Οι καπιταλιστές των όπλων, των τραπεζών και των ναρκωτικών, οι οποίοι σαφώς ηγούνται του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου, επίσης επειδή κατέχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αποφασίζουν ποια ταινία πραγματικότητας θα προβάλουν στις μάζες, ώστε να ψηφίσουν με σύνεση, αναπτύσσουν μια τεχνική διακυβέρνησης που βασίζεται σε πολεμικά δράματα ή ελεγχόμενους πολέμους. Ψεύτικους πολέμους. Μοιάζει πολύ με τους ατελείωτους πολέμους του περίφημου 1984 του Όργουελ, που συντονίζονται από μια παγκόσμια υπερδιαχείριση που κάνει τα τρία μεγάλα κράτη στα οποία έχει διαιρέσει τον κόσμο να τους πολεμούν, κάνοντας τους κατοίκους καθενός από αυτά να πιστεύουν ότι είναι γνήσιοι πόλεμοι και ότι το κράτος στο οποίο ανήκουν πολεμά πραγματικά άλλα κακά κράτη και ότι έχει δίκιο, δηλαδή, έχει το δικαίωμα να βομβαρδίζει. Στην πραγματικότητα, βλέπουμε επανειλημμένα ότι οι ελεγχόμενοι πόλεμοι και οι προπολεμικές καταστάσεις είναι σκηνοθετημένες και ότι αποκαλύπτονται ως τέτοιες με μια απλή επαλήθευση των γεγονότων.
Αυτό κατέστη πολύ σαφές από την πρόσφατη παρέμβαση των ΗΠΑ στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν: οι δύο χώρες χτύπησαν η μία την άλλη με προειδοποίηση, προκειμένου να περιορίσουν τις ανθρώπινες απώλειες και να αποφύγουν να προκαλέσουν η μία στην άλλη σοβαρές υλικές ζημιές και χωρίς να απενεργοποιήσουν τις ιρανικές εγκαταστάσεις για την παραγωγή πυρηνικών όπλων (ή ισραηλινών). Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν ότι το Ιράν ήταν μόλις λίγες εβδομάδες μακριά από την παραγωγή πυρηνικών όπλων, αλλά η ΙΑΕΑ τις διέψευσε, βεβαιώνοντας ότι το Ιράν δεν εξοπλιζόταν με ένα τέτοιο όπλο. Στην ΙΑΕΑ προστέθηκαν αμερικανικές και γαλλικές πηγές πληροφοριών, καθώς και μέρος του Τύπου, και ο Τραμπ τις αρνήθηκε και τις επέπληξε, και ήδη γίνεται λόγος για
τιμωρητικές απολύσεις αυτών των μη πατριωτών δημοσιογράφων. Ο ίδιος ο Τραμπ
είχε προειδοποιήσει την ιρανική κυβέρνηση για τις επιθέσεις, ώστε να μπορέσει
να σώσει το πυρηνικό υλικό σε έναν μεγάλο στόλο φορτηγών, τα οποία
λειτουργούσαν ανενόχλητα από τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς.
Ο Τραμπ σκηνοθέτησε μια θεαματική, υπερτεχνολογική επιχείρηση βομβαρδισμού της οποίας τα αποτελέσματα είναι αβέβαια. Το Πεντάγωνο διέρρευσε ότι τα αποτελέσματα
ήταν μέτρια, αλλά καυχήθηκε ότι κατέστρεψε την ικανότητα κατασκευής της
ατομικής βόμβας. Αυτή η επιχείρηση, περισσότερο ψυχολογική παρά στρατιωτική, περιγράφηκε καλά από τον Luttwak στην Il Giornale στις 25 Ιουνίου 2025. Ο Luttwak τόνισε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε εύκολα να καταστρέψει τον ιρανικό τερματικό σταθμό πετρελαίου στο Khark, παραλύοντας οικονομικά τόν «εχθρό», όπως ακριβώς το Ιράν θα μπορούσε να είχε μπλοκάρει το Στενό του Ορμούζ, αλλά δεν το έκανε.
Το Ιράν ανακοίνωσε τρομερά αντίποινα εναντίον των ΗΠΑ, αλλά περιορίστηκε στο
να εκτοξεύσει γελοίες οβίδες όλμων σε μία από τις βάσεις τους στη Συρία και να εκτοξεύσει δώδεκα πυραύλους, που ανακοινώθηκαν τηλεφωνικά, εναντίον μιας άλλης βάσης στο Κατάρ, όλα χωρίς να προκαλέσει θανάτους ή ζημιές. Οι αγορές δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο πόλεμος ήταν πραγματικός και επικίνδυνος, στην πραγματικότητα τα χρηματιστήρια αντέδρασαν ήπια και οι αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου ήταν επίσης ήπιες.
Τότε καθεμία από τις τρεις κυβερνήσεις τραγούδησε τη νίκη. Κάθε μία κέρδισε. Κάθε μία μπόρεσε να επιδειχθεί στον πληθυσμό της με προπαγανδιστική έννοια. Κάθε μία
επωφελήθηκε επίσης από μεγαλύτερη πατριωτική αλληλεγγύη γύρω της ως συνέπεια
των σκηνοθετημένων πολεμικών γεγονότων. Όλοι λένε ψέματα. Στη συνέχεια, ο Τραμπ ουσιαστικά έκοψε τη στρατιωτική υποστήριξη προς το Ισραήλ, και με αυτό επέβαλε τον τερματισμό των επιθέσεων στο Ιράν, δημιουργώντας έτσι μια όμορφη παγκόσμια φιγούρα, άξια βραβείου Νόμπελ, αν η ψευδοειρήνη διατηρηθεί. Αν δεν διατηρηθεί, θα κερδίσει και πάλι το βραβείο Νόμπελ, επειδή εξάλειψε την ιρανική πυρηνική απειλή.
Στην πραγματικότητα, και με τη θέλησή του, οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις έχουν διατηρηθεί μαζί με το πολύτιμο ουράνιο τους που είναι ήδη μερικώς εμπλουτισμένο, κατάλληλο για την οργάνωση νέων απειλών, ώστε όλο αυτό να μπορεί να επαναληφθεί όποτε χρειαστεί.
Ένα εξαιρετικό μοντέλο διακυβέρνησης.
Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι η ίδια η ιστορία του ιρανικού πυρηνικού όπλου έχει κάτι που
δεν είναι πολύ αξιόπιστο: αν το καθεστώς του Αγιατολάχ ήθελε πραγματικά να εξοπλιστεί με ένα τέτοιο όπλο και να καταστρέψει το Ισραήλ με αυτό, δεν θα το είχε δηλώσει πριν από 45 χρόνια, ανανεώνοντας σε κάθε ευκαιρία την υπόσχεση να το κάνει, χωρίς να το κάνει ποτέ σε -επαναλαμβάνω- 45 χρόνια. Αντίθετα, δεν θα είχε δηλώσει μια τέτοια πρόθεση και θα είχε εξοπλιστεί με το προαναφερθέν όπλο σιωπηλά και γρήγορα, για να το χρησιμοποιήσει στη συνέχεια για τον προαναφερθέντα σκοπό. Στην πραγματικότητα, το καθεστώς αυτό χρησιμοποίησε την υπόσχεση να καταστρέψει το Ισραήλ με την ατομική βόμβα ως μέσο πολιτικής ψυχολογίας για να δημιουργήσει και να διατηρήσει κινητοποίηση και συναίνεση στον εθνικό πληθυσμό και στον ισλαμικό κόσμο. Δηλαδή, οι αγιατολάχ, με αυτές τις υποσχέσεις-απειλές, βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό τους Σιωνιστές να δικαιολογήσουν τις επιθετικές πολιτικές τους.
Στην Ευρώπη, μια στρατηγική πολλαπλασιασμού των δαπανών για εξοπλισμούς που υποκινούνται από ένα κλίμα τεχνητού συναγερμού για την απειλή μιας
ρωσικής εισβολής, που τροφοδοτείται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, από αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων (εκτός από μερικούς) και από υποστηρικτές του νεοφιλελεύθερου τόξου. Όποιος δεν το τροφοδοτεί είναι εξ ορισμού ακροδεξιός ή ακροαριστερός.
Αυτή η απειλή, στον πραγματικό κόσμο, δεν υπάρχει: η Ρωσία δεν έχει κανένα συμφέρον να εισβάλει στην Ευρώπη επειδή έχει μόνο 145 εκατομμύρια κατοίκους σε 17,5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, με όλους τους φυσικούς πόρους που θέλει. Επιπλέον, με τόσο μικρό πληθυσμό δεν θα μπορούσε να καταλάβει μια περιοχή που κατοικείται από σχεδόν μισό δισεκατομμύριο κατοίκους.
Επιπλέον, δεδομένου ότι ένας πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της υπόλοιπης Ευρώπης θα
διεξαχθεί αναπόφευκτα με πυρηνικά όπλα, ο ευρωπαϊκός επανεξοπλισμός θα είχε νόημα μόνο αν περιλάμβανε την κατασκευή ενός πυρηνικού αποτρεπτικού μέσου, ενώ αυτό δεν
προβλέπεται. Ουσιαστικά, ο σκοπός του ευρωπαϊκού επανεξοπλισμού που επιδιώκεται είναι να κερδίσει χρήματα για τη βιομηχανία όπλων που πληρώνει γενναιόδωρες προμήθειες στην πολιτική που πωλείται με μεγάλη ζήτηση, και να παράσχει στην πολιτική εξουσία εργαλεία για μεγαλύτερη κυριαρχία στον πληθυσμό ενόψει της επιβολής περιορισμών στην ελευθερία, την κατανάλωση και την απασχόληση. Καθώς και για να επιτρέψει στη Γερμανία να παρέχει κρατική βοήθεια στη βιομηχανία της, που σαμποτάρεται από το ηλεκτρικό αυτοκίνητο, και για να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ.
Στην Ουκρανία, ένα αυταρχικό καθεστώς που πλουτίζει με τον πόλεμο, επίσης
μεταπωλώντας σε ξένους τη στρατιωτική βοήθεια που λαμβάνει από εμάς, διατηρεί την εξουσία του καλλιεργώντας έναν πόλεμο που σιγά σιγά χάνει, αλλά που του επιτρέπει να αναστέλλει εκλογές, να κλείνει όλα τα αδέσμευτα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να συλλαμβάνει αντιπάλους και να ασκεί πλήρη έλεγχο στον πληθυσμό - εκτός από το μεγάλο μέρος του που έχει καταφύγει στο εξωτερικό.
Στις ΗΠΑ, η υπό εξέταση μέθοδος είχε ήδη λειτουργήσει καλά με την ατελείωτη
εκστρατεία του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» μετά το μάλλον αμφίβολο γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου, με τα σχετικά ψέματα για τη συνενοχή του Ιράκ, για τα όπλα μαζικής καταστροφής του, για τους δεσμούς του με την Αλ Κάιντα. Ψέματα που λειτούργησαν μέχρι την «εκτέλεση της αποστολής». Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είχε γίνει αντιληπτός ως στημένος. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα: τα στημένα χρειάζονται μόνο λίγα χρόνια, μετά φτιάχνουν άλλες, επειδή ο λαός δεν θυμάται και δεν μαθαίνει.
Ας προετοιμαστούμε λοιπόν να κυβερνηθούμε μόνιμα με τις μεθόδους που περιγράφονται παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου