Στη γειτονιά που μένουμε δεν λείπει σχεδόν τίποτα. Ένας ατελείωτος αριθμός από μπαρ και σούπερ μάρκετ, καταστήματα, κινέζικα κομμωτήρια, βορειοαφρικανικά μανάβικα, μια βιβλιοθήκη μέσα σε ένα κομψό ευγενές παλάτι. Όχι όμως βιβλιοπωλεία, τα δύο που προσπάθησαν έκλεισαν. Από την άλλη, μπορούμε να καυχηθούμε για ένα γραφείο ANPI (Εθνική Ένωση Παρτιζάνων της Ιταλίας) -που στεγάζεται στα γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος PD (πρώην PCI, PDS, DS)- εξειδικευμένο στην παρουσίαση κειμένων και εγγράφων για τον εμφύλιο. Το τελευταίο ασχολείται με τους παρτιζάνους του Spoon River, μόνο και μόνο για να ξεκαθαρίσει πόσο «kultura» είναι το καθημερινό ψωμί των συντρόφων τους. Λίγα μέτρα ανάντη μπορούμε επίσης να υπολογίζουμε σε ένα κλαμπ ARCI. Με τίτλο Τζίντζερ, μόνο μια υποψία εγχώριας παραβατικότητας, για να προσελκύσει τους λάτρεις των μαθημάτων πολιτισμού, εδώ και αρκετό καιρό εμφανίζει ένα πολύχρωμο σεντόνι στο οποίο ένα ασταθές χέρι έχει ζωγραφίσει με σπρέι «Ius soli, ένας νόμος του πολιτισμού»..Δεν θέλουμε να κολλήσουμε εδώ σε κρίσεις σχετικά με τους κανόνες που σχετίζονται με την ιθαγένεια, ελπίζουμε οι ψηφοφόροι να αποδώσουν δικαιοσύνη στις αριστερές και κληρικές γκάφες, αλλά μάλλον θα αναλογισθούμε το σύνθημα που χρησιμοποιείται. Δίκαιο του πολιτισμού, διακηρύσσουν στο Arci, μουσικοί μιας κωφής και απαίσια οργανωμένης ορχήστρας, που διευθύνεται από τους κληρικούς του προοδευτικού ορθού. Πρώτα απ' όλα θα αποφύγουμε να κάνουμε διάκριση μεταξύ πολιτισμού (kultur) και απλού πολιτισμού (zivilisation), για το οποίο μιλάμε, πολύ δύσκολο να κατανοηθεί για τους εγκεφάλους που εναποτίθενται με χαρά στο σωρό του κομφορμισμού, των συνθημάτων, της κατάστασης των προβάτων. "τήν ενδιαφέρουσα ευπρέπεια, τήν αξιοπρέπεια φτιαγμένη από το κενό, τήν υποκρισία εκείνων που έχουν πάντα δίκιο και ποτέ άδικο» (Ο Θεός είναι νεκρός, κείμενο του Francesco Guccini).
Το καθήκον που αναλαμβάνουμε είναι να αναλογιστούμε ένα θέμα που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «εναντίωση στην κατάποση του κουρασμένου πολιτισμού μας», για να παραθέσουμε ξανά το διάσημο τραγούδι που έγινε πιο όμορφο από την υποβλητική φωνή του Augusto Daolio. Η πρώτη εντύπωση αναφέρεται σε μια φράση ενός προοδευτικού συμβόλου, του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος κάποτε μίλησε για τη «λάθος πλευρά της ιστορίας», σχετικά με τους εχθρούς των ΗΠΑ. Προφανώς, αυτός, μαζί με την Αμερική και ελευθεριακό, φιλελεύθερο, δημοκρατικό, προοδευτικό κ.λπ. κ.λπ. άρμα των Θεσπιών (ερευνητών τής αλήθειας) είναι στη σωστή πλευρά. Σάν η ιστορία νά είχε καθορισμένη κατεύθυνση, την κάρτα μέλους ενός κόμματος ή ενός πολιτιστικού συλλόγου. Όλα είναι ήδη γραμμένα, η πονηριά της ιστορίας (Χέγκελ) είναι γνωστή μόνο στους άρχοντες, όλα είναι ήδη καθορισμένα, μπήκαν σε ένα cloud πληροφορικής του οποίου την κρυπτογράφηση γνωρίζουν μόνο αυτοί, έτσι ώστε το καθήκον της ανθρωπότητας να είναι αποκλειστικά να τηρεί το σενάριο, το προγραμματισμένο παιχνίδι. Χειροκρότημα από το κοινό, ο πολιτισμός ολοκληρώθηκε.
Περνάμε χαρούμενα από το λιγότερο στο περισσότερο, από το παλιό – φρίκη – στο νέο, από το πριν (σκοτάδι) στο μετά (φωτισμένο από το φως του «πολιτισμού»). Ήταν ο Λάιμπνιτς, με πολύ μεγαλύτερη μαεστρία, που δήλωσε ότι ζούμε στον καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους, αλλά δεν αναφερόταν στα σημεία των καιρών. Οι Δυτικοί έκθαμβοι από τη φιλελεύθερη και προοδευτική αφήγηση που ετοίμασαν οι ανώτεροί τους (οι κυρίαρχοι του χρήματος και όλων των άλλων) έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι ζουν σε ένα είδος αστραφτερού κόσμου της Νάρνια. Στο φανταστικό έπος του Clive Staples Lewis, η Narnia είναι «η ευτυχισμένη γη με βουνά καλυμμένα από ερείκη (ρείκι) και λόφους καλυμμένους με θυμάρι. Η Νάρνια των πολλών ποταμών και των όμορφων κοιλάδων, με βρύα δάση που αντηχούν με το έργο των νάνων (πιθανώς εκμεταλλευόμενοι ξένοι πολίτες εκτός ΕΕ). Πόσο γλυκός είναι ο αέρας. Μια μόνο ώρα που δαπανάται εκεί αξίζει περισσότερο από χίλιες μέρες οπουδήποτε αλλού». Πώς να μην μοιραζόμαστε λοιπόν τόση ευτυχία, αποδίδοντας υπηκοότητα σε όποιον γεννήθηκε εδώ, έστω και κατά τύχη, ακόμα και σε αυτούς που δεν το ήθελαν, και εν πάση περιπτώσει σε κάθε άνθρωπο ικανό να εκτιμήσει το θαύμα και τη μοίρα που συνέβη, από επιλογή, ανάγκη ή τύχη, στον μαγεμένο κόσμο της Italnarnia.
Ένας εξαιρετικός και άτυχος μουσικός, ο Ρίνο Γκαετάνο, τραγούδησε στό απώγειό του «Ο ουρανός είναι πάντα πιο γαλανός». Εννοούσε το αντίθετο, προφανώς, αφού η αρχή είναι σαφέστατη «Αυτός που ζει σε μια παράγκα, αυτός που ιδρώνει το μεροκάματό του, αυτός που αγαπά τον έρωτα και ονειρεύεται τη δόξα, αυτός που κλέβει τις συντάξεις, αυτός που έχει φτωχή μνήμη, αυτός που τρώει μια φορά, αυτός που πυροβολεί στόχους, αυτός που θέλει αύξηση, κάποιος που παίζει στο Sanremo, κάποιος που φοράει γυαλιά, κάποιος που πηγαίνει κάτω από ένα τρένο, κάποιος που αγαπά τη θεία του, κάποιος που πηγαίνει στην Porta Pia, κάποιος που βρίσκει έκπτωση, σε κάποιον που του αρέσει όπως τά βρήκε». Ποιος νοιάζεται, ο ουρανός είναι πάντα πιο γαλανός, στρατιωτάκια σε μια θριαμβευτική πορεία προς τον πολιτισμό.
Για εκατομμυριοστή φορά έχουν αρπάξει τη γλώσσα και επιβάλλουν στο σημαίνον (τη λέξη) την αντίθετη έννοια του αληθινού. Τι θα ήταν, λοιπόν, αυτός ο υπέροχος πολιτισμός που κατακτήσαμε και προς τον οποίο συνεχίζουμε να προχωράμε με επιταχυνόμενη κίνηση, παρά την αντίθεση του οπισθοδρομικού, του ανάδρομου και άρα απολίτιστου;
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι μια είδηση που εμφανίστηκε στις πίσω σελίδες των εφημερίδων και στο τέλος της είδησης. Σε τρία χρόνια «σχολείο» καταδικάστηκε ο 17χρονος νεαρός από την Απουλία που πέταξε από τον γκρεμό δύο ηλικιωμένους της περιοχής στη θάλασσα για καθαρή διασκέδαση, εκ των οποίων ο ένας πνίγηκε. Καλά διαβάσατε, τρία χρόνια, όχι στη φυλακή ή στο αναμορφωτήριο, αλλά στο σχολείο. Είναι νέος, ο καημένος, ας μην τον καταστρέψουμε, η φυλακή είναι κακή και σίγουρα δεν θα το ξανακάνει αυτό το κακό. Πράγματι περίεργο: κάποιος είναι νέος, παιδί, παιδί όταν είναι βολικό να αποφύγει την πληρωμή του λογαριασμού, αλλά ώριμο, πολύ ώριμο σε όλες τις άλλες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της ενοχλητικής προσπάθειας να μειωθεί η ηλικία ενηλικίωσης στα 16. Η σωστή λέξη σε αυτή την περίπτωση είναι φόνος. Η ανθρώπινη ζωή, ειδικά ενός ηλικιωμένου από τη Μονόπολη που πληρώθηκε από το INPS (Ιταλικό Εθνικό Ινστιτούτο Κοινωνικής Ασφάλισης), αξίζει τρία χρόνια φοίτησης για τον δολοφόνο του. Αυτός είναι πολιτισμός, αλλά σίγουρα είναι γραμμένος σε κάποιο συνοδικό, σε κάποια κρυφή πτυχή ενός από τους -πολύ πολιτισμένους- κανόνες που διέπουν τη συνύπαρξή μας. Ξένοι, αρνηθείτε την ιταλική υπηκοότητα όσο έχετε ακόμα χρόνο!
Οι λάτρεις της τέχνης γνωρίζουν τα έργα του Francisco Goya, του μεγαλύτερου ζωγράφου μεταξύ του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα, μια εποχή επαναστάσεων, ανατροπών και μεγάλων αλλαγών. Θυμόμαστε μερικά από αυτά από την περίοδο που ο Αραγονός καλλιτέχνης ήταν λεία των χειρότερων εφιάλτων του: Ο Κρόνος καταβροχθίζει τα παιδιά του, Ο ύπνος (ή το όνειρο) της λογικής γεννά τέρατα, που φαίνονται πολύ κατάλληλα για την σημερινή υπερβολική δόση του «πολιτισμού». Ένας άλλος πίνακας, αινιγματικός και ανησυχητικός, έχει προκαλέσει αντίθετα συναισθήματα εδώ και διακόσια χρόνια: είναι το «The Dog Buried in the Arena - Σκύλος θαμμένος στην αρένα», παγκοσμίως γνωστό ως ο σκύλος του Γκόγια. Το ρύγχος ενός φτωχού σκύλου κρυφοκοιτάει από το σκοτάδι, φτιαγμένο από μια τραχιά επιφάνεια που μυρίζει χώμα και ώχρα. Προσπαθεί να αναδυθεί ή πρόκειται να τον κυριεύσει το σκοτάδι; Τα αυτιά φαίνονται χαμηλωμένα (φόβος) ή ανασηκωμένα (προσοχή) ανάλογα με το πώς τον κοιτάς. Αυτό είναι που ο πολιτισμός είναι τόσο περήφανος για τον εαυτό του που υπερισχύει κάθε λογικής, σβήνει κάθε ίχνος, ένας γίγαντας στο πρόσωπο των νάνων που είναι όλοι όσοι του αντιτίθενται. Ακόμη και η περίσσεια λογικής έχει δημιουργήσει τέρατα.
Πιστεύοντας ότι όλα είναι ίδια, ότι δεν χρειάζεται να πάρεις πλευρά, εμπιστεύεσαι τους «ειδικούς», μη σκέφτεσαι πλέον με το κεφάλι σου, πιστεύοντας μόνο σε ό,τι μπορεί να αποδειχθεί και, αντιστρόφως, σε όλα όσα κάνει εμετό ο πολιτισμός του πολιτισμού σε εμάς, η εικόνα, η κατανάλωση, η τεχνολογία ανυψωμένη σε κριτήριο αλήθειας. Μιλούσαμε για το νόμο που μετατρέπεται σε αντίστροφο, που αποτελείται από κανόνες, ποινές και διατάξεις. Όχι, δεν είναι επεισόδια κακής δικαιοσύνης ή δυσλειτουργίας, αλλά ένα ιδεολογικό σύστημα που ξεκινά από μακριά. Το αποκαλούν πολιτισμό, αλλά είναι «αργή, μεθοδική διάβρωση της ηθικής της ευθύνης [που] έχει οδηγήσει σε μια γενικευμένη θυματοποίηση, όπου οι δράστες ακόμη και σοβαρών πράξεων δεν μπαίνουν πλέον στο κύκλωμα της ενοχής και τού εξιλασμού, αλλά σε αυτό της δυσφορίας και της φροντίδας. Η ελεύθερη βούληση, η απόφαση για τον έλεγχο των πράξεών μας θεωρούνται πλέον παράμετροι ξεπερασμένες από μια θεραπευτική αντίληψη για την κοινωνία και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της» (Adriano Segatori, ψυχίατρος και συγγραφέας).
Ως πολιτισμός ορίζεται η ψυχολογιοποίηση της δικαιοσύνης, οι νόμοι που την επέτρεψαν ως μνημεία του νέου δικαίου. Ο Michel Foucault τήν ξεκίνησε τη δεκαετία του '70 και η αριστερά τού χαβιαριού, η διανοούμενη και η «πολιτισμένη» αριστερά έκαναν τα υπόλοιπα, από σαλόνια, έδρες παν/μίου, γραφεία εφημερίδων, διαδίδοντας την κατάσταση του νου που επέτρεπε την παραγωγή ενός νομικού μηχανισμού, καθώς και ενός εντελώς νέου ορίζοντα νοήματος. Είναι εύκολο να θυμάστε την ανεκτικότητα (άλλο ένα άυλο μάντρα της εποχής μας) ενάντια σε κάθε παρέκκλιση, την απώλεια της αστικής αξιοπρέπειας, τον ευτελισμό και τη δικαιολόγηση προς τους καταναλωτές τοξικών ουσιών (ναρκωτικά, χημικά χάπια και παρόμοια), τη ρητορική περί παρέκκλισης, για την οποία κατηγορείται πάντοτε μια αγνώστου ταυτότητας "κοινωνία", η αδιαφορία απέναντι σε αυτούς που καταστρέφουν, ξεφτιλίζουν και λερώνουν την καθημερινή συνύπαρξη.
Ο πολιτισμός για τον οποίο φλυαρούν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μάσκα της ύπουλης διείσδυσης της σχετικιστικής σκέψης και του καταστροφικού αμοραλισμού της. Στόχος είναι η αποσύνθεση μιας τάξης, όσο ατελή, με εκτεταμένο και ασκούμενο χάος, μια γενικευμένη αναισθησία που διανθίζεται με την απελευθέρωση στοιχειωδών ορμών, στην οποία πρέπει να δοθεί μια πρωτίστως πνευματική και προσωπική απάντηση πριν ενεργοποιηθεί η ηθική αντίσταση και η απαραίτητη πολιτική και πολιτισμική αντεπίθεση. Για τη σημερινή νοοτροπία, που χτίζεται, χειραγωγείται και στρέφεται προς τα κάτω με σιδερένια αποφασιστικότητα, ο πολιτισμός σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ο νόμος του ανθρώπου μπορεί να κάνει τα πάντα, μετατρέποντας κάθε ιδέα, γκάφα ή ιδιοτροπία σε νόμο. Το υποκείμενο είναι ο μόνος κυρίαρχος, τό εγώ είναι ο Θεός και κάνει το νόμο του, αυτό που τον ευχαριστεί περισσότερο και καλύτερα από τις «απαγορεύσεις» μέ τίς οποίες θα γινόταν ο παλιός (α)πολιτισμός από τον οποίο ευτυχώς απελευθερωθήκαμε. Μια μέρα θα καταργήσουν με νόμο τον θάνατο, ήδη κρυμμένο, ταμπού, υποβιβασμένο στην υγιεινή νεκροτομείων που έχουν ανατεθεί σε εξειδικευμένο προσωπικό και ο κόσμος θα καταλήξει να το πιστέψει.
Σήμερα, ο πολιτισμός είναι τόσο ευτελής που συγχέεται με τη μόδα, τα ωραία ρούχα, ακόμη και την προσωπική υγιεινή (ο παππούς είναι επίσης απολίτιστος γιατί δεν ήξερε από αποσμητικό), την ικανότητα χρήσης τεχνικών εργαλείων -τα βασικά στοιχεία των οποίων είναι επίσης άγνωστα- και φυσικά με τον ηθικό σχετικισμό, την (ψευδή) συμπεριφορική πραότητα, την εμμονική τάση για διάλογο, την ύπτια και χωρίς αξία αποδοχή κάθε συμπεριφοράς, την κατάργηση του κριτηρίου της κρίσης.
Στην περίπτωση του Ius Soli, πέρα από κάθε θεώρηση της αξίας, η κρυμμένη αλήθεια είναι ένα καταστροφικό μείγμα πράξεως και ανικανότητας. Σε ένα πλαίσιο στο οποίο τρομοκρατούμαστε τόσο από τις αποφάσεις όσο και από τις συνέπειες των πράξεών μας, η δραματική ψευδαίσθηση, που γίνεται ιστορικό έγκλημα, είναι αυτή της επίλυσης του προβλήματος της μετανάστευσης και της ένταξης με μια σφραγίδα σε ένα έγγραφο. Είμαστε όλοι πολίτες, οι ξένοι δεν υπάρχουν πια, υπάρχει μόνο ένας κόσμος, η ενσωμάτωση είναι τελειωμένη υπόθεση: όλοι Ιταλοί βάσει νόμου. Αυτός είναι ο τρόπος επίλυσης προβλημάτων: αρνηθείτε τα - σκεφτείτε τα μέσα ενημέρωσης και το κυβερνητικό μήνυμα σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει βία ή ανασφάλεια, αλλά "αντίληψη" της βίας και της ανασφάλειας - ή συμπεριλάβετέ τα σε ένα συνετό νομοσχέδιο που θα ανακουφίσει τη συνείδηση αλλά θα επιβαρύνει την κοινωνία με συνεχώς νέα προβλήματα και δράματα. Εάν κατατάξουμε την κλοπή ως απλό διοικητικό αδίκημα, οι κλέφτες σίγουρα δεν θα εξαφανιστούν, αλλά το έργο των δικαστηρίων θα καταργηθεί και οι στατιστικές θα είναι υπεύθυνες να αποδείξουν ότι η κοινωνία έχει γίνει πιο έντιμη, και επομένως πιο πολιτισμένη. Ο ουρανός γίνεται πάντα πιο γαλανός…
Ακόμη και ο ομοφυλοφιλικός γάμος, που πέρασε ως πολιτική ένωση για να μην στενοχωρήσει πολύ τους ενορίτες, είναι νόμος του πολιτισμού. Είναι πραγματικά εκνευριστικό, για τον εξαιρετικά πολιτισμένο μεταμοντέρνο άνθρωπο, να πρέπει να παραδεχτεί ότι η φύση προβλέπει την παρέμβαση και των δύο φύλων για αναπαραγωγή, ειδικά επειδή δεν υπάρχουν δύο φύλα (σεξ σημαίνει πλέον σεξουαλική δραστηριότητα!), αλλά πολλά άλλα, μια συγκλονιστική ανακάλυψη του πολιτισμού μας! Ο καθένας μπορεί να επιλέξει ελεύθερα το φύλο που θέλει να υποθέσει, ακόμα και πολλές φορές στη ζωή του, όπως η μάρκα των παπουτσιών και οι γεύσεις του παγωτού. Επιπλέον, για ποιον γελοίο λόγο που συνδέεται με ένα σκοτεινό παρελθόν χρειαζόμαστε έναν άνδρα γονέα, που παλαιότερα ονομαζόταν πατέρας, και μια γυναίκα γονέα, την παλαιομοδίτικη μητέρα για την εκπαίδευση των νέων μελών της κοινωνίας, που κάποτε ονομάζονταν παιδιά; Είτε είναι δύο είτε ακόμη περισσότεροι, τόσο πολύ που το πολιτικό κράτος, αναπροσαρμοσμένο μέσα από όσους νόμους του πολιτισμού, μπορεί να μιλήσει για τον γονέα 1, 2, 3, κατά βούληση και ατομική επιλογή. Ένα σούπερ μάρκετ αγάπης, αναπαραγωγής και σεξουαλικών τάσεων (ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε την έλξη;) από το οποίο απαγορεύεται από το νόμο να διαφωνείς.
Είναι πολιτισμός, ομορφιά και όσοι την αντιτίθενται εκτός από καθυστερημένοι, ανίδεοι και απολίτιστοι, είναι και αντιδραστικοί, λαϊκιστές και, εννοείται, φασίστες . Κανείς δεν θέλει να βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, αυτή η απαιτητική κυρία που ξέρει τα πάντα και προχωρά αγέρωχα προς το βασίλειο του Καλού ή μάλλον του Καλύτερου. Ωστόσο, ακόμα κι αν όλα… δεν το κάνουμε. Εξακολουθούμε να καθόμαστε στη λάθος πλευρά και συνεχίζουμε με έναν σύντομο διαλογισμό στην έννοια του πολιτισμού.
Civil, από το civis, είναι το άτομο που αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέλος μιας κοινότητας, είναι μέρος της, παίρνει θέση, αποφασίζει μέσα σε ένα σύστημα αξιών που είναι γενικά σταθερό αλλά δεν αποκρυσταλλώνεται. Αντίθετα, η καταναγκαστική ανάγκη να αρνηθούμε τους νόμους της φύσης, να γκρεμίσουμε ό,τι αναπτύχθηκε στο παρελθόν, να χτίσουμε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν, να παραβαίνουμε από υποχρέωση, γίνεται μαζική εμμονή. Παράλογα, οξύμωρα, όπως το κυβερνών κόμμα στο Μεξικό, που λέγεται Θεσμική Επανάσταση.
Φυσικά, η προμηθεϊκή, παλιγγενετική ένταση δεν είναι καινούργια, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που η φωτιά αναζωπυρώνεται και αναζωπυρώνεται συνεχώς από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία ή από εκείνους που θα έπρεπε μάλλον να ενδιαφέρονται για τη διατήρηση, τη διατήρηση της τρέχουσας τάξης, ή όπως έλεγε ο Κόμης Ζίο του Manzoni, «να αποκόψει, να θρηνήσει». Η ανωμαλία είναι τέτοια που θα έπρεπε να ηχήσει σαν καμπανάκι συναγερμού για τους πολύ πολιτισμένους λάτρεις της προόδου, ίσως να γεννήσει κάποια υποψία, να τροφοδοτήσει αμφιβολίες, να προκαλέσει συναγερμό. Όχι, η ολιγαρχία που διοικεί λειτούργησε πολύ καλά, σβήνοντας τους πνευματικούς αισθητήρες, την κριτική σκέψη και την ισχυρή θέληση της πλειοψηφίας με μια τέλεια δουλειά αποδόμησης τού πολιτισμού. Από τη στιγμή που η εκπαίδευση ανταλλάσσεται με πολιτισμό και η πληροφορία με τη γνώση, αυτό είναι όλο, το παιχνίδι έχει τελειώσει.
Είμαστε τόσο πολιτισμένοι που θεωρούμε το Taglio του Lucio Fontana ως τέχνη, τα βαζάκια του Artist's Shit του Piero Manzoni, λαμπρές δημιουργίες αφηρημένου εξπρεσιονισμού à la Jackson Pollock - που υποστηρίζονται από τη CIA σε αντίθεση με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό - αγνοώντας, ή χειρότερα, μη δυνάμενοι πλέον να αναγνωρίσουμε τον Leonardo, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, ένας βίαιος, αντισημίτης και σοβινιστής μέσα από κλειστό μυαλό, λέει το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ! Αντίκες, αισθητικά σύμβολα ενός παρελθόντος που σημαδεύεται από τις προτιμήσεις των «νεκρών λευκών Ευρωπαίων αρσενικών», όπως απαγγέλλονται στις λιτανείες των νεκροφόρων του πολιτισμού μας, του πραγματικού. Αυτός ο καιρός εξυψώνει τους ράπερ και τους τοξικομανείς μουσικούς, αγνοεί τον Μπαχ και θεωρεί την τεχνολογία σάν επιστήμη.
Αυτοί που έχουν κάνει τα σχολεία αυτό που είναι είναι επίσης νόμοι του πολιτισμού, όχι μόνο στην Ιταλία. Ένας συμβολικός διανομέας πτυχίων και διπλωμάτων που ούτε εκπαιδεύει ούτε διδάσκει, μεταδίδει κουρασμένα μια χαμηλή, ασώματη, οργανική γνώση, αδιαπέραστη από την κριτική λογική, η οποία ουσιαστικά εμποδίζει την κυκλοφορία της ελίτ, της οποίας οι απόγονοι σπουδάζουν στο εξωτερικό ή σε ινστιτούτα αριστείας, σπαταλά το ανθρώπινο κεφάλαιο του έθνους και αφήνει τα παιδιά των λιγότερο εύπορων τάξεων πίσω από εκεί που ξεκίνησαν, τό σημείο εκκίνησης. Αυτό που διαδίδεται είναι η συναίνεση στη νέα δογματική της παρακμής που πέρασε ως ανάπτυξη, της ακύρωσης κάθε ίχνους ευπρέπειας, αξιοπρέπειας, παιδείας στην ομορφιά. Όλα τα αποτυπώματα των σκοτεινών αιώνων από τα οποία μας απελευθέρωσε ο θριαμβευτής πολιτισμός, η ανάποδη Νέα Ατλαντίδα του Μπέικον που έκανε τη Δύση το παρακμιακό Μπενσαλέμ του.
Ο πολιτισμός του οποίου οι Τζίντζερ είναι υποτελείς, ή μάλλον δουλοπάροικοι, είναι ο ίδιος με εκείνους που κοιτούν τον εαυτό τους στο μολυσμένο νερό της λίμνης σαν τον Νάρκισσο και βρίσκουν τον εαυτό τους όμορφο, τόσο που απαθανατίζουν το γεγονός με μια «σέλφι». Και όταν δεν τους αρέσει πια ο εαυτός τους, κακομεταχειρίζονται τον εαυτό τους μέχρι αυτοκαταστροφής, όπως τα ανορεξικά μοντέλα, τα εθισμένα στα ναρκωτικά, τις ουσίες και τους τεχνητούς παραδείσους. Όπως ο χαρακτήρας του Όσκαρ Ουάιλντ, το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι παραμένει αιώνια όμορφο και νέο, ενώ το σώμα θα δείξει γρήγορα τα σημάδια της σωματικής φθοράς και της ηθικής διαφθοράς του πρωταγωνιστή. Στην κοινωνία του θεάματος η πραγματικότητα είναι η εικόνα της, αλλά δεν υπάρχει διαφυγή της αλήθειας, όπως ξεκαθαρίζει ο ίδιος ο Λόρδος Γουότον, ο κακός δάσκαλος του Ντόριαν Γκρέι: «Τώρα, όπου κι αν πας, μαγεύεις τον κόσμο. Θα είναι πάντα όπως σήμερα;».
Καθημερινά μοιάζουμε όλο και περισσότερο με τους ξεφτιλισμένους ευγενείς των Βερσαλλιών τον 18ο αιώνα: συνεχείς εξωτικές διακοπές ανάμεσα στους κήπους, πάρτι, όλο και πιο δυνατά συναισθήματα, κομψά και παράξενα ρούχα, περούκες, ρουζ, μακιγιάζ, άρωμα για νά καλύψει τήν άσχημη μυρωδιά τής υλικής βρωμιάς, κατασκόπου της εσωτερικής. Ή, μοιάζουμε με τις άδειες κολοκύθες με τις τρύπες για το Halloween, την επέτειο που έχει αντικαταστήσει απρόσκοπτα την Ημέρα των Αγίων Πάντων χωρίς οι περισσότεροι να γνωρίζουν καν την προέλευση και τη σημασία της. Όπως όλα τα άλλα, αφήνεις τον εαυτό σου να ζήσει σε ένα καθαρό, πολιτισμένο κενό.
Μια ηθική διαφθορά που ευνοείται και από τη διάδοση των ναρκωτικών. Αποδεικνύεται επαρκώς ότι το λυσεργικό οξύ (LSD), το αγαπημένο της γενιάς του '68, συντέθηκε, διαδόθηκε και διανεμήθηκε μέσω των καναλιών των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ο δικός του γκουρού το παραδέχτηκε ρητά, ο Timothy Leary. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες, στην καταστροφή ολόκληρων γενεών, στην υποβάθμιση και τον θάνατο ενός ανυπολόγιστου αριθμού νέων Ευρωπαίων και Δυτικών. Στο όνομα του πολιτισμού, η χρήση διαφόρων ναρκωτικών έχει αποποινικοποιηθεί, οι συνέπειες στην υγεία - σωματική, ηθική και ψυχολογική - ευτελίζονται και ελαχιστοποιούνται από τους πιο ποικίλους κύκλους, ο λεγόμενος απαγορευτισμός έχει απαξιωθεί ή χλευάζεται. Η κοκαΐνη είναι κοινή χρήση μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων - θα σε κάνει, λένε, να είσαι πιο σίγουρος, δραστήριος, αποτελεσματικός - τα χίλια χημικά φάρμακα είναι σχεδόν γενικευμένα στο κατ' εξοχήν καταφύγιο των νεότερων, τη ντίσκο, απαγορεύοντάς την είναι σαν να μην υπάρχει σέ γραμμή με τόν κυρίαρχο, τον ελευθεριακό προσανατολισμό και, περιττό να πούμε, με τον πολιτισμό.
Ένας άλλος νόμος του πολιτισμού είναι σίγουρα αυτός που νομιμοποίησε τις αμβλώσεις, μετονομάστηκε σε εκούσια διακοπή της εγκυμοσύνης, ένας ευφημισμός που θα σε έκανε να χαμογελάσεις αν δεν επρόκειτο για τη ζωή. Δεν είμαστε μεταξύ των Ταλιμπάν κατά των αμβλώσεων, γνωρίζουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μια θλιβερή ανάγκη, αλλά ποτέ δεν θα δεχθούμε ότι η καταστολή μιας ζωής στη γέννησή της είναι ένα υποκειμενικό και μη διαθέσιμο δικαίωμα της μητέρας (γονέας 1), χωρίς δικαιώματα για τον πατέρα (γονέα 2, ή αβέβαιο, ή πιθανό), χωρίς καμία δυνατότητα για την κοινωνία να πει τον λόγο της. Γιατί, τελικά, η κοινωνική αναπαραγωγή βασίζεται στη γέννηση νέων μελών.
Οι Καθολικοί είναι πλέον παραιτημένοι, είμαστε ακόμη έκπληκτοι με τη σιωπή λαϊκών και αθεϊστών. Η άμβλωση διώχνει ένα κομμάτι κυττάρων, ένα έμβρυο που είναι δυνητικά άνθρωπος και μένουν σιωπηλοί, αρνούμενοι σε αυτό το υποκείμενο τη μοναδική διαθέσιμη δυνατότητα, να γεννηθεί στην υλική ζωή. Ας φανταστούμε, ωστόσο, ότι η αναγνώριση του υποκειμενικού δικαιώματος της μητέρας ως κυρίαρχου και απαραβίαστου είναι μια χειρονομία ευγένειας, μια πολιτισμένη χειρονομία. Και ναι, σε μια τόσο μορφωμένη, ενημερωμένη, καλλιεργημένη, σοφή και στοχαστική εποχή, δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να αποφύγεις τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες με διάφορα μέσα. Αλλά η αποχή από την παροχή οποιουδήποτε κριτηρίου κρίσης, η πρόταση, ας μην πούμε επιβολή ή επέκταση, αξιών ή γενικών αρχών, κανόνων συμπεριφοράς θεωρείται πράξη υπέρτατης ευγένειας. Εδώ είμαστε.
Τέλος, οι νόμοι του πολιτισμού πρέπει επίσης να είναι αυτοί που εξαναγκάζουν τις σημερινές γενιές, και, αν υπάρχουν, τις μελλοντικές γενιές, σε επισφάλεια, υποαπασχόληση ή μετανάστευση. Είναι πολύ πολιτισμένο να αναγκάζεις ανθρώπους να εργάζονται μέχρι προχωρημένης ηλικίας και να παρέχεις κοινωνική και υγειονομική περίθαλψη σε ραγδαία φθίνουσα κατάσταση. Μήνες αναμονής για επισκέψεις και δοκιμές που κάνουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων κόλαση, των πιο ηλικιωμένων, των πιο αδύναμων, των φτωχότερων. Στο μεταξύ, η υποκριτική, ψεύτικη ανησυχία για τους «λιγότερους», μια κατηγορία πολύ αμφίβολη και ευέλικτη, απλώνεται παντού. Κανείς όμως δεν σκέφτεται την προτελευταία, δηλαδή τη μεγάλη μάζα των κανονικών ανθρώπων, αυτούς που δεν κλέβουν, πληρώνουν ό,τι χρωστάνε, παίρνουν εισιτήριο στο λεωφορείο της ζωής και πληρώνουν όλους τους υπαρξιακούς λογαριασμούς στους πρόποδες της λίστας και με ενδιαφέρον. Πρέπει να είναι αυτοί οι απολίτιστοι που προκαλεί το σεντόνι του κύκλου Arci. Ζούμε στην πιο πολιτισμένη, τέλεια και οργανωμένη από τις ανθρώπινες κοινωνίες: ποιος ξέρει γιατί η αίσθηση του επικείμενου τέλους, της τελικής πτώσης, γίνεται αισθητή παντού. Πεθαίνουμε από πολιτισμό.
Είναι σαν τη θανατηφόρα ασθένεια του Έτορε Πετρολίνι, του σπουδαίου Ρωμαίου ηθοποιού που πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών. Ήταν πλέον εξαντλημένος, στα τελευταία του και η οικογένεια κάλεσε τους καλύτερους γιατρούς της εποχής να συμβουλευτούν. Ο Πετρολίνι στο τέλος της επίσκεψης τους ζήτησε την απάντησή τους. Ελεήμονες, η οικογένειά του απάντησε ότι τον είχαν βρει σε καλή κατάσταση. «Δόξα τω Θεώ, τουλάχιστον πεθαίνω υγιής!» απάντησε με τον τελευταίο κεραυνό μιας ένδοξης καριέρας.
ROBERTO PECCHIOLIQuelli che… E’ una legge di civiltà – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ.
ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΗΡΙΟΥ. ΖΗΤΑΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΦΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΦΕΣΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΞΥΜΩΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΗΔΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΕ ΞΕΠΛΥΜΑ ΜΑΥΡΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ. ΔΙΟΤΙ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΟΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ. ΔΙΟΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ.
ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΝΟΥ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΜΕΝΟ ΤΟΝ ΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΣΑΝ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ, ΕΙΤΕ ΣΑΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ; ΣΑΝ ΛΥΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ.
