Μελ Γκίμπσον: “Τελετές παιδεραστίας και κανιβαλισμού παιδιών στο Χόλιγουντ”

Τα στούντιο του Χόλιγουντ είναι “λερωμένα από το αίμα των αθώων παιδιών”, σύμφωνα με τον Mel Gibson, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η κατανάλωση του “αίματος μωρών είναι τόσο δημοφιλής στο Χόλιγουντ που βασικά λειτουργεί ως το δικό του νόμισμα”.

Οι ελίτ του Χόλιγουντ είναι ένας “εχθρός της ανθρωπότητας που ενεργεί συνεχώς αντίθετα προς τα καλύτερα συμφέροντά μας” και “αψηφόντας κάθε θεόσταλτο φραγμό, συμπεριλαμβανομένης της ιερότητας των παιδιών”, δήλωσε ο Μελ Γκίμπσον στο Λονδίνο, όπου προωθεί το ρόλο του στην νέα του ταινία.

“Είναι κοινό μυστικό στο Χόλιγουντ. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους θρησκευτικές και πνευματικές διδασκαλίες και τα δικά τους κοινωνικά και ηθικά πλαίσια. Έχουν τα ιερά τους κείμενα είναι άρρωστα, πιστέψτε με και δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο αντίθετοι με αυτό που αντιπροσωπεύει η Αμερική».

Ο Μελ Γκίμπσον εμφανίστηκε στο Graham Norton Show στο BBC και άφησε σοκαρισμένους τους καλεσμένους αναφερόμενος στην πραγματική φύση των ελίτ του Χόλιγουντ, μιλώντας στο παρασκήνιο μετά την εμφάνισή του.

Εξηγώντας ότι πέρασε τα τελευταία δέκα χρόνια “δουλεύοντας με τις δικές μου ιδέες, έξω από το σύστημα του Χόλιγουντ”, αφού έμεινε σε μαύρη λίστα από το Χόλιγουντ το 2006 επειδή δημοσιοποίησε απόψεις για τη βιομηχανία και τον κόσμο που έρχονται σε αντίθεση με την φιλελεύθερη ορθοδοξία. “Δεν ξέρεις πώς να το πεις απαλά. Το Χόλιγουντ είναι θεσμοποιημένη παιδεραστία”. «Χρησιμοποιούν και κακοποιούν παιδιά».

“Φέρνουν ένα τεράστιο πλήθος παιδιών κάθε χρόνο. Οι πνευματικές τους πεποιθήσεις, αν μπορείτε να τις ονομάσετε έτσι, τους κατευθύνουν να συγκομίζουν την ενέργεια των παιδιών. Γιορτάζουν με αυτά τα πράγματα και ευδοκιμούν”, δήλωσε.

“Τι εννοώ; Αυτό δεν είναι ένα είδος καλλιτεχνικής αφαίρεσης. Συγκομίζουν το αίμα των παιδιών. Τρώνε τη σάρκα τους. Πιστεύουν ότι αυτό τους δίνει ζωή. Αν το παιδί υποφέρει στο σώμα και την ψυχή πριν πεθάνει, πιστεύουν ότι αυτό τους δίνει επιπλέον δύναμη ζωής”.

“Υπάρχει μια δημιουργική δύναμη και αγάπη στους περισσότερους από εμάς που μας καθοδηγεί στη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν το έχουν αυτό. Για αυτούς, είναι το αντίθετο. ”

Σύμφωνα με τον Μελ Γκίμπσον, ο οποίος έχει περάσει 30 χρόνια μέσα και έξω από το σύστημα του Χόλιγουντ, οι βιομηχανικές ελίτ “ευδοκιμούν από τον πόνο, το τραύμα, το άγχος, την κακοποίηση και τον πόνο”.

“Το Χόλιγουντ είναι λερωμένο με το αίμα των αθώων παιδιών. Για μεγάλο χρονικό διάστημα όλες οι αναφορές στην παιδεραστία και τον κανιβαλισμό ήταν συμβολικές ή παραπλανητικές. Αλλά με εισήγαγαν προσωπικά στην πρακτική αυτή στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μπορώ να μιλήσω γι ‘αυτό τώρα γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι εκτελεστές, είναι τώρα νεκροί”.

“Το αίμα ενός σεξουαλικά κακοποιημένου βρέφους θεωρείται εξαιρετικά “εμπλουτισμένο” και είναι εξαιρετικά ακριβό. Τα χρήματα που αλλάζουν χέρια, οι χάρες δεν έχετε ιδέα. Τα μωρά είναι ένα νόμισμα υψηλής λειτουργικότητας γι αυτους. Τα μωρά είναι η κορυφαία μάρκα υψηλής ποιότητας μπριζόλα κοκαΐνης με χαβιάρι”.

Αλλά σύμφωνα με τον Γκίμπσον, αυτό δεν είναι μια διαστροφή περιστασιακή, δημοφιλής μεταξύ των ανδρών και των γυναικών που έχουν βαρεθεί τις κοινότυπες αμαρτίες.

“Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Εάν κάνετε κάποια έρευνα, θα δείτε ότι είναι ένα μεταφυσικό, αλχημικό φαινόμενο και μπορείτε να το βρείτε πίσω από τις σκηνές σε όλες τις σκοτεινές εποχές της ιστορίας.

“Είναι μια σκοτεινή, πολυδιάστατη μυστική τέχνη και πρακτική, που χρησιμοποιείται από μυστικές κοινωνίες τις τελευταίες εκατοντάδες χρόνια για κοινωνικό προγραμματισμό και έλεγχο του νου και έχουν φθάσει σε ένα ζενίθ στο Χόλιγουντ στην Αμερική στην εποχή μας”.

Πηγή: https://aristeia.site

Μελ Γκίμπσον: “Τελετές παιδεραστίας και κανιβαλισμού παιδιών στο Χόλιγουντ” | el Romio

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΟΥΝΤΑ. ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

 

"ΑΡΗΣ ΚΟΜΠΡΑΣ"

ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΟΥΝΤΑ. ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ (skeftomasteellhnika.blogspot.com)

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΕΛΙΚΑ.ΠΑΝΤΟΥ. Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΣΤΑ ΑΔΥΝΑΜΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ. Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.

ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ 

Ο Πάπας στη Λέσβο

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τα διεθνή μέσα αναφέρθηκαν στην επίσκεψη του Πάπα, ενώ παρέβλεψαν την πρωτιά του Ν. Ανδρουλάκη. Θα μου πείτε η Kαθολική Eκκλησία είναι αιρετική, όπως φώναζε εκείνος ο ιερέας στην είσοδο της Αρχιεπισκοπής, απελπισμένος γιατί κανείς δεν του έδινε σημασία. Απλώς αυτή η αίρεση έχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο πιστούς στη σημερινή οικουμένη κι όταν μιλάει ο «αιρεσιάρχης» της, ο Πάπας, σε αυτούς απευθύνεται. Υπάρχουν οι ζηλωτές της Ορθοδοξίας, αλλά υπάρχουν και οι ζηλωτές της πολιτικής ορθότητας. Χάρη στον υπουργό Εξωτερικών του Βατικανού, τον σεβασμιότατο Πάολο Ταορμίν, που συνόδευε τον Πάπα Φραγκίσκο στην επίσκεψή του στην Αθήνα, γλιτώσαμε από τη λογοκρισία του ονόματος των Χριστουγέννων. Κατά την κυρία Ντάλι, επίτροπο Ισότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το όνομα Χριστούγεννα μπορεί να αποκλείσει πολλούς μη χριστιανούς πολίτες της Ευρώπης από την καταναλωτική ευωχία των ημερών. Ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του στη Λέσβο προσφώνησε το κοινό του «Αδελφές και Αδελφοί», αποκλείοντας όσους δεν αποδέχονται τη δυαδική ταυτότητα. Επιπλέον, τους κάλεσε να προσευχηθούν στη Θεομήτορα Μαρία, όνομα που μερικές ημέρες πριν η επίτροπος Ισότητας της Ε.Ε. είχε χαρακτηρίσει ακραίο, ει μη προκλητικό, απέναντι στους μουσουλμάνους πολίτες της Ευρώπης.

Οσο θυμάμαι, είναι η τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια που επισκέπτεται Πάπας τη χώρα μας. Το 2001, όταν ο Ιωάννης Παύλος είχε ζητήσει συγγνώμη από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο για τις Σταυροφορίες. Το 2016, ο Πάπας Φραγκίσκος όταν η χώρα, και η Ευρώπη, ήταν ακόμη ανοχύρωτη απέναντι στην ορμή των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών. Το 2021, και πάλι ο Πάπας Φραγκίσκος, αυτήν τη φορά στο ΚΥΤ του Καρά Τεπέ στη Λέσβο. Συγκρατώ την αποστροφή του: «Θέλω να ευχαριστήσω τον ελληνικό λαό για την υποδοχή των προσφύγων». Και δεν μπορώ να αγνοήσω την αναφορά του στον κλασικό πολιτισμό των Ελλήνων και στον Ελι Βίζελ, επιβιώσαντα του Αουσβιτς. Οπως και να το πάρουμε, ό,τι κι αν πιστεύουμε, ο χριστιανισμός είναι κομμάτι του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Οταν ο Πάπας ζητεί τη συμπαράσταση της Ευρώπης στο έργο της Ελλάδας, ο λόγος του έχει ένα βάρος που ξεπερνά την αμεσότητα της συγκυρίας. «Να σταματήσει το ναυάγιο του πολιτισμού», διακήρυξε. Η Χριστιανική Εκκλησία θεωρεί πολιτισμικό της χρέος να αποτρέψει τα ναυάγια στη Μεσόγειο. Γιατί έχει βρει τον τρόπο να συνυπάρχει με τις αξίες του εκκοσμικευμένου κράτους. Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά των συνόρων. Και ποιον πολιτισμό εννοούν οι ταγοί της επικράτειας του Ισλάμ.

Ο Πάπας στη Λέσβο | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)

Στηρίζομεν ΓΑΠ με τα μπούνια

Παναγιώτης Λιάκος

Μπαίνουμε στο «ψητό» χωρίς πολλά λόγια και φιοριτούρες: Η στήλη προτείνει την υπερψήφιση του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία της πασοκάρας 

Με τον Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν έχει «καεί» λόγω συμμετοχής σε διάφορες «εθνοσωτήριες» κυβερνήσεις, υπάρχει ο κίνδυνος πολιτικής παλινδρόμησης. Με τον Παπανδρέου, όμως, ο οποίος είναι ό,τι πιο καμένο, φθαρμένο, απαξιωμένο και ντεμοντέ κυκλοφορεί στην πολιτική πιάτσα, το φιάσκο είναι εγγυημένο.

Γιατί, όμως, έθεσε υποψηφιότητα ο Γιώργος Παπανδρέου; Διότι πιστεύει ακράδαντα ότι του αξίζει να ξαναγίνει πρόεδρος και διαθέτει όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές ώστε να «αναστήσει» τη σοσιαλδημοκρατία και να γίνει (Θεός φυλάξοι) πρωθυπουργός!

Και είναι δυνατόν 69 χρονών άνθρωπος να έχει τόσο μεγάλες αυταπάτες και τόσο στρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό του, τη γνώμη των άλλων για εκείνον και για τα πεπραγμένα του έπειτα από το διάγγελμα στο Καστελόριζο, το Μνημόνιο και τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του; Ναι είναι.

Ο Γιώργος Παπανδρέου θυμίζει το ραμολί με τους 10ψήφιους λογαριασμούς σε τράπεζες, το κότερο, την πίεση, το ζάχαρο, τα τριγλυκερίδια, την πατσοκοιλιά και το αδιάκοπο λαχάνιασμα, ο οποίος είναι πεπεισμένος πως η 25χρονη μοντέλα που βρίσκεται δίπλα του είναι όντως ερωτευμένη μαζί του! Και είναι, μάλιστα, καψουρεμένη μαζί του όχι μόνο για τον… χαρακτήρα του, την πείρα και την οικονομική και κοινωνική ισχύ του αλλά και για την ομορφιά του και τη δεινότητά του στην τέχνη του έρωτα! Ο εγωισμός και η ματαιοδοξία είναι παραισθησιογόνες ουσίες, από τις οποίες δύσκολα μπορεί να απεξαρτηθεί το ανθρώπινο είδος. Ετι δε, οι πολιτικοί έχουν συνηθίσει να κάνουν χρήση αυτών των ουσιών περισσότερο από τον κοινό μέσο όρο και οι δοσολογίες που λαμβάνουν είναι τεράστιες. Αρκούν για να σκοτώσουν ελέφαντα, γαλάζια φάλαινα και μια ντουζίνα κοπάδια βισώνων.
Εμπρός λοιπόν, ψηφίσατε ΓΑΠ!

Στηρίζομεν ΓΑΠ με τα μπούνια (newsbreak.gr)

Πώς θα ωφεληθούμε από τα δεινά που συμβαίνουν

 

Περί των επιτεθέντων ημίν δεινών

και τις ο τούτων σκοπός

ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΥ

Οι δυστυχίες που βρήκαν το γένος μας, όπως βλέπομε, είναι εν συντομία οι εξής. Οι καιροί είναι από κάθε εποχή οι πιο δύσκολοι. Πονηρές οι ημέρες, το τέλος του χρόνου, τα γηρατειά του κόσμου, το ξεψύχισμα του σύμπαντος. Η ζωή μας αυτή είναι σύντομη, λανθασμένη και γεμάτη από πικρίες, και τα κακά εκτενέστερα από τις θάλασσες. Και να, οι γείτονές μας είναι εχθροί, όσοι δείχνουν φίλοι είναι άπιστοι, οι συγκάτοικοι μας κλέφτες, οι υιοί μας ανυπάκουοι και οι απλοί συγγενείς χωρίς στοργή.

Αυτοί που καραδοκούν να επωφεληθούν από τις δυσκολίες μας είναι πολλοί, μα περισσότεροι αυτοί που μας επιβουλεύονται. Αυτοί που μας διώκουν και μας πληγώνουν είναι πολλοί και από πολλά μέρη. Κανείς και από πουθενά, τολμώ να πω, δεν υπάρχει που να μας συνοδεύση στη φυγή και να συμπονέση μαζί μας. Διασκορπισθήκαμε χωρισμένοι σε όλες τις βασιλείες της γης. Μας εξουσιάζουν και δεν εξουσιάζομε. Τη χώρα μας ξένοι την κατατρώγουν, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση. Οι νέες και οι νέοι του γένους μας δόθηκαν σε άλλα έθνη. Όλη την ημέρα τα μάτια μας αυτά βλέπουν και το δικό μας χέρι δεν μπορεί να βοηθήση. Σε μας έμεινε μόνο καρδιά θλιμένη, μάτια που σβήνουν και ψυχή που λιώνει, προβλήματα πάνω στα προβλήματα, φροντίδες πάνω στις φροντίδες, και αίματα πάνω στα αίματα παντού. Χάθηκε ο ευλαβής πάνω στη γη, λείπει ο στοχαστής, δεν βρίσκεται ο φρόνιμος. 

Στα παλαιά παρουσιαζόταν ο σοφός, τώρα δεν υπάρχει αυτός που θα κατανοήσει, αυτός που θα διορθώση, αυτός που θα μας φέρη πίσω. Η πληγή είναι ολόσωμη, η αρρώστια γενικευμένη, φοβερό το τραύμα, η συμφορά απαρηγόρητη και μεγαλύτερη από κάθε παρακλητικό λόγο. Καταφρονήθηκαν τα εκκλησιαστικά πράγματα, σάπισαν τα κρατικά, ανακατεύονται τα μακρυνά, συγχέονται τα κοντινά. Τα πάνω γίνονται κάτω και τα κάτω πάνω. Οι Χριστιανοί διώκονται, οι ασεβείς ευνοούνται. Από εδώ μας καταδιώκουν οι Αγαρηνοί, από εκεί μας λεηλατούν οι Σκύθες, από τα δυτικά οι Ισμαηλίτες θερίζουν τους καρπούς μας, και από τα ανατολικά οι Πέρσες μας εκριζώνουν.

Ξεφεύγομε από το δράκοντα και συναντούμε το βασιλίσκο, διαφεύγομε από το λιοντάρι και πέφτομε πάνω στην αρκούδα. Όποιος γλυτώνει από το θάνατο, οδηγείται στη δουλεία, και όποιος απαλλαγή από τη δουλεία παραδίδεται στη σφαγή. Όπου και όποτε γίνονται ναυμαχίες στη θάλασσα ή μάχες στη στεριά, λεηλασίες ή μετοικεσίες, πάντως ακούεται ότι ένα μέρος από εμάς χάνεται. Ό,τι συγκεντρώθηκε σε οικίες, το σκορπίζει ο φθόνος, και ό,τι διατίθεται για να βγάλη κέρδος, το αρπάζει ο ληστής. Ό,τι μπόρεσε να περάση από τον κλοιό της πολιορκίας βούλιαξε στη θάλασσα. Και ό,τι γλύτωσε από το βυθό έπεσε στα χέρια ληστών. Επί πλέον επάγωσαν τα καλά και εφύτρωσαν τα λυπηρά, παρήλθαν τα δικά μας και ήλθαν τα αλλότρια. Φαγωθήκαμε, χαθήκαμε, διαφωνήσαμε και ως τραυματίες πια και παράφρονες γίναμε εκτός εαυτών. Επιταχύνεται διαρκώς η πορεία των πραγμάτων μας όλο και προς το χειρότερο.

Από τα μέχρι χθες και πρόσφατα άριστα έθη και γνωρίσματά μας, σήμερα ούτε ίχνος δεν αναγνωρίζεται. Και τα μέχρι πέρυσι καλύτερα από τα ήθη, φέτος δεν τα διακρίνομε πουθενά. Με αυτό και με εκείνο τόσο άλλαξαν αυτά, που δεν μπορεί κανείς να τα περιγράψη. Και όσο μπορούμε να συμπεράνουμε από τα πράγματα περπατάμε σε αγκάθια, στεκόμαστε πάνω σε γκρεμό, βαδίζομε ανάμεσα σε φίδια, πορευόμαστε μέσα από παγίδες και περπατάμε πάνω σε επάλξεις πόλεων. Κάθε ώρα πόλεμοι, σφαγές, πείνες, πνιγμοί, αβάσταχτες στενοχώριες. Μυριάδες από γύρω μας οι απώλειες, και από παντού φθάνει η οργή του Θεού.

Και εμείς σαν να μη γίνεται κάτι καινούργιο, παραμένομε άπονοι και σκληροί. Αλήθεια ποιος σοφός θα μπορούσε να διεκτραγωδήση τα δικά μας, όπως πρέπει, αφού ξεπέρασαν κάθε θρήνο, και είναι πέρα από κάθε κλάμα;

Αυτά λοιπόν και τα παρόμοια τους, συμβαίνουν σε μας, ένεκα των σχηματισμών των αστερισμών, θα μας πη ο αστρολόγος. Ο φυσικός θα πη ότι τα υπομένομε αυτά, ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, εξ αιτίας της θέσεως μας ανάμεσα στους Άραβες και τους Σαρακηνούς, τους Ισμαηλίτες και τους Σκύθες. Ο άθεος θα υποστηρίξη, ότι όλα από μόνα τους τυχαία συμβαίνουν «χύδην και φύρδην». Ο δε έλληνας (ειδωλολάτρης) θα υποστηρίξη ότι οφείλονται όλα στην τύχη και στο γραμμένο. Και ακόμα ο Αγαρηνός θα πη ότι αιτία τούτων είναι ότι δεν αποδεχθήκαμε τον αλιτήριο*, ενώ ο Εβραίος, επειδή πιστεύσαμε στο Χριστό. Και ο καθένας από τους αιρετικούς, επειδή δεν υποκύψαμε στην αίρεσί του. Και ο όχλος των Ιταλών θα υποστηρίξη ότι μας συμβαίνουν αυτά, επειδή δεν υποταχθήκαμε στον πάπα. Εγώ όλους αυτούς τους απορρίπτω, και είμαι απόλυτα πεπεισμένος και το ομολογώ ευθέως, ότι δεν θα τα παθαίναμε αυτά, εάν είμασταν δυσσεβείς και τελείως απομακρυσμένοι από το Θεό.

Επειδή όμως είμαστε το ευσεβέστατο γένος από όλους τους ανθρώπους, στραμμένο κατ’ εξοχήν στο Θεό, και θέλομε βέβαια και ενδιαφερόμαστε να σωθούμε, και αυτό είναι για μας η ύπαρξη και η ζωή μας, και ο λόγος που ήλθαμε σ' αυτή τη ζωή. Θέλομε όμως αυτό να γίνη με καλοπέρασι, με πλούτο και πρόσκαιρη δόξα.

Γι' αυτό ο Κύριος που με κάθε τρόπο προετοιμάζει τη σωτηρία μας, μας παρέδωσε να ντροπιασθούμε σε όλα τα έθνη, και την πρόσκαιρη αυτή ζωή μας, τη ρευστή και περαστική, την περιέβαλε με μύρια κακά, μήπως και έτσι, ακόμα και παρά τη θέλησί μας, οδηγηθούμε τελικά από αυτόν στη σωτηρία με κατάλληλο τρόπο.

Διότι από τα προαναφερθέντα κακά, άλλα οφείλονται σε μας τους ίδιους, και είναι ψυχικά αρρωστήματα· άλλα, έξω από εμάς, είναι κοσμικές συνέπειες, και άλλα μας τα φέρνει η θεία πρόνοια. Όμως και των όσων οφείλονται στην πρόνοια, και όσων είναι συμπτώματα κοσμικών ενεργειών, αιτία για όλα είναι οπωσδήποτε τα ψυχικά αρρωστήματα. «Δεν υπάρχει στην πόλι κακό που να μη το έστειλε ο Κύριος;» (Αμώς 3, 6). Δηλ. πείνες, αρρώστιες, νοσήματα, σφαγές, πολέμους, και ό,τι άλλο παρόμοιο, διότι όλα αυτά είναι αναιρετικά της αμαρτίας. Και δεν είναι από τη φύσι τους κακά, όμως θεωρούνται κακά, και βεβαίως εμποδίζουν να δημιουργηθούν τα αληθινά, που και από τη φύσι τους είναι κακά, δηλ. οι ενέργειες των διαφόρων αμαρτημάτων.

Έτσι λοιπόν, και όχι όπως θα μπορούσε να πη κάποιος, επειδή είμαστε καταδιωγμένοι από το Θεό και αποκομμένοι από τη θεία αγάπη, τα υπομένομε αυτά. Όχι, μακρυά μια τέτοια ιδέα! Αλλά τα υπομένομε ως γνήσιοι υιοί, που απολαμβάνουν πατρική στοργή και παιδαγωγία. Αν, πράγματι, «όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδεύει, και μαστιγώνει κάθε υιό που αναγνωρίζει» (Παροιμ. 3,12), παιδευόμαστε λοιπόν από το φιλάνθρωπο Θεό και Πατέρα, «για να μη καταδικασθούμε και εμείς μαζί με τον κόσμο» (Α' Κορ. 11, 32).

Διαφορετικά, ποιοι είναι αυτοί που προσεγγίζουν το Θεό; Διότι πρέπει πάντως να είναι κάποιοι κοντά, και κάποιοι πλησιέστεροι. Και ποιοι λοιπόν είναι αυτοί; Αυτοί που ζουν νωχελικά, και φθείρονται με ζώα, και κυλίονται με άρρενες; Ή μήπως όσοι, αφού χύσουν αίμα Χριστιανών και ομοφύλων, αρπάζουν τις εκκλησιαστικές αρχές ληστρικά και τυραννικά; Και ποιος, που έχει νου και φρόνησι, θα τα υποστηρίξη αυτά; Εάν αυτά τα υπομένωμε παρά τη θέλησί μας, αλλά όμως σίγουρα τα κακά με τη θέλησί μας τα πράττομε. Εάν κάποιος από εμάς δυσανασχετεί γι' αυτά, καθόλου παράξενο. Διότι ποιος, όταν από τον ιατρό καυτηριάζεται ή κόβεται, δεν φρίττει, δεν κλωτσάει και δεν θέλει να τ' αποφύγη; Και εάν κάποιος απορεί και αγανακτεί λέγοντας, πώς δεν τα παθαίνουν αυτά και οι εθνικοί που αμαρτάνουν, ας καταλάβη το εξής: «Ο θάνατός τους δεν είναι βασανιστικός ούτε διαρκούν οι δοκιμασίες τους, δεν κοπιάζουν όπως οι άλλοι άνθρωποι, λοιπόν δεν θα μαστιγωθούν με τους ανθρώπους, αλλά με τους δαίμονες» (Ψαλμ. 72, 4-5).

Και κοντά σε αυτό ας θυμηθή και το προφητικό ρητό: «Ο ασεβής φυλάσσεται διά να τιμωρηθή κατά την ωρισμένην φοβεράν ημέραν» (Παροιμ. 16,9). Και το αποστολικό: «Εάν είσθε χωρίς παιδαγωγία, που την δοκίμασαν όλοι, άρα είστε νόθοι και όχι υιοί» (Έβρ. 12, 8). Και το ευαγγελικό: «Πλατειά και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στην απώλεια» (Ματθ. 7,13). Όσοι λοιπόν εκπίπτουν από την πίστι, εξ αιτίας των δεινών, και χωρίς δεινά επρόκειτο να εκπέσουν από αυτήν κατ' άλλον τρόπον, δηλ. με την προσκόλησι στα πρόσκαιρα. Αλλά βεβαίως και το δικό μας μέλλον είναι άδηλο.

Μονάχου Ιωσήφ Βρυεννίου, Κεφάλαια επτάκις επτά, κεφ. ΜΣΤ', εν Μοναχού Ιωσήφ Βρυεννίου, Τα Παραλειπόμενα, εκδ. Βασιλείου Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 126-129

*Σ.μ.: Αλιτήριο χαρακτηρίζει τον Μωάμεθ.

Τα πνευματικά αίτια της άλωσης της Πόλης και η ηθικοοικονομική κρίση της εποχής μας

   

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

πηγή

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Πώς θα ωφεληθούμε από τα δεινά που συμβαίνουν (trelogiannis.blogspot.com)

Ν. Γ. ΑΥΓΕΛΗΣ - Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (6)

 Συνέχεια από  Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021

5. Η φύση ως αιτία.

Προσπαθώντας ο Αριστοτέλης να μας εξηγήση τη φύση ως αιτία, καταλήγει στη διάκριση τεσσάρων αίτιων : το υλικό, το μορφικό, το ποιη­τικό και το τελικό αίτιο. Κατά πόσον η θεωρία αυτή των τεσσάρων αιτίων αποκαλύπτει την ουσία της φύσης ως αιτίας, μας εξηγεί ο Αριστοτέλης στα κεφάλαια 7-9 του 2ου βιβλίου της Φυσικής ακροάσεως.

Όσον αφορά το μορφικό, το ποιητικό και το τελικό αίτιο, είναι ουσιαστικά το ίδιο όλα (198 a 22 επ.) [ἔρχεται δὲ τὰ τρία εἰς [τὸ] ἓν πολλάκις· (Πολλές φορές βέβαια τα τρία από τα τέσσερα αίτια ταυτίζονται)]. Το υλικό όμως αίτιο αποτελεί ξεχωριστή αρχή. Αλλά με ποιό τρόπο είναι ξεχωριστό αίτιο η ύλη; Είδαμε ότι το τέλος και το είδος ως αιτία πάνε μαζί καθώς επίσης και η αιτία της κίνη­σης (ὅθεν ἡ κίνησις), αλλά με μια διαφορά : η αιτία της κίνησης θεωρημένη ως πρώτη αρχή δεν είναι φυσική, αλλά μεταφυσική. Με ποιά όμως σημασία;

Πρώτη αρχή κινήσεως μπορεί να είναι μόνο κάτι το ακίνητο (198 b 1-2). Αλλά η κίνηση, όπως είδαμε, αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό της φύσης, επομένως ένα τέτοιο ακίνητο, ό,τι και να είναι, δεν ανήκει στην περιοχή της φύσης, υπερβαίνει τη φύση, ανήκει στη σφαίρα της Μεταφυ­σικής. Διτταὶ δὲ αἱ ἀρχαὶ αἱ κινοῦσαι φυσικῶς, ὧν ἡ ἑτέρα οὐ φυσική· οὐ γὰρ ἔχει κινήσεως ἀρχὴν ἐν αὑτῇ. (198 a 35-198 b 1) [Μετ.: Οι αρχές όμως που προκαλούν τη φυσική κίνηση είναι δύο, και η δεύτερη από αυτές δεν είναι φυσική· γιατί δεν έχει μέσα της αρχή κίνησης[vii]].

Πώς τώρα η ύλη είναι ξεχωριστό αίτιο, θα φανή μέσα από την αριστοτελική κριτική της μηχανιστικής θεωρίας. Στην περιοχή τής φύσης το ὅθεν ἡ κίνησις, το είδος και το τέλος είναι ένα και το ίδιο πράγμα. Το τέ­λος λοιπόν είναι κι αυτό ένα αίτιο, και τούτο σημαίνει ότι η φύση έχει τον χαρακτήρα του οὗ ἕνεκα. Εδώ ακριβώς διαμορφώνεται η τελεολογική αντίληψη για τη φύση, εφ’ όσον συλλαμβάνομε το τέλος ως αιτία του γίγνεσθαι. ἔστιν ἄρα τὸ ἕνεκά του ἐν τοῖς φύσει γιγνομένοις καὶ οὖσιν. (199 a 7-8). [Μετ.: Επομένως, σε όσα πράγματα είναι και γίνονται από τη φύση υπάρχει σκοπός]

Για να θεμελιώση την τελεολογική ερμηνεία των φυσικών φαινομένων o Αριστοτέλης πρέπει πρώτα να ανασκευάση τη θέση ότι τα φυσικά πρά­γματα διέπονται πέρα για πέρα από την αναγκαιότητα. Υπέρ της τελεολο­γικής ερμηνείας συνηγορεί, κατ’ αρχήν, η ίδια η ουσία της φύσης, η οποία είναι διττή, ἡ μὲν ὡς ὕλη ἡ δ’ ὡς μορφή, τέλος δ’ αὕτη, τοῦ τέλους δὲ ἕνεκα τἆλλα, αὕτη ἂν εἴη ἡ αἰτία, ἡ οὗ ἕνεκα. (199 a 31-32). [Μετ.: Η φύση όμως έχει δύο πλευρές –η φύση ως ύλη και η φύση ως μορφή–, και η μορφή είναι ένα τέλος. Eπειδή λοιπόν όλα γίνονται χάριν του τέλους, η μορφή θα είναι η αιτία: ο σκοπός για τον οποίο γίνεται κάτι[viii]]. Από την άλλη μεριά πάλι υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία, ενώ φαίνονται να αναιρούν την τελεολογική θέση, όμως στο βάθος τη θεμελιώνουν. Αν η αιτία του γίγνεσθαι έχη τον χαρακτήρα του τελικού αιτίου, πώς εξηγείται το ότι η φύση πολλές φορές δεν πετυχαίνει τον σκοπό της; Πώς εξηγούνται τα τέρατα της φύσης; Όσο κι αv φαίνεται ότι το επιχείρημα αυτό στρέφεται εναντίον της τελεολογικής ερμηνείας, στην πραγματικότητα έρχεται να την υποστηρίξη. Καὶ τὰ τέρατα ἁμαρτήματα ἐκείνου τοῦ ἕνεκά του. (199 b 4) [Μετ.: Οπότε και τα τέρατα θα είναι λάθη στην επίτευξη του δεδομένου σκοπού[ix]]. Ακόμη και τα λάθη της φύσης, κατά τον Αριστοτέλη, δεν έχουν νόημα έξω από την περιοχή του τέλους. Το ότι η φύση δεν φτάνει μερικές φορές στο τέλος, είναι ακριβώς απόδειξη της τελεολογικής ερμηνείας.

Αλλ’ η τελεολογική ερμηνεία δεν είναι μονάχα σύμφωνη με την ουσία της φύσης, αλλά σώζει την ουσία της ίδιας της φύσης. Αν πούμε ότι η τύχη διέπει τα φυσικά φαινόμενα, τότε αναιρούμε, λέει ο Αριστοτέλης, τα φύσει όντα και τη φύση, γιατί φύσει όντα είναι αυτά που φτάνουν κι­νούμενα από μιαν εσωτερική αρχή σε κάποιο σκοπό (τέλος), αv κάτι δεν εμποδίση (199 b 13 επ.).

Βέβαια δεν αρνείται ο Αριστοτέλης ότι υπάρχουν τυχαία γεγονότα, αλλά η ίδια η έννοια της τύχης γίνεται κατανοητή, αv προϋποθέσομε ότι υπάρχει τελικό αίτιο. Η τύχη είναι κι αυτή ένα είδος αιτίου, αλλά κατά συμβεβηκὸς (197 a 13-14). Αν πάρωμε την τύχη ως απόλυτη αίτια, τότε ο λόγος περί τυχαίου δεν έχει νόημα. Η τύχη μπορεί να εμφανιστή μονάχα στην περιοχή του τελικού αίτιου.

Στο 9ο κεφάλαιο του δεύτερου βιβλίου της Φυσικής ακροάσεως ο Αρι­στοτέλης πραγματεύεται την έννοια της φυσικής αναγκαιότητας, η οποία θα φωτίση, τελικά, την έννοια του υλικού αιτίου και τη σχέση του με το τελικό αίτιο. Γιατί το ερώτημα μένει ακόμη αναπάντητο: με ποιόν τρόπο η ύλη είναι ξεχωριστό αίτιο;

Ότι η φύση έχει τον χαρακτήρα της αναγκαιότητας, δεν αμφιβάλλει ο Αριστοτέλης. Την αναγκαιότητα τώρα αύτη τη βρίσκομε μέσα στην ύλη ως αιτία με δυο τρόπους : ως απόλυτη αναγκαιότητα και ἐξ ὑποθέσεως (199 b 34-35). Στην πρώτη περίπτωση η γένεσις έχει τον χαρακτήρα του απόλυτα αναγκαίου : στην ύλη δηλαδή προσιδιάζουν ορισμένες σταθερές ιδιότητες, ορισμένες αναγκαίες δυνατότητες μεταβολής. Αλλά έχομε και δεύτερο είδος αναγκαιότητας στη φύση. Όπου υπάρχει τέλος εκεί χρειάζεται και μια ύλη για να πραγματώση τον σκοπό αυτό. Το σπίτι π.χ. σαν σκο­πός δεν πραγματώνεται, αν δεν έχουμε στη διάθεσή μας τα απαραίτητα υ­λικά. Το ίδιο συμβαίνει και στη φύση : το πριόνι π.χ. για να πραγματώση τον σκοπό του χρειάζεται μια σκληρή ύλη, και τέτοια είναι ο σίδηρος. Εδώ υπάρχει μια αναγκαιότητα ἐξ ὑποθέσεως, δεν μπορεί δηλαδή να γίνη κάτι, χωρίς να υπάρχη κάτι άλλο. Βλέπομε σε ποιά σχέση βρίσκεται η ύλη με το τέλος. Και τα δυο είναι αίτια των φύσει όντων, αλλά το τέλος είναι πιο πολύ αιτία, γιατί το τέλος είναι ο λόγος γενικά που η ύλη είναι αναγκαία. Αιτία της αναγκαιότητας είναι το τέλος. Φανερὸν δὴ ὅτι τὸ ἀναγκαῖον ἐν τοῖς φυσικοῖς τὸ ὡς ὕλη λεγόμενον καὶ αἱ κινήσεις αἱ ταύτης. καὶ ἄμφω μὲν τῷ φυσικῷ λεκτέαι αἱ αἰτίαι, μᾶλλον δὲ ἡ τίνος ἕνεκα· αἴτιον γὰρ τοῦτο τῆς ὕλης, ἀλλ’ οὐχ αὕτη τοῦ τέλους· (200 a 30-34). [Μετ.: Είναι λοιπόν φανερό ότι στα φυσικά όντα το αναγκαίο είναι αυτό που λέγεται ύλη και οι κινήσεις αυτής της ύλης. O φυσικός πρέπει να προσδιορίζει και τις δύο αιτίες, κυρίως όμως τον σκοπό για τον οποίο γίνεται κάτι. Γιατί ο σκοπός είναι αίτιο της ύλης, ενώ η ύλη δεν είναι αίτιο του τέλους].

Σημειώσεις

---

[vii] Η πρώτη φυσική αρχή κίνησης είναι «η προέλευση της μεταβολής», το ποιητικό αίτιο. Η δεύτερη αρχή είναι το είδος. Η δεύτερη αρχή λέγεται ότι «δεν είναι φυσική», γιατί ως εσωτερική αρχή κίνησης η ίδια είναι ακίνητη, δεν έχει φύσιν, δηλαδή κίνηση. (Βασίλης Κάλφας, Φυσικά Βιβλίο ΙΙ: Αρχαίο Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια).

[viii] Στα έμβια όντα η επίτευξη του τέλους μιας διαδικασίας γέννησης είναι η πραγμάτωση της μορφής του φυσικού Eίδους. Η παρατήρηση αυτή θα πρέπει να συνδέεται με την επόμενη παράγραφο, όπου εξετάζεται αν τα τέρατα αναιρούν την τελεολογία στη φύση. (Βασίλης Κάλφας, Φυσικά Βιβλίο ΙΙ: Αρχαίο Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια).

[ix] Ο Aριστοτέλης αποδίδει τα τέρατα στην επικράτηση της ύλης ως αιτίας επί της μορφής. Bλ. Περί ζώων γενέσεως 767b5-15 και 770b9 κ.ε. (Βασίλης Κάλφας, Φυσικά Βιβλίο ΙΙ: Αρχαίο Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια).

Ανώνυμος είπε...

Άρα το βασικό "πρόβλημα" του υλισμού και της υλιστικής, μοντέρνας εποχής (αν και πάντοτε πρέπει να ήταν έτσι, μέσα σε διαφορετκές έστω συνθήκες) είναι ότι παύει να υπάρχη ο σκοπός, μια μεγαλειώδης φανέρωση, που λέει πως ο Δημιουργός έφτιαξε τα πάντα προς έναν (όχι απόλυτο με την έννοια του εξαναγκασμού, λόγω της ελεύθερης προαίρεσης των λογικών όντων) προορισμό... Ό,τι και να μας συμβαίνη, όλη μας η ζωή κατευθύνεται (αν συναινούμε) προς τον τελικό (και ατελεύτητο) σκοπό... Κάτι παρόμοιο λέει νομίζω και ο Γκάνταμερ στη συνέντευξή του, όπου παραδέχεται με απλό τρόπο, πόσο του αρέσει και πόσο ευχαριστείται να αναφέρεται στον Αριστοτέλη... Ίσως εμείς οι άνθρωποι να συγγενεύουμε πάρα πολύ (και φυσικό είναι), πέρα από έθνος και καταγωγή, ως προς την ουσία και την αλήθεια που αναζητούμε...

Η ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ (5)

 Συνέχεια από : Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2021

4) Επιπλέον διευκρινίσεις

Ο μή-αντιφατικός χαρακτήρας της συμπτώσεως των αντιθέτων του Cusano φανερώνεται επίσης και απο τον προσδιορισμό της σημασίας με την οποία μπορούμε να πούμε πως το μέγιστο, δηλ, ο Θεός, είναι Ένα. Στο ένατο κεφάλαιο λοιπόν ο  Cusano βεβαιώνει πως το μέγιστο με την απόλυτη έννοια, όπως είναι νοητό με έναν ακατανόητο τρόπο, είναι επίσης και ονομαστέο με έναν ακατανόμαστο τρόπο, δηλ. τα ονόματα ή οι προσδιορισμοί που του αποδίδονται, λαμβάνονται με μία έννοια εντελώς διαφορετική απο εκείνη που έχουν συνήθως στον λογικό διάλογο, τόσο δέ που δέν αντιτίθενται ούτε μεταξύ τους πλέον.

Τα ονόματα, παρατηρεί ο Cusano, αποδίδονται απο την νόηση με μία σημασία που δέχεται πάντοτε ένα παραπάνω και ένα παρακάτω, δηλ. μία αναλογία, έναν αριθμό. Αλλ’ εάν ανεβαίνοντας την σειρά των αριθμών βρισκόταν όμως ένας άπειρος αριθμός, ο μοναδικός στον οποίο θα μπορούσε να αντιστοιχήσει το μέγιστο, θα εξέπιπταν όλες οι ιδιότητες που ανήκουν στον αριθμό, όπως να έχει ένα περισσότερο και ένα λιγότερο, δέν θα ήταν δηλ. πλέον ούτε αριθμός. Αναλογικά, εάν κατεβαίναμε στην σειρά των αριθμών, θα φτάναμε μέχρι την ενότητα, η οποία θα αντιστοιχούσε στο ελάχιστο, αλλα και πάλι σε αυτή την περίπτωση, δέν θα είχαμε πιά "έναν αριθμό", διότι η ενότης, βεβαιώνει ο Cusano, δέν είναι ένας αριθμός, διότι δέν δέχεται το περισσότερο και το λιγότερο, και είναι αντιθέτως, επειδή είναι ελάχιστο, η αρχή όλων των αριθμών. Ο Θεός επομένως μπορεί να ονομασθεί ΕΝΑ, με την έννοια του μέγιστου και του ελάχιστου, αλλά αυτό το όνομα δέν δείχνει καμμία αναλογία, κανέναν αριθμό.

Όπως έχουμε ήδη διευκρινίσει προηγουμένως, ο Cusano χρησιμοποιεί δύο διαφορετικές έννοιες του Ενός, το Ένα σαν ολότητα του πραγματικού, περιέχον όλα τα πράγματα, και το Ένα σαν αδιάσπαστο στοιχείο, που περιέχεται σε όλα τα πράγματα. Η ταυτότητά του δέν είναι καινούργια, διότι ξεκινά όπως μας μαρτυρά και ο Αριστοτέλης, απο τα άγραφα δόγματα του Πλάτωνος : σ’αυτά τα τελευταία δηλωνόταν ξεκάθαρα πως το Ένα δέν είναι αριθμός, αλλά η αρχή όλων των αριθμών, και ταυτοχρόνως πως είναι και το πιό καθολικό κατηγορούμενο, δηλ. η υπέρτατη ιδέα η οποία περιέχει όλες τις άλλες. Στον Cusano αυτή η ταυτοποίηση έγινε δυνατή απο το γεγονός πως ο λόγος του αφήνει κατα μέρος το γένος της ποσότητος, στο οποίο τοποθετούνται οι αριθμοί και επομένως και το γένος των συγκεκριμένων ονομάτων, τα οποία εκφράζουν επίσης αριθμούς για τον Cusano. Έτσι λοιπόν η κατηγορία εναντίον των Πλατωνιστών εκ μέρους του Αριστοτέλη, «είναι αδύνατον αυτοί οι χαρακτήρες να ανήκουν στον ίδιο χρόνο (sinuul) στο ίδιο πράγμα», η οποία απηχεί την αρχή της μή-αντιφάσεως, στην περίπτωση του Cusano δέν ισχύει.

Σ’ένα ανάλογο αποτέλεσμα, φτάνουμε εάν αποδώσουμε στο μέγιστο, δηλ, στον Θεό, το όνομα του Είναι, όπως αποδεικνύει ο Cusano στο έκτο κεφάλαιο. Επειδή δηλ, ο Θεός είναι το μέγιστο, δηλ, η ολότης τού Είναι, σ’αυτό δέν αντιτίθεται τίποτε, ούτε κάν το μή-είναι, και γι’αυτό μπορούμε να πούμε εντελώς αδιάφορα, πως αυτός είναι η πως αυτός δέν είναι. Σ’αυτές τις τελευταίες εκφράσεις , όπως φαίνεται, διακρίνεται η πρόθεση να πάει ενάντια στήν αρχή της μή-αντιφάσεως, και επίσης και στην συμπληρωματική της αρχή που είναι η αρχή του τρίτου εξαιρουμένου. Παρ’όλα αυτά πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πώς το είναι και το μή-είναι κατανοημένα μ’αυτόν τον τρόπο είναι στ’αλήθεια δύο αντίθετα κατηγορήματα, ή ότι είναι αντίθετα κάτω απο την ίδια εκτίμηση.

Αυτό που συμπεραίνεται από την εξέταση των πρώτων κεφαλαίων της Docta Ignorantia (Η Θεία αγνωσία) λοιπόν, από το ένα μέρος είναι πως ο Cusano έχει όντως πρόθεση να αγνοήσει την αρχή της μή-αντιφάσεως, ή να την ξεπεράσει, και απο το άλλο, το γεγονός πως στην πραγματικότητα δέν την αφανίζει, διότι αφήνει κατα μέρος τις συνθήκες ισχύος όπως ορίσθηκαν στην έκφραση αυτής της τελευταίας αρχής, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε για μία αληθινή αντίφαση, δηλ. όχι μόνον την συγχρονότητα των αντιθέτων κατηγορημάτων, αλλά επίσης και την ταυτότητα των εκτιμήσεών τους.

Φυσικά αυτό ισχύει σε σχέση με τον Θεό κατανοημένο σαν άπειρο εν ενεργεία, δηλ. σαν ολότητα τής πραγματικότητος, υπερβαίνουσα όλες τις κατηγορίες. Μένει ανοιχτό μόνον το πρόβλημα της συμπτώσεως των αντιθέτων στην ουσία (quidditas) των πεπερασμένων πραγματικοτήτων, την οποία διαβεβαίωσε επίσης ο Cusanο, όπως είδαμε.

Πώς εξηγείται όμως, η στάση που κράτησε, απέναντι στην αρχή της μή-αντιφάσεως; Πολύ πιθανόν με την αρνητική ιδέα που είχε ο Cusano της έν λόγω αρχής, σαν μία αρχή ανεφάρμοστη στην μεταφυσική, δηλ. στην καθαυτή φιλοσοφική γνώση. Θα ήταν ενδιαφέρον να ερευνηθεί στο ιστορικό επίπεδο τί πράγμα καθόρισε την ωρίμανση μίας τέτοιας ιδέας μέσα του. Πολύ πιθανόν να χρειαζόταν να πάμε πίσω στην κριτική στην μεταφυσική, η οποία αναπτύχθηκε βασισμένη στην αρχή της μή-αντιφάσεως, απο τον Nicola di Autrecourt, όπου, αυτή η αρχή προσδιορίζεται σαν απλή και καθαρή αρχή της ταυτότητος, δηλ.-για να το πούμε με τον Hegel—σάν άδεια ταυτολογία, ή οποία συνίσταται μόνον στην βεβαίωση πως το Α είναι ταυτόσημο με το Α, ανεχόμενη επομένως την αντίφαση οποιουδήποτε άλλου κατηγορήματος. Αλλα αυτό θα απαιτούσε μία περαιτέρω έρευνα.

                                            Τέλος

ΣΧΟΛΙΟ :  Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα λοιπόν η σύμπτωση των αντιθέτων μπορεί καί αγνοεί τις αντιφάσεις, διότι αποφασίστηκε, στα χνάρια του Πλωτίνου, πως ο Θεός είναι το Άπειρο. Κάτι αδιανόητο και ανόητο για την Ορθοδοξία. Κάτι που συναντήσαμε ακόμη και στο κείμενο του Ratzinger . Κάτι που επιτρέπει στο Ζηζιούλα να μιλήσει για διαλεκτική κτιστού και ακτίστου (δηλ, απείρου και πεπερασμένου), τα οποία εν τέλει ταυτίζονται και γεννούν το έκτρωμα της ευχαριστιακής εσχατολογίας. Αυτη η ταύτιση των αντιθέτων ξεκινά απο τον Αυγουστίνο, ο οποίος έθεσε τις βάσεις της μετάλλαξης της φιλοσοφίας σε ψυχολογία. Την οποία τελειοποίησε ο Ακινάτης, προσδιορίζοντας τον Θεό σαν Actus Purus, ή υπέρτατο Είναι, όπως είδαμε στον Ratzinger. Με την αναλογία δέ και την ιεραρχία προσέφεραν αυτές τις ιδιότητες του απείρου και στο πεπερασμένο σαν ένα είδος θέωσης. Και γι’αυτό η επιστήμη έχει βαλθεί να νικήσει τον Θάνατο, το τελευταίο όριο πρίν την τελική μας προσχώρηση στο άπειρο, στον Θεό, πρίν κατορθώσουμε να γεννιόμαστε κατευθείαν μέσα στον Θεό. Η φιλοσοφία του προσώπου είναι ένας καρπός αυτής της μειώσεως των πάντων σε ψυχολογία.

Και όμως οι Πατέρες της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως ο Παλαμάς, ο οποίος αντιμετώπισε τον Βαρλαάμ, τον μαθητή του απείρου, επιμένουν: το αιώνιο και το άπειρο δέν υφίστανται παρά μόνον στην διάνοια, διότι δέν είναι προσδιορισμοί του Θεού, διότι υπάρχουν του Θεού ένεκεν, όπως το μηδέν υπάρχει της Δημιουργίας ένεκεν, ποιός ασχολείται όμως με τους Πατέρες; Αυτη την Θεία αγνωσία ή τον γνωστό Νεοπλατωνικό Γνόφο αγνωσίας προσπάθησε στον καιρό του να εισάγει στο Βυζάντιο ο Βαρλαάμ και δέν τα κατάφερε. Κάτι που έγινε εφικτό σήμερα με την φιλοσοφία του προσώπου. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δεί καθαρά πως αυτή η σύμπτωση των αντιθέτων κυριαρχεί απολύτως στην θεολογία του Ratzinger και είναι μάλιστα λογικώς υπεύθυνη για την Ένωση των Εκκλησιών, παρ' όλες τις διαφορές και τις αντιθέσεις. Οι οποίες θα λυθούν σε μία υπέρτερη σύνθεση, στην οικουμενική Εκκλησία.

Εμείς θα συνεχίσουμε τις διευκρινίσεις και θα αποκαταστατήσουμε την αληθινή αξία του Μέτρου των αρχαίων έναντι της άπειρης διάλυσης και ανοησίας των μοντέρνων. Σήμερα το άπειρο εικονίζεται στην σύγχρονη ειδωλολατρεία σαν ΝΕΟ. Διότι ο νέος είναι άπειρος, με άπειρες δυνατότητες, δηλ, με αδυναμία ωριμάνσεως, δηλ, ευνούχος και καταραμένος, χωρίς καρπό. 

Το παιχνίδι για την ανθρωπότητα χάθηκε με τον Ακινάτη και το διαφορετικό απόλυτο που επέβαλε για να εδραιώσει την ανθρωπολογία του. Διότι θεολογία με την αληθινή Πατερική έννοια δέν υπάρχει στη Δύση και δέν υπήρξε ποτέ, αρχής γενομένης απο τον Αυγουστίνο. Μπορείτε να δείτε, εάν...., και την ανάρτηση ο Θεός των φιλοσόφων.

 Ο ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ. ΤΗΣ CREATIO ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ GENERATIO.

Αμέθυστος.

Φίλιππος Sherrard: O δικός μας ξένος (English subs)

Antifono.gr

Η ταινία τεκμηρίωσης "Φίλιππος Sherrard: O δικός μας ξένος" προσπαθεί να δεί την πορεία ενός Άγγλου καθηγητή τῆς Ὀξφόρδης που διετέλεσε και βοηθός Διευθυντῆ στή Βρετανική Ἀρχαιολογική Σχολή Ἀθηνῶν στην προσπαθειά του νά διεισδύσει στήν οὐσία τῆς Βυζαντινῆς καί νεο-Ἑλληνικῆς πνευματικότητας καί νά ἀποσαφηνίσει τούς ὅρους τῆς ἀληθινῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἄνθρωπο, τή φύση καί τόν Θεό.

Φίλιππος Sherrard: O δικός μας ξένος (English subs) - YouTube

EΙΝΑΙ Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ(RELIGIONE PERENNE) ΣΤΗΝ ΕΥΠΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ. Η ΟΠΟΙΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΑΡΑΣΒΑΜΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟ ΑΛΛΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥ FRITHJOF SCHUON ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΕΝΝΙΑΛΙΣΜΟΥ. 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΑ ΑΣΡΑΜ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ ΟΠΟΥ Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΓΟΥΕΑΡ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.
Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ΠΗΓΆΖΕΙ ΑΠΌ ΤΉΝ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΟΦΙΑ. ΑΥΤΗ Η SOPHIA PERENNIS ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΡΙΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΟ VEDANTA.

Ο ΙΣΤΟΧΩΡΟΣ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΓΑΠΗΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ" ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ. 

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

 σχολιασμός και μετάφραση του Αναστασίου  Γιαννά

René Guénon

     Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε ένα κείμενο του Γάλλου διανοούμενου René Guénon (1886–1951), το οποίο κατά την γνώμη μας έχει εξαιρετική σημασία, γιατί παρουσιάζει τεράστιο βάθος ανάλυσης. Κάθε πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι η εξωτερική έκφραση ενός πνεύματος, μιας μεταφυσικής. Έτσι , η εκτροπή πρώτα παρουσιάζεται σε αυτόν τον βαθύτερο πυρήνα και μετά  κάνει αισθητή την παρουσία της  στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς.  Το εν λόγω κείμενο  αποκτά  ιδιαίτερη βαρύτητα, επίσης εάν λάβουμε υπόψιν μας, ότι ο συγγραφέας δεν υπήρξε απλώς ένας θεωρητικός ερευνητής, αλλά κατά την διάρκεια της ζωής του πέρασε μέσα από όλες τις  μασονικές  και αποκρυφιστικές οργανώσεις της Ευρώπης.
     Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το κείμενο εκμηδενίζει όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς της κατεστημένης νεωτερικής και  μετανεωτερικής νοοτροπίας  και αποδεικνύει  την ρηχότητα  των ερμηνειών  τους.

                         

                      -------------------------------------------------

Απόσπασμα από το έργο : Le Règne de la Quantité et les Signes des Temps  (Η βασιλεία της ποσότητας και τα σημεία των καιρών.)

το εξώφυλλο του βιβλίου

       «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός  στο να αλλάξει την γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της  Δύσεως. Και τούτο, διότι σε αυτήν [τη Δύση] εξασκήθηκε αρχικά και άμεσα [η αντιπαραδοσιακή δράση], καραδοκώντας την περίσταση που θα της επέτρεπε να επεκταθεί πάνω σε όλον τον κόσμο με όργανά της τους Δυτικούς, τους οποίους θα είχε προηγουμένως  προπαρασκευάσει, ώστε να μεταβληθούν  σε εργαλεία επίτευξης των στόχων της. Άμα άλλαζε η νοοτροπία άλλωστε, όλα τα καθεστώτα που δεν θα ήσαν πια εναρμονισμένα με  αυτήν  φυσικό θα ήταν [πολύ] εύκολο να καταστραφούν. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως με αυτό το ζήτημα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως.

     Είναι σαφές [βέβαια] ότι  αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς·  προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε την όσον αφορά τον Μεσαίωνα  πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε  αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν' αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων. Είναι άλλωστε αυτονόητο ότι ο ορθολογισμός άρχισε την δράση του προτού ακόμη να προσλάβει αυτήν την ονομασία και την επί το φιλοσοφικώτερον μορφή του: αυτό, όπως ήδη εξηγήσαμε, επιτεύχθηκε ήδη με τον προτεσταντισμό. Ο «ανθρωπισμός», έπειτα, δηλαδή ο  ουμανισμός/ανθρωποκρατία της Αναγέννησης,  δεν ήταν τίποτε άλλο... παρά ο άμεσος πρόδρομος του ορθολογισμού, όπως τον εννοούμε [σήμερα]. Και τούτο,  διότι όποιος κι αν είναι εκείνος που επικαλείται τον «ανθρωπισμό», ξεκινάει από πρόθεση αναγωγής όλων των πραγμάτων σε καθαρώς ανθρώπινα στοιχεία και επομένως... καταλήγει στον  αποκλείει οτιδήποτε εντάσσεται σε τάξη [ή πεδίο] που υπερβαίνει το άτομο. 

Η δράση  αυτή έπρεπε, στη συνέχεια,  να στρέψει την προσοχή του ατόμου σε πράγματα εξωτερικά και αισθητά, έτσι ώστε να  το περιορίσει... στην περιοχή του ανθρωπίνου όντος και, ακόμη περισσότερο, μέσα στον κόσμο των ενσωμάτων καταστάσεων, δηλαδή μέσα σε όρια ασφυκτικώς στενά. Αυτό ακριβώς υπήρξε και η αφετηρία όλης της  νεώτερης επιστήμης, η οποία, εφόσον κινούνταν αποκλειστικώς προς αυτήν την κατεύθυνση, φυσικό ήταν να κάνει ολοένα και στενώτερο αυτόν τον  περιορισμό/αποκλεισμό. Η διαμόρφωση  επιστημονικών  ή και φιλοσοφικοεπιστημονικών θεωριών ήταν φυσικό να προκύψει   από αυτή την κατάσταση... έτσι  ώστε να ανοίξει  ο δρόμος προς τον υλισμό. Ο υλισμός όμως αμετακινήτως τοποθετεί τον ορίζοντα της νόησης μέσα στην περιοχή του σώματος, που εφ’εξής θεωρείται  πως αποτελεί τη μόνη «πραγματικότητα»...

       Φυσικό ήταν να αναλάβει, σ' αυτό το σημείο, σπουδαίο ρόλο και η επεξεργασία της έννοιας της «ύλης», στην οποία προχώρησαν οι φυσικοί επιστήμονες. Έκτοτε η ανθρωπότητα υποτάχθηκε στην «εξουσία της ποσότητας»: Η βέβηλη επιστήμη,  που είχε γίνει [τελείως] μηχανοκρατική ήδη από την εποχή του Καρτέσιου κι έγινε  υλιστική από τα μέσα του 18ου αιώνα, αναγκαστικώς μεταβαλλόταν σε ολοένα και πιο πολύ ποσοτική λόγω των [διαφόρων] θεωριών που διαδέχονταν η μία την άλλη· ταυτόχρονα, ο υλισμός εισέδυε στη γενική νοοτροπία και σταθεροποιούσε μέσα σε αυτήν  στάση ανάλογη... Ο υλισμός, κατά συνέπεια, προσέλαβε διαστάσεις ενστίκτου, το οποίο, μάλιστα, ονομάστηκε «πρακτικός υλισμός»...Ενώ όμως συνεχιζόταν αυτή η εργασία της «υλιστικοποίησης» και  « ποσοτικοποίησης», που βέβαια δεν τελείωσε ούτε είναι δυνατόν να τελειώσει, εφ’όσον η αναγωγή των πάντων σε όρους αποκλειστικώς... ποσοτικούς είναι ανέφικτη, είχε αρχίσει και άλλη διεργασία που είναι ενάντια στην ποσοτικοποίηση αλλά μόνον επιφανειακώς. Να θυμηθούμε, πράγματι, πως αυτό έγινε από τότε που παρουσιάστηκε ο «καθαρός υλισμός».

*  *  *

Και, αφού μας παρουσίασε τη νεωτεριστική φάση του υλισμού, συνεχίζει ο Guénon αναλύοντάς μας τώρα τη μετανεωριστική φάση.

      Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την [αποσταθεροποίηση και τη διάλυση. Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή  στο ποσοτικό, έπρεπε... τώρα να την ενισχύσει, δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η «νεωτεριστική»,  ήδη έφτανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική.

     Σ'αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν  προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε... Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα. Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του· δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του «πρακτικού υλισμού». Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενώτερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου]  με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον «ανοίξει από τα κάτω», έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων.

    Η «εξαπόλυση» λοιπόν αυτών των [κατώτερων, διαλυτικών] δυνάμεων  και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την «ολοκλήρωση» της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτήν τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση, για την οποία ήδη μιλήσαμε.

o θρησκευτικός συγκριτισμός του New Age

     Προφητικός ο  Guénon : Αυτή η εξαπόλυση των διαλυτικών δυνάμεων άρχισε μετά τον θάνατό του, με τη διάδοση των έργων της Σχολής της Φραγκφούρτης σε επίπεδο πολιτικοκοινωνικό καθώς  και την εμφάνιση (σε μαζική πλέον μορφή) του κινήματος τού New Age (Λευκή αδελφότητα, ψευδό-ανατολικές δοξασίες κ.λπ.) καθώς και, σε θρησκευτικό επίπεδο,  των Νεοπαγανιστών (Wicca κλπ).

Θεόδοτος: ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ (theodotus.blogspot.com)

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΟΜΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΤΟΥ CUSANO ΚΑΙ ΤΗΝ DOCTA IGNORANZA, TOY ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΑΜ.

Η ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ (4)

"Μεγάλου ενδιαφέροντος είναι επίσης και η εξήγηση που δίνει ο Cusano του συμπεράσματος που βγάζει και που μόλις αναφέραμε: «και όλο αυτό θα σου γίνει απολύτως σαφές, εάν συνάψεις το μέγιστο και το ελάχιστο στην ποσότητα. Διότι ακριβώς η μέγιστη ποσότης είναι μέγιστα μεγάλη. Η ελάχιστη ποσότης είναι μέγιστα μικρή. Λύσε λοιπόν από την ποσότητα το μέγιστο και το ελάχιστο αφαιρώντας διανοητικά το μεγάλο και το μικρό, και θα δείς καθαρά πως το μέγιστο και το ελάχιστο συμπίπτουν. Διότι έτσι το μέγιστο είναι υπερθετικό όμως είναι υπερθετικό επίσης και το ελάχιστο. Έτσι λοιπόν η απόλυτη «ποσότης» δέν είναι πλέον μέγιστη και ελάχιστη, καθώς σ’αυτή το ελάχιστο είναι μέγιστο με έναν τρόπο συμπτωματικό"