Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Ποιος θα σώσει τον κόσμο;

 Τα ΜΜΕ εδώ και 9 μήνες έχουν κατακλυστεί από γιατρούς – λοιμωξιολόγους, πνευμονολόγους κ.λπ.

Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ολοι μιλούν για τον κορωνοϊό και την «επιστήμη». «Η επιστήμη», λένε εν χορώ, «θα σώσει τον κόσμο» (αυθύπαρκτη είναι η επιστήμη, κάτι σαν οντότητα ή… αδέσποτη λάμψη στα μυαλά των ανθρώπων). Ο Θεός καταργήθηκε από το λεξιλόγιο των δημοσιογράφων, των «ειδικών», των πολιτικών∙ είναι άφαντος στη δημόσια σφαίρα.Παρακολουθώντας γιατρούς να σπένδουν φράσεις στον βωμό της επιστήμης και να έχουν λησμονήσει τον Θεό, θυμήθηκα τον Λεωνίδα Παπασταματίου και τη συνέντευξη που παραχώρησε στη «δημοκρατία» (25/07/2020) για την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του, που τιτλοφορείται «Δυο ζωές σε μία – Ενας θάνατος για δύο».*

Ο Λεωνίδας Παπασταματίου είναι καθηγητής Χειρουργικής, γνωστός στους φίλους του ως «χειρουργός Τοξότης». Σε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 50 ετών, που διήρκεσε η σταδιοδρομία του, πραγματοποίησε περισσότερες από 20.000 επεμβάσεις, σώζοντας πολλές εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ζωές.

Αναφερόμενος στις επεμβάσεις που πραγματοποίησε, είπε: «Εχω λάβει μέρος (όχι μόνο ως πρώτος χειρουργός, αλλά και ως βοηθός τα παλαιότερα χρόνια, αλλά και τα τελευταία που βοήθησα τους συναδέλφους), σε περισσότερες από 20.000. Σταμάτησα να μετράω. Είναι καταγεγραμμένα στην αυτοβιογραφία, αλλά όχι με λεπτομέρειες. Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, πόσους έσωσα, καταρχάς ο Θεός τούς έσωσε, εγώ ήμουν το εκτελεστικό όργανο. Το νούμερο είναι μεγάλο, δεν μπορώ να αναφέρω, είναι χιλιάδες ίσως ή μερικές εκατοντάδες».

Εχουμε, λοιπόν, στον ίδιο επιστημονικό κλάδο δύο στάσεις ζωής. Η μία μάς υπόσχεται ότι «η επιστήμη θα σώσει τον κόσμο». Η άλλη πλευρά της όχθης λέει ότι ο Θεός σώζει. Οι γιατροί είναι τα εκτελεστικά όργανα της θείας βούλησης. Καθένας μπορεί να επιλέξει με ποια πλευρά επιθυμεί να ταυτιστεί. Είναι θέμα κοσμοαντίληψης και ανατροφής.

* Η αυτοβιογραφία του κ. Παπασταματίου, η οποία τιτλοφορείται «Δυο ζωές σε μία – Ενας θάνατος για δύο», είναι μια από τις συναρπαστικότερες καταγραφές απομνημονευμάτων που έχω διαβάσει. Ο συγγραφέας δεν αξιοποιεί το συγγραφικό χάρισμά του για να ωραιοποιήσει τα έργα και τα λόγια του. Είναι ειλικρινής, ακριβής, απροσχημάτιστος. Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

Ποιος θα σώσει τον κόσμο; | newsbreak

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Δεν υποτιμάμε το θέμα της υγείας, αλλά δεν νομίζουμε πως είναι λογικό να συζητούν οι επιβάτες ενός πλοίου που κινδυνεύει να βυθιστεί αύτανδρο, τη μόλυνση κάποιων από αυτούς από έναν ιό που δεν έχει προκαλέσει καμία ουσιώδη αύξηση των θανάτων το 2020, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια – ή τουλάχιστον δεν είναι αυτή η δική μας λογική. Κατά την άποψη μας, με τις σπατάλες που διαπιστώνουμε εκ μέρους της κυβέρνησης σαν να μην υπάρχει αύριο, θα κινδυνεύσουν να πεθάνουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι από φτώχεια και εξαθλίωση, από ότι εξαιτίας της πανδημίας – χωρίς να συμπεριλάβουμε καν τις ψυχολογικές και άλλες απειλές, από την τρομοκρατία που ασκείται. Εάν βέβαια η στήριξη της οικονομίας δεν διενεργούταν με δανεικά χρήματα, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα, θα μπορούσε κανείς να το δεχθεί – ενώ στην αντίθετη περίπτωση, όπου η υπερχρεωμένη χώρα στηρίζεται με νέα δανεικά, υποχρεώνοντας επί πλέον δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να παραμένουν κλειστές (αν είναι δυνατόν να συζητείται το κλείδωμα της μαζικής εστίασης για δύο ακόμη μήνες!), εύλογα συμπεραίνει κανείς πως η Ελλάδα οδηγείται σε μία νέα καταστροφή με αυτοχειρία. Κλείνοντας, ευχόμαστε Καλή Χρονιά, με υγεία και με αισιοδοξία για το μέλλον – το οποίο μπορεί μεν να διαγράφεται εξαιρετικά δύσκολο, αλλά το Έθνος μας είναι σε θέση να πετυχαίνει θαύματα όταν παραμένει ενωμένο, όπως έχει τεκμηριωθεί δεκάδες φορές στη μακραίωνη ιστορία μας. Σε κάθε περίπτωση πάντα τα καταφέρναμε και θα συνεχίσουμε να τα καταφέρνουμε – χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία.

.Βασίλης Βιλιάρδος

Ανάλυση

Διαβάζοντας τις δηλώσεις την παραμονή της πρωτοχρονιάς του υπουργού που ως στέλεχος κόμματος, εντελώς διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων από το σημερινό που υπηρετεί, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο χωρίς να κάνει τον κόπο να το διαβάσει,  σύμφωνα με τις οποίες «4.000 αστυνομικοί επί ποδός, μπλόκα στους δρόμους ….Δέκα το βράδυ δεν θα κυκλοφορεί κανείς στους δρόμους. Δέκα το βράδυ η Αθήνα πρέπει να είναι νεκρή…» (πηγή), δεν μπορεί παρά να συμπεράνει πως η κυβέρνηση μισεί τους Έλληνες – ενώ συνεχίζει να προσπαθεί να κρύψει τις αποτυχίες της στην οικονομία, στα εθνικά, στο μεταναστευτικό και στο σύστημα υγείας της χώρας πίσω από την πανδημία.

Προφανώς μας θλίβει το γεγονός, αφού το θέμα δεν είναι ποιος καταστρέφει την Ελλάδα, αλλά ποιος πληρώνει το λογαριασμό της καταστροφής – όλοι εμείς δηλαδή που ανέκαθεν υποχρεωνόμαστε να εξοφλούμε το τίμημα της αποτυχίας των εκάστοτε κυβερνήσεων μας.

Ένα επόμενο χαρακτηριστικό της σημερινής κυβέρνησης είναι το ότι αδιαφορεί μεν για την Ελλάδα, συνεχίζοντας τη σπάταλη πολιτική των ετών 2004-2009 που την υπερχρέωσαν, αλλά ενδιαφέρεται για την ψήφο των Ελλήνων όσο καμία άλλη – αφού αναιρεί σε χρόνο μηδέν όποια απόφαση της κρίνεται αρνητική, όπως πρόσφατα η φορολογία των συνταξιούχων και ο εμβολιασμός κατά προτεραιότητα των υπουργών της. Δεν αναιρεί όμως ποτέ τις αποφάσεις που της επιβάλλονται από τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις – απέναντι στις οποίες σκύβει δουλικά το κεφάλι.

Πιο ψηφοθηρική συμπεριφορά πάντως δεν έχουμε διαπιστώσει ποτέ μέχρι σήμερα, όσο και αν προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε το παρελθόν – παρά το ότι όλες οι κυβερνήσεις της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση, είχαν ως στόχο τους την παραμονή στην εξουσία για τη νομή της, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Αν και έφτασαν λοιπόν ακόμη και στο σημείο να παραδώσουν αμαχητί την εθνική μας κυριαρχία υποθηκεύοντας τα πάντα με το PSI, ένα αποτρόπαιο και εθνοκτόνο έγκλημα που δυστυχώς φαίνεται πως θα παραμείνει ατιμώρητο, δεν ήταν ποτέ τόσο φανερά «πεινασμένες» για την εκλογική ψήφο, όσο η σημερινή.

Δεν γνωρίζουμε βέβαια πόσοι κατανοούν τις οικονομικές ζημίες που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα, στον ενάμιση μόλις χρόνο που κυβερνάει – όπως με το έλλειμμα του 2020 που θα υπερβεί τα 20 δις €. Που θα αυξήσει δηλαδή το δημόσιο χρέος μας κατά 20 δις € στο 210% του ΑΕΠ μας, παράλληλα με την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ κατά επίσης 20 δις € παρά το ότι στηρίχθηκε η ζήτηση με 24 δις € με δανεικά – στα 162 δις € από 240 δις € πριν την κρίση! Δεν μπορούμε να φαντασθούμε πως υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία μίας οικονομικής πολιτικής στην παγκόσμια ιστορία – πόσο μάλλον για μία χώρα που προέρχεται από μία δεκαετή κρίση που της κόστισε το 25% του ΑΕΠ της.

Την ίδια στιγμή, με τον πτωχευτικό νόμο-έκτρωμα που ψήφισε,  δρομολογεί τη λεηλασία των σπιτιών και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων – τα εισοδήματα των οποίων έχουν κυριολεκτικά εξαϋλωθεί, μεταξύ άλλων με τα αλλεπάλληλα κλειδώματα της οικονομίας, λόγω της αποτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας (πηγή). Παράλληλα, στηρίζονται οι τράπεζες ξανά εις βάρος του χρέους μας – όπως με το σχέδιο Ηρακλής που δεν είναι τίποτα άλλο, από μία επαίσχυντη συμπαιγνία της κυβέρνησης με τις τράπεζες (ανάλυση).

Αυτό που προκαλεί επί πλέον θλίψη, είναι οι αναφορές των διεθνολόγων στον τρόπο που θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί η τουρκική απειλή – αφενός μεν με τις προσπάθειες εποικισμού της χώρας μας μέσω των παράνομων μεταναστών (ανάλυση), αφετέρου με τις παραβιάσεις της εναέριας και θαλάσσιας εθνικής μας κυριαρχίας. Εν προκειμένω, απορούμε πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν ότι, με την οικονομία μας στο «καναβάτσο», είναι αδύνατον να προστατεύσουμε την εδαφική μας κυριαρχία.

Ότι ο πραγματικός κίνδυνος είναι η νέα αποικιοκρατική πολιτική της Γερμανίας που αφενός μεν έχει κυριαρχήσει στην ΕΕ, αφετέρου κυβερνάει από το παρασκήνιο τη χρεοκοπημένη Ελλάδα – ενώ είναι σύμμαχος της Τουρκίας. Πως η μοναδική μας λύση είναι η ανάκτηση της οικονομικής μας κυριαρχίας – κάτι που φυσικά δεν μπορεί να συμβεί, όσο αυξάνονται τα ελλείμματα και το χρέος μας, όσο ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, όσο επιτρέπουμε την κατάσχεση της ιδιωτικής, καθώς επίσης όσο δεν αλλάζουμε το αποτυχημένο οικονομικό και τουριστικό μας μοντέλο.

Το παράδειγμα της Georgia

Συνεχίζοντας, η διαχείριση της πανδημίας και το «κλείδωμα» της οικονομίας (lockdown) είναι δύο διαφορετικά θέματα που δεν θα έπρεπε να τα συγχέει κανείς χειραγωγούμενος – ενώ έχουμε τεκμηριώσει πως εάν δεν ξεσπούσε η πανδημία, δεν θα είχε αποφευχθεί το παγκόσμιο κραχ (ανάλυση), όπως επίσης το ότι η επιστροφή στην κανονικότητα θεωρείται αδύνατη, με αποτέλεσμα να σχεδιάζεται η «Μεγάλη Επαναφορά».

Το «κλείδωμα» έχει σχέση με τα συστήματα υγείας, τα οποία έχουν θυσιαστεί στο βωμό του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που έχει επικρατήσει – μεταξύ άλλων στη Σουηδία πολύ περισσότερο από τις άλλες σκανδιναβικές χώρες (έχει τόσες ΜΕΘ, όσες και η Ελλάδα), σε συνδυασμό με την παράνομη μετανάστευση που έπληξε σε μεγάλο βαθμό τη συγκεκριμένη χώρα (πηγή), όπως το Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία κλπ. Μόνο τυχαία δεν είναι η κορύφωση της πανδημίας σε χώρες που έχουν υποδεχθεί έναν μεγάλο αριθμό δύστυχων φυσικά μεταναστών που εξυπηρετούν τις ανάγκες της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης (=χαμηλούς μισθούς, πολυπολιτισμικές εύκολα ελεγχόμενες κοινωνίες) – φέροντας στα όρια τα συστήματα υγείας τους.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την Πολιτεία Georgia των Η.Π.Α. – την πρώτη που άνοιξε ξανά μετά το κλείδωμα του Μαρτίου, παρά τις επιπλήξεις του προέδρου Trump (πηγή), καθώς επίσης τις κατηγορίες, σύμφωνα με τις οποίες το πείραμα του κυβερνήτη της θα στοίχιζε τη θυσία ανθρώπινων ζωών. «Το κράτος πρόκειται να ανακαλύψει πόσα άτομα θα πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να στηρίξουν την οικονομία», έγραφαν τότε τα ΜΜΕ (πηγή) – προβλέποντας πως ολόκληρη η Πολιτεία θα μετατραπεί σε ένα μεγάλο νεκροτομείο.

Επτά μήνες αργότερα, οι καταστροφικές προβλέψεις δεν είχαν επαληθευθεί – με τους κατά κεφαλήν θανάτους στην Πολιτεία να ευρίσκονται κάτω από τον εθνικό μέσο όρο. Δύο μήνες μετά το ξεκλείδωμα οι υπερβολικοί θάνατοι μειώθηκαν, ενώ αυξήθηκαν ξανά αργότερα, όπως σε πολλά άλλα κράτη – ενώ σήμερα αντιστοιχούν στους μέσους θανάτους των ετών 2014-2019 (πηγή), όπως άλλωστε και στην Ελλάδα. Όπως έχει συμβεί διεθνώς, τα ¾ των θανάτων αφορούν άτομα άνω των 65 ετών – ενώ μόλις το 3% είναι κάτω των 40 ετών. Το 1/3 διαπιστώθηκε σε γηροκομεία, με τη μέση ηλικία θανάτου τα 74 έτη.

Με απλά λόγια, ούτε το κλείδωμα, ούτε το ξεκλείδωμα είχαν άμεσες συνέπειες στην εξέλιξη της πανδημίας – ενώ οι καραντίνες και η απαγόρευση της κυκλοφορίας, δεν επηρέασαν καθόλου τον ιό, αλλά μόνο την οικονομία. Οι υστερικές προβλέψεις των ΜΜΕ δεν επαληθεύθηκαν στην Πολιτεία, στην οποία η οικονομία αναπτύσσεται κανονικά, ενώ δεν είναι καν οι μάσκες υποχρεωτικές – με την ανεργία να έχει παραμείνει στο 5,7%, χαμηλότερα από το μέσον όρο των Η.Π.Α. Υπήρξαν βέβαια εικασίες από τα ΜΜΕ από τον Ιούνιο, σε σχέση με τη χειραγώγηση των στατιστικών και την εκτόξευση των θανάτων το Φθινόπωρο (πηγή), αλλά τίποτα δεν αποδείχθηκε, ούτε συνέβη – τεκμηριώνοντας πως οι πολιτικές αυτές δεν αλλάζουν την πορεία μίας πανδημίας.

Σε κάθε περίπτωση, οι Πολίτες της Georgia είναι ευτυχισμένοι που ζουν σε μία Πολιτεία που σέβεται την προσωπική τους ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, που τους επιτρέπει να επιλέγουν τους κινδύνους που αναλαμβάνουν, που μπορούν να κερδίζουν τα προς το ζην χωρίς να είναι εξαρτημένοι από επιδόματα και που δεν εμπαίζει τη νοημοσύνη τους – που δεν τους βασανίζει με την επίκληση των ιών και των κινδύνων για την υγεία τους.

Επίλογος

Ευρισκόμενος σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, εκνευρίσθηκα με το ότι όλη η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την πανδημία και το εμβόλιο – σαν να επρόκειτο για τα μοναδικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Λέγοντας το, αντιμετώπισα την αντίδραση της δημοσιογράφου, η οποία μου ρώτησε προκλητικά, προβοκατόρικα, εάν θεωρώ πως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την υγεία των ανθρώπων – σαν να μην εξαρτάται η υγεία από την οικονομία ή σαν να είναι σημαντικότερη από τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τις εθνικές απειλές, από την οικονομική κατοχή της χώρας κοκ.

Προφανώς δεν υποτιμάμε το θέμα της υγείας, αλλά δεν νομίζουμε πως είναι λογικό να συζητούν οι επιβάτες ενός πλοίου που κινδυνεύει να βυθιστεί αύτανδρο, τη μόλυνση κάποιων από αυτούς από έναν ιό – ή τουλάχιστον δεν είναι αυτή η δική μας λογική. Κατά την άποψη μας, με τις σπατάλες που διαπιστώνουμε εκ μέρους της κυβέρνησης σαν να μην υπάρχει αύριο, θα κινδυνεύσουν να πεθάνουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι από φτώχεια και εξαθλίωση, από ότι εξαιτίας της πανδημίας – χωρίς να συμπεριλάβουμε καν τις ψυχολογικές και άλλες απειλές, από την τρομοκρατία που ασκείται.

Εάν βέβαια η στήριξη της οικονομίας δεν διενεργούταν με δανεικά χρήματα, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα, θα μπορούσε κανείς να το δεχθεί – ενώ στην αντίθετη περίπτωση, όπου η υπερχρεωμένη χώρα στηρίζεται με νέα δανεικά, υποχρεώνοντας επί πλέον δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις να παραμένουν κλειστές (αν είναι δυνατόν να συζητείται το κλείδωμα της μαζικής εστίασης για δύο ακόμη μήνες), εύλογα συμπεραίνει κανείς πως η Ελλάδα οδηγείται σε μία νέα καταστροφή, με αυτοχειρία.

Κλείνοντας, ευχόμαστε Καλή Χρονιά, με υγεία και με αισιοδοξία για το μέλλον – το οποίο μπορεί μεν να διαγράφεται εξαιρετικά δύσκολο, αλλά το Έθνος μας είναι σε θέση να πετυχαίνει θαύματα όταν παραμένει ενωμένο, όπως έχει τεκμηριωθεί δεκάδες φορές στη μακραίωνη ιστορία μας. Σε κάθε περίπτωση πάντα τα καταφέρναμε και θα συνεχίσουμε να τα καταφέρνουμε – χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία.

Υστερόγραφο: Για να διαπιστώσουμε τα πραγματικά αποτελέσματα της πανδημίας, χωρίς υστερικές κραυγές και χωρίς να θέλουμε να κρύψουμε τις αποτυχίες πίσω από τον Covid 19 όπως η κυβέρνηση, θα πρέπει να μετρήσουμε τους θανάτους συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια – όπου σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ τα εξής (πηγή):

«Οι θάνατοι στην Ελλάδα κατά τις πρώτες 44 εβδομάδες του 2020 ανήλθαν σε 106.322, ενώ για την αντίστοιχη περίοδο του 2019 ανήλθαν σε 105.529 – άρα η αύξηση ήταν μόλις 0,75%. Σε σχέση με το μέσον όρο της πενταετίας 2015 – 2019 (102.341), παρουσιάζουν αύξηση κατά 3.981 θανάτους (3,89%).

Τα αντίστοιχα ποσοστά, ανά έτος, για την περίοδο 2015 – 2019 ανέρχονται σε 5,05% το 2019 σε σχέση με το 2018 (100.457), σε -4,55% το 2018 σε σχέση με το 2017 (105.242), σε 7,17% το 2017 σε σχέση με το 2016 (98.199) και σε  – 3,99% το 2016 σε σχέση με το 2015 (102.276)».

Ειλικρινά, βλέπει κανείς εδώ πως συμβαίνουν πράγματι τα καταστροφικά γεγονότα που δηλώνει η κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ που στηρίζει με τεράστια ποσά; Δεν αρκεί να γνωρίζει πως 1+1 = 2, για να διαπιστώσει πως η πανδημία δεν έχει προκαλέσει καμία αύξηση στους θανάτους; Γιατί να μην εμπιστεύεται την κοινή λογική του και να μην αδιαφορεί για την υστερία που διασπείρεται;

(Ακολουθείστε μας στο Twitter για να ενημερώνεστε αμέσως για τις αναλύσεις μας)

Το FMBA (Ομοσπονδιακή Βιοϊατρική Υπηρεσία) της Ρωσίας ανακοίνωσε πως βρήκε το φάρμακο για τον covid19!!!! Ισχυρίζεται ότι είναι αποτελεσματικό 99,99%, πλήρως ασφαλές θα είναι υπό τη μορφή ρινικού σπρέι!! Ξεκινάνε κλινικές δοκιμές.

Βιάζονται γιατί αν βγει το φάρμακο εναντίον του covid19 τότε όλοι όσοι επένδυσαν σ΄εμβολιασμούς θα έχουν ηττηθεί σε όλα τα επίπεδα. Η Ρωσία αποφάσισε να δώσει τη χαριστική βολή στις ΗΠΑ; Αν επιβεβαιωθεί αυτή η πληροφορία αλλάζουν τα πάντα. Ρώσικο forbes: Το Υπουργείο Υγείας επέτρεψε να δοκιμαστεί το «αντίδοτο» για κορωνοϊό σε υγιείς εθελοντές..
99,99% θεραπεία που σκοτώνει το COVID έχει αναπτυχθεί αναφέρουν ρώσικες πηγές! Το φάρμακο αναπτύχθηκε από επιστήμονες από το Ινστιτούτο Ανοσολογίας του FMBA (Federal Medical-Biological Agency) της Ρωσίας.
Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά δεδομένα, το φάρμακο θα παραχθεί ως ρινικό σπρέι. Η θεραπεία σκοτώνει εντελώς το SARS-CoV-2, όχι μόνο αντιμετωπίζει τα συμπτώματα ισχυρίζονται οι αρχές.
Το Υπουργείο Υγείας διεξήγαγε εξέταση προκλινικών μελετών του πρώτου φαρμάκου για τη θεραπεία του COVID-19. Τώρα οι επιστήμονες μπορούν να πραγματοποιήσουν μια μελέτη σχετικά με την ανοχή του φαρμάκου σε υγιείς εθελοντές.
′’ Εάν οι κλινικές μελέτες επιβεβαιώσουν την αποτελεσματικότητα αυτού του φαρμάκου, θα είναι το πρώτο ασφαλές, αποτελεσματικό, άμεσο αντιικό φάρμακο που δεν έχει κανένα ανάλογο στον κόσμο ακόμα “, δήλωσε η Veronica Skvortsova,η επικεφαλής του FMBA.
Οι προκλινικές μελέτες έχουν δείξει, πρώτον, την πλήρη ασφάλεια αυτού του φαρμάκου και την υψηλή αποτελεσματικότητα – μεγαλύτερη από 99%.


Η Veronika Skvortsova σημείωσε επίσης ότι οι προκλινικές μελέτες αυτού του φαρμάκου έδειξαν, πρώτον, την πλήρη ασφάλεια αυτού του φαρμάκου λόγω του γεγονότος ότι δεν επηρεάζει την ασυλία του σώματος και του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, έχει υψηλή απόδοση που υπερβαίνει το 99%.

Είναι ένα καινοτόμο φάρμακο που λειτουργεί με βάση τον μηχανισμό παρεμβολών RNA. Το φάρμακο είναι κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας (δίπλωμα ευρεσιτεχνίας 2733361). Το φάρμακο απενεργοποιεί συγκεκριμένα τη δραστηριότητα του κορωνοϊού SARS-CoV-2 και τον σκοτώνει και δεν επηρεάζει μόνο τα συμπτώματα της νόσου.

Η Ομοσπονδιακή Βιοϊατρική Υπηρεσία έχει λάβει άδεια από το Υπουργείο Υγείας για τη διεξαγωγή κλινικής δοκιμής του φαρμάκου για τη θεραπεία του COVID-19 αναφέρει το ρώσικο forbesΤο φάρμακο αναπτύχθηκε από επιστήμονες από το Ινστιτούτο Ανοσολογίας FMBA. Σύμφωνα με προκαταρκτικά δεδομένα, το φάρμακο θα είναι διαθέσιμο με τη μορφή ρινικού σπρέι.Η έρευνα θα πραγματοποιηθεί στο Ινστιτούτο Ανοσολογίας του FMBA. Το κέντρο δοκιμών ετοιμάζεται τώρα για κλινικές δοκιμές και προσλαμβάνει εθελοντές, ανέφερε το πρακτορείο..

Η Ρωσία έχει αναπτύξει ένα «αντίδοτο» για τον κορωνοϊό

Η έκθεση της FMBA αναφέρει ότι το νέο φάρμακο για το COVID-19 είναι “ένας συνδυασμός συνθετικών μικρών παρεμβολών RNA (miRNAs) που συνδέονται ειδικά με το γονιδιωματικό RNA του SARS-CoV-2 κορωνοϊού σύμφωνα με την αρχή της συμπληρωματικότητας.” «Το φάρμακο απενεργοποιεί συγκεκριμένα τη δραστηριότητα του κορωνοϊού SARS-CoV-2 και το σκοτώνει και όχι μόνο επηρεάζει τα συμπτώματα της νόσου», εξηγεί το η FMBA επί της δράσης του. Νωρίτερα την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου, η επικεφαλής της Υπηρεσίας Veronika Skvortsova, σε συνάντηση με τον Πρωθυπουργό Μιχαήλ Μισουστίν, δήλωσε ότι η FMBA είχε αναπτύξει και κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δύο μοναδικά φάρμακα για τη θεραπεία του κορωνοϊού, ένα από αυτά είναι «αντίδοτο», και τα δύο φάρμακα είναι αποτελεσματικά σε περισσότερο από το 99% των περιπτώσεων.

dimpenews.com

Έρευνα και Χρήση Βλαστικών Κυττάρων

 Θεολογική και βιοηθική προσέγγιση

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου

Μακαρίου Γρινιεζάκη

Ἡ ἔρευνα τῶν βλαστικῶν κυττάρων ξεκίνησε μέ τά εὑρήματα τῶν Καναδῶν ἐρευνητῶν Ernest A. McCulloch and James E. Till στή δεκαετία τοῦ 60[1], ἐνῶ ἐπιβραβεύτηκε παγκοσμίως, ὅταν τό 2007 oἱ Mario Capecchi, Martin Evans καί Oliver Smithies κέρδισαν τό βραβεῖο Νόμπελ γιά τίς μελέτες τους ἐπί τῶν ἐμβρυϊκῶν βλαστικῶν κυττάρων[2]. Ἀπό τότε μέχρι καί σημέρα ὑπάρχει ἕνα διαρκῶς αὐξανόμενο ἐνδιαφέρον τῆς ἐρευνητικῆς κοινότητας γιά τή χρήση τους, ἀφοῦ ἡ πολλά ὑποσχόμενη ἔρευνα ἐγγυᾶται ἀντιμετώπιση ἀνίατων ἀσθενειῶν.

Τά βλαστικά κύτταρα εἶναι τά μή διαφοροποιημένα κύτταρα πού ὑπάρχουν σχεδόν σέ ὅλους τούς πολυκύτταρους ὀργανισμούς καί χαρακτηρίζονται ἀπό τήν ἱκανότητα νά αὐτοανανεώνονται καί νά αὐτοπολλαπλασιάζονται, καθώς ἐπίσης καί νά διαφοροποιοῦνται σέ διαφορετικούς τύπους κυττάρων ὀργάνων καί ἱστῶν[3]. Ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες βλαστοκυττάρων: τά ὁλοδύναμα, τά πολυδύναμα καί τά μονοδύναμα.  

Ὁλοδύναμα  βλαστικά κύτταρα (totipotent stem cells) χαρακτηρίζονται αὐτά πού μποροῦν νά δώσουν ὅλους τούς τύπους κυττάρων καί ἱστῶν καί τά συναντοῦμε στόν ἄνθρωπο κατά τίς πρῶτες τρεῖς μέ τέσσερις ἡμέρες μετά τή γονιμοποίηση. Πολυδύναμα βλαστικά κύτταρα (pluripotent stem cells), χαρακτηρίζονται αὐτά πού μποροῦν νά ἐξελιχτοῦν σέ ὅλους τούς τύπους κυττάρων ἐκτός ἀπό τίς μεμβράνες καί τούς ἱστούς πού χρειάζονται γιά τήν ἐξέλιξη τοῦ ἐμβρύου καί τέλος, μονοδύναμα (unipotent stem cells) βλαστοκύτταρα εἶναι αὐτά πού δέν μποροῦν νά ἐξελιχτοῦν σέ κανένα τύπο κυττάρων παρά μόνο στόν τύπο στόν ὁποῖο ἔχουν προγραμματιστεῖ γιά ἀνάπτυξη καί πολλαπλασιασμό.

Στή βιβλιογραφία μποροῦμε νά βροῦμε ἀρκετές ἀναφορές θεραπευτικῶν ἀποτελεσμάτων μετά ἀπό τή χρήση βλαστοκυττάρων σέ ἀνθρώπους, ἐνῶ δέν πρέπει νά παραθεωροῦμε τό γεγονός ὅτι ἡ χρήση τους εἶναι ἀρκετά διαδεδομένη καί γιά θεραπεῖες ζώων[4]. Γιά τήν ἐφαρμογή τῶν βλαστοκυττάρων στόν ἄνθρωπο καί τό εὖρος τῶν ἐντυπωσιακῶν ἀποτελεσμάτων τους μποροῦν ἐνδεικτικά νά ἀναφερθοῦν δυό συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Στήν πρώτη περίπτωση μία ὁμάδα Κορεατῶν ἐρευνητῶν μεταμόσχευσε βλαστοκύτταρα στή σπονδυλική στήλη μιᾶς ἀσθενοῦς, ἡ ὁποία εἶχε ὑποστεῖ βλάβη, μέ ἀποτέλεσμα νά εἶναι ἀκίνητη στά κάτω ἄκρα γιά δεκαεννέα χρόνια. Ἡ ἀσθενής κατάφερε νά περπατήσει μετά ἀπό τή δεκαεννεάχρονη ἀναπηρία της καί αὐτό ὀφειλόταν σέ μεταμόσχευση πολυδύναμων βλαστικῶν κυττάρων πού ἀπομόνωσαν ἀπό ὀμφάλιο λῶρο καί κατόπιν τά τοποθέτησαν στό κατεστραμμένο τμῆμα τῆς σπονδυλικῆς στήλης τῆς ἀσθενοῦς μέ σκοπό τήν ἀναγέννησή του, σκοπός ὁ ὁποῖος τελικά ἐπετεύχθη[5].

Ἡ δεύτερη ἐνδιαφέρουσα θεραπευτική ἐφαρμογή ἀφορᾶ μεταμόσχευση βλαστικῶν κυττάρων ἀμφιβληστροειδοῦς σέ κατεστραμμένους ὀφθαλμούς μέ στόχο τήν ἐπαναφορά τῆς ὅρασης. Οἱ ἐπιστήμονες κατάφεραν νά μεγαλώσουν λεπτά φύλλα ὁλοδύναμων βλαστικῶν κυττάρων στό ἐργαστήριο καί στή συνέχεια τά ἐμφύτευσαν πάνω στούς κατεστραμμένους ἀμφιβληστροειδεῖς, μέ ἀποτέλεσμα τά βλαστοκύτταρα νά προκαλέσουν ἀνάπλαση καί τελική ἀποκατάσταση τῆς χαμένης ὄρασης[6]. Ἡ τεχνική αὐτή ἔχει ἐφαρμοστεῖ ἤδη σέ 40 ἀσθενείς στό νοσοκομεῖο Queen Victoria στό Σάσεξ τῆς Ἀγγλίας. Μάλιστα σέ αὐτή τήν περίπτωση τά βλαστικά κύτταρα πού χρησιμοποιήθηκαν προῆλθαν ἀπό βλαστοκύτταρα ἐνήλικων ἱστῶν τά ὁποῖα ἀποκτήθηκαν ἀπό συγγενές πρόσωπο ἤ ἀπό πτωματικό δότη[7].

Ἄλλες ἀσθένειες στίς ὁποῖες ἡ μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων προβλέπεται ὅτι θά φέρει ἐπιθυμητά ἀποτελέσματα εἶναι ἡ νόσος τοῦ Πάρκινσον, ἡ νόσος Ἀλτσχάιμερ, οἱ τραυματισμοί τῆς σπονδυλικῆς στήλης, ὁ καρκίνος, ἡ σκλήρυνση κατά πλάκας, ἡ ἀπώλεια ὅρασης καί ἀκοῆς, τά ἐγκαύματα, ἡ ρευματοειδής ἀρθρίτιδα κ.ἄ.[8], ἐνῶ σήμερα ἤδη χρησιμοποιοῦνται βλαστοκύτταρα ἐνηλίκων ἱστῶν γιά κάποιες θεραπεῖες, ὅπως τή λευχαιμία[9] καί τά παλαιά καί νέα ἐμφράγματα τοῦ μυοκαρδίου[10].

Παρά ὅμως τίς τεράστιες ὑποσχέσεις τῶν ἐμβρυονικῶν βλαστικῶν κυττάρων στόν τομέα τῆς ἔρευνας καί τῆς θεραπείας θά διαπιστώσουμε, ὅτι ὁ ἐπιστημονικός κόσμος ἀλλά καί ἡ κοινή γνώμη προβάλλουν τεράστια ἠθικά διλήμματα πού σχετίζονται μέ τήν προέλευσή τους ἀπό ἔμβρυα στό ἀρχικό στάδιο τῆς ἐξελικτικῆς τους πορείας. Ὅπως μᾶς εἶναι γνωστό, βασικές πηγές βλαστοκυττάρων ἀποτελοῦν τά «περισσευούμενα» ἔμβρυα τῶν in vitro γονιμοποιήσεων[11], τά ἔμβρυα τῶν ἀμβλώσεων καί τά ἔμβρυα πού δημιουργοῦνται μέ τήν πυρηνική μεταφορά, δηλαδή μέ τή μέθοδο τῆς ἀναπαραγωγικῆς κλωνοποίησης γι’ αὐτό τό σκοπό. Καί στίς τρεῖς αὐτές περιπτώσεις τά βλαστικά κύτταρα λαμβάνονται ὅταν τό ἔμβρυο εἶναι στό στάδιο τῆς βλαστοκύστης, ἡλικίας πέντε ἕως ἑπτά ἡμερῶν, ἀλλά ἡ λήψη μιᾶς τέτοιας κυτταρικῆς σειρᾶς ὁδηγεῖ στήν καταστροφή τοῦ ἐμβρύου[12].

Ἑπομένως, τό βασικό ἠθικό ἐρώτημα πού τίθεται ἐπικεντρώνεται στή χρήση τῶν ἐμβρύων γιά ἐρευνητικούς ἤ ἀκόμη καί θεραπευτικούς σκοπούς.  Ἀπό τή μιά μεριά οἱ ὑποστηρικτές τῆς χρήσης τῶν βλαστοκυττάρων δίνουν ἔμφαση στά μεγάλα θεραπευτικά ὀφέλη καί στίς προοπτικές πού διανοίγονται γιά τήν ἀναγεννησιακή ἰατρική, παρουσιάζοντας ὡς βασικό ἐπιχείρημα ὅτι πηγή βλαστοκυττάρων γι’ αὐτούς εἶναι τά «περισσευούμενα» ἔμβρυα τῶν τεχνητῶν γονιμοποιήσεων, πού οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι ἀζήτητα, ἀπό τήν ἄλλη πάλι κάποιοι ἐναντιώνονται στή χρήση ἐμβρυϊκῶν βλαστοκυττάρων ὑποστηρίζοντας ὅτι καί τά ἔμβρυα ἀποτελοῦν ἀνθρώπινες ὑπάρξεις καί ἔτσι δικαιοῦνται προστασίας.

Εἶναι σαφές ὅτι ἡ ἀπάντηση στήν «ἠθικότητα» τῆς ἔρευνας καί χρήσης τῶν βλαστοκυττάρων συνδέεται ἄμεσα μέ τήν ἀρχή τῆς ζωῆς. Πολύ ἁπλᾶ μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι, ἄν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεως, ἄν ἔχουμε δηλαδή ἀπό τήν ἀρχή μία καθ’ ὁλοκληρίαν ψυχοσωματική ὀντότητα, τότε ἡ ἔρευνα καί ἡ χρήση ἐμβρυϊκῶν βλαστοκυττάρων παρουσιάζει ἔντονους ἠθικούς καί ἀνυπέρβλητους ἐνδοιασμούς. Ἄν ὅμως παρακάμψουμε τήν στιγμή τῆς συλλήψεως καί προσδιορίσουμε κάποια ἄλλη στιγμή ὡς ἀρχή τῆς ζωῆς, τότε τό ἔμβρυο μπορεῖ νά ἀποτελέσει πειραματικό ὑλικό καί βεβαίως χωρίς κανένα ἠθικό ἐνδοιασμό μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ γιά θεραπευτικούς ἤ ἀκόμη καί γιά ἐρευνητικούς σκοπούς.

Βέβαια ἐδῶ τίθεται ἕνα μεγάλο μεταφυσικό ἐρώτημα, στό ὁποῖο δέν ξέρουμε ἄν ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νά ἀπαντήσει. Εἶναι σάν νά προσπαθεῖ ἡ Θεολογία νά κάνει διάγνωση γιά τή νόσο τοῦ καρκίνου, μιά ἁρμοδιότητα πού ὁπωσδήποτε δέν τῆς ἀνήκει. Γι’ αὐτό καλό εἶναι οἱ θετικές κυρίως ἐπιστῆμες νά μήν ξεκινοῦν, νά μή συμπεριφέρονται καί νά μήν καταλήγουν ὡς μεταφυσικές, διότι ἄν κατανοήσουν τόν ἑαυτό τους ἔτσι, τότε ἁπλᾶ δέν μποροῦν νά ἀνήκουν στίς θετικές ἐπιστῆμες[13].

Αὐτό πού φαίνεται νά ἀποτελεῖ ὁρόσημο γιά τήν ἔναρξη τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἔλευση τῆς ψυχῆς, θεωρία πού ἐπηρεάζει καθοριστικά τίς περισσότερες θρησκευτικές θέσεις καί ἀπόψεις, καθώς κατά τό μεγαλύτερο ποσοστό τους ταυτίζουν τήν ἔναρξη τῆς ζωῆς μέ τήν ἔλευση τῆς ψυχῆς, ὅπως θά δοῦμε ἐν συντομίᾳ ἀμέσως παρακάτω[14].

Ἔτσι, στή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν κύρια αἰτία τῶν ἀπαγορεύσεων στήν Εὐρώπη σχετικά μέ τήν ἔρευνα καί χρήση βλαστοκυττάρων, τό ἔμβρυο θεωρεῖται πλῆρες πρόσωπο. Ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεως, εἶναι ὑποκείμενο δικαίου καί φορέας ἰσοτίμων δικαιωμάτων. Κατά τή βιοηθική τοῦ ὀντολογικοῦ περσοναλισμού[15], «οἱ ἰδιότητες τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζουν ἀπό τή σύλληψη, δέν ἀποκτῶνται κατά τήν πορεία τῆς ἐξέλιξης τοῦ ἐμβρύου ἀλλά ἁπλῶς ἐκφράζονται. Τό ἔμβρυο δέν ἀναπτύσσεται «πρός» ἄνθρωπο ἀλλά «ὡς» ἄνθρωπος. Ὁποιοδήποτε καί ἄν εἶναι τό μέλλον τοῦ ἐμβρύου, ἔστω καί ἄν ὁδεύει στήν καταστροφή, δέν μπορεῖ νά σταθμίζεται ἡ ζωή του μέ τρίτα συμφέροντα καί σκοπούς, γιατί τότε ὑποβιβάζεται ὁ ἄνθρωπος σε «ὄργανο» σέ «ἀντικείμενο» σέ «μέσον», γεγονός πού ἐναντιώνεται στήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια»[16].

Στούς Προτεστάντες ἡ ἔρευνα καί χρήση βλαστοκυττάρων θεωρεῖται περισσότερο ἀνεκτική, ὅταν αὐτή στοχεύει στήν ἴαση καί τή θεραπεία[17]. Μάλιστα κάποιες πιό φιλελεύθερες Εὐαγγελικές Ἐκκλησίες, ὅπως γιά παράδειγμα ἡ Εὐαγγελική Ἐκκλησία τῆς Αὐστρίας, ἐπιχείρησαν νά συμβιβάσουν τήν ἔρευνα καί τή χρήση βλαστοκυττάρων μέ τήν προστασία τοῦ ἐμβρύου, θέτοντας κάποιους ὅρους, ὅπως νά χρησιμοποιοῦνται τά πλεονάζοντα ἔμβρυα τῶν in vitro γονιμοποιήσεων, νά γίνεται ἔρευνα πού ἀποβλέπει ὁπωσδήποτε σέ θεραπευτικά ὀφέλη καί νά ὑπάρχει συναίνεση τῶν δοτῶν τῶν ἐμβρύων, καθώς καί πλήρη διαφάνεια τῶν διαδικασιῶν[18]

Στήν ἑβραϊκή θρησκεία καί στό μουσουλμανισμό θεωρεῖται ὅτι μετά τή 40η ἡμέρα τό ἔμβρυο κατέχει πλήρη ἀνθρώπινη ἰδιότητα, ἀφοῦ τότε ἀποκτᾶ τήν ψυχή. Ἔτσι ἡ ἔρευνα μέ ἐμβρυϊκά βλαστικά κύτταρα εἶναι ἠθικά ἀποδεκτή, ἐφόσον δέν πρόκειται νά καταστραφεῖ ἐμψυχωμένη ὀντότητα[19]. Στόν Ἰνδουισμό δέν θεωρεῖται ἠθική ἡ καταστροφή ἐμβρύων[20], ἐνῶ στό Βουδισμό εἶναι πολύ σημαντική ἡ πρόθεση γιά τήν ὁποία κάποιος κάνει ἔρευνα καί ἔτσι εἶναι γενικά ἀποδεκτή ἡ ἔρευνα πού ἀποβλέπει στή θεραπεία καί βελτίωση τῆς ζωῆς ἀσθενῶν, ἀλλά μή ἀποδεκτή ἐκείνη πού γίνεται γιά ἀπόκτηση χρήματος. Ἀπό τήν ἄλλη ὁ Βουδισμός εἶναι ἀντίθετος στήν πρόκληση πόνου σέ ὅλα τά ἔμβια ὄντα, γι’ αὐτό μιά ὁμάδα Βουδιστῶν ἀντιτίθεται στήν ἔρευνα βλαστικῶν κυττάρων. Παρόλα αὐτά πολλοί θεωροῦν ὅτι τό ἔμβρυο πρό τῶν 14 ἡμερῶν δέν αἰσθάνεται πόνο καί ἔτσι ἀποδέχονται τήν ἔρευνα μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα[21].

Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ψυχή ὑπάρχει ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἑνώσεως τοῦ ὠαρίου μέ τό σπερματοζωάριο, «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός[22]. Μάλιστα ἡ ἀνάπτυξη τῆς ψυχῆς εἶναι παράλληλη μέ ἐκείνη τοῦ σώματος καί ἡ ζωή πού ὑπάρχει στό ἔμβρυο εἶναι ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξης τῆς ψυχῆς. Ἄν δέν ὑπάρχει ψυχή, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει καί ζωή. Γι’ αὐτό κατά τή βιβλική θεολογία ἡ ψυχή ὁρίζεται ὡς «πνοή ζωῆς». Ἑπομένως, βασικό ἀξίωμα τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας εἶναι ὅτι ἡ ψυχή κινεῖ τό σῶμα καί δίδει τήν ὕπαρξη. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει στιγμή κατά τήν ὁποία τό ἔμβρυο εἶναι χωρίς ψυχή, δηλαδή χωρίς ζωή, χωρίς ὑπόσταση καί προσωπικότητα. Μάλιστα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὑποστηρίζοντας καί ἀποδεχόμενος αὐτή τήν μεγάλη πραγματικότητα, θά σημειώσει ὅτι, ἐφόσον τό ἔμβρυο ζεῖ, ἔχει ψυχή καί ἐπειδή ἔχει ψυχή «νεκρόν εἶναι οὐ δύναται», διότι «ἡ νεκρότης κατά ψυχῆς στέρησιν γίνεται»[23].

Μέ αὐτά τά δεδομένα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι δύσκολο νά μελετήσουμε τό θέμα τῶν βλαστοκυττάρων μέ ὅλες τίς παραμέτρους πού αὐτό συνεπάγεται ὑπό τό πρῖσμα μιᾶς ὀρθόδοξης βιοηθικῆς προσέγγισης, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δέν θά μᾶς δώσει μία ἠθική μέ δεσμεύσεις ἤ ἀπελευθερώσεις διανοητικῆς καί ἀντιληπτικῆς φύσεως, ἀλλά θά μᾶς προσανατολίσει στήν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. Ἐξάλλου, ἄν κάποιος δέν ζεῖ χριστιανικά, ἀγωνιστικά καί πνευματικά, δέν εἶναι εὔκολο νά κατανοήσει καί νά ἐφαρμόσει τίς θέσεις τῆς ὀρθόδοξης βιοηθικῆς, ἡ ὁποία ἔχει ὑπερβατικό καί ἐσχατολογικό προσανατολισμό.

Ἔτσι κάποιοι, ἐπειδή εἶναι σίγουροι ὅτι ἡ ἔρευνα καί ἡ χρήση τῶν ἐμβρυϊκῶν πολυδύναμων βλαστικῶν κυττάρων παρέχει μιά θεραπευτική δυναμική εἶναι ἀδύνατο νά κατανοήσουν κάθε ἐνδοιασμό, πολύ περισσότερο ἄν αὐτός προέρχεται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν «παρωχημένη» θεολογία της. Τίθεται μάλιστα ἔντονα ὁ προβληματισμός: Ἐνώπιον μιᾶς πρακτικῆς πού ὑπόσχεται θεραπεία ἀπό ποικίλες νευρολογικές καί ὄχι μόνο ἀσθένειες πῶς μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά ἐκφράζει ἐνστάσεις ἤ νά ἀρνεῖται ἀδιάλλακτα νά προτρέψει ἕναν πάσχοντα νά προχωρήσει σέ μιά τέτοιου εἴδους θεραπευτική ἐφαρμογή; 

Γιά νά δώσουμε μία ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό, θά πρέπει νά λάβουμε ὑπόψη τή μεγάλη πραγματικότητα ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποφασίζει μέ βάση τήν ἠθική τοῦ Εὐαγγελίου καί ὄχι μέ βάση τήν κοσμική ἠθική πού συνεχῶς μεταβάλλεται καί προσαρμόζεται. Στήν ἠθική τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐννοεῖται οὔτε κατά διάνοια ἡ ὕπαρξη τοῦ ὠφελιμισμοῦ καί τῆς ἰδιοτέλειας, ἐνῶ στήν ἠθική τοῦ κόσμου μιά πράξη μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ, ἄν τό ἀποτέλεσμα εἶναι τό ἀναμενόμενο. Γιά τήν Ἐκκλησία ὅμως τό ἐπιθυμητό ἀποτέλεσμα δέν μπορεῖ νά δικαιολογήσει μιά ἀνήθικη πράξη.

Παρά ταῦτα, ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ἀπορριπτική γιά τήν προόδο καί τήν ἐπιστήμη. Μάλιστα διδάσκει ὅτι ὁ Θεός κατά τή Δημιουργία ἔδωσε στόν ἄνθρωπο ὅλα τά ἐφόδια, γιά νά ἀναπτύξει τίς δεξιότητές του καί νά ἐργάζεται γιά τό καλό[24]. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπέκτησε μία δυναμική, καί κατά συνέπεια, κάθε ἐπιστημονικό ἐπίτευγμα εἶναι ἀπόρροια αὐτῆς τῆς δυναμικῆς του[25]. Μέσα σέ αὐτό τό πλαίσιο ἡ Ἐκκλησία θά μποροῦσε νά δεχθεῖ καί μάλιστα νά ἐπευλογήσει τήν ἔρευνα καί χρήση βλαστοκυττάρων πού ἀποβλέπει στή δημιουργία μοσχευμάτων, στήν ἀναγέννηση κατεστραμένων ὀργάνων καί ἱστῶν ἤ ἀκόμη στή θεραπεία νευρολογικῶν καί ἄλλων ἀσθενειῶν, μέ τήν προϋπόθεση ὅμως ὅτι αὐτά τά βλαστικά κύτταρα δέν προέρχονται ἀπό ἔμβρυα τῶν ὁποίων ἀνακόπτεται ἡ πορεία πρός τή ζωή. Θά μποροῦσε νά ἀποδεχθεῖ ἄλλες ἐναλλακτικές λύσεις ἐξίσου ἔγκυρες ἐπιστημονικά οὕτως, ὥστε νά μή μεταποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος σέ καταναλωτικό ἀγαθό, τό ὁποῖο δημιουργοῦμε μέ σκοπό νά χρησιμοποιηθεῖ χρηστικά γιά τή θεραπεία ἤ τήν παράταση τῆς ζωῆς ἄλλου προσώπου.

Πιό συγκεκριμένα, θά μπορούσαμε νά ἀποδεχθοῦμε ὡς πηγή λήψεως βλαστοκυττάρων τό μορίδιο, τό ἀναπτυξιακό στάδιο τοῦ ἐμβρύου πρίν ἀπό τό στάδιο τῆς βλαστοκύστης, πού συνίσταται ἀπό μία συμπαγῆ σφαῖρα δεκαέξι ἕως τριάντα κυττάρων. Εἶναι ἀποδεδειγμένο πλέον ὅτι τό μορίδιο μπορεῖ νά ἀντέξει τήν ἀφαίρεση μερικῶν μόνο κυττάρων, δίχως ἡ πράξη αὐτή νά ἀνακόπτει τήν περαιτέρω ἀνάπτυξη καί γέννηση τοῦ ἐμβρύου. «Ἐρευνητές μάλιστα ἀπέδειξαν ὅτι τά κύτταρα πού ἀπομονώθηκαν ἀπό μορίδια ποντικοῦ, μποροῦν νά παράγουν ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, ἐνῶ τά ἐναπομείναντα κύτταρα τοῦ μοριδίου ἀναπτύσστοναι σέ ἕνα ὑγιῆ ποντικό»[26].

Μᾶς εἶναι ἐπίσης γνωστό ὅτι σήμερα γίνονται μεγάλες προσπάθειες νά καθοδηγηθοῦν τά ὥριμα κύτταρα, ὥστε νά δροῦν ὡς ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα. Βέβαια, αὐτή ἡ ἔρευνα εἶναι ἀκόμη σέ ἀρχικά στάδια, ὡστόσο εἶναι πολύ πιθανό σέ πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ἡ ἐπιστήμη νά καταφέρει τόν ἐπαναπρογραμματισμό τῶν ἐνήλικων κυττάρων σέ ἐβρυϊκά βλαστοκύτταρα, μιά διαδικασία πλήρως ἀποδεκτή, ἀφοῦ δέν καταστρέφει ζωή καί δέν δημιουργεῖ ἔμβρυα γιά συγκεκριμένο χρηστικό σκοπό, ἐνῶ πρακτικά θά ἔχει τεράστιες θεραπευτικές ἐφαρμογές.

Ἡ Ἐκκλησία πάντως δέν μπορεῖ νά υἱοθετήσει καμιά πρακτική πού καταστρέφει τό ἔμβρυο. Πολύ σωστά ἔχει ἐπισημανθεῖ ὅτι μέσα σ᾽ ἕνα προυραλιστικό περιβάλλον ὅλα ἐπιτρέπονται, ἰδιαιτέρως ἄν ἀξιοποιηθοῦν γιά χρηστικούς σκοπούς, ὅπως εἶναι ἡ βελτίωση τῆς ἀνθρώπινης ὑγείας καί ἡ ἐπιμήκυνση τῆς ζωῆς. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἐκφράστηκε μέ τήν ἐκούσια θυσία Του, μᾶς ὠθεῖ στό νά ἀπορρίψουμε τό καλό, ὅταν αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τήν καταστροφή μιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς, τοῦ ἐμβρύου. Καί αὐτό, διότι σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο δέν ἔχουμε δικαίωμα νά σώσουμε ἤ νά βελτιώσουμε τίς συνθῆκες μιᾶς ζωῆς θυσιάζοντας μιά ἄλλη, παρά μόνο ἄν αὐτό γίνει μέ τήν προσωπική μας θυσία καί τή δωρεά τῆς δικῆς μας ζωῆς[27]. Αὐτό εξάλλου ἐπιτέλεσε ὁ Χριστός μέ τό σταυρικό Του θάνατο[28].

Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται καί ἐλπίζει ὅτι ἡ ἔρευνα μέ ἐπαναπρογραμματισμένα βλαστικά κύτταρα, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό ὤριμους ἱστούς, θά ξεπεράσει τά τεχνικά προβλήματα πού τώρα ἀντιμετωπίζει καί θά δώσει θεραπευτικές λύσεις πού δέν θά ἐγείρουν ἠθικά καί θεολογικά διλήμματα, ἀφοῦ θά ἐξασφαλίζουν σεβασμό στήν ἱερότητα τῆς ζωῆς πρίν ἀκόμη καί ἀπό αὐτή τή γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεως.

 


[1] Becker AJ, McCulloch EA, Till JE., «Cytological demonstration of the clonal nature of spleen colonies derived from transplanted mouse marrow cells», Nature 1963, Vol. 197, pg. 452-454.

[2] nobelprize.org. http://nobelprize.org/nobel_prizes/medicine/laureates/2007/index.html. [Online] 2007

[3] Scholer H.R. «The potential of stem cells: an inventory». In the book: Schipanski D. Sorgner S.L. Knoepffler N., «Humanbiotechnology as social challenge», Ashgate Publishing Ltd, 2007, pg. 28.

[4] Wikipedia. Stem cell treatments. [Online] http://en.wikipedia.org/wiki/Stem_cell_treatments.

[5] Kang KS, Kim SW, Oh YH et al., «A 37-year-old spinal cord-injured female patient, transplanted of multipotent stem cells from human UC blood, with improved sensory perception and mobility, both functionally and morphologically: a case study», Cytotherapy, 2005, Vol. 7, 4, pg. 368-73.

[6] Medical news today. http://www.medicalnewstoday.com/medicalnews.php?newsid=15535. [Online] 2004.

[7] bbc news. http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/southern_counties/4495419.stm. [Online] 2005.

[8] Lindval O, l., «Stem cells for cell therapy in Parkinson's disease», Pharmacology resources 2003, Vol. 47, 4, pg. 279-287. Βλέπε Ἐπίσης: α. Cell Basics: what are the potential uses of human stem cells and the obstacles that must be overcome before these potential uses will be realized. Stem cell information world wide web site. [Online] April 26, 2009, β. Goldman S, Windrem M., «Cell replacement therapy in neurological disease», Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci. 2006, Vol. 361, 1473, pg. 1463-1475, γ. Tuch BE., «Stem cells, a clinical update», ibid. καί δ. Kochar PG. What are stem cells. [Online] www.csa.com/discoveryguides/stemcell/overview.php.

[9] Gahrton G, Bjorkstrand B., «Progress in haematopoietic stem cell transplantation for multiple myeloma», Journal of Internal Medicine 2000, Vol. 248, 3, pg. 185-201.

[10] Strauer BE, Schannwell CM, Brehm M., «Therapeutic potentials of stem cells in cardiac diseases», Minerva Cardioangiology 2009, Vol. 57, 2, pg. 249-67.

[11] Πρέπει νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι προτιμοῦνται τά ἐμβυϊκά βλαστοκύτταρα ἔναντι τῶν ἐνηλίκων, διότι ἀφενός εἶναι πιό εὐέλικτα στό ἐργαστήριο καί διατηροῦν πολυδυναμία, μποροῦν δηλαδή νά ἐξελιχθοῦν σέ ὅλους τούς κυτταρικούς τύπους ὀργνάνων καί ἱστῶν, καί ἀφετέρου ἐκλείπει τό ἐνδεχόμενο πού ὑπάρχει στά βλαστικά κύτταρα τῶν ὥριμων ἱστῶν νά παρουσιάζουν ἀνωμαλίες στό DNA τους, γεγονός πού ἀναστέλει τή χρήση τους γιά θεραπευτικούς σκοπούς. Βλέπε: Arguments for stem cell research. [Online] 12 26, 2007. http://www.spinneypress.com.au/178_book_desc.html.

[12] Fishbach GD, Fischbach RL., «Stem cells: science, policy and ethics», Journal of Clinical Investigation, 2004, Vol. 114, pg. 1364-70. Βλέπε Ἐπίσης: Thomson Α, Itskovitz-Eldor J, Shapiro SS, Waknitz MA, Swiergiel JJ, Marshall VS, Jones JM., «Embryonic stem cell lines derived from human blastocysts», ibid.

[13] Νικολαΐδη Ἀποστόλου, «Θεσμικές προκλήσεις ἀπό τήν ἐφαρμογή τῆς κλωνοποίησης στόν ἄνρθωπο», Ε.Ε.Θ.Σ.Α., Τόμος 23, Ἀθήνα 2002, σελ. 500.

[14] Hug H., «Therapeutic perspectives of human embryonic stem cell research versus the moral status of a human embryo – does one have to be compromised for the other?», Medicina (Kaunas) 2006, Vol. 42, 2, pg. 107-114.

[15] Palazzani L., Sgreccia E., “Il dibattito sulla fondazione etica in bioetica” Medicina e Morale 1992, 5 pg. 847-870. Βλέπε ἐπίσης: Serra A., Colombo R., “Identita e statuo dell’ embrione umano: il contri-buto della biologia”, in Prontificia Academia pro vita, Identita e Statuo dell dell’ embrione umano, Libreria Editrice Vaticana, Citta del Vaticano 1998, pg.106-158.

[16] Βούλτου Πολυχρόνη καί Χατζητόλιου Ἀποστόλη, «Ἠθικὲς καί νομικές ἐπιφυλάξεις γιά τήν ἔρευνα μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα σέ σχέση μέ τίς ἄλλες εὐρωπαϊκές χώρες», ὅπ. π., σελ. 32-39.

[17] Bruce D. Therapeutic uses of cloning and embryonic stem cells. Church and society commission of the conference of European churches. [Online] 2000. http://www.srtp.org.uk/clonin50.htm.

[18] Βούλτου Πολυχρόνη καί Χατζητόλιου Ἀποστόλη, «Ἠθικές καί νομικές ἐπιφυλάξεις γιά τήν ἔρευνα μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα σέ σχέση μέ τίς ἄλλες εὐρωπαϊκές χώρες», ὅπ. π., σελ. 32-39.

[19] Sullivan B. Religions reveal little consensus on cloning. MSNBC News. [Online] 2004. http://msnbc.msn.com/id/3076930. Βλέπε ?πίσης: Beloucif S. The Muslim's perspective related to stem cell research. Ethical aspects of human stem cells research and uses. [Online] 2000. http://europa.eu.int/comm/european_group_ethics/docs/dp15rev.pdf.

[20] Sullivan B. Religions reveal little consensus on cloning. MSNBC News. [Online] 2004. http://msnbc.msn.com/id/3076930.

[21] Walters L., «Human embryonic stem cell research: an intercultural perspective», Kennedy institute ethics journal, 2004, Vol. 14, pg. 3-38.

[22] Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις Ἀκριβῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», PG Migne 94, 1088.

[23] Γρηγορίου Νύσσης, «Περί Ψυχῆς καί Ἀναστάσεως», PG Migne 46, 125C.

[24] Γεν. 2, 15.

[25] Σκουτέρη Κωνσταντίνου, «Βιοηθική καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας», Ἐπίσκεψις, Ἔτος 30ο, Τεῦχος 575, Γενεύη 1999, σελ. 24.

[26] U.S. National Academy of Sciences, www.nationalacademies.org/stemcells.

[27] Ἰωάν. 15, 13.

[28] Μπρέκ π. Ιωάννου καί Μπρέκ Λύν, «Ἀπό τή γέννηση ὡς τό θάνατο, Ὀρθόδοξες προσεγγίσεις σέ Βιοηθικά διλήμματα», Ἐκδόσεις Ἐν Πλῷ, Ἀθήνα 2008, σελ. 94.

Πηγή: http://www.iak.gr/gr/logoi-arthra/bioithika/ereyna-hrisi-blastikon-kyttaron.html


«Ἠθικὲς καί νομικές ἐπιφυλάξεις γιά τήν ἔρευνα μέ ἐμβρυϊκά βλαστοκύτταρα στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα σέ σχέση μέ τίς ἄλλες εὐρωπαϊκές χώρες»

Πηγή: http://isth.gr/images/uploads/03-3-BOULTSOS.pdf


Πιο παραδοσιακής τεχνολογίας το εμβόλιο της ΑstraΖeneca σε σύγκριση με την τεχνολογία RNA messenger των Pfizer και Μoderna

                                  

Το εμβόλιο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και της ΑstraΖeneca αλλάζει στην κυριολεξία τα δεδομένα μια και μιλάμε για εντελώς διαφορετική “τεχνολογία” από το αντίστοιχο της Pfizer. Οι επιστήμονες θα μας εξηγήσουν τα ακριβή χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευθεί ως τώρα το διαφορετικής τεχνολογίας βρετανικό εμβόλιο βασίζεται σε ένα τροποποιημένο αδενοϊό του κοινού κρυολογήματος, που απομονώθηκε στους χιμπατζήδες, και ο οποίος δεν αναπαράγεται πλέον στα ανθρώπινα κύτταρα.

Το εμβόλιο κατευθύνει τα κύτταρα να παράγουν την πρωτεΐνη-ακίδα (spike) με την οποία ο κορωνοϊός SARS-CoV-2 διεισδύει σε αυτά και τα μολύνει.

Η παραγωγή της πρωτεΐνης με τεχνητό τρόπο ενεργοποιεί τα αντισώματα του οργανισμού, δημιουργώντας ανοσία.

Όπως εξηγεί σε ανάλυσή του το BBC, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και η ΑstraΖeneca χρησιμοποιούν έναν αβλαβή ιό για να μεταφέρουν μέρος του γενετικού υλικού του παθογόνου οργανισμού σε κύτταρα για να προκαλέσουν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού.

Το εμβόλιο του ιού δημιουργήθηκε από μια εξασθενημένη έκδοση ενός ιού ενός κοινού κρυολογήματος που έχει μεταλλαχθεί γενετικά ώστε να μην μπορεί να αναπτυχθεί σε ανθρώπους. Τα εμβόλια που αναπτύχθηκαν από την Pfizer και τη Moderna χρησιμοποιούν την τεχνολογία RNA messenger (mRNA). Όταν γίνεται ο εμβολιασμός, το mRNA δίνει εντολή στα κύτταρα να φτιάξουν την πρωτεΐνη με σχήμα ακίδας την οποία συνήθως χρησιμοποιεί ο ιός για να εισβάλει στα κύτταρα.

Η AstraZeneca είχε δηλώσει ότι θα πουλήσει το εμβόλιο σε μια τιμή μεταξύ 4 και 5 δολαρίων, ανάλογα με τις τοπικές χρεώσεις.

Η Βρετανία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που ενέκρινε το εμβόλιο της AstraZeneca την ώρα που η εταιρεία δεν έχει καν υποβάλει αίτηση στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων ΕΜΑ, γεγομός που σημαίνει, ότι πιθανότατα ο Οργανισμός δεν θα είναι σε θέση να το εγκρίνει το εμβόλιο τον Ιανουάριο.

«Η έγκριση δόθηκε έπειτα από τη διεξαγωγή «εντατικών κλινικών δοκιμών και μιας σε βάθος ανάλυσης των δεδομένων από τους ειδικούς της MHRA, η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εμβόλιο τηρεί τους αυστηρούς κανόνες ασφαλείας, ποιότητας και αποτελεσματικότητας», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας.

Ο γενικός διευθυντής της AstraZeneca, Πασκάλ Σοριό-κεντρική photo, δήλωσε στο BBC ότι οι πρώτες δόσεις του εμβολίου αναμένεται να παραδοθούν σήμερα ή αύριο. Aπό την πλευρά του, ο Βρετανός υπουργός Υγείας, Ματ Χάνκοκ, ανακοίνωσε ότι οι εμβολιασμοί θα ξεκινήσουν στις 4 Ιανουαρίου του 2021.

Ο CEO της AstraZeneca είχε δηλώσει πρόσφατα στους Sunday Times ότι το εμβόλιο αυτό θα αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Το εμβόλιο της βρετανο-σουηδικής φαρμακευτική AstraZeneca χορηγείται σε δύο δόσεις.

Την προηγούμενη εβδομάδα, εκπρόσωπος της εταιρείας AstraZeneca δήλωσε στο Reuters ότι το εμβόλιό της πρέπει να είναι αποτελεσματικό απέναντι στην νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού που εντοπίστηκε στη Βρετανία προσθέτοντας ότι μελέτες βρίσκονται σε εξέλιξη για να εξακριβωθεί πλήρως η επίπτωση της μετάλλαξης.

Ωστόσο, τώρα, με την έγκριση του εμβολίου του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και της AstraZeneca κατά του κορωνοϊού, οι βρετανικές αρχές ελπίζουν να επιταχύνουν την εκστρατεία εμβολιασμού που ξεκίνησε στη χώρα στις 8 Δεκεμβρίου.

Η Βρετανία έχει παραγγείλει ήδη 100 εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου της AstraZeneca, όπως αναφέρει το BBC.

Από την πλευρά του, ο υπουργός Υγείας Ματ Χάνκοκ τόνισε ότι η έγκριση του εμβολίου αυτού προσφέρει έναν δρόμο εξόδου από την πανδημία ως την άνοιξη, όταν θα έχουν ήδη εμβολιαστεί εκατομμύρια ευάλωτοι πολίτες.

Στο μεταξύ νέα δεδομένα στη στρατηγική εμβολιασμών κατά του κορωνοϊού προκύπτουν τις τελευταίες ώρες, μετά και την έγκριση άμεσης χρήσης του εμβολίου της AstraZeneca. Οι τρεις εβδομάδες που ειχαν οριστεί ως απαραίτητο διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη δόση του εμβολίου των Pfizer/BioNTech, αυξάνεται, πλέον, στις 12 (ή στους τρεις μήνες) με το φάρμακο της AstraZeneca.

Η συνέχεια Πιο παραδοσιακής τεχνολογίας το εμβόλιο της ΑstraΖeneca σε σύγκριση με την τεχνολογία RNA messenger των Pfizer και Μoderna - Κουρδιστό Πορτοκάλι (kourdistoportocali.com)

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ (1)

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ 

ΤΟΥ MARTIN HEIDEGGER.

Σάν Εισαγωγή.

                                               

Είχαν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια από το Είναι και Χρόνος το κύριο έργο του, τού 1927, όταν ο Χάιντεγκερ αποφάσισε να εκδώσει αυτό το βιβλίο, χωρίς αμφιβολία το πιο σημαντικό κείμενο τής τελευταίας φάσης τής σκέψης του! Εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1969 με τον τίτλο “Για το «κάτι», το πράγμα τής σκέψης”. Ο τόμος συγκεντρώνει τέσσερα βασικά κείμενα, τα οποία γεννήθηκαν το πρώτο μισό τών 60. Την διάσημη διάλεξη “Χρόνος και Είναι”, το πρωτόκολλο, αδημοσίευτο κείμενο ενός σεμιναρίου αφιερωμένου στη διάλεξη αυτή, την διάλεξη “Το τέλος της φιλοσοφίας και το χρέος της σκέψης”, η οποία εμφανίσθηκε μόνον στα Γαλλικά κατ’αρχάς και τέλος το αυτοβιογραφικό δοκίμιο, “Η πορεία μου στην φαινομενολογία”.

          Μετά το Είναι και Χρόνος ο Χάιντεγκερ δεν δημοσίευσε κανένα έργο που να θυμίζει πραγματεία. Όμως γνωρίζουμε ότι από την άνοιξη του 1932 αφού είχε εγκαταλείψει το σχέδιο του Είναι και Xρόνος, είχε αρχίσει να εργάζεται σε μία δεύτερη μεγάλη εργασία την οποία έγραψε ανάμεσα στο 1936 και το 1938 με τον τίτλο "Συμβολή στην φιλοσοφία (του συμβάντος)". Στην βάση αυτής τής πραγματείας, η οποία παρέπεμπε στο στυλ του Νίτσε, με σύντομους αφορισμούς, ο Χάιντεγκερ ανέπτυσσε για πρώτη φορά την λέξη κλειδί τής ύστερης σκέψης του : Ereignis, “συμβάν”! Μετά το σκάνδαλο τού Ναζισμού το οποίο κόστισε πολύ στον Χάιντεγκερ, αποφάσισε να αναβάλλει την έκδοση των πραγματειών του, για να προετοιμάσει την παρουσίασή του ώστε να γίνει γνωστό το βάθος από το οποίο γεννήθηκαν. Έτσι πέρασε μία δεκατετία μαθημάτων τα οποία χαρακτηρίστηκαν από την διαμάχη του με την ιστορία τής μεταφυσικής. Η συλλογή Χρόνος και Είναι εκδόθηκε με την ευκαιρία τού εορτασμού των ογδοηκοστών γενεθλίων του και είναι η τελευταία και η μοναδική η οποία μοιάζει να τολμά κάτι νέο στην φιλοσοφία: Ακόμη μέχρι σήμερα όμως οι ποιο κατάλληλες λέξεις για τον εορτασμό τής φιλοσοφικής φιγούρας τού Χάιντεγκερ είναι αυτές που του αφιέρωσε η Hannah Arendt στον ραδιοφωνικό της λόγο : “O Mάρτιν Χάιντεγκερ είναι ογδόντα ετών”. "Η καταιγίδα που φυσά ορμητικά στην σκέψη τού Χάιντεγκερ-παρόμοια με εκείνη που ακόμη μετά από χιλιετίες μάς έρχεται σε συνάντηση από το έργο του Πλάτωνος-δεν προέρχεται από τούτον τον αιώνα. Προέρχεται από τις πρωταρχές, είναι αρχέγονη και αυτό που αφήνει πίσω της είναι κάτι πλήρες, και όπως κάθε πλήρες πράγμα, ολοκληρωμένο, επιστρέφει στις πρώτες αρχές”.

          Βαδίζοντας προς το “Είναι και Χρόνος”.

          Η διάλεξη Χρόνος και Είναι δεν μπορούσε πλέον να επανασυνδεθεί άμεσα με όσα άφησε σε εκκρεμότητα τριανταπέντε χρόνια πριν. Ας περιοριστούμε όμως να θυμηθούμε ότι η ιδέα του Είναι και Χρόνος ανάγεται από το 1922, όταν ο Χάιντεγκερ αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά την ελληνική κατανόηση του Είναι, εννοημένου σαν “Είναι παρόν” (ουσία) ανακάλυψε στον Αριστοτέλη έναν πρώιμο φαινομενολόγο. Για πέντε χρόνια όταν έμενε για λίγο ελεύθερος από τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις εργαζόταν στο εν λόγω χειρόγραφο. Από την αντιπαράθεση με τον Αριστοτέλη ανακάλυψε τον δεσμό ανάμεσα στο Είναι και τον Χρόνο, όπως αντιμετωπίστηκε στην παράδοση σαν χρόνος και αιωνιότης ή φύσις και πνεύμα. [Μόνο που η αιωνιότης των αρχαίων ήταν ο Νους, το Θεϊκό στοιχείο, το φως στον άνθρωπο, κάτι απαράδεκτο για τον Γερμανικό αθεϊσμό ο οποίος είχε ήδη, με τον Χέγκελ εκκοσμικεύσει τον Χριστιανισμό]. Αλλά ο Αριστοτέλης κατέληξε να είναι όλο και πιο ακατάλληλος να ικανοποιήσει τις φιλοσοφικές διαισθήσεις του νεαρού Χάιντεγκερ, για τον οποίο δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθεί η “χρονικότης” τού ανθρώπου σαν ένα πράγμα τής φύσεως! Το παρόν, καθότι προέρχεται από τα “υπήρξε” και είναι εκτεθειμένο στο “μέλλον” δεν είναι το “τώρα” ίσο με κάθε άλλο τώρα της απείρου ροής τού χρόνου, αλλά ούτε η αιωνιότης αντιτιθέμενη στην χρονική διάσταση όπως θα ήθελε η θεολογικό-μεταφυσική παράδοση! Τον Δεκέμβριο τού 1923 ο Χάιντεγκερ διαβάζει την αλληλογραφία ανάμεσα στον Wilhelm Dilthey και τον κόμη York Von Waltenburg, χάρις στην οποία κατάλαβε ότι η χρονικότης τού ανθρώπου είναι ακριβώς “ιστορικότης”. Έτσι λοιπόν στην συνέχεια ανακαλύπτει ότι η χρονικότης η ατομική κατανοείται στο βάθος τής πιο γενικής χρονικότητος του Είναι. Επομένως και στην σχέση με τους άλλους ανθρώπους η οποία ερμηνεύεται πλέον βάσει του χρόνου, όχι μέσω της εντροπάθειας, αλλά αφαιρώντας από την έννοια του γένους τους απλούς βιολογικούς χαρακτήρες, και σκεπτόμενοι επομένως τον κόσμο του (ο άνθρωπος, il Man) όχι σε αρνητικούς όρους όπως έκανε η νόηση απέναντι στην κοινή γνώμη, αλλά σαν τον κόσμο τής παραδόσεως στην οποία βρίσκεται να ζεί.

          Τον Ιούλιο του 1924 με την διάλεξη, “Η έννοια του χρόνου”, έδειχνε τα όρια των παραδοσιακών εννοιολογήσεων του χρόνου όπως μαρτυρούνται στον Αυγουστίνο και τον Αριστοτέλη, και όπως συμπεριλήφθηκαν στο Είναι και χρόνος.

          3. “Είναι και Χρόνος” ένα μονοπάτι σταματημένο.

          Όπως είπαμε ο Χάιντεγκερ εργαζόταν από χρόνια σε ένα συστηματικό έργο, αλλά η απόφαση πάρθηκε και εκδόθηκε προκειμένου να καταλάβει την θέση του Nicolai Hartmann, στο Μαρβούργο, ο οποίος είχε μετακινηθεί στην Κολωνία!

          Αλλά να εξακριβωθούν οι λόγοι που τον οδήγησαν να το αφήσει ατελείωτο, παραμένει ακόμη ένα άλυτο μυστήριο. Δεν είναι εξ’άλλου εύκολο να παρακολουθήσουμε ούτε την εντύπωση που προκάλεσε στην εποχή του η έκδοση τού Είναι και Χρόνος. Σταμάτησε πολλές σύγχρονες συζητήσεις στο εσωτερικό της φαινομενολογίας, αλλά και τις προσπάθειες ανανέωσης της οντολογίας από μέρους του Νεοθωμισμού του Nicolai Hartmann. Αφού ερμήνευσε στα δύο πρώτα μέρη την σημασία τής ανθρώπινης υπάρξεως σαν χρονικότητος, στο τρίτο μέρος το έργο έπρεπε να αντιμετωπίσει το ερώτημα της σημασίας τού Είναι γενικώς. Αλλά η ύπαρξη, σημαδεμένη από το πεπερασμένο, δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτε από την καταγωγή της και για το τέλος της. Η σημασία του Είναι αποτραβιέται από την ανθρώπινη κατανόηση, εμφανιζόμενη μόνον σαν ο ίδιος ο Χρόνος, σαν η σκοτεινή και αβυσσαλέα χρονικότης τού Είναι που θεμελιώνει την ύπαρξη. Αλλά μία αληθινά “θεμελιώδης” σκέψη θα έπρεπε να αναρωτηθεί για την προέλευση της υπάρξεως, για το “ρίξιμο” που βρίσκεται στο θεμέλιο της ανθρώπινης υπάρξεως εννοημένης σαν ένα “ριγμένο σχέδιο”, προσφέροντας τοιουτοτρόπως μία ερμηνεία χρονική του ιδίου του Είναι!

          Επειδή όμως το εκδοθέν μέρος του Είναι και Χρόνος περιοριζόταν στην ύπαρξιακή χρονικότητα, πολύ γρήγορα ξεχάστηκε ότι το έργο στόχευε στην γενική σημασία τού Είναι, συμπεριλαμβάνοντας την ανάμεσα στις αναγγελίες της Υπαρκτικής φιλοσοφίας και στην συνέχεια του Υπαρξισμού.  Ξεχάστηκε επίσης και η προσπάθεια εγκατάλειψης του “υποκειμενισμού”. Ο κόσμος που ακολουθεί την φιλοσοφία άκουσε να γίνεται για μία “στροφή” μόνον στο “Γράμμα στον ανθρωπισμό”, όπου ο Χάιντεγκερ δηλώνει ότι στο “Χρόνος και Είναι” όλα έπρεπε να ανατραπούν.

          Μόνον η διάλεξη “περί της ουσίας της αλήθειας” (1930 αλλά εκδοθείσα το 1943) επέτρεπε να φανερωθεί μία ιδέα αυτής της στροφής, η οποία δεν ήταν απλώς η αλλαγή οπτικής του Είναι και χρόνος, αλλά σ’αυτή η σκέψη έβρισκε για πρώτη φορά “τον τόπο από την διάσταση του οποίου ξεκινώντας είχε βιωθεί η εμπειρία του Είναι και Χρόνος σαν θεμελιώδης εμπειρία της λήθης του Είναι”.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.