Πηγή: Diego Fusaro
Ο Bergoglio απεβίωσε χθες, σε ηλικία 88 ετών. Η οδυνηρή απώλεια μας προσφέρει, αν μη τι άλλο, την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες γενικές σκέψεις για τη μορφή του και για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την Εκκλησία της Ρώμης αυτά τα χρόνια. Η πρώτη απαραίτητη διευκρίνιση αφορά το γεγονός ότι ο Bergoglio, τεχνικά, δεν υπήρξε ποτέ Πάπας: σύμφωνα με όσα έχουμε δείξει εκτενώς στο βιβλίο μας «Το τέλος του Χριστιανισμού», ο Βενέδικτος XVI δεν αποκήρυξε ποτέ το Petrine munus, αποκηρύσσοντας μόνο το ministerium: εξηγείται με πολύ απλούς όρους, ο Ράτσινγκερ παραιτήθηκε από την άσκηση του ρόλου του Πάπα χωρίς ποτέ να παραιτηθεί από αυτόν τον ρόλο. Με την προφανή συνέπεια να παραμείνει Πάπας μέχρι το τέλος: για το λόγο αυτό, η εκλογή του Bergoglio το 2013 ήταν μια μηδενική πράξη και όχι άκυρη πράξη. Όπως είναι γνωστό, μπορεί να υπάρχει μόνο ένας πάπας και δεν υπάρχει νέος πάπας έως ότου αυτός που βρίσκεται στο αξίωμα πεθάνει ή αποκηρύξει το munus, όχι το ministerium. Έτσι, συνολικά, η παπική έδρα είναι κενή από τις 31 Δεκεμβρίου 2022. Όσο για τον τρόπο με τον οποίο ο Bergoglio διοικούσε την Εκκλησία, περιοριζόμενος και σε αυτή την περίπτωση να συνοψίσουμε όσα γράψαμε στο βιβλίο μας που αναφέρθηκε παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι ευνόησε με κάθε τρόπο τις συνεχιζόμενες διαδικασίες εξάτμισης του Χριστιανισμού, προωθώντας μια έξυπνη και ρευστή νέα εκκλησία, μεταχριστιανική και ανοιχτή στην εμμένεια στην ίδια την πράξη με την οποία έκλεισε ολοκληρωτικά στην υπέρβαση. Ο Bergoglio ήταν μια θρησκεία του τίποτα, με τη μορφή ενός μεταχριστιανικού μηδενισμού που στην πραγματικότητα συνέβαλε στο πλήρες άδειασμα του Χριστιανισμού, καθιστώντας τον ένα απλό ιδεολογικό κάλυμμα για τη φιλελεύθερη-προοδευτική παγκοσμιοποίηση. Αν ο Ράτσινγκερ είχε αντισταθεί ηρωικά στην εξάτμιση του Χριστιανισμού, θέτοντας την παράδοση, τη φιλοσοφία και τη θεολογία στο επίκεντρο, και γι' αυτόν τον λόγο αντιτάχθηκε αμείλικτα στην κυρίαρχη τάξη, ο Μπεργκόλιο ενήργησε με τον διαμετρικά αντίθετο τρόπο και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο έγινε αμέσως ο αγαπημένος της ηγεμονικής τάξης: αντί να αντισταθεί στην εξάτμιση του Χριστιανισμού, τον εξευμενίστηκε με κάθε τρόπο. Στη δεκαετία του εβδομήντα, ο Παζολίνι σημείωσε ότι ο Χριστιανισμός βρισκόταν σε ένα θεμελιώδες σταυροδρόμι, αποκρυσταλλώνοντάς τον: είτε ο Χριστιανισμός θα ξεκινήσει ξανά από τις απαρχές του και από την αντίθεση σε έναν κόσμο που δεν τον θέλει πλέον, είτε θα αυτοκτονήσει και θα διαλυθεί στον πολιτισμό της κατανάλωσης. Με τον Ράτσινγκερ γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας να δοθεί ζωή στην πρώτη υπόθεση του Παζολίνι. Με τον Bergoglio, από την άλλη πλευρά, σημειώσαμε τον θρίαμβο του δεύτερου.
Ο Bergoglio απεβίωσε χθες, σε ηλικία 88 ετών. Η οδυνηρή απώλεια μας προσφέρει, αν μη τι άλλο, την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες γενικές σκέψεις για τη μορφή του και για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την Εκκλησία της Ρώμης αυτά τα χρόνια. Η πρώτη απαραίτητη διευκρίνιση αφορά το γεγονός ότι ο Bergoglio, τεχνικά, δεν υπήρξε ποτέ Πάπας: σύμφωνα με όσα έχουμε δείξει εκτενώς στο βιβλίο μας «Το τέλος του Χριστιανισμού», ο Βενέδικτος XVI δεν αποκήρυξε ποτέ το Petrine munus, αποκηρύσσοντας μόνο το ministerium: εξηγείται με πολύ απλούς όρους, ο Ράτσινγκερ παραιτήθηκε από την άσκηση του ρόλου του Πάπα χωρίς ποτέ να παραιτηθεί από αυτόν τον ρόλο. Με την προφανή συνέπεια να παραμείνει Πάπας μέχρι το τέλος: για το λόγο αυτό, η εκλογή του Bergoglio το 2013 ήταν μια μηδενική πράξη και όχι άκυρη πράξη. Όπως είναι γνωστό, μπορεί να υπάρχει μόνο ένας πάπας και δεν υπάρχει νέος πάπας έως ότου αυτός που βρίσκεται στο αξίωμα πεθάνει ή αποκηρύξει το munus, όχι το ministerium. Έτσι, συνολικά, η παπική έδρα είναι κενή από τις 31 Δεκεμβρίου 2022. Όσο για τον τρόπο με τον οποίο ο Bergoglio διοικούσε την Εκκλησία, περιοριζόμενος και σε αυτή την περίπτωση να συνοψίσουμε όσα γράψαμε στο βιβλίο μας που αναφέρθηκε παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι ευνόησε με κάθε τρόπο τις συνεχιζόμενες διαδικασίες εξάτμισης του Χριστιανισμού, προωθώντας μια έξυπνη και ρευστή νέα εκκλησία, μεταχριστιανική και ανοιχτή στην εμμένεια στην ίδια την πράξη με την οποία έκλεισε ολοκληρωτικά στην υπέρβαση. Ο Bergoglio ήταν μια θρησκεία του τίποτα, με τη μορφή ενός μεταχριστιανικού μηδενισμού που στην πραγματικότητα συνέβαλε στο πλήρες άδειασμα του Χριστιανισμού, καθιστώντας τον ένα απλό ιδεολογικό κάλυμμα για τη φιλελεύθερη-προοδευτική παγκοσμιοποίηση. Αν ο Ράτσινγκερ είχε αντισταθεί ηρωικά στην εξάτμιση του Χριστιανισμού, θέτοντας την παράδοση, τη φιλοσοφία και τη θεολογία στο επίκεντρο, και γι' αυτόν τον λόγο αντιτάχθηκε αμείλικτα στην κυρίαρχη τάξη, ο Μπεργκόλιο ενήργησε με τον διαμετρικά αντίθετο τρόπο και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο έγινε αμέσως ο αγαπημένος της ηγεμονικής τάξης: αντί να αντισταθεί στην εξάτμιση του Χριστιανισμού, τον εξευμενίστηκε με κάθε τρόπο. Στη δεκαετία του εβδομήντα, ο Παζολίνι σημείωσε ότι ο Χριστιανισμός βρισκόταν σε ένα θεμελιώδες σταυροδρόμι, αποκρυσταλλώνοντάς τον: είτε ο Χριστιανισμός θα ξεκινήσει ξανά από τις απαρχές του και από την αντίθεση σε έναν κόσμο που δεν τον θέλει πλέον, είτε θα αυτοκτονήσει και θα διαλυθεί στον πολιτισμό της κατανάλωσης. Με τον Ράτσινγκερ γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας να δοθεί ζωή στην πρώτη υπόθεση του Παζολίνι. Με τον Bergoglio, από την άλλη πλευρά, σημειώσαμε τον θρίαμβο του δεύτερου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου