Ήπειρος: 165 χρόνια από την Επανάσταση στη Μεγαλόχαρη Άρτας

Η επανάσταση ξεκίνησε στο χωριό Μεγαλόχαρη που βρίσκεται στην Κοιλάδα του Αχελώου. Για να γιορταστεί η μεγάλη και σημαντική αυτή επέτειος, καθώς και να τιμηθούν αυτοί που αγωνίστηκαν κι έπεσαν για την ελευθερία αυτού του τόπου ο Δήμος Γεωργίου Καραϊσκάκη σε συνεργασία με τον τοπικό Σύλλογο Μεγαλόχαρης, κάθε χρόνο πραγματοποιούν επιμνημόσυνη δέηση και μια λιτή εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Μοναστηριού Γεννήσεως της Θεοτόκου, από όπου κηρύχτηκε η έναρξη της επανάστασης το 1854.

Σε δήλωσή του ο Αντιπεριφερειάρχης Άρτας, Βασίλης Ψαθάς τονίζει: «Είναι χρέος μας να διατηρούμε τη μνήμη μας ζωντανή, όπως επίσης είναι χρέος μας να μεταδίδουμε την ιστορία στις νεότερες γενιές και η ιστορία αυτή είναι ότι από εδώ ξεκίνησε το 1854 η επανάσταση των Ηπειρωτών ενάντια στον Τουρκικό ζυγό.

Επίσης χρέος της Πολιτείας, χρέος της αιρετής Περιφέρειας, χρέος των Αρτινών είναι να διατηρήσουμε το μνημείο αυτό ζωντανό.

Γι αυτό και η Περιφέρεια Ηπείρου έχει εγκρίνει ένα ποσό των εκατόν είκοσι χιλιάδων ευρώ προς μελέτη για την αναστήλωση και έργα των τοιχογραφιών, και γενικότερα έργα συντήρησης της Ιεράς Μονής Μεγαλόχαρης».

Η Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Άρτας, Βαρβάρα Παπαδοπούλου, επισημαίνει: «Το Μοναστήρι της Μεγαλόχαρης είναι ένα πολύ σημαντικό μνημείο της ευρύτερης περιοχής της Κοιλάδας του Αχελώου. Είναι το σημείο από το οποίο ξεκίνησε το 1854 η περίφημη επανάσταση του Ραδοβιζίου, από όπου ξεκίνησε και ο αγώνας για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Πολύ σημαντικό μνημείο το Μοναστήρι της Μεγαλόχαρης, το οποίο ανάγει την ίδρυσή του στη Βυζαντινή εποχή, ωστόσο όμως η σημερινή του μορφή χρονολογείται τον 17ο αιώνα. Πιστεύουμε ότι πολύ σύντομα θα ξεκινήσουμε εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης τοιχογραφιών του Μοναστηριού και θεωρώ ότι αυτό θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής».

Ο φιλόλογος Κώστας Χρήστος τονίζει: «Τα επαναστατικά κινήματα στην περιοχή Ραδοβιζίου Άρτας του 1854, 1866 και 1878 είχαν ως στόχο την με οποιοδήποτε κόστος για τους επαναστάτες απελευθέρωση της περιοχής τους. Γι' αυτό και το σύνθημά τους στον όρκο που έδωσαν στις 15 Ιανουαρίου του 1854 στο Μοναστήρι «Γεννήσεως της Θεοτόκου», στο χωριό Μεγαλόχαρη Άρτας, ήταν το «Ελευθερία ή θάνατος».

Και το σύνθημα εκείνο ακούστηκε τότε σε όλη την Κοιλάδα του Αχελώου, με την αναμμένη πια επαναστατική φλόγα να μεταδίδεται, ταυτόχρονα και αστραπιαία, και στην απέναντι του Αχελώου θεσσαλική περιοχή, προς την Αργιθέα μεριά, όπου κι εκεί αγωνιστές ξεκίνησαν για τους ίδιους λόγους τη δική τους επανάσταση και με αλληλοβοήθεια μάλιστα, ένθεν καικείθεν του Αχελώου, όταν το απαιτούσαν και το επέτρεπαν οι επικρατούσες πολεμικές συνθήκες.

Και μπορεί τα τότε διαδοχικά στην περιοχή επαναστατικά κινήματα να αποτύγχαναν επιχειρησιακά στο τέλος τους, παρά τις γενναίες μάχες των επαναστατών, καθότι οι Ραδοβιζινοί τότε επαναστάτες έμειναν αδικαιολόγητα αβοήθητοι από το τότε υφιστάμενο ελληνικό κράτος και χωρίς αξιόλογο πολεμικό εξοπλισμό και άλλα αναγκαία εφόδια, πολεμώντας προπαντός με το πύρωμα της καρδιάς τους για την ελευθερία τους, όμως η έκβασή τους τελικά είχε αίσιο τέλος.

Και τούτο διότι στο Συνέδριο του Βερολίνου που ακολούθησε το 1878 οι Μεγάλες Δυνάμεις που πρωτοστατούσαν σ΄αυτό κάτω από τον απόηχο του επαναστατικού αγώνα στο Ραδοβίζι και τους πολλούς νεκρούς εκείνων των αιματοβαμμένων κινημάτων άλλαξαν στάση. Πιεζόμενοι δηλαδή από τα πολεμικά γεγονότα με τους πολλούς νεκρούς , αναγκάστηκαν κι αποφάσισαν την οριστική απελευθέρωση της Ραδοβιζινής περιοχής από την τουρκοκρατία, όπως και της απέναντι της Κοιλάδας του Αχελώου περιοχής της Θεσσαλίας.

Κοντολογίς, εκείνα τα επαναστατικά κινήματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τις τελικές αποφάσεις εκείνου του Συνεδρίου στο Βερολίνο σχετικά με το Ηπειροθεσσαλικό Ζήτημα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις σφράγισαν την απελευθέρωση τόσο της Ραδοβιζινής περιοχής της Άρτας, όσο και των θεσσαλικών περιοχών απέναντι του Αχελώου ποταμού.

Απελευθέρωση που στη συνέχεια επισημοποιήθηκε οριστικά με τη Συνθήκη της Κων/πολης του 1881 , στην οποία έπεσαν και οι τελικές υπογραφές. Και ειρήσθω εν παρόδω ότι τα βόρεια σύνορα του τότε ελεύθερου ελληνικού κράτους επεκτάθηκαν βορειότερα από την μέχρι τότε συνοριακή γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου , με σύνορο πλέον τον Άραχθο ποταμό.

Και τα επαναστατικά κινήματα στο Ραδοβίζι Άρτας έδωσαν το έναυσμα και για την έκρηξη και άλλων επαναστατικών κινημάτων σε άλλες περιοχές της Ηπείρου, τα οποία κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα μέχρι και στους Βαλκανικούς πολέμους.

Και δικαίως λοιπόν έχει καθιερωθεί η 15η Ιανουαρίου, κάθε χρόνο, ως ημέρα ιστορικής μνήμης με διάφορες εκδηλώσεις στη Μεγαλόχαρη Άρτας , από όπου ξεκίνησε επισήμως η απελευθερωτική επανάσταση στο εκεί ιστορικό μοναστήρι «Γεννήσεως της Θεοτόκου». Κι αυτή η ιστορική μνήμη με τις διάφορες εκδηλώσεις που γίνονται κάθε χρόνο αφορά, όχι μόνο στη Μεγαλόχαρη αλλά και σε όλη τη Ραδοβιζινή περιοχή αλλά και τη χώρα μας γενικότερα. Και είναι ιστορική μνήμη επιβεβλημένη τόσο προς τιμή και δόξα εκείνων των επαναστατών που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της εν λόγω περιοχής αλλά και διότι, κατά τον Κωστή Παλαμά , εμείς οι απόγονοί τους «έχουμε χρέος σε κείνους που ήρθαν, πέρασαν, θα ρθουν και θα περάσουν».

Το χρονικό της επανάστασης
Καθ'όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας η περιοχή Ραδοβιζίου ήταν ένα ισχυρό αρματολίκι ανάμεσα στα άλλα γύρω του αρματολίκια, αυτό των Τζουμέρκων από τα βόρεια, του Βάλτου από τα νότια και των Αγράφων από ανατολικά. Οι κάτοικοι της περιοχής υπέφεραν τα πάνδεινα απ΄ τις φοβερές καταπιέσεις των Τούρκων, τους εξευτελισμούς τους και τη βαριά τους φορολογία.. Και επιπλέον λήσταρχοι έμπαιναν στην περιοχή από το Βάλτο μεριά και λυμαίνονταν τα ραδοβιζινά χωριά.

Και προστέθηκε στα βάσανά τους λίγο πριν το 1854 η χολέρα και η ευλογιά που επανεμφανίστηκαν στην περιοχή και τα περίχωρα μειώνοντας ψυχικά και σωματικά τους κατοίκους κι αγωνιστές. Ο τότε Δερβέναγας της Άρτας Σουλεϊμάν Φράσσαρης για να ελέγχει καλύτερα την περιοχή έβαλε στην υπηρεσία του τους αρματολούς Σκαλτσογιάννη, Κοτσίλα, Κολιό, Κατσικογιάννη, Δερέκα, Τσιγαρίδα και μερικούς άλλους. Ο Ψαρογιάννης το 1850 ζήτησε από τους Τούρκους την απομάκρυνση του Φράσσαρη και των Σκαλτσογιανναίων, ζητώντας να γίνει αυτός αρχηγός της επαρχίας Άρτας. Οι διαμάχες αυτές είχαν ως επακόλουθο τις δολοφονίες του Κ. Σκαλτσογιάννη το 1853 από τον Ιμπραήμ Καστρινό και του Ψαρογιάννη από τον Φράσσαρη. Αυτό ένωσε τους αρματολούς της περιοχής, δίδοντας τους την αφορμή να ξεσηκωθούν εναντίον των Τούρκων.

 Έτσι ξεκίνησε το 1854 η επανάσταση, ανεπίσημα στην αρχή, για την απελευθέρωση του Ραδοβιζίου και της Ηπείρου γενικότερα με δυο μεγάλες πρώτες μάχες. Η μια έγινε στην «Παληοπαναγιά» Δημαριού και η άλλη στην Σκουληκαριά Αρτας. Και στις δυο μάχες οι Τούρκοι έπαθαν συντριβή. Το εκστρατευτικό σώμα του Αλβανού Ζεϊνέλ που έστειλαν οι Τούρκοι στην περιοχή τον Ιανουάριο του 1854 διαλύθηκε στις μάχες του Διασέλλου και της Άνω Πέτρας. Ο Τσιγαρίδας ξεσήκωσε σε επανάσταση και τους κατοίκους των γειτονικών Τζουμέρκων.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1854 στο μοναστήρι της «Γεννήσεως της Θεοτόκου» στη Μεγαλόχαρη Άρτας (Μπότση ονομαζόταν επί Τουρκοκρατίας) μαζεύτηκαν 450 άνδρες επαναστάτες και έδωσαν τον όρκο τους. Ορκίστηκαν στο Ιερό Ευαγγέλιο «ελευθερία ή θάνατος» και υπέγραψαν την παρακάτω προκήρυξη:

«Οι υποφαινόμενοι κάτοικοι Ραδοβιζίου της επαρχίας Άρτης. Βεβαρυμμένοι από τις καταπιέσεις και τους υπέρογκους φόρους, προς δε και τας ατιμώσεις των παρθένων μας από αγρίους και ανεπιδέκτους διορθώσεως κατακτητάς Οσμανλίδας, επαναλαμβάνομεν τον κοινόν αγώνα του 1821 ομνύοντες εις το όνομα του Υψίστου και της ιεράς ημών πατρίδος, ότι δεν θέλομεν ρίψει τα όπλα εν ουδεμιά περιπτώσει, εάν δεν ανακτήσωμεν την ελευθερίαν μας. Αρχόμενοι ήδη του αγώνος, ελπίζομεν ότι θέλομεν εγείρει υπέρ ημών την συμπάθειαν όλων των συναδέλφων μας ελευθέρων Ελλήνων και των υπό ζυγόν του Οσμάνου στεναζόντων αδελφών μας χριστιανών και ότι θέλομεν λάβει τα όπλα προς εξακολούθησιν του κοινού αγώνος του 1821 μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος και ανάκτησιν των αναλλοίωτων δικαιωμάτων μας. Ο αγώνας μας είναι ιερός είναι δίκαιος και κανείς αναλογιζόμενος το μέγεθος των καταπιέσεων και αισθανόμενος το δίκαιον των εθνών δεν θέλει κάν λέξιν κατ αυτού και υπέρ του αγρίου τυράννου και της εστημένης εις τους ιερούς ναούς μας ημισελήνου. Σπεύσατε λοιπόν αδελφοί εις τον κοινόν αγώνα, αποτινάξατε τον επαχθή ζυγόν της τυραννίας και κηρύξατε με ημάς ενώπιον του Θεού και όλου του κόσμου ότι μαχόμεθα υπέρ Πατρίδος και ότι ο θεός είναι προστάτης των Χριστιανών». 15 Ιανουαρίου 1854.

Οι Πρόκριτοι του Ραδοβιζίου: Ιωάννης Κοσσυβάκης, Δημήτριος Κόκκας Κώστας Κοσμάς, Βασίλειος Νάκος, Ντούλας Βάσος, Κολιός Μαυρομμάτης, Κώστας Πάνου Στούμπος, Δημήτριος Σκαλτσογιάννης, Γεώργιος Κατσικογιάννης, Κώστας Ντερέκος, Καραγιάννης Κοτζίλας, Κωνσταντίνος Τσιγαρίδας».

Στις 16 Ιανουαρίου οι Τούρκοι επιτίθενται στους επαναστάτες στη Μπότση (Μεγαλόχαρη) αλλά αναγκάστηκαν με μεγάλες απώλειες να οπισθοχωρήσουν προς το Αστροχώρι. Στις 17 Ιανουαρίου οι Τούρκοι ηττώνται από τον Δ. Σκαλτσογιάννη και τους μοναχούς της Μονής Ροβέλιστας στην τοποθεσία «Βρύση βακούφικη», ολίγο πιο πέρα από την Ιερά μονή, και τον Γ. Τσιγαρίδα στην Σέση – Άνω Καλεντίνη, όπου ο ίδιος σκοτώνεται. Στις 18 Ιανουαρίου οι Σκουληκαρίτες διώχνουν τους Τούρκους από το Κομπότι. Οι Τούρκοι νικήθηκαν και στις 20 Ιανουαρίου στις δυο μάχες στα Ρεκίστιανα του Κλειδιού και το Δημαριό. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1854 ο Σπύρος Γ. Καραϊσκάκης (ο γιος του Σκουληκαρίτη Γεωργίου Καραϊσκάκη) που υπηρετούσε ως αξιωματικός στην ελεύθερη Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και ενώθηκε με τον Δημήτριο Θεοδώρου Γρίβα. Στις 7 Φεβρουαρίου στο Κομπότι μετά από συμβούλιο ανέλαβε αρχηγός του αγώνα ο παλαίμαχος Θεόδωρος Γρίβας. Μετά από σκληρή μάχη οι Τούρκοι υποχώρησαν στην Άρτα αφήνοντας και το Πέτα στους επαναστάτες.

Η επανάσταση στη Μεγαλόχαρη Άρτας του 1854 δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα, επειδή δεν στηρίχθηκε με δυναμισμό από την ελεύθερη Ελλάδα, καθώς αυτή δεν ήταν έτοιμη για έναν πόλεμο με την Τουρκία αλλά και επειδή δεν είχε έναν καλό διαπραγματευτή να πείσει τις μεγάλες δυνάμεις την περίοδο εκείνη για το δίκαιο των επαναστατών.

Το Ραδοβίζι ήταν προσωρινά ελεύθερο έως στις 12 Μαΐου του 1854, όταν 6000 Τούρκοι νίκησαν τους επαναστάτες στο Πέτα και το Κλειδί. Τόση ήταν η μανία τους που πυρπόλησαν όλα σχεδόν τα χωριά ακόμα και τα μοναστήρια. Δόθηκαν λυσσώδεις μάχες από τους επαναστάτες ραδοβιζινούς σε αρκετές περιοχές, με νίκες και ήττες γι' αυτούς.

Ακολούθησαν δυο άλλα επαναστατικά κινήματα στην περιοχή του Ραδοβιζίου του 1866 και 1878, για να απελευθερωθεί οριστικά το Ραδοβίζι. Η απελευθέρωση αυτής της περιοχής επισφραγίστηκε από τις Μ. Δυνάμεις στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 και επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Κων/πολης στις 2 Ιουλίου το 1881. Σύμφωνα με αυτή η Θεσσαλία και με τμήμα της επαρχίας Άρτας συμπεριλαμβανομένων και των περιοχών Ραδοβιζίου και Τζουμέρκων παραχωρήθηκαν οριστικά στην Ελλάδα. Ως συνοριακή γραμμή της Ελλάδας ορίστηκε ο Άραχθος ποταμός και τα ως τότε ελληνικά σύνορα μετακινήθηκαν από τη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού βορειότερα. 

Πηγή: https://www.parapolitika.gr/article/ipiros-165-chronia-apo-tin-epanastasi-sti-megalochari-artas

Κατρούγκαλος για τα χημικά στο Σύνταγμα: Η αστυνομία ενήργησε με βάση τα πρωτόκολλα [Τών Σοφών τής Σιών;]

Την εκτίμηση ότι η αστυνομία το μεσημέρι της Κυριακής στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία όταν έκανε μεγάλη χρήση χημικών «ενήργησε με βάση τα στάνταρ πρωτόκολλά της και έτσι έκανε» διατύπωσε στον ΘΕΜΑ 104,6 ο Γιώργος Κατρούγκαλος.

Ωστόσο ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών πρόσθεσε ότι «δεν θα ακούσετε από μένα ότι μια διαδήλωση είναι κακή και τα χημικά είναι καλό».

Κατά τον κ. Κατρούγκαλο «υπήρχε μια ομάδα δεκάδων ανθρώπων που βεβήλωναν τη σημαία φορώντας της, φορούσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες πετούσαν μολότοφ και πέτρες ήταν απομονωμένοι στον Άγνωστο Στρατιώτη για να προστατεύσουν τη Βουλή» προσθέτοντας πως «οι περισσότεροι που ήρθαν για να διαδηλώσουν ήρθαν ειρηνικά».

Στην ερώτηση γιατί δεν έγινε προσπάθεια σύλληψής τους, ο κ. Κατρούγκαλος απάντησε «πώς να τους πιάσουμε σε μια διαδήλωση; Αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο να κάνει επέμβαση η αστυνομία εκεί που ήταν γυναίκες και παιδιά, Πώς θα γινόταν αυτό;».

Ερωτηθείς αν το συλλαλητήριο της Κυριακής θα το λάβει υπόψη της η κυβέρνηση ο αναπληρωτής υπ. Εξωτερικών απάντησε ότι «θα πάρουμε υπόψη τη συγκέντρωση. Ακόμα και όταν κατεβαίνουν λίγοι άνθρωποι το κάνουμε. Όταν όμως περιμένεις να έρθουν 3000 πούλμαν και έρχονται 360 είναι 10 φορές μικρότερη από τις προσδοκίες και θα το λάβουμε και αυτό υπόψη».
«Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι που δεν έχει διαβάσει τη Συμφωνία. Όταν υπάρχει παραπλάνηση του κόσμου αυτό πρέπει να το λαμβάνεις σοβαρά υποψη σου» κατέληξε για το θέμα ο Γιώργος Κατρούγκαλος.

pentapostagma

Ετοιμάζουν το Βατικανὸ της Ανατολής

ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ντοκουμέντο ἀποκαλύπτει ὅτι ἑτοιμάζουν τὸ Βατικανὸν τῆς Ἀνατολῆς: «Ἵδρυσις ἐκκλησιαστικοῦ κράτους ἀναγνωρισμένου διὰ διεθνοῦς συμβάσεως κατὰ τὸ σταθερὸν καὶ διεθνῶς ἐπιβεβλημένον ἤδη ὑπόδειγμα τοῦ ἰσοτίμου ἐν τῇ Δύσει πρώτου θρόνου τῆς Ἁγίας Ἕδρας»!

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, Θεολόγος

Πατριάρχης ἐφ’ ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Μέ τίς διαδικασίες πού ἀκολουθήθηκαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀλ­λά καί ἀπό τό κείμενο τοῦ Τόμου τῆς ψευδο-αὐκεφαλίας τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἔγινε κατανοητό ὅτι ἡ κρίση πού ἔχει ξεσπάσει μεταξύ τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καί Μόσχας δέν ὑποκρύπτει μόνο τόν ἀνταγωνισμό τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὔτε τῶν δύο ὑπερδυνάμεων Ἀμερικῆς καί Ρωσίας, ἀλλά τίς παγκόσμιες βλέψεις τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἐφ’ ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάτι τὸ ὁποῖο ἔχει σχεδιασθῆ δεκαετίες τώρα καὶ ἀποκαλύπτεται μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα.

Γράφει χαρακτηριστικά τό κείμενο τοῦ Τόμου πού δόθηκε στήν δημοσιότητα «Πρός τούτοις δέ τήν καθισταμένην διά τοῦδε τοῦ ἐνυπογράφου Πατριαρχικοῦ καίΣυνοδικοῦ Τόμου, ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς ἐπικρατείας τῆς Οὐκρανίας, Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν ἐπιγιγνώσκομεν καί ἀνακηρύττομεν πνευματικήν ἡμῶν θυγατέρα καίπάσαις ταῖς ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδόξοις Ἐκκλησίαις συνιστῶμεν ὡς ἀδελφήν ἀναγνωρίζεσθαι καί μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι ‟Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆςΟὐκρανίας”».

Μέ τήν ἁπλή λογική ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι: ἐάν ἡ νεοιδρυθεῖσα Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας εἶναι θυγατέρα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως και οἱ ἄλλεςἘκκλησίες ἔχει τήν ἀπαίτηση τό Φανάρι νά τήν ἀναγνωρίζουν ὡς ἀδελφή τους, τότε αὐτό σημαίνει ὅτι «πάσαι αἱ ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδόξοι Ἐκκλησίαι»εἶναι θυγατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ὅτι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς». Ἄλλαι αἱ βουλαί τοῦ Κυρίου καί ἄλλαι τῶν ἀνθρώπων Ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πού θά διαδραματίση προκειμένου νά διαμορφωθῆ μία παγκόσμια τάξη ἔχει σχεδιασθῆ ἀπὸ διεθνῆ κέντρα. Ἕνας ρόλος πού σκοπό ἔχει ἀφ’ ἑνός τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ στίς σκοτεινές δυνάμεις καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ἀνάδειξη τοῦ Πατριαρχείου σέ προβεβλημένο ἐκκλησιαστικό καί πολιτικό παράγοντα τόσο σέ τοπικό ὅσο καί σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὁ ρόλος αὐτός ξεσκεπάζεται μέσα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Καθηγητῆ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου Παναγ. Ι. Παναγιωτάκου μέ τίτλο: «Ὁ Οἰκουμενικός Πατριαρχικός Θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως», Ἐκκλησιαστική καί Πολιτική θέσις. Μάλιστα τό βιβλίο τοῦ καθηγητοῦ δημοσιεύθηκε ὡς ἀναγράφεται: «ΑΘΗΝΑΙ 1948» !!! Διεθνοῦς κύρους κατοχύρωσις τῆς νομικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς θέσεως τοῦ Πατριαρχείου Γράφει στόν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου ὁ συγγραφέας꞉ «Λόγοι πολιτικοί, περὶ ὧν ἀλλαχοῦ ὁ προσήκων λόγος, ἰδίᾳ ὅμως λόγοι ἐκκλησιαστικοὶ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος καὶ λόγοι στοιχειώδους σεβασμοῦ πρὸς τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν χάριν τῆς ἀνθρωπότητος συμβολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπιβάλλουσι τῆς διὰ νέας διεθνοῦς συμφωνίας μεταξὺ τῶν Μ. Δυνάμεων καὶ τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας τακτοποίησιν τῆς νομικῆς καὶ πολιτικῆς συγχρόνου θέσεως τοῦ τηλαυγοῦς Φάρου τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικοῦ κλήματος, κατοχυρούσης πλήρως αὐτὴν ἐν τῇ πρεπούσῃ, δεδικαιολογημένῃ καὶ ἀνέτῳ ἀσκήσει τῆς διεθνῶς ἀνεγνωρισμένης ἐκκλησιαστικῆς αὐτοῦ ἐξουσίας καὶ δικαιοδοσίας.

Δύο, ἀνέκαθεν οὖσαι, θεμελιώδεις εὕρηνται βάσεις, αἵτινες πάντοτε σταθερῶς ὁδηγοῦσιν εἰς ἐπίτευξιν τῆς ἀναγκαίας μεταβολῆς τῆς συγχρόνου νομικῆς καὶπολιτικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου. Πρῶτον ἡ κατά τε τὴν περιβολὴν καὶ τὸ περιεχόμενον ἐκκλησιαστικὴ αὐτοῦ θέσις ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ, δεύτερον δὲ ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀμετάθετος γεωγραφικὴ αὐτοῦ θέσις ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀπ᾽ αἰώνων εὕρηται ἐπιβεβλημένη. Ἀμφότεραι ἀνεγνωρισμέναι διεθνῶς δι᾽ ἐπανειλημμένων πρὸς τοῦ­το ἐκδηλώσεων τῶν Μ. Δυνάμεων ἐν διεθνοῦς κύρους συμβάσεσι, δυναμικῶς μὲν πρὸς τὴν Ὀθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν, ἀσθενέστερον δέ, διὰ τοὺς ἀνωτέρω ἐξηγηθέντας λόγους, πρὸς τὴν Τουρκικὴν Δημοκρατίαν.

Καί πολιτικῆς κατοχυρώσεως, διά τῆς δημιουργίας ἐκκλησιαστικοῦ Κράτους Οὐδὲν ἕτερον νῦν ἀπαιτεῖται, χάριν προαγωγῆς τῆς συγχρόνου πολιτικῆς καὶνομικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, ἢ πλαισίωσις ἀμφοτέρων τῶν δύο τούτων θεμελιωδῶν βάσεων διὰ προσθέτου πολιτικῆς ἐξουσίας,πρὸς ἀνετωτέραν ἄσκησιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς καθόλου δικαιοδοσίας, ἀναγνωριζομένη διὰ διεθνοῦς συμβάσεως κατὰ τὸ σταθερὸν καὶ διεθνῶς ἐπιβεβλημένονἤδη ὑπόδειγμα τοῦ ἰσοτίμου ἐν τῇ Δύσει πρώτου θρόνου τῆς Ἁγίας Ἕδρας. Ἐκ τῶν πραγμάτων κατὰ συνέπειαν προβάλλει ἡ μεταβολὴ τῆς ἐξωτερικῆς μορφῆς τῆς συγχρόνου πολιτικῆς θέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τοιαύτην σύμφωνον πρὸς τὴν σύγχρονον ἀντίληψιν, ἐκδηλουμένην ὡς ἀνωτέρω ἐξετέθη, ἤτοι κατὰ τὰς δύο ὡς ἄνω θεμελιώδεις βάσεις, ὁλοκληρουμένη ἐν τῇ δημιουργίᾳ δευτέρου ἐκκλησιαστικοῦ Κράτους, τοῦ ἐν τῇ Ἀνατολῇ Πατριαρχικοῦ Κράτους τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ Πατριαρχικὸν Κράτος τοῦτο θέλει κατέχει ὡρισμένον ἐδαφικὸν τμῆμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων αὐτοῦ καθοριζομένων ἐκ συμφώνου μεταξὺ τῶν Μεγ. Δυνάμεων καὶ τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας, ἐντὸς δὲ τούτου ἐγκαθιστάμενος ὁ πνευματικὸς καὶ θρησκευτικὸς Ἡγέτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἀνατολικοῦ κλήματος μετὰ τῆς ὑπ᾽ Αὐτὸν Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Μ. Ἐκκλησίας, θέλει ἀσκεῖ τὴν ἥν ἔχει ἐκ τῶν ἀκαταλύτου περιεχομένου κανονικῶν διατάξεων ἐκκλησιαστικὴν αὐτοῦ ἐξουσίαν καὶ δικαιοδοσίαν. Ἡ ἐσωτερικὴ ὀργάνωσις τοῦ Πατριαρχικοῦ Κράτους θέλει διαμορφωθῇ συμφώνως καὶ ἐπακριβῶς πρὸς τὴν ἰσχύουσαν κανονικὴν νομοθεσίαν, ἄνευ τοὐτέστιν μεταβολῆς τοῦ ἰσχύοντος ἤδη ἐκκλησιαστικοῦ καθεστῶτος, μεταβαλλομένης μόνον τῆς ἠκρωτηριασμένης πολιτικῆς ἐν τῇ Τουρκίᾳ θέσεως τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὡς ἐν Κράτει τοῦ Βατικανοῦ Ἐπιβεβλημένη δ᾽ αὐτόθι παράστασις τῶν διπλωματικῶν ἐκπροσώπων τῶν ἑκασταχοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν, ὡς ἐν Κράτει τοῦ Βατικανοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀφορμὴν δίδουσα εἰς στενωτέραν πνευματικὴν ἐπαφὴν μετὰ τοῦ ἐντεταλμένου τὴν ἐπίβλεψιν τῆς κανονικῆς λειτουργίας καὶ ἐννόμου τάξεως ἐν τῇ κατὰ τὴν Ἀνατολὴν Χριστιανωσύνῃ Ἀνωτάτου Πνευματικοῦ Ἡγέτου ἐνδεχόμενον εἶναι ν᾽ ἀποτελέσῃ τὸ πρῶτον βῆμα ἀναγνωρίσεως εὐρυτέρας διοικητικῆς Αὐτοῦ ἐξουσίας ἐν τῇ ἐφαρμογῇ τῆς ἐκδικάσεως τοῦ ἐνώπιόν Του ἀσκουμένου ἐκκλήτου, ὁποθενδήποτε πλέον ἐξ Ἀνατολῶν ἀσκουμένου καὶ πέραν τῶν διοικητικῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας Του, ἵνα προλειανθῇ βραδέως μέν, πλὴν ἀσφαλῶς, πορεία τείνουσα εἰς διοικητικὴν μελλοντικὴν ἕνωσιν τῶν ἑκασταχοῦ Ἐκκλησιῶν τοῦ Ἀνατολικοῦ κλήματος ὑπὸ τὸν Πατριαρχικὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐφ᾽ ὅσον βεβαίως ἀποδείξωσι τὰ πράγματα εἰς τὸ ἀπώτερον τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανωσύνης μέλλον, ὅτι σοβαρῶς ἐμφανίζεται, ὡς πραγματοποιήσιμος τοιαύτη τις ἐνέργεια τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀποφασιζούσης σχετικῶς ἐν Διορθοδόξῳ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ. Χριστιανικόν οἰκοδόμημα ἤ οἰκοδόμημα τοῦ… Οὕτως ἡ μέχρι σήμερον πλανωμένη σκιὰ τῆς ἀθανάτου αἴγλης τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ὑφ᾽ ἣν ἐλειτούργει διοικητικῶς κατὰ τὸν τελειότερον τρόπον ὁλόκληρον ἀρχικῶς τὸ χριστιανικὸν οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ τὴν διάστασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ὁλόκληρος ἡ κατὰ τὴν Ἀνατολὴν Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡ μεγάλη θεματοφύλαξ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τῆς Χριστιανικῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ ἐνσαρκοῦται εἰς τὴν ἔμπρακτον ἐκδήλωσιν τῆς ἀηττήτου δυνάμεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγεννωμένη ἐκ τῆς τέφρας ἐντὸς τῶν ἰδίων καὶ πάλιν ἐδαφῶν τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων. Τὸ Πατριαρχικὸν Κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως θὰ συμβολίζῃ πλέον αἰωνίως τὴν δευτέραν ἐν τῇ κοσμοϊστορίᾳ μορφὴν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἀνέκαθεν ὑπομιμνῆσκον τὸ ἀθάνατον τοῦ ἑλληνικοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος καὶ θὰ ἀποτελῇ ἀσφαλῶς τὴν μόνην καὶ πραγματικὴν ἐγγύησιν ἐπιτεύξεως τῆς περιποθήτου προσπαθείας τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ὑπὸ τὴν μίαν καὶ μόνην Σημαίαν τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Εἰρήνης, ἣν προσέφερε διὰ τῶν Μαθητῶν εἰς τὴν Οἰκουμένην ὁ ἐν Γολγοθᾷ Λυτρωτὴς αὐτῆς καὶ ἱδρυτὴς τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας».

 Ὅλα ἐξηγοῦνται.

Ἀπό τά ἀνωτέρω γίνονται κατανοητά: Ὁ ρόλος τοῦ Πατριάρχη, ὁ ρόλος πού θά διαδραματίση ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ρόλος τῶν ἩνωμένωνΠολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς γιά τήν ἀνάδειξη τοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται ἤδη ἐν ἐξελίξει, τό ψευδο-αὐτοκέφαλο πού δόθηκε στήν σχισματική Ἐκκλησίατῆς Οὐκρανίας ἀλλά καί τά ψευδο-αὐτοκέφαλα πού θά ἀκολουθήσουν, τά Οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα καί οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοί διάλογοι, ἡσχέση Φαναρίου καί Βατικανοῦ, ἡ ἔκκλητος προσφυγή.

Νά μή ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδο-αὐτοκεφαλία

Οἱ εὐθύνες πάντων εἶναι τεράστιες, τοῦ Μακαριωτάτου καί ὅλων τῶν Μητροπολιτῶν τόσο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, τῆςΔωδεκανήσου καί ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὥστε νά μή ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδο-αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας.Ἐπίσης, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν Χριστιανικῶν Σωματείων, τῶν περιοδικῶν, τῶν ἐφημερίδων, ὅλων τῶν Πιστῶν, ὥστε νά ἀναχαιτισθῆ ἡ πτωτικὴ πορεία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο «οὔτε πρωτόθρονη θέση ἔχει στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», «οὔτε τήν καίρια εὐθύνη καί ἀποστολή νά διαφυλάσσσει τήν ἑνότητα τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καί τῆς ἀκρίβειας τῆς Πίστεως». Θά πρέπει νά διαφυλαχθῆ ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου καί τοῦ Γρηγορίου ὅσο καί ὁ Ἑλληνισμός ἀπό τούς χειρισμούς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, μέ τούς ὁποίους τά ὑπονομεύει, μέ τήν παραίτηση τοῦ Πατριάρχου ἤ μὲ τὸ νά ἐκκινήσουν ὅλες οἱ τοπικές Ἐκκλησίες διαδικασία ἀμέσου συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου.

AKTINEΣ