Άγιος Σωφρόνιος“καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός.

 

Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.
Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.
Προσπαθείστε να ζείτε κάθε φορά πιο βαθιά αυτό που ζούσε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο, όταν εγκαθίδρυσε το μεγάλο αυτό μυστήριο που είναι η θεία Ευχαριστία.
Τότε η λειτουργία θα αποβεί σωτήρια όχι μόνο για σας, αλλά και για όσους συμμετέχουν σ’ αυτή. Δεν ανήκει μόνο στους ιερείς να ζουν στην καρδιά τους τα παθήματα του Χριστού για τον κόσμο που είναι λεία της αμαρτίας και του θανάτου.
Ο Χριστός τέλεσε μια φορά την θεία Λειτουργία και αυτή πέρασε στην αιωνιότητα. Η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του πέρασε στην θεία Λειτουργία.
Γνωρίζουμε συγκεκριμένα τον Χριστό στην θεία Λειτουργία.
Η θεία Λειτουργία την οποία τελούμε είναι η ίδια θεία Λειτουργία που έκανε ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη στον Μυστικό Δείπνο.
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω γιά τη Θεία Λειτουργία.
Ο Θεός μου έδινε να τη ζω ποικιλοτρόπως σε διαφορετικές περιόδους. Στην αρχή όμως της μοναχικής μου ζωής υπήρξε μια θαυμαστή περίοδος, πού διήρκεσε αρκετά χρόνια.
Κάθε φορά μετά τη Θεία Λειτουργία υπήρχε η αίσθηση του νικηφόρου και φωτοφόρου Πάσχα. Είναι ακόμη πιο παράδοξο το ότι, ζώντας τη Λειτουργία με τη συγκλονιστική και ταυτόχρονα τρυφερή αρπαγή όλου του πνεύματός μας στη σφαίρα της ίδιας της Λειτουργίας, ο ίδιος ζούσα μόνο την απόγνωσή μου.
Δεν μπορούσα καθόλου να φανταστώ τον εαυτό μου άξιο της σωτηρίας.
Όταν λοιπόν διάβαζα τις προσευχές «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ ότι Σύ ει αληθώς ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του Ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ών πρώτος είμι εγώ…», με καταλάμβανε μυστική φρίκη μπροστά στο μεγαλείο του μυστηρίου της Λειτουργίας!
Ας είναι λοιπόν ευλογημένο το όνομα τού Κυρίου σε όλους τούς αιώνες.
Προσεύχεστε για μένα.
Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 25 Μαΐου 1992.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Άγιος Σωφρόνιος“καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός.

Γιατί ο Θεός έγινε Άνθρωπος; (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής)

  

"Τοῦτό ἐστι τὸ μακάριον, δι᾿ ὃ τὰ πάντα συνέστησαν τέλος"

«᾿Αλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θυσιάστηκε σὰν ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, κι ἦταν βέβαια προορισμένος πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ φανερώθηκε γιὰ χάρη μας αὐτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια»1. 

Προορισμένος ἀπὸ ποιόν;

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ ὁ λόγος τῆς Γραφῆς τὸ ὀνόμασε Χριστὸ καὶ τὸ βεβαιώνει μὲ σαφήνεια ὁ μέγας ᾿Απόστολος λέγοντας, «τὸ μυστικὸ σχέδιο, ποὺ ἦταν κρυμμένο ἀπὸ ὅλες τὶς γενεές, φανερώθηκε τώρα»2, ἐννοώντας δηλαδὴ ὡς τὸν Χριστό, τὸ μυστικὸ σχέδιο μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἡ ἄρρητη καὶ ἀκατάληπτη ὑποστασιακὴ ἕνωση τῆς θεότητας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ταυτότητα πλήρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴ θεότητα ἐξαιτίας τῆς ὑπόστασης καί, κάνοντας μία τὴν ὑπόσταση τὴ σύνθετη ἀπὸ τὰ δύο, χωρὶς ἡ φυσικὴ διαφορὰ τῆς οὐσίας τους νὰ προκαλέσει σ᾿ αὐτὴν καμμιὰ μείωση σὲ ὁτιδήποτε. 

Τὸ μυστήριο τοῦτο [τοῦ Χριστοῦ] προγνώριζε ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα.

῾Ο Πατέρας γιατὶ ἔτσι εὐδόκησε, ὁ Υἱὸς γιατὶ ἦταν ὁ αὐτουργός, καὶ τὸ Πνεῦμα γιατὶ συνεργαζόταν σ᾿ αὐτό. Γιατὶ εἶναι μία ἡ γνώση τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ εἶναι μία καὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ δύναμη. Δὲν ἀγνοοῦσε δηλαδὴ ὁ Πατέρας ἢ τὸ ἅγιο Πνεῦμα τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, γιατὶ ὑπῆρχε σὲ ὁλόκληρο τὸν Υἱό, ποὺ αὐτουργοῦσε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας μὲ τὴ σάρκωσή Του, ὅλος κατὰ τὴν οὐσία Του ὁ Πατέρας, ὄχι βέβαια μὲ σάρκωσή Του, ἀλλὰ εὐδοκώντας γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, καὶ ὁλόκληρο τὸ ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν οὐσία Του ὑπῆρχε στὸν Υἱό, ὄχι λαμβάνοντας σάρκα, ἀλλὰ συνεργώντας μὲ τὸν Υἱὸ στὴν ἀπόρρητη γιὰ μᾶς σάρκωσή Του.

Εἴτε λοιπὸν πεῖ κάποιος Χριστό, εἴτε μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, τὴν πρόγνωση γι᾿ αὐτὸ κατὰ τὴν οὐσία τὴν ἔχει μόνη ἡ ἁγία Τριάδα, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἄς μὴν ἀναρωτηθεῖ κανένας πῶς ὁ Χριστός, ἐνῶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα, γίνεται ἀντικείμενο πρόγνωσής της, ἔχοντας ὑπόψη ὅτι δὲν ἔγινε πρόγνωση τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀνθρώπου, ἔγινε δηλαδὴ πρόγνωση τῆς κατ᾿ οἰκονομίαν σάρκωσής του γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Γιατὶ ὅ,τι ὑπάρχει αἰώνια ποτὲ δὲν προγνωρίζεται ἀπὸ ἕνα ἄλλο αἰώνιο. Γιατὶ ἡ πρόγνωση γίνεται γιὰ ὅσα ἔχουν ἀρχὴ στὸ εἶναι καὶ γιὰ κάποια αἰτία. 

Προγνωρίσθηκε λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἀπὸ πρὶν ὄχι γι᾿ αὐτὸ ποὺ ἦταν κατὰ φύση γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ ποὺ φάνηκε ὅτι ἔγινε ἀργότερα γιὰ μᾶς κατ᾿ οἰκονομία. ῎Επρεπε δηλαδὴ ἀληθινὰ ὁ φυσικὸς δημιουργὸς τῆς οὐσίας τῶν ὄντων νὰ γίνει αὐτουργὸς καὶ τῆς κατὰ χάρη θέωσης τῶν δημιουργημάτων, ὥστε ὁ δωρητὴς τοῦ εἶναι νὰ φανεῖ δωρεοδότης καὶ τῆς μακαριότητας. ᾿Επειδὴ λοιπὸν κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν γνωρίζει καθόλου τὸν ἑαυτό του ἢ κάποιο ἄλλο τί εἶναι ὡς πρὸς τὴν οὐσία, εἶναι εὔλογο ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν ἔχει κατὰ τὴ φύση τὴν ἱκανότητα πρόγνωσης κανενὸς ἀπὸ ὅσα θὰ γίνουν, πλὴν μόνο ὁ Θεὸς ὁ πάνω ἀπὸ τὰ ὄντα, ποὺ καὶ τὸν ἑαυτό Του γνωρίζει τί εἶναι κατὰ τὴν οὐσία καὶ γιὰ ὅλα ὅσα δημιούργησε καὶ πρὶν ἀκόμα γίνουν εἶχε ἀπὸ πρὶν τὴ γνώση τῆς ὕπαρξής τους κι ἔμελλε κατὰ χάρη νὰ φιλοδωρήσει τὰ ὄντα μὲ τὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῶν ἄλλων, τί εἶναι στὴν οὐσία τους, καὶ νὰ φανερώσει τοὺς λόγους ποὺ ὑπάρχουν ἑνιαῖα σ᾿ αὐτὸν ἀπὸ πρίν.

Τὸ νὰ λένε μερικοὶ ὅμως πὼς ὁ Χριστὸς εἶχε προγνωσθεῖ πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ ἐκείνους, στοὺς ὁποίους φανερώθηκε ὕστερα τοὺς τελευταίους καιρούς, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὑπῆρχαν πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου μαζὶ μὲ τὸν προεγνωσμένο Χριστό, αὐτὸν τὸ λόγο σὰν ἐντελῶς ἄσχετο μὲ τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ κάνει συναΐδια μὲ τὸν Θεὸ τὴν οὐσία τῶν λογικῶν ὄντων, τὸν ἀπορρίπτουμε. Γιατὶ εἶναι τελείως ἀδύνατο νὰ βρίσκονται μὲ τὸ Χριστό, ἔτσι ὅπως αὐτὸς εἶναι, καὶ πάλι νὰ λείψουν τελείως κάποτε ἀπὸ αὐτόν, ἂν βέβαια εἶναι φυσικὸ νὰ γίνει σ᾿ αὐτὸν ἡ ἀποπεράτωση τῶν αἰώνων καὶ ἡ στάση ὅσων κινοῦνται, μέσα στὴν ὁποία κανένα ἀπολύτως ἀπὸ τὰ ὄντα δὲ θὰ ὑπόκειται σὲ μεταβολή. ῾Ο λόγος τῆς Γραφῆς κάλεσε τὸν Χριστὸ ἄμωμο καὶ ἄσπιλο, ἐπειδὴ εἶναι κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὴ φύση του τελείως ξένος ἀπὸ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Γιατὶ ἡ ψυχή του δὲν εἶχε μῶμο κακίας οὔτε τὸ σῶμα του σπίλο τῆς ἁμαρτίας.

῾Αγίου Μαξίμου ῾Ομολογητοῦ, Πρὸς Θαλάσσιον Περὶ Διαφόρων ᾿Απόρων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ᾿Ερώτησις Ξʹ.Ε.Π.Ε. τ. 14Γ, σελ. 186-195, Θεσσαλονίκη 1992)

ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ "ΑΙΤΙΩΔΗ ΑΡΧΗ" ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΕΟΣΟΦΟΙ, ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΕΛΛΙΝΓΚ, ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΛΟΒΙΕΦ,ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΑΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ , ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΟΦΑΝΗ ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΘΕΜΕΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ Ή ΤΗΝ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, ΤΗΝ ΨΕΥΔΟΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ. ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΕΦΙΚΤΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ,[ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ], ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΘΗΡΟΥ, ΗΤΑΝ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΕΝΝΑ ΤΟ ΕΙΝΑΙ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΝΕΛΑΒΕ Ο ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ.

ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΕΝΝΑ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, Η ΣΠΕΙΡΑ.Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΥΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΟΠΩΣ ΝΤΥΝΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ. ΤΗΝ ΣΠΕΙΡΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ  Η ΟΠΟΙΑ ΣΑΝ ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΔΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑ. ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ. Η ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΘΟΤΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΙΝΕΙ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΤΟΥΤΟΥ.

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΙΟΥ, ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΡΗΤΟΡΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΕΛΙΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΡΩΤΟΥΣΕ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΓΙΕ ΜΟΥ; ΕΣΤΙ ΚΑΙΡΟΣ ΜΑΝΝΑ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ. ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΑΝΑΡΩΤΗΣΕ Η ΜΑΝΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ. ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΚΑΙΡΟΣ ΜΑΝΝΑ.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ, Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ.

ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ.