Πολιτικός ρεαλισμός που αποκαλύπτει τη μόνιμη φύση κάθε καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένου ενός δημοκρατικού, του οποίου το αριστούργημα συνίσταται στο ότι παρουσιάζεται ότι προέρχεται από τον λαό. Καθαρή ταυτολογία που επιβεβαιώνει το συμπέρασμα του Μακιαβέλι: ο σκοπός της εξουσίας είναι η ίδια η εξουσία.
Ένα από τα αριστουργήματα των τελευταίων δεκαετιών ήταν να κάνει τις μάζες να πιστέψουν ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα ενεργούν στο όνομα του λαού για το κοινό καλό. Εξ ου και η αλυσίδα των ψεμάτων σε κάθε σφαίρα που έχει γίνει κοινή λογική. Επαναλάβετε ένα ψέμα χίλιες φορές με τη δύναμη της εξουσίας και θα γίνει αλήθεια, όπως το έθεσε ο Γκέμπελς. Όποιος κάνει άβολες ερωτήσεις, όποιος σηκώνει το δάχτυλό του για να ζητήσει εξηγήσεις ή να φέρει αντιρρήσεις είναι εχθρός. Έχουν πείσει την πλειοψηφία για αυτό, μετατρέποντας την κριτική σκέψη σε κοινωνική παθολογία. Η αμφιβολία έχει γίνει αίρεση.
Η τέλεια ψυχολογική επέμβαση είναι να έχεις χτίσει έναν παθητικό, αδιάφορο, προσαρμοστικό πληθυσμό που όχι μόνο αποδέχεται τις επίσημες αφηγήσεις, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι το να κυβερνάς σημαίνει να κάνεις τους ανθρώπους να πιστεύουν, αλλά και μισεί σφοδρά όποιον τολμά να τις αμφισβητήσει. Μια νίκη για τον Μακιαβέλι.
Ό,τι ήταν αρνητικό για τις προηγούμενες γενιές γίνεται θετικό και μετατρέπεται σε νόμο. Ο "δικαιωματισμός" είναι μια σύγχρονη απόκλιση της μακιαβελικής αρχής. Και πάλι, το να κυβερνάς σημαίνει να κάνεις τους ανθρώπους να πιστεύουν. Η εξουσία δεν νοιάζεται για τον λαό. Αν έχει διαδώσει την αφήγηση των «δικαιωμάτων» (ατομικών, υποκειμενικών), είναι σαν να εισάγει έναν Δούρειο Ίππο στον εγκέφαλο των υπηκόων της. Σκεφτείτε την ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρα, της οποίας ο στόχος είναι να επιτεθεί στο βασικό κύτταρο της κοινότητας, την οικογένεια, μέσω μιας αφύσικης και αποσυντιθέμενης (διαλυτικής) θεωρίας της σεξουαλικότητας. Στην τρέχουσα ιστορική φάση, το σύστημα ενδιαφέρεται να καταστρέψει, να υποτάξει και να επιφέρει ανθρωπολογικές αλλαγές προς όφελός του, ιδιαίτερα τη μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού.
Μερικές φορές —είτε μέσω ψιθύρων είτε μέσω ειλικρινών χειρονομιών— οι στόχοι αποκαλύπτονται χωρίς καμία μεταμφίεση. Αυτή είναι η περίπτωση του Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου για τις Εσωτερικές Περιοχές 2021-2027 (PSNAI) που αναπτύχθηκε από την αυτοαποκαλούμενη κυρίαρχη κυβέρνηση, της οποίας ο πρόεδρος χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη «έθνος» με εμπνευσμένο τόνο. Ένας από τους στόχους είναι να «συνοδεύσει τις περιθωριακές περιοχές προς την αποπληθυσμιακή μείωση» (σελ. 45). Η αποπληθυσμιακή μείωση γίνεται επίσημα μια στρατηγική, χωρίς πρόθεση να αντιστραφεί η τάση. Το δηλητήριο που μας καταναλώνει παρουσιάζεται ως πρόοδος. Το να κυβερνάς σημαίνει να κάνεις τους ανθρώπους να πιστεύουν, και εμείς δεν λέμε λέξη. Ο λόγος είναι απλός: δεν είμαστε πλέον λαός ή έθνος, απλώς μια μάζα, ένα κοπάδι σκυμμένο πάνω από τα smartphones μας ή την κατσαρόλα των εθισμών (ή στα παχνιά των εξαρτήσεών μας). Αυτοϊκανοποιημένα ανθρώπινα βοοειδή, σκλάβοι σε ποιος ξέρει πόσα δικαιώματα, στις ιδιοτροπίες που το σύστημα μας διατάζει να ικανοποιήσουμε. Όλα τοποθετημένα στη σφαίρα του ενστίκτου, της παρόρμησης.
Οι εκπρόσωποι της απάτης - η πολιτική τάξη - κάνουν ακριβώς αυτό που απαιτεί το Εξωτερικό Ανώτερο Επίπεδο. Ο μισθός είναι καλός, τα προνόμια είναι άφθονα. Το μήλο έχει τεχνητά χωριστεί στη μέση: το ένα ονομάζεται Δεξιά, το άλλο Αριστερά. Προσποιούνται ότι μαλώνουν, έχοντας αντίθετες απόψεις, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ενιαία εταιρεία με διαφορετικό εμπορικό σήμα. Εναλλάσσονται στη διαχείριση του μικρού κομματιού εξουσίας που τους έχει ανατεθεί από το ανώτερο επίπεδο - οικονομικό, τεχνολογικό, στρατιωτικό, οικονομικό - και το πιο εκπληκτικό γεγονός είναι ότι τα δύο μισά του μήλου, μόλις πάρουν την κυβέρνηση, κάνουν το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκαν στους αντίστοιχους εκλογείς τους.
Και οι δύο λένε ψέματα. Οι μεταλλάξεις των δύο μισών του μήλου είναι ακόμη και διασκεδαστικές όταν τις βλέπουμε μέσα από το πρίσμα του αξιολογικού ρεαλισμού του Μακιαβέλι. Οι αριστεροί συμμετέχουν σε πορείες ομοφυλοφίλων, προωθούν το δικαίωμα στην υποβοηθούμενη θνησιμότητα, αγαπούν μια πολυπολιτισμική κοινωνία και εργάζονται για να τερματίσουν τους ίδιους τους ανθρώπους που υποσχέθηκαν να υπερασπιστούν κοινωνικά.
Η μοίρα της δεξιάς είναι τραγελαφική. Κραυγάζουν για κυριαρχία και σκύβουν από ευχαρίστηση στα πόδια των ατλαντικών, οικονομικών και ευρωπαϊκών αφεντικών τους. Η φωτογραφία της 4ης Ιουλίου των ηγετών της ιταλικής δεξιάς - η Ημέρα Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, της αγαπημένης τους πατρίδας και του εργοδότη τους - είναι τόσο ντροπιαστική που αίρει κάθε αμφιβολία. Κάποιος την ονόμασε Ημέρα Εξάρτησης. Εξαρτημένοι, δηλαδή, υποταγμένοι. Και χαρούμενοι. Να φιλοξενούν εκατό περίπου αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, με πυρηνικές βόμβες, κέντρα επικοινωνιών όπως το MUOS (Mobile User Objective System:σύστημα δορυφορικών επικοινωνιών του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σικελία), εξωεδαφικές τοποθεσίες, ικανοποιημένοι που είναι αποικία.
Μια αποικιακή κυβέρνηση με λιγότερη αξιοπρέπεια από οποιαδήποτε άλλη που ακολούθησε μετά τις 3 Σεπτεμβρίου 1943, την Ανακωχή του Κασσίμπιλε, την πράξη παράδοσης που καθιέρωσε την μόνιμη υποταγή της Ιταλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα έγγραφο γραμμένο από τους Αμερικανούς, μια συνθηκολόγηση χωρίς διαπραγμάτευση. Έκτοτε, η Ιταλία δεν υπήρξε υποκείμενο της δικής της ιστορίας: μια γη κατάκτησης, μια Disneyland και ένα πολιτιστικό θεματικό πάρκο, ένα μουσείο για γάμους VIP, ένα σκηνικό για selfies, ένας χώρος για διαφήμιση.
Η υπακοή, ενώ προσποιούνται ότι είναι κυρίαρχοι, είναι η αποστολή τής Μελόνι, του Προέδρου Ιγνάτσιο Μπενίτο Λα Ρούσα, του Υπουργού Ταγιάνι με το σαστισμένο του βλέμμα, ενός υπηρέτη τριών αφεντικών (περισσότερων και από τον Αρλεκίνο): της οικογένειας Μπερλουσκόνι, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών και του παλιού καλού Ματέο Σαλβίνι, πρώην τα πάντα. Πρώην Παδανός, πρώην κομμουνιστής, πρώην αυτονομιστής, πρώην Ιταλός πατριώτης. Πόζαραν χαρούμενα, όλοι μαζί, μπροστά σε μια μεγάλη σημαία με αστέρια και ρίγες, διαπράττοντας ένα λάθος, με τη μακιαβελική έννοια, μέσω υπερβολικής δουλοπρέπειας.
Ένα ζοφερό τέλος, καθόλου διαφορετικό από αυτό των ομολόγων τους στην άλλη πλευρά, οι οποίοι έχουν μετακινηθεί πρόχειρα από το δρεπάνι των αγροτών και το σφυρί των εργατών στο χρηματιστήριο, από τα προάστια σε αποκλειστικές γειτονιές. Και για τις δύο πλευρές, το κάψιμο της ματαιοδοξίας και η κατάρρευση των ιδανικών.
Εν τω μεταξύ, καθώς η ανθρώπινη κρίση αντικαθίσταται από τηλεχειριζόμενη τεχνητή νοημοσύνη, οι άνεμοι του πολέμου πλησιάζουν επειδή τους κάνουν να πιστέψουν (καταλήγουμε πάντα εκεί) ότι ο Πούτιν θέλει να πιει ένα απεριτίφ στο Παρίσι, ότι το Ισραήλ είναι ένα μικρό, θαρραλέο κράτος, ένα προπύργιο όλων μας, ότι οι δυτικές αξίες (ποιες, για να διευκρινίσουμε;) είναι οι μόνες για τις οποίες αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις. «Dulce et decorum est pro patria mori» - είναι γλυκό και αξιοπρεπές να πεθαίνεις για τη χώρα σου. Αλλά ποια χώρα, ακριβώς; Και μήπως ο θάνατος που εννοείται είναι μαζική ευθανασία;
Γιατί να το πιστέψουμε, γιατί να δώσουμε πίστη στα «δικαιώματα», στην πρόοδο και σε κάθε άλλη ρητορική που διαδίδεται σε ενοποιημένα δίκτυα; Ο Μακιαβέλι εξηγεί ότι ο στόχος της πολιτικής είναι η γυμνή εξουσία.
Ένας άλλος Φλωρεντινός, ο Τζουζέπε Πρετσολίνι, παρέχει το αντίδοτο: να γίνουμε Απότοι, από την ελληνική λέξη ἄποτος, «αυτός που δεν το πίνει», δηλαδή «αυτοί που δεν το πιστεύουν», που δεν πιστεύουν το χυδαίο και την επίσημη αφήγηση, αυτοί που δεν καταπίνουν τη μασημένη τροφή της προπαγάνδας, αναζητώντας την αλήθεια μακριά από τις απάτες, τα συμφέροντα και τα συνθήματα όσων βρίσκονται στην εξουσία. Το να είσαι σημαίνει να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου από την εξουσία.
Γιατί να το πιστέψουμε, γιατί να δώσουμε πίστη στα «δικαιώματα», στην πρόοδο και σε κάθε άλλη ρητορική που διαδίδεται σε ενοποιημένα δίκτυα; Ο Μακιαβέλι εξηγεί ότι ο στόχος της πολιτικής είναι η γυμνή εξουσία.
Ένας άλλος Φλωρεντινός, ο Τζουζέπε Πρετσολίνι, παρέχει το αντίδοτο: να γίνουμε Απότοι, από την ελληνική λέξη ἄποτος, «αυτός που δεν το πίνει», δηλαδή «αυτοί που δεν το πιστεύουν», που δεν πιστεύουν το χυδαίο και την επίσημη αφήγηση, αυτοί που δεν καταπίνουν τη μασημένη τροφή της προπαγάνδας, αναζητώντας την αλήθεια μακριά από τις απάτες, τα συμφέροντα και τα συνθήματα όσων βρίσκονται στην εξουσία. Το να είσαι σημαίνει να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου από την εξουσία.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΕΥΦΥΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΕΡΟΥΜΑΣΤΕ, ΝΑ ΕΝΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΓΕΛΙΟΥΝΤΑΙ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΤΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ.
2 σχόλια:
Kαλημερα . Ας μην εμπαινε ο Μουσολινι στις 10 Ιουνιου 1940 στον Β Παγκοσμιο στο πλευρο της Γερμανιας [ οπου σημειωτεον η Ιταλια ειχε πανω απο μισο εκκατομυριο νεκρους στρατιωτες σε Βορειο Αφρικη Αιθιοπια Ελληνοιταλικο μετωπο και Ανατολικο Μετωπο ] για να μην γινοταν η αποβαση των Αγγλοαμερικανων που οδηγησε στην παραδοση της Ιταλιας τον Σεπτεβριο του 43 . Δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα κυριοι Ιταλοι αρθρογραφοι για την πατριδα σας . Μια χαρα περνατε . Τα τραγικα ηταν μεταξυ 1943 και 1945 οταν ολη η Ιταλια ειχε γινει πεδιο μαχης μεταξυ Αγγλοαμερικανων και Γερμανων συν τον φρικτο εμφυλιο Ιταλων κομμουνιστων με Ιταλους φασιστες . Εχω διαβασει τοσα αρθρα τοσων και τοσων Ιταλών που ας πουμε αντιτιθονται στην Νεα Ταξη αλλα μια παραδοχη οτι εκαναν μεγα λαθος μεταξυ 1922 και 1940 να ακολουθησουν τον φασισμο που τελικα τους χαντακωσε δεν διαβασα . Οι γερμανοι σε αυτο ειναι τελειως ξεκαθαροι . Στους Ιταλους αυτου του στυλ δεν το βλεπω . ΑΜ
Κυριαρχούσαν οι μεγάλες Ιδέες φίλε. Ακόμη καί σήμερα οι νεοορθόδοξοι γλυκοκοιτάζουν τή μεγάλη ιδέα σάν τήν ουσία του Ελληνισμού. Σήμερα κυριαρχούν οι υπερ-μεγάλες ιδέες. Η Τουρκία καλλιεργεί τήν μεγάλη της ιδέα λίγο καθυστερημένα. Τήν μόνη Ελληνική ιδέα τής παιδείας δέν μπορούμε νά τήν αναστηλώσουμε. Λίγα ψυχία παίρνουμε από τούς Ιταλούς κληρονόμους του Λατινικού πνεύματος.Οι Ιταλοί πήραν τήν απόστασή τους από τό Βατικανό. Εμείς δέν μπορούμε. Κατορθώσαμε μάλιστα νά υιοθετήσουμε αδιαμαρτύρητα τήν Β' Βατικάνειο σύνοδο νά τής επιτρέψουμε τήν απρόσκοπτη διάδοση καί νά συνεχίζουμε νά φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε ακόμη ορθόδοξοι.
Δημοσίευση σχολίου