Τρίτη 19 Μαρτίου 2024

Μητροπολίτης Ταμασού Ησαΐας: "θα πράξω, ό,τι μου υπαγορεύει η αρχιερατική μου συνείδηση, ώστε να επικρατήσει η κάθαρση και η στήριξη, όλων εκείνων των ψυχών, οι οποίες ταλανίζονται."

                                  

Προς
το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
της Μητροπολιτικής Περιφέρειας
Ταμασού και Ορεινής
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,


«Ἐκ γάρ πολλῆς θλίψεως καί συνοχῆς καρδίας» (Β΄ Κορ. β΄4), απευθύνομαι προς όλους σας, ένεκα και του Εσπερινού της Συγχωρήσεως, εξαιτίας των όσων προέκυψαν, εκ της όλης αναστροφής ενοίκων της Ιεράς Μονής Οσίου Αββακούμ στο Φτερικούδι, και δεινά ταλαιπωρούν τις συνειδήσεις του Χριστεπωνύμου Πληρώματος της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας, και όχι μόνο.

Αναμφίβολα, ουδείς αναπαύεται εκ του σκανδάλου τούτου και των συνεπειών του. Πολύ περισσότερο, ο ευσεβής Κλήρος και λαός της Εκκλησίας μας και εκείνοι, τους οποίους έταξε ο Κύριος να ποιμαίνουν τον λαό του.

Και, εκ καρδίας, καταθέτω, ότι, προσωπικά, συνέχομαι από «θλίψιν βαρυτάτην, ἄχρι θανάτου». Και τούτο, διότι, «κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος», εις εμέ έλαχε ο κλήρος αυτά τα δυσήκουστα να επισυμβαίνουν στην Επισκοπή μου και ο αντίκτυπος όλων αυτών των τραγικών γεγονότων να πλήττει και να λογίζεται και στο πρόσωπό μου.

Ωστόσο, το σκάνδαλο, το οποίο αποκαλύφθηκε, συνιστά δοκιμασία, η οποία επιμερίζεται σε όλους και, προπάντων, στους Ποιμένες της Εκκλησίας μας.

Από εσάς, πατρικά σας παρακαλώ, κρατηθείτε και μη σας παρασύρει το ρεύμα των γεγονότων ή η εργολαβία των εχθρών της Εκκλησίας. «Ἀνένδεκτόν ἐστι τοῦ μή ἐλθεῖν τά σκάνδαλα» (Λουκ. ιζ΄1), μας προειδοποίησε το στόμα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ναι, η Εκκλησία ανέκαθεν γνώρισε και θα γνωρίζει σκάνδαλα, γιατί αποτελείται και από ανθρώπους με αδυναμίες, που υπόκεινται και στις επιβουλές του πονηρού δαίμονα.

Και αλλού ο Απόστολος Παύλος θα μας προειδοποιήσει σχετικά, ότι θα εισέλθουν μέσα στην Εκκλησία «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ΄29) ή και θα αναδειχθούν, δυστυχώς, προερχόμενοι από τα στελέχη της Εκκλησίας, «ἄνδρες λαλοῦντες (ή και πράττοντες) διεστραμμένα» (Πράξ. κ΄30), προκειμένου να παρασύρουν τα μέλη της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, διά μέσου των αιώνων γνώρισε θύελλες και κλυδώνια, αλλά ουδέποτε καταποντίστηκε, γιατί στο πηδάλιό της ευρίσκεται ο Οιακοστρόφος Ιδρυτής της, Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Και ο σημερινός κλύδωνας, είναι βέβαιο, ότι και αυτός θα παρέλθει και η δύναμη του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο συγκροτεί όλον τον θεσμό της Εκκλησίας, θα χορηγήσει σε όλους μας την παράκληση και την παραμυθία.

Το κατ’ εμέ, ως Επίσκοπος της τοπικής μας Εκκλησίας, πράττω και θα πράξω, ό,τι μου υπαγορεύει η αρχιερατική μου συνείδηση, ώστε να επικρατήσει η κάθαρση και η στήριξη, όλων εκείνων των ψυχών, οι οποίες ταλανίζονται.

Προσωπικά, καταθέτω εν ειλικρινεία, ότι, παρά τη δεινή δοκιμασία, την οποία μου προκαλεί το εν λόγω σκάνδαλο, θερμές αναπέμπω προς τον εν Τριάδι Θεό τις νυχθήμερες προσευχές μου, επιζητώντας το έλεος και τη συγγνώμη, τόσο από τον Κύριο, όσο και από εσάς, για όσα άθελά μου επισυμβαίνουν, γι’ αυτό και προς όλους σας, πατρικά απευθυνόμενος, σας καλώ να επιζητείτε και εσείς το έλεος και τη χάρη του Θεού και να καταθέτετε τη δέηση και τη συγγνώμη «ὑπέρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς».

Ευχόμενος σε όλους Καλό Στάδιο και στήριξη από τον Κύριο των δυνάμεων, διατελώ,

Μετά πατρικών ευχών

ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας


ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ ΘΑ ΜΠΕΙ ΜΠΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ Η ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ; ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ; Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ; Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ Η ΛΗΨΗ ΜΕΤΡΩΝ; ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ;
ΚΑΙ ΟΙ ΜΩΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ ΕΠΙΖΗΤΟΥΣΑΝ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΑΝ. ΔΕΝ ΕΙΠΑΝ ΤΟ ΗΜΑΡΤΟΝ. ΑΘΕΛΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ. ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ. ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Κωνσταντίνος Γρίβας: Γιατί η χρήση πυρηνικών δεν είναι πλέον απίθανο σενάριο


Τι μηνύματα περνάμε επιτέλους;;; Γιώργος Φίλης Κώστας Γρίβας


«ΈΝΑ ΣΎΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΛΗΡΉΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΆΤΟΥ» Αντριάνο Σεγκατόρι

Ο πρωθυπουργός της Σκωτίας έχει καταλήξει σε μια ξεκαρδιστικά παραληρηματική πρωτοβουλία που σχετίζεται με το φύλο

ΈΝΑ ΣΎΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΆΤΟΥ

 ΣΤΟΝ Χούμζα Γιουσάφτόν νεότερο πρωθυπουργό της Σκωτίας - μουσουλμάνος παρεμπιπτόντως, κάτι που δεν βλάπτει - πηγαίνει το ευρωπαϊκό βραβείο για την πιο μεγαλειώδη έμπνευση του 2024 που μόλις ξεκίνησε: Μια ξεκαρδιστική, παραληρηματική πρωτοβουλία με επίκαιρο έμφυλο υπόβαθρο. Πράγμα, αν υπήρχε, για να το προτείνεις για το βραβείο Ιg Nobel για την πολιτική. Πρόκειται για ένα βραβείο που είναι αφιερωμένο στους εισηγητές θέσεων ή παράλογων πειραμάτων που, ωστόσο, "δίνουν τροφή για σκέψη". Και δεν υπάρχει αμφιβολία γι 'αυτό.

Χούμζα Γιουσάφ
William Wallace, ο ήρωας που έπαιξε ο Mel Gibson στο Braveheart
Ο πολιτικός κληρονόμος του William Wallace, του ήρωα που υποδύεται ο Mel Gibson, καθώς και του σωσία του Sean Connery, για να είμαστε σαφείς, εισήγαγε έναν νέο νόμο στο  Κοινοβούλιο της Σκωτίας, που θα τεθεί σε ισχύ την 1η Απριλίου, τιμωρεί όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα, άνδρες και γυναίκες, για υποκίνηση φυλετικού μίσους.

Ερασιτέχνης. Στη θέση του θα πήγαινα ακόμα πιο βαθιά. Χρειάζεται θάρρος, κύριε πρωθυπουργέ. Για παράδειγμα, θα απαγόρευα όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές τύπου CSI, ντοκιμαντέρ για ανεξιχνίαστα εγκλήματα, εκπομπές για άγνωστους αγνοούμενους. Στην Ιταλία, θα ήθελα να κλείσω τις δραστηριότητες της RIS στην Πάρμα και όλων των επιστημονικών κέντρων έρευνας, πριν από την παραδειγματική σύλληψη του στρατηγού Luciano Garofano, ενός επιφανούς προκατόχου φυλετικού μίσους. Είναι όλοι αυτοί, κύριε πρωθυπουργέ, που διέδωσαν την ψευδή είδηση της ύπαρξης του αρσενικού και θηλυκού στην ταυτοποίηση των προσώπων, συν με την προσθήκη του φυλετικού παράγοντα – καυκάσιος, μεσογειακός, καποειδής και ούτω καθεξής.

Αυτό είναι απλώς σαρκασμός, κύριε πρωθυπουργέ, διότι δεν μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για αυτήν την πρωτοβουλία σας, καθώς διαπνέεται από λιπαρή και χυδαία ιδεολογία. Είτε της αρέσει είτε όχι, η επιστήμη αναγνωρίζει μόνο ένα ζεύγος Χ και Υ για το αρσενικό από τα 46 χρωμοσώματα και ένα ζεύγος ΧΧ για το θηλυκό.

Tertium non datur. Από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζονται μόνο δύο γενετικές παραλλαγές και είναι ασθένειες: το σύνδρομο Turner, με επιπλέον Χ σέ 45 χρωμοσωμάτων και το σύνδρομο Klinefelter, ένα επιπλέον Χ σέ 47. Τα υπόλοιπα είναι παραληρηματικές ψευδαισθήσεις.

Είναι βέβαιο ότι αυτό, όπως και άλλες πρωτοβουλίες, μας κάνει να σκεφτόμαστε. Τουλάχιστον μάς φέρνει πίσω σε ένα ανέκδοτο για τον Λένιν που αναφέρεται σε μια βιογραφία του Τρότσκι. Λέγεται ότι ο Λένιν παρουσίασε κάποτε ένα συγκεκριμένο εμπορικό σχέδιο για μια συγκεκριμένη περιοχή της Ρωσίας. Όταν οι τεχνικοί που ήταν υπεύθυνοι για την επαλήθευση τον πληροφόρησαν ότι το σχέδιο ήταν ανέφικτο λόγω γεωλογικών, περιβαλλοντικών και κλιματικών προβλημάτων, ο ηγέτης των σοβιέτ  απαντούσε: Αν το επιχειρηματικό μου σχέδιο έρχεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο με την πραγματικότητα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η αυταπάτη, κύριε πρωθυπουργέ, είναι μια προσωπική πραγματικότητα, η βεβαιότητα της οποίας δεν υπονομεύεται ποτέ ούτε από συγκεκριμένη εμπειρία ούτε από βάσιμα τεκμηριωμένα επιχειρήματα περί του αντιθέτου. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι, αν το παραλήρημα θεσμοθετηθεί και μοιραστεί με νόμο, μετατρέπεται σε συλλογικό εφιάλτη.
Η κραυγή του Έντβαρντ Μουνκ (1893)
Η λύση, σε αυτό το σημείο, είναι όλα στα χέρια του λαού. Είτε αποφασίσει να επαναφέρει με τη βία την πραγματικότητα στον πολιτικό χώρο, είτε θα πνιγεί θανάσιμα ακόμα και στη σκέψη από τη λογοκρισία και τη διωκτική βία που μαίνεται ενάντια στην αντικειμενική αλήθεια.

Αντριάνο Σεγκατόρι

Ο ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Τροφή για σκέψη, του Καθολικού

Μέρος πρωτο: Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Μέρος δεύτερο
 
Οι απαρχές του μοντερνισμού

Με τη Γαλλική Επανάσταση ξεκίνησε εκείνη η εξέγερση ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία που, τον επόμενο αιώνα, θα μολύνει και το θρησκευτικό περιβάλλον, ιδιαίτερα την Καθολική Εκκλησία. Αυτή η εξέγερση, στο καθολικό πλαίσιο, θα δώσει ζωή στο κίνημα που έχει οριστεί ως «μοντερνισμός», όρος που υποδηλώνει την απόρριψη της Παράδοσης και του Δισχιλιετούς Magistero της Εκκλησίας του Χριστού. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια άρνηση είχε ήδη συμβεί τουλάχιστον δύο φορές, με καταστροφικές συνέπειες: το 1054 με το ανατολικό σχίσμα, που είχε γεννήσει τις Ορθόδοξες Εκκλησίες[ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ] (πλήθος εθνικών εκκλησιών) και το 1517 με τη λουθηρανική μεταρρύθμιση ( στη συνέχεια ακολούθησαν εκείνα του Καλβίνου και του Ζβίνγκλι ), που είχαν οδηγήσει στον προτεσταντισμό (ο οποίος αργότερα έγινε μια μυριάδα προτεσταντικών αιρέσεων).

Η επανάσταση των Ιακωβίνων μετατοπίζει την έμφαση από την υπερβατικότητα στην εμμένεια(ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ, ΤΗΝ ΑΙΔΙΟ ΤΡΙΑΔΑ, ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΙΔΙΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΑΝ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.]. Ο Διαφωτισμός προηγείται και προετοιμάζει τον θετικισμό, τη λατρεία της παντοδυναμίας της επιστήμης, των « υπέροχες και προοδευτικές μοίρες ».

Μαζί με την εμμένεια, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Γαλλικής Επανάστασης, που αργότερα θα γίνει επίσης τυπικό του Καθολικού μοντερνισμού, είναι ο ανθρωποκεντρισμός, δηλαδή η επιθυμία να τοποθετηθεί ο άνθρωπος στο κέντρο του σύμπαντος, στη θέση που ανήκει στον Θεό. Πώς μπορούμε νά μήν θυμηθούμε εδώ τη διάσημη πλέον φράση που προφέρθηκε από τον Παύλο ΣΤ' στον ΟΗΕ το 1965: " Και εμείς έχουμε τη λατρεία του ανθρώπου ";

Αυτές οι δύο ιδιαιτερότητες θα γίνουν τότε δύο πραγματικοί ακρογωνιαίοι λίθοι του μοντερνισμού, ο οποίος, ωστόσο, όπως αναφέρθηκε στη γενική εισαγωγή, υποστηρίζεται από τέσσερις πυλώνες, που αντιπροσωπεύονται αντίστοιχα από τον Προτεσταντισμό, τον κομμουνισμό, τον Οικουμενισμό και τον Τεκτονισμό.

Τούτου λεχθέντος, μπορούμε επομένως να τοποθετήσουμε τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση στην αρχή του μοντερνισμού, μια αληθινή εξέγερση ενάντια στην Αποκάλυψη, τα δόγματά της, την αρχοντική εξουσία, την αφοσίωση στη Μαντόνα και τους Αγίους, στο Magisterium και σε όλη την Παράδοση της προηγούμενης Καθολική Εκκλησία.

Από καθολικής σκοπιάς, ωστόσο, μπορούμε να προωθήσουμε την υπόθεση ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια τιμωρία από τον Παράδεισο για τη «μεγάλη άρνηση» του Λουδοβίκου που γεννήθηκε μετά από 23 χρόνια αναμονής από την πλευρά του Λουδοβίκου ΙΓ' και της Άννας της Αυστρίας που, έχοντας από καιρό εκλιπαρήσει τη χάρη της Παναγίας, από ευγνωμοσύνη πρόσθεσε το όνομα Deodato (Θεόδοτος ). Η μεγάλη άρνηση του Βασιλιά Ήλιου, του πιο ισχυρού μονάρχη της εποχής του, συνίστατο στην άρνηση να αφιερώσει τη Γαλλία στό Sacro Cuore του Ιησού, ένα αίτημα που του έστειλε ο Κύριός μας μέσω της Αγίας Μαρίας Μαργαρίτας Αλακόκ . Όπως θα θυμούνται όσοι είναι εξοικειωμένοι με τις υποθέσεις της Φατίμα, η αδελφή Λουσία αποκάλυψε ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, σε μια εσωτερική ομιλία, της είπε ότι οι Πάπες που αρνήθηκαν να αφιερώσουν τη Ρωσία στην Άμωμη Καρδιά της Μητέρας Του θα αντιμετωπίσουν την ίδια τιμωρία που αντιμετώπισαν οι βασιλιάδες της Γαλλίας (προφανώς αναφερόταν στη δολοφονία του Λουδοβίκου XVI και Μαρία Αντουανέτα από επαναστάτες).[ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΔΡΑΣΗ]

Στον θεϊκό λόγο προς την αδελφή Λουκία , που έλαβε χώρα στο Rianjo της Ισπανίας, το 1931, στην πραγματικότητα, ο Κύριός μας δήλωσε: « Αφήστε τους λειτουργούς μου να γνωρίζουν, αφού ακολουθούν το παράδειγμα του Βασιλιά της Γαλλίας στο να μην ικανοποιούν τα αιτήματά Μου, ότι θα τόν ακολουθήσουν στην ατυχία. Ποτέ δεν είναι αργά να στραφούν στον Ιησού και τη Μαρία ». Ο Ιησούς έκανε ρητή αναφορά στα αιτήματα της Ιερής Καρδιάς που κοινοποιήθηκαν στον Βασιλιά της Γαλλίας μέσω της Αγίας Μαργαρίτας Μαρίας Αλακόκ , στις 17 Ιουνίου 1689. Ως αποτέλεσμα της άρνησης του Βασιλιά Λουδοβίκου XIV να αφιερώσει τη Γαλλία στην Ιερή Καρδιά του Ιησού, καθώς και Οι επακόλουθες αρνήσεις του ανιψιού του Λουδοβίκου XV και του δισέγγονου του Λουδοβίκου XVI, η προτεσταντική και μασονική αντιεκκλησία κατάφεραν να εξαπολύσουν με επιτυχία τη Γαλλική Επανάσταση. Στις 17 Ιουνίου 1789 (Γιορτή της Ιερής Καρδιάς), ακριβώς στην εκατοστή επέτειο κατά την οποία η Αγία Μαργαρίτα Μαρία είχε γράψει τα μεγάλα σχέδια του Ουρανού για τον Βασιλιά, η Τρίτη Εστία επαναστάτησε και αυτοανακηρύχτηκε Εθνοσυνέλευση.
Στις 21 Ιανουαρίου 1793, η Γαλλία, αχάριστη και επαναστατημένη απέναντι στον Θεό της, τόλμησε να αποκεφαλίσει τον πιο χριστιανό βασιλιά της. Στο Rianjo, ο Ιησούς μας προειδοποίησε ότι αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο της Ιστορίας θα επαναληφθεί, και αυτή τη φορά θα είναι οι λειτουργοί της Εκκλησίας Του (οι επίσκοποι, και ίσως ακόμη και ο ίδιος ο Πάπας) που θα είναι τα αβοήθητα θύματά του: επίλογος του μοντερνισμού, αυτή η τραγωδία? Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να περιμένουμε με σιγουριά τον θρίαμβο της Αμόλυντης Καρδιάς της Υπεραγίας Μαρίας, στην οποία ο Κύριός μας εμπιστεύτηκε το έργο να συντρίψει το κεφάλι του κολασμένου φιδιού.

Η αναζήτηση των ριζών του μοντερνισμού, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να σταματήσει μόνο στη Γαλλική Επανάσταση. πρέπει να έχουμε κατά νου και άλλα γεγονότα και, ακριβώς, την αστική επανάσταση του Λουί Φιλίπ το 1830 (το έτος της εμφάνισης της Παναγίας στην Αγία Αικατερίνη Λαμπουρέ , στη rue du Bac, στο Παρίσι), την εκκολαπτόμενη μαρξιστική σκέψη ( Μαρξ και Χένγκελς, ιστορικός υλισμός και διαλεκτικός υλισμός, μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος, κ.λπ.), το ιταλικό Risorgimento, μασονικό και αντικαθολικό (και φιλοπροτεστάντικο, δεδομένης της σημαντικής συμβολής της μοναρχίας και του αγγλικού μασονισμού). Αυτό το τελευταίο φαινόμενο έχει μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μας, για τη διάδοση του αντικαθολικού, αντινομιμιστικού και αντιπαπικού πνεύματος μεταξύ της ιταλικής και ευρωπαϊκής πνευματικής ελίτ. από την άποψη αυτή, δείτε το άρθρο μας σχετικά με τις συγγένειες μεταξύ του Risorgimento και του Καθολικού μοντερνισμού.

Όλοι αυτοί οι παράγοντες, συλλογικά θεωρημένοι ότι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, οδήγησαν στη γέννηση μιάς έντονης μισαλλοδοξίας για την Καθολική Παράδοση και για το ορθό δόγμα, καθώς και για τον παπισμό, που στη συνέχεια οδήγησε σε ένα κίνημα θεολογικής, θρησκευτικής και πνευματικής σκέψης, που ονομάστηκε μοντερνισμός, αφού ζητούσε το άνοιγμα της Εκκλησίας στήν νεωτερικότητα, στήν επιστημονική πρόοδο, τήν « θαυμάσια και προοδευτική μοίρα » της ανθρωπότητας.

Για να αντιμετωπίσει αυτήν την επανάσταση στην καθολική σκέψη, ο Πίος Θ' κατέφευγε το 1854 στη διακήρυξη του δόγματος της Άμωμου Σύλληψης (αργότερα επιβεβαιώθηκε από την εμφάνιση της Παναγίας στη Λούρδη το 1858) και αυτό του παπικού αλάθητου, που διακηρύχθηκε κατά τη διάρκεια τής πολύ σύντομης πρώτης Βατικάνειας Συνόδου. (που διεκόπη από την εισβολή της Σαβοΐας στις 20 Σεπτεμβρίου 1870). Δυστυχώς παρά
τήν νίκη του Αγίου Πίου πολλοί, πάρα πολλοί επίσκοποι είχαν ήδη περάσει στην άλλη πλευρά (της Στύγας...), ακόμα κι αν δεν το διαδήλωσαν ανοιχτά. Στην πραγματικότητα, ο Angelo Roncalli , φίλος και μαθητής του Enrico Buonaiuti (και γι' αυτόν τον λόγο αποβλήθηκε από τη διδασκαλία) είπε, μόλις έγινε Πάπας, ότι κατά τη γνώμη του ο Buonaiuti θα έπρεπε να ήταν πιο συνετός, επειδή δεν είχε ωριμάσει ακόμη (να επιβάλει τίς αιρέσεις προς όλη την Εκκλησία). Επομένως δεν καταδίκασε τη μοντερνιστική αίρεση, αλλά θεωρούσε ασύνετο τον νεαρό φίλο του. Πολύ πιο σκληρή κρίση που εκφράστηκε για τον Πάπα Σάρτο : "μα τι άγιος!" είπε στην πραγματικότητα με θυμωμένη φωνή (πηδώντας στην καρέκλα και χτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι) απαντώντας σε ερώτηση του Indro Montanelli , το 1960, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ένας ποντίφικας σε έναν άθεο δημοσιογράφο.
Η φωτιά άρχισε να σιγοκαίει κάτω από τις στάχτες, όλο και πιο έντονα, ώσπου έφτασε στη φωτιά της Β' Συνόδου του Βατικανού, που προηγήθηκε και ετοίμασε το πραξικόπημα του κονκλάβιου του 1958, με τήν δεξιοτεχνία καί τούς ελιγμούς και τήν σκηνοθεσία εκτός οθόνης από τον κ. κ . Ο Μοντίνι. Κατά τη διάρκεια της Συνόδου υπήρξε ανατροπή του ορθού δόγματος, με την επιβολή σε ολόκληρη την Εκκλησία των αιρετικών εγγράφων που συνέταξε μια μειοψηφία τόσο άγρια ​​όσο και αδίστακτη, κάτι που κατέστη δυνατό χάρη στην υποστήριξη του Παύλου VI .
Τα αιτήματα των παραδοσιακών παρακωλύθηκαν και μποϊκοτάρονταν, όπως στην περίπτωση του αιτήματος που υποβλήθηκε από περισσότερους από 500 Πατέρες τής Συνόδου (από τους 2500) προκειμένου να καταδικαστεί ο αθεϊστικός και δολοφονικός κομμουνισμός (αίτημα που κάλυπτε ο Παύλος VI και τέθηκε). έξω όταν δεν υπήρχε περισσότερος χρόνος για να το συζητήσουμε). σαμποτάρισαν το μικρόφωνο του καρδινάλιου Ottaviani για να τον εμποδίσουν να μιλήσει. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του εγγράφου για τη θρησκευτική ελευθερία από τον Καρδινάλιο Φρινγκς (ο οποίος είχε τον Τζόζεφ Ράτσινγκερ ως ειδικό), ο Οταβιάνι εθεάθη να κλαίει με καυτά δάκρυα. Στη συνέχεια, ο υπέρμαχος της Καθολικής Παράδοσης σημείωσε στο ημερολόγιό του «... το Συμβούλιο, κάτι περισσότερο από μια νέα αυγή για την ανθρωπότητα, [είναι] μια μακρά νύχτα για την Εκκλησία... Προσεύχομαι στον Θεό να με αφήσει να πεθάνω πριν από το τέλος αυτού τού Συμβουλίου, άρα τουλάχιστον πεθαίνω Καθολικός », προσδοκώντας έτσι την αρνητική κρίση που εξέφρασε και ο ίδιος ο Μοντίνι λίγα χρόνια αργότερα (η περίφημη φράση για τον καπνό του Σατανά που μπαίνει στο Βατικανό). Από αυτή την άποψη, λέγεται επίσης ότι ο Roncalli, λίγο πριν από το θάνατό του (πιθανώς συνειδητοποιώντας την κακή τροπή που έπαιρνε το Συμβούλιο), είχε κραυγή συναγερμού «σταματήστε το συμβούλιο!», η οποία ωστόσο παρέμεινε απαρατήρητη. Ο ίδιος ο Ratzinger, στα νιάτα του, οπαδός της « Nouvelle Theologie » και μοντερνιστής ειδικός του Cardinal Frings, έγραψε πριν από χρόνια, σχετικά με το « Gaudium et Spes (συνοδικό έγγραφο για τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους)» Ας είμαστε ευτυχείς λέγοντας ότι Το κείμενο χρησιμεύει ως Αντι-Συλλάβο και ως εκ τούτου αντιπροσωπεύει, από την πλευρά της Εκκλησίας, μια προσπάθεια επίσημης συμφιλίωσης με τη νέα εποχή που εγκαινιάστηκε το 1789... », δείχνοντας έτσι ότι εξακολουθεί να διαθέτει ένα εμφανές μοντερνιστικό πνεύμα.


                                    

                                             Notre-Dame de La Salette, restaurez la Sainte Église
                                 (Η Παναγία της La Salette, αναστηλώθηκε από την Ιερά Εκκλησία)


ΠΕΝΙΧΡΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΠΙΣΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΠΛΕΓΜΕΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΟΠΩΣ ΜΕ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ.
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ Η ΝΕΑ ΦΥΣΙΚΗ.

Παρερμηνεία εις τα περί ‘’μοναρχίας του Πατρός’’ δίδει επιχειρήματα εις τον Παπισμόν

Παρερμηνεία εις τα περί "μοναρχίας του Πατρός" δίδει επιχειρήματα εις τον Παπισμόν

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Έχουν δυστυχώς προβληθεί απαράδεκτες δογματικές παρερμηνείες, για να προσδοθεί άλλη χροιά στα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου. Είναι αλήθεια ότι τέτοιες παρερμηνείες είναι πρωτόγνωρες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αν οι Παπικοί πρόβαλλαν τέτοιες απαράδεκτες δογματικές παρερμηνείες, η Εκκλησία σίγουρα θα τις ανασκεύαζε.

Μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιων παρερμηνειών είναι και αυτή που πρόβαλε ο νυν Σεβασμιώτατος Αμερικής Ελπιδοφόρος, τότε Μητροπολίτης Προύσης.

Σε κείμενο ημερομηνίας 8 Ιανουαρίου 2014, που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Αναστάσιος, το οποίο τιτλοφορείτο ‘’Primus sine paribus : Απάντησις εις το περί πρωτείου κείμενον του Πατριαρχείου Μόσχας’’, του νυν Αρχιεπισκόπου Αμερικής, τότε Μητροπολίτου Προύσης, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., όπου κατεγράφοντο μεταξύ άλλων τα εξής : ‘’Παλαιόθεν και συστηματικώς η Εκκλησία εξέλαβε το πρόσωπον του Πατρός ως τον Πρώτον («η μοναρχία του Πατρός») της κοινωνίας των προσώπων της Αγίας Τριάδος’’.

Και κάτωθεν του εν λόγω κειμένου η παραπομπή με αρ. 9 καταγράφει τα εξής : [‘’Ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον‘’, γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εις τον Τρίτον Θεολογικόν του Λόγον (ΒΕΠΕΣ,59, σ.239). Η έννοια της μοναρχίας συνάδει προς την «τάξιν θεολογίας» (Θεολογικός Πέμπτος, σ.279). Η Παναγία Τριάς δεν αποτελεί μίαν ομοσπονδίαν προσώπων. Ο Θεολόγος των Πατέρων ομιλεί περί μοναρχίας και πρωτείου του Θεού και Πατρός.


«Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στην Αγία Τριάδα Μοναρχία και Πατρότης;!» Και απαντά, “Λόγος ΚΘ, 2, 8”: «Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν, και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δεν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον, αλλά μοναρχίαν την οποίαν πραγματοποιεί η ισοτιμία της φύσεως, η σύμπνοια της γνώμης, η ταυτότης της κινήσεως και η συμφωνία με το ένα πρόσωπον, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται εις την κτιστήν φύσιν, δια τούτο μονάς απ’ αρχής, εις δυάδα κινηθείσα, μέχρι Τριάδος έστη».

Το περί μοναρχίας όμως, που αναφέρει ο μεγάλος αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας, ‘’περιγράφει έν πρόσωπον’’; Αυτό ήθελε να πει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος; Αν ανατρέξουμε στον Τρίτον Θεολογικόν Λόγον του Αγίου Γρηγορίου, θα παρατηρήσουμε ότι εις το ‘’ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον‘’, συμπληρώνει τα εξής : ‘’ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον· μοναρχία δε, ουχ ήν έν περιγράφει πρόσωπον· έστι γαρ και το έν στασιάζον προς εαυτό πολλά καθίστασθαι·αλλ’ ήν φύσεως ομοτιμία συνήστησι, και γνώμης σύμπνοια, και ταυτότης κινήσεως και προς το έν των εξ αυτού συννευσις, όπερ αμήχανον επί της γεννητής φύσεως, ώστε καν αριθμώ διαφέρη, τη γε ουσία μη τέμνεσθαι’’.

Αναφέροντας ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το ‘’ημίν δε μοναρχία το τιμώμενον ‘’, επεξηγεί τι εννοεί, προσθέτοντας το ‘’μοναρχία δε, ουχ ήν έν περιγράφει πρόσωπον’’, στον ομολογιακό αυτόν Λόγον του περί του Υιού. Ο Άγιος Γρηγόριος είναι σαφέστατος και δεν επιδέχεται άλλη ερμηνεία η ρήση του αυτή.

Αν διαβάσει κανείς τον Θεολογικόν αυτόν Λόγον περί του Υιού (Γ΄ Λόγον) του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, όσο και τον Θεολογικόν αυτού Λόγον περί του Αγίου Πνεύματος (Ε΄ Λόγον), αντιλαμβάνεται την ομολογιακή σκοπιμότητα της γραφής των και ως εκ τούτου δεν παρέχεται η δυνατότητα ερεισμάτων και παραλληλισμών σε πρωτειακά επιχειρήματα. Μια τέτοια προσπάθεια παραλληλισμών από ένα τέτοιο δογματικό κείμενο, δεν οδηγεί σε αλλοιώσεις του θεολογικού βάθους των Θεολογικών αυτών Λόγων του μεγάλου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας μας;

‘’Ήν το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, ο πατήρ· ήν το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, ο υιός· ήν το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, ο άλλος παράκλητος· ήν, και ήν, και ήν· αλλ΄ έν ήν. Φως και φως, και φως· αλλ’ έν φως, είς θεός’’ (Θεολογικός Πέμπτος). Αυτό ήθελε να καταδείξει ο Άγιος. Ο Πέμπτος Θεολογικός Λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου απαντά στους Πνευματομάχους. Καμιά υπόνοια παραλληλισμού με οποιοδήποτε ‘’πρωτείο’’ δεν άφηνε ο Άγιος.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τονίζει ότι ‘’ημίν εις Θεός’’ και αυτό είναι που θέλει να δείξει ο Άγιος. Αυτό είναι που θέλει να καταδείξει ο Άγιος και όχι ‘’πρωτείο’’ ανάλογο με αυτό που επιχειρείται στο εν λόγω κείμενο.

‘’Όταν μεν ουν προς την θεότητα βλέψωμεν, και την πρώτην αιτίαν, και την μοναρχίαν, έν ημίν το φανταζόμενον· όταν δε προς τα εν οις η θεότης, και τα εκ της πρώτης αιτίας αχρόνως εκείθεν όντα και ομοδόξως, τρία τα προσκυνούμενα’’, αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ε΄ Λόγον). Αλλοιώνεται ο Πέμπτος Θεολογικός Λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου με ‘’πρωτειακούς’’ παραλληλισμούς.

Εισάγεται μια καινοφανής έννοια για τον Θεό Πατέρα, η έννοια δηλαδή του πρωτείου του Πατρός, με την έννοια ενός πρωτόγνωρου πρωτείου του Οικουμενικού Θρόνου.

Ο νυν Σεβασμιώτατος;;; Αμερικής Ελπιδοφόρος, τότε Μητροπολίτης Προύσης, προσέδωσε άλλη χροιά στα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου, προβαίνοντας σε πρωτόγνωρη παρερμηνεία στο αναφερόμενο από τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, περί της ‘’μοναρχίας του Πατρός’’.

Το ενδεχόμενο να είναι ο Σεβ. Αμερικής ο επόμενος Οικουμενικός Πατριάρχης, κάνει τον προβληματισμό μας ακόμα πιο έντονο, καθότι η διαφορετική χροιά που προσδίδει για τα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού Θρόνου με τέτοια καινοφανή θέση, παραχωρεί ένα ακόμα επιχείρημα στις περί ‘’πρωτείου’’ διεκδικήσεις του Παπισμού, πέραν φυσικά της δογματικής παρερμηνείας.

 ΑΚΤΙΝΕΣ: Παρερμηνεία εις τα περί ‘’μοναρχίας του Πατρός’’ δίδει επιχειρήματα εις τον Παπισμόν (aktines.blogspot.com)

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΕΡ ΚΑΣΠΕΡ

 Walter Kasper

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
Ο Γερμανός Βάλτερ Κάσπερ το 2005 χειροτονήθηκε Καρδινάλιος, ενώ απο το 2000 ήταν πρόεδρος της Παπικής επιτροπής για την ενότητα των Χριστιανών. Μ’αυτό το αξίωμα τον γνωρίσαμε δίπλα στον Ζηζιούλα, να ελίσσεται για την προσαρμογή του Ορθοδόξου δόγματος, στις παπικές απαιτήσεις πρωτείου και αλάθητου.
Υπήρξε επιφανής θεολόγος, εκφραστής των αναγκαίων δογματικών αλλαγών, που αποφασίστηκαν στην δεύτερη Βατικάνειο σύνοδο, για να εκμοντερνιστούν οι αρχές της Λατινικής Εκκλησίας, και ο βασικός συντελεστής των διαλόγων που ξεκίνησαν με τις άλλες ομολογίες.

Και όμως ο Κάσπερ, όπως και ο Ζηζιούλας, όπως και ο Πάπας που τον διόρισε δέν είναι κάν Χριστιανός. Γι’αυτόν οι μαρτυρίες των Ευαγγελιστών δέν έχουν ιστορική αξία, και έτσι και ο Ιησούς Χριστός δέν ήταν Θεός και ανεκηρύχθη Θεός μόνον εξαιτίας της πίστης σ’αυτόν των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. Ακόμη και τα θαύματα είναι επινοήσεις. Ο Ιησούς δέν είναι παρά ο Μεσσίας και όχι ο αληθινός Υιός του Θεού, και εξέφρασε μόνον την ιδέα πώς ο Θεός φανερώθηκε και επικοινώνησε με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο στην ιστορία του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν μόνον ένας άνθρωπος, όπως ακριβώς τον μεταχειρίστηκε και η πρωτόγονη Εκκλησία, η οποία δέν πίστεψε ποτέ ούτε στην Ανάσταση του Ιησού. Ο Ιησούς έζησε τόσο ριζικά την πίστη του κενώνοντας τον εαυτό του απο το δικό του «Εγώ Θεός», προσφέροντας δώρο τον εαυτό του στον Πατέρα, ώστε ο Πατέρας τον έκανε μέτοχο της παντοδυναμίας του.
Όλα αυτά και πολλά άλλα που θα δούμε στην συνέχεια, περιέχονται στο βασικό κείμενο του Κάσπερ: «Ιησούς ο Χριστός». Jesus der Christus. Matthias-Grünewald-Verlag, Mainz 1974

Όλες οι αιρέσεις του Ζηζιούλα και των Οικουμενιστών περιέχονται στα κείμενα και στις θέσεις του Κάσπερ, αποδεικνύοντας πώς οι Έλληνες σήμερα δέν είναι ικανοί να δημιουργήσουν ούτε αιρέσεις. Τα κείμενα και η αλλαζονεία του Κάσπερ, όπως και του Ζηζιούλα αποτελούν την αποθέωση της επιστήμης της Θεολογίας. Μίας δημιουργικής Θεολογίας, απελευθερωμένης απο την Εκκλησία, και θεραπαινίδος της εξελίξεως. Οι οπαδοί της είναι όλοι άθεοι. Σ’αυτόν τον αθεϊσμό μετέχει σήμερα το σύνολο σχεδόν του κλήρου της Ορθοδοξίας.
Έτσι λοιπόν ο Α-θεος, η κεφαλή των ενωμένων Εκκλησιών μορφοποιείται ήδη στα κείμενα των μοντέρνων Θεολόγων.
«Μπορούμε να μιλήσουμε για μία πίστη του Ιησού; Στην πρός Εβραίους 12,2 έχουμε ένα κείμενο το οποίο μιλά ξεκάθαρα για μία πίστη του Ιησού. Γνωρίζουμε όλοι μας μία πίστη η οποία μετακινεί βουνά, ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε για μας. Ο Ιησούς είναι απολύτως βέβαιος πώς ο Θεός τον ακούει και αυτή του η πίστη μετέχει της παντοδυναμίας του Θεού, αυτή η πίστη είναι η ύπαρξη του Θεού σε μας. Είναι μία μετοχή λοιπόν στον Θεό, η πίστη. Αυτός ο Ιησούς δέν είναι τίποτε καθ’εαυτός, αλλά είναι το πάν απο τον Θεό και για τον Θεό. Είναι λοιπόν η κενή μορφή,ο ανοιχτός χώρος της αγάπης του Θεού που μεταδίδεται. Η δωρεά του Ιησού στον Πατέρα προϋποθέτει την μετάδοση του Πατρός στον Ιησού. Η Χριστολογία που ακολούθησε δέν είναι τίποτε άλλο απο την ερμηνεία και την μετάφραση αυτού που βρίσκεται κρυμμένο στην υπακοή και στην υιϊκή προσφορά του Ιησού. Αυτό που έζησε ο Ιησούς πρίν το πάσχα, εκφράστηκε στην συνέχεια οντολογικά μετά το πάσχα».

Πρός Τιτον 1,10: Διότι υπάρχουν πολλοί ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και συσκοτισταί του νού. Μάλιστα εκείνοι που προέρχονται απο Ιουδαίους, οι οποίοι πρέπει να αποστομώνωνται.
«Τα θαύματα, συνεχίζει ο Κάσπερ, είναι ανιστορικές διηγήσεις. Είναι δομημένα, στα Ευαγγέλια, με ανάλογο τρόπο με εκείνων της αρχαιότητος. Και τονίζει δέ, πώς πολλά θαύματα μπορούν να ερμηνευθούν σαν έργα του Δαίμονος».

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
Είναι περίεργο επίσης για τον Κάσπερ, ότι κανένα Ευαγγέλιο της Κ.Δ. δέν αναφέρει ότι κάποιος είδε τον Χριστό να ανασταίνεται. Οι ομολογίες των Ευαγγελίων είναι μαρτυρίες που δημιουργήθηκαν απο λαό που πίστευε.

(ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΛΩΝΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ. ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ). Σήμερα ο Κύριος ανακρίνεται και καταδικάζεται απο τους διαδόχους των Εβραίων, τους νέους Αρχιερείς, Κάσπερ, Ζηζιούλα, Βαρθολομαίο.

ΑΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ....Τον Βαραββά...Τον Βαραββά!
Δέν υπήρξε επίσης ποτέ και καμμία Ανάληψη, λέει ο σύγχρονος Καϊάφας, καθότι δέν υπήρξε ποτέ κάποια κάθοδος ή ενσάρκωση.
Και το καλύτερο! Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες της Ιστορικής Θεολογίας, μπορούμε ελεύθερα να αποκαταστήσουμε τον Νεστόριο. Ο οποίος αρνήθηκε την Θεία κυοφορία τής Παναγίας και το Αειπάρθενο της γεννήσεως του Κυρίου, όπως ακριβώς και ο δικός μας Γιανναράς, ο οποίος υπολογίζεται ακόμη σαν Χριστιανός απο τους μοντέρνους οπαδούς του!
Μ’αυτόν τον Αντίχριστο έγιναν συμπροσευχές, συλλείτουργα, τέθηκαν τα θεμέλια της μελλοντικής αγάπης που θα μας αγκαλιάσει ίνα ώσιν εν. Αυτός ο νέος Θεός λατρεύεται ήδη στα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, βοήθεια μας. Πώς λέει ο Ιγνάτιος Βόλου; Ο γλυκούλης του Αντιχρίστου; Η Εκκλησία είναι λόγος και δέν μπορεί να αρνηθεί τον διάλογο! Ιγνάτιε, ο διάλογος με τον Εωσφόρο είναι η υπέρτατη αμαρτία. Η σωτηρία μας είναι πόλεμος, δέν είναι κατανάλωση μεζέδων στους μπουφέδες.
Και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που παρερμηνεύουν απολύτως την ύβρι και το ψεύδος του Οικουμενισμού! Δέν γνώριζε ο Πάπας την αντίχριστη πίστη του Κάσπερ, όταν τον ανακήρυττε Καρδινάλιο; Γιατί βεβαίωσε τους πιστούς πώς η εκλογή του Κάσπερ ήταν ένα πολύτιμο δώρο. Απο ποιόν; Για ποιόν; Και όμως έφτασε να τον φορτώσει και με τον τίτλο του πρίγκιπος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας.
Δέν είναι όλα ξεκάθαρα; Συνεχίστε Χριστιανοί να προσκυνάτε  τους Αντίχριστους! Αγαπούληδες!!!. Να δούμε πώς θα ξεπλυθείτε!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.

HANS URS VON BALTHASAR--ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEO-LOGIK) (102)

Συνέχεια από Κυριακή, 4 Φεβρουαρίου 2024

HANS URS VON BALTHASAR
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEOLOGIK)
Τρίτος Τόμος

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (DER GEIST DER WAHRHEIT)
(Οι δύο προηγούμενοι τόμοι: 1) Αλήθεια τού κόσμου (Wahrheit der Welt), 2) Αλήθεια τού Θεού (Wahrheit Gottes) )
Johannes Verlag, 1987

4. ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ
VΙI. «ΕΠΑΝΩ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ!»

1. «HEIMKEHR» – ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


 Ο Παύλος, αλλά και ο ίδιος ο Χριστός, μπορούν να παρομοιάζουν μ’ αυτόν «τον θάνατο και τη γένεση» του σπόρου ένα κεντρικό για την ιστορία τής σωτηρίας γεγονός· όμως ο Σταυρός και η Ανάσταση δεν καθίστανται έτσι μια καταφανής, υψίστη περίπτωση μέσα σε μια φυσική θρησκεία, ούτε κι ένας βασικός νόμος τής ανθρώπινης ιστορίας· ούτε η Μεγάλη Παρασκευή, ούτε το Πάσχα, ούτε η Πεντηκοστή μπορούν να μετατραπούν σε θεωρητικές αρχές. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για μιαν ανώτατη βαθμίδα τής μεταφυσικής, αλλά για την «επινοημένη» μόνον απ’ τον Θεό υπέρβαση της αντίθεσης ανάμεσα στη δική του αγάπη και την ανθρώπινη αμαρτία. Και μόνον από εκεί γίνεται τελικά ορατό, τί είναι το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε το Άγιο Πνεύμα;;;, για εκείνους στους οποίους θα αφήσετε τις αμαρτίες…»[ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ]. Και: «Πόσο περισσότερο θα καθαρίση τη συνείδησή μας το αίμα τού Χριστού, ο οποίος και προσάγαγε μέσω τού αιωνίου Πνεύματος τον εαυτό του (ως…) άσπιλο Θεό». Γι’ αυτό και είναι καλό να αφήσουμε να διαδοθή η κορυφαία δημιουργικότητα του Αγίου Πνεύματος (το “Creator Spiritus”), «επιβαρυμένη» με το «στίγμα» τού Σταυρού και της Ανάστασης, σε όλον τον κόσμο, αναγνωριζόμενη από αυτό πάντοτε το «σημείο».

«Ένα ύδωρ ζόν ψιθυρίζει μέσα μου και μου λέει εσωτερικά: Επάνω, προς τον Πατέρα» (Ιγνάτιος). «Η χαρά τού ξενιτεμού τελείωσε,/ Θέλουμε να γυρίσουμε στο σπίτι, στον Πατέρα» (Novalis). Μήπως δεν επιθυμούσε εξ ολοκλήρου και ο Ιησούς, καθώς εκπλήρωνε το θέλημα του Πατέρα, να επιστρέψη σ’ αυτόν; «ει ηγαπάτε με, εχάρητε αν ότι είπον, πορεύομαι προς τον πατέρα· ότι ο πατήρ μείζων μού εστι» (Ιωάν. 14, 28). Και παραμένοντας στον Πατέρα, δεν θα αναπαυθή, μέχρι να μπορέση να υποταγή, μαζί με όλον τον υποταγμένον σ’ αυτόν κόσμο, στον Πατέρα, «ώστε να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι»; (Α’ Κορ. 15, 28). Ο Πατήρ, ο οποίος και «επενεργούσε» συνεχώς «με τα δυό του χέρια» όσο διαρκούσε το έργο Του στον κόσμο, όπου και ο Υιός δεν ενεργούσε παρά μόνον «αυτό που έβλεπε να πράττη ο Πατέρας» (Ιωάν. 5, 19 κ.ε.), εργάζεται για να σαββατίση, σ’ ένα Σάββατο στο οποίο όχι μόνον ο άνθρωπος «αναπαύεται από τα έργα του» στον Θεό, «αλλά και ο ίδιος ο Θεός αναπαύεται απ’ τα δικά του έργα» (Εβρ. 4, 10). Το Σάββατο αυτό δεν θα είναι αδρανές, γιατί το έργο τής τριαδικής αγάπης στον ίδιον τον Θεό και στους αγίους δεν θα «αναπαυθή» ποτέ. Ο στεναγμός όμως τής Κτίσεως, που υπετάγη παρά τη θέλησή της στη ματαιότητα και τη φθορά, και ο βαθύτερος στεναγμός τών τέκνων τού Θεού και ο ακόμα πιο βαθύς τού Αγίου Πνεύματος, η «προσδοκία εν υπομονή» (Ρωμ. 8), θα καταπαύση (μόνον…) όταν ο Θεός «θα εξαλείψη κάθε δάκρυ τών οφθαλμών», κι «όταν δεν θα υπάρχη κανένας πια θάνατος, καμμιά θλίψη, κανένας θρήνος και κανένας πόνος· γιατί τα προηγούμενα θα έχουν παρέλθει» (Αποκ. 21, 4) (( Αποκ. 21, 3 κ.ε.: «…ιδού η σκηνή τού Θεού μετά τών ανθρώπων, καί σκηνώσει μετ’ αυτών, καί αυτοί λαός αυτού έσονται, καί αυτός ο Θεός μετ’ αυτών έσται, καί εξαλείψει απ’ αυτών ο Θεός πάν δάκρυον από τών οφαλμών αυτών, καί ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τά πρώτα απήλθον…» )) . Είναι μια επιστροφή, όχι μόνον τού Υιού και του Πνεύματος προς τον Πατέρα, αλλά μαζί τους και δι’ αυτών και ολόκληρης της Δημιουργίας. Γι’ αυτό και η σφοδρή επιθυμία για την πατρική αρχή δεν αποτελεί καμμιά φυγή απ’ τον κόσμο. Αυτήν την επιστροφή θα πραγματευτούμε λοιπόν στο τέλος αυτής τής μακράς (συγγραφικής…) μας πορείας, που δεν θα μπορούσε να έχη και κανέναν άλλον εξάλλου σκοπό.


Πριν αναφερθούμε εγγύτερα στη σχέση τού Αγίου Πνεύματος προς αυτήν την Επιστροφή, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στην ορμή που παρατηρείται στον δημιουργημένο άνθρωπο, να αναζητήση την αρχή και την προέλευσή του, την οποία και χαρακτηρίζει συχνά με τη λέξη «πατέρας». Όσο πιο «στοχαστική» είναι μια θρησκεία, τόσο σαφέστερη είναι και η «ιδέα», ότι η πολλαπλότητα των μη ταυτιζομένων αναμεταξύ τους πραγμάτων δεν μπορεί να είναι κάτι το «έσχατο» και «τελικό», ότι πρέπει να οφείλονται κατά κάποιον δηλ. τρόπο σε μια «τελική» «έσχατη» και ενιαία πηγή, κι ότι μπορούν μόνον εκεί να «αναπαυτούν». Οι πολλές απόπειρες που έχουν γίνει, να αναγνωρισθή το Ένα που φέρει όλα τα Πολλά ως η τελευταία και ακατάληπτη πραγματικότητα, δεν πρέπει να απορριφθή στα γρήγορα με την έννοια του «πανθεϊσμού», είτε τα Πολλά θεωρούνται ως ένα ελαττωμένο μέχρι το απλό και μόνο φαίνεσθαι Είναι (Βουδισμός, Παρμενίδης), είτε οι εγκόσμιες αντιφάσεις συμφιλιώνονται σε έναν περιεκτικό Λόγο (Ηράκλειτος), είτε ο κόσμος τών φαινομένων συμπεριλαμβάνεται στις Ιδέες, οι οποίες εξυψώνονται και ενοποιούνται πάλι με το επέκεινα του είναι Αγαθό (Πλάτων), είτε το απόλυτο τελικά Ένα παραμένει στον εαυτό του επέκεινα της ενότητας Είναι και Πνεύματος ως πηγή ταυτόχρονα αυτής τής ενότητας, ανεξάρτητο ωστόσο κι απ’ αυτήν (Πλωτίνος), όσο κι αν φτάνη να πλησιάζη έτσι τελικά το κάθε μεμονωμένο πράγμα, ήδη καθεαυτό ή στην Ιδέα του ή την ανώτερη κατ’ αρχάς αλήθεια του, στην αρχική του προέλευση, καταγωγή και πατρίδα: γιατί όλες αυτές οι «παραλλαγές» δεν αποτελούν τελικά παρά τις αποχρώσεις μιας έσχατης ορμής τού σκεπτόμενου κοσμικού Είναι (( ; )), που δεν μπορεί να αποβλέψη σε κανέναν υψηλότερο σκοπό απ’ την ενότητα της αρχής του – κάτι το οποίο δεν πρέπει κατά κανέναν τρόπο να δηλώνη, ότι ολόκληρη αυτή η «διαδικασία» εξόδου και επανεισόδου (ergressus-regressus) υπήρξε χωρίς (κανένα…) νόημα και αποτέλεσμα. Μπορεί να αποκρούεται, όπως αφηγείται ο Βούδδας, μια απάντηση πάνω στο νόημα της εξόδου (που δεν σημαίνει βέβαια, ότι δεν υπάρχει απάντηση), μπορεί και να αποδέχονται κάποιες απ’ αυτές τις «ιδέες» ή «παραστάσεις» έναν εμπλουτισμό αυτού που εκχέεται απ’ την πηγή, ίσως έναν εμπλουτισμό και της ίδιας ακόμα τής πηγής, όπως π.χ. το ότι αυτή αναπτύσσει η ίδια, μέσα απ’ τον εαυτό της, ολόκληρο τον πλούτο της μέχρι τα σύνορα του Τίποτα (Πλωτίνος), ή το ότι η αρχή, που δεν χρειάζεται κανέναν εμπλουτισμό, «δοξάζεται» (παρ’ όλ’ αυτά…) μέσα απ’ αυτό που την αναγνωρίζει και «επαναρρέει» σ’ αυτήν – όπως το λέει η γλώσσα τής Βίβλου.

Παραμένοντας στο γενικό, πάντα, θρησκευτικό επίπεδο, τίθεται το ερώτημα, αν αυτό που απορρέει απ’ την πηγή τού Ενός, και που απομακρύνεται αναγκαστικά απ’ το Ένα, έχει το ίδιο στον εαυτό του τη δύναμη της επιστροφής του (νεοπλατωνικά: «επιστροφή») – έτσι ώστε να στραφή με μια (δική του…) απόφαση, έναν αγώνα και μιαν άσκηση, και να αναλάβη τον δρόμο τής επιστροφής –, ή αν φέρη εκ των προτέρων, εφ’ όσον κάθε σκέψη είναι ανακλαστική, τη δύναμη της επιστροφής από την ίδια την πηγή στον εαυτό του. Σε κανένα θρησκευτικό σύστημα δεν θα ήταν (ωστόσο…) ανεκτή η σκέψη, ότι η αναπόληση της προέλευσης ή καταγωγής θα μπορούσε να επαφίεται στην ίδιαν τρόπον τινά την απόφαση αυτού που «αναίσθητα» απομακρύνεται απ’ την πηγή, αντί σε μιαν εγκατεστημένην απ’ την ίδιαν την πηγή και «παρορμώσαν», έστω και συνεξαρτημένη και αποκαλυπτομένη τόσο πολύ ακόμα απ’ την (ίδια την…) εμπειρία τής ματαιότητας, ανάμνηση, στην οποίαν και ανταποκρίνεται αυτό που έχει «εξέλθει» ή «εκπορευθεί».

Αυτήν την «παρορμώσαν» ανάμνηση την αναγνωρίζουμε στην ιστορία τής σωτηρίας στην Παλαιά Διαθήκη, στο ότι δεν μπορεί να λησμονήση την πηγή και την προέλευσή του ο λαός τού Ισραήλ. Η ανάμνηση της ώρας που γεννήθηκε στο θαύμα τής Ερυθράς Θαλάσσης είναι πολύ βαθειά, ώστε να μπορούσε, ακόμα και μέσα σ’ όλες τις μετέπειτα απιστίες και αποσκιρτήσεις, εντελώς να λησμονηθή. Κι ακόμα κι αν ήθελε κάποιος να κλείση και να σφραγίση τ’ αυτιά του απέναντι σ’ αυτήν την ανάκληση, ήταν εκεί η φωνή τής Τορά για να εμποδίση, ενισχυόμενη συνεχώς μέσα απ’ την καταγγελτική φωνή τών Προφητών, μιαν απόλυτη λησμονιά. Κι αν η πατρική αναφορά και σχέση προς τον Θεό μένει, λόγω τής μυθικής της, όπως είπαμε, χρήσεως απ’ τους άλλους, γειτονικούς λαούς, σποραδική – ο Θεός ως Πατέρας είναι μεν ο Οικτίρμων, που τον επικαλούνται σε κάθε ανάγκη, και του οφείλουν υπακοή, αλλά τον προσαγορεύουν μόνον οι ελληνιστές, και καθόλου οι «παλαιστίνιοι» Ιουδαίοι ως «Πατέρα τους» – , η σχέση αυτή δεν αποκτά ωστόσο ποτέ μια μυθολογική, γενεαλογική σημασία, αλλά είναι μια πράξη υιοθεσίας μέσα από μιαν ιστορική παρουσία και επενέργεια του Θεού. Κι αν είναι ο υποσχεμένος κατ’ αρχάς τόπος ο ιστορικός σκοπός για τον Ισραήλ, ο Θεός τον ονομάζει ωστόσο η «κατάπαυσή μου» στον Ψαλμό 94, 11, κι αυτή η έκφραση εξηγείται κατόπιν στην προς Εβραίους Επιστολή 3, 11 και 4, 3.5 ως μια εσχατολογική άφιξη του πορευομένου λαού τού Θεού στη θεϊκή κατάπαυση του Θεού, ενώ και οι «δειλές» προφητείες τής Παλαιάς Διαθήκης, ότι όλοι οι λαοί θα συμμετάσχουν στην τελική σωτηρία τού Ισραήλ, επεκτείνονται στην Καινή Διαθήκη σε μια προσκυνηματική πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας προς την κατάπαυση του Θεού.

Μια κατάπαυση που συντελείται κατά παράδοξο τρόπο, με το ότι ο Ιησούς αναλαμβάνει την καθαυτό πατρότητα του Θεού παντελώς ο ίδιος, ως Υιός, και η πατρική προς τον Θεό αναφορά και σχέση τού Ισραήλ ταυτόχρονα εξατομικεύεται και εντείνεται στον απόλυτο βαθμό, ενώ την ίδια στιγμή η μοίρα τού λαού τού Ισραήλ «εκρήγνυται» και γίνεται μοίρα και μεταφυσικός σκοπός ολόκληρης της ανθρωπότητας, συνδεδεμένα ασφαλώς αμφότερα, Ισραήλ και ανθρωπότητα, κατά τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι, όσοι πιστεύουν στον Ιησού, να μπορούν να γίνουν υιοί τού Θεού εν τω Υιώ (Εφ. 1, 3-5). Δεν υπάρχει καμμιά επιστροφή τού κόσμου, χωρίς αυτήν την εντελώς ιδιαίτερη επιστροφή. «Εγώ ειμί η Οδός…» και «κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μέσω εμού», λέει ο Χριστός (Ιωάν. 14, 6). Ο δρόμος για την επιστροφή τού κόσμου στην «πηγή» (του…) πρέπει κατ’ αρχάς να διανοιχθή απ’ Αυτόν, που βάδισε εν τω πάθει και αρχετυπικά τον κύκλο «εξόδου» και «εισόδου»: «Εγώ εξήλθα εκ του Πατρός και ήρθα στον κόσμο, και τώρα αφήνω πάλι τον κόσμο και πηγαίνω προς τον Πατέρα» (Ιωάν. 16, 28) ((Εδώ διαφαίνεται κι ένας απώτερος «σκοπός» τού συγγραφέα: να πειστούμε όλοι ότι ο Κύριος άφησε «μια για πάντα» αυτόν τον κόσμο, στον οποίον θα «βασιλεύση» από ’δώ και πέρα το Άγιο Πνεύμα… Δεν μας λέει επ’ ουδενί ωστόσο κάτι τέτοιο το Ευαγγέλιο… )) . Ως Οδός είναι ο «πρόδρομος» (Εβρ. 6, 20) και ο «αρχηγός» (Εβρ. 12, 2) και έτσι Αυτός που ετοιμάζει όχι μόνο την Οδό, αλλά και την άφιξη στον Πατέρα: «…εν τή οικία τού πατρός μου μοναί πολλαί εισίν· ει δέ μή, είπον άν υμίν· πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν· καί άν πορευθώ καί ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι καί παραλήψομαι υμάς πρός εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (Ιωάν. 14, 2-4). Είναι όμως για μιαν ακόμη φορά παράδοξη αυτή η μετάβαση, καθώς το ιουδαϊκό «προς τα εμπρός» τής μεσσιανικής ελπίδας μεταβάλλεται στον Ιησού σε μιαν εξίσου προς τα εμπρός υποδεικνύουσα αποστολή σε όλον τον κόσμο και το μέλλον του έτσι, ώστε ο δρόμος και η οδός όσων ακολουθούν τον Χριστό προς τον Πατέρα να είναι ταυτόχρονα κάθετη προς τα επάνω και οριζόντια μέσα στον κόσμο, στην αναγγελία τής σωτηρίας σε όλους τούς λαούς και την αλλαγή τού κόσμου σύμφωνα με τη χριστιανική προσφορά τής αγάπης. Η Β’ Βατικάνειος Σύνοδος προχώρησε όσο το δυνατόν μακρύτερα στην ολοκλήρωση αυτών τών δύο δρόμων, χωρίς να εξισώνη ωστόσο την αναγγελία και προετοιμασία τής εσχατολογικής Βασιλείας τού Θεού με τη διαμόρφωση ενός ανθρωπινότερου κόσμου (( «Η Βασιλεία μου δεν είναι εκ του κόσμου τούτου», λέει ο Χριστός… )). Η παγκοσμιότητα της σωτηρίας που έφερε ο Χριστός στον κόσμο συμπεριλαμβάνει και την ανθρώπινη ιστορία: δεν θα «επιστρέψουν» δηλ. μόνον «κάποιοι», αλλά η παγκόσμια ιστορία στις «μονές» τού Πατρός (( !!! Αντίθετα απ’ ό,τι λέει ο Κύριος: «Πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί»… Εδώ εισάγεται λοιπόν μια άλλου είδους, εξ ημών, «δική» μας, «ιστορική» σωτηρία, χωρίς μετάνοια, που μόνον ως η εσχάτη πλάνη μπορεί να χαρακτηρισθή … ))
.

( συνεχίζεται )

Ο ΜΠΑΛΤΑΣΑΡ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΣΥΝΟΔΟ. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ;; ΤΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΟ ΠΛΩΤΙΝΟ, ΚΑΘΟΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΤΙΣΤΟ ΧΑΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΕΦΘΑΡΗ ΣΤΗΝ SOLA SCRIPTURA ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΝΑ ΕΝΝΟΗΣΕΙ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡ ΜΑΣ (ΑΓΙΟΣ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑΣ).
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ(ΒΑΡΛΑΑΜ), ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΥΔΕΙΣ ΕΩΡΑΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΕΖΗΣΕ.  ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Ο ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ . Τροφή για σκέψη, Catholicus

 Μέρος πρώτο


Γενική υπόθεση

Τι ν
α είναι αυτός ο μοντερνισμός; Ο ανυποψίαστος αναγνώστης που ακούει για πρώτη φορά αυτό το θέμα μπορεί να αναρωτηθεί.

Απευθυνόμενοι ιδανικά σε αυτήν την κατηγορία αναγνωστών, που δεν γνωρίζουν έστω και τα παραμικρά βασικά στοιχεία για το θέμα, θα προσπαθήσουμε να παρέχουμε μερικά χρήσιμα στοιχεία για να δώσουμε μια ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτό το οδυνηρό ερώτημα.

Ο θρησκευτικός μοντερνισμός, που ξεκίνησε και αναπτύχθηκε μέσα στην Καθολική Εκκλησία, είναι ένα κίνημα ιδεών (που γεννά μια ολόκληρη σειρά εκκλησιαστικών ενεργειών και συμπεριφορών) που βρίσκει τις ρίζες του στον Διαφωτισμό, με τη σειρά του γιος του σύγχρονου Τεκτονισμού (αυτό, για να είναι σαφές , που γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1717) και αναπτύχθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση με τον επιστημονικό θετικισμό και την επιβεβαίωση του επαναστατικού τριωνύμου " Libertè, Egalitè, Fraternité ": η ελευθερία να απελευθερωθεί κανείς βίαια από τους εχθρούς του ( κυρίως την Καθολική Εκκλησία), η ισότητα μόνο οι φωτισμένες ελίτ (στις οποίες όλοι οι άλλοι οφείλουν τυφλή και απόλυτη υπακοή), η μασονική αδελφότητα (αποτελούμενη από σκευωρίες και κλοπές) για να νικήσει ολόκληρα έθνη.

Αλλά είναι με τον μύθο της επιστήμης του δέκατου ένατου αιώνα και με την εξέγερση ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία και την υγιή παράδοση (το Ancièn Régime ) από τον αστικό φιλελευθερισμό (η αστική επανάσταση του Louis Philippe, στη Γαλλία, το 1830) πού αυτό το ρεύμα σκέψης επικρατεί ολο και περισσότερο, με αποτέλεσμα μια ανοιχτή εξέγερση εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας και του Πάπα.Καθώς
ο μύθος της ελευθερίας από τη χρονική εξουσία που ασκείται από το θεϊκό δικαίωμα και την παντοδυναμία της επιστήμης μεγαλώνει, η πίστη μειώνεται και η ανησυχία αυξάνεται.

Οι ταραχές του 1848 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού. Περνάμε από τη λατρεία των Ιακωβίνων για τον υποτιθέμενο φιλελεύθερο Πάπα (Πίο Θ΄) στο σπλαχνικό μίσος για το status quo και για την Εκκλησία που θεωρείται εγγυητής του.
Μια εξέγερση ενάντια στον Πάπα, ενάντια στην Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία και ενάντια στην αποκαλυφθείσα αλήθεια. Ένα κίνημα εξέγερσης παρόμοιο με αυτό του '89 στη Γαλλία, που εκτείνεται από την κοινωνία των πολιτών στη θρησκευτική.

Μέσα στο κίνημα σκέψης που ακούει στο όνομα μοντερνισμός και το οποίο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλάζει το όνομά του σε νεομοντερνισμό ή προοδευτισμό (καθώς η περίοδος από τον θάνατο του Πάπα Σάρτο έως την εκλογή του Πάπα Ρονκάλι είναι μια μεταβατική περίοδος , πλοκών, ίντριγκες, συνωμοσίες, λίγο σαν την περίφημη «δεκαετία προετοιμασίας» του ιταλικού Risorgimento) μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τέσσερα « μοτίβα ψέματος », τέσσερις πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται ολόκληρη η σκαλωσιά της νέας μοντερνιστικής Εκκλησίας. Αξίζει λοιπόν να τα εξετάσουμε χωριστά, αν και με ευρείς όρους.

1) Προτεσταντισμός. Είναι χαρακτηριστικό της πρώτης περιόδου του μοντερνισμού (αυτή του μακαριστού Πίου Θ' και του Αγίου Πίου ήταν υπεραλπικά (γαλλικά, αυστριακά, γερμανικά, αγγλικά). Επιπλέον, η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση χαρακτηρίστηκε, στην εποχή της, ως ανοιχτή εξέγερση ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία της Εκκλησίας, ενάντια στον Παπισμό, και επομένως ήταν μια χαρά ως υποστηρικτής αυτής της άλλης εξέγερσης (βλ. την περίπτωση του Enrico Buonaiuti).

2) Προκομμουνισμός. Αναπτύχθηκε μετά τη Ρωσική Οκτωβριανή Επανάσταση, επίσης ως προσπάθεια του Στάλιν να διεισδύσει κομμουνιστικούς πράκτορες στα σεμινάρια και, στη συνέχεια, στις επισκοπές, προκειμένου να δώσει ώθηση εκ των έσω στην Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία (αυτό που συμβαίνει σήμερα εκθετικά).
Οι σημαντικότεροι Ιταλοί εκφραστές, από αυτή την άποψη, ήταν οι Angelo Roncalli και Giovan Battista Montini.
Ο πρώτος, την περίοδο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, ήταν Αποστολικός Νούντσιος στη Βουλγαρία και είχε συμπάθειες για τον κομμουνισμό και τους Ορθόδοξους, ενώ υπήρξε μαθητής και φίλος του μοντερνιστή Buonaiuti στα νιάτα του.
Ο δεύτερος προερχόταν από κομμουνιστική οικογένεια, προσωπικός φίλος του Palmiro Togliatti, συμπαθών των κομμουνιστών παρτιζάνων, σε κρυφά επαφή με το Κρεμλίνο την εποχή που ήταν προσηλωμένος στη Γραμματεία του Κράτους (προδίδοντας έτσι την εμπιστοσύνη που του έδινε ο Πάπας Pacelli), δημιουργός του περίφημου Ostpolitik σε σύγκριση με την ΕΣΣΔ και τις δορυφορικές χώρες.

3) Φανατικός και ιδεολογικός οικουμενισμός. Αναπτύχθηκε επίσης μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, χάρη σε ανθρώπους όπως ο Angelo Roncalli, και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Καθολική Εκκλησία στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, μαζί με τον σχετικισμό και τον συγκρητισμό. Είναι ίσως ο πιο επικίνδυνος αποσταθεροποιητικός παράγοντας του Καθολικισμού, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική αυτοκτονία της Εκκλησίας (καθολικής και χριστιανικής), αφού αρνείται δύο χιλιετίες Χριστιανισμού και ιεραποστολικής προπαγάνδας (το περίφημο « Propaganda Fide »). απορρίπτει το σύνθημα « extra Ecclesiae nulla salus » και την εκπλήρωση του καθήκοντος που εμπιστεύτηκε ο Χριστός στους μαθητές Του (και μετά από αυτούς, σε όλους τους βαπτισμένους, λαϊκούς ή θρησκευόμενους) την ώρα της Ανάληψής Του στους Ουρανούς, δηλαδή να φέρει το Ευαγγέλιο ως τα πέρατα της γης, βαφτίζοντας όλους τους ανθρώπους στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , έργο που προφανώς προϋποθέτει την αποδοχή των λόγων του Ιησού « Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και το ΖΩΗ " .

4) Τεκτονισμός.Αυτή η μυστική αίρεση στέκεται ταυτόχρονα στην αρχή και στο τέλος της μοντερνιστικής παραβολής. Στην αρχή, επειδή ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση, ο Ιακωβινισμός, ο φιλελευθερισμός και, στη συνέχεια, ο κομμουνισμός (μια ακραία μορφή φιλελευθερισμού) προέρχονται από τον σύγχρονο Τεκτονισμό (γεννημένος στο Λονδίνο το 1717). και στο τέλος αφού η απόπειρα εξαφάνισης του Χριστιανισμού από προσώπου γης φαίνεται να τελειώνει χάρη στο μασονικό σχέδιο να ενώσει τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες σε μια ενιαία παγκόσμια θρησκεία, αποκλειστικά προσανατολισμένη προς το κοινωνικό, προς την εμμένεια, προς τον κοσμικό ουμανισμό και χωρίς τα αναγνωριστικά σημάδια των θρησκευτικών πίστεων που θα έπρεπε να εισρέουν σε αυτόν.
Με τον Τεκτονισμό, η υπέρβαση αντικαθίσταται από την εμμένεια και η θρησκεία εξηγείται ως μια ουσιαστικά ανθρώπινη εμπειρία, η έκφραση μιας έμφυτης ανάγκης της ανθρώπινης ψυχής, και όχι πλέον ως κάτι που προέρχεται από ψηλά, μια Αποκάλυψη του Θεού του Δημιουργού. Από αυτό προκύπτει η άρνηση της θεότητας του Ιησού Χριστού, του έργου της Λύτρωσης που επιτελέστηκε από Αυτόν, των θαυμάτων Του, της Ανάστασης και της Ανάληψής Του (όλα τα πράγματα υποβιβάζονται στο πεδίο των μύθων) καθώς και, προφανώς, όλα τά Μαριανικά δόγματα.

Ο κύριος στόχος του Τεκτονισμού είναι να επιτύχει την καταστροφή του Χριστιανισμού (ιδίως του Καθολικισμού και του Παπισμού). Δεδομένης της αδυναμίας να επιτύχουν γρήγορα τον στόχο τους μέσω μιας μετωπικής σύγκρουσης, οι Ελευθεροτέκτονες αποφάσισαν να υποχωρήσουν στο σύστημα του «Δούρειου ίππου», επιλέγοντας υψηλούς ιεράρχες στον Τεκτονισμό που θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν το έργο κατεδάφισης της Εκκλησίας μέσα από την Εκκλησία τήν ίδια. Ειδικότερα, αυτό φαίνεται εφικτό σήμερα φέρνοντας σε επαφή τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες σε μια ενιαία παγκόσμια θρησκεία, ένα είδος μη κερδοσκοπικού οργανισμού, μια πράσινη και ιμανεντιστική μελάσα, γεμάτη με αθεϊστικό ουμανισμό και προσανατολισμένη αποκλειστικά στο κοινωνικό. θεραπεύστε τις πληγές» των ανθρώπων σε ένα είδος «νοσοκομείου πεδίου» (μια μεταφορά τόσο αγαπητή στον Πάπα Μπεργκόλιο).
Προφανώς όλα αυτά προϋποθέτουν την εξαφάνιση των εννοιών του ευαγγελισμού, της μεταστροφής, του προσηλυτισμού, των εντολών, των επιταγών, των απαγορεύσεων. Αυτό δεν κηρύττει καθημερινά ο Πάπας Μπεργκόλιο; Πηγαίνοντας να συναντήσουμε τα αδέρφια μας, αλλά χωρίς να τους φέρουμε την Αλήθεια, χωρίς να τους επιβάλλουμε κανένα βάρος, κανέναν περιορισμό στον τρόπο ζωής τους.
Δύο ανησυχητικά σημάδια προς αυτή την κατεύθυνση προήλθαν πριν από μερικά χρόνια: η πρόταση του Simon Perez στον Πάπα Bergoglio να τεθεί επικεφαλής ενός είδους του ΟΗΕ των θρησκειών και η έναρξη της κατασκευής, στο Βερολίνο, του ναού του One, στον οποίο θα πρέπει να γιορτάζεται η λατρεία των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ).

Τέσσερις πυλώνες, τέσσερις βάσεις πάνω στις οποίες στέκεται ολόκληρο το μοντερνιστικό κτίριο. Όμως η ιστορία μας διδάσκει ότι όλοι οι «ισμοί» αργά ή γρήγορα καταρρέουν, θρυμματίζονται και εξαφανίζονται από τον γήινο ορίζοντα. αυτό σίγουρα θα συμβεί και για τον μοντερνισμό.
Η Υπεραγία Μητέρα του Κυρίου μας, εξολοθρεύτρια κάθε αίρεσης, φρούριο απόρθητο, Βασίλισσα των νικών, θα φροντίσει να τον νικήσει. Ο θρίαμβος της Αμόλυντης Καρδιάς Της, μάλιστα, πλησιάζει όλο και περισσότερο (όπως η ίδια μας έχει αποκαλύψει αρκετές φορές στις πρόσφατες εμφανίσεις Της), εν μέσω της αδιαφορίας και της εχθρότητας Προτεσταντών, Κομμουνιστών, Εβραίων, Μουσουλμάνων και Τεκτονών.

Αυτή η ανάλυση του μοντερνισμού στοχεύει επίσης να είναι μια απάντηση στις αμφιβολίες και τις αμηχανίες που αναδύονται όλο και περισσότερο σχετικά με τη νέα ποιμαντική (και σιωπηρά δογματική) γραμμή που ο Πάπας Φραγκίσκος φαίνεται να θέλει να εντυπώσει στην Καθολική Εκκλησία. Στην πραγματικότητα δεν αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του Πάπα, αλλά μόνο «Επίσκοπο Ρώμης», θεωρώντας τον τίτλο του Βικάριο του Χριστού ξεπερασμένο και άχρηστο, και κατέστησε σαφές ότι η Εκκλησία δεν είναι «Καθολική», όπως δεν είναι ο Κύριός μας (εμείς τά 
φτωχά, τι χάος!).

Στην πραγματικότητα, αυτή η νέα ποιμαντική-δογματική κατεύθυνση δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής του απόφασης, όπως ο ίδιος ήθελε να επισημάνει από τη στιγμή της εμφάνισής του στο μπαλκόνι του αποστολικού παλατιού, όταν ξαφνιάζοντας τους πάντες με εκείνη την περίφημη «καλησπέρα» αντί για το παραδοσιακό «δόξα στον Ιησού Χριστό», είπε ότι είχε τη φιλοδοξία να εφαρμόσει πλήρως τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού. Αυτή η νέα κατεύθυνση, λέγαμε, είναι η γραμμή που επέλεξε να υιοθετήσει η Εκκλησία από την εποχή της Συνόδου (όταν οι μοντερνιστές προφέρουν αυτή τη λέξη, αναφέρονται πάντα και μόνο στη Β' Σύνοδο του Βατικανού, αφού τίς άλλες τίς έχουν ξεχάσει ή δέν τίς θεωρούν πιά πειστικές, δηλ. δεσμευτικές για την Εκκλησία), που ήθελε ο Πάπας Ιωάννης XXIII και ο Καρδ. Agostino Bea.

Οι ρίζες αυτού του νέου τρόπου σκέψης μέσα στην Εκκλησία, από τους ηγέτες της μέχρι τη βάση, πρέπει ωστόσο να αναζητηθούν τον 19ο αιώνα, δεδομένου ότι το κίνημα που πήρε το όνομα «μοντερνισμός» εκδηλώθηκε ανοιχτά την εποχή του Πάπα Μαστάι Φερέτι, τού Πίου IX, (ο οποίος προσπάθησε να τον καταπολεμήσει διαδίδοντας τα περίφημα παπικά έγγραφα « Il Sillabo » και « Quanta cura »), και στη συνέχεια ενισχύθηκε στο γύρισμα του νέου αιώνα.
Ήταν ο πρώτος Πάπας του 20ου αιώνα που πρότεινε συστηματική και αποφασιστική αντίσταση σε αυτή τη δογματική μετατόπιση ενός μέρους του καθολικού κλήρου (οπωσδήποτε μειοψηφίας εκείνη την εποχή). Αναφερόμαστε προφανώς στον Πάπα Τζουζέπε Σάρτο , τον Άγιο Πίο antistitum », που περιέχει τον « αντιμοντερνιστικό όρκο » και την επιστολή « Notre charge apostolique », που απευθύνεται στον Γάλλο κλήρο.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ότι η σημερινή μοντερνιστική ιεραρχία στην εξουσία στην Εκκλησία για περισσότερα από 50 χρόνια, με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας από τον θάνατο του Πάπα Σάρτο το 2014, θέλησε να τον γιορτάσει παρουσιάζοντας τον Πίο Χ του Συνεδρίου, που δείχνει πώς αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία , και όσοι την ασκούν χωρίς ενδοιασμούς ή ντροπή, μπορούν να παραποιήσουν την πραγματικότητα για να την προσαρμόσουν στη δική τους ιδεολογία (όπως έκαναν οι κομμουνιστές και η αριστερά, και κάνει τώρα η μοντερνιστική Εκκλησία).
Θέλοντας να εμβαθύνουμε στην αναζήτηση των ριζών του καθολικού μοντερνισμού, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε την προέλευση αυτής της εξέγερσης κατά της καθολικής εξουσίας και παράδοσης στο πνεύμα των Ιακωβίνων της Γαλλικής Επανάστασης, θεωρώντας το ως την ιστορική έχθρα της «μεγάλης άρνησης» που αντιτίθεται. από τον Sun King, Louis. Αυτό στην πραγματικότητα ανέφερε η αδελφή Λουκία της Φατίμα, μιλώντας για ένα μήνυμα που της εμπιστεύτηκε ο Ιησούς για τους Πάπες, οι οποίοι επέμεναν να μην θέλουν να εκπληρώσουν τα αιτήματα που παρέδωσε η Παναγία στα πιστά παιδιά τής Φατίμα (αγιασμός της Ρωσίας στην Αμόλυντη Καρδιά Της, εισαγωγή ευσεβούς προσήλωσης των 5 πρώτων Σαββάτων του μήνα παράλληλα με των 9 πρώτων Παρασκευών του μήνα, καθημερινή απαγγελία του Ιερού Ροζαρίου με συγκεκριμένη παράκληση).

Τούτου λεχθέντος, δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι το όραμα που είχε ο Πάπας Λέων ΙΓ' στις 13 Οκτωβρίου 1884 (ο Σατανάς ζητούσε από τον Ιησού εκατό χρόνια για να προσπαθήσει να καταστρέψει την Καθολική Εκκλησία, η άδεια που του δόθηκε από τον Κύριό μας) είναι ένα σαφές προειδοποιητικό σημάδι μια επιτάχυνση της μάχης του διαβόλου εναντίον της Εκκλησίας (η τελευταία μάχη του διαβόλου, σύμφωνα με τον αιδεσιμότατο Paul Kramer, συγγραφέα του βιβλίου « Η τελική μάχη του διαβόλου » ), που προσφέρεται για να εξηγήσει το φαινόμενο της ανόδου του μοντερνισμού μέχρι την κατάκτηση της γέφυρας διοίκησης του πλοίου του Πέτρου (κατάκτηση που συνέβη με το Συμβούλιο, μάλιστα). Όπως θα θυμηθούμε, ο Λέων XIII, εντυπωσιασμένος από αυτό το όραμα, διατύπωσε αμέσως μια ειδική προσευχή στον Άγιο Μιχαήλ τον Αρχάγγελο για να υπερασπιστεί την Εκκλησία από την επίθεση των κολασμένων δυνάμεων και κανόνισε να συμπεριληφθεί στον κανόνα της Θείας Λειτουργίας (από που αργότερα αφαιρέθηκε με εντολή του Παύλου VI). Τέλος, σημειώστε τη σύμπτωση της ημερομηνίας του οράματος του Πάπα Πέτσι με την ημερομηνία του θαύματος του ήλιου στη Φατίμα, το 1917, με αφορμή την τελευταία εμφάνιση της Παναγίας.

Όσον αφορά την Παναγία της Φατίμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μακροχρόνια διαμάχη για το περιεχόμενο του Τρίτου Μυστικού, το οποίο σύμφωνα με καλά αναγνωρισμένες φωνές (των ιερέων που θα είχαν πρόσβαση στην ανάγνωση του κειμένου) θα προφήτευε την αποστασία. του μοντερνιστικού κλήρου, ξεκινώντας από τη σύνοδο του (άλλωστε, η Μαρία η Παναγία δεν είχε ήδη προβλέψει, στο La Salette το 1846, ότι η Ρώμη θα έχανε την πίστη και θα γινόταν η έδρα του Αντίχριστου; Μια προφητεία, η τελευταία, πλήρως συμφωνία με το καλυμμένο μέρος του Τρίτου Μυστικού).

Εφόσον φαίνεται, κατά τη γνώμη μας, ότι η τελική μάχη του διαβόλου κατά της Καθολικής Εκκλησίας υφίσταται ένα κύμα, μια αποφασιστική επιτάχυνση (πραγματική « motus in fine velocior »), θεωρούμε απαραίτητο και επείγον να ενημερώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για τήν τεράστια κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη εντός της Καθολικής Εκκλησίας και τόν σοβαρό κίνδυνο για τη σωτηρία των ψυχών που διατρέχει ακολουθώντας τις τρέχουσες διδασκαλίες (περισσότερο ή λιγότερο σαφείς, περισσότερο ή λιγότερο καλυμμένες) αυτής τής μετασυνοδικής, τής ΔευτεροΒατικάνειας και τής νεομοντέρνας Εκκλησίας.

                                     

                                      Η ζημιά που έχει προκαλέσει μέχρι τώρα ο μοντερνισμός
στην Καθολική Εκκλησία είναι τεράστια. αυτά που θα μπορούσε να παράγει στο μέλλον είναι ακόμη μεγαλύτερα .

                                
                            Η Παναγία εμφανίζεται στη Φατίμα - 13 Μαΐου 1917


Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΣΟΝΙΚΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ, ΕΠΙΣΗΜΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΛΛΥΒΑΔΩΝ, ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΣΦΡΑΓΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.
 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΜΟ ΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ, ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΑΓΟΥΡΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΘΗΚΕ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ. ΔΙΟΤΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΣΜΟ. 
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ. ΑΓΑΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΔΗΛ. ΟΠΩΣ ΤΟ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΕΙ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ. ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣ.  

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Για το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως

 

“Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμι. Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι. Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί. Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο. Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου”

Ο Θεός με το στόμα του Προφήτου Ησαΐα μάς παραγγέλλει λέγων: «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών. Μάθετε καλόν ποιείν» (Ησ. α’ 16).

Η μετάνοια προϋποθέτει αμαρτία. Όποιος δεν έχει αμαρτία, αυτός δεν έχει ανάγκη μετανοίας. Όλοι, και πρώτος εγώ, αισθανόμεθα αμαρτωλοί.

Η αμαρτία είναι τραύμα στην ψυχή, πληγή στην συνείδησι που μας πονάει, τραύμα στο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, της οποίας είμαστε μέλη. Η αμαρτία είναι κάρφωμα και ξανακάρφωμα στο Χριστό. Ποιος δεν έχει τραυματισθεί από την αμαρτία; ποιος δεν έχει αμαρτήσει με τα λόγια, με τις πράξεις του, με τους λογισμούς; ποιος δεν κτυπήθηκε κατάστηθα από τις τύψεις της συνειδήσεως; Όποιος θα πη πως δεν έχει αμαρτήσει, αυτός θα έχει πει το μεγαλύτερο ψέμα….

Αλλ’ εάν η αμαρτία είναι το τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο· είναι το ευλογημένο δώρο του Θεού στον άνθρωπο….

Πολλοί χριστιανοί, με ευλαβή πόθο, αναζητούν να βαπτιστούν στον Ιορδάνη ποταμό, αλλ’ όσες φορές και αν μπούνε στον Ιορδάνη ποταμό και όσα μπουκάλια αγιασμό και αν πιούμε, αν δεν μετανοήσουμε δεν σωζόμεθα. Κοντά μας, δίπλα μας, είναι ο Ιορδάνης ποταμός. Κυλάει μέσα στην Εκκλησία, είναι η γλυκεία μετάνοια και εξομολόγησις. Ας λου¬σθούμε μέσα στην μετάνοια, διότι με αυτήν σβήνουν όλα τα αμαρτήματα. Και το λουτρό της μετανοίας εί¬ναι το δεύτερο βάπτισμα. Αυτό δε το λουτρό του θεϊκού βαπτίσματος, που λέγεται μετάνοια, γίνεται συνειδητά και αποφασιστικά. Πλένομαι, για να μη ξαναλερωθώ, ασχέτως αν δεν τα καταφέρω. Πλην πλένομαι με την απόφασι να μη ξαναλερώσω τον χιτώνα της ψυχής μου.

Το έλεος του Θεού είναι ανταπόκρισις στη μετάνοια του ανθρώπου. Με τον ερχομό του Χριστού, η μετάνοια δεν είναι απλώς μεταμέλεια και εξομολόγησις αμαρτιών, αλλ’ είναι άφεσις, συγχώρησις, εξάλειψις τελεία των αμαρτιών. Η μετάνοια είναι ένας θρήνος που οδηγεί στην χαρά. Είναι το χαροποιό πένθος. Η μετάνοια είναι η σπορά των δακρύων, που φέρνει το θερισμό της λυτρώσεως… Με την αμαρτία χάνουμε την ηρεμία της συνειδήσεως. Με το κλάμα της μετα¬νοίας παίρνουμε πίσω αυτό που χάσαμε. Με την αμαρτία χάνουμε το πολυτιμώτερο αγαθό, την ψυχή μας. Πεθαίνει η ψυχή μας. Και αν κλάψουμε για τις αμαρτίες μας, θ’ αναστηθή η ψυχή μας….

Να κλάψουμε για τα αμαρτήματα μας, όπως έκλαψε ο Δαβίδ, που έβρεχε το προσκέφαλό του με τα δάκρυα του. Να κλάψουμε όπως η πόρνη, που τα δάκρυα της μοσχοβόλησαν περισσότερο από τα μύρα της, με τα όποια έβρεξε τα πόδια του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Πέτρος μετά την άρνησι του Διδασκάλου. Να κλάψουμε όπως έκλαψε ο Απόστολος Παύλος όταν θυμόταν ότι δίωξε την Εκκλησία του Χριστού. Να κλάψουμε όπως έκλαψαν οι μεγάλοι αμαρτωλοί που έγιναν άγιοι. Να κλάψουμε για τα δικά μας αμαρτήματα, αλλά να κλάψουμε και για τα αμαρτήματα των άλλων. Αμάρτησε ο άλλος; μη τον κατακρίνης. Κλάψε για την πτώσι του, δέστην σαν δική σου πτώσι. Είμεθα «αλλήλων μέλη». Ο άλλος είναι μέλος του ιδίου με σένα σώματος· μέλος του σώματος του Χριστού. Κλάψε εσύ για τον άλλον, όπως έκλαιγε ο Παύλος και έλεγε: «Ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον». Κλάψε εσύ για το παιδί σου που παρανόμησε, για το Χριστιανό που γλύστρισε και έπεσε.

Η αμαρτία είναι φωτιά. Και οι κρουνοί που σβύνουν αυτή την φωτιά, είναι οι κρουνοί της μετανοίας. Αν πιάση φωτιά το διπλανό σπίτι, δεν θα τρέξης και εσύ για να σβύση η φωτιά; Αν αδιαφορήσης, η φωτιά θα επεκταθή και στο δικό σου σπίτι. Έτσι δεν μπορείς ν’ αδιαφορήσης όταν ο άλλος καίγεται από τη φωτιά της αμαρτίας. Ρίξε τα δάκρυά σου για να σβεσθή η φωτιά. Αν αδιαφορήσης, θάχης και συ κρίμα, αμαρτία. Κι αν όχι μόνο αδιαφορήσης αλλά γελάς κι όλας και σχολιάζης την αμαρτία του άλλου και την διαπομπεύης, τότε πια θα επιτρέψη ο Θεός να πέσης και εσύ, και η φωτιά της δικής σου αμαρτίας, μπορεί να είναι ο προθάλαμος της κολάσεως, κατά τον ιερό Χρυσόστομο.

Επιμένει ο ιερός Χρυσόστομος, ότι πρέπει να θρηνούμε για τα αμαρτήματα των άλλων, αν αληθινά τους αγαπάμε. Αν ο άλλος βρίσκεται στο στόμα του λύκου, θα τον αφήσουμε να κατασπαραχθή; Αν ο άλλος κινδυνεύη να πνιγή, θα τον αφήσουμε να καταποντισθή;

Η μετάνοια, εξαλείφει όλα τα αμαρτήματα. Έχουμε δύο πραγματικότητες: η μία είναι η φιλανθρωπία του Θεού, η άλλη είναι η αμαρτωλότητα του ανθρώπου. Σας ερωτώ: Ποια από τις δύο είναι μεγαλύτερη; Τα αμαρτήματά μας, όσα κι αν είναι, είναι ωρισμένα και συγκεκριμένα. Η Φιλανθρωπία του Θεού είναι άπειρη, αμέτρητη. Ο ιερός Χρυσόστομος για να παρηγορήση τους αμαρτωλούς, παρουσιάζει το παράδειγμα με το κάρβουνο. Έχεις ένα αναμμένο κάρβουνο. Σε καίει. Αν όμως ρίξης το κάρβουνο αυτό μέσα στο πέλαγος, ποιος θα νικήση· το πέλαγος ή το κάρβουνο; Ασφαλώς το πέλαγος. Ένα τσαφ θ’ ακουσθή και θα εξαφανισθή το αναμμένο κάρβουνο.

Κάρβουνο, που κατακαίει τα σωθηκά μας, είναι η αμαρτία. Τι πόνος! Μη το αφήνης. Πάρτο την ώρα της σωστικής εξομολογήσεως και ρίξε το στο Πέλαγος της Φιλανθρωπίας του Θεού. Αμέσως το κάρβουνο της αμαρτίας σου θα σβύση και θα εξαφανισθή. Και αν μου πης πως δεν έχεις ένα κάρβουνο, αλλ’ έχεις πολλά αμαρτήματα που σε καίνε, θα σου πω και εγώ, ότι το έλεος του Θεού δεν είναι απλώς πέλαγος· είναι Ωκεανός· είναι κάτι απείρως μεγαλύτερο. Το πέλαγος και ο Ωκεανός έχουν κάποιο μέτρο, κάποια όρια, κάποιο τέλος. Η Φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απροσμέτρητη, απεριόριστη, ατέλειωτη.

Συνεχίζει ο ιερός Χρυσόστομος. Όταν με δάκρυα μετανοούμε, να είσθε βέβαιοι ότι το σφουγγάρι της αγάπης του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα. «Το αίμα Ιησού Χριστού του υιού αυτού, καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α’ Ιωάν. 1, 7). Και η αγάπη του Θεού σβύνει όλα τα αμαρτήματα, ώστε ούτε ίχνος δεν αφήνει.

Αν εχης ένα τραύμα, γιατρεύεται, αλλά παραμένει το σημάδι, η ουλή. Αν έχης μία αμαρτία, με την μετάνοια συγχωρείται και εξαφανίζεται και ούτε ουλή μένει.

Η μετάνοια οδηγεί σ’ ένα καταπληκτικό θαύμα, στη λήθη του Θεού. Ο Θεός, καρδιογνώστης και παντογνώστης, που μέσα στη μνήμη Του είμεθα όλοι οι άνθρωποι, και είναι όλες οι πράξεις μας, αυτός ο Θεός φθάνει στην αμνησία! Λησμονεί τα αμαρτήματα των ανθρώπων που ειλικρινά μετανοούν.

Ω! πόσο θάρρος και παρηγοριά μας δίνει ο ιερός Χρυσόστομος! Ο χρυσός στην γλώσσα και στην καρδιά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, μισεί την αμαρτία, αγαπά τον αμαρτωλό· καυτηριάζει τα αμαρτωλά πάθη, αγκαλιάζει τους αμαρτωλούς. Ο Χρυσόστομος φοβάται να μη πέση ο αμαρτωλός σ’ ένα από τα δύο άκρα. Το ένα άκρο είναι η απόγνωσις και η απελπισία. Το άλλο είναι η ραθυμία και η επανάστασις. Ο διάβολος έχει δύο όπλα, με τα οποία δίνει τη χαριστική βολή στον αμαρτωλό. Το ένα όπλο είναι για τους ευαίσθητους, το άλλο για τους αναίσθητους.

Για τους ευαίσθητους διαθέτει το όπλο της απογνώσεως, της απελπισίας. Προσπαθεί ν’ απελπίση τον αμαρτωλό.

Πω πω! τι είναι αυτό που έκανες; τώρα για σένα δεν υπάρχει σωτηρία. Ποιος θα σε σώση; – όχι άπαντα ο Χριστιανός. Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά της απογνώσεως. Φύγε, αλητήριε, γιατί με τη σκιά σου κρύβεις τον σταυρό του Χριστού, την μεγάλη μου ελπίδα. Αμαρτάνω, ναι, το ξέρω, αλλά πιστεύω στο έλεος του Θεού.

Για τους αναίσθητους έχει το όπλο της ραθυμίας και επαναστάσεως.

Έλα, καϋμένε, καλός είσαι. Και τι έκανες στο κάτω κάτω για να μετανοήσης; Εγκληματίας είσαι; δεν σκότωσες και κανένα; Μακάρι νάσαν όλοι σαν και σένα.

Όχι άπαντα ο Χριστιανός.

Ύπαγε πίσω μου, Σατανά της ραθυμίας και της ψευδαισθήσεως. Φύγε, γιατί η μορφή σου μού κρύβει τον πνευματικό καθρέπτη, για να καθρεπτιστώ και να ιδώ, με συναίσθησι, ότι είμαι γεμάτος πληγές και έχω ανάγκη θεραπείας.

Η μετάνοια έχει μεγάλη δύναμι. Παίρνει το κάρβουνο και το κάνει διαμάντι. Παίρνει τον λύκο και τον κάνει αρνί. Παίρνει τον άγριο και τον κάνει άγιο. Παίρνει τον αιματοβαμμένο ληστή και τον κάνει πρώτο κάτοικο του Παραδείσου. Ακριβώς, επειδή έχει τέτοια δύναμι η μετάνοια, γι’ αυτό ο Διάβολος αγωνίζεται ν’ αποτρέψη τον άνθρωπο από την μετάνοια. Έτσι εξηγούνται οι αντιρρήσεις πολλών ανθρώπων ως προς την μετάνοια και την εξομολόγησι.

Λέει κάποιος «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω ότι θα ξανακάνω τα ίδια…». Αδελφέ μου. Η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις από την ίδια αρρώστια. Και κάθε φορά που αρρωσταίνεις πηγαίνεις στο γιατρό και παίρνεις φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου. Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της χάριτος θα γιατρέψη ολότελα την συγκεκριμένη πληγή.

Το αμαρτωλό πάθος μοιάζει πολλές φορές με δένδρο, που ρίζωσε βαθειά και φαίνεται δύσκολο να ξερριζωθή. Είδες τι έκαμναν οι υλοτόμοι στην παλαιά εποχή; Με τσεκούρι έκοβαν το δένδρο. Φαντάσου δένδρο ριζωμένο, με μεγάλο κορμό. Ο υλοτόμος το κτυπά με μια τσεκουριά. Δεν πέφτει ασφαλώς με την πρώτη τσεκουριά. Το κτυπά με δεύτερη, με τρίτη, με δέκα… Κάποτε το δένδρο λυγίζει και πέφτει. Έτσι είναι και το αμαρτωλό πάθος. Μπορεί με την πρώτη τσεκουριά να μην πέση. Συνέχισε με την διαρκή μετάνοια να κτυπάς το πάθος. Να είσαι σίγουρος, πως κάποια μέρα, θα πέση το πάθος, θ’ απαλλαγής από την αμαρτία που χρόνια σε βασάνιζε. Έτσι λέει ο Ιερός Χρυσόστομος.

«Μετανοώ, αλλά ντρέπομαι να ομολογήσω τ’ αμαρτήματά μου. Είναι τόσα πολλά, ώστε ντρέπομαι να τα παρουσιάσω στον εξομολόγο κληρικό». Η ντροπή πρέπει να υπάρχη, αλλά προ, όχι μετά την αμαρτία. Να ντρεπώμεθα να διαπράξωμε το κακό, να μη ντρεπώμεθα να ομολογήσουμε το κακό.

Η μετάνοια εκφράζεται σαν ομολογία των αμαρτημάτων, σαν εξαγόρευσις. Μη ντρέπεσαι να πης τις αμαρτίες σου. Κάποτε θα γίνη η αποκάλυψις των αμαρτημάτων μας. Ή θα τις αποκαλύψουμε εμείς, μόνοι μας, μπροστά σ’ ένα πρόσωπο, στον πνευματικό, ή θα τις αποκάλυψη ο Θεός την ήμερα εκείνη μπροστά σ’ όλους τους αγγέλους και τους ανθρώπους. Αν προλάβουμε πρώτοι να κατηγορήσουμε τον εαυτόν μας με την μετάνοια, εξαλείφονται όλες οι αμαρτίες μας και αθωωνόμαστε.

«Είμαι τόσο πολύ αμαρτωλός, που αμφιβάλλω για την σωτηρία μου…». Αδελφέ μου συναμαρτωλέ! Ο Παράδεισος δεν είναι για τους αναμάρτητους. Είναι για τους αμαρτωλούς. Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από αμαρτωλούς που μετανόησαν. Είναι και για μας ανοικτός ο Παράδεισος. Αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς· το βήμα της μετάνοιας. Τότε σπεύδει ο Θεάνθρωπος Κύριος να κάνη δέκα βήματα για να μας αγκαλιάση· είναι τα βήματα του ελέους και της συγγνώμης.

Με πόνο θερμής προσευχής ας πούμε:

Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ’ ένα κόσμο τόσο ταραγμένο.

Δόξα τη μακροθυμία και τη Ανοχή σου Κύριε. Αμήν.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ
ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”