Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025

Elisabetta Frezza: Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση: η φάρσα και η ντροπή

Αυτό δεν είναι ένα άρθρο, αυτό είναι ένα ξέσπασμα. Γιατί δεν αντέχουμε άλλο.

Τις τελευταίες ημέρες, μαίνεται η διαμάχη (γιγαντομαχία) σχετικά με τη χρήση του ταμείου μισού εκατομμυρίου ευρώ που ο νόμος για τον προϋπολογισμό - αποδεχόμενος μια τροπολογία που πρότεινε ο γραμματέας της Più Europa Luca Magi και προφανώς υπερψήφισε περισσότερα από ένα άτομα στην πλειοψηφία - θα είχε διαθέσει για την προώθηση σεξουαλικής και συναισθηματικής αγωγής και σεξουαλικής υγείας στα σχολεία.

Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, με αυξανόμενη οργή, το θέμα του σεξ έχει γίνει εμμονή όλων των ορθών σκεπτόμενων ανθρώπων: ριζοσπάστες και κληρικούς, εξτρεμιστές και μετριοπαθείς.

Εν ολίγοις, δεν είσαι καλός άνθρωπος αν δεν μπεις στη μπάντα των σύγχρονων παιδαγωγών για τους οποίους το σεξ είναι πάνω απ' όλα και, πάνω απ' όλα, αντιπροσωπεύει την κύρια προοπτική που πρέπει να ενσταλαχθεί το συντομότερο δυνατό σε αθώους εκκολαπτόμενους μαθητές και στη συνέχεια, με δεξιοτεχνία να ταιριάζουν με την κακία με την οποία ήδη εντυπωσιάζουν στο διαδίκτυο, σε παιδιά που είναι ως επί το πλείστον ανίκανα να καταλάβουν και να θέλουν επειδή αγνοούν οτιδήποτε άλλο.

Είναι τραγικά ξεκαρδιστικό να παρακολουθείς τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα μεταξύ ομάδων τιτάνων που δεν συνειδητοποιούν καν ότι φέρνουν νερό στον ίδιο ακριβώς μύλο, αλλά αντίθετα ουρλιάζουν και προσβάλλουν ο ένας τον άλλον. Σαν τους παροιμιώδεις τυφλούς που πετούν πέτρες.

Αυτοί στην κυβέρνηση βροντοφωνάζουν: «δεν υπάρχει χώρος στα σχολεία, ούτε σήμερα ούτε ποτέ, για όσους θέλουν να προπαγανδίσουν την ιδεολογία του φύλου», και φροντίζουν ακόμη και να καθησυχάζουν μητέρες και μπαμπάδες ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι στα χέρια τους και όχι σε αυτούς». πολιτικοποιημένων εκπαιδευτικών και εξωτερικών ειδικών». Το ερώτημα τίθεται αυθόρμητα:  αλλά αυτοί πού ζούν;

Πράγματι, κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στο θορυβώδες αξιότιμο μέλος που είναι επιφορτισμένο με την παρενόχληση του Κοινοβουλίου πώς τα σχολεία, όλα, δέχονται εισβολές από μανιακούς που βρίσκουν εκεί ανυπεράσπιστα λιβάδια για να αποικίσουν, επειδή κανείς δεν έχει πια το θάρρος να μπει εμπόδιο εκτός και αν ψιθυρίζει αργά στο αυτί του μάνατζερ πώς Ίσως θα ήταν πιο σωστό να αποφύγει την προώθηση του σαδομαζοχισμού και να σταματήσει στο προηγούμενο κεφάλαιο του εγχειριδίου.

Κάποιος θα πρέπει επίσης να πει στον γενναίο κύριο ότι η μετάδοση της καριέρας του ψευδώνυμου τρέχει παντού ανενόχλητη , αφού αν δεν την αγκαλιάσεις έχεις δαχτυλίδι στη μύτη ή έχεις αφεθεί στον Μεσαίωνα, και αντ' αυτού σήμερα κάθε νέος πρέπει ελεύθερα να αποφασίσει να άλλαξε το όνομά του αν κατά τύχη νιώθει διαφορετικός από τον εαυτό του, γιατί το σεξ είναι άποψη.

Κάποιος θα πρέπει επίσης να ενημερώσει το Αξιότιμο κοινοβούλιο ότι οι γονείς και οι δάσκαλοι που έχουν ακόμη τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση, είναι εντελώς αφοπλισμένοι μπροστά στήν πλημμύρα που πλέον κατακλύζει κάθε σχολείο με απελπιστικά μικρά μαθήματα από απελπισμένους πιστοποιημένους ειδικούς, που έχουν στρατολογηθεί για να καταλάβουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του προγράμματος σπουδών.

Κάποιος, αν μπορεί, να ενημερώσει τά αξιότιμα μέλη. Ακόμα κι αν θα του αρκούσε να ψάξει ο ίδιος στο παράθυρο κάποιου τυχαίου σχολείου για να δει σε ποιον ανατίθενται αυτά τα ευλογημένα μαθήματα, γενικά μέ κλειστά τά μάτια γιατί ο ανάδοχος ονομάζεται «ειδικός» και πρέπει να εμπιστεύονται τούς ειδικούς. Θα συνειδητοποιούσε ότι το τσίρκο διοικείται από τις πιο απίθανες ενώσεις, όπως αυτές που αποτελούνται από «επαγγελματίες υγείας » που αυτοπροσδιορίζονται ως «queer, trans, νευροαποκλίνοντες, μη μονογαμικοί, kinky» και που δεν ξέρει τι kinky σημαίνει και καλείται θερμά να πάει να το δει .

Εν πάση περιπτώσει, ας γνωρίζει ο αξιότιμος βουλευτής ότι με τον μικρό μας τρόπο μπορούμε να του παρέχουμε τόνους εξευτελιστικού υλικού που έχει περάσει ως εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Ας επιστρέψουμε όμως στη γιγαντομαχία.
Πάντα η κυβερνητική πλειοψηφία, προσποιούμενη ότι δεν γνωρίζει την πραγματικότητα των πραγμάτων (ή δεν τη γνωρίζει καθόλου: δεν ξέρουμε ποια από τις δύο υποθέσεις είναι η χειρότερη) προσπαθεί να κρατήσει τα πράγματα μαζί και αποφασίζει ότι αυτά τα κονδύλια, έχουν ήδη εγκριθεί με πρωτοβουλία του Più Europa, θα έχει ως στόχο την κατάρτιση εκπαιδευτικών «κατά προτεραιότητα σε θέματα γονιμότητας ανδρών και γυναικών, με ιδιαίτερη αναφορά στον τομέα της πρόληψης της υπογονιμότητας». και μόνο δευτερευόντως θα εξυπηρετούν τη σεξουαλική υγεία και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Με αυτόν τον τρόπο σκέφτονται, και μάλλον δικαίως, να φιμώσουν τους εφημεριδοπώλες σε μόνιμη υπηρεσία από τον λεγόμενο γαλαξία υπέρ της ζωής και των κληρικών , που θα χαρούν γιατί επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση που ενθαρρύνει τις γεννήσεις και δεν θα τους αγγίζει η ιδέα ότι η μόνη επιχείρηση Η τρέχουσα τάση υπέρ της ζωής είναι αυτή της συνθετικής ζωής: δηλαδή δοκιμαστικοί σωλήνες για όλους (συμπεριλαμβανομένων των διαφορετικών επαγγελματιών που αναφέρονται παραπάνω), εμπόριο γαμετών, γενετικές επιλογές και χειρισμοί - δηλαδή η βιομηχανία αναπαραγωγής τεχνητής . Ποιος είναι ακριβώς ο στόχος που επιθυμούν οι λάτρεις του εναλλακτικού σεξ έναντι του γόνιμου σύμφωνα με τους ανυπέρβλητους νόμους της βιολογίας. είναι ακριβώς 
ο αντίθετος από το θαύμα της ζωής.

Εν τω μεταξύ η αντιπολίτευση, προσποιούμενη επίσης ότι δεν καταλαβαίνει κάτι (ή πραγματικά δεν το καταλαβαίνει), σκίζει τα ρούχα της και φωνάζει για τη βρώμικη λειτουργία της πλειοψηφίας, για την ανησυχητική ανατροπή που προκύπτει από μια «πολιτική χειραγώγησης με στόχο την ικανοποίηση της σεξοφοβικής καθήλωσης ορισμένου δικαιώματος».

Εν ολίγοις, ένα δράμα, ένα υπαίθριο ψυχιατρείο που μάχεται μεταξύ (σύμφωνα με τις διασταυρούμενες κατηγορίες) σεξουαλικών μανιακών από τη μια πλευρά και σεξοφοβικών από την άλλη.
Και δεν έχει τελειωμό. Μάλιστα, ενώ μαλώνουν (ή προσποιούνται ότι μαλώνουν), ο προϊστάμενος του τμήματος εκπαίδευσης υπογράφει τίποτα λιγότερο από ένα μνημόνιο κατανόησης με τον επιχειρηματία γονέα - τον αρχικό διερμηνέα του πένθους - της φτωχής Giulia , που ξαφνικά έγινε ίδρυμα.

Στόχος της συμφωνίας μεταξύ του Υπουργείου Δημόσιας (Επαναλαμβάνουμε: Δημόσιας) Παιδείας και του νεοσύστατου ιδιωτικού ιδρύματος με λαμπρή καριέρα θα ήταν η έναρξη μιας συνεργασίας «για τον καθορισμό έργων» με στόχο «την επιβεβαίωση της κουλτούρας του σεβασμού προς κάθε πρόσωπο και ειδικότερα προς τις γυναίκες» μεταξύ μαθητών σχολείων όλων των βαθμίδων. Πράγμα που, όπως είδαμε, σημαίνει κάτι τόσο απλό και ξεκάθαρο όσο και τρελό: να πείθουν τα αρσενικά να αισθάνονται ένοχοι που είναι αρσενικοί, δηλαδή ότι γίνονται λάθος.

Όχι ότι αυτή είναι μια νέα ιδέα. Ας θυμηθούμε ότι, κοντά στην τραγική είδηση ​​και ορμώμενος από την ασυνήθιστη κατακραυγή των μέσων ενημέρωσης που είχε γίνει γύρω από αυτό, ο ίδιος επικεφαλής του ίδιου υπουργείου είχε εκτοξευθεί - πάντα σε εφαρμογή (ομολογουμένως δημιουργικό) της λογικής του η κατσίκα και τα λάχανα, ή μάλλον του διαβόλου και του αγιασμού - στο σουρεαλιστικό εγχείρημα της τοποθέτησης μιας μοναχής και μιας λεσβίας επικεφαλής των προγραμμάτων σεβασμού και συναισθηματικής εκπαίδευσης στα ιταλικά σχολεία. Επειδή όμως τον λιντσάρανε από δεξιά και αριστερά, από πάνω και κάτω, πήρε αμέσως πίσω την ιδέα.

Ακόμη και πριν από αυτό, πριν από χρόνια, θυμάμαι εκείνον τον γιο μου που ήταν τότε μαθητής λυκείου, ο οποίος, μετά από ένα από τα διδακτικά ψυχομαθήματα του ψυχοειδήμονα που είχε στρατολογήσει το σχολείο, επέστρεψε στο σπίτι ανακοινώνοντας το τέλος της εποχής κατά την οποία ένας πού 
γεννήθηκε άνδρας μπορεί νά προσπαθήσει να φλερτάρει μια κοπέλα (όπως να της δώσει ένα λουλούδι ή να της πεί ότι είναι όμορφη, κυριολεκτικά) επειδή, στον νέο ορίζοντα που σέβεται όλες και όλους , οι κλασικές χειρονομίες ερωτοτροπίας περιλαμβάνονται αυτόματα στη λίστα των αδικημάτων που μπορούν να ενσωματώσουν μορφές σιωπηρής βίας προς τον παραλήπτη, εκπαιδευμένο από την κούνια και  ad nauseum να διεκδικεί ισοτιμία και ισότητα, με τις συνέπειες της υπόθεσης.

Αυτό δεν ήταν υπερβολή, οι άντρες το ξέρουν. Και στην πραγματικότητα, όντας έτσι, το νέο πρωτόκολλο Cecchettin έλειπε πραγματικά.

Αλλά σε μια δημοκρατία, όπως ξέρουμε, αποφασίζουν οι δημοσκοπήσεις και, όπως μας πληροφορούν οι εφημερίδες του καθεστώτος, «το 78% των νέων θα ήθελε μεγαλύτερη παρουσία της σεξουαλικής αγωγής στο σχολείο, η οποία θεωρείται πολύ άκαμπτη στα προγράμματα». Αλλά δείτε τι έκπληξη. Το επιχείρημα είναι σχεδόν εξίσου αποφασιστικό με την προσευχή της Lilli Gruber από τον άμβωνα της τηλεόρασης: «Παρακαλώ, πολιτικοί, κάντε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση υποχρεωτικό μάθημα στα ιταλικά σχολεία». Αμήν.

Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα της γιγαντιαίας επιχείρησης είναι ότι δείγματα όλων των ειδών έρχονται στο σχολείο για να νά τό παίξουν πάπες χωρίς κανέναν έλεγχο σχετικά με το σεξ και το περιβάλλον του, και περίπου χίλιες άλλες διάφορες ανοησίες, υπό την κάλυψη της άδειας εμπειρογνωμόνων τους. Κάποιος στα κτίρια, αφού τα βοοειδή έχουν δραπετεύσει, θυμούμενος ότι κέρδισαν τις εκλογές με την υπόσχεση - μεταξύ άλλων - ότι θα προκαλέσουν έμφυλη τρέλα, προσπαθεί καθυστερημένα να μπαλώσει τα πράγματα με την αστεία ιστορία του αγώνα κατά της υπογονιμότητας, γνωρίζοντας καλά ότι οποιεσδήποτε ενισχύσεις φτάνουν από πίσω με το πρωτόκολλο Cecchettin.

Αλλά αναρωτιόμαστε: ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κυρίους που, φωνάζοντας και μιλώντας πολύ, αποφασίζουν για τη μοίρα των παιδιών των άλλων, κανείς δεν σκέφτεται πραγματικά την προφανή σκέψη - η οποία έχει επίσης αποδειχθεί εμπειρικά και επιστημονικά - ότι η υπερβολική δόση τού  σεξ που δίνεται σε όλες τις σάλτσες έχει το παράδοξο αποτέλεσμα να σκοτώνει την επιθυμία και, σε συνδυασμό με την ποινικοποίηση του ανδρικού σύμπαντος, καταλήγει να ευνουχίζει οριστικά μια ολόκληρη γενιά; Μπορούμε να πούμε ντροπή σε όλους σας;

Επίσης γιατί σε αυτό το άθλιο θεατράκι όλοι κάνουν ότι δεν ξέρουν (ή όντως δεν ξέρουν;) ότι το ιταλικό σχολείο -όπου τώρα όλα γίνονται εκτός από το σχολείο- είναι σε κώμα. Και οι φτωχοί μαθητές ενηλικιώνονται χωρίς να ξέρουν πώς να κρατούν στυλό , χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν μια ελάχιστη γραμματικά σωστή πρόταση με πλήρες νόημα. να κατανοήσουν τη σημασία των λέξεων που ξεπερνούν ένα όλο και πιο αραιό (και όλο και πιο άθλιο) ρεπερτόριο. να κατανοήσουν πολύπλοκες περιόδους. να χρησιμοποιούν περισσότερες από μία λεκτικές διαθέσεις εκτός της δεικτικής και χρόνου εκτός του ενεστώτα· να διακρίνει ένα υποκείμενο από ένα κατηγόρημα, ένα επίθετο από μια αντωνυμία. Τα λογοτεχνικά ιταλικά έχουν γίνει ουσιαστικά ξένη γλώσσα, η γεωγραφία και η ιστορία έχουν καταργηθεί, τα μαθηματικά δεν υπερβαίνουν τα τεστ σταυρού.

Η καταστροφή είναι εκεί για να τη δουν όλοι, ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να την αυξήσουμε με ολοένα καινούριες σχολικές μαλακίες ντυμένες και συνοδευόμενες από το soundtrack από προμαγειρεμένα και ασυλλόγιστα συνθήματα, τα ίδια που κυκλοφορούν στην τηλεόραση και τα social media που ηχούν εκεί έξω.

Το δόλιο πρόσχημα του να κρατάμε το σχολείο συμβαδίζοντας με την εποχή - συμπεριλαμβανομένης της βαρβαρότητας - γεμίζοντας το με ανόητα σκουπίδια και αδειάζοντάς το από γνώσεις, πειθαρχίες και συλλογισμό, χρησιμεύει στο να στερήσει ανεπανόρθωτα από τις νέες γενιές τα κλειδιά για πρόσβαση σε ένα ατελείωτο ιζηματοποιημένο πολιτιστικό και πνευματικό κληροδότημα  ένα μεγάλο και αριστοτεχνικό παρελθόν. ένα θησαυρό που με αυτόν τον τρόπο αφήνεται σχετικά και μοιραία να πεθάνει.

Αντίθετα, ακριβώς μπαίνοντας εκεί μαθαίνει κανείς το σεβασμό για τα ανθρώπινα πράγματα, που εξομαλύνεται από τη μακρά ροή της ζωής και μιας παραδοθείσας εμπειρίας και απαθανατίζεται σε αιώνια έργα. και αυτή ακριβώς είναι η θεμελιώδης και αναντικατάστατη υπηρεσία που καλείται να τιμήσει ένα σχολείο αντάξιο του ονόματός του.

Το να εμποδίζουμε όσους μας διαδέχονται να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτά τα δωμάτια είναι ένα έγκλημα εποχής, για το οποίο πολλοί θα επωμιστούν το βάρος.

Elisabetta Frezza


ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΒΑΛΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΤΙΜΩΜΕΝΟΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.

Ανώνυμος είπε...

https://www.youtube.com/watch?v=YEMbnwJVICM
Η Frezza εξηγεί πώς οι Παγκόσμιοι Οργανισμοί φιλοδοξούν να χειραγωγήσουν τη σκέψη των παιδιών, την επιβολή της Ενιαίας Σκέψης .
Μερικά σημεία της LGBT Feminist Gender Agenda:
Διδάξτε στα παιδιά τη διαφορά μεταξύ του φύλου και του Gender και αναγκάστε τα να επιλέξουν το ρευστό φύλο τους.
Καταστρέψτε ρίζες, πολιτισμό, ιστορία, ταυτότητα, παραδόσεις, για να εξαφανίσετε τους ανθρώπους.
Καταστρέψτε την Οικογένεια, αντικαταστήστε την με ένα χειραγωγημένο Σχολείο.
Καταστρέψτε τη φιγούρα του Πατέρα.
Καταστρέψτε όλες τις μορφές ανθρώπινης συνάθροισης, ώστε να διαιρεθεί η Κοινότητα (διαίρει και βασίλευε).
Κάνοντας τους ανθρώπους καταθλιπτικούς και παθολογικούς (άρρωστη επιχείρηση).

Εξυψώστε τη γυναίκα και καταστρέψτε το στρέιτ αρσενικό. Οι γυναίκες είναι πιο εύχρηστες και τροφοδοτούν τον καταναλωτισμό.
Ποτέ μην εμφανίζετε γυναίκες σε βιβλία και μέσα ενημέρωσης ως μητέρες πλήρους απασχόλησης ή νοικοκυρές. Η μητέρα πλήρους απασχόλησης πρέπει να εμφανίζεται στους ανθρώπους είτε ως θύμα είτε ως κοινωνιοπαθής.

Οι στόχοι αυτοί υλοποιούνται μέσω μαθημάτων που ξεκινούν από σχολεία και νηπιαγωγεία χρησιμοποιώντας καθησυχαστικές και συγκαλυμμένες λέξεις όπως: ένταξη, καταπολέμηση της ομοφοβίας, διακρίσεις, εξάλειψη στερεοτύπων, σχεσιακή εκπαίδευση, ισότητα φύλων κ.λπ.
Όλα όσα σχεδιάστηκαν τη δεκαετία του '90 ξεκινώντας από τη Διάσκεψη του Πεκίνου του 1995, μετά το 2011 με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, που εισήχθη στην Ιταλία το 2019 με το Νόμο για τη Γυναικοκτονία, στη συνέχεια με τον Νόμο 107 La Buona Scuola DDL Fedeli ή: «Διδάσκοντας την κουλτούρα του φύλου από παιδιά και μετά (δηλαδή ότι δεν είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά είμαστε φανταστικά όντα, μονόκεροι με ρευστό σεξ) και εξαλείφοντας τα στερεότυπα, τα έθιμα, τις παραδόσεις και άλλες πρακτικές που βασίζονται στη διαφοροποίηση των ανθρώπων με βάση το φύλο τους».
Ατζέντα 2030, κείμενο: «Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση αφαιρέθηκε από την οικογένεια προς όφελος του κράτους».
Αυτή η Ατζέντα είναι Πραγματικότητα σήμερα. Πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, αυτοκαθορισμένοι, λογικοί, αλλά έχουμε κακοποιηθεί και εξαπατηθεί μόνο για δεκαετίες μέσω της σταδιακής και λεπτής κατήχησης (η μέθοδος του βρασμένου βατράχου).

Γλυκιές λέξεις όπως Δικαιώματα Ανηλίκων, Ίσες Ευκαιρίες, Προστασία των Γυναικών, ήταν Λέξεις Όχημα για να ενσωματωθούν στους Νόμους και στο μυαλό οι Αρχές της Καταστροφής της Ταυτότητας των Ανθρώπων, καταστρέφοντας την Ιστορία, τον Πολιτισμό, την Οικογένεια.
Σήμερα είμαστε άδεια όντα, Εύθραυστα, ψυχοκίνητα, Χωρίς βεβαιότητες, στον άνεμο σαν κλωνάρι χόρτο.
Απόσπασμα από την Πλατφόρμα της Διάσκεψης του Πεκίνου το 1995 Νο. 104: "Πρέπει να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, ειδικά στην εκπαίδευση, για να αλλάξουν τα πρότυπα συμπεριφοράς ανδρών και γυναικών. Καταργήστε τις παραδοσιακές πρακτικές και όλες τις πρακτικές που βασίζονται στη διάκριση μεταξύ των φύλων. Για να αποτρέψετε τους ανθρώπους από Η επιβολή ετικετών σε άνδρες και γυναίκες και η δημιουργία ανισοτήτων, ο απόλυτος έλεγχος στις οικογένειες, στην εκπαίδευση, στα μέσα ενημέρωσης και στις ιδιωτικές συνομιλίες είναι απαραίτητος».

Το Gender, μια φανταστική ιδέα που γεννήθηκε από ψυχοπαθείς ανθρώπους, εξηγεί η Frezza, έχει διεισδύσει μέσα από τις Διεθνείς Δομές εντός των Πολιτειών, τη Συλλογικότητα, ρυθμίζοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε ένα είδος ψευδαισθήσεων... όχι στην πραγματική ζωή.
Ο Σκοπός του Gender, είναι ο εξευτελισμός του Άντρα, ο ξεριζωμός της γυναίκας από τη φυσική της κλίση ως σύζυγος και μητέρα, η διάδοση της ομοφυλοφιλίας ως αρετής.
Η ΘΗΛΥΚΟΚΡΑΤΊΑ κρύβει την Κυριαρχία της μέσα από την γκρίνια της κακοποιημένης και καταπιεσμένης γυναίκας.
Πρέπει απαραίτητα να τροφοδοτήσουμε την ιδέα ότι μια γυναίκα είναι ευτυχισμένη μόνο αν ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ γυναικεία πράγματα.
Ο αληθινός στόχος του Gender, και του Φεμινισμού είναι η Οικογένεια, ως θεσμός, ένας κυρίαρχος και θεμελιώδης πυρήνας, φυσικός και προϋπάρχων από τα Κράτη και το Νόμο, Δομημένος, Ελεύθερος, το τελευταίο νησί της Ελευθερίας των ουσιαστικών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΑΝ ΑΥΤΟΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΖΩΗΣ: PAUL TILLICH - 28

 Συνέχεια από Παρασκευή, 27 Μαρτίου 2020

Στις πηγές τής νεωτερικής θεολογίας (ΧXΧVΙΙ)

Σέβεται περισσότερο το δόγμα, είναι πιο συντηρητικός, με μια πρώτη ματιά ο Τίλλιχ, ένας ακόμη υποστηρικτής της «κοπερνικής επανάστασης» του Μπαρτ, στην προτεσταντική θεολογία.
Το τριαδικό πρόβλημα δεν έχει καμμία σχέση με την παραποιητική θέση του πως ένα μπορεί να είναι τρία και τρία να είναι ένα, αντιθέτως αφορά το πρόβλημα της ενότητος ανάμεσα στο υπέρτατο και στο συγκεκριμένο, στον ζωντανό θεό. Σίγουρα, συνεχίζει ο Τίλλιχ, πρέπει να μιλήσουμε για τον θεό σαν ένα «προσωπικό θεό»: αυτό το σύμβολο είναι βασικό για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για την σχέση με τον θεό σαν μια υπαρξιακή σχέση. Μια υπαρξιακή σχέση είναι πάντοτε μια σχέση πρόσωπο με πρόσωπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ένα «υπέρτατο ενδιαφέρον» για κάτι το οποίο είναι λιγότερο από προσωπικό. Με άλλα λόγια, συνδυάζοντας την μέθοδό του της «αμοιβαίας σχέσης» και την ιδέα του τού θεού σαν «υπέρτατο ενδιαφέρον» ή «ανεπηρέαστο», ο Τίλλιχ επαναφέρει με τον τρόπο του την παραδοσιακή προβληματική του προσώπου στον θεό. Παρ’ όλα αυτά παρατηρεί πως η έκφραση «προσωπικός θεός» δεν σημαίνει καθόλου πως ο θεός είναι ένα πρόσωπο, αλλά σημαίνει περισσότερο πως ο θεός είναι το θεμέλιο όλων αυτών που είναι προσωπικά, και διαθέτει μέσα του την οντολογική δύναμη της προσωπικότητος. Ο θεός δεν είναι ένα πρόσωπο, ούτε δεν είναι προσωπικός. Δεν πρέπει να ξεχνούμε, παρατηρεί ο Τίλλιχ, πως η κλασσική θεολογία χρησιμοποίησε τον όρο πρόσωπο για τις τριαδικές υποστάσεις;;;, όχι για τον ίδιο τον θεό. Ο θεός γίνεται πρόσωπο μόνον στον 19ο αιώνα, σε αναφορά με τον Καντιανό χωρισμό ανάμεσα στην φύση η οποία κυριαρχείται από τον φυσικό νόμο και την προσωπικότητα η οποία οδηγείται από τον ηθικό νόμο. Έτσι ο θεϊσμός κατανόησε τον θεό, σαν ένα ουράνιο πρόσωπο, τελειότατο, το οποίο κατοικεί πάνω από τον κόσμο και από την ανθρωπότητα. Η διαμαρτυρία του αθεϊσμού ενάντια σε ένα τόσο υψηλότατο πρόσωπο είναι συνεπής. Δεν είναι τόσο φανερή η ύπαρξίς του και δεν εμπλέκει ούτε το υπέρτατο ενδιαφέρον του ανθρώπου. Ο θεός δεν είναι θεός, ισχυρίζεται ο Tillich, χωρίς καθολική συμμετοχή: «Ο προσωπικός θεός» είναι ένα σύμβολο γεμάτο σύγχυση.

Κάθε διάλογος γύρω από το Χριστιανικό δόγμα της Τριάδος, κατά τον Τίλλιχ, πρέπει να ξεκινήσει από την Χριστολογική διαβεβαίωση πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός.

Το Τριαδικό δόγμα δυναμώνει το Χριστολογικό δόγμα τελικώς. Εάν αντί του προβλήματος των χριστιανικών δογμάτων θέσουμε εκείνο των προϋποθέσεών του σε μια ιδέα του θεού, τότε ο λόγος αλλάζει και πρέπει να ξεκινήσουμε από το πνεύμα αντί από τον Λόγο. Ο θεός, φαίνεται να επαναλαμβάνει ο Τίλλιχ με τον Χέγκελ, είναι πνεύμα: κάθε τριαδολογική διαβεβαίωση πρέπει να παράγεται από αυτή την βασική διαβεβαίωση.

Το Τριαδικό δόγμα δεν είναι ούτε παράλογο ούτε παράδοξο, αλλά διαλεκτικό: αυτή είναι η βασική θέση του Τίλλιχ. Τίποτε θεϊκό δεν είναι παράλογο, καθώς η νόηση είναι η ίδια η πεπερασμένη φανέρωση του θείου Λόγου. Ούτε παράδοξη είναι, διότι υπάρχει ένα παράδοξο στην σχέση θεού και ανθρώπου, και είναι στην γλώσσα τού κατά Ιωάννην, το γεγονός πως ο Λόγος σάρξ εγένετο, εισήλθε δηλαδή στην ιστορική ύπαρξη του χώρου και του χρόνου. Όλες οι υπόλοιπες παράδοξες διαβεβαιώσεις του Χριστιανισμού είναι παραλλαγές και εφαρμογές αυτού του ιδίου παραδόξου, όπως για παράδειγμα το δόγμα της δικαιώσεως δια της μόνης Χάριτος, ή η συμμετοχή του θεού στα πάθη του Σύμπαντος. Αντιθέτως τα τριαδολογικά σύμβολα είναι διαλεκτικά. Αντανακλούν την διαλεκτική της ζωής, δηλαδή την κίνηση του χωρισμού και της επανένωσης. Απηχώντας ξανά στον Χέγκελ, ισχυρίζεται δηλαδή πως η ζωή πρέπει να περιγραφεί σαν την πρόοδο της εξόδου από τον εαυτό και της επιστροφής στον εαυτό.

Η ουσία του Τριαδικού στοχασμού προσφέρεται οπωσδήποτε, από την εμπειρία της αποκαλύψεως και η μορφή του έχει την ίδια λογική την οποία πρέπει να διαθέτει κάθε θεολογία σαν έργο του Λόγου. Αλλ’ όμως η προσευχή σε ένα από τα τρία πρόσωπα, στα οποία υπάρχει η θεία ουσία, αναρωτιέται ο Τίλλιχ, κατευθύνεται προς κάποιον ο οποίος δεν είναι άλλο πράγμα από εκείνον στον οποίο κατευθύνεται μια άλλη προσευχή; Εάν δεν υπάρχει διαφορά γιατί να μην κατευθύνεται η προσευχή απλά προς τον θεό; Ε λοιπόν, κατά τον Τίλλιχ, οι έννοιες της ουσίας και της υποστάσεως , όπως και εκείνες της substantia και persona, δεν μπορούν να απαντήσουν σ’ αυτές τις ερωτήσεις, τις τόσο βασικές. Τις συγχέουν απλώς και ανοίγουν τον δρόμο σε ένα απεριόριστο αριθμό όρων απευθύνσεων της προσευχής, όπως ακριβώς κατέληξε με την λατρεία της Μαρίας και των Αγίων, παρόλες τις θεολογικές διακρίσεις ανάμεσα σε μια προσευχή που κατευθύνεται στον θεό και την επίκληση των αγίων! 

Ο Τίλλιχ αναγνωρίζει πώς στίς αρχές του το Τριαδικό δόγμα χρησίμευσε να εκφράση με τρία «σύμβολα» κεντρικά, την αυτοφανέρωση τού Θεού στον άνθρωπο, αποκαλύπτοντας το βάθος τής θείας αβύσσου και απαντώντας στην ερώτηση πάνω στο νόημα τής υπάρξεως. Αργότερα κατέληξε σέ άλυτο Μυστήριο, τόσο πού λατρεύτηκε στον βωμό. Θα είναι άραγε εκ νέου δυνατόν, αναρωτιέται ο Τίλλιχ, να απαγγείλουμε χωρίς καμμιά θεολογική αμηχανία ή απλή προσαρμογή στην παράδοση, τίς μεγάλες λέξεις: «στό όνομα τού Πατρός, τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος;» Θα είναι άραγε εκ νέου δυνατόν να προσευχόμαστε ευχόμενοι μέσα από «τήν αγάπη τού Πατρός, τήν Χάρη τού Ιησού Χριστού και την κοινωνία τού Αγίου Πνεύματος», χωρίς να ξυπνάμε δεισιδαιμονικές εικόνες σε εκείνους πού ακούνε την προσευχή; 

Ο Τίλλιχ πιστεύει πώς είναι δυνατόν, με τον όρο όμως μιας ριζικής αναθεώρησης τού Τριαδικού δόγματος και με μια καινούρια κατανόηση της θείας ζωής και της πνευματικής παρουσίας. Το τριαδικό δόγμα δεν είναι ολοκληρωμένο.Δεν είναι δυνατόν να εγκαταλειφθεί ούτε να γίνει αποδεκτό στην παραδοσιακή του μορφή. Πρέπει να παραμείνη ανοιχτό για να μπορέσει να εκπληρώσει την πρωταρχική του λειτουργία: να εκφράσει με κατανοητά σύμβολα την αυτοφανέρωση της θεϊκής ζωής στον άνθρωπο. 

Και εμείς όμως από την μεριά μας δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: ανάμεσα στον Βιβλικό φονταμενταλισμό τού Brunner και την ριζική απομυθοποίηση τού Μπούλτμαν, σε ποιά αποτελέσματα φτάνει η μέθοδος της αμοιβαίας σχέσης τού Τίλλιχ; Εάν τα πρόσωπα τού Πατρός τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος είναι συνώνυμα τού Είναι, τής υπάρξεως και τής ζωής και κατά συνέπεια απλές στιγμές στην πρόοδο τής θείας ζωής, όλο αυτό δέν είναι ένα είδος Γνώσης πού μάς πισωγυρίζει για άλλη μια φορά, στό παληό αλλά ακόμη αρκετά ουδετεροποιημένο λάθος τού Σαβέλλιου; 
Αμέθυστος 
ΣχόλιοΌπως βλέπουμε οι Γερμανοί θεολόγοι, οι δάσκαλοι των δικών μας, όσο πλησιάζουμε στην εποχή μας γίνονται όλο και πιο υβριστικοί. Ο εκσυγχρονισμός τής Εκκλησίας, ο σκοπός τής ζωής τού Ζηζιούλα, τού Γιανναρά καί τού Ράμφου καί όλου τού συρφετού πού τρώει από το τραπέζι τους, τής Ακαδημίας Βόλου π.χ.,εκφράζεται τέλεια από τον Τίλλιχ. Για τούς εκσυγχρονιστές η παραδοσιακή Τριαδολογία προσφέρει δεισιδαιμονικές εικόνες. 
Ως πότε θα τούς ανεχόμαστε; 

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΑΛΛΟ ΘΕΟ! 

Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, είναι η αυτοφανέρωση τής θεϊκής ζωής στόν άνθρωπο, έτσι ώστε ο άνθρωπος να ζήσει αναλόγως τής θεϊκής ζωής. Μέ τόν τρόπο υπάρξεως τού Θεού. Γι’ αυτό αρνούνται τήν πτώση, φοβούνται τή φύση, προβάλλουν τήν προσωπικότητά τους, μιμούμενοι τούς Γερμανούς άθεους. Ως πότε; Θα τούς θεωρούμε μορφωμένους και την πίστη μας πρωτόγονη;

Λεβινάς: Ένας από τους κακούς δασκάλους της νεοθεολογίας

 

από Francesco Lamendola

Ο Εμμανουήλ Λεβινάς (Kovno, 12 Ιανουαρίου 1906 – Clichy, 25 Δεκεμβρίου 1995), για πολλά χρόνια καθηγητής στην ισραηλινή École Normale και maître-à-penser του κοσμοπολίτικου και προοδευτικού μεταπολεμικού Παρισιού, άσκησε αξιοσημείωτη, για να μην πω αποφασιστική, επιρροή στην ευρωπαϊκή φιλοσοφική κουλτούρα. Ήταν ένας από εκείνους που δεν διστάζουμε να ορίσουμε ως κακούς δασκάλους του εικοστού αιώνα, εννοώντας με κακούς δασκάλους εκείνους που έβγαλαν τη σκέψη από το φυσικό της κρεβάτι και την απέσπασαν από την κλασική και σχολαστική παράδοση, για να την απομακρύνουν όλο και περισσότερο, σε πλήρες σχετικιστικό, εμμενές και υποκειμενιστικό ρεύμα.

Επιπλέον, ορίζουμε τους κακούς δασκάλους ως εκείνους που, αναλαμβάνοντας τις εξωτερικές μορφές συμπόνιας και μοιράσματος, ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης και κηρύττοντας αδιάκοπα την ανάγκη να ακούσουμε τον Άλλο, να αναγνωρίσουμε το Πρόσωπο του Άλλου, να υποκλιθούμε μπροστά στην ηθική αλήθεια που προσωποποιείται από τον Άλλο, όπως ο Martin Buber και ο Levinas, έχουν στην πραγματικότητα πραγματοποιήσει μια αντίληψη της πραγματικότητας που δεν είναι καθόλου αμερόληπτη. αλλά με βάση την Καμπάλα και το Ταλμούδ, σύμφωνα με τα οποία ο Χριστιανισμός, ιδιαίτερα ο Καθολικισμός, είναι – όπως και για τον Ελευθεροτεκτονισμό του χθες, σήμερα και για πάντα – ο μεγάλος εχθρός και το κύριο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να επιτευχθεί ένας καλύτερος κόσμος, απαλλαγμένος από καταπίεση και προκαταλήψεις, όπου κάθε υποκειμενική πραγματικότητα, όσο αμφισβητήσιμη ή ειλικρινά νοσηρή και παθολογική, είθε τελικά να αφεθεί ελεύθερη να εκφραστεί και να εκδηλωθεί πλήρως, πάντα στη βάση μιας σκόπιμα προσεγγιστικής ιδέας για το τι είναι ο διάλογος, η ένωση, η εκτίμηση κάθε μοναδικότητας – και φυσικά η άνευ όρων αποδοχή, το εσωτερικό άδυτο της πολιτικής ορθότητας.

Δεν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος για να εξηγήσουμε λεπτομερώς τη φιλοσοφική και θεολογική σκέψη του Emmanuel Levinas. Αυτό το θεωρούμε δεδομένο από όσους διαβάζουν αυτό το θέμα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι στο κέντρο του ξεχωρίζει, σχεδόν ένα σύγχρονο είδωλο, το Πρόσωπο του Άλλου, που δεν ενσαρκώνει την αλήθεια, επειδή η αλήθεια είναι απροσδιόριστη και ανέφικτη, αλλά εξίσου, στην ουσιαστική γύμνια της – όπως λέει ο Lévinas – απαιτεί και απαιτεί από εμάς μια πράξη άνευ όρων υποδοχής και αποδοχής, μια συνολική και απόλυτη αφοσίωση που δεν προκύπτει ως απαίτηση της λογικής, αλλά ως ηθική επιταγή. Εξ ου και η ιδέα της ηθικής ως πρώτης φιλοσοφίας, σε πολεμική με την παραδοσιακή αντίληψη της φιλοσοφίας που κατανοήθηκε για πρώτη φορά, αριστοτελική και θωμιστική, ως οντολογία. Το πρόσωπο του Άλλου είναι μια αποκάλυψη, μια αληθινή και σωστή επιφοίτηση, η οποία αναφέρεται άμεσα στο απόλυτο και επομένως τείνει να ενσαρκώσει την ύπαρξη, η οποία δεν είναι πλέον μια υπερβατική αρχή, αλλά είναι το «εσύ» που μας προκαλεί και μας εμπλέκει, χωρίς υπολείμματα, μέσα από την αλήθεια του βλέμματος του Άλλου.

Με μια πιο προσεκτική ματιά, είναι πάντα ο παλιός, αιώνιος πειρασμός της γνώσης και της Καμπάλα: να βάλει τον άνθρωπο στη θέση του Θεού, να ενσαρκώσει τον Θεό και να θεοποιήσει τον άνθρωπο, να βάλει τη μεταφυσική του γίγνεσθαι στη θέση της μεταφυσικής της ύπαρξης. Στην αέναη διαδικασία του γίγνεσθαι, μάλλον παράξενα πράγματα συμβαίνουν: το Πρόσωπο του Άλλου, για παράδειγμα, αποκρυσταλλώνεται σε μια απόλυτη, σε μια καντιανή κατηγορηματική προσταγή, η οποία δεν απευθύνεται στον ορθολογισμό μας, δεν είναι ένα rationabile obsequium (“λογικὴν λατρείαν”) σε μια ορισμένη αλήθεια, αλλά μόνο και αποκλειστικά άμεση και άνευ όρων υπακοή σε έναν μυστηριώδη Νόμο που προστάζει: Πρέπει να τον αγαπάς! Πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη της παρουσίας του εκεί! Η ζωή σου δεν έχει άλλο σκοπό, άλλο σκοπό, άλλο νόημα, από το να υποκλιθείς μπροστά στην επιφοίτηση του Προσώπου του Άλλου! Και αυτό είναι χαρακτηριστικό της φαρισαϊκής στάσης, με την τεχνική έννοια και όχι με την έννοια μιας ηθικής κρίσης, κατάλληλης για τη ραβινική κουλτούρα που είναι το πολιτιστικό υπόβαθρο όλων των εικασιών του Λεβινάς. Είναι ένας μεγάλος μελετητής του Ταλμούδ και πιστεύει ότι ο Λόγος του Θεού αντηχεί στην ψυχή με τη δική του δύναμη και είναι πρώτα απ 'όλα μια ηθική επιταγή.

Τουλάχιστον, η κυριολεκτική έννοια του Λόγου του Θεού κινδυνεύει να είναι παραπλανητική, επειδή ο Λόγος του Θεού, ερμηνευόμενος μέσω του Ταλμούδ, είναι πάντα κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο από ζωή: έτσι θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, παραδόξως, αυτό που θέλει να κάνει ο Λεβινάς είναι να απο-οντολογήσει την Τορά, να εξαλείψει τις δογματικές επικαλύψεις, να αποκαταστήσει σε αυτήν την ηθική της αμεσότητα που γίνεται αντιληπτή στο Πρόσωπο του Άλλου και όχι στον γραπτό Νόμο. Η οξεία κριτική του στη ρήση του Χριστού ότι το Σάββατο γίνεται για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο είναι αρκετά χαρακτηριστική. Γι' αυτόν, αυτή η φράση δεν είναι παρά μια έκφραση υπέρτατης κακίας: το Σάββατο είναι η ημέρα του Θεού και είναι άτακτο και παραπλανητικό να αναζητούμε εξαιρέσεις στον θεϊκά καθιερωμένο κανόνα. Ο Θεός δεν θέλει να πείσει, θέλει να τον υπακούσουν: επίσης επειδή ο Θεός του Λεβινάς είναι ο Θεός των ραβίνων, σίγουρα όχι ο Θεός του Ιησού Χριστού, ούτε καν του Μωυσή. Είναι ένας Θεός που έχει λίγα χαρακτηριστικά υπέρβασης και ετερότητας σε σχέση με το δημιούργημα, μάλιστα φαίνεται να έχει μέσα του, εγελιανό και χαϊντεγκεριανό, κάτι από το έμφυτο πνεύμα που εκδηλώνεται, ξανά και πάντα, στο Πρόσωπο του Άλλου. Εν ολίγοις, είναι ένας Θεός του οποίου η φύση είναι μάταιο να ζητάμε, και είναι μάταιο να τον αναζητούμε στη βασιλεία των ουρανών, επειδή είναι εδώ, στον Άλλο, και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μας προστάζει: να υπακούμε στην ηθική επιταγή.

Ο θεολόγος Gaspare Mura γράφει στην πολύτιμη μονογραφία του Emmanuel Lévinas: hermeneutics and "separation", Rome, Città Nuova Editrice, 1982, σ. 155-158· 167-168):

Το πρόσωπο του Λεβινάς είναι ένα πρόσωπο που, για να μην διακινδυνεύσει να γίνει σημάδι μιας ιδεολογίας, ακόμη και θρησκευτικής, είναι ένα πρόσωπο χωρίς αλήθεια. Το πρόσωπο δεν είναι ο φορέας του δικού του αληθινού λόγου, αλλά η αλήθεια του προσώπου βρίσκεται ήδη στην προ-κατανόηση με την οποία προσεγγίζω το πρόσωπο: και αυτή είναι η ηθική της «έκθεσης», της «υποκατάστασης», της «δικαιοσύνης». Η επιβεβαίωση αυτών των αξιών μπορεί σίγουρα να φαίνεται πολύ. Αλλά στην προοπτική μιας πιο σύνθετης θρησκευτικής, ακόμη και θεολογικής, ερμηνευτικής, αυτό το «πολύ» εξακολουθεί να είναι πολύ λίγο. Γιατί αν το πρόσωπο δεν είναι και «σημάδι» αλήθειας, το πρόσωπο δεν έχει καν «όνομα». Το ανείπωτο της αλήθειας του προσώπου σημαίνει επίσης το ανείπωτο του ονόματος. Δηλαδή, σημαίνει ότι ο λόγος του άλλου δεν γίνεται ποτέ μια λέξη που μου φέρνει ένα μήνυμα, αλλά μια καθαρή παρουσία που με διατάζει να την αναπτύξω ή να την αντικαταστήσω, χωρίς να έχω καμία δυνατότητα να κατανοήσω την εσωτερική, σωστή και επομένως προσωπική σημασία αυτής της λέξης, ούτε να συλλάβω, στην περίπτωση της προφητικής επερώτησης, το μήνυμα της θρησκευτικής αλήθειας που περιέχει. Μπροστά στον προφητικό λόγο, βρίσκομαι σε μια γύμνια που με εμποδίζει να κατανοήσω τόσο τους λόγους για τους οποίους συναινώ σε αυτόν όσο και το εσωτερικό νόημα του μηνύματος που θέλει να μου μεταδώσει. Η ερμηνευτική προ-κατανόηση είναι, στον Λεβινάς, γυρισμένη ανάποδα. Είναι το πρόσωπο του άλλου που είναι η ίδια η λέξη που με προκαλεί, χωρίς, ωστόσο, να αναφέρεται στην «κατανόησή μου», αλλά στην «υπακοή» μου. Η απεύθυνσή του προς εμένα δεν μοιάζει με επερώτηση ή διάλογο, αλλά με εντολή. Το πρόσωπο του άλλου δεν φέρει κανένα όνομα αλήθειας, αλλά τη γυμνή παρουσία ενός λόγου εντολής, ο οποίος απαιτεί μια απάντηση υπακοής. Δεν είναι τυχαίο, κατά τη γνώμη μου, ότι ο στοχασμός του Χέγκελ ανέπτυξε το θέμα της σχέσης δούλου-αφέντη ξεκινώντας από αυτή τη σχέση υπακοής-εντολής, χαρακτηριστική του Νόμου στον Ιουδαϊσμό.

Από ερμηνευτική άποψη, επιπλέον, η αδυναμία κατανόησης του λόγου του άλλου συνεπάγεται σοβαρές συνέπειες ακριβώς όσον αφορά τη σχέση με τον λόγο της Γραφής. Αυτό, για τον Λεβινάς, υπάρχει μόνο στο βαθμό που αναφέρεται στην Τορά. Αλλά ποιο είναι το κίνητρο της υπακοής μου, αν είμαι ανίκητα ανίκανος να βρω μέσα μου τους λόγους να υπακούσω και να κατανοήσω την ΑΛΗΘΕΙΑ του Λόγου; Εδώ μπορούμε να αντιληφθούμε μια αξιοσημείωτη διαφορά προοπτικής εγγενούς στο χριστιανικό μήνυμα, το οποίο προορίζεται να είναι η ΠΡΟΤΑΣΗ ενός λόγου αλήθειας ο οποίος, ακριβώς επειδή είναι τέτοιος, απαιτεί μια «λογική obseqium» στην υπακοή της ίδιας της πίστης. Ο λόγος του Θεού δεν ταπεινώνει τον άνθρωπο σε μια υπακοή για την οποία δεν ξέρει γιατί. Το Σάββατο είναι για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο, αν και ο Λεβινάς προσπαθεί, σε ένα από τα πιο διάσημα Ταλμουδικά σχόλιά του, να καταδείξει την απατηλή υποκρισία αυτού του ευαγγελικού ρητού. Επομένως, ενώπιον εκείνων που ο Ricoeur έχει επισημάνει ως τους δασκάλους της καχυποψίας, πώς θα είναι δυνατόν να αποφευχθεί η ενοχλητική αμφιβολία ότι ο Λόγος του Αγίου δεν είναι μάλλον ο λόγος μας, η προβολή μας, χωρίς αυστηρή βάση, στη μεταφυσική, και επομένως αληθινή, προ-κατανόηση της συγκατάθεσης που δόθηκε σε αυτή τη λέξη; Σε ποια λέξη του άλλου πρέπει να εγκαταλείψω τον εαυτό μου για να μην χαθώ οριστικά; Αν δεν έχω τη δυνατότητα να «κατανοήσω» το μήνυμά του με την αληθινή έννοια, μέσω των σημείων του οποίου είναι φορέας, και του «κηρύγματος» που είναι μαρτυρία αλήθειας, τι λόγους έχω για να εγκαταλείψω τον εαυτό μου στον άλλο, αν όχι σε εκείνους μιας πίστης χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς ΛΟΓΟ; (...)

Πέρα από συγκεκριμένες διατυπώσεις, η σκέψη του Λεβινάς φαίνεται να αποτελεί σήμερα ένα από τα κύρια σημεία αναφοράς για την αμφισβήτηση και απόρριψη της οντοθεολογίας. Η επιρροή του Levinas είναι επίσης αξιοσημείωτη, προς αυτή την κατεύθυνση, μεταξύ των χριστιανών στοχαστών. Για παράδειγμα, κάποιος δεν θα καταλάβαινε το νόημα της έρευνας του  Ζαν-Λυκ Μαριόν (J.-L. Marion), μέχρι το τελευταίο του έργο αφιερωμένο σε έναν «Θεό χωρίς ύπαρξη», χωρίς άμεση λεβινασιανή έμπνευση. Σίγουρα, ακόμη και στον Χάιντεγκερ μπορεί κανείς να βρει μια απόρριψη της εννοιολόγησης, της περιγραφής, του ορισμού της ύπαρξης, της θεματοποίησης που, αναγωγώντας την ύπαρξη στην εννοιολογική ουσία, θα την περιόριζε, υποβιβάζοντάς την στη λήθη. Ακριβώς όπως το Είναι δεν μπορεί να ειπωθεί χωρίς να προδοθεί στην πραγματικότητά του, ούτε να εννοηθεί ή να θεματοποιηθεί, χωρίς να υποβιβαστεί στις διαστάσεις μιας καθαρής ουσίας, έτσι και ο λόγος για τον Θεό πρέπει να διατηρηθεί σε μια καθαρή ακρόαση που αποκλείει κάθε σύλληψη, κάθε θεματοποίηση και, ακόμη περισσότερο, κάθε υπέρθεση οντολογικών και μεταφυσικών κατηγοριών στον αποκαλυμμένο Λόγο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο ίδιος ο Χάιντεγκερ χρησιμοποιήθηκε σε μια αντι-οντο-θεολογική λειτουργία, που οδήγησε, ξεκινώντας από τον Bultmann, στη λεγόμενη απο-οντολογικοποίηση της θεολογίας. Τώρα, πρέπει να σημειωθεί εδώ – αν και δεν είναι δυνατόν να σταθούμε ιδιαίτερα σε αυτή την πτυχή της σκέψης του Χάιντεγκερ – ότι η απο-οντολογικοποίηση του Lévinas είναι πολύ πιο ριζοσπαστική και δραστική από εκείνη που πρότεινε ο ίδιος ο Heidegger. Για τον Χάιντεγκερ, ο αποκλεισμός ουσιοκρατικών κατηγοριών για την κατανόηση του Είναι δεν αποκλείει ούτε την κατανόηση του Είναι όπως αυτό γίνεται παρόν στον Λόγο, ούτε τον συγκεκριμένο τύπο θεματοποίησης που αποτελείται από ερμηνευτική. Από την άλλη, ο Lévinas αντιτίθεται στον Heidegger ακριβώς σε αυτό που του φαίνεται να είναι το τελευταίο οντολογικό κατάλοιπο της σκέψης του, προτείνοντας μια υπέρβαση της ερμηνευτικής κατανόησης, η οποία θα εδραιώνεται πάντα υπό το φως της ύπαρξης, στο όνομα μιας καθαρής υπακοής στην εντολή ενός Λόγου που προέρχεται από τον Εντελώς Άλλο από την ύπαρξη και ο οποίος δεν απαιτεί ούτε ερμηνεία ούτε σύλληψη. ούτε θεματοποίηση, εκτός από εκείνες που αφορούν αποκλειστικά την ηθική εφαρμογή της.

Το Ταλμούδ, είναι άχρηστο να χτυπάς γύρω από τον θάμνο (είναι ανώφελο να το παρακάμπτουμε) ή να προσποιείσαι ότι δεν το βλέπεις, εμψυχώνεται από μια ριζοσπαστική αντίθεση στον Χριστιανισμό. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Λεβινάς πρέπει να θεωρείται αντιχριστιανός στοχαστής. Επιπλέον, η ερμηνεία του για το Ταλμούδ είναι ότι δεν είναι ένα εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση της Τορά ή του Μωσαϊκού Νόμου, αλλά κατά μία έννοια μια υπέρβασή του, επειδή το βασικό πράγμα σε αυτό είναι αυτό που είπαν και όρισαν οι ραβίνοι, όχι αυτό που (ίσως) είπε ο Μωυσής στο όνομα του Θεού. Με αυτή την έννοια, η σκέψη του Λεβινάς είναι διπλά αντιχριστιανική, επειδή κόβει στη ρίζα κάθε δεσμό μεταξύ του Μωσαϊκού Νόμου και του Ευαγγελίου του Ιησού και υποβάλλει τον ίδιο τον Μωσαϊκό Νόμο στην ερμηνεία που του έδωσαν οι ραβίνοι σε μια χρονική περίοδο που έληξε τον έκτο αιώνα μ.Χ. Η στάση του απέναντι στον Χριστιανισμό αποδεικνύεται από αυτό που είπε για τη Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας: ότι του φαινόταν μια σχεδόν τέλεια ενσάρκωση αυτού που το Ταλμούδ ορίζει για τον Άλλο (κάτι που μπορεί να ειπωθεί μόνο προσποιούμενος ότι αγνοεί ότι ο άλλος, στο Ταλμούδ, είναι ο άλλος που πρέπει να αγαπηθεί και του οποίου η παρουσία πρέπει να ληφθεί άνευ όρων φροντίδα, είναι πάντα και μόνο ο Ιουδαίος συνομιλητής (ο Εβραίος συμπολίτης μας), ποτέ ο εθνικός, και πάνω απ' όλα ποτέ ο απεχθής Χριστιανός). Με άλλα λόγια, η έγκριση του Λεβινάς συναντάται με εκείνες τις συμπεριφορές των χριστιανών που δεν είναι ειδικά χριστιανικές, στην πραγματικότητα που δεν είναι καν ειδικά θρησκευτικές, ή τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να φαίνονται σε ένα εξωτερικό μάτι, αλλά που ανταποκρίνονται αποκλειστικά στον ηθικό νόμο που μας προστάζει να αγαπάμε τον Άλλο.

Σε αυτό το σημείο, επιτρέπουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: πώς περνάμε από τον Άλλο στον επόμενο; Πώς μπορεί ο Άλλος να γίνει, για μένα, ο πλησίον, να αγαπηθεί όπως ο εαυτός μου; Αυτό είναι το απόσπασμα που λείπει από τη θεολογία του Λεβινάς, απο-οντολογικοποιημένη και αναγόμενη σε καθαρή πράξη. Ο άλλος, στην πραγματικότητα, είναι πάντα και μόνο ο άλλος: για να γίνει πλησίον, πρέπει να υπάρχει μια ανώτερη αρχή, ένας Θεός που είναι ο πατέρας των ανθρώπων, που μας κάνει να βλέπουμε στο πρόσωπο του άλλου, το δικό μας πρόσωπο. Και, περισσότερο από αυτό, το δικό Του πρόσωπο. Όπως λέει ο Ιησούς (Ματ 25:40): Αληθινά, σας λέω, όπως το κάνατε σε έναν από τους ελάχιστους από αυτούς τους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα. Και πάλι (Ιω. 14:9): Όποιος είδε εμένα [τον Υιό που έγινε άνθρωπος] είδε τον Πατέρα...


Ανώνυμος είπε...

Φιλ 3:20 – 21; 4:1 – 3
Ἀδελφοί, ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὃς μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὐτῷ τὰ πάντα. Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοὶ καὶ ἐπιπόθητοι, χαρὰ καὶ στέφανός μου, οὕτω στήκετε ἐν Κυρίῳ, ἀγαπητοί. Εὐοδίαν παρακαλῶ καὶ Συντύχην παρακαλῶ τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν Κυρίῳ· ναὶ ἐρωτῶ καὶ σέ, Σύζυγε γνήσιε, συλλαμβάνου αὐταῖς, αἵτινες ἐν τῷ εὐαγγελίῳ συνήθλησάν μοι μετὰ καὶ Κλήμεντος καὶ τῶν λοιπῶν συνεργῶν μου, ὧν τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς.

Μκ 2:23 – 28, 3:1 – 5
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὀ Ἰησοῦς ἐν τοῖς σάββασι διὰ τῶν σπορίμων, καὶ ἤρξαντο οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὁδὸν ποιεῖν τίλλοντες τοὺς στάχυας. καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῷ· ἴδε τί ποιοῦσιν ἐν τοῖς σάββασιν ὃ οὐκ ἔξεστι. καὶ αὐτὸς ἔλεγεν αὐτοῖς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαυῒδ ὅτε χρείαν ἔσχε καὶ ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ; πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὓς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν εἰ μὴ τοῖς ἱερεῦσι, καὶ ἔδωκε καὶ τοῖς σὺν αὐτῷ οὖσι; καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον· ὥστε κύριός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σαββάτου. Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς τὴν συναγωγήν· καὶ ἦν ἐκεῖ ἄνθρωπος ἐξηραμμένην ἔχων τὴν χεῖρα. καὶ παρετήρουν αὐτὸν εἰ τοῖς σάββασι θεραπεύσει αὐτόν, ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. καὶ λέγει τῷ ἀνθρώπῳ τῷ ἐξηραμμένην ἔχοντι τὴν χεῖρα· ἔγειρε εἰς τὸ μέσον. καὶ λέγει αὐτοῖς· ἔξεστι τοῖς σάββασιν ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι; ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι; οἱ δὲ ἐσιώπων. καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς μετ᾿ ὀργῆς, συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου. καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη.

π. Ν. Λουδοβίκος: Η μοναρχία του Πατρός και οι εκκλησιολογικές της συνέπειες

 

π. Ν. Λουδοβίκος: Η μοναρχία του Πατρός και οι εκκλησιολογικές της συνέπειες

Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο, Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στήν Ἱστορία καί στό Παρόν Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου έως Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024 Αμφιθέατρο Κεντρικής Βιβλιοθήκης Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

π. Ν. Λουδοβίκος: Η μοναρχία του Πατρός και οι εκκλησιολογικές της συνέπειες

Απομαγνητοφώνηση

Καλησπέρα…ευχαριστώ και εγώ τους διοργανωτές για την πρόσκληση…δεν έχω προλάβει να γράψω κείμενο, αλλά έχω γράψει για τα θέματα αυτά, όπως ξέρετε..οπότε θα ξαναπιάσουμε το πράγμα κάπως έτσι, να δούμε ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργούνται, τα οποία είναι πολύ σημαντικά προβλήματα, και χρειάζεται πάρα πολύ προσοχή στα επόμενα βήματα μας.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ ξεκίνησα τη συζήτηση αυτή, όπως ξέρουν οι περισσότεροι, εδώ και αρκετά χρόνια, περισσότερα από 15, 20 χρόνια περίπου. Είχα τούτο το βιβλίο, «Οι τρόμοι του προσώπου και τα βάσανα του έρωτα», είναι ένα βιβλίο που βγήκε το 2010, και το αγγλικό πρωτότυπο δυο χρόνια πριν. Πέρασα λίγο δύσκολα με αυτή την κριτική. Δεν ήταν εύκολα για μένα. Όμως έχω τη χαρά να βλέπω τους καρπούς αυτού του πράγματος, γιατί όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι υπήρχε ένα πρόβλημα εδώ σ’ αυτά τα θέματα. Ο πατήρ Χρυσόστομος προηγουμένως συγκεφαλαίωσε και μερικές δικές μου θέσεις. Πρόσφατα είχα τη χαρά, ένας πολύ κοντινός μαθητής του Περγάμου, να δημοσιεύσει ένα βιβλιο, για το Φλωροφσκι και το Ζηζιούλα. Πολύ καλό βιβλίο, η διδακτορική του διατριβή, όπου αποδέχεται ουσιαστικά νομίζω όλη την κριτική που έχω κάνει, ενώ προηγουμένως αυτά ήταν αδιανόητα, έτσι. Δεν είναι το θέμα μιας προσωπικής δικαίωσης, δε σημαίνει τίποτα αυτό. Όλοι μας κάνουμε λάθη, και αν δεν κάνουμε τώρα, θα κάνουμε αυριο. Δεν έιναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι αυτά ζητήματα είναι πάρα πολύ σοβαρά καθ’ αυτά. Και έχουν τρομακτικές συνέπειες στη ζωή μας, στη ζωή της Εκκλησίας. Δεν είναι δηλαδή ενασχολήσεις ακαδημαϊκές. Και μόνο με αυτήν την έννοια τολμώ και εγώ να συνεισφέρω σ’ αυτή τη συζήτηση. Θα ξαναπιάσω το νήμα από την αρχή, για να καταλήξω στην εκκλησιολογία. Όπως λέει ο Περγάμου, στο βιβλίο «Communion and otherness» όπου τα αναπτύσσει όλα αυτά, το οποίο δεν υπάρχει στα ελληνικά. Λέει λοιπόν εκεί, ξεκινώντας από τη τριαδολογία τώρα πάλι, γιατί όλα αυτά συνδέονται με την Α’ Οικουμενική βεβαίως, λέει: «το…ύπαρξη στον Υιό από τον Πατέρα, είναι υπόθεση όχι της ουσίας, του τι είναι ο Θεός, αλλά τους πως είναι ο Θεός. Αυτός συνεπάγεται, ότι αιτία και αιτιώδες χρησιμοποιείται για να περιγράψει πως είναι ο Θεός, και να αποφευχθεί να καταστεί η ανάλυση της Τριάδας μια υπόθεση ουσίας. Αυτού του οποίου ο Πατήρ είναι αίτιος, είναι μια μετάδωση όχι ουσίας, αλλά προσωπική ετερότητας.» Αμέσως παρακάτω: «Θεωρείται μια επανάσταση ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο. Διότι η πρώτη Οικουμενική Σϋνοδος, θεωρούσε, γραπτώς λέει το Σύμβολο, ότι ο Υιός γεννάται εκ της ουσίας του Πατρός. Αυτό το πράγμα, λόγω της μεγάλης επίδρασης των Καππαδοκών έφυγε από τη μέση, ενοχλητική η λέξη ουσία, και έχουμε πλέον εκ του Πατρός. Μόνο το εκ του Πατρός, που εννοεί από το πρόσωπο του Πατρός.[ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ] ».Βεβαίως, όλη η χορεία των πατέρων, Καππαδοκών και λοιπών, λέει το αντίθετο. Όπως ξέρουμε σήμερα, είναι κοινός τόπος. Τι να πρωτοδιαβάσει κανείς; Γρηγόριος Νύσσης: μη πρόσωπον δηλεί τον Θεό ως όνομα, αλλά η ουσία. Ει γαρ πρόσωπον εδήλου το Θεός, εν και μόνον τω προσώπω ελέγετο ο Θεός,» αυτό που λέει ο Περγάμου. Αν το όνομα Θεός αφορούσε την ουσία, μόνο ένα πρόσωπο θα λεγόταν ο Θεός, ο Πατήρ ακριβώς, ΄΄όπως λέει ο Περγάμου σε όλους του τόνους. «όπερ εσημαίνει το ότι τω αιτιώδη ονόματι, ώστε ώσπερ ουν ο Πατήρ, μόνος ο Πατήρ λέγεται. Προσώπου δηλωτικόν είναι τούτο το όνομα.» Πρόσωπο είναι ο Πατήρ, αλλά Θεός δεν λέμε ότι είναι ο Πατήρ και μόνον. Θέλω να σημειώσω εν παρόδω. Η σχέση μου με τον Περγάμου υπήρξε πάρα πολύ στενή. Ήταν επιβλέπων της διατριβής μου, ήμουν βοηθός του χρόνια, χειροτονία δική του. Ακούστε, η κριτική που έκανα, ήταν κριτική στον εαυτό μου. Εγω ο ίδιος είχα δεξιωθεί αυτές τις σχέσεις, σε πρώτη φάση.[ ΟΠΩΣ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΕΜΕΝΕ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ] Και μετά από τα διαβάσματα είδα, σιγά σιγά, ότι δεν έβγαινε αυτό το πράγμα, δεν πάει πουθενά. Διότι και στην εκκλησιολογία έχουμε προβλήματα. Έτσι λοιπόν, όταν λέμε Θεός, ο Νύσσης, εννοούμε το εν αίτιον μετά των αυτού αιτιατών, είτε τη μία ουσία, αλλά δεν εννοούμε ένα πρόσωπο….ο Περγάμου φοβάται ότι ο Πατήρ κρατάει τη θεία ουσία και μετά την μεταδίδει. Θα δούμε ότι προσπαθώντας να αποφύγει αυτό το πράγμα, απέκτησε κάτι πολύ χειρότερο. Το θέμα είναι ότι για τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, η παρουσία των τριών προσώπων στην Αγία Τριάδα, είναι δεδομένη, ως παρουσία παντελώς ίσων, έτσι. Λέει ο μέγας Αθανάσιος, ο Θεός είναι ο θέλων Υιός του θέλοντος Πατρός. Και γαρ ο Υιός τη ιδία θελήσι …και αυτός αγαπά και θέλει και τιμά τον Πατέρα, και εν εστι θελήματος; Εκ Πατρός εν Υιώ, ως εκ τούτου θεωρείσθαι τον Υιόν εν τω Πατρί, και τον Πατέρα εν τω Υιώ.» Υπάρχει μια αμοιβαιότητα θεμελιώδης. Δεν είναι ότι ο Πατήρ υπαγορεύει στον Υιό την ύπαρξη, είναι και ο Υιός, θέλει τον Πατέρα, και είναι Υιός του Πατρός, του θέλοντος Υιού ο Πατήρ. Θελήσι θέλων παρά του Πατρός. Δεν υπάρχει ένα είδος ιεραρχίας στην Τριάδα, όπως ήθελε για παράδειγμα ο Ωριγένης, που είναι πνευματικός πατέρας του Αρείου. Λοιπόν, ο Περγάμου, για να μπορέσει να προχωρήσει τη σκέψη του, αναγκάστηκε κάποια στιγμή να πάρει θέσεις ουσιαστικά αρειανικές, έτσι. Όπως τούτο εδώ: η ελευθερία του Πατρός, σελ. 122, να τους φέρει τα δυο πρόσωπα, Πνεύμα και Υιό, στο Είναι, δεν το τοποθετεί πάνω τους, ακούστε τώρα, είναι κάτι χειρότερο, είπα. Δεν υπήρχαν ήδη εκεί, και για την ελευθερία τους δεν χρειάζεται να ζητηθεί η συγκατάθεση τους, αφού δεν υπήρχαν ως οντότητες πριν τη σχέση τους με τον Πατέρα. Δηλαδή ήταν μια περίοδος, που ο Πατήρ ήταν μόνος, και κάποια στιγμή, γι΄αυτό δεν χρειάζεται να ρωτήσει τον Υιό, θέλεις γεννηθείς υιέ μου; Θέλεις να εκπορευθείς Πνεύμα μου; Όχι, διότι υπήρχαν. Δεν υπήρχαν πριν απ΄αυτόν. Αυτό το χωρίο με διέλυσε. Προσωπικά με λύπησε πάρα πολύ. Με λύπη το κατέγραψα. Διότι μετά μπορεί να μιλάς για ισότητες και τέτοια, αλλά το θέμα είναι ότι εδώ, ξεκάθαρα, αν δεν το πούμε ρεαλισμό, θα το πούμε ένα χονδροειδή ωριγενισμό. Αλλά είναι αρειανισμός όμως. (τρεις φορές το λέει). Εδώ θεμελιώνεται μια εκκλησιολογία και μια θεωρία του πρωτείου. Εδώ είναι τα δύσκολα. Και μια αντίληψη περί του επισκοπικού αξιώματος που είναι πάρα πολύ σοβαρή, και βέβαια, προσπαθώντας να βρω μια άκρη εγώ, είχα πιάσει αυτό το ωραίο χωρίο, πως το λέει ο πατήρ Χρυσόστομος, του Γρηγορίου Θεολόγου, μοναρχία ην ουχ εν περιγράφει πρόσωπον, τι ωραίο, την μοναρχία δεν την περιγράφει ένα πρόσωπο. Έστι γαρ και το εν …προς εαυτόν πολλά καθίστασθαι. Αλλά μοναρχία ην φύσεως ομοτιμίας, ομοτιμία συνίστησιν, και γνώμης σύμπνοια και ταυτότης κινήσεων και προς το εν των εξ αυτού σύνευσις, ώστε καν τω αριθμώ διαφέρει, τη ουσία επιτέμνεσθαι. Φοβερό πράγμα. Με κέντρισε πάρα πολύ εμένα το σύνευσις. Μια κίνηση. Γιατί πάει, και ένα ανάλογο χωρίο στον Άγιο Μάξιμο, εν μονή ακινήτω η Τριάς δοκούσα, δοκεί κινήσθαι. Φαίνεται σαν να κινείται, πως; Εν τη…χωρήσει. Στο βιβλίο τούτο δω, που βγήκε πρόσφατα, στον Άγιο Μάξιμο, για τα κεφάλαια περί αγάπης, δικά μου κεφάλαια, σχόλια και εισαγωγή δική μου. Λοιπόν, βρίσκω πολλά χωρία στον Άγιο Μάξιμο, τα οποία συντείνουν όλα, σ’ αυτό το πράγμα που λέω εγώ άχρονη, άτοπη και λοιπά διαδοτικότητα της ουσίας. Λαμβάνει η ουσία μέρος σ’ αυτή την κοινωνία των προσώπων. Είναι ουσιώδης αυτή η κοινωνία, γι’ αυτό είπα ο Θεός αγάπη εστί.[ΠΕΡΙΧΩΡΗΣΙΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΧΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ] Θέλουν πάρα πολύ προσοχή.. είναι πάρα πολύ δύσκολες έννοιες. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να λέμε ότι η ουσία είναι εκτός. Ακούστε κάτι, ποια ήταν η αιτία που τα είπε αυτά ο Περγάμου; Σκοτώθηκα πάρα πολλά χρόνια να τα βρω, γιατί ο Περγάμου δεν αποκαλύπτει τις πηγές του, ως συνήθως, και φιλοσοφία ο Περγάμου δεν είχε διαβάσει. Είχε διαβάσει όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, Levinas. Το Totalite et infini. Αυτό το πράγμα λοιπόν, το πήρε και το μεταφέρει στη τριαδολογία αυτούσιο. Τι λέει εκεί ο Levinas; Λέει ότι το Είναι ως Είναι, είναι ανύπαρκτο, είναι πηγμένο, μια κατάσταση σκοτεινή, απο την οποία δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη και λοιπά. Και η έκσταση από αυτό το Είναι, η ολότητα, infini, infini είναι η έκσταση και μάλιστα η έκσταση είναι μέσα από σχέσεις. Η τριαδολογία του Περγάμου είναι η εξής: από το πηγμένο αυτό Είναι εξέρχεται θριαμβευτικά ο Πατήρ, ως πρόσωπο ελεύθερο. Και τραβάει μετά τα δυο άλλα πρόσωπα από το πηγμένο Είναι, και τα φέρνει ακριβώς στην ελευθερία του. Η ελευθερία του Πατρός. Είναι κάτι στο οποίο επιμένει συνεχώς. Για έναν που ξέρει θεολογία πατερική, το να ακούσει κάποιον να λέει η ελευθερία του Πατρός, είναι σχεδόν αστείο. Δεν έχει νόημα. Αν το δεις όμως από την προοπτική του Levinas, ένας είναι ο Levinas και ο άλλος είναι ο Tillich. Τον Tillich διάβαζε πάρα πολύ, και μέσω αυτού οικειώθηκε τον υπαρξισμό. Όλες οι βασικές θέσεις του Περγάμου είναι στον Tillich. Στο νέο μου βιβλίο, αυτό το τεχνοπίθηκος και αλήθεια, έχει μεταφραστεί το κεφάλαιο αυτό απ’ τα αγγλικά, όπου δίνω και τις πηγές του λεπτομερώς. Δεν είναι θεολογική η αφόρμηση του Περγάμου στα θέματα αυτά. Δεν υπάρχει. Είναι Levinas. Και έτσι εξηγείται η εμμονή του στο να πει ότι το πρόσωπο είναι ελευθερία, και η ουσία είναι αναγκαιότητα. Γιατί είναι αναγκαιότητα η ουσία. Η ουσία είναι, θα μπορούσε να είναι αναγκαιότητα, αλλά άκουσε τον Άγιο Μάξιμο να λέει, ουχ ηναγκασμένα τα οντολογικών φυσικά…Μα γιατί έγινε η ενσάρκωση τότε; Για να ελευθερώσει τη φύση από τη φθορά και τον θάνατο. Δεν έχει νόημα. Σε μια προοπτική γνωστικίζουσα ή πλατωνική, έχει νόημα, αλλά από ένα σημείο και πέρα, δεν. Τώρα ερχόμαστε στην τριαδολογία. Ένα άρθρο μου εδώ στο περιοδικό Analogia, αποτέλεσε έναυσμα να έχω μεγάλα προβλήματα με κάποιους πατριαρχικούς θεολόγους, διότι τι είπε εδώ. Αυτά που νομίζω επίσης αυτονόητα….Τι, ότι η Εκκλησία είναι ένα χριστολογικό γεγονός. Δεν είναι αντιγραφή της Τριάδας. Είναι πολύ επικίνδυνη ιδέα, να θεωρούμε την Εκκλησία εικόνα της Τριάδας. Και μάλιστα εικόνα. Ο Άγιος Μάξιμος λέει, αν σταματήσουμε στην εικόνα, η ιστορία τελείωσε. Η διαδικασία της ελευθερίας και της μετοχής σταματάει. Πρέπει να μπει η μίμησις μέσα. Η μίμησις είναι που εξηγεί γιατί έχουμε ατέλεια στην Εκκλησία, και ταυτόχρονα την τελειότητα της κλήσεως και την τελειότητα, εις Άγιος εις δόξαν Θεού Πατρός, και εμείς όμως, τι κάνουμε; Μετέχουμε. Το βιβλίο μου «Η εκκλησιολογία του ομοουσίου», λέει αυτό το πράγμα. Ότι, στον Αρεοπαγίτη και τον Άγιο Μάξιμο, ότι ουσιαστικά έχουμε μια εκκλησιολογία συμμετοχής στην πατερική θεολογία, που μετέχουμε στα χαρίσματα. Και μάλιστα, αυτή είναι η αλλαγή που έκανε ο Αρεοπαγίτης, για τον οποίο άκουσα κάποιον να λέει ότι είναι ο εφευρέτης του αυταρχισμού στην Εκκλησία, έλεος πια, είναι λοιπόν, μετοχή κατά χάρισμα, οι εννάδες;, και διαμοιρασμός. Και μάλιστα τόσο πολλή μετοχή, όσο και διαμοιρασμός. Μοιράζεις, και επειδή μοιράζεις, μετοχή του Χριστού, δεν έχουμε μετοχή στο Εν, αλλά ο Χριστός φέρνει όλα τα ενεργήματα του Θεού, μετέχουμε εμείς,..η συνεργεία. Η έννοια της αναλογίας στον Αρεοπαγίτη. Δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της αναλογίας στον Θωμά τον Ακινάτη, είναι συνεργεία. Αναλογικά κινείται ο Θεός προς εμένα, εν Χριστώ, και εγώ αναλογικά με το βάπτισμα και τη Θεία Ευχαριστία ενσωματώνομαι και συνεργώ σ’ αυτό το οποίο είναι η θέωση της ανθρώπινης φύσεως. Η Εκκλησία λοιπόν, είναι ένα γεγονός χριστολογικό. Δεν είναι ένα γεγονός, το οποίο αφορά μια duplication, αναδιπλασιασμό της Τριάδας. Απ’ εξω. Σαν να μην είναι ενσάρκωση. Ο Χριστός εξηγεί, ακριβώς. Τι εξηγεί ο Χριστός; Κατά τον Άγιο Μάξιμο, από τον Αρεοπαγίτη, εξηγεί το ομοούσιο. Δηλαδή το χριστολογικό ομοούσιο. Υπάρχει το τριαδολογικό ομοούσιο, το οποίο είναι αϊδίως αποτετελεσμένο, και λοιπά, διαδοτικότητα της ουσίας και λοιπά, αλλά υπάρχει και το χριστολογικό ομοούσιο, παρόλο που υπάρχει η διαφορά των ουσιών, λέει ο Μάξιμος, που διατηρείται, γίνεται κοινωνική ενδιάσφυγξις των όντων. Και πως γίνεται αυτό; Μέσω κάθε χαρίσματος, που μετέχει στην ανάλογη ενέργεια, που είναι το χάρισμα εν Χριστώ. Κάθε χάρισμα, τι κάνει; Ενοποιεί όλα τα όντα μέσα του. Δηλαδή εις την ενότητα της Εκκλησίας μετέχουμε στην ανάδυση της, την πραγματοποίηση της. Έτσι, το Πνεύμα το Άγιο, στον καθένα από μας. Συνεπώς ο επίσκοπος, δεν είναι η ενότητα της Εκκλησίας. Είναι αυτός που διδάσκει την ενότητα και την εκφράζει. Αλλά δεν είναι ο ίδιος…λένε υπάρχει ένα χάρισμα του επισκόπου, ποιος είπε, και αν είναι αιρετικός ο επίσκοπος; Χάρισμα ενότητας, πρώτον. Και δεύτερον, σε τι διαφέρει από τον στρατό τότε; Ο συνταγματάρχης έχει το χάρισμα της ενότητας. Το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό, όσοι πήγαν στρατό. Ο επίσκοπος τι; Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί εισάγει ουσιαστικά μια ολόκληρη θεωρία περί ενότητας, η οποία επιτρέπει να υπάρχει πρώτος, και συνοδικότητα ταυτόχρονα. Συνοδικότητα γιατί; Γιατί είναι όλοι χαρισματούχοι στην Εκκλησία. Γι’ αυτό υπάρχει συνοδικότητα. Και μάλιστα ο επίσκοπος, αν διαβάσετε τον Κυπριανό Καρθαγένης, πρέπει να λογοδοτεί γι’ αυτά που θα πει στη Σύνοδο. Γιατί έχει χαρισματούχους απέναντι του. Όλα τα χαρίσματα είναι εις τόπον και τύπον Χριστού. Όχι μόνο του επισκόπου. Και τα χέρια και τα πόδια και τα αυτιά, λέει καθαρά ο Άγιος Μάξιμος. Δεν υπάρχει κάποιο χάρισμα που δεν είναι. Μας έχουνε, πραγματικά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, έχουν κοπεί δεκάδες φοιτητές μου, με το ερώτημα αυτό. Τους το’ κανα και τους έκοβα. Μόνο ο επίσκοπος είναι εις τόπον και τύπον Χριστού; Ναι. Έξω, Σεπτέμβριο. Όλα τα χαρίσματα είναι εις τόπον και τύπον Χριστού. Ο Χριστός είναι εις τύπον της κεφαλής. Τελεία και παύλα. Είμαστε ένας λαός, που πραγματικά, ο καθένας από μας είναι ένα κέντρο ενότητας και κέντρο νοήματος. Και υπ’ αυτή την έννοια λοιπόν, η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, με κεφαλή τον Ίδιο, μετέχοντας στα μέλη του, που το καθένα είναι ένα χάρισμα, πάντα χάρισμα ενότητας, το οποίο βοηθά το σώμα να αυξάνει. Δεν υπάρχουν χαρίσματα ατομικά. Είναι κοινωνικά όλα τα χαρίσματα. Έτσι φαίνεται και από τις απορίες που κάνει ο Απόστολος Παύλος, κλπ. Επομένως, λέω εγώ, έτσι πρέπει να τεθεί και το θέμα του πρωτείου. Το πρωτείο δηλαδή, λέω, πρέπει να επανεξεταστεί, ως μετοχή αναλογική, συνεργική στο πρωτείο του Χριστού. Πως πρωτεύει ο Χριστός στην Εκκλησία; Γιατί αυτός είναι που πρωτεύει ή όχι; Ή όχι; Όταν ήμουν φοιτητής στο Παρίσι, θυμάμαι, πριν από 30 τόσα χρόνια, ένα διακεκριμένο εκκλησιολόγο, με τον οποίο τώρα τσακώνομαι στους διεθνείς διαλόγους, αλλά παλιό μου καθηγητή. Και μου λέει, μετά τον Ισαάκ de l´Etoil, τον 12ο αιώνα, γίναμε αιρετικοί. Το έλεγε ειρωνικά, για μένα. Και δεν θεωρούμε ότι η Εκκλησία και ο Χριστός είναι ένα. Μιλάμε για την Εκκλησία και τον Χριστό σαν confision…θυμάμαι, χωρίς να συγχέουμε τους ορίζοντες. Ενώ εσείς. Δηλαδή για μας, και θυμάμαι τον τίτλο ενός σεμιναρίου, «Η συνεργασία της Εκκλησίας με τον Χριστό για τη σωτηρία του κόσμου». Συγγνώμη, μιλάμε για επίπεδα μετοχής στην Εκκλησία. Ναι. Αν δούμε την εκκλησιολογία της μετοχής, ότι σε κάθε χάρισμα υπάρχει πράγματι μια ενέργεια που προσφέρεται, και εγώ μετέχω, μπορώ να μετάσχω ατελώς. Έτσι δεν είναι; Και να είμαι ατελής Χριστός, ως πρεσβύτερος. Εγώ είμαι ο Χριστός ως πρεσβύτερος. Ατελής στη μίμηση μου, στη μετοχή αυτή. Και να εμφανίζω ατελώς τον Χριστό. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό το χάρισμα, πρώτον. Και δεύτερο, δεν σημαίνει ότι και εγώ δεν είμαι πραγματικός μες στη διαδικασία αυτή της μετοχής. Αυτά είναι πράγματα σημαντικά. Ο επίσκοπος, είναι ο Χριστός ως επίσκοπος. Ο Χριστός ως οτιδήποτε, ως άνθρωπος λαϊκός, ως καντηλανάφτης, γιατρός, επιστήμονας. Είναι ακριβώς αυτή η θεολογία των χαρισμάτων. Και τελικά ο Χριστός ως πρώτος. Ο Χριστός ως πρώτος. Και βέβαια, ήταν η τελική μας διαφωνία, θυμάμαι με τον Περγάμου, που έλεγε, βλέπετε, δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ, λέμε στον επίσκοπο, Χριστώ, και γυρίζουμε λέει, και του κάνουμε μετάνοια, γιατί είναι ο Χριστός. Λάθος. Λάθος. Λέει ο Ευστάθιος και ο Συμεών Θεσσαλονίκης, όχι δεν είναι έτσι. Την ώρα που διαβάζει το Ευαγγέλιο, ο επίσκοπος βγάζει το ωμοφόριο, γιατί; Γιατί είναι παρών ο Χριστός ο ίδιος. Ή όταν ενδύεται, κατεβαίνει από το θρόνο, για να δείξει ότι παραπέμπει, δεν είναι. Ενώ στην ρωμαιοκαθολική εκκλησιολογία που παλεύουμε τώρα, και αγωνιζόμαστε να βγάλουμε άκρη, υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει η Εκκλησία όταν έφυγε Αυτός, ένα καθίδρυμα, και υπάρχει όλη αυτή η περίπλοκη θεωρία, όπως είναι τού Rahner μάλιστα, με το πως το Πνεύμα το Άγιο εκεί πέρα αντικειμενοποιεί, αντικειμενικά έχει την ανάμνηση του Χριστού και την παρουσιάζει. Ο Χριστός ήρθε στην αρχή, για νά φτιάξει την Εκκλησία, και στο τέλος για να την κρίνει. Ναι κατά υπόλοιπα θεωρούνται πραγματικά σύγχυση οριζόντων.(21:40) Θα σας πως ένα αστείο: διηγείται ένα περιστατικό στη Σερβία, με ένα επίσκοπο (Ιγνάτιος Μπρανιτσέβου), τον καλύτερο μαθητή του Ζηζιούλα. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον άνθρωπο. Την Κυριακή πριν τη Λειτουργία πήγαν οι ιερείς και μοναχοί να τον παραλάβουν από την επισκοπή, ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη, ως τον αναστημένο Χριστό. Ο επίσκοπος έπαιζε τον Χριστό….Αυτό είναι μια αγαθή υπερβολή, η οποία όμως, εάν τη δούμε στην εφαρμοσμένη εκκλησιολογία, την καθημερινή, ξέρετε, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη. Γιατί θα σήμαινε ακριβώς αυτός, τρόπον τινά ένα είδος εκκλησιολογικού μινιμαλισμού. Υπάρχει επίσκοπος, και ένα ταλαίπωρο πλάσμα κάπου να πει αμήν, αυτό είναι Εκκλησία. Είναι σαν να λέμε, αναπνέει το κεφάλι; Ο άνθρωπος είναι ζωντανός. Μα μπορεί να είναι σε κώμα. … Εδώ βλέπω εγώ τη θεολογία του ομοουσίου πάρα πολύ σημαντική, γιατί συνεχώς μας θυμίζει, ότι είμαστε ουσιωδώς υφεστώτες, όπως λέει ο Γρηγόριος, για τα δυο πρόσωπα, υπάρχουμε πράγματι στην Εκκλησία ουσιωδώς, και επιπλέον μεθεκτικώς. Πραγματώνοντας σταυρικά εμείς εδώ το ομοούσιο, όσο μπορούμε σ’ αυτή τη ζωή, και αυτό είναι το μυστήριο του αγιασμού. Αμήν.

(Σημείωση: οι αναφορές των πατερικών κειμένων είναι στο περίπου γραμμένες. Τις διαβάζει πολύ γρήγορα, και δεν ξεχωρίζουν οι λέξεις σε πολλά σημεία. Προφανώς είναι χωρία που το κοινό του τα γνωρίζει…)

ΚΑΙ ΜΕΤΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ,ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ.

Εγώ είμαι ο Χριστός ως πρεσβύτερος. 

ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΕ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΞΑΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΕ ΗΔΗ ΤΟΝ ΒΡΥΧΗΘΜΟ ΤΟΥ ΝΑΠΟ-ΛΕΟΝΤΟΣ. ΟΜΩΣ ΘΑΡΡΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΑΡΤΟ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΑΝΤΕΣΠΑΝΙ ΤΗΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΑΣ.

Η αμερικανική ασθένεια και η επιστροφή του Τραμπ

του Marcello Veneziani


Ποια Αμερική βρίσκει ο Ντόναλντ Τραμπ όταν επιστρέφει στον Λευκό Οίκο; Μια διχασμένη Αμερική, όπως διχάστηκε και η Αμερική του Μπάιντεν, πολωμένη ανάμεσα σε δύο αντίθετα και ασυμβίβαστα οράματα. Μια οξυμένη Αμερική, λεία των τονισμένων ανισοτήτων, δύσκολη συνύπαρξη και σχισμένο κοινωνικό ιστό. Μια αποκαρδιωμένη Αμερική, που πιστεύει ότι βιώνει τη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της. Μια Αμερική μπλεγμένη στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Οι οπαδοί του Τραμπ το σκέφτονται, βλέποντας στη νίκη του τη δυνατότητα λύτρωσης και αναγέννησης: και οι Δημοκρατικοί οπαδοί το σκέφτονται, βλέποντας τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο ως απόδειξη ότι ζει στις χειρότερες ιστορικές στιγμές. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η κυρίαρχη εικόνα που αφηγείται.στο έργο του Κοινότητα ενάντια στον ατομικισμό, που επαναπροτάθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις της Corriere della sera, Ο Robert Putnam αρνείται αυτή την αποκαλυπτική εικόνα της αμερικανικής παρακμής, ανασυνθέτει τα σκαμπανεβάσματα της ιστορίας της και την εναλλαγή των φάσεων στις οποίες κυριαρχεί το εγώ και άλλες που κυριαρχεί το εμείς, που για αυτόν είναι πιο ωφέλιμο για την Αμερική και τους Αμερικανούς.
Υποστηρίζεται από τον Federico Rampini ο οποίος στον πρόλογό του παρουσιάζει μια πολύ αισιόδοξη εικόνα της αμερικανικής κατάστασης σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, όσον αφορά την υγεία, το περιβάλλον και τη μακροζωία, καθώς και την κατάσταση των γυναικών. Σύμφωνα με τον Ραμπίνι, η θετική κατάσταση των ΗΠΑ δεν εξαρτάται από τις πολιτικές διοικήσεις αλλά από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός «έχει ένα πλεονέκτημα» και η Αμερική είναι το μέρος «όπου ο καπιταλισμός καταφέρνει ακόμα να δίνει τον καλύτερό του εαυτό». Και βασίζεται στην ανάλυση του Putnam, ο οποίος επινόησε την έκφραση κοινωνικό κεφάλαιο για να δείξει την εμπιστοσύνη στο σύστημα, τους θεσμούς και την κοινωνία. Ο Putnam επαναλαμβάνει: Οι Αμερικανοί έχουν γίνει πιο υγιείς, πλουσιότεροι, πιο μορφωμένοι, ζουν πιο άνετα και περισσότερο. Κάθε άλλο παρά παρακμή.
Γιατί λοιπόν η Αμερική αποφάσισε να προχωρήσει με τον Τραμπ; Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αθροίζονται, ή μάλλον δεν εξηγούνται από αυτή τη διπλή ανάλυση και που δεν εξηγούν την αμερικανική αδιαθεσία, την αυξανόμενη δυσπιστία, τη διαλυμένη κοινωνία και τη νίκη του Τραμπ στο όνομα της Deep America ενάντια στο Βαθύ Κράτος, της αφυπνισμένης επιλογής ενάντια στην αφυπνισμένη ιδεολογία (ξύπνιος, δεν ξυπνά και παρακολουθείται). Το πρώτο μπορεί να συνοψιστεί σε μια ερώτηση: υποθέτοντας ότι η πραγματική εικόνα της κατάστασης είναι πολύ καλύτερη από την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, δηλαδή υποθέτοντας ότι όλοι οι δείκτες που αναφέρονται παραπάνω επιβεβαιώνουν πραγματικά ότι η Αμερική δεν τα πάει καθόλου άσχημα, το ερώτημα παραμένει: τι προκαλεί ώστε ο πληθυσμός και η εκπροσώπηση των μέσων ενημέρωσης να αντιληφθούν αυτή την παρακμή παρά την καλή υγεία του αμερικανικού συστήματος; Γιατί οι Αμερικανοί και ο υπόλοιπος κόσμος αισθάνονται την πτώση, παρόλο που οικονομικοί, κοινωνικοί, δημογραφικοί και βιολογικοί παράγοντες λένε το αντίθετο; Και γιατί στράφηκαν στον Τραμπ για απότομη αλλαγή ρυθμού; Νιώθουν ότι η ζωή έχει λιγότερο νόημα και αξίες, λιγότερα θεμέλια, λιγότερες προοπτικές, λιγότερη ασφάλεια, λιγότερους δεσμούς και λιγότερες κοινωνικές σχέσεις. Δηλαδή, η παρακμή που αισθάνονται δεν εξαρτάται από αυτούς τους παράγοντες, δεν είναι ένα ποσοτικό, οικονομικό, υλικό γεγονός αλλά είναι μια ψυχολογική, υπαρξιακή, πνευματική κατάσταση. Και αυτή η διάγνωση μπορεί να εξαπλωθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη, με λίγα λόγια στην πλουσιότερη Δύση. Είναι η μοναξιά, ο μηδενισμός, η ανοησία του να ζεις, ο φόβος να υποφέρεις από βία, να αρρωστήσεις, να γεράσεις και να πεθάνεις, που κάνει τη δυτική ζωή τόσο γεμάτη σκιές, φαντάσματα, ασθένειες. Αυτό που αποκαλούν ευημερία είναι απλώς ευημερία: δεν είναι να νιώθεις καλά αλλά να έχεις αγαθά. Χωρίς δεσμούς, χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κοινότητα.
Εδώ αγγίζουμε το άλλο θέμα στο οποίο εστιάζει η μελέτη του Putnam, το οποίο περιγράφει τα σκαμπανεβάσματα μεταξύ ατομικισμού και κοινοτισμού στις διάφορες φάσεις της αμερικανικής κοινωνίας. Ο Putnam ασκεί έναν ακατάλληλο κοινωνιολογικό αναγωγισμό: ταυτίζει το εμείς, το κοινοτικό πνεύμα, με τις προοδευτικές εποχές. και την πρωτοκαθεδρία του εαυτού, του ατομικιστικού πνεύματος, με τις συντηρητικές εποχές. ενώ προειδοποιεί ότι ο ατομικισμός και ο κοινοτισμός ανήκουν και στα δύο οράματα, αποτελούν κοινή κληρονομιά. Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό του ότι μεταξύ της προοδευτικής ιδεολογίας και του κοινοτικού οράματος δεν υπάρχει καθόλου σύμπτωση ή σύγκλιση απόψεων, αλλά σύγκρουση και ασυμβατότητα. Στην πραγματικότητα, η κοινότητα δεν πηγαίνει προς την κατεύθυνση που έχει πάει ο προοδευτισμός, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα. Ο φιλελεύθερος, ακόμη και ο ριζοσπαστικός, προοδευτισμός έχει αγκαλιάσει μια σειρά από μάχες για τα πολιτικά δικαιώματα και τη χειραφέτηση που υπονομεύουν τους κοινωνικούς δεσμούς αντί να τους συγκολλούν ή να επινοούν νέους, εκτός από περιστασιακά κινήματα και κινητοποιήσεις. Το προοδευτικό πνεύμα είναι ο ελευθεριακός ατομικισμός, η απελευθέρωση από τους δεσμούς της κοινότητας, η χειραφέτηση από κάθε κοινωνικό, θρησκευτικό και παραδοσιακό ορίζοντα, η διεκδίκηση της αυτονομίας, η αυτοδιαχείριση, ο σεβασμός στη φύση, την ιστορία και τον κόσμο που προηγείται της ζωής μας.
Τα θέματα της ένταξης, του καλωσορίσματος, των ίσων δικαιωμάτων βρίσκονται στη σφαίρα του ελευθεριακού ατομικισμού, της απελευθέρωσης των λαών από τα υπάρχοντά τους, της χειραφέτησης από το ξεκίνημά μας, είτε είναι οικογενειακό, αστικό, θρησκευτικό, εθνικό. Ταυτίζοντας το πνεύμα της κοινότητας με το προοδευτικό πνεύμα, η επιβεβαίωση του κανόνα της αφύπνισης, των πολιτικών δικαιωμάτων, των μειονοτήτων, του φεμινισμού, του πράσινου και του ουράνιου τόξου, θα πρέπει επομένως να ικανοποιήσει τους Εμείς, να κινητοποιήσουν περισσότερο τους Αμερικανούς στην κοινότητά τους. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει, αντίθετα η κυρίαρχη και πολιτικά ορθή ιδεολογία προκαλεί μισαλλοδοξία, απόρριψη, κοινωνική αναταραχή, δυσπιστία και υποψία. Η εξέγερση εναντίον αυτής της πολιτιστικής ηγεμονίας είναι ένας από τους λόγους για την επιτυχία του Τραμπ, ο οποίος στην πραγματικότητα υπόσχεται να διαλύσει τις ιδεολογικές και δομικές διασφαλίσεις στις οποίες αυτή η ιδεολογία γίνεται κανόνας, λογοκρισία, δημόσια συνταγή και να επανεκτιμήσει εμάς τους Αμερικανούς, την ταυτότητα και τις ρίζες. Προφανώς ο προοδευτισμός δεν ωφελεί το κοινοτικό πνεύμα αλλά τό βλάπτει, είναι εμπόδιο, υπονομεύει τους κοινωνικούς δεσμούς, τις σχέσεις μεταξύ γενεών, μεταξύ των φύλων, μεταξύ πολιτών και έθνους, βλάπτει το κοινό αίσθημα. Το κοινοτικό πνεύμα επαναστατεί ενάντια στον προοδευτισμό.
Εν ολίγοις, η επίμονη αδιαθεσία στην αμερικανική και τη δυτική κοινωνία δείχνει ότι ούτε το καπιταλιστικό σύστημα ούτε η προοδευτική ιδεολογία παράγουν εμπιστοσύνη και πνεύμα κοινότητας αλλά αντίθετα ατομικισμό, δυσπιστία και λιγότερους κοινωνικούς δεσμούς. Ο Τραμπ είναι μια απάντηση στην προοδευτική ιδεολογία, ενώ παραμένει εντός του καπιταλιστικού συστήματος.
Ο καπιταλισμός από μόνος του παράγει αγαθά και ευκαιρίες αλλά δεν δημιουργεί ασφάλεια και αξίες, δεν καθησυχάζει ταυτότητες και είναι άοπλος, αν όχι συνένοχος, σε σχέση με την αντικατάσταση του ανθρώπινου με το τεχνητό μέσω της πρωτοκαθεδρίας της τεχνολογίας. Είναι καλό για την αγορά, για κατανάλωση, για υλικές συνθήκες διαβίωσης. όχι στά υπόλοιπα. Αλλά σε αυτή την «ανάπαυση» υπάρχει το νόημα, η καρδιά και το μυαλό της ανθρώπινης κατάστασης.


ΙΣΩΣ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΑΘΕΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΗΝ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ, ΣΤΗΝ ΔΟΞΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΕΦΑΝΩΣΑΜΕ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΕΙΑ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΑΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. 
ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΑΡΧΗΓΟΥ, ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. ΠΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

Οι Αμερικανοί αποφάσισαν... Κώστας γρίβας


«Η δογματική διάσταση του συγγραφικού έργου του Αρχιμανδρίτη Ζαχαρία»

 

Ομιλία του Γεώργιου Μαντζαρίδη, Ομότιμου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ στην Επιστημονική Θεολογική Ημερίδα για το συγγραφικό έργο του Αρχιμανδρίτη π. Ζαχαρία της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας με τίτλο «Άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς».«Η προσευχή ως ατελεύτητος δημιουργία κατά τον Αρχιμανδρίτη Ζαχαρία». Tην εισήγηση εκφωνεί ο εγγονός του, Γρηγόρης Αμπόνης.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2025

Ποιο το αποτέλεσμα μετά από τόσα χρόνια στην Εκκλησία;

 Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 1 άτομο και μνημείο

Χρόνια πολλά μέσα στην Εκκλησία.
Νηστείες, αγρυπνίες, επισκέψεις σε μοναστήρια,
συζητήσεις με γέροντες, παρακολούθηση ομιλιών…
Ποιο το αποτέλεσμα;
Μετά από τόσα χρόνια…τί;
Τηρούμε τον Νόμο.
Ε και; Αυτό είναι χριστιανική ζωή; Ο νόμος;
Ξέρουμε για τον Χριστό, αυτό είναι όλο;
Ξέρουμε ιερείς, αρχιερείς, γέροντες και γερόντισσες,
αυτά μας καθιστούν καλούς χριστιανούς;
Σαν να έχουμε πολλά μουσικά όργανα
αλλά δεν παίζουμε κανένα!
Καμία μελωδία δεν ακούγεται στην ζωή μας
κανένα τραγούδι.
Καμαρώνουμε που κατέχουμε μουσικά όργανα
αλλά από την άλλη δεν παράγουμε μουσική.
Είναι αυτές οι παύσεις της σκληροκαρδίας μας.
Καμία νότα ανοχής, πραότητας, συγχωρετικότητας,
αδελφοσύνης, ομόνοιας, αλληλοπεριχώρησης.
Νηστευτές, μα χορτάτοι από το είδωλό μας.
Αγρυπνούντες, μα κοιμισμένοι μέσα στους λογισμούς.
Εκκλησιαζόμενοι, μα με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα.
Χρεωμένοι, μα χωρίς ίχνος συναίσθησης του χρέους μας.
Χριστιανοί, μα χωρίς Χριστό.
Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό;
Ίσως. Πρέπει να δω την ζωή μου.
Να την δω μέσα από τον Χριστό, μέσα από τους Αγίους
και όχι μέσα από την εμπάθειά μου.
Όλοι μιλούμε για αδικία.
Για την αδικία που έχουμε υποστεί από τους άλλους.
Για τα χρέη που έχουνε οι άλλοι σε εμάς.
Κι όμως, ξεχνούμε τα δικά μας χρέη σε όλους, στον Θεό, στην γυναίκα ή στον άνδρα, στο παιδί μας, στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους μαθητές μας, στους συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, στα αφεντικά μας, στον πνευματικό μας, στους ιερείς μας…
Το μεγαλύτερο χρέος μας,
η μεγαλύτερη αδικία μας
είναι ότι παρουσιάζουμε τον χριστιανισμό που ζούμε
ως μία θεάρεστη ζωή
ενώ στην ουσία είναι μία πνευματική αποστασία.
«… άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»
Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει αποτέλεσμα την συγχώρεση τότε «εις μάτην εκοπιάσαμεν». Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει άρωμα σταυρού, εάν δεν έχει την αρχοντιά της θυσίας, εάν δεν έχει την χαρά της εκούσιας ήττας για χάρη της αγάπης τότε η ασκητική μας έχει αποτύχει και η καθαρή ζωή μας όζει όπως εκείνη του Φαρισαίου…
π.Ι.

Επειδή κάποιοι κατηγορούν σύγχρονους Αγίους, όπως ο άγ. Παΐσιος, γιατί δεν κατάλαβαν τον πονηρό πατριάρχη Βαρθολομαίο ας ακούσουν τη ακόλουθη σχετική εξήγηση ενός Αγίου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Εξαπατούν εαυτούς, όσοι με αυτοπεποίθηση ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν καλά τους ανθρώπους και γι’αυτό δεν επιτρέπουν να εξαπατηθούν απ’ αυτούς. Ποιος μπορεί να γνωρίζει τι είδους πνεύμα ενεργεί μέσα στον κάθε άνθρωπο; Ποιος άλλος παρά ο Θεός, ο οποίος γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς; Ακόμη και μεγάλοι άγιοι είχαν σφάλει στην κρίση τους για ανθρώπους.
Για παράδειγμα ο Μέγας Βασίλειος νόμιζε άγιο άνθρωπο κάποιον υποκριτή αιρετικό,τον οποίον μάλιστα και υποστήριζε έναντι πολλών πού τον αμφισβητούσαν, μέχρι πού κάποτε πείστηκε πιά για την αιρετική πλάνη αυτού του ανθρώπου ο Βασίλειος και απογοητεύτηκε οικτρά.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είχε βαπτίσει κάποιον φιλόσοφο ονόματι Μάξιμο και τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει, που τον φιλοξενούσε μάλιστα και μοιραζόταν το φαγητό του μαζί του. Όμως ο Μάξιμος ήταν άνθρωπος επικίνδυνος και πονηρός σαν φίδι: μετά από λίγο κατάφερε με δολοπλοκίες και δωροδοκίες να πείσει κάποιους Κωνσταντινουπολίτες να τον αναγνωρίσουν ως πατριάρχη, στη θέση του αγίου Γρηγορίου. Όταν, ύστερα από μια θυελλώδη αναταραχή έλαμψε η αλήθεια και ορισμένοι επέπληξαν τον Γρηγόριο επειδή είχε κοντά του τον μεγαλύτερο εχθρό του, ο άγιος αποκρίθηκε: «Δεν φταίμε αν δεν διακρίνουμε την πονηρία κάποιου ανθρώπου. Ο Θεός μόνον γνωρίζει τα κρύφια της καρδίας των ανθρώπων. Οι εντολές Του μας λένε να ανοίγουμε τις καρδιές μας με πατρική αγάπη προς όλους, όσοι έρχονται σ’εμάς».
Ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει την κακία ενός κακοπροαίρετου ανθρώπου.
Πνευματικό ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος (Ιανουάριος) του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
http://prologue.orthodox.cn/January25.htm


ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ ΒΡΩΜΟ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΆΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΑΝ

Τελικά, ποιός εἶναι στίς ἡμέρες μας ὁ πραγματικός μιμητής τῶν Ἁγίων μας Πατέρων;

 

Τελικά, ποιός εἶναι στίς ἡμέρες μας ὁ πραγματικός μιμητής τῶν Ἁγίων μας Πατέρων;
Σήμερα τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής ἔζησε στά χρόνια τῶν ἀμέσως διαδόχων τοῦ αὐτοκράτορα Ἡρακλείου (673).
Ἡ σύνεσή του, ἡ καλή του προαίρεση, ἡ ἱκανότητά του στίς πολιτικές διοικήσεις καί ἡ σοφία τῶν λόγων του τόν ἀνέδειξαν στό ὑψηλό ἀξίωμα τοῦ ἀνώτατου ἔμπιστου συμβούλου τῶν ἀνακτόρων.
Στά χρόνια ἐκεῖνα ἀνοήτως καί δυσσεβῶς διεδίδετο ἡ πονηρή αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ. Μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ αὐτοκράτορα ἡ αἵρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ, ἡ ὁποία συνεπάγετο καί τήν ἄρνηση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, εἶχε κατορθώσει νά ἐπιβληθεῖ καί νά ἐπικρατήσει τόσο στίς ἀποφάσεις τίς πολιτικές ὅσο καί στά πράγματα τά ἐκκλησιαστικά.
Ὁ Μάξιμος δέν μποροῦσε νά ὑποφέρει αὐτή τήν δογματική καί έκκλησιολογική ἀκαταστασία, καί ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τά κοσμικά ἀξιώματα καί νά ἐγκατασταθεῖ στό μοναστήρι, νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό.
Μέ λόγους καί ἐπιστολές ἤλεγξε μέ δρυμύτητα τήν κακοδοξία τῶν μονοθελητῶν, καί μέ συλλογιστικές ἀποδείξεις καί μέ Γραφικές μαρτυρίες ἀπέδειξε τήν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Ὁ ζῆλος του γιά τήν Ὀρθοδοξία ἐρέθισε τούς αἱρετικούς ἀξιωματούχους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐξόρισαν καί στήν συνέχεια τοῦ ἔκοψαν τήν γλῶσσα καί τό ἕνα του χέρι.
Λοιπόν, ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἀξιωματοῦχοι καί καθηγητάδες τῶν θεολογικῶν μας σχολῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν καί περιφρονοῦν τούς τωρινούς ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας πού ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Ἐάν πράγματι τιμοῦν καί σεμνύνονται τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή γιά τούς ἀγῶνες του ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ μονοθελητισμοῦ, τότε γιατί λοιδοροῦν καί διώκουν τούς σημερινούς ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως πού ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού περιλαμβάνει ὅλες τίς κακοδοξίες μαζί;
Τελικά ποιός εἶναι στίς ἡμἐρες μας ὁ πραγματικός μιμητής τῶν Ἁγίων μας Πατέρων; Οἱ ὅποιοι διῶκτες καί πλανεμένοι ἐκκλησιαστικοί ἀξιωματοῦχοι οἰκουμενιστές ἤ οἱ φλογεροί ἁπλοί στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ πού ὁμολογοῦν τήν δογματική καί ἐκκλησιολογική ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας μας;

Φ.Μ.

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΛΕΕΙ Ο ΜΙΜΟΣ. 
ΤΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ.

Απειλές Τραμπ σε Πούτιν: Σταματήστε τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλιώς θα επιβάλω υψηλούς δασμούς και κυρώσεις στη Ρωσία

Ένα σαφές μήνυμα σε μορφή απειλής έστειλε στον Ρώσο πρόεδρο, Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ντόναλντ Τραμπ, καλώντας τον να τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Συγκεκριμένα, στον λογαριασμό του στο Truth Social, ο πρόεδρος των ΗΠΑ που μόλις ανέλαβε καθήκοντα έγραψε πως «δεν επιθυμώ να βλάψω τη Ρωσία. Αγαπώ τον ρωσικό λαό και πάντα είχα μια καλή σχέση με τον Πρόεδρο Πούτιν», ενώ θύμισε την συμβολή του ρωσικού λαού στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ρωσία μας βοήθησε να νικήσουμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, θυσιάζοντας σχεδόν 60 εκατομμύρια ζωές», είπε.


Ωστόσο έστειλε σαφές μήνυμα προς τη Μόσχα, προειδοποιώντας για τις συνέπειες της συνέχισης του πολέμου: «Συμβιβαστείτε τώρα, και σταματήστε αυτόν τον γελοίο πόλεμο! Αν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία σύντομα, δε θα έχω άλλη επιλογή από το να επιβάλω υψηλούς φόρους, δασμούς και κυρώσεις σε οτιδήποτε εξάγει η Ρωσία στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες που συμμετέχουν».

Κατέληξε με δραματικό τόνο, καλώντας σε άμεση λύση: «Ας τελειώνουμε με αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ αν ήμουν πρόεδρος. Μπορούμε να το κάνουμε εύκολα ή δύσκολα, αλλά η εύκολη λύση είναι πάντα καλύτερη. Ας κάνουμε μια συμφωνία! Δεν πρέπει να χαθούν άλλες ζωές».


Ο ΝΕΟΣ ΠΛΑΝΗ ΤΑΡΧΗΣ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΗΞΕΡΟ. 
Ο ΠΟΥΤΙΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!!!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (21)

 Συνέχεια από:Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2022

Προλεγόμενα σε μία φιλοσοφική Χριστολογία.
Του Xavier Tilliette.

  Η φιλοσοφία δέν έχει το μονοπώλιο τής Idea Christi και τής υπερβατικής Χριστολογίας που απορρέει

4. Η υπερβατική Χριστολογία.
         
 Η πίστη και η Θεολογική Χριστολογία η οποία αναπτύσσεται απο αυτή υπερπηδούν στις δύο σημασίες του τό ρήγμα, ανάμεσα στο εμπειρικό και στο νοούμενο, μουντζουρωμένο απο τον Λέσσινγκ σε έναν "τρομακτικό λάκκο". Ο Λόγος σαρξ εγένετο και σκήνωσε εν ημίν" και "Αυτός ο άνθρωπος είναι στ'αλήθεια ο Υιός του Θεού". Η καθαυτή φιλοσοφία, πρίν αποδεχθεί τον Θεό δέν έχει αυτό το απόθεμα, είναι υποχρεωμένη να τα βγάλει πέρα με μία στενή πόρτα ή με την άνετη πλατφόρμα τής idea Christi. Και παρ'όλα αυτά χωρίς την idea Christi η φιλοσοφική Χριστολογία είναι τυφλή. Ο κίνδυνος είναι να περιορίσει την ιδέα, να την κάνει ένα απλό σημείο ή ένα μέτρο συμβιβασμού με την φιλοσοφία ή ένα τέστ συμμορφώσεως με την εμπειρία. Δέν είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς την ιδέα με τον όρο όμως να προέρχεται απο τον Χριστό και την Χριστολογία και να μήν είναι ανακατεμένη με τον ορισμό της! Εξαρτάται απο την περιορισμένη φιλοσοφική Χριστολογία Καντιανού τύπου η απαίτηση απο την ιδέα, των τίτλων τής εγκυρότητός της. Διότι το γεγονός είναι ότι η Χριστολογία, καθότι εννοιολογική επικύρωση τής πίστεως, έχει τόν καταγωγικό της τόπο στήν νόηση. Φέρουμε μέσα μας την εικόνα του Χριστού, λέει ο Στάρετς των αδελφών Καραμαζώφ. Ο Χριστός στην ιδέα είναι ένα υπερβατικό όν το οποίο χρειάζεται να οδηγήσουμε μέχρι την εμπειρική του πραγματοποίηση ακόμη δέ και την ιστορική, χωρίς να προκαταλάβουμε συγκεκριμένα την προσωπική ομολογία τής πίστεως, χωρίς να προσδιορίσουμε αναγκαίως το λίκνο τής ιδέας, η οποία είναι κεραυνοβόλα έμπνευση στον Φίχτε, όραμα του κόσμου ξεχωριστό και καθολικό στον Σλαϊερμάχερ, σχηματοποίηση επηρεασμένη απο την Sinderesi (την αυτοσυνειδησία) στον Κάντ, καθαρός ενεργητισμός τής μεταστροφής, στον Κίρκεγκαρντ, καί στον Χέγκελ η αναπαράσταση τού Χριστού διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί κάτω απο μία στοχαστική, αόριστη Χριστολογία η οποία στα όρια της είναι χωρίς Χριστό. Παρότι ο Χέγκελ, στην φιλοσοφία της Θρησκείας διατηρεί σταθερά, σαν ένα αμετακίνητο θεμέλιο, τον Ιησού της Βηθλεέμ.

πρώτα απ'όλα από όταν ο Karl Rahner έδωσε αρκετά δυνατά δοκίμια αυτού του τύπου τής Χριστολογίας, η οποία ονομάσθηκε απο αυτόν και "ουσιώδης" Χριστολογία. (θεμελιώδης διδασκαλία της πίστεως, 1976, σ 211-212,276). Μια τέτοια υπερβατική Χριστολογία, με την Καντιανή σημασία τών συνθηκών τών a'priori δυνατοτήτων μιάς προϋποτιθέμενης ιστορικής εμπειρίας-και πιό γενικώς, της νοήσεως του Χριστολογικού δόγματος-ανήκει στην θεμελιώδη Θεολογία και δέν απαιτεί καθόλου να αντικαταστήσει την Χριστολογία οντικού τύπου, η οποία ονομάζεται "ορθόδοξη"Έπεται τής σχέσεως τής πίστεως στον Ιησού Χριστό ο οποίος έγινε άνθρωπος, αλλά προηγείται λογικώς στο θέμα τής ιστορικής και προσωπικής πραγματοποιήσεως της ιδέας. Υπάρχει λοιπόν μία αλληλοδιαδοχή, αλληλοεπηρεασμός, ανάμεσα στο υπερβατικό και το ιστορικό (όπως επίσης και στο υπαρξιακό). Η υπερβατική Χριστολογία παραμένει δεμένη στην ιστορικότητα.
                Η πολύτιμη μεθοδολογική διάκριση ανάμεσα σε μία απαγωγική, κενωτική (απο ψηλά) και μία Χριστολογία τής αναβάσεως (απο χαμηλά) δέν συμπίπτει με εκείνη ανάμεσα σε μία κατηγορική Χριστολογία και μία υπερβατική Χριστολογία. Διότι αυτή τελικώς εφαρμόζεται και στον τρόπο της ιεράς ιστορίας η οποία προϋποθέτει την λυτρωτική πρωτοβουλία και την ενέργεια τής κοινωνίας του Θεού. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι ο Ράνερ προτιμά την άποψη "απο χαμηλά πρός τα υψηλά". Η υπερβατική Χριστολογία προορίζεται πρίν απ'όλα να ριζώσει στον άνθρωπο την ιδέα της ενσαρκώσεως. Ο εφιάλτης τού Ράνερ είναι ο δοκητισμός, μία κρυψίγονη αίρεση τών χριστιανών, μέ όλες τίς μασκαρεμένες του μορφές, όπως ο μονοφυσιτισμός, ο μονοθελησμός και όλες οι αναπαραστάσεις οι οποίες υπεραποτυπώνουν την θεία συνείδηση πάνω στην ανθρώπινη.  Ο Ιησούς είναι ριζικώς άνθρωπος, ένας "ζηλωτής τής γής": δέν έχει όπως λέγεται, ντυθεί το ένδυμα τής ανθρωπότητος, δέν είναι η μασκαράτα τού Θεού, είναι ο λόγος του, το άγγελμά του, είναι ο "Συνοψη τού Λόγου του Θεού", και δέν είναι καθόλου ο παράνομος επισκέπτης του οποίου καταδίκαζε το Ινκόγνιτο ο Κίρκεγκαρντ.
                Το πλεονέκτημα μίας υπερβατικής Χριστολογίας, η οποία γι'άλλη μία φορά, δέν σκοπεύει να αντικαταστήσει τις άλλες Χριστολογίες, εμφανίζεται κάτω απο πολλές απόψεις ότι δέν συγχέονται απο τον Ράνερ, αλλά δέν ερευνώνται πάντοτε ξεχωριστά: ο Θεός που αποκαλύπτεται, ο Άνθρωπος-Θεός ή η υποστατική ένωση, η ανθρώπινη αναζήτηση της Χριστολογίας.
                Στο όραμα τού Θεού ο οποίος θέλει να εισέλθει ιστορικά σε σχέση με τον άνθρωπο, η ιστορία τής σωτηρίας αποκορυφώνεται στην αναπαράσταση και την αντιπροσώπευση τού"απολύτου Σωτήρος" που είναι τελικώς η καθοριστική επιτυχία τής σωτηριώδους αποκαλύψεως, η αγγελία και η ανεπίστρεπτος συγκατάθεση τού Θεού στην ανθρωπότητα. Η στιγμή τής φανέρωσης του ήταν "η πληρότης τών Χρόνων". Ο Κίρκεγκαρντ μέσω τού Ιωάννη τού Κλίμακου είχε εκφραστεί επίσης παρομοίως. Η υπερβατική ιδέα του απολύτου Σωτήρος είναι η Θεία λέξη τής συγκατάθεσης ή τής υποσχέσεως, που απευθύνθηκε στην ανθρωπότητα. Η υπόσχεση αυτή πραγματοποιείται στην ιστορία, αλλά παραμένει μετέωρη η απορία εάν η ιδέα είναι ασυμπτωτική και επομένως η πραγματοποίησή της απωθείται στο τέλος τής ιστορίας ή η πραγματοποίηση είναι καθοριστική, αμετάκλητη, συνέβη ήδη, έχει ξεκινήσει ήδη, και αυτό το καθοριστικό σημείο τού ξεκινήματος είναι ακριβώς η προσωπικότης ή η ιστορική υποκειμενικότης (ο Φίχτε έλεγε το πρόσωπο αναγκαίο) η οποια θεωρείται ο απόλυτος Σωτήρ. Θα έμενε αναπάντητη τότε λοιπόν η δεύτερη απορία: αυτή η προσωπικότης είναι εκείνη του Ιησού τής Ναζαρέτ; Τα δύο ερωτήματα ξεπερνούν τα δικαιώματα τής υπερβατικής Χριστολογίας η οποία καταλαμβάνει μόνον τον χώρο των δυνατοτήτων.
                Ο απόλυτος Σωτήρ φανερώνει την ένωση τού Θεού και του ανθρώπου, η οποία ονομάζεται απο την Θεολογία υποστατική ένωση. Αυτός είναι ο Άνθρωπος Θεός. Η πρόταση τής πίστεως, πολύ πιθανόν εντυπωμένη στην σκέψη απο την δογματική απειλή της τιμωρίας, λέει: αυτός ο άνθρωπος, ο Ιησούς είναι Θεός, χωρίς να στοχάζεται πολύ στις ενυπάρχουσες προϋποθέσεις στην σύνδεση. Ακόμη και η αντίστροφη διατύπωση δέν είναι λιγότερο αδιαπέραστη : ο Λόγος έγινε άνθρωπος ! Τί θέλει να πεί αυτό το έγινε άνθρωπος, εφόσον δέν πρόκειται για μία μεταμόρφωση, για ένα μασκάρεμα; Ακριβώς εδώ η υπερβατική Χριστολογία μπορεί να εξυπηρετήσει την νόηση τής πίστεως. Οπωσδήποτε είναι μόνον προληπτική απέναντι στην εμπειρία τής πίστεως, τής οποίας ξεκαθαρίζει τις προσβάσεις.[ Είναι ένα σαθρό οικοδόμημα στηριγμένο στήν απουσία τής Θεοτόκου καί τών Αγίων]
                Αλλά ωθούμενοι απο την ιδέα του Ανθρώπου-Θεού, θα αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι Θεός, τί πράγμα υπάρχει μέσα στην ουσία του ανθρώπου που μπορεί να τον θεώσει χωρίς να περιπέσει στην παράνοια; Τί πράγμα πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να είναι ή να γίνεται Θεός; Το άνοιγμα ή η πόρτα, ή η είσοδος, απο όπου ο Θεός εισέρχεται στην ανθρωπότητα, είναι η Potenzia oboedientialisη δύναμις τής υπακοής, η οποία γίνεται καλώς κατανοητή, η ικανότης ολοκληρωτικής υποταγής και παράδοσης. Χάρη σ'αυτή ο άνθρωπος είναι Θείος, ένας άνθρωπος είναι Θεός. Νηφάλια ο Ράνερ, ο οποίος δέν προφέρει ούτε  μία συλλαβή παραπάνω στην γειτόνευσή του με τον Σλαϊερμάχερ, περιγράφει την υποστατική ένωση με όρους κενώσεως, εγκατάλειψης των κεκτημένωνΑυτή εξασφαλίζει την ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στον Θεό και τον Ιησού. Δέν είναι μόνον μία πραγματικότης που εκρήγνυται μόνον απέξω. Ακόμη και ο Ιησούς πρό του Πάσχα γνώριζε ότι είναι ο απόλυτος Σωτήρ και εξηγήθηκε σαν τέτοιος. Και εάν αναλάβουμε την άλλη γωνιά, την άλλη όχθη, η κένωσις συνίσταται αντιστρόφως στην απόκτηση τής ανθρώπινης πίστεως: το "γίγνεσθαι του Θεού" είναι η Θεία ικανότης, σημείο τής τελειότητός του, το να γίνεται λιγότερο απο τον εαυτό του, η κένωσις είναι το ανάποδο της γενέσεως, και είναι δύναμις της αγάπης η εγκατάλειψις  και το χάσιμο, ο Θεός είναι αμετάβλητος, απλησίαστος, αλλά μπορεί να γίνει άλλο, να αλλοιωθεί, συγκεκριμένα μέσα ή στον άλλον, στους άλλους. Αυτή είναι η ευκαιρία για τον Ράνερ να δημιουργήσει ομολογίες οι οποιες είχαν άμεση αποδοχή "ο άνθρωπος είναι το Ιερογλυφικό τού Θεού".
                "Εάν ο ίδιος ο Θεός είναι άνθρωπος και είναι για όλη την αιωνιότητα, εάν κάθε Θεολογία παραμένει αιωνίως ανθρωπολογία....ο άνθρωπος είναι για την αιωνιότητα το μυστήριο που φανέρωσε ο Θεός...η Χριστολογία είναι η αρχή και το τέλος της ανθρωπολογίας και η ανθρωπολογία στην πραγμάτωσή της είναι αιωνίως Θεολογία, η Θεολογία η οποία ανακοινώθηκε απο τον ίδιο τον Θεό".
                Αυτές οι συγκινητικές και υποβλητικές ενδείξεις τού Ράνερ δέν πρέπει όμως να μας κάνουν να ξεχάσουμε την αβεβαιότητα που απειλούσε την υπερβατική χριστολογία μέχρις ότου αποδοθεί αποκλειστικά και ξεκάθαρα στον άνθρωπο Ιησού η δύναμις του τελευταίου και μοναδικού Λόγου, διαφορετικά παρατηρεί ο Μπαλτάσαρ, "επειδή το ανθρώπινο πλάσμα η Μαρία για παράδειγμα, υπερβατικό μ'έναν τρόπο τέλειο και άσπιλο, δέν θα μπορούσε εξίσου καλά να ανακηρυχθεί "Άνθρωπος-Θεός;Αλλά ο Ράνερ είχε προβλέψει κάπως την αντίρρηση, υπογραμμίζοντας ότι "κάθε υπερβατικό καθαυτό δέν μπορεί να είναι απο μόνο του οριστικό".
                Τέλος κάτω απο μία άλλη οπτική γωνία ή οποία συνδέεται και με την ανθρωπολογική θεμελίωση της Θεολογίας, η υπερβατική Χριστολογία συνεπάγεται την ανιούσα, την ανερχόμενη Χριστολογία.
                Ο Χριστός είναι ο ριζικός, ο τέλειος άνθρωπος και ο άνθρωπος είναι η ριζική ερώτηση για τον Θεό. Με κλασσικούς όρους: η φυσική επιθυμία είναι όρεξη για ευτυχία, μακαριότητα, ένας πόθος για το όραμα και την γνώση του Θεού. Στα ίχνη τού απολύτου Ιησού τού Σωτήρος, μία υπερβατική Χριστολογία "σε αναζήτηση", ανώνυμη, αναπτύσσει μία δομή τού απολύτου η οποία έχει σαν μυστικό της στόχο, ασυνείδητο, τον Άνθρωπο-Θεό τής οντικής Χριστολογίας. Ο Ράνερ την αποσυνθέτει σε μία τριπλή επιστράτευση: έκκληση σε ένα απόλυτο έλεος και αγάπη, έκκληση στην διαθεσιμότητα στον θάνατο, έκκληση στην ελπίδα του μέλλοντος. Σ'αυτή την τριπλή κατεύθυνση ο άνθρωπος αναζητά τον Άνθρωπο-Θεό, δηλαδή τον άνθρωπο ο οποίος μπορεί να αγαπηθεί απολύτως σαν Θεός, όχι πλέον στην ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα. Αναζητά έναν θάνατο που επανασυμφιλιώνει την ελευθερία τής πράξης με την αποδοχή τής πιό πονεμένης παθητικότητος. Ανατητά την ελπίδα τού απολύτου μέλλοντος τού Θεού το οποίο έχει ήδη πραγματοποιηθεί και έχει εγγραφεί στην ιστορία. Μέσω όλων αυτών των περιπετειών της η Χριστολογία φτάνει σε βοήθεια τής ανθρωπολογίας.

Συνεχίζεται

 H 
Potenzia oboedientialisη δύναμις τής υπακοής,
ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ.

Αμέθυστος.