Δύο διεθνή πολιτικά γεγονότα σηματοδότησαν την έναρξη του καλοκαιριού του 2025:
- η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη (24-25 Ιουνίου)·
- το Φόρουμ της ΕΚΤ στη Σίντρα (30 Ιουνίου–2 Ιουλίου), με θέμα «Προσαρμογή στην Αλλαγή: Μακροοικονομικές Μετατοπίσεις και Πολιτικές Απαντήσεις».¹
Δύο φαινομενικά διακριτά γεγονότα: το πρώτο επικεντρώθηκε στην άμυνα, το δεύτερο στη νομισματική πολιτική. Δύο διαφορετικοί τομείς, δύο υπερεθνικά φόρουμ που δεν αλληλεπικαλύπτονται απόλυτα. Ωστόσο, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο: τα ίδια πρόσωπα, ο ίδιος τόνος, η ίδια κλίκα. Σχεδόν η ίδια συμμορία - ατιμώρητων συνεργών.
Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, οι σύμμαχοι (με εξαίρεση την Ισπανία και τη Σλοβακία) δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ έως το 2035.
Λίγες μέρες αργότερα, στο Φόρουμ της Σίντρα, ο Τζερόμ Πάουελ, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, δήλωσε:
«Δεν σχολιάζω τη δημοσιονομική πολιτική, αλλά το χρέος των ΗΠΑ είναι μη βιώσιμο».²
Μετάφραση: οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στα πρόθυρα της αφερεγγυότητας (ένα βήμα πριν από την χρεοκοπία) και δεν μπορούν πλέον να χρηματοδοτήσουν το χρέος τους εκδίδοντας νέα δολάρια.
Όλα είναι συνδεδεμένα. Το μεγάλο αγγλοαμερικανικό κεφάλαιο, το οποίο υπαγόρευε τους κανόνες στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες, πρώτα κατάργησε την εθνική κυριαρχία μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη συνέχεια, αποστείρωσε κάθε μορφή κοινωνικού ανταγωνισμού, άδειασε τις δημοκρατίες, υποβιβάζοντάς τες σε ένα ομοίωμα. Και τώρα, έχοντας τον πλήρη έλεγχο των θεσμών και των ατζεντών, υπαγορεύει όρους και επιβάλλει κατευθύνσεις. Η παρουσία του Πάουελ στο φόρουμ της ΕΚΤ είναι συμβολική και ουσιαστική: έρχεται να μας πει πού θα πάνε τα χρήματά μας - στην άμυνα, δηλαδή, στην επιβίωση ενός καταρρέοντος καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο χρειάζεται νέους πολέμους όσο και νέες ενέσεις φρέσκου αίματος για να αποφύγει την εξαφάνιση.
Πενήντα χρόνια νεοφιλελευθερισμού έχουν επιφέρει έναν βαθύ πολιτιστικό, ακόμη και ανθρωπολογικό, μετασχηματισμό: έχουν διαλύσει την πολιτική και τα συνδικάτα, έχουν επιβάλει φόβους, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, φτώχεια και άγνοια. Και μαζί τους, μια νέα ιδέα για τον πόλεμο: όχι πλέον μια φρίκη που πρέπει να αποφευχθεί, αλλά μια επική, καθαρτική, «δίκαιη» χειρονομία. Και ο θάνατος του εχθρού γίνεται «πολιτισμένος».³
Ο Γκέρινγκ το εξήγησε καλά: «[…] Είναι εύκολο να σύρεις τον λαό στον πόλεμο. Απλώς πες τους ότι πρόκειται να δεχθούν επίθεση και κατηγορήστε τους ειρηνιστές ως προδότες. Πάντα λειτουργεί, σε οποιαδήποτε χώρα».⁴
Εν τω μεταξύ, οι ελίτ έχουν εξαλείψει έναν άβολο ανταγωνιστή: την Ευρώπη. Η δουλοπρεπής Ευρώπη δεν είναι πλέον τρομακτική. Είναι εκφοβισμένη, άδεια από βιομηχανική και ενεργειακή κυριαρχία, εξαντλημένη από χρόνια ασύμμετρων πολιτικών και ανισόρροπων σχέσεων με την αγγλοαμερικανική ισχύ.⁵ Οι εναπομείνασες βιομηχανικές της δυνάμεις εξαντλούνται από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας - του αιώνιου εχθρού.
Και τώρα, το 5% του ΑΕΠ που προορίζεται για στρατιωτικές δαπάνες θα μεταφραστεί σε άμεση μετάγγιση ευρωπαϊκού αίματος στις φλέβες του ετοιμοθάνατου αφεντικού. Με καταστροφικές συνέπειες: η Ευρώπη θα ωθηθεί δεκαετίες πίσω στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.
Ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2024, ο Μάριο Ντράγκι -ένας έμπιστος άνθρωπος του διατλαντικού κεφαλαίου- έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την τεχνολογική υστέρηση της Ευρώπης σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.
Ο ίδιος Ντράγκι που το 1992 βρισκόταν στο πλοίο Britannia, όταν χαράσσονταν η μοίρα της ιταλικής βιομηχανίας· και ο ίδιος Ντράγκι που το 2011, ως διοικητής της ΕΚΤ, έγραψε την περίφημη «επιστολή» επιβάλλοντας λιτότητα στην Ιταλία: λιγότερες δημόσιες δαπάνες, θυσίες για τους φτωχούς, περικοπές μισθών.⁶
Σήμερα, ωστόσο, οι κανόνες έχουν αλλάξει. Από τον Σεπτέμβριο του 2024, η επιτακτική ανάγκη δεν είναι πλέον ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, αλλά μια αύξηση του δημόσιου χρέους. Το κράτος πρέπει να δανειστεί και να επενδύσει:
- ενεργειακή μετάβαση,
- ψηφιακή μετάβαση,
- επανεξοπλισμός.
Τρία στοιχεία δαπανών που, ακόμη και στο πιο ανεκπαίδευτο μάτι, καταδεικνύουν την πλήρη υποταγή της Ευρώπης στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είναι η Ουάσινγκτον που κατέχει τις τεχνολογίες, τους πόρους και τις εγκαταστάσεις, και είναι η Ουάσινγκτον που πουλάει στην Ευρώπη αυτό που έχει αναγκαστεί να μην παράγει πλέον. Αυτή η δομική εξάρτηση σφραγίζει οριστικά τον οικονομικό διαχωρισμό από την Ανατολή και εδραιώνει την αέναη σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα.7
Με ελάχιστη φαντασία, μπορεί κανείς να κατανοήσει την ύπαρξη μιας κυνικής ελίτ, απαλλαγμένης από ενσυναίσθηση, ικανής να απολαμβάνει τα οφέλη της καταστροφής που έχει δημιουργήσει, εφόσον τα βάσανα επηρεάζουν και άλλους.
Αυτό που είναι πιο περίπλοκο, ωστόσο, είναι η αμφισβήτηση της ίδιας της λογικής της επιβίωσης: το συνεχές φλερτ με τον πυρηνικό κίνδυνο. Περπατώντας στο τεντωμένο σχοινί του παγκόσμιου πολέμου.
Είναι λοιπόν τρελοί αυτοί που διευθύνουν την ορχήστρα της δυτικής πολιτικής;
Όχι. Δεν μπορούν καν να το ισχυριστούν αυτό.
Δεν είναι τρελοί. Είναι απλώς τζογαδόροι υπό την επήρεια ιδεολογικών ουσιών.
Είναι οι βρικόλακες του τερματικού καπιταλισμού.
Και επιστρέφουν για αίμα.
Το δικό μας.
Σημειώσεις
https://www.ecb.europa.eu/press/conferences/ecbforum/html/index.it.html
https://www.ilsole24ore.com/art/fed-powell-tenuti-tassi-fermi-vista-portata-dazi-AHj8IQUB
https://www.lordinenuovo.it/2025/06/27/sul-criminale-vertice-nato-dellaia/
Gustave Gilbert, Ημερολόγιο Νυρεμβέργης (1947): «[…] Είναι εύκολο να σύρεις τον λαό στον πόλεμο. Απλώς πες τους ότι πρόκειται να δεχθούν επίθεση και κατηγορήστε τους ειρηνιστές ότι στερούνται πατριωτικού πνεύματος. Πάντα λειτουργεί».
Fabio Sarzi Amadè, "Zappa sui piedi" (Πυροβολισμοί στα πόδια), 2024
Sara E. Mattei, "Η οικονομία είναι πολιτική: Όλα όσα δεν βλέπουμε για την οικονομία και κανείς δεν μας λέει", Fuoriscena, 2023
V. Chiara Nalli, ομιλία στο συνέδριο του DSP, Περούτζια, Σεπτέμβριος 2024. Σύνδεσμος αναζήτησης Google
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου