Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2023

Κυριακή Β’ Λουκά: Το θέλημα του Θεού


(Λουκ. στ´ 31-36)

Ὁ Κύριος μέ τήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία του, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας εἶναι ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, φανερώνει στούς μαθητές του, καί διά μέσου τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλους ἐμᾶς, τό θέλημα τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Εἶναι, ἄραγε, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἁπλῶς ἕνας νόμος ἤ ἕνας κανόνας ἠθικῆς πού ρυθμίζει τίς σχέσεις μέ τούς συνανθρώπους μας καί κατ’ ἐπέκτασιν μέ ἐκεῖνον; Ὄχι ἀσφαλῶς. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι πολύ ἀνώτερο· εἶναι ζωή καί σωτηρία πού ὁδηγεῖ στήν πνευματική τελείωση καί θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία τοῦ Κυρίου ὑπάρχει μία διαβάθμιση τέτοια, πού μέ ἀναγωγικό τρόπο μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό τά χαμηλά στά ὑψηλότερα, ἀπό τά ἀνθρώπινα στά θεϊκά. Ἔτσι λοιπόν, λέγοντας ὁ Κύριος τή φράση «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως», καταλήγει στό ἀκατάληπτο «Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν», γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὕψιστη ἀρετή τῆς ἀγάπης. Μᾶς φανερώνει τό θέλημα τοῦ Πατρός καί μᾶς διδάσκει πῶς θέλει ὁ Θεός νά πολιτεύεται ὁ ἄνθρωπος. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι ἡ λυδία λίθος, μέ τήν ὁποία θά ἐλεγχθεῖ ἡ πίστη μας σέ ἐκεῖνον καί ἡ ὑπακοή μας στό θεῖο θέλημά του.

Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης


Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ θείου θελήματος. Καί ὅποιος ἔχει ἀγάπη μοιάζει μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, διότι, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει καί ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί». Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ ὄχι μόνο βλέπει στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου τόν ἀδελφό του, ἤ μᾶλλον τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, ἀλλά ἔχει καί τή δύναμη νά συγχωρεῖ τόν ἄλλο· τοῦ δίνει δηλαδή τήν εὐκαιρία νά «χωρέσει» μέσα στήν καρδιά του, μέσα στή ζωή του. Καί τότε ἡ ἀγάπη του δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα συναίσθημα ἤ μία χριστιανική ἀρετή· γίνεται ἀγάπη θεϊκή, μέ τήν ὁποία ἐνδεδυμένος ὁ ἄνθρωπος ἀντικρίζει τόν μέγα εὐεργέτη Θεό, ὡς ἀγαθός συνομιλεῖ μέ τόν μόνο Ἀγαθό, ὡς φιλάνθρωπος προσεύχεται στόν ἀπόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης.

Ἑπομένως, ἡ συγχώρηση τοῦ ἀδελφοῦ μας ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση πού θά μᾶς ὁδηγήσει στό «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν». Μπορεῖ στά μάτια μας νά φαντάζει ὄντως δύσκολο καί πολλές φορές ἐπώδυνο, εἶναι ὅμως ὁ μοναδικός ἀσφαλής δρόμος, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ὁδηγήσει στήν πνευματική μας τελείωση, στήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς μας, ὥστε νά ἐπέλθει ἡ μυστική συνάντησή μας μέ τόν Θεό, ἡ ἕνωσή μας μαζί του. Διότι ὡς ἐπιστέγασμα καί ὡς ἐπακόλουθο τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς μας ἔρχεται ἡ υἱοθεσία μας ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ὁ Κύριος: «καί ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου».

Ἡ θέα τοῦ ἀδελφοῦ


Δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά μιά ἀνταμοιβή ἀπό τόν Θεό –διότι ἡ ἀμοιβή εἶναι χαρακτηριστικό τῶν μισθωτῶν, τῶν δούλων– ἀλλά γιά τή μέγιστη δωρεά πού μποροῦμε νά λάβουμε ἀπό τόν Θεό, νά γίνουμε κατά χάριν παιδιά Του, νά μοιάσουμε μέ Ἐκεῖνον. Πραγματικά, ὅταν ἀγαπήσουμε χωρίς προϋποθέσεις, ἄνευ ὅρων τόν ἀδελφό μας, ὅταν μπορέσουμε νά γίνουμε εὐσπλαγχνικοί μέ τόν πλησίον μας καί νά τόν ἀγαπήσουμε ὅπως τόν ἑαυτό μας, τότε γινόμαστε ὅπως εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εὐεργετεῖ τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί ὅταν δέχεται τήν ἀχαριστία τους, καί συγχωρεῖ πάνω στό ξύλο τῆς σταυρικῆς του θυσίας ἀκόμη καί αὐτούς πού τόν σταύρωσαν.

Στά ἱερά κείμενα τῶν Εὐαγγελίων πολλές φορές ὁ Κύριος ἐπαγγέλλεται τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του. Σέ ὅσους ὅμως ἀγαποῦν θυσιαστικά, ὅπως ἐκεῖνος, ἐπιφυλάσσει τήν ὕψιστη δωρεά πού μπορεῖ νά λάβει ὁ ἄνθρωπος, τήν υἱοθεσία του ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα, τήν κατά χάριν ὁμοίωσή του μέ τόν Θεό· τή μυστική συνάντηση καί ἕνωση μαζί του, πού εἶναι ὁ προορισμός καί ὁ σκοπός τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγώνα, ὥστε νά γίνουμε υἱοί τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου.

Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ.

(Πηγή: “Φωνή Κυρίου” APIΘΦΥΛ. 40 (3618), Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος)


Κυριακή Β’ Λουκά: Το θέλημα του Θεού | Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ (alopsis.gr)


Η πρώτη αλησμόνητη συνάντηση του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ με τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη…


Ελάτε σε μένα· θα ήθελα να μιλήσουμε.
Τότε, μου έδωσε σημειώσεις από την ζωή του για τον πνευματικό αγώνα, όταν δεν μπορούσε να υπερνικήσει μέσα του την αμαρτία στο επίπεδο των λογισμών.
Δηλαδή, όταν στον νου υπάρχουν λογισμοί κατακρίσεως, στην καρδιά γεννιέται αντιπάθεια, ψυχρό βλέμμα, απώθηση ανθρώπου, αδιαφορία προς αυτόν, κλπ..

Μία νύχτα, κατά την οποία ο ίδιος βρισκόταν στα όρια της απογνώσεως, προσευχήθηκε στον Θεό:

« Πώς μπορώ να ξεφύγω από αυτήν ; ».
Τότε, του δόθηκε η απάντηση:

« Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι ! ».


Και ο λόγος αυτός ήταν γι’ αυτόν η αρχή της νίκης· ήταν το άνοιγμα προς την οικουμενική αγάπη.
Τότε, έπαψε να φοβάται.
Καταδίκαζε τον εαυτό του στον άδη και εξαφανιζόταν κάθε κατάκριση για τους ανθρώπους.
Και έμενε μόνο η συμπόνια.
Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις.
Και, ανάλογα με το μέτρο στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος, σ’ αυτήν την κατάσταση, πραγματικά δεν κατακρίνει.
Δεν απορρίπτει, τα υπομένει όλα, θέλει για όλους το καλό.
Γιατί, το Πνεύμα του Θεού, είναι εύκολο να εμφανιστεί και να εγγίσει τον άνθρωπο.
Και έτσι εμπνεύστηκε ο Άγιος Σιλουανός.
Η έμπνευση αυτή, είναι η έλευση του Αιωνίου Πνεύματος του Θεού (στην οποία περικλείεται η αρχική έννοια του όρου έμπνευση).
Μου έδωσε, λοιπόν, τις σημειώσεις του και συζητήσαμε μαζί.
Από τότε, εκείνος έγινε για μένα το πρώτο και κύριο στήριγμα όλης της μετέπειτα ζωής μου…».

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ (1896–1993)

Θεσσαλία: Συγκινεί η ιστορία της ηλικιωμένης που μεγαλώνει μόνη της την εγγονούλα της μέσα στο πλημμυρισμένο σπίτι της


Την ώρα που οι κάτοικοι της Θεσσαλίας μετρούν τις πληγές τους από το καταστραφικό πέρασμα των δύο κακοκαιριών «Daniel» και «Elias», μία ηλικιωμένη γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της την έξι μηνών εγγονούλα της, δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας.

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!!!


ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΝ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΑΥΤΙΖΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.
 ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
 ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ. ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΝΩΜΑΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ ΦΑΡΙΣΑΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.
Ο ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΥΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΠΛΑΝΗ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΣ ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ, ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.

Διαγράψτε τους ήρωες και τα μεγάλα έργα

του Marcello Veneziani
Η άθλια ακύρωση του Italo Balbo από τον κρατικό εναέριο στόλο, που ζήτησε και έλαβε ένας αριστερός βουλευτής που δεν αξίζει καν να αναφερθεί, εγείρει ένα ζήτημα που ξεπερνά κατά πολύ τον θρυλικό χαρακτήρα, ήρωα της ειρήνης, ιδρυτή της ιταλικής αεροναυπηγικής και ιπτάμενου πού τιμάται σε όλο τον κόσμο για τα εξαιρετικά κατορθώματά του. Είναι ένα ερώτημα που ξεπερνά την βαρετή απαγόρευση της αλήθειας για τον φασισμό και τον αντιφασισμό. Αγγίζει τη σχέση μας με το μεγαλείο, με τους ήρωες και με την ιστορία μας.

Είμαστε νάνοι στους ώμους των γιγάντων, αλλά το κακό είναι ότι οι πυγμαίοι σφυρηλατούν τα κεφάλια των γιγάντων και τους προσβάλλουν, ενώ αυτοί κάθονται ψηλά χάρη σε αυτούς. Η Ιταλία θα ήταν απλώς μια γεωγραφική έκφραση, για να αναφέρω τον Μέτερνιχ , αν δεν υπήρχαν γίγαντες που την ίδρυσαν, την ανέθρεψαν και άφησαν ανεξίτηλα ίχνη σε έργα και επιχειρήσεις, σε πόλεις και στην τέχνη, στην ιστορία και τη λογοτεχνία.

Για δεκαετίες τώρα, ο πόλεμος κατά της ιστορίας έχει πάρει την πιο διαβόητη τροπή: όχι η ιστορική αναθεώρηση για να κατανοήσουμε τις σκιώδεις πλευρές των μεγάλων -ιδιοφυών, ηγετών, ανακαλύψεων και ηρώων- αλλά η εκ των προτέρων απομάκρυνση, η ακύρωση, με βάση μια «Ετικέτα που ακούγεται σαν ένα a priori σημάδι ύβρεως: ρατσιστής, ναζιφασίστας, εγκληματίας πολέμου. Κατηγορίες που στη συγκεκριμένη περίπτωση του Μπάλμπο είναι αβάσιμες, αλλά δεν είναι η περίπτωση του Μπάλμπο που σκεφτόμαστε.

Η εφαρμογή αυτών των αναδρομικών κριτηρίων στην ιστορία, τους μύθους και τους ήρωες σημαίνει εξάλειψη κάθε ιστορίας και κάθε ίχνους ηρωισμού, αφήνοντας το πολύ μόνο τα θύματα, αλλά μόνο εκείνα που βρίσκονται στην πολιτικά ορθή πλευρά. Μέχρι τώρα, παραδόξως, η άγνοια και η ασυνέπεια των ιεροεξεταστών και των αστυνομικών μας έχουν σώσει: αν γνώριζαν τις βιογραφίες των ηγετών όλων των εποχών, από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον Ναπολέοντα , περνώντας από τους Καίσαρες μας και οποιονδήποτε άλλο ηγέτη, θα 
 τους ακύρωναν ως αδίστακτους εγκληματίες πολέμου. με σχετική αφαίρεση των ονομάτων τους από την ιστορία και την τοπωνυμία.

Αλλά η λογοκρισία κάνει άλματα, γίνεται άγρια ​​μόνο με τον εικοστό αιώνα ή υποχωρεί στους αρχαίους τυχαία, μόνο και μόνο επειδή κάποιος έχει προεκβάλει, ίσως από τη Wikipedia, μια ρατσιστική φράση, μια μισογυνική σκέψη, μια σεξιστική έκφραση.

Το πρόβλημα είναι ακόμη πιο ριζοσπαστικό και αποκαρδιωτικό: είναι η αδυναμία να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε το μεγαλείο, την ομορφιά, τον ηρωισμό, τα μεγάλα κατορθώματα όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά σε κίνδυνο ζωής (όπως οι πτήσεις του Μπάλμπο, που είχαν μερικούς θανάτους). τα μεγάλα έργα θεμελίωσης, τα αυλάκια και τα κληροδοτήματα που αφήνουν. Δεν έχουμε πια μυαλό ή μάτια για να δούμε το μεγαλείο, να το σεβαστούμε, αν όχι να το θαυμάσουμε, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίσουμε, ακόμα και obtorto collo . δεν μπορούμε να βγούμε από το μικρό μέτρο των παρόντων εντολών και βάσει αυτών είμαστε έτοιμοι να απαγορεύσουμε οποιονδήποτε. Το κριτήριο είναι το ίδιο με εκείνους που γκρεμίζουν τα αγάλματα του Χριστόφορου Κολόμβου ή εκείνους που δυσφημούν τον Δάντη ή τον Σαίξπηρ γιατί έγραψαν πράγματα ασύμβατα με το ηλίθιο λεξιλόγιο των καιρών μας και τις προκαταλήψεις του.

Το έργο της κατεδάφισης ηρώων και μεγάλων ακολουθεί δύο δρόμους και δεν μπορώ να πω ποιός είναι ο χειρότερος. Ο πρώτος συνοψίζεται σε αυτήν την ηλίθια φράση που προέκυψε από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ : Μακάριοι οι άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη από ήρωες. Δηλαδή, οι μάζες είναι οι μόνες δυνάμεις που έχουν σημασία στην ιστορία. όχι οι ιδιοφυΐες, όχι οι ηγέτες, ούτε οι ήρωες ή οι άγιοι. Αυτό το αντιηρωικό όραμα είναι ένα όψιμο κατάλοιπο της κομμουνιστικής, κολεκτιβιστικής και ισοπεδωτικής νοοτροπίας, που ουσιαστικά συμπίπτει με την κατάργηση της ιστορίας.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη επέμβαση που εφαρμόζεται ευρέως σε αυτούς τους καιρούς: και είναι η αντικατάσταση των ακυρωμένων ηρώων με μια παραγωγή ψεύτικων ηρώων, φουσκωμένων μπαλονιών, αν όχι πραγματικών αντι-ηρώων, οικολογικά βιώσιμων, δηλαδή συμβατών με την εποχή. Τρομοκράτες, βίαιοι ή τοξικοί που γίνονται μάρτυρες και παραδείγματα, αλλά και μάρτυρες δίχως μαρτύριο, μηδενικά ανυψωμένα σε πρότυπα, μέτριοι χαρακτήρες που ανέβηκαν στην τάξη των πολιτικών και μεγάλων και μετά δοξάστηκαν ως ήρωες της Ιταλίας, της Ευρώπης, της Ανθρωπότητας.

Αποτέλεσμα και των δύο δρόμων είναι η παρακμή, η κατακόρυφη υποβάθμιση της κοινωνίας, η αδυναμία να διακρίνει κανείς το φως από τη σκιά, το μεγάλο από το ασήμαντο, την αξία από το μειονέκτημα, την αριστεία από την κανονικότητα. Με το πρόσθετο αποτέλεσμα να καταπραΰνει και να αποθαρρύνει κάθε αναζήτηση για ανύψωση, βελτίωση, αναγνώριση. Η επιχείρησή σας, η εργασία σας, οι προσπάθειές σας, οι σπουδές σας και τα αποτελέσματά σας δεν ωφελούν. ο μετρ της ιστορίας ακολουθεί ιδεολογικά κριτήρια στα οποία δεν υπάρχει χώρος για αριστεία, ποιότητα, ύψος. Για τους πυγμαίους όλα έχουν πυγμαία γεύση.

Αυτό όμως που κάνει αυτή τη μανία διαγραφής ακόμη πιο παθολογική είναι το πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται, η Ιταλία. Αν το σβήσιμο μαίνεται στην Αμερική, είναι μια διαβόητη σελίδα αλλά είναι μια χώρα φτωχή σε ιστορία και παραδόσεις. Αλλά αν η ακύρωση αφορά μια αρχαία χώρα όπως η Ιταλία, της οποίας ο πραγματικός πλούτος και το μεγαλείο συνδέονται ακριβώς με την ιστορία και τις μεγάλες της επιχειρήσεις, τότε η ζημιά είναι θανατηφόρα. Η Ιταλία δεν ξεχωρίζει για την οικονομική, τεχνολογική ή στρατιωτική της ισχύ, ούτε για τη δημογραφική της ισχύ ή την εδαφική της απεραντοσύνη: η αριστεία της συνδέεται ακριβώς με αυτές τις κορυφές και τις κληρονομιές τους, με τα ίχνη της ιστορίας. Αν τα διαγράψουμε, διαγράφουμε και εμάς. Αν ο τελικός στόχος είναι να αντικατασταθούν οι Ιταλοί με μετανάστες, κατά προτίμηση Αφρικανούς, τότε όλα συμπίπτουν. Τουλάχιστον περισώστε μας τη ρητορική: μην μιλάτε πια για πολιτισμό, κουλτούρα, γιά πατρίδα και ούτε καν γιά πρόοδο. Δεν έχετε κανένα δικαίωμα σε αυτούς γιατί εργάζεστε για την τελική καταστροφή τους.Ο Μπάλμπο πέταξε στους ουρανούς, οι πυγμαίοι βάρβαροι σέρνονται στά υπόγεια.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΑΒΙΑ

Η Eurabia, όπως λέγεται ότι θα έπρεπε να ονομάζονται οι Βρυξέλες, γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια της ενεργειακής κρίσης, της ευρωπαϊκής αδυναμίας και της μεγάλης ανόδου του Ισλάμ. Να το πιστέψουμε ή μόνο όταν θα πρέπει να βγει ο στρατός σε ολόκληρη την Ευρώπη στους δρόμους, όπως στη Σουηδία; Ο Guardian πάντως ισχυρίζεται πως πρόκειται για μία ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας που έγινε mainstream. Τα ίδια έλεγε όμως κάποτε και για τη Σουηδία. Η καθεμία και ο καθένας ας κρίνουν μόνοι τους.

.Σερένα Νομικού

Άποψη

Επιτέλους ανακάλυψαν τα ελληνικά ΜΜΕ τι συμβαίνει στη Σουηδία, επειδή ο στρατός βγήκε στους δρόμους για να αντιμετωπίσει τις (μεταναστευτικές) συμμορίες (Reuters). Έχω γράψει πολλά άρθρα για το θέμα, πριν από αρκετό καιρό. Ήταν εύκολο για κάποιαν που γνωρίζει τη χώρα, να κάνει τέτοιες προβλέψεις. Μερικά από αυτά ήταν «Σουηδία, η δεύτερη πιο επικίνδυνη χώρα της Ευρώπης», «Ο μεταναστευτικός πόλεμος της Σουηδίας», «Η μεταναστευτική τραγωδία της Σουηδίας», «Στη Σουηδία έχει ξεσπάσει πόλεμος», «Το ισλαμικό κράτος της Σουηδίας», «Απαγορευμένες ζώνες στη Σουηδία» και ένα σωρό άλλα που τα βρίσκει κανείς πατώντας εδώ.

Έχει όμως μόνο η Σουηδία το πρόβλημα ή μήπως είναι απλά η κορφή του παγόβουνου; Σαφώς το τελευταίο, αφού πολλά κράτη, όπως η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αυστρία κλπ. αντιμετωπίζουν τα ίδια. Η πρωτεύουσα όμως του προβλήματος είναι η Βρυξέλλες. Και σε αυτό έχω αναφερθεί στο παρελθόν, όπως με το άρθρο «Βρυξέλλες, η τζιχάντ πρωτεύουσα της Ευρώπης». Δεν είμαι βέβαια η μοναδική, όπως φαίνεται από τις παρακάτω αναφορές:

Le Figaro, 3.3.2022: Το Molenbeek (περιοχή των Βρυξελλών) θα ήθελε πολύ να ξεχαστεί, επειδή είναι το ξεκάθαρο παράδειγμα της αποτυχίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που όμως παραμένει ένα ανέγγιχτο δόγμα στο Βέλγιο (A. Destexhe, επίτιμος γερουσιαστής του Βελγίου και πρώην Γενικός Γραμματέας των γιατρών χωρίς σύνορα).

Le Figaro, 3.5.2022: Στην περιοχή των Βρυξελλών συνολικά, μόνο το ένα τέταρτο των Βέλγων είναι βελγικής καταγωγής. Το Molenbeek είναι στην πραγματικότητα μόνο η κορφή του παγόβουνου, όσον αφορά τον σταδιακό εξισλαμισμό όλων των βελγικών πόλεων. Το Ισλάμ είναι όλο και πιο ορατό στους δημόσιους χώρους του Molenbeek, ενώ το μήνα του Ραμαζανιού, σχεδόν όλα τα καταστήματα και τα εστιατόρια της πόλης είναι κλειστά κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Σε πολλές γειτονιές, οι γυναίκες δεν μπορούν να ντυθούν όπως θέλουν και να βγουν το βράδυ, ενώ οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν το δικαίωμα της απόκτησης ιθαγένειας. Εν τούτοις, σχεδόν δεν υπάρχουν φωνές διαμαρτυρίας και κανένας δεν ανησυχεί για αυτήν την εξέλιξη. Νομίζεις πως το γαλλόφωνο Βέλγιο, αναισθητοποιημένο συλλογικά από τα πολυπολιτισμικά ΜΜΕ, έχει παραιτηθεί προ πολλού.

Euractiv, 20.12.2021: Σήμερα η Μουσουλμανική Αδελφότητα συνεχίζει με τα λόμπι και με τα «παιχνίδια κατηγοριών» (blame games), με το φανταστικό Δούρειο Ίππο της: με την Ισλαμοφοβία (Assita Kanko, Μαύρη Βελγίδα Ευρωβουλευτής που «δραπέτευσε» από την Μπουρκίνα Φάσο, για να αναζητήσει την ελευθερία της στην Ευρώπη).

Euractiv, 20.12.2021: Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: το να γίνουν φυσιολογική, αποδεκτή καθημερινότητα, οι ριζοσπαστικοί ισλαμικοί κώδικες και ο ισλαμικός τρόπος ζωής, προκειμένου να διαμορφωθούν σταδιακά οι δυτικές κοινωνίες μας, αντί να προσαρμοστούμε στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μας. Ως μαύρη γυναίκα και κοσμική μουσουλμάνα, ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει το να ζεις κάτω από ισλαμική πίεση και ξέρω τι χρειάζεται για να χειραφετηθεί κανείς και να ζήσει επιτέλους με αξιοπρέπεια. Η Ευρώπη πρέπει επειγόντως να συσπειρωθεί και να επιβεβαιώσει τη δέσμευση της, στις δικές της αξίες (Assita Kanko).

Dhnet.be, 5.3.2019: Πού θα είμαστε σε 50 χρόνια; Με τη βοήθεια του Αλάχ ολόκληρη η Ευρώπη θα είναι μουσουλμανική. Λοιπόν, κάντε παιδιά (B. Laytouss, πρόεδρος του Ισλαμικού Πολιτιστικού Κέντρου του Βελγίου).

Lecho.com: Η μεγαλύτερη μορφή πολιτιστικού ρατσισμού στην Ευρώπη σήμερα, είναι αυτή των ελίτ της ΕΕ που λογοκρίνουν (τις διαμαρτυρίες) ή υποστηρίζουν αυτήν τη θεαματική αλλαγή πολιτισμού. Από όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι Βρυξέλλες είναι αυτή, μέσω της οποίας το σχέδιο του Ισλάμ σκοπεύει να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Τα λόμπι τους είναι ισχυρά εκεί και επομένως είναι πολύ πιο εύκολο για τους ισλαμιστές να επιβληθούν στο σύστημα και να το μεταμορφώσουν σταδιακά (Djemila Benhabib, Καναδή δημοσιογράφος Αλγερινής και ελληνοκυπριακής καταγωγής).

Επτά βήματα για την κόλαση (βιβλίο): Σε αντάλλαγμα για την πώληση πετρελαίου, ο Σαουδάραβας βασιλιάς ζήτησε από το Βέλγο βασιλιά να παραχωρήσει στη Σαουδική Αραβία το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του Ισλάμ και του διορισμού ιμάμηδων στο Βέλγιο. Η βελγική κυβέρνηση αναγνώρισε επίσημα την ισλαμική θρησκεία. Το Βέλγιο ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που το έκανε. Ακολούθησε η ένταξη της ισλαμικής θρησκείας στο σχολικό πρόγραμμα (Alain Chouet, πρώην νούμερο δύο της DGSE, της γαλλικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας).

Τέλος, η «Ευραβία» (Eurabia) όπως λέγεται ότι θα έπρεπε να ονομάζονται οι Βρυξέλες, γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια της ενεργειακής κρίσης, της ευρωπαϊκής αδυναμίας και της μεγάλης ανόδου του Ισλάμ. Να το πιστέψουμε ή μόνο όταν θα πρέπει να βγει ο στρατός σε ολόκληρη την Ευρώπη στους δρόμους, όπως στη Σουηδία; Ο Guardian πάντως ισχυρίζεται πως πρόκειται για μία ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας που έγινε mainstream (πηγή). Τα ίδια έλεγε όμως κάποτε και για τη Σουηδία. Η καθεμία και ο καθένας ας κρίνουν μόνοι τους.

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

Σταθακόπουλος Δημήτρης: Ναγκόρνο Καραμπάχ - Η θυσία και τα διδάγματα για την Ελλάδα.


Γρίβας-Αδαλής: Γιατί οι ΗΠΑ δεν τιμωρούν την αιρετική Τουρκία / Ενημέρωση & Σκέψη


 


Ο ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

 Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

«Οὐ δύνασθε Θεῷ λατρεύειν καὶ Μαμωνᾷ, εἶπε ὁ Χριστός. Διατί δὲν ἔλαβεν ὡς ὅρον ἀντιθέσεως ἄλλο τι βαρβαρικὸν εἴδωλον; Διατί δὲν εἶπε Θεῷ καὶ Μολὼχ ἢ Θεῷ καὶ Ἀσταρὼθ ἢ Θεῶ καὶ Βάαλ; Διότι ὁ Μαμωνᾶς εἶναι ὁ ἰσχυρός, ὁ κραταιότερος, ὅστις ὑποτάσσει πᾶν ἄλλο εἴδωλον, καὶ τὸν Μολὼχ καὶ τὸν Ἀσταρὼθ καὶ τὸν Βάαλ. Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς. Αὕτη παράγει τὴν κοινωνικὴν σηπεδόνα. Αὕτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγεῖς».
 
κύρ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Οἱ χαλασοχώρηδες»

ANEΠΑΦΟ: ΤΟ Α-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΖΩΟ.

Roberto Pecchioli



Αυτή η παρέμβαση έχει αποστολέα -τον συγγραφέα- και πολλούς αποδέκτες, τούς νέους. Ξεκινά ζητώντας συγγνώμη: ο συγγραφέας ανήκει στη γενιά που βοήθησε να χτιστεί ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Δηλώνει ένοχος, συνένοχος στο ότι δεν πολέμησε αρκετά. Αυτό που βλέπετε γύρω σας είναι δικό μας λάθος. Η επιτάχυνση του τελευταίου έτους δεν είναι τυχαία: τα δίχτυα τά έχουν ρίξει πριν από μισό αιώνα, η αποδόμηση έχει ολοκληρωθεί. Τώρα είναι η ώρα της συγκομιδής: ακύρωση (η Μεγάλη Επαναφορά) και αρχή ξανά.

Ας κάνουμε το καθοριστικό ερώτημα: σας αρέσει, αγαπητά παιδιά του 2021, ο κόσμος στον οποίο έχετε ριχτεί;
Το σχεδόν υποχρεωτικό ανέβασμα ("high") είναι αρκετό για τη ζωή σας, αυτό που πολλοί από εσάς καταναλώνετε τα νιάτα σας με αλκοολούχα κοκτέιλ, χάπια, στροβοσκοπικά φώτα και μουσική που ούτε καν καταλαβαίνετε, που πρέπει να σας αρέσουν από υποχρέωση, γιατί αλλιώς μένετε έξω από τον κύκλο και δεν είστε "όπως όλοι οι άλλοι";
Σας αρέσει μια ζωή με το καροτσάκι στο χέρι, επισφαλή δουλειά και ύπαρξη, εδώ σήμερα, εκεί αύριο χωρίς λεφτά στο χέρι, μια κάρτα στο πορτοφόλι και να δίνετε τα ρέστα σας για μια βραδιά;
Σας ελκύει ένα μέλλον στο οποίο δεν θα έχετε τίποτα και, αντικαθιστώντας το μέ τεχνητές συσκευές, θα πρέπει να απολαύσετε μια αδράνεια που δεν είναι καθόλου δημιουργική, διάσπαρτη από ασήμαντες απολαύσεις, όπου εσείς οι ίδιοι θα υποβιβάζεστε σε αντικείμενα, πράγματα, που χρησιμοποιούνται και πετιούνται;

Σας αρέσει να ζείτε ανάμεσα σε επισφαλή συναισθήματα, ως εντατικά εκτρεφόμενα εξελιγμένα ζώα;  Σας κλέψαμε το πνεύμα, τώρα είναι η σειρά του σώματος. Για ένα χρόνο, την εποχή του ιού, σας έχει απαλλοτριωθεί το δικαίωμα να μεγαλώνετε, να μαθαίνετε, να συγκρίνετε τον εαυτό σας με συνομηλίκους και ενήλικες. Αυτό είναι το νόημα τής καταραμένης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης - της διδασκαλίας από απόσταση - αλλά είναι επίσης ο κατακρημνισμός μιας άγριας εποχής που σας αποκαλούν ενόχους, ακόμα και διαδότες του ιού - εσάς που είστε λιγότερο εκτεθειμένοι στην ηλικία σας - γιατί τολμάτε να συναντηθείτε και να κινηθείτε, όπως είναι προφανές στην ηλικία σας. Έχετε ανάγκη να γελάσετε, να φωνάξετε, να βιώσετε, να κάνετε λάθη, αλλά ως ζωντανοί άνθρωποι, όχι ως φοβισμένα και μασκαρεμένα φαντάσματα.

Δεν είναι παράξενο που αυξάνονται ανάμεσά σας οι αυτοκτονίες, οι πράξεις αυτοτραυματισμού που μεταφέρουν την ταλαιπωρία της ψυχής στο σώμα και η χρήση ψυχοφαρμάκων και ναρκωτικών. Είστε μόνο σε μικρό βαθμό ένοχοι: φυσικά, θα πρέπει να έχετε περισσότερο σεβασμό για τον εαυτό σας, αλλά γιατί, άραγε, εάν τα παραδείγματα είναι αυτά που λαμβάνετε από εμάς; Η γενιά των γονιών σας δεν είναι καλύτερη: πραγματικά δεν έχετε παραδείγματα και μοντέλα. Η κοινωνία απαιτεί «απόδοση», όποιος δεν μπορεί να το κάνει είναι χαμένος, ένοχος. Σας κάναμε να το πιστέψετε και σας πείσαμε. Γιατί να μην εμπιστευτείς την ιατρική, τη χημεία, τα φάρμακα, τη βελτίωση των επιδόσεων σου και την ελπίδα να βρεις νόημα, έστω και στιγμιαία, σε ζωές χωρίς κατεύθυνση;

Γιατί να μην αποσυντονιστείτε αν η κοινωνία που έχουμε ετοιμάσει για εσάς είναι αυτή που βλέπετε από το παράθυρο, από τις οθόνες των υπολογιστών και άλλες τεχνητές συσκευές με τις οποίες ζείτε από τη γέννησή σας, σάν «ψηφιακά ιθαγενείς»; Θα ήταν περίεργο αν είχατε ένα διαφορετικό όραμα για την ελευθερία, την ύπαρξη, τις ανθρώπινες σχέσεις από αυτό που σας επιβάλαμε με μια κατήχηση τόσο ισχυρή, διάχυτη, συνολική, που δεν γίνεται πλέον καν αντιληπτή, τόσο εγγενής είναι με την καθημερινή πραγματικότητα.

Ωστόσο, δεν είστε ευχαριστημένοι. Δεν μπορείτε να είστε: άνθρωποι είστε, αισθάνεστε υπό σύγχυση ότι δεν είναι έτσι, ότι η καθολική «πρόοδος» κάτι σας αφαιρεί, κάτι σας στερεί. Ο καλύτερος από όλους τους πιθανούς κόσμους είναι ο ίδιος που σας μεταμορφώνει σε μαριονέτες, πλαστικά αντικείμενα των οποίων τα νήματα τραβάει κάποιος, ένα κοπάδι χωρίς κατεύθυνση και χωρίς στόχο. Έχουμε κλέψει και τον χρόνο αναμονής σας: τα πάντα είναι «σε πραγματικό χρόνο», το στιγμιαίο, το άμεσο της ψηφιακής εποχής. Αρκετά με τη μνήμη, αρκετά με την εμπειρία της κατάκτησης και της προσπάθειας. Η «αναλγητική» κοινωνία σας έχει κάνει ανάλαφρους, αιθέριους σαν νιφάδες χιονιού. Σας απογαλακτίσαμε από τη συζήτηση, την κριτική σκέψη, τον προβληματισμό: χάσιμο χρόνου, όλα είναι ήδη online. Έχετε συνηθίσει να θεωρείτε τη γνώμη που επιβάλλεται από πάνω ως δική σας, υποκειμενική.

Δεν υποψιάζεστε καν την ύπαρξη «περίεργων» σκέψεων όπως αυτή του Nicolàs Gòmez Dàvila, για τον οποίο η καθολική συναίνεση, αντί να είναι κριτήριο αλήθειας, είναι γενικά σημάδι λάθους. Εξαιτίας μας έχετε ξεχάσει πώς να σκέφτεστε. Γι' αυτό δεν μπορείτε να ανεχτείτε τις αποκλίνουσες ιδέες και γίνεστε οι πιο ένθερμοι εχθροί της ελευθερίας της σκέψης. Δεν φταίτε εσείς, αλλά οι κακοί δάσκαλοι, αν το άκουσμα της αλήθειας σας οδηγεί σε αγανάκτηση: έχετε συνηθίσει να μην πιστεύετε στα μάτια σας, να αξιολογείτε τα πάντα με κριτήριο την ομοιομορφία και την αδιαφορία.

Είστε οι αποδέκτες μιας πρωτοφανούς επιχείρησης κοινωνικής μηχανικής - δηλαδή μιας καθολικής απάτης. Από ψηλά – εσείς που πιστεύετε ότι ζείτε στο βαμβάκι της απεριόριστης ελευθερίας – σας μορφοποιούν και σας επαναφέρουν. Μόλις καταστραφεί ο σκληρός δίσκος, τώρα είναι η σειρά του λογισμικού. Μέσω της απουσίας επαφής, μελέτης και της εξ αποστάσεως εργασίας, απενεργοποιούν τον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου σας, την έδρα της απόφασης και της στρατηγικής. Χάνετε νευρώνες αμετάκλητα. Οι αφέντες το ξέρουν, άρα είναι οι βασανιστές σας: σκεφτείτε το, όσο έχετε ακόμα χρόνο. Πριν από δυόμισι χιλιετίες ο Αριστοτέλης, που δεν θέλουν πια να σπουδάσεις γιατί -λένε- ήταν δουλοκτήτης, έγραψε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, δηλαδή ότι δεν είμαστε τίποτα έξω από την ανθρώπινη κοινότητα, μακριά από τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Η φύση μας δεν είναι της αρκούδας.

Το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα: χρειάζεσαι φίλους, γέλιο, να είσαι μέλος μιας ομάδας, να συγκρίνεις σημειώσεις, ακόμα κι αν σήμερα όλα είναι εικονικά: η κοινότητα έχει γίνει η πλασματική κοινότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η έγκριση που επιδιώκεις είναι τόσο κοινότοπη και δυαδική του αντίχειρα ανυψωμένου ή χαμηλωμένου. Ίσως δεν σας τό έμαθαν, αλλά ήταν το βάρβαρο σημάδι των τσίρκων τής πλέμπας στην αρχαία Ρώμη γιά να αφήσει ζωντανό ή να σκοτώσει τον μονομάχο που νικήθηκε στην παράσταση. Τώρα συμβολίζει τη φιλοδοξία σας, σε συνδυασμό με τον φόβο, το φόβο της αποδοκιμασίας, της μη συμμετοχής στην ομάδα. Μερικοί - οι πιο εύθραυστοι, οι πιο ευαίσθητοι - έχουν αυτοκτονήσει ακόμη και λόγω λίγων αντίχειρων προς τα κάτω. Το «δεν μου αρέσει» γίνεται το μεταμοντέρνο στίγμα, η θανατική ποινή (κοινωνικός θάνατος…) μιας απάνθρωπης εποχής.

Δεν θέλουμε να σας κουράσουμε: τα παραδείγματα είναι αρκετά και περισσότερα. Το ερώτημα παραμένει: είστε χαρούμενοι που ζείτε σε έναν κόσμο σαν αυτόν; 

Χρειάζεστε επαφή, κοινότητα, διάλογο, για να νιώσετε, να αγγίξετε και να αφαιρέσετε αυτή την πικρή γεύση της μοναξιάς και κυρίως της αχρηστίας, της έλλειψης νοήματος που σας έχουμε ενσταλάξει, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την κατανάλωση των πάντων, ακόμα και του εαυτού σας. Κωδικός μέ μπαρες και ετικέτα τιμής. Τώρα κάποιος πάει παρακάτω και η στάση σας θα είναι καθοριστική. Μέσα από τον κορωνοϊό που σε έχει κλειδώσει στο σπίτι, η εξουσία -ν' αρχίζεις να δυσπιστείς την επίσημη «αφήγηση»- υλοποίησε ένα έργο που μας φαίνεται τρομερό. Λέγεται «ανέπαφο», χωρίς άγγιγμα και χωρίς επαφή.

Θα οδηγήσει στην οργανωμένη εξαφάνιση της ανθρώπινης επαφής. Ίσως το να κατηγορείς τον Αριστοτέλη με τη δουλεία, αυτό να σε εμποδίζει να γνωρίσεις τη σκέψη του -την πιο ολοκληρωμένη και σημαντική από τον πολιτισμό του οποίου είστε παιδιά- να απαντά σε μια διεστραμμένη λογική εξουσίας: ο αδαής δεν μπορεί να αντιταχθεί σε τίποτα, ελλείψει εργαλείων - λέξεων, ιδέες, αρχές - να αξιολογούν και να κρίνουν. Έτοιμο το έργο που θα σε κλειδώσει σε ένα κλουβί επ' αόριστον, αποτρέποντας την επαφή -σωματική, ανθρώπινη και πνευματική- με τους άλλους.
Το κοινωνικό ζώο του Αριστοτέλη πεθαίνει, γεννιέται το ακοινωνικό, άθικτο ανθρώπινο εκτρεφόμενο ζώο, που ζει σε αιχμαλωσία και πρέπει να το χαίρεται. Ανέπαφος, δηλαδή στο Globish που έχεις συνηθίσει να μουρμουρίζεις ως το παγκόσμιο διαβατήριο της γενιάς του Erasmus, χωρίς ανθρώπινη επαφή, σώμα και ψυχή.

Ο κορωνοϊός είναι ένας ισχυρός επιταχυντής. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι σε ξεσκίζουν. Δεν ξέρουμε αν η μετάδοση είναι άμεσο έργο εξουσίας, σίγουρα έχει γίνει ένα πολύ ισχυρό εργαλείο και πρόσχημα για κυριαρχία, απανθρωποποίηση και αναγωγή του ανθρώπου σε ακοινωνικό θηρίο. Δεδομένου ότι τα ανθρώπινα όντα παρουσιάζονται ως ένας δυνητικά επικίνδυνος φορέας ιών, η λύση είναι έτοιμη: από εδώ και στο εξής - για εσάς θα είναι ολόκληρη η ζωή σας - πρέπει να συνάψετε σχέσεις και επαφή με άλλους ανθρώπους όσο το δυνατόν λιγότερο. Αυτό είναι το ανήσυχο μέλλον που σου ορίζουν. Homo homini virus, 
ας απομακρυνθούμε, ας αποστασιοποιηθούμε λοιπόν, ας απομακρυνθούμε οριστικά, και ας είναι η αποστασιοποίηση το πρόγραμμα και το πρότυπο του Ανθρωποκαινού.

Ανάμεσα στα πράγματα που σας στερήσαμε είναι η αγάπη για τη γνώση. Συνηθίσατε την περίληψη, τις ειδήσεις: δεν διαβάζετε πλέον ένα βιβλίο ολόκληρο, ούτε ένα άρθρο. Σχεδόν κανείς -και δεν είναι θέμα ηλικίας- δεν έχει διαβάσει το μανιφέστο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για τη Μεγάλη Επαναφορά. Σε μαύρο και άσπρο, είναι ένα είδος μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται στο εγγύς μέλλον, ένας ολοκληρωτικός κόσμος στον οποίο οι τεχνητές συσκευές και τα ρομπότ αποκτούν ολοένα μεγαλύτερη σημασία καθώς η κοινωνία απανθρωποποιείται. Σας ενδιαφέρει να το σκεφτείτε ή είναι εντάξει;

Στην περίπτωση του Untact, ηγέτης είναι η Νότια Κορέα, δεσμευμένη στην οργάνωση της αυριανής καθημερινότητας «χωρίς επαφή». Η λέξη «ανέπαφος» εμφανίζεται σαράντα επτά φορές στο έργο για την επανεκκίνηση της νοτιοκορεατικής οικονομίας που πλήττεται από τις συνέπειες της πανδημίας. Πρώτη ανωμαλία: το σχέδιο είναι από τον Ιούλιο του 2020. Πολύ γρήγορα, δεν νομίζεις και εσύ; Αξιοθαύμαστη ταχύτητα αντιανθρώπινων θεωριών ήδη έτοιμων από την αρχή της κρίσης. Από καθαρή τύχη – μπορείτε να το πιστέψετε; – πρωταγωνιστές και δικαιούχοι θα είναι οι μεγάλες τεχνολογικές πολυεθνικές – Big Tech και Big Data – και οι νέες τεχνολογίες, η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη.

Η Νότια Κορέα θα επενδύσει περισσότερα από 40 δισεκατομμύρια δολάρια για να παρακινήσει τις εταιρείες να δημιουργήσουν ρομπότ, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό, drones και νοσοκομεία όπου οι θεραπείες θα χορηγούνται με τεχνητή νοημοσύνη. Θα εφαρμοστεί κάθε τεχνολογία ικανή να μειώσει την ανθρώπινη επαφή. Μπορεί να είναι ένα τικ μιας γενιάς, αλλά ο συγγραφέας ενοχλείται από τις απαντήσεις των ηλεκτρονικών φωνών και τις σχετικές εντολές: πατήστε το κουμπί ένα, το κουμπί δύο κ.λπ. Η ιδέα ενός κόσμου στον οποίο ο άνθρωπος αντικαθίσταται από μια τεχνητή συσκευή μας ενοχλεί ανεξάρτητα από ιούς. Προφανώς, δεν είμαστε παρά υπολείμματα, λείψανα ενός παρελθόντος προς διαγραφή ή μάλλον επαναφορά.

Η πατρίδα της Samsung είναι μια από τις πιο συνδεδεμένες χώρες στον κόσμο: εκατομμύρια Κορεάτες περνούν ώρες και ώρες κάθε μέρα πίσω από μια οθόνη και η πανδημία επέτρεψε τη μετατροπή της τάσης σε πραγματικό υπαρξιακό έργο. Η ανάπτυξη της ίνας 5G, η ρομποτοποίηση και η τεχνητή νοημοσύνη θα αλλάξουν όλους τους τομείς της ζωής. Τα εστιατόρια θα αντικατασταθούν από αλυσίδες catering χωρίς «ανθρώπινο» προσωπικό όπου ρομπότ θα λαμβάνουν τις παραγγελίες και θα σερβίρουν το (τεχνητό;) φαγητό. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση θα γίνει ο κανόνας, η υγειονομική περίθαλψη θα ευνοήσει τις εξ αποστάσεως θεραπείες και επισκέψεις. Όσοι κρατούν μια δουλειά θα την κάνουν μακριά από συναδέλφους. Οι περισσότερες εμπορικές δραστηριότητες θα εξαφανιστούν υπέρ του ηλεκτρονικού εμπορίου. Οι παραδόσεις θα γίνονται με drones, μικρά μη επανδρωμένα αεροπλάνα. Ο επαγγελματικός διάλογος και η συζήτηση από απόσταση θα γίνει ο κανόνας.

Η φιλικότητα/συναναστροφή προορίζεται να γίνει κληρονομιά του παρελθόντος, οι δεσμοί με τους φίλους και την οικογένεια θα διαλυθούν, θα ενθαρρύνονται να εξαφανιστούν ή θα πραγματοποιηθούν μέσα από μια παρεμβαλλόμενη οθόνη. Δραστηριότητες αναψυχής και διασκέδασης, παραστάσεις, πολιτισμός, παρακολούθηση συναυλιών, επίσκεψη σε έκθεση, όλα θα γίνονται σε εικονική μορφή, από απόσταση, μπροστά στην οθόνη. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τον αθλητισμό, που είναι επαφή,  ανταγωνισμός, ένα χαρούμενο κοινοτικό τελετουργικό. Θα αναπτυχθούν έξυπνες πόλεις, ο βασικός κανόνας των οποίων θα είναι η αποφυγή ανθρώπινης επαφής. Παράξενη ευφυΐα. Ο Υπουργός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Τουρισμού της Κορέας –οι τομείς που πλήττονται περισσότερο από τον απρόσεκτο κόσμο– δηλώνει ενθουσιασμένος. «Είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια κουλτούρα ανέπαφων. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή που να περιλαμβάνει όλο και λιγότερη πρόσωπο με πρόσωπο επαφή. Το ονομάσαμε «ανέπαφο» πολιτισμό και θα υποστηριχθεί από την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, που βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη και τις ίνες 5G». Δηλώσεις που αποτελούν το τέλειο φωτοαντίγραφο της περιγραφής του κόσμου του αύριο από το Φόρουμ του Νταβός και την Ατζέντα του ΟΗΕ 2030.

Μην πεις ότι δεν κατάλαβες ή ότι δεν σε ενημέρωσαν: ήταν πολύ ξεκάθαροι. Καλώς ήρθατε στον καλύτερο των κόσμων, στον οποίο θα παρουσιαστούν «τα υπέροχα και προοδευτικά πεπρωμένα των ανθρώπων», ο μέτριος στίχος του Terenzio Mamiani που ο Λεοπάρντι έβαλε ως κοροϊδία στο Ginestra o il fiore del cielo. Μια έρημος προχωρά με το όνομα της προόδου. Να ξέρετε, παιδιά, ότι δεν είναι αγώνας παρελθόντος και μέλλοντος, αλλά ανθρωπιάς ενάντια στην κτηνοτροφία. Πρέπει να αποφασίσετε αν προτιμάτε να παραμείνετε άνθρωποι, τα κοινωνικά ζώα του Αριστοτέλη, ελεύθερα παρ' όλα τα ελαττώματα τους, ικανοί για μίσος, ναι, αλλά και για αγάπη και ενσυναίσθηση, ή νά γίνετε απολυμασμένα, ψυχρά, ανόητα ακοινωνικά ζώα.

Προτιμάτε να ζείτε στο πραγματικό ή στο εικονικό, την τεράστια πορνογραφική ταινία που παρακολουθείτε χωρίς να ζείτε και να συμμετέχετε; Για την παλαιότερη γενιά η επιλογή δεν πρέπει να είναι δύσκολη. Για εσάς, παιδιά του 2021, είναι πιο δύσκολο: σας έκαναν πλύση εγκεφάλου και εμείς, οι πατεράδες, δεν αντιδράσαμε. Ένας από αυτούς που έχτισαν τον νέο κόσμο - ο Μπιλ Γκέιτς - ο ίδιος που θέλει να σε εμβολιάσει ενάντια στα πάντα, να βάλει τσιπ κάτω από το δέρμα σου και να σε κάνει να φας τεχνητή τροφή, έχει προτείνει τη σύσταση ενός παγκόσμιου Υπουργείου Αλήθειας, για να πολεμήσει, ισχυρίζεται, τήν «παραπληροφόρηση», δηλαδή ό,τι δεν προέρχεται από αυτόν και από την υπερτάξη των παγκόσμιων αφεντάδων. Ίσως έχετε ακούσει για το μυθιστόρημα 1984 του Τζορτζ Όργουελ: σε εκείνο το βιβλίο για τον ολοκληρωτισμό, ένας από τους εφιάλτες ήταν το Υπουργείο Αλήθειας: οι λύκοι που φύλαγαν τα αρνιά. Σε ποια πλευρά θέλετε να είστε;

Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (22)

Συνέχεια από: Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

Επιμέλεια Lorenzo Maria Pacini

5

ΣΟΡΟΣ, ΙΔΡΥΜΑ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (OSF) ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ

ΣΟΡΟΣ , ΟΙ ΕΠΙΘΈΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗ CONTE ΚΑΙ ΤΗΝ CORRIERE DELLA SERA


Ο Τζορτζ Σόρος έχει επίσης οικονομικά συμφέροντα στη χώρα μας, αν και δευτερεύοντα σε σχέση με άλλες περιοχές του κόσμου. Ωστόσο, υπήρξε μέτοχος μιας από τις ιστορικές μάρκες του Made in Italy, της Ferrari (όμιλος FCA, πρώην Fiat) και κατέχει μερίδιο στη συμμετοχή του Μπερλουσκόνι, που υπολογίζεται σε περίπου 0,45%. Το χρήμα δεν βρωμάει, όπως απάντησε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Βεσπασιανός σε όσους δεν ενέκριναν την απόφαση να φορολογήσει τα δημόσια αποχωρητήρια. Παρά τις πολιτικές διαφωνίες, οι εταιρείες του Cavaliere συχνά δίνουν ικανοποίηση στους επενδυτές. Η ίδια συνάντηση Soros-Gentiloni στο Palazzo Chigi το 2017 είχε πιθανότατα οικονομικά-χρηματοοικονομικά κίνητρα. Το ταμείο του, παρεμπιπτόντως, είναι σύμβουλος (consultant) του Black Rock, του μεγαλύτερου επενδυτικού ταμείου στον κόσμο. Το Quantum Strategic Partners, το οποίο διαχειρίζεται το Soros Fund Management, αγόρασε το 2014 μερίδιο 5% στην IGD - Immobiliare Grande Distribuzione SiiQ - η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα των ακινήτων του ιταλικού λιανεμπορίου.
Πρόσφατα, το Open Society Foundations σχεδίασε δωρεά ενός εκατομμυρίου ευρώ για την καταπολέμηση του Covid-19, η οποία ανατέθηκε στον Δήμο του Μιλάνου, ο οποίος διοικείται από μια χούντα που μοιάζει πολύ με τις αρχές της Open Society. Το κίνητρο είναι "να βοηθηθεί η οικονομική πρωτεύουσα της Ιταλίας να ορθοποδήσει μετά την επιδημία. Η OSF τονίζει ότι το Μιλάνο είναι "κάτι περισσότερο από ένας πυλώνας της ιταλικής οικονομίας" και ότι η πόλη, "που κάποτε ήταν ζωντανή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ευρωπαϊκό σχέδιο και αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία". Προσθέτει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση άργησε να ανταποκριθεί στην επιδημία, "κλείνοντας τα σύνορά της και στρεφόμενη προς τα μέσα, αντί να απλώσει το χέρι της στο πνεύμα της συνεργασίας και των κοινών θυσιών".
Καθοριστικό για τη σχέση μεταξύ του Σόρος και της Ιταλίας ήταν το 2018. Εκείνη τη χρονιά, ο δισεκατομμυριούχος μίλησε στο οικονομικό φεστιβάλ του Τρέντο, όπου, ερωτηθείς από τον αναπληρωτή διευθυντή της Corriere della Sera, Federico Fubini, οικογενειάρχη ως μέλος της ευρωπαϊκής διεύθυνσης του Open Society Foundations, ξέσπασε με σκληρή επίθεση κατά του Matteo Salvini, τον οποίο κατηγόρησε ότι βρίσκεται στο μισθολόγιο του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν. Ανεξάρτητα από το βάσιμο των κατηγοριών κατά του Σαλβίνι - μέρος μιας μακράς δικαστικής διαδικασίας - ο Σόρος δήλωσε ότι στόχος του Πούτιν είναι να κυριαρχήσει στην Ευρώπη για να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της. Το καζάνι φωνάζει το καζάνι μαύρο: οι επιθέσεις εναντίον ενός αρχηγού κράτους από τον μεγάλο διεθνή μαριονετίστα στο όνομα της ανοιχτής κοινωνίας είναι τρανταχτές, αλλά το κίνητρο είναι σαφές. Στη Ρωσία, το OSF απαγορεύτηκε το 2015 ως μέλος του καταλόγου των μη επιθυμητών ΜΚΟ. "Διαπιστώθηκε είπε η εκπρόσωπος της ρωσικής Γενικής Εισαγγελίας - ότι οι δραστηριότητες των Ιδρυμάτων Ανοικτής Κοινωνίας και του Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας για τη Βοήθεια του Ινστιτούτου Ανοικτής Κοινωνίας αποτελούν απειλή για τα θεμέλια του ρωσικού συνταγματικού συστήματος και την κρατική ασφάλεια".
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο επηρεασμός της πολιτικής είναι ευκολότερος, ιδίως όταν πρόκειται για έναν αδύναμο κρίκο όπως η Ιταλία. Από αυτή την άποψη, έχει ενδιαφέρον να αναπαραστήσουμε την υπόθεση του 2018 στην οποία ενεπλάκησαν ο George Soros, ο Επίτροπος της ΕΕ Frans Timmermans και, από δημοσιογραφικής πλευράς, η Corriere della Sera και ο αναπληρωτής διευθυντής της Fubini, ένας σιδερένιος Σοροζιανός. Οι ανοιξιάτικες βουλευτικές εκλογές δεν είχαν ορίσει κυβερνητική πλειοψηφία. Ωστόσο, η τεράστια επιτυχία του Κινήματος 5 Αστέρων, με 32% των ψήφων, δεν επέτρεψε στους Grillini να σχηματίσουν κυβέρνηση, ελλείψει συμμάχων. Ο άλλος νικητής της κάλπης ήταν η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, η οποία έλαβε περίπου 18%. Μετά από ένα μακρύ πολιτικό αδιέξοδο, τα δύο κόμματα συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση "της αλλαγής". Πρώτος σταθμός: απέτυχαν να διορίσουν υπουργό τον Πάολο Σαβόνα, έναν έμπειρο οικονομολόγο, μισητό στις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες και μπλοκαρισμένο από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Καλώς ή κακώς, η "κιτρινοπράσινη" κυβέρνηση προέκυψε, περιτριγυρισμένη από την αντίθεση όλων των ισχυρών δυνάμεων στη Ρώμη και στα περίχωρα των υπερεθνικών πολιτικών, χρηματοπιστωτικών και οικονομικών ολιγαρχιών.
 Η φάση της σύνταξης του δημοσιονομικού νόμου φάνταζε για πολλούς εχθρούς της η στιγμή που θα επέφερε το αποφασιστικό χτύπημα στην εκτελεστική εξουσία της οποίας προήδρευε ο άγνωστος Απουλιανός δικηγόρος Τζουζέπε Κόντε. Η πρώτη ενέργεια ήταν στο ύφος των οικονομικών πολέμων των οποίων ο Σόρος είναι δάσκαλος - η κερδοσκοπική επίθεση κατά του ιταλικού δημόσιου χρέους. Το spread Bund-Btp -η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου των ιταλικών και των γερμανικών κρατικών ομολόγων- εκτινάχθηκε επικίνδυνα πάνω από τις τριακόσιες μονάδες τον Οκτώβριο. Κάποιος πουλούσε ιταλικά κρατικά ομόλογα. Ο Σαλβίνι πέρασε στην επίθεση κατηγορώντας έμμεσα τον Σόρος. Οι συστημικές εφημερίδες, ιδίως η Corriere della Sera, έγραψαν οργισμένα άρθρα κατά της κυβέρνησης. Ένας πρώην γερουσιαστής της Λέγκας του Βορρά και νυν Γκριλίνο, ο Τζιανλουίτζι Παραγκόνε, κατηγόρησε ανοιχτά τον Φουμπίνι για την εγγύτητά του με τον Σόρος. Εν μέσω της κοινοβουλευτικής μάχης για τον νόμο περί προϋπολογισμού, την 1η Νοεμβρίου, η Corriere, η εφημερίδα της αστικής τάξης που μετράει, έριξε τη βόμβα. Ο τίτλος είναι: Manovra, έτοιμη η διαδικασία της ΕΕ για το υπερβολικό έλλειμμα, με την υπογραφή του Fubini. Υπενθυμίζεται ότι τα κράτη μέλη έχουν δεσμευτεί να εξαρτώνται από την Ένωση και για τις εσωτερικές τους πολιτικές δαπανών και ότι η λεγόμενη διαδικασία επί παραβάσει είναι ένας μηχανισμός που προβλέπεται από τις Συνθήκες για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (TFUE) για να πλήττονται με βαριά πρόστιμα τα κράτη μέλη που ευθύνονται για την παραβίαση των υποχρεώσεών τους βάσει του δικαίου της ΕΕ. Στην περίπτωση της Ιταλίας, σε περίπτωση καταδίκης το ελάχιστο πρόστιμο ανέρχεται σε εννέα δισεκατομμύρια ευρώ.
Στις εσωτερικές σελίδες της Corriere, ωστόσο, ο ανταποκριτής των Βρυξελλών Ivo Caizzi περιέγραψε μια άλλη ιστορία, αναφερόμενος σε συνομιλίες στις οποίες επιδιώκεται συμφωνία. Το κλίμα έγινε άσχημο, με σαφείς κατηγορίες προς την Corriere ότι ήθελε να χειραγωγήσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές εναντίον της Ιταλίας. Έξαλλη ήταν η αντίδραση του γερουσιαστή του Γκρίλο, Elio Lannutti, ο οποίος επικαλέστηκε ανοιχτά το έγκλημα της χειραγώγησης της αγοράς, τη δράση όσων επηρεάζουν την τιμή αγαθών ή τίτλων χρησιμοποιώντας εμπιστευτικές πληροφορίες ή διαδίδοντας ψευδείς ή μεροληπτικές ειδήσεις. Οι σχέσεις μεταξύ του Fubini και του Soros, που χαρακτηρίστηκε ως "διεθνής καρχαρίας", μπήκαν στο στόχαστρο της διαμάχης. Και δεν είναι μόνο αυτό: οι εφημερίδες La Verità και Il Fatto αποκάλυψαν μια εμπιστευτική συνάντηση μεταξύ του Τζορτζ Σόρος και του Φρανς Τίμερμανς, αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία έλαβε χώρα στα τέλη Νοεμβρίου 2018, κατά την οποία ο χρηματοδότης της Ανοιχτής Κοινωνίας φέρεται να απαίτησε από την Επιτροπή να ασκήσει πιέσεις για την απόρριψη του ιταλικού νόμου για τον προϋπολογισμό. Σύμφωνα με την επιχειρηματική εφημερίδα Italia Oggi, ο χρηματοδότης ζήτησε ανοιχτά από τον Τίμερμανς να επιβληθεί στην Ιταλία, όπως στην Ελλάδα το 2015, μια προσφυγή στην "τρόικα", τη συνάντηση της ίδιας της Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), μια πράξη που σίγουρα θα υπονόμευε την εθνική κυριαρχία της Ιταλίας. Ωστόσο, η ανταπόκριση ήταν αρνητική: μήπως θα ήταν μια πολύ σοβαρή πράξη που θα προκαλούσε επίσης οικονομικές επιπτώσεις στη Γαλλία και τη Γερμανία; 

Ο Σόρος είχε σταθερή σχέση με τον Τίμερμανς για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, παραδέχτηκε ο Ολλανδός πολιτικός, ορκισμένος θαυμαστής του. Στην εφημερίδα The Brussels Times των Βρυξελλών στις 13 Απριλίου 2018, ο Τίμερμανς, σοσιαλιστής πολιτικός, είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση για τον δισεκατομμυριούχο, τον οποίο συνάντησε επίσημα στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 16 Απριλίου: "Δεδομένης της δικής μου και της δικής του εμπειρίας [...], μου φαίνεται απολύτως λογικό να διατηρούμε τακτικά επαφή και να συγκρίνουμε σημειώσεις για την κατάσταση στην Ευρώπη και πέραν αυτής. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η δέσμευσή του για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανάπτυξη ανοικτών κοινωνιών με ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες είναι γνήσια και ειλικρινής". Όποιος βρίσκει έναν φίλο, βρίσκει έναν θησαυρό, προς μεγάλη απογοήτευση των λαών της Ευρώπης. Οι ευρωεκλογές του 2019, η αλήθεια είναι ότι ανέλαβαν να αραιώσουν δραστικά τον κατάλογο των "αξιόπιστων" ευρωβουλευτών του OSF.
Η ευρωβουλευτής της Κινήματος των 5 Αστέρων Isabella Adinolfi, με ερώτησή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζήτησε ρητά να μάθει το περιεχόμενο της συνάντησης του Νοεμβρίου και αν ο ίδιος ο Τίμερμανς είχε λάβει χρηματοδότηση από τα Ιδρύματα Ανοιχτής Κοινωνίας. Το κλίμα στην Ιταλία πυρακτώθηκε και ακόμη και ο Carlo Calenda, πρώην υπουργός του PD που τα έβαλε με το κόμμα της Δράσης, πήρε θορυβωδώς θέση στο Twitter στις 14 Ιανουαρίου 2019: "Ο Fubini είναι ένας από τους καλύτερους Ιταλούς δημοσιογράφους, ο Soros είναι πρόεδρος ενός ιδρύματος που υπερασπίζεται την ανοιχτή κοινωνία και τη δημοκρατία. Είμαι με τον Φουμπίνι και επίσης με τον Σόρος". Ένας κολλητός. Ένας άλλος θαυμαστής του Σόρος είναι ο πολύ αριστερός δημοσιογράφος Γκαντ Λέρνερ, ο οποίος σε τηλεοπτική συνέντευξη στην Piazzapulita, στο La7 - ραδιοτηλεοπτικός φορέας του οποίου εκδότης είναι ο Urbano Cairo, επίσης ιδιοκτήτης της Corriere della Sera - έπλεξε το εγκώμιο του δισεκατομμυριούχου με ένα ηχηρό "Viva Soros" που χειροκροτήθηκε από το εκλεκτό κοινό τού στούντιο. Ο παρουσιαστής Corrado Formigli τον διέκοψε υπενθυμίζοντας ότι το 1992 ο Soros "διέλυσε την Ιταλία με έναν ελιγμό". Ένα κομμάτι από το εγχειρίδιο της αντι-Ιταλίας.
Αναμφισβήτητα, η προσπάθεια να ναυαγήσει η κιτρινοπράσινη κυβέρνηση με τον νόμο για τον προϋπολογισμό του 2018 ήταν εκεί και κάποια ισχυρά "χεράκια" που δούλευαν εναντίον του ιταλικού δημόσιου χρέους, δηλαδή εναντίον των συμφερόντων όλων των Ιταλών, υποστηριζόμενα από ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής, της οικονομίας και της επικοινωνίας της χώρας μας. Επαναλαμβάνουμε, τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο: είναι ένα επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό της εθνικής ιστορίας από την εποχή των Γκουέλφων και των Γιβελλίνων. Η δράση του Σόρος στην Ιταλία δεν σταμάτησε. Θα μιλήσουμε εκτενώς για τον ρόλο των οργανώσεων του γαλαξία του στα επαναλαμβανόμενα κύματα μετανάστευσης σε επόμενο κεφάλαιο. Το 2020, στα ενενήντα του πλέον χρόνια, έδωσε συνέντευξη σε μια άλλη "φιλική" εφημερίδα, τη La Repubblica, στην οποία -πάντα καλά ενημερωμένος για τα ιταλικά πράγματα- δήλωσε ότι ανησυχεί πολύ για την Ιταλία, επιβεβαίωσε την αποστροφή του προς τον Matteo Salvini και έδειξε την ανησυχία του για την άνοδο της δημοτικότητας της Giorgia Meloni, "ακόμη πιο εξτρεμιστικής και από τον ίδιο συνασπισμό" με τον ηγέτη της Λϊγκας του Βορρ. Η απάντηση του ηγέτη της Fratelli d'Italia ήταν πολύ βαριά, που ανατέθηκε στο Facebook: "Για τον Τζορτζ Σόρος θα ήμουν εχθρός της ΕΕ. Αντιθέτως, πιστεύω ότι οι πραγματικοί εχθροί της Ευρώπης είναι εκείνοι που κερδοσκοπούν πάνω στις δυστυχίες των ανθρώπων, εκείνοι που χρηματοδοτούν τη μαζική μετανάστευση και αποσταθεροποιούν την κοινωνία και τον πολιτισμό ολόκληρων λαών. Τυχαίνει όλα αυτά να είναι χαρακτηριστικά του φιλάνθρωπου που είναι τόσο δημοφιλής στην παγκοσμιοποιημένη αριστερά μας. Αν η καταπολέμηση αυτών των εκτροπών σημαίνει να είσαι εχθρός του Σόρος, τότε είμαι περήφανος που είμαι".

ΟΙ Σ@Τ@ΝΟΜΗΝΙΕΣ ΤΟΥΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΠΑΝΩΤΕΣ "ΘΥΣΙΕΣ" !



ΚΥΒΕΡΝΩΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ SERIAL KILLERS!!

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (192)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 

Συνέχεια από Τετάρτη, 20 Σεπτεμβρίου 2023


Jacob Burckhardt
ΤΟΜΟΣ 3ος
ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ:
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
IV. Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΕΞΑΜΕΤΡΟΥ

7. Η Τ Ρ Α Γ Ω Δ Ι Α - 9


Η στιγμιαία απήχηση της έντασης, του φόβου και του πάθους, του συνόλου δηλαδή της συμπεριφοράς ενός προσώπου στο αρχαίο δράμα, διασαλεύεται και εξουδετερώνεται πλήρως, στην αντίληψη του σύγχρονου θεατή, όταν παρεμβάλλονται τα αίτια σε μακροσκελείς μονολόγους, και μάλιστα σ’ αυτά προστίθενται αφ’ ενός γενικές αντιλήψεις, και αφ’ ετέρου θεωρίες που αντικατοπτρίζουν την εποχή και τις απόψεις του ποιητή, έτσι ώστε πολλά αποσπάσματα να αποπνέουν κενότητα, εξ αιτίας του γενικού επιπέδου του ύφους που μοιάζει να καλύπτει τα πάντα ομοιόμορφα. Επιπλέον τα πρόσωπα του Ευριπίδη διαπνέονται από αντιθέσεις (οξύμωρον), κάτι που ενισχύεται από το γεγονός ότι η εξωτερική δραστηριότητα είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Ορισμένες φορές η επίδραση της ρητορικής γίνεται ιδιαίτερη αισθητή. Σε έναν μονόλογο, (Εκάβη 814), ο οποίος πιθανότατα περιποίησε τιμή στον Ευριπίδη, η Εκάβη θεωρεί λυπηρό το γεγονός ότι δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια στη ζωή μας να διδαχθούμε από τα μυστικά της Πειθούς. Χαρακτηριστικός, για ολόκληρο το έργο του Ευριπίδη, είναι ο τρόπος με τον οποίο απολογούνται λεπτομερώς ενώπιον της Ιοκάστης ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, καθώς και το πώς εκείνη, αφού συνοψίσει όλα τα επιχειρήματά τους, τα αντικρούσει ένα προς ένα· ο ποιητής μπορεί να αισθάνεται ιδιαιτέρως υπερήφανος γι αυτό του το επίτευγμα, το οποίο δεν είχε συλλάβει ο Σοφοκλής (για παράδειγμα στους Επτά επί Θήβαις). Την τάση να εκφράζονται σ’ αυτά τα ποιητικά έργα γενικότερες αντιλήψεις περί του βίου την διακρίνουμε ευκρινέστατα στην περίπτωση του εγκληματία Πολυμήστορα (Εκάβη 1178),ο οποίος μετά την τρομακτική περιγραφή της τύφλωσής του και της δολοφονίας των τέκνων του από τις Τρωάδες, δεν παραλείπει να εκφράσει μια γενική παρατήρηση για το γυναικείο φύλο, που προκαλεί την επίπληξη του Αγαμέμνονα. Υπάρχει επίσης μια μεγάλη ποικιλία αποφθεγμάτων, όπως στον μονόλογο της Ιοκάστης που αναφέραμε στις Φοίνισσες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Σωκράτης επέλεξε από τους τρείς τραγωδούς τον Ευριπίδη, διακρίνοντας εδώ ένα μέσο φιλοσοφικής διαπαιδαγώγησης των μαζών. Και αυτό το ίδιο στοιχείο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα αργότερα, μέχρι και τους βυζαντινούς χρόνους· όταν εξέλειπε ο χορός, όταν σταμάτησαν αυτού του είδους οι δημόσιες αναπαραστάσεις, όταν το θέατρο περιορίστηκε στο δημαγωγικό δράμα, και χάθηκε πιθανότατα κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτό το είδος θεατρικότητας, το αποφθεγματικό δράμα κέρδισε τα πρωτεία.

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε όμως μερικές αυθαίρετες επιλογές του Ευριπίδη που πλήττουν το κοινό αίσθημα, όταν για παράδειγμα στο τέλος της Εκάβης, ο περίφημος Πολυμήστωρ υφαρπάζει μιαν ανταπόδοση για την τύφλωσή του, αποκαλύπτοντας στην Εκάβη, την Κασσάνδρα και τον Αγαμέμνονα το τέλος τους, το οποίο του προγνώρισε ένας μάντης από την Θράκη· αλλά ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση μας προκαλεί ο ποιητής, όταν στο τέλος της τραγωδίας Ίων, εμφανίζει τον Ξούθο να αποχωρεί ικανοποιημένος από τη στάση του ως πλαστού πατέρα, σαν άλλος άγιος Ιωσήφ· αλλά και η συμφιλίωση, χάρη στην ανακάλυψη κάποιων χαμένων αντικειμένων, ανάμεσα στον Ίωνα και την Κρέουσα, η οποία είναι από εκείνες τις γυναίκες οι οποίες επειδή απειλήθηκαν και προσβλήθηκαν θεωρούν ότι όλα τους επιτρέπονται, δεν χαροποιεί το συναίσθημα του σύγχρονου θεατή, διότι όλοι οι χαρακτήρες του δράματος έχουν τόσο πολύ διασυρθεί στην πορεία ώστε η ευτυχία που τελικά τους προσφέρεται ελάχιστα ενδιαφέρει τον θεατή. Ένα από τα δραματικά στοιχεία επίσης που είναι δύσκολο να ανεχθεί ο σύγχρονος θεατής είναι η πλήρης αλλοίωση του χαρακτήρα ενός προσώπου εξ αιτίας μιας μανίας που δεν οφείλεται στον ίδιο τον άνθρωπο αλλά στην κακόβουλη παρέμβαση κάποιου θεού. Η θεμιτή κατάληψη από την παράνοια μάς είναι γνωστή από τόν Βασιλιά Ληρ, όπου ο πραγματικός τρελός (Ληρ), ο μεταμφιεσμένος (Έντγκαρ), και ο επαγγελματίας γελωτοποιός συνυπάρχουν σε μια συγκλονιστική αντιπαράθεση· αλλά και στον Σοφοκλή, όπου ο Αίας, αν δεν τον είχε τυφλώσει η Αθηνά, θα είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ και με δόλο όλους τους αρχηγούς του αχαϊκού στρατού, εξ αιτίας του οπλισμού του Αχιλλέα, η μανία αποτελεί την αντιστροφή μιας ηρωικής φύσεως, επιπλέον βίαιης, που εγκαταλείπεται σε μιαν ακραία άγρια και τρομακτική συμπεριφορά, υποκινούμενη συνεπώς από τα κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Αλλά στον Ηρακλή Μαινόμενο ο Ευριπίδης πραγματεύεται το ίδιο θέμα με εντελώς λανθασμένο τρόπο, παρόλη τη μεγαλειώδη επέλαση της Λύσσας, με τη μεσολάβηση της Ήρας. Εδώ ο ήρωας, αφού έχει ολοκληρώσει τους άθλους του και τις υποχρεώσεις του, αμέσως μετά τη διάσωση των οικείων του, καταλαμβάνεται από μανία με εντολή της Ήρας, και δολοφονεί αυτούς που μόλις έσωσε, ανακτώντας ακολούθως τη λογική για να καταπέσει σε ολέθρια κατάθλιψη, ενώ ο ποιητής σπεύδει να μας περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια την αλλοίωση που υφίσταται το πρόσωπό του και το βλέμμα του, τον τρόπο που τινάζει το κεφάλι του, γουρλώνει τα μάτια του, βογκά και βρυχάται. Το τέλος του δράματος εντυπωσιάζει επίσης με λεπτομερή καταγραφή της απόγνωσης, όταν ζητάει να αποχαιρετήσει τα νεκρά τέκνα του και τον πατέρα του Αμφιτρύωνα (του οποίου η πατρότητα στη διάρκεια του έργου άλλοτε είναι εμφανής και άλλοτε αφανής). Αρκεί να θυμίσουμε εδώ τους τυπικά ρεαλιστικούς χαρακτήρες στον Ορέστη.

Παρ’ όλα αυτά ο Ευριπίδης κέρδισε μιαν αυξανόμενη αναγνώριση από τους Έλληνες, και η επιτυχία που του αναγνώρισε το έθνος δεν διέψευσε τις προσδοκίες του, παρ’ όλες τις αποτυχίες που του επεφύλαξαν οι αθηναίοι κριτές. Σε σχέση με τη γοητεία που ασκούσε στους ελληνικούς πληθυσμούς όταν ήταν ακόμη στη ζωή, αρκεί να θυμίσουμε μιαν αρκετά γνωστή αναφορά του Πλουτάρχου, που περιγράφει πώς οι Σικελοί νικητές μοιράζονταν μεταξύ τους, με ιδιαίτερο ζήλο, τα μικρά αποσπάσματα κειμένων που τους επέτρεπαν να ανακαλύψουν οι αθηναίοι κρατούμενοι, ορισμένοι από τους οποίους εξασφάλιζαν με αυτό τον τρόπο την ελευθερία τους. Και εκατό χρόνια αργότερα ο κωμικός ποιητής Φιλήμων τόλμησε να πει : «Αν οι νεκροί είχαν έστω και μιαν ελάχιστη δυνατότητα συναίσθησης, όπως μερικοί διατείνονται, θα αυτοκτονούσα μονάχα για να γνωρίσω τον Ευριπίδη». Μπορούμε να φαντασθούμε ότι η διάδοση των παραστάσεων και η επέκταση των θεατρικών εγκαταστάσεων οφείλονταν κυρίως στην αυξανόμενη έλξη του κοινού από την ποίηση του Ευριπίδη.

Ιδιαιτέρως εκτιμήθηκε αργότερα η θαυμαστή γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Ευριπίδης, διότι όπως φαίνεται επελέγη η τρέχουσα ομιλία των πλέον μορφωμένων αθηναϊκών κύκλων για να υπηρετήσει την τέχνη, με αυτό τον θαυμαστό τρόπο που γνωρίζουν μόνο οι Έλληνες, και ο οποίος γίνεται περισσότερο ευδιάκριτος και κατανοητός στον Ευριπίδη από ότι στους προκατόχους του. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι υπερέβη επιτυχώς τις επιθέσεις του Αριστοφάνη εναντίον του στους Αχαρνείς, στις Θεσμοφοριάζουσες και στους Βατράχους. Οι επιθέσεις αυτές είχαν κυρίως στόχο τον ρεαλισμό που εκδηλώνεται εκείνη την εποχή με διάφορες μορφές, αλλά δεν είναι ανεκτός από το αττικό θέατρο, ενώ στον ίδιο τον Ευριπίδη προσάπτουν το γεγονός ότι οι δημιουργίες του δεν εμπνέονται μέσα από ένα ευγενές περιβάλλον, αλλά από την φλυαρία της εποχής του, και τα ράκη της τέχνης της. Αντίθετα, τον Αισχύλο των Βατράχων διακρίνει μια αχαλίνωτη μεγαλοπρέπεια, η οποία κατά τη γνώμη του κωμικού ποιητή έχει σκοπό τη βελτίωση της ανθρώπινης ύπαρξης, και αποδεικνύει ότι ο Αισχύλος, σε αντίθεση με τον Ευριπίδη, άφησε πίσω του μια γενιά έμπλεη ηρωισμού· παρόλη όμως αυτή την επιφανειακή αφοσίωση στο μεγάλο τραγωδό, οφείλουμε να αναρωτηθούμε πώς θα τον είχε αντιμετωπίσει ο Αριστοφάνης αν ήταν εν ζωή.

Δεν αποκλείεται πάντως η κωμωδία που στόχευσε στη δυσφήμιση των τραγικών ποιητών, να συνέτεινε και αυτή στην παρακμή της τραγωδίας. Αντιμέτωπη με τέτοιους σαρκασμούς, η πρόθεση της τραγωδίας να διαπαιδαγωγήσει το λαό, καθώς και κάθε άλλη μορφή θαυμασμού που τη συνόδευε, απώλεσαν το νόημά τους. Η παρακμή της γίνεται έντονα αισθητή κατά τον 4ο αιώνα, και θα άξιζε τον κόπο να ερευνήσουμε τα αίτια, στο βαθμό του δυνατού.

Ασφαλώς ακολούθησαν και άλλες τετραλογίες που διδάσκονταν κατά τα Μεγάλα Διονύσια και τα Λήναια, και οι πηγές μας πληροφορούν ότι εξακολούθησαν να παίζονται τα έργα των μεγάλων τραγωδών, και ότι μεγάλοι τραγικοί ποιητές αναδείχθηκαν το επόμενο διάστημα. Αναφερόμαστε εδώ κυρίως σε συγγενείς και απογόνους των τριών μεγάλων τραγωδών, όπως ο εγγονός του Σοφοκλή, που έφερε το όνομά του, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 396 π. Χ. και κατέκτησε δώδεκα νίκες· ο Αστυδάμας, που λέγεται ότι συνέγραψε 240 θεατρικά έργα και κατέκτησε δεκαπέντε βραβεία, ήταν δισέγγονος μιας αδελφής του Αισχύλου, αλλά και άλλοι τραγικοί ποιητές εκτός του γνωστού κύκλου. Κανένας από αυτούς του ποιητές όμως δεν κατέκτησε μεγάλη φήμη, η αναφορά σ’ αυτούς είναι τόσο σπάνια που ισοδυναμεί σχεδόν με ανυπαρξία, και ασφαλώς υπάρχει κάποιος λόγος που δεν άφησαν πίσω τους κανένα ίχνος μετά τον 4ο αιώνα.

(συνεχίζεται)

Αυτοί που… Είναι νόμος του πολιτισμού – Roberto Pecchioli


Στη γειτονιά που μένουμε δεν λείπει σχεδόν τίποτα. Ένας ατελείωτος αριθμός από μπαρ και σούπερ μάρκετ, καταστήματα, κινέζικα κομμωτήρια, βορειοαφρικανικά μανάβικα, μια βιβλιοθήκη μέσα σε ένα κομψό ευγενές παλάτι. Όχι όμως βιβλιοπωλεία, τα δύο που προσπάθησαν έκλεισαν. Από την άλλη, μπορούμε να καυχηθούμε για ένα γραφείο ANPI (Εθνική Ένωση Παρτιζάνων της Ιταλίας) -που στεγάζεται στα γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος PD (πρώην PCI, PDS, DS)- εξειδικευμένο στην παρουσίαση κειμένων και εγγράφων για τον εμφύλιο. Το τελευταίο ασχολείται με τους παρτιζάνους του Spoon River, μόνο και μόνο για να ξεκαθαρίσει πόσο «kultura» είναι το καθημερινό ψωμί των συντρόφων τους. Λίγα μέτρα ανάντη μπορούμε επίσης να υπολογίζουμε σε ένα κλαμπ ARCI. Με τίτλο Τζίντζερ, μόνο μια υποψία εγχώριας παραβατικότητας, για να προσελκύσει τους λάτρεις των μαθημάτων πολιτισμού, εδώ και αρκετό καιρό εμφανίζει ένα πολύχρωμο σεντόνι στο οποίο ένα ασταθές χέρι έχει ζωγραφίσει με σπρέι «Ius soli, ένας νόμος του πολιτισμού
»..

Δεν θέλουμε να κολλήσουμε εδώ σε κρίσεις σχετικά με τους κανόνες που σχετίζονται με την ιθαγένεια, ελπίζουμε οι ψηφοφόροι να αποδώσουν δικαιοσύνη στις αριστερές και κληρικές γκάφες, αλλά μάλλον θα αναλογισθούμε το σύνθημα που χρησιμοποιείται. Δίκαιο του πολιτισμού, διακηρύσσουν στο Arci, μουσικοί μιας κωφής και απαίσια οργανωμένης ορχήστρας, που διευθύνεται από τους κληρικούς του προοδευτικού ορθού. Πρώτα απ' όλα θα αποφύγουμε να κάνουμε διάκριση μεταξύ πολιτισμού (kultur) και απλού πολιτισμού (zivilisation), για το οποίο μιλάμε, πολύ δύσκολο να κατανοηθεί για τους εγκεφάλους που εναποτίθενται με χαρά στο σωρό του κομφορμισμού, των συνθημάτων, της κατάστασης των προβάτων. "τήν ενδιαφέρουσα ευπρέπεια, τήν αξιοπρέπεια φτιαγμένη από το κενό, τήν υποκρισία εκείνων που έχουν πάντα δίκιο και ποτέ άδικο» (Ο Θεός είναι νεκρός, κείμενο του Francesco Guccini).


Το καθήκον που αναλαμβάνουμε είναι να αναλογιστούμε ένα θέμα που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «εναντίωση στην κατάποση του κουρασμένου πολιτισμού μας», για να παραθέσουμε ξανά το διάσημο τραγούδι που έγινε πιο όμορφο από την υποβλητική φωνή του Augusto Daolio. Η πρώτη εντύπωση αναφέρεται σε μια φράση ενός προοδευτικού συμβόλου, του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος κάποτε μίλησε για τη «λάθος πλευρά της ιστορίας», σχετικά με τους εχθρούς των ΗΠΑ. Προφανώς, αυτός, μαζί με την Αμερική και ελευθεριακό, φιλελεύθερο, δημοκρατικό, προοδευτικό κ.λπ. κ.λπ. άρμα των Θεσπιών (ερευνητών τής αλήθειας) είναι στη σωστή πλευρά. Σάν η ιστορία νά είχε καθορισμένη κατεύθυνση, την κάρτα μέλους ενός κόμματος ή ενός πολιτιστικού συλλόγου. Όλα είναι ήδη γραμμένα, η πονηριά της ιστορίας (Χέγκελ) είναι γνωστή μόνο στους άρχοντες, όλα είναι ήδη καθορισμένα, μπήκαν σε ένα cloud πληροφορικής του οποίου την κρυπτογράφηση γνωρίζουν μόνο αυτοί, έτσι ώστε το καθήκον της ανθρωπότητας να είναι αποκλειστικά να τηρεί το σενάριο, το προγραμματισμένο παιχνίδι. Χειροκρότημα από το κοινό, ο πολιτισμός ολοκληρώθηκε.

Περνάμε χαρούμενα από το λιγότερο στο περισσότερο, από το παλιό – φρίκη – στο νέο, από το πριν (σκοτάδι) στο μετά (φωτισμένο από το φως του «πολιτισμού»). Ήταν ο Λάιμπνιτς, με πολύ μεγαλύτερη μαεστρία, που δήλωσε ότι ζούμε στον καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους, αλλά δεν αναφερόταν στα σημεία των καιρών. Οι Δυτικοί έκθαμβοι από τη φιλελεύθερη και προοδευτική αφήγηση που ετοίμασαν οι ανώτεροί τους (οι κυρίαρχοι του χρήματος και όλων των άλλων) έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι ζουν σε ένα είδος αστραφτερού κόσμου της Νάρνια. Στο φανταστικό έπος του Clive Staples Lewis, η Narnia είναι «η ευτυχισμένη γη με βουνά καλυμμένα  από ερείκη (ρείκι) και λόφους καλυμμένους με θυμάρι. Η Νάρνια των πολλών ποταμών και των όμορφων κοιλάδων, με βρύα δάση που αντηχούν με το έργο των νάνων (πιθανώς εκμεταλλευόμενοι ξένοι πολίτες εκτός ΕΕ). Πόσο γλυκός είναι ο αέρας. Μια μόνο ώρα που δαπανάται εκεί αξίζει περισσότερο από χίλιες μέρες οπουδήποτε αλλού».  Πώς να μην μοιραζόμαστε λοιπόν τόση ευτυχία, αποδίδοντας υπηκοότητα σε όποιον γεννήθηκε εδώ, έστω και κατά τύχη, ακόμα και σε αυτούς που δεν το ήθελαν, και εν πάση περιπτώσει σε κάθε άνθρωπο ικανό να εκτιμήσει το θαύμα και τη μοίρα που συνέβη, από επιλογή, ανάγκη ή τύχη, στον μαγεμένο κόσμο της Italnarnia.

Ένας εξαιρετικός και άτυχος μουσικός, ο Ρίνο Γκαετάνο, τραγούδησε στό απώγειό του «Ο ουρανός είναι πάντα πιο γαλανός». Εννοούσε το αντίθετο, προφανώς, αφού η αρχή είναι σαφέστατη «Αυτός που ζει σε μια παράγκα, αυτός που ιδρώνει το μεροκάματό του, αυτός που αγαπά τον έρωτα και ονειρεύεται τη δόξα, αυτός που κλέβει τις συντάξεις, αυτός που έχει φτωχή μνήμη, αυτός που τρώει μια φορά, αυτός που πυροβολεί στόχους, αυτός που θέλει αύξηση, κάποιος που παίζει στο Sanremo, κάποιος που φοράει γυαλιά, κάποιος που πηγαίνει κάτω από ένα τρένο, κάποιος που αγαπά τη θεία του, κάποιος που πηγαίνει στην Porta Pia, κάποιος που βρίσκει έκπτωση, σε κάποιον που του αρέσει όπως τά βρήκε». Ποιος νοιάζεται, ο ουρανός είναι πάντα πιο γαλανός,  στρατιωτάκια σε μια θριαμβευτική πορεία προς τον πολιτισμό.

Για εκατομμυριοστή φορά έχουν αρπάξει τη γλώσσα και επιβάλλουν στο σημαίνον (τη λέξη) την αντίθετη έννοια του αληθινού. Τι θα ήταν, λοιπόν, αυτός ο υπέροχος πολιτισμός που κατακτήσαμε και προς τον οποίο συνεχίζουμε να προχωράμε με επιταχυνόμενη κίνηση, παρά την αντίθεση του οπισθοδρομικού, του ανάδρομου και άρα απολίτιστου;

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι μια είδηση ​​που εμφανίστηκε στις πίσω σελίδες των εφημερίδων και στο τέλος της είδησης. Σε τρία χρόνια «σχολείο» καταδικάστηκε ο 17χρονος νεαρός από την Απουλία που πέταξε από τον γκρεμό δύο ηλικιωμένους της περιοχής στη θάλασσα για καθαρή διασκέδαση, εκ των οποίων ο ένας πνίγηκε. Καλά διαβάσατε, τρία χρόνια, όχι στη φυλακή ή στο αναμορφωτήριο, αλλά στο σχολείο. Είναι νέος, ο καημένος, ας μην τον καταστρέψουμε, η φυλακή είναι κακή και σίγουρα δεν θα το ξανακάνει αυτό το κακό. Πράγματι περίεργο: κάποιος είναι νέος, παιδί, παιδί όταν είναι βολικό να αποφύγει την πληρωμή του λογαριασμού, αλλά ώριμο, πολύ ώριμο σε όλες τις άλλες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της ενοχλητικής προσπάθειας να μειωθεί η ηλικία ενηλικίωσης στα 16. Η σωστή λέξη σε αυτή την περίπτωση είναι φόνος. Η ανθρώπινη ζωή, ειδικά ενός ηλικιωμένου από τη Μονόπολη που πληρώθηκε από το INPS (Ιταλικό Εθνικό Ινστιτούτο Κοινωνικής Ασφάλισης), αξίζει τρία χρόνια φοίτησης για τον δολοφόνο του. Αυτός είναι πολιτισμός, αλλά σίγουρα είναι γραμμένος σε κάποιο συνοδικό, σε κάποια κρυφή πτυχή ενός από τους -πολύ πολιτισμένους- κανόνες που διέπουν τη συνύπαρξή μας. Ξένοι, αρνηθείτε την ιταλική υπηκοότητα όσο έχετε ακόμα χρόνο!

Οι λάτρεις της τέχνης γνωρίζουν τα έργα του Francisco Goya, του μεγαλύτερου ζωγράφου μεταξύ του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα, μια εποχή επαναστάσεων, ανατροπών και μεγάλων αλλαγών. Θυμόμαστε μερικά από αυτά από την περίοδο που ο Αραγονός καλλιτέχνης ήταν λεία των χειρότερων εφιάλτων του: Ο Κρόνος καταβροχθίζει τα παιδιά του, Ο ύπνος (ή το όνειρο) της λογικής γεννά τέρατα, που φαίνονται πολύ κατάλληλα για την σημερινή υπερβολική δόση του «πολιτισμού». Ένας άλλος πίνακας, αινιγματικός και ανησυχητικός, έχει προκαλέσει αντίθετα συναισθήματα εδώ και διακόσια χρόνια: είναι το «The Dog Buried in the Arena - Σκύλος θαμμένος στην αρένα», παγκοσμίως γνωστό ως ο σκύλος του Γκόγια. Το ρύγχος ενός φτωχού σκύλου κρυφοκοιτάει από το σκοτάδι, φτιαγμένο από μια τραχιά επιφάνεια που μυρίζει χώμα και ώχρα. Προσπαθεί να αναδυθεί ή πρόκειται να τον κυριεύσει το σκοτάδι; Τα αυτιά φαίνονται χαμηλωμένα (φόβος) ή ανασηκωμένα (προσοχή) ανάλογα με το πώς τον κοιτάς. Αυτό είναι που ο πολιτισμός είναι τόσο περήφανος για τον εαυτό του που υπερισχύει κάθε λογικής, σβήνει κάθε ίχνος, ένας γίγαντας στο πρόσωπο των νάνων που είναι όλοι όσοι του αντιτίθενται. Ακόμη και η περίσσεια λογικής έχει δημιουργήσει τέρατα.

Πιστεύοντας ότι όλα είναι ίδια, ότι δεν χρειάζεται να πάρεις πλευρά, εμπιστεύεσαι τους «ειδικούς», μη σκέφτεσαι πλέον με το κεφάλι σου, πιστεύοντας μόνο σε ό,τι μπορεί να αποδειχθεί και, αντιστρόφως, σε όλα όσα κάνει εμετό ο πολιτισμός του πολιτισμού σε εμάς, η εικόνα, η κατανάλωση, η τεχνολογία ανυψωμένη σε κριτήριο αλήθειας. Μιλούσαμε για το νόμο που μετατρέπεται σε αντίστροφο, που αποτελείται από κανόνες, ποινές και διατάξεις. Όχι, δεν είναι επεισόδια κακής δικαιοσύνης ή δυσλειτουργίας, αλλά ένα ιδεολογικό σύστημα που ξεκινά από μακριά. Το αποκαλούν πολιτισμό, αλλά είναι «αργή, μεθοδική διάβρωση της ηθικής της ευθύνης [που] έχει οδηγήσει σε μια γενικευμένη θυματοποίηση, όπου οι δράστες ακόμη και σοβαρών πράξεων δεν μπαίνουν πλέον στο κύκλωμα της ενοχής και τού εξιλασμού, αλλά σε αυτό της δυσφορίας και της φροντίδας. Η ελεύθερη βούληση, η απόφαση για τον έλεγχο των πράξεών μας θεωρούνται πλέον παράμετροι ξεπερασμένες από μια θεραπευτική αντίληψη για την κοινωνία και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της» (Adriano Segatori, ψυχίατρος και συγγραφέας).

Ως πολιτισμός ορίζεται η ψυχολογιοποίηση της δικαιοσύνης, οι νόμοι που την επέτρεψαν ως μνημεία του νέου δικαίου. Ο Michel Foucault τήν ξεκίνησε τη δεκαετία του '70 και η αριστερά τού χαβιαριού, η διανοούμενη και η «πολιτισμένη» αριστερά έκαναν τα υπόλοιπα, από σαλόνια, έδρες παν/μίου, γραφεία εφημερίδων, διαδίδοντας την κατάσταση του νου που επέτρεπε την παραγωγή ενός νομικού μηχανισμού, καθώς και ενός εντελώς νέου ορίζοντα νοήματος. Είναι εύκολο να θυμάστε την ανεκτικότητα (άλλο ένα άυλο μάντρα της εποχής μας) ενάντια σε κάθε παρέκκλιση, την απώλεια της αστικής αξιοπρέπειας, τον ευτελισμό και τη δικαιολόγηση προς τους καταναλωτές τοξικών ουσιών (ναρκωτικά, χημικά χάπια και παρόμοια), τη ρητορική περί παρέκκλισης, για την οποία κατηγορείται πάντοτε μια αγνώστου ταυτότητας "κοινωνία", η αδιαφορία απέναντι σε αυτούς που καταστρέφουν, ξεφτιλίζουν και λερώνουν την καθημερινή συνύπαρξη.

Ο πολιτισμός για τον οποίο φλυαρούν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μάσκα της ύπουλης διείσδυσης της σχετικιστικής σκέψης και του καταστροφικού αμοραλισμού της. Στόχος είναι η αποσύνθεση μιας τάξης, όσο ατελή, με εκτεταμένο και ασκούμενο χάος, μια γενικευμένη αναισθησία που διανθίζεται με την απελευθέρωση στοιχειωδών ορμών, στην οποία πρέπει να δοθεί μια πρωτίστως πνευματική και προσωπική απάντηση πριν ενεργοποιηθεί η ηθική αντίσταση και η απαραίτητη πολιτική και πολιτισμική αντεπίθεση. Για τη σημερινή νοοτροπία, που χτίζεται, χειραγωγείται και στρέφεται προς τα κάτω με σιδερένια αποφασιστικότητα, ο πολιτισμός σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ο νόμος του ανθρώπου μπορεί να κάνει τα πάντα, μετατρέποντας κάθε ιδέα, γκάφα ή ιδιοτροπία σε νόμο. Το υποκείμενο είναι ο μόνος κυρίαρχος, τό εγώ είναι ο Θεός και κάνει το νόμο του, αυτό που τον ευχαριστεί περισσότερο και καλύτερα από τις «απαγορεύσεις» μέ τίς οποίες θα γινόταν ο παλιός (α)πολιτισμός από τον οποίο ευτυχώς απελευθερωθήκαμε. Μια μέρα θα καταργήσουν με νόμο τον θάνατο, ήδη κρυμμένο, ταμπού, υποβιβασμένο στην υγιεινή νεκροτομείων που έχουν ανατεθεί σε εξειδικευμένο προσωπικό και ο κόσμος θα καταλήξει να το πιστέψει.

Σήμερα, ο πολιτισμός είναι τόσο ευτελής που συγχέεται με τη μόδα, τα ωραία ρούχα, ακόμη και την προσωπική υγιεινή (ο παππούς είναι επίσης απολίτιστος γιατί δεν ήξερε από αποσμητικό), την ικανότητα χρήσης τεχνικών εργαλείων -τα βασικά στοιχεία των οποίων είναι επίσης άγνωστα- και φυσικά με τον ηθικό σχετικισμό, την (ψευδή) συμπεριφορική πραότητα, την εμμονική τάση για διάλογο, την ύπτια και χωρίς αξία αποδοχή κάθε συμπεριφοράς, την κατάργηση του κριτηρίου της κρίσης.

Στην περίπτωση του Ius Soli, πέρα ​​από κάθε θεώρηση της αξίας, η κρυμμένη αλήθεια είναι ένα καταστροφικό μείγμα πράξεως και ανικανότητας. Σε ένα πλαίσιο στο οποίο τρομοκρατούμαστε τόσο από τις αποφάσεις όσο και από τις συνέπειες των πράξεών μας, η δραματική ψευδαίσθηση, που γίνεται ιστορικό έγκλημα, είναι αυτή της επίλυσης του προβλήματος της μετανάστευσης και της ένταξης με μια σφραγίδα σε ένα έγγραφο. Είμαστε όλοι πολίτες, οι ξένοι δεν υπάρχουν πια, υπάρχει μόνο ένας κόσμος, η ενσωμάτωση είναι τελειωμένη υπόθεση: όλοι Ιταλοί βάσει νόμου. Αυτός είναι ο τρόπος επίλυσης προβλημάτων: αρνηθείτε τα - σκεφτείτε τα μέσα ενημέρωσης και το κυβερνητικό μήνυμα σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει βία ή ανασφάλεια, αλλά "αντίληψη" της βίας και της ανασφάλειας - ή συμπεριλάβετέ τα σε ένα συνετό νομοσχέδιο που θα ανακουφίσει τη συνείδηση ​​αλλά θα επιβαρύνει την κοινωνία με συνεχώς νέα προβλήματα και δράματα. Εάν κατατάξουμε την κλοπή ως απλό διοικητικό αδίκημα, οι κλέφτες σίγουρα δεν θα εξαφανιστούν, αλλά το έργο των δικαστηρίων θα καταργηθεί και οι στατιστικές θα είναι υπεύθυνες να αποδείξουν ότι η κοινωνία έχει γίνει πιο έντιμη, και επομένως πιο πολιτισμένη. Ο ουρανός γίνεται πάντα πιο γαλανός

Ακόμη και ο ομοφυλοφιλικός γάμος, που πέρασε ως πολιτική ένωση για να μην στενοχωρήσει πολύ τους ενορίτες, είναι νόμος του πολιτισμού. Είναι πραγματικά εκνευριστικό, για τον εξαιρετικά πολιτισμένο μεταμοντέρνο άνθρωπο, να πρέπει να παραδεχτεί ότι η φύση προβλέπει την παρέμβαση και των δύο φύλων για αναπαραγωγή, ειδικά επειδή δεν υπάρχουν δύο φύλα (σεξ σημαίνει πλέον σεξουαλική δραστηριότητα!), αλλά πολλά άλλα, μια συγκλονιστική ανακάλυψη του πολιτισμού μας! Ο καθένας μπορεί να επιλέξει ελεύθερα το φύλο που θέλει να υποθέσει, ακόμα και πολλές φορές στη ζωή του, όπως η μάρκα των παπουτσιών και οι γεύσεις του παγωτού. Επιπλέον, για ποιον γελοίο λόγο που συνδέεται με ένα σκοτεινό παρελθόν χρειαζόμαστε έναν άνδρα γονέα, που παλαιότερα ονομαζόταν πατέρας, και μια γυναίκα γονέα, την παλαιομοδίτικη μητέρα για την εκπαίδευση των νέων μελών της κοινωνίας, που κάποτε ονομάζονταν παιδιά; Είτε είναι δύο είτε ακόμη περισσότεροι, τόσο πολύ που το πολιτικό κράτος, αναπροσαρμοσμένο μέσα από όσους νόμους του πολιτισμού, μπορεί να μιλήσει για τον γονέα 1, 2, 3, κατά βούληση και ατομική επιλογή. Ένα σούπερ μάρκετ αγάπης, αναπαραγωγής και σεξουαλικών τάσεων (ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε την έλξη;) από το οποίο απαγορεύεται από το νόμο να διαφωνείς.

Είναι πολιτισμός, ομορφιά και όσοι την αντιτίθενται εκτός από καθυστερημένοι, ανίδεοι και απολίτιστοι, είναι και αντιδραστικοί, λαϊκιστές και, εννοείται, φασίστες . Κανείς δεν θέλει να βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, αυτή η απαιτητική κυρία που ξέρει τα πάντα και προχωρά αγέρωχα προς το βασίλειο του Καλού ή μάλλον του Καλύτερου. Ωστόσο, ακόμα κι αν όλα… δεν το κάνουμε. Εξακολουθούμε να καθόμαστε στη λάθος πλευρά και συνεχίζουμε με έναν σύντομο διαλογισμό στην έννοια του πολιτισμού.

Civil, από το civis, είναι το άτομο που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέλος μιας κοινότητας, είναι μέρος της, παίρνει θέση, αποφασίζει μέσα σε ένα σύστημα αξιών που είναι γενικά σταθερό αλλά δεν αποκρυσταλλώνεται. Αντίθετα, η καταναγκαστική ανάγκη να αρνηθούμε τους νόμους της φύσης, να γκρεμίσουμε ό,τι αναπτύχθηκε στο παρελθόν, να χτίσουμε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν, να παραβαίνουμε από υποχρέωση, γίνεται μαζική εμμονή. Παράλογα, οξύμωρα, όπως το κυβερνών κόμμα στο Μεξικό, που λέγεται Θεσμική Επανάσταση.

Φυσικά, η προμηθεϊκή, παλιγγενετική ένταση δεν είναι καινούργια, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που η φωτιά αναζωπυρώνεται και αναζωπυρώνεται συνεχώς από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία ή από εκείνους που θα έπρεπε μάλλον να ενδιαφέρονται για τη διατήρηση, τη διατήρηση της τρέχουσας τάξης, ή όπως έλεγε ο Κόμης Ζίο του Manzoni, «να αποκόψει, να θρηνήσει». Η ανωμαλία είναι τέτοια που θα έπρεπε να ηχήσει σαν καμπανάκι συναγερμού για τους πολύ πολιτισμένους λάτρεις της προόδου, ίσως να γεννήσει κάποια υποψία, να τροφοδοτήσει αμφιβολίες, να προκαλέσει συναγερμό. Όχι, η ολιγαρχία που διοικεί λειτούργησε πολύ καλά, σβήνοντας τους πνευματικούς αισθητήρες, την κριτική σκέψη και την ισχυρή θέληση της πλειοψηφίας με μια τέλεια δουλειά αποδόμησης τού πολιτισμού. Από τη στιγμή που η εκπαίδευση ανταλλάσσεται με πολιτισμό και η πληροφορία με τη γνώση, αυτό είναι όλο, 
το παιχνίδι έχει τελειώσει.

Είμαστε τόσο πολιτισμένοι που θεωρούμε το Taglio του Lucio Fontana ως τέχνη, τα βαζάκια του Artist's Shit του Piero Manzoni, λαμπρές δημιουργίες αφηρημένου εξπρεσιονισμού à la Jackson Pollock - που υποστηρίζονται από τη CIA σε αντίθεση με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό αγνοώντας, ή χειρότερα, μη δυνάμενοι πλέον να αναγνωρίσουμε τον  Leonardo, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, ένας βίαιος, αντισημίτης και σοβινιστής μέσα από κλειστό μυαλό, λέει το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ! Αντίκες, αισθητικά σύμβολα ενός παρελθόντος που σημαδεύεται από τις προτιμήσεις των «νεκρών λευκών Ευρωπαίων αρσενικών», όπως απαγγέλλονται στις λιτανείες των νεκροφόρων του πολιτισμού μας, του πραγματικού. Αυτός ο καιρός εξυψώνει τους ράπερ και τους τοξικομανείς μουσικούς, αγνοεί τον Μπαχ και θεωρεί την τεχνολογία σάν επιστήμη.

Αυτοί που έχουν κάνει τα σχολεία αυτό που είναι είναι επίσης νόμοι του πολιτισμού, όχι μόνο στην Ιταλία. Ένας 
συμβολικός διανομέας πτυχίων και διπλωμάτων  που ούτε εκπαιδεύει ούτε διδάσκει, μεταδίδει κουρασμένα μια χαμηλή, ασώματη, οργανική γνώση, αδιαπέραστη από την κριτική λογική, η οποία ουσιαστικά εμποδίζει την κυκλοφορία της ελίτ, της οποίας οι απόγονοι σπουδάζουν στο εξωτερικό ή σε ινστιτούτα αριστείας, σπαταλά το ανθρώπινο κεφάλαιο του έθνους και αφήνει τα παιδιά των λιγότερο εύπορων τάξεων πίσω από εκεί που ξεκίνησαν, τό σημείο εκκίνησης. Αυτό που διαδίδεται είναι η συναίνεση στη νέα δογματική της παρακμής που πέρασε ως ανάπτυξη, της ακύρωσης κάθε ίχνους ευπρέπειας, αξιοπρέπειας, παιδείας στην ομορφιά. Όλα τα αποτυπώματα των σκοτεινών αιώνων από τα οποία μας απελευθέρωσε ο θριαμβευτής πολιτισμός, η ανάποδη Νέα Ατλαντίδα του Μπέικον που έκανε τη Δύση το παρακμιακό Μπενσαλέμ του.

Ο πολιτισμός του οποίου οι Τζίντζερ είναι υποτελείς, ή μάλλον δουλοπάροικοι, είναι ο ίδιος με εκείνους που κοιτούν τον εαυτό τους στο μολυσμένο νερό της λίμνης σαν τον Νάρκισσο και βρίσκουν τον εαυτό τους όμορφο, τόσο που απαθανατίζουν το γεγονός με μια «σέλφι». Και όταν δεν τους αρέσει πια ο εαυτός τους, κακομεταχειρίζονται τον εαυτό τους μέχρι αυτοκαταστροφής, όπως τα ανορεξικά μοντέλα, τα εθισμένα στα ναρκωτικά, τις ουσίες και τους τεχνητούς παραδείσους. Όπως ο χαρακτήρας του Όσκαρ Ουάιλντ, το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι παραμένει αιώνια όμορφο και νέο, ενώ το σώμα θα δείξει γρήγορα τα σημάδια της σωματικής φθοράς και της ηθικής διαφθοράς του πρωταγωνιστή. Στην κοινωνία του θεάματος η πραγματικότητα είναι η εικόνα της, αλλά δεν υπάρχει διαφυγή της αλήθειας, όπως ξεκαθαρίζει ο ίδιος ο Λόρδος Γουότον, ο κακός δάσκαλος του Ντόριαν Γκρέι: «Τώρα, όπου κι αν πας, μαγεύεις τον κόσμο. Θα είναι πάντα όπως σήμερα;».

Καθημερινά μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τους ξεφτιλισμένους ευγενείς των Βερσαλλιών τον 18ο αιώνα: συνεχείς εξωτικές διακοπές ανάμεσα στους κήπους, πάρτι, όλο και πιο δυνατά συναισθήματα, κομψά και παράξενα ρούχα, περούκες, ρουζ, μακιγιάζ, άρωμα για νά καλύψει τήν άσχημη μυρωδιά τής υλικής βρωμιάς, κατασκόπου της εσωτερικής. Ή, μοιάζουμε με τις άδειες κολοκύθες με τις τρύπες για το Halloween, την επέτειο που έχει αντικαταστήσει απρόσκοπτα την Ημέρα των Αγίων Πάντων χωρίς οι περισσότεροι να γνωρίζουν καν την προέλευση και τη σημασία της. Όπως όλα τα άλλα, αφήνεις τον εαυτό σου να ζήσει σε ένα καθαρό, πολιτισμένο κενό.

Μια ηθική διαφθορά που ευνοείται και από τη διάδοση των ναρκωτικών. Αποδεικνύεται επαρκώς ότι το λυσεργικό οξύ (LSD), το αγαπημένο της γενιάς του '68, συντέθηκε, διαδόθηκε και διανεμήθηκε μέσω των καναλιών των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ο δικός του γκουρού το παραδέχτηκε ρητά, ο Timothy Leary. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες, στην καταστροφή ολόκληρων γενεών, στην υποβάθμιση και τον θάνατο ενός ανυπολόγιστου αριθμού νέων Ευρωπαίων και Δυτικών. Στο όνομα του πολιτισμού, η χρήση διαφόρων ναρκωτικών έχει αποποινικοποιηθεί, οι συνέπειες στην υγεία - σωματική, ηθική και ψυχολογική - ευτελίζονται και ελαχιστοποιούνται από τους πιο ποικίλους κύκλους, ο λεγόμενος απαγορευτισμός έχει απαξιωθεί ή χλευάζεται. Η κοκαΐνη είναι κοινή χρήση μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων - θα σε κάνει, λένε, να είσαι πιο σίγουρος, δραστήριος, αποτελεσματικός - τα χίλια χημικά φάρμακα είναι σχεδόν γενικευμένα στο κατ' εξοχήν καταφύγιο των νεότερων, τη ντίσκο, απαγορεύοντάς την είναι σαν να μην υπάρχει σέ γραμμή με τόν κυρίαρχο, τον ελευθεριακό προσανατολισμό και, περιττό να πούμε, με τον πολιτισμό.

Ένας άλλος νόμος του πολιτισμού είναι σίγουρα αυτός που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, μετονομάστηκε σε εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης, ένας ευφημισμός που θα σε έκανε να χαμογελάσεις αν δεν επρόκειτο για τη ζωή. Δεν είμαστε μεταξύ των Ταλιμπάν κατά των αμβλώσεων, γνωρίζουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μια θλιβερή ανάγκη, αλλά ποτέ δεν θα δεχθούμε ότι η καταστολή μιας ζωής στη γέννησή της είναι ένα υποκειμενικό και μη διαθέσιμο δικαίωμα της μητέρας (γονέας 1), χωρίς δικαιώματα για τον πατέρα (γονέα 2, ή αβέβαιο, ή πιθανό), χωρίς καμία δυνατότητα για την κοινωνία να πει τον λόγο της. Γιατί, τελικά, η κοινωνική αναπαραγωγή βασίζεται στη γέννηση νέων μελών.

Οι Καθολικοί είναι πλέον παραιτημένοι, είμαστε ακόμη έκπληκτοι με τη σιωπή λαϊκών και αθεϊστών. Η άμβλωση διώχνει ένα κομμάτι κυττάρων, ένα έμβρυο που είναι δυνητικά άνθρωπος και μένουν σιωπηλοί, αρνούμενοι σε αυτό το υποκείμενο τη μοναδική διαθέσιμη δυνατότητα, να γεννηθεί στην υλική ζωή. Ας φανταστούμε, ωστόσο, ότι η αναγνώριση του υποκειμενικού δικαιώματος της μητέρας ως κυρίαρχου και απαραβίαστου είναι μια χειρονομία ευγένειας, 
μια πολιτισμένη χειρονομία. Και ναι, σε μια τόσο μορφωμένη, ενημερωμένη, καλλιεργημένη, σοφή και στοχαστική εποχή, δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να αποφύγεις τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες με διάφορα μέσα. Αλλά η αποχή από την παροχή οποιουδήποτε κριτηρίου κρίσης, η πρόταση, ας μην πούμε επιβολή ή επέκταση, αξιών ή γενικών αρχών, κανόνων συμπεριφοράς θεωρείται πράξη υπέρτατης ευγένειας. Εδώ είμαστε.

Τέλος, οι νόμοι του πολιτισμού πρέπει επίσης να είναι αυτοί που εξαναγκάζουν τις σημερινές γενιές, και, αν υπάρχουν, τις μελλοντικές γενιές, σε επισφάλεια, υποαπασχόληση ή μετανάστευση. Είναι πολύ πολιτισμένο να αναγκάζεις ανθρώπους να εργάζονται μέχρι προχωρημένης ηλικίας και να παρέχεις κοινωνική και υγειονομική περίθαλψη σε ραγδαία φθίνουσα κατάσταση. Μήνες αναμονής για επισκέψεις και δοκιμές που κάνουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων κόλαση, των πιο ηλικιωμένων, των πιο αδύναμων, των φτωχότερων. Στο μεταξύ, η υποκριτική, ψεύτικη ανησυχία για τους «λιγότερους», μια κατηγορία πολύ αμφίβολη και ευέλικτη, απλώνεται παντού. Κανείς όμως δεν σκέφτεται την προτελευταία, δηλαδή τη μεγάλη μάζα των κανονικών ανθρώπων, αυτούς που δεν κλέβουν, πληρώνουν ό,τι χρωστάνε, παίρνουν εισιτήριο στο λεωφορείο της ζωής και πληρώνουν όλους τους υπαρξιακούς λογαριασμούς στους πρόποδες της λίστας και με ενδιαφέρον. Πρέπει να είναι αυτοί οι απολίτιστοι που προκαλεί το σεντόνι του κύκλου Arci. Ζούμε στην πιο πολιτισμένη, τέλεια και οργανωμένη από τις ανθρώπινες κοινωνίες: ποιος ξέρει γιατί η αίσθηση του επικείμενου τέλους, της τελικής πτώσης, γίνεται αισθητή παντού. Πεθαίνουμε από πολιτισμό.

Είναι σαν τη θανατηφόρα ασθένεια του Έτορε Πετρολίνι, του σπουδαίου Ρωμαίου ηθοποιού που πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών. Ήταν πλέον εξαντλημένος, 
στα τελευταία του και η οικογένεια κάλεσε τους καλύτερους γιατρούς της εποχής να συμβουλευτούν. Ο Πετρολίνι στο τέλος της επίσκεψης τους ζήτησε την απάντησή τους. Ελεήμονες, η οικογένειά του απάντησε ότι τον είχαν βρει σε καλή κατάσταση. «Δόξα τω Θεώ, τουλάχιστον πεθαίνω υγιής!» απάντησε με τον τελευταίο κεραυνό μιας ένδοξης καριέρας.

ROBERTO PECCHIOLI

Quelli che… E’ una legge di civiltà – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ. 
ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΗΡΙΟΥ. ΖΗΤΑΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΦΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΦΕΣΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΞΥΜΩΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΗΔΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΕ ΞΕΠΛΥΜΑ ΜΑΥΡΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ. ΔΙΟΤΙ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ. ΔΙΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ.

ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΝΟΥ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΕΝΟ ΤΟΝ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΣΑΝ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ, ΕΙΤΕ ΣΑΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ; ΣΑΝ ΛΥΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ.