μέσω του θείου βαπτίσματος στο όνομά του και μας τρέφει με τους μαστούς του όπως φιλόστοργη μητέρα θηλάζει τα βρέφη της, και το ακόμη μεγαλύτερο και παραδοξότερο είναι, ότι δεν μας τρέφει μόνο με αίμα αντί για γάλα, αλλά και με το θείο σώμα, και ούτε με το σώμα μόνο, αλλά και με το Πνεύμα, διατηρώντας διαρκώς αμείωτη την ευγένεια που δόθηκε σ’ εμάς από αυτόν, οδηγώντας μας προς πόθο μεγαλύτερο και προσφέροντάς μας το ολοκλήρωμα του πόθου, όχι μόνο να τον βλέπομε ο καθένας στον εαυτό του, αλλά και να τον εγγίζομε και να τον απολαμβάνομε και να τον βάζομε μέσα στην καρδιά μας και να τον κρατά καθένας μας μέσα στα σπλάχνα του, λέγοντας, ελάτε και φάγετε το σώμα μου, πιείτε το αίμα μου, όσοι επιθυμείτε την αιώνια ζωή, ώστε, όχι μόνο να είσθε κατ’ εικόνα Θεού, αλλά και θεοί και βασιλείς αιώνιοι και ουράνιοι, ντυμένοι εμένα τον βασιλέα και Θεό του ουρανού, και φοβεροί βέβαια στους δαίμονες, θαυμαστοί όμως στους αγγέλους, αλλά και υιοί αγαπητοί τού ουράνιου Πατέρα, αθάνατοι, ωραίοι περισσότερο από τους υιούς των ανθρώπων, τερπνό κατοικητήριο της υπέρτατης Τριάδας.

Γιατί, αν ο απλός τύπος αυτού του σώματος δικαίωσε τον Αβραάμ, αν ο τύπος αυτού του αίματος φύλαξε ζωντανά τα πρωτότοκα του Ισραήλ στην Αίγυπτο, αν ο τύπος αυτού του αίματος καθιέρωσε την παλαιά εκείνη σκηνή τού Θεού, αν ο τύπος τού αίματος καθάρισε και αγίασε και αυτά ακόμη τα άγια των αγίων και φανέρωσε σκήνωμα του θείου ονόματος επάνω στη γη και ανέδειξε ιερείς και αρχιερείς και χριστούς του Κυρίου, αν λοιπόν αυτά έκανε ο τύπος, τί δεν θα κάνει η αλήθεια;

Δεν έμπαινε ο Ααρών στα άδυτα χωρίς αυτόν τον τύπο, ούτε εμείς θα μπορέσομε να μπούμε στα ουράνια χωρίς να γίνομε μέτοχοι αυτής της αλήθειας, ούτε θ’ αποκτήσομε κατοικία στους ουρανούς, ούτε θα γίνομε κατοικητήριο του Θεού των ουρανών, ούτε θυσία ζωντανή ευάρεστη στον Θεό· γιατί μόνο μέσω αυτού πετύχαμε την είσοδό μας σ’ αυτά. Γιατί λέγει ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ· «ποιά είναι η ωφέλεια αν χυθεί το αίμα μου και εγώ κατρακυλώ στη φθορά;».

Γι’ αυτό ας αναμίξομε το αίμα μας με το αίμα τού Θεού, για να αφανίσομε την μέσα σ’ αυτό βρισκόμενη φθορά· γιατί σ’ αυτό το αίμα υπάρχει πολλή και ανείπωτη ωφέλεια. Αυτό μας κάμει νέους από παλαιούς και αιώνιους από πρόσκαιρους· αυτό μας αποθανατίζει και μας καθιστά αειθαλείς, σαν δένδρα φυτευμένα δίπλα στα ρεύματα των υδάτων τού θείου Πνεύματος, από τα οποία συνάγεται καρπός προς αιώνια ζωή.

Γιατί από τον παράδεισο βέβαια ανέβαινε πηγή, αλλ’ αισθητή, και αφήνοντας ποταμούς αισθητούς, πότιζε την επιφάνεια της γης, απ’ αυτήν όμως την ιερή τράπεζα, την οποία, σύμφωνα με το ψαλμικό, «μας ετοίμασε ο Κύριος μπροστά σ’ αυτούς που μας προκαλούν θλίψεις» δαίμονες και πάθη, ανεβαίνει πηγή που αφήνει νοητές πηγές και ποτίζει ψυχές και ανυψώνει μέχρι τον ουρανό, και στρέφοντας τα μάτια των αγγέλων προς την καλλονή, μέσα στην οποία διαφαίνεται η ποικιλία τής σοφίας τού Θεού, τους παρακινεί να επιθυμούν να σκύβουν και να κοιτάζουν τα όσα χαρίσθηκαν σ’ εμάς μέσω του αίματος αυτού.

Γιατί προσερχόμενοι στα μυστήρια γινόμαστε βασιλική πορφύρα, ή καλύτερα βασιλικό αίμα και σώμα και (πω πω θαύμα!) μετασκευαζόμαστε σε θεία υιότητα, καθώς η λαμπρότητα του Θεού απλώνεται πάνω μας κατά τρόπο μυστικό, και περιλάμποντάς μας με τρόπο εξαίσιο και κάνοντάς μας χριστούς τού Θεού, μας παρέχει δύναμη, σύμφωνα με την επαγγελία, να λάμψομε όπως ο ήλιος κατά την παρουσία τού Πατέρα μας, αρκεί μόνο να μη υπάρχει κανένας σπίλος θρονιασμένος μέσα στην ψυχή τού προσερχόμενου.

Γι’ αυτό πρέπει όχι μόνο να καθαριζόμαστε πρώτα κι έπειτα να προσερχόμαστε, αλλά και μετά την λήψη τού θείου αυτού δώρου να προσέχομε τους εαυτούς μας και να λάβομε πολλή προφύλαξη, ώστε να μένομε ανώτεροι των παθών και να κηρύττομε τις αρετές εκείνου που ευδόκησε να κατοικήσει μέσα μας με την φαινόμενη σ’ εμάς σύμφωνα μ’ αυτές ομοιότητα προς αυτόν.

Ας σκε­φτόμαστε με ποιόν ενωθήκαμε και τι πράγματα αξιωθήκαμε, και έκπληκτοι από το υπερβολικό μέγεθος του δώρου και της προς εμάς αγάπης ας ρυθμίζομε και πράξη και λόγο και σκέψη προς το «θέλημα του Θεού το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο»· γιατί είναι αίμα νέας διαθήκης, που βεβαιώνει αυτή τη διαθήκη, δηλαδή το ευαγγέλιο του Χριστού· καθόσον λέγει· «η διαθήκη ισχύει μετά το θάνατο».

Μεταλαμβάνοντας λοιπόν το αίμα της διαθήκης τού Χριστού, ας μη την καταστήσομε άκυρη με τα έργα μας, για να μη υποστούμε τιμωρία, και μάλιστα αιώνια, θεωρώντας κοινό το αίμα τής διαθήκης, με το οποίο αγιασθήκαμε.

Όσο μεγάλη δηλαδή είναι η επαγγελία γι’ αυτούς που φυλάσσουν τον αγιασμό από τη μετάληψη (γιατί έχει δοθεί υπόσχεση για βασιλεία των ουρανών), τόσο μεγάλη θα είναι η κόλαση για αυτούς που αχρείωσαν τους εαυτούς τους μετά τη δωρεά. Γιατί λέγει· «εάν αυτός που αθέτησε τον νόμο τού Μωϋσή χωρίς οικτιρμούς θανατώνεται σύμφωνα με τον νόμο, πόσο χειρότερης τιμωρίας θα καταστεί άξιος αυτός που θεώρησε κοινό το αίμα της διαθήκης και ατίμασε αυτή τη μεγάλη χάρη;».

Αλλ’ εμείς, αδελφοί, παρακαλώ να φυλάξομε για τους εαυτούς μας αμείωτη τη χάρη τού Θεού, καταβάλλοντας όλες τις δυνάμεις μας για την υπακοή και εκπλήρωση των αγίων εντολών και προσφέροντας τους εαυτούς μας με τα έργα στον Θεό, επειδή και εκείνος έδωσε τον εαυτό του για μας. Ο Πατέρας δηλαδή έδωσε για μας τον μονογενή Υιό του, ενώ ο ίδιος ο μονογενής Υιός τού Θεού έδωσε τον εαυτό του, και εμείς δεν θα αντιπροσφέρομε τους εαυτούς μας υπέρ εκείνου; Αλλά πώς θα δώσομε τους εαυτούς μας στον Χριστό που έδωσε τον εαυτό του για μας;

Αν ενστερνισθούμε την προς τους εαυτούς μας και μεταξύ μας αγάπη, αν κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και για χάρη του ταπεινωθούμε προς τον εαυτό μας και μεταξύ μας «χωρίς να είμαστε υψηλόφρονες, αλλά συναναστρεφόμενοι με τους ταπεινούς», αν σταυρώσομε όσο είναι δυνατό τη σάρκα «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες»· αν «νεκρώσομε τα μέλη μας τα επίγεια, τη μέθη, την πορνεία, την ακαθαρσία, την πλεονεξία και κάθε πονηρό πάθος»· αν πεθάνομε ως προς την αμαρτία και ζήσομε ως προς την αρετή.

Γιατί αυτά μας διδάσκει το ίδιο το σώμα τού Χριστού που σταυρώθηκε και βρίσκεται μπροστά μας προς τροφή· γιατί τρεφόμαστε από αυτό και συγχρόνως διδασκόμαστε να γινόμαστε κοινωνοί στις αρετές και τα παθήματά του, ώστε και αιώνια να ζήσομε και να βασιλεύσομε μαζί με αυτόν. Και αυτό το προα­νήγγειλε μέσω του προφήτη Δαβίδ λέγοντας· «η θυσία δοξολογίας θα με τιμήσει, και σ’ αυτόν που μου την προσφέρει θα του δείξω τότε την οδό της σωτηρίας».

Γιατί τελούμενο προς ανάμνηση των όσων τελέσθηκαν από αυτόν για μας, είναι θυσία ευχαριστίας και δόξας και δοξολογίας προς αυτόν. Και καθώς αληθινά βρίσκεται μπροστά μας αυτό το ίδιο το σώμα και το αίμα τού Χριστού, λαλεί βέβαια προς τον Θεό και Πατέρα πολύ καλύτερα από το αίμα τού Άβελ (γιατί εκείνο κραύγαζε προς τον Θεό εναντίον τού αδελφού του, ενώ αυτό για μας τους ίδιους, που μας αξίωσε ο Χριστός να γίνει αδελφός μας, εξιλεώνοντας τον ύψιστο Πατέρα απέναντί μας και συμφιλιώνοντάς τον με μας), λαλεί όμως και προς εμάς, δείχνοντας καθαρά την οδό τής αγάπης· γιατί και αυτός από την αγάπη προς εμάς ταπείνωσε τον εαυτό του κατεβαίνοντας μέχρι σ’ εμάς και έδωσε για μας την ψυχή του, δείχνοντάς μας την οδό τής ταπεινώσεως, γιατί «εξαιτίας τής ταπεινώσεώς του παραγνωρίσθηκε το δίκιο του και οδηγήθηκε στη σφαγή σαν πρόβατο», την οδό τής υπακοής, γιατί και αυτός έδειξε υπακοή στον Πατέρα μέχρι σταυρού και θανάτου, την οδό που με τη νέκρωση των παθών μάς χαρίζει ζωή αιώνια.

Γιατί και αυτός έγινε νεκρός, και να, ζει στους αιώνες, ζωοποιώντας αυτούς που προσκολλούνται σ’ αυτόν με την αρετή και την πίστη και δοξάζοντας αυτούς και δοξαζόμενος από αυτούς, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

Πηγή: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς».

ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ Η ΕΣΧΑΤΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΤΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, ΟΤΙ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΣΩΜΑ ΕΝΕΡΓΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΟΦΙΑ, ΟΤΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΔΩΡΑ; ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΘΗΤΕΥΟΥΜΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.

 ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΕΝΩ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Οι κυβερνήσεις γνώριζαν εξ αρχής τις ολέθριες υγειονομικές συνέπειες των lockdown, αλλά αγνόησαν τις προειδοποιήσεις συνειδητά

 Οι αρμόδιοι και οι συνήγοροι των lockdown κατηγορούν τους επικριτές τους ως δήθεν «μετά Χριστόν προφήτες», και επιμένουν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν με «περιορισμένη πληροφορηση», κι εν μέσω μιας πανδημίας που «συμβαίνει μια φορά στα εκατό χρόνια». Ένα τέτοιο παραπλανητικό αφήγημα δεν πρέπει να επιτραπεί να επικρατήσει

Άρθρο του Ramesh Thacur, που δημοσιεύτηκε στις 12 Ιουλίου 2022 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 9'. Απόδοση στα ελληνικά Νίκος Μαρής.

Καθώς οι χώρες αναδύονται από τη δυστοπία των περιορισμών του lockdown, υπάρχει αυξανόμενη ευαισθητοποίηση για το φαινόμενο της υπερβάλλουσας θνησιμότητας, για παράδειγμα στο  Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία. Στις 8 Ιουλίου, η Daily Mail (Ηνωμένο Βασίλειο) ανέφερε ότι οι παράπλευρες συνέπειες από τα lockdown σκοτώνουν 1.000 ανθρώπους την εβδομάδα στην Αγγλία και την Ουαλία.  

Υπάρχει επίσης μια αυξανόμενη ευαισθητοποίηση σχετικά με την κατάχρηση εξουσίας των κρατών, όσον αφορά την παραβίαση ελευθεριών και ελευθεριών. Σε μια παγκόσμια έρευνα σε 52.000 άτομα από το Democracy Perceptions Index, σε 50 από τις 53 χώρες που συμμετείχαν στην έρευνα, οι άνθρωποι εξέφρασαν την καθαρή συμφωνία τους (δηλαδή συμφωνία μείον διαφωνία) με την πρόταση: «η κυβέρνησή τους το παράκανε με τον περιορισμό των ανθρώπινων ελευθεριών». 

Οι αρχές και οι υποστηρικτές των lockdown κατηγορούν τους επικριτές τους ως μετά Χριστόν προφήτες και επιμένουν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν με περιορισμένες πληροφορίες εν μέσω μιας πανδημίας που συμβαίνει μια φορά τον αιώνα. Μια τέτοια ρεβιζιονιστική αφήγηση δεν πρέπει να επιτραπεί να επικρατήσει. Το αξιοσημείωτο είναι πόσο μεγάλο μέρος από τις παράπλευρες ζημιές είχε προβλεφθεί αρκετά νωρίς, με την είσοδο στα lockdown.  

Μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί οι φανατικοί του lockdown, της μάσκας και των εμβολίων θέλουν όλοι να ξεχάσουν το μίσος και τη δαιμονοποίηση όλων των διαφωνούντων φωνών και γιατί απαιτούν να απομακρυνθούν οι σκεπτικιστές από το δημόσιο βήμα. Αλλά, τόσο για το καλό της δικαιοσύνης όσο και για να αποφευχθεί η επανάληψη των ίδιων εγκληματικών λαθών, δεν πρέπει να τους επιτραπεί να λευκάνουν το παρελθόν και να ξαναγράψουν την ιστορία. 

Η υπάρχουσα (μέχρι το 2020) επιστημονική γνώση διαγράφτηκε 
 

Η πίστη στους ειδικούς και τις αρχές δημόσιας υγείας, ως προς την ικανότητά τους να σταματήσουν μια πανδημία και να εξαλείψουν έναν αναπνευστικό ιό μέσω κοινωνικών παρεμβάσεων, αψηφούσε την ιστορική εμπειρία και την επιστημονική ομόφωνη γνώμη, όπως συνοψίζεται σε έκθεση του ΠΟΥ τον Οκτώβριο του 2019 και στα υπάρχοντα εθνικά σχέδια πανδημίας στις περισσότερες χώρες που είχαν κάνει τον κόπο να προετοιμάσει κάποιο εκ των προτέρων. 

 

Η έκθεση του ΠΟΥ προαναγγέλθηκε σε μια μελέτη του 2006 από μια ομάδα του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, της οποίας η τελευταία παράγραφος ολοκλήρωνε με αυτή την «ανώτατη αρχή:» «Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι κοινότητες που αντιμετωπίζουν επιδημίες… ανταποκρίνονται καλύτερα και με το λιγότερο δυνατό άγχος, όταν η κανονική κοινωνική λειτουργία τους διαταράσσεται κατά το λιγότερο δυνατό». 

 

Αναβληθείσες διαγνωστικές εξετάσεις και ματαιωμένα χειρουργεία

 

Αντίθετα, τα lockdown εξασφάλισαν τη μέγιστη διακοπή της κανονικής κοινωνικής λειτουργίας. Τα καθαρά οφέλη τους παραμένουν συζητήσιμα, αλλά οι τεράστιες βλάβες τους, ξεκινώντας με τις δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία, τεκμηριώνονται ευκολότερα. Με τις χειρουργικές επεμβάσεις και τις συνήθεις διαγνωστικές εξετάσεις να αναστέλλονται, πολλές ασθένειες όπως ο καρκίνος, ο διαβήτης και οι καρδιακές παθήσεις, που μπορούν να θεραπευθούν εάν εντοπιστούν έγκαιρα, παρέμειναν αδιάγνωστες, αυξάνοντας δραματικά τον αριθμό των θανάτων από μη-Covid περιστατικά.  

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, 117.000 άτομα στις λίστες αναμονής πολλών εκατομμυρίων ασθενών της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας (NHS) είχαν πεθάνει έως τον Ιούλιο του 2022, σχεδόν τα δύο τρίτα του συνολικού απολογισμού των 180.000 νεκρών από Covid. Ο καθηγητής Sir David Spiegelhalter του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ είπε ότι ο εβδομαδιαίος απολογισμός του Ηνωμένου Βασιλείου με 1.000 πλεονάζοντες μη-Covid θανάτους θα μπορούσε να είναι «ο αντίκτυπος των μέτρων κατά της πανδημίας και της διακοπής της υγειονομικής περίθαλψης». Ο Paul Hunter, ειδικός σε μολυσματικές ασθένειες στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας, έριξε το φταίξιμο στις καθυστερήσεις στις συνήθεις θεραπείες και στην αύξηση της αναμονής στις μονάδες επειγόντων περιστατικών. 

Στις αρχές της πανδημίας, οι αναφορές από αξιόπιστους φορείς περιείχαν ρητές και αλληλοεπιβεβαιούμενες προειδοποιήσεις σχετικά με τις θανατηφόρες συνέπειες των αυστηρών μέτρων lockdown. Στις 29 Μαΐου 2020, ο Zaria Gorvett δήλωσε στην εκπομπή BBC Future ότι οι περισσότεροι θάνατοι από Covid δεν θα οφείλονταν στον ιό, αλλά στις παράπλευρες συνέπειες που θα προκαλούνταν από τις διάφορες επιπτώσεις των lockdown. «Σε όλο τον κόσμο, οι ασθενείς έχουν αναφέρει την άρνηση θεραπείας για τον καρκίνο , άρνηση αιμοκάθαρσης και επειγουσών χειρουργικών επεμβάσεων μεταμόσχευσης, με μερικές φορές θανατηφόρα αποτελέσματα», είπε.  

Πόσοι από τους σχεδόν δύο εκατομμύρια νέους καρκίνους κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, όπως επίσης καρδιακές, νεφρικές, ηπατικές και πνευμονικές ασθένειες, θα παρέμεναν απαρατήρητες για μήνες επειδή οι συνήθεις διαγνωστικές εξετάσεις και τα ραντεβού είχαν ανασταλεί; Οι Αμερικανοί που κινδυνεύουν από αυτές τις ασθένειες ήταν 70-80 εκατομμύρια. Με 1% υπερβάλλουσα θνησιμότητα σε αυτήν την ομάδα ατόμων, που προκλήθηκαν από τις ελλείψεις σε προσωπικό, προμήθειες και εξοπλισμό εξαιτίας της διακοπής της λειτουργίας της οικονομικής δραστηριότητας, ο Rob Arnott προειδοποίησε σε ένα σχόλιο στο «Real Clear Politics» στις 24 Μαρτίου 2020, ότι 750.000 επιπλέον Αμερικανοί θα πέθαιναν από μια πολιτική που είχε σκοπό να θωρακίσει την σύστημα υγείας, αλλά αντ’ αυτού το είχε μερικώς ακρωτηριάσει.  

Ένα ρεπορταζ στους Financial Times στις 26 Απριλίου 2020 αναφέρθηκε σε μια εσωτερική εκτίμηση της βρετανικής κυβέρνησης ότι τελικά, χωρίς αντιμετώπιση της κατάστασης, έως και 150.000 άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσαν να πεθάνουν πρόωρα από άλλες παθήσεις λόγω του lockdown που προκλήθηκε από τον Covid, το οποίο έβαλε σε αναμονή τεράστιους αριθμούς εξετάσεων και επεμβάσεων. Ο καθηγητής Karol Sikora, σύμβουλος ογκολόγος στο NHS, υπολόγισε έως και 50.000 περισσότερους θανάτους στο Ηνωμένο Βασίλειο από καρκίνο με ένα lockdown έξι μηνών, λόγω της παύσης των προληπτικών εξετάσεων. 

Για να προστεθεί το κερασάκι στην τούρτα της παραφροσύνης της δημόσιας πολιτικής, τα αντιεπιστημονικά lockdown απαγόρευσαν στους ανθρώπους ορισμένες επιλογές ενός υγιεινού τρόπου ζωής, όπως η βόλτα και η άσκηση σε υπαίθρια πάρκα και παραλίες, και αντ' αυτού τους έσυραν σε περιβάλλοντα υψηλού κινδύνου, όπως σπίτια σε συγκροτήματα διαμερισμάτων υψηλής πυκνότητας. Ο Guardian ανέφερε στις 9 Μαΐου 2020 ότι υπήρξαν 6.546 περισσότεροι θάνατοι εκτός Covid-19 σε σπίτια σε όλη τη Βρετανία σε σύγκριση με τον εποχιακό μέσο όρο της πενταετίας.   

Ψυχική υγεία 

 

Αρκετές έγκαιρες προειδοποιήσεις δημοσιεύτηκαν επίσης σχετικά με το κόστος των μέτρων εγκλεισμού στην ψυχική υγεία, με αυξημένη μοναξιά, ψυχικό άγχος και συναισθηματική δυσφορία, λόγω απώλειας θέσεων εργασίας, οικονομικού στρες και αναγκαστικού χωρισμού οικογενειών (σ.σ. για υγειονομικούς λόγους).  

Μια μελέτη του 2014 στο Social Science and Medicine από τον Timothy J. Halliday έδειξε ότι μια αύξηση 1% στο ποσοστό ανεργίας αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου κατά 6% τον επόμενο χρόνο. Σύμφωνα με τον James Bullard της Federal Reserve, ο οποίος υποστηρίζει τα μέτρα εγκλεισμού λόγω Covid-19 σαν μια...επένδυση στη δημόσια υγεία και την επιβίωση, η ανεργία θα μπορούσε να ανέλθει στο 30% . (Η ανεργία στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κραχ ήταν περίπου 25%). 

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Lancet Psychiatry στις 15 Απριλίου 2020 προειδοποιούσε για βαθιές και εκτεταμένες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία που θα προκαλούνταν από τη μοναξιά και το άγχος κατά τη διάρκεια του lockdown. Η Washington Post ανέφερε στις 4 Μαΐου προειδοποιήσεις από τις αρχές και τους ειδικούς των ΗΠΑ για ένα επερχόμενο «ιστορικό κύμα» προβλημάτων ψυχικής υγείας που θα προκαλούνταν από τις πολύμηνες «καθημερινές δόσεις θανάτου, απομόνωσης και φόβου» που σχετίζονται με τον Covid-19.  

Ο Δρ Mike de Boisblanc από το Ιατρικό Κέντρο John Muir στο Walnut Creek της Καλιφόρνια δήλωσε στις 22 Μαΐου: «Έχουμε δει απόπειρες αυτοκτονίας αντίστοιχες ενός έτους μόνο τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες». Τέσσερις στους 10 Βρετανούς ψυχίατρους ανέφεραν «αύξηση των ατόμων που χρειάζονται επείγουσα φροντίδα ψυχικής υγείας – συμπεριλαμβανομένων και νέων ασθενών – στον απόηχο του lockdown», με τους άνδρες 18-25 ετών να έχουν επηρεαστεί άσχημα από προβλήματα ψυχικής υγείας για πρώτη φορά.   

Το Βασιλικό Κολλέγιο Ψυχιάτρων ανέφερε εξαπλάσια αύξηση στις απόπειρες αυτοκτονίας από ηλικιωμένους λόγω κατάθλιψης και άγχους που προκαλήθηκαν από την κοινωνική απομόνωση κατά τη διάρκεια του lockdown. Ακόμα τον Μάιο του 2020, οι κορυφαίοι ειδικοί ψυχικής υγείας της Αυστραλίας προειδοποίησαν ότι μια αύξηση των αυτοκτονιών κατά 50% που προκαλείται από το lockdown θα μπορούσε να σκοτώσει δέκα φορές περισσότερους από τον ιό. 

 

Παγκόσμια φτώχεια, πείνα και λιμός

 

Μια σειρά εκθέσεων από την Goldman Sachs, τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου προειδοποίησαν για τις δραματικές επιβραδύνσεις και συρρικνώσεις του ΑΕΠ και του εμπορίου σε σχέση με τις προβλέψεις προ πανδημίας, με αποτέλεσμα την διόγκωση της φτώχειας, την απώλεια θέσεων απασχόλησης και την μείωση των εισοδημάτων. Φυσικά, από την αρχή ήταν γνωστό ότι ο αντίκτυπος της παγκόσμιας διακοπής της οικονομικής ζωής θα ήταν ιδιαίτερα καταστροφικός για τις φτωχότερες χώρες. 

Στις 9 Απριλίου 2020, η Oxfam προειδοποίησε ότι η οικονομική κρίση που προκλήθηκε από τα lockdown θα μπορούσε να ωθήσει επιπλέον 400-600 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, την πρώτη αύξηση της φτώχειας μετά από 30 χρόνια. Μια έκθεση του ΟΗΕ προειδοποίησε ότι οι οικονομικές δυσκολίες που θα προκαλούνταν από τα μέτρα μετριασμού της πανδημίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν «εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον θανάτους παιδιών το 2020, αντιστρέφοντας την πρόοδο των τελευταίων 2 έως 3 ετών στη μείωση της βρεφικής θνησιμότητας».  

Σε 143 χώρες με χαμηλά εισοδήματα, για παράδειγμα, 369 εκατομμύρια παιδιά που κανονικά βασίζονταν στα σχολικά γεύματα για τις καθημερινές διατροφικές τους ανάγκες έπρεπε να βρουν υποκατάστατα με τα σχολεία κλειστά. Τον ίδιο μήνα, το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ προειδοποίησε ότι οι διακοπές στη φυτική παραγωγή και τη διανομή τροφίμων επαπειλούσαν με λιμούς «βιβλικών διαστάσεων» , με τον αριθμό των ανθρώπων που θα υποφέρουν από οξεία πείνα σχεδόν να διπλασιάζονται, από 135 σε 250 εκατομμύρια.  

Μια μελέτη από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας Johns Hopkins προειδοποίησε ότι η βρεφική θνησιμότητα θα μπορούσε να αυξηθεί κατά 1,2 εκατομμύρια και η μητρική θνησιμότητα κατά 56.700, λόγω των διακεκομμένων υπηρεσιών υγείας. Τον Μάιο, οι καθηγητές Jay Bhattacharya και Mikko Packalen εκτίμησαν ότι ο διαρκής παγκόσμιος οικονομικός αντίκτυπος των lockdown θα μπορούσε «να καταλήξει να αφαιρέσει σχεδόν έξι εκατομμύρια νέες ζωές την επόμενη δεκαετία» στις αναπτυσσόμενες χώρες. Μια μελέτη στη Νότια Αφρική τον ίδιο μήνα εξέφραζε τον την ανησυχία ότι τα lockdown θα μπορούσαν να σκοτώσουν 29 φορές περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που σώζουν . 

Υπήρξε μια απότομη αύξηση της εμπορίας παιδιών στην Ινδία μετά τα lockdown. Οι Δυτικοί έχουν ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό τι σημαίνει «μεροδούλι, μεροφάι», όταν ο μοναδικός εργαζόμενος σ’ ένα σπίτι πρέπει να κάνει μεροκάματα για να αγοράσει φαγητό για την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένων των μικρών παιδιών και των ηλικιωμένων γονέων. Με τα lockdown να επιβάλλονται για μήνες ολόκληρους δίχως τέλος, τα παιδιά αναπόφευκτα τέθηκαν σε κίνδυνο εμπορίας τους με στόχο την καταναγκαστική εργασία, την επαιτεία στο δρόμο και την σεξουαλική σκλαβιά. 

Η ευρέως διαδεδομένη φτώχεια μειώνει την ικανότητα του κράτους να καλύπτει επαρκώς τις διατροφικές ανάγκες των πολιτών του, και ο υποσιτισμός κάνει τους ανθρώπους πιο ευάλωτους σε ασθένειες. Τα lockdown είχαν τη δυνατότητα να ακρωτηριάσουν την ήδη ταλαιπωρημένη οικονομία της Ινδίας, προειδοποιούσε ένα ρεπορτάζ του BBC στις 3 Απριλίου 2020, εκτοξεύοντας την κρίση της ανεργίας, καταστρέφοντας τα προς το ζην των εργαζομένων με μεροκάματο, αναγκάζοντας χιλιάδες διακρατικούς μετανάστες εργάτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους κάτω από εξαιρετικά στρεσογόνες συνθήκες, πιέζοντας τον αγροτικό τομέα, και προκαλώντας μαζική σπατάλη τροφίμων με σπασμένες αλυσίδες ανεφοδιασμού.  

Με λιγότερο από το 10% του εργατικού δυναμικού της Ινδίας σε κανονική, μισθωτή απασχόληση, εκατομμύρια φοβήθηκαν ότι «η πείνα μπορεί να μας σκοτώσει πριν από τον κορονοϊό». [...] Τα lockdown θέτουν επίσης τις γυναίκες σε αυξημένο κίνδυνο ενδοοικογενειακής βίας . 

Με δύο χρόνια χαμένων μαθημάτων στο σχολείο , τα παιδιά έμειναν μη κοινωνικοποιημένα και πολύ περισσότερο εκτεθειμένα σε ιούς, έναντι των οποίων τα περισσότερα θα είχαν αποκτήσει ανοσία σε κανονικές συνθήκες. Τα lockdown ανάγκασαν 500 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο να εγκαταλείψουν το σχολείο, και περισσότερα από τα μισά από αυτά βρίσκονται στην Ινδία. Επισημαίνοντάς το στην δημοσιοποίηση μιας νέας έκθεσης, η Δρ. Sunita Narain, Γενική Διευθύντρια του Κέντρου Επιστήμης και Περιβάλλοντος, είπε ότι περισσότεροι από τους μισούς επιπλέον 115 εκατομμύρια ανθρώπους του κόσμου που ωθούνται πίσω στην ακραία φτώχεια ζουν στη Νότια Ασία. 

 

Η Ινδία, είπε, είναι έτοιμη πλέον να εμφανίσει μια «γενιά της πανδημίας» 375 εκατομμυρίων παιδιών ηλικίας έως 14 ετών, τα οποία είναι πιθανό να υποστούν μακροχρόνιες επιπτώσεις όπως αυξημένη παιδική θνησιμότητα, ελλιπές βάρος και νοητική καθυστέρηση, καθώς και ανατροπές της παραγωγικότητάς τους στην εκπαίδευση και την εργασία. 

[...] Αντί να διενεργούν και να δημοσιεύουν αυστηρές αναλύσεις κόστους-οφέλους, τα υγειονομικά τμήματα και τα υπουργεία υγείας μετατράπηκαν σε γραφεία αποκλειστικά για τον Covid, οι υπουργοί υγείας ενήργησαν σαν υπουργοί Covid, και οι κυβερνήσεις μετατράπηκαν σχεδόν σε οργανισμούς ενός σκοπού, επιδιώκοντας την εξαφάνιση του Covid.  

Για αυτή τη εμμονική αφοσίωση σε μια παρεμβατική πολιτική που επέφερε ελάχιστα διαρκή οφέλη για την υγεία, αλλά προκάλεσε τεράστια ζημιά στην υγεία, την ψυχική υγεία, τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ελευθερίες, οι εμπνευστές και οι εκτελεστές της πρέπει να λογοδοτήσουν. 

***

 

Ο Ramesh Thakur, πρώην Βοηθός Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, είναι ομότιμος καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Πολιτικής Crawford, The Australian National University. 

πηγή

enromiosini