Όσο απέχουμε από την αγιότητα - π. Βασίλειος Θερμός

Όσο απέχουμε
από την αγιότητα
οι ίδιοι,
τόσο κινδυνεύουμε
από τα δύο άκρα:
είτε να υποτιμήσουμε και να μην αναγνωρίσουμε
τους αγίους
είτε να τους απολυτοποιήσουμε
και να τους μυθοποιήσουμε…

π. Βασίλειος Θερμός

Πηγή: π.Βασίλειος Θερμός-φίλοι (σελίδα στο fb)

Αναστάσιος: Όσο απέχουμε από την αγιότητα - π. Βασίλειος Θερμός (anastasiosk.blogspot.com)

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ π.ΘΕΡΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

Το ξεχασμένο Μυστήριο: εκκλησιολογικές συνέπειες του Αγίου Χρίσματος - π. Βασίλειος Θερμός 

πηγή Αναστάσιος

Πρίν ἀπό ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἄς παραθέσουμε τήν εὐχή πού διαβάζεται στό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, μόλις ὁ νεοφώτιστος βγεῖ ἀπό τήν κολυμβήθρα:

"Εὐλογητός εἶσαι, Κύριε, Θεέ Παντοκράτορα, πηγή τῶν ἀγαθῶν, ἥλιε δικαιοσύνης, πού ἔλαμψες σ' ἐκείνους πού ἦταν στό σκοτάδι φῶς σωτηρίας μέ τή φανέρωση τοῦ μονογενοῦς Σου Υἱοῦ καί Θεοῦ μας, καί χάρισες σ' ἐμᾶς τούς ἀνάξιους τή μακάρια κάθαρση μέ τό ἅγιο Βάπτισμα καί τόν θεϊκό ἁγιασμό μέ τό ζωοποιό Χρῖσμα. Σύ πού καί τώρα θέλησες νά ἀναγεννήσης τόν δοῦλο Σου τό νεοφώτιστο μέ νερό καί Πνεῦμα καί νά τοῦ δωρίσης τήν ἄφεση τῶν ἑκουσίων καί ἀκουσίων ἁμαρτημάτων του, Σύ λοιπόν, Δέσποτα, εὔσπλαγχνε παμβασιλέα, χάρισέ του καί τήν σφραγῖδα τῆς δωρεᾶς τοῦ ἁγίου καί παντοδυνάμου καί προσκυνητοῦ Σου Πνεύματος, καί τήν μετάληψη τοῦ Ἁγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Χριστοῦ Σου. Φύλαξέ τον στόν δικό σου ἁγιασμό, στερέωσέ τον στἠν Ὀρθόδοξη πίστη, σῶσε τον ἀπό τόν πονηρό καί ἀπό ὅλα τά τεχνάσματά του, καί διατήρησε τήν ψυχή του μέ τόν σωτήριο φόβο σου σέ ἁγνότητα καί ἁγιότητα, ὥστε νά Σοῦ γίνεται ἀρεστός μέ κάθε ἔργο καί λόγο, καί νά γίνη γιός καί κληρονόμος τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας Σου, διότι Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας, Θεός πού ἐλεεῖς καί σώζεις, καί σέ Σένα ἀναπέμπουμε δόξα, στόν Πατέρα καί στόν Υἱό καί στό Ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν".

Καί ὁ ἱερέας χρίει μέ ἅγιο μῦρο τό μέτωπο, τό στόμα, τούς κροτάφους, τό στῆθος, τά χέρια, τά πόδια, τήν πλάτη τοῦ νεοφωτίστου.

Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ἦταν ἔντονη ἡ συνείδηση τῆς ἀνάγκης γιά τή λήψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς ἀπόλυτη προϋπόθεση προκειμένου κάποιος νά εἶναι πραγματικός χριστιανός (σήμερα δυστυχῶς μόνο οἱ "χαρισματικοί" αἰσθάνονται αὐτή τήν ἀνάγκη).

Οἱ ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ποικίλες· μέ τό Χρῖσμα τίθενται σέ ἐφαρμογή οἱ ἁγιαστικές ἐνέργειες. Πρόκειται γιά πραγματική ἐπιφοίτηση ὅπως κατά τήν Πεντηκοστή: "Ἀλλά καί σ' αὐτόν πού ἔχει ἁγιασθῆ μέ τήν ἱερότατη τελετή τῆς θείας γέννησης (Βαπτίσματος), ἡ τελειωτική χρίση τοῦ μύρου δωρίζει τήν ἐπιφοίτηση τοῦ θεαρχικοῦ Πνεύματος" (Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας). Ἡ ἀλλοίωση πού ἐπιφέρει στόν πιστό παριστάνεται χαρακτηριστικά ὡς μόνιμο ἐντύπωμα στήν καρδιά του: "Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ὡς γλῶσσα τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ‘κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου’ (Ψαλμ. 44: 2), ἀποτυπώνει τό σημεῖο τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μέ χαρτί καί μελάνι ἀλλά μέ τό μῦρο τῆς χρίσεως, καί χαράζει στίς καρδιές τῶν πιστῶν σάν σέ καινούργιο βιβλίο τό σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εἶπε καί ὁ προφήτης: ‘Καί ἔγραψα τό νόμο μου στίς καρδιές τους’ (Ἱερεμ. 31: 33)" (Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως). Ποιητικά στήν Παλαιά Διαθήκη εἶχε ἀποδοθῆ μέ τήν ὑπέροχη φράση "Βάλε με σφραγῖδα στήν καρδιά σου" (Ἆσμα Ἀσμάτων 8: 6), ὅπου ὁ ἐραστής Χριστός ἀπευθύνεται στήν ἀγαπημένη Του ψυχή.

Ἕνας ἄλλος τρόπος νά ἀντιληφθοῦμε τή σπουδαιότητα τοῦ Μυστηρίου εἶναι νά κατανοήσουμε ὅτι πρόκειται γιά χειροτονία. Γράφει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας: "Ἀφοῦ, λοιπόν, πήραμε τήν πνευματική μας ὕπαρξη καί γεννηθήκαμε μέ τόν τρόπο αὐτό (μέ τό Βάπτισμα), εἶναι φυσικό ν' ἀποκτήσουμε καί τήν κατάλληλη ἐνέργεια καί κίνηση. Αὐτή τήν ἐνέργεια καί κίνηση μπορεῖ νά μᾶς τή δώση τό μυστήριο τοῦ θειοτάτου μύρου. Καί πράγματι. Τό ἅγιο μῦρο δραστηριοποιεῖ τίς πνευματικές μας ἐνέργειες δυναμώνοντας στόν ἕνα αὐτήν, στόν ἄλλο τήν ἄλλη καί στόν τρίτο περισσότερες... Πρῶτα ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχριε καί τούς βασιλεῖς καί τούς ἱερεῖς μέ τόν ἴδιο τρόπο. Τώρα ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας ἀναδεικνύει βασιλεῖς ἐκείνους πού χρίονται με μῦρο, στούς δέ ἱερεῖς ἐπιθέτει τά χέρια τοῦ ἀρχιερέως καί εὔχεται τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τοῦτο θέλει νά δείξη ἀκριβῶς ὅτι καί τό ἕνα Μυστήριο καί τό ἄλλο, τῆς χειροτονίας, ὁδηγοῦν καί τά δύο στό ἴδιο ἀποτέλεσμα καί ἔχουν μέσα τους τήν ἴδια δύναμη".

Ἴδιο ἀποτέλεσμα, ἴδια δύναμη! Εἶναι ἀνυπολόγιστη ἡ ἐκκλησιολογική σημασία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας. Ἐκκλησία εἶναι πλέον ἡ ἐν Χριστῷ σύναξη τῶν χειροτονημένων! Ἡ ἀρχική παροχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνονταν μόνο ἀπό τούς ἀποστόλους καί ἀπό ἐπισκόπους. Γι' αὐτό τό λόγο τό ἅγιο μῦρο μπορεῖ νά ἁγιασθῆ μόνο ἀπό ἐπίσκοπο. Ἔτσι, παρά τό γεγονός πώς ἡ χρίση τελεῖται καί ἀπό τόν ἱερέα, ἐπέχει θέση χειροτονίας, τήν ὁποία φυσικά τελεῖ μόνο ὁ ἐπίσκοπος.

Μέ ἄλλα λόγια, μόλις ὁ βαπτισθείς ἐξέλθη ἀπό τήν κολυμβήθρα, ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς χειροτονίας του. Δέχεται τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νά ἀναλάβη τό ἔργο τοῦ λαϊκοῦ, νά εἶναι μέλος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. "Ὅλες οἱ χειροτονίες στά βασικά δομικά λειτουργήματα τῆς Ἐκκλησίας (λαϊκοῦ, διακόνου, πρεσβυτέρου καί ἐπισκόπου) λαμβάνουν χώρα ἀπαραιτήτως μέσα στή Θ. Εὐχαριστία. Τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα, πού εἶναι ἡ "χειροτονία" τῶν λαϊκῶν- γιατί λαϊκός δέν εἶναι, ὅπως συνήθως νομίζεται, ὁ μή χειροτονημένος, ἀλλά αὐτός πού μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα εἶναι τακτικό μέλος τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως μέ ὅλα τά δικαιώματα καί τίς ὑποχρεώσεις πού αὐτό συνεπάγεται- αὐτά τά δύο Μυστήρια ἦταν ἑνωμένα μέ τήν Εὐχαριστία στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, καί ἦταν ἀδιανόητα χωρίς αὐτήν, ὅπως καί οἱ χειροτονίες" (Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννης).

Ἄν προσέξουμε τήν εὐχή τοῦ Χρίσματος πού εἴδαμε στήν ἀρχή, εἶναι αὐτό τό Μυστήριο πού καθιστᾶ δυνατή τή Θεία Κοινωνία. Αὐτή ἡ ξεχασμένη "λεπτομέρεια" μᾶς διασαφηνίζει, ὄχι μόνο τή σημασία τοῦ Χρίσματος, ἀλλά καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀφοῦ αὐτή λαμβάνει χώρα μόνο ἐνώπιον τῶν χαρισματούχων καί χειροτονημένων, καί ἐξ αἰτίας τους, καί πρός χάριν τους!

Ἐνδιαφέρον ἀκόμη εἶναι καί ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τοῦ τυπικοῦ, ἐγκαταλελειμμένο δυστυχῶς σήμερα, πού δείχνει τήν ἀναλογία πρός τή χειροτονία: Ὁ νεόφυτος χριστιανός δεχόταν τόν ἀσπασμό ἀπό τόν ἐπίσκοπο καί συμμετεῖχε στή Θεία Λειτουργία πού ἀκολουθοῦσε. Πρόκειται ἀκριβῶς γιά ὅ,τι συμβαίνει κατά τήν τέλεση τῆς χειροτονίας τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης. "Ἀφοῦ φορέσουν στόν βαπτιζόμενο ἕνα κατάλληλο φόρεμα τόν πηγαίνουν πάλι στόν ἱεράρχη. Σφραγίζει αὐτός τόν ἄνθρωπο μέ τό θεουργικό μύρο καί τόν ἀνακηρύσσει τέλος μέτοχο τῆς ἱερότατης πράξης τῆς Εὐχαριστίας" (Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας). Στόν 19ο κανόνα τοῦ Ἱππολύτου (139-140) γράφεται: "Σφραγίζει (ὁ ἐπίσκοπος) τά μέτωπά τους μέ τό βαρύτιμο σημάδι καί τούς καταφιλεῖ λέγοντας: "Ὁ Κύριος μαζί σας". Καί οἱ βαπτισθέντες ἀπαντοῦν: "Καί μετά τοῦ πνεύματός σου". Ἔτσι πράττει μέ τόν καθένα ἀπό τούς βαπτιζομένους". Ἔχουμε, δηλαδή, πανομοιότυπη διαδικασία μέ τήν χειροτονία: τέλεση-καθιέρωση, ἔνδυση, ἀσπασμός, συμμετοχή στήν Εὐχαριστία ὡς μέλος τοῦ οἰκείου τάγματος.

Ἀποτελεῖ παρακμή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἡ ἀποσύνδεση τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος ἀπό τή Θεία Λειτουργία. Ἐπέτρεψε στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νά ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν εὐχαριστιακή συνείδηση, ἀπό τήν ἐπίγνωση πώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι πρωτίστως μία λατρεύουσα κοινότητα καί ὅτι ἀπό αὐτή τή Λατρεία τροφοδοτοῦνται ὅλες οἱ ἄλλες πλευρές τῆς ζωῆς. "Τό Χρῖσμα τελεῖται ὡς τό πλήρωμα τοῦ Βαπτίσματος, ἀκριβῶς ὅπως ἡ ἑπόμενη πράξη αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου, ἡ συμμετοχή στή Θεία Εὐχαριστία, εἶναι τό πλήρωμα τοῦ Χρίσματος" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

Μία ἄλλη πατερική εἰκόνα εἶναι ἡ τῶν ἐγκαινίων: "Τό μῦρο τελειοποιεῖ τό Βάπτισμα καί μᾶς κάνει ναούς τῆς Τριάδος" (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). "Ὁλάκερος ὁ ἄνθρωπος ἔγινε τώρα ναός τοῦ Θεοῦ καί ὁλάκερη ἡ ζωή του γίνεται ἀπό δῶ καί πέρα μιά Λειτουργία... Ὁ μόνος ἀληθινός ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί μέσα ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ κόσμος... Τό Ἅγιο Πνεῦμα "ἄγγιξε" ὅλα τά πράγματα, ὁλάκερο τό χρόνο- ἔκανε φανερό πώς ὅλα εἶναι πετράδια πολύτιμα ἑνός πολυτίμητου Ναοῦ" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

Ὅταν λαμβάνουν χώρα ἐπιφοίτηση καί χειροτονία, εἶναι φανερό ὅτι δέν δέχεται ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς κάποιο δῶρο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν πληρότητά Του: «Βλέπεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού ἀποβλήθηκε ἐξ αἰτίας τῆς παραβάσεως, ἔγινε δεκτός πρός υἱοθεσία ὅταν εὐλογήθηκε μέσῳ τοῦ Χριστοῦ μέ τή μετοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό Ὁποῖο ἄφησε νά χυθῆ πλούσια σέ μᾶς, καί πού δέν Τό δωρίζει κατά ἕνα μέρος στούς ἁγίους, ἀλλά Τό βάζει μέσα μας μέ ὅλη τήν πληρότητά Του» (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας). "Ἡ καινότητα καί ἡ ριζική μοναδικότητα αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου εἶναι ὅτι δέν ἀποθέτει στόν ἄνθρωπο κανένα ἰδιαίτερο δῶρο ἤ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά τό ἴδιο τό Ἅγιο Πνεῦμα ὡς δωρεά. Εἴμαστε ἀκόμη ἄξιοι νά κατανοήσουμε τό ἄρρητο βάθος αὐτοῦ τοῦ Μυστηρίου, τίς πραγματικές του θεολογικές καί πνευματικές συνέπειες; Μποροῦμε νά κατανοήσουμε ὅτι ἡ ἀσύγκριτη μοναδικότητα αὐτῆς τῆς προσωπικῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ὅτι παίρνουμε ὡς δῶρο αὐτό πού ὁ Χριστός καί μόνο ὁ Χριστός ἔχει κατά φύσιν;... Σ' αὐτό τό Χρῖσμα τῆς Πεντηκοστῆς τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται πάνω μας καί σκηνώνει μέσα μας ὡς τό προσωπικό δῶρο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Πατέρα Του, ὡς τό δῶρο τῆς ζωῆς Του, τῆς υἱότητάς Του, τῆς κοινωνίας Του μέ τόν Πατέρα Του" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ π.ΘΕΡΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

Ποιό είναι το λάθος; Πιστεύει πώς στό χρίσμα ο βαπτιζόμενος παίρνει όλη τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος την οποία πρέπει να αναπτύξει σιγά-σιγά στά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος. Μπορεί να οδηγήθηκε σε λάθος από την καθολική θεολογία, πάντως κάνει το λάθος πού κάνουμε σχεδόν όλοι μας. Όπου συναντά τη λέξη χάρη εννοεί το Άγιο Πνεύμα ενώ είναι τού Κυρίου. Ο Κύριος εφύσηξε στούς Αποστόλους Πνεύμα καί όλοι μας εννοούμε το Άγιο Πνεύμα, λές και δέν είναι Πνεύμα ο Θεός, λές και δέν είναι Θεός ο Κύριος. Λές και δέν ακούμε συνεχώς : Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού......... Καί γιαυτό παρερμηνεύει ακόμη και τόν Άγιο Μάρκο.

«Το αγιαζόμενο υποκείμενο έχει λάβει το πλήρωμα της χάριτος από την αλληλουχία των τριών σταδίων: της Δημιουργίας, της Θείας Οικονομίας και του Χρίσματος! Επ’ αυτού του πληρώματος οικοδομεί… Άλλωστε τί θα μπορούσε να σημαίνει η φράση του Αγίου Μάρκου ότι κάθε βαπτισμένος (βλέπε κεχρισμένος) έλαβε μυστικά όλη την Χάρη».

Ο Άγιος Μάρκος εννοεί τη χάρη τού Κυρίου, όπως το εξηγεί γλαφυρά ο Νικόλαος Καβάσιλας στην ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ.

«Η εν Χριστώ ζωή είναι η ένωση με τον Χριστό. Δεν ήταν όμως δυνατό να ζήσουμε εν Θεώ χωρίς να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία! Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να θανατώση την αμαρτία. Βέβαια αυτό ήταν το χρέος των ανθρώπων. Αφού με τη θέλησή μας είχαμε ηττηθεί, ήταν δίκαιο να επανορθώσουμε την ήττα με νέο αγώνα πράγμα τελείως αδύνατο, επειδή είμασταν ήδη δούλοι της αμαρτίας. Χρειάστηκε λοιπόν να ενωθούν τα δύο, ώστε ο Ίδιος να έχει και τις δύο φύσεις! Αυτού που όφειλε να πολεμήσει και αυτού που μπορούσε να νικήσει!

Τί αντάξιο θα μπορούσε να πάθη ο αναίσχυντος δούλος που σύντριψε την βασιλική εικόνα και εξύβρισε τέτοιο μεγαλείο; Γι’ αυτό ο αναμάρτητος Δεσπότης υπομένει πολλά δεινά και πεθαίνει. Λυτρώνει το γένος μας από τα παραπτώματα και χορηγεί την ελευθερία στους δεσμώτες.

Χάρη σ’ αυτά έρχεται σ’ εμάς η αληθινή ζωή με το θάνατο του Σωτήρος! Και ο τρόπος με τον οποίο την προσελκύουμε είναι η τέλεση των Μυστηρίων. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η συμμετοχή στην ιερή Τράπεζα. Με την τέλεση των Μυστηρίων έρχεται ο Χριστός και κατοικεί μέσα μας. Συνάπτεται και προσφύεται σ’ εμάς. Πνίγει την αμαρτία μέσα μας, ενσταλάζει τη ζωή και την δύναμή Του και μας κάνει κοινωνούς στην νίκη Του.

Οικειούμαστε τα τραύματα, τις πληγές και τον θάνατό Του και τα εγκολπωνόμαστε όπως μπορούμε. Κοινωνούμε την ίδια την σάρκα του νεκρωθέντος και αναστάντος Χριστού. Εύλογα λοιπόν απολαμβάνουμε τα αγαθά που προήλθαν από το θάνατο και τους αγώνες εκείνους.

Το Βάπτισμα είναι γέννηση, το Μύρο ενέργεια και κίνηση, και ο Άρτος της ζωής και το ποτήριο της Ευχαριστίας βρώση και πόση αληθινή.

Πρώτα βαπτιζόμαστε, έπειτα χριόμαστε και έτσι καθαρούς και ευώδεις μας δέχεται η αγία Τράπεζα.

Στο μυστήριο του Βαπτίσματος απαρνούμαστε τη ζωή μας και τον εαυτό μας για τον Θεό, που σημαίνει ότι αποβάλλουμε την παλαιά μορφή και γινόμαστε όμοιοι με τον Θεό. Γινόμαστε Χριστιανοί, γιατί χριόμαστε, κι Εκείνος με τον οποίο ζητούμε να ομοιώθουμε είναι ο Χριστός, αφού έχρισε την ανθρωπότητα με την θεότητα. "Έχρισέ σε ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου (της βασιλείας Του)".

Μέχρις αυτό το σημείο της τελετής δεν ζούμε ακόμη. Γιατί αυτά είναι για τον βαπτιζόμενο ενδείξεις, προοίμια και προπαρασκευή για τη ζωή.

Όταν όμως καλυφθεί με το νερό τρεις φορές και αναδυθεί με την επίκληση της Αγίας Τριάδος, τότε λαμβάνει ολόκληρο το ποθούμενο! Γεννιέται και πλάθεται με την φωτεινή γέννηση και πλάση. Δέχεται την ωραία σφραγίδα και αποκτά όλη την ποθητή μακαριότητα. Γίνεται από σκοτάδι φως. Αποκτά ύπαρξη από ανύπαρκτος που ήταν. Γιατί το νερό του Βαπτίσματος αφανίζει τη μια ζωή και αναδεικνύει την άλλη. Πνίγει τον παλαιό άνθρωπο και ανασταίνει τον νέο.

Και αφού έτσι γεννηθούμε και σφραγισθούμε με τον Χριστό σαν με κάποιο σχήμα και κάποια μορφή, για να μην προσλάβουμε κανένα ξένο σχήμα, ο Ίδιος κρατά τις εισόδους της ζωής. Από τη μια έρχεται ως μύρο και ευωδία και από την άλλη ως τροφή. Γιατί και Τον αναπνέουμε και γίνεται τροφή μας. Γιατί όμως δεν διατηρούμε την τάξη που ακολούθησε Εκείνος, αλλά αρχίζουμε απ’ όπου τέλειωσε και τελειώνουμε με όσα άρχισε; Επειδή Εκείνος κατέβηκε για ν’ ανεβούμε εμείς. Κι’ ενώ πρόκειται για τον ίδιο δρόμο, Εκείνος κατέβηκε, ενώ εμείς ανεβαίνουμε! Όπως στη σκάλα, η βαθμίδα που ήταν τελευταία για τον Χριστό, καθώς κατέβαινε, γίνεται πρώτη για μας, καθώς ανεβαίνουμε».

"17. Χρίσμα δὲ ὅτι τὸν δι’ ἡμᾶς χρισθέντα τὸν Χριστὸν ἐγγράφει τοῖς τελουμένοις, καὶ σφραγίς ἐστιν αὐτὸν ἐνσημαίνουσα τὸν Σωτῆρα. Τὸ γὰρ χρίσμα πανταχοῦ διὰ πασῆς ἀκριβῶς τῆς μορφῆς ἀφιγμένον τοῦ σώματος τοῦ δεξαμένου καὶ προσαρμόσας, αὐτὸν ἐν αὐτῷ φέρει τὸν ἀληλιμμένον ἐνσημανθέντα, καὶ τὸ εἶδος δείκνυσι καὶ σφραγίς ἐστιν ἀτεχνῶς.

18. Δέδεικται δὲ τοῖς εἰρημένοις, τῇ γεννήσει ταὐτὸν δύνασθαι τὴν σφραγῖδα, καθάπερ καὶ τῇ σφραγῖδι τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ βάπτισμα. Ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ χάρισμα καὶ τὸ φώτισμα καὶ τὸ λουτρὸν τῇ πλάσει καὶ γεννήσει πρὸς ταὐτὸν φέρει, δῆλον ἐγένετο πᾶσαν τοῦ βαπτίσματος ἐπωνυμίαν τὸ ἓν ἐκεῖνο σημαίνειν ὡς ἄρα γέννησις καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἡμῖν ἐστιν ἀρχὴ τὸ λουτρόν."

ΣΧΟΛΙΟ:Δηλ. τί μάς λέει εν ψυχρώ ο Θερμός; Ότι ο Άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ ό οποίος έθεσε σάν σκοπό τής ζωής τού Χριστιανού τήν απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος, μάς παραπλάνησε. Τό Άγιο Πνεύμα τό αποκτάς εύκολα, με τό Χρίσμα!  Θεσμικά καί τυπικά!!!!

Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ - ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ (7)

 Συνέχεια από: Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΣ ΛΑΤΡΕΥΕΙΝ

«Εμένα μου αρέσουν οἱ φωτοβολίδες…»

Με τους Θεοπνεύστους λόγους τῆς Εὐχῆς «Ἄξιον και δίκαιον Σε ὑμνεῖν, Σὲ εὐλογεῖν, Σὲ αἰνεῖν, Σοί εὐχαριστεῖν...», ἔμενε ἔκθαμβος και ἔνιωθε ἀδύναμος να δοξολογήση, ὅπως ἐπιθυμοῦσε, τον Τριαδικό Θεό. Καί τότε ἐκαλοῦσε ὅλο το σύμπαν πρὸς ἐνίσχυσι καί εἰσέδυε ἀνάμεσα στὰ ὄντα, για να δοξάση μαζί τους τον Κύριο. Με την απλότητα δέ που τὸν ἐχαρακτήριζε, ἔλεγε: «Ὁ Θεός ἔχει ἀφ' ἑαυτοῦ ἀπειρον τήν δόξαν. Ὅλο τό ἄπειρον εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Κάθε φορά, όμως, που λέμε την εὐχή “Ἄξιον καὶ δίκαιον...” προσκαλοῦμε καί ἐμεῖς τό σύμπαν ὁλόκληρο να δοξάση μαζί μας την Αγία Τριάδα. Το καλοῦμε νὰ μᾶς ἐνισχύση, για να δοξάσουμε ὅλοι μαζί τόν Θεόν καί νά ἀπολαύσωμε ὅλοι μαζί την δόξα Του».

Οἱ περιεκτικοί και παράδοξοι λόγοι του προκαλοῦν ἔκπληξη: «Όταν λέμε “Ἄξιον και δίκαιον...”  γινόμαστε μέτοχοι τῆς δόξης του Θεοῦ καί μαζί μέ ὅλο τό σύμπαν, ἀφώνως ἢ ἐμφώνως, δοξολογοῦμε τόν Θεό καί Τόν ἀτενίζομε κατάματα! Κατά τήν Θεία αυτή ενατένισι, παραχωρεῖ ὁ Θεός ἀνοίγματα στην ζωή τῆς αἰωνίου Βασιλείας!.. Καί εἶδαν τα Σεραφίμ... καί εἶδαν τα Χερουβίμ... καί εἶδαν τοὺς Ἁγίους... καί εἶδαν τους Μάρτυρας... καί εἶδαν τούς Παραδείσους... καὶ τί δέν εἶδαν!» 

«Ε! Πῶς νά μή σπάζη ή ψυχή στο “Ἄξιον και δίκαιον....”! Πω! Πω! Τί γίνεται ἐκείνη τήν ὥρα! Εἶναι ἡ ὥρα τῶν πυρσοκροτήσεων! Εμένα μοῦ ἀρέσουν οἱ φωτοβολίδες... Οἱ ἐκρήξεις τῆς δοξολογίας εἶναι σάν οὐράνιες φωτοβολίδες! Στο “Άγιος, Άγιος, Ἅγιος...” κάνουν μπούφ!... και σπάζουν! Εκείνη την στιγμή, ἂν πατήσης την σκανδάλη, πετυχαίνεις τον καλύτερο στόχο... Τότε ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται ἀνάμεσα στα Νοερά πλάσματα και συντρίβεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!»

«Στα Ουράνια εἶναι αἰώνιος ἡ ἱερουργία. Με άλλη γλώσσα ὑμνοῦν στον Ουρανό. Τα Σεραφίμ ψάλλουν ἀκατάπαυστα κάθε φορά δέ, που λένε το "Ἅγιος, Ἅγιος, Άγιος... ", ὁ Θεός τούς ἀποκαλύπτει και μία νέα πτυχή τῆς δόξης Του. Καί τότε τα ζέοντα Σεραφίμ ενθουσιάζονται ακόμη περισσότερο. Ὡς ἄπειρος ὁ Θεός κάνει άπειρες εμφανίσεις καί τά ἀναφλέγει να δοξολογοῦν ἄπειρες φορές μέσα στην αιωνιότητα. Και όλο περισσότερο ενθουσιάζονται και μεθοῦν ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ ψάλλουν Άγιος, Άγιος, Άγιος... Αὐτό εἶναι τὸ “ἀκατάπαυστο”!...»

«Λοιπόν, εἰσερχόμεθα καί ἐμεῖς μέσα στην Ουράνιο λατρεία καί, ὡς λογικά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, παριστάμεθα νοητά εἰς τὸ ὑπερκόσμιο Θυσιαστήριο. Καί ἐνῶ ἱστάμεθα ἐκεῖ ἐπάνω, δεν παύομε να ἔχωμε την αἴσθησι καί τῆς παρούσης λατρείας, ἐδῶ κάτω, εἰς τόν Ναό. Ἔχοντας δέ συνυμνωδούς τοὺς Ἀύλους, ψάλλομε καί ἐμεῖς μαζί τους με αλαλαγμούς! Και πανηγυρίζει όντως ή ψυχή μας μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γιά μᾶς αὐτή εἶναι ἡ πανήγυρις... Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Αὐτός εἶναι ὁ ἔρωτάς μας! Αυτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία μας καί αὐτή εἶναι ἡ ζωή μας. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ!»

«Γίνεται σεισμός... ἐπάνω και κάτω»

Μέσα στην αεικίνητη αυτή δοξολογία Αγγέλων καί ἀνθρώπων, μή ἀντέχοντας ο Παππούς το βάρος τῆς εὐφροσύνης καί τῆς εὐχαριστίας, ξεσπούσε σε δοξολογικές οιμωγές, πού ἐδονοῦσαν καί συνεκλόνιζαν τις καρδιές τῶν πιστῶν, καθώς ἐπληροφορούντα μυστικά τί ἐβίωνε ἐκείνη τὴν ὥρα αὐτός ὁ ἔνθεος μυσταγωγός. Ὅταν δὲ ἀπό τήν ἱερά συγκίνησι διέκοπτε τήν ἀνάγνωσι τῶν Εὐχῶν ἢ τῶν ἐκφωνήσεων, ὅσοι δεν τον ἐγνώριζαν, ἐρωτούσαν: -Τί ἔπαθε ὁ παπᾶς;

Καί οἱ γνωστοί ἐξηγοῦσαν.

- Δεν έχει τίποτε... Σε κάθε Λειτουργία ἔτσι κλαίει. 

Με αυτόν τον τρόπο γινόταν αγωγός τῆς Θείας Χάριτος καί ἐμυσταγωγούσε τους πιστούς στην ευχαριστιακή πανδαισία. Αδυνατώντας δέ νὰ ἐκφράση τά ἄρρητα, ἔλεγε: «Στο “Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ...”, γίνεται σεισμός, ἐπάνω και κάτω. Όμολογοῦν τὰ οὐράνια Τάγματα όλα μαζί. Ψάλλουν όλα μαζί το “Ἅγιος, Άγιος, Άγιος...”. Και ἐμεῖς, κάτω στὴν γῆ, λέμε ὅλοι μαζί τόν ἴδιο ύμνο. Γίνεται σεισμός... ἐπάνω και κάτω! Καί στόν Οὐρανό καί στήν γῆ καί σέ ὅλο το σύμπαν. Και μετά...  Ε! ἐκεῖ εἶναι... ὅσο χωρέσει το μυαλό σου... Πάντως αὐτοί πού δέν εἶναι ὑποχρεωμένοι να ψάλλουν, ἠμποροῦν πιο πολύ να το νιώσουν και να το εκφράσουν. Ἐκεῖ γίνεται το μεγάλο "πατιρντί"...! Γιά νά τό ποῦμε... "μουρλά", γίνεται πανζουρλισμός στην Θεία Λειτουργία!...».

Με τέτοια λατρευτική έντασι ἐβίωνε ὁ Γέροντας τὸ Μυστήριο τῆς Ευχαριστίας τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «παρέχει πτέρυγας Ἁγίου Πνεύματος πρός τό ὕπτασθαι ακωλύτως εἰς τόν αέρα τῆς Θεότητος»! Και σαν να ἐπρόκειτο για καθημερινή υπόθεσι, ἔλεγε στίς ἀδελφές σε κάποια σύναξη: «Όταν φθάνωμε στην ἁγία Αναφορά, ή ψυχή μας γίνεται περισσότερο “ἔκπεινος καὶ ἔκδιψος”, τῆς Θείας ἀγάπης. Ὁ νοῦς μας εὐρύνεται πλέον, φερόμενος προς τα άνω· η διάνοιά μας ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και παίρνουμε την πορεία προς τόν ἀποφατικό χώρο των Αγγέλων».

«... Πολλές φορές σκέπτομαι να ομιλήσω με τοὺς Ἀγγέλους. Όλοι, βεβαίως, θέλουμε να ομιλήσαμε μαζί τους, για να μας εἰποῦν τα μυστικά τους. Όταν, λοιπόν, φθάναμε σ' αὐτόν τόν ἄλλο χώρο, τον Αγγελικό, ή ψυχή μας ελαφρύνεται, οὐρανοποιείται και μένει καρφωμένη ἐκεῖ πέρα. Τότε στήνουμε το αυτί μας να ακούσωμε τα μυστικά που λένε οἱ Ἄγγελοι στον Θεό... Και θέλω, όπως οἱ Ἄγγελοι ύμνοῦν τὸν Θεό, ἔτσι νὰ τόν ὑμνήσω και εγώ από 'δω πέρα. Ενώ στέκομαι ἐδῶ, ἐμπρός στην Αγία Τράπεζα, είμαι σφηνωμένος ἐκεῖ, ἀνάμεσά τους. Παρ' ὅλη τήν ἁμαρτωλότητα που έχουμε, θέλομε να μιμηθοῦμε τοὺς Ἀγγέλους».

«Αλλά η ψυχή δέν ἀναπαύεται να μένη μόνο στον Αγγελικό χώρο. Θέλει να σπάση τούς φραγμούς και τα σύνορα και να πηδήση στο Υπερπέραν. Να περάση πέρα! Και δίνει μιά πέρα για πέρα... και φθάνει σ' αὐτό τό ὑπερουράνιο Θυσιαστήριο!.. Ἐκεῖ, στὸ ἄκτιστο Φῶς, ἐκεῖ, στό ἀνέσπερο φως!... Ἐκεῖ, θα γονατίση ή ψυχή, που καίγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐχαριστῶντας Τον ἀφώνως, θα ἀπολαύση τήν Θεοκοινωνίαν...».

Κάποιος πλησίασε κάποτε τον Άγιο επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;»

  

Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι’ αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι’ αυτές και αν, μετά από αυτό, κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ’ όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ένθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω αγίω».

Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.

πηγή (Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, Εκδόσεις Εν πλω).

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Κάποιος πλησίασε κάποτε τον Άγιο επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;» (trelogiannis.blogspot.com)

Σταματήστε την Τεχνητή Νοημοσύνη, είναι επικίνδυνη

 του Marcello Veneziani

Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος. Για να πούνε ότι ανησυχούν, όντως φοβούνται, δεν είναι αποκαλυπτικοί θεολόγοι, αντιμοντέρνοι Λουδίτες[Η πρώτη φάση του βρετανικού εργατικού κινήματος (πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα), που χαρακτηρίστηκε από βίαιες αντιδράσεις ενάντια στην εισαγωγή των μηχανών και τη συνακόλουθη ανεργία.] ή παραδοσιακοί φιλόσοφοι, αλλά οι δύο νονοί τής AI, ο Yoshua Bengio και τώρα ο Geoffrey Hinton, στούς οποίους  έχει ήδη απονεμηθεί αυτό που ονομάζεται Νόμπελ επιστήμης των υπολογιστών, το βραβείο Turing. Οι μετανοιωμένοι με τήν τεχνητή νοημοσύνη, εργάζονται για τους γίγαντες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: ο Hinton άφησε την Google με το παράπονό του, αλλά ο Roger McNamee, αποχωρώντας από την Google, είχε επίσης καταγγείλει τον κοινωνικό εθισμό που προκαλείται από τις επεμβατικές χρήσεις της τεχνητής νοημοσύνης, συγκρίνοντάς τον με τον εθισμό στα ναρκωτικά. Ή ο Antonio Garcia Martinez, ένας άλλος εγκέφαλος που ξεφεύγει από τον τεχνολογικό εγκέφαλο των social media, που εύχεται να μην είχε αναπτύξει ποτέ αυτές τις επιβλαβείς τεχνικές.

Τα εκπληκτικά αποτελέσματα των εφαρμογών του, η ταχύτητα με την οποία εξαπλώνονται οι δυνάμεις και τα αποτελέσματά της, κάνουν τη σύγκριση μεταξύ της τεχνολογικής επέκτασης και της ικανότητας διαχείρισής της όλο και πιο απειλητική. Αυτή που σε μια άλλη εποχή ο Gunther Anders, είχε γράψει για τον "Ο Άνθρωπο είναι παλιομοδίτικος", καί καθόρισε «το προμηθεϊκό χάσμα» μεταξύ τεχνικής και ανθρώπινης νοημοσύνης. Στό αποκορύφωμα των αλγορίθμων, η Τεχνητή Νοημοσύνη κάνει γιγάντια βήματα στην αντικατάσταση της ανθρώπινης νοημοσύνης και πρέπει να σταματήσει, καθώς σταματούν τα χημικά ή θανατηφόρα όπλα. Έτσι λένε οι μετανοημένοι νονοί, εφευρέτες και διαδότες του. Ταυτόχρονα, είμαστε ολοένα και πιο ανυπεράσπιστοι απέναντι στην παραμορφωμένη ή κακή χρήση της τεχνητής νοημοσύνης από ιδιωτικούς χάκερ και παγκόσμιους γίγαντες ή από δημόσιους φορείς, μυστικές υπηρεσίες, κράτη απατεώνων, δικτάτορες.
Το θέμα ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα εξαφανίσει χιλιάδες θέσεις εργασίας είναι μόνο μια δευτερεύουσα και αντισταθμίσιμη επίπτωση σε σύγκριση με τη μη αναστρέψιμη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει όσον αφορά την ασφάλεια, την ελευθερία και πάνω από όλα την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Δεν είναι η ίδια η Τεχνητή Νοημοσύνη που μας τρομάζει, αλλά η ανθρώπινη βλακεία, η αδυναμία κυριαρχίας των αιτιών και των αποτελεσμάτων, το παραλήρημα της τεχνολογικής παντοδυναμίας, που είναι οι ενθουσιώδεις συνεργοί αυτής της απόλυτης και δυνητικά ολοκληρωτικής εξουσίας, χωρίς φρένα.
Ποιος είναι ο κίνδυνος της τεχνητής νοημοσύνης; Η αντικατάσταση του πραγματικού κόσμου, των ταυτοτήτων και της φύσης, με μια μεγάλη φούσκα μέσα στην οποία εξαφανίζεται η πραγματικότητα, και όλα όσα την αποτελούν: ιστορία, σκέψη, ζωή, παρουσία, σώμα, φύση.
Αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι μέρος του κινδύνου της ανθρώπινης περιπέτειας, το στοίχημα της ευφυΐας που ξέρει πώς να τολμήσει και να καβαλήσει την τίγρη της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει να ρισκάρει αν θέλει να μάθει, να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής, να αναπτύξει την έρευνα και τα αποτελέσματά της.Αν αναλογιστούμε όμως το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνεται αυτό το στοίχημα σήμερα, τότε προκύπτει ο προβληματισμός.

Η ταχεία και επεκτατική ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης συμπίπτει στην πραγματικότητα με την εξίσου ταχεία και οπισθοδρομική μείωση της ανθρώπινης Νοημοσύνης, των ζωτικών και νοητικών συνδέσεών της με την ιστορία, την παράδοση, τη γλώσσα, την ικανότητα να σχεδιάζει το μέλλον και να κυβερνά τις αλλαγές. Η υποχώρηση της σκέψης, καθώς και της θρησκείας, η παρακμή της τέχνης και η προοδευτική ατροφία, όπως σε παράλυση, των φυσικών, κοινωνικών, λεξιλογικών και διανοητικών ικανοτήτων του ανθρώπου και η προοδευτική και ανησυχητική πτώση του IQ. Η τεχνική μεγαλώνει και η κουλτούρα μειώνεται,το τεχνητό μεγαλώνει και το φυσικό εξαφανίζεται, το ρομπότ μεγαλώνει και ο άνθρωπος παρακμάζει. Το χάσμα μεταξύ τεχνικής και γνώσης μεγεθύνεται, ο τεχνητός κόσμος διευρύνεται ενώ η ικανότητά μας να τον γνωρίζουμε, να τον κατανοούμε και επομένως να κυβερνάμε τα αποτελέσματα συσπάται.
Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος δεν είναι το πραξικόπημα των μηχανών, ή απλώς η πειρατεία τών υπολογιστών, ή όπως λένε ορισμένοι, η χρήση που μπορεί να κάνει ο Πούτιν εκείνη τη στιγμή, που τώρα επισημαίνεται στη Δύση ως ο Νο. 1 εχθρός της ανθρωπότητας: αλλά η αυτο- κυβέρνηση της «Τεχνητής Νοημοσύνης με συνεργό της τήν ανθρώπινη βλακεία, ερωτευμένη με τις μηχανές και το εικονικό. Και επομένως η απώλεια της ανθρωπότητας, η τεχνολογική μοιρολατρία που διαπερνά την εποχή μας, σύμφωνα με την οποία τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ή να συγκρατηθεί ή να αλλάξει πορεία. Εάν η πρόοδος είναι αυτόματη και ασταμάτητη, δεν υπάρχει πια ελευθερία, ευφυΐα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο κίνδυνος δεν είναι η ίδια η Τεχνητή Νοημοσύνη αλλά η ριζική απανθρωποποίηση που εφαρμόζεται και μέσω αυτής. Δεν είναι μια ηλίθια ανησυχία. Είναι πολύ καλύτερο να παραμείνεις ένας ηλίθιος άνθρωπος, παρά ένας ηλίθιος υπηρέτης και συνεργάτης του ρομπότ.

Εδώ ο προβληματισμός γίνεται αναπόφευκτα φιλοσοφικός. Η επιστήμη δεν είναι πίστη αλλά έρευνα, δεν είναι θρησκεία με τα δόγματα και τις εντολές της αλλά πρέπει να υπόκειται σε κριτικό έλεγχο. Η γνώση είναι δύναμη, είπε ο Bacon, και όλος ο μαχητικός επιστημονισμός την επαναλαμβάνει εδώ και αιώνες. Είναι αλήθεια, αλλά υπάρχουν επίσης δύο άλλες σημαντικές μορφές γνώσης: από τη μια είναι νά γνωρίζεις ότι δέν γνωρίζεις, δηλαδή η επίγνωση ότι υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε: είναι το «Ξέρω ότι εγώ δεν ξέρω» του Σωκράτη, ή η γνώση τής αγνωσίας του Nicola Cusano.

Αλλά από την άλλη πλευρά υπάρχει επίσης η γνώση του να μην μπορείς, ή η επίγνωση των ορίων σου. δεν είναι όλα δυνατά, χρειάζεται να έχεις το θάρρος και την ταπεινοφροσύνη να σταματήσεις, να βάλεις φρένο στη θέληση για παντοδυναμία και να ξέρεις να μετράς τα οφέλη και τις ζημιές για την ανθρωπότητα και τον κόσμο. Αντίθετα, ισχύει ο νόμος του Gabor σύμφωνα με τον οποίο ό,τι μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει και σε κάθε περίπτωση θα γίνει. Και αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνουν οι άλλοι. Αυτό οδηγεί σε μια αυτόματη, ασταμάτητη επέκταση της τεχνητής νοημοσύνης. Ότι κανείς σήμερα δεν έχει τη δύναμη να τήν σταματήσει. Το πολύ, κάποιος νά τρέχει φοβισμένος, όπως και οι εγκέφαλοι σέ φυγή από τον υπρεγκέφαλο. Ξύπνα. Και κουράγιο…

Σταματήστε την Τεχνητή Νοημοσύνη, είναι επικίνδυνη - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

Κυριαρχήστε τις συνειδήσεις με τη γλώσσα

Θωμάς Σκαντρόγλιο 

Δύο φαινομενικά ασήμαντες ειδήσεις. H πρώτη. Το My Son in Pink είναι ένα blog από μια μητέρα, η οποία μεγαλώνει τον δεύτερο γιο της ως κορίτσι. Το GenderLens, από την άλλη πλευρά, είναι ένας ιστότοπος που στοχεύει να βοηθήσει τα παιδιά να βιώσουν τη « δική τους ταυτότητα φύλου », όποια κι αν είναι αυτή.

Αυτές οι δύο πλατφόρμες εγκαινίασαν την πρωτοβουλία #WriteWell, ώστε – αυτή είναι η πρόθεση – να μπορούμε όλοι να απευθυνόμαστε σε τρανσεξουαλικά άτομα με τη σωστή ορολογία και χρησιμοποιώντας φράσεις που σέβονται τις ευαισθησίες αυτών των ανθρώπων.

Μερικές προτάσεις: αν ένας άντρας έχει «γίνει» γυναίκα, δεν πρέπει να γράφουμε « η Άννα γεννήθηκε άντρας », αλλά μάλλον « Η Άννα σημειώθηκε σάν άρσεν κατά τη γέννηση » – μια πραγματική γροθιά στό μάτι (μάλιστα, στο αυτί) όσον αφορά τήν συμφωνία με τα γραμματικά γένη– αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι « η βιολογία ενός ατόμου δεν «κατακτά» την ταυτότητα τού γένους του ».

Μια άλλη συμβουλή είναι η εξής: « Μην χρησιμοποιείτε τα ακρωνύμια MtF ή FtM (αρσενικό σε θηλυκό ή θηλυκό σε αρσενικό). Ανάγουν την ύπαρξη ενός ατόμου μόνο στο σώμα και προτείνουν ότι ένας τρανς άνδρας δεν γεννήθηκε άντρας ή μια τρανς γυναίκα δεν γεννήθηκε γυναίκα. Κρύβει τά queer και μη δυαδικά πρόσωπα, που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στα δύο κοινωνικά αναγνωρισμένα και αποδεκτά γένη. Θυμηθείτε: το φύλο των ανθρώπων δεν εξαρτάται από το σώμα. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιήστε το αρκτικόλεξο AMAB ή AFAB (που εκχωρήθηκε σάν άνδρας ή γυναίκα κατά τη γέννηση) εάν πρέπει και με την άδεια του ατόμου ».

Η "σκεύα"

Ας περάσουμε στη δεύτερη είδηση. Η κοινωνιογλωσσολόγος Vera Gheno πήρε συνέντευξη από τον ιστότοπο The Submarine : « Υπάρχει εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης ενός μικτού πλήθους, το οποίο ίσως περιλαμβάνει επίσης μη δυαδικά άτομα, δηλαδή που δεν ταυτίζονται ούτε με το αρσενικό ούτε με το θηλυκό; ρωτάει η καθηγήτρια Gheno. Η ερευνήτρια, με μια υποτιθέμενη προσέγγιση απαλλαγμένη από ιδεολογικούς όρους, επαναλανσάρει μια πρόταση που έγινε ήδη από άλλους μελετητές: ας χρησιμοποιήσουμε το «scevà».

« Για όσους δεν το ξέρουν - εξηγεί ο δάσκαλος - το schwa ή scevà (ιταλοποιημένο όνομα) είναι σύμβολο του Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου ή IPA, ένα αλφάβητο που μας επιτρέπει να αντιπροσωπεύουμε γραπτώς όλους τους ήχους που υπάρχουν στις διάφορες γλώσσες που χρησιμοποιούμε από εμάς τους ανθρώπους. Το σύμβολο schwa είναι ένα μικρό ανάποδα, ə. Συνήθως δεν το βρίσκετε σε τυπικά πληκτρολόγια, αλλά το βρίσκετε στον χάρτη χαρακτήρων. Είναι "ένας ουδέτερος, ακυκλοφόρητος ήχος, χωρίς προφορά ή τόνο, μικρής ηχητικότητας" (μας λέει ο Treccani). βρίσκεται στο κέντρο του τετράπλευρου φωνήεντος, δηλαδή μεταξύ Α, Ε, Ι, Ο, Ο, και, όπως λέω συχνά, αντιστοιχεί στον ήχο που εκπέμπεται εάν το στόμα δεν παραμορφωθεί με κανέναν τρόπο, «με χαλαρό στόμα». Υπάρχει φυσικά σε αρκετές νότιες διαλέκτους (/Nàpulə/). Αν και ο ίδιος βλέπω τα πολύ δυνατά όρια, μερικές φορές, όταν γράφω για περιβάλλοντα στα οποία γίνονται ιδιαίτερα αισθητά τα ζητήματα φύλου, γράφω πράγματα όπως "Carə tuttiə" ».

Ένα σύντομο σχόλιο…

Μερικές σύντομες σκέψεις για να σχολιάσουμε αυτές τις δύο ειδήσεις. Υπάρχει ένας βαθύς δεσμός μεταξύ της πραγματικότητας και της γλώσσας : η γλώσσα έχει τη λειτουργία να εκφράζει και να επικοινωνεί τον κόσμο, επομένως να τον αποκαλύπτει. Εξ ου και το καθήκον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των ιδεολογιών, συμπεριλαμβανομένης της Θεωρίας του Φύλου, είναι να δημιουργούν μια ανύπαρκτη πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, ένας τυπικά ιδεολογικός ισχυρισμός είναι να θέλεις ένα αγόρι να είναι κορίτσι. Για να δημιουργηθεί μια νέα πραγματικότητα είναι απαραίτητο να κατεδαφιστεί η παλιά και επομένως οι όροι που την υποδήλωναν, να αποτραπούν άλλες μορφές σκέψης. Χτίζοντας έναν νέο κόσμο επίσης με τη βοήθεια νέων όρων, ενός νέου λεξιλογίου που υποδηλώνει προηγουμένως ανύπαρκτες πραγματικότητες. Εξ ου και η παραγωγή μιας αντιγλώσσας (ένας νεολογισμός που εφευρέθηκε από τον Italo Calvino) ή μιας εφημερίδας (πρβλ. George Orwell, 1984).

Η καταστροφική φάση

Όσον αφορά την πρώτη φάση, τη φάση destruens , οι προτεινόμενες λύσεις είναι διαφορετικές. Ας δούμε μερικά από αυτά. Διαγραφή ορισμένων όρων χωρίς την αντικατάστασή τους με νέους: για παράδειγμα τα λήμματα « αρσενικό » και « θηλυκό » θα πρέπει αργά ή γρήγορα να εξαλειφθούν στην προφορική χρήση. Διαγράψτε ορισμένους όρους και αντικαταστήστε τους με νέους: τό « φύλο » με τό « γένος », « πατέρας/μητέρα » με « γονέας 1 και 2 ». Η πιο παραδειγματική περίπτωση όλων είναι η εξής: ο άνδρας που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως γυναίκα πρέπει να αναφέρεται ως γυναίκα.

Ως εκ τούτου, η λέξη " αρσενικό " θα αντικατασταθεί από τη λέξη " θηλυκό ". Από αυτή την άποψη, πρέπει να τονιστεί ότι η αλλαγή των όρων προκαλεί ταυτόχρονα αλλαγή στην ηθική κρίση , γιατί αλλάζοντας τις λέξεις που περιγράφουν την πραγματικότητα, αλλάζει όχι τόσο η πραγματικότητα -που δεν μπορεί να αλλάξει- αλλά η αντίληψη της πραγματικότητας. Αν συνεχίσουμε να αναφερόμαστε σε έναν άνδρα, ο οποίος εμφανίζεται με χαρακτηριστικά ως γυναίκα, χρησιμοποιώντας θηλυκά άρθρα, ουσιαστικά, επίθετα και αντωνυμίες, μακροπρόθεσμα η μάζα θα πειστεί ότι αυτός ο άντρας είναι πραγματικά γυναίκα.

Άλλη μια στρατηγική για να σβήσει μια πραγματικότητα, που δεν  αρέσει: να αναγκάσουμε τον αντίπαλο να βρει προδιαγραφές που ήταν άχρηστες μέχρι πρόσφατα. Ο όρος « οικογένεια » χρειάζεται τώρα το επίθετο « φυσικό » για να τον ξεχωρίσει από την « οικογένεια του ουράνιου τόξου ». Η « γυναίκα » χρειάζεται πλέον το προσόν « βιολογικό » για να τη διακρίνει από την « τρανσέξουαλ » γυναίκα. Τέλος, μια τελευταία γλωσσική τακτική: η αποδυνάμωση κάποιων όρων . Για παράδειγμα, στις συζητήσεις για την ομοφυλοφιλία ο όρος « φύση » έχει χάσει τη μεταφυσική του σημασία και αναφέρεται μόνο σε ό,τι συμβαίνει στο ζωικό βασίλειο.

Η φάση κατασκευής

Ας αναλύσουμε τώρα το pars construens: ένας νέος κόσμος χρειάζεται νέες λέξεις για να τον περιγράψει. Μεταξύ των πολλών, τρεις θα μπορούσαν να είναι οι γλωσσικές τεχνικές για την οικοδόμηση ενός ανθρωπολογικού σύμπαντος που δεν έχουμε ξαναδεί.

Η πρώτη: επινόηση νεολογισμών όπως ο ομοφυλόφιλος, η ομοφοβία, η ομοαρνητικότητα, ο ετεροσεξισμός, η LGBT και η LGBTQI+ (λεσβία, ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, τρανσέξουαλ, queer, ιντερσεξ, κ.λπ. ). Νεολογισμοί είναι επίσης τα ακρωνύμια AMAB ή AFAB ( που αποδίδεται σε άνδρα ή γυναίκα κατά τη γέννηση ), για να περιγράψουν το είδος της τρανσεξουαλικότητας στην οποία ανήκει ένα άτομο που θέλει να «αλλάξει» φύλο. Νεολογισμός είναι επίσης ο όρος, στον οποίο το τελικό φωνήεν διαγράφεται, αντικαθιστώντας το με έναν αστερίσκο (*), για να υποδηλώσει ένα ουδέτερο γραμματικό γένος (για παράδειγμα, bambin*) ή τη λέξη « aunts » που χρησιμοποιείται σε ορισμένα αγγλικά σχολεία αντί για το αντωνυμίες «Αυτός και αυτή».

Επίσης στον γαλαξία της γραμματικής του ουράνιου τόξου θυμόμαστε άλλους νεολογισμούς όπως « πανσεξουαλικός »: παμφάγο υποκείμενο κάθε είδους σεξουαλικής εμπειρίας. Α-γενής : χωρίς φύλο; transgender , που υποδηλώνει είτε αυτόν/αυτή που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του/της ότι ανήκει σε ένα φύλο διαφορετικό από το βιολογικό, χωρίς ωστόσο να θέλει απαραίτητα να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση ή ορμονικές θεραπείες (εκείνοι που αντίθετα θέλουν να αλλάξουν τα σωματικά τους χαρακτηριστικά είναι τρανσέξουαλ, που είναι επομένως επίσης τρανς ) ή αυτός/αυτή που δεν ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο φύλο, αλλά ισχυρίζεται ότι ανήκει σε ένα « φύλο », αν και διαφοροποιημένο και ανακριβές. Ασεξουαλικός : που δεν βιώνουν σεξουαλικά ερεθίσματα. bigender : άτομα που αισθάνονται τώρα τέλεια αρσενικά και τώρα τέλεια θηλυκά ή ταυτόχρονα αρσενικά και θηλυκά και επομένως είναι ρευστά ως προς το φύλο . cisgender : είναι ετεροφυλόφιλοι (ο νεολογισμός σε αυτή την περίπτωση παράγει πονηρά μια ευθυγράμμιση της ετεροφυλοφιλίας με όλες τις άλλες παραλλαγές του σεξουαλικού προσανατολισμού). Μιλώντας για νεολογισμούς, το Facebook έχει υποδείξει 57 παραλλαγές που υποδηλώνουν ότι ανήκουν σε τόσα φύλα ή σεξουαλικούς προσανατολισμούς, προφανώς ανύπαρκτους.

Θα πρέπει να προστεθεί ότι στον πυρετό της επινόησης νέων όρων, η ίδια η LGBT κοινότητα δεν συμφωνεί πάντα ομόφωνα σχετικά με το νόημα που πρέπει να αποδοθεί σε αυτές τις νέες λέξεις και έτσι το νόημα μπορεί να διαφέρει από σχολιαστή σε σχολιαστή. Τέλος, να προσθέσουμε ότι οι νεολογισμοί όχι μόνο υποδηλώνουν μια νέα πραγματικότητα, αλλά συχνά φέρνουν μαζί τους και μια ακριβή ηθική κρίση. Ας σκεφτούμε τον όρο « ομοφοβία ».

Από τη μια περιοχή στην άλλη

Μια δεύτερη γλωσσική τεχνική χρήσιμη για την κατασκευή ενός νέου κόσμου είναι η μεταφορά ενός όρου ή μιας έκφρασης από μια συγκεκριμένη περιοχή σε μια ακατάλληλη περιοχή.

Μια παραδειγματική περίπτωση δίνεται ακριβώς από τον όρο « γένος », βγαλμένος από τη γραμματική ορισμένων γλωσσών (όπως τα αγγλικά ή τα λατινικά), όπου βρίσκουμε το ουδέτερο γένος δίπλα στο αρσενικό και το θηλυκό γένος. Επομένως, το να πάρεις τον όρο « γένος » από τον κόσμο της γλωσσολογίας και να τον φέρεις στον κόσμο της σεξουαλικής ταυτότητας ήταν , δυστυχώς, αποτελεσματικό τέχνασμα γιατί εισήγαγε και το ουδέτερο «γένος» σε αυτόν τον κόσμο (ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησε την έκφραση «  ταυτότητα γένους » ήταν ο διαβόητος Dr. John Money).

Και έτσι, το λήμμα « γένος » έχει πλέον υπονομεύσει τη λέξη « φύλο », πολύ δεμένη με το δυαδικό αρσενικό/θηλυκό. Ένα άλλο παράδειγμα λεξιλογικής μετανάστευσης μας δίνει η πρόταση της καθηγήτριας Vera Gheno που απεικονίστηκε στο προηγούμενο άρθρο: να χρησιμοποιήσουμε το φωνήεν scevà που υπάρχει για παράδειγμα στη ναπολιτάνικη διάλεκτο (« Napulè », το οποίο προφέρεται (/Nàpulə/) για να δηλώσει « μη δυαδικά άτομα, δηλαδή, ότι δεν ταυτίζονται ούτε με το αρσενικό ούτε με το θηλυκό».

Γλωσσική πειθώ

Η τρίτη απαραίτητη γλωσσική τεχνική για τη σημασιολογική οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας και ενός εξίσου νέου ανθρώπου είναι η γλωσσική πειθώ . Δεν αρκεί να εφευρίσκουμε νέες λέξεις, να τις εισάγουμε από άλλα συμφραζόμενα ή να αντικαθιστούμε τις παλιές με άλλες, αυτές οι γλωσσικές διαδικασίες πρέπει επίσης να γίνουν αποδεκτές από τον κόσμο. Με τη σειρά του, το έργο της πειθούς χρησιμοποιεί, μεταξύ πολλών άλλων, και τις ακόλουθες γλωσσικές στρατηγικές.

Το σύνθημα : η λογικότητα ενός επιχειρήματος είναι πολύ επίπονη για να πείσει κάποιον για κάτι γρήγορα. Είναι πιο αποτελεσματική η επικοινωνία μέσω ισχυρισμών ή συνθημάτων : σύντομα μηνύματα, τα οποία «ακούγονται» καλά, αλλά που συχνά στερούνται νοήματος μετά από λίγο πιο προσεκτική ανάλυση. Το σύνθημα , ακριβώς επειδή από τη φύση του είναι συνθετικό, είναι αναγκαστικά διφορούμενο, υπαινικτικό: λέει τα πάντα και τίποτα, επομένως είναι δύσκολο να τού επιτεθείς από μόνο του, γιατί πρέπει να εξηγήσεις πολλά πράγματα ανάντη για να το διαλύσεις.

Το σύνθημα είναι ευρηματικό και επομένως είναι ένα βέλος που ρίχνεται στη συναισθηματική πλευρά του ατόμου, στην καρδιά του, στη φαντασία του, στα όνειρά του, στις επιθυμίες του, κινεί τα συναισθήματα περισσότερο από τη λογική. Τείνει περισσότερο να πείσει, να προτείνει παρά να περιγράψει την αλήθεια, περισσότερο να συγκεντρώσει συναίνεση παρά να ενημερώσει ή να εξηγήσει, περισσότερο να συμφωνήσει με αυτούς που το φωνάζουν στην πλατεία παρά να συλλογιστεί με άλλους. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα « Η αγάπη είναι αγάπη », « Το σημαντικό είναι η αγάπη » (αναφέρεται στην ανάπτυξη ενός παιδιού μέσα σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι), « Μερικοί άνθρωποι είναι ομοφυλόφιλοι, αποδέξου το ».

Λέξεις φυλαχτό

Μια άλλη τεχνική: οι λέξεις φυλαχτό . Κάποιες έχουν θετική σημασία. Όπως εξηγεί ο Ισπανός φιλόσοφος Lopez Quintas, οι ιδεολογίες χρησιμοποιούν ορισμένες « λέξεις φυλαχτό » που σχετίζονται» με μια αύρα κύρους που σχεδόν κανείς δεν τολμά να συζητήσει μαζί τους . Αρκεί να τα συνδυάσεις με οποιαδήποτε λέξη και γίνεται θετικό, είναι ο γλωσσικός βασιλιάς Μίδας, είναι το πασπαρτού για να ανατρέψει την ηθική αίσθηση κάποιας συμπεριφοράς.

Ας σκεφτούμε τις λέξεις « ελευθερία », « δικαίωμα », « ανεκτικότητα », που χρησιμοποιούνται για τη νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας και συναφών συμπεριφορών, την τρανσεξουαλικότητα, τους ομοφυλοφιλικούς «γάμους» και την ανατροφή των παιδιών προς όφελος των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών στη συλλογική φαντασία . Άλλες λέξεις φυλαχτό παρουσιάζονται αντίθετα με αρνητική χροιά, είναι λέξεις δηλητηριώδεις.

Ας σκεφτούμε τους όρους « αντιδραστικός », « συντηρητικός », « μετριοπαθής », « ρεβιζιονιστής », « διακρίσεις », « καθολικός φονταμενταλιστής » ή ακόμα και απλώς «καθολικός», όροι ή εκφράσεις που δεν έχουν αρνητική σημασία γι' αυτούς, αλλά που σήμερα έχουν αποκτήσει αντίθετα έναν αποκλειστικά αρνητικό χρωματισμό. Κλείνουμε με ένα απόσπασμα του Emanuele Samek Lodovici, ο οποίος είπε κάποτε: « Όσοι δεν έχουν λόγια, δεν έχουν πράγματα ». Μειωμένο στο θέμα που εξετάζεται εδώ, σημαίνει ότι η κατοχή λέξεων είναι κατοχή συνειδήσεων και πραγματικότητας.

ΠΗΓΗ : Christian Roots n. 158

Dominare le coscienze col linguaggio - Schola Palatina (www-scholapalatina-it.translate.goog)

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΗΣ SOLA SCRIPTURA. 

O ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΙΔΟΥ ΝΕΑ ΠΟΙΕΙ ΠΑΝΤΑ.

Η Ελλάδα απαγόρευσε τα πλοία ΜΚΟ: Γερμανοί «ανθρωπιστές» μετακομίζουν στη Λαμπεντούζα

Ρώμη, 1 Ιουνίου - Εδώ και λίγες μέρες, ένα νέο πλοίο από μια γερμανική ΜΚΟ, το Mare Go , εμφανίστηκε μπροστά στη Λαμπεντούζα . Ωστόσο, αυτό το πλοίο δεν είναι καινούργιο, έχει μετονομαστεί μόνο για δεύτερη φορά. Είναι το Sea Watch 1 της γερμανικής ΜΚΟ Sea Watch , που αργότερα μετονομάστηκε σε Mare Liberum από την ομώνυμη ΜΚΟ που περιπολούσε στο Αιγαίο κοντά στη Λέσβο για χρόνια.

Μετά την καταστολή της παράνομης μετανάστευσης από την ελληνική κυβέρνηση, η Sea Watch, η Mare Liberum και δύο άλλες γερμανικές οργανώσεις, η FFM (Forschungsgesellschaft Flucht und Migration) και η Josoor, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα ελληνικά ύδατα. Επιπλέον, το 2020, οι αρχές της Αθήνας ξεκίνησαν έρευνα για εμπορία ανθρώπων κατά των προαναφερόμενων ΜΚΟ. Ενώ ήταν αγκυροβολημένο σε λιμάνι της Λέσβου τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους , το σκάφος Mare Liberum υποβλήθηκε σε έρευνα στο πλοίο από αξιωματούχους του Λιμενικού Σώματος και της ελληνικής αστυνομίας. Αφού εντόπισαν συσκευές που κρίθηκαν «παράνομες», οι αρχές συνέλαβαν τέσσερα μέλη της ΜΚΟ. Στη συνέχεια θα δοθούν στη δημοσιότητα μετά από παρέμβαση της Γερμανικής Πρεσβείας.

Οι κατηγορίες των ελληνικών αρχών: οι ΜΚΟ είναι κατάσκοποι των διακινητών

Οι καταγγελίες από τις ελληνικές αρχές σε βάρος 33 μελών των τεσσάρων γερμανικών ΜΚΟ ήταν εμπορία ανθρώπων, κατασκοπεία, εγκληματική ένωση, παραβίαση κρατικών μυστικών και του μεταναστευτικού κώδικα. «Οι ύποπτοι θα είχαν διαβιβάσει πληροφορίες σε διακινητές στην Τουρκία για τις θέσεις της ελληνικής ακτοφυλακής και για τις συντεταγμένες πιθανών περιοχών εκφόρτωσης στα ανοιχτά της Λέσβου», ανέφερε το γερμανικό Ntv . Σε σημείωμά του ο Έλληνας υπουργός Ελευθέριος Οικονόμου είχε δηλώσει: «Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση που ξεφεύγει από μια κοινή αστυνομική επιχείρηση, γι' αυτό συνεργάστηκαν στην έρευνα οι Υπηρεσίες Ασφαλείας και η Αντιτρομοκρατική».

Η καταστολή των ΜΚΟ από την ελληνική κυβέρνηση

«Από τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης, τόσο σε επίπεδο προεδρίας του συμβουλίου όσο και στο πλαίσιο προγραμματικών διακηρύξεων της κυβέρνησης, καθορίστηκαν τα όρια νομιμότητας και το πλαίσιο εθνικής ασφάλειας εντός του οποίου έπρεπε να δράσουν οι ΜΚΟ που λειτουργούσαν στη χώρα μας. . Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, βάσει κυβερνητικών αποφάσεων, έχει θέσει τους κανόνες λειτουργίας των ΜΚΟ και τη δημιουργία μητρώου ΜΚΟ », όπως εξήγησε ο Υπουργός Οικονόμου γιά την αυστηροποίηση των δραστηριοτήτων ξένων οργανισμών στην Ελλάδα που ξεκίνησε το 2019. Αυτοί οι περιορισμοί και το τέλος των επιχειρήσεων γερμανικών ΜΚΟ στο Αιγαίο οδήγησαν αμέσως σε απότομη μείωση του αριθμού των μεταναστών που αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα, από 59.726 το 2019 σε 4.331 το 2021.

Το Mare Liberum μετατρέπεται σε Mare Go για να μεταφέρει μετανάστες στην Ιταλία

Μετά την έρευνα που ξεκίνησαν οι ελληνικές αρχές και την άρνηση εγγραφής στο μητρώο ΜΚΟ , η Mare Liberum αποφάσισε να διαλυθεί ως οργάνωση και δώρισε το πλοίο της στη Zusammenland , μια ένωση της γερμανικής αριστεράς. Μετά από μια βαφή, το σκάφος μετονομάστηκε σε Mare Goκινήθηκε από τα ελληνικά ύδατα στην ακτή μπροστά από τη Λαμπεντούζα και άρχισε να επιχειρεί βοηθώντας τρία σκάφη που αναχώρησαν από την Τυνησία. Πριν φύγουν από το ιταλικό νησί, οι Γερμανοί έγραψαν στο προφίλ τους στο Twitter: «Γνωρίζουμε πόσο τυχεροί είμαστε που γεννηθήκαμε με δυτικά προνόμια. Δεν νιώθουμε ένοχοι αλλά πιστεύουμε επίσης ότι δεν το αξίζουμε. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα προνόμιά μας για να μειώσουμε τις απώλειες ζωών στη θάλασσα. Σήμερα το πλοίο μας Mare Go έφυγε από το λιμάνι της Λαμπεντούζα προς τον Τυνησιακό διάδρομο».

Τώρα είναι επίσημο: μόνο στην Ιταλία, τα πλοία ΜΚΟ επιτρέπεται να μεταφέρουν παράνομους μετανάστες. Η ιταλική κυβέρνηση εκχωρεί λιμάνια αποβίβασης σε αυτοαποκαλούμενους ανθρωπιστές, ενώ άλλες χώρες τους απαγορεύουν, τους ερευνούν για εμπορία ανθρώπων και θέτουν ακριβείς κανόνες για να σταματήσουν την παράνομη μετανάστευση.

Φράνσις Τοτόλο

Η Ελλάδα απαγόρευσε τα πλοία ΜΚΟ: Γερμανοί «ανθρωπιστές» μετακομίζουν στη Λαμπεντούζα (www-ilprimatonazionale-it.translate.goog)

Γ.Ρωμανός: «Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται 2.400.000 ψήφοι στο Μητσοτάκη, που στην Ελλάδα είναι ο πιο αντιπαθής πολιτικός;»

 

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εθνικών εκλογών και την εγκυρότητά τους, που από πολλούς αμφισβητείται, σχολίασε στον FOCUS FM 103.6 και τον Στέφανο Δαμιανίδη ο ιστορικός αναλυτής, Γιώργος Ρωμανός.

«Εγώ βγάζω τον εαυτό μου εκτός από αυτούς που έχουν αποθαρρυνθεί. Όσο υπάρχει και ένας μόνο Έλληνας μπορούμε να ελπίζουμε. Δεύτερον , όπως συνηθίζω, βγάζω πάντα τα δικά μου στοιχεία, που δυστυχώς είναι μοναδικά και έπρεπε να τα βγάζουν κι άλλοι», ανέφερε αρχικά.

«Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται 2.400.000 ψήφοι στον κ. Μητσοτάκη, τη στιγμή που είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα ότι είναι ο πιο αντιπαθής πολιτικός; Δεύτερον, δε γίνεται σε γήπεδα, πλατείες να λένε το γνωστό σύνθημα με το όνομά του και να παίρνει αυτά τα ποσοστά. Είδατε μια ανοιχτή συγκέντρωση της ΝΔ; Ή και του ΣΥΡΙΖΑ;», συμπλήρωσε ο κ.Ρωμανός, αμφισβητώντας ξεκάθαρα τη νίκη της ΝΔ.

«Αυτό που ζούμε είνια ο πάτος του πάτου της αντιπολίτευσης, η ξεφτίλα των πενήντα χρόνων. Τα δύο ντοκουμέντα που έβγαλα θα τα συμπληρώσω με καινούργια από την ΕΕ που αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα δε γνωρίζουμε ούτε πόσοι είναι οι κάτοικοι, ούτε πόσοι ψηφίζουν, ούτε πόσοι είναι πάνω από 100 ετών, ενώ ο “καλός” Γενικός Γραμματέας μας είπε ότι πάνω από 100.000 χιλιάδες είναι πάνω από 100 ετών», πρόσθεσε ο κ. Ρωμανός.

«Το Υπουργείο Εσωτερικών λέει ότι οι εγεγραμμένοι είναι δέκα εκατομμύρια και ότι από αυτούς ψήφισαν μόνο τα έξι. Στα έξι η Νέα Δημοκρατία έλαβε 40,79%. Στα δέκα εκατομμύρια είναι 24,4%, θα έκανε κυβέρνηση λαϊκής μειοψηφίας. Την ίδια αλλοίωση αποτελέσματος είχαμε και με τη νίκη ΣΥΡΙΖΑ», υπογράμμισε ο κ. Ρωμανός.

«Οι Έλληνες στα αρχεία της Ε.Ε. είναι περίπου 10.500.000, με τελευταία μέτρηση του Μαρτίου του 2023, στην επίσημη απογραφή της χώρας είναι 9.700.000 και στους εκλογικούς καταλόγους είναι 10 εκατομμύρια. Εγώ λέω εδώ μια φράση: Τρία έγγραφα “φωτιά”. Ψήφοι υπάρχουν και έτσι βγαίνουν οι κυβερνήσεις»

«Εμένα δε με νοιάζει αν βγαίνει ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας. Εμένα με ενδιαφέρει όι η Ελλάδα δεν έχει τρόπο να κάνει εκλογές. Ή έχει και το κάνει με ψέματα και παραμυθιάζουν τον κόσμο», ολοκλήρωσε ο κ. Ρωμανός.

Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη:

focusfm.gr

Οι μάσκες πέφτουν: Γ.Ρωμανός: «Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται 2.400.000 ψήφοι στο Μητσοτάκη, που στην Ελλάδα είναι ο πιο αντιπαθής πολιτικός;» (oimaskespeftoun.blogspot.com)

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΑΘΗΜΑ

Χρήστος Γιανναράς, Αρχιμανδρίτης Τύχων, Δημήτρης Σταματόπουλος. Μια απο τις εκπομπές της ΕΡΤ3 που έμειναν στην μνήμη μας.

(98) ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.- ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΑΘΗΜΑ - YouTube

Διαβάζοντας τον Ντοστογιέφσκι για να κατανοήσουμε το παρόν (αλλά και το μέλλον)

Patrizia Fermani

Το απρεπές θέαμα που παρακολουθούμε δεν είναι πρωτοφανές, επίσης επειδή τα θεμελιώδη συστατικά του το καθιστούν μόνο ένα αντίγραφο – με κάποια αντικατάσταση των ηθοποιών στα δευτερεύοντα μέρη – αυτού που ο Ντοστογιέφσκι είδε με απελπιστική διαύγεια και το οποίο σημείωσε στο Ημερολόγιό του.

Είχε μπροστά στα μάτια του το φούσκωμα σαν ποτάμι γεμάτο  το «ζήτημα της Ανατολής». Δηλαδή, όταν εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοί σφαγιάστηκαν κάτω από την αδιαφορία των δυτικών δυνάμεων που επικεντρώθηκαν στην αρπαγή των δικών τους εδαφικών πλεονεκτημάτων μετά τη διάλυση της τουρκικής αυτοκρατορίας, και ως εκ τούτου σχεδόν ανυπομονούσαν να πραγματοποιηθεί η εθνοθρησκευτική κάθαρση, ως όπλο περιορισμού της Ρωσίας. Αυτή, στην πραγματικότητα, μόλις η Οθωμανική Αυτοκρατορία βγει από τη μέση, «θα ριχτεί στην Ευρώπη και θα καταστρέψει τον πολιτισμό της».

«Είπαν ξεδιάντροπα ψέματα για τα πάντα, προκειμένου να διεγείρουν τις μάζες του λαού στο μίσος, όχι ενάντια στους μουσουλμάνους σφαγείς, αλλά ενάντια στον υποτιθέμενο επικείμενο εχθρό». Όπως και σήμερα, μέσα από το στόμα των ψεύτικων τηλεοπτικών σειρών , ο πόλεμος μεταμφιεσμένος και προετοιμασμένος από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια παραμεθόρια περιοχή, για να ξεκινήσει ο πόλεμος κατά της Ρωσίας, ανατρέπει γεγονότα και ευθύνες. «Και επιπλέον στην Ευρώπη τα γεγονότα διαψεύδονται», έγραψε ο συγγραφέας μας, «διαψεύδονται στα κοινοβούλια, δεν πιστεύονται, προσποιούνται ότι δεν πιστεύουν: όχι, δεν συνέβη, είναι υπερβολικό, είναι οι ίδιοι, οι Βούλγαροι, που έσφαξαν εξήντα χιλιάδες δικούς τους για να κατηγορήσουν τους Τούρκους». Ίσως παίρνοντας αφορμή από το αξιομνημόνευτο «Εξοχότατε, μαστιγώσατε τον εαυτό σας» που διαβάσαμε στον Γενικό Επιθεωρητή του Γκόγκολ.

Το ίδιο παράδοξο που όχι μόνο υπηρετείται με αδιατάρακτη θρασύτητα από τους δυτικούς μάγειρες και τους συμμάχους τους στην ανατολή, αλλά και χωνεύεται πρόθυμα από τα τηλεχειραφετημένα πλήθη, Όχι άδικα, και για την αιώνια επιστροφή του ίδιου, σε αυτά, συμπεριλαμβανομένων ίσως και των γερμανικών, έγινε αμέσως φανερό ότι, με εξαιρετική αυτοτιμωρητική ορμή, ακόμη και οι αγωγοί τέθηκαν εκτός χρήσης από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, πώς οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί του Ντονμπάς αυτοδιώκονται και σκοτώνονται κατά τη διάρκεια σχεδόν μιας δεκαετίας. Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε μια παλιά μεταφορά που είναι λίγο τραχιά σχετικά με ορισμένες πιθανές αυτοκαταστροφικές συζυγικές βεντέτες που είναι άβολο να παραθέσουμε ολόκληρες.

Σε αυτά τα γεγονότα ο Ντοστογιέφσκι είδε «την τελευταία λέξη ενός πολιτισμού μετά από δεκαοκτώ αιώνες εξέλιξης, όλου εκείνου του εξανθρωπισμού της ανθρωπότητας για τον οποίο η Ευρώπη κατέστρεψε το δουλεμπόριο και τον δεσποτισμό, διακήρυξε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημιούργησε την επιστήμη, γιόρτασε την ανθρώπινη ψυχή με τέχνη, υποσχέθηκε στους ανθρώπους δικαιοσύνη και αλήθεια και στη συνέχεια γύρισε την πλάτη της στους χριστιανούς που σφαγιάστηκαν με εντολή του σουλτάνου».

Επιπλέον, αξίζει να θυμηθούμε πώς μερικές δεκαετίες μετά από αυτά τα γεγονότα, με τον ίδιο κυνισμό, οι δυτικές εξελίξεις γύρισαν την πλάτη τους ακόμη και μπροστά στη γενοκτονία των Αρμενίων, για την οποία μια ντροπιαστική και αμήχανη σιωπή παραμένει απλωμένη μετά από περισσότερο από έναν αιώνα, μπροστά στην κραυγή που ενεργοποιήθηκε στον Χίτλερ, τουλάχιστον μέχρι να φανεί χρήσιμη η μνήμη της. Στην πραγματικότητα, τώρα ακόμη και το Άουσβιτς κινδυνεύει να επιστρέψει στο λυκόφως, διότι, αν από τη μία πλευρά οι Γερμανοί έχουν εσωτερικεύσει την ενοχή σε σημείο να αλλάξουν δέρμα, βάζοντας στην άκρη κάθε υπερηφάνεια και μνήμη ταυτότητας, για να προσαρμοστούν τελικά στη νέα ενεργειακή και οικονομική φτώχεια, από την άλλη πλευρά ο νέος ουκρανικός ναζισμός για αγγλοαμερικανική χρήση και κατανάλωση τροφοδοτείται και ενισχύεται ενόψει μιας νέας αλλά πάντα πολυπόθητης επιχείρησης Μπαρμπαρόσα.

Είναι ο ναζισμός που επιδεικνύεται ατιμώρητα στο στήθος από έναν κύριο που επισκέπτεται τον επίσκοπο της Ρώμης μαζί με μια διμοιρία συντρόφων με στολές παραλλαγής, σύμφωνα με την ολοκαίνουργια ετικέτα που εγκρίθηκε από τη Γραμματεία του Κράτους του Βατικανού. Μια ενημερωμένη εθνική-λαϊκή ετικέτα που έχει επεκτείνει το λευκό, που προορίζεται για αιώνες στις καθολικές βασίλισσες που επισκέπτονται τον ποντίφικα, επίσης καί σε εκείνες των ρωμαϊκών χωριών που αντιπροσωπεύονται από την εδαφική αρμοδιότητα της αδιάφορης κυρίας Giorgia.

Αλλά εξακολουθούμε να διαβάζουμε στο Ημερολόγιο: «Από πού προέρχονται όλα αυτά; Γιατί δεν θέλετε να δείτε, να ακούσετε και λέτε ψέματα; Γιατί ρίχνετε λάσπη στον εαυτό σας; Είναι επειδή εμπλέκεται η Ρωσία. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία ενοχλεί, είναι ένοχη ότι είναι η Ρωσία, η οποία σαν βάρβαρη ορδή θα ορμήσει στην Ευρώπη και θα καταστρέψει τον πολιτισμό της, αυτόν τον πολιτισμό, ακριβώς, που ξαφνικά αποδείχθηκε μπλόφα».

Έτσι, τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε. Και ο πολιτισμός είναι αυτός που είναι ικανός να αρπάξει τα έργα τέχνης του Ερμιτάζ που δανείζονται στις δυτικές γκαλερί. Να κατασχέσει καταχρηστικά τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία και τις τραπεζικές καταθέσεις των Ρώσων πολιτών.Νά έχει υπογράψει συνθήκες ειρήνης μόνο για να εξαπατήσει στρατηγικά το άλλο μέρος, παραβιάζοντας τον μόνο δεσμευτικό κανόνα που καυχιέται το περίφημο διεθνές δίκαιο που επεξεργάστηκε ο δυτικός πολιτισμός, δηλαδή το pacta sunt servanda. Ενώ αυτός ο ίδιος κανόνας παραμένει «άυλος» για να συνεχίσει να σφίγγει γύρω από το λαιμό τους ανυπεράσπιστους Ευρωπαίους υπηκόους που φυλακίστηκαν στο Maastrichitt.

Αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ο αγγλοσαξονικός ωφελιμισμός έχει κερδίσει σε όλους τους τομείς, μια πληβειακή και χυδαία εκδοχή του σκοπού που δικαιολογεί τα μέσα που υιοθετούν ακόμη και οι αμβλείς ηπειρωτικοί κάτοικοι των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, εφοδιασμένοι ή όχι με ευγενείς ή ακαδημαϊκούς τίτλους που δεν εμποδίζουν τους ιδιώτες εκατομμυριούχους να συνεργάζονται με όλους τους διατλαντικούς εγκληματίες, εις βάρος του ανυποψίαστου φορολογούμενου της ίδιας της ΕΕ. Για να μην αναφέρουμε τους Ελβετούς οι οποίοι, όντας οι απόλυτοι λάτρεις του ωφελιμισμού, έχουν επίσης βάλει την πανοπλία στην αγαπημένη και παροιμιώδη ουδετερότητά τους.

Επιπλέον, ο διαχωρισμός μεταξύ πολιτικής και ηθικής ήταν ένα αρχαίο πρόβλημα και παρουσιάστηκε στη συνείδηση πολύ πριν από τον Μακιαβέλι, ο οποίος, ωστόσο, έγραψε ο Κρότσε, «ανακαλύπτει την αναγκαιότητα και την αυτονομία της πολιτικής, η οποία είναι πέρα από, ή μάλλον εδώ, από το ηθικό καλό και το κακό, που έχει τους δικούς της νόμους στους οποίους είναι μάταιο να επαναστατήσουμε, που δεν μπορούν να εξορκιστούν και να εκδιωχθούν από τον κόσμο με αγίασμα». Αν και, πρόσθεσε, «αυτό που συνήθως δεν παρατηρείται είναι η σκληρή πικρία με την οποία ο Μακιαβέλι συνοδεύει αυτόν τον ισχυρισμό της πολιτικής και της αναγκαιότητάς της».

Στην πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση, η χρησιμότητα της παγίδας και της σφαγής της Σενιγκάλια που σχεδίασε ο Δούκας Valentino εγγράφεται, στις προθέσεις του συγγραφέα, στο χρήσιμο αλλά σίγουρα όχι στην τιμή. Όπως και στην περίπτωση του Remirro de Orco, υπολοχαγού του δούκα, ο οποίος ειρήνευσε την περιοχή με πρωτοφανή βιαιότητα, τοποθετήθηκε ένα πρωί στην πλατεία της Cesena "σε δύο μέρη με ένα ματωμένο μαχαίρι στο πλάι, έτσι ώστε οι πολίτες να παραμείνουν ικανοποιημένοι και ηλίθιοι".

Μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε πώς η ίδια η διεθνής πολιτική έχει ένα «ηθικό» καθεστώς που με τη σειρά του διαφοροποιείται επίσης από αυτό της εσωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για μια πολυμορφία που δημιουργήθηκε αυθόρμητα λόγω της ποικιλομορφίας των συμφερόντων και των στόχων που διακυβεύονται, οι οποίοι είναι, πράγματι, σε ένα ιδανικό όραμα, η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών, αφενός, και το καλό της εθνικής κοινότητας, αφετέρου. Αλλά ακόμη και αυτή η διαφορά πέφτει, όταν, όπως σήμερα, τα ευρωπαϊκά έθνη, που δεν είναι πλέον ανεξάρτητα και κυρίαρχα, δεν απολαμβάνουν πλέον πολιτική αυτονομία επειδή βρίσκονται σε κατάσταση υποτέλειας σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο από στρατιωτική άποψη, αλλά επίσης, μέσω της ΕΕ που είναι η longa manus της, για εκπαιδευτικές, πολιτιστικές, οικονομικές και «ιδεολογικές» οδηγίες. Έτσι, ούτε και για υποτέλεια δεν είναι σωστό να μιλάμε, αλλά για ολοκληρωτική, εξευτελιστική υποδούλωση.

Αλλά ο Ντοστογιέφσκι, ξεκινώντας από την de facto αναγνωρισμένη αυτονομία της διεθνούς πολιτικής, προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Σίγουρα δεν ήταν ένας αφελής και ανίδεος ιδεαλιστής, ανίκανος να συλλάβει το φιλοσοφικό πρόβλημα της διπλής ηθικής που χαρακτηρίζει αντίστοιχα την πρόταση της πολιτικής και της ατομικής ζωής. Ωστόσο, ρωτάει: «Πού είναι οι αλήθειες που κατακτήθηκαν με τόσα βάσανα; Αρκεί μια πρακτική αιτία και όλα πετάνε μακριά;» Στην πραγματικότητα, γνώριζε καλά τι δεν μπορούσε ακόμα να σκεφτεί ο Μακιαβέλι   επειδή ήρθε μετά από αυτόν. Όλο το έργο της σκέψης, όλον αυτόν  τόν προβληματισμό για την πραγματικότητα της πολιτικής και όλα εκείνα τα ιστορικά γεγονότα που είχαν οδηγήσει, μέσω μιας αλληλένδετης εργασίας γεγονότων και ιδεών, στη σύλληψη του σύγχρονου κράτους και στα άλλα επιτεύγματα για τα οποία καυχιέται η πολιτική σκέψη του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού. Αυτό στη συνέχεια έφτασε άσχημα σε κενές ρητορείες σχετικά με τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ειρηνική συνύπαρξη, την ελευθερία και την ισότητα, το κράτος δικαίου, την προστασία των μειονοτήτων, και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής, ή σε μια ολόκληρη σειρά λέξεων χωρίς αληθινό νόημα που χρησιμεύουν για να καλύψουν την υποστροφή προς την άρνηση αυτού που είχε πωληθεί. αλλά και είχε γίνει αισθητό από τις μάζες, ως πρόοδος.

Έτσι διαβάζουμε ξανά στο Ημερολόγιο: «Ωστόσο, δεν δικαιολογείται καν να παραμείνουμε στο βάναυσο επίπεδο της διπλής τροχιάς και να μην ανέλθουμε σε ένα υψηλότερο και πιο πειστικό κερδοσκοπικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, με αυτή την αναγνώριση της ιερότητας των σημερινών συμφερόντων, του ευθύτατου και άμεσου κέρδους, του δικαιώματος να φτύνει κανείς την τιμή και τη συνείδηση για να σκίσει μια νιφάδα μαλλιού για τον εαυτό του, μπορεί κανείς σίγουρα να πάει πολύ μακριά. Αλλά μόνο πρακτικά πλεονεκτήματα, μόνο τα τρέχοντα κέρδη αντιπροσωπεύουν το πραγματικό πλεονέκτημα ενός έθνους και της «υψηλής» πολιτικής του; Αντίθετα, δεν είναι για ένα μεγάλο έθνος ακριβώς αυτή η πολιτική τιμής, μεγαλοψυχίας και δικαιοσύνης η καλύτερη πολιτική, ακόμη και αν φαινομενικά έρχεται σε αντίθεση, αλλά στην πραγματικότητα δεν έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά του; Η πολιτική της ανιδιοτέλειας και της τιμής, δηλαδή των μεγάλων και τίμιων ιδεών, είναι αυτές που τελικά θριαμβεύουν στους λαούς και τα έθνη. Η πολιτική της τιμής και της αδιαφορίας δεν είναι μόνο η ευγενέστερη, αλλά ίσως και η πιο συμφέρουσα για ένα μεγάλο έθνος, ακριβώς επειδή είναι ευγενές. Ενώ η συνεχής ρίψη του εδώ κι εκεί, όπου είναι πιο συμφέρουσα, υποβιβάζει μια κατάσταση σε μικρότητα, σε εσωτερική αδυναμία».

Δεν θα έπρεπε αυτός να είναι ο νέος στόχος του πολιτισμού, τουλάχιστον για την Ευρώπη; Και να αποκηρύξει εκείνους τους νόμους του Belluine για τους οποίους ακόμη και ο Μακιαβέλι αισθάνθηκε αηδία; Μετά τα αισχρά αποτελέσματα μιας επανάστασης που κατέληξε στην τρέλα και τις ναπολεόντειες ληστείες, μετά τους αδελφοκτόνους πολέμους και τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας; Αλλά αυτή η ελπίδα ήταν ουτοπική και η αντίφαση ήταν πολύ πιο παράδοξη, επειδή έχουμε φτάσει σε έναν τότε αδιανόητο βαθμό παράλογης απανθρωποποίησης, με τις τεράστιες τραγωδίες και αισχρότητες στις οποίες η οφθαλμαπάτη και η υπόθεση της προόδου της ανθρωπότητας κατέληξε στον εικοστό αιώνα, στον εκφυλισμό και την αντίφαση των ιδεών που θα έπρεπε να την εξασφαλίζουν.

Η Ευρώπη παρασύρθηκε στην εκτεταμένη ηγεμονία των ΗΠΑ με αντάλλαγμα την υλική καταστροφή, ενώ η περίφημη αυτόχθονη ή εισαγόμενη δημοκρατία μεταμορφώθηκε σε επίσημα εξουσιοδοτημένο δεσποτισμό, μοντέλο 1933. Και πάντα χάρη σε έναν αδιατάρακτο μετασχηματισμό, τώρα, μετά από ογδόντα χρόνια πασιφισμού, που διακόπτεται χωρίς δισταγμό κάθε φορά που μια ηγεμονική δύναμη το αποφασίζει, μετά από κάθε είδους εξαπάτηση που διαπράττεται εναντίον του ανυπεράσπιστου πληθυσμού στο έλεος των αγγλοσαξονικών ολιγαρχιών, ρίχνεται με τα μούτρα στον πόλεμο που αυτές έχουν σχεδιάσει ad hoc. Εκτεταμένες ολιγαρχίες ανοιχτές σε κάθε διαφθορά, καθοδηγούμενες από τον ωφελιμισμό και τη θέληση για εξουσία που μπορούν να επιδεικνύονται ατιμώρητες σε κάθε είδους ψέματα, σε κάθε αντιστροφή αρχών που προηγουμένως επιδεικνύονταν, σε κάθε ψευδή ηθική και φαρισαϊκή απόφαση, σε κάθε προδοσία και κάθε μικρότητα, σε κάθε καταστροφική πρόθεση χωρίς ντροπή και χωρίς ανάληψη ευθύνης, πίσω από διάφορες σκηνικές μάσκες.

Όπως εκείνοι που πήγαν να τιμήσουν χωρίς περιορισμούς τη μνήμη των θυμάτων της ατομικής βόμβας μαζί με εκείνους που δεν ντρέπονται που έριξαν αυτή τη βόμβα και ποτέ δεν μετάνιωσαν για αυτή τη φρίκη. Μια ζοφερή εικόνα που έμοιαζε αδιανόητη, αυτή των δύο θλιβερών μορφών, του Ευρωπαίου και του Αμερικανού μαζί, ανάμεσα σε ισάριθμες θλιβερές και ασήμαντες φιγούρες. Papier-mâché, θα ειπωθεί, αλλά ικανό να κινεί ανενόχλητα το πεπρωμένο άπειρων και ανεπανάληπτων ζωών, επειδή το ποίμνιο από το οποίο αντλούν την ύπαρξή τους έχει δεόντως ναρκωθεί και αποβιρωθεί.

Οι κυρίαρχες ολιγαρχίες έχουν πάρει την πολιτική εξουσία στα χέρια τους χάρη στον εκφυλισμό του δημοκρατικού και αντιπροσωπευτικού συστήματος, αλλά πάνω απ' όλα στην προληπτική μείωση της ικανότητας κατανόησης και αντίδρασης των υποκειμένων. Μονοδιάστατων ανδρών, επίπεδα ειδώλια κολλημένα στο άλμπουμ της ιστορίας από κουκλοπαίκτες ικανούς για τα πάντα, επειδή στερούνται τη συνείδηση πραγματικών ανδρών. Οι πολιτικοί που συρρέουν σήμερα στον διάσημο δυτικό κόσμο ή στον ανθόκηπο του Borrell, και στις δύο πλευρές του ωκεανού, προεικονίζουν τα επικίνδυνα αυτόματα που έχουν σχεδιαστεί για να ανακουφίσουν την εναπομείνασα ανθρωπότητα του μέλλοντος από την κούραση της ανθρώπινης ζωής και της σκέψης.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που κάποτε ήταν οι τέχνες της διπλωματίας, μια πειθαρχία πολύ απαιτητική για να καλλιεργηθεί από τα αδύναμα μυαλά των ημι-αναλφάβητων αυτομάτων, έχει κατασταλεί και αντικατασταθεί από μια ματαιοδοξία που ταλαντεύεται απειλητικά μεταξύ ύβρεως, ηλιθιότητας και ψεμάτων. Αυτό αποκαλύπτει τον κίνδυνο αυτών και των συσκευών στις οποίες είναι ένθετες.

Σκεφτείτε μόνο τις δηλώσεις του πάντα εριστικού Stoltemberg, ο οποίος δεν χάνει ποτέ καμία ευκαιρία να δείξει το διαμέτρημά του. Η πολύ πρόσφατη ομιλία σχετικά με την προσέγγιση μιας εκτεταμένης εφαρμογής του άρθρου 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ είναι υποδειγματική.
Ένα αριστούργημα φαρισαϊκής υποκρισίας να πούμε με λίγα λόγια ότι η ερμηνεία θα επικρατήσει manu militari κατά τό γράμμα του κανόνα, έτσι ώστε όλοι οι υπογράφοντες να υποχρεωθούν να συμμετάσχουν ακόμη και με τους στρατούς τους στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας, ακόμη και αν αυτό δεν είναι μέρος της συμμαχίας. Δηλαδή, έλαμψε στο νεφέλωμα των λέξεων ο de facto θεσμός μιας υποχρεωτικής άμεσης επιθετικότητας.

Πιο συγκεκριμένα, μέσα στη χυδαιότητα της πρωτόγονης βίας του, ο ουκρανός υπουργός που μετά την επίθεση στο Λουγκάνσκ λέει: αν δεν μας δώσετε τα όπλα που ζητάμε, πρέπει και εσείς να περιμένετε επιθέσεις. Κάτι που εγκληματικά ονομάζεται απειλή, αλλά του οποίου η ανωμαλία και η χυδαιότητα δεν φαίνεται να γίνονται αντιληπτές ως τέτοιες ακόμη και από εκείνους που θα έπρεπε να είναι εξοικειωμένοι, άμεσα ή μέσω της φιλμογραφίας, με τον επικοινωνιακό και λειτουργικό κώδικα των διαφόρων πραγμάτων μας, της εθνικής δόξας παγκοσμίως γνωστής και εξαγόμενης.

Τώρα, όσον αφορά τόσες πολλές εύγλωττες εκδηλώσεις μιας γενικευμένης υποβάθμισης, των δόλιων εργαλείων της πολιτικής όλο και πιο ξεδιάντροπα επιδεικτικών, πρέπει να σημειωθεί ότι, για να δικαιολογήσει κάθε απορία στο όνομα του λόγου ύπαρξης, στην εποχή της εξάλειψης κάθε κριτικής συνείδησης από τα μέσα ενημέρωσης, η μάζα καταλήγει να απορροφά την ιδέα της κανονικότητας αυτής της ηθικής και να είναι σε θέση να την κάνει δική της ακόμη και στην καθημερινή ζωή.
Εάν τα ψέματα ή η προδοσία, ο δόλιος λόγος και ο εκβιασμός, ο κρυφός καταστροφικός στόχος ή η παραποίηση της πραγματικότητας δεν γίνονται πλέον αντιληπτά ως τέτοια, επίσης επειδή είναι γενικά κανονικοποιημένα και επομένως γενικά νομιμοποιημένα. Αν δεν εισάγονται πλέον ούτε καν στο κλειστό περίβλημα μιας πολιτικής που υπακούει στον δικό της και ιδιαίτερο κώδικα, το πέρασμα προς την απορρόφηση αυτού του habitus στην τρέχουσα ηθική είναι σχεδόν υποχρεωτικό. Αυτή η παρεκκλίνουσα και ιδιαίτερη ηθική, της οποίας η γένεση και οι αρθρώσεις δεν φαίνονται πλέον, καταλήγει να γίνει κοινό νόμισμα ακόμη και έξω από το φράχτη της πολιτικής και πράγματι γίνεται ένα αποδεκτό μοντέλο για ιδιωτικές σχέσεις, που έρχεται να διαστρεβλώσει την ατομική συνείδηση.

Επομένως, περιττό να πούμε ότι, σε μια ιστορική στιγμή στην οποία δεν γνωρίζουμε καν αν κάποιος άλλος μπορεί πραγματικά να ακολουθήσει, η ελπίδα του Ντοστογιέφσκι για μια «υψηλή» πολιτική, ακούγεται ξεπερασμένη. Η δυνατότητα αξιοποίησης του πλούτου της ιστορίας που συσσωρεύτηκε από τη δυτική σκέψη, μαζί με έναν αδιάκοπο φιλοσοφικό στοχασμό, και την κληρονομιά της χριστιανικής πνευματικότητας πριν από τη μόλυνσή της, φαίνεται πολύ μακρινή και ουτοπική. Φαίνεται αδύνατο σε αυτή την πολιτισμική κατάρρευση, την εξιδανίκευση με την οποία η ώριμη ζωή ελέγχει τα γεγονότα κοιτάζοντας πέρα από αυτό που είναι ασήμαντο και ιδιαίτερο, ψεύτικο και ασήμαντο από έναν όλο και υψηλότερο ορίζοντα.

Αυτή είναι η εποχή των τσακαλιών και των υαινών, ή ίσως της marabunta. Και στην έλευση των ανώτερων ζώων φαίνεται σχεδόν αδύνατο ακόμη και να ελπίζουμε.

Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και οι φιγούρες papier-mâché, όσο φαύλες κι αν είναι, όπως ο τρομερός δικαστής Morton εχθρός του Roger Rabbit, με λίγη προσπάθεια και πολλή τύχη θα μπορούσαν να διαλυθούν στον αέρα χάρη στην πραγματική τους ασυνέπεια. Τουλάχιστον σε αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στην ελπίδα, ίσως... ακόμη και πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία!;

Leggere Dostoevskij per comprendere il presente (e anche il futuro) – Ricognizioni

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!