από τον Marcello Veneziani
Πηγή: Μαρτσέλο Βενετσιάνι
Όσοι υποκλίνονται στους κυρίαρχους της στιγμής ονομάζονται κυρίαρχοι. Όσοι παρελαύνουν σε πομπή (διαδηλώνουν) για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα ονομάζονται προοδευτικοί. Όσοι υπερασπίζονται την ελεύθερη αγορά με όπλα, ξεκινώντας από την αγορά όπλων, ονομάζονται φιλελεύθεροι. Όσοι είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τον μισό κόσμο για να σώσουν το δικαίωμά τους να καταστρέψουν τον δικό τους πολιτισμό ονομάζονται Δυτικοποιητές (δυτικόφιλοι). Ενημερώστε τα λεξικά σας. Συγκεκριμένη εφαρμογή στο θέμα της ημέρας: Οι δυτικόφιλοι φιλελεύθεροι θέλουν επανεξοπλισμό, οι κυρίαρχοι τον υπομένουν, οι προοδευτικοί παρελαύνουν για ομοφυλοφιλική υπερηφάνεια (στο gay pride). Μια παρήγορη εικόνα. Ένα παρήγορο τοπίο. Τραμπ, Ζανγκ, Τουμπ (Trump, Zang, Tumb), για να το θέσω με τολμηρή φουτουριστική σύνθεση.
Σε αυτό το πλανητικό καρναβάλι, επιτρέψτε μου να πω ότι είμαι με τον Πάπα Λέοντα ΙΔ': "Το ότι ο πόλεμος φέρνει ειρήνη είναι ψευδής προπαγάνδα. Τα χρήματα πηγαίνουν στους εμπόρους του θανάτου". Σοφά λόγια. Είμαι με τον Πάπα όχι επειδή έχω προδώσει ή είμαι ηλίθιος. Ήμουν ήδη με τον Πάπα, τον Ιωάννη Παύλο Β' σε εκείνη την περίπτωση, ακόμη και την εποχή του πολέμου στο Ιράκ, όταν ήμουν στα μισά του χρόνια· και εκ των υστέρων νιώθω ότι είχαμε δίκιο. Σε αυτό το σημείο κάποιος λέει τις συνηθισμένες ανοησίες: Αλλά πώς έγινες ειρηνιστής, είσαι με... (επιλέγεις να με συνδέσεις για χάρη της δυσφήμισης με ένα δυσοίωνο ή ύποπτο όνομα), απορρίπτεις την πατριωτική και πομπώδη δεξιά που πάντα ήταν με το μέρος του επανεξοπλισμού, του πολέμου, του στρατού και των ηρώων; Παιδιά, ξυπνήστε στον πραγματικό κόσμο, δεν μπορείς να κρίνεις το γραφικό χαρακτήρα κάποιου που γράφει με ένα smartphone...
Ας σκεφτούμε λοιπόν, αντί να διακηρύσσουμε προτυπωμένες απόψεις όπως έντυπα πληρωμής. Δεν είδα ποτέ έναν πόλεμο να σταματά από μια ειρηνιστική πορεία, αλλά δυσκολεύομαι να θυμηθώ έναν επανεξοπλισμό που δεν κατέληξε σε πόλεμο. Αλλά σήμερα, περισσότερο από χθες, έχει συμβεί μια θεμελιώδης αλλαγή που την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη: Η ιδέα της άμυνας έχει τελειώσει, δηλαδή του πολέμου σε περίπτωση επίθεσης ή εισβολής από τον εχθρό. Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή του προληπτικού πολέμου, δεν είναι πλέον si vis pacem para bellum (αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο), να που βρισκόμαστε στο σημείο που: αν θέλεις ειρήνη εξαπέλυσε πόλεμο, καλύτερα ένας πόλεμος σήμερα παρά ένας αύριο, η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία, και η καταστροφή είναι καλύτερη από τη διατήρηση. Και αν θέλετε να αποτρέψετε τον εχθρό του αύριο, σκοτώστε τον σήμερα όσο είναι παιδί.
Όχι μόνο αυτό: αυτά που διαπράττονται στο όνομα της ελευθερίας, της ειρήνης και της Δύσης δεν είναι σφαγές, αφανισμοί, γενοκτονίες, εγκλήματα πολέμου. Αλλά επιχειρήσεις άμυνας, αστυνομίας, φιλελεύθερης πρόληψης. Ακόμα κι αν ήταν εναντίον ανυπεράσπιστων πεινασμένων πληθυσμών, παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων.
Και πάλι, κάποιος μπορεί να θεωρηθεί εμπόλεμος λόγω της μεταβατικής ιδιότητας: αν υπάρχει μια τρομοκρατική οργάνωση στη χώρα σας που ίσως σας χρησιμοποιεί ως ασπίδα και σας κρατά όμηρο· ή αν διατηρείτε, έστω και μόνο από φόβο ή για να σώσετε το τομάρι σας, μια πραγματική ή υποτιθέμενη σχέση μαζί τους, λόγω της μεταβατικής ιδιότητας θεωρείστε και αντιμετωπίζεστε ως εχθρός, πράγματι ως εχθρικό υλικό που πρέπει να εξαλειφθεί.
Τέλος, μην ξεχνάτε ότι η πολιτική έχει από καιρό μικρή σημασία σε σύγκριση με τις επιχειρήσεις και τις παγκόσμιες επιχειρήσεις (η πολιτική εδώ και καιρό μετράει λίγο μπροστά στα οικονομικά και την παγκόσμια μπίζνα): και αν η βιομηχανία επανεξοπλισμού χρειαστεί να μας πουλήσει νέα όπλα, τα πολιτικά εμπόδια για να την σταματήσουν θα είναι λίγα και αδύναμα. Αν οι επιχειρήσεις κυριαρχούν πάνω από το κοινό καλό, το κέρδος δεν βλέπει κανέναν κατάματα και δεν σταματάει πουθενά. Για να αντιστρέψουμε ένα τραγούδι Venditti: Ρώμη ή όχι Ρώμη, θα φτάσουμε με βόμβες (δηλαδή: ας πάμε στον πόλεμο, ούτως ή άλλως).
Τώρα, ας περάσουμε στις λεπτομέρειες: ίσως θα είχε νόημα αν η Ευρώπη είχε αποφασίσει, προ πολλού, να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή ένοπλη δύναμη, συγχωνεύοντας τις μεμονωμένες εθνικές δυνάμεις σε ένα ενιαίο αμυντικό σώμα ή τουλάχιστον πλαισιώνοντας τους εθνικούς στρατούς με μια ευρωπαϊκή δύναμη. Θα είχαμε ορθολογικοποιήσει τις στρατιωτικές δαπάνες, θα είχαμε αποφύγει τη διασπορά σε είκοσι επτά εθνικούς επανεξοπλισμούς, θα είχαμε βελτιστοποιήσει τους πολεμικούς πόρους, αποφεύγοντας την άχρηστη επικάλυψη, τα ξεπερασμένα ή ανεπαρκή όπλα. Όχι, βρισκόμαστε στη συμβολή δύο τρελών υπαγορεύσεων: του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού που διακηρύχθηκε πριν από λίγους μήνες εναντίον του Πούτιν και λίγο εναντίον του Τραμπ, και του αναγκαστικού επανεξοπλισμού, που επιβλήθηκε από το ΝΑΤΟ και τον ίδιο τον Τραμπ, και παράλληλα από τους εμπόρους όπλων, για να επιβαρυνθούν οι μεμονωμένοι ενοικιαστές της ευρωπαϊκής πολυκατοικίας με το κόστος της επιτήρησης και της προστασίας που μέχρι τώρα επωμίζεται το ΝΑΤΟ, το οποίο κατασκευάζεται στις ΗΠΑ (ΝΑΤΟ made in USA). Ο επανεξοπλισμός προκύπτει από μια τρελή προληπτική λογική: την πεποίθηση, που είχε ήδη ξεκινήσει την εποχή του Μπάιντεν, ότι η Ρωσία του Πούτιν θέλει να εισβάλει στην Ευρώπη και να επιτεθεί σε γειτονικές χώρες (όπως λέγεται για το Ιράν, το οποίο φοβάται τον πόλεμο επειδή καταλαβαίνει ότι θα ήταν το τέλος του). Επομένως, ας προετοιμαστούμε να διεξάγουμε πόλεμο για να τον αποτρέψουμε, ή μάλλον ας βιαστούμε να επισπεύσουμε τα γεγονότα για να τον ματαιώσουμε. Οι επανεξοπλισμοί, που σχεδιάζονται με αυτόν τον τρόπο, πιθανώς ευνοούν τους πολέμους, παρά τους αποτρέπουν. Αλλά σίγουρα εξυπηρετούν μόνο τους εμπόρους όπλων, για παράδειγμα τους Αμερικανούς. Και θα έπρεπε να αφήσουμε τους εαυτούς μας να στεγνώσουν και να ματώσουν οικονομικά για αυτή την προληπτική τρέλα που δεν κάνει τίποτα για να βελτιώσει τις συνθήκες ειρήνης και τις διεθνείς ισορροπίες;
Σε όσους, αφού είχαν αποδοκιμάσει τον εθνικιστικό και φασιστικό μιλιταρισμό για μια ζωή, επικαλούνται τώρα το ηρωικό και πολεμικό πάθος της δεξιάς στην υπηρεσία του επανεξοπλισμού, θα ήθελα να υπενθυμίσω μια ιστορική τομή που είδε ο μεγαλύτερος πολεμικός συγγραφέας, ο οποίος ήταν επίσης ήρωας πολέμου που τιμήθηκε με την ύψιστη στρατιωτική τιμή. Ο Ερνστ Γιούνγκερ είχε επαινέσει τον πόλεμο, ήταν βαθιά διαποτισμένος με ηρωική, πολεμική και υπεράνθρωπη ηθική. Αλλά αφού συμμετείχε με ζήλο, ορμή και επίθεση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποσύρθηκε με αηδία, επειδή είδε στον πόλεμο τι θα παρήγαγε αργότερα η τεχνολογία στη ζωή: την αντικατάσταση των ανθρώπινων και επομένως των στρατιωτικών αρετών, με τη μηχανή, με πολεμικά υλικά, με τις οικονομικές δυνατότητες και οπλοστάσια καταστροφής. Από τη μία πλευρά, η καθολική στρατολόγηση, η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, από την άλλη, η επικράτηση των μέσων έναντι των ανθρώπων, είχαν αφαιρέσει κάθε ευγένεια από τον πόλεμο για τον πολεμιστή Γιούνγκερ. Και ο Πολεμιστής μετατράπηκε μέσα του σε Στρατιώτη της Εργασίας, στον Εργάτη στο εργοστάσιο ή στον Επαναστάτη, που πηγαίνει στο δάσος. Ο Γιούνγκερ ονειρευόταν ακόμη και ένα πλανητικό Κράτος και μια παγκόσμια Ειρήνη. Αυτός, που ήταν ο μεγαλύτερος πολεμικός συγγραφέας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τις ατσάλινες καταιγίδες του... Ναι, ο Δον Κιχώτης θεωρούνταν τρελός όταν πολεμούσε ανεμόμυλους μπερδεύοντάς τους με τέρατα, αλλά σήμερα δεν μπορούσε καν να δώσει χώρο στην ρομαντική του τρέλα, επειδή θα ήταν περιτριγυρισμένος από ανεμογεννήτριες και το άλογό του, ο Rocinante, δεν θα μπορούσε να προχωρήσει ανάμεσα σε ηλιακούς συλλέκτες αντί για ελιές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου