γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Το πρόβλημα δεν ξέρεις αν πρέπει να το αποκαλέσεις επίκτητο ή εγγενές - οι καιροί των παχέων αγελάδων ιστορικά γεννούσαν δυστυχώς κι αυτό το δαίμονα του λαού μας...
πχ μια τέτοια κατάσταση της Ελληνιστικής περιόδου εκμεταλλεύθηκαν οι Ρωμαίοι και κατέκτησαν την Ελλάδα....
....εντοπίζεται δε σε μια πολύ βασική «παθογένεια» της ελληνικής κοινωνίας που κατά καιρούς συνέβαλλε σε σοβαρές ιστορικές καταστροφές που υπέστη αυτός ο λαός κι αυτό το έθνος...ένα πρόβλημα που έρχεται και παρέρχεται...άλλοτε πιο εύκολα και άλλοτε πιο δύσκολα...
Την έλλειψη αίσθησης του κινδύνου...
Αυτό το «καρκίνωμα» βρίσκεται πίσω απ’ όλα τα ζητήματα δημόσιας και εθνικής ασφάλειας...
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί όχι μόνον αφρούρητη η ελληνική κοινωνία απέναντι στην εισαγόμενη – και δη ΩΜΗ – εγκληματικότητα αλλά και γιατί παρ' όλες τις βαρύτατες συνέπειες αυτή εξακολουθεί να τις υπομένει στωϊκά χωρίς ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ατομικής και κοινωνικής ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ απέναντι στις εγκληματικές επιθέσεις»...
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί αφρούρητη η ελληνική επικράτεια στην μαζική εισβολή – και δη ΙΣΛΑΜΙΚΩΝ/κατακτητικών – λαθρομεταναστευτικών κυμάτων» αλλά και γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ ΟΥΤΕ με ισχυρές μαζικές "συλλογικές ενεργές δυναμικές πρωτοβουλίες" Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ...
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί να εκδηλώνεται ανενόχλητη και ατιμώρητη η διαφθορά» σε όλες τις δημόσιες πράξεις (οικονομία, πολιτική, δικαιοσύνη,παιδεία, άμυνα, ασφάλεια, κλπ).
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχει αφεθεί ανενόχλητη η Τουρκία» (πρωτίστως) να παρενοχλεί στρατιωτικά την Ελλάδα χωρίς τις ανάλογες ελληνικές στρατιωτικές αποτρεπτικές/ενεργές «ανταποδόσεις»...
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί έχουν αφεθεί ένοπλες δυνάμεις και δυνάμεις ασφαλείας στο έλεος του Θεού, χωρίς την απαραίτητη ενίσχυση τόσο σε υλικοτεχνικά μέσα όσο και σε έμψυχο δυναμικό»...
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί κάποιος πάει και χτίζει το σπίτι του μέσα σε μια μπαρουταποθήκη που λέγεται πευκοδάσος»...χωρίς να συνειδητοποιεί πρώτον πως είναι απλά θέμα χρόνου να "καεί" και δεύτερον, πως ότι και να λένε οι "ειδικοί", μέσα σε ένα τέτοιο «ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ περιβάλλον» ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ...τουτέστιν, με το ρετσίνι δεν παίζουν...είναι σαν να ρέει βενζίνη στις φλέβες των δέντρων...μ' άλλα λόγια, το θερμικό κύμα ενός τέτοιου φλεγόμενου δάσους θα σε κάψει από μεγάλη απόσταση πριν καν σε αγγίξουν οι φλόγες...σκέψου μόνον, πως στον 2ο παγκ. πόλεμο μετά την ιαπωνική υποχώρηση το 50% των καυσίμων του ιαπωνικού στρατού παράγονταν από τα πεύκα...καταλαβαίνεις τώρα για τι ύψος ενεργειακής/θερμικής ισχύος μιλάμε; κι εσύ πας και χτίζεις το σπίτι σου μέσα σ' αυτή την μπαρουταποθήκη;
Εκεί - στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - βρίσκεται η απάντηση στο «γιατί ενώ είναι γνωστό το ότι θα αντιμετωπίζουμε διαρκώς ισχυρές και επαναλαμβανόμενες ορεινές, δασικές πυρκαγιές, αρνούμαστε σαν Πολιτεία να ενισχύσουμε δραστικά τα εναέρια μέσα κατάσβεσης»...
Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι απλό...
Ο πολίτης (και κατ’ επέκταση η κοινωνία) προσδοκά και επιθυμεί την «βόλεψή» του...
Το να υποχρεωθεί να ζει με την «αίσθηση του κινδύνου» είναι μια «φορτική κατάσταση»...που «επιφέρει ευθύνες»...
Το να «εκπαιδευτείς να ζεις» με «ενεργή και οξυμένη την αίσθηση του κινδύνου» σημαίνει να μάθεις να ζεις σε «εγρήγορση» και «διαρκή προετοιμασία άμεσης ανταπόκρισης» στο «τυχαίο που θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλειά σου»...
Κι αυτό σημαίνει «ξεβόλεμα» και «ευθύνες»...
Και όλοι θέλουν να ζουν χωρίς τέτοιες έγνοιες μεταφέροντας ασυναίσθητα αυτή την «ευθύνη» στο «ευρύτερο κράτος» και τους «επαγγελματίες του»...
Ή τουλάχιστον, έτσι ευελπιστούν και ελπίζουν...
Όταν όμως η Πολιτεία, το Κράτος έχει γραφειοκρατικοποιηθεί ως τα τρίσβαθά του, τότε έχει χαθεί κάθε μα κάθε έννοια «ταχείας ανταπόκρισης στον κίνδυνο που ήθελε προκύψει»...
Δεν νοείται πχ μια θαλασσινή χώρα σαν την Ελλάδα, που από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει βιώσει μυριάδες έκτακτες καταστάσεις δασικών πυρκαγιών που οδήγησαν τους πληθυσμούς πανικόβλητους στα παράλια, να αδυνατεί επί ΤΕΣΣΕΡΙΣ ολόκληρες ώρες να στείλει πλεούμενα (πάσης φύσεως) να διασώσουν τους πληγέντες από τις φλεγόμενες ακτές της ίδιας της Αττικής!!!
Γραφειοκρατικοποίηση της αντιμετώπισης του κινδύνου σημαίνει πως ενώ ο άμεσος κίνδυνος προκαλεί καταστροφές, η αντιμετώπισή του έχει «ανατεθεί κατά ένα κλάσμα σε χίλιους δυό νοματαίους ανευθυνοϋπεύθυνους, οπότε μέχρι να βρεθούν και να συμφωνήσουν όλοι αυτοί για τον τρόπο αντιμετώπισης του κινδύνου, αυτός έχει ήδη κάνει τη ζημιά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου