Αφού τους μελέτησε για σχεδόν έξι μήνες, ο Τραμπ συνειδητοποίησε ότι οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι «σύμμαχοί» του είναι μια ομάδα Φαντοζικών* Πυγμαίων, με τους οποίους μπορεί κανείς να κάνει ό,τι θέλει. Και χθες το έκανε: η επιστολή του που έδινε διορία είκοσι ημερών για τους δασμούς του 30% θα ήταν ταπεινωτική ακόμη και για μια οικονόμο, αλλά όχι για αυτήν την ΕΕ των ανόητων υπηρετών που τώρα προσποιούνται έκπληξη και απορία, σαν να μην γνώριζαν τον χαρακτήρα, λες και δεν ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν. Που, όταν αντιμετωπίζει έναν έντιμο συνομιλητή, ζητάει 100 για να πάρει 50. Αλλά με τους δικούς μας πυγμαίους, ζητάει 100 και παίρνει 110. Το είδε απλώς από πρώτο χέρι στο 5% του ΑΕΠ για τις δαπάνες του ΝΑΤΟ: περίμενε ποιος ξέρει τι διελκυστίνδα, περίμενε κάποια σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά αντ' αυτού βρήκε τον Ρούτε και τους άλλους νάνους ήδη ξαπλωμένους και σχεδόν αύξησαν το στοίχημα στο 6%, προφανώς χωρίς να συμβουλευτούν τα εθνικά κοινοβούλια, που τώρα έχουν μειωθεί σε απλά στολίδια (έχουν καταντήσει διακοσμητικά αντικείμενα). Όπως το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τον επανεξοπλισμό των 800 δισεκατομμυρίων ευρώ. Και επανήλθε στο θέμα των δασμών. Τώρα, φυσικά, οι νάνοι του Ευρω-κήπου φωνάζουν κούφια λόγια ενάντια στον αχάριστο αφέντη που τολμά να υπηρετεί τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού, που έχει αποδεκατιστεί από την παγκοσμιοποίηση και την εμπορική ανισορροπία. Σαν να μην το είχε ανακοινώσει ευρέως και ξεκάθαρα ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και σαν να μην είχε ξεκινήσει ο Μπάιντεν τους δασμούς.
Η ΕΕ είχε έξι μήνες για να σηκώσει τις γέφυρες, αλλά ήταν πολύ απασχολημένη με το να σαμποτάρει τη μόνη πρωτοβουλία του Τραμπ που μας ωφελεί: τις διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Εξαιρετικά επιδέξιοι στο να του λένε όχι όταν θα έπρεπε να λένε ναι και ναι όταν θα έπρεπε να λένε όχι, οι ηγέτες μας απεχθάνονται τη διπλωματική λύση που θα ήταν σαν χρυσός για εμάς ενάντια στους δασμούς (που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως διαπραγματευτικό χαρτί ενάντια στους δασμούς). Ένας συμβιβασμός με τη Ρωσία θα μας επέτρεπε να ξαναρχίσουμε την οικονομική συνεργασία, να αρχίσουμε να αγοράζουμε φυσικό αέριο εκεί που είναι φθηνότερο και να ανοίξουμε το δρόμο για νέες εμπορικές οδούς με τις BRICS, ξεκινώντας από την Κίνα, ανοίγοντας ξανά τον Δρόμο του Μεταξιού και μετατρέποντάς τον σε αυτοκινητόδρομο. Αλλά όχι: οι πυγμαίοι συνέχισαν να υπνοβατούν, κοιτάζοντας επίμονα και με μισό μάτι τη Μόσχα, μιλώντας μόνο για πόλεμο, επιβάλλοντας κυρώσεις που μας βλάπτουν εμάς περισσότερο από τον Πούτιν, κατηγορώντας το Πεκίνο επειδή εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Και ελπίζοντας ότι ο νέος Αμερικανός αφέντης θα μας λυπηθεί, διαπραγματευόμενος ξεχωριστά, χωρίς συγκεκριμένη σειρά, για να μας δώσει κάποιο κουπόνι έκπτωσης. Είναι κρίμα που ο Τραμπ περιφρονεί τους αδύναμους και σέβεται μόνο τους ισχυρούς: κάτι που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι Ευρωπαίοι, με τη δύναμη μιας αγοράς μισού δισεκατομμυρίου ανθρώπων, αν είχαμε μια άρχουσα τάξη αντάξια της κατάστασης, όχι της δικής της ποταπότητας. Τώρα, αντί να γκρινιάζουμε επειδή ο πλατινένιος νταής φροντίζει τα συμφέροντα του λαού του, θα μπορούσαμε να αρχίσουμε να ψηφίζουμε κάποιον που φροντίζει τα ευρωπαϊκά μας συμφέροντα. Ή να παραιτηθούμε στο τέλος που αξίζουν οι πυγμαίοι: την εξαφάνιση.
* Ο όρος "fantozziani" στο αρχικό ιταλικό κείμενο αναφέρεται στον χαρακτήρα Ugo Fantozzi, έναν πασίγνωστο, καρικατουρίστικο ήρωα της ιταλικής σάτιρας (δημιουργία του Πάολο Βιλάτζιο), που προσωποποιεί τον φοβισμένο, υποταγμένο, γελοιοποιημένο μικροϋπάλληλο — ένα σύμβολο δειλίας, δουλικότητας και ασήμαντης ύπαρξης. Άρα, η απόδοση "φαντοζικών πυγμαίων" είναι κάπως ελεύθερη και προϋποθέτει ότι ο αναγνώστης γνωρίζει ποιος είναι ο Φαντότσι. Στην ουσία σημαίνει δειλοί και δουλοπρεπείς Πυγμαίοι ή γελοίοι και υποταγμένοι Πυγμαίοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου