Όταν η κοινή γνώμη διδάσκεται πως η εντιμότητα δεν οδηγεί πουθενά αλλά, αντίθετα, πως ο δόλος και η απάτη που συνιστούν βασικά χαρακτηριστικά της ανεπάρκειας και ανικανότητας είναι απαραίτητα στοιχεία της επιτυχίας, πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει σωστά η κοινωνία; Πώς μπορεί να αντιστραφεί η πορεία της χώρας προς το χάος, όταν στηρίζεται σε τόσο σάπια θεμέλια; Σε τριτοκοσμικές αντιλήψεις που, αντί να βελτιώνονται, επιδεινώνονται συνεχώς; Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι ασφαλώς σε θέση να τα καταφέρει, αφού είναι μία πάμπλουτη χώρα με προικισμένους Πολίτες – σε καμία περίπτωση όμως εάν δεν καθαριστεί προηγουμένως η απίστευτη «σαπίλα» που χαρακτηρίζει την πολιτική και επιχειρηματική της ελίτ.
Επικαιρότητα
Με όλα αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, μίας χώρας που οι εθνοκτόνες κυβερνήσεις της έχουν σκύψει δουλικά το κεφάλι στην καγκελάριο, αφού προηγουμένως τη μετέτρεψαν σε μία εξαθλιωμένη γερμανική αποικία χρέους με τα μνημόνια και με το PSI, χωρίς κανέναν αντικειμενικό λόγο, σιχαίνεται δυστυχώς κανείς τη Βουλή – αναφερόμενος στο σκάνδαλο της Novartis που «μεταμφιέσθηκε» σε σκευωρία, στους απατεώνες που αναβαθμίσθηκαν από την κυβέρνηση σε μάρτυρες κατηγορίας, στην υπόθεση της Folli-Follie που χρησιμοποιείται όχι βέβαια για να απονεμηθεί Δικαιοσύνη αλλά για κομματικές σκοπιμότητες, τεκμηριώνοντας πως δεν είναι βρώμικη μόνο η πολιτική ζωή του τόπου αλλά, επίσης, η επιχειρηματική κοκ.
Με δεδομένο δε το ότι, η ίδια η δομή της κατ’ επίφαση δημοκρατίας μας δίνει τα απαιτούμενα όπλα στους επικεφαλής των κομμάτων να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς την παραμικρή δημοκρατική χροιά και χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας, πόσο μάλλον στον πρωθυπουργό, δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς τα εξής λόγια του Μακιαβέλλι
«Ο καθένας κατανοεί πόσο αξιέπαινο είναι να τηρεί ένας Ηγεμόνας το λόγο του, καθώς επίσης να ζει με ακεραιότητα και όχι με δόλο. Όπως, όμως, μας δείχνει η εμπειρία στην εποχή μας, σπουδαία έργα κατόρθωσαν οι ηγεμόνες που έδωσαν λίγη σημασία στην τήρηση του λόγου τους και που κατάφεραν με δόλο να εξαπατήσουν τη σκέψη των ανθρώπων – ενώ στο τέλος υπερίσχυσαν εκείνων που βασίσθηκαν στην εντιμότητα».
Η πρώτη πρόταση του Μακιαβέλλι που ολοκληρώνεται με τη δεύτερη, οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Ηγεμόνας είναι μόνο «το ψέμα της εξουσίας». Αυτός που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, που τρέφεται με την ψυχή τους, που τους αναλώνει και που μετά τους εγκαταλείπει στη μοίρα τους. Με απλά λόγια, ο εν λόγω Ηγεμόνας είναι το κακό που εφευρίσκει δικαιολογίες για να φαίνεται λογικό – κάποιες φορές, ακόμη και αναγκαίο. Δηλαδή, από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, ο Ηγεμόνας δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του «δαίμονα» – με την ευρεία φυσικά έννοια της λέξης.
Όταν τώρα η κοινή γνώμη διδάσκεται πως η εντιμότητα δεν οδηγεί πουθενά αλλά, αντίθετα, πως ο δόλος και η απάτη που συνιστούν βασικά χαρακτηριστικά της ανεπάρκειας και ανικανότητας είναι απαραίτητα στοιχεία της επιτυχίας, πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει σωστά η κοινωνία; Πώς μπορεί να αντιστραφεί η πορεία της χώρας προς το χάος, όταν στηρίζεται σε τόσο σάπια θεμέλια; Σε τριτοκοσμικές αντιλήψεις που, αντί να βελτιώνονται, επιδεινώνονται συνεχώς;
Συμπερασματικά λοιπόν, η Ελλάδα είναι ασφαλώς σε θέση να τα καταφέρει, αφού είναι μία πάμπλουτη χώρα με προικισμένους Πολίτες – σε καμία περίπτωση όμως, εάν δεν καθαριστεί προηγουμένως η απίστευτη «σαπίλα» που χαρακτηρίζει την πολιτική και επιχειρηματική της ελίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου