από τον Jaime Gurpegui
Αν υπάρχει ένα πράγμα που διακατέχει ως εμμονή τον Πάπα Φραγκίσκο, αυτό είναι η παραδοσιοκρατία. Όχι η ψεύτικη παραδοσιοκρατία των νοσταλγών που εξιδανικεύουν ένα ανύπαρκτο παρελθόν, αλλά τον αληθινό καθολικισμό που συνεχίζει να γεμίζει εκκλησίες, να δημιουργεί οικογένειες και να προσκολλάται στο ίδιο δόγμα όπως πάντα. Αυτός είναι ο εχθρός του. Και τον πολεμά με όλα τα όπλα που έχει στη διάθεσή του: με την περιφρόνηση, τη γελοιοποίηση, τη λογοκρισία και, τώρα, με την ψυχολογική δυσφήμιση/συκοφαντία.
Στην τελευταία του βιογραφία, ο Φραγκίσκος αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι όχι μόνο απορρίπτει την Παράδοση, αλλά τη μισεί. Όχι επειδή τη κατανοεί και διαφωνεί με αυτήν, αλλά επειδή δεν την καταλαβαίνει και τη φοβάται. Γι' αυτόν, η προσυνοδική λειτουργία δεν είναι μια θεμιτή εκδήλωση πίστης, αλλά μια επικίνδυνη «ιδεολογία» που πρέπει να περιοριστεί με σιδερένια πυγμή. Ο εορτασμός της αρχαίας Λειτουργίας, σύμφωνα με τη λογική του, δεν είναι δικαίωμα των πιστών, αλλά ιδιοτροπία που απαιτεί ρητή εξουσιοδότηση/άδεια από το Δικαστήριο. Γιατί, φυσικά, η παραδοσιακή λειτουργία μπορεί να «γίνει ιδεολογία», αλλά η ρευστή ποιμαντική φροντίδα που προωθεί –όπου το δόγμα προσαρμόζεται στο συναίσθημα και η αλήθεια σχετικοποιείται στο όνομα του «ελέους»– δεν είναι ιδεολογία, αλλά «ανοιχτότητα».
Αλλά ο Φραγκίσκος δεν σταματά εκεί. Η επίθεσή του στην Παράδοση δεν είναι μόνο θεολογική, αλλά προσωπική. Στην επιθυμία του να δυσφημήσει τον παραδοσιακό κόσμο, φτάνει στο σημείο να προτείνει ότι η έλξη για την προσυνοδική λειτουργία ανταποκρίνεται σε ψυχολογικές ανισορροπίες, συναισθηματικές αποκλίσεις και προβλήματα συμπεριφοράς. Ούτε ο Λούθηρος δεν τόλμησε να πάει τόσο μακριά. Σύμφωνα με τον ίδιο, όσοι προτιμούν τη Λειτουργία της Τριδέντου δεν αναζητούν το ιερό, αλλά μάλλον ένα είδος συγκαλυμμένου κληρικαλισμού, μια κενή επιδεικτικότητα, ένα σεχταριστικό καταφύγιο. Η καρικατούρα είναι τόσο ωμή που προκαλεί αμηχανία.
Είναι γκροτέσκο, αλλά προβλέψιμο. Από την αρχή της θητείας του, ο Φραγκίσκος προώθησε την εικόνα του παραδοσιακού ως Φαρισαίου εμμονικού με τους κανόνες, ανίκανου για αγάπη και συμπόνια. Και τώρα ένα βήμα παραπέρα: αν ακολουθήσεις την Παράδοση, μπορεί να αρρωστήσεις. Αντίθετα, εάν ευλογηθούν οι ομοφυλοφιλικές ενώσεις ή καταστραφεί η καθολική σεξουαλική ηθική, δεν πρόκειται για ιδεολογία ή πρόβλημα συμπεριφοράς, αλλά για «ποιμαντική συνοδεία».
Και σαν να μην έφτανε η επίθεση, προσθέτει ένα παράλογο ψέμα: πώς είναι δυνατόν κάποιος να σκανδαλίζεται από την ευλογία ομοφυλόφιλων ή διαζευγμένων, αλλά όχι από την εκμετάλλευση της εργασίας ή τη ρύπανση; Γιατί ναι, ο Πάπας αποφάσισε να εισαγάγει τον περιβαλλοντισμό στην εξίσωση, λες και οι πιστοί που υπερασπίζονται την παραδοσιακή ηθική είναι αυτόματα υπέρ της εκμετάλλευσης των φτωχών και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Είναι η ίδια παλιά τακτική: αν δεν συμφωνείς με τον σχετικισμό τους, είσαι ένας υποκριτής που δεν έχει ευαισθησία στην κοινωνική αδικία. Σαν να ήταν ασύμβατο να ανησυχείς για τη σεξουαλική ηθική και ταυτόχρονα να καταγγέλλεις την εκμετάλλευση στο χώρο εργασίας.
Το πιο ειρωνικό από όλα είναι ότι ο Φραγκίσκος κατηγορεί την Παράδοση ότι είναι καταφύγιο για τους «ανισόρροπους», ενώ η παποσύνη του υπήρξε αυτοκινητόδρομος για διεφθαρμένους κληρικούς που είναι ευάλωτοι στον εκβιασμό λόγω πραγματικών προβλημάτων συμπεριφοράς. Αυτός είναι ο Πάπας που προστάτεψε τον Zanchetta μέχρι να γίνει ανυπόφορο το σκάνδαλο, ο ίδιος που προώθησε μια κουλτούρα ιδεολογικών εκκαθαρίσεων στην Εκκλησία, ενώ κήρυττε την ένταξη και το διάλογο.
Αυτό όμως που τον ενοχλεί περισσότερο, και εξηγεί το σπλαχνικό του μίσος για την Παράδοση, είναι ότι η προσυνοδική λειτουργία συνεχίζει να προσελκύει νέους. Και αυτό δεν γίνεται ανεκτό. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι, εν μέσω της κατάρρευσης της προοδευτικής Εκκλησίας, υπάρχει μια γενιά που αναζητά κάτι πιο στέρεο από τις αποδυναμωμένες ομιλίες, τις κοινότοπες Λειτουργίες και τη δογματική διάλυση που προωθούσε. Δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι υπάρχουν Καθολικοί που θέλουν να είναι αληθινοί Καθολικοί.
Ο Φραγκίσκος μας ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει να συμφιλιωθεί με την Παράδοση. Θέλει να την καταστρέψει. Θέλει να την απαξιώσει. Θέλει να τήν εξαφανίσει.
Αλλά η ιστορία είναι πεισματάρα: η Εκκλησία έχει επιβιώσει από εχθρικούς πάπες στο παρελθόν και θα επιβιώσει και από αυτόν.
4 σχόλια:
Ο Gustavo Zanchetta, πρώην επίσκοπος της Orán στην Αργεντινή, βρέθηκε στο επίκεντρο σκανδάλου στην Καθολική Εκκλησία λόγω κατηγοριών για σεξουαλική κακοποίηση και ανάρμοστη συμπεριφορά. Το σκάνδαλο απέκτησε διεθνή προσοχή, καθώς ο Zanchetta ήταν στενός σύμμαχος του Πάπα Φραγκίσκου και είχε προαχθεί σε υψηλή θέση στο Βατικανό ακόμα και μετά τις καταγγελίες.
Κύρια σημεία του σκανδάλου:
Κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση: Ο Zanchetta κατηγορήθηκε από ιερείς της επισκοπής του για σεξουαλική παρενόχληση και ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε ιεροσπουδαστές. Υποστηρίζεται ότι έκανε απρεπή σχόλια, και υπήρξαν καταγγελίες για ανάρμοστες σχέσεις με νεαρούς άνδρες.
Οικονομικές ανωμαλίες: Εκτός από τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση, ο Zanchetta αντιμετώπισε επίσης κατηγορίες για οικονομικές ανωμαλίες και κατάχρηση της εξουσίας του στην επισκοπή της Orán.
Η παρέμβαση του Πάπα Φραγκίσκου: Παρά τις κατηγορίες, ο Πάπας Φραγκίσκος φέρεται να προστατεύει τον Zanchetta, δίνοντάς του μια υψηλή θέση στο Βατικανό το 2017, συγκεκριμένα στη διαχείριση οικονομικών θεμάτων της Αγίας Έδρας. Αυτή η απόφαση προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, ειδικά καθώς υπήρχαν ήδη καταγγελίες για τον Zanchetta πριν την τοποθέτησή του στο Βατικανό.
Δικαστικές εξελίξεις: Το 2019, ο Zanchetta παραιτήθηκε από τη θέση του λόγω των καταγγελιών, και το 2022 καταδικάστηκε από δικαστήριο στην Αργεντινή σε 4,5 χρόνια φυλάκιση για σεξουαλική κακοποίηση. Η καταδίκη του αφορούσε εγκλήματα που διαπράχθηκαν όταν ήταν επίσκοπος.
Το σκάνδαλο αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που η Καθολική Εκκλησία χειρίζεται περιπτώσεις κακοποίησης, ιδίως όσον αφορά τις πολιτικές διαφάνειας και λογοδοσίας. Επίσης, ο ρόλος του Πάπα Φραγκίσκου στη συγκεκριμένη υπόθεση έχει προκαλέσει έντονη κριτική, με πολλούς να τον κατηγορούν για συγκάλυψη ή για απροθυμία να αντιμετωπίσει σοβαρά τις καταγγελίες.
Φίλε στήν ορθοδοξία υπάρχουν πιό τραγικές ιστορίες μέ τήν περίπτωση Ζηζιούλα, καί τής θεολογίας τής διαφορετικότητας.
Μαύρα χάλια δυστυχώς... Τραγικό όντως να δοξάζεται ο Ζηζιούλας ως ορθόδοξος θεολόγος ανοιχτών οριζόντων και ο κορυφαίος θεολόγος διανοητής στον Ορθόδοξο κόσμο...
https://booksjournal.gr/paremvaseis/5183-mia-thyrathen-anagnosi-tou-ergou-tou-ioanni-zizioyla
https://booksjournal.gr/stiles/eis-mnimin/4215-ioannis-zizioylas-orthodoksos-theologos-anoixton-orizonton
Σημαντικές οι αναρτήσεις φίλε. Αλλά οι δηλώσεις ότι η ορθοδοξία οφείλει νά κάνει διάλογο μέ τή Δύση ή ότι διαφωνώ μέ τόν Γιανναρά δέν βλέπω κανένα κίνδυνο απώλειας τής οικουμενικότητος ώστε νά αντικατασταθεί από τήν παγκοσμιότητα , δέν αποτελούν θεολογία.Εγώ δέν βλέπω;;; Ισως αναρτήσουμε τήν δεύτεη η οποία περιέχει απόλυτες θεολογικά κακοδοξίες. Ευχαριστούμε.
Δημοσίευση σχολίου