Το «Μοντέλο του Μιλάνο»: η σύμπλευση δεξιάς και αριστεράς
Η Έλι Σλάιν εξέφρασε την αλληλεγγύη της προς τον Σάλα.
Δεν ξέρω αν ο Σάλα διέπραξε κάποιο αδίκημα. Αλλά το θεμελιώδες ζήτημα που αναδύεται δεν είναι δικαστικό, είναι πολιτικό και αφορά το «Μοντέλο του Μιλάνου», το οποίο ενοποιεί αριστερά και δεξιά γύρω από συγκεκριμένα, εγκάρσια υπερκομματικά συμφέροντα, το οποίο ενοποιεί αριστερά και δεξιά γύρω από μια ιδεολογία και μια κοσμοθεωρία.
Θα περιοριστώ σε τρία σημεία:
1) Ο Σάλα χρησιμοποίησε την περιοχή απερίσκεπτα, για να προσελκύσει ανθρώπους που χρησιμοποιούν την πόλη σαν λεωφορείο, το οποίο χρησιμεύει για να πάνε κάπου. Η ιδέα ήταν και είναι ενός Μιλάνου που προσελκύει καριερίστες, τους πλούσιους και δημιουργικούς ανθρώπους, που το χρησιμοποιούν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό.
2) Ο Σάλα και ο Μποέρι είχαν ένα ταξικό και άγρια περιφρονητικό όραμα για τις εργατικές τάξεις, που τους μετέτρεψαν σε «άστεγους». Θα έπρεπε να είχαν αποβληθεί από το Μιλάνο.
Έτσι, ο Μποέρι λέει στον Σάλα: «Πρέπει να πούμε στον Ματζορίνο» -αντιδήμαρχο εκείνη την εποχή- «ότι όσο πιο ευγενικά φερόμαστε στους άστεγους, τόσο περισσότεροι φτάνουν. Υπάρχει μια συνεχής μετανάστευση στο Μιλάνο».
Και ο Σάλα απαντά: «Καταλαβαίνω, κάνω απολογισμό αυτές τις μέρες».
Δεν υπάρχει λόγος για έναν δικαστή να εκφέρει πολιτική κρίση για αυτά τα αξιοκαταφρόνητα άτομα και για την Έλι Σλάιν: πρόκειται για ανθρώπους που φορούν πολύχρωμες κάλτσες, μιλούν για ένταξη, αλλά αισθάνονται, σκέφτονται και ενεργούν υπερασπιζόμενοι την τάξη τους. Το πόσο αηδιαστική είναι η Σλάιν δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί.
3) Σε κάποιο σημείο, ο Μποέρι λέει στον Σάλα ότι έλαβε μέτρα για να εμποδίσει την Corriere να δημοσιεύσει ένα συγκεκριμένο άρθρο που θα μπορούσε να είχε διαδώσει ορισμένες ιδέες.
Λοιπόν, η δημοκρατία και ο ελεύθερος τύπος, οι αξίες της Δύσης, είναι αυτές; Αλλά δεν συνέβαινε αυτό στο Ιράν; Ή μήπως δεν ήταν ο Μαδούρο;
Πριν από λίγο καιρό, κάποιοι γνωστοί με κατηγόρησαν ότι δεν αφοσιώθηκα στον Σάλα, για να σταματήσω τους φασίστες, τους χυδαίους δεξιούς.
Να είσαι σήμερα στο Δημοκρατικό Κόμμα σημαίνει να είσαι τσαρλατάνος.
Όλοι όσοι έκαναν εκστρατεία για τον Σάλα θα μπορούσαν να είναι είτε συνένοχοι είτε τσαρλατάνοι. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Άλλωστε, το μοντέλο του Μιλάνου ενώνει τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά. Η επιλογή θα είναι απλή: πρέπει οι άρχουσες τάξεις να στραφούν στο Δημοκρατικό Κόμμα ή στην κεντροδεξιά;
Μέχρι να αναδυθεί κάτι που θα δώσει φωνή σε ελεύθερους, έντιμους και ειλικρινείς Ιταλούς που πραγματικά θέλουν αλλαγή.
Η Έλι Σλάιν εξέφρασε την αλληλεγγύη της προς τον Σάλα.
Δεν ξέρω αν ο Σάλα διέπραξε κάποιο αδίκημα. Αλλά το θεμελιώδες ζήτημα που αναδύεται δεν είναι δικαστικό, είναι πολιτικό και αφορά το «Μοντέλο του Μιλάνου», το οποίο ενοποιεί αριστερά και δεξιά γύρω από συγκεκριμένα, εγκάρσια υπερκομματικά συμφέροντα, το οποίο ενοποιεί αριστερά και δεξιά γύρω από μια ιδεολογία και μια κοσμοθεωρία.
Θα περιοριστώ σε τρία σημεία:
1) Ο Σάλα χρησιμοποίησε την περιοχή απερίσκεπτα, για να προσελκύσει ανθρώπους που χρησιμοποιούν την πόλη σαν λεωφορείο, το οποίο χρησιμεύει για να πάνε κάπου. Η ιδέα ήταν και είναι ενός Μιλάνου που προσελκύει καριερίστες, τους πλούσιους και δημιουργικούς ανθρώπους, που το χρησιμοποιούν ακριβώς για αυτόν τον σκοπό.
2) Ο Σάλα και ο Μποέρι είχαν ένα ταξικό και άγρια περιφρονητικό όραμα για τις εργατικές τάξεις, που τους μετέτρεψαν σε «άστεγους». Θα έπρεπε να είχαν αποβληθεί από το Μιλάνο.
Έτσι, ο Μποέρι λέει στον Σάλα: «Πρέπει να πούμε στον Ματζορίνο» -αντιδήμαρχο εκείνη την εποχή- «ότι όσο πιο ευγενικά φερόμαστε στους άστεγους, τόσο περισσότεροι φτάνουν. Υπάρχει μια συνεχής μετανάστευση στο Μιλάνο».
Και ο Σάλα απαντά: «Καταλαβαίνω, κάνω απολογισμό αυτές τις μέρες».
Δεν υπάρχει λόγος για έναν δικαστή να εκφέρει πολιτική κρίση για αυτά τα αξιοκαταφρόνητα άτομα και για την Έλι Σλάιν: πρόκειται για ανθρώπους που φορούν πολύχρωμες κάλτσες, μιλούν για ένταξη, αλλά αισθάνονται, σκέφτονται και ενεργούν υπερασπιζόμενοι την τάξη τους. Το πόσο αηδιαστική είναι η Σλάιν δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί.
3) Σε κάποιο σημείο, ο Μποέρι λέει στον Σάλα ότι έλαβε μέτρα για να εμποδίσει την Corriere να δημοσιεύσει ένα συγκεκριμένο άρθρο που θα μπορούσε να είχε διαδώσει ορισμένες ιδέες.
Λοιπόν, η δημοκρατία και ο ελεύθερος τύπος, οι αξίες της Δύσης, είναι αυτές; Αλλά δεν συνέβαινε αυτό στο Ιράν; Ή μήπως δεν ήταν ο Μαδούρο;
Πριν από λίγο καιρό, κάποιοι γνωστοί με κατηγόρησαν ότι δεν αφοσιώθηκα στον Σάλα, για να σταματήσω τους φασίστες, τους χυδαίους δεξιούς.
Να είσαι σήμερα στο Δημοκρατικό Κόμμα σημαίνει να είσαι τσαρλατάνος.
Όλοι όσοι έκαναν εκστρατεία για τον Σάλα θα μπορούσαν να είναι είτε συνένοχοι είτε τσαρλατάνοι. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Άλλωστε, το μοντέλο του Μιλάνου ενώνει τόσο την αριστερά όσο και τη δεξιά. Η επιλογή θα είναι απλή: πρέπει οι άρχουσες τάξεις να στραφούν στο Δημοκρατικό Κόμμα ή στην κεντροδεξιά;
Μέχρι να αναδυθεί κάτι που θα δώσει φωνή σε ελεύθερους, έντιμους και ειλικρινείς Ιταλούς που πραγματικά θέλουν αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου