Η ασημένια σφαίρα των ιταλικών σιδηροδρόμων που θα μας πηγαίνει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη πιο γρήγορα από το αεροπλάνο. Οδυνηρή νυχτερινή εμπειρία επιβάτη τρένου από το χιονιά – με μικρές δικές μας παρεμβάσεις. Πυρκαγιές, πλημμύρες, χιόνια, πανδημία – παντού αποτυχίες, με τη μεγαλύτερη στην οικονομία.
Ξένη Δημοσίευση
Ακούς εδώ και μια βδομάδα ότι, έρχονται χιονιάς, ακραία καιρικά φαινόμενα και πάγοι από την ΕΜΥ – ενώ όλο αυτό ονομάζεται «ελπίδα» και τα λοιπά και τα λοιπά. Σκέφτεσαι λοιπόν, ως υπεύθυνο άτομο, πως δεν θα οδηγήσω για να πάω στη Θεσσαλονίκη στη δουλειά μου – ότι θα προτιμήσω το τραίνο, για να φτάσω με σιγουριά.
Είμαι λοιπόν στο σταθμό Λαρίσης και περιμένω το τραίνο των 12.22 και ακούω πως ακυρώνεται το δρομολόγιο των 12.50 για Χαλκίδα. Πηγαίνω στις πληροφορίες και ρωτάω πως γίνεται να ακυρώνεται το δρομολόγιο για Χαλκίδα, ενώ για Θεσσαλονίκη να ισχύει κανονικά. «Δεν έχουμε κύριε ενημέρωση ακύρωσης, το δρομολόγιο θα γίνει κανονικά», μου απαντούν.
Ήδη κάτι δεν ακούγεται λογικό – μου μυρίζει επιτελική ανοησία και επικοινωνιακή ξεφτίλα του τύπου «Λειτουργεί το κράτος – δεν θα δώσουμε σήμα ότι σταμάτησαν και τα τραίνα, θα το στείλουμε και ότι γίνει». Εν τούτοις, δεν φαντάζομαι το μέγεθος της ανοησίας. Επειδή δε είμαι μαζί με 200 ανθρώπους που έχουν αγοράσει εισιτήρια και θα ταλαιπωρηθούν, σκέφτομαι «Θα μπω – δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν».
Λάθος μου. Η όλη διοικητική απόφαση να ταξιδέψει το τραίνο, παίχτηκε κορώνα γράμματα – στις πλάτες και στις ζωές 200 ανθρώπων.
Ήδη βγαίνοντας από την Αθήνα, το γύρω τοπίο μοιάζει τρομακτικό. Μια ώρα μόλις μετά, στις 2 παρά, το τραίνο σταματάει σιγά σιγά. Έξω φαίνεται κάτι σαν μικρός σταθμός. Καμία ενημέρωση από τα μεγάφωνα. Περνάει μισή ώρα και κόβεται το ρεύμα. Δεν μπορούμε να βγούμε από το τραίνο πια. Κόβεται η θέρμανση. Έξω παγετώνας. Και είναι μόλις 3 το μεσημέρι.
Περνάει άλλη μια ώρα. Μας ενημερώνουν ότι περιμένουμε άλλη μηχανή, επειδή η προηγούμενη χάλασε. Στη ζούλα και μετά από πίεση, ένας μηχανικός μας εκμυστηρεύεται σχεδόν ότι, έπεσε η «ποδιά» της μηχανής στις ράγες, από το βάρος του χιονιού. Κάτι που με κάνει να σκέφτομαι εύλογα ποια ακριβώς είναι τα πρωτόκολλα ασφαλείας και ελέγχου που επιτρέπουν μια τέτοια ζημία. Υπενθυμίζω πως δεν μπορούμε να βγούμε απ’ το τραίνο.
Περνάει άλλη μια ώρα. Έρχεται τελικά μια άλλη μηχανή, μας ρυμουλκεί για περίπου ένα χιλιόμετρο και σβήνει κι αυτή. Τώρα υπάρχει έξω μόνο χιόνι και δέντρα. Ρεύμα και θέρμανση ήδη μας έχουν εγκαταλείψει – από πολλές ώρες.
Μας ενημερώνουν πως τώρα θα περιμένουμε την τρίτη μηχανή να έρθει. Έξω σκοτεινιάζει όλο και πιο γρήγορα. Δεν έχουμε ρεύμα. Δεν έχουμε νερό. Δεν έχουμε φάει τίποτα. Δεν μπορούμε να βγούμε από το τραίνο. Το προσωπικό του τραίνου είναι άφαντο.
Είχαν περάσει κάποια στιγμή οι υπάλληλοι του τραίνου, πριν από κάποιες ώρες και μας είχαν δώσει ένα μικρό μπουκαλάκι νερό – ενώ εξαφανίστηκαν ξανά. Νυχτώνει και περιμένουμε τη μηχανή. Τελικά η μηχανή έρχεται. Και μας τρακάρει.
Ήρθε ένα μικρό τραίνο δηλαδή και έπεσε επάνω μας. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Η εσωτερική οροφή του τραίνου σχεδόν κατέρρευσε. Εάν βρισκόταν κάποιος στο διάδρομο θα ήταν νεκρός. Από κάποιο θαύμα στο βαγόνι μου δεν χτύπησε κανένας. Δίπλα μας ένα κομμάτι του τοίχου, στο πίσω μέρος της τουαλέτας, ξεκόλλησε. Εάν ήταν κάποιος εκεί, θα ήταν νεκρός.
Ακολουθεί ένας σχετικά συγκρατημένος πανικός. Με έναν συνεπιβάτη γυρίζουμε στο βαγόνι. Ευτυχώς όλοι είναι καλά. Τότε εμφανίζεται για πρώτη φορά ένας από το προσωπικό του τραίνου για να μας ρωτήσει εάν υπάρχει γιατρός. Υπήρχε μια ογκολόγος και μια φυσικοθεραπεύτρια. Έσπευσαν να βοηθήσουν. Φοβόμαστε ακόμα και να σκεφτούμε τι μπορεί να έχει γίνει στα πίσω βαγόνια που ήταν πολύ πιο κοντά στη σύγκρουση.
Ακούμε για ένα ανοιγμένο κεφάλι, ακούμε για ένα εννιάχρονο κοριτσάκι που χρειάζεται να πάει σε νοσοκομείο, για ηλικιωμένους, για μια γυναίκα που λόγω του εγκλωβισμού και του σκοταδιού παθαίνει απανωτές κρίσεις πανικού και προσπαθεί να κατέβει απ’ το τραίνο, για ένα μωρό. Όλα αυτά τα ακούμε. Αυτό που δεν ακούμε, είναι η παραμικρή ενημέρωση για το τι έγινε και τι θα γίνει.
Περνάει άλλη μιάμιση ώρα. Η θερμοκρασία του τραίνου είναι κοντά στο μηδέν. Δεν μπορούμε να βγούμε από το τραίνο. Μας ενημερώνουν από τα μεγάφωνα πως έρχονται να μας ρυμουλκήσουν έως τη Δαύλεια. Άρα λειτουργούσαν τόσες ώρες τα σιωπηλά όμως μεγάφωνα.
Μετά από μια ακόμη ώρα, μας ρυμουλκούν και φτάνουμε στον κλειστό σταθμό της Δαύλειας. Κάποια περιπολικά και ασθενοφόρα είναι εκεί. Ξεφορτώνουν πάνω από δέκα φορεία και αρχίζουν να φορτώνουν τραυματίες. Για τους υπόλοιπους τίποτα. Ούτε νερό. Ούτε κουβέρτες. Ούτε ένα κομμάτι ψωμί. Ούτε ενημέρωση.
Παγώνουμε, φοβόμαστε και μας πιάνουν τα κλάματα για τους ανθρώπους που βλέπουμε να βγαίνουν σε φορεία. Οι πιο πιστοί προσεύχονται. Στο βαγόνι μπαίνουν εθελοντές διασώστες, μόνο και μόνο για να δουν εάν κάποιος χτύπησε. Ούτε και αυτοί ξέρουν φυσικά τι θα απογίνουμε οι υπόλοιποι.
Μένουμε εκεί δύο ώρες. Έχουμε αρχίσει να βγάζουμε ρούχα από τις βαλίτσες. Διπλές κάλτσες, διπλά παντελόνια, διπλά ρούχα. Μοιραζόμαστε κάτι μπισκότα. Είμαστε σε απόγνωση.
Τελικά ξεκινάμε. Μας πάνε στο Λιανοκλάδι. Μας στοιβάζουν σε λεωφορεία. Το μωράκι είναι καλά και τρέμουν τα δοντάκια του από το κρύο ασταμάτητα. Φτάνουμε στη Λαμία. Επειδή δεν φτάνουν τα δωμάτια, μας ζητούν να μείνουν κάποιοι μαζί στα δωμάτια. Εγώ με έναν συνεπιβάτη και πλέον φίλο μου, ως νεότεροι, προσφερόμαστε να μείνουμε μαζί. Καμία πανδημία δεν μας απασχολεί φυσικά πλέον. Όπως δεν απασχόλησε άλλωστε κανένα ιθύνοντα, επί 14 ώρες τώρα.
Ορισμένοι μένουν χωρίς δωμάτιο και συνεχίζεται η αναμονή για μια κάποια λύση. Για φαγητό ούτε κουβέντα. Είμαστε νηστικοί 14 ώρες. Η ώρα είναι πιά δύο το πρωί. Με το συνεπιβάτη μου και δύο Κούρδους συνεπιβάτες που είχαν ξαναβρεθεί στη Λαμία, οπότε ξέρουν τα κατατόπια, ψάχνουμε με τα πόδια κάτι ανοιχτό να φάμε – για να μη λιποθυμήσουμε.
Τώρα είναι εντεκάμιση το πρωί. Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το πώς θα φτάσουμε στους προορισμούς μας. Το ξενοδοχείο σε λίγο θα πρέπει να αδειάσει τα δωμάτια. Αυτό είναι το κράτος της αριστείας. Το εγκληματικό κράτος του Μητσοτάκη.
Τον Ιανουάριο του 2017, το Ελεγκτικό Συνέδριο ενέκρινε την ιδιωτικοποίηση και την παραχώρησή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στον όμιλο της «FS Italiani» – έναντι συνολικού τιμήματος 45.000.000 € και με δώρο στους Ιταλούς 50 εκ. € ετήσια, για 15 χρόνια, άρα 750 εκ. €, για την εξυπηρέτηση των άγονων γραμμών. Η παραχώρηση ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2017 από τον Τσίπρα, ενώ είναι γνωστός ο ισχυρισμός ότι, ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί καλύτερα από το δημόσιο.
Εγκληματίες και επικίνδυνοι. Συνεχίζουν να κυβερνούν ξεπουλώντας την Ελλάδα, χωρίς να φοβούνται τον πόνο και την οργή των Ελλήνων. Βρίσκουν όμως και τα κάνουν.
1 σχόλιο:
"O ιδιωτικός τομέας λειτουργεί καλύτερα από τον δημόσιο". Όχι όμως όταν αποτελή προιόν ανεξέλεγκτου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μιας χώρας. "Αυτοί τα πετάνε στα σκουπίδια, κι εμείς θα ξοδέψουμε τα λιγότερα δυνατά για να τα φροντίσουμε, έστω κι αν στο τέλος όλα διαλυθούν", σκέπτονται και πράττουν. Απλούστατα βρισκόμαστε μπροστά στη συνεχή "σφαλιάρα" ότι ελληνικό κράτος δεν υφίσταται, το κατασπάραξαν τα κόμματα, στα οποία εμείς ακόμα "ιδεολογικά" πιστεύουμε! Η αρχή, η μέση ή το τέλος της τρέλλας;
Δημοσίευση σχολίου